สัมมาทิฎฐิเป็นไฉน( ไม่ธรรมดา )

คุณศรีฯ ผมถามคุณว่าพระพุทธเจ้ามีครูมาก่อนมั้ย?
คุณไพล่ไปตอบว่าให้ครูอาจารย์เป็นพระพุทธเจ้าแทนซิ

ถามตรงๆเถอะคุณศรีฯเหตุผลง่ายๆเพียงแค่นี้คุณยังแยกไม่ออกเลยเหรอ
แล้วอวดคุยโม้มาได้ตั้งเยอะ ทั้งๆที่เป็นธรรมะที่มีคนพูดมาแล้วทั้งนั้น

ถามว่าคนที่เป็นประธานาธิบดีทุกคนล้วนมีครูทั้งนั้นใช่มั้ย?
แล้วจำเป็นด้วยหรือที่ต้องให้ครูเหล่านั้นมาเป็นประธานาธิบดีแทน
ไม่ใช่เพราะครูอาจารย์เหล่านั้นสอนให้มีแนวคิดที่ดีในการตัดสินใจหรอกหรือ
จึงได้เป็นประธานาธิบดี ...เช่นเดียวกับ
พระพุทธองค์ก่อนตรัสรู้ ท่านก็ไปเรียนกับท่านอาจารย์ทั้ง๒ท่าน

เมื่อสำเร็จแล้ว พระบรมครูก็ได้พิจารณาดูแล้วว่าสิ่งที่เรียนรู้มานั้น
ยังไม่ใช่ทางพ้นทุกข์เพราะยังเกาะยึดอารมณ์ละเอียดอย่างเหนียวแน่น
เป็นความเข้าใจผิดของท่านทั้ง๒เหล่านั้นว่าความรู้ที่มีอยู่เข้าถึงนิพพานได้
จึงได้ลาจากสำนักอาจารย์ทั้ง๒ออกมาเพื่อหาอมตะธรรมที่แท้จริงด้วยพระองค์เอง

ถามว่าใช่เพราะความรู้ที่ได้จากท่านอาจารย์ทั้ง๒มานั้น
ทำให้พระองค์รู้ว่ายังไม่ใช่ทางพ้นทุกข์ใช่มั้ย???
เมื่อท่านรู้ว่าการยึดอารมณ์อันวิเศษที่ปราศจากกามนั้นยังไม่ใช่ทางนิพพาน
พระองค์ท่านจึงให้พิจารณาอารมณ์ในสติปัฏฐาน๔เท่านั้น
ซึ่งเป็นไปเพื่อการปล่อยวางความยึดมั่นถือมั่นในอุปทานขันธ์๕...

;aa24

 

กำลังจะกล่าวว่า จิตนี้ดวงเดียวเทียวไปในภพหรือครับ มิจฉาทิฏฐินะ

 

จินนี่หลงทางนะ
อย่าไปยึดเลยโครตภู ภูมิอริยะ เลย
หากมันจะเกิดก็เกิดเอง รู้เอง
หากผมบอกคุณไม่ใช่ คุณก็จะขาดความมั่นใจ

เรื่องนิพพาน อัตตา หรือ อนัตตา จะไม่ถาม
แต่จะถามว่า รู้ว่ามีไหม

 

จิตใต้สำนึกก็ไม่เที่ยง เพราะว่า จิตใต้สำนึกยังต้องถูกอบรม บ่มนิสัยเหมือนเด็ก ปกติแล้ว กิเลศมาหลอกล่อให้คนหลงทางก็มากมาย ไม่ว่าจะเป็นสภาวะจิต หรือจากอายตนะ ก็ล้วนมาจากจิต ที่เกิดมาจากความคิดของสมอง ซึ่งมันจะคอยป้อนข้อมูลให้จิตใต้สำนึก แต่จิตใต้สำนึกจะรับรู้ว่า ยินดี เป็นกลาง หรือไม่ยินดี ก็ตาม มันขึ้นอยู่กับการวางของจิตใต้สำนึกมันเอง เมื่อจิตใต้สำนึกมีความเป็นกลาง ไม่ก่อเกิดเป็นกุศล และอกุศล สิ่งทั้งหลายก็ไม่สามารถจะมีผลกับจิตใต้สำนึกได้แล้ว เพราะจิตใต้สำนึกได้มีความเป็นกลางแล้ว แต่ก็ขึ้นอยู่กับว่า ความคิดที่เกิดจากสมองนั้น ซึ่งปั่นกิเลศมาให้เรารู้สึกได้มากมาย มันไม่สามารถจะหลอกล่อจิตใต้สำนึกได้ เพราะจิตใต้สำนึกนั้น มันพอแล้ว มีความเป็นกลางแล้วจริง ๆ
อันนี้อธิบายเป็นคำพูด ไม่ใช่ภาษาบาลีอ่ะนะคะ แฮ่ ๆ

