โลกคือพระเจ้า...รู้หรือไม่...

ท่าจะว่างมาก เที่ยวท้าตีท้าต่อยกับคนเขาไปทั่ว

แบบพี่จร ต้องเจอกับ ธรรมภูต หรือไม่ก็ ใบไม้ ถึงจะพอฟัดพอเหวี่ยง

ผมไม่นิยมใช้กำลัง แต่ถ้าเรื่องจีบสาว ก็ว่าไปอย่าง อิอิ

 

แล้วเหตุใดท่านจึงกลัวที่ตัวเองจะตกไปอยู่ในกลุ่มที่ไม่สนใจศาสนา?
เพียงเพราะท่านวางการปฏิบัติธรรมที่ท่านทำมาถึง 4 ปีได้หรือ?
นั่นมันกิเลสหลอกเอาอีกหล่ะ มันไปสร้างเงื่อนไขให้เราหลงวนเวียนอยู่ที่เดิม ท่านวิมุตติ

 

ก็ท่านไปแสวงหาสติแบบอัตโนมัติอยู่จากการกระทำ มันก็คอยแต่จะขาดตอนอยู่นั่นไง

 

ใครกลัวอะไร ตอนไหน เมื่อไหร่

ท่านถามว่า ผมถือเป็นพวกไม่สนใจศาสนาหรือไม่ ผมก็ตรองดูว่า น่าจะถือเป็นพวกสนใจเสียมากกว่า

ท่านอย่าเพิ่งสรุปอะไรตอนนี้เลย ท่านไม่อาจทราบได้ว่า ผมรู้เห็นธรรม เกิดญาณอะไรไปบ้าง แจ่มชัดแค่ไหน

เงื่อนไขอะไร ไม่เห็นเข้าใจ ทำไมต้องพูดให้ดูงงๆ หรือว่ามันดูเท่ห์ดี?

 

ท่านหยุดแสวงหาเสีย มันก็ไม่ขาดตอนแล้ว

 

มันเป็นการอธิบายด้วยภาษา

จะอัตโนมัติ หรือ ไม่อัตโนมัติ ผมไม่ได้สนตรงนั้น

สภาวะนี้พูดลำบาก มันมีแต่รูปกับนาม ดูกันไปมา เกิดๆดับๆ ไม่บังคับ ไม่ละเลิก สบายๆ

คุณคิดว่าผมแสวงหาอะไร ผมมีแต่เอาออก สางออกไป ญาณเกิด รู้ แล้ววางไป ไม่ได้สนใจอะไรกับมัน หลังจากทวนจนกระจ่างแล้ว...

 

เราอยากตอบ วันหนึ่งๆเรามีสะดุดหลายครั้งอยู่ เรียกว่าเผลอแล้วรู้ว่าเผลอ
คิดแล้วรู้ว่าคิด เราไม่ได้สมาธิเพื่อรู้ตัวตลอดเวลา ถ้าแบบตั้งสมาธิเพื่อรู้ตัวตลอดเวลา เราว่าน่าจะเป็นการทรงสมาธิทรงฌาณทรางอารมณ์ใดอารมณ์หนึ่งเช่นทรงอารมณ์ว่างไว้ตลอดเวลา แต่เราไม่ได้ปฏิบัติแบบทรงอารมณ์ เป็นแต่ปล่อยอารมณ์ให้เป็นธรรมชาติ แล้วตามรู้ ตามรู้สึกตัว ให้สติเกิดเองจากการระลึกรู้ตัว วิธีนี้เราเรียนรู้จากพระอาจารย์ปราโมช ไม่ได้ตั้งใจจะบอกว่าวิธีนี้ดีกว่าวิธีอื่น เพียงแต่บอกว่ามีทางปฏิบัติแบบนี้อยู่ มีพระสงฆ์สอนให้ปฏิบัติแบบนี้ แล้วเหมาะกับจริตของเรา เพราะเราเป็นคนที่ฟุ้งซ่านไปในความคิด ก็มีอาหารให้จิตมันได้รู้ตัวเยอะ

 

คุณหนึ่ง คุย กับคุณขวัญไปก่อนแล้วกัน ผมต้องไปแล้ว...

 

เชิญครับท่านวิมุตติ ท่านไม่ต้องลาหรอก นี่เว็บบอร์ด

 

เพราะ เรารู้ว่า จิต ของเรายังพึ่งไม่ได้ เรารู้ว่าจิต ยังไม่รู้ความจริงไม่รู้อริยะสัจจ์4 เมื่อมีพระพุทธเจ้าอุบัติขึ้น ความรู้จริง ความรู้แจ้งอริยสัจจ์ บังเกิดจริง เราจึงมาเรียนรู้ ความจริง การปฏิบัติเพื่อการรู้แจ้งตามคำสอนของผู้รู้จริง ถึงแม้วันนี้จะเหลือเพียงพระธรรมและพระวินัย แต่พระสงฆ์สาวกที่เป็นผู้รู้แจ้งและรู้จริงในอริยจจ์4 ยังมีอยู่ ยังมีชีวิตอยู่ จึงเป็นโชคดีของเราที่ได้มาเรียนรู้จากท่านเหล่านั้น เราเชื่อและศรัทธาในพระพุทธองค์ ก็เป็นความเชื่อและความเคยชิน ส่วนตน จะเกิดกี่ชาติเราก็จะเชื่อและศรัทธาอย่างนี้ตลอดไป จนกว่าเราจะรู้แจ้งในอริยะสัจจ์4 ตามพระพุทธเจ้าท่านไป เราเชื่อในอำนาจของพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ว่าจะสามารถนำพาเราให้หลุดพ้นจากทุกข์ได้แท้จริง

