พระโพธิสัตว์พญาช้างนาฬาคิรี(ธนปาล)พระพุทธเจ้าในอนาคต

.....................เมืองนั่งดื่มน้ำชาด้วยใจที่สงบ..เขารู้ว่ามีคนจ้องมองดูเขาหลายคน...แสดงให้

เห็นว่าเขาคือจุดสนใจของคนส่วนใหญ่ที่ตลาดวัดสิงห์..อันเป็นเรื่องธรรมดาทั่วไปอยู่แล้ว...การที่มี

ชายแปลกหน้ามาเยือนถึงถิ่น..ผู้คนย่อมสงสัยถึงสาเหตุการมา..และคิดกันไปต่าง ๆนาๆ....

.....................เมืองจ้องมองดูน้ำชาในแก้วกระเบื้องเคลือบอย่างสงบนิ่งหลังจากดื่มไปแล้วแก้ว

หนึ่ง...เขาก็รินกาน้ำชาใส่แก้วอีก......เมืองเริ่มสังเกตน้ำที่ไหลจากกาลงแก้ว..และมาหยุดนิ่งอยู่

ในแก้วหลังจากที่มันกระฉอกไปมา...แล้วก็ดึงคำพูดของเด็กน้อยทั้งสองเขามาในความคิด...

ที่ว่า"แม่น้ำ...ถ้าเจ้าไม่หยุดไหล..เจ้าจะไม่พบทาง"......เมืองเริ่มใช้ความคิดเปรียบเทียบ

การไหลของน้ำในแม่น้ำเจ้าพระยากับการไหลของแม่น้ำท่าจีน...เทียบกับการไหลของน้ำชา

ที่เขาเทออกจากกาใส่แก้ว.....ว่าน้ำทั้งสามที่ต่างก็ไหลเหมือนกัน....แต่น้ำในแม่น้ำเจ้า

พระยาและน้ำในแม่น้ำท่าจีนนั้นไม่มีวันหยุดไหลตามธรรมชาติของมัน....ส่วนน้ำชาในแก้วใบ

นี้หลังจากที่เขาเทให้มันไหลแล้ว "น้ำชากลับหยุดไหลและสงบนิ่ง"

.....................ปัญญาของเมือง มีสุขเริ่มสว่างขึ้น...เขาเริ่มถามตัวเองว่า"หากแม่น้ำเจ้า

พระยาและแม่น้ำท่าจีนหยุดไหล..จะพบทางอะไรเล่า"....เขาจะต้องถามกลับไปยังเจ้าปัญหา

ที่ไม่รู้ว่าเป็นใคร...แต่เชื่อว่าน่าจะเป็นหลวงปู่ศุข....

.....................เมืองคิดได้ดังนั้น..เขาจึงพูดกับแป๊ะเส็งทันทีตามความคิดของเขาที่จะกระทำ....

............................."อาแปะ...อาแปะมีแก้วแบบนี้ขายให้ข้าสักสองใบได้ไหม"

.....................เมืองพูดพร้อมกับยกแก้วน้ำชาขึ้นให้เจ้าของร้านดู...สาวเหมยรีบตอบแทนเตี่ย

ทันที

............................."ข้าขายให้ท่าน..ท่านจะเอาไปทำอะไร"

.....................แป๊ะเส็งเห็นลูกสาวชิงพูดโดยไม่ปรึกษาตนก็ให้รู้สึกหงุดหงิด...ด้วยแก้วในร้านมีจะ

ไม่พอให้ลูกค้าใส่น้ำชาดื่มอยู่แล้ว..จึงเอ่ยขึ้น

............................."ไอหยา..นังเหมย..ลื้อขายให้อีไป 2 ใบ..แล้วแก้วที่ให้ลูกค้าดื่มมัน

พอหรือไง"

............................."ไม่เป็นไรนา..เตี่ย..เดี๋ยวเราซื้อใหม่ได้...แต่ข้าอยากรู้ว่า..เขาจะ

เอาแก้วไปทำอะไร"

............................."ข้าตอบเจ้าก็ได้...ข้าจะเอาไปหยุดน้ำในแม่น้ำเจ้าพระยาและแม่น้ำ

ท่าจีนไม่ให้ไหล"

.............................."หา...ว่าไงนะ" แป๊ะเส็งและลูกสาวประสานเสียง

.............................."ลื้อ..บ้าไปหรือเปล่า..ที่จะเอาแก้วใส่น้ำชา 2 ใบไปหยุดน้ำในแม่

น้ำเจ้าพระยาและแม่น้ำท่าจีนไม่ให้มันไหล" แป๊ะเส็งถามปนตำหนิ

.....................เมืองหัวเราะ..ด้วยคิดบางสิ่งบางอย่างได้...เขาจึงเอ่ยตอบ

..............................."ข้าไม่ได้บอกว่า..ข้าจะไปหยุดน้ำในแม่น้ำทั้งสองสายให้หยุดทั้ง

หมดนี่...ข้าเพียงแต่ให้มันหยุดไหลเหมือนน้ำชาในแก้วใบนี้"

..............................."หมายความว่าอย่างไร" สาวเหมยถามบ้าง

..............................."ก็ข้าเพียงแต่ตักน้ำในแม่น้ำเจ้าพระยาใส่แก้วใบหนึ่ง..แม่น้ำเจ้า

พระยาในส่วนที่แก้วตักก็หยุดไหล....และข้าก็ตักน้ำในแม่น้ำท่าจีนใส่แก้วอีกใบหนึ่ง...แม่น้ำ

ท่าจีนในส่วนที่แก้วตักก็หยุดไหล..แล้วที่นี่อาแปะรู้หรือยังว่าข้าหยุดแม่น้ำเจ้าพระยาและแม่

น้ำท่าจีนไม่ให้ไหลได้อย่างไร"

.....................เมืองหัวเราะอย่างอารมณ์ดี..เขาคิดว่า..."เขาจะเอาน้ำในแม่น้ำเจ้าพระยากับแม่น้ำ

ท่าจีนใส่แก้ว..แล้วมอบให้กับเด็กน้อยทั้งสองและฝากคำพูดไปถึงคนที่สั่งให้เด็กน้อยทั้งสองมากระทำ

การให้ปัญหาแก่เขาขบคิด....โดยเมืองจะบอกกับเด็กน้อยแต่เพียงว่า..."แม่น้ำเจ้าพระยาและแม่น้ำ

ท่าจีนหยุดไหลอยู่ในแก้วแล้ว...ก็ยังไม่พบทาง".............

 

.....ตอนที่ 93 วันที่กรมหลวงชุมพรได้เป็นศิษย์หลวงปู่ศุข.....




.....................ขณะที่เมืองกำลังคิดทำการดังกล่าว..ตาเข่งและทิศด้วงก็เดินเข้ามาในร้านแป๊ะ

เส็งและสั่งกาแฟมากิน...ทั้งสองมองชายหนุ่มแปลกหน้าที่นั่งอยู่ที่โต๊ะประจำของตนที่เคยนั่งอยู่โดยไม่

พูดอะไร..แต่ก็สงสัยอยู่ในใจพลางพากันไปนั่งอีกโต๊ะหนึ่ง...

.....................ครู่ต่อมา ลุงบุญ เจ้าแต้ม และเจ้าทิวคนที่หลงรักสาวเหมยก็ตามมาสมทบ..และมา

นั่งกับตาเข่งและทิศด้วง...พลางเจ้าแต้มได้เอ่ยขึ้นในวงสนทนาทันที

............................."เมื่อกี้..ข้าพายเรือมากับลุงบุญ..ตรงปากคลองเห็นแพของใครไม่รู้มันมี

ขนาดใหญ่มาก..ข้ามองไปเห็นมีที่พักหลับนอนอยู่พร้อม...เห็นมีคันธนูอันใหญ่และลูกธนูหลายดอก

แขวนอยู่ในแพนั้นด้วย"

.....................เมืองนั่งสงบนิ่งเพื่อฟังการสนทนาถึงเรือนแพของตน

............................."นั่นนะสิ..แสดงให้เห็นว่าแพนี้ต้องมาไกล..จึงมีที่หลับนอนอยู่ในแพ" ลุง

บุญเอ่ยเสริม

.....................เจ้าทิวจึงออกความเห็นบ้าง

............................."ข้าคิดว่า..เจ้าของแพอาจไปที่บางกอก(กรุงเทพ) และแวะมาหาหลวงปู่..

