เล่าประสบการณ์เรื่องศีล&ปฏิบัติธรรม ทั้งเรื่องจริงและโดนหลอก

เรื่องศิล ๘ นี่ เมื่อเราตั้งใจรักษา แทนที่เราจะรักษา มันไม่ใช่อย่างนั้น นะครับ เท่าที่ผมสังเกตุ นะครับ ถ้าเราตั้งใจรักษา ศิล ๘ ๆ ก็เข้ารักษาใจเราทันทีครับ ผมเข้าใจ ไม่รู้ว่า ท่านที่รักษาศิล ๘ จะเข้าใจหรือเปล่า ผมเคยเห็น นักบวช หลายๆท่าน หรือพวก ถือศิล ๘ หิวข้าวกินข้าวเย็น ถ้าเราไม่ตั้งใจ รักษาจริงจัง มันก็เลยทำให้หิวข้าว แอบกินกินข้าวเย็ ถึงได้บอกไงว่า เมื่อเราตั้งใจ รักษาแล้ว ศิลจึงกลับมารักษาเราครับ


ไอ้ที่เราไม่หิวข้าว อิ่ม ใจในการปฏิบัติ รักษา ศิลพรหมจรรย์ ถึงจะมีเหตุ อะไรก็ตาม มันก็ไม่หิว ถ้าเราทำงาน ในด้านสาธารณะ มันก็ไม่หิว อย่างดี ก้แค่เพลียนิดๆเท่านั้นครับ นี่ที่ผมประสบมาครับ จึงกล้ากล่าว เต็มปากเต็มคำ ว่ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆครับ นี่ผมก็ห่างเหิร ศิล ๘ มานานพอสมควรครับ

 

หลังจากไปทำงาน ในที่ต่างๆผ่านไปแล้ว ก็เข้าไปอยู่วัด ท่าซุง เริ่ม ปลายปี ๒๖ และเข้าอยู่เต็มตัว พ.ศ. ๒๗ เมื่ออยู่วัด มำงานให้วัด เรื่องต่างๆมากมาย ที่พระในสมัยนั้น้ ให้ทำ และเมื่ออยู่วัด ก็รักษาศิล ๘ โดยตลอด ไม่เคยกินข้าวเย็น นานจนกระทั่ง ปี ๒๕๔๗ ถึงจะกินข้าวเย็น เพราะว่าใจมันตกลงไปเยอะ เมื่อเข้าวัด แต่กินข้าวเย็ม ปรกติ ผมนี้ รักษามานาน ก็ ๒๐ กว่าปีครับ ที่เข้าวัด ไม่เคยกินข้าวเย็น มากินตามที่ผมบอกมาครับ แล้วต่อมา เมื่อยู่วัดท่าซุง นี่พูดง่ายๆ เหตุการณ์ ก็เยอะนะครับ บางครั้ง ถ้า พระหรือผืเทวดาให้เห็นจึงเห็น เห็นแบบส่วนใหญ่ ล้ายตาเห็นเสียมากกว่า


เห็นท่านแม่ศรี มาใน ปางพระนิพพาน ใสเหมือนแก้ว แต่มาในลักษณะ นั่ง แบบพระปางนิพพาน พระวิสุทธิเทพ แต่เป็นผู้หญิง ไอ้ที่ท่านทำให้เห็นเป็นผู้หญิงนั้น ก็เพราะเราจะได้จำได้ ว่านั่นคือ ท่านแม่ แล้ว พระบาทท่าน จะอยู่บนดอกบัว จริงๆ พระ พุทธเจ้า หรือพระอรหันต์ ที่เข้าพระนิพพานไปแล้ว จะเหมือนกันหมด เอาว่าแค่พรหม นี่ไม่ว่าผู้หญิง ผู้ชายนี่ก็ไม่มีเพศแล้วนะครับ ผู้หญิงก็ไม่ใช่ ผู้ชายก็ไม่เชิง กายทิพย์ น่ะครับ แม้ ต้นตาลหน้า วิหารสมเด็จองค์ปฐมนี่ ผมเคยตกลงมาแล้วครับ จากยอดต้นตาล ที่กาบตาล ตกลงมาถึง โคนต้น ไม่เป็นอะไรเลย ไว้เล่า รายละเอียดจริงๆ ในห้อง วิทยาศาสตร์นะครับ

 

และมีอยู่ครั้งหนึ่ง ผมหยุดตอนกลางวัน หลังจาก ช่วยพระทำงานแล้ว หยุนกินข้าว แล้วนอน ที่ ใต้ต้นตาล ตอนนั้น ตรงนั้น มีจอมปลวกกับ ต้นค่อย ในปัจจุบัน เขาดันออกไปหมดแล้วครับ ไม่มีล่องรอยให้เห็นเลย วันนั้น ผมก็คิดว่า เอ่ หลวงพ่อบอกว่า ในวัดท่าซุงนี่ ท่านว่า สมบัติ เยอะมากมาย ทองคำ เพชรนิล จินดามากมาย สารพัด สมบัติ แตเป็นสมบัติของสงฆ์ ไปแล้ว แต่ไปในภายภาคหน้า จะไปเป็นสมบัติ ของพระเจ้าจักรพรรดิ์ ผมก็คิดว่า มันจริงเปล่าหนอ


