เผาตัวเองเป็นพุทธบูชา

แต่ละท่านก็กล่าวถูก (ถูกตามความคิดของตน ตามสติและปัญญา ตามภูมิรู้) เช่นนั้นก็ทางใครทางมัน แล้วค่อยดูเอาจุดปลาย
ไม่ใช่ธุระที่จะต้องขวนขวายไปลากให้ขึ้นสวรรค์หรือดึงให้ลงนรก ได้แต่บอก ที่เหลือไปเลือกเอา ทำไว้ไม่ดี ปัญญาไม่ถึง ก็ไม่ต้องได้ โทษใครไม่ได้
หัดไปศึกษาบ้างก็ดีนะ ไม่ใช่เอาแต่เที่ยวเอาภูมิปัญญาอ่อนไปอวดเขา
ที่ให้ศึกษาให้เอาจริง เอาจัง ไม่ใช่คิดเอง เออเอง ต้องเห็นจริง เห็นถูก
ปัญญา.. เอ๊ย

 

ที่ผมเน้นตัวแดงได้รู้มาว่าพระศรีอาริย์(ที่หลายท่านหลายคนหวังจะพึ่งท่าน)ท่านทำแบบนี้ถวายพระพุทธองค์ในสมัยที่พระองค์เสวยชาติเป็นพระเจ้าจักรพรรดินะครับเพียงแค่ได้ยินว่าโลกนี้มีพระสัมมาสัมพุทธเจ้าอุบัติขึ้นในเวลานั้นท่านก็คลานไปพบพระพุทธองค์(ขออภัยที่จำพระนามท่านไม่ได้)เป็นระยะทาง16โยชน์

 

การสร้างบารมีของพระโพธิสัตว์ สร้างบารมี ๑๐ ทัศ ๓ ระดับ ดังนี้​

๑· ทานบารมี
๒· ศีลบารมี
๓· เนกขัมมะบารมี
๔· ปัญญาบารมี
๕· วิริยะบารมี
๖· ขันติบารมี
๗· สัจจะบารมี
๘· อธิษฐานบารมี
๙· เมตตาบารมี
๑๐· อุเบกขาบารมี

ทั้ง ๑๐ ประการ แบ่งเป็น ๓ ระดับ นั่นคือ ​

๑. บารมี ระดับธรรมดา
๒. อุปบารมี ระดับกลาง
๓. ปรมัตถบารมี ระดับสูง

ขอถามว่าการฆ่าตัวตาย เผาตัวตาย จัดอยู่ในบารมี ๑๐ ประการหรือไม่ ถ้าจัดอยู่ในบารมี ๑๐ จัดอยู่ในบารมีอะไร...?​

ผมมองอีกมุมนึงนะครับ การจับจุดเฉพาะความมุ่งมั่นแน่วแน่ต่อพุทธภูมิ โดยคิดเอาชีวิตเป็นพุทธบูชานั้น ผมมองว่าอาจได้ทั้งบุญและบาปปนกันไป เพราะจิตที่แน่วแน่อาจเป็นเจตนาบุญ แต่การฆ่าตัวเองถือว่าเป็นบาป การได้บุญปนบาปนี่แหละที่เป็นการพลาดไปของพระโพธิสัตว์ท่านนั้นๆ ที่คิดฆ่าตัวเองเพื่อเป็นพุทธบูชา


ถ้ามีใครอุตริคิดทำอะไรแปลกๆ เพื่อเป็นพุทธบูชาอีกสังคมพุทธจะเป็นอย่างไร ซึ่งในสมัยรัชกาลที่ ๔ ก็คงเกิดแฟชั่นเช่นที่ว่ามานี้เป็นกระแสนิยมมีในหมู่ผู้ศรัทธาพระพุทธศาสนาและออกไปในแนวคลั่งศาสนา จนกระทั่งเกิดรูปแบบการฆ่าตัวตายแบบต่างๆ เป็นพุทธบูชามากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่ง ร.๔ ต้องออกกฏหมายห้าม และเตือนสติประชาชน อย่าหลงตามกระแสบุญปนบาป พระโพธิสัตว์ต้องมุ่งต่อบุญบารมีส่วนเดียว โดยไม่ให้บาปเข้ามาเจือปนนั่นเอง




