รวมเรื่องกฎแห่งกรรม ของ ท.เลียงพิบูลย์

<!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <wunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:ApplyBreakingRules/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <wontGrowAutofit/> </w:Compatibility> <w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--> [FONT=&quot]“พระที่วัดไหนท่านมาเยี่ยม ท่านเดินผ่านไปทางหัวเตียง”[/FONT][FONT=&quot] ทุกคนที่อยู่ในห้องได้ยินข้าพเจ้าถามต่างมองดูตากันเลิกลั่ก เพราะไม่มีใครเห็นพระที่ไหนมา ไม่มีแม้แต่ใครที่ใส่เสื้อเหลือง ไม่มีใครตอบคำถามของข้าพเจ้า คงนึกว่าข้าพเจ้าเพ้อด้วยพิษไข้สูง แต่ข้าพเจ้ารู้ตัวดีว่าไม่ได้เพ้อไม่ได้ฝัน สติข้าพเจ้ายังดีจิตใจก็เป็นปกติ ข้าพเจ้าเห็นพระห่มจีวรเดินผ่านไปหัวเตียงจริงๆ นับว่าเป็นสิ่งที่น่าอัศจรรย์ใจและประทับใจข้าพเจ้าอย่างไม่มีวันเลือน [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]เพราะต่อมาภายหลังข้าพเจ้าจึงได้ทราบว่า แม่รู้ว่าการป่วยของข้าพเจ้าคราวนี้หมดวันหายจึงได้หาธูป ๓ ดอก แอบไปจุดทางมุมห้อง ระลึกถึงหลวงพ่อองค์หนึ่งที่อยู่ทางแปดริ้ว ซึ่งแม่เคยเคารพนับถือมานานแล้วว่าท่านศักดิ์สิทธิ์ ขอให้ท่านช่วยการป่วยไข้ของข้าพเจ้าครั้งนี้ให้หายเป็นปกติ เมื่อหายแล้วก็บนตัวข้าพเจ้าบวชเป็นพระภิกษุสงฆ์ เห็นจะเป็นอำนาจของหลวงพ่อ ข้าพเจ้าจึงได้เห็นผ้าเหลืองดังที่ข้าพเจ้าได้เรียนมาแล้ว [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ค่ำวันนั้น คุณหลุย ครูวิเชียร เป็นหัวหน้าตึกนางพยาบาลอีกตึกหนึ่ง ซึ่งเคยรู้จักกับข้าพเจ้ามาตั้งแต่เด็ก ได้ทราบข่าวป่วยก็มาเยี่ยม และเมื่อมีเวลาว่างก็มาถามข่าวอาการป่วยอยู่เสมอ ข้าพเจ้าอดที่จะขอบคุณน้ำใจอันงามของเธอมิได้ คืนนั้นข้าพเจ้าทราบว่ามีบุรุษพยาบาลอยู่เวรเพิ่มขึ้นมากกว่าปกติ เพราะมีคนไข้อากากรหนัก ข้าพเจ้าหลับๆ ตื่นๆ เกือบตลอดคืน [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]และแล้วเหตุการณ์แปลกประหลาดก็เกิดขึ้นกับข้าพเจ้า เวลานั้นประมาณ ๕ นาฬิกาของวันใหม่ ข้าพเจ้ารู้สึกตัวว่าลุกขึ้นนั่งได้ทั้งๆ ที่ตามปกติแม้แต่ยกมือขึ้นก็ไม่ไหว แขนขาก็ไม่มีกำลังที่จะยกขึ้นได้ แต่ขณะนี้ข้าพเจ้าลุกขึ้นได้โดยไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรเลย และมีกำลังแข็งแรงราวกับว่าไม่เคยเจ็บป่วยมาก่อน ข้าพเจ้าค่อยๆ แหวกมุ้งซึ่งนางพยาบาลเหน็บไว้ให้อย่างเรียบร้อย แล้วเคลื่อนตัวมานั่งห้อยเท้าแต่เท้าไม่ถึงพื้น เพราะเตียงสูงและไขไว้เป็นครึ่งนั่งครึ่งนอน [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้าจึงใช้มือยันที่นอนแล้วพยุงตัวแล้วโดดลงจากเตียง ไฟในห้องยังสว่างไสว เพราะพี่พลบเปิดไว้ไม่ยอมปิด จึงเห็นทุกสิ่งทุกอย่างภายในห้องได้อย่างชัดเจน รู้สึกตัวเบาเท้าเพียงแตะพื้นไว้เฉยๆ ราวกับว่าตัวเองเป็นลูกโป่งที่เป่าจากฟองสบู่ ข้าพเจ้าค่อยๆ เดินออกไปจากห้อง แต่ก่อนจะออกไป ข้าพเจ้าหันมาดูภายในห้องอีกครั้งหนึ่ง เมื่อมองไปในมุ้งของพี่พลบก็เห็นแกลุกขึ้นนั่ง ตาจ้องไปยังมุ้งที่ข้าพเจ้านอน ครั้นแล้วแกก็เปิดมุ้งออกมา ลุกขึ้นเดินตรงไปเปิดมุ้งเข้าไปดูเตียงที่ข้าพเจ้านอน คงจะเอาสำลีไปรอที่จมูก หรือไม่ก็จับชีพจรตามที่แกเคยทำมาแล้ว [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้านึกขันอยากจะทำให้พี่พลบประหลาดใจที่แกเปิดมุ้งแล้วไม่พบ ข้าพเจ้าจึงรีบออกเดินจากห้องไปทันที เมื่อออกไปถึงประตูห้อง ข้าพเจ้าจึงพบคนจำนวนมากออกันอยู่หน้าห้อง สังเกตดูรู้สึกว่าเป็นชาติต่างๆ เพราะเครื่องแต่งกายและหน้าตาผิดแปลกต่างกันไป ทุกคนถือขวดยาอยู่ในมือต่างก็ยื่นขวดยาให้ข้าพเจ้า ทั้งอวดสรรพคุณกันอย่างเซ็งแซ่ชักชวนให้ดื่ม ข้าพเจ้าก้มตัวแสดงความขอบใจโดยมิได้แตะต้องของผู้ใดเลย แต่พวกนี้ก็ไม่ยอมหลีกทางให้ผ่าน คงรุมล้อมรอบตัวอยู่เช่นนั้นให้รับขวดยาของผู้ใดผู้หนึ่งก่อน [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ขณะที่ข้าพเจ้ากำลังคิดหาทางออกว่าจะทำอย่างไรดี เพราะพวกนั้นมาจุกช่อง ถ้าไม่ยอมรับขวดยาของใครคนหนึ่งคงไม่ยอมให้ออกไปจากห้องแน่ ก็พอดีเห็นพวกที่ล้อมรอบตัวข้าพเจ้าแยกออกไปคนละทางเหมือนมีคนมาไล่ ครู่เดียวก็หายไปหมด ข้าพเจ้าจึงเดินออกมาได้โดยไม่มีใครรบกวน แต่แล้วข้าพเจ้าก็เห็นชายสี่คนยืนเรียงอยู่หน้าประตูแทน [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ชายทั้งสี่นี้รูปร่างล่ำสันใหญ่กว่าคนธรรมดา ผมหยิก ผิวเนื้อเป็นสีทองแดงค่อนข้างคล้ำ นุ่งผ้าแดงไม่สวมเสื้อทั้งสี่ยืนนิ่งเหมือนรูปปั้นไม่เอาใจใส่ว่าข้าพเจ้าจะเข้าหรือออกอย่างไร ที่ระเบียงก็เปิดไฟไว้พอสว่าง มองเห็นนางพยาบาลเข้าเวรนั่งอยู่ที่โต๊ะกลาง ๒ คน อีกคนเป็นบุรุษพยาบาลกำลังก้มหน้าก้มตาเขียนอะไรอยู่ อีกคนหนึ่งกำลังนั่งอ่านหนังสืออย่างเพลิดเพลิน จนไม่รู้ว่าข้าพเจ้าได้เดินออกมาจากห้องแล้ว ข้าพเจ้ายังได้ยินเสียงคนไข้ตามห้องร้องครางด้วยความเจ็บป่วยเป็นระยะๆ เสียงคนไข้ละเมอร้องโวยวาย เสียงไอ เสียงจามนานๆ ครั้ง เสียงเด็กที่เจ็บป่วยร้องหาแม่ ดังแว่วๆ มาจากตึกอื่น [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้ากำลังคิดว่าออกจากห้องแล้วจะไปไหนดี แต่เมื่อมองไปริมระเบียงก็ต้องประหลาดใจ ข้าพเจ้าจำได้แม่นยำว่าเราเคยพบชายผู้นี้มาแล้วในความฝันที่ลพบุรี ข้าพเจ้าจึงอุทานออกไปด้วยความดีใจ [/FONT][FONT=&quot]“ท่านลุง”[/FONT][FONT=&quot] และเมื่อหันไปดูทางหน้าห้องชายสี่คนที่ยืนอยู่ได้หายไป ข้าพเจ้ารู้สึกตื่นเต้นจนพูดอะไรไม่ถูก ที่ได้พบท่านลุงอีกครั้งหนึ่ง [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ท่านลุงยิ้มอย่างอ่อนโยนและชี้ทางให้กระโดดไปทางระเบียงแล้วเลี้ยวไปทางขวามือ ซึ่งข้าพเจ้าจำได้ว่าเวลานั้นถนนแถวนั้นสองข้างทางเต็มไปด้วยกอไผ่เป็นระยะจนสุดถนน การกระโดดลงไปจากระเบียงตึกชั้นบนไปชั้นล่างนับว่าสูงพอใช้ แต่คิดว่าคงไม่มีอันตรายเป็นแน่ เพราะรู้สึกตัวเบาเวลากระโดดลงไปเหมือนขนนกที่ค่อยๆ ลอยหล่นลงไปโดยไม่ชอกช้ำ และถ้าหากเป็นอันตรายแล้ว ท่านลุงคงจะไม่ให้กระโดดแน่ เพราะท่านลุงผู้มีความกรุณาข้าพเจ้าเหมือนลูกหลาน คงไม่ต้องการให้ได้รับอันตราย คิดแล้วก็ปีนขึ้นไปบนราวลูกกรงและกระโดดลงไปทันที [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]แต่..... แทนที่จะลอยลงมาข้างล่าง ตามธรรมดาของสูงย่อมตกลงมายังที่ต่ำคือพื้นดินเบื้องล่าง กับเหมือนว่ามีลมอะไรมาหอบเอาตัวข้าพเจ้าลอยละลิ่วออกมาจากตึก ในท่าตัวตรงศีรษะพุ่งตรงไปเบื้องหน้าในลักษณะนอนคว่ำพุ่งไปคล้ายลูกศรพุ่งออกไปจากแหล่งผ่านอากาศรอบตัวออกไปด้วยความเร็ว สังเกตดูระยะความสูงระหว่างตัวข้าพเจ้ากับพื้นดินก็สูงไม่เกินกว่าระดับยอดไม้มากนัก ความรู้สึกบอกตัวเองว่า มีอำนาจลึกลับอะไรสักอย่างหนึ่งมามีอิทธิพลอยู่เหนือตัวข้าพเจ้า เพราะตัวเองไม่สามารถบังคับให้ลอยต่ำหรือทำอะไรตามชอบได้ [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot](มีต่อ 9)[/FONT]

 

<!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <wunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:ApplyBreakingRules/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <wontGrowAutofit/> </w:Compatibility> <w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--> [FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้าได้แต่ก้มมองดูเบื้องล่างเห็นทิวไม้ข้างถนน ซึ่งกำลังจะผ่านไปและเงยหน้าขึ้นมองดูข้างหน้า ซึ่งกำลังจะผ่านไปถึงเท่านั้น ส่วนข้างๆ ตัวก็เหลียวไปมาได้พอสมควร มองไปข้างล่างจากสิ่งที่ผ่านไปๆ ปรากฏว่าบางตอนก็มีหมอกขาวจับอยู่หนาบ้างบางบ้างสลับด้วยควันดำๆ อยู่เป็นระยะๆ ไป บรรยากาศรอบตัวไม่สว่าง แต่ก็ไม่มืดพอจะเห็นสิ่งที่อยู่เบื้องล่างได้ชัดเจน ต่อจากกลุ่มหมอกไปก็เห็นสองข้างทาง ขาวคล้ายหิมะเป็นทางยาวไป [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ขณะนั้นข้าพเจ้าไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหนและกำลังจะไปไหน เพราะภูมิประเทศไม่เหมือนกับที่ข้าพเจ้าเคยรู้จักเคยพบเห็น เป็นถิ่นที่ออกจะแปลกประหลาด ผ่านมาสักครู่หนึ่ง เมื่อข้าพเจ้าก้มลงมองดูเบื้องล่างอีกครั้งหนึ่ง ก็เห็นร่างตะคุ่มๆ คล้ายคนเดินกันเป็นแถวยาวเหยียด พวกนั้นบ่ายหน้าไปทางเดียวกับข้าพเจ้าการเดินของพวกนี้เต็มไปด้วยความอิดโรย ดูเชื่องช้าล้มลุกคลุกคลานคล้ายไม่มีกำลังและจะหมดแรง [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้าพยายามเพ่งดูตลอดทางที่ผ่านไป ก็ไม่อาจทราบได้ว่าเป็นสัตว์อะไรเห็นแต่ตัวดำจนเป็นตอตะโก คล้ายกับว่าจับเอาคนชุบลงไปในบ่อน้ำมันดินแล้ว ก็ยกขึ้นมาปล่อยให้เดินไปเห็นแต่ส่วนใหญ่ เช่น หัว แขน ขา เป็นต้น ส่วนนิ้วมือ จมูก ปาก ตา ไม่เห็นเพราะดำไปหมด ไม่รู้ว่าเพศไหนผู้หรือเมีย [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]มองไปข้างหน้าพวกตัวดำๆ นี้ช่างมากมาย เดินกันเป็นแถวสุดสายตา และรู้สึกว่าตัวเองได้ลอยเร็วขึ้นจนมองไม่เห็นอะไร เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นภูเขาใหญ่อยู่ตรงหน้าพอดี ไม่มีทางหลีกพ้นแน่แล้ว ตัวเองคล้ายรูปหุ่นความเคลื่อนไหว แล้วแต่อำนาจลึกลับไม่สามารถยับยั้งให้หยุดได้ศีรษะคงจะต้องพุ่งเข้าชนภูเขามหึมานี้อย่างไม่ต้องสงสัย แล้วแต่บุญแต่กรรมเถิด ข้าพเจ้าคิดหลับตานิ่งรอวาระสุดท้ายที่กำลังจะมาถึง เหมือนวิ่งเอาหัวเข้าไปชนภูเขากำลังแรง หัวคงแหลกเป็นแน่ในใจ คิดว่าท่านลุงไม่น่าปล่อยให้ข้าพเจ้าต้องรับกรรมเช่นนี้ ข้าพเจ้าหลับตาอยู่เป็นนานก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนกระทั่งได้ยินเสียงพูดว่า [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]“ลืมตาขึ้นเถิดหลานชาย” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ท่านลุงนั่นเอง ! ข้าพเจ้าคิด และเมื่อลืมตาขึ้น ก็เห็นท่านยืนยิ้มอยู่ที่หน้าผานั้น และบัดนี้ข้าพเจ้าก็ได้มายืนคู่กับท่านลุง หน้าผานั้นยื่นออกมาราวกับมีใครมาสร้างไว้คล้ายๆ กับที่ยืนรับการตรวจพลสวนสนาม บรรยากาศขณะนี้ก็ยังเหมือนเดิมไม่มืดไม่สว่าง เบื้องหน้าไกลออกไปเป็นหมอกสีดำ เหมือนใครเอาม่านดำมากั้นไว้ครึ่งท้องฟ้า ท่านลุงหันมาถามว่า [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]“เป็นอย่างไรหลานชาย การเดินทางมานี่สะดวกไหม” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้าจึงตอบว่า [/FONT][FONT=&quot]“การเดินทางครั้งนี้ประหลาดมากไม่เคยได้พบเห็นมาก่อนเลย ผมรู้สึกว่ามันตื่นเต้นโลดโผนดี”[/FONT][FONT=&quot] ท่านลุงหัวเราะ [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]“นี่เราอยู่คนละโลกกับมนุษย์แล้ว มันก็ย่อมแตกต่างกันไปไม่เหมือนธรรมดา”[/FONT][FONT=&quot] พูดแล้วท่านก็นิ่ง พูดต่อไปว่า [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]“มีอะไรที่หลายชายสงสัยก็ถามลุงเถิด ลุงจะให้ความสว่างแก่หลานชายในทุกอย่างเท่าที่ลุงรู้” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]บัดนี้เองข้าพเจ้าจึงได้สังเกตว่า คำโต้ตอบระหว่างท่านลุงกับข้าพเจ้าเราไม่ได้พูดกันด้วยปากแต่เราพูดกันทางใจ ทุกสิ่งทุกอย่างเรารู้และเข้าใจดีด้วยใจ มันเป็นเรื่องที่แปลกประหลาดมาก ในความรู้สึกของข้าพเจ้า คิดว่าการพูดทางใจนี้คงจะกำจัดอุปสรรคใดๆ ทั้งสิ้นไม่ต้องกลัวว่าจะไม่ได้ยินหรือเสียงดังไปค่อยไป แม้จะอยู่ในที่มีเสียงดังรบกวนความแตกต่างทางภาษาก็คงหมดไปไม่ว่าชาติใด ภาษาใดคงเข้าใจกันดี ข้าพเจ้าจึงถามท่านลุงว่า [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]“ท่านลุงที่เคารพ ในระหว่างทางหลานได้เห็นตัวดำๆ เดินอย่างเชื่องช้าอิดโรยเป็นจำนวนมากมาย นั่นคืออะไร และกำลังจะไปไหนกัน ?” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ท่านลุงยิ้มแล้วตอบทางใจว่า [/FONT][FONT=&quot]“นั้นคือวิญญาณบาปของผู้ที่มีใจชั่วหยาบช้า กำลังเดินทางไปใช้กรรมที่ตนเองสร้างไว้เมื่อยังมีชีวิตอยู่บนโลกมนุษย์ สีดำนั้นเป็นสีแห่งความทุกข์ เป็นเครื่องหมายแห่งความทรมาน ได้ห่อหุ้มวิญญาณเหล่านั้นไว้ พวกนี้บางคนเมื่อยังมีชีวิตอยู่บนโลกมนุษย์เป็นคนดีมีอำนาจวาสนา บางคนก็มีทรัพย์สินมหาศาล เพราะบุญเก่าที่เคยสร้างสมไว้ปางก่อน แต่กลับไม่คิดที่จะสร้างกุศลเพิ่มเติม กลับมีใจหยาบช้าสามานย์ไม่อิ่มในอำนาจวาสนา ไม่จุใจในทรัพย์สินที่ตนมีอยู่ มีแต่ความโลภไม่มีที่สิ้นสุด อาศัยอำนาจวาสนาและอำนาจเงินตราสร้างแต่ความชั่ว ทำความเดือดร้อนและเจ็บแค้นให้กับเพื่อนมนุษย์ด้วยกันขาดความกตัญญูต่อผู้มีคุณ ทำให้พ่อแม่น้ำตาตก ครั้นดวงจิตดับวิญญาณก็ไปสู่ทุคติภพ เพื่อใช้กรรมชั่วที่ตนสร้างไว้ ผู้สร้างกรรมชั่วไม่ว่าจะเป็นไพร่ ผู้ดี มหาเศรษฐี ยาจกเข็ญใจ ต่างก็ร่วมกันไปใช้กรรมดังที่หลานชายได้เห็นมาแล้วทั้งนั้น” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้าฟังด้วยความสนใจและถามท่านลุงต่อไปว่า [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot](มีต่อ 10)[/FONT]

 