เพื่อขอเครื่องรางของขลังก็เป็นได้"

............................."ไม่แน่หรอก..อาจเป็นพวกมือปราบมาตามล่าโจรที่หลบหนีมาก็ได้" ตา

เข่งเอ่ยขึ้นบ้าง

.....................ในขณะที่ทิศด้วง...ก็เอ่ยถามเจ้าแต้มต่อ

............................."เจ้าแต้ม..แล้วเจ้าเห็นว่าลักษณะข้าวของที่อยู่บนแพ..น่าจะมากันกี่คน"

............................."คนเดียว..แต่ข้าสังเกตเห็นไหที่ตั้งเรียงไว้..น่าจะเป็นไหเหล้า"

............................."แสดงคนผู้นี้จะต้องเป็นผู้ชายที่ติดเหล้า"

............................."ถ้าจะจริงของเอ็งทิศด้วง" ลุงบุญคล้อยตาม

....................ทั้งห้านั่งจิบกาแฟ..ที่เหมยนำมาเสริฟ..หมวยพันธุ์แท้นึกรู้อยู่ว่าเป็นแพของชาย

หนุ่ม...ซึ่งเพิ่งบอกตนเองเมื่อกี้นี้ว่า"จอดแพไว้ที่ปากคลอง"...แต่ไม่รู้ว่าแพมันจะดูแปลกแตกต่างจาก

แพทั่วไปอย่างที่เจ้าแต้มเอ่ยเช่นนี้....หมวยพันธุ์แท้จึงขยิบตาไปยังเจ้าทิว..แล้วใช้สายตาส่งมาที่โต๊ะ

ของชายหนุ่มผมยาวที่นั่งอยู่โต๊ะข้างของกลุ่มสนทนา

.....................ทั้งห้าจึงมองตามมาที่ชายหนุ่มผมยาวหนวดเครารุงรังทันที...ตาเข่งกับทิดด้วง

ต้องหันกลับมามองชายผมยาวอีกครั้ง....ครั้งนี้ร่วมสังเกตพิจารณาก็พบว่า"ลักษณะของชายผู้นี้ดูน่า

เกรงขาม..และก็เข้าใจในกริยาที่หมวยพันธุ์แท้ส่งสายตาบอกว่า..ชายผู้นี้คือเจ้าของแพ"......

 

....................เจ้าทิวพิจารณาอย่างสงสัยพลันหันมาสบตากับผู้ร่วมโต๊ะเดียวกับตน...แล้ว

เอ่ยขึ้นอย่างกระซิบเกรงว่าผู้ที่นั่งอยู่โต๊ะข้างเคียงจะได้ยิน

............................"เอาอย่างไรดีล่ะ"

............................"ก็ถามให้รู้เรื่องไปเลยสิ..ว่าเขามาทำอะไรที่หมู่บ้านนี้..ญาติพี่น้องกันทั้ง

นั้น" ทิดด้วงเสนอแนะอย่างกระซิบตามเจ้าทิว

............................"ไอ้ที่ทิดด้วงให้ถามไปเลยนะข้าเข้าใจ..แต่ที่ทิดด้วงว่าญาติพี่น้องกันทั้ง

นั้น..ข้าไม่เข้าใจว่าพี่ชายผมยาวมาเป็นญาติพี่น้องกับเราเมื่อไร"

............................"เอ็งไม่รู้เลยหรือไร..ที่หลวงปู่บอกว่าพระพุทธเจ้าตรัสว่าคนเราเกิด

มาหลายภพหลายชาติกระดูกกองเป็นภูเขา..ที่เกิดมาแล้วคนในโลกนี้จะไม่เคยเกี่ยวพันเป็น

ญาติพี่น้องกันมาก่อนเป็นไม่มี..บางทีก็เป็นแม่เป็นลูกกัน..เป็นสามีภริยากัน" ทิดด้วงเอ่ยตาม

ประสาคนเคยบวชเรียนที่อยู่กับหลวงปู่ศุขและฟังหลวงปู่เทศน์สอนบ่อย

....................ทิดด้วงพูดจบตาเข่งถึงกับหัวเราะพลางเอ่ยขึ้นอย่างขัน ๆ

............................"เออจริงของเอ็งว่ะ..ข้าก็เคยได้ยินหลวงปู่พูดบ่อย ๆ....งั้นแป๊ะเส็งกับนัง

เหมยมันก็เป็นญาติของพวกเราด้วยสิ"

............................"ใช่..มันเป็นทำนองนั้น" ทิดด้วงยังยืนยัน

............................"แล้วทำไม..มันไม่ให้กาแฟเรากินฟรีบ้างวะ"

............................"พอ ๆ ได้แล้ว..เจ้าทิวเข้าไปถามเป็นงานเป็นการหน่อยสิ...จะได้รู้เรื่องให้

จบ ๆ ไป" ลุงบุญพูดตัดบท

.....................เจ้าทิวพยักหน้า..แล้วขยับเก้าอี้ของตนไปนั่งอยู่หน้าชายผมยาวพลางเอ่ยขึ้น

............................."พี่ชาย พี่ชายเป็นเจ้าแพที่จอดอยู่ที่ปากคลองหรือ"

.....................เมืองจ้องหน้าทิวพร้อมพยักหน้า...ด้วยเห็นพวกชาวบ้านกลุ่มนี้ไม่มีพิษภัย...และ

อีกประการเขาก็มีเรื่องสอบถามชาวบ้านกลุ่มนี้อยู่เหมือนกัน

............................."พี่ชายมาที่นี่ทำไมและกำลังเดินทางไปไหนหรือ" ทิวถามต่อ

............................."ข้ายังไม่มีทึ่ไปเลยน้องชาย..และที่จอดแพก็เพียงเพื่อสอบถามเส้น

ทางของคลองนี้ว่ามีทิศทางไปไหน"

............................."อ้อ..เป็นอย่างงั้นรึ" ตาเข่งหันหน้ามารวมแจมพร้อมกับคนอื่นที่นั่งอยู่ที่

โต๊ะข้าง ๆก็ขยับเก้าอี้มาร่วมนั่งกับชายผมยาว

............................."หลานชายไม่มีที่ไปก็ลองพักอยู่ที่หมู่บ้านนี้ดูก่อนก็ได้นี่นา..ที่นี่ปลาชุกชุม

เยอะมาก...ข้าหาได้ทุกวัน..แต่ตอนนี้ยกเว้นวันพระ" ลุงบุญเอ่ยชวนพร้อมบอกวันหยุดหาปลา

............................."ขอบใจลุง..ข้าขอคิดดูก่อน..แล้วทำไมลุงต้องยกเว้นวันพระ"

เมืองถามอย่างสงสัย...อันเป็นเรื่องที่เปิดประเด็นถึงหลวงปู่ศุขอย่างบังเอิญ

............................."ก็หลวงปู่ศุขนะสิ..มาเดินบนน้ำให้ข้ากับเจ้าแต้มเห็นบนผิวน้ำ..ใน

วันพระขณะที่ข้ากับเจ้าแต้มตกเบ็ดอยู่" ลุงบุญพูดพร้อมกับชี้ไปที่เจ้าแต้มทำให้เมืองเริ่มรู้จัก

ชื่อคนในกลุ่ม

............................."เดินบนผิวน้ำหรือ" เมืองทวนคำเบา ๆอย่างแปลกใจเกี่ยวกับหลวง

ปู่ศุข..ทำให้เขาสนใจในตัวพระภิกษุรูปนี้เพิ่มขึ้นมาอีก.....หลังจากที่เชื่อว่า"ท่านได้นำปัญหา

มาให้เขาแก้".............

 

เอาใจช้วยอีกแรงครับ ท่าน อุตตโม

 

........"ขอบพระคุณอย่างสูงครับ"...เห็นท่านดูงานติดตามมา

ตลอด..เป็นกำลังใจให้ผมเสมอ...

........ขอให้ท่านเจริญยิ่ง ๆขึ้นไป..และมีความสุขสมหวังตลอด

ปี พ.ศ.2555 นี้ด้วยครับ.......

 

..........พอดีจะเขียนต่อตอนราว 5 ทุ่ม..เห็นเวปประกาศจะปิดตอน เที่ยง

คืนถึงหกโมงเช้า...คงเขียนไม่ทันจบ..ขออนุญาตต่อพรุ่งนี้ครับ........

 

....................เมืองหันไปที่เจ้าแต้มแล้วถามอย่างสนใจ

............................"เรื่องราวเป็นมาอย่างไรหรือน้องชาย"

....................เจ้าแต้มทบทวนความทรงจำแล้วจึงเล่าเรื่อง

............................"คืนนั้นเป็นคืนวันพระขึ้น 15 ค่ำ..ข้ากับลุงบุญไปปักคันเบ็ดตกปลาไว้ที่ริม

ตลิ่งแม่น้ำเจ้าพระยา...และนอนเฝ้าอยู่เพิงพักพักริมแม่น้ำจนหลับไป..พอราวตีสี่ข้าปวดฉี่และลุกเดิน

ออกมาที่ป่าไผ่ริมแม่น้ำ..แล้วหันไปดูคันเบ็ด..พร้อมกับมองไปที่แม่น้ำก็เห็นร่างของคนเดินอยู่บนผิว

น้ำ...มาจากทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ไปทางวัดอู่ทองท่ามกลางแสงจันทร์ที่สว่างข้าเห็นชัดมาก...ข้า

เลยไปปลุกลุงบุญให้ลุกขึ้นมาดูกับข้า..ก็เห็นศีรษะคนผู้นั้นโล้นเหมือนพระและที่แน่ใจว่าเป็นพระก็เห็น

จีวรกระทบแสงจันทร์และปลิวไหว ๆเมื่อลมพัด...ข้าเพ่งมองพระรูปนั้นที่เดินผ่านไปก็จึงรู้ว่าคือ "หลวง

ปู่ศุข"..ข้ากับลุงบุญจึงคิดว่า หลวงปู่มาปรากฎให้เห็นเหมือนเตือนว่า"วันพระอย่างฆ่าสัตว์"

ข้าก็เลยตกลงกับลุงบุญว่าจะไม่ตกปลาวันพระ.....ต่อมาข้ากับพี่ทิวได้ไปสอบถามเจ้าบุญนำกับ

เจ้าสมพงษ์ที่อยู่กับหลวงปู่...ว่าเมื่อคืนหลวงปู่อยู่ที่ไหน...มันบอกว่าหลวงปู่ไปสวดมนต์ต่อหน้า

หลวงพ่อธรรมจักรที่วัดธรรมามูล..และกลับมาเมื่อไรก็ไม่รู้.....ข้าจึงเชื่อว่าหลวงปู่เดินจากวัด

ธรรมามูลกับวัดเมื่อตอนตีสี่.."

