โอวาทปาติโมกข์

ถ้าเป็นไสยะ แบบไสยะจริงๆไม่ใช่เราป่วย
ถ้าเราอุปปาทานน้อยกว่าคนทำไสยะ
ไสยะจะเข้ากระทำเราได้ทีละหนึ่งไสยะ
ไสยะที่ทำแต่เราเอาหลุดไปแล้วจะเข้ามาไม่ได้ และที่รออยู่ก็จะเข้ามาไม่ได้
จะทำใส่เราได้ทีละไสยะ

ถ้าเราอุทิศกุศลเราจะเดาออกว่าจะโดนอะไร
โดนอะไรอยู่และที่หลุดไปอะไร

นี่คือกรณีที่คนทำไสยะใส่เรามีอุปปาทานมากกว่าเรา ในระดับหนึ่ง

ถ้าคนมาทำไสยะใส่เรามีกำลังวิปัสสนามากกว่าเราอุปปาทานน้อยกว่า
เราอุทิศกุศล เค้าจะเอาบุญไปใช้ก่อนไม่ว่างมาทำร้ายเรา

เรายืมแรงการผลัดเวรกันของไสยะที่คนทำใส่เราได้

ปรกติ เพราะอุปปาทานทำให้ทุกไสยะ
ล้อมกันเข้ามากระทำเราพร้อมกัน
ตามแรงอุปปาทานของเรา

ให้มันเข้ามาทีละอัน

โลกของความคิด ลูกเหล็กของกาลิเลโอ ตกพื้นไม่พร้อมกัน

 

เคยถาม และเคยตอบไปแล้ว เอามาให้ใหม่ก็ได้

เมื่อจิตว่าง-สงบและตั้งมั่น ไม่แส่ส่ายออกนอก เป็นเอกัคคตา จนถึงที่สุดแล้ว
จิต(สัตว์)จะแยกตัวออกจากขันธ์๕ ทำให้เห็นการทำงานของขันธ์๕ เพียวๆ (จากตรงนี้จะเกิดขึ้นเองพร้อมภวังค์ สติบริสุทธิ์บริบูรณ์)
โดยที่จิต(สัตว์ฯ) ไม่ได้เข้าไปร่วมเลย ขันธ์๕จะดับสนิทไปจากจิต แยกเป็นคนละส่วนกัน
จิต(สัตว์ฯ)จะกลายเป็นผู้ดู อาการที่เกิดจากผัสสะของขันธ์๕จะเป็นผู้แสดง(ผู้ถูกดู)
จิต(สัตว์ฯ)จะเห็นการทำงานของขันธ์๕ ที่ปรากฎนั้นๆ ด้วยจิตเอง โดยไม่ได้ใช้การคิด
จิต(สัตว์ฯ)จะประจักษ์ชัดเพราะเห็นความจริงของขันธ์๕ เห็นอริยสัจ ด้วยตัวของจิตเอง
แล้วจะถอดถอนอวิชชาได้ ประหานกิเลส อันนี้เป็นวิปัสสนาญาณ
เมื่อจิต(สัตว์ฯ)ประหานกิเลส ถอดถอนอวิชชาได้แล้ว
จิต(สัตว์ฯ)ก็มีวิชชา จึงถูกเรียกใหม่ว่า วิมุตติญาณทัสสนะ(ผู้รู้ในวิมุตติ) มีที่ตั้งอาศัยในวิมุตติ
ก็คือสิ่งที่หลวงตามหาบัวท่านเรียกว่า อายตนะนิพพาน(สิ่งที่รู้นิพพาน) นั่นเอง

[ขณะจิตที่เกิดวิปัสสนาญาณ จิตจะหยั่งลงภวังค์(สติบริสุทธิ์บริบูรณ์) ขันธ์๕จะดับสนิท เกิดพร้อมกันในขณะจิตเดียว
หลังจากนั้นแล้ว จิตจะขึ้นสู่วิถีจิตใหม่ ซึ่งทางอภิธรรมเรียกว่า ปัจจเวกขณวิถี]

