หลักการพ้นทุกข์

อันนี้ความคิดความเข้าใจผมนะ ไม่เกี่ยวกับคนอื่น

ผมอยากจะบอกว่า การศึกษาในโลกปัจจุบัน ที่เรียกว่า อภิธรรมปิฎก

อันนี้เป็นการ เรียนรู้คำ ผลการอธิบาย ขยาย อรรถ - ธรรม ที่เป็นกลางๆ
ไม่มีพูดถึง สัตว์ บุคคล ตัวตน เรา เขา

ซึ่ง เป็นไปในส่วน ขยายความของผลงาน ไม่ใช่ ขยายความในส่วนวิธีฝึก

หรือเรียกว่า ขยายแต่ผลงาน ไม่ได้ขยายเหตุ (มรรค)



หากเราจะเรียนวิธี ที่เรียกว่า มรรค ต้องไปอ่านไปศึกษา มหาสติปัฏฐาน 4

การทำตามมหาสติปัฏฐาน 4
ก็มีบรรยายไว้ชัดเจนอยู่แล้ว
เพียงแต่ทำตาม

แล้วอภิธรรม มันก็จะปรากฎ ทีนี้เมื่อฝึกสติปัฏฐาน 4 ได้อย่างแม่นยำแล้ว
ย่อมเห็นตามจริง การเห็นตามจริง ก็จะปรากฎขึ้น อภิธรรมก็จะปรากฎขึ้น

และหากวกกลับไปอ่าน อภิธรรมปิฎก มันจะเข้าใจ อรรถ- ธรรม อย่างลึกซึ้ง

เมื่อถึงจุดนี้ เราจะสามารถอ่านไป ฝึกไปในตัวได้
ยิ่งอ่านยิ่งมันส์ เพราะมันฝึกลงมา กับ กายใจได้ตลอด ไม่เลือกกาล

พอก่อนแล้วกันครับ หาจุดคุยลำบาก

 

หลักการพ้นทุกข์ของbigtooง่ายๆไม่สลับซับซ้อน ตรึกให้รู้ว่าทุกข์ภัยในวัฎฎะมันน่ากลัวขนาดไหน ให้กลัวจริงๆจนไม่อยากอยู่ไม่อยากเกิด ไม่ว่าจะเกิดเป็นอะไร มันก็ไร้สาระทั้งนั้น จิตมันก็จะหาทางออกจากวัฎฎะเอง

มันก็จะหาขบวนการวิธีต่างๆ อย่างเต็มกำลัง แม้ความตายก็จะไม่กลัว แต่ไม่ได้หมายความว่าในขณะนั้นเราจะหมดความกลัวนะครับ แต่มันไม่กลัวอุปสรรคใดๆ นั่งก็ไม่กลัวตาย ตายเป็นตาย

และเรื่องอื่นก็จะไม่ค่อยสนใจ มันจะสนใจแต่เรื่องการปฎิบัติธรรมมากถึงมากที่สุด ใจก็จะน้อมศิล5ศิลแปดมาปฎิบัติ ธุดงควัตรอีก ไม่กลัวอด ไม่กลัวจะไม่ได้เสพ มันสำคัญกันตรงที่ว่ากลัววัฎฎะกันจริงหรือเปล่าเท่านั้นครับ ความกล้าเป็นอาหารของความสำเร็จ ความกลัวเป็นอาหารของความล้มเหลว