<!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <wunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:ApplyBreakingRules/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <wontGrowAutofit/> </w:Compatibility> <w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--> [FONT=&quot]“แล้วผู้ที่สร้างแต่กรรมดี และสร้างกุศลทำบุญถือศีลโดยบริสุทธิ์ใจ และจิตใจดับแล้ว ท่านเหล่านี้ไปอยู่ที่ไหน”[/FONT][FONT=&quot] ท่านลุงยิ้ม [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]“อันผู้ที่สร้างกรรมดีมีจิตใจใฝ่กุศล แม้เมื่อยู่ในโลกมนุษย์ เขาเหล่านั้นจะมีความยากจนข้นแค้น เป็นยาจกเข็ญใจเพียงใด แต่เป็นผู้ที่มีความสัตย์ซื่อกตัญญูต่อผู้มีคุณ อยู่ในศีลธรรมอันดีย่อมมีจิตใจละเอียดอ่อน เมื่อจิตจวนจะดับก็มีนิมิตทางดีให้รู้ว่าจะย้ายจากที่ต่ำไปอยู่ที่สูง ซึ่งมีความสุขกว่าโลกมนุษย์นั้นมากมาย เมื่อจิตดับแล้ววิญญาณนั้นก็ขาวสะอาดละเอียดจนโปร่งใส เราไม่สามารถจะมองเห็นได้ นอกจากเจ้าของวิญญาณจะต้องการปรากฏตนให้เห็นเท่านั้น วิญญาณของท่านเหล่านี้จะล่องลอยทางอากาศเข้าสู่สุคติภพ หรือดินแดนแห่งความสุขเช่นเดียวกัน วิญญาณเหล่านี้มีทั้งวิญญาณของผู้มีอำนาจวาสนา ขุนนาง เศรษฐี ยาจกเข็ญใจ ที่ได้สร้างกรรมดีแล้วย่อมไปสู่สุคติภพอันเป็นดินแดนที่มีแต่สุข ไม่มีทุกข์” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้าถามต่อไปว่า [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]“อากาศที่เห็นนี้ทำไมจึงแปลกประหลาด คือจะมืดก็ไม่มืดจะสว่างก็ไม่สว่าง ทำไมจึงเป็นเช่นนี้ หลานเห็นมานานก็ไม่สว่างขึ้นและก็ไม่ค่ำลง ?” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ท่านลุงตอบว่า [/FONT][FONT=&quot]“ที่เรายืนอยู่นี่เป็นภพกลางไม่สว่างและไม่มืด อยู่ตรงกลางระหว่างสุคติภพ ซึ่งเป็นภพที่มีแต่แสงสว่างไม่มีความมืดควรเรียกว่า “ภพขาว” กับทุคติภพ ซึ่งมีแต่ความมืดไม่มีแสงสว่างควรเรียกว่า “ภพดำ” สำหรับภพกลางเป็นที่รวมของวิญญาณทั้งดีและชั่ว และทั้งไม่ดีและทั้งไม่ชั่ว เหมือนกับเอาความมืดของกลางคืนมาบวกกับแสงสว่างของกลางวัน หรือเอาย่ำรุ่งกับย่ำค่ำมาชนกัน จึงไม่เคลื่อนที่ไม่สว่างและไม่มืดดังที่เห็นเช่นนี้ตลอดไปชั่วกัลป์ [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ความเป็นอยู่ของภพกลางนี้คล้ายคลึงกับโลกมนุษย์มีวิญญาณที่ยังมีความ โลภ โกรธ หลง ปะปนอยู่ วิญญาณเหล่านี้ยังไม่ถึงเวลาที่จะเข้าสู่ทั้งคติภพและทุคติภพ ส่วนมากวิญญาณเหล่านี้จิตดับลงโดยไม่ทันรู้ตัว คือจิตดับอย่างกะทันหันยังไม่ถึงกำหนดจิตดับ เมื่อจิตดับก็ไม่มีแสงดำเข้าหุ้มห่อ หรือโปร่งแสงลอยไปทางอากาศ พวกนี้มีโอกาสกลับมาเกิดในโลกมนุษย์อีก บางวิญญาณจิตดับอย่างธรรมดา แต่ก็ยังวนเวียนในภพกลางเป็นพันปีก็มี บางวิญญาณก็เกิดแล้วเกิดอีกหลายๆ ครั้ง จนกว่าจะถึงเวลาที่ทำชั่วหรือทำความดีมากพอที่จะนำไปสู่ทุคติหรือสุคติภพ [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]บางวิญญาณยังท่องเที่ยวไปในภพกลางเพราะหาโอกาสมาเกิดเป็นมนุษย์ไม่ได้ แต่บางวิญญาณเมื่อจิตดับก็ไปเกิดใหม่ทันที บางครั้งวิญญาณบางดวงเกิดเพื่อแก้แค้นด้วยจิตที่ผูกเวรจองเวรก่อเวร หลานจงมองดูทางโน้น[/FONT][FONT=&quot]”[/FONT][FONT=&quot] พูดพลางท่านลุงก็ชี้มือให้ข้าพเจ้ามองไปยังเบื้องล่าง ข้าพเจ้ามองตามท่านลุงไปก็เห็นวิญญาณแห่งความทุกข์เหล่านั้น ซึ่งก็คือตัวดำๆ ซึ่งข้าพเจ้าเห็นเมื่อผ่านมากำลังเดินผ่านหุบเขาเข้าสู่ดินแดนที่ดำมืด [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ท่านลุงบอกว่านั่นคือทางเข้าสู่ทุคติภพ ข้าพเจ้าเพ่งดูเมื่อพวกตัวดำเข้าไปใกล้จะถึงทางเข้าลับเหลี่ยมหุบผาไปสู่ความมืด ต่างก็พากันกระโดดโลดเต้นโยนตัวขึ้นสูง ยกแขนยกขาราวกับว่ามันเหยียบเข้าไปกลางดงมดแดงหรือมดคันไฟ แล้วก็กระโดดเช่นนั้นจนลับหายเข้าไปในช่องเขาเข้าสู่ดินแดนดำมืดน่าสะพรึงกลัว พวกที่ตามมาข้างหลังก็แสดงกิริยาเช่นเดียวกันเมื่อถึงระยะที่ต้องเต้น [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้าจึงหันมาถามท่านลุงว่า [/FONT][FONT=&quot]“เหตุใดพวกนี้ต้องแสดงกิริยาเช่นนี้เมื่อเข้าไปใกล้หุบเขา”[/FONT][FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ท่านลุงบอกว่า [/FONT][FONT=&quot]“วิญญาณเหล่านั้นเมื่อเข้าใกล้เขตทุคติภพ เป็นดินแดนเชื่อมต่อระหว่างภพกลางกับทุคติภพ พื้นที่บริเวณนั้นจะร้อนอย่างมนุษย์ธรรมดาไม่สามารถจะทนได้จะถูกเผาไหม้เป็นผุยผงลงทันที แต่วิญญาณเหล่านั้นล้วนแต่มีจิตหยาบช้าสร้างความชั่วไว้มากมาย จึงมีความอดทนเป็นพิเศษเพื่อรับกรรมบาปทรมานใช้หนี้กรรมชั่วที่ตัวได้สร้างไว้ต่อไปจนกว่าจะสิ้นเวรกรรม บริเวณนั้นนอกจากจะร้อนอย่างแรงกล้าที่จะเผาทุกสิ่งเป็นผงไปได้แล้ว ยังมีกลิ่นเหม็นอย่างร้ายแรงเมื่อมนุษย์ธรรมดาได้กลิ่นแล้วจะสำลักตายทัน ที แต่พวกเหล่านี้ทนได้เพราะกรรมบาปหนุนนำ จากนั้นยังต้องผ่านเชื้อโรคที่ร้ายแรงที่สุดอย่างน่าสะพึงกลัว [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]เมื่อเข้าเขตทุคติภพแล้ว ร่างที่หุ้มห่อไว้ตลอดเดินทางมาค่อยคลายจากสีดำ เหมือนหลุดจากจองจำจางออกไปคงในสภาพเดิมเป็นร่างที่เน่าเฟะไปด้วยน้ำเหลือง ต้องรับทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส ทนทานไม่รู้จักตายภายในภพนี้ จะไม่มีแสงสว่างแม้แต่น้อย นอกจากแสงเพลิงนรกที่ร้อนแรงคอยเผาผลาญตลอดไป จนกว่าจะพ้นกรรมชั่วที่ได้ทำไว้ในโลกมนุษย์[/FONT][FONT=&quot]” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้าถามท่านลุงว่า [/FONT][FONT=&quot]“วิญญาณเหล่านี้ บางคนมีความฉลาดทำความผิดแต่ไม่มีหลักฐานที่ทางโลกมนุษย์จะเอาโทษผิดได้ จึงไม่ได้รับโทษ เมื่อชีวิตพวกนี้ดับแล้วสามารถจะหลีกเลี่ยงความผิดไม่ต้องใช้หนี้กรรมบาปเหมือนอยู่บนโลกมนุษย์ได้หรือไม่ ?”[/FONT][FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ท่านลุงหัวเราะแล้วตอบว่า [/FONT][FONT=&quot]“วิญญาณใดก็ตามเมื่อได้ทำกรรมชั่วกรรมบาป ซึ่งทางโลกมนุษย์ไม่สามารถจะหาหลักฐานมาลงโทษได้ก็ดี แต่เมื่อจิตดับมาแล้วก็ไม่สามารถหลีกพ้นไปได้ เพราะที่นี่เป็นสถานที่เที่ยงตรง ยุติธรรม ใครสร้างกรรมดีก็ไปทางดีใครสร้างกรรมชั่วก็ไปรับโทษของตนตามความชั่วมากน้อย” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้าจึงถามต่อไปว่า [/FONT][FONT=&quot]“จะทราบได้อย่างไรว่าวิญญาณใดสร้างความชั่ว” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ท่านลุงตอบว่า [/FONT][FONT=&quot]“ผู้ใดที่ยังอยู่ในโลกมนุษย์ได้สร้างแต่กรรมชั่วด้วยประการใดๆ ก็ดี กรรมชั่วเหล่านั้นก็จะบันทึกอยู่ในตัวผู้สร้างกรรมนั้นเอง ไม่มีใครคอยจดจำไว้ให้ การบันทึกนี้เป็นบันทึกที่เที่ยงตรง แม้แต่ตัวเองก็ไม่รู้หรือลืมไปก็มีจำไม่ได้ก็มี แต่สิ่งที่บันทึกอยู่ในตัวนั้นไม่ลืม เมื่อจวนจะหมดลมการบันทึกก็จะฟ้องออกมาเป็นนิมิตให้เห็นให้รู้ตัวได้ เคยทำความชั่วอะไรที่ฉกรรจ์ไว้บ้าง ผู้สร้างบาปเมื่อรู้สึกว่าได้สร้างกรรมไว้มาก ก็ปรากฏเป็นนิมิตให้เห็นเมื่อตัวเองกำลังใกล้จะตาย ก็เกิดกลัวความชั่วที่ตนได้ทำไว้ รู้ตัวว่าจะต้องไปรับทุกข์ทรมาน เมื่อดับจิตความชั่วที่สร้างไว้ก็เริ่มกลายเป็นสีดำ พันธนาการวิญญาณเอาไว้ดังที่หลานได้เห็นมาแล้ว” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot](มีต่อ 11)[/FONT]

 

<!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <wunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:ApplyBreakingRules/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <wontGrowAutofit/> </w:Compatibility> <w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--> [FONT=&quot]ข้าพเจ้าถามท่านลุงต่อไปว่า [/FONT][FONT=&quot]“อันภพกลางซึ่งมีบรรยากาศที่ไม่สว่างและไม่มืดก็ดี หรือทุคติภพที่มีแต่ความมืดไม่มีสว่างก็ดี หรือสุคติภพซึ่งมีแต่ความสว่าง ไม่มีความมืดก็ดี ทั้งสามภพนี้ตั้งอยู่แห่งใด ห่างจากโลกมนุษย์เพียงไร ขอให้ท่านลุงให้ความสว่างแก่หลานด้วย” [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ท่านลุงยิ้มอย่างใจเย็นและอธิบายว่า [/FONT][FONT=&quot]“อาณาจักรแห่งภพทั้งสามนี้กว้างใหญ่ไพศาล ไม่มีขอบเขตสิ้นสุด สำหรับภพกลางนั้นซ้อนอยู่กับโลกมนุษย์ ฉะนั้นวิญญาณที่อยู่ในภพนี้จึงมีความรู้สึกคล้ายคลึงกับมนุษย์ยังมีความโลภ หลง รัก โกรธ อยู่เหมือนเดิม ผิดแต่ไม่มีร่างเป็นตัวตน เหมือนมนุษย์เท่านั้น” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ท่านลุงหันมาถามข้าพเจ้าว่า [/FONT][FONT=&quot]“หลานยังมีอะไรที่จะถามลุงที่ยังข้องใจสงสัยบ้าง” [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้าขอบคุณท่านลุงที่ได้กรุณาให้ถาม ข้าพเจ้าจึงถามว่า [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]“อันมนุษย์เราที่เกิดมาในโลกมนุษย์นั้นมีหลายชนิดหลายภาษา และมีศาสนาที่นับถือต่างกัน และนอกจากนั้นยังมีชาวป่าชาวเขาที่ยังไม่มีศาสนาอีกมากมาย หลานอยากทราบว่าท่านพวกเหล่านั้น เมื่อจิตดับแล้วจะไปสู่แห่งเดียวกันทุกรูปทุกนามทุกศาสนา หรือว่าต่างคนต่างอยู่ แยกกันตามศาสนาตามที่ตนนับถือ และคนป่าคนดอยเหล่านั้นจะไปอยู่แห่งใดเมื่อจิตดับไปแล้ว เพราะไม่มีศาสนา ขอท่านลุงแจ้งให้หลานทราบด้วย” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ท่านลุงจึงตอบว่า [/FONT][FONT=&quot]“ดูก่อนหลาน อันมนุษย์ในโลกนี้มีหลายชาติหลายภาษาทั้งศาสนาก็แตกต่างกัน หรือชาวป่าชาวเขาที่ไม่มีศาสนาก็ดี ทุกคนเมื่อยังมีชีวิตอยู่นั้น ทุกคนทุกรูปนามย่อมมีอาณาจักรแห่งความฝันของตนเอง ซึ่งไม่มีขอบเขต ความตายหรือจิตดับไปนั้นก็เป็นความฝันเหมือนกัน แต่เป็นความฝันที่แจ่มแจ้งกว่านอนหลับฝัน และก็ผิดกันที่เป็นความฝันไม่รู้จักตื่น เป็นความฝันที่ไม่มีสังขารร่างกายที่จะตื่นได้ แต่ความฝันติดต่อกันเมื่อยังมีลมหายใจอยู่ หากผู้ใดสร้างกรรมดี ผู้นั้นก็มีจิตใจผ่องใสชุ่มชื่นเป็นสุข ความฝันก็ย่อมฝันในทางสุขความดีงามคือสุคติภพ ใครสร้างกรรมชั่วก็ย่อมทุกข์ ฝันในทางทุกข์คือ ทุคติภพ และก็มีทั้งภพกลางสุคติภพทุคติภพเหมือนกันทุกชาติทุกภาษา ที่ลุงอธิบายนี้หลานฟังแล้วจะเข้าใจดี ไม่ว่าชาติใดภาษาใดย่อมมีความฝันด้วยกันเราฝันอยู่ตลอดเวลาไม่ว่าหลับหรือตื่น ไม่ว่าเราตายหรือไม่ตาย ไม่ว่ามีสังขารหรือไม่มี ถ้าหลานพิจารณาแล้วจะเห็นได้” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]“บัดนี้ ลุงอยากจะให้หลานเห็นสุคติภพ หลานจงหลับตา” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้าหลับตาอย่างว่าง่าย พอท่านลุงบอกให้ลืมตาขึ้น เมื่อข้าพเจ้าลืมตาขึ้นอีกครั้งหนึ่งก็รู้ได้ว่ามายืนอยู่อีกโลกหนึ่งแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างในภพนี้สวยสดงดงามไปหมด บรรยากาศที่สว่างไสวต้นไม้ใบใหญ่ ดอกไม้และภูผาใหญ่สูงตระหง่านเรียงรายออกไปเป็นชั้นๆ มีสีต่างๆ กัน เรายืนอยู่บนหญ้าที่อ่อนนิ่มราวกับเส้นไหมหรือกำมะหยี่ สิ่งที่ออกแปลกกว่าธรรมดาก็คือต้นไม้ เพราะลำต้นตรงพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าไม่หงิกงอ และไม่มีกิ่งก้านสาขายื่นออกไป มีแต่ใบและดอก ซึ่งออกมาเป็นพุ่มกลมบ้าง แต่ละต้นมีสีงามอย่างประหลาด ผิดแปลกกันไปพอเห็นก็รู้สึกว่าจิตใจเกิดมีความสุขอย่างประหลาด ความทุกข์วิตกกังวลในเมืองมนุษย์หายไปสิ้น [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้ารู้สึกตื่นตาตื่นใจ และมีใจเบิกบานอย่างบอกไม่ถูก เห็นจะเป็นเพราะสิ่งแวดล้อมที่สวยสดงดงามที่สุดที่เคยพบมา เป็นปัจจัยนำมาซึ่งความสุข เมื่อรู้สึกตัวหันไปเห็นท่านลุงยืนยิ้มอยู่อย่างพอใจ ที่เห็นข้าพเจ้ามีความสุขและตื่นเต้น ข้าพเจ้าจึงถามว่า [/FONT][FONT=&quot]“ดินแดนแห่งนี้คงจะเป็นสุคติภพใช่หรือไม่” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ท่านลุงบอกว่า [/FONT][FONT=&quot]“นี่เป็นดินแดนแห่งความสุขปราศจากแห่งความทุกข์ หรือสิ่งเศร้าหมองทั้งหลาย เป็นดินแดนที่มีแต่ความสว่างไม่มีความมืดมาแอบแฝงแม้แต่น้อย ฉะนั้นใครที่เข้ามาสู่ภพนี้ จิตใจก็เป็นสุขมีความปีติยินดีขึ้นมาเอง ที่ได้พบได้เห็นสิ่งสวยงามเหล่านี้เป็นดินแดนของผู้ที่มีจิตใจบริสุทธิ์ ภพนี้จะไม่มีความมืดแอบแฝงอยู่เลย ไม่ว่าตามซอก ตามมุม ตามถ้ำ แม้จะล้ำลึกเพียงไรแสงสว่างก็แผ่เข้าไปทั่วถึงหมด ไม่มีแม้แต่เงามืดแม้แต่ใบไม้ซ้อนกันบนต้น แสงสว่างสาดไปทั่วถึงหมด” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้าสังเกตเห็นแสงสว่างขาวนวลปกคลุม ไปทั่วทุกหนทุกแห่ง แต่มิใช่ว่ามีบ่อเกิดของแสง เช่น ดวงอาทิตย์ ดวงจันทร์ หรือดวงดาว หรือแสงไฟก็หาไม่ มันสว่างได้เช่นนี้ด้วยอะไร ก็ไม่สามารถทราบได้ แต่ถ้าจะบรรยายถึง ความสว่างให้ใกล้ความจริงแล้ว ก็เปรียบได้กับเอาแสงของดวงจันทร์ในวันเพ็ญสัก ๑๐๐ ดวง มารวมแสงสว่างกระจายออกส่องแสง แผ่ออกไปทุกหนทุกแห่งไม่ว่าตามซอกหรือในที่ลับ สว่างทั่วไปหมด จึงดูนวลเย็นตาไปทั่ว [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้าชี้ไปยังภูเขาที่เห็นอยู่ไกลลิบๆ เห็นเป็นสีต่างๆ ทอแสงประกายซึ่งเรียงรายเป็นทิวแถว บอกกับท่านลุง[/FONT][FONT=&quot]ว่า [/FONT][FONT=&quot]“ภูเขาเหล่านี้สวยงามมากเหลือเกิน ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย ข้าพเจ้าอยากจะไปให้ถึง แต่คงจะต้องเดินไปอีกนานกว่าจะถึงภูเขาที่เห็น” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot](มีต่อ 12)[/FONT]

 

