โดนขังวิญญาณ

คุณพี่จิ-โปคะ
ครือว่าปลงจนหมด ยังไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าปลงตอนไหน
แล้วขอถามว่า การอโหสิกรรมหมดนี่ เป็นการปลงด้วยหรือเปล่าคะ
ครือการอโหสิกรรมสำหรับหนูนี่ มันปลงไปเองโดยอัตโนมัติอยู่แล้ว
แต่เราไปอธิษฐานซ้ำอีก มันเป็นการปลงไปหมดเลยหรือเปล่า แล้วมันเกี่ยวอะไรกับการปลงปีติด้วยหรือเปล่าคะ หนูไม่เข้าใจค่ะ

 

อโหสิกรรมไปแล้วเป็นสุขใหม? หรือเฉยๆ
ปลงแล้วปิติยังอยู่ใหม หรือปิตินั้นหายไปด้วย?
ปลงแล้วสุขใจเราหายไปหมดใหม?

สิ่งที่ควรทำคือ ปลงแล้วใจพองฟู อิ่มเอิบด้วยบุญแห่งการปลง สดชื่นแจ่มใส
เกิดอุเบกขาแล้วใจเราเกิดสุขุมอิ่ม รู้สึกเหมือนเราคล้ายจะเป็นศูนย์กลางของโลก
ด้วยกระแสแห่งบุญ คล้ายเราแยกอยู่อีกมิติหนึ่งแต่ยังอยู่บนโลก มองโลกเหมือนโรงละคร
ฉากหนึ่ง สิ่งใดผ่านมากระแสแห่งความหลังของสิ่งนั้นๆทั้งคนสัตว์สิ่งของ จะไหลเข้ามา
ที่ใจเรา เรารับรู้กรรมทั้งหมด เป็นต้น

 

ต่อให้อีกหน่อยนะทีโอ เพื่อสร้างกำลังใจให้เจ้า
ตามธรรมดาแล้วการดูระดับจิตของผู้ปฏิบัตินั้นทำกันหลายแนวทาง ทั้งการใช้เจโต
ทั้งการดูเทวดารอบๆบริเวณสถานที่ ทั้งดูที่วิมาณที่เป็นทิพย์
อาจารย์ผู้สอนย่อมรู้ว่าควรชี้แนะแนวทางไหนที่จะตรงที่สุดตามสมควร
ในตอนนี้ทั้งไม่ได้อยู่ต่อหน้า ทั้งรอบบริเวณของทีโอก็เปรอะไปด้วยคาถาอาคมก็ดู
ไม่ได้ แต่มีสิ่งหนึ่งที่สมควรแนะนำคือวิมาณเจ้าจะเปลี่ยนเป็นสีขาว ทั้งเครื่องประดับ
และอาณาบริเวณ แสดงถึงสวรรรค์ระดับพรหม อันเป็นเครื่องอยู่ของอารมณ์แห่งอุเบกขา
เพราะฉะนั้นแล้ว เจ้าเองปฏิเสธไม่ได้หรออกว่าเจ้าไม่ได้อยู่ในอารมณ์นี้ เพราะของทิพย์
หลอกกันไม่ได้ แม้ปลงโดยอัตฺโนมัติ เราก็ต้องพยายามรับรู้ด้วย เพื่อเกิดความสุขสดชื่น
เพราะขาดปิติสุขเมื่อใดเข้าฌาณไม่ได้ ฌาณก็จะเสื่อม เมื่อฌาณเสื่อมใจเจ้าก็จะไหลลง
ต่ำไปตามวิบากกรรม บางครากรรมนั้นจะบังตาให้รับทุกข์ทรมานใจนั่นก็เพราะปัญญาไม่เกิด
เพราะไม่สงบนั่นเอง

วิมาณสีขาวนั้นก็ดีอยู่พอสมควร แต่จะดีกว่านี้ถ้าใสเป็นแก้วแต่ไม่แวววาว อย่าพึ่งทุกข์
ร้อนไปเจ้าเองอาจไม่เคราะห์ร้ายตายไปตอนนี้ ยังพอมีเวลาเหลือ ให้ตรวจวิมาณ เสวย
อารมณ์นี้ จนเบื่อ เมื่อเบื่ออารมณ์นี้เข้าฌาณไปแล้วระรึกชาติที่เป็นพราหมณ์ที่ใส่ชุดขาว
ด้วยบุญบางอย่างของชาตินั้น ทำให้เจ้าจุติเป็นเทวดาบ้าง เป็นคนบ้างเพื่อรั้งใว้ไม่ไห้
เข้าสู่อรูปพรหม หนทางนิพพานยังคงมีกำจัดกิเลสแห่งพราหมณ์นั้น เจ้าก็หลุดพ้น