เพราะปกติ คนเราย่อมมีความคิดเป็นธรรมดา เพราะมีร่างกาย และจิต ซึ่งมันทำงาน โดยมีสมองเป็นตัวแปร นั่นเอง

 

คุณศรีฯ เห็นท่าจะไปกันใหญ่แล้ว
อยากหลงเชิญหลงไปคนเดียวน่าจะพอนะ
พูดมาได้

 

ปล่อยรู้ ก็ใช้ได้นะ เพราะมันอ่านได้แบบ

ปล่อย.......รู้ คือ ปล่อย แล้วจึง รู้

กับ

ปล่อยรู้ คือ รู้ทำไปอยู่ละนั่น ปล่อยรู้ซะ ก็จะพอมีเหตุใกล้ให้เกิด
การทวนกระแซเห็นธาตุรู้ได้บ้าง

มีอีกคำนะ

เผลอ แล้วรู้ อันนี้ ไม่ต้องแยกอ่าน คำเดียวเป็น อุบายแทงตลอดได้

 

คุณขันธ์ คุณเคยกล่าวว่า มีนิมิต ว่าพระอนุรุธ เป็นครูมาสอนใช่ไหม

แต่ พระ ท่านก็กล่าวเหมือนกัน แต่ของท่านไม่ได้ทยานอยากไปถามอะไร

ท่านระลึกชาติถอยหลังไปดู ทำให้รู้ว่า ท่านอยู่กับพระอนุรุธธะ แล้วก็รู้ด้วย
ว่า พระอนุรุธะเดินกรรมฐานผิดอยู่ 59 ปี จนกระทั่งไปถามพระสารีบุตร
นั้นแหละถึงได้ผลิกกลับมาตรงทางได้

 

เอาหละครับ สองแพร่งแล้วหละสิ ถ้าไม่ใช่จิตนี้แล้ว จิตไหนหละ
ถ้าเช่นนั้น แล้ว คุณจะต้องปฏิเสธพระพุทธเจ้าด้วยว่า พระองค์บำเพ็ญมา หลายอสงไขย

คุณนิวรณ์ คุณนี่มีธรรมสกปรกจริงๆ

 

อาจานเกสท์ จำเอาไว้นะ
คนที่ผ่านการปฏิบัติมาอย่างจริงจังนั้น
ย่อมได้รสเดียวกันรอยเดียวกัน
ใครกันแน่ที่ชอบด้นเดาเกาหมัด
เป็นประจำจนกระทั่งเป็นอนุสัยสันดานติดตัว

ที่คุณพูดออกมานั้นถ้าเรียกว่ามาจากผลการปฏิบัติหนะ
เลิกโกหกตัวเองได้แล้ว ถ้าคุณรู้จริงจากผลการปฏิบัติ
ไม่ใช่รู้จากวิปัสสนูกิเลสอุ้มสมอยู่(ยังไม่รู้ตัวอีก)
คุณควรตอบคำถามผมซี่ ไม่ใช่เอาแต่ยกหางตัวเองอยู่อย่างนั่นแหละ

คุณยังเที่ยวสอนให้คนอื่นปฏิบัติแบบผิดๆอยู่อีก
พูดมาได้ให้เพ่งพิจารณาอสุภะในกายคนอื่นที่ยังมีชีวิตอยู่
ไม่รู้จริงๆหรือยังไง? ว่าการจะเพ่งอสุภะให้บังเกิดผลนั้น

มันต้องเริ่มจากการเพ่งให้ทะลุเนื้อหนังตนเองสำเร็จก่อน
หรือพิจารณาอสุภะจากซากศพในหลายๆขณะเวลาจนติดตา
งานขั้นแรกนี้สำคัญมาก เมื่อผ่านได้สำเร็จ
ต่อให้สวยอย่างนางฟ้านางสวรรค์ก็ไม่ทำให้จิตใจหวั่นไหวได้ง่ายๆหรอก