ทันใดนั้น ตัวผมก็หมุนติ้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แล้วอยู่ๆตัวผมก็หลุดออกไป ทันทีครับ ตัวในนะครับ แล้วเห็น กองเพชร นิลจินดา มากมาย แล้วผมก็ตะกุยๆๆๆ แล้วเอามือกอบ เพชรมา ๒ กำมือ เก็มมาอยู่ในกำมือ สักแป๊บเดียว ทันใดนั้น ก้เห็น ท่านปู่ท้าวเวสสุวัณ ยือ ถือไม้ตะบอง ใหญ่เบ้อเริ่มเลย ตัวท่านสูงใหญ่กว่า ต้นทองกวาว เสียอีกครับ แถวบริเวณนั้น เมื่อก่อน มีต้นจาน หรือต้นทองกวาวเยอะครับ ท่านตะโกน ออกมาว่า ให้เอาเพชร ไว้ที่เดิมครับ เพชรเม็ด ขนาดเท่าแม่โป้งครับ ดินติด ออกมัวๆ พอท่านตะโกนมาให้ไว้ที่เดิม ผมยังไม่ทันไว้ที่เดิม ท่านก็กำลังจะเดินมา ไอ้เราก็กลัว ท่าน ผมก้เลย นำไปไว้ที่เดิมครับ พอไว้แล้ว ผมก็ลุกขึ้น แล้วลืมตากลับไม่เห็นท่าน ผมก็ขยี้ตาแล้วอีก แล้วเลย ลัมตัวนอนลงไปไหม่ แล้วหลับตา มองไปทางเดิม ก็ยังเห็นท่านยืนอยู่ที่เดิม เวลา ลืมตาไม่เห็น หลับตาปุ๊บ แล้วมองใหม่ ก้เห็นแบบนั้น เมื่อลุกขึ้นมาแล้ว คุยกับพระในสมัย นั้น เรียบร้อยแล้ว ก็คิดได้เลยว่า ก็ตอนนั้นเราสงสัย ท่านเลย แสดง อานุภาพ ให้เราเห็นและหายสงสัยครับสวัสดี

 

สวัสดีครับ พี่ๆน้องๆทุกๆท่าน ความเดิมตอนที่แล้ว มาจบลงตอน ตกต้นตาล และเห็น สมบัติ ในวัดท่าซุง ทุกอย่างที่เทวดา ท่านแสดงอนุภาพ ให้เห็น ท่านต้องการให้เรารู้ ว่าเป็นจริงตามนั้น ทำให้เราได้หายสงสัย และจะได้ มีศรัทธาในการปฏิบัติ ทำความดีต่อไป นี่ต่อมา ตอนผมเป็นนักการภารโรง กลางคืน ผมจะตะเวน คอยสอดส่อง ดูแล ทรัพย์สบัติ ของพระศาสนาและส่วนรวม ผมเอง ก็มีอยู่หลายๆครั้ง ที่เวลา เดิน เวนยาม กลางคืน บางคืน ก็มีคนเดิน ตาม ไป ใรที่ต่างๆ บางครั้ง เราเดินอยู่ ชั้น ๓ เสียงนั้น เดินอยู่ชั้น ๔ บางที่เราเดินชั้น ๒ เสียงเหมือนคนเดิน ชั้นแรก

ขึ้นไปดูหรือลงไปดูก็ไม่มีอะไร บางที เสียงเปิดประตู ตามห้อง เสียงรัว ห้องต่างๆ ไปดู ไม่มีอะไร เมื่อไปถึง ห้องสงบเงียบ บางที่ เสียง เคราะกำแพง คนละด้านตรงข้ามกับเรา ไม่มีอะไรๆ พอเกิดบ่อยๆมันก้เฉยๆครับ แรกก็อาจ กังวล นิดหน่อยครับผม ผมเอง เจอแบบดิบ สดๆ มันก้เลย ไม่ค่อยกลัว แต่ไม่ยังไม่เต็มร้อยนะครับ นี่คือเหตุ ที่ผมประสบมา เชื่อหรือไม่เชื่อไม่เป็นไรครับ ก็ให้อ่านเป็นนิทานดีกว่าครับ ส่วนท่านที่มีความเชื่อ อันนั้นผมว่า ท่านไม่สงสัยแน่นอนครับ

 

สวัสดีครับพี่ๆน้องๆ ทุกๆท่าน เมื่อผม เป็นภารโรง สิ่งต่างๆ ก็เกิดขึ้นกับผมมากมาย แต่จะไม่ พูดถึง เหตุการณื ต่างๆ จะกระโดดข้ามไปเลย ไปเล่าไว้ในห้องวิทยาศาสตร์ ถ้าเล่า ละเอียด ที่นี่ ที่อื่นๆจะไม่มีเรื่องเล่าครับ และอีกอย่างมันจำเรื่องได้ไม่หมดครับ บางทีนึกออกเมื่อไหร่ ถึงนำมาเล่า เอาเรื่อง ของการ ทำสมาธิ กับ ไปอยู่ในที่ต่างๆ เผื่อมีประโยชน์ ต่อบางท่าน บางคนครับ เผื่อเข้ามาอ่านกัน และเมื่อ ออกจากวัดไปแล้ว ผมไปทำไร่อ้อย ๑๐๐ กว่าไร่ ก็ยังใช้ชีวิต เป็นปรกติ คือเข้าวดวาอาราม ตามที่ใกล้ๆนั้น และผมจะชอบ พระในสายปฏิบัติ หรือ ห,วงปู่ หลวงพ่อต่าง

