รู้อะไร ก็สักแต่ว่ารู้

เจตสิกเป็นเครื่องปรุง(อารมณ์)แต่งจิตต้องอาศัยจิต
แสดงว่าจิตอยู่ได้โดยไม่ต้องให้เจตสิกอาศัยก็ได้สิครับ???
โดยจิตไม่รับอารมณ์(เจตสิก)เข้ามาปรุงแต่ง???
คุณสมบัติของจิตและเจตสิก เกิดพร้อมกันและดับพร้อมกัน
ถ้าไม่มีจิตหรืออีกนัยหนึ่ง ถ้าไม่มีขบวนการความคิดก็จะไม่มี
เจตสิกหรืออารมณ์ต่างๆ แสดงว่าถ้ามีจิตก็ต้องมีเจตสิกเสมอ
ถึงแม้จิตจะมีสมาธิเป็นหนึ่งเดียว เพราะเอกัคตาก็เป็น เจตสิกตัวหนึ่ง

ฉะนั้นถ้าจิตมีสติระลึกรู้อยู่ทีฐานที่ตั้งสติอยู่ตลอดเวลา
ก็ไม่เข้าสู่กระบวนการคิดสิครับ???
จิตมีสติระลึกรู้อยู่ที่ฐาน ก็เป็นขบวนการความคิด เพราะสติเป็น
เจตสิกตัวหนึ่ง
แสดงว่าจิตมีดวงเดียวใช่มั้ย???
แต่อาการของจิตมีหลายอาการไม่ใช่หลายดวงใช่มั้ย???
ถ้าจิตทรงอยู่ชั่วขณะและแตกดับ กรรมจะถ่ายทอดไปสู่ดวงใหม่ได้อย่างไร???<O</O
ขณะที่เกิดจิตดวงใหม่ขึ้นมารู้มั้ย??? ถ้ารู้แสดงจิตไม่ได้ดับนิ???
ในขณะหนึ่งจิตมีดวงเดียวครับ แต่จะแตกดับและเกิดขึ้นใหม่ต่อ
เนื่องกันใช้เวลารวดเร็วมาก ทำให้อารมณ์ต่างๆของจิตดวงเก่าสืบต่อเนื่องมายังดวงใหม่ด้วย
<Oแสดงว่าสติเกิดขึ้นที่จิต เป็นหน้าที่หนึ่งของจิตที่ต้องสร้างสติขึ้นมา
เพื่อเป็นเครื่องกางกั้นอกุศลจิต ไม่ให้อกุศลเกิดที่จิต
โดยมีสติเป็นเครื่องกางกั้นใช่มั้ยครับ???
ไม่ใช่สร้างสติเพื่อมากางกั้นอกุศลจิต แต่มีสติมาเพื่อระลึกรู้
ดูอารมณ์ ซึ่งมันจะแสดงอาการ เกิดขึ้น,ตั้งอยู่และดับไปให้ดู
เพราะทุกสิ่งอย่างล้วนอยู่ในกฎแห่งไตรลักษณ์

แสดงว่าจิตเกิดอกุศลแล้วค่อยระลึกรู้(มีสติ)ใช่มั้ย???
แล้วทำไมไม่ฝึกฝนให้จิตมีสติระลึกรู้ก่อนที่จะมีอกุศลจิตเกิดขึ้นที่จิตหละ???
ผมถึงได้บอกว่าที่คุณพูดคือการดูจิตที่ติดความคิดไปแล้วใช่มั้ย???
ถ้าทำอย่างที่คุณพูด ฝึกสติให้รู้ก่อนแล้วจะรู้อะรัยครับ
ทุกสิ่งที่เราจะรู้ต้องให้มันเกิดก่อนถึงจะรู้ ไม่เช่นนั้นเราจะไปรู้
อะรัยเล่าครับ
คุณอย่าลืมนะครับว่าจิตก็คือขบวนการความคิด