 

คุณจิ-โปมีแนวทางเดียวกับหลวงพ่อที่ผมเคารพเลย ขอคำแนะนำอะไรสักอย่างได้มั้ยครับ อะไรก็ได้ครับ

 

อาจารย์จิโปขอคารวะท่านด้วยความเคารพเลื่อมใสครับ

 

เมื่อมีปัญหาถึงเตือนและแนะนำกันได้ครับ ถ้าปัญหาไม่มีก็ไม่รู้จะแนะนำอะไร
เพราะคนบางคนมองปัญหาว่ามันคือหนทางสู่ปัญญา เลยไม่มีปัญหาเลยไม่รู้จะแนะนำอะไร

..............

ผมไม่ใช่อาจารย์ครับ(ผมทำมาค้าขาย..) มีอะไรพอจะมาเล่าสู่กันฟังได้ก็จะมาเล่าตาม
สมควรครับ

 

เมื่อนั่งสมาธิแล้วเกิดอาการเวทนาขึ้นมาใช้ภาวนา พุธ - โธ แก้ได้ไหมครับกำหนดที่ลมหายใจ เพราะผมลองแบบยุบพองหนอ แล้วจะได้กำหนดเจ็บหนอพอทำไมทำมามันก็กลายเป็น พุธ - โธ ซะงั้น

 

ขออนุโมทนากับความคิดเห็น และคำแนะนำของคุณจิโปนะคะ
ไปดีไม่ถึงไหน ทำได้แค่เห็นคนอื่นได้ดีก็สุขใจ แค่นั้นก็อิ่มใจมากแล้ว

 

การแก้แบบนี้นั้นไม่ใช่แก้ปัญหาที่ต้นเหตุครับ การเจ็บปวดร่างกายแล้ว
ภวนาพุทโธ ยุบหนอพองหนอ หรือแบบอื่นๆนั้น ให้ทำได้ในบางครั้ง
อย่าทำตลอด วิธีแบบนี้คือการยกจิตขึ้นอยู่เหนืออารมณ์ ให้จิตจับที่คำ
ภวนาจนจิตหลุดพ้นจากการปรุงแต่งของกายก็จะหายจากเวทนาได้
แต่ความรู้มันไม่เกิดครับ

การแก้แบบที่ยกใว้ข้างบนเกี่ยวกับเวทนาห้านั้นต้องแยกออกทำนองนี้คือ

เจ็บร่างกายตอนนั่นสมาธิ ดูว่าเจ็บส่วนไหน เจ็บกายนี่คือทุกข์ เจ็บที่กาย
แล้วใจร้อนตามใจเป็นทุกข์นี่คือโทมนัส ทีนี้มากำหนดดูว่าเจ็บตรงไหน
มองไปเห็นขาเราเจ็บก็กำหนดดูใต้ผิวหนัง ให้รู้สึกว่าเจ็บผิวนอกหรือผิวใน
หรือกล้ามเนื้อ รู้สึกให้เห็นว่าเจ็บเพราะเลือดมันไม่เดินมันรวมกันทำให้
ประสาทรับรู้เรียกว่าผัสสะทำงาน ให้รู้สึกถึงกระแสของชะวะนะจิต ที่ส่งไป
รับรู้และส่งกลับ ให้พิจารณาถึงธาตุ ดินน้ำลมไฟ ที่กอปกันเป็นสังขารของเรา
ตรงส่วนที่มันเจ็บนี้ว่า ธาตุใดมันแรงกล้า ธาตุใดมันอ่อนแอ ให้รู้สึกถึง
กระบวนการทำงานของจิตตั้งแต่สัมผัสของผัสสะจนมาถึงมโนจิตที่เราคิด
นี่คือเวทนาที่เจ็บทางกายเรียก ทุกข์ อันดับที่สองของเวทนาห้า

(คนที่นั่งแล้วไม่เจ็บก็อย่าดีใจนั่นอาจจะเป็นสุข อันดับแรกของเวทนาห้าก็ได้)