....................เมืองพยักหน้ารับรู้..ด้วยความทึ้งในอิทธิฤทธิ์ของหลวงปู่พลางเอ่ยขึ้น

............................"แสดงว่าหลวงปู่ศุข..ท่านเป็นพระที่สำเร็จทางอิทธิฤทธิ์เช่นนั้นหรือ"

............................"น่าจะเป็นอย่างงั้น...ถ้าอยากรู้เรื่องอิทธิฤทธิ์ของหลวงปู่..หลานชายต้อง

ถามทิดด้วงดู...เพราะเขาบวชอยู่กับหลวงปู่...และรู้เห็นเรื่องราวที่เสด็จในกรมท่านมาพบหลวงปู่

ที่วัด"ตาเข่งเอ่ยพร้อมกับหันไปทางทิดด้วง

............................"เรื่องอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์นั้นหลวงปู่ท่านมีอยู่แล้ว..ไม่เช่นนั้นเสด็จในกรมคง

ไม่มาฝากตัวเป็นศิษย์...แต่พวกลุงรู้ไหมว่ามูลเหตุที่แท้จริง..ที่เสด็จในกรมขึ้นมาพบหลวงปู่วัน

นั้น...เกิดจากการที่หลวงปู่ต้องการช่วยเสด็จในกรมท่านต่างหาก...เจ้าบุญนำกับเจ้าสมพงษ์

น่าจะรู้ดี..เพราะวันนั้นพวกมันเป็นคนไปตัดหัวปลีกล้วยมาเตรียมการณ์กองไว้ที่ลานวัด..เพื่อ

ให้หลวงปู่เสกหัวปลีเป็นกระต่ายให้เสด็จในกรมดู.." ทิดด้วงอธิบายเปิดเรื่องราว

 

....................ทิดด้วงเปิดเรื่องอย่างน่าสนใจ..เกี่ยวกับเรื่องที่หลวงปู่ช่วยเสด็จในกรมว่า

เป็นเช่นใด..เมืองจึงเอ่ยถาม

............................"แล้วเรื่องราวเป็นเช่นไรหรือพี่ทิด"

............................"เรื่องมีอยู่ว่า..แต่เดิมตอนที่เสด็จในกรมท่านเป็นผู้บัญชาการทหารเรือ...

และทหารเรือของท่านพอขึ้นบกแล้วไปเมามีเรื่องกับ.....พวกมหาดเล็กของในหลวง(รัชกาลที่ 6)..

แล้วพวกมหาดเล็กไปฟ้องพระองค์ท่านว่าถูกทหารเรือทำร้ายร่างกาย...และเกิดเรื่องเช่นนี้บ่อยครั้ง..ทำ

ให้ในหลวงท่านขุ่นในพระทัย...และมีฝ่ายที่ไม่ต้องการให้เสด็จในกรมเป็นใหญ่เป็นโตขึ้น...ได้พยายาม

เพ็ดทูลว่าเสด็จในกรมท่านจะก่อกบฏและพยายามทูลชี้นำพระองค์ท่านให้ปลดเสด็จในกรม...แต่

ในหลวงก็คิดว่า เสด็จในกรมเป็นพระเชษฐาและจงรักภักดี..ต้องไม่เป็นอย่างที่ผู้ที่มาทูลฟ้อง....ก็มีคน

ที่เพียรพยายามจะให้เสด็จท่านออกนอกเมืองหลวง..จึงทูลให้มีรับสั่งให้เสด็จในกรมไปตรวจราชการยัง

ต่างเมือง"

....................ทุกคนบนโต๊ะต่างไม่เคยได้ยินเรื่องราวเช่นทิดด้วงเล่ามาก่อน..จึงตั้งหน้าตั้งตาฟัง

อย่างสนใจโดยเฉพาะเมือง.....

....................ทิดด้วงเมื่อเห็นพรรคพวกรอฟังอยู่..จึงได้เล่าความต่อ

............................"ก่อนที่เสด็จในกรมจะผ่านมาที่หน้าวัดอู่ทองฯ..1 วัน ในตอนกลางคืน...

หลวงปู่ศุขได้นิมิตฝันไปว่า..มีพญานาคว่ายทวนน้ำในแม่น้ำเจ้าพระยามา...บางที่พญานาคตนนั้นก็

เปลี่ยนร่างเป็นมังกรจีนว่ายทวนน้ำมาจนถึงหน้าวัดอู่ทอง..และส่งเสียงร้องคำรามลั่นท้องน้ำ...หลวงปู่

ท่านตื่นขึ้นมาและได้นั่งภาวนาตรวจด้วยญาณของท่านดู...ท่านก็พบว่า..พญานาคหรือมังกรตนนั้น

คือ เสด็จในกรมหลวงชุมพรเขตรอุดมศักดิ์...เพราะเสด็จท่านเกิดปีมะโรง...ท่านจึงตรวจดูว่า

หากพญานาคหรือมังกรตนนั้น..ผ่านวัดโดยไม่หยุดจะต้องมีภัยอันตรายเกิดขึ้น....หลวงปู่จึง

คิดว่าทำอย่างไรจึงจะหยุดพญานาคหรือมังกรตนนั้นได้....ก็เล็งเห็นว่า พญานาคและมังกร

ชอบเรื่องไสยศาสตร์และอิทธิฤทธิ์..หากหลวงปู่กระทำฤทธิ์ให้เห็นพญานาคหรือมังกรตนนั้นก็

จะหยุดอยู่กับหลวงปู่....จนเมื่อเห็นว่าพ้นภัยแล้ว..ก็จะให้เสด็จกลับไป"

............................"แล้วหลวงปู่ท่านบอกกับทิดด้วงว่าอย่างไร" เจ้าทิวถามบ้าง

............................"ในเช้าวันนั้น..หลวงปู่เรียกข้ากับเจ้าบุญนำและสมพงษ์ไปพบ...

ท่านบอกว่า มังกรค้ำบัลลังก์..มังกรค้ำแผ่นดิน กำลังมีภัย..ข้าจะหยุดมังกรนี้ไว้ที่วัดนี้...แล้ว

ท่านก็บอกว่าจะมีลูกท่านหลานเธอเจ้าใหญ่นายโตมาที่นี่...ให้เจ้าบุญนำและเจ้าสมพงษ์ไปตัด

หัวปลีกล้วยมากองไว้ที่ลานวัดมาก ๆ..ข้าจะกระทำบางสิ่งบางอย่างเพื่อหยุดท่านไว้"

....................ทิดด้วงเล่าจนรู้สึกกระหายน้ำจึงรินน้ำชาใส่ถ้วย..แล้วดื่มก่อนจะเล่าต่อไป

............................"พอใกล้เที่ยงขบวนเรือของเสด็จท่านผ่านมาที่หน้าวัด..พอผ่านไป

เครื่องเรือก็ดับ...เรือจึงไหลแล่นกลับตามน้ำผ่านหน้าวัดไป...แล้วเครื่องเรือก็ติดก็ขับผ่านหน้า

วัดไปอีก...พอผ่านพ้นเขตวัดก็ดับอีก...และเรือก็ไหลตามน้ำไป...เป็นอย่างนี้ถึง 3 เที่ยว...

เสด็จท่านจึงคิดว่าน่าจะมีเหตุอะไร...จึงสั่งให้คนขับเรือหันเรือมาจอดที่วัด..และท่านก็เดิน

สำรวจดูเป็นขณะเดียวกับที่..หลวงปู่เสกปลีกล้วยทั้งกองให้เป็นกระต่ายหลาย ๆตัว..ต่อหน้า

เสด็จท่าน...ซึ่งในวันนั้นเจ้าบุญนำ เจ้าสมพงษ์ต่างก็วิ่งกันจับกระต่าย...พอจับกระต่ายได้ก็

กลายมาเป็นปลีกล้วย

เสด็จในกรมท่านชอบอิทธิฤทธิ์และไสยศาสตร์อยู่..จึงรู้สึกชอบใจ..และตรงเข้าไปหาหลวงปู่

ศุข..แล้วก็พูดคุยกันอยู่สักพักหนึ่ง...ท่านก็ตามหลวงปู่ไปที่กุฏิและอยู่กันสองต่อสอง....ข้า

เชื่อว่า..น่าจะเป็นเรื่องที่หลวงปู่ได้บอกกับเสด็จท่านถึงภัยอันตราย...ที่เสด็จท่านจะเสด็จไป...