เช่นไปกราบ หลวงพ่อ สังวาลย์ เขมโก วัดทุ่งสามัคคีธรรม หลวงพ่อพยุง วัดบรรลัง หลวงพ่อ สุบิน วัดหัวเขา เดิมบาง หลวงพ่อ เตียง วัดหัวเขา อู่ทอง หลวงพ่อจวน วัดไก่ เตี้ย หลวงพ่อ พุธ วัดเขาใหญ่ ด่านช้าง และก็สายปฎิบัติ ต่างๆ หลายวัด และวัดปฎิบัติ ไม่มีชื่อเสียง ​

 

เรื่องแบบนี้ แม้แต่ไปหาเห็ดโคนมากิน จากภูเขา แถวเทืองเขาหินกอง อ.ด่านช้าง ซึ่งเป็นแหล่ง เห้ดโคนขึ้นมากที่สุด หนึ่ง ในหลายๆจังหวัดมาหาเห็ดโคนกันอย่าง สนุกสนานครับ บางที่ไม่รู้ จะไปหาทางไหน ก็เลย เสี่ยงทายดูครับ แต่ก้ได้ผลอย่างน่าเหลือเชื่อครับ พอผม หยิบไม้ หักไม้ ให้สั้นได้ระยะ แล้วตั้ง นะโม ๓ จบ บอกพระ บอกเจ้าที่เจ้าทาง เจ้าป่า เจ้าเขา ไปทางไหน จะบอกว่า ถ้าจับไม้ ได้คู่หรือคี่ ไปทางนี้ จะได้หรือเจอเห็ด


คือ เมื่อเรา ตั้งจิต เราก็ ถ้าผมไปทางนี้ ขอให้จับไม้ ได้คู่ และต้องมีเห็ด ถ้าไม่มี ให้ได้คี่ อะไรทำนองเนี้ย ครับ แล้วได้ผล ตลอด เสี่ยงทาย ตลอด ทั้งวันครับ จนกว่าจะเลิก หาเห็ด ได้เห็ด ตั้งแต่ ๓ ดอก 5-10-20-บางทีนานๆ จะได้ฟลุ๊ก เป็นกิโล หรือครึ่งกิโล อันนี้แล้วแต่ ดวงครับ มีอยู่ครั้งหนึ่ง ได้ ที่เดียว หลายกิโลครับ สนุกมาก หาเห็ดนี่ ใชวิธีเสี่ยงดวง บอกกว่าว บางปี ก็ เดินหา ขึ้นเขาเป็นสิบลูกๆเขาเลยก็ว่าได้ ถ้าได้เห็ดน้อย หรือไม่ค่อยมีเห็ดขึ้น ไปหาจะขี้เกียจครับ นี่อย่างนี้ หาหน่อไม้ ก็เช่นกันครับ สนุกอีกแบบแต่เหนื่อยกว่าเยอะ

 

ไม่ว่าจะทำอะไรๆ ถ้าถึงคราว จำเป็นหรือ คราวคับขัน ก็ต้องพรึ่ง สิ่งที่เรามองไม่เห็นเหมือนกัน ในกรณี ไปเข้าป่า แต่หลง หาทางออกไม่ได้ ก็ต้องพรึ่งครับ เรื่อง พระ เจ้าป่าเจ้าเขานี่ ผมมีประสบการณ์ เยอะพอควร เมื่อเราหลงป่า ก็จะใช้ วิธี หันหลัง ชนต้นไม้ แล้วตั้ง นะโม ๓ จบ สวด อิติปิโส เสร็จ สวดบท กรณีเมตตันสูตร ตัดท่อนท้าย ว่าเมตตันจะสัพโรกัสมิง และบท วิรูปักเข แล้วอธิษฐาน ขอพระ พรหมเทวดา ทั้งหมด บอกหมด เจ้าที่ เจ้าทาง เจ้าป่าเจ้า แล้วทำสมาธิสักพัก พอให้จิต สงบ ได้ผลมากเลยครับ ได้ผล มาโดยตลอด ที่หลงป่า หลงทาง


บางที่ไม่ใช่ เราหลง เองหรอกครับ ผี บางจำพวก หรือเทวดา ที่รักษาในเขตุนั้นๆ ต้องการลองเรา เขาก็จะทดสอบกำลังใจ ของเรา หรืออาจโดน พวกบริวารเขา เล่นงานเราก็มี มีหลายรูปแบบครับ พูดยากถ้าคนไม่เคยโดน หรือเคยเห็น อันนี้ก็ว่ากันไป ของใครขงมันครับ

 

อนุโมทนากับท่านบุญทรงที่ได้มาถ่ายทอดประสบการณ์

 

({) สวัสดีครับ คุณกิ่งสน ที่อุตส่าต์ ติดตามอ่านครับผม ก็จะเล่าไปเรื่อยๆ จนกว่าจะจำไม่ได้ บางเรื่อง ก็นึกไม่ออกครับ แต่ถ้าเป็นเล่าเรื่อง ละเอียด ก็คงไปเล่าไว้ ในห้อง วิทยา ศาสตร๋ครับ ถ้าใครมี เรื่อง เกี่ยวกับ การปฏิบัติ เรื่อง ศิล เรื่องผี เทวดา ก็เข้ามาคอมเม้น กันได้ครับ จะได้แลกเปลี่ยน ประสบการณ์กันครับผม

 

