ไปพระนิพพานได้ แต่ไม่ยอมไป..!

ขึ้นชื่อว่า กำลังใจ ถ้าตั้งใจจะตรัสรู้เป็นองค์สุดท้ายนั้น ย่อมไม่น้อยนิดนะครับ

ลองคิดง่ายๆดูสิครับว่า เราเกิดมาชาตินี้ต้องเจอกับความลำบากเนื่องด้วย

ร่างหุ่นกระบอก ร่างนี้เท่าไร เกิดมาก็เจอกับความทุกข์แล้ว ทุกข์เพราะต้องหิว

ต้องกินต้องขับถ่าย ไหนจะต้องมาเริ่มหัดคลาน หัดเดิน ต้องล้มลุกคลุกคลานอีก

แค่กี่ครั้ง ไหนฟันน้ำนมจะหลุดไหนจะเจ็บไข้ได้ป่วย ต้องทนทุกข์ไปกับร่าง

ขันธ์ห้า นี้ไปนานจนสิ้นอายุขัย นั่นคือ 1 ชาติเท่านั้นเอง แล้วท่านที่ปราถนา

จะเป็นองค์สุดท้ายกัน ต้องทนเกิดกันไปนับไม่ถ้วนกว่าบารมีจะเต็ม นั่นก็เพื่อ

หวังที่จะพาหมู่มวลมนุษย์ที่เหลืออยู่ตอนนั้น(สัตว์เดรฉาน คงไม่มีแล้ว)ไป

นิพพาน กันให้หมด เพราะความสงสารเท่านั้นเอง

ฉะนั้น กำลังใจของพระโพธิสัตว์นั้น หยั่งไม่ถึงเลยจริงๆครับ

 

ธรรมะออกจากโอษฐ์ของพระพุทธเจ้าเมื่อทรงเห็นแล้วว่าถึงกาลสมควร เราจึงควรพูดเมื่อเห็นว่าเป็นกาลสมควรพูด

 

ขออนุโมทนาด้วยครับกับเรื่องที่คุณtamsak กรุณาเล่าให้ฟังฟังแล้วรู้สึกตื้นตันและชื่นใจในพระธรรมของ พระโพธิสัตว์จริงๆเลยครับ ...........สาธุ

 

ลูกขอฝากร่างกายและจิตวิญญาณทั้งหมดทั้งมวล
ใ้ห้แก่พระพุทธ พระธรรม และพระสงฆ์
ทั้งภพชาตินี้และทุกภพทุกชาติ จนกว่าจะถึงพระนิพพาน
สาธุ...

 

ผู้ประกอบด้วยโลกุตรปัญญาอันลึกซึ้ง
ได้มองเห็นว่า โดยธรรมชาติแท้แล้ว ขันธ์ทั้งห้านั้นว่างเปล่า
และด้วยเหตุที่เห็นเช่นนั้น จึงได้ก้าวล่วง พ้นจากความทุกข์ทั้งปวงได้
รูปไม่ต่างจากความว่าง ความว่าง ก็ไม่ต่างไปจากรูป
รูปคือความว่างนั่นเอง และความว่างก็คือรูปนั่นเอง
เวทนา สัญญา สังขาร และวิญญาณ ก็เป็นดังนี้ด้วย
สารีบุตร ธรรมทั้งหลาย มีธรรมชาติแห่งความว่าง ไม่ได้เกิดขึ้นและไม่ได้ดับลง
ไม่ได้สะอาดและไม่ได้สกปรก ไม่ได้เพิ่มขึ้นไม่ได้ลดลง
ดังนั้น ในความว่างจึงไม่มีรูป ไม่มีเวทนา หรือสัญญา ไม่มีสังขาร หรือวิญญาณ
ไม่มีตาหรือหู ไม่มีจมูกหรือลิ้น ไม่มีกายหรือจิต ไม่มีรูปหรือเสียง ไม่มีกลิ่นหรือรส
ไม่มีโผฏฐัพพะหรือธรรมารมณ์ ไม่มีโลกแห่งผัสสะ หรือวิญญาณ
ไม่มีอวิชชา และไม่มีความดับลงแห่งอวิชชา ไม่มีความแก่และความตาย
และไม่มีความดับลงซึ่งความแก่ และความตาย ไม่มีความทุกข์
และไม่มีต้นเหตุแห่งความทุกข์ ไม่มีความดับลงแห่งความทุกข์
และไม่มีมรรคทางให้ถึง ซึ่งความดับลงแห่งความทุกข์
ไม่มีการประจักษ์แจ้งและไม่มีการลุถึง เพราะไม่มีอะไรที่จะต้องลุถึง
พระโพธิสัตว์ผู้วางใจในโลกุตรปัญญา จะมีจิตที่เป็นอิสระจากอุปสรรคสิ่งกีดกั้น
เพราะจิตของพระองค์เป็นอิสระจาก อุปสรรคสิ่งกีดกั้น
พระองค์จึงไม่มีความกลัวใดๆ ก้าวล่วงพ้นไปจากมายาหรือสิ่งลวงตา
ลุถึงพระนิพพานได้ในที่สุด พระพุทธในอดีต ปัจจุบัน และอนาคต
ผู้ทรงวางใจในโลกุตรปัญญา ได้ประจักษ์แจ้งแล้วซึ่งภาวะอันตื่นขึ้น
อันเป็นภาวะที่สมบูรณ์และไม่มีใดอื่นยิ่ง ดังนั้น จงรู้ได้เถิดว่า โลกุตรปัญญา
เป็นมหาธรรมอันศักดิ์สิทธิ์ เป็นธรรมแห่งความรู้อันยิ่งใหญ่
เป็นสิ่งอันไม่มีสิ่งอื่นยิ่งกว่า เป็นมนต์อันไม่มีสิ่งอื่นใดมาเทียบได้ซึ่งจะตัดเสียซึ่งความทุกข์ทั้งปวง
นี่เป็นสัจจะ เป็นอิสระจากความเท็จทั้งมวล ในใจของตน
"อัตนา โจทยัตตานัง" จงกล่าวโทษเตือนตนไว้เสมอ
"สัพพะปาปัสะอกรณัง ละเว้นความชั่ว
กุสลัสสูปสัมปทา ทำแต่ความดี
สจิตตะปริโยทปนัง ทำจิตใจให้ผ่องใส
เอตังพุทธานะสาสะนัง" พระพุทธเจ้าทรงสอนเช่นนี้เหมือนกันหมด
"อัตตาหิอัตโนนาโถ ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน
โกหินาโถปโรสิยา ใครเล่าจะเป็นที่พึ่งได้
อัตตาหิสุทันเตนะ เมื่อฝึกตนดีแล้ว
นาถังลภะติทุลภัง" จะได้ที่พึ่งอันบุคคลอื่นหาได้ยาก

 

สิ่งใดถูกต้องดีแล้ว จงทำต่อไป