และประกอบกับท่านสนใจวิชาไสยศาสตร์...เสด็จท่านจึงพักอยู่กับหลวงปู่เพื่อให้พ้นภัยและ

เรียนวิชากัน....แต่เรื่องราวทั้งหมดถูกปกปิดเรื่องเสด็จท่านมีภัยเอาไว้...เพียงแต่บันทึกเรื่อง

ที่เสด็จท่านมาเรียนวิชาเท่านั้น"

....................ทุกคนที่นั่งฟังทิดด้วงเล่าต่างก็ตาสว่าง..โดยเฉพาะเจ้าทิวได้เอ่ยขึ้น

............................"เพราะหลวงปู่ช่วยชีวิตเสด็จท่านไว้ด้วย..หลวงปู่จึงเป็นทั้งพระ

อาจารย์และผู้ช่วยชีวิต...อย่างนี้นี่เองที่พระองค์ท่านถึงได้เคารพรักหลวงปู่ยิ่งนัก"

............................"ใช่" ทิดด้วงเอ่ยและเอ่ยต่อ "หลวงปู่ศุขท่านว่าเสด็จในกรมท่านจง

รักภักดีต่อในหลวงและรักแผ่นดินสยามมาก...ท่านว่าเราต้องเสียดินแดนให้ชาติตะวันตกไป

เป็นจำนวนไม่ใช่น้อย..โดยถูกข่มเหงรังแก...ท่านอยากที่จะรบเอาแผ่นดินที่เสียไปคืนเสีย

ด้วยซ้ำ"

.....................เมืองนั่งฟังและคิดพิจารณาถึงญาณที่หลวงปู่หยั่งรู้ถึงเสด็จในกรม..เขาจึงคิดเขา

มาหาตัวว่า.."แล้วหลวงปู่ศุขจะไม่รู้หรือว่าเขาคือใครมาจากไหน"...และวิธีที่นำปัญหามาให้เขา

แก้...หลวงปู่อาจเล็งเห็นว่า..มันคือ วิธีการหยุดเขาไว้ที่วัดอู่ทองคลองมะขามเฒ่า....เพื่อ

ประสงค์อะไรบางอย่าง.....

 

....................เมืองได้นั่งอยู่กับ ตาเข่ง ลุงบุญ ทิดด้วง ทิว และเจ้าแต้มอยู่พักหนึ่ง...ก็ได้

สอบถามชื่อเสียงของกันและกันจนเป็นที่รู้จัก..เมืองเริ่มมีความอบอุ่นเมื่อได้ใกล้ชิดกับชาวบ้านที่มีแต่

ความจริงใจตามประสาชาวบ้านที่ไม่แตกต่างจากเมืองน่านนัก..เขาบอกกับพวกสหายใหม่ว่า..เขาเดิน

ทางมากจากเมืองน่าน..แต่ไม่ได้บอกว่าที่ต้องจากเมืองน่านมาเพราะเหตุใด....เมืองได้ให้เจ้าแต้มเล่า

ถึงลักษณะของบุญนำและสมพงษ์ที่เป็นลูกศิษย์ของหลวงปู่..ก็ให้แน่ชัดว่าคือ เด็กน้อยทั้งสองคนที่

ตะโกนไปยังแม่น้ำทั้งสองสายที่..เขาพบเห็นตอนขึ้นจากแพ..และยังพบเห็นเด็กทั้งสองปินไปบนต้นไม้

สูงและตะโกนออกมา......

....................เมืองจูงม้ากลับจากร้านแป๊ะเส็งมุ่งหน้ามาที่แพของตน..พลางคิดถึงหลวงปู่ศุขที่มี

ญาณหยั่งรู้เหตุการณ์ต่าง ๆ..และมาคิดถึงคำปริศนาที่ว่า "แม่น้ำ ถ้าเจ้าไม่หยุดไหล เจ้าจะไม่พบ

ทาง"...."แม่น้ำ"..คำ ๆนี้หมายถึงใครหรืออะไร..และเขาก็ได้ย้อนรำลึกถึง..คำบอกเล่าของ

ตะละแม่ราชาวดีหรือสายฝนแม่ของเขาที่เล่าเรื่องราวให้เขาฟังตอนเขาเกิดมา...ในขณะที่เขาควบม้า

ฝ่าวงล้อมทหารของขุนนางพม่า...ช่วยตะละแม่โดยยิงธนูเข้าใส่ทหารของขุนนางพม่าที่ส่งกำลังมาตี

หมู่บ้านและปราสาทไม้สักลุ่มน้ำสาละวิน...และพานางหนีจนรอดพ้นอันตราย...ตะละแม่เคยบอก

ว่า.."เหตุการณ์ตอนลูกของนางคือเมืองเกิดมาได้ร้องไห้ไม่หยุด...จนนางและขุนทัพได้พาขึ้นเรือข้าม

แม่น้ำน่านเพื่อไปยังฝั่งตะวันตก...และนางได้วั๊กน้ำในแม่น้ำน่านให้ลูกของนางดื่ม..เด็กน้อยหยุด

ร้องไห้..และได้เกิดคลื่นใหญ่โคลงเรือจนทำให้ลูกของนางตกลงไปในน้ำ...แต่เด็กได้ลอยอยู่เหนือผิว

น้ำ...และมีน้ำวนเป็นเกลียวหมุนรอบไม่ให้สัตว์ร้ายใต้น้ำทำอันตรายลูกของนาง....และลูกของนางไม่

ลอยน้ำไปไหน...นางและขุนทัพได้พยายามพายเรือเข้าไปในวงเกลียวของน้ำ...แต่ไม่อาจเข้าไปในวง

ล้อมน้ำนั้นได้...นางจึงได้อธิษฐานว่า..นางรู้ว่าแม่น้ำน่านกำลังโอบอุ้มลูกของแม่น้ำน่านอยู่..

และแม่น้ำน่านได้ให้น้ำนมแก่ลูกของแม่แล้ว..ขอนางได้เป็นแม่ของเขาให้เขาดูดดื่มน้ำนมจากนางเช่น

เดียวกับแม่น้ำน่านด้วยเถิด..ขอแม่น้ำน่านจงส่งมอบทารกน้อยแก่นาง...เมือเขาเติบใหญ่ข้าจะบอกแก่

เขาว่า แม่น้ำน่าน คือ แม่ผู้ให้ชีวิตแก่เขา"

.....................เมืองคิดถึงเหตุการณ์นี้..เขาก็รู้สึกว่า..หลวงปู่อาจจะหยั่งรู้เรื่องราวในอดีตของเขา

ว่า "เขาคือลูกแม่น้ำน่าน"...การที่แม่น้ำน่านไหลร่วมกับแม่น้ำ ปิง วัง ยม..และเป็นลำน้ำเจ้า

พระยา..แม้จะไหลเข้าปากคลองเปลี่ยนชื่อเป็น"แม่น้ำท่าจีน"....แม่น้ำน่านก็จะร่วมอยู่กับแม่

น้ำเจ้าพระยาและแม่น้ำท่าจีนตลอดไป...การที่หลวงปู่ศุขพูดถึงแม่น้ำนี้น่าจะหมายถึง"แม่น้ำ

น่าน"..แม่ของเขา..ซึ่งการบอกกล่าวกับแม่เสมือนเป็นสื่อให้ถึงลูก....ดังนั้นปริศนาที่ว่า "แม่

น้ำ ถ้าเจ้าไม่หยุดไหล เจ้าจะไม่พบทาง"......ก็คือคำที่หลวงปู่บอกแก่เขาโดยตรงว่า "หาก

เจ้าไม่หยุดเดินทาง...เจ้าจะไม่พบทาง"นั่นเอง....

.....................เมืองเริ่มคิดว่า"หลวงปู่จะบอกทางอะไรแก่เขา"...เขาจึงรีบกลับมาที่แพ..

และนั่งขบคิดพิจารณาอย่างสงบ..เพื่อรอให้ถึงเช้า..เขาจะดูว่าหลวงปู่ศุขรูปร่างลักษณะอย่าง

ไรในตอนที่ท่านออกมาบิณฑบาตรโปรดสัตว์...ตามที่สหายใหม่ของเขาบอกกล่าว.......

 

....ตอนที่ 94 ความคิดถึง เสียงขลุ่ย ดวงดาวแห่งความรัก....


.....................ดึกสงัดบนแพที่ลอยอยู่บนผิวน้ำข้างริมตลิ่ง...เมืองได้นั่งมองดูท้องฟ้าไปทาง

ทิศตะวันตก..ที่ดวงจันทร์เสี้ยวกำลังลอยเด่นอยู่ข้างดาวประจำเมืองดวงหนึ่ง..มันคือดาวศุกร์...

โบราณกล่าวว่า"หากเห็นดาวเคียงเดือนเมื่อไร..คืนนั้นจะมีชายหนุ่มและหญิงสาวพลอดรักกันและอาจ

พากันหนีตามกัน".....ซึ่งก็มีเพลงลูกทุ่งเพลงหนึ่งเคยแต่งเอาไว้และนำประโยคของดาวเคียงเดือนมา

ขึ้นร้องจำได้ท่อนหนึ่งว่า "เห็นดาวเคียงเดือน...ฉันเตือนความจำ...โอ้ใจชอกช้ำน้ำตามันตกใน...

ฯลฯ"...

....................ในตอนนี้ผู้เขียนจะถ่ายทอดให้เห็นในช่วงเวลาเดียวกันทั้ง 3 เมือง คือ ชัยนาท น่าน

และสุราษฎร์ธานี..ว่ามีเหตุการณ์ใดที่เกิดขึ้นพร้อมกัน....