สวัสดีครับ พี่ๆน้องๆทุกๆท่าน วันนี้ ก็มาพบกันใหม่เช่นเคย ความเดิมตอนที่แล้ว มาจบลงตอน ไปหาเห็ดหาหน่อไม้ เรื่อง เสี่ยงทายหาเห็ด วันนี้จะพูดเรื่องอะไรน๊อ ยังนึกไม่ออกเดี๋ยวนึกก่อนนะครับ เอา มาเล่าเรื่อง ตอนอยู่ตะเพินคี่แล้วกันครับ ยังไม่หมดง่ายๆหรอกครับ ที่ตะเพินคี่นี่ ประสบการณ์ เยอะครับ กี่ยวกับเรื่อง ผี เทวดา อิทธิฤทธิปาฏิหารย์ และไปเอาของ ที่ เขื่อน ศรีนครินทร์ (เขื่อนเจ้าเณร) ช้างทำทางให้ครับ เพราะหลงป่า ทายก ไฮสงบอก ช้าง สีดอ ที่ทำทางให้ ในช่วงพรรษา ทั้งพรรษาเลยครับ บางช่วงบางตอน เกี่ยวกับเรื่อง บำเพ็ญบารมี ๑๐ จนถึงบารมี ๓๐ ทัต ใช่หรือไม่ใช่ ก็ลองอ่านดูนะครับ ของใครของมันครับ

 

ก็ว่าจะเล่าไปเรื่อยๆ จะเล่าไปได้ขนาดไหนนั้น ยังไม่แนนอนครับ บางที่ก็นึกเบื่อๆ แต่ด้วยที่ว่า เมื่อ ทำแล้วก็ทำไปเรื่อยๆก่อนครับ บางที่ มันก็ขี้เกียจ ไม่อยากพิมพ์ นึกอีกที เผื่อมันมีประโยชน์ต่อผู้อ่านบางท่านครับ ไม่น้อยก็มากแหละครับ ตอนอยู่ตะเพินนี่ ต้องคอย มาหาบของจาก ข้างล่าง คือหมู่บ้านกล้วย เพราะในสมัยนั้น เดินขึ้นไปตะเพิน ลำบากจริงๆครับ ทางไม่ค่อยดี ช่วงนั้น นานทีจะเอารถ ไถไปดันทางให้พอเดินได้ เพราะตอนนั้น ทางการยังไม่ค่อยสนใจ เท่าใดนัก

ครับ พอคณะแม่ชี ด่านช้าง เอาของมาฝากไว้ บ้านกล้วย ผมก็จมาหาบของขึ้นไป เพื่อให้พระชี ได้ขบฉันกันครับ คณะแม่ชี ๗ องค์ พระ ๔ องค์ เถร ๑ องค์ คือผมครับ พระนี่สมาทานไม่นอน หนึ่งองค์ ทั้งพรรษา อีกองค์ สมาทานไม่พูดกับใคร ๑ พรรษาให้แม่ชี ส่งข้าวให้ อยู่ในถ้ำ องค์เดียว พระแก่ อยู่ศาลาหน้าถ้ำ อีก องค์ อยู่กุฏิองค์เดียว เรียกว่า เคร่งครัด ในพระธรรมวินัย กันทั้งนั้นครับ ส่วนผมก็อยู่หลังพระในถ้ำ คนเดียว

 

อยู่ที่นี่ จิตใจมันกระวนกระวายใจ ร้อนรุ่มกลุ้มใจ เป็นยิ่งนัก ถ้าวันไหน ไม่ออกไปหาของมาให้พระชี ได้ขบฉัน แล้วละก็ ใจมันอยู่ไม่เป็นสุขเลย บางวัน ก็ไปหาบของ ด้านล่างไปคนเดียว หาบของมาก็มาหยุดที่น้ำตก ตะเพินคี่ใหญ่ หยุดพักหนึ่ง แล้วก็ หาบต่อ ถึงที่พักเลย คือของต่างๆ ทุกๆอย่างที่เอามาฝากไว้ หมู่บ้านกล้วย ระยะทางก็ ๙ กิ.ม,กว่าๆ ถ้าทางอ้อมนี่ เกือบ ๑๔ ก.ม. แต่ไม่นิยมมาทางอ้อม ส่วนใหญ่มาทางลัดครับ ถ้าหาบของ บางวัน โดนลองฝนตก


เดินอยู่ในลำห้วย ฝนตกแรง เราก็นึก ถ้าเกิด ฝนตกหนัก เราต้องคอยดูในลำห้วย ถ้าน้ำขุ่น เราต้องรีบขึ้นข้างบน ไม่งั้นเดี๋ยวไปกับน้ำ เพราะน้ำในห้วยเวลาฝนตก ถ้าน้ำท่วม มันมาเร็วไปเร็วมากๆครับ ต้องคอยดูเหตุการณ์ แบบนี้ บางวิ่ง ไปในลำห้วย พอเราขึ้นข้างบน ฝนหยุดตก พอเราเดินต่อ ฝนกับตกหนัก เรียกว่า ลองกำลังใจกันทั้ง พรรษาเลยครับ บางที มีพระที่สนิทกับผม ท่านมาเป็นเพื่อนเดิน ท่านจะรอผมอยู่ที่น้ำตก แล้วจะไปด้วยกัน ตอนนั้น ท่านสมาธิดีมากๆเลย รู้วาระจิตด้วย ท่านไม่นิยม นอน ท่านสมาทานธุดงค์ อย่างดี ก็นั่งหลับ ไม่ว่าเวลาไหน ไม่เคยนอนครับ จิตท่านไว มาตอนหลัง จากนั้นไม่นานแกก็สึกครับ คงต้องเล่า ให้ฟังจนจบนั่นแหละครับ เพราะเหตุการณ์ มันต่อเนื่องถึงกันและไปด้วยกันครับ

 

เดี๋ยวไปพักสมองก่อนนะครับเพราะว่า ตั้งแต้เช้าแล้วยังไม่ได้หยุดเลยครับ มีโอกาศจะเข้ามาใหม่ครับสวัสดี