ถ้างานทางจิตขั้นแรกยังทำไม่สำเร็จแล้ว
อย่าไปเที่ยวคุยโม้เลยไม่มีใครเค้าเชื่อหรอก
เพียงแค่เพ่งให้ผ่านเสื้อผ้าเข้าไปเจอเนื้อหนังก็ติดแล้ว
ไปไหนไม่รอด อย่าพูดถึงเรื่องผ่านเนื้อหนังเข้าไปเลย
เป็นไปไม่ได้หรอก ส่วนใหญ่นึกหลอกตัวเองเท่านั้นว่าทำได้...จำเอาไว้นะ

ผมหละไม่แปลกใจจริงๆว่าทำไม

 

เอาหละซี ตำราอภิธรรมปิฏกก็กล่าวชัดเจน ว่าอะไรดำเนินอย่างไร

คุณขาดการสดับตามเคย

อ้อ จะกลับไปอ่าน พระอภิธรรม ที่พระธรรมโฆษาจารย์รจนาไว้ก็ได้นะครับ

 

เอาหละสิครับ พระอนุรุธท่านเป็นเอตทัคคะ ไม่ใช่วิสัยของ หลวงพ่อปราโมทย์จะไปรู้ท่านได้อย่างไร
พระอนุรุทธเป็นศิษย์พระพุทธองค์ แล้วก็บารมีมากเสียด้วย คุณจะมั่วไปถึงไหนคุณนิวรณ์

 

ก็นั่นซีครับ ท่านเป็นเอทัคคะ ทำไมจะมีศิษย์ที่มี เจโตปริญาณ อย่างท่านไม่ได้

 

คุณ อธิบายมาเลยครับว่า ใครที่สะสมบารมีมาตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้า หากว่า จิตดวงนั้นไม่ได้เที่ยวไปในภพ แล้ว จิตร้อยดวงอนันตดวงหรือ คนเราจะมีจิตเป็นอนันต์หรือ

 

เอาหละซี้ๆ...
เกาะติดสถานการณ์

 

อย่าให้ผมพูดเลยคุณนิวรณ์ เดี๋ยวจะพาดพิงกันแรง เอาเฉพาะภูมิรู้ของคุณดีกว่า

 

น่าสงสารนะครับ ผมว่า คุณหยุดคำถามดีกว่า

ผมเองปราถนาพุทธภูมิ ยังมองไม่เห็นเลยว่า ไม่ใช่จิตดวงเดียวเป็นผู้สะสมบารมี

ทุกอย่างมันเป็นเรื่องของ เหตุ และ ผล ปัจจัยการณ์ อธิปจัยยตา ครับ

 

หมั่นไส้เยอะ ๆ นะครับ จะได้เห็นเหตุ ^-^

ผมตอบไม่ได้ครับ แต่ขอถามในฐานหรือสิ่งที่พิจารณา ก่อนจะสัพประยุทธ์ ^-^

 

ชื่อผึ้งใช่ไหม
จิตใต้สำนึกนั้นไม่มีในสภาวะนั้นๆแล้ว
จิตใต้สำนึกมันยังปรุงได้ มันผุดมาให้เห็นได้ ถูกไหม

ตรงนี้สำคัญหากเป็นนักปฎิบัติ
เรามักจะรู้นั่นรู้นี่จากการเห็นสภาวะธรรมต่างๆ
จนเข้าสู่สภาวะว่างแม้แค่แวบเดียว
ที่เรารู้ว่าแวบเดียวนั่นแหละ จิตรู้ คือรู้ธรรมชาติสภาวะนั้น

ที่พูดไม่ได้ว่าจิตเที่ยง แต่หมายความว่า ใดๆในดลกไม่เที่ยงเพราะจิตเข้าไปรู้
จิตรู้เป็นธาตุหนึ่ง เป็นสภาวะหนึ่งอยู่อย่างนั้นเอง

 

ดีครับ ที่ระลึกรู้ว่า มีพาดพิง ผมนั้นไม่ได้ทำเสียหาย เพราะเวลาอ้างอิง
ผมไม่ได้ระบุชื่อท่าน เมื่อไม่ระบุชื่อท่าน ย่อมไม่ก่อความเสียหายมากเกินไป

 

อย่ามาเพ้อเจ้อเลย

เหตุทั้งหลายผมเห็น ตั้งแต่คุณยังคลานอยู่เลย