มีธรรมอันไหนไหมที่ช่วยละ ความคิดเลว

ด่าแบบไม่ได้ตั้งใจ อยู่ดีๆก็มีเสียงด่าออกมาจากข้างใน ขณะนั้นเองเราก็พยายามกดข่มไม่

ให้มันด่า พอเผลอก็มีเสียงเล็ดลอดออกมาได้ เราก็ยังพยายามกดไ้ว้อีก

อันนี้ผมก็เคยเป็น ไม่ใช่แค่เสียง เอาภาพมาด้วย ครบ ต่อไปมันคง สี่มิติ เลย

เป็นที่จิตฟุ้งซ่าน เลยมี

อานาปานสติ ต้องทำให้มาก แล้วจะทุเลาแต่อาจยังไม่ขาด ใช้เวลาหน่อยจึงจะเกือบหายสนิท

 

ถ้าเป็นอย่างนี้ อย่าพยายามกด เดี๋ยวเครียด จิตตก ให้ปล่อย

เออมึงด่าก็ด่าไป รู้แต่ว่ามันด่า รักษาอารมณ์ให้คง อย่าไปตกตามมัน

 

พี่พูดเหมือนพี่เหมือนผมเลย ผมพยายามกดหละ เครียด นอนไม่หลั3-4วันติดต่อกัน ปวดหัวมาก แต่สุดท้าย อัตตาหิอัตโนนาโถ ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน (เอาธรรมของพระพุทธเจ้าเป็นที่พึ่ง) อานาปานุสตินี่แหละ ภาวนาหลับไปเลย สบาย

 

ไม่รู้ว่าคิดอยากด่าพระ(คนอื่น)ไปทำไม อาจจะลองดูสาเหตุ
เช่น พระอยู่กะสีกา เรารู้สึกว่านี่ผิด พระไม่ควร เราเลยนึกด่าไม่พอใจ
เด็กแว๊นอยู่กะสาวมากมายไม่ซ้ำ เรากลับเฉยๆ ก็สมฐานะเค้า เรากลับไม่นึกด่า
ทีนี้พระนั้นทนไม่ไหวสึกมาเสพหญิงซะ ฐานะที่เราจะต้องด่าก็กลับไม่มีแล้ว
มันก็เป็นธรรมชาติของชายหญิง

คือการนึกด่านั้นเองไม่แน่นอน บางทีก็อยากด่า บางทีก็ไม่อยากด่า บางทีก็เป็นสมมติของเราเองเป็นความคาดหวังของเราเองที่อยากให้เป็นงั้นเป็นงี้ เป็นสิ่งที่ควบคุมไม่ได้เลย
และแม้ความไม่พอใจที่เกิดนี้เอง สุดท้ายมันก็ดับไปทั้งหมด ไม่ควรยึดมั่นให้ทุกข์เลย

อาจจะลองกลับกันแทนที่จะกดให้มันไม่อยากด่า ลองดูว่าเราจะอยากด่านี้นี่จะอยู่ไปได้ถึงไหน

ในการการปกป้องศาสนา การดำรงอยู่ของธรรมวินัย
เรื่องผู้อื่นปฎิบัติไม่ดีไม่ถูกนั้นควรติเตียนให้ทำในสิ่งที่ถูกก็สมควรอยู่ครับ ก็สอบถามติเตียนได้ครับแต่ก็ดูกาลเทศะเหมาะสม ติเตียนตอนเมาเดี๋ยวเค้าเอามีดแทงครับ รอให้สร่างก่อนก็แล้วกันครับ

 

ถ้าเป็นอย่างนี้ อย่าปล่อยไว้นาน เดี๋ยวเป็นโรคจิต

มี 3 ทาง รักษา

รักษาเองด้วยอานา รักษาด้วยการสะกดจิต หรือไม่ก็จิตแพทย์

แต่อานาก็เอาอยู่ เพราะมันจะไม่ขึ้นมา เมื่อเราเพ่งเลงอะไรเต็มจิต

มันไม่ขึ้น เป็นเพียงความฟุ้งซ่าน เท่านั้น

หายไวๆ

 

พระผู้มีพระภาคเสด็จเข้าสู่อุปัฏฐานศาลาประทับนั่งเหนือพุทธอาสน์
ที่จัดไว้ถวาย แล้วรับสั่งกะภิกษุทั้งหลายว่า
ดูกรภิกษุทั้งหลาย แม้สมาธิในอานาปานสตินี้แล
อันภิกษุอบรมทำให้มากแล้ว ย่อมเป็นคุณสงบ ประณีต เยือกเย็น อยู่เป็นสุข และยังบาป
อกุศลธรรมที่เกิดขึ้นแล้วๆ ให้อันตรธานสงบไปโดยฉับพลัน ดุจละอองและฝุ่นที่ฟุ้ง ขึ้นใน
เดือนท้ายฤดูร้อน ฝนใหญ่ที่ตกในสมัยมิใช่ฤดูกาล ย่อมยังละอองและฝุ่นนั้นๆ ให้อันตรธาน
สงบไปได้ โดยฉับพลัน ฉะนั้น
พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑ พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๑
มหาวิภังค์ ภาค ๑