ในส่วนของโทมนัส คือทุกข์ที่เกิดที่ใจ อันเนื่องมาจากทุกข์ทางกายข้างต้นก็ดี
อันเนื่องมาจากการระลึกนึกถึงบางอย่างที่ทุกข์ก็ดี นั่นต่างจากทุกข์กายที่เรา
ต้องมาพิจารณาธาตุ ดินน้ำลมไฟ แต่โทมนัสนี้ให้เราพิจารณา รูปและนาม
เช่น เราเจ็บปวดร่างกายที่เราพิจารณาแล้วมันยังไม่หายปวดก็พักใว้มาพิจารณา
มี่ใจต่อ ให้รู้สึถึงชวนจิตที่ส่งขึ้นมาจากการไปเกี่ยวมาของจิตว่านั่นเรียกนาม
เหตุของการเจ็บคือกายเรานี่รูป ภาพที่เห็นในมโนจิตเราทั้งหลายคือรูป เสียง
ที่เราคิดทั้งหลายคือนาม รู้สึกให้ได้ สาวไปให้ถึงว่ารูปนี้มาจากที่ใด รูปนี้เกิด
จากธาตุดินน้ำลมไฟ นามนี้เกิดจากสัญญาสังขารปรุงแต่ง

ที่ยกมานี้เป็นส่วนหนึ่งของหลักการคิดในการแยกออกมาให้เห็นซึ่งเวทนา
ที่พระท่านแยกใว้ว่ามีห้าอย่าง สุข ทุกข์ โสมนัส โทมนัส อุเบกขา นั่นเอง
ให้ทำความรู้สึกก่อน แยกออกมาให้เห็นก่อน ค่อยเข้าไปทำสมถะภวนาเพราะ
การแยกออกมานี้ใช้เพียงอุปจารสมาธิ เมื่อเราพิจารณาแล้วเห็นแล้วจริงๆ
ไม่ใช่เห็นโดยไม่แน่ใจ แต่เห็นในแบบที่เรารู้ว่าใช่ เมื่อนั้นเราเองจะละขาด
จากกายสังขาร เกิดเวทนาครั้งต่อไปใจเราจะไม่เกิดโทมนัส เกิดอุเบกขา
ต่อไปใจเราก็จะรู้ว่านี่เวทนา จะทำให้เราเข้าฌาณสมาธิในขั้นลึกได้ง่าย

ถามแค่เวทนาประโยคเดียวจะตอบได้ถึงนิพพานเพราะสัญญาก็จัดเป็นเวทนา
วิญญาญก็เป็นเวทนา เรียกว่าเป็นพระอรหันต์มาจากเวทนาก็เคยมีเรียกว่า
อุปทานอรหันต์ ซึ่งลึกมากและยิ่งลึกเท่าใดคำตอบยิ่งสั้นกระชับ ไม่ต้องอธิ
บายกันยาวขนาดนี้ เช่น"วิญญาณเป็นเวทนาจะทำยังไง?"
ท่านก็บอก "อนัตตา"แค่นั้นเอง เรามาพิจารณาตามหลักอนัตตาก็จะ
เห็นทางเอง.

 

เหตุใดนะหรือ ก็ข้าวสารเสกนั่นแลที่เอามาซัดรอบบ้านสดๆร้อนๆ
แต่ก่อนมองไปไม่มี
การทำให้อาคมนั้นเสื่อมก็ไม่ยากไม่ง่าย แต่เขาอยากมีข้าวรอบบ้านก็ให้เขาทำไป
เราก็เป็นลูก ไม่ต้องทำอะไรหรอกเดี๋ยวนกมันก็คาบไปกิน หนูก็มาเต็มไปหมด

การทำให้วิมาณเป็นแก้วนั้นทำที่ใจเราละกิเลสเท่านั้นเอง ส่วนท่านพระอาจารย์ทั้งสอง
ท่านหมดเวลาที่จะทำต่อตามอายุขัย เปลี่ยนไม่ทันครับ

 

ขอบคุณครับสำหรับคำตอบ ^_^

 

ทำยังไงถึงจะตัดตัวฟุ่งซ่านที่ทำให้ใจมัวหมอง ออกไปอย่างถาวรได้คะ...กำหนดฟุ่งหนอ...แล้ว พักหนึ่งก็หาย แต่เผลอก็กลับมาใหม่ละ... เจ้าตัวฟุ่งซ่านนี่ก็เป็น นิวรณ์ตัวกางกั้นบุญ.. ด้วยใช่ไหมคะ..

