โลกคือพระเจ้า...รู้หรือไม่...

ที่เข้าใจว่าคลาดเคลื่อนเป็นเพราะกิเลสในใจเรามันหลอกเอา

 

ท่านปรุงไปถึงไหน ใครนั่งดูสภาวะ

สติดูสภาวะ ในทุกอริยาบท ยืน เดิน นั่ง นอน

ไม่จำกัดกาล สถานที่

ท่านเข้าใจที่พระพุทธองค์บอกให้ "หยุด" ได้แค่ไหนเนี่ย...

 

เราเข้าใจว่า(คิดเอาเองจากการอ่านตำรา) พระพุทธเจ้าท่านสอนให้ หยุดคิด หยุดทำ แล้วจะเห็นความจริงของสภาวะธรรมในจิตตน

 

ขอบคุณครับ

ที่สะท้อนให้เห็นธรรม ที่ผมเคยเป็น

ขอยกให้เป็น คุณครู .....

 

ก็นี่ไงถึงบอกว่ากิเลสมันหลอกเอา สติมันจะไปนั่งดูสภาวะได้ยังไง มันมีการดูมันก็มีผู้ดู และผู้ถูกดูอยู่นั่นแหล่ะ แล้วแต่กิเลสมันจะเรียกมันว่าอะไร

 

สมมุติบัญญัติทั้งนั้นแหละ เพราะเป็นความคิด

รู้ว่าไม่รู้ แล้วควานหาสัญญา ปรุงคิดจากสัญญาความรู้ความเข้าใจ แล้วบัญญัติออกมาตามที่คิด

 

ตามมาจิกถึงนี่เลยรึ อิอิ

ข้อความคุณมันมีแต่บ่นๆๆๆๆๆๆ ไม่มีธรรม

ผมต้องไปตอบอะไรอีกหรือ อิอิ ก๊าบก๊าบ

 

อัตตาเยอะจริงนะ

ต้องมีตัวเราเป็นผู้ดูให้ได้ใช้ไหม เหอๆๆๆๆ

ถูกสมมติบังปรมัตถ์ไปแล้วท่าน

เอาเป็นว่าผมไม่เข้าใจแล้วกัน อิอิ...ผมมันโง่ ผมมันเลว ผมมันแตกปลาย อิอิ

 

ดูจนจิตมันจดจำสภาวะได้ จิตมันจะรู้สึกตัว เมื่อจิตรู้สึกตัวในเรื่องใดสำหรับเรามันจะเกิดอาการชาๆ นะจังงัง บางทีก็ร้อน บางครั้งก็เศร้าหมอง

แบบว่าเมื่อก่อนเราไม่ได้สนใจศีล5 มากมาย คิดแต่ว่าทำความดีเป็นพอ
พอเรามาสมาทานศีล5 แล้วทำจริงจัง อย่างเรื่องโกหกจะเห็นชัด เวลาจะกระทำโกหกขึ้นมา มันจะชาหนัก เราก็รู้ตัวแล้วไม่ทำ เรื่องอื่นๆก็มี อย่างตัณหาความอยากถ้าเกิดขึ้นในใจเราจะรู้สึกร้อน เราก็หยุด บางเรื่องทำไปทำไปไม่รู้ตัว มารู้สึกตัวอีกทีก็เศร้าหมองหดหู่ ก็ต้องหยุดกิจกรรมที่เคยทำไปซักพัก จนหายเศร้าหมอง ก็ค่อยกลับมาทำกิจกรรมใหม่แล้วคอยสังเกตุเอา ว่ากิจกรรมไหนพาใจเศร้าหมองถ้ารู้ทันก็หยุดซะ ถ้ายังไม่รู้ก็ทำต่อไป จนกว่าจะจดจำได้คือรู้สภาวะนั่นเอง

 

ผมขอบคุณคุณเคขวัญ เพราะสะท้อนให้เห็นตัวเองในอดีต ที่เคยเพ้อเจ้อแบบนี้ เห็นแล้วรู้สึกสมเพชในความงี่เง่าของตัวเอง

