พระโพธิสัตว์พญาช้างนาฬาคิรี(ธนปาล)พระพุทธเจ้าในอนาคต

.......ท่านเป็นผู้มีปัญญาในการสร้างบุญบารมีจากการ

อนุโมทนา....ขอให้ท่านประสบความสำเร็จในสิ่งที่ปรารถนา

ครับ.......

 

....................เกวียนที่เณรและภูผาขับเคลื่อนมาได้นำพาสองพี่น้องที่แต่งหน้าและกาย

ด้วยชุดกระโปร่งทันสมัยแบบหญิงสาวชาวยุโรปทั้งสองมุ่งหน้าสู่ตลาดเมืองสุราษฎร์ธานี..

ตลาดเล็ก ๆ แห่งนี้ได้ต้อนรับความแปลกใหม่ของการแต่งกายของสองพี่น้องตระกูลนราเป็นครั้ง

แรก.....

....................โนรีและโมลีเดินเคียงคู่ไปกับเณรและภูผา..และร้านแรกที่แวะคือร้านของป้าตันหยง

แม่ค้าขายผลไม้...ป้าตันหยงรู้สึกทึ้งและตกใจที่ไม่เคยเห็นเด็กสาวใดแต่งกายเยี่ยงนี้มาก่อน...ป้า

ตันหยงจำแทบไม่ได้..ด้วยหน้าตาของเด็กทั้งสองมีหน้าตาที่ผิดธรรมชาติ..เพราะถูกบรรจงด้วยสีสัน

ของเครื่องสำอางจนดูเข้ม...ป้าตันหยงเพ่งสายตาดูสาวน้อยทั้งสองที่กำลังแย้มยิ้มอย่างปลื้มปิติ....ก็

ให้จำได้..จึงเอ่ยอุทานอย่างตกใจ

............................"โนรีกับโมลีหรือนี่...โอ้โฮ..สวยจนป้าจำแทบไม่ได้เลย"

.....................สาวน้อยในคราบสาวทันสมัย..ยิ้มและหัวเราะอย่าชอบใจ..โมลีเอ่ย

............................"ป้าจำหนูได้อย่างไรนี่"

.....................ป้าตันหยงหัวเราะก่อนเอ่ยตอบ

............................"ก็ตอนโมลียิ้มให้ป้า..เขี้ยวฟันกระต่ายของหนูมันแย้มออกมา..ป้าก็คิดว่าคง

เป็นใครเสียไม่ได้...นอกจากโมลีช่างพูดของป้านี่แหละ"

............................"ป้าดูพวกหนูแล้วเป็นอย่างไรบ้างจ๊ะ" โนรีเอ่ย

............................"สวยอย่าง..สาวอังกฤษเลย..ใครเป็นคนออกแบบชุดนี้หรือโนรี"

............................"แม่จ้ะป้า...แม่เคยเห็นภาพถ่ายของผู้หญิงชาวยุโรปที่พ่อถ่ายไว้...แล้วนำ

มาดัดแปลงออกแบบตัดชุดเสื้อผ้าให้พวกหนูจ้ะ"

............................"แม่หนูช่างคิดช่างทำนะ"

.....................ขณะที่สองพี่น้องกำลังคุยอยู่กับป้าตันหยง...ก็จะมีผู้คนมากหน้าหลายตาเดินผ่าน

ไปมา...และต้องหันกลับมามองสองพี่น้องอย่างเหลียวหลังเป็นตาเดียวกัน..ด้วยไม่เคยเห็นสิ่งที่สวย

งามทันสมัยของการแต่งกายแบบใหม่ปรากฎที่แห่งนี้มาก่อนเลย...และเมื่อทุกคนเพ่งมองดูก็จดจำได้

ว่า..เด็กสาวทั้งสองคือโนรีกับโมลี....