 

....................เมืองสุราษฎร์ธานีนั้นได้เขียนมาไกลถึงปี พ.ศ.2464 เป็นขณะที่โนรีมีอายุ

เข้า 16 ปีเศษ..........ก็ขอย้อนกลับไปตอนที่นางมีอายุ 14 ปีเศษในปี พ.ศ.2462...ให้เป็น

คืนเดียวกันกับวันทีเมือง มีสุขอยู่ที่เมืองชัยนาทริมแม่น้ำเจ้าพระยาและท่าจีนหน้าวัดอู่ทองคลองมะขาม

เฒ่าในปี พ.ศ.2462...และก็ต้องเป็นคืนเดียวกับที่เมืองน่านที่เมือง มีสุขจากมาเมื่อปลายฤดูหนาวปี

พ.ศ.2461 และเวลาได้ผ่านจนถึงปี พ.ศ.2462

....................สำหรับโนรีนั้นในปี พ.ศ.2462 นางมีอายุ 14 ปีเศษ แต่สายพิณนางมีอายุ

16 ปีเศษ...ซึ่งโนรีนั้นจะอ่อนกว่าสายพิณ..และนิสัยต่างกันจนสิ้นเชิง..โนรีนั้นแม้ว่านางจะมี

อายุอ่อนกว่าแต่ความคิดความอ่านของนางกลับเป็นผู้ใหญ่กว่าอาจจะเป็นเพราะอยู่ในฐานะพี่

สาวของน้องส่วนหนึ่ง....แต่สายพิณนั้นแม้อายุจะแก่กว่า..แต่เพราะนางอยู่ในฐานะน้องเล็ก

ของบ้าน..ความเป็นเด็กสาวที่เอาแต่ใจตนเองจึงปรากฎอยู่.....

....................คืนนี้ที่เมืองสุราษฎร์ธานีบริเวณชานเมืองใกล้วัดโนรีนราราม..โนรีเด็กสาวได้

ออกมานั่งมองดวงจันทร์เสี้ยวที่....ปรากฎเคียงคู่กับดาวศุกร์อยู่ทางทิศตะวันตกเฉียงไปทางเหนือเล็ก

น้อย...นางรู้สึกว้าเหว่ขึ้นมาอย่างจับใจ...นางคิดถึงความรักที่พ่อเฒ่ามูซาของนางสั่งไว้ว่าขณะที่นาง

เป่าขลุ่ยฟ้าผ่าอันเป็นเสียงขลุ่ยไร้ความทรงจำนั้น..นางจะต้องไม่มีความทรงจำและความรักเกิดขึ้น

อย่างเด็ดขาด....

....................แต่คืนนี้ดาวศุกร์ที่ปรากฎขึ้นช่างส่องแสงสว่างอย่างเด่นชัด..ดาวศุกร์นั้นคือ

"ดวงดาวแห่งความรัก"..ที่เมื่อปรากฎความสว่างขึ้นเมื่อไร..ย่อมกระตุกความรักของชาย

หญิง..ให้โหยหาคิดถึงกันอย่างจับใจ...และยิ่งเป็นดาวศุกร์ที่เคียงข้างกับดวงจันทร์อันเป็น

สัญญลักษณ์ของผู้หญิง...ซึ่งไม่ได้มีความหมายเฉพาะเกี่ยวกับผู้หญิงจันทร์เพ็ญตอนพระ

จันทร์เต็มดวงเท่านั้น...ปรากฏการณ์ซึมซาบในความรักที่อยู่ในจิตใจของหญิง..จะสว่างไสว

เหมือนกับดาวศุกร์.....

.....................โนรีหยิบขลุ่ยฟ้าผ่าขึ้นมาเป่าให้ล่องลอยไปพร้อมกับอารมณ์ของนางขณะ

นั้น..เสียงขลุ่ยของนางให้ความหมายได้ว่า



................."ดุจดังสายน้ำไหล...ลมพัดพาเจ้าไป...ไม่หวลคืน...หลับฤาตื่นยังคิดถึงอยู่..

ไม่รู้คลาย...ฝากสายลมไปดูแลเจ้า...เหงาหรือไร...ใยไม่กลับมา...ที่รักจ๋า..ข้ารอคอย......"



.....................เสียงขลุ่ยที่โนรีเป่าในขณะนั้น..จะเป็นความอัศจรรย์ใดทำให้เกิด...สายลม

ได้พัดพาเสียงขลุ่ยอันเยือกเย็นไพเราะจับใจล่องลอยไปไกล..ถึงเมือง มีสุข...ที่นั่งอยู่บนแพ

นั่งมองดวงจันทร์และดาวศุกร์อยู่..และยังล่องลอยไปไกลถึงสายพิณที่อยู่เมืองน่าน...ซึ่งนาง

ก็กำลังจ้องมองดูดวงจันทร์และดาวศุกร์อยู่เช่นกันพร้อมกับรำลึกถึงเมือง มีสุขอยู่ไม่รู้

คลาย.......แม้แต่หลวงปู่ศุขยังได้ยินเสียงแผ่วแว่วมาของเสียงขลุ่ยจากเมืองสุราษฎร์นั้น...

....................เมืองเงี่ยหูฟังเสียงเพลงขลุ่ยอันไพเราะแผ่วแว่วมา..เขารู้สึกสั่นสะท้านเข้า

ไปในหัวใจ.."ใครหนอช่างเป่าขลุ่ยได้ไพเราะเหลือเกิน".........เมืองพยายามจดจำเสียงขลุ่ย

นั้น...ลักษณะของมันเป็นเสียงประสานที่เหมือนขลุ่ยถูกเป่าออกมาหลายเลา...เขารู้สึกเหมือน

หัวใจล่องลอยอยากจะตามเสียงขลุ่ยนี้ไป..ให้รู้ว่าผู้ใดคือผู้เป่า......และรู้สึกคิดถึง"คนเป่า

ขลุ่ยอย่างจับใจโดยไม่รู้สาเหตุ"..

 

....................ฝ่ายสายพิณนั้นนางนั้นได้เอาลูกธนูดอกกุหลาบแห่งคำมั่นสัญญาขึ้นมาถือดู

ไว้...พร้อมกับมองดูฟากฟ้าไปทางทิศตะวันตก..นางได้เห็นดวงจันทร์เสี้ยวอันสวยงาม..ประกบคู่เคียง

ข้างอยู่กับดาวศุกร์...และเสียงขลุ่ยจากแดนไกลที่ล่องลอยมาไกลข้ามป่าเขาลำเนาไพร..สาย

น้ำ..สายลม..จากเมืองสุราษฎร์จนมาถึงเมืองน่าน...ค่ำคืนนี้ช่างสะเทือนใจนัก...น้ำตาของ

สาวน้อยไหลอาบแก้ม..เหมือนกับความหมายของบทเพลงขลุ่ยได้เจาะลึกเข้าไปกระแทก

หัวใจของนาง...มันเป็นดุจคำพูดของนางที่อยากส่งใจไปให้ถึงเมือง มีสุข...แต่นางหารู้ไม่ว่า

เสียงเพลงขลุ่ยนี้ เมือง มีสุข..ก็ได้ยินอยู่เช่นกัน...ดุจสายน้ำไหล..ลมพัดพาเจ้าไป...ไม่หวล

คืน..หลับฤาตื่นยังคิดถึงอยู่..ไม่รู้คลาย...ฝากสายลมไป..ดูแลเจ้า...เหงาหรือไร..ใยไม่กลับ

มา...ที่รักจ๋า..ข้ารอคอย....

....................สภาพของนางที่เป็นอยู่พร้อมกับเสียงขลุ่ยนี้..แม้สายพิณจะดูแย่..แต่ก็ทำให้สาย

พิณจดจำเสียงขลุ่ย...ด้วยเสียงขลุ่ยนี้..ฟังแล้วไพเราะจับใจและแตกต่างจากขลุ่ยทั่วไปที่เป็นเสียง

ประสานของเสียงขลุ่ยหลายเลา....

....................สายพิณรำพึงรำพันอยู่ในใจของนาง"เมืองเจ้ากำลังทำอะไรอยู่..เจ้าอยู่ที่ไหน...ข้า

คิดถึงเจ้าเหลือเกิน...คิดถึงเจ้าอย่างจับใจ...ข้าอยากตามหาเจ้า...โปรดรีบกลับมาเถิดเมือง...หรือเจ้า

ลืมคำมั่นสัญญาที่เจ้าให้ไว้แก่ข้าแล้วหรือ"

....................ในช่วงแห่งอารมณ์ของความคิดถึงโดยผ่านสื่อแห่ง..."ดวงดาวแห่งความรัก"...

ช่างสะกดให้ความคิดถึงกันส่งถึงกันได้อย่างฉับไว...และในห้วงแห่งเสียงขลุ่ยที่ยังผิวแผ่วอยู่

อย่างต่อเนื่อง..เมืองก็ได้รำลึกถึงสายพิณขึ้นมา..เขายกขวดเหล้าขึ้นดื่มทันที.....ก็เหล้าขวด

นี้ข้ากับเจ้าได้เคยสัมผัสรสและสนุกสนานด้วยกัน....แต่ก็ไม่วายที่เมืองก็ส่งใจของเขาไปถึง

ซึ่งคนเป่าขลุ่ยที่ไม่รู้ว่าเป็นหญิงหรือชาย..อยู่ไกลหรือใกล้.....

....................และในขณะที่โนรีเป่าขลุ่ยแว๊บหนึ่งแห่งความคิด."นางก็ได้เห็นภาพของชาย

คนหนึ่งในมโนสำนึก..ที่ผมยาวหนวดเครารุงรัง..แต่มีดวงตาที่สวยงามมาก"...โดยที่นางก็

ไม่รู้ว่าเป็นใครและมาให้นางนึกถึงได้อย่างไร...