พระโพธิสัตว์ที่ดีมุ่งสร้างบารมี ๑๐ ทัศ ๓ ระดับ โดยได้ประโยชน์ทั้งต่อตนเองและผู้อื่น การฆ่าตัวตายไม่มีประโยชน์ต่อผู้อื่น...ไม่สมค่าของการสร้างบารมี แถมไปสร้างค่านิยมที่คาบลูกคาบดอกให้ผู้ศรัทธาต่อศาสนาไปในแนวคลั่งศาสนาอีกด้วย ถ้าเรายอมตายเพื่อคนอื่นเพื่อรักษาชีวิตคนอื่นเพื่อความถูกต้องของศีลธรรม และถวายเป็นพุทธบูชาน่าจะมีประโยชน์ต่อการสร้างบารมีมากกว่าการฆ่าตัวตายเพราะความศรัทธาของตนเพียงถ่ายเดียวเสียอีกนะครับ




ที่ทำไปแล้วนั้นจะได้ประโยชน์มุ่งต่อโพธิญาณเพียงฝ่ายเดียวหรือไม่ ท่านจักทราบได้อย่างไร ลองใช้สามัญสำนึกที่เป็นกุศลจิตพิจารณาดู เราจะใช้เพียงศรัทธาโดยไม่ประกอบด้วยปัญญาในการทำความดีนั้น ดูว่ายังประมาทเกินไปสักหน่อยนะครับ




สุดท้ายผมไม่ได้ชื่นชมหรือคัดค้านในเรื่องการฆ่าตัวเองแบบต่างๆ เพื่อถวายเป็นพุทธบูชา แต่ถ้าให้ไปทูลถามพระพุทธเจ้าทั้งหลาย พระองค์คงต้องการให้เราปฏิบัติบูชาในทางสร้างบารมีเพื่อประโยชน์สุขแก่ตนเองและผู้อื่นตามหลักบารมี ๑๐ ประการ ๓ ระดับมากกว่านะครับ เพื่อไม่ให้ได้บารมีแบบบุญปนบาปนั่นเอง....

 

ศาสนา หนอ ศาสนา
ก็รู้อยู่ ว่าอะไร ถูก อะไรผิด อะไรกุศล อะไรอกุศล อะไรควร อะไรไม่ควร
พิจรณาเอาแล้วกัน
อย่างนั้นก็ปฏิบัติเพื่อเผาตัวเอง กันหมดแหนะ

ก็ไม่ต่างอะไร กับศาสนา พราหม เมื่อก่อนจที่เขาบูชายัณ กัน

 

ไม่มีประโยชน์ที่จะไปวิเคราะห์วิจารณ์ผู้อื่น
เป็นเรื่องของระดับจิต ภูมิจิตและกรรมของแต่ละบุคคล

แค่คิดจะถางกิเลสของตนเอง ยังมองไม่เห็นปลายทางเลย
อยากเชิญชวนให้ท่านอ่านเพื่อรู้ไว้มากกว่ามาวิคราะห์ในเรื่องที่ไม่ใช่ฐานะของเราที่จะล่วงร้เข้าใจ

 

โมทนาสาธุกับท่านทั้งสองด้วยครับ
และท่านเจ้าของกระทู้ด้วย

 

สาธุๆๆ ตัวเรายังมิใช่ตัวเรา การฆ่าตัวตายก็ยังเป็นบาปอยู่ดี:'(

 

http://palungjit.org/threads/เล่าเรื่องโพธิญาณ-การสร้างบารมีสำหรับผู้ปรารถนาโพธิญาณ.171107/

ด้วยบางท่านไม่เข้าใจ การบำเพ็ญบารมี สมัยก่อนผมก็คิดเหมือนท่านๆ ที่ไม่เข้าใจเรื่องเหล่านี้ ว่าทำไม ต้องบริจาคอวัยวะ(ตอนมีชีวิตนะไม่ใช่ตอนตายแล้ว) บริจาค ลูก เมีย ทำไมต้องเสียสละชีวิตพุทธบูชา ต้องตัดหัวตนเองเป็นพุทธบูชาบ้าง ต้องเผาตนเองเป็นพุทธบูชาบ้าง แต่พอศึกษาไประดับหนึ่งก็จะเข้าใจเอง
คนเราไม่เหมือนกัน บางท่านเป็นพุทธภูมิก็คิดอีกแบบ เป็นปัจเจกภูมิก็คิดอีกแบบ สาวกภูมิก็คิดอีกแบบ แต่ที่สำคัญคือเราอย่าไปดูถูกเขาว่าโง่ เพราะเขาอาจจะเป็นว่าที่พระพุทธเจ้าในอนาคตก็ได้ จะเป็นบาปกรรมเปล่าๆ หากเริ่มจากชาตินี้อาจเริ่มคิดในใจ ชาติต่อไปอาจเริ่มด่า ชาติต่อๆมาอาจถึงขั้นเป็นศัตรูก็ได้