สงสัยเรื่องพระพุทธทาสมากครับ

จะไป พลาดตรงไหน ละฮับ

ลองไป หาอ่านเรื่อง " สมภารสูตร " หรือ " โคบาลสูตร " ประกอบสิฮับ

แล้วจะรู้ว่า เวลามี วัด มีกลุ่มคณะ ใครหละ ที่สมควร ขึ้นเป็น หัวหน้าแถว

ในแต่ละ กลุ่ม แต่ละ คณะ นั้นๆ


ปล. พระอชิตะ ในพระสูตร ขณะนั้น ประชุมสงค์มี พระอรหันต์สัมมาสัมพุทธเจ้า
อยู่ด้วย ความลดหลั่นก็ปรากฏไป ตามหน้าที่ การเรียกหา มาแสดงธรรม

ในพระสูตร พระอชิตะ มายืนหัวแถว แสดงธรรม ดูไม่ออกหละสิ

 

ผู้ปฏิบัติโดยเจริญวิปัสสนาล้วนแล้ว ก็ยังตกอยู่ในข่าย ทุกขาปฏิปทา ได้
ถ้าหากปฏิบัติเคร่งครัดแล้วยังบรรลุได้อย่างยากลำบาก

อย่างเช่นท่าน จักขุบาล ท่านเป็นอรหันต์ประเภทสุกขวิปัสสโกเหมือนกัน
เพราะท่านบรรลุอรหันต์แล้ว ไม่ได้มีฤทธิ์เดชใดๆ

แต่กว่าท่านจะบรรลุได้ ก็เล่นเอาท่านตาบอดทั้งสองข้าง

นั้นคือตัวอย่างของพระที่ปฏิบัติแบบ ทุกขาปฏิปทาทันธาภิญญา(ปฏิบัติอย่างยากลำบาก
แต่กลับได้บรรลุช้า) แถมพอบรรลุแล้วยังเป็นอรหันต์ประเภทสุกขวิปัสสโก(รู้แจ้งอย่างแห้งแล้ง)อีกด้วย

 

คนเลี้ยงกวางสองคน เถียงกันเรื่องกวาง...กันอยู่ เพื่อให้รู้ว่า..ใครกันแน่ เป็นคุรุ เรื่อง....กวาง
....
แต่อย่าเป็นเหมือนคนเลี้ยงวัวล่ะ...อิอิ

 

นั่น มันเอา ลูกตาพิจารณาทุกข์ เอาทุกข์แบบคนไม่รู้ธรรมะ ไม่เคยปฏิบัติ
ไปจับกระเดียด ภาษาธรรม


พระจักขุบาล เป็น สุขขาปฏิปทา เพราะ ท่านฟังธรรมปั๊ป ก็ตัดสินใจ
ใช้อินทรีย์ พละ เท่าที่มี คลุกวงในทันที ไม่มีลังเลสงสัย ว่าจะไม่
เกิดมรรคผล


กลับไปอ่าน ปฏิปทา4 ก่อนจิฮับ แล้วดูว่า ใช้อะไรตัดสิน ปฏิปทา

ไม่ใช่ วาดภาพ นึกๆ คิดๆ ด้นเด้า เปรียบเทียบ เอาลอยๆ

 

สุขขาปฏิปทา คือ ฟังธรรมปั๊ป จิตแล่นผลิกซ้าย
ผลิกขวา ล้อตาม คำเทศนา ไปเลย ( พระอรหันต์สมัยพุทธกาล
จึงมากไปด้วย สุขขาปฏิปทา สุขวิปัสสโก )

แห้งแล้งตรงไหน ฟังธรรมปั๊ป บรรลุเลย เนี่ยะ

พวก ทุกขาปฏิปทา ฟังแล้ว พยักหน้าหงึกๆ แล้วค่อย แยกออก
ไปปฏิบัติ

 

น้องๆ หนูๆ อย่า งง นะครับ

อย่าดู ภาพอาการก้นแตก ส้นแตก

ให้ดู วิธีการตัดสินใจ สมาทานสิกขา

ฟังแล้ว จิตแล่นไปปฏิบัติเลยเนี่ยะ อะไรแบบนี้ คือ สุขขาปฏิปทา

แต่ถ้าฟังแล้ว ก็บิดซ้าย บิดขวา กระปอดกระแปดตรงหน้า ขอเอา
ไปลองปฏิบัติวันหลัง ภายหลัง หรือ ล่วงไปสองสามลมหายใจ
อันนี้ก็ออกแนว ทุกขาปฏิปทา

 

ตามหลักของแขก ผู้ยืนถือเป็นอาการแสดงความเคารพต่อผู้นั่ง

 

เอ้า จับ ศัพท์เป็น คำๆ ตะพึดตะพือ เลย

หากไปอ่านพระสูตร พระอชิตะ ยืน ท่ามกลางที่ประชุม ฮับ


แต่ความที่ พระสูตรนี้ พระอชิตะเป็น พระเอก ในเรื่อง
เลยเขียนเป็นภาษาไทยว่า " อยู่หัวแถว "

 

บางทีมันก็ต้องมีบ้าง สำหรับคนที่กัดชาวบ้านเขาไปทั่วอย่างเอกวีร์....