 

สวัสดีครับพี่ๆน้องๆทุกๆท่าน วันนี้ ก็มาเล่าต่อ ความเดิมตอนที่แล้วอยู่ที่ หมู่บ้านตะเพินคี่ คงเล่านานหน่อยครับ เพระผมอยู่หมู่บ้านนี้ ก้ประมาณ ๓ ปี แต่พรรษาแรกก็เจออุปสรรคมากมาย เพราะพระแม่ชี ต่างมาจำพรรษากัน หลายรูป แต่ก็อยู่คนละที่ พวกคณะแม่ชี อยู่ที่เดียวกัน หมด ๗ รูป ส่วนผมก็ทำงานเป็นปรกติ คือไปหาบของ จาก หมู่บ้านกล้วย เพื่อนำของต่างๆ มาให้พระคณะแม่ชี มาขบฉัน กันได้อย่างสะดวก สบาย ถ้าวันไหน ผมไม่ไปหาบของ หรืออยู๋อย่างสบายแล้วละก็ มันจะกระวนกระวายใจยังไงพิกล ต้องออกหางานทำ ในด้านกุศลทุกๆครั้งไป


แม้วันนี้ก็เช่นเคยแบบวันต่อมา ผมก็ได้ ไปหาหน่อไม้ไผ่ไม้รวก ซึ่งแถวใกล้หมู่บ้านตะเพินคี่ ไม่มีหน่อไม้รวก มีแต่ไผ่ตรง ไผ่นวล หน่อไม้รวก กินดีกว่าหน่อไม้อื่นๆ ผมก็เลยต้องไป หาด้านข้างล่าง แถบทางห้วยขาแข้ง ไปทาง อ.ศรีสวัส เดินลงไปเรื่อยๆ ทางลาดชัน ขนาดว่า ต้องคอย จับต้นไม้อยู่เรื่อยๆ ไม่งั้นถ้ารื่นไถล ก็คงกลิ้งลงไปแบบ แขนขาหักแหละครับ ไปกว่าจะถึง ที่มีหน่อไม้ รวก ก่อนจะไป ก็คงต้องถามชาวบ้านก่อน ว่าแถบไหนมีหน่อไม้รวกครับ ไม่งั้นไปแบบสุ่มสี่สุ่มห้า ก็คงอด หาหน่อไม่ได้แน่นอนครับ เมื่อไปถึงเขาลูกที่มีหน่อไม้รวก ก้จัดแจง เอาของที่เตรียมไว้ วางลง และหาเก็บบหน่อทันที ชาวบ้านเขาจะเรียก หน่อเฉยๆครับ ถ้า หน่อไม้ชนิดไหน เขาจะเอ่ยชื่อหน่อไม้นั้นๆ

 

เมื่อ หาหน่อไม้รวกไปเรื่อยๆ ก็ไปเจอเห็นโคนดอกหนึ่ง ใหญ่มากครับ ดอกเดียว ๆเรียกว่า ทำแกงสำเร็จรูป ก้ได้ถ้วยตรากาไก่เลยครับ ผมก็เลย บอกกว่าวขอกับเทวดา เจ้าป่าเจ้าเขา เจ้าที่เจ้าทาง หน่อไม้ก็เช่นกันก่อนหาต้องบอกขอก่อนทุกๆครั้งไป ผมเจอ เห็นโคนก็คงขอท่าน แต่ว่า จริงๆถ้าเรามา ปฏิบัติธรรมถือศิลกินเจ ทำอย่างเคร่งครัด ผมก้ได้ถอนเห็นโคน มาไว้กลับ กระสอบหน่อไม้รวก ที่ผมหักเตรียมไว้แล้ว อยู่แนวเดียวกันข้างๆกัน เมื่อผมหักเสร็จ เวลาตะวัน บ่ายคล้อย ประมาณ สัก ๓ โมงกว่า จึงตะเตรียม จะกลับที่พัก คือถ้ำ ที่ผมอาศัยอยู่ เพื่อนำหน่อไม้ที่หาได้ ไปให้คณะแม่ชี ได้ ทำต้ม หรือ ทำอาหารอย่างอื่นต่อไป ผมก็ได้ ๒ กระสอบปุ๋ย หาบไม้คานที่ผมทำขึ้นมาเอง คือตัดไม้ไผ่ เหลาทำเป็นไม้คาน พอหาบไปไกล พอสมควร นึกขึ้นมาได้ว่า ไม่ได้เอาเห็นโคนมาด้วย ทั้งๆเห็นโคนก็อยู่ที่ กองกับหน่อไม้ ทำไมผมลืม และมองไม่เห็นเห็ด พอเดินมา ไกลแล้ว จะกลับไปเอา ผมดูเวลา ถ้าผมกลับมาเอาเห็นโคนแค่ดอกเดียว กลับถึงถ้ำก็คงมืด แน่นอน เลยตัดใจไม่ไปเอาครับ