 

พี่ๆๆ...ซื้อข้าวหลามหน่อยครับ มัวแต่เถียงตัดราคาอยู่ได้ หิวข้าวหลามข้างทางแระ อิอิอิ

 

อ่านธรรมแท้ รู้ธรรมแท้
อ่านธรรมเทียม รู้ธรรมเทียม
มีสติรู้ว่ามีสติ
หลงรู้ว่าหลง
เข้าถึงธรรมแท้ รู้ว่าธรรมแท้
เข้าถึงธรรมเทียม รู้ว่าธรรมเทียม
เห็นของจริง รู้ว่าจริง
เห็นของปลอม รู้ว่าปลอม
เห็นทุกสิ่งตามความจริง ไม่บิดเบือนด้วยอวิชชาในจิตตน

ไม่มีเครื่องวัดภายนอก เพราะเป็นวิจารณญาณหยั่งรู้ได้จากจิตตน
มีวิจารณญาณหยั่งรู้ได้ถูกตามจริง จึงเห็นความจริง
มีวิจารณญาณหยั่งรู้ไม่ได้เห็นถูกตามจริง จึงไม่เห็นความจริง
มีแต่ตนเชื่อถือจิตตน จะมีสักกี่คนยอมเชื่อถือตามจิตผู้อื่น

 

เชื่อตนเอง เพราะมีแต่ตนที่พาตนเองพ้นทุกข์
ตนเองยังไม่วิธีที่จะพาตนให้พ้นทุกข์ ก็ต้องพึ่งตนเองพาตนเองไปหาวิชชาที่พาให้พ้นทุกข์ พาตนไปให้ถึงธรรม ที่จะพาให้พ้นทุกข์ ถ้ารู้ว่าตนหลงก็ต้องหาวิธีกำจัดหลงก่อน ถ้าไม่รู้ตัวว่าหลงแล้วพึ่งความหลงในตนมันจะพาตนวนเวียนอยู่ในหลง มีคนข้างนอกเขากวักมือเรียก ก็ยังไม่สนใจเพราะเชื่อแต่หลงในตนเอง

 

ปลอดภัยไว้ก่อน เชื่อในพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์
เชื่อในพระสงฆ์ที่ปฏิบัติธรรมจนรู้แจ้ง ทำตามพระสงฆ์ที่ตนศรัทธา
ถ้าโชคดีเป็นพระสงฆ์ที่มีชีวิต เราเรียนถามได้เพื่อความเข้าใจที่ตรงที่สุด
ขจัดความคิดตีความด้วยการถามตอบให้ชัดที่สุด ก็จะบิดเบือนน้อยที่สุด จนกว่าจะทำได้ถูกทางตรงทาง ก็พึ่งตนเองได้เมื่อนั้น ถ้าไปเกิดในยุคมืดบอดขาดผู้รู้แจ้ง มีแต่ตำราคนไร้วาสนาอย่างเราคงไม่มีโอกาสได้รู้เพราะจิตมันปรุงแต่งมาก บังความจริงซะมิดเหลือแต่บิดๆเบี้ยว หลงไปตามกระแสสังคม รู้ว่ากิเลสคือทางเสื่อมยังเห็นดีเห็นงามไปด้วยตั้งนาน กว่าจะรู้สึกตัวเชื่อในความจริงตามที่พระพุทธองค์สั่งสอน ขนาดชาตินี้อ่านแต่ตำรายังรู้ผิดไปตั้งมาก กว่าจะมาได้เจอพระอาจารย์ก็หลงทางนานอยู่โข

 

เพราะเรารู้จักตัวตน ของตัวเราพอสมควร แต่ยังไม่รู้แจ้ง
เรานำพา เรามีวิจารณญาณ เราจะนำพาจิตวิญญาณของเราไปสู่ทางที่ถูกที่ควรถ้าให้เลือกระหว่างเชื่อตน เชื่อคุณ เชื่อพระที่เราศรัทธา เราเลือกพระ เมื่อเราเลือกศรัทธาต่อสิ่งใด สิ่งนั้นจะก่อเป็นรูป เป็นแนวทางเกิดการกระทำตามมา เราเลือกหนทางที่ปลอดภัย เป็นภัยแก่ตนน้อยที่สุด