.....................กล่าวถึงหลวงปู่ศุขที่นั่งฟังเพลงขลุ่ยจากแดนไกลอยู่ก็ได้รู้ถึงเพลงขลุ่ยนั้น

ใครคือผู้เป่า...หลวงปู่ศุขได้แย้มยิ้มและรำพึงรำพันขึ้นเบา ๆว่า

..........................."ผู้หญิงจันทร์เพ็ญหรือ...อีกไม่นานหรอกข้าจะส่งคู่ปรปักษ์ไปหา

เจ้า....."

 

โมทนาบุญด้วยครับ ทำให้มีความสว่างในทางธรรมมากเลยครับ การที่เราบูชา พุทธบูชา แม้แต่สังขารเราก็สามารถถวายเป็นพุทธบูชาได้ สาธุ ทสาธุ สาธุ

 

......."ขอให้ศรัทธาบารมีของท่านเจริญสูงยิ่ง ๆขึ้นไปนะ

ครับ"....และเจริญยิ่ง ๆขึ้นไปในธรรม..มีความสุขตลอดชีวิต..

พร้อมกับพบกับสิ่งที่ดีงามตราบเท้าเข้าสู่จุดสูงสุดที่ท่าน

ปรารถนาด้วยครับ....สาธุ.....

 

.............ตอนที่ 95 ตอบโต้หลวงปู่ศุขด้วยปัญญา...........


.....................รุ่งเช้าเมืองยืนสังเกตการณ์อยู่ในแพ..เขาสามารถมองไปที่บนทางริมตลิ่งที่

พระภิกษุออกบิณฑบาตรตามด้วยลูกศิษย์วัด......เมืองเห็นพระภิกษุรูปหนึ่งที่เดินนำหน้าทอดสายตา

ลงเบื้องต่ำด้านหน้าพอประมาณ..เป็นพระภิกษุที่ชราผอมสูงแต่ใบหน้าเปล่งเปลั่งไปด้วยรัศมี...ฉาย

แววแห่งความเมตตา...และตามด้วยพระอีก 2 รูป..สุดท้ายคือเจ้าเด็กน้อยทั้งสองคนนั้น...เมืองเข้าใจ

ได้ทันทีว่าพระภิกษุรูปหน้า คือ "หลวงปู่ศุข"..เขามองหลวงปู่ศุขด้วยความศรัทธาอยู่ในใจ...

ส่วนหลวงปู่ศุขนั้นเวลาที่ท่านเดินออกบิณฑบาตรท่านจะแผ่เมตตาภาวนาอยู่ตลอดที่ท่านเดิน

โปรดสัตว์...

....................เมืองมองดูหลวงปู๋ศุขเดินไปจนลับตา..เขาจึงได้เดินเข้าไปสำรวจภายในวัดอู่ทอง

คลองมะขามเฒ่าในขณะที่ไม่มีคนอยู่......

 

....................เมืองเดินสำรวจวัดอู่ทองคลองมะขามเฒ่า..ซึ่งส่วนใหญ่ยังมีสภาพพื้นที่เป็น

ป่าไม้อยู่มาก...เขาสังเกตเห็นกุฏิแต่ละหลังที่พระภิกษุภายในวัดอยู่อาศัยจะมีลักษณะเป็นเรือนทรง

สูง...แสดงให้เห็นว่ายามฤดูน้ำหลากมา..วัดแห่งนี้จะต้องถูกน้ำท่วมทุกปี..กุฏจึงมีสภาพนี้..ประกอบกับ

เขาเห็นเรือไม้ที่จอดสงบนิ่งอยู่บนบกใต้ถุนกุฏิแต่ละหลังจึงแน่ใจว่าน้ำจากแม่น้ำเจ้าพระยาหรือแม่น้ำท่า

จีนจะต้องเอ่อล้นและท่วมวัดอย่างแน่นอน

....................เมืองเดินออกจากวัดและสังเกตไปทางหมู่บ้านต่าง ๆ..โดยคิดว่า"อาจเป็นคนใน

หมู่บ้านแห่งนี้ที่เป่าขลุ่ยอันไพเราะจับใจเมื่อคืนนี้"...ปกติเมือง มีสุขยามที่อยู่เมืองน่านไม่เคย

รู้สึกสัมผัสถึงและเข้าใจในเสียงดนตรีเลย...เมืองชัยนาทแห่งนี้ทำให้เขารู้สึกชอบใจในเสียง

ดนตรีเป็นครั้งแรก..โดยเฉพาะเสียงขลุ่ยเมื่อคืนนี้..

.....................เขาเดินลัดเลาะมาทางใต้วัดที่ริมน้ำก็เห็นเพิงพักพร้อมกับเห็นลุงบุญและเจ้าแต้มนั่ง

เฝ้าเบ็ดอยู่..เมืองรู้สึกดีใจและตรงเข้าไปหา

.....................ลุงบุญเห็นเจ้าหนุ่มผมยาวที่คุยกันเมื่อวานนี้กำลังเดินมาทางตนกับเจ้าแต้มจึงได้

เอ่ยทักขึ้น

............................"เมื่อคืนนี้..เจ้านอนหลับสบายดีหรือเจ้าหลานชาย"

............................"เป็นคืนแรกที่เมืองชัยนาท..ที่ข้าหลับอย่างเป็นสุขทีเดียวลุง"

............................"เจ้าคงเดินทางมาเหน็ดเหนื่อยหลายเพลา..จึงอ่อนเพลียและหลับอย่างง่าย

ดายสินะ"

....................เมืองยิ้มพร้อมก้บส่ายหน้าและเอ่ยตอบ

............................"ไม่ใช่หรอกลุง..แต่เป็นเสียงขลุ่ยเมื่อคืนนี้ต่างหากที่ไม่รู้ว่าใครคือผู้

เป่า..เป่าได้ไพเราะจับใจข้าดีเหลือเกิน"

............................"....เสียงขลุ่ย..." ลุงบุญอุทานขึ้นเบา ๆพร้อมกับมองหน้าเจ้าแต้ม...

ทำให้เจ้าแต้มหันไปพูดกับเมืองบ้าง

............................"เสียงขลุ่ยอะไรหรือพี่ชาย..ข้าไม่เห็นได้ยิน"

....................เมืองทำท่าฉงน...แล้วเอ่ยถาม

............................"เมื่อคืนน้องชายกับลุงบุญ..ไม่ได้นอนที่เพิงพักนี้หรือ"

............................"ข้านอนกับลุงบุญและผลัดกันกู้เบ็ดทั้งคืน..ข้าไม่เห็นได้ยินเสียงขลุ่ย

ที่ว่าเลย"

....................เมืองเริ่มแปลกใจยิ่งขึ้น..เมื่อได้รับการยืนยันจากเจ้าแต้ม......พร้อมกับลุง

บุญก็ไม่เคยคัดค้านคำพูดของเจ้าแต้ม...แสดงว่าเมื่อคืนนี้..ขลุ่ยที่ดังแว่วแผ่วมาให้เขาได้

ยิน...คนที่อยู่ห่างจากเขาไม่กี่ร้อยเมตรเช่นลุงบุญกับเจ้าแต้มกลับไม่ได้ยินเสียงขลุ่ยหรือนี่....

เมืองแน่ใจว่าหูเขาไม่ได้แว่วไปแน่นอน..เมืองจึงพยายามถามเอาความเป็นไปได้..เพื่อวินิจฉัย

ให้เข้ากับเหตุการณ์เมื่อคืนนี้...

............................"แล้วคนละแวกนี้..มีใครเป่าขลุ่ยเป็น..หรือเป็นครูสอนเป่าขลุ่ยบ้าง"

............................"ไม่มีหรอกหลานชาย...คนแถวนี้มีแต่ทำมาหากินกัน..ไม่ค่อยจะมี

ใครจะสนดนตรีหรอก"

....................เมืองพยักหน้ารับรู้..แต่ในใจเริ่มสงสัย...พลางเหลือบไปมองทางโค้งน้ำด้าน

ทิศใต้..ก็เห็นเขาลูกหนึ่ง...จึงเอ่ยถาม

............................."ลุงเขาลูกนั้น..คือเขาอะไร"

............................."เขาธรรมามูล..อันเป็นที่ตั้งของวัดธรรมามูลที่หลวงพ่อธรรมจักร

ประดิษฐานอยู่...เป็นวัดที่หลวงปู่ศุขเดินกลับมาบนผิวน้ำตอนตีสี่ที่ลุงกับเจ้าแต้มเห็นกันสอง

คนนั่นแหละ"

.............................."หลวงพ่อธรรมจักร..วัดธรรมามูล" เมืองทวนคำแล้วรู้สึกสนใจ...

