สัมมาทิฎฐิเป็นไฉน( ไม่ธรรมดา )

ใครว่าพระพุทธเจ้าทรงอยู่

ท่านดับสนิทแล้ว แต่ท่านหรือเรายังไม่ดับ
จึงเห็นว่าพระพุทธเจ้าท่านยังอยู่ .

 

ตรงนี้ไม่กล้าฟันธง เพราะเที่ยงไม่เที่ยง คงแปลว่าไม่แน่นอน
แต่เราหมายถึง จิตรู้มีอยู่ แม้สุดสายแล้ว จิตรู้ก็ยังมีอยู่

 

จิตรู้แม้ยังมีจุดเท่าปลายเข็ม

ก็ยังต้องเกิด .

 

ก็เพราะ ยังรักจิตอยู่ ซึ่งเป็นเรื่องปรกติของเสขะบุคคล
เลยยังเห็นว่า จิตนั้นเที่ยงอยู่ แต่ถ้าปักใจเห็นว่าจิตเที่ยง จะเกิดปัญหาขึ้นมา

 

ขอเปรียบใหม่
เหมือนเรายืนอยุ่ที่หมาย แต่มองหาที่หมายไม่เจอ ทั้งๆที่เรากำลังยืนอยู่
ประโยคนี้ หลวงตาเคยเปรียบไว้ ถ้าเพี้ยนความหมาย ขออภัย

 

ปลายเข็มคือ ช่องรอด หากเห็น แล้วระลึกทันว่า มีปลายเข็มปรากฏ
ก็จะเห็นช่องลอด แต่เห็นแล้วจะเข้าไปหรือไม่นั้น อันนั้นก็แล้วแต่ว่า
ปฏิบัติสมควรแก่ธรรมแค่ไหน ไม่มีใครดัน หรือ เจตนาดันเอาจิตเข้า
ไปในรูเข็มนั้นได้ จะกลายเป็นอัตตา จะกลายเป็นการสร้างภพเสมือน
โดยไม่รู้เลยว่าไม่ใช่

 

จิตใต้สำนึกนั่นแหล่ะยังมีอยู่ ตราบใดที่ยังดำรงค์ขันธ์ 5 อยู่ ก็ยังต้องมีอยู่

 

ที่ท่านนิวรณ์ยกมาเข้าใจดี
และเราก้เชื่อว่าจิตไม่เที่ยงเพราะเห็นตามนั้น
แต่จิตในที่นี้คงไม่ใช่เจตสิต หรืออารมณ์กิริยาจิต

หากเข้าใจจิตและเจตสิตทำงานอย่างไร
แล้วเราสามารถแยกเจตสิตได้บางขณะ จนเหลือแต่จิตรู้ คือรู้มันว่างๆอย่างนั้น เป็นไปได้ไหม

 

พูดอีกแง่หนึ่ง ตัวจิตเองนั้นแหละ เป็นส่วนวิบาก

ทำให้จิต ยังหยั่งลงไปในรูปนามใหม่ ขันธ์5 จึงปรากฏทันทีที่จากจิต
หยั่งลงไปในรูปนามใหม่

ที่จิตยังหยั่งลงรูปนามใหม่ เพราะมันยังไม่หมดเหตุ วาสนา

 

เพี้ยน เพราะนั่นเป็นแบบพวกเซ็น

ถ้าปุถุชนก็จะไม่เคยเห็น แต่ถ้าโคตรภูญาณก็เคยเห็น แต่ไม่แจ้ง เห็นแว็บเดียวแล้วหายไป
พระโสดาบัน ก็แจ้งขึ้นมาอีกหน่อย แต่มันก็แว็บแล้วหายไป แต่ว่า ตนเองเริ่มมองเห็นอะไรลางๆ แล้ว เปรียบดังคนที่อยู่ในที่มืดตลอดไม่มีแสงผ่านมาเลย พอแสงแว็บเดียว เห็นรอบกายเลยว่ามีอะไร คราวนี้ก็จะรู้แล้วว่าเราอยู่ท่ามกลางอะไร
แต่มันก็ทำอะไรไม่ได้ นั่นแหละ เรียกว่า โคตรภู
แต่ หากเป็นพระโสดาบัน เห็นแสงแว็บหนึ่งแล้วเดินไปตามแสง รอบตัวก็ค่อยๆ สว่างขึ้น แม้จะยังมืดแต่ก็เห็นแล้ว แจ้งระดับหนึ่ง ไม่มืดเหมือนเดิม

 

อันนี้ เป็นการผลิกไปเห็น เจตสิก แล้วเผิกออก การเผิกเจตสิก หรือ อารมณ์
ออกนั้นจะทำได้โดยการ เพิกสัญญา พอเพิกสัญญาแล้วยังเห็นว่ามีเวทนา ก็จะ
เพิกเวทนาอีก พอเพิกเวทนาแล้ว ก็จะเห็นว่าเป็นความว่างที่ปราศจากสัญญา
จริงๆไม่ใช่ เวทนามันแค่อ่อนลงและเป็นอุเบกขา เรียกตามบาลีว่า
สัญญาเวทิตยนิโรธน ซึ่งก็ยังไม่ว่างจริง เวทนาไม่ได้ดับจริง แต่คิดว่าไปดับ
สัญญา ทั้งนี้เกิดจาก วิภวตัณหาผลักมาให้เดินทางนี้ หากถึงตรงนี้จะเหลือ
แต่จิต เห็นแต่จิต หากเผิกจิตอีกก็จะเข้าสู่ นิโรธนสมาบัติ แต่ก็ยังไม่ใช่ นิโรธน
ที่เป็นส่วนของนิพพานอยู่ดี