วันก่อนไปทำบุญที่วัดมา ได้เจอพ่อแม่ครูบาอาจารย์ท่านพูดสอน ท่านว่าให้รู้เท่า...รู้ทัน..อารมย์ ศิลามณี ยังรู้ไม่เท่า...ส่วนใหญ่มักมันจะเกิดแล้วทุกที....คุณจิโป จะกรุณาแนะนำได้ไหมคะ

 

ความจริงห้องนี้คือห้องวิทย์ลึกลับไม่ใช่ห้องอภิญญา-สมาธิ เราน่าจะเอาสิ่ง
ที่เรารู้เห็นและสัมผัสด้วยการปฏิบัติมาเล่าก่อนค่อยถาม ไม่งั้นเขาอาจย้ายกระทู้
นี้ไปใว้ห้องอภิญญาก็ได้เพราะมันไม่ลึกลับ

เช่นฟุ้งซ่านแล้วเห็นวิญญาณ ลอยไปมาแต่ไม่ทำร้าย ฟุ่งซ่านแล้วเกิดฝันเห็น
หนุ่มๆในอดีตที่ผูกพันแต่มาชาตินี้กลายเป็นอย่างอื่นไป มันใช่ใหม? อะไรทำ
นองนี้

ก่อนอื่นเราต้องถามตัวเราก่อนว่าจะตัดฟุ้งเพื่ออะไร เพราะบางเวลาเราแค่
มีสติตามแม้นิดเดียวก็ช่าง ตามไปมันจะฟุ้งจะเกิดนิมิตใด จะตกเหว ร่วงลงมา
ก็ช่าง มีสติตามแค่นั้นเอง ไม่ใช่ตัดเพราะการกำหนดว่าตัด(ซึ่งนั้นจะปิดกั้นทาง
ของการทำสมาธิของเราเอง) มันจะเหมือนในใจเรามันพลุ่งพล่านเป็นวังน้ำวน
เหมือนอยู่ในกลุ่มหมอกควัน เราเองนั้นต้องจับสติใว้หาตัวเอกของเรื่องให้ได้
ว่าในใจเราขณะนั้นที่มันพลุ่งนี้ จุดใดสงบ จุดใดมันวางเฉย รู้สึกตรงจุดนั้นให้
เด่นชัด เหมือนเราขี่บนหลังนกยักษ์ที่บินอยู่ระหว่างพายุและหมอกควัน ในตัว
ฟุ้งนั่นแหละจะมีจุดนี้อยู่ หาให้ได้นี่คือวิปัสสนา แล้วเราจะเจอว่า อ้อมันฟุ้ง
เพราะเหตุอย่างนี้ๆ มันเป็นเช่นนี้เอง


ทีนี้ถ้าจะถามว่า ฉันไม่สนใจฉันจะตัดฟุ้งล่ะ ก็ไม่ยาก ไม่ยากเลยถ้าไม่อยาก
ได้ปัญญาก็ยกจิตอยู่เหนืออารมณ์ กำหนดแก้วซักดวง ห้ามคิดแต่ให้นึก นึกถึง
ดวงแก้วนั้นให้ปรากฏชัด ถ้าคิดมันจะเป็นเสียงในใจนะระวังตรงนี้ แต่ให้นึกถึง
ลูกแก้วนั้น มันจะปรากฏรูปอื่นๆมาแทรกก็อย่าสนใจมัน อย่าเกิดคำว่า "เอ๊ะ"
ในใจเรา คำอุทานขึ้นต้นนี้เองจะนำมาซึ่งการคิด เมื่อคิดมันก็ฟุ้งเลยล่ะ ให้เรา
ทำอย่างเดียวเท่านั้นคือนึกภาพลูกแก้วนะ

ถ้าเรานึกถึงลูกแก้วนานเข้ากายก็จะหายไปเหลือเพียงจิตเรากับความสว่าง
แล้วค่อยเข้าไปแสวงหาปัญญาในนั้นก็ได้ สังเกตุว่าเรามีสติใหม ท่องบทสวดมนต์ซักบทว่ายังท่องได้ใหม ถ้าได้แสดงว่ายังดีอยู่แต่ถ้าท่องไม่ได้ ไม่เกินชั่ว
ขณะจะไหลลึกเข้าไปแล้วหลับครับ เกินฌาณไปแล้ว อันนี้เป็นตัวอย่าง จะกำ
หนดอะไรก็ได้ขอให้เป็นรูปใช้ได้หมดครับ

 