ก้เลยคิดทบทวนดู คงจะเป็นเพราะผมเอง ตั้งใจมาเอาแค่ หน่อไม้ แต่เวลามาถึงที่ หาหน่อไม้เจอเห็นโคน ก็เลยเอาเห็นโคนด้วย เทวด เขาถือ เหตุการขอครั้งแรก เป็นสำคัญ เมื่อคิดได้ดังนี้ ก็เลยตัดใจไม่ไปเอา ผีเทวดา เขาคงดลใจให้ผมลืม และจะได้จดจำเอาไว้ และเมื่อหาบ หน่อไม้ มาถึงถ้ำก้เย็นมาก ไม่เท่าไหร่ก็มืดค่ำครับ คณะแม่ชีก็ได้ช่วยกัน ทำหน่อไม้ เพื่อเอาไว้ปรุงทำเป็นอาหารได้หลายอย่าง ถวายพระและคณะชี และก็ผมด้วยครับ เพราะว่า ชาวไทยกระเหรี่ยง ในสมัยนั้น ยังทำกับข้าว ไม่ค่อยเป็นเท่าใดนัก มาหัดทำกับข้าวกับคณะแม่ชีก็มีครับ ผสมผสานกัน ไทยกับกระเหรี่ยง

 

อยู่ที่นี่ก็ เห็นอะไรแปลกๆ ได้ประสบการณ์ มากมายนัก ผมก็กอยโกยเก็บเกี่ยว ที่สิ่งหาไม่ได้ที่ไหนอีกแล้ว อย่างภาคภูมิใจ และผมเองมาทำสิ่งเหล่านี้ ด้วยกำลัง เด็ดเดี่ยวของตนเอง มีศรัทรา อย่างแรงกล้าที่จะทำ จะเป็นการเจริญสมาธิก็รุดหน้าไปอย่าง สบายใจเป็นที่สุด มีอยู่ครั้งอีกครั้งหนึ่ง มีคนข้างล่างมาเที่ยว เป็นครู ๑ เอน ๑ เป็น ๒ คน พระอีกองค์ ก็ชวนกันไปเที่ยวในป่าห้วยขาแข้ง มันขึ้น อ. บ้านไร่ อุทัย กับอ.ศรีสวัส เมืองกาญ เดินข้ามเขาไปทางเหนือ และย้อน กลับสู่ทิศตะวันตก ไปตามลำห้วย ที่น้ำออกไหล ผุด มาจาก เขาตามลำห้วย หรือเทือกเขาเทวดา


เดินไปได้ ครึ่งวันกว่า ก็หาที่พัก ในป่าดงดิบ และไปพักที่ มีน้ำผุดจาก ดินชายเขา น้ำผุดไหลออกอยู่ตลอดเวลา น้ำไหล ใสเย็นเห็นตัวปลาและกุ้งภูเขาปูภูเขา เสียงกบป่า จิ้งหลีดเรไร ร้องละงมไปทั่วทั้งป่า หยุดเตรียม กรด กลางที่พัก อย่างขมักขเม้น ทายกไฮสง ผู้นำทาง เป็นคนในหมู่บ้าน ขำนาญบริเวณแถวนั้นครับ ได้ตัด ใบตองป่า ปูทำที่นอน ผมก็ช่วยหาฟืน ไม้แห้ง มาช่วยกันไว้ เผาและผิงไฟ กะให้พอ ทั้งคืน และได้เตรียม หม้อ สนามไว้ หุงข้าว ตัดกล้วยป่า นำใส้กล้วยมา เอาตำน้ำพริก ที่เตรียม มา ทำกับข้าว แล้วใช้มือ กินกันแบบโบราณ

 

ส่วนพระก็ต้มน้ำ ใส่น้ำตาลทราย และกาแฟ ที่เตรียมๆมาให้พระฉัน ตอนกลางคืน ก็ไหว้พระสวดมนต์กันตามปรกติ ฆราวาส ๔ พระ ๑ รวมเป็น ๕ เมื่อตกดึก ต่างคนต่างก็นอนกัน เป็นปรกติ ที่พักใครที่พักมัน ส่วนผมก็นอนใกล้ๆกองไฟ อีกแถบหนึ่ง แต่พอนอนทีไร กับนอนไม่ได้ครับ ได้มีผีหรือเทวดา หรือ อมนุษย์ ก็ไม่ทราบได้ ได้แต่แค่เห็นแบบเป็นเงาเท่านั้น เข้ามามัดมือผม ไขว้หลังผมทอ่งคาถาอะไรก้ไม่ไป เป่าด้วยพุทโธ กระเด็น ก็ไม่ยอม พอผมเผอปุ๊บมัดมือปุ๊บไขว้หลังทันที


ผมก็ลุก ขึ้นมานั่งผิงไฟ กลางคืนในป่าดงดิบ จะหนาวมากครับ ไม่เหมือน บ้านเราข้างล่าง ร้อนตับแลบ พอผมลุกขึ้นมานั่ง ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น และพอดึกดื่นค่อนคืน พอผมจะนอน ก้เป็นแบบๆเดิมๆ คือพอผมล้มตัวนอนครั้งใด วิญญาณที่ไม่เห็นตัว หรือบางคราว จะเห็นแค่ลางๆเท่านั้น แกก็ เริ่มเอามือผมไปมัด ไขว้หลัง ทุกๆทีไป เป็นแบบนี่ทั้งคืน จนผมไม่นอนครับต้องนั่งผิงไฟ ตลอด และพิจรณาบ้าง ภาวนา บ้างไปตามกำลังของผมครับ จนกระทั่ง รุ่งเช้าของวันใหม่ ผมก้เล่าให้คนใกล้ชิดฟัง และตอนเช้าได้คุยกับพระ เรื่องผมโดนมัดมือ

 

อ้างอิง:
ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ น้องมาร์ค
ฉันทำผิดและสำนึกและยอมรับเสมอ บุญทานภาวนาศีล ทำมิขาด แต่ไม่พบทางสว่างขึ้นเลย ฉันรู้ว่าคนที่ทุกกว่าฉันมี แต่ฉันทำทุกทางเท่าที่ทำได้และพยายามแล้วที่สุด แต่ผลออกมาคือ ศูนย์ มันกำลังจะทำให้ฉันเป็นบ้าและอีกสองชีวิตต้องกำพร้า ถ้าคุณพอช่วยได้บอกทางที




