เชิญเข้าร่วมสนทนาพิเศษเรื่อง มิติ ความฝัน ชาติภพ จิตวิญญาณ โดย @โนวา อนาลัย@ [Writer]

ช่วง4 -5 วันที่ฉันอยู่ที่นั่น ไม่น่าเชื่อว่าฉันจะอดทนได้ขนาดนี้ เท้าฉันถูกรองเท้ากัดจนเป็นแผลถลอกเกือบทุกนิ้ว ทั้งเจ็บทั้งทรมาน แต่ฉันก็ยังเดินไม่หยุด โดยเฉพาะถ้ามีคนมาขอความช่วยเหลือฉันเดินชนิดลืมความเจ็บปวดเลย ในขณะที่โรคประจำตัวของฉันมันก็หยุดเล่นงานฉันเหมือนกัน เพราะฉันสามารถทำงานช่วงนั้นได้อย่างไม่รู้จักเหนื่อย เพลีย หรือหิวซะด้วยซ้ำ เรียกว่า ทำลืมตายเลยแหละ และในเหตุการณ์นี้มีหลายอย่างที่ฉันต้องขอบคุณ

ขอขอบคุณธรรมชาติและสรรพสิ่งทั้งหลายที่ร่วมกันส่งพลังมาให้ฉัน จนฉันสามารถทำงานได้สำเร็จลุล่วง ถึงแม้ฉันไม่อาจจะช่วยได้ทุกคน แต่สิ่งที่ฉันทำฉันถือว่า ฉันทำดีที่สุดแล้วในขณะนั้นเพื่อยังประโยชน์ส่วนรวมมากกว่าส่วนตน ถึงแม้พลังที่ท่านส่งมาจะร้อนเกินไปนิดทำเอาฉันกินพาราทุกวัน

ขอขอบคุณเพื่อนไกด์ในทีมเดียวกัน ที่พวกเขาอุตส่าห์ทำงานแทนในส่วนตารางงานของฉัน เพื่อเปิดโอกาสให้ฉันได้ไปทำงานอยู่ที่นั่น ถึงแม้ฉันจะรู้ว่าพวกเขายินดีอย่างมาก เพราะการทำทัวร์นั่นหมายถึง "เงิน" แต่สำหรับฉันแล้ว เงินไม่มีความหมายใด ๆ เลย ถึงแม้ตอนนั้นฉันเองก็ไม่มีเงิน แถมเงินเดือนไม่ออกซะอีก (แถวบ้านเขาเรียก จนแต่หยิ่ง)

ขอบคุณน้องชายฉัน ที่เขาอุตส่าห์อดตาหลับขับตานอนอยู่ที่อู่ตะเภากับฉัน โดยฉันบอกว่าที่นั่นเขาจะเห็นเครื่องบินได้อย่างชัดเจน (เขาบ้าเครื่องบินมาก) แต่วัตถุประสงค์ที่แท้จริงก็คือพาเขาไปกินข้าวฟรี (ก็บอกแล้วว่าไม่มีเงิน)

ขอบคุณหมา 5 ตัวของฉันที่ยอมอดข้าวเย็นไปกินข้าวตอนเช้ามืดแทน (กว่าจะกลับถึงบ้านก็ ตี 2เข้าไปแล้ว) แต่แย่หน่อยตรงที่ว่า ข้าวกล่องที่ฉันนำไปฝากพวกมัน บางกล่องเริ่มเสีย และนั่นทำให้ น้องฮิฮ่า ลูกหมาวัย 2 เดือนป่วยเป็นลำไส้อักเสบ ลำบากฉันต้องกระเตงมันไปฉีดยาอีก (ยิ่งประหยัดยิ่งเสีย โอย)

ขอบคุณเพื่อน ๆ จากทุกองค์การที่มาช่วยร่วมมือร่วมใจทำให้สถานการณ์นี้ผ่านพ้นไปได้ ถึงแม้บางท่านจะมาเพราะมีผลประโยชน์อิงก็เถอะ แต่งานนี้มาก็ยังดีกว่าไม่มาเลย

ขอบคุณเจ้าหน้าที่สวย ๆ จากโรงแรมต่าง ๆ เพราะพวกเขาช่างเป็นดอกไม้ที่ปักอยู่ในหัวใจอันแห้งเหี่ยวของฉันเหลือเกิน ถึงแม้บางคนจะสวยแค่รูปลักษณ์ภายนอกก็ตาม