ก็เมื่อจิตมีสติระลึกรู้อยู่ทุกลมหายใจเข้า-ออกแล้ว
จะเอาอกุศลเข้าสู๋จิตในตอนไหนครับ???
ถ้าคุณบอกสติไม่ต้องเพียรเพ่งแล้วสร้างสติได้อย่างไร???
ถ้าคุณไม่เพ่งคุณจะรู้ได้อย่างไรว่าขณะนี้มีอารมณ์อะไรเกิดขึ้นที่จิต???
ใช่ครับระลึกรู้ลมหายใจ อกุศลจิตเข้าไม่ได้อยู่แล้ว แต่คุณมองเห็นตามความเป็นจริงมั้ยครับ คุณก็จะมองเห็นแต่สิ่งที่คุณเพ่งอย่างเดียว คือลมหายใจ และเมื่อใดที่คุณถอนสมาธิ คุณแน่ใจได้อย่างรัยว่าอารมณ์นั้นจะไม่หวนกลับมาใหม่
สติไม่ต้องเพ่งหรอกครับ ถ้าเราปล่อยให้อารมณ์ไปตามธรรมชาติอย่าไปแทรกแซง ถ้าเราฝึกรู้จักอารมณ์ที่เกิดว่ามีลักษณะใด สติก็จะทำงานของมันเอง
สมถกรรมฐานและวิปัสนากรรมฐานแยกออกจากกันไม่ได้?
ถ้าเป็นผู้ฝึกปฎิบัติใหม่ๆนะใช่ครับ แต่ผู้ที่ปฏิบัติจนชำนาญแล้ว
เมื่อจะปฎิบัติวิปัสนา เขาไม่จำเป็นต้องทำสมถหรอกครับ และผู้ปฏิบัติสมถอาจเข้าไม่ถึงวิปัสนาก็ได้
สมถกัมฐานแค่ทำให้จิตสงบ
วิปัสนากัมฐานทำให้เกิดปัญญา
<O</O






</O

 

น่ารักกันทั้งคู่ อนุโมทนาในกุศล

ต่างก็ขวนขวายหาความรู้เพิ่มเติมให้ดีมากขึ้น ย่อมยังประโยชน์ให้เพื่อนๆ
ขอเพียงลดทิฎฐิในใจ พระธรรมเป็นการเกื้อกูล เพื่อประโยชน์ เพื่ออนุเคราะห์
จิตที่ส่งออกเข้าไปยึดวัตถุรูปมีอดีตกรรมเป็นอารมณ์ปรากฏ ผู้รู้คือจิตมีเจตสิกปรุงแต่ง เมื่อเข้าถึงจุด ตำแหน่งนี้ ย่อมเสร็จกิเลสอันคือ อวิชชา ตัณหา อุปทาน

สังขารขันธ์ย่อมปรุงแต่ง ภพทางใจย่อมปรากฏ วิบากย่อมสะสม

พวกเราต่างก็เดินมาทางอันบริสุทธิ์ ย่อมมีการกระทบกระทั่งทางใจ เพราะความรู้ ความเข้าใจ ย่อมไม่เท่ากัน ควรแล้วที่จะแลกเปลี่ยนธรรมะเป็นการเกื้อกูลกันและกัน

ให้ความสว่างกันและกัน

ขอให้ทันจิตที่ส่งออก ทันใจตนเองที่เข้าไปปรุงแต่ง ขอให้ร่มเย็น
และอ้องก็ขอโทษด้วยเพราะเกรงว่า ท่านทั้งสองต่างก็มีความรู้ ความเข้าใจเป็นอันดี แต่กำลังสะสมภพชนิดหนึ่ง มีรูปลักษณะที่อึดอัด ขัดข้อง

อ้องจึงขอเข้ามาแทรกในธรรมะที่ประเสริฐแล้วของทั้งสองท่าน
ผิดพลาดขออภัยในมิตรทางธรรมผู้นี้ด้วย ไม่ได้มีเจตนาแห่งอกุศลครับ

 

*คุณบุญ แล้วการที่ผมยกพระพุทธพจน์มา
ผมจำเป็นต้องบอกให้รู้ว่าเป็นคำพูดของพระบรมครูมั้ย???