พอเห็นแบบนี้แล้ว มันก็คลิก ก็เลยต้องขอบคุณไป ที่ทำให้เห็นธรรมแจ่มขึ้น

คนที่เป็นมันไม่รู้ตัวหรอก...ว่าแต่ เมื่อไหร่จะหยุดป่วนหนิ

 

ท่านไม่ได้โง่หรอก นักปฏิบัติธรรมมันก็เป็นกันอย่างนี้แหล่ะ มันวางการปฏิบัติธรรมไม่ได้ (ก็ไปยึดมันเอาไว้แล้วนี่)

 

วางเมื่อจิตปฏิบัติไปโดยอัตโนมัติ

กับ

วางเมื่อไม่สนใจจะปฏิบัติ ก็เหมือนพวกคนที่ไม่ได้สนใจศาสนา

ต่างกันลิบลับ

ว่าแต่ ใครไปแบกการปฏิบัติ การเป็นนักปฏิบัติ เอาไว้กันล่ะ

นี่แปลว่ายังไม่เข้าใจการปฏิบัติแบบสัมมาปฏิปทาหนิ มันกลืนไปกับชีวิตประจำวันแล้ว...

 

ถ้าท่านจะดูนะ ลองดูแบบซ้อนดูสักวันหนึ่งก็ได้ว่าใจท่านมันสะดุดกับการดูจิต ดูกาย ดูธรรมกี่ครั้ง
นั่นแหล่ะตอนที่ท่านหลงหล่ะ สมาธิมันขาดตอนนั้นแหล่ะ

 

เราไม่มีคุณสมบัติเป็นครูใครได้หรอก เพราะยังไม่รู้ ไม่รู้แจ้งอริยสัจจ์
สนทนาธรรมเป็นกัลยาณมิตร จะเหมาะสมกว่า วันหน้าคุณรู้แจ้งอริยสัจจ์ก่อนเรา เราจะได้กราบคุณเป็นอาจารย์ได้สบายใจ

 

วันนี้ดูเรื่อยเปื่อย

คงต้องขอตัวไปทำในสิ่งที่มีคุณค่ามากกว่า...

 

ถามคำเดียว ท่านวิมุตติปฏิบัติธรรมมานานแค่ไหนแล้ว ถือเป็นพวกไม่สนใจศาสนาหรือไม่?

 

เพราะ เราต่างกัน มีลักษณะต่างกัน อยู่กันคนละขั้ว
ถ้าอย่างพูดและแสดงออกอย่างที่คุณทำ เรียกว่าไม่เพ้อเจ้อ การกระทำของเราก็คือเพ้อเจ้อ
ถ้าอย่างพูดและแสดงออกอย่างที่คุณทำ เรียกว่าเพ้อเจ้อ การกระทำของเราก็คือไม่เพ้อเจ้อ
อะนะ

 

ประเด็นนี้น่าสนใจ จะน้อมรับไปพิจารณา

จำนวนครั้ง ผมคงไม่มัวนับอยู่

สติ สมาธิ ขาดตอน มันเรื่องปกติ...ถ้าไม่ขาดตอนนี่สิ มีปัญหา ว่างั้นไหม อิอิ

 

ตอบคำเดียว เกือบ4ปี จัดอยู่ในกลุ่มที่สนใจศาสนา...

 

เรายังไม่เคยสัมผัส แต่รู้ว่ามีอยู่ และมีผู้รู้ที่รู้แจ้งบรรยายไว้ มากมายหลายที่ อยู่ที่คุณจะมีวาสนาบารมีและคุณธรรมพอได้เห็น ตามจริงหรือเปล่าเท่านั้น คนที่เรารู้แน่ๆก็คือ พระพุทธเจ้า ของพวกเรา ที่ทำได้จริง เข้าถึงจริง และสอนความจริง