ขอบคุณ มิสเตอร์สตีเว่น ลี ที่หลังจากต่อว่าฉันในคืนแรก (แกคิดว่าฉันจะไปหลอกแก) แกบอกว่า NOTHING FREE IN THE WORLD ฉันบอกให้เขาเรียนรู้ที่จะเชื่อใจใครบางคนบ้างในสถานการณ์แบบนี้ ตอนนี้คุณลีแกเปลี่ยนใจไม่กลับแล้ว แต่แกขอต่อวีซ่าอยู่ต่อ บอกว่าประทับใจเมืองไทยจริง ๆ ฉันก็เพิ่งรู้ว่า ภายใต้สถานการณ์ซีเรียสแบบนี้สามารถสร้างความรู้สึกดี ๆ และ ประทับใจได้ด้วยเช่นกัน และก็มีนักท่องเที่ยวอีกหลายคนที่บอกกับฉันแบบนี้


ขอบคุณหัวหน้าของฉัน ที่ไม่ตำหนิฉัน แม้คำพูดของฉันอาจทำให้เขาอึ้งบ้างเล็กน้อย แต่ยังไงก็ตามวันรุ่งขึ้นยังเดินมากำชับฉันอีก "เตะเข้า GOAL นะยะ ไม่ใช่เตะออกนอก GOAL ฉันพยักหน้ารับ แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันไม่ได้บอกก็คือ "เตะเข้าโกลแน่ค่ะ เพียงแต่ GOAL ของหนู กับ GOAL ของคุณนั้นมันต่างกันเท่านั้น ฮิ ๆๆ"


ขอบคุณเหตุการณ์นี้ เพราะทำให้ฉันตระหนักได้ว่า "เป้าหมายของฉันคืออะไร และฉันต้องการเรียนรู้อะไร" และทำให้ฉันได้รับรู้ว่า ไม่ว่าฉันจะอยู่ใต้เครื่องพรางชนิดใด แต่ตัวตนภายในของฉันไม่มีวันเปลี่ยนแปลงเลย

ฉันคิดถึงตำแหน่ง อาสากู้ภัย และคิดว่าคนที่จะทำงานนี้ได้พวกเขาต้องมีความเสียสละ และอดทนอย่างใหญ่หลวง โดยคิดถึงประโยชน์ส่วนรวมก่อนส่วนตัว และฉันก็ไม่คิดว่าทุกคนจะทำได้เหมือนกันหมดเพราะมนุษย์แตกต่างที่ภาวะจิต ฉันเคยดูสารคดีเวิด์ลเทรด ที่เจ้าหน้าที่บางส่วนต้องเสียชีวิตเพราะยังมีความต้องการที่จะช่วยคนบางส่วนที่ตกค้างและรอความช่วยเหลืออยู่ซึ่งพวกเขาไม่อาจทอดทิ้งไปได้ ฉันมารู้ซึ้งก็คราวนี้แหละ ถึงแม้สิ่งที่ฉันทำมันจะเล็กน้อยเหลือเกินจนไม่อาจเปรียบเทียบกับความเสียสละอันยิ่งใหญ่ของพวกเขาได้ก็ตาม

 

วันนี้เป็นวันสุดท้ายของมหกรรมวิทยาศาสตร์ทางจิต จริง ๆ แล้ว ฉันตั้งใจแต่แรกแล้วว่าจะมาวันสุดท้ายนี้ให้ได้ แต่ทุกอย่างใช่จะเป็นอย่างใจเราต้องการเสียเมื่อไร เพราะปัจจัยหลาย ๆ อย่างไม่อำนวย ฉันเลยทำได้แค่มานั่งเล่นเน็ตอยู่ที่ร้านเท่านั้น ฉันฝันแปลก ๆ ฉันฝันว่ามีเงาอะไรสักอย่างมาตามฉัน ในฝันฉันขอร้องให้เขาปรากฏกายให้เห็น ปรากฏเป็นผู้ชายที่แต่งตัวเป็นนักรบ ฉันถามชื่อเขา เขาบอกว่าชื่อ "แถน" ฉันหัวเราะบอกเขาว่าทำไมไม่ชื่อแผน ชื่อคนไทยต้อง แผน เขาตอบมาว่า ชื่อของข้าคือ "แถนเมือง" เขาบอกว่าตามเรามา เรานั้นครั้งหนึ่งเคยเป็นภรรยาของเขา แต่ความจำเสื่อมจำอะไรไม่ได้ มีลูกด้วยกัน 2 คน ในฝันเราคิดแล้วคิดอีก และปฏิเสธไป เขาบอกว่า "ถ้าไม่ใช่ก็ดี" แล้วเขากลับไป แต่ในฝันฉันรู้สึกได้เลยมันมีอะไรพลาดไปบางอย่าง ฉันรู้สึกเหมือนลืมอะไรบางอย่างจริง ๆ บางอย่างที่ฉันนึกไม่ออก พอตื่นมา ความฝันนี้ได้ถูกจดบันทึกไว้ในสมุดของฉัน พร้อมการตีความของฉัน ซึ่งมันทำให้ฉันเข้าใจอะไรบางอย่างได้ดีขึ้น บางอย่างที่เกิดขึ้นกับฉันในปัจจุบันนี้