ทั้งหมดนี่แหละเกิดขึ้นแว็บเดียว เปรียบเหมือนสายสายแลบ แต่รู้ประจักษ์ชัด อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
เห็นขันธ์๕ ไม่ใช่ตัวตนของเรา ไม่ใช่ของของเรา
เป็นของว่างเปล่า ยึดถือไม่ได้

 

ใช่ครับคุณ MindSoul1 เคยตอบผมแล้ว
แต่ก็เลี่ยงไม่ตอบในคำถามต่อไปของผมเหมือนกัน
งั้นผมขอถามต่อจากคราวนั้นนะครับ

ที่ว่าเห็น ขณะจิตเห็นธรรม มันมีอาการอย่างไรครับ
นอกจากเห็นไตรลักษณ์แล้ว จิตถอยออกมาเห็นอะไรอีก

เอาเป็นภาษาที่เราคุยกันนี่นะครับ
เหมือนเล่าถึงการปฏิบัติแล้วเห็น....

 

ขออภัยครับ มันไม่ชัดเจนครับว่า นี่คือการทำสมาธิหรือวิปัสสนา จิตที่ตั้งมั่นเป็นเอกคตา ก็แค่ทำสมาธิก็ได้ ปัญญาจะไม่เกิดหากจิตไม่มีความรู้ในธรรมสะสสมไว้นะครับ..

 

ถ้ามนุษย์ไม่รู้ว่าสิ่งที่เห็นทางตาเป็นเพียงสีสันฐาน. จะหยุดการแสวงหาได้เหรอ. ก็จะอยากได้สิ่งนั้นสิ่งนี้ที่สวยๆงามๆจะไปเที่ยวที่นั่นที่นี่ไม่มีวันจบจ่ายเป็นแสนๆล้านๆก็เพราะความไม่รู้. ทั้งมันก็แค่สีสันฐาน. กระเป๋าบางใบราคาเป็นล้าน มันก็ทำมาจากหนังสัตว์สกปรกนี่เอง

 

เราไม่ต้องการให้ใครมาลอก เพราะมีคนติดตามถามสิ่งนี้กับเราอยู่
ผู้ที่ถึงวาระแล้ว อ่านแล้วจะรู้เองไม่จำเป็นต้องอภิบายอะไรให้ยืดยาว
เราขอตอบเพียงเท่านี้จ้า

 

ขออภัยด้วยค่ะ ที่จะไม่อธิบายไปมากกว่านี้
ขอให้ท่านพบด้วยตนเองจะดีกว่าค่ะ โชคดีค่ะ

 

ก็นะ

ตามที่อธิบายเป็นวรรเป็นเวร บวกกับที่ ขยันก๊อป มาโพส

มัน ทะแม่งๆ ตรงไอ้ "จิต" ที่แยกจาก "ขันธ์5"

ภาวนาแทบตาย แยกขันธ์5ได้แล้ว ดัน หนีความเป็น สัตว์(จิต) ไม่พ้น

แยก จิต ออกจากขันธ์5 ได้เบ็ดเสร็จเด็ดขาด ยัง อุตสาห์ไป ระบุว่า จิต(สัตว์)ที่
แยกได้แล้วนั้น ก็จะ วนเสียนในสังสารวัฏต่อไป

เอ้าแล้วกัน จะมี นิพพานกันไหม หรือ จะ เอา จิต(สัตว์) นี้ หิ้วหวีไป หิ้วหวีมา ไม่เลิก

 

ถ้าเอาตาม พุทธศาสนา

จิต หรือ วิญญาณ มันไม่ใช่ สัตว์ มันเป็น ธาตุบางอย่างที่มีเหตุ มันก็เกิด

แล้วหากว่า มันหมดเหตุ จิต หรือ วิญญาณ นี้ก็ เกิดขึ้นไม่ได้ !!!