จึงเอ่ยถามต่อ

.............................."หลวงพ่อธรรมจักรมีประวัติเป็นมาอย่างไรหรือลุง..และลุงกับเจ้า

แต้มพายเรือพาข้าไปที่นั้นได้ไหม...ข้าอยากไปดู"

.............................."หลวงพ่อธรรมจักรเป็นพระพุทธรูปไม้ยืนยกพระหัตถ์ขวาขึ้นเสมอ

อุระและมีธรรมจักรติดอยู่ที่มือ...ท่านลอยน้ำมาตามลำน้ำเจ้าพระยานี่แหละ...แต่พอถึงหน้า

วัดธรรมามูลกลับลอยวนอยู่ที่หน้าวัด..ชาวบ้านเลยไปฉุดลากท่านแล้วผูกไว้ที่ริมน้ำท่าวัด..กะ

ว่าวันรุ่งขึ้นจะเกณฑ์คนแบกท่านขึ้นไว้บนไหล่เขา....แต่พอเช้าขึ้นมาคนไปดูที่ริมน้ำกลับไม่มี

องค์ท่าน..พอชาวบ้านขึ้นมาที่ไหล่เขากลับพบหลวงพ่อธรรมจักรมาอยู่บนไหล่เขาแล้วโดยไม่

รู้สาเหตุว่ามาได้อย่างไร.....แต่ท่านอยู่บนไหล่เขาได้ไม่กี่วันก็หายไป...และไม่กี่วันก็กลับมา

อยู่ที่เดิมอีกพร้อมกับมีเศษจอกแหนติดอยู่ตามตัว....ช่าวบ้านจึงเชื่อว่าท่านหนีไปเที่ยวได้จึง

เอาโซ่มาผูกล่ามท่านไว้ไม่ให้หนีจากไป.....ต่อมามีชายหนุ่มคนหนึ่งล่องแพมาบอกว่า

มาตามหาพระ...และได้มาพบหลวงพ่อธรรมจักรก็จะเอากลับวัดเดิม...ชายผู้นั้นหลับนอนอยู่

ที่วัดธรรมามูลกลางคืนเขาฝันไปว่า..หลวงพ่อธรรมจักรไม่อยากกลับวัดเดิม....รุ่งขึ้นเช้าชาย

หนุ่มคนนั้นจึงได้ทำพิธีถอดเอาจักรที่ฝ่ามือของหลวงพ่อไป...และเอาโซ่ที่ล่ามออก...นับแต่

ไม่มีจักรหลวงพ่อธรรมจักรก็ไม่หนีไปไหน...ชาวบ้านเห็นว่าหลวงพ่อควรมีจักรไว้ที่ฝ่ามือตาม

เดิม..จึงสร้างจักรแกะไว้ที่ฝ่ามือของหลวงพ่อธรรมจักรไว้"

....................ลุงบุญเล่าเรื่องทำให้เมืองอยากเห็นหลวงพ่อธรรมจักรมากขึ้น..แต่นึกถึง

บางเรื่องที่อยากรู้จึงเอ่ยถาม

..........................."แล้วหลวงพ่อธรรมจักรกับหลวงปู่ศุขท่านมีความสัมพันธ์กันอย่าง

ไร...หลวงปู่ศุขจึงไปสวดมนต์ต่อหน้าท่านในวันพระ"

..........................."หลวงปู่ศุขท่านเคารพนับถือหลวงพ่อธรรมจักรมาก..ท่านบอกว่า

หลวงพ่อองค์นี้มีเทวดาผู้มีบารมีมากปกปักษ์ดูแลรักษาอยู่..เป็นเทวดาที่ให้คุณแก่ผู้ทำความ

ดี..ท่านไปขอพรจากองค์พระและเทวดาให้ชาวชัยนาทอยู่ร่มเย็นเป็นสุข"...............

 

.....................เมืองนัดแนะกับลุงบุญและเจ้าแต้ม..เพื่อให้ทั้งสองนำเรือที่จอดอยู่ใกล้กับราว

เบ็ดที่วางไว้..พาตนมุ่งหน้าไปเขาธรรมามูลที่อยู่ด้านทิศใต้..แต่ก่อนที่จะไปเมืองจะต้องทำการ

บางอย่างก่อน...โดยเขาบอกว่าจะรอบุญนำกับสมพงษ์กลับจากบิณฑบาตรเพื่อมอบของ

บางอย่างให้แก่ทั้งสอง....

.....................เวลาผ่านไปราวสองโมงเช้า..หลวงปู่ศุขพร้อมพระที่บิณฑบาตรกับมาวัดพร้อมกับ

เด็กทั้งสอง...สมพงษ์และบุญนำจัดอาหารบิณฑบาตรถวายหลวงปู่ศุขและพระเพื่อขบฉัน...และทั้ง

สองก็ได้เดินลงมาที่ริมแม่น้ำ...

.....................เมืองนั่งอยู่ที่แพรอสังเกตการณ์อยู่จึงได้เรียกเด็กทั้งสองเข้าไปหา..เมื่อบุญนำและ

สมพงษ์มาถึงที่แพ...เมืองได้นำถ้วยชาหรือแก้วชาที่ตนขอซื้อมาจากแป๊ะเส็งจำนวน 2 ใบ...แล้วเขา

เดินไปที่ริมแม่น้ำเจ้าพระยาโดยให้เด็กทั้งสองตามไป..จากนั้นเมืองได้ตักน้ำในแม่น้ำเจ้าพระยาใส่

ถ้วยชาใบนั้น..และส่งมอบให้บุญนำ....ต่อมาเมืองก็ขยับเดินไปที่ริมแม่น้ำท่าจีน....แล้วก็ตัก

น้ำในแม่น้ำท่าจีนใส่ถ้วยชาอีกใบหนึ่ง..และส่งมอบให้แก่สมพงษ์...

.....................เมืองเอ่ยแก่เด็กทั้งสองว่า

............................"แม่น้ำเจ้าพระยา..และแม่น้ำท่าจีนหยุดไหลอยู่ในแก้วแล้ว...ก็ยังไม่

พบทาง"

.....................โดยที่เมืองกล่าวเพียงแค่นั้นและไม่ได้บอกอะไรเพิ่มอีก..ซึ่งบุญนำและสมพงษ์

ย่อมรู้ว่านี่คือ "การแก้ปริศนาของเมืองที่มอบให้แก่หลวงปู่ศุข".....เด็กน้อยทั้งสองเดินประคอง

ถ้วยใส่แม่น้ำเจ้าพระยาและแม่น้ำท่าจีน.......และนำไปถวายหลวงปู่ศุขขณะที่หลวงปู่ฉันอาหารเสร็จ

และสวดให้พรเสร็จสิ้นแล้ว...ในขณะที่ถวายถ้วยชาทั้งสองใบให้หลวงปู่ศุข...เด็กทั้งสองก็พูดคำ

ของเมืองที่บอกไว้ให้หลวงปู่ฟัง

............................"แม่น้ำเจ้าพระยาและแม่น้ำท่าจีนหยุดไหลอยู่ในแก้วแล้ว.....ก็ยังไม่

พบทาง"

.....................หลวงปู่ศุขรับถ้วยชาทั้งสองใบพร้อมกับฟังเด็กทั้งสองพูด..ก็แย้มยิ้มเล็ก

น้อย...พลางเอ่ยขึ้น

............................"คนมีปัญญา..ย่อมไม่หยุดนิ่งในการใช้ปัญญา..และสามารถขบคิด

ได้เสมอ"

......................บุญนำและสมพงษ์ได้ฟังเหมือนกับ..เป็นคำสอนของหลวงปู่ศุขที่ถ่ายทอด

พฤติกรรมของเมืองและให้เป็นคติแก่ตน..เขาจึงฟังและขบคิดอย่างตั้งใจ...พลางบุญนำเอ่ย

ถามหลวงปู่ศุข..

............................"หลวงปู่คำพูดของเขาหมายความว่าอย่างไรหรือครับ"

......................หลวงปู่ศุขมองหน้าลูกศิษย์ทั้งสองแล้วเอ่ยตอบ

............................"เขาเพียงแต่ทำให้แม่น้ำทั้งสองสายหยุดไหลบางส่วน..ในแก้วนี้...

เพราะปัญหาที่เจ้าบอกไป...ไม่ได้บอกให้แม่น้ำทั้งสองสายหยุดไหลไปเลย...เขาคิดได้เขาจึง

แก้ปัญหาออก..และต้องการให้ข้าบอกทางแก่เขา..พรุ่งนี้ข้าจะให้เขาเลือกทาง".........

 

.....................เมืองเดินย้อนกลับมาที่ลุงบุญและเจ้าแต้มหลังจากที่นำถ้วย 2 ใบใส่แม่นำ

เจ้าพระยาและแม่น้ำท่าจีนให้บุญนำกับสมพงษ์แล้ว..

.....................เจ้าแต้มนั่งอยู่หน้า เมืองนั่งอยู่กลาง และลุงบุญคัดท้ายเรืออยู่หลัง..ทั้งสามคนต่าง

ก็มีพายคนละเล่ม...โดยเมืองได้นำพายของตนมาจากแพด้วย..

.....................เรือวิ่งล่องตามกระแสน้ำอย่างเร็ว..ด้วยแรงน้ำที่ดันส่ง..มุ่งหน้าไปเขาธรรมามูล..

ระหว่างทางเขามองชมทิวทัศน์ตลอดที่ผ่านมา..เขารู้สึกสดชื่นขึ้นมาก..วันนี้เป็นวันที่สอง..ที่เขาอยู่ใน

เขตเมืองชัยนาท..เมืองชื่นชมว่าเมืองชัยนาทเป็นเมืองที่น่าอยู่..จนถึงริมน้ำหน้าวัด....