ถ้าคุณฝึกฝนจนสามารถให้จิตรู้อยู่ที่ฐานที่ตั้งจุดลมกระทบได้ตลอดเวลาจนชำนาญแล้ว
ก็สามารถมาใช้กับชีวิตประจำวันได้ โดยไม่ถูกอารมณ์ครอบงำได้ <O</O

เมื่อกระทบอารมณ์ รู้ โดยไม่จำเป็นต้องไปคิดปรุงแต่งต่อไป<O</O
ปล่อยวางอารมณ์นั้นออกไปได้ทันที<O</O
ถ้ายังไม่ชำนาญย่อมเผลอสติให้อารมณ์แทรกเข้ามาได้

การที่ปล่อยให้จิตไปตามธรรมชาติที่ชอบรับรู้อารมณ์(คิดนึก)นั้น<O</O
เป็นการปล่อยไปตามยถากรรมโดยไม่ควบคุมจิตจะดีหรือ???<O</O

เมื่อคุณเกิดอารมณ์โกรธ คุณชกหน้าคนที่ทำให้คุณโกรธเลย<O</O
หรือว่ามีการยับยั้งชั่งใจก่อน(ระลึกรู้)แสดงออกไป???<O</O
เราสามารถวางเฉยโดยไม่แสดงออกไปได้มั้ย???<O</O

จิตคือธาตุรู้ เพราะมีอวิชชาครอบงำจึงชอบออกไปรับรู้อารมณ์(คิดปรุงแต่ง)ใช่มั้ย???<O</O
ต่อเมื่อฝึกฝนอบรมจิตด้วยมหาสติปัฏฐานแล้ว<O</O
จิตย่อมรู้เห็นตามความเป็นจริง
ว่าการออกไปรับอารมณ์หรือนึกคิดปรุงแต่งนั้นเป็นทุกข์แต่ฝ่ายเดียวใช่มั้ย???<O</O

ส่วนพระอริยเจ้าทั้งหลายท่านเหล่านั้นรู้วิธีการหยุดนึกคิดปรุงแต่งแล้ว<O</O
ต่างกันแต่ความรวดเร็วในการปล่อยวางความยึดมั่นถือมั่นช้าเร็วตามลำดับ<O</O

คุณรู้ได้อย่างไรว่าท่านเหล่านั้นยังต้องนึกคิดปรุงแต่งอยู่???<O</O
ในเมื่อบุคคลที่จะข้ามโคตรได้นั้นต้องรู้อุบายในการละเหตุแห่งทุกข์แล้วใช่มั้ย???<O</O
เพราะคิดปรุงแต่งจึงทุกข์ หยุดคิดปรุงแต่งก็หยุดทุกข์ใช่มั้ย???

;aa24

 

*คุณสมบัติของจิตคือธาตุรู้
เจตสิกเกิดขึ้นที่ไหน???<O</O

ถ้าจิตและเจตสิกเกิดพร้อมกันและดับพร้อมกัน
ตอนเจตสิกเกิดเราทำไมถึงรู้หละครับ??? แล้วตอนเจตสิกดับไปเราก็รู้ใช่มั้ย???

ถ้าจิต รู้ โดยไม่รับอารมณ์มาปรุงแต่งจะเกิดเป็นเจตสิกเหรอ???<O</O
เจตสิก(กิเลส)เป็นของมีคู่โลกมานานแล้ว<O</O
ถ้าเราไม่รับกิเลสเหล่านั้นเข้ามาในจิต จะเป็นกิเลสของเรามั้ย???

คุณกำลังเข้าใจผิดๆเกี่ยวกับสัมมาสมาธิอยู่ครับ<O</O
ในสัมมาสมาธินั้น จิตจะเป็นสมาธิได้นั้น<O</O
จิตจะต้องสลัดอารมณ์ออกไปจากจิต<O</O
จิตจึงจะตั้งมั่นโดยลำพังตนเอง โดยไม่ต้องอาศัยอารมณ์จ้า

ส่วนคำว่า “เอกัคตา”นั้นอรรถกถาจารย์แต่งเดิมขึ้นในภายหลัง<O</O
เพราะเข้าใจเอาเองว่ามีจิตต้องมีอารมณ์<O</O
ซึ่งขัดกับพระพุทธพจน์อย่างสิ้นเชิง ปฐมพระพุทธพจน์กล่าวไว้ว่า<O</O
“จิตของเราสิ้นการปรุงแต่ง บรรลุพระนิพพานเพราะสิ้นตัณหา”<O</O

พระพุทธเจ้าทุกๆพระองค์จะสอนให้ชำระจิตไปเพื่ออะไร???