.....................สาวน้อยทั้งสองในขณะนี้ช่างเหมือนกับ..ดวงจันทร์และดวงดาวอันสวยงาม

จากท้องฟ้าที่มาปรากฎ..สร้างความเพลิดเพลินจำเริญตาให้แก่ผู้คนในตลาด..รอยยิ้มของผู้

คนมากมายที่ส่งยิ้มให้กับสองพี่น้องด้วยความยินดี..และชื่นชม...โนรีนั้นเทียบได้กับดวง

จันทร์เพ็ญอยู่แล้ว...ส่วนโมลีนั้นก็คงเทียบได้กับดวงดาว...แต่ดาวที่สวยงามในสายตาของ

ชาวโลกคงไม่พ้น"ดาวศุกร์"อันเป็นดาวเด่นประจำเมือง..ที่ชนชาวยุโรปให้ชื่อว่า "ดาววี

นัส" ..หรือ"ดาวแห่งความงาม"เป็นดาวที่ส่องแสงสว่างมองเห็นได้ในฤดูหนาวชัดเจนบนท้อง

ฟ้าทิศตะวันตก....

....................ขณะนี้ดวงจันทร์และดาวศุกร์กำลังขึ้นส่องสว่างประชันความเด่นอยู่ที่ตลาด

เมืองสุราษฎร์ธานี...ดาวทั้งสองกำลังเคลื่อนตัวออกจากร้านป้าตันหยง...มุ่งสู่ร้านค้าของ

หมวยเล็ก...ซึ่งวันนี้ทั้งหมวยเล็กและตี๋เล็กไม่ได้ออกไปค้าขายเร่เช่นทุกวัน....

....................ตี๋เล็กและหมวยเล็กกำลังเฝ้าร้านดูรอขายสินค้าให้แก่ลูกค้า...แต่แล้วสายตา

ของทั้งคู่ก็มองไปเห็นหญิงสาวต่างชาติสองคนกำลังเดินเข้ามา...แต่ชายที่ตามหญิงต่างชาติ

เข้ามาสองคนจำได้ว่าเป็นเฮียเณร..และเฮียภูผาซึ่งตลอดเวลาสองปีที่ผ่านมาภูผาได้รู้จักกับตี๋

เล็กและหมวยเล็ก...ด้วยคำแนะนำของโนรีและโมลี.....ตี๋เล็กนั้นรู้สึกได้อยู่ในทีว่า..ภูผานั้นมี

ใจที่มุ่งต่อโนรีไม่แตกต่างไปจากตน...และก็เป็นไปตามธรรมชาติของผู้คนที่อยู่ต่อหน้าผู้หญิง

จันทร์เพ็ญ..จะได้รับความรักความเมตตาจากนาง...และพลังแห่งผู้หญิงจันทร์เพ็ญ..ที่ทำให้

ไม่มีใครที่จะขัดขวางความรักของแต่ละฝ่าย...ชายทั้งสาม คือ เณร ภูผา และตี๋เล็ก..ต่างก็

เป็นผู้ที่รักและทะนุถนอมโนรีดุจเดียวกัน....ผู้หญิงจันทร์เพ็ญจึงเป็นเหมือนแสงสว่างแห่ง

ความรักอย่างแท้จริง.......ที่ส่องประกายเจิดจ้าอยู่ในใจของผู้คนและชายทั้งสามนี้.......

....................เมื่อทั้งหมวยเล็กและตี๋เล็กเห็น เณรและภูผา..จึงได้ย้อนกลับมาเพ่งดูหญิง

ต่างชาติทั้งสองอย่างพินิจพิเคราะห์ก็จำได้...และเมื่อเห็นความงามที่แปลกไปอีกแบบหนึ่ง

อย่างผิดธรรมชาติของนาง..ก็ตกใจและจ้องมองดูจนไม่วางตา....หมวยเล็กเอ่ย

............................"โมลี..ลื้อกับพี่สาวลื้อไปต่างประเทศมาเหรอ"

.....................สองพี่น้องหัวเราะ..แล้วโมลีเอ่ยตอบ

............................"ลื้อเข้าใจยั่วนะ..แม่อั้วตัดเสื้อผ้าแบบสมัยใหม่ให้ใส่ต่างหาก...ต่อไป

ลื้อคอยดูนะ...ผู้คนเมืองสยามจะต้องแต่งกายเรียนแบบชาวยุโรปเหมือนกับอั้วสองพี่น้องนี่

แหละ"

.....................คำพูดของโมลีที่พูดออกไป..ช่างเหมือนกับคำทำนายที่แม่นยำ...เพราะต่อ

ๆ มา...ชาวสยามก็เรียนแบบการแต่งกายแบบชาวยุโรปกันจนถึงปัจจุบันนี้.......