.....................เจ้าแต้มและลุงบุญเดินนำหน้าเมืองขึ้นไปบนไหล่เขา....ไปยังที่วิหารประดิษฐาน

หลวงพ่อธรรมจักร......

 

....................ทันทีที่เมืองเห็นหลวงพ่อธรรมจักรพระพุทธรูปที่ถูกทาด้วยสีทองสว่างสด

ใส..มีดวงเนตรจ้องมองลาดลงกระทบกับสายตาของเขา..........หลวงพ่อธรรมจักรเป็นพระพุทธ

รูปยืนที่งามอ่อนช้อย.....และดูท่านมีเมตตาอ่อนโยนและเยือกเย็นมาก...เรียกว่าถ้าผู้ใดมีความโกรธ

หรือเรื่องไม่สบายใจ...เมื่อมาปรากฎต่อหน้าองค์หลวงพ่อธรรมจักร..ความกลุ้มใจไม่สบายใจแทบหาย

เป็นปลิดทิ้ง....เมืองถึงกับคุกเข่าลงด้วยความศรัทธาดุจดังหลวงพ่อธรรมจักรนั้นมีชีวิตและกำลังเป็นที่

พึ่งแกเขา..ที่พลัดบ้านพลัดเมืองมาด้วยเหตุอันไม่เป็นธรรมแก่เขาเลย...ชีวิตของเขาควรจะได้อยู่

บำบัดทุกข์บำรุงสุขแก่คนเมืองน่านฝั่งตะวันออก..ดังที่เคยทำมา....แต่ชีวิตไม่อาจกลับไปเป็นเช่นนั้น

อีก..เขามืดมนในยามนี้...เมืองก้มลงกราบหลวงพ่อธรรมจักร..พลางอธิษฐานขอให้เขาได้กลับ

เมืองน่านที่จากมา...เขานั่งสงบนิ่งต่อหน้าหลวงพ่อธรรมจักร..มีคำกล่าวว่าเวลา"ผู้ใดได้ไปกราบ

หลวงพ่อธรรมจักรและจ้องมองดูที่พระพักตร์ของท่านและดวงเนตร....ผู้นั้นจะรู้สึกเหมือนกับ

หลวงพ่อกำลังบอกอะไรบางอย่างแก่เขา...และผู้ใดก็ตามที่จ้องมองดวงเนตรและใบหน้าของ

ท่านอยู่...จะมีความรู้สึกว่าไม่อยากจากท่านไปเลย"..(ก็ลองไปสัมผัสกันดูนะครับ)...ซึ่ง

เมืองเองก็เป็นเช่นคำกล่าวนั้น..เขาไม่อยากจะลุกจากหลวงพ่อธรรมจักรมาเลย...เขาอยาก

นั่งอยู่ที่นั่นต่อหน้าหลวงพ่อธรรมจักรนาน ๆ.......และเขาหวนคิดถึงหลวงปู่ศุขว่าเป็นเช่นนี้

เอง..หลวงปู่ศุขจึงได้นั่งอยู่กับหลวงพ่อธรรมจักรทั้งคืนในวันพระ

....................เมืองนั่งอยู่อีกพักหนึ่งเจ้าแต้มก็มาเรียกสะกิด

............................."พี่ชายจะไม่ไปดูบริเวณอื่นของวัดบ้างหรือ"

....................เมืองจึงหันไปทางเจ้าแต้ม...แล้วพยักหน้าพร้อมกับเดินตามเจ้าแต้มซึ่งมีลุงบุญรอ

อยู่ข้างนอกวิหารอยู่แล้ว...

....................เจ้าแต้มกับลุงบุญพาเมืองไปเดินชมพระพุทธรูปต่าง ๆ เขารู้สึกว่า "พระพุทธรูปที่วัด

นี้เป็นศิลปสุโขทัยเกือบทุกองค์ซึ่งคล้ายคลึงกับพระพุทธรูปที่วัดต่าง ๆในเมืองน่าน"...เขาจึงเอ่ยถาม

ลุงบุญ

............................"ลุงบุญทำไมพระพุทธรูปที่วัดนี้จึงสร้างเป็นศิลปสุโขทัย"

............................"ก็เพราะชัยนาทเคยเป็นเมืองหน้าด่านของสุโขทัย..ต่อมามาเป็นเมืองลูก

หลวงของอยุธยา...และในสมัยเจ้าสามพระยาครองเมืองชัยนาท..พระองค์ท่านมีมเหสีอยู่ในราชวงศ์

สุโขทัย..จึงเป็นชาวสุโขทัย.....เมื่อนางเสด็จมาอยู่เมืองชัยนาทได้นำศิลปทางสุโขทัย..และช่างที่

สุโขทัยมาปั้นหรือหล่อพระในเมืองชัยนาท...เมืองชัยนาทจึงมีศิลปของสุโขทัยปรากฎอยู่ที่องค์พระ

พุทธรูปที่ถูกสร้างขึ้น"

....................เมืองพยักหน้าเข้าใจ........เมืองนั้นเดินชมวัดธรรมามูลพร้อมกับขึ้นไปถึงยอดเขา

ธรรมามูลซึ่งสามารถเห็นแม่น้ำเจ้าพระยาที่ไหลมาคดเคี้ยวอย่างสวยงามดุจพญานาคกำลังเลื้อยไป

มา....จนเวลาพอสมควรเขาจึงกลับไปที่วัดอู่ทองคลองมะขามเฒ่าเพื่อกลับแพ.............

 

..........ตอนที่ 96 ผู้หญิงเป่าขลุ่ยที่ทุ่งดอกทานตะวัน.........




....................เมืองกลับมาที่แพ..พร้อมกับดื่มเหล้า..และได้เดินขึ้นมาที่ริมตลิ่งมุ่งตรงไปที่ต้น

ยางสูงใหญ่ที่เคยเห็น....บุญนำและสมพงษ์ได้ปีนขึ้นไปบนยอดสูงและตะโกนว่า"ทำไมตัวข้าอยู่ต่ำ

เช่นนี้"...เขาขบคิดว่าน่าจะเป็นสิ่งที่บอกแก่เขา..แต่บอกอะไรล่ะ..เมืองแหงนมองไปดูบนยอดสูงของ

ต้นยาง...และฉงนอยู่ในใจว่า..ต้นไม้สูงใหญ่ขนาดนี้ไม่น่าเชื่อเลยว่าเด็กน้อยทั้งสองจะมีความกล้าปิน

ขึ้นไปในที่สูงโดยไม่กลัวตก....แสดงว่าเด็กน้อยทั้งสองมีความเชื่อมั่นอย่างมากในการปีนป่ายโดยไม่

กลัวอันตราย....ย่อมทำให้เห็นว่า"เด็กน้อยทั้งสองมีความเชื่อมั่นต่อผู้ที่ใช้ตนขึ้นไปปีนต้นยาง

สูงใหญ่..ว่าจะต้องคุ้มครองให้เขาไม่ตกจากที่สูงได้อย่างแน่นอน"....ซึ่งผู้ใช้เด็กทั้งสองก็คือ

หลวงปู่ศุข...หลวงปู่ศุขจะต้องเป็นพระอาจารย์ที่เด็ดขาดและมีความมั่นใจสูงอีกทั้งยังมีสติ

ปัญญาและหยั่งรู้เหตุการณ์ต่าง ๆได้ดี..ซึ่งเด็กทั้งสองก็คงรับรู้ในสิ่งนี้..เพราะเท่าที่ฟังดูเรื่อง

ราวของพวกเขาจากคำบอกเล่าของเจ้าแต้มในร้านกาแฟแป๊ะเส็งว่า..เด็กทั้งคู่อยู่กับหลวงปู่

ศุขมานาน...ทำให้เด็กน้อยทั้งสองเชื่อมั่นว่า"ตนทั้งสองจะไม่ตกจากต้นยางสูงใหญ่นั้นเมื่อ

ปีนป่ายขึ้นไป......"

.....................เมืองมองไปที่กุฏของหลวงปู่ศุข..ซึ่งปิดอยู่อย่างสนิท..ถ้าเขาเดินทางเข้าไปหา

ท่าน...ก็คงไม่เป็นผล...เพราะ "เขาและหลวงปู่ศุขกำลังตอบโต้หรือพูดคุยกันด้วยปัญญา...หรือ

ความหมายในปริศนาที่แต่ละฝ่ายจะส่งมา...เขาแก้ปัญหาได้ตอนแรก...แต่ปัญหาที่"ทำไมตัว

ข้าอยู่ต่ำเช่นนี้...คือ"คำพูด"...แต่การกระทำที่ไปอยู่บนต้นไม้สูงนั้นคือ "กริยา"...ความ

หมายมันคืออะไร..เขาต้องขบคิดอีกนาน

.....................เมืองมองไปทางทิศตะวันตกเมื่อเห็นแสงสว่างจากดวงอาทิย์เริ่มให้แสงน้อย

ลง..เป็นเครื่องหมายให้รู้ว่ากำลังจะพลบคำอีกแล้ว...และพลบค่ำแล้วค่ำคืนใน"คืนที่สอง"ที่

ริมน้ำเจ้าพระยานี้.."เขาจะพบเห็นหรือได้ยินสิ่งใดอีก"

....................."เสียงขลุ่ย"ที่ลุงบุญและเจ้าแต้มบอกไม่เคยได้ยิน..มันคือเสียงขลุ่ยของภูติ

ผีปิศาจกระนั้นหรือ......