ขอบคุณคะ คุณจิ-โป ศิลามณีจะทำตามดู ...ไม่เอาฟุ่งซ่านแล้ว..เพราะคิดทีไร ทำให้จิตเศร้ามัวหมอง...ร้องไห้แงๆ..ทุกที ....พอนอนหลับก็ฝันร้ายทุกทีเช่นกันคะ.. อะ แต่ถ้าวันไหนไม่คิดนะคะ...แต่นอนภาวนาแทนจนหลับไป.. ไม่ฝันอะไรเลย หรือถ้าฝัน...ฝันนั้นเป็นฝันดี

ทำแล้วได้ผลยังไง ศิลามณีจะวิ่งมาบอก คุณจิ-โป นะ จะได้ไม่ถูกย้ายกระทู้ไง

 

กระผมได้รับฝากคำถามมาจากพี่ครับ ขออนุญาตเรียนถามดังนี้

พี่กระผมซื้อข้าวมันไก่มา 1 ห่อนำไปใส่บาตร ขณะก่อนใส่บาตร ขณะใส่บาตร ขณะหลังใส่เสร็จ ขณะกรวดน้ำ ได้อธิษฐานให้พ่อ-ปู่-ย่า-ตา-ยาย-เทวดาประจำตัว-เจ้ากรรมนายเวร ที่พี่สงสัยคือ

เทวดาคาดว่ามาอนุโมทนา แต่ถ้าวิญญาณบรรพบุรุษบางท่านยังไม่ได้ไปสวรรค์เวลาเขามารอรับกัน ในโลกลี้ลับนี้เขาจะแบ่งกันแบบไหน ข้าวคนละคำ หรือข้าวคนละห่อเลย (ถ้าเขายังเป็นวิญญาณลอยไปมาในโลกบ้าง เปรตบ้าง สัมภเวสีบ้าง ปนๆกันหลากหลายระดับแต่ไม่ถึงเทวดา)

อันนี้เป็นคำถามจากพี่ผมครับ เขาสงสัยจริงๆ เพราะเคยอ่านในหนังสือหลายแห่งตอบต่างกันทุกแห่ง พี่ค่อนข้างละเอียดหน่อยเพราะเขาเคยอ่านเจอในหนังสือบางเล่มบอกละเอียดเช่นว่าถ้าเราอุทิศให้เจ้ากรรมนายเวรแต่ลืมบอกว่าของข้าพเจ้า บางทีเจ้ากรรมนายเวรของคนอื่นในบริเวณนั้นก็มาแย่งกันเต็มไปหมดเลยสุดท้ายเจ้ากรรมนายเวรเราเลยไม่ได้

ผมเลยลองนำมาถามดูนะครับ

 

พี่จิ-โปครับ

แล้วอาการที่นอนแล้วรู้สึกตัวแต่ตื่นไม่ได้มันคืออะไรครับ นานๆเป็นครั้งครับทั้งกลางวันคืน
กว่าจะตื่นขึ้นมาได้สุดๆเหนื่อย

ขอบคุณครับ

 

เขาไม่ได้แบ่งเป็นฮอลล์คนละเม็ด หรือเหลือเม็ดเดียวแล้วผลัดกันอมจากหัวแถวมาท้าย
แถวเหมือนรับน้องในสถาบันหรอกครับ ผมเห็นเขาได้แบบนี้คือคนที่รับรู้ว่ามีการทำบุญให้
ตัวเอง ก็กล่าวอนุโมทนาสาธุ ยกมือท่วมหัวน้ำตาไหลพรากๆ แล้วเกิดปิติตื้นตันใจ ในบุญ
นั้น บ้างก็กล่าวขอบคุณ บ้างก็อวยพรตามสมควร(อันนี้ผู้ให้คงไม่เห็น) ถ้ามาหลายๆคน
ยกมือแล้วตื้นตันใจเหมือนกันหมด ความตื้นตันใจนี้ล่ะคืออารมณ์บุญที่ได้ แต่แบบนี้เรียกว่า
เขาไม่ได้รับนะ หมายถึงว่าเขาสูงกว่ารับไม่ได้แต่รับเพียงอารมณ์บุญ

ทีนี้พวกที่รับได้โดยตรงเช่นเปรต เขาจะเดือดร้อนมากเพราะต้องแย่งกันใครกำลังมากก็
ได้กินมาก ใครกำลังน้อยก็คอยเก็บเศษๆตามพื้นที่เขากินแล้วหล่นลงมา เปรตนี้บาปมาก
กินเท่าไหร่ก็ไม่อิ่ม ต้องให้ธรรมะด้วยเพื่อให้เขาพ้นจากสภาพเปรตนี้ และถ้าเราเจาะจง
ว่าให้ญาติเรา ก็ญาติเราที่เป็นเปรตเท่านั้นที่จะคว้าได้นอกนั้นจับไม่ติดเหมือนภาพมายา