 

อ่านแล้วต้องขอชื่นชมคุณจินต์จริงๆ ที่ทำหน้าที่อย่างเอาเป็นเอาตายจนลืมป่วยไปเลย

ในวิกฤตมีโอกาส ในความมืดแสงเทียนยิ่งส่องแสงสว่าง น้ำใจที่มีให้ในยามทุกข์ยาก น้ำใจนั้นยิ่งทวีค่ามากยิ่งขึ้น เปรียบเหมือนแสงเทียนถ้าจุดในเวลากลางวันแสงเทียนนั้นจะไม่ค่อยสว่างเท่าไหร่เพราะโดนแสงอาทิตย์บดบัง แต่ในยามมืดมิด แสงเทียนดวงนั้นจะส่องสว่างไปได้ไกล

ขอบคุณในน้ำใจของคุณจินต์ที่มีให้กับคนต่างประเทศในยามยาก

ความเสียสละของคุณจินต์แม้ว่าคุณจินต์จะดูเปรียบเทียบกับหน่วยกู้ภัยไม่ได้ในทางกายภาพ แต่ในทางจุดหมายของการกระทำหรือในทางจิตใจแล้วผมว่ามันก็พอๆ กันเลยทีเดียว

เห็นคุณจินต์เขียนคำว่าประโยชน์ตน เอาคำมาจากกลุ่มเขากะลาใช่มั๊ยครับนี่ เลยนึกไปถึงเลยว่าคุณจินต์เคยได้รับแต่งตั้งอยู่หน่วยอะไรซักอย่างที่เกี่ยวกับบนฟ้า(ถ้าจำไม่ผิดคนนะครับ) งานครั้งนี้ก็เกี่ยวกับเครื่องบิน เกี่ยวกับฟากฟ้าเหมือนกันนะครับเนี่ย

 

;aa12ยินดีต้อนรับคุณ สงบระงับ และคุณ nicspirit นะครับ


อ่านเรื่องราวเหตุการณ์ที่อู่ตะเภา ของคุณจินต์

เหมือนกับได้นั่งดูละครจากชีวิตจริง ที่แสดงให้เห็นถึงคุณค่าของคำว่า ความมีน้ำใจ ความเอื้ออาทร


ผมเคยได้ยินบ่อยๆว่า คนสมัยก่อนมีน้ำใจมากกว่าคนสมัยนี้

แต่ผมก็เชื่อมั่นอยู่เสมอว่า คนสมัยนี้ มีน้ำใจไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่าคนสมัยก่อนเลย


เหตุการณ์เหล่านี้ เป็นตัวอย่างที่ชี้ให้เห็นได้อย่างชัดเจนว่า

น้ำใจของคนไทย ไม่ว่าจะยุคสมัยไหน ก็ไม่เคยเหือดแห้งไปตามกาลเวลาตามความเชื่อของคนส่วนใหญ่เลยครับ ;aa12

 

น้องๆสมาชิกห้องวิทย์ที่รัก และท่านผู้อ่านที่สั่งซื้อ ebook ทุกท่าน
เนื่องจากพี่นักเขียนได้เดินทางกลับมาเยี่ยมคุณแม่ซึ่งกำลังป่วยหนักอย่างกระทัน ท่านอายุเก้าสิบปีแล้ว พี่นักเขียนไม่สามารถหาเวลาตอบกระทู้ จดหมาย และจัดส่งหนังสือได้ตามกำหนดเช่นเคย ต้องขอโทษสำหรับความล่าช้า และเวลาอันจำกัด เพราะต้องการให้เวลาทั้งหมดกับคุณแม่และคนรักคนใกล้ตัวของพี่นักเขียนในช่วงเวลาอันวิกฤตนี้

พี่นักเขียนมาถึงกรุงเทพตั้งแต่เมื่อวานนี้ - วันอาทิตย์ และมีกำหนดกลับ Kansas - Dec 23 พี่นักเขียนหวังว่าจะได้มีโอกาสพบปะกับน้องๆที่รักทุกคนตามสัญญา

ด้วยความรัก ความปรารถนาดีและความคิดถึงที่มีให้ทุกๆคนเสมอ แม้ในยามนี้
พี่นักเขียน

 