({) สวัสดีครับคุณ น้องมาร์ค คุณบอกหัวข้อมาโดยเฉพาะ ไม่อธิบายคำตอบว่าเป็นอะไร แต่คุณบอกว่า ทำมาหมด ทาน ศิล เจริญภาวนา


แต่คุณบอก เฉพาะคนมีคนมีความสามารถพิเศษ ให้บอกคุณ เอ่แล้วแบบนี้ มันไม่ มากไปหน่อยหรือครับ ขนาด ผมเองเคยไปกราบท่าน บางครั้ง ท่านยังไม่ตอบเลย ขนาดท่านรู้พิเศษด้วยซ้ำไป แบบนี้ ผมว่า ต้อง เป็นคู่ปรับกันครับ ถึงจะตอบคุณได้ ต่อให้คนได้แบบคุณว่ามา ท่านอาจไม่ตอบ เพราะไม่ใช่เรื่องของท่าน ท่านพญามาร ทำไมพระอรหันต์ ที่มีฤทธิเยอะแยะ ทำไม ไม่ปราบ ยิ่งพระพุทธเจ้าเป็นจอมอรหันต์ด้วยแล้ว ทำไม่ท่านจึงรอ มาถึง ๒๐๐ กว่าปี ให้ พระอุปคุต มาทรมาร ตอนทำสังคายานาพระไตรปิฎก


ผมเองไม่ใช่ คนที่รู้ วาระจิต หรือได้ทิพยจักษุญาณ เสียด้วย ผมพึ่งเข้ามา คือยากเข้ามาเท่านั้นเอง อ่านแล้วก็ธรรมดา ไม่ได้ มีอะไรมากนัก เพราะเป็นกรรมของเรา ต้องขอขมาบ่อยๆ ตั้งแต่พระรัตนตรัยลงมา และอีกอย่าง เจ้ากรรมนายเวร อาจเยอะทำเขาไว้มาก เขาจะปล่อยให้คุณไปง่ายๆ มันไม่ง่ายนัก เขาจึงอาจไม่ยอมก็ได้ อยู่ๆคุณเป็นหนี้เขา เขา จะให้คุณหนีไป โดยที่ไม่มาขัดขวางคุณเลย คงเป็นไปไม่ได้ใช่ไหม จะมีเจ้าหนี้คนไหน ยกหนี้ให้คุณ หายาก จริงๆครับ โมฆะ น่ะรู้จักไหม เดี๋ยวมาว่าต่อ ไปกินข้าวก่อน ผมน่ะ ไม่รู้อะไร หรอก ครับ แต่มีประสบการณ์ เป็นสารพัด แบบที่คุณว่ามา เดี๋ยวมาแลกเปลี่ยนประสบการณ์ดีไหมครับ

 

ขอคำแนะนำจากผู้มีความสามารถพิเศษ และผู้ที่พอช่วยเหลือได้ค่ะ
ผมก๊อบมาไว้รวมห้องนี้ไปตอบเขามา

({) กินข้าวอิ่มแล้วครับ และผมเองก็มีงานสำคัญแม่ผมอยู่โรงพยาบาลมา ๓-๔ วันแล้วไม่ได้สติเลย แต่เป็นคนแก่ ใช้อ๊อกซิเจน สวนทวารเบา จมูกปาก แทบไม่ตอบสนองเลย ผมอดที่จะเข้ามาไม่ได้ ผมได้ไปถวายสังฆทานชุดละพันบาทให้ และปล่อยปลา ให้ ๓ โลกว่าๆเมื่อวาน พอผมโทรถามหลาน และไปเยี่ยม และนวดให้ท่าน ผมบอกแม่ผมว่า ผมถวายสังฆทานให้นะ ปล่อยปลาให้นะ แม่จงโมทนาเอา ถ้าแม่ไม่มนา แม่จะไม่ได้รับ นึกที่ผมบวชให้ เณรพระ ถือสิล ๕ -๘-๑๐-๒๒๗ ให้แม่นึกถึงโมทนาอานะ ท่านตอบสนอง โดยเปลือกตา เหลือกแล้วหลับ ส่วนอื่น ขยับไม่ได้แม้นิดเดียวไม่มีเลย และไม่เคยตอบสนองใดๆเลย และต่อ นี่เห็นไหม ตัวเรามีอะไรดี แก่แล้ว ถ้าตาย เขาก็เอาเราไปฝัง หรือ เผา ไม่สามารถเอาอะไรไปได้ สมบัติลูกผัวเมีย ก้เป็นของคนอื่น ไม่สามารถเอาไปได้เลย