บทอธิฐานความเพียรใช้ได้ดีทีเดียว เราต้องคิดว่าเราเป็นเนยยบุคคลไว้ก่อน
บทอธิฐานความเพียร ภิกษุ ท ! เรายังรู้สึกได้อยู่ซึ่งธรรม ๒ อย่าง คือความไม่รู้จักอิ่ม จักพอ (สันโดษ) ในกุศลธรรมทั้งหลาย และ ความเป็นผู้ไม่ถอยกลับ(อัปปฏิวานี)ในการทำ ความเพียร.
ภิกษุ ท ! เราย่อมตั้งไว้ซึ่งความเพียรอันไม่ถอยกลับ (ด้วยการ อธิษฐานจิต) ว่า "จงเหลืออยู่แต่หนัง เอ็น กระดูกเท่านั้น, เนื้อและเลือดในสรีระจงเหือดแห้งไป; ประโยชน์ใด อันบุคคลจะบรรลุได้ด้วยกำลัง ด้วยความเพียร ด้วยความบากบั่น ของบุรุษ, ยังไม่บรรลุประโยชน์นั้นแล้ว จักหยุดความเพียรเสีย เป็นไม่มี" ดังนี้
ภิกษุ ท ! การตรัสรู้เป็นสิ่งที่เราถึงทับแล้วด้วยความไม่ประมาท อนุตตรโยคักเขมธรรม ก็เป็น สิ่งที่เราถึงทับแล้วด้วยความไม่ประมาท.
ภิกษุ ท ! ถ้าแม้พวกเธอ พึงตั้งไว้ซึ่งความเพียรอันไม่ถอยกลับ (ด้วยการอธิ ฐานจิต)ว่า "จงเหลืออยู่แต่หนัง เอ็น กระดูกเท่านั้น, เนื้อและเลือดในสรีระจงเหือด แห้งไป; ประโยชน์ใด อันบุคคลจะบรรลุได้ด้วยกำลัง ด้วยความเพียร ด้วยความบาก บั่น ของบุรุษ, ยังไม่บรรลุประโยชน์นั้นแล้วจักหยุดความเพียรเสีย เป็นไม่มี" ดังนี้ แล้วไซร้;
ภิกษุ ท ! พวกเธอก็จักกระทำให้แจ้งด้วยปัญญาอันยิ่งเอง ซึ่งที่สุดแห่ง พรหมจรรย์ อันไม่มีอะไรอื่นยิ่งกว่า อันเป็นประโยชน์ที่ต้องการของกุลบุตรผู้ออก บวชจากเรือนเป็นผู้ไม่มีเรือนโดยชอบ, ได้ต่อกาลไม่นานในทิฏฐธรรม เข้าถึงแล้ว แลอยู่ เป็นแน่นอน.

 

อาวเขาเรียกว่าเห้นเวมนาแต่ไม่เห็นเวทนาในเวทนาหรือเปล่านี้ ไม่มันส์หรอ

 

มันไม่มีจุดสนใจ จับต้นลำบาก
ต้องยกอักษรอภิธรรมมาด้วย
เน็ตผมไม่เสถียรเท่าไร

 

คุณจะทำอะไร ก็ทำไปเถอะ

คุยกันไม่รู้เรื่อง

 

ออ เวทนาไม่มีอามิส ก็รู้ว่าไม่มีอามิส

 

^
เอาไว้ให้ได้จังหวะก่อนละครับ

 

อย่างนี้หรือเปล่าพวกเราเลยยังไม่เข้า 7วัน7เดือน7ปี นี้พวกเราจะวนเวียนกันอยู่อย่างนี้
แล้วเราศึกษาธรรมประเภทไหน

รู้ดีแต่ไม่เกิดผล ก็เหมือนพ่อแม่ครูบาอาจารย์ ท่านว่าเรียนเข้าไปแต่กิเลสเต็มหัวใจ

แล้วยังไปว่าท่านอีก หนอ พวกเรามันคนประเภทใหนกันหนอ

 

พี่ๆน้องๆ นี่หาบรรยายของพระอาจารย์มานพ อุปสโม ฟังสิ
ในยูทูปก็มี หาฟังไปเรื่อยๆ เด๋วเข้าใจ
พระมานพ อุปสโม สติปัฏฐาน ๔ ตอนที่ ๑ Full version

ตีห้า ใครตื่นขึ้นมาแต่งตัวไปทำงาน
เปิด FM 94.75 สถานีวิทยุวัดนายโรง
มีให้ฟังทุกวันจันทร์-ศุกร์

 

เอ..ก็กรรมของคนไปว่านะครับ

ใครว่าพระ กรรมก็ของใครของมันอยู่แล้ว^^

 

อยู่ที่ศรัทธาน่ะครับ
ติงนิดจะใช้คำว่าพวกเราคงไม่ตรงนัก กรรมใครกรรมมัน ครับ

 

หมายถึงผมกับพี่ปราบ
แล้วพี่จิตตินนต์คิดว่าศรัทธาตัวเดียวหรือเปล่า

 

จะหมายถึงใครก็ไม่เป็นไรครับ ไม่มีร่วมสองแน่นอน ตัวใครตัวมัน
ส่วนถามผมว่าศรัทธาตัวเดียวหรือเปล่า เริ่มที่ถูกครับ มาจากการสดับ ฟัง
หากแม้นมีโอกาสเกิดในพุทธศาสนาก็ถือว่ามีโอกาสปฏิบัติต่อเพื่อออกจากทุกข์แล้วครับ
แล้วมีโอกาสได้สดับ อ่าน ฟัง คำตถาคต ทั้งจากพระไตรปิฏก คำครูอาจารย์
เท่านี้ก่อนครับ กว้างไปหน่อย