 

ยืนตรงไหนก็ไม่ต่างกันหรอก
การลุกขึ้นยืนเพื่อตอบคำถามหรือพูด ย่อมถือเป็นอาการแสดงความเคารพต่อผู้นั่ง

 

เชย

ลองว่า กล้ยวส่ายหวี แสกนจับได้ว่า " น้าเน๊กซ์ "

อันนี้ น้าจร ส่ายก้นที่ไหน รับรองเลย เขาจะรู้กัน ภายใน แน่ๆ ว่า น้าเน็กซ์

ฮิววววววววววววววววววววววส์

 

เถียงกัน ถกกัน สู้กัน ด้วยลมปาก และตัวแทน....คือตำราและพระสูตร...ไม่เอาตัวตนที่แท้จริงมาสู้กัน

แล้วมันจะเกิดประโยชน์อะไรมิทราบครับ....ไร้สาระ..จริงๆ...ความรู้ปัญญาของตนเองจริงๆไม่มีเอามาเถียง

มีแต่ยกตำราครูบาอาจานกะมังและพระไตรมา......เพื่อหอก...อะไรครับ

 

งง หละซี่ ไม่เคยสัมผัส " สิ่งที่เป็นสัปปายะ "

อะไรที่เป็นเหตุ เป็นปัจจัย ให้เกิด สัปปายะ เขาก็ ส่งอันนั้นให้

คนกินเป็น เขาก็แกะเปลือก แล้ว รับไปเข้าปาก เย็ลลลลลล์


คนไหน รับเอาไปเข้าปาก หาทาง เย็ลลลลล์ มากกว่า ร้อน มุ่งฆ่าแกง
เราก็จะ เฮ้ย ม้าดี นี่หว่า ก็จะเฆี่ยนกันไปมา พลัดกัน ให้สัปปายะ

ฮิววววววววววววววววววส์

 

กัดกัน..ยังกะแมว.....ไม่ได้กัดกันด้วยเรื่องของตัวเองด้วยซ้ำ...กัดกันเรื่องของคนอื่น..ที่เจือกตายไปแล้วด้วย

พวกแก....ไม่รู้จักอาย เด็กๆที่จะเข้ามา ศึกษาหาที่พึ่งพิง กันมั่งหรือฟะ...จอมยุทธทั้งหลาย


อิอิ

 

เรื่องนี้ก็สุดแล้วแต่ว่าใครจะมีภูมิต้านทานความ"คัน" ได้มากกว่ากัน

 

อง อ้าน อ้อ อึง อิ......:boo:..อู อำ อาน

 

เรื่องนี้ก็สุดแล้วแต่ว่าใครจะมี อินทรีย5 ทำงานทันที ยกสิกขาบทอยู่




ได้มาก ได้น้อย อยู่ที่ กำหนดรู้อาการของจิตที่กำลังยก สิกขา นั้นๆไม่เที่ยง

ประเสริฐกว่า นั่งสมาธิมา พันปี หมื่นๆปี

 

เอา ใอ้ แอะ เอือก อ่อน อ้อย อม ออลฮ์

อี้ อม อั้ง เออืลก

อง อู้ อส อะ อ๊ะ

 

มันยัง กล้า ออกมาประกาศว่า..มันคือพระเอก...ได้หน้า ตาเฉยเลย...นับถือๆๆๆ:boo:


ถุยยยยยย...ถุ่ย ถุ้ย ถุ๊ย ถุ๋ย

 

ตัวอย่างของพระจักขุบาลนั่นแหละครับ คือ ทุกขาปฏิปทา (ปฏิบัติลำบาก)

เพราะว่าท่านทำความเพียรทั้งพรรษา โดยไม่หลับไม่นอนเลย
จนกระทั่งออกพรรษา ท่านก็บรรลุพระอรหันต์พร้อมกับตาบอดทั้งสองข้าง
ส่วนจะจัดท่านว่า เป็น ทันธาภิญญา(บรรลุช้า) หรือ ขิปปาภิญญา(บรรลุเร็ว)
นั้นต้องให้ผู้รู้พิจารณาอีกที

ถ้าเอามาเปรียบเทียบกับพระในสมัยปัจจุบันที่บวชมา สี่สิบห้าสิบพรรษายังไม่บรรลุ ท่านพระจักขุบาล ก็ต้องจัดเป็นขิปปาภิญญา
(บรรลุเร็ว) เพราะท่านใช้เวลาพรรษาเดียวเท่านั้น

แต่ถ้าไปเทียบกับพระสาวกอื่นๆ อย่างพระโมคคัลลาน์สารีบุตร
ท่านพระจักขุบาลก็ต้องจัดเป็น ทันธาภิญญา(บรรลุช้า)
เพราะพระโมคคัลานะ บวชแล้วเจ็ดวันก็บรรลุ
ส่วนพระสารีบุตร บวชเพียง ๑๕ วันก็บรรลุ