ให้แม่นึกถึงพระ พุทธ พระธรรม พระสงฆ์ หรือหลวงปู่ปาน หลวงพ่อ ฤาษี วัดท่าซุง หรือท้าวมหาราช ทั้ง ๔ ความชั่วทั้งหมด ที่เราทำมาในอดีด ให้ลืมเสีย ให้นึกถึงแต่ความดี ที่เราทำ ถ้าแม่ จะมีชีวิตอยู่ก็ให้พระท่านช่วยสงเคราะ ฟื้นขึ้นมา ให้ได้ คงสภาพเดิม จะได้ทำบุญสุนทาน ต่อไป ถ้าไม่สามารถ อยู่ได้ ให้นึกถึงพระ อย่างน้อยให้ไปสวรรค์ชั้นดาวดึง ถ้าเป็นไปได้ ให้แม่ ตัดใจ เบื่อร่างกาย เบื่อการเกิด เกิด เบื่อโลก มันเป็นทุกข์อย่างนี้ ป่วยไข้ไม่สบาย ไม่สามารถ ลุกขึ้นได้ ขยับได้ ใครช่วยไม่ได้เป็นทุกข์ เบื่อการเกิด เบื่อโลก ให้แม่นึกถึงภาพพระ แล้วไปกับพระ แล้วท่านจะมาโปรดเอง แม่ผมท่านตอบสนอง ด้วยการ เบิกตาเหลือกตา แล้วหลับตาลง แสดงถึงการท่านรับรู้ปรกติ ท่านไม่เคยรับรู้เลย


นี่ผมก็ โทรหาหลานตอนเช้า ถามว่า แม่คุณเป็นอย่างไร แม่คุณหรือยาย นั่นเอง แม่ของแม่ ของหลานเดี๋ยวบางท่านจะไม่รู้ว่า แม่คุณคือใคร ก็คือแม่ผม หลานตอบมาว่า เหมือนเดิม ตอนตี ๕ เช็ดตัวให้ ตาเหลือกนิดเดียว และไม่ตอบสนอง ผมบอกกับญาติ เมื่อ สองวันที่แล้ว บอกว่า ถ้า หายก็อัศจรรย์แน่นอน แต่ก็ต้องทำใจแล้ว จะอยู่หรือไปไม่มีใคร ห้ามได้ แต่ที่นอนแบบนี้ไม่กระดุกกระดิกเลย แต่ตอบสนองได้นี่ก็ยังดี เราก็ทำหน้าที่ของเราไป

 

({) ผมเองป่วยมา ตก ๔๐ ปี ก่อน พ.ศ. ๒๐ นับ ปี ๒๐ ก็ได้ ได้เท่าไหร่คิดดู เอาแค่นี้นะครับอย่างอื่นมีอีกเยอะ มันปวดทุกลม หายใจเข้าออก ไม่มีเวลาไหนเลย ที่ไม่ปวดไม่มี ถ้าเป็นหนัก ก็คือไข้เส้น มันเป็นทั้งตัว มันยึด ตีนยันหัว หัวยันตีน ต้องให้คนนวด บางที ต้องใช้ฆ้อนยางตี ให้ทั่วตัว เส้นมันจึงคลายตัวลง พอทุเลา ถ้าคุยเรื่องอื่นๆจะทุเลาเหมือนเราไม่เป็นเพราะลืมคิดครับ หรือคุยเรื่องธรรมะ จะดีมาก ทำให้ลืมไม่ปวด จริงๆมันปวด มาก หรือทุเลาเท่านั้น นี่อาสัย ที่กรรม ปานาติบารตมามาก ที่หลวงพ่อ ฤาษีท่านพูด อย่ามาบอกนะให้ไปหาหมอโน่นหมอนี่น่ะไม่ต้องมาเสนอ เพราะว่า หมอสราพัดหมอแล้ว

ขอพูดลัดๆหน่อย เดี๋ยวคุณหรือใครๆจะรำคาญเอาเปล่าๆ เวลาเจริญสมาธิ บางทีอยากเสพกาม เป็นมาก ก็หาวิธีเอาก็แล้วกัน ถ้าใช้วิธีกรรมฐาน อสุภะ นึกถึงความตาย บ้าง ภาวนาพุทโธ บ้าง พิจรณา แล้วแต่เราจะเอากรรมฐานกองไหน มาหักล้าง ส่วนใหญ่แพ้ ถึงแพ้ ก็ไม่ทำความชั่วร้ายหลอก ตามใจมันไม่บอกนะครับ บอกอย่างก็ได้ ถ้าเราอยากเสพถ้ายังไม่มีเมีย ก้ไปหาคุณตัวก็ได้ ไม่เห็นยากเลย ถ้าผู้หญิงหาวิธีเอามันไม่บอกหลอก ทุกคนมีปัญญาครับ ถ้า โกรธ ก็ใช้กรรมฐาน พรหมวิหาร ๔ กสินก็ได้ เยอะแยะครับ วิธี

ถ้านึกปรามาส พระรัตนตรัย ก็นึกถึงความดีของท่าน ดีอย่างไรคิดเอาเอง ท่านเปนกษัติย์ ออกบวช ได้เปรียบกะเราอีก มีสนมกำนันใน มีประสาท ๓ ฤดู ท่านยังทิ้ง เราดีตรงไหน ล่ะ ท่านยังทิ้งใช่ไหม บางคนเป็นตั้งหลายปีกว่าจะหายหรือชนะนะ ผมน่ะเป็นนานมาก หรือมันฟุ้ง บางทีก็ต้องปล่อยมันไปนะ ฟุ้งนี่มีมาหมายหลายแบบ บางที่ผมยังคิดเลย เอ๊ะ เรานี่ บ้าเปล่าวะ แต่รู้สึกตัวนี่ ถ้าคนบ้า มันคงไม่รู้สึกตัวหรอกนะ ไปก่อนนะครับ เอาข้าวไปให้เด็กๆที่มาเฝ้าแม่ผม ผมเองเฝ้าไม่ได้ เป็นความดันต่ำ ขึ้นสูง ความดันสูงก็ขึ้น สูง และเป็นไขมัน หมอหลายหมอ บอกระวังเส้นเลือด ฝอยแตก ก็มันเป็ก็ต้องยอมรับมันนะครับสวัสดี