การไปเข้าใจว่า จิต หรือ วิญญาณ เป็น สัตว์ ล่องลอยหาที่เกิด จึงเป็น มิจฉาทิฏฐิ

 

ปถ. ( ไม่ใช่ ปัดโถ่ แต่ หมายเอา ปถมลิขิต ) : #18 คือ ส่วนที่ คุงมายมินท์ ตัดส่วน
มรรคการปฏิบัติ เหลือแต่ เรื่อง จิตในวงเล็บติดสัตว์ แยกโน้น แยกนี่

ซึ่งหากเอา ส่วนมรรคปฏิบัติ โดยรวมคือ มุ่ง " ตัดผัสสะ " ภาวนาแบบ โยนผัสสะ
ภาวนาแบบสบัดหน้าหนีผัสสะ เรื่อยๆ จนสลบเหมือด แล้ว มาฮานาก้า !!!

ซึ่งก็เรียกกันว่า " ฆ่าตัดตอนกระแสปฏิจสมุปบาท "

เมาที่สุดตรงที่ไประบุ " กรรมเก่า กรรมใหม่ กรรมปัจจุบัน ก็คือ นามรูป " มุ่งการข้าม
คือ ตัดกรรม ................( อันนี้ ให้เดา คงไปอ่าน ของ พวก เพ่งมโนทวาร
เบ้าตาเหล่ แล้ว เอามาเขียนใหม่ เป็นของตน )

จริงๆ มันต้องไป ทวนกระแสไปที่ อวิชชา โน้น เขาต้องดับ ที่อวิชชาโน้น ซึ่งไม่ได้ยาก
หากทวนกระแสไปถึงอวิชชา ก็จะต้อง ปรารภการ ทำฌาณ อันเกิดจาก การประกอบกุศล
โดยไม่กดข่มกิเลส(เจริญสติปัฏฐาน จนเกิด สมาธิ เกิดฌาณ) นิวรณ์มันดับ อาหารของ
อวิชชาก็อ่อนลง(สัมมัปธานเกิด กรรมเก่า กรรมใหม่ กรรมปัจจุบัน เอามายัด ตรงอวิชชา เข้าท่ากว่า)

แต่ความที่ สารวนใน จิต แล้วไปปฏิเสธ วิญญาณ เพราะ ไม่มี ภูมิการภาวนา ทำให้
พยายามยัดฮาสารพัดเข้าไปที่ ผัสสะ

จริงๆ วิญญาณ6 มันก็ ก่อมาตั้งแต่ สังขาร แล้ว .... ถ้าคนเคยเล่น ฌาณ4 ที่มี อยาตนะ6
ปรากฏครบตอน ถอดจิตไปเที่ยว มันจะเห็นว่า อนาตนะ6 มีครบแล้ว ตั้วแต่เกิด จิต(วิญญาณ)
ทั้งนี้เพราะ ภพ(ภวังค์ มันมีหน้าที่ รักษารูป มีนามรูปปรากฏทำให้ หู ตา ตะหมูกฯ มันปรากฏ
พร้อมกับ จิต ได้ )

ดังนั้น คำว่าตัดภวังค์ ดับภวังค์ ภวังค์ดับ คือ จิตมันไม่เข้าสู้วิถี ภวังค์ ....โดยเฉพาะ พระอรหันต์
ที่บอกว่า ไม่มีภวังค์ ไม่เข้าภวังค์อีก จิตทรงฌาณตลอด ( พระโสดาบัน จะมี ปฐมฌาณ เป็น
ของเล่น เอาไว้ตัดภวังค์ มีสติ ตื่นตลอด -- พระโสดาบัน ตัดอยาตนะ6 ได้เบ็ดเสร็จเด็ดขาด )

 

เชิญยกมาวิจารณ์เถิดค่ะ มีอีกเยอะแยะที่มายกล่าวไว้ในเว็บนี้

เพราะท่านไม่เข้าใจเรื่องจิต ท่านจึงกล่าวเช่นนั้น เราก็ขอให้ท่านได้เข้าถึงจิตจริงๆเถิดจะได้ไม่ขุดตนเองอยู่เช่นนี้ ขอให้ท่านโชคดี

ทุกสิ่งที่ท่านวิจารณ์มันออกมาจากจิตท่านเพียงผู้เดียว หามีที่จิตคนอื่นไม่

 