<!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <wunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:ApplyBreakingRules/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <wontGrowAutofit/> </w:Compatibility> <w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--> [FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ท่านลุงยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า [/FONT][FONT=&quot]“ภูเขางามที่อยู่ลิบๆ นั้น ภูเขาลูกแรกที่เห็นเป็นสีขาวทอแสงสวยสดงดงามนั้น ถ้าจะพูดทางโลกมนุษย์แล้วเรียกว่า “ภูเขาเงิน” และภูเขาลูกถัดต่อไปสูงตระหง่านสีเหลืองดังขมิ้น นั้นเรียกว่า “ภูเขาทองคำ” ต่อจากนั้นที่เห็นเป็นสีชมพูเป็น “ภูเขาพลอย” และถัดไปลูกที่ ๔ เห็นเป็นสีขาวใสสะอาดและส่งแสงประกายแวววับ เป็นสายรุ้งสวยยิ่งกว่าภูเขาอื่น นั้นคือ “ภูเขาเพชร” และยังมีลูกต่อๆ ไปมี “ภูเขาทับทิม” สีแดงงดงามสดใส โน่น “ภูเขามรกต” สีเขียวเจริญตาแก่ผู้พบเห็นและมีอีกมากมายเรียงรายสวยงาม ล้วนแต่มีค่าสำหรับมนุษย์ทั้งสิ้น ไม่สามารถจะจดจำให้หมดอีก [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ดินแดนแห่งนี้กว้างใหญ่ไพศาลมากจนไม่มีขอบเขต ภูเขาที่เห็นมันใหญ่โตมาก เราจึงเห็นได้ในระยะไกล แต่ถ้าจะเดินอย่างธรรมดาของโลกมนุษย์แล้วก็จำต้องใช้เวลาเป็นวันๆ กว่าจะถึง แต่เราไปโดยใช้ทางจิตนึกถึงสถานที่นั้น และในชั่วพริบตาเดียวเราก็จะไปถึงที่แห่งนั้นทันที เมื่อหลานชายอยากจะไปภูเขาลูกแรกก็จงหลับตาแล้วใช้จิตมุ่งไป[/FONT][FONT=&quot]” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้าทำตาม คือหลับตา รู้สึกแปลกใจมากที่แม้จะไม่เห็นการเคลื่อนไหวภายนอกก็ดี แต่ตาที่ปิดนั้นก็ยังเห็นแสงสว่างนวลที่ม่านตาผิดธรรมดา แทนที่จะมืดมองไม่เห็นแสงสว่าง พอลืมตาดูก็เห็นมายืนอยู่ที่เชิงภูเขาเงิน โดยมีท่านลุงยืนยิ้มอยู่ใกล้ๆ ภูเขานี้สูงมาก จนแม้จะแหงานคอตั้งบ่าก็มองไม่เห็นยอด นอกจากนั้นยังสวยงามมาก ประกอบด้วย แร่เงินบริสุทธิ์แท้ทั้งก้อนเล็กก้อนใหญ่แทนที่จะเป็นหินเป็นกรวด เช่น ภูเขาธรรมดา และไม่ใช่แร่เงินที่ต้องไปหลอมมันเป็นเนื้อแท้ของเงินบริสุทธิ์ ที่โลกมนุษย์ต้องการ เมื่อมองไปอีกด้านหนึ่ง ก็มองเห็นภูเขาทองคำก็เช่นเดียวกันเป็นทองก้อนเล็กก้อนใหญ่เนื้อบริสุทธิ์ไม่มีสิ่งเจือปนเหลืองอร่ามงดงาม ภูเขาแต่ละลูกสูงใหญ่ไม่แพ้ดอยสุเทพที่เคยเห็นมาแล้ว [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้าบอกเป็นเชิงขออนุญาตท่านลุงว่า อยากขึ้นไปยอดภูเขาเพชร แล้วก็หลับตา เมื่อลืมตาขึ้นพบตัวเองอยู่บนยอดเขาเพชร ข้าพเจ้าเคยทราบว่าตามธรรมดาเพชรนั้นอยู่ในหินต้องขุดหา แล้วนำมาเจียระไนจึงจะได้เพชรน้ำหนึ่ง แต่ ณ ที่นี้บนยอดเขาเพชรซึ่งภูผาอันมหึมานี้ประกอบขึ้นด้วยเพชรที่ไม่ต้องกระเทาะจากหิน เป็นก้อนเพชรที่บริสุทธิ์ใสโปร่งเพียงแต่ตัดออกจากก้อนใหญ่ๆ เจียระไนเป็นเหลี่ยมเท่านั้น ส่องประกายแวววับอยู่ตลอดเวลา มีตั้งแต่ก้อนเล็กก้อนใหญ่ ทุกขนาดเกลื่อนกลาดไปทั่วทั้งภูเขาไม่มีสิ่งอื่นปะปนอยู่เลย แม้ข้าพเจ้าจะไม่มีความรู้ในเรื่องนี้ก็ดี แต่เข้าใจว่าเป็นเพชรน้ำหนึ่งที่หายากที่สุดในเมืองมนุษย์ [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]นอกจากนั้นยังมีภูเขาที่เป็นหินมีค่าสีต่างๆ เช่น สีชมพู สีเขียว และสีน้ำเงิน ซึ่งข้าพเจ้าไม่มีความรู้จึงไม่ได้สนใจฟัง แต่ท่านลุงอธิบายว่า ทุกอย่างมีค่าที่สุดในเมืองมนุษย์ทั้งสิ้น ข้าพเจ้าหันไปถามท่านลุงว่า [/FONT][FONT=&quot]“วิญญาณที่มาอยู่ในภพนี้ตลอดไปแล้วนานๆ เขาไม่เบื่อหรือ เพราะตามนิสัยสันดานของมนุษย์ไม่ชอบอะไร ที่ซ้ำๆ ซากๆ จำเจ เมื่อชินแล้วก็เบื่อ” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ท่านลุงหัวเราะชอบใจ แล้วบอก [/FONT][FONT=&quot]“จิตใจของวิญญาณในภพนี้ไม่เหมือนจิตใจของโลกมนุษย์ ท่านเหล่านั้นได้ชนะแล้วซึ่งโลภะ โทสะ โมหะ แต่ยังมีนิพพานตามศาสนาพุทธเท่านั้น ฉะนั้นจึงไม่มีการ เจ็บ แก่ ตาย แต่ยังมีการจุติเพื่อไปเกิดในโลกมนุษย์ เมื่อหมดบุญกุศลที่ได้สร้างมา ก็ไปสร้างบารมีในโลกมนุษย์ต่อไป ณ ที่นี้ไม่มีสร้างบุญสร้างกุศล ไม่มีคนตกทุกข์ได้ยาก ที่จะช่วยเหลือ ไม่มีคนที่อดอยากยากแค้นจะให้สร้างทานบารมี ไม่มีพ่อแม่ที่จะต้องกตัญญูต่อ มันเป็นแต่ที่เสวยสุขไม่ใช่ที่สร้างบุญบารมี ที่สร้างบุญกุศลความดีหรือ ความชั่วมีอยู่แห่งเดียว คือโลกมนุษย์ การเสวยสุขในภพนี้ไม่มีเบื่อไม่มีสิ้นสุด เวลาจะไปไหนเพียงแต่จิตนึกเท่านั้นก็สามารถไปถึงได้ โน่นหลานจงดู” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ท่านลุงชี้มือไปเบื้องบน ข้าพเจ้าเห็นลูกกลมมีแสงรุ้งงดงามมาลอยอยู่ไกลลิบๆ มากมาย ที่นั่นก็เป็นที่เสวยสุขเหมือนกัน ทุกๆ แห่งมีแต่สีแปลกๆ ไม่ซ้ำกัน ถ้าจะเทียบระยะทางจากที่วิมานแก้วนั้น ก็เหมือนดวงดาวที่อยู่ห่างจากโลกมนุษย์ มนุษย์ไม่สามารถจะเดินทางไปดวงดาวได้ แต่วิญญาณแห่งภพนี้ไปถึงได้ชั่วพริบตาเดียว เมื่อไปถึงแล้วก็จะเห็นวิมานแก้วนั้นอีกมากมายต่อๆ ไป ไม่มีที่สิ้นสุด ต่อๆ กันไป แปลกไม่มีในโลกมนุษย์ [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]“ท่านลุงที่เคารพ เหตุใดในดินแดนแห่งความสุขนี้ จึงไม่มีวิญญาณของผู้ที่มาเสวยสุข แม้แต่วิมานที่อยู่อาศัย ซึ่งหลานได้เคยได้ยินได้ฟังมาแต่ครั้งโบราณ” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ท่านลุงผู้ใจดี จึงอธิบายทางใจในความรู้สึกว่า [/FONT][FONT=&quot]“หลายชายนั้นยังมีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกับโลกมนุษย์ ฉะนั้นท่านผู้เสวยสุขแล้วสถานที่ซึ่งเนรมิตของท่านจึงไม่แสดงตนให้เห็น แต่เท่าที่หลานได้เห็นมาแล้วก็คงพอที่จะนำไปคิดได้ว่า ผู้ที่ประกอบกรรมดีและผู้ประกอบกรรมชั่ว ได้รับผลตอบแทนอย่างไร ต่างกันอย่างไร อ้อ ! เวลาที่หลานได้มาชมภพทั้งสาม ก็จะสิ้นสุดลงแล้ว แต่ลุงอยากจะให้หลานสัญญากับลุงว่า จะไม่นำเรื่องราวที่หลานได้พบเห็นนี้ไปเล่าให้ใครฟัง จนกว่าจะถึงเวลาอันสมควร เพราะเวลานี้อายุของหลานยังน้อยเกินไปที่จะไปเปิดเผยเรื่องราวเหล่านี้” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้าจึงตอบว่า [/FONT][FONT=&quot]“หลานยินดีจะสัญญาให้ท่านลุงทุกอย่าง ท่านลุงมีพระคุณกับหลาน ได้กรุณาพาหลานมาพบสิ่งที่แปลกประหลาดมหัศจรรย์ ซึ่งมีคนน้อยนักที่จะได้ประสบกับเรื่องเช่นนี้ จนกว่าจะถึงเวลาที่ท่านลุงอนุญาต” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ท่านลุงยิ้มอย่างใจดีแล้วว่า [/FONT][FONT=&quot]“ถ้าหลานคิดได้เช่นนี้ มันก็เป็นมงคลแก่ตัวเอง เรื่องนี้จะเปิดเผยได้ต่อเมื่อ บุตรของหลานมีบุตรตั้งแต่สามคนขึ้นไปจะเป็นหญิงหรือชายก็ได้ ลุงคิดว่าถึงเวลานั้น หลานคงจะจำเรื่องราวเหล่านี้ได้ดี”[/FONT][FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้าตกลงรับปากสัญญาทันที [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot](มีต่อ 13)[/FONT]

 

<!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <wunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:ApplyBreakingRules/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <wontGrowAutofit/> </w:Compatibility> <w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--> [FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]บัดนี้ข้าพเจ้าได้ไปประสบมาแล้ว ผู้สร้างกรรมชั่วมีใจบาปหยาบช้าเหล่านั้นวิญญาณจะไปสู่ [/FONT][FONT=&quot]“ภพมืด” [/FONT][FONT=&quot]ไม่มีแสงสว่างใดๆ จะสามารถส่องเข้าไปถึงได้ ฉะนั้นจึงมีแต่ความมืดที่น่าสะพึงกลัว ความดำมืดคือเครื่องหมายแห่งกรรมชั่ว ที่ผู้มีใจบาปได้เข้าสู่รับกรรม [/FONT][FONT=&quot]“ภพสว่าง”[/FONT][FONT=&quot] ซึ่ง ณ ที่แห่งนั้นเต็มไปด้วยแสงสว่างสดใสแสงสีขาวสว่าง เป็นเครื่องหมายของผู้ที่มีใจบริสุทธิ์ปราศจากมลทิน เต็มไปด้วยจิตกุศลละเอียดอ่อน ฉะนั้นวิญญาณจึงขาวใสบริสุทธิ์ ส่วนภพกลางซึ่งมีความสัมพันธ์กับโลกมนุษย์ ทั้งวิญญาณดีและวิญญาณชั่วมีความเป็นอยู่คล้ายกับโลกเรา นอกจากจะไม่มีเลือดเนื้อเป็นตัวเป็นตนเท่านั้น ทุกๆ สิ่งซึ่งได้พบได้เข้ามาบันทึกอยู่ในจิตใจของข้าพเจ้า เป็นความทรงจำที่ไม่มีวันลบเลือน [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ท่านลุงเตือนข้าพเจ้าว่า [/FONT][FONT=&quot]“ถึงเวลาแล้วที่หลานจะต้องกลับไปยังโลกมนุษย์ สำหรับเรื่องสัญญา อย่าลืม และลุงขอบใจหลานมากที่ให้คำมั่นสัญญากับลุงเอาไว้ และหลับตาเสีย" [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้าหลับตาอย่างว่าง่าย แต่ก็มีความอาลัยท่านลุงอยู่ไม่น้อย และพอหลับตาความรู้สึกก็หมดลงเหมือนหลับ ข้าพเจ้าได้หมดสติไปนานเท่าใดไม่ทราบ มารู้สึกตัวลืมตาขึ้นอีกทีก็พบตัวเองกำลังนอนอยู่บนเตียงในห้องเดิมที่โรงพยาบาลนั่นเอง ภายในห้องไม่มีใคร พี่พลบก็ไม่ได้อยู่ในห้องนั้นไม่ทราบว่าไปไหน สักครู่นางพยาบาลผู้หนึ่งเข้ามาทำความสะอาด ข้าพเจ้ารู้สึกคอแห้งอยากจะดื่มน้ำโซดาใจจะขาด จึงพยายามรวบรวมกำลังเรียกนางพยาบาลและบอกกับเธอว่า [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]“ผมอยากดื่มน้ำโซดา” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]นางพยาบาลผู้นั้นเป็นผู้มีจิตใจงดงามน่าสรรเสริญ ข้าพเจ้าอดที่จะขอบคุณเธอเสียมิได้ เธอรับปากข้าพเจ้าทันที และบอกให้ข้าพเจ้ารอสักครู่แล้วเธอก็ออกจากห้องไป ข้าพเจ้ามาทราบภายหลังว่าในโรงพยาบาลไม่มีโซดา เธอคงจะต้องออกไปซื้อเอง หรือไม่ก็วานคนอื่นออกไปซื้อนอกโรงพยาบาล โดยเธอเป็นผู้ออกทุนทรัพย์เอง [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]แม้ว่าโซดาจะเป็นของมีค่าเพียงเล็กน้อยก็จริงแต่เวลานั้นสำหรับข้าพเจ้ามีค่ายิ่งกว่าทองคำและเพชร เพราะมันอยากจนบอกไม่ถูก เธอได้แสดงให้เห็นถึงน้ำใจอันเปี่ยมไปด้วยความเมตตากรุณา เห็นอกเห็นใจผู้ป่วย สำหรับข้าพเจ้าเวลานั้นน้ำโซดาเหมือนน้ำทิพย์ เมื่อเธอนำมาให้ข้าพเจ้าดื่มแล้ว รู้สึกว่าสดชื่นกระปรี้กระเปร่าขึ้นในไม่ช้าข้าพเจ้าก็หลับไป [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งหนึ่งก็เห็นแม่และญาติๆ พร้อมทั้งพี่พลบมานั่งอยู่ แล้วข้าพเจ้ามองดูก็รู้ว่าทุกคนผ่านการร้องไห้มาแล้ว แต่พอเห็นข้าพเจ้าลืมตาขึ้นดู ก็ดีอกดีใจยิ้มได้ข้าพเจ้าทราบภายหลังอีกว่าตอนตี ๕ วันนั้นพี่พลบได้ย่องเข้าไปดูข้าพเจ้าที่เตียงได้จับชีพจรดูปรากฏว่าชีพจรหยุด เอาสำลีมารอที่จมูกก็ไม่มีลมหายใจ พี่พลบตกใจมาก แทนที่จะไปบอกนางพยาบาลหรือนายแพทย์แกกลับรีบตะลีตะลานออกไปจากโรงพยาบาล ทั้งๆ ที่ไม่ได้ใส่เสื้อชั้นในฉวยได้ผ้าขาวม้าผืนเดียว ตรงไปยังที่บ้านเพื่อบอกพ่อแม่และญาติๆ ทันที แกทำอะไรไม่ถูกเลยด้วยความตกใจ นอกจากบอกว่าข้าพเจ้าหมดลมเสียแล้ว [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]พ่อแม่เมื่อทราบข่าวก็เศร้าโศกมาก ครั้นมาถึงโรงพยาบาล เมื่อเห็นข้าพเจ้ายังไม่ตายก็ดีใจ จากนั้นข้าพเจ้าก็หายวันหายคืนอาการดีขึ้นเป็นลำดับ ร่างกายซึ่งเหลือแต่หนังหุ้มกระดูกก็ค่อยๆ มีเนื้อมีหนังขึ้น มีกำลังขึ้นเพราะอาหาร และค่อยๆ ทานได้ ต่อมาข้าพเจ้าก็เริ่มหัดเดินเหมือนเด็กๆ เกาะข้างเตียงค่อยๆ ก้าวเดินทีละก้าวๆ เป็นเวลานานกว่าจะแข็งแรงเหมือนเดิม เมื่อเดินได้คล่องแล้วก็อยากกลับบ้านคิดถึงบ้าน เพราะข้าพเจ้าต้องมานอนแรมเดือน คุณหลวงประกิตเวชศักดิ์กำหนดวันกลับบ้านได้ วันนั้นข้าพเจ้าได้ให้ช่างมาตัดผมที่โรงพยาบาลเพราะมันยาวจนเกือบจะเป็นผมบ๊อบในสมัยนั้น คุณหลวงประกิตฯ ได้เข้ามาเยี่ยมและบอกว่า [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]“ข้าพเจ้าเป็นคนโชคดีมากที่หายจากโรคเช่นนี้ได้โดยเรียบร้อย เพราะความจริงมีโอกาสหายได้หนึ่งในร้อยเท่านั้น และเป็นคนที่สองที่รอดได้เมื่ออาการอยู่ในขั้นนี้แล้ว คนแรกที่ท่านรักษาหายเป็นนายทหารม้า คนที่สองคือข้าพเจ้า เมื่อแรกที่ท่านเห็นข้าพเจ้าป่วยที่บ้านและให้รีบส่งโรงพยาบาลก็นึกว่าหมดหวังแล้ว ข้อสำคัญอย่างหนึ่งคือเป็นด้วยกำลังใจเข้มแข็งดีมาก ซึ่งเป็นการช่วยรักษาได้ดี” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot](มีต่อ 14)[/FONT]

 

<!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <wunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:ApplyBreakingRules/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <wontGrowAutofit/> </w:Compatibility> <w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--> [FONT=&quot]ข้าพเจ้าอยากจะพูดว่า ความเอาใจใส่ดูแลอย่างดีที่สุดและความสามารถของคุณหลวงฯ เป็นสิ่งสำคัญอันหนึ่งที่ได้ช่วยข้าพเจ้าให้มีโอกาสได้ชมโลกอีกครั้งหนึ่ง พระคุณครั้งนี้ข้าพเจ้าจะไม่มีวันลืมเลย ภายหลังข้าพเจ้าได้ระลึกถึงนางพยาบลาลผู้มีใจกรุณาให้น้ำโซดาข้าพเจ้าดื่ม เมื่อยามกระหายทันที ถามหาก็ไม่มีใครทราบ เพราะเปลี่ยนเวรกันบ่อย ข้าพเจ้าก็ได้นึกถึงพระคุณไม่รู้ลืม [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]เมื่อหายเป็นปกติแล้ว ข้าพเจ้าก็ได้บวชเป็นพระภิกษุสงฆ์ในพระพุทธศาสนา ตามที่แม่ได้บนเอาไว้ โดยที่ท่านเจ้าคุณฯ เจ้าอาวาสวัดมหาพฤฒาราม (ท่านได้มรณภาพไปแล้ว) เป็นอุปัชฌายาจารย์ พระครูกัลยาณวิสิทธิ์ เจ้าอาวาสวัดดอน เป็นพระกรรมวาจาจารย์ เจ้าอาวาสวัดสุทธิวราราม (อธิการ แส) เป็นพระอนุสาวนาจารย์ (ท่านได้มรณภาพไปแล้ว) ข้าพเจ้าอุปสมบท ณ พัทธสีมาวัดดอน เมื่อได้ครองเพศสมณะแล้ว ก็ได้แผ่ส่วนกุศลให้แก่ท่านที่ได้ช่วยชีวิตข้าพเจ้า ข้าพเจ้าอยู่ในร่มผ้ากาสาวพัสตร์เพียง ๗ วัน ก็ลาสิกขาออกดำเนินชีวิตฆราวาสต่อไป และยังระลึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาครั้งหนึ่งในชีวิตอย่างไม่รู้ลืม ครั้งจะเล่าสู่กันฟังก็ยังไม่ถึงเวลา [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ครั้นเมื่อวันที่ ๑๔ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๐๔ นี้เอง ข้าพเจ้าก็ได้ทราบทางโทรศัพท์ว่า ลูกสาวได้คลอดบุตรออกมาเป็นชายที่โรงพยาบาลจุฬา เวลา ๐๗.๐๗ น. ข้าพเจ้ายินดีเพราะหลานชายคนนี้เป็นหลานคนที่สามของข้าพเจ้า แม้จะไม่คลอดในบุตรคนเดียวกันก็ดี ฉะนั้นคำมั่นสัญญาที่ข้าพเจ้าได้สัญญาไว้กับท่านลุงก็เป็นอันถูกต้องและสิ้นสุดลง ข้าพเจ้าจึงได้เขียนเรื่องนี้โดยจุดธูปเทียนบูชา และบอกกล่าวขออนุญาตท่านอีกครั้งหนึ่งเป็นการเคารพ [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้ามิได้มีความประสงค์ที่จะให้เชื่ออย่างงมงาย ในเรื่องฝันที่หาเหตุผลไม่ได้ แต่เหตุการณ์นี้ได้เกิดขึ้นกับข้าพเจ้าเอง แต่ถ้าท่านผู้ใดอ่านแล้วเห็นเป็นเรื่องตลกขบขันไม่น่าเชื่อก็ขอให้ผ่านไป และคิดว่าเป็นเพียงนิทานที่ผู้เล่าโดย ที่เพ้อฝันไปตามอำนาจพิษไข้สูงในเวลาสลบไปเท่านั้นเอง เพียงเท่านี้ก็เป็นที่พอใจและยินดีของข้าพเจ้าแล้ว [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้ายังเชื่อเสมอว่า คงจะมีบางท่านที่ได้ประสบเหตุการณ์คล้ายคลึงกับที่ข้าพเจ้าได้พบมาแล้ว แต่ท่านเหล่านั้นคงไม่กล้าเขียนหรือเล่าให้ใครฟัง เพราะสมัยนี้เป็นสมัยวิทยาศาสตร์ เกรงว่าจะไม่มีใครเชื่อ หรือไม่ก็โดนหัวเราะเยาะเป็นแน่ หากเรื่องนี้มีความดีและเป็นประโยชน์ ในทางกุศลแล้ว ข้าพเจ้าขอแผ่ส่วนบุญให้ท่านเจ้ากรรมนายเวร และท่านที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ตลอดจนสัตว์โลกที่ต้องทนทุกข์ทรมาน และที่รับกรรมอยู่ในคติภพให้ทั่วถึงกันด้วย [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]..................... เอวัง .....................[/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]credit :: [/FONT]

[FONT=&quot][/FONT]

[FONT=&quot]
[/FONT]​

 