* * * *

หากเผลอเดินจิตข้าสู่อรูปฌาณไปแล้ว ให้ระลึกใหม่ ให้พิจารณาอย่างแยบ
คายใหม่ว่า อวิชชาปัจจยสังขารา การที่เราไปเผิกสัญญาก็ดี เผิกเวทนาก็ดี
หรือแม้กระทั่งเผิกจิตก็ดี จะเห็นว่า มีวิภวตัณหาเป็นตัวผลัก บางเท่าเข็มหมุด
หนักอยู่กลางอกแทบมองไม่เห็น เกิดการทำงานของใจ เกิดสังขาร จึงเกิดการ
ปรุงดีขึ้น การปรุงดีนี้เกิดจากอวิชชา

 

สำหรับ ผม จิตนี้เที่ยง คือ มีอายตนะตลอด
และ จะแปรเปลี่ยนได้ตลอด
ตัวแปรเปลี่ยนนั้นคือ เจตสิก
สิ่งที่แปรเปลี่ยนคือ รูป
ตัวคงที่ คือ อายตนะ นิพพานและ จิต ก็ยังมีอยู่ตลอด

นั่นแหละ ภาวะนิพพาน จิตคงที่ แยกออกจากสมมติได้ ดังนั้นแม้จิตจะดำเนินไปอย่างไร สภาวะอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา จะไม่ครอบงำตัวจิตเลย

 

ทำไมเราถึงรู้ภูมินั้น ภูมินี้ แม้แค่แวบเดียว แต่สามารถอธิบายได้ว่านี่ ผุด นี่แสง
นั่นเพราะจิตรู้ใช่ไหม

คนส่วนมากส่องกระจกมักจะเห้นเงาอยู่ตรงหน้า
แต่เราหมายถึงว่า เรารู้ว่าเรากำลังมองกระจก

ส่วนจิตใต้สำนึกนั้น ไม่มีแล้วในสภาวะนั้นๆ

ลองคิดดุ สภาวะใดๆที่ท่านเข้าถึง แล้วออกมาเล่าให้ฟัง
จิตขณะถึงสภาวะนั้น มันเป็นรู้ใช่ไหมหนอ

 

แหมพี่ หากพี่ไม่แสดงความสงสัยออกมานะ ผมก็จะอนุโมทนา

แต่พอพี่ แสดงความสงสัยออกมา อันนี้ หากผมอนุโมทนาไปจะ
ไปเสริมอะไรบางอย่าง มันคืออะไร ก็ต้องดูลายเซ็นพี่นั้นแหละ

หนีมะรอด โลกมันร้ายเน๊าะ

 

ว่าแล้วไง อิอิ...

 

เรียกว่า จิตนั้นเที่ยง ไม่ตาย ไม่สูญ
อย่าไปเอาหลักอนัตตา มาจับกับจิต เพราะว่า อนัตตานั้นเอาไว้จับสมมติ

ทีนี้ สิ่งใดๆ ที่เป็นสมมติ นั้นเป็นไตรลักษณ์ แต่สิ่งใดๆที่เป็น ปรมัตติ นั้น ไม่เป็นไตรลักษณ์
แต่ไม่ใช่ตัวใช่ตน เพราะว่า ความรุ้สึกที่เป็นตนนั้นไม่มี

 

ที่เห็นจิตเที่ยง คงที่ ก็เพราะ ลืมทวนกระแสเข้าหาธาตุรู้

 

ผมรู้น้อยครับท่าน รู้แค่เอาตัวพอให้รอดก็พอ เรื่องสั่ง เรื่องสอนชาวบ้าน คงมิกล้า เพราะเกินกำลังครับ ผมแค่สาวกธรรมดา ^-^

แหม อย่าเพิ่งกล่าวเช่นนี้สิครับ อุปทานขันธ์มีได้ก็เพราะมีขันธ์ จะว่ามันเป็นเนื้อเดียวกันได้ไหม จะว่าเป็นคนละเนื้อได้ไหม จะว่ามันแยกจากกันได้ไหม

โลกพร่องอยู่เป็นนิตย์ ไร้อวิชชาเมื่อไรมันก็เติมเต็มไงท่าน ^-^

 

อย่าไปเทียบตรรกะ มาก นั่นมันความคิด
เอาใจ ให้ได้ แล้ว จิตจะเป็นธรรม แต่ถ้าคิดมันได้แค่คิด มันแค่สร้างภาพ ที่เรียกว่า จินตมยปัญญา

 

ประมัตถ์ที่ไม่ตกภายใต้ไตรลักษณ์ มีตัวเดียว คือ นิพพาน

นอกนั้น ล้วนมีสามัญลักษณ์

ที่เห็นจิตเที่ยง ก็เพราะ ขาดสติ