สำหรับผมนะ
จิต กะเจตสิกเหมือนโออิชิเย็น เย็น
เหมือนลูกเหล็กของกาลิเลโอ

ตัวที่กินอาหารคือจิต เจตสิกจะไม่กิน
ไม่มีเจตสิกก็มีจิตไม่ได้

โออิชิเย็นเย็น เย็นที่เย็นน้อยกว่าหรือเย็นมากกว่าคือจิต ตัวที่เย็นเฉยๆคือเจตสิก

 

ไม่น่าเอามาอ้าง เล้ยยยย

 

นะ

เอาไปตีลังกาหลายๆตลบ

เขาภาวนาเพื่อมุ่งสิ้นอุปทาน พ้นการเปน สัตวะ

นี่ภาวนาท่าไหน สิ้นอุปทานได้ ความเปนสัตว์(จิต)กลับกระจ่างใส

 

ถ้าเราอุปปาทาน ในความคิดอะไรซักอย่าง
ถ้าเราอุทิศกุศล ตัวที่ฟุ้งออกไปคือจิต อีกตัวคือเจตสิก

 

ปรกติ รูปจะล้อมเจตสิกไว้ใน ตัวที่เป็นอิสระจากรูปคือจิต เป็นเหมือนกะจิตกามภพ
แต่ถ้ากลับกันเป็นแบบรูปภพ จิตจะกินรูป เจตสิกจะหลุดพ้นไปจากรูป
จะว่าเจตสิกไปเป็นนามก็ไม่ใช่ มันแค่โดนจิตแย่งรูปไป มันต้องหลุดออก

 

จิตหนะจะเป็นตัวแย่งที่ เหมือนหมาในรางหญ้า
เจตสิกจะไม่รุกรานใคร

 

จิตจะเจตสิกจะเหมือนกันทุกอย่าง
อวิชชาจะทำให้เราแยกไม่ออก ระหว่างจิตกะเจตสิก
วิธีการแยกออกจากกันมีเยอะมาก
แต่ผมแนะนวิธีอุทิศกุศล
ใช้แรงของการที่ บาป และบุญจะไม่ผสมกัน ไม่ปะปนกัน ไม่ดุลยภาพกัน
ยืมแรงมันให้จิตเกาะ มันจะแยกจิตออกจากเจตสิก

 

เราจะได้อะไรจากการนี้ดูเจตสิกจะดูง่ายกว่าจิตเพราะมันไม่กินแดน ไม่กินอาหาร ไม่ค่อยย้ายที่
เมื่อเห็นเจตสิก เราหาจิตได้เพราะมันจะเหมือนกันเดะๆ
จิตจะกินอาหารได้ที่ละ หนึ่งธรรมารมณ์ หนึ่งรูป หนึ่งเสียง หนึ่งกลิน หนึ่งโพฏฏัพพะ

ถ้ามันจะทำการอุปปาทานมันจะเลือกเหยื่อที่จะรองรับ ธรรมารมณืที่จะอุปปาทาน
เหยื่อของมันมักเป็ฯเจตสิก

เวลาเราอุทิศกุศลจิตฟุ้งไปกะกุศล
เราจะพบธรรมารมณืหนะ อายตนะนอกหนะ เสียง รูปรส โพฏฏัพพะ
เก้อ อยู่กะเจตสิก
เหมือนไปยืนเด๋ออยู่หน้าเค้าเตอร์เซเว่นนึกไม่ออกว่าจะสั่งอะไรกิน

แต่ไปจิตหนะลิงโลดไปกะกุศลแล้ว
หน้ามันเหมือนกันเดะๆ

จิตคือตัวที่ขึ้นจรวดความเร็วแสงไปแตะขอบจักรวาล
เจตสิก คือแฝดของมันที่แก่หง่อมอยู่บนโลก

 

ดูจิตดูยาก ในเบื่องต้น บางคนยังนิยามว่าจิตคืออะไรไม่ได้ด้วยซ้ำ
แต่บังคับคนอื่นดูจิต

ดูเจตสิกง่ายกว่าแต่ไม่ค่อยมีอานิสงค์
เหมือนกะเป้าซ้อมดูจิต