O-O Welcome Home O-O

สวัสดีครับพี่นักเขียนฯ
ยังคิดอยู่ว่าพี่นักเขียนคงจะกลับมาเมืองไทยเร็วๆนี้ แต่ไม่คิดว่าจะกลับมาเพราะคุณแม่ป่วย
ขอส่งความปราถนาดีให้กับคุณแม่ของพี่นักเขียนแข็งแรงขึ้นและมีสุขภาพที่ดีที่สุดนะครับ..
ยามนี้คุณแม่พี่นักเขียนฯคงต้องการความอบอุ่นและกำลังใจเป็นอย่างมากครับ

และดีใจมากครับที่พวกเราทุกคนจะมีโอกาสได้พบกับพี่นักเขียนตัวจริงกันแล้ว
หากพวกเรานัดหมายจัด meeting เล็กๆได้ก็คงจะราวๆวันที่ 18-19 ธันวาคมนี้
ซึ่งก็ใกล้กับวันเกิดของพี่นักเขียนพอดี..แต่ยังไงก็ขอปรึกษาพี่นักเขียนฯก่อนครับ
เพื่อนๆเห็นว่ายังไงลองซาวน์เสียงกันดูครับ

 

สวัสดีค่ะพี่นักเขียนหวัดดีจ้า1
สัมผัสได้ถึงความนิ่งเงียบของพี่นักเขียนในinternetก็คิดอยู่ลึกๆว่าคงมีอะไรเกิดขึ้น ถ้าเป็นเช่นนั้นก็ขอให้อำนาจคุณพระศรีรัตนตรัยและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายในสากลโลก และในมหาจักวาล ด้วยบุญกุศลทั้งหลายที่ข้าพเจ้าได้กระทำมาในทุกๆบุญจงดลบันดาลให้คุณแม่ของพี่นักเขียนหายจากอาการเจ็บป่วยด้วยค่ะ "สงบระงับ"เคยผ่านเหตุการณ์นี้มาแล้ว พี่นักเขียนอยู่ใกล้ชิดท่านนะค่ะ พี่นักเขียนไม่ต้องเป็นกังวลกับภาระกิจในกระทู้และจดหมายของพวกเรา เพราะพี่นักเขียนมีภาระกิจที่สำคัญกว่ารออยู่ พวกเราเป็นกำลังใจให้นะค่ะ แต่อย่างไรก็ตามก็อยากพบเจอพี่นักเขียนน่ะค่ะ(ถ้ามีโอกาส);aa24

 

สวัสดีครับคุณพี่นักเขียน

ข้าพเจ้าขอส่งความรัก ความปรารถนาดี และความห่วงใยมายังคุณแม่ของคุณพี่นักเขียนด้วยนะครับ ขอให้จิตวิญญาณของท่านจงมีพลังในการเอาชนะต่อโรคภัยไข้เจ็บในช่วงวิกฤตินี้ให้ได้ และขอเป็นกำลังใจให้คุณพี่นักเขียนด้วยครับ

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นจิตจิญญาณของท่านเป็นผู้เลือกที่จะเผชิญกับการเรียนรู้และหาประสบการณ์ในฐานะจิตวิญญาณที่มาหาความรู้และประสบการณ์ในมิติของมนุษย์...รวมทั้งพวกเราทั้งหลายด้วย

ข้าพเจ้าอยากพบอยากคุยกับพี่นักเขียนจริงๆครับ แต่ไม่ทราบว่าจะมีโอกาสหรือไม่

ขอเป็นกำลังใจให้นะครับ

 

;aa25 ..สวัสดีค่ะ คุณจินตวดี
ได้สนทนากับคุณจินตวดีบ่อยครั้ง พร้อมทั้งได้อ่านเรื่องจริง และเป็นเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นใที่เกิดขึ้นกับเธอสด ๆ ร้อน ๆ

หน่วยกู้ภัยตัวจริง เสียงจริง ..เลยนะคะ คุณจินต์ ..สู้ ๆๆ :VO


ความเสียสละ เพียงเพื่อประสงค์ต้องการช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์..!!!

ขออนุโมทนาค่ะ และขอให้กำลังใจกับภาระหน้าที่ ที่เริ่มต้นขึ้นแล้ว..

 

ขอให้คุณแม่ของพี่นักเขียนหายเร็วๆนะครับ แต่คิดว่ายังไงก็ต้องหายเพราะพลังจิตวิญญาณที่มีในตัวพี่นักเขียนสามารถเยียวยาคุณแม่หรือใครก็ตามที่พี่นักเขียนรักได้เสมอ
คุณmead พอจะให้คำปรึกษาผมแทนพี่นักเขียนได้มั้ย เกี่ยวกับหนังสือ โชคดวงความบังเอิญคุณกำหนดได้

 

มาเป็นกำลังใจให้ คุณแม่ พี่นักเขียน ค่ะ...