<!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <wunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:ApplyBreakingRules/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <wontGrowAutofit/> </w:Compatibility> <w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--> [FONT=&quot]นึกไม่ถึง [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]โดย ท.เลียงพิบูลย์ [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]บันทึกต่อไปนี้เป็นเหตุการณ์ในอดีตที่บังเกิดขึ้นแก่ข้าพเจ้า นับย้อนหลังจาก พ.ศ. ๒๕๐๐ ไปแล้ว ๓๐ กว่าปีก็จริง หากแต่ว่าบรรยากาศของเหตุการณ์ในครั้งกระนั้น ยังแจ่มใสอยู่ในความทรงจำจนกระทั่งบัดนี้ ไม่ว่าจะเป็นเหตุการณ์ตอนคับขัน หรือความซาบซึ้งอิ่มใจในพฤติการณ์ของบุคคลผู้หนึ่ง [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ซึ่งข้าพเจ้าไม่เคยคาดหวังและที่จริงก่อนหน้านั้นได้หลงลืมเขาไปเสียนานแล้ว แต่ชีวิตเป็นสิ่งมหัศจรรย์ และโดยเฉพาะอย่างยิ่งอุบัติการณ์เหล่านั้นเป็นผลพิสูจน์ต้องตาม [/FONT][FONT=&quot]“สัจธรรม”[/FONT][FONT=&quot] ที่ว่า ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว โดยแท้ เห็นสมควรนำมาเล่าสู่ท่านผู้อ่านได้ทราบไว้ จึงเสนอท่าน ดังต่อไปนี้ [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]โดยปกติวิสัยข้าพเจ้าชอบท่องเที่ยวไปในต่างถิ่น เพราะถือว่านอกจากเป็นการพักผ่อนในเวลาว่างงานแล้ว ยังได้ประโยชน์ในด้านการศึกษาเรียนรู้ในสิ่งต่างๆ เป็นต้นว่า ภูมิประเทศหรือดินฟ้าอากาศ ตลอดจนสภาพความเป็นอยู่ของประชาชนในท้องถิ่น การดำรงชีพ ผลิตผล และการค้าขาย ฯลฯ เหล่านี้เป็นต้น [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้าถือว่าเป็นกำไรของชีวิตทั้งนั้น โดยเหตุนี้ข้าพเจ้ากับเพื่อนอีกสองคน จึงได้กำหนดกันว่าจะเดินทางไปเที่ยวหัวเมืองชายทะเลด้านตะวันออกแห่งหนึ่ง ในคราวหยุดงานปลายปีซึ่งข้าพเจ้าไม่เคยไปเลย [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]หลังจากอาหารเที่ยงวันหนึ่ง ข้าพเจ้ากับเพื่อนทั้งสองพร้อมด้วยกระเป๋าเดินทางและสัมภาระอื่นเล็กน้อย ก็ไปที่ท่าราชวงศ์ซึ่งเป็นที่จอดหรือเดินทะเลชายฝั่ง เรือลำที่เราโดยสารไปนี้เป็นเรือไม้ขนาดไม่โตนัก ข้าพเจ้าจำชื่อเรือไม่ได้เสียแล้ว [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]เราทั้งสามเลือกได้ดาดฟ้าตอนหัวเรือเป็นชัยภูมิ เพราะค่อยห่างไกลจากเสียงอึกทึกโกลาหลของการส่งสินค้าขึ้นบรรทุกระวาง ตลอดจนเสียงพูดคุยของเพื่อนโดยสารร่วมหรือแขกไทยจีน เราขอเช่าเตียงผ้าใบสำหรับนอนจากคนเรือได้ ๓ เตียงครบตัวคน เป็นอันว่าเราตระเตรียมพร้อมแล้วที่จะตระเวนท้องทะเลไปจนกว่าจะถึงจุดหมายปลายทางของเรา [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]บนเรือขณะนี้ยังคงสับสนวุ่นวายอยู่ ทั้งทางขนสินค้าขึ้นจากเรือลำเลียงลงบรรทุกระวางเรือใหญ่ และความชุลมุนของผู้โดยสารซึ่งมีสินค้าติดตัว จัดวางข้าวของ ตลอดจนจองที่ทางเพื่อรอนแรมไปในทะเล เวลาประมาณ ๑๓.๐๐ น. เศษ เสียงคนบนเรือร้อง [/FONT][FONT=&quot]“จุ้นจู๊มาแล้ว” เรามองออกไปกลางน้ำ เห็นเรือจ้างลำหนึ่งแจวมุ่งตรงมาที่เรือใหญ่ ภายในเรือมีชาวจีนวัยกลางคนยืนมากลางลำ พร้อมกับชาวจีน ๓-๔ คนนั่งมาด้วย [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]บุคลิกลักษณะของผู้ที่เรียกกันว่า [/FONT][FONT=&quot]“จุ้นจู๊”[/FONT][FONT=&quot] นี่ภูมิฐานส่อให้เห็นว่า เป็นผู้มีเงินพอกันกับมีความเฉลียวฉลาด ค่อนข้างเจ้าเนื้อเตี้ยๆ สวมกางเกงแพรดำ สวมเสื้อนอกกระดุม ๕ เม็ด ซึ่งเป็นเครื่องแต่งกายที่นิยมกันในสมัยนั้น เมื่อขึ้นมาบนเรือแล้ว [/FONT][FONT=&quot]“จุ้นจู๊”[/FONT][FONT=&quot] ก็ตรงเข้าไปก็ตามคนจีนซึ่งเป็นพนักงานสินค้าของเรือ พูดจากันอยู่ครู่หนึ่ง [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ขณะนี้กัปตันหรือนายเรือก็สั่งให้กว้านสมอขึ้น อีกครู่เดียวระฆังสัญญาณก็ดังขึ้นในห้องเครื่อง อันเป็นคำสั่งให้เครื่องที่กัปตันส่งจากสะพานเดินเรือ เรือถอยหลังเดินหน้าอยู่สองสามครั้งก็ตั้งลำตรง แล้วใช้จักรมุ่งตรงไปตามลำน้ำ เพื่อบ่ายหน้าออกทะเล ซึ่งเป็นเวลา ๑๔.๐๐ น. เศษ [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]เวลาผ่านไปขณะที่เรากำลังเพลิดเพลินอยู่กับทิวทัศน์สองฟากแม่น้ำ ก็มีคนเรือ ๒ คน เป็นจีนคนหนึ่ง ไทยคนหนึ่ง คนจีนเป็นคนเก็บเงิน คนไทยเป็นเสมียนเขียนตั๋วโดยสารมาเก็บค่าโดยสาร เราต้องจ่ายค่าโดยสารเรือคนละ ๔ บาท ต่อมาสักครู่หนึ่งก็มีคนจีน ๒-๓ คน ยกกระบะไม้ทาสีแดงมีกับข้าว และถังไม้ใบใหญ่ใส่ข้าวขึ้นมาวางเรียงบนดาดฟ้า [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]คนโดยสารก็พากันเข้ายกกระบะซึ่งใส่กับข้าว พร้อมทั้งตักข้าวใส่จานเอามาแบ่งกันรับประทาน อาหารนี้เป็นอาหารทางเรือจัดหาให้ผู้โดยสารโดยไม่คิดมูลค่าอีก อาหารมื้อนั้นมีผัดผักเปล่าๆ สีเขียว ๑ จาน ไข่เค็ม ๑ จาน และปลานึ่ง ๑ จาน [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]แม้ว่าอาหารมื้อนั้น จะเป็นอาหารธรรมดาที่มีราคาถูก เราก็ได้รับประทานกันอย่างเอร็ดอร่อย หลังจากอาหารมื้อเย็นแล้วเราก็นั่งชมวิวริมฝั่งน้ำเจ้าพระยาทั้งสองข้าง เรือผ่านพระสมุทรเจดีย์ เมื่อดวงอาทิตย์ลับทิวไม้ไปแล้วเหลือแต่แสงอยู่ขอบฟ้าเบื้องตะวันตก แล้วก็ผ่านป้อมพระจุลฯ วิ่งออกร่องส้นดอนกระทั่งผ่านสถานีวัดน้ำ หรือที่เรียกกันทั่วไปว่ากระโจมไฟนั้น แสงตะวันสิ้นไปแล้ว แสงไฟที่กระโจมเริ่มทำงานเปิดปิดเป็นช่องเป็นระยะ เพื่อให้เป็นที่สังเกตที่หมายของชาวเรือทะเลทั้งหลาย [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ความมืดของรัตติกาลปกคลุมอยู่ทั่วไปในท้องทะเลมันกว้างใหญ่ เรามองไม่เห็นฝั่งแล้ว หันมาดูทางทิศที่ตั้งของกรุงเทพฯ เห็นแสงไฟสว่างขึ้นจับขอบฟ้า เสียงเครื่องยนต์ที่ดังก้องอยู่เป็นจังหวะสม่ำเสมอ ยังคงทำหน้าที่ของมันต่อไปอย่างไม่หยุดยั้ง แต่อย่างน้อยเราก็ได้ยินอยู่เป็นเวลาถึง ๔ ชั่วโมงแล้วจึงรู้สึกค่อยชินหูบ้าง [/FONT][FONT=&quot][/FONT]

 

<!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <wunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:ApplyBreakingRules/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <wontGrowAutofit/> </w:Compatibility> <w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--> [FONT=&quot]เราต่างคนต่างเอนกายลงบนเตียงผ้าใบในลักษณะเดียวกับผู้โดยสารอื่นๆ แต่ก็มีอีกเป็นจำนวนมากที่เอนกายอยู่บนเสื่อที่ปูอยู่กับพื้นดาดฟ้า แล้วข้าพเจ้าก็หลับผล็อยไปด้วยความอ่อนเพลีย รู้ตัวตื่นขึ้นหลังจากที่ได้หลับไปนาน ได้ยินเสียงเอะอะโครมคราม ผู้โดยสารต่างพากันลุกขึ้นจัดแจงเก็บข้าวของเพื่อเตรียมตัวขึ้นบก ข้าพเจ้าเห็นตะเกียงสองดวงแขวนอยู่กลางลำเรือ จึงรีบปลุกเพื่อนทั้งสองที่ยังหลับสนิทให้ตื่นเพื่อเตรียมตัว เรือถึงท่าที่หมายปลายทางของเราแล้ว [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]นายเรือเปิดหวูดสัญญาณเสียงดังสนั่น เพื่อให้ผู้คนที่อยู่บนฝั่งรู้ว่าเรือได้มาถึงแล้ว ต่อจากนั้นเรือก็ค่อยๆ แล่นเข้าเทียบท่า เป็นสะพานไม้ยืนยาวออกมาจากฝั่ง ได้สร้างเป็นสะพานไว้ยาวมากสะพานหนึ่ง สำหรับให้เป็นท่าเรือเดินทะเลจอดเทียบเมื่อเรือจอดท่าเรียบร้อยแล้ว กะลาสีหรือยกไม้กระดานยาวพาดต่อจากเรือไปที่ท่าเพื่อให้คนโดยการขึ้น [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ผู้โดยสารบางคนเห็นดึกแล้วก็นอนค้างในเรือ รุ่งเช้าจึงจะขึ้นฝั่งก็มี ผู้โดยสารที่จะขึ้นท่านี้รวมทั้งเราสามคนก็จัดแจงสัมภาระขึ้นบก ที่สุดเราก็เหยียบดินแดนชายทะเลแห่งนี้ ซึ่งเลือดน้ำเค็มของนักสู้แผ่ซ่านอยู่ทุกตัวคน จนได้ขนานนามว่า [/FONT][FONT=&quot]“เมืองนักเลง”[/FONT][FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้าว่าจ้างกุลีท่าเรือคนหนึ่ง ให้ช่วยขนสัมภาระหีบห่อกระเป๋าเดินทางของเรา ไปยังโรงแรมชั้นดีสักหนึ่งแห่ง เพราะทราบว่าระยะทางจากท่าเรือไปตลาดนั้นไกลไม่ใช่น้อย เราเป็นบุคคลหน้าใหม่สำหรับเมืองนี้เสียด้วย สะพานท่าเรือนั้นยาวสมชื่อจริงๆ อาศัยแสงสว่างจากตะเกียงที่เขาจุดไว้เป็นระยะ เราจึงพอเดินได้สะดวก แต่กว่าจะถึงฝั่งหรือเขตตลาดเราก็มีอันถึงกับเหงื่อออกโทรมกาย [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]จีนกุลีท่าเรือที่ขนของๆ เราพาเราไปที่โรงแรมแห่งหนึ่ง ตั้งอยู่ห่างจากท่าเรือประมาณเกือบหนึ่งกิโลเมตร จีนกุลีบอกพวกเราว่าเป็นโรงแรมดีที่สุดพอจะหาได้ในเมืองนี้ เราตกลงขอเช่าคนละห้อง เป็นห้องที่มีเตียงเดียวสำหรับคนพักได้คนเดียว เมื่อจัดสิ่งของในกระเป๋าออกเรียบร้อยแล้ว ก็อาบน้ำชำระร่างกาย เสร็จเอาเกือบเที่ยงคืน เราจึงพากันเข้าห้องนอน และหลับได้เร็วกว่าปกติรวดเดียวตลอดคืน เนื่องจากความเหน็ดเหนื่อยอ่อนเพลียมาตลอดระยะทาง [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]รุ่งเช้าเราตื่นนอนแล้วก็แต่งตัวออกเดินชมบ้านเมือง และหาอาหารรับประทานที่ร้านใกล้บริเวณตลาด ข้าพเจ้าจะไม่กล่าวถึงสภาพบ้านเมือง หรือการเที่ยวชมสถานที่ต่างๆ ให้เป็นการเสียเวลาของท่านผู้อ่าน ทั้งนี้เพื่อไปสู่เหตุการณ์อันเป็นจุดหมายและวัตถุประสงค์ของเรื่องนี้เลยทีเดียว [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]รุ่งขึ้นเช้าวันหนึ่ง หลังจากได้ตระเวนชมบ้านเมืองจนจับใจแล้ว ข้าพเจ้าก็กลับที่พักอาบน้ำชำระร่างกายขณะนั้นเป็นเวลาพลบค่ำ เพื่อนทั้งสองชวนข้าพเจ้าออกเดินไปเที่ยวแถวหน้าโรงภาพยนตร์หรือโรงลิเกก็จำไม่ได้แน่ ข้าพเจ้าขอตัวหยุดพักผ่อนเข้านอนก่อน เพราะเวลากลางวันได้เที่ยวมาอย่างสุดเหวี่ยงแล้วอ่อนเพลียมาก [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]เมื่อทั้งสองคนเห็นข้าพเจ้าไม่ตกลงไปด้วย ก็พากันออกไปเที่ยวตามลำพัง ต่อจากนั้นข้าพเจ้าก็เข้านอน แล้วก็หลับไปเพราะความเหน็ดเหนื่อย จะหลับไปนานเท่าใดไม่ทราบ มาตกใจตื่นเอาเมื่อเสียงทุบประตูห้องแทบพังทลาย เรียกให้ข้าพเจ้ารีบเปิดประตูโดยเร็ว [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้าผลุดลุกขึ้นมาเปิดประตู เห็นเพื่อนทั้งสองของข้าพเจ้าผลีผลามเข้ามาในห้อง ข้าพเจ้าตกตะลึงไปชั่วครู่ เพราะเครื่องแต่งกายเปรอะเปื้อนยับเยิน หน้าตาฟกช้ำบวมปูด ผมยุ่งเป็นกระเชิง ข้าพเจ้าเดาไม่ผิดว่าคงจะเกิดการต่อสู้กับใครมาอย่างทรหดทีเดียว จึงรีบซักเรื่องราวทันที [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]คนหนึ่งก็เล่าให้ฟังอย่างเลาๆ ว่า เมื่อเดินไปเที่ยวบริเวณหน้าโรงมหรสพ บังเอิญพบผู้หญิงผู้หนึ่งเคยอาศัยอยู่ที่บ้านกรุงเทพฯ แล้วก็หลบหนีไปจากบ้านพร้อมกับขโมยเอาสิ่งของมีค่าบางอย่างติดตัวมาด้วย เมื่อมาเจอกันเข้าเช่นนั้น ในขั้นแรกก็พูดจากันด้วยดีพอถึงตอนทวงของคืนก็เกิดกลายเป็นโต้เถียงกัน ข้าพเจ้าสันนิษฐานว่าคงจะมีเหตุอะไรอย่างอื่นอีกหลายอย่างที่ไม่เล่าให้ข้าพเจ้าฟัง อันเป็นเหตุให้ผู้อื่นเห็นว่าเป็นการข่มขู่รังแกผู้หญิง จึงช่วยกันกลุ้มรุมเล่นงานเพื่อนข้าพเจ้า [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้าไม่มีเวลาจะซักถามอะไรให้ละเอียดนัก เพราะคนทั้งสองบอกว่า ขณะนี้มีชายฉกรรจ์ล้วนท่าทางเป็นนักเลงติดตามมาซ้ำเติมอีก เดี๋ยวนี้กำลังดักอยู่ข้างล่าง ข้าพเจ้าจึงจัดการปิดประตูลั่นกุญแจห้อง สั่งสองคนว่าให้ดับไฟนอนอย่าส่งเสียงดัง ทำประหนึ่งว่ายังไม่กลับมาทั้งสองห้อง [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้าคิดว่า ถ้าจะต้องพึ่งบารมีตำรวจคุ้มครองป้องกันภัยเสียแล้ว แต่ตรองไปอีกทีนึกว่าน่าจะเกิดการเข้าใจผิดกันสักอย่าง คงจะพอปรับความเข้าใจกันได้ ไม่ต้องร้อนถึงตำรวจ เฉพาะตัวข้าพเจ้าเชื่อว่านักเลงเหล่านั้นคงไม่รู้จัก หรือแม้แต่จะทราบว่าเรามาด้วยกัน จึงทำเดินเรื่อยลงมาชั้นล่างเพื่อสังเกตการณ์หาทางหนีทีไล่ต่อไป [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ที่หน้าโรงแรมนั้นเอง ข้าพเจ้าเห็นชายฉกรรจ์หลายคนเดินเตร่ มองเข้ามาในโรงแรมด้วยสายตาอันเหี้ยมกร้าว สบตาข้าพเจ้าแล้วก็มองกราดเข้าไปในโรงแรมอีก ข้าพเจ้าพยายามแสร้งทำเป็นใจเย็นเดินผ่านออกมา เสมือนหนึ่งไม่รู้ไม่ชี้กับเรื่องอะไรทั้งหมด สักครู่หนึ่งก็มีฝ่ายคนหนุ่มและกลางคนประมาณ ๒ คน พากันขึ้นไปชั้นบนของโรงแรมสักครู่หนึ่งก็กลับลงมา ข้าพเจ้าได้ยินเสียงพูดจากกลุ่มนั้นอย่างชัดเจนว่า [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]“ถ้าคงยังไม่กลับต้องคอยเล่นงานมันให้ได้ สอนให้มันรู้สำนึกว่า ที่บ้านเราไม่ชอบคนรังแกผู้หญิง” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ต่อมามีชายอีก ๒ คนเข้ามาถามชายกลุ่มแรกว่า [/FONT][FONT=&quot]“วันนี้เกิดเรื่องอะไรกันวะ ?”[/FONT][FONT=&quot] [/FONT]

 