ส่วนคนอื่นที่เขาเลือกเชื่อจิตตน ก็เป็นเหตุผลส่วนตน อยู่ที่วาสนาบารมีและกรรมที่ทำมา ปัจจัยมันเยอะ ตัวคุณเองก็เช่นกัน ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ ก็เพราะกรรม

 

ปกติ

ถ้า ยัง ไม่ รู้ เลย แล้ว วาง นี่

ถ้า อยาก รู้ แล้ว ยัง ไม่ ได้ รู้ นี่

ถ้า รู้ แล้ว หมด ความ น่า สน ใจ แล้ว นี่

ถ้า ยัง ไม่ ทัน รู้ แต่ เลิก สน ใจ แล้ว นี่

ถ้า คิด ว่า รู้ แล้ว แต่ ยัง ไม่ รู้ จริง นี่

ใคร จะ รู้ ได้ ใคร จะ รู้ ได้

ทำ แล้ว สบาย ใจ ก็ ทำ กัน ไป เหอะ ตาม จริต

 

เป็นความเชื่อของเรา เพราะเราเชื่อ เราศรัทธา เราจึงดำเนินไป
ส่วนผลจะเป็นเช่นไร ก็แล้วแต่วาสนา บารมีจะนำพา เพราะยุคใดๆก้เป็นเช่นนี้แล ลองถูกลองผิด เลือกอาจารย์ ก็ทำตามอาจารย์ ผลก็ได้บ้างตามสิ่งที่ทำ วิจารณญาณหยั่งรู้ส่วนตนที่สะสมความรู้ถูกเอาไว้ มันจะเตือนเราเองว่ายังอยู่ในทางที่เคยเดิน หรือหลงหนักกว่าเก่า เรายอมตามนั้น

 

เราพูดตลอดเวลา แหละ เราเชื่อคำสอนพระพุทธองค์ และพระอาจารย์ที่สอนเรา ก็สอนตามคำสอนของพระพุทธองค์ มีแต่จิตคุณ ใจคุณ ไม่ได้ยินในสิ่งที่เราพูด

 

มีคำพูดหนึ่งอยากเตือนสหาย
นิมิตที่แสดงตนมาในรูปของพระพุทธองค์นั้น มีทั้งจริงและลวง
อยู่ที่วิจารณญาณหยั่งรู้ของท่านเอง ว่าจะแยกแยะได้แค่ไหน

 

ยังอ่านไม่จบเลย จากจุดที่ผมโพสไว้ แต่เห็นเข้าข่ายเรื่องที่ผมจะทัก เดี๋ยวจะลืม
ขอยิงมาล่วงหน้าก่อน

หากเข้าไปอ่านกระทู้ในห้องอภิญญา จะมีบทความหนึ่ง กล่าวถึงการเห็นธรรม หรือ
การเห็นพระพุทธ แล้วในนั้นได้อธิบายว่า เห็นอยู่เบื้องหน้า อันนี้ หากจำได้ผม
ก็เคยทักคุณผึ้งไว้เหมือนกัน ทักเพื่อถามว่าเห็นแบบไหน อาการเห็นแบบไหน

ตามประสบการณ์ผมเห็นสองแบบ คือ

1. เห็นอยู่เบื้องหน้า โดยมีความรู้สึกว่า เราอยู่ตรงนี้ พระพุทธ หรือ ธรรม อยู่ข้าง
หน้าห่างไปเล็กน้อย มีความรู้สึกจิตมันต้องพุ่ง ต้องส่งออกไป จากจุดที่เราอยู่ เข้า
ไปหาอีกสิ่งหนึ่งข้างหน้า และอีกสิ่งหนึ่งข้างหน้าปรากฏด้วยขอบด้วยเขต อาจเห็น
เป็นเหมือนภูเขา เป็นอะไรที่ใหญ่ๆ มีขอบเขตอยู่ข้างหน้า ทำให้อุปทานเกิดขึ้น มีการ
ส่งออกไปของจิต แบบนี้ ผมเรียกว่า ผลของสมถะ พุทธานุสติกรรมฐาน เช่น คน
ที่สวดมนต์ทุกวัน กราบพระทุกวัน หรือ เพ่งพระทุกวัน หรือ กำหนดภาพพระทุกวัน จะ
เกิดขอบเขตแบบนี้ให้สัมผัส

2. อีกแบบหนึ่ง ไม่มีขอบเขต ไม่มีดวง ไม่มีการเคลื่อนของจิต มีแต่ความกว้าง
เต็มโลกธาตุ แต่แบนเรียบไปหมด ไม่มีสัน ไม่มีนูน ไม่มีใคร อะไรในนั้น แต่เป็นสภาวะ
ที่คลุมอยู่ เราก็ไม่มี จึงรู้สึกว่า หลอมเป็นสิ่งเดียวกัน แล้วจะเห็นสรณะเจตสิกปรากฏ
ด้วย ตรงนี้จะเป็นอะไรที่ปราณีตกว่าแบบแรก ไม่มีการปรุง ไม่มีอุปทาน ไม่ต้องส่งจิต
ไปไหน สัมผัสอะไร เพื่อจับอะไรขึ้นมาเป็นเขา เป็นเรา