ถ้ามีโอกาส ได้พบพี่นักเขียน คงวิเศษ มากเลยค่ะ...ภาวนาอยู่ค่ะ

 

ขอร่วมแสดงความชื่นชมกับความมีน้ำใจของพี่จินต์ต่อชาวต่างชาติในช่วงวิกฤตนี้ด้วยนะคะ..
ยอดเยี่ยมจริง ๆ ค่ะ..

ช่วงนี้ไม่รู้เป็นอะไรรู้สึกคิดถึงพี่นักเขียนอยู่บ่อย ๆ
ก็พึ่งจะมาทราบข่าวเรื่องของคุณแม่พี่นักเขียนซึ่งกำลังป่วยอยู่นี่เอง
ก็ขอส่งพลังความรักความห่วงใยและเป็นกำลังใจไปถึงคุณแม่และพี่นักเขียนอยู่เสมอตลอดวันเวลา
จะรอคอยวันเวลาและโอกาสที่จะได้พบเจอกะพี่นักเขียนได้ในเร็ววันนี้ค่ะ..
;42_heart+love_

 

ขอเอาใจช่วยให้คุณแม่ของพี่นักเขียนหายไวๆ ด้วยครับ

 

ผมขอเอาใจช่วย และส่งกำลังใจ ให้คุณแม่พี่นักเขียน หายป่วยในเร็ววันนะครับ

 

ขอพลังจากพระสูงสุดส่งพลังให้คุณแม่ของพี่นักเขียนให้หายป่วยเร็วๆนะครับ

 

พรพระคุ้มครองพี่นักเขียนและคุณแม่น่ะครับ

 

เข้ามาเป็นกำลังใจให้ด้วยคนครับ

 

สวัสดีครับคุณพี่นักเขียนและเพื่อนๆทุกคน

ตั้งแต่อ่านหนังสือของ อ.โนวา อนาลัย จากเล่มแรกจนมาถึงเล่มที่เจ็ด"อมตะแห่งจิตวิญญาณ..ภาคต้น"(ซึ่งกำลังอ่านอยู่) ทำให้ข้าพเจ้าได้รู้จักตัวเองที่เป็นตัวตนรวมมากขึ้นจริงๆ เหมือนเป็นการค้นพบตัวเองซึ่งเราไม่เคยสนใจที่จะเข้าไปสัมผัสและมักจะมองข้ามไปเสมอ มาถึงวันนี้ไม่ทราบว่าจะขอบคุณท่าน อ. โนวา อนาลัย และคุณพี่นักเขียนอย่างไรดี แต่สิ่งหนึ่งที่ข้าพเจ้าจะทำได้ก็คือการนำความรู้ที่ได้ไปบอกหรืออธิบายให้คนที่ยังไม่รู้ได้รับรู้บ้างเพราะเขาและเราก็คือจิตวิญญาณที่มาหาประสบการณ์ในมิติของมนุษย์เช่นเดียวกัน เพียงแต่ว่าเขายังมีกรอบของความเชื่อในประสาทสัมผัสทั้งห้าปิดบังอยู่เท่านั้นเอง ถึงแม้ว่าการที่จะเปลี่ยนความเชื่อของคนเหล่านั้นจะยากเย็นเพียงไรก็ตาม...ข้าพเจ้าจะลองพยายามดูครับ

 

ขออวยพรให้คุณแม่คุณนักเขียนหายป่วย มีสุขภาพสมบูรณ์ แข็งแรงไว ๆ คุณนักเขียนจะได้พบปะกับ แฟนคลับได้ซํกที

ขอต้อนรับกลับบ้านเกิดค่ะ

 

เรื่องนัด meeting
ปรึกษากะคุณเดรดคิดว่าจะชวนกันไปเยี่ยมคุณแม่พี่นักเขียนฯด้วยถ้าสะดวก
อาจจะเป็นเสาร์-อาทิตย์นี้หรือไม่ก็อาทิตย์ถัดไป เพราะพี่เค้ากลับ 23 ธันวา
ชวนเพื่อนๆทุกคนไว้ก่อนหากว่าสะดวกก็ไปด้วยกันนะครับ อาจเป็นที่ไหนสักแห่ง?
ลองเสนอความคิดกันดูนะครับ (สวนนงนุช ก็น่าไปนะคุณครับคุณจินต์ฯ)
หรือไม่ก็หามุมสงบๆในกรุงเทพฯสักแห่ง