เหตุให้ วิชชา และ วิมุตติ

ที่จริงที่ยกพระสูตรมา ต้องการให้ศึกษาความเป็นปัจจัย ในความเป็นปฏิจสมุปบาท

ส่วนคำว่าบริบูรณ์ ยกตัวอย่าง แบบย่อๆนะ

พิจารณาด้วยความสำรวมอินทรีย์ สำรวม ตา หู ลิ้น จมูก กาย ใจ

สำรวมในที่นี้ หมายถึง ไม่หลงอารมณ์ที่เข้ามากระทบ

เช่น เห็น ขณะนั้นหากไม่มีการสำรวม ย่อมเพลิดเพลินในอกุศลทางตา คือหลงตา หลงอนุพยัญชนะ

ทีนี้เมื่อสำรวมอินทรีย์ ยัง สุจริต ๓ ให้บริบูรณ์

สุจริต ๓ นี้ หมายถึง กุศลกรรมบถ ๑๐ หรือ ศีลมรรค

ซื่งแสดงออกทาง บุญกิริยาวัตถุ ๑๐

ตรงนี้เป็นการ ไม่เจริญอกุศล มีสติอยู่ในกุศลธรรม หยั่งสติปัฏฐานให้เกิด