;aa24<O</O

 

การที่จิตระลึกรู้อยู่ที่ฐานที่ตั้งจุดลมกระทบเข้า-ออก อาศัยการนึกน้อม ไม่ใช่คิด

การที่ระลึกรู้อยู่ที่ลมหายใจคุณต้องคิดด้วยเหรอ???<O</O

ถ้าคุณไม่คิด คุณก็ไม่หายใจใช่มั้ยครับ???<O</O
การจะมีลมหายใจต้องคิดด้วยหรือ???<O</O

สติเป็นสิ่งหนึ่งที่จิตต้องสร้างขึ้นเอง <O</O
โดยต้องอาศัยสิ่งอื่นช่วยในตอนแรก<O</O
เมื่อฝึกฝนจนชำนาญแล้วก็กลายเป็นหน้าที่ของจิต <O</O
จะว่าเป็นเจตสิกเสียทีเดียวก็ไม่ใช่

;aa24<O</O

 

ในขณะที่จิตเกิดดับใช้เวลาเร็วมาก รู้ได้ยังไง???<O</O

เพราะรู้ใช่มั้ย???จึงบอกได้ว่าว่าเร็วมาก???<O</O
ถ้าไม่รู้จะบอกได้มั้ยว่าเร็วมาก???<O</O

คำว่า “เกิด” หมายถึงสิ่งนั้นไม่เคยมีมาก่อนเกิดขึ้นใช่มั้ย???<O</O
คำว่า “ดับ”หมายถึงสิ่งที่เคยมีอยู่ก่อนดับไปใช่มั้ย???<O</O

เป็นไปไม่wด้ใช่มั้ยว่าจะถ่ายทอดอารมณ์กันได้???<O</O
ในเมื่อสิ่งหนึ่งดับไปก่อนที่ อีกสิ่งหนึ่งจะเกิดขึ้นมา<O</O
มันส่งต่อกันได้ในตอนไหนครับ???

;aa24

 

จะมีสติระลึกรู้ไปทำไม??? <O</O
ในเมิ่อรู้แล้วไม่สามารถปล่อยวาง สิ่งที่รู้ออกไป<O</O
ยังต้องยึดเข้ามาดูมันเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป<O</O

แบบนี้สู้ไม่ต้องสร้างสติขึ้นมาเสียดีกว่า<O</O
เพราะมีสติระลึกรู้แล้วแต่ปล่อยวางความยึดมั่นถือมั่นไม่เป็น???<O</O

พระพุทธเจ้าทุกๆพระองค์ล้วนแล้วแต่สั่งสอนให้พุทธบุตร
ข้ามพ้นกฏแห่งพระไตรล้กษณ์ทั้งนั้นจ้า

;aa24<O</O

 

คุณก็แปลกคนนะ เมื่อมีสติรู้อยู่เห็นอยู่แล้ว<O</O
ยังต้องรอเกิดเหตุก่อนหรือจึงค่อยรู้???<O</O

เมื่อมีคนคิดจะทำร้ายเรา ต้องรอให้เกิดขึ้นก่อนหรือครับถึงจะรู้???<O</O
เช่นเดียวกับอารมณ์คือกิเลส เราต้องรอให้เกิดขึ้นก่อนหรือครับ???<O</O

เมื่อมีสติรู้อยู่เห็นอยู่ว่าจิตกระทบอารมณ์แล้ว จิตมีอาการหวั่นไหวเกิดขึ้น<O</O
เราหยุดได้นิครับ โดยไม่ต้องรอให้มันเกิดใช่มั้ย???<O</O

เช่นเราคิดอยากจะทำร้ายใคร เราต้องรอให้เกิดก่อนค่อยหยุดหรือครับ???<O</O

คุณอย่าลืมนะครับว่าจิตคือธาตุรู้ รู้โดยไม่ต้องคิดปรุงแต่งก็ได้จ้า<O</O
คุณเองเคยรู้ขึ้นมาเองโดยไม่ต้องคิดมั้ย???