............................"อั้ว..ยังไม่เชื่อลื้อหรอกว่า...คนเมืองสยามจะแต่งกายเรียนแบบชาว

ยุโรป..ทำไมลื้อเชื่อเช่นนั้น" หมวยเล็กพูดโต้เถียงโมลี

............................"อั้วถามลื้อก่อนว่า การแต่งกายของอั้วลื้อว่ามันดีหรือไม่ดีล่ะ" โมลี

ถามความเห็นของหมวยเล็ก

.....................หมวยเล็กคิดและพิจารณาพร้อมกับยอมรับตามโมลี

............................"อั้วก็ว่ามันสวยงามดีนะ..และก็เหมาะกับพวกลื้อด้วย"

............................"นั่นสิ..แล้วลื้ออยากแต่งอย่างอั้วบ้างไหม"

.....................หมวยเล็กถามใจตนเอง..ก็รู้สึกว่าอยากแต่งเหมือนโมลีจึงเอ่ยตอบ

............................"อั้วรู้สึกว่าอั้วอยากแต่งเหมือนลื้อเหมือนกัน"

............................"อั้วเดินมาตามทางที่มาหาลื้อ...พวกผู้คนในตลาดต่างก็มีแววตาชื่น

ชมและชื่นชอบ....คนเราเมื่อชื่นชอบสิ่งใดแล้วก็อยากจะทำใช่ไหม.....เพราะเหตุนี้อั้วจึง

ทำนายได้เลยว่า...คนสยามเราเมื่อมองชาวยุโรปแต่งตัวแล้วจะชื่นชอบ...ซึ่งความชื่นชอบ

อันนี้จะนำพา....พวกเขาให้คิดแต่งตัวตามอย่างชาวยุโรป.....เหมือนกับที่ลื้อคิดตอนนี้....ลื้อ

เข้าใจไหม" โมลีอธิบายตามมุมมองความคิดของตน

....................โนรีฟังน้องสาวซึ่งมีทั้งความจำเป็นเลิศและยอดศิลป์........คิดพิจารณาพูด

ออกไป..ก็ให้รู้สึกว่าน้องสาวของตนมีปัญญาขบคิดและวิเคราะห์อย่างเข้าท่าเข้าทาง....จน

นางรู้สึกภูมิใจในน้องสาวของตนอยู่ลึก ๆ.....

.....................ตี๋เล็กเอ่ยขึ้นมาบ้าง

............................"ถ้าอั้วไม่เห็นเฮียเณรกับเฮียภูผาเดินตามมาด้วย...อั้วจำพวกลื้อไม่

ได้เลยนะ...พวกลื้อแต่งตัวสวยและแปลกตามาก...ชุดพวกนี้ก็ดูดี...แต่หน้าตาพวกลื้อที่มี

เครื่องสำอางแต่งหน้าอั้วไม่เคยเห็นมาก่อนเลย"

............................"มันดีหรือไม่ดีละตี๋เล็ก" โนรีเอ่ยเป็นเชิงปรึกษา

.....................ตี๋เล็กหัวเราะก่อนเอ่ย

............................"มันต้องดีอย่างแน่นอน..เพราะลื้อเป็นคนสวยคนงามอยู่แล้ว...เมื่อ

นำเครื่องสำอางมาเสริมแต่งมันทำให้ลื้อดูสว่างขึ้นมาก"

.....................คำชมของตี๋เล็กทำให้ผู้ฟังที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างยอมรับว่าตี๋เล็กพูดถูก...

.....................ตี๋