อาหารถวายครั้งเดียวได้อานิสงค์ตามระดับ ตั้งแต่เปรตที่ได้อย่างหยาบ จนถึงเทวดา
ที่ได้อย่างละเอียดคืออารมณ์บุญ แต่ถ้าเราไม่ได้ให้ใคร ใส่เฉยๆหรือคิดว่าอันนี้ให้เราเอง
ของนั้นจะเป็นทิพย์ รอที่วิมาณของเรา ถ้าไม่มีวิมาณก็ไม่รู้ว่ามันไปอยู่ไหนเพราะมองไม่
เห็นที่เก็บ รู้แต่ว่าเมื่อท่านอยากกินของก็ปรากฏบนโต๊ะบ้าง และบางท่านเมื่ออยากกินก็
มีอีกคนไปหามาให้ บางท่านเมื่ออยากกินก็ปรากฏรสในปากแล้วอิ่มเลยก็มี

 

เพราะจำลมหายใจตัวเองไม่ได้ครับ
คนที่เป็นแบบนี้จะลืมสติทั้งจากการฝึกฝนมาหรือลืมแบบเป็นธรรมชาติ
สตินี้ไม่ใช่สติแบบไม่รู้ตัวนะครับ รู้ครับรู้แบบรู้ว่าตื่นแต่ไม่รู้ว่าเราหายใจครับ
การแก้ก็ไม่ยาก ก็ให้ฝึกสังเกตุลมหายใจเวลาว่างๆ อย่าทำกิจอื่นเพลินไป
ถ้านก็ให้รู้ว่าเราหายใจใหม แล้วตอนกำลังจะตื่นแต่ขยับไม่ได้ให้ดูว่าเราหายใจ
ใหม หายใจแรงหรือค่อยจากปลายจมูกไหลไปถึงไหนแล้วตามลมนั้นครับ

ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น มีคนลักษณะแบบนี้ไม่ค่อยมาก คือตอนนอนนั้นจิตออก
จากร่างกายไปเลย ไม่ใช่แค่ฝันแบบนิมิตแต่ออกไปเลยทั้งตัว อันเป็นผล
มาจากการฝึกสมาธิในบางสายที่คนเขาไม่ฝึกกัน ตอนออกไปก็ไม่รู้ว่าออกยังไง
ตอนเข้าร่างก็ไม่รู้ว่าเข้ายังไง มันจำได้เพียงเหตุการณ์ที่ไปประสบพบมาซึ่ง
บางวันก็จำไม่ได้บางวันก็จำได้นิดหน่อย ทีนี้วิญญาณและร่างกายมันผูกกันใว้
ด้วยสายใยคือลมหายใจ อันจะเป็นเหมือนสัญญาณมาตรฐาน เมื่อจิตวิญญาณ
ไม่ตรงกับลมหายใจคือลืมจังหวะของมัน ก็ควบคุมร่างกายไม่ได้แค่นั้นเอง
เมื่อใดที่รู้ตัวว่าเราหายใจเข้าออกเมื่อนั้นแสดงว่าจิตเรารับรู้กับร่างกายแล้วครับ

 

ขอบคุณมากๆครับ
ครับผมบางครั้งมันก็เคิ้มๆแล้วหลับไปคล้ายๆอาการเหมือนผีอำแต่ก็ไม่เชิงซักเท่าไรถูกสูบเข้าไปบางครั้งก็เจอผี
ปีศาจ แต่เมื่อเจอเหมือนกับผมจนมุมแล้วผมจะใช้เนตรมองมันจนเกินเป็นไฟจนมันวอดวายผมถึงจะตื่นขึ้นมาได้

 

ขอบคุณพี่จิโปมากครับ ที่เข้ามาให้ความกระจ่างครับ ^_^

ขออนุญาตเรียนถามเพิ่มเติมนะครับ "ต้องให้ธรรมะด้วยเพื่อให้เขาพ้นจากสภาพเปรตนี้" ทำอย่างไรครับ.....ให้กับเปรต.....หรือให้กับผู้อื่นอย่างไรครับ.....เช่นแจกหนังสือธรรมะแล้วอุทิศบุญให้