;aa24<O</O

 

ขอบพระคุณครับคุณอ้องที่เข้ามาเตือน ทำให้ผมรีบรู้สึกถึงอัตตาตัวเองว่า เลยเถิดเกินลิมิตไปหรือเปล่า ไม่มีอะรัยหรอกครับถือเป็นการเล่าการปฏิบัติของตัวเองให้กัลยาณมิตรฟัง ผิดบ้างถูกบ้างเพื่อนตำหนิมาแก้ได้ก็แก้ครับ ไม่ยึดติดหรอกครับสิ่งไหนเป็นประโยชน์เอาทั้งนั้นละครับ
คุณอ้องครับ คาถาชินบัณชรผมสวดบ่อยครับ ผมรู้สึกถึงพลังและความมหัศจรรย์ ที่แฝงอยู่ในบทสวดด้วยครับ ผมเคยอ่านกระทู้ของคุณอ้องในลานธรรมด้วยละครับ บางกระทู้ชื่อก็งั้นๆแต่มีคนเข้าไปให้ความเห็นเป็นร้อย คุณอ้องไม่ลองตั้งกระทู้แนวนั้นอีกละครับ
เจริญในธรรมครับ

 

คุณธรรมฯครับผมว่ากระทู้นี้เราพอกันแค่นี้ดีกว่าครับ
ถ้ามีความเห็นประโยคไหนที่คุณธรรมรู้สึกไม่พอใจ
ผมต้องกราบขออภัยคุณธรรมฯด้วยนะครับ ส่วนความ
คิดเห็นของคุณ อันไหนมีประโยชน์ผมจะนำไปใช้นะครับ
เจริญในธรรมครับ

 

อนุโมทนาทั้ง2ท่านครับ ที่อ่านมาพวกท่านถูกทั้งคู่ พวกท่านคิดยากไปครับ ศาสนาพุทธเราง่ายๆครับ 84000พระธรรมขันธ์สำหรับ คนเรา84000นิสัย ชอบอันไหนก็เอามาทำตามเราทำไม่ได้คนอื่นอาจทำได้ เราได้คนอื่นอาจไม่ได้ ขึ้นอยู่กับจริตของใครของมัน เมื่อแนะแล้วเขาไม่ชอบก็อุเบกขา อย่าให้มันเป็นไฟมาเผาเรา ปัจจัตตังนะครับเราเอาตัวเราให้รอดก่อน
อย่าถือว่าเป็นคำแนะนำหรืออะไรเลยนะครับ ให้ถือว่าเป็นลมพัดผ่านละกันครับ

เจริญธรรม อนุโมทนาครับ

 

คุณบุญฯครับ ก่อนอื่นต้องบอกให้เข้าใจต่อกันด้วยดีว่า
การถกธรรมนั้น ผมไม่ได้เอาแพ้ชนะเป็นที่ตั้ง

ฉะนั้นแม้จะมีคำพูดที่คุณคิดว่าผมไม่พอใจ
ขอบอกว่าไม่มีอะไรติดใจหรอกครับ

เพียงแต่ว่าผมหวังอย่ายิ่งว่าคุณบุญควรยืนอยู่บนหลักเหตุผลตามความเป็นจริง
ซึ่งพระบรมครูตรัสไว้ชอบแล้ว โดยเอาหลักกาลามสูตรเป็นที่ตั้ง
สิ่งที่เราได้ถกกันนั้น ผมเองเป็นคนชอบเหตุผลตามความเป็นจริง
โดยเฉพาะเรื่อง “จิต” ซึ่งเป็นหัวใจสำคัญของพุทธศาสนา

มีพุทธพจน์รองรับไว้ชัดเจนดังนี้
ละชั่ว(อกุศล) ทำดี(กุศล) ทำจิตใจให้หมดจดจากเครื่องเศร้าหมองทั้งหลาย

คุณลองพิจารณาดีๆด้วยใจเป็นธรรมแล้วจะรู้เห็นได้ว่า
อกุศลจิตเราสามารถละได้ โดยยังกุศลจิตให้เกิดแทนได้
แต่ก็ยังมีสิ่งที่เหนือกว่าอกุศลและกุศลอยู่ คือจิตผู้รู้ที่บริสุทธิ์
จิตผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน ณ ตรงนี้จึงจะเป็น รู้ก็สักว่ารู้ เห็นก็สักว่าเห็น

ปัญหาอยู่ที่ว่า การสร้างกุศลจิต และการละอกุศลจิต
เราต้องสร้างสติ ให้เกิดขึ้นที่จิตอย่างต่อเนื่องเนืองๆ
ถ้าไม่รู้จักจิต จะสร้างสติขึ้นที่จิตได้อย่างไร

การจะดูจิต ให้ได้ผลนั้น ต้องรู้จักจิตก่อน
การจะรู้จักจิตมีวิธีเดียวเท่านั้น คือ การปฏิบัติสัมมาสมาธิ

;aa24