 

อาวนึกว่าจิตตินนกล่าวเรื่องเดียวกัน งั้นก็แค่นี้นะ ตัวใครตัวมันแล้วกัน มาคนเดียวไปคน
ตัวใครตัวมัน ไม่มีเราเขา

 

ถ้าจะให้เกิดสติปัฏฐานข้อใดข้อหนึ่งขึ้นมาได้
ก็ต้องทำอานาปานสติให้มาก เดี๋ยว สติปัฏฐาน 4 บริบูรณ์เอง

สำัคัญที่สติ อานาปาสติ ก็คือสำคัญที่สติ
สติปัฏฐาน 4 ก็คือสำคัญที่สติ
ให้มีสติ ขณะทำอานาปานสติ แล้วเจริญให้มาก
สติปัฏฐานข้อใดข้อหนึ่งจะเกิดขึ้นมาเองนั่นแหละ
เจริญให้มากคืออะไร คือให้มีสติตลอดเวลาอย่างต่อเนื่อง

สติเจตสิก เป็นกุศล เกิดร่วมกันกุศลจิตเท่านั้น
เมื่อมีสติเจตสิกอย่างต่อเนื่อง กศุลจิตก็ตั้งอยู่อย่างต่อเนื่อง
อกุศลก็ไม่เกิด เมื่อตั้งกุศลจิตในอานาปานสติ
และเมื่อเจริญอานาปานสติให้มาก สติปัฏฐาน 4 ก็จะบริบูรณ์ที่นั่น นั่นแหละ

 

เมื่อเจริญอานาปานสติ โดยมีสติอย่างต่อเนื่อง
สติเจตสิกเป็นกุศล ก็เป็นการทำกุศลให้ถึงพร้อม

เมื่อสติเจตสิก เกิดกับกุศลจิตเท่านั้น อกุศลจิตไม่มี
ก็ไม่เกิดการทำบาปทั้งปวง

เมื่อมีสติกับอานาปานสติจิตก็สงบเป็นสมาธิ
ก็เป็นการทำจิตใจของตนให้ขาวรอบผ่องใส

ดังนั้น
"อานาปานสติ อันบุคคลเจริญ ทำให้มากแล้ว
ย่อมทำสติปัฎฐานทั้งสี่ให้บริบูรณ์ "

 

ดูกรภิกษุทั้งหลาย

อย่างนี้เรียกว่ากรรมใครกรรมมันอย่างเดียวเสียที่ไหน สมัยพุทธกาล พระพุทธเจ้าโปรดคณะสงฆ์สำเร็จมรรผลครั้งละมากๆ เหตุเพราะอะไร เพราะมีกรรมร่วมกันมา

ที่จริงก็ไม่ผิดแต่ก็ไม่ถูกด้วย ต้องดูด้วยเขาสนทนากันเรื่องอะไร

 

ท่านเตชพโลยกมาได้น่าฟัง สรุปตามผมเข้าใจ ก็อานาปาณสติกับสติปัฐฐานสี เป็นุธรรมอย่างเดียวกัน

แต่ติดที่ทำอานาปาณสติอาจเข้าไปติดตรงการเพ้งจนติดในความสงบ ทำให้ขาดการพิจารณา เป้นการเจริญอานาปาณสติที่ไม่ถูกต้อง สว่นการเจริญสติปัฐฐานอาศัยหลักไตยลักษณ์ในการพิจารณา หากสติไม่พร้อมก็ไม่อาจเห็นตามได้ ผิดถูกยังไงก็ขออภัยให้คนปฎิบัติมาน้อยรู้น้อยอย่างผมด้วย และช้วยชีแนะด้วย
อนุโมทนา

 

หัวข้อธรรมที่คุณดูงานยกมาผมเห็นว่า
การทำให้จิตมีความสงบนั้นไม่ได้เป็นข้อเสียหายอะไร
จิตไม่ได้สงบอยู่ตลอดเวลาหรอก
เมื่อจิตถอนจากความสงบ ก็พาจิตพิจารณาภายหลังก็ได้
ผมมองว่าไม่เสียหายอะไร

 

ส่วนการพิจารณาไตรลักษณ์นั้นเป็นด้านปัญญา
พิจารณาตอนไหนก็ได้ครับ เป็นผลดี
ถึงจะยังไม่เป็นปัญญาแท้จริง ก็เป็นการฝึกซ้อมปัญญาครับ

เมื่อสติพร้อมสมาธิพร้อม ก็เกิดเป็นปัญญาเองครับ