<!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <wunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:ApplyBreakingRules/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <wontGrowAutofit/> </w:Compatibility> <w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--> [FONT=&quot]เสียงชายกลุ่มแรกคนหนึ่งตอบว่า [/FONT][FONT=&quot]“มีโว้ย ! วันนี้ต้องสั่งสอนอ้ายนักเลงบางกอกเสียหน่อย” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ต่อจากนั้นก็พูดซุบซิบกันเบาๆ แล้วชายคนหนึ่งในกลุ่มนั้นบุ้ยปากมาทางข้าพเจ้า ได้ยินพอจับความได้ว่า [/FONT][FONT=&quot]“เฮ้ย ! อ้ายคนที่เดินผ่านไปนั้นก็พวกมัน มันมาด้วยกันสามคน เอามันเสียก่อนหรือไง”[/FONT][FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้าได้ยินดังนั้น ให้รู้สึกเสียววาบตั้งแต่ศีรษะลงมาถึงขากรรไกรทันที แต่ก็ต้องทำใจดีสู้เสือ เดินอย่างเลือดเย็นซ่านไป สั่งกาแฟมานั่งดื่มอย่างไม่รู้เรื่องอย่างใดทั้งสิ้น แต่ในความคิดนั้นค้นคว้าหาทางหนีทีไล่ต่างๆ ร้อยแปดประการ แต่แล้วก็มองไม่เห็นทางใดปลอดโปร่งสักวิธีเดียว [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]นึกทอดอาลัยว่า คราวนี้ช่างเข้าที่คับขันเสียจริงๆ จะหาทางให้รอดพ้นจากอันตรายครั้งนี้ได้อย่างไร เพราะขณะนี้รอบๆ ตัว ไม่ว่าจะเหลียวมองไปทางไหน พบแต่สายตาที่จ้องมาอย่างมุ่งร้ายหมายขวัญทั้งสิ้น จะมีอยู่บ้างก็น้อยคนที่มีท่วงทีเฉยๆ แต่ก็จะหวังพึ่งอะไรจากคนเหล่านั้น ซึ่งไม่เคยรู้จักกับพวกเรา ใครเขาจะกล้าช่วยเหมือนจะเอามือมาซุกหีบ [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]กาแฟที่สั่งมายังไม่ทันจะหมดแก้ว ข้าพเจ้าก็รีบสั่งเลโมเน็ตมาดื่มอีกหนึ่งขวด เพราะเห็นว่าสถานการณ์เกี่ยวกับข้าพเจ้าไม่สู้จะดี ที่พอจะหวังพึ่งได้ก็คือ ขวดน้ำเลโมเน็ตที่พอจะเป็นเพื่อนเมื่อในยามคับขันเท่านั้น ขณะนี้โรงแรมชั้นล่างที่ข้าพเจ้านั่งดื่มกาแฟอยู่มีผู้คนแต่งกายคล้ายๆ กัน ทยอยเข้ามานั่งประจำอยู่ทุกโต๊ะ ต่างก็สั่งสุราอาหารมารับประทาน [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]สิ่งที่ข้าพเจ้าได้รับจากบุคคลที่เข้ามาใหม่ก็คือ สายตาอันเหี้ยมเกรียมเหมือนพวกแรก คิดไม่ตกว่าจะทำอย่างไรดี จะเดินเข้าไปพูดอย่างตรงไปตรงมาอย่างลูกผู้ชายอย่างเปิดอกหรือ ตรองแล้วต้องเล่า เห็นว่าไม่สำเร็จแน่ จะพึ่งตำรวจหรือ ข้อคิดประการหลังนี้ช้าไปเสียแล้ว [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้าไม่มีหวังที่จะออกจากโรงแรมได้แน่ ทางเข้าทางออกมีแต่คนยืนปิดทางบ้าง นั่งขวางอยู่บ้าง ข้าพเจ้ารู้สึกตัวว่าถูกตรึงให้นั่งอยู่กับเก้าอี้ เคลื่อนไหวไปไหนไม่ได้ทั้งสิ้น จำเป็นเหลือเกินที่ต้องทนนั่งทำเป็นใจเย็น รับฟังคำเสียดสีท้าทายต่างๆ นานา [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ซึ่งข้าพเจ้าทราบดีว่า ถ้าเกิดมีโทสะโต้เถียงก็เป็นการฆ่าตัวเองชัดๆ สายตาเหล่านั้นมารวมจุดเดียวที่ข้าพเจ้าเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ ด้วยความสัตย์จริงข้าพเจ้ากลับก็กลัว แต่ก็ต้องแสร้งทำเป็นเยือกเย็นไม่แสดงสายตาตอบปฏิกิริยาอย่างใดเลย นั่งฟังเสมือนหนึ่งกำลังฟังเขาเล่านิทานสนุกๆ ไม่เกี่ยวกับตัวข้าพเจ้าเลย [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]สมองครุ่นคิดอยู่แต่ว่า การเที่ยวครั้งนี้จะเป็นการหาที่เจ็บตัวข้าพเจ้าและเพื่อนทั้งสองเสียละหรือ ทันใดนั้นข้าพเจ้าก็ได้ยินเสียงในกลุ่มใหญ่พอได้ยินว่า [/FONT][FONT=&quot]“ข้าจะสอนไอ้หมอนี่เสียเดี๋ยวนี้เลยเอาไหมวะ” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]“เฮ้ย อย่าเพิ่งไปทำอะไรก่อน คนนี้ไม่ใช่ตัวการเขาคงจะยังไม่รู้เรื่องอะไรก็ได้ เราต้องการแต่ไอ้สองคนนั้นเท่านั้น”[/FONT][FONT=&quot] เสียงอีกคนหนึ่งห้ามไว้ [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]แม้ว่าคำพูดเหล่านั้นจะมีความหมายต่อข้าพเจ้า ข้าพเจ้าก็ทำเป็นนั่งไขสือฟังไม่รู้เรื่อง ไม่สะทกสะท้านเรียกคนประจำโรงแรมถามว่า [/FONT][FONT=&quot]“มีเรือที่จะออกไปกรุงเทพฯ เมื่อไหร่ อาเฮีย”[/FONT][FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]จีนคนรับใช้ประจำโรงแรมนี้ เมื่อแรกที่เรามาพักเป็นคนเอาอกเอาใจพวกเราดี มาในบัดนี้ความเปลี่ยนแปลงของสีหน้าพลอยบอกความไม่เป็นมิตรกับข้าพเจ้าเสียอีกผู้หนึ่งแล้ว [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]“จับยี่เตี้ยม”[/FONT][FONT=&quot] นายนั่นแกตอบข้าพเจ้าห้วนๆ [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้ารู้สึกเป็นทุกข์และหวาดกลัว ที่ยามนี้จะหาผู้ใดเป็นที่พึงได้ยากอย่างยิ่ง แล้วก็มีเสียงเย้ยหยันตะโกนลอยๆ ขึ้น ทำให้เสียววูบไปตลอดสันหลัง [/FONT][FONT=&quot]“ไม่มีหวังกลับเสียแล้วโว้ยพวก”[/FONT][FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้าทำเป็นไม่สนใจในถ้อยคำนั้น รู้สึกเป็นห่วงเพื่อนสองคนที่หลบซ่อนตัวอยู่ในห้องชั้นบน เขาคงไม่ได้ยินและไม่มีโอกาสได้เห็นเหตุการณ์ที่กำลังวิกฤติจะเข้าถึงจุดเดือด ขณะนี้หากข้าพเจ้าโต้ตอบออกไปแม้แต่เพียงคำเดียว [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]โปรดหลับตานึกดูเถิดท่านที่รัก มันจะมีอะไรเกิดขึ้น นอกจากแหลก ข้าพเจ้าจะต้องแหลกเหลวคามือคาเท้าของกลุ่มมนุษย์กระหายเลือดนั้นอย่างไม่ต้องสงสัย แต่สัญชาตญาณการหนีภัยของมนุษย์ ยอมต้องกระเสือกกระสนในชีวิตรอดจนถึงที่สุดและทุกวิถีทางเมื่อมีภัย จะไม่มีทางสู้อย่างใดเลย แม้เพียงรำลึกถึงสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่ตนเชื่อ วิงวอนขอความคุ้มครองให้รอดพ้นจากอันตราย ก็ยังดีกว่านิ่งตายอยู่เฉยๆ ข้าพเจ้าก็อยู่ในลักษณะนี้ [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]เมื่อเหตุการณ์คับขันจนนาทีสุดท้ายจึงพลันนึกถึงที่พึ่งสุดท้ายคือ [/FONT][FONT=&quot]“คุณพระ”[/FONT][FONT=&quot] ข้าพเจ้าตั้งจิตแน่วแน่อธิษฐานเสี่ยงบุญกุศล ตั้งแต่เกิดมาข้าพเจ้าไม่เคยก่อเวรกรรมให้ผู้ใดเดือดร้อน หรือแม้แต่จะมุ่งร้ายปรารถนาให้ผู้อื่นพินาศฉิบหาย ขอบุญญานุภาพแห่งคุณพระศรีรัตนตรัย จงคุ้มครองให้ข้าพเจ้ารอดพ้นอันตรายครั้งนี้ด้วยเถิด [/FONT]

 

<!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <wunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:ApplyBreakingRules/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <wontGrowAutofit/> </w:Compatibility> <w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--> [FONT=&quot]ข้าพเจ้ากล่าวได้ว่าเป็นขณะอับจนที่สุดในชีวิต ก็มีชาย ๓ คนเดินเข้ามาในโรงแรม คนที่เดินนำหน้านั้นข้าพเจ้ารู้สึกคลับคล้ายคลับคลาว่าจะเคยเห็นที่ไหนจำไม่ได้ เขาเข้ามาทักทายโต๊ะนั้นโต๊ะนี้อย่างสนิทสนมกันแซ่ดไปหมด [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]แล้วชายคนนั้นก็หันมาพบข้าพเจ้าชะงักงันอยู่ไม่ถึงอึดใจ ก็เดินตรงรี่มาที่ข้าพเจ้านั่งอยู่ ข้าพเจ้าใจหายวาบคาดไม่ถูกว่าชายผู้นี้จะมาร้ายมาดีประการใด รีบหยิบขวดเลโมเน็ตมารินน้ำหวานลงจนหมด คอยทีเตรียมไว้ก่อน ชายผู้นั้น เมื่อเข้ามาถึงกลับยกมือไหว้ข้าพเจ้า ข้าพเจ้ารีบกระทำตอบ รู้สึกได้ในทันทีบัดนั้นว่า ชายผู้นี้มีสายตาเป็นมิตรอย่างจริงใจต่อข้าพเจ้าผู้เดียว ในสถานที่ๆ กำลังเผชิญกับวิกฤตการณ์ร้ายดังกล่าว [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]“คุณจำผมได้ไหมครับ ?”[/FONT][FONT=&quot] เขากล่าวขึ้นก่อน [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้าตอบ[/FONT][FONT=&quot]ว่า [/FONT][FONT=&quot]“ขอโทษเถิดครับ ผมจำคุณไม่ได้จริงๆ แต่ในความรู้สึกนั้นดูเหมือนว่าจะเคยเห็นคุณมาก่อน ที่ไหนก็จำไม่ได้” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ชายผู้นั้นหัวเราะแล้วกล่าวว่า[/FONT][FONT=&quot] [/FONT][FONT=&quot]“คุณพบกับผมที่ราชวงศ์ เมื่อสองปีก่อนนี้ไงครับ นึกออกไหมครับ” [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้าพยายามทบทวนความทรงจำ ระลึกถึงความหลังเก่าๆ เมื่อ ๒ ปีก่อนโน้นในกรุงเทพฯ แล้วทั้งน้ำเสียงท่าทีตลอดจนเจ้าหน้าที่ของเขา ก็ช่วยให้ข้าพเจ้านึกถึงเหตุการณ์ครั้งนั้น [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]บ่ายวันนั้น ที่ร้านอาหารถนนราชวงศ์ไม่สู้จะมีคนมากนัก เพราะเลยเวลาเที่ยงไปแล้ว มีชายผู้หนึ่งนั่งรับประทานอาหารอยู่ที่โต๊ะติดผนังห้องริมทางเข้าแต่ผู้เดียว แกก้มหน้าก้มตารับประทานไม่ได้มองดูใครจะเข้าจะออก กับข้าพเจ้าอีกผู้หนึ่งที่เข้ามานั่งรับประทานอยู่ในร้านนี้เป็นคนที่สอง [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]เรานั่งห่างกันเล็กน้อย พอข้าพเจ้าสั่งอาหารเสร็จ ชายผู้นั้นก็อิ่มเรียกจีนรับใช้มาคิดเงิน แล้วก็ล้วงกระเป๋าแล้วทำท่าสะดุ้งหน้าตาตื่นตบกระเป๋าซ้ายกระเป๋าขวาทำหน้าซีดเผือด เพราะแกพยายามล้วงกระเป๋าที่มีอยู่บนเครื่องแต่งกายจนหมดทุกกระเป๋า ค้นหาจนสิ้นสงสัยก็ยังหาเงินไม่พบ มีเหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นบนใบหน้า แกพึมเพาเบาๆ พอได้ยินว่า [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]“หายหมด หายแน่ ผมถูกล้วงกระเป๋าแน่ แย่จริงๆ” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้าเห็นเหตุการณ์เช่นนั้น ก็รู้สึกสงสารและเห็นใจในโชคร้ายของคนนั้น จึงลุกจากโต๊ะอาหารเข้าไป หาและถามว่า [/FONT][FONT=&quot]“คุณรู้ตัวหรือเปล่าว่าอาจจะถูกล้วงที่ไหน หรือจะทำตกหล่นไว้ที่ใด” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]“ผมสงสัยมากตอนที่เดินมาตรงหัวเลี้ยวราชวงศ์ เพราะมีคนเดินสวนกระทบไหล่อย่างแรงทำให้เซไป ผมไม่นึกเลยว่ามันจะไวทายาทอะไรอย่างนั้น” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้าซักต่อไปอีกว่า [/FONT][FONT=&quot]“ในกระเป๋าของคุณมีเงินอยู่เท่าใด”[/FONT][FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]แกตอบว่า [/FONT][FONT=&quot]“ห้าร้อยบาทครับ เดี๋ยวนี้ผมหมดตัว ค่าอาหารที่นี่ไม่มีชำระ ค่าที่พักก็ยังไม่ได้ให้ ค่าเดินทางกลับบ้านก็ยังไม่มี ผมแย่แล้ว” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]คำพูดที่รำพันออกมา และใบหน้าซื่อๆ ทำให้ข้าพเจ้าแน่ใจว่า คงไม่ใช่เล่ห์หรือมารยาอย่างใด รู้สึกสมเพชจับใจ คนเราไม่เลือกไพร่ผู้ดี เศรษฐีหรือยาจก ถ้ายังต้องเวียนว่ายที่อยู่ในโลกอันไม่เที่ยง ก็มีโอกาสที่จะต้องพบกับความพลาดพลั้ง หรือประสบเคราะห์กรรมได้เสมอ ข้าพเจ้ากระซิบกับแกว่า [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]“ไม่เป็นไรครับ ค่าอาหารโต๊ะคุณขอให้คิดรวมกับโต๊ะผมเสียเลย และสำหรับค่าเดินทางของคุณ ผมอยากจะช่วยเหลือ อย่านึกว่าเป็นการดูหมิ่น ผมขอให้คุณรับเงินจำนวนนี้ไว้ด้วย ผมยินดีช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยกันในยามที่เคราะห์ร้าย” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]แล้วข้าพเจ้าก็หยิบธนบัตรจำนวนยี่สิบบาทส่งให้ ชายผู้นั้นรับเงินอย่างงงๆ แล้วยึดมือข้าพเจ้าไว้ จ้องมองดูหน้าข้าพเจ้านิ่งอยู่เป็นครู่ แววตาที่โศกเชื่อมและเลื่อนลอยอยู่เมื่อแรก บัดนี้มีประกายแจ่มใสไปด้วยความหวัง แม้ภายในดวงตาทั้งคู่จะหล่อเยิ้มไปด้วยอัสสุชลแห่งความปลื้มปีติ แต่ข้าพเจ้าสังเกตเห็นว่า มันแฝงไว้ด้วยความกตัญญูรู้คุณอยู่ในส่วนลึกของหัวใจยากจะอธิบายให้ชัดเจนได้ ข้าพเจ้าเห็นแกนิ่งอึ้งพูดอะไรไม่ออก จึงรีบตัดบทว่า [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]“คุณลองนึกเค้าหน้าคนที่เดินกระทบไหล่คุณให้ได้ แล้วรีบตามไปให้พบตัว เผื่อว่าเป็นโชคของคุณ เมื่อพบแล้วก็บอกให้เจ้าหน้าที่ตำรวจจับกุมตัวก็จะได้เงินคืน ถึงแม้จะมีหวังน้อยก็ควรจะลองพยายาม”[/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ชายผู้เคราะห์ร้ายนั้น ได้พยายามถามตำบลที่อยู่ข้าพเจ้าเพื่อจะได้นำเงินมาคืนให้ ข้าพเจ้าบอกว่าขออย่าต้องลำบากเลย ไม่จำเป็นสำหรับเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ แล้วข้าพเจ้าก็เร่งให้แกรีบออกไปตามคนร้ายต่อไป เมื่อแกหมดหวังที่จะทราบที่อยู่ของข้าพเจ้าแล้วแกก็จากไป [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้าจัดการชำระค่าอาหารรวมกันกับโต๊ะของข้าพเจ้าแล้วก็กลับบ้าน ต่อมาก็ลืมเรื่องราวในร้านอาหารและชายผู้นั้นเสียสนิท และไม่เคยนึกตลอดมา นั่นคือเหตุการณ์ของชายผู้นี้กับข้าพเจ้าเมื่อ ๒ ปีก่อน ที่ได้หลงลืมไปแล้ว [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]บัดนี้ชายผู้เคราะห์ร้ายนั้นกำลังปรากฏอยู่เฉพาะหน้าข้าพเจ้า ปรากฏขึ้นในยามคับขันอับจนที่กำลังต้องการผู้ช่วยเหลือ ข้าพเจ้าดีใจจนพูดไม่ถูก รู้สึกเหมือนพระบนสรวงสวรรค์ทรงเมตตาประทานผู้ช่วยเหลือแก่ข้าพเจ้าอย่างทันเหตุการณ์ เสียงเขากล่าวต่อไปอีกว่า [/FONT][FONT=&quot][/FONT]

 

<!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <wunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:ApplyBreakingRules/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <wontGrowAutofit/> </w:Compatibility> <w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--> [FONT=&quot]“ตั้งแต่วันนั้นผมยังไม่เคยลืมเค้าหน้าของคุณที่ผมพยายามจดจำไว้ พอแลเห็นคุณผมก็จำได้ทันที ในวันนั้นถ้าผมไม่ได้คุณผมก็ไม่ทราบจะทำอย่างไร เพราะญาติของผมที่อยู่ในกรุงเทพฯ ที่ตั้งใจไปหาก็ย้ายไปต่างจังหวัดเสีย ผมงงจนทำอะไรไม่ถูก ไม่ทราบว่าจะไปหาใครเป็นที่พึ่งได้” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]พูดแล้วก็ขอตัวไปพบกับคนในหมู่ที่กำลังกระหายเลือด จะลงประชาทัณฑ์แก่ข้าพเจ้าซึ่งไม่มีความผิด เห็นแกเดินเข้าไปซุบซิบกันสักพักใหญ่ รู้สึกว่าบรรยากาศค่อยผ่อนคลายและแจ่มใสขึ้นตามลำดับ สายตาและสีหน้าที่มองมายังข้าพเจ้าค่อยลดความเหี้ยมเกรียมดุร้ายลงจนหมดสิ้นไป บรรยากาศของความเป็นมิตรเริ่มมีเค้าขึ้นบ้าง [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]อีกครู่หนึ่งชายผู้นั้นกลับมานั่งที่โต๊ะข้าพเจ้า เล่าให้ฟังว่ามีเพื่อนไปบอกว่า คนมาจากกรุงเทพฯ รังแกผู้หญิงหน้าโรงหนังตนไม่ทราบว่าเป็นใครก็อยากจะมาดูหน้า เพราะผู้หญิงคนนั้นยังได้บอกว่า พวกเราเป็นพวกต้มมนุษย์ คงจะมาต้มคนในเมืองนี้ [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ความจริงผู้หญิงคนนี้ไม่เคยรู้จักเห็นหน้ามาก่อนเลย คงจะมาจากที่อื่น และเดี๋ยวนี้ก็ไม่ทราบว่าพักอยู่ที่ไหนด้วยซ้ำ ครั้นมาเห็นข้าพเจ้าและทราบว่ามาด้วยกันกับคนที่รังแกผู้หญิงคนนั้นเมี่อเห็นข้าพเจ้าก็จำได้ จึงคิดว่าน่าจะมีการเข้าใจผิดอะไรสักอย่าง เพราะคนที่ช่วยเหลือคนในยามทุกข์ยากนั้นคงไม่ใช่นักต้มมนุษย์แน่ [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้าจึงอธิบายให้ฟังว่า หญิงคนที่เกิดเรื่องนั้น ข้าพเจ้าไม่เคยเห็นหรือรู้จักมาก่อนเพราะไม่ได้ร่วมทางไปด้วย เพียงแต่ได้ทราบจากเพื่อนของข้าพเจ้าคนที่มีเรื่องว่า จู่ๆ ก็หายไปจากบ้าน ไม่หายไปแต่ตัวเปล่าๆ ยังนำเอาสิ่งของบางอย่างอันมีค่าติดตัวไปด้วย [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]เมื่อมาพบกันที่หน้าโรงหนัง ก็เกิดพบกันโดยบังเอิญ จะหลบไม่ทัน จึงต้องเผชิญหน้ากันแล้วก็พูดกันไปพูดกันมา จนฉุดกระชากลากแขนโดยพลการ ในสายตาและความรู้สึกของผู้ที่ได้แลเห็นไม่เคยทราบความเป็นมาแต่ก่อนอย่างไร ก็ต้องเข้าใจว่าคงจะรังแกผู้หญิงจึงเข้าช่วยหญิงคนนั้นหลบไปได้ เหตุการณ์ต่อจากนั้นก็คือสถานการณ์ตึงเครียดอย่างที่เห็นนี้แหละ [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]เมื่อผู้ชายที่รู้จักกับข้าพเจ้า ได้ทราบความจริงก็ทำหน้าที่เป็นคนกลางชี้แจงให้พรรคพวกเข้าใจถูกต้อง แล้วเรื่องที่เกือบจะร้ายก็กลายเป็นดีขึ้นโดยฉับพลัน เราถูกเชิญให้ไปพักบ้านของเพื่อนผู้สงบศึกผู้นั้น ข้าพเจ้าแสดงความขอบคุณ และขอตัวว่าอยากจะกลับกรุงเทพฯ ในเที่ยวเรือเที่ยงคืนวันนั้น [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]เพื่อนผู้นั้นรู้สึกผิดหวังและเสียใจมาก ที่ข้าพเจ้ารีบกลับเร็วเกินไป ไม่ทราบว่าได้มาเที่ยวถึงบ้าน มิฉะนั้นเขาจะขอรับรองพาไปเที่ยวทุกหนทุกแห่งที่ข้าพเจ้าต้องการ ข้าพเจ้าต้องขอขอบคุณเขาอีกครั้งหนึ่งแล้วยืนยันว่า ข้าพเจ้าได้ตั้งใจว่าจะกลับเรือเที่ยวนี้ แล้วจึงขอตัวไว้ในโอกาสต่อไปภายหน้า [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]เพื่อนผู้นั้นจึงเรียกบรรดาเพี่อนฝูงชายฉกรรจ์เหล่านั้นมาให้รู้จักกับข้าพเจ้า ในฐานะที่ได้เคยให้อุปการะช่วยเหลือในยามเคราะห์ร้ายที่กรุงเทพฯ เกี่ยวกับเรื่องถูกล้วงกระเป๋า ทุกคนเข้ามาแสดงความเป็นมิตรและกล่าวคำขอโทษ ข้าพเจ้าตอบด้วยอัธยาศัยไมตรี มีบางคนชมด้วยใจจริงว่าเป็นคนใจเย็น ข้าพเจ้าคิดอยู่ในใจ ที่จริงความหวาดกลัวมีส่วนช่วยให้ข้าพเจ้าอดทนต่อคำรุกรานและก้าวร้าวนั้นเป็นอันมาก [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]เราต่างสนทนากันฉันมิตรอยู่สักครู่ใหญ่ คนเหล่านั้นก็ลากลับไป เพื่อนผู้อารีแจ้งจะมาส่งข้าพเจ้าที่ท่าก่อนเรือออก ๑ ชั่วโมงแล้วก็ลากลับไป ส่วนข้าพเจ้าขึ้นไปห้องพัก ไขกุญแจเปิดห้องที่ปิดของเพื่อนทั้งสองไว้ แล้วบอกว่าได้จัดการเรื่องให้สงบเรียบร้อยไปแล้ว ทั้งสองคนต่างรีบชิงกันถามว่า [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]“คุณแจ้งความตำรวจมาจัดการแล้วหรือ” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้าสั่นหน้าปฏิเสธ แล้วก็เล่าเรื่องราวอันเป็นมาเกี่ยวกับชายคนที่ถูกล้วงถระเป๋าที่กรุงเทพฯ จนตลอด ทำให้เพื่อนทั้งสองโล่งใจ ต่อจากนั้นเราก็เตรียมบรรจุเสื้อผ้าสิ่งของลงในกระเป๋าเดินทาง เพื่อเตรียมตัวลงเรือกลับกรุงเทพฯ [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้าก็เรียกคนรับใช้ประจำโรงแรมมาเพื่อคิดบัญชีค่าห้องพักและค่าอาหาร จีนรับใช้คนนี้เมื่อสักครู่แสดงตนไม่ยอมเป็นมิตรให้เห็นเลย แต่ขณะนี้เปลี่ยนไปเป็นคนละคน เขายิ้มย่องพินอบพิเทายิ่งกว่าเมื่อแรกมาเสียอีก ข้าพเจ้าก็บอกให้คิดบัญชีรวมกันทุกอย่างเพื่อจะชำระเงินให้ คนรับใช้ลงไปข้างล่างสักครู่กลับขึ้นมาแจ้งว่า ค่าห้อง ค่าอาหาร ทุกอย่างมีคนชำระหมดแล้ว [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้าเดาไม่ผิดว่าผู้ชำระเงินให้แทนนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากชายที่ข้าพเจ้าได้เคยช่วยเงินเพียงเล็กน้อยที่ร้านอาหารราชวงศ์เมื่อสองปีก่อน ประมาณ ๒๓.๐๐ น. เพื่อนผู้นั้นก็มาถึง มีสุภาพสตรีผู้หนึ่งมาด้วย เขาแนะนำให้ข้าพเจ้ารู้จักว่าเป็นภริยา ข้าพเจ้าแสดงคารวะตอบด้วยความยินดี ภริยาของเพื่อนผู้นั้นกล่าวขอบคุณที่ได้มีใจเอื้อเฟื้อช่วยเหลือสามีของเธออย่างจริงใจว่า [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]“ดิฉันเคยทราบว่าคุณเป็นผู้มีใจกรุณา อยากจะรู้จักเพื่อจะได้ขอบพระคุณด้วยตัวดิฉันเองมานานแล้ว เพิ่งจะได้มีโอกาสครั้งนี้” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]“เป็นธรรมดาครับ”[/FONT][FONT=&quot] ข้าพเจ้าตอบ [/FONT][FONT=&quot]“เมื่อใครพบผู้ที่เคราะห์ร้ายเช่นนั้นก็ต้องช่วยเหลือ ผมคิดว่าไม่น่าจะเป็นบุญคุณใหญ่โตอะไร แม้ไม่พบกับผม ผู้อื่นพบเข้าก็คงให้ความช่วยเหลือเหมือนกัน”[/FONT][FONT=&quot] [/FONT]

 

<!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <wunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:ApplyBreakingRules/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <wontGrowAutofit/> </w:Compatibility> <w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--> [FONT=&quot]แล้วข้าพเจ้าก็ถือโอกาสแนะนำเพื่อนทั้งสองของข้าพเจ้าให้สองสามีภริยารู้จัก ข้าพเจ้ามองดูเพื่อนทั้งสองแล้วอดขำในใจไม่ได้เพราะคนหนึ่งหน้าโปปูด อีกคนหนึ่งขอบตาเขียวเห็นถนัด ชายผู้เป็นสามีก็แสดงความเสียใจ ขอโทษแทนพวกที่ได้กระทำไปด้วยความเข้าใจผิด [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]เมื่อใกล้เวลาเรือออก คนรับใช้ก็มาขนกระเป๋าลงข้างล่าง เราพากันเดินตามลงมาเห็นมีผู้คนมายืนรออยู่ชั้นล่างหลายคน จำไม่ผิดว่าท่านเหล่านั้น คือพวกที่มาคอยอบรมสั่งสอนพวกเราเมื่อตอนหัวค่ำ แต่บัดนี้ทุกคนได้กลับกลายเป็นมิตรที่ดีแล้ว [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้าสังเกตเห็นว่ามีบางคนที่ปรากฏริ้วรอยของการต่อสู้ใบหน้าบวมปูดเขียวไปด้วยเหมีอนกัน นอกจากนั้นมีชะลอมบรรจุเครื่องบริโภคอยู่หลายชะลอม เมื่อเราออกจากโรงแรม สามีภริยาคู่นั้นพร้อมด้วยเพื่อนชาวเมืองคนอื่นๆ อีกหลายคนก็พากันตามมาส่ง หิ้วชะลอมเดินตามมาบนสะพานยาว กว่าจะถึงปลายสะพานยาวก็ร่วมครึ่งชั่วโมง [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]พอถึงเรือ ภริยาของเพื่อนข้าพเจ้าผู้นั้นก็ฝากของให้ข้าพเจ้าสามชะลอม และขอโทษที่เป็นเวลากะทันหันหาของที่เหมาะสมมาฝากให้ไม่ทัน ข้าพเจ้าตอบขอบคุณที่ทำให้ลำบากโดยไม่จำเป็น และทั้งขอบคุณในการที่จ่ายค่าพักโรงแรม อาหารให้ข้าพเจ้าทั้งสาม ๓ คน [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]เพื่อนผู้นั้นยิ้ม และบอกว่ายังน้อยกว่าที่ข้าพเจ้าได้เคยช่วยเหลือยามยากมาแล้วมากมายนัก สนทนากันได้เพียงเล็กน้อย เรือเปิดหวูดสัญญาณแล้วก็สั่งปล่อยเชือก ข้าพเจ้าก็ลาผู้ที่มาส่งทั่วกัน เรือค่อยๆ เคลื่อนออกจากท่า ทิ้งแสงไฟที่สะพานท่าเรือไว้เบื้องหลังพร้อมทั้งเหตุการณ์อันน่าตื่นเต้นหวาดเสียวเอาไว้ด้วย ทันใดก็ปรากฏตัวพนักงานหรือเก็บค่าโดยสาร จัดการปลุกผู้โดยสารบางคนที่กำลังหลับอยู่ให้ตื่นขึ้นชำระค่าโดยสาร พอเก็บเรื่อยมาถึงที่เรานั่งอยู่ข้าพเจ้าก็เตรียมหยิบเงินค่าเรือส่งให้ แต่เป็นการน่าประหลาดที่พนักงานเรือนั้นเดินผ่านเราไปอย่างไม่น่าสนใจ [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้าสงสัยเกรงว่าเขาลืม ต้องหยิบเงินเดินตามไปยื่นให้ ได้รับคำตอบว่ามีผู้ชำระเงินให้แทนแล้วทั้งสามคน ข้าพเจ้าจึงทราบได้อีกว่าเป็นการกระทำของเขาผู้นั้น ซึ่งเป็นการแสดงออกของความกตัญญูรู้คุณของเรา เราทั้งสามหลับมาตลอดทางที่เรือวิ่งอยู่ในทะเล [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]เราตื่นตาตอนใกล้ย่ำรุ่ง ลุกขึ้นดูเห็นเรือกำลังผ่านวัดพระยาไกรแล้ว สักพักใหญ่ก็ถึงราชวงศ์ เรือทิ้งสมอกลางน้ำเรียบร้อย มีเรือสำปั้น เรือจ้างเกาะอยู่รอบเรือใหญ่ ผู้โดยสารก็พากันทยอยลงเรือจ้างข้ามเข้าฝั่งพระนครพร้อมด้วยข้าพเจ้าและเพื่อนทั้งสอง พอขึ้นจากเรือได้เราก็แยกย้ายกันกลับบ้านของตน[/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้ายังจดจำเรื่องอยู่เสมอ และเชื่อว่าอานุภาพของผลกรรมแห่งความมีใจเอื้อเฟื้อเผือแผ่ต่อเพื่อนมนุษย์ ดังที่ได้อุบัติมา ช่วยปัดเป่าให้ข้าพเจ้าพ้นจากวิกฤตการณ์ที่จวนเจียนจะเอาตัวไม่รอดอยู่แล้วได้อย่างมหัศจรรย์ยิ่งข้าพเจ้าเชื่อมั่นในกรรมดีว่าจะต้องช่วยผู้ประพฤติปฏิบัติอยู่เสมอ ดังที่ข้าพเจ้าได้ประสบมาแล้ว [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]credit :: [/FONT]

[FONT=&quot][/FONT]

[FONT=&quot]
[/FONT]​

[FONT=&quot]
[/FONT]

 

<!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <wunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:ApplyBreakingRules/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <wontGrowAutofit/> </w:Compatibility> <w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--> [FONT=&quot]วิญญาณกตัญญู [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]โดย ท.เลียงพิบูลย์ [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]เมื่อครั้งสมัยก่อน ข้าพเจ้าเดินทางไปภาคเหนือต้องลงพักสถานีปากน้ำโพ เพื่อความสะดวกจึงพักแรมที่สถานีรถไฟ เวลานั้นชั้นบนของสถานีรถไฟเป็นที่พักแรม รู้สึกว่าโรงแรมแห่งนี้ไม่ค่อยจะมีผู้คนมาพักมากนัก เพราะทุกคนเมื่อลงจากรถไฟก็ข้ามไปพักฝั่งเมือง [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]นอกจากข้าพเจ้าแล้ว ยังมีชายอีกผู้หนึ่งอายุมากกว่าข้าพเจ้า การที่มาพักในโรงแรมเดียวกัน ซึ่งมีเราเพียงสองคนเท่านั้น ซ้ำยังเป็นคนไทยด้วยกัน ไม่มีปัญหาอะไรที่จะไม่หันหน้าเข้ามาสนทนา และทำความรู้จักกันก็ไม่ยากนักแล้วเราก็สนิทสนมกัน ท่าทางของชายผู้นี้เป็นคนดีมีความรู้เป็นคนเปิดเผย คบง่ายเป็นกันเอง ตอนหนึ่งข้าพเจ้าบ่นว่าที่พักมีความสะอาดน้อยกว่าโรงแรมรถไฟทั่วๆ ไป ที่เคยพักมา แล้วเพื่อนร่วมที่พักของข้าพเจ้าบอกว่า [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]“อย่าไปสนใจอะไรเลยคุณเรื่องที่พัก เมื่อเราออกจากบ้านแล้ว หาความสะดวกความสบายได้ยาก เราพักคืนเดียวเท่านั้น ทนเอาหน่อยอย่าไปนึกอะไร ผมผจญมามากกว่านี้” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]แล้วก็เล่าเรื่องผจญต่อเหตุการณ์ต่างๆ ให้ฟัง ให้เวลาผ่านไปอย่างเพลิดเพลิน แต่ข้าพเจ้าสนใจเรื่องหนึ่ง ข้าพเจ้าจึงตัดตอนมาเล่าให้ท่านฟัง [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]เมื่อรถยนต์โดยสารจอดที่หน้าโรงแรมแห่งหนึ่ง พวกคนโดยสารรีบลง ผมมาในรถโดยสารนั้น ผู้หนึ่งจึงลงมาด้วย เพราะเราต้องเดินทางมาเกือบตลอดวัน ต่างก็ปัดฝุ่นสีแดงที่ติดตามเสื้อผ้าและหน้าแล้ว ผมก็มองดูโรงแรมที่พักเป็นตึกเก่าๆ ปลูกอย่างหนาเทอะทะเอาความแข็งแรงเป็นข้อแรก เอาความสวยงามรองมา คงจะเป็นตึกที่เก่าแก่หลังหนึ่งในจังหวัดนั้น ข้างบนเป็นโรงแรม ข้างล่างเป็นร้านขายอาหารและกาแฟ [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ผมเข้าไปนั่งพักแล้วสั่งกาแฟมาถ้วยหนึ่ง มองดูเด็กประจำรถปีนขึ้นไปบนหลังคารถโดยสารเลิกผ้าคลุมออกแก้เอาหีบกระเป๋าเดินทาง ซึ่งผูกไว้กับเหล็กหลังคารถ ยกส่งลงมาข้างล่างแล้วก็เอาไปไว้ในร้านกาแฟ นอกจากผมที่จะพักโรงแรมนี้แล้ว ก็ยังมีชายกลางคนกับภรรยาสาวซึ่งมีอายุอ่อนกว่าสามีประมาณยี่สิบปี ที่จะลงมาพักด้วย ผู้โดยสารพวกอื่นคงจะเป็นชาวเมืองนั้นจึงกลับไปบ้านของตน ผมกำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่ ส่วนชายสูงอายุผู้นั้นนั่งคอยภรรยาของเขากำลังเข้าห้องน้ำ ผมจึงถามว่า [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]“คุณจะพักแรมคืนที่นี่เหมือนกันหรือครับ” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ชายผู้มีอายุตอบว่า [/FONT][FONT=&quot]“ครับ ผมจะพักแรมคืนอยู่ที่นี่ รุ่งขึ้นก็จะเดินทางต่อไป”[/FONT][FONT=&quot] ขณะนั้นพอดีภรรยาท่านผู้นั้นก็ออกมาจากห้องน้ำ มานั่งร่วมสนทนาด้วย [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ทันใดนั้นก็มีจีนไหหลำคนหนึ่งแต่งกายเสื้อผ้าขาวสะอาดเดินออกมาจากข้างในถามว่า [/FONT][FONT=&quot]“คุณต้องการห้องพักหรือครับ” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ผมเลยบอกไปว่า [/FONT][FONT=&quot]“หาห้องพักสะอาดดีๆ ให้พักสองห้องซิเถ้าแก่ ห้องหนึ่งสำหรับท่านผู้นี้กับคุณนาย และผมอยู่คนเดียวห้องหนึ่ง”[/FONT][FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]เถ้าแก่ผู้นั้นบอกว่า [/FONT][FONT=&quot]“ห้องยังมีเหลือห้องเดียวครับคุณ นอกนั้นเต็มหมด”[/FONT][FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ผมจึงบอกว่า [/FONT][FONT=&quot]“ทำไมโรงแรมใหญ่ๆ จึงมีเหลือห้องเดียว”[/FONT][FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]เถ้าแก่บอกว่า [/FONT][FONT=&quot]“มีหลายห้องแต่มีคนเช่าไว้หมดแล้ว”[/FONT][FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ผมจึงถามว่า [/FONT][FONT=&quot]“เมืองนี้ก็เห็นคนไม่มาก ทำไมห้องพักจึงเต็มหมด”[/FONT][FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]เถ้าแก่ตอบว่า [/FONT][FONT=&quot]“คนเช่าไว้ตั้ง ๕ ห้อง มีฝรั่งสอง คนไทยสามคน กลางวันเขาไปทำงานในป่า (สำรวจแร่) กลางคืนถึงกลับมานอนเช้าขึ้นออกไป เขาเช่าไว้ตั้งหลายวันแล้วคิดว่าคงจะอยู่สองอาทิตย์”[/FONT][FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ผมจึงบอกว่า [/FONT][FONT=&quot]“เหลือห้องเดียวก็ให้คุณทั้งสองนี้ก็แล้วกัน” [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]เถ้าแก่ผู้นั้นถามว่า [/FONT][FONT=&quot]“แล้วคุณจะไปนอนที่ไหนล่ะ”[/FONT][FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ผมจึงบอกว่า [/FONT][FONT=&quot]"คนเดียวไม่เป็นไร จะไปหาพักโรงแรมอื่นก็ได้[/FONT][FONT=&quot]”[/FONT][FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]เถ้าแก่เจ้าของโรงแรมบอกว่า [/FONT][FONT=&quot]“เมืองนี้ไม่มีโรงแรมที่ไหนอีกนอกจากที่นี่”[/FONT][FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]แต่แล้วเถ้าแก่โรงแรมทำเป็นนึก สักครู่ก็ส่งภาษาจีนพูดกับบ๋อย ผมเห็นเจ้าเด็กบ๋อยนั้นสะดุ้ง และเถ้าแก่บอกกับผมว่า ยังมีห้องหนึ่งห้องต้องทำความสะอาด เพราะไม่มีคนเข้าไปพักนานแล้ว ถ้าคุณจะพักก็ขึ้นไปดูได้ [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ผมบอกว่า [/FONT][FONT=&quot]“ตกลงไม่ต้องดู จัดการทำความสะอาดก็แล้วกัน”[/FONT][FONT=&quot] [/FONT]

 

<!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <wunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:ApplyBreakingRules/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <wontGrowAutofit/> </w:Compatibility> <w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--> [FONT=&quot]เถ้าแก่จึงสั่งบ๋อยให้ยกกระเป๋าเดินทางขึ้นไปข้างบน และเอากุญแจไปไขห้องสำหรับผัวเมีย และเอาไปในห้องร้างที่จะให้ผมเข้าไปพักด้วย เมื่อเราขึ้นไปข้างบนมองดูสภาพ ก็เป็นโรงแรมบ้านนอกธรรมดาทั่วๆ ไป สองผัวเมียได้ห้องติดข้างถนนใหญ่ สำหรับผมบ๋อยเดินนำเอากุญแจไปเปิดอีกห้องหนึ่งอยู่ลึกเข้าไปมาก บ๋อยพยายามไขกุญแจเท่าไรไม่ออกเพราะมือสั่น ผมต้องหยิบกุญแจมาไขเอง เมื่อถือกุญแจก็เห็นสนิมติดมือ จึงรู้ว่าห้องนี้คงไม่ได้เปิดมานานแล้ว เมื่อเปิดออกแล้วเจ้าบ๋อยถามผมว่า [/FONT][FONT=&quot]“นายจะนอนห้องนี้หรือ” [/FONT][FONT=&quot]ผมพยักหน้า [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]บ๋อยจึงพูดว่า [/FONT][FONT=&quot]“นายเข้าไปก่อนซิ ประเดี๋ยวผมจะไปทำความสะอาดให้” [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ผมสังเกตดูรู้ว่าเจ้าบ๋อยคนนี้ลุกลี้ลุกลนชอบกล ผมจึงเข้าไปเปิดหน้าต่างออก ห้องรู้สึกอับๆ เห็นจะเป็นเพราะปิดไว้นาน มองดูสภาพก็ไม่เห็นมีอะไรผิดแปลก นอกจากมุ้งไม่มีและที่นอนม้วนไว้ สักครู่บ๋อยอีกคนนหนึ่งก็หอบเอาผ้าปูที่นอนหมอนมุ้งขึ้นมาและจัดการเช็ดกวาดทำความสะอาดกันสองคน และคุยกันซุบซิบซึ่งผมไม่รู้ว่าพูดอะไรกัน [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]แต่ที่ผิดสังเกตก็เพราะเจ้าบ๋อยสองคนพูดกันแล้วก็หันมาดูหน้าผม แล้วก็หัวเราะกันคล้ายผมเป็นตัวตลกผมไม่รู้เรื่อง เขาหัวเราะผมเพราะอะไร และผมก็ไม่เอาใจใส่เมื่อเช็ดถูปัดกวาด กางมุ้ง ปูที่นอน ใส่ปลอกหมอนเรียบร้อยแล้วก็ไม่เห็นว่ามันผิดกว่าห้องอื่นอย่างไรเลย ทำไมเถ้าแก่เจ้าของโรงแรมจึงไม่บอกแต่ครั้งแรก แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะเราก็ได้ห้องนอนเรียบร้อยแล้ว ไม่ต้องวิตกว่าจะต้องไปหาที่อื่นนอน [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ทราบว่าตามปกติห้องพักไม่ค่อยจะมีคนเต็ม แต่คราวนั้นมีนักสำรวจทั้งไทยและฝรั่ง ๕ คน ได้มาเช่าห้องไว้ จึงทำให้โรงแรมนี้เต็ม เย็นนั้นผมอาบน้ำชำระร่างกายเสร็จแล้วก็เดินลงมาดูอาหารสั่งอาหาร รู้สึกว่าเมื่อผมลงมานั่ง พวกบ๋อยและคนจีนไหหลำบนโรงแรมนั้นต่างมองผมเป็นตาเดียวกัน ผมต้องก้มหน้าลงดูเสื้อผ้าอาจจะใส่ไม่เรียบร้อยหรือขาด แต่ดูแล้วดูอีกก็ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติ แล้วก็เลยคิดว่าใครจะดูเราอย่างไรก็อย่าไปสนใจเลย เมื่อผมสั่งอาหารทานเสร็จแล้วก็กลับขึ้นไปนอนพักในห้อง [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]สักครู่บ๋อยก็เอาตะเกียงเติมน้ำมันมาเสร็จเรียบร้อยขึ้นมาให้ แต่ก็เป็นเรื่องที่ทำให้ผมสงสัยว่า เพียงเอาตะเกียงขึ้นมาก็ต้องขึ้นมาตั้งสองคน ผมอยากจะให้รู้แน่ จึงสั่งให้บ๋อยเอาบุหรี่ขึ้นมาให้ผมหนึ่งซอง แต่แล้วทำให้ผมสนใจมากขึ้นเพราะเพียงยาซองเดียวก็ยังขึ้นมาให้ผมตั้งสองคน ผมนึกแต่ในใจว่าโรงแรมนี้คงมีสิ่งผิดปกติเป็นแน่เมื่อเข้ามาในห้องที่ผมอยู่ เมื่อบ๋อยออกไปแล้ว ผมก็นั่งคิดสักครู่หนึ่ง จึงใส่กุญแจห้องแต่จุดไฟทิ้งไว้ แล้วก็เดินลงบันไดไปข้างล่างเห็นแสงไฟเจ้าพายุแขวนอยู่กลางห้อง มีพวกจีนไหหลำนั่งคุยกันเสียงดังใต้แสงเจ้าพายุ พอผมเดินลงไปเสียงที่ดังก็ค่อยลงทันที ผมก็ทำเป็นไม่สนใจ [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]เถ้าแก่เจ้าของโรงแรมถามว่า [/FONT][FONT=&quot]“คุณจะต้องการอะไรบ้างครับ”[/FONT][FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ผมจึงบอกว่า [/FONT][FONT=&quot]“อยากได้น้ำชาจีนสักหนึ่งกา บอกบ๋อยเอาขึ้นไปให้ด้วย”[/FONT][FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]เสียงเถ้าแก่สั่งบ๋อยเป็นภาษาไหหลำ แล้วพูดโต้ตอบกันสองสามคำ เถ้าแก่หันมาพูดกับผมว่า [/FONT][FONT=&quot]“ประเดี๋ยวเขาจะเอาขึ้นไปส่งพร้อมกับคุณ”[/FONT][FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ผมก็เลยบอกว่า [/FONT][FONT=&quot]“เอาขึ้นไปได้ผมจะนอนละ”[/FONT][FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]เมื่อผมพูดแล้วก็เดินขึ้นไป ก็เห็นบ๋อยถือกาน้ำชาขึ้นมาขึ้นมาพร้อมกันสองคนเดินตามหลังผมขึ้นไป เมื่อผมไขกุญแจเข้าไปในห้องเจ้าบ๋อยก็เข้าไปในห้อง วางกาน้ำชาด้วยท่าทางงกๆ เงิ่นๆ ผมเตรียมไว้แล้ว พอเห็นแกจะรีบออกจากห้องผมก็จับข้อมือไว้ผมเห็นบ๋อยคนที่ถูกจับมือ ตกใจสะดุ้งสุดตัวปากสั่นพูดว่า[/FONT][FONT=&quot] [/FONT][FONT=&quot]“คุณอย่าเล่นอย่างนี้ผมใจไม่ดี” [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ผมจึงถามว่า [/FONT][FONT=&quot]“นี่อยากจะถามอะไรหน่อยนะ ฉันรู้สึกมีอะไรแปลกหูแปลกตาลึกลับมากในโรงแรมนี้”[/FONT][FONT=&quot] ผมสังเกตดูบ๋อยสองคนได้ยินคำพูดแล้วทำตาเหลือกกลัวคนจะได้ยิน ชี้มือไปข้างนอกห้อง ผมเดินตามออกไปเพราะแกแสดงกิริยาหวาดกลัวมาก พอออกไปพ้นห้องแล้ว แกก็กระซิบบอกเบาๆ กลัวใครจะได้ยินว่า [/FONT][FONT=&quot]“ผี” [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ผมก็อดหัวเราะไม่ได้ จึงถามว่า [/FONT][FONT=&quot]“อยู่ที่ไหน” [/FONT][FONT=&quot]บ๋อยสองคนรีบกระซิบบอกว่า [/FONT][FONT=&quot]“ในห้องคุณ” [/FONT][FONT=&quot]เมื่อผมรู้เรื่องผมก็หัวเราะ เพราะผมไม่ใช่คนกลัวผี จึงบอกกับบ๋อยว่า [/FONT][FONT=&quot]“ไม่ต้องตกใจ ไม่ต้องกลัว” [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]บ๋อยทั้งสองเห็นผมพูดเช่นนั้นก็ชักจะกล้าขึ้นมาบ้าง เพราะเดิมแกคงคิดว่าพอบอกว่า [/FONT][FONT=&quot]“ผีอยู่ในห้อง”[/FONT][FONT=&quot] ผมคงจะสะดุ้งคงจะตกใจกลัว แต่กลับตรงกันข้ามผมกลับหัวเราะ แกคงนึกว่ามาพบคนบ้าบิ่นเข้าแล้ว เลยทำให้แกพลอยกล้าไปด้วย พูดออกมาว่า [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]“[/FONT][FONT=&quot]ผมพูดจริงๆ ครับ ไม่ได้พูดเล่น ไม่มีใครนอนจนสว่างได้เลย บางทียังไม่ทันครึ่งคืนก็วิ่งออกจากห้องไม่ทัน เพราะตกใจกลัวมาก ไม่กล้าเข้าไปในห้องอีก เถ้าแก่จึงไม่ค่อยให้ใครพัก[/FONT][FONT=&quot]” [/FONT]

 

<!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <wunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:ApplyBreakingRules/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <wontGrowAutofit/> </w:Compatibility> <w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--> [FONT=&quot]ผมจึงบอกว่า [/FONT][FONT=&quot]“ขอบใจเธอสองคนมาก ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก เรื่องผีฉันไม่เคยกลัวเลย ผีชอบหลอกคนขี้ขลาด คนใจอ่อนคนตกใจง่าย คนขี้กลัว ฉันใจเข้มแข็งมากพอที่ผีกลัวฉัน ธรรมดาผีไม่หลอกคนเล่นสนุก ผีต้องมีอะไรทุกข์ร้อนเพื่อให้คนช่วย เอาละฉันจะเข้าไปนอนให้สบายเลย” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]เมื่อผมพูดแล้วก็รีบกลับเข้าไปในห้องใส่กลอนภายในแล้ว ก็ไขไส้ตะเกียงให้สว่างขึ้น เพื่อจะคอยดูเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นต่อไป เมื่อทราบว่าเป็นผีผมก็เบาใจ เสียงบ๋อยสองคนได้ยินผมพูดชักจะกล้าขึ้นบ้าง ลงไปพูดอะไรข้างล่างแล้วก็มีเสียงโจษจันเป็นภาษจีนผมไม่เอาใจใส่ ตาก็จ้องทางหน้าต่างที่เปิดไว้จนผมง่วงนอนก็ยังไม่เห็นมีอะไรผิดแปลกเกิดขึ้น จนผมหลับไปนานเท่าใดไม่ปรากฏ [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]พอลืมตาขึ้นเห็นตะเกียงที่สว่างไสวอยู่นั้นก็ค่อยๆ หรี่ลงไฟนวลเมื่อแสงไฟจวนจะดับเป็นสีน้ำเงิน ผมต้องลุกขึ้นนั่งเบิกตากว้างขึ้นดู เพราะเห็นผู้หญิงสวยแต่งตัวเป็นชาวเมืองเหนือ รูปร่างค่อนข้างสวย แต่หน้าเปรอะเปื้อนเลือด ประเดี๋ยวก็ทำหน้าสวยงามประเดี๋ยวก็ทำหน้าน่าเกลียดน่ากลัว แล้วก็มายืนจ้องหน้าดูผม จนเห็นหน้าของเธอเกือบมาติดหน้าผมอยู่แล้ว ผมมีจิตใจเข้มแข็ง แม้ว่าเธอแสดงหน้าตาอย่างไรผมก็ไม่กลัว เพราะผมรู้ว่าแกเป็นผี ผมต้องทำจิตใจให้เข้มแข็ง แกทำอะไรผมไม่ได้ สักครู่แกเห็นผมไม่กลัว แกก็ถามเป็นเสียงชาวเหนือว่า [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]“คุณบ่กลัวข้าเจ้า”[/FONT][FONT=&quot] ผมสั่นศีรษะบอกว่า [/FONT][FONT=&quot]“ไม่กลัวเพราะเธอเป็นผี”[/FONT][FONT=&quot] เธอถามว่า [/FONT][FONT=&quot]“เพราะอะไร”[/FONT][FONT=&quot] ผมบอกว่า [/FONT][FONT=&quot]“เพราะฉันก็เคยเป็นผีเหมือนเธอ เมื่อฉันยังไม่เกิดเป็นคน แหละเธอก็เคยเป็นคนเมื่อยังไม่เป็นผี” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]เธอพูดว่า [/FONT][FONT=&quot]“ข้าเจ้ารู้ว่าคุณเป็นคนใจเข้มแข็ง ไม่เหมือนคนอื่น พอเห็นข้าเจ้าตกใจกลัววิ่งหนีไป เราจึงไม่รู้เรื่องกันเลย”[/FONT][FONT=&quot] เธอพูดขึ้นเป็นปกติ และรูปร่างก็เปลี่ยนแปลงไปในทางดี ไม่แสดงกิริยาจะเอาชนะผมอีกต่อไป เราจึงได้พูดกันอย่างธรรมดา [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ผมจึงถาม [/FONT][FONT=&quot]“เธอต้องการอะไร ที่คอยหลอกคนที่มาพักในห้องนี้ทำให้เขาตกใจกลัว”[/FONT][FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ทันใดนั้นเธอก็สยายผมแล้วก้มหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้น โศกเศร้าเสียใจ ผมปล่อยให้เธอร้องไห้จนจุใจ แล้วเธอก็เงยหน้าขึ้นพลางพูดทั้งน้ำตาว่า [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]“ข้าเจ้าได้รับความลำบาก ต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ในที่นี้มานานแล้ว ได้รับความอดอยากยากแค้น ไม่มีใครทำบุญอุทิศกุศลให้พ้นทุกข์ ข้าเจ้าขอคุณเจ้าช่วยข้าเจ้าด้วย เพื่อจะได้พ้นทุกข์พ้นการทรมานจากที่นี่ไปเกิดบ้าง”[/FONT][FONT=&quot] เธอพูดแล้วก็ร้องไห้สะอึกสะอื้น [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ผมรู้สึกสงสารอย่างจับใจจึงบอกเธอว่า [/FONT][FONT=&quot]“เอาเถิดจะหาทางช่วยเหลือเธอให้พ้นทุกข์พ้นร้อนเท่าที่จะหาทางช่วยเหลือเธอได้ ฉันจะไม่ลืมที่จะช่วยเธอเป็นอันขาดเธอชื่ออะไรนะ”[/FONT][FONT=&quot] เสียงของเธอตอบแกมสะอื้นว่า [/FONT][FONT=&quot]“ข้าเจ้าชื่อ บัวผัด”[/FONT][FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ผมย้ำทวนชื่อของเธอ แล้วก็ไม่รู้ว่ามีอะไรมาดลใจผมพูดออกมากับเธอว่า [/FONT][FONT=&quot]“อย่าร้องไห้เลย ฉันจะช่วยเธอได้แน่ จงวางใจเถิด แต่ฉันอยากจะขอร้องเธอว่าต่อไปนี้เธออย่าไปหลอกคนให้ตกใจกลัวอีก” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]เธอพูดว่า [/FONT][FONT=&quot]“ถ้าคุณรับรองจะช่วยข้าเจ้าแน่แล้ว ต่อไปข้าเจ้าก็จะไม่แสดงตัวอีกแล้ว ขอให้คุณช่วยข้าเจ้าไวๆ เถิด” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]พูดแล้วเธอก็ก้มลงกราบผม กราบแล้วกราบอีกจนผมเผลอสติไป เพียงจำได้ว่าเธอก้มกราบเท่านั้น ผมก็ล้มตัวลงนอนต่อจากนั้นก็ไม่รู้เรื่อง จนรุ่งเช้าผมตื่นขึ้นมาก็นึกถึงเรื่องที่ได้พูดกับวิญญาณของบัวผัดครึ่งหลับครึ่งตื่น พอเปิดประตูห้องก็พอดีนายฝรั่งสองคนและคนไทยอีกสามคนกำลังใส่กุญแจห้องแล้วลงไปข้างล่าง ผมคิดว่าแกคงเข้าป่าแต่เช้าไปสำรวจตามเคย เช้าวันนั้นตามความสังเกตของผม เหมือนว่าตัวของผมเป็นวีรบุรุษในโรงแรมเพราะคนในโรงแรม ตั้งแต่ตัวเถ้าแก่ตลอดถึงบ๋อยหรือกุ๊ก รู้สึกว่าเอาใจใส่กับผมมาก [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ถามผมว่า [/FONT][FONT=&quot]“คุณ เมื่อคืนนี้นอนสบายดีหรือ ?”[/FONT][FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ผมบอกว่า [/FONT][FONT=&quot]“สบายดี ขอบใจที่เอาใจใส่” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]เจ้าบ๋อยสองคนนั้นแอบเข้ามากระซิบถามว่า [/FONT][FONT=&quot]“เมื่อคืนคุณพบผีผู้หญิงหรือเปล่า ?”[/FONT][FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ผมตอบสั้นๆ ว่า [/FONT][FONT=&quot]“พบ”[/FONT][FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]บ๋อยถามผมต่อไปว่า [/FONT][FONT=&quot]“ทำไมคุณไม่วิ่งออกจากห้องล่ะ”[/FONT][FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ผมตอบว่า [/FONT][FONT=&quot]“ก็ฉันไม่กลัวนี่”[/FONT][FONT=&quot] [/FONT]

 

<!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <wunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:ApplyBreakingRules/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <wontGrowAutofit/> </w:Compatibility> <w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--> [FONT=&quot]แกจึงพูดว่า [/FONT][FONT=&quot]“คุณเป็นคนแรกที่นอนได้ตลอดคืน คุณมีของดีอะไรนะ หรือมีคาถาของผมบ้างได้ไหม ?”[/FONT][FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ผมจึงตอบว่า [/FONT][FONT=&quot]“ฉันไม่มีคาถาอาคมอะไร ถ้าเราใจอ่อนเราก็กลัวผี ถ้าเราใจเข้มแข็งผีก็กลัวเรา ต่อไปนี้ไม่ต้องกลัวแล้วรับรองว่าเธอไม่มาหลอกอีก” [/FONT][FONT=&quot]รู้สึกว่าเจ้าบ๋อยมันแสดงความดีใจ ไปเที่ยวบอกคนในโรงแรมตามความเข้าใจของแกว่า ผมได้ปราบผีแล้วไม่มีอยู่ในห้องนั้นอีกต่อไป [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]หลังจากนั้นผมก็เดินทางไปอีกหลายแห่ง สุดท้ายปลายทางผมก็ขึ้นรถไฟไปเชียงใหม่ พอผมขึ้นไปบนรถก็พบกับ พระภิกษุอาวุโสชั้นเถระผู้ใหญ่องค์หนึ่ง อยู่บนรถไฟชั้นหนึ่ง ผมดีใจมากเพราะท่านอาจแก้ปัญหาผมได้บ้าง เมื่อผมเข้าไปนมัสการท่านแล้วก็สนทนาด้วย ท่านแสดงความเมตตาปรานีสมเป็นสมณะ และก็ทราบว่าท่านอยู่กรุงเทพฯ กำลังจะไปเชียงใหม่เหมือนกัน แต่จะลงพักที่ลำพูนสัก ๒ - ๓ วัน จากนั้นก็จะขึ้นรถยนต์จากนครลำพูนไปพักที่จังหวัดเชียงใหม่ [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ผมจึงถามขึ้นว่า ถ้าเราจะทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้วิญญาณของคนตายแล้วจะทำอย่างไรจึงจะถึงผู้ตาย ผมก็เล่าเรื่องประหลาดวิญญาณของบัวผัดถวายท่านแล้วก็เห็นท่านนิ่งครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]“เห็นจะต้องทำสังฆทานอุทิศ ซิคุณ”[/FONT][FONT=&quot] แล้วท่านก็บอกถึงสิ่งที่ต้องถวายพระ และให้พระท่านช่วยจัดที่พระพุทธ การนิมนต์พระก็ไม่เจาะจงว่าองค์ใด เราไม่มีบ้านถวายที่วัดก็ได้ คราวนั้นผมขึ้นไปถึงเชียงใหม่ ใจนั้นคิดจะช่วยวิญญาณบัวผัดให้พ้นเวรกรรมตามที่รับปากไว้แล้ว ฉะนั้น เมื่อผมขึ้นไปเชียงใหม่และพักที่โรงแรมรถไฟเชียงใหม่ ก่อนอื่นคิดว่าควรจัดการทำสังฆทานเพราะในชีวิตน้อยคนนักที่ได้พบกับเหตุการณ์ประหลาดเช่นนี้ จะต้องใช้เงินเท่าใดผมก็ยอมที่จะอุทิศส่วนกุศล เพราะยังครุ่นคิดถึงวิญญาณของบัวผัดที่ร้องไห้อ้อนวอนขอความช่วยเหลืออยู่ไม่รู้ลืม [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ผมจึงจัดการไปหาสิ่งของเพื่อทำสังฆทาน ทุกสิ่งทุกอย่างหาได้โดยเรียบร้อยจากตลาดวโรรส ผมนึกขึ้นมาได้ว่าที่เชียงใหม่นี้มีวัดที่พระสงฆ์ไทยภาคกลางมาจำพรรษาอยู่ แต่ก็มีวัดซึ่งมีพระพม่าจำพรรษาอยู่เหมือนกัน ซึ่งมีสองวัดอยู่ใกล้ติดกัน คือวัดพระไทยและวัดพระพม่า ผมจึงคิดว่าควรจะไปคอยอยู่ทางเข้าวัดไทย เพื่อให้แน่ว่าจะได้ถวายสังฆทานพระสงฆ์ไทยไม่ผิด เพราะเมื่อท่านบิณฑบาตแล้วกลับวัด [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]เมื่อผมลำเลียงเครื่องถวายสังฆทานตามที่พระผู้ใหญ่ท่านได้แนะนำ โดยรถม้าของชาวพม่าผู้ขับ ผมรอไม่นานนักก็พบพระสงฆ์ท่านกลับจากบิณฑบาตจะเข้าวัด ผมจึงนิมนต์ให้ท่านรับสังฆทานที่วัด โดยรอนิมนต์พระครบสี่องค์ พระท่านได้ช่วยจัดการให้เป็นที่เรียบร้อย และสอนให้ผมทุกสิ่งในคำถวายสังฆทานแล้วท่านก็ให้กรวดน้ำ เมื่อเสร็จแล้วก็รู้สึกจิตใจของผมชุ่มชื่น ที่ได้ทำสังฆทาน [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]หายความทุกข์หนักอกที่รับปากกับวิญญาณบัวผัด ผมก็ทำตามสัญญาเสร็จโดยสมบูรณ์ไปแล้ว ทางวิญญาณของบัวผัดปีศาจหญิงผู้น่าสงสารนี้จะได้รับส่วนบุญหรือไม่ผมก็ไม่แน่ใจ แต่อย่างน้อยผมก็ได้รับการตอบแทนทางจิตใจ ได้รับความสบายใจ คล้ายกับว่าผมได้ทำงานชิ้นใหญ่อันหนึ่งเสร็จสิ้นไป จิตใจก็โล่งหายหนักอก หลังจากนั้นเมื่อผมติดต่อการงานทางเชียงใหม่เรียบร้อยก็กลับกรุงเทพฯ [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ต่อนั้นมาไม่นานนัก ผมก็ต้องขึ้นมาทางภาคเหนือด้วยกิจการงาน คราวนั้นผมจำได้ว่าพักที่โรงแรมรถไฟที่สบตุ๋ย นครลำปาง ตามปกติผมไม่ชอบพักในเมืองเพราะผู้คนจอแจไม่สงบ และผู้จัดการที่โรงแรมรถไฟนี้กับผมชอบพอกันมาก เพราะทุกครั้งที่ผมมานครลำปาง ผมก็จะต้องมาพักที่โรงแรมนี้เป็นประจำ เมื่อผมมาพักแล้วก็ตั้งใจว่า จะเดินทางต่อไปถึงเชียงรายในวันรุ่งขึ้น จึงสั่งให้คนไปช่วยจองรถที่ออกเดินทางไปเชียงรายในวันรุ่งขึ้นเช้า และผมขอจองนั่งข้างหน้ารถ เมื่อคนรับใช้ขี่จักรยานออกไปไม่ช้าก็กลับมาบอกว่า ได้ตกลงจองที่นั่งข้างหน้าไว้ให้แล้ว พรุ่งนี้เช้ารถออกเวลา ๘ โมง รถจะมารับที่โรงแรมให้ผมเตรียมตัวไว้ด้วย [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]จากนั้นผมก็เพียงรอเวลาที่จะออกเดินทางให้ไปถึงจุดหมายปลายทาง เพื่อติดต่อการงานทางเชียงราย แต่แล้วคืนวันนั้นผมก็ได้รับความประหลาดอัศจรรย์อีกครั้งก็คือผมหลับไปจวนรุ่งสว่างแล้วฝันว่า ได้เห็นบัวผัดเดินเข้ามาในโรงแรมที่ห้องผมนอน ในฝันนั้นว่าแกแต่งตัวสวยงามหน้าตายิ้มแย้มผุดผ่อง ไม่มีความเศร้าโศกเหมือนเมื่อพบแกเป็นครั้งแรกเลย เธอมาใกล้ผมแล้วยกมือขึ้นไหว้ ผมก็ตะลึง [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]เธอจึงพูดว่า [/FONT][FONT=&quot]“คุณได้ช่วยข้าเจ้าพ้นทุกข์แล้ว บัวผัดจึงมาหาคุณได้เพื่อมาขอบคุณที่ได้ช่วยตามที่รับปากกับข้าเจ้าไว้ ข้าเจ้ามานี้ก็เพื่อจะมาบอกให้คุณรู้อีกอย่างหนึ่ง คือ พรุ่งนี้รถที่จะออกเดินทางไปเชียงราย ออกเวลา ๘ โมง ถึง ๙ โมงเช้านั้น ขอให้คุณงดเดินทางเสียอย่าได้ไปเลย รถคันนั้นสี..... คนขับรถรูปร่าง..... ใส่เสื้อสี..... ขอให้จำคำของข้าเจ้าไว้ด้วย อย่าเดินทางตอนเช้าพรุ่งนี้ ขอคุณจงเสียเงินให้เขาไป ข้าเจ้าลาละ หมดหน้าที่ของข้าเจ้าแล้ว”[/FONT][FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]รุ่งเช้าผมตื่นนอนก็ยังจำภาพฝันอย่างติดหูติดตา ทั้งคำพูดของบัวผัดก็ยังไม่ลืม แต่มาคิดทบทวนดูแล้วก็จะไปเชื่ออะไรกับความฝัน ทั้งคนทางโรงแรมก็ไปจองรถและที่นั่งไว้เรียบร้อยแล้ว เช้า ๘ โมง รถก็จะมารับ ผมจึงตัดสินใจว่า จะไม่เชื่ออะไรกับความฝันให้เสียงานเสียการเปล่าๆ พอ ๗ โมงเช้า ทางโรงแรมก็จัดไข่ลวก และขนมปังกาแฟมาให้ผมที่ห้อง ผมแต่งตัวเตรียมไว้พร้อมเพื่อไม่ได้เสียเวลา เมื่อรถมาก็จะได้ไป [/FONT][FONT=&quot][/FONT]

 

<!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <wunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:ApplyBreakingRules/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <wontGrowAutofit/> </w:Compatibility> <w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--> [FONT=&quot]หลังจากจัดการกับอาหารเช้าที่ทางโรงแรมจัดมาให้เรียบร้อยแล้ว ก็นั่งอ่านหนังสือเพื่อรอเวลารถมารับออกเดินทาง พลางดูนาฬิกาเรือนใหญ่ที่ติดอยู่ข้างฝาของโรงแรมก็เห็นจวนจะ ๘ โมงแล้ว คิดในใจว่าเจ้าของรถคงจะตระเวนรอบตลาดเพื่อหาคนโดยสาร แต่แล้วก็ได้ยินเสียงแตรรถดังขึ้น ไม่ช้าก็เห็นรถแล่นเข้ามาในโรงแรม เสียงคนรถร้องบอกมาตลอดทางว่า [/FONT][FONT=&quot]“เชียงฮาย เชียงฮาย !” [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]พอรถจอดหน้าโรงแรมผมก็ต้องตกตะลึง เพราะรถคันนั้นมันตรงกับความฝันทั้งสีของรถ ทั้งสีของเสื้อคนขับ และก็เหมือนเสียงกระซิบแว่วๆ ว่า [/FONT][FONT=&quot]“คุณอย่าไป เชื่อข้าเจ้าเถิด” [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ผมต้องขนลุกขึ้นมาทันที [/FONT][FONT=&quot]“คุณอย่าไป เชื่อข้าเจ้าเถิด”[/FONT][FONT=&quot] ผมตัดสินใจเป็นครั้งสุดท้าย เดินลงจากโรงแรมตรงไปที่รถซึ่งกำลังรอผมอยู่หน้าโรงแรม พลางควักเงินค่าโดยสารออกให้แล้วพูดกับคนขับรถว่า [/FONT][FONT=&quot]“ขอบใจน้องชายที่มารอตามเวลา ขอชำระค่าโดยสารไปถึงเชียงราย แต่ฉันไม่ไปหรอกวันนี้ ขอโทษด้วยนะ”[/FONT][FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]คนรถรับเงินแล้วก็งงๆ เพราะไม่คิดว่าผมจะไม่ไปเพราะเห็นเตรียมตัวรออยู่ก่อนแล้ว เมื่อแกรับเงินจากผมแล้วก็บอกว่า [/FONT][FONT=&quot]“ไม่เป็นไรครับ”[/FONT][FONT=&quot] แล้วไม่ช้ารถคันนั้นก็ออกจากโรงแรมไป ผมเองก็ไม่แน่ใจว่าตัดสินใจไปนั้นผิดหรือถูก สิ่งที่น่าคิดก็คือผมมีธุระด่วนทางเชียงราย และต้องกลับถึงกรุงเทพฯ ช้ากว่ากำหนดหนึ่งวันโดยไม่มีเหตุผล [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]งานทุกอย่างวางแผนไว้ก็เคลื่อนหมด ตามธรรมดาผมเป็นคนที่ไม่เชื่อโชคลาง วันนี้ผมไม่ได้ออกจากโรงแรมใช้เวลาบันทึกเรื่องและอ่านหนังสือเท่าที่มีติดตัว แต่แล้วเย็นวันนั้นเองบ๋อยที่โรงแรมไปได้ข่าวมาจากตลาดว่า รถโดยสารคันที่จะรับผมไปเชียงรายตอนเช้านั้น วิ่งไประหว่างทางได้เกิดอุบัติเหตุตกเขาลงเหวข้างทาง คนโดยสารได้รับบาดเจ็บสาหัสและล้มตาย [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ผมได้ทราบข่าวร้ายแรงที่น่าสยดสยอง ซึ่งผมก็ไม่รู้สึกสะดุ้งสะเทือน เพราะจิตใจผมเข้มแข็งพอ แต่ผมก็สุดที่จะระงับความตรึงใจที่ผมได้รอดอุบัติเหตุคราวนี้ ก็เพราะวิญญาณของผู้หญิงผู้หนึ่ง ผมตื้นตันใจ พูดอะไรไม่ออก ผมเป็นลูกผู้ชายที่มีจิตใจเข้มแข็งอย่างไม่ย่อท้อต่อภัยอันตรายใดๆ แต่ต้องมาสะอื้นด้วยความตื้นตันใจ ผมเล่าไม่อาย ผมต้องร้องไห้จิตใจผมอ่อนลง เพราะความดีของดวงวิญญาณผู้หญิงผู้หนึ่ง ผมอยากจะเรียกว่า [/FONT][FONT=&quot]“วิญญาณกตัญญู” [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]คืนวันนั้น เราเล่าเหตุการณ์ที่ผ่านๆ สู่กันฟังจนดึก แล้วเราก็เข้านอน แต่ข้าพเจ้าอดคิดอดนึกถึง [/FONT][FONT=&quot]“วิญญาณกตัญญู” ของเพื่อนร่วมโรงแรมเสียมิได้ เช้าขึ้นเราต่างก็แยกกันที่สถานี ข้าพเจ้าขึ้นเหนือ แต่ท่านผู้นั้นล่องลงใต้ เรื่องวิญญาณกตัญญูเป็นเรื่องน่าคิดเรื่องหนึ่ง [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot].................... เอวัง ....................[/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]credit :: [/FONT]

[FONT=&quot][/FONT]

[FONT=&quot]
[/FONT]​

 

<!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <wunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:ApplyBreakingRules/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <wontGrowAutofit/> </w:Compatibility> <w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--> [FONT=&quot]กฎแห่งกรรม เรื่องที่ [/FONT][FONT=&quot]14 จากหนังสือกฎแห่งกรรม ฉบับสมบูรณ์ ของ ท.เลียงพิบูลย์[/FONT]
[FONT=&quot]นอกฝัน[/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]“ความฝัน”[/FONT]
[FONT=&quot]เป็นหัวข้อที่มีผู้ได้กล่าวถึงกันมามากแล้ว[/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]ทั้งว่าด้วยมูลเหตุและผลแห่งความฝันนั้น[/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]แต่ข้อเขียนของข้าพเจ้านี้ ไม่ได้มีความมุ่งหมาย[/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]ที่จะแสดงถึงมูลเหตุและผลที่เกิดจากการฝันของข้าพเจ้า[/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]บังเอิญมีความเกี่ยวข้องถึงความหมายตามจุดประสงค์[/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]ที่จะกล่าวในหนังสือนี้ประการหนึ่ง[/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]กับความประหลาดมหัศจรรย์ที่เกิดขึ้นทั้งในขณะฝัน [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]และขณะที่ตื่นอยู่ของข้าพเจ้าอีกประการหนึ่ง เป็นที่น่าพิศวงอย่างยิ่ง[/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]สมควรแก่การนำมาเล่าสู่ท่านที่เคารพรักทั้งหลาย [/FONT][FONT=&quot]…[/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT][FONT=&quot]เมื่อข้าพเจ้ายังเป็นเด็กอยู่ในวัยรุ่น บ้านข้าพเจ้าอยู่ทางอำเภอบ้านทะวาย (เดี๋ยวนี้เป็นอำเภอยานนาวา)[/FONT][FONT=&quot] [/FONT][FONT=&quot]ในหมู่บ้านทะวายนั้น ชาวบ้านส่วนมากเป็นชาวทะวาย และพูดภาษาทะวายซึ่งฟังคล้ายพม่า หมู่บ้านทะวายดังกล่าว ในสมัยนั้นจะมีชาวไทยปะปนอยู่บ้างก็เป็นส่วนน้อย [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] มีวัดในพุทธศาสนาวัดหนึ่ง เจ้าอาวาสวัดเป็นชาวทะวาย ผู้คนเคารพนับถือท่านมากทั้งชาวไทย ชาวจีน ชาวพม่าและผู้ซึ่งนับถือศาสนาทั่วไป ชาวบ้านมักจะเรียก ท่านว่า [/FONT][FONT=&quot]“ท่านใหญ่”[/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT][FONT=&quot]ท่านมีรูปร่างที่สูงสง่า มีหูยาว อารมณ์ดี เยือกเย็น เต็มไปด้วยความเมตตากรุณา และเป็นภิกษุที่ถือวินัยเคร่งครัด มีอิริยาบถสำรวม นอกจากนั้นยังเชี่ยวชาญทางวิปัสสนากรรมฐาน เป็นที่เคารพนับถือกันทั่วไป[/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT][FONT=&quot]บรรดาชาวบ้านที่เลื่อมใสศรัทธาท่าน เมื่อเกิดอาการเจ็บป่วยแม้มีอาการหนักถึงขนาดหมอไม่รับ ก็มักไปหาให้ท่านช่วยเหลือ ท่านจะเข้าสมาธิดูทางกระแสจิตให้ในตอนกลางคืน พอตอนเช้าเมื่อเจ้าของไข้ไปหา ท่านจะแจ้งให้ทราบถึงวิธีการรักษา หรือบอกอาการของโรคให้ทราบ และแนะนำให้ไปหาหมอที่มีรูปร่างลักษณะดังที่ท่านบอก หรือไม่ก็บอกทิศทางที่จะไปตามหมอที่จะมารักษา เท่าที่ข้าพเจ้าทราบส่วนมากผู้ที่ได้รับการรักษาตามคำของท่าน มักหายเป็นปกติ ท่านไม่เคยเรียกร้องสิ่งตอบแทนจากผู้ใด และช่วยเหลือทุกคนที่ไปหาท่านเหมือนกันหมด[/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT][FONT=&quot]เมื่อเด็กๆ ข้าพเจ้ามีเพื่อนเป็นลูกศิษย์ของท่านใหญ่ เมื่อคราวโรงเรียนหยุดข้าพเจ้าเคยเข้าไปคลุกคลีอยู่ในวัดเสมอ[/FONT][FONT=&quot] [/FONT][FONT=&quot]มีบางครั้งที่พระบางองค์เกิดอาพาธไปบิณฑบาตไม่ได้ ข้าพเจ้าก็รับอาสาไปรับบาตรตามชาวบ้านแทน (ในสมัยนั้นศิษย์วัดไปรับบาตรแทนพระที่อาพาธได้) การทำบุญรู้สึกว่ามีชาวบ้านเลื่อมใสศรัทธามาก ตามบ้านเรือนของชาวบ้าน ทั้งชาวไทยและชาวทะวาย จะสร้างม้าไว้หน้าบ้านทุกบ้านสำหรับตั้งขันข้าวและถาดอาหารคาวหวานเพื่อรอใส่บาตรพระ ที่วัดนี้มีพระออกบิณฑบาตเข้าแถวเป็นระเบียบเรียบร้อยตามลำดับ คือท่านใหญ่เจ้าอาวาสเป็นผู้เดินนำหน้า และรองลงไปตามอาวุโสของพระที่มีพรรษามากน้อย ตลอดไปถึงหางแถวคือเณร รวมทั้งสิ้นประมาณ [/FONT][FONT=&quot]40-50 องค์ พอได้เวลาย่ำรุ่งก็เดินออกจากวัดเข้าไปยังหมู่บ้าน ออกถนนใหญ่แล้วเดินอ้อมกลับวัดระยะทางไม่ไกลนัก และเป็นทางเดินประจำทุกวัน พระทุกองค์ได้ข้าวเต็มบาตร ถึงกับบางครั้งต้องมีศิษย์ไปคอยนำกระบุงถ่ายในระหว่างครึ่งทาง ซึ่งนับว่าบริบูรณืในเรื่องอาหาร[/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] ที่วัดนี้มีประเพณีอย่างหนึ่ง คือ ในวัดขึ้น [/FONT][FONT=&quot]14 ค่ำ ก่อนออกพรรษาในตอนเย็นวันนั้น จะมีชาวบ้านนำขันใส่ข้าวสาร ผลไม้อื่นๆ ไปไว้ที่ศาลาวัด แต่ยังไม่ถวายพระ[/FONT][FONT=&quot] [/FONT][FONT=&quot]พอตกเวลา [/FONT][FONT=&quot]01.00 น. หรือ 02.00 น. หลังเที่ยงคืน ทางวัดจะจัดการหุงข้าวที่ชาวบ้านนำไปนั้นเป็นกระทะใหญ่ๆ หลายกระทะ แล้วให้เด็กศิษย์วัดและชาวบ้านที่อาสาเที่ยวตะโกนป่าวร้องชาวบ้านให้ไปปั้นข้าว ซึ่งเรียกกันว่า [/FONT][FONT=&quot]“ข้าวปั้นคาถาพัน”[/FONT][FONT=&quot] ที่วัด เด็กๆ ก็จะไปร้องบอกตามบ้านจนทั่วถึงกัน ให้รีบมาปั้นข้าวคาถาพัน ทางวัดจะจัดหากระด้งไว้พร้อมสรรพ เมื่อชาวบ้านมาถึงพร้อมเพรียงกันแล้ว ศิษย์วัดก็จัดการนำข้าวที่ชาวบ้านหุงเตรียมไว้ มาเทลงในกระด้ง พวกชาวบ้านก็จะลงมือปั้นข้าวขนาดเท่าฟองเป็ดหรือส้มเขียวหวาน หรืออุตริปั้นโตกว่านั้นก็สุดแล้วแต่ศรัทธา แต่บางคนก็หุงและปั้นมาจากบ้าน นำมาสมทบที่วัด เมื่อครบจำนวน 1,000 ก้อน ผลไม้ต่างๆ ดอกไม้และธูปเทยน เครื่องไทยธรรมเหล่านั้นครบสิ่งละ 1,000 ทุกอย่าง[/FONT]

 

<!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <wunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:ApplyBreakingRules/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <wontGrowAutofit/> </w:Compatibility> <w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--> [FONT=&quot] พอได้อรุณแสงเงินแสงทองขึ้น [/FONT][FONT=&quot]“ท่านใหญ่”[/FONT][FONT=&quot] [/FONT][FONT=&quot] กับพระลูกวัดก็ลงจากกุฏิไปทางท้ายโบสถ์ซึ่งชักประรำไว้ เมื่อให้ศีลเสร็จแล้ว พวกชาวบ้านก็ถวายอาหารและถวายข้าวคาถาพัน แล้วพระก็เริ่มเทศน์มหาชาติเรื่อง [/FONT][FONT=&quot]“[/FONT][FONT=&quot]เวสสันดรชาดก[/FONT][FONT=&quot]”[/FONT][FONT=&quot] รวดเดียวติดต่อกันไปตลอดทั้ง 13 กัณฑ์ เริ่มตั้งแต่รุ่งเช้าวันก่อนออกพรรษาถึงเช้าวันรุ่งขึ้นซึ่งพอดีเป็นวันออกพรรษา แรม 1 ค่ำ [/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] อาศัยเหตุดังนี้ ทำให้ข้าพเจ้ามีความแม่นยำมากขึ้น เพราะก่อนออกพรรษาเป็นวันสำคัญดังกล่ว ข้าพเจ้าได้นัดกับเพื่อนๆ ไว้ว่า จะชวนกันไปช่วยที่วัดทำบุญในคืนวันปั้นข้าวคาถาพัน เพื่อนจะไปปลุกข้าพเจ้าที่บ้านในคืนนั้น[/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot] ตามธรรมดา เมื่อข้าพเจ้ารับประทานอาหารเสร็จในตอนค่ำแล้ว มักออกเดินเล่นเป็นประจำเสมอ เริ่มเดินจากถนนสาทรฝั่งใต้ ผ่านโรงพยาบาลเซนต์หลุยส์ ถึงโรงสีคุณชม แล้วจึงกลับบ้าน ในสมัยนั้นถนนสาทรฝั่งใต้ ริมทางมีแต่นาข้าวเป็นส่วนมาก มีบ้านเรือนราษฎรเล็กน้อยห่างๆ กัน ส่วนทางฝั่งเหนือก็มีป่าต้นกระถิน ฉะนั้นหลังโรงพยาบาลเซนต์หลุยส์ออกไป เมื่อพ้นฤดูทำนาถึงกลายเป็นทุ่งกว้าง จะมีบ้างเล็กน้อยที่เป็นไร่ผักของชาวจีน ซึ่งเช่าที่ของชาวบ้านยกร่องปลูกผัก เมื่อก่อนถ้าเรียกว่าถนนสาทร ไม่ใคร่มีใครรู้จักแม้กระทั่งจีนลากรถ เพราะส่วนมากเรียกกันว่า [/FONT][FONT=&quot]“คลองเจ้าสัวยม”[/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ค่ำวันนั้น ข้าพเจ้าได้ออกไปเดินเล่นตามปกติ[/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]แต่ใจยังมุ่งและเป็นห่วงถึงการจะไปทำบุญที่วัด[/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]และกำหนดที่นัดเพื่อนไว้ว่าให้ไปตามที่บ้าน[/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]จึงได้รีบกลับเข้านอนแต่หัวค่ำ[/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ครั้นแล้วในความรู้สึกของข้าพเจ้าก็เลื่อนลอยเต็มไปด้วยความฉงนสนเท่ห์ เพราะปรากฏว่า สถานที่ที่ข้าพเจ้ากำลังยืนอยู่ ณ ที่ใด ตำบลใด ทั้งที่แสงเดือนในคืนขึ้น [/FONT][FONT=&quot]14 ค่ำ แจ่มจำรัสอยู่กลางฟ้า ข้าพเจ้าพยายามเหลียวมองสังเกตไปรอบๆ บริเวณ ก็ยังนึกไม่ออกอยู่นั่นเองว่าตนเองอยู่ที่ไหน[/FONT][FONT=&quot] [/FONT][FONT=&quot]จะว่าเป็นทุ่งหลังโรงพยาบาลเซนต์หลุยส์ก็ไม่ใช่ ขณะนั้นอากาศค่อนข้างเย็น ภูมิประเทศเบื้องหน้าเป็นทุ่งไกลสุดลูกหูลูกตา[/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้ากำลังเดินเลาะอยู่ชายทุ่งด้านหนึ่ง นึกเท่าไรก็นึกไม่ออกว่าหลงเข้าไปอยู่ที่ตำบลใด เป็นแต่รู้สึกตัวว่าได้หลงทางเสียแล้ว ครั้นจะเที่ยวถามใครก็ไม่เห็นมีผู้คนเดินผ่านมาเลย จึงตัดสินใจออกเดินเลียบชายทุ่งไป ซึ่งอีกด้านหนึ่งเป็นละเมาะไม้ ไม่มีบ้านคนเช่นกัน [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้าเดินอยู่เช่นนั้นเป็นเวลานานโข กระทั่วถึงหัวโค้งที่ชายละเมาะยื่นออกมา[/FONT][FONT=&quot] [/FONT][FONT=&quot]พอเลี้ยวหัวโค้งไปเล็กน้อย มองไปเบื้องหน้าแลเห็นแสงไฟวอมแวมเป็นจุดข้างหน้าไกลออกไป ข้าพเจ้าดีใจเพราะที่นั่นแสดงว่าต้องเป็นบ้านคน จึงรีบสาวเท้าเพื่อให้ถึงเร็วๆ อีกครู่หนึ่งก็ใกล้เข้าไปจนได้ยินเสียงขูดมะพร้าวและตำน้ำพริก เมื่อถึงหน้าบ้านนั้น สังเกตได้ว่าเป็นเรือนไม้ชั้นเดียว ใต้ถุนสองมีบันไดขึ้นทางหัวเรือนซึ่งเป็นนอกชานโล่งๆ แบบบ้านชาวนาในชนบท มีความอยู่ใต้ถุนเรือน จะเป็นกี่ตัวมองไม่ค่อยถนัด หน้าบ้านมีต้นไม้ใหญ่ขึ้นอยู่ แผ่เงามืดครึ้มไปเกือบทั่วลานดินหน้าบ้าน บนเรือนจุดตะเกียงซึ่งไม่ค่อยสว่างนัก มีควันตลบ ดูเหมือนจะเป็นตะเกียงลานซึ่งลานเสียใช้ไม่ได้ ตัวเรือนโล่งๆ ไม่มีฝาห้องทั้งด้านหน้าและด้านข้างมองดูคล้ายศาลาวัด มีหญิงสาว [/FONT][FONT=&quot]3-4 คนกำลังทำอาหารอยู่นอกรั้ว ซึ่งทำด้วยไม้กระบอกผูกไว้พอเป็นเขตไม่สู้แน่นหนานัก[/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]จึงได้ร้องถามออกไปว่า[/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]“ขอโทษเถอะครับ ทางไปคลองเจ้าสัวยมไปทางไหน?”[/FONT]
[FONT=&quot]เสียงผู้หญิงเหล่านั้นซุบซิบกันอยู่สักครู่ แล้วตอบลงมาว่า[/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]“พวกฉันไม่รู้จักหรอกจ้ะนาย คลองอะไรนั่นน่ะ ฉันไม่เคยได้ยินชื่อเลย”[/FONT]
[FONT=&quot]“นายหลงทางมาหรือ?”[/FONT][FONT=&quot] อีกเสียงหนึ่งร้องถามลงมา[/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้าจึงตอบว่า[/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]“จ้ะ ฉันหลงทางมา อ้อ! แล้วบางรักล่ะ ไปทางไหนจ๊ะ”[/FONT]
[FONT=&quot]“ไม่รู้จักจ้ะ นาย”[/FONT]
[FONT=&quot]“แล้วศาลาแดงล่ะจ๊ะ ไปทางไหน?”[/FONT]
[FONT=&quot]“ไม่รู้จักจ้ะ นาย”[/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT]
[FONT=&quot]ข้าพเจ้าถึงกับยืนงงและอึ้งเป็นครู่ นึกแปลกใจว่า ณ ที่ซึ่งข้าพเจ้ายืนอยู่บัดนี้ เป็นแห่งหนตำบลไหนกันแน่ ชาวบ้านที่นี่จึงไม่รู้จักบางรักและศาลาแดง[/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]ฉะนั้นข้าพเจ้าจึงลองถามไปอีกว่า [/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]“ถ้างั้นรู้จักบางกอกไหม กรุงเทพฯ น่ะ ที่นี่อยู่ในกรุงเทพฯ หรือที่ไหน?”[/FONT]
[FONT=&quot]“ไม่รู้จักจ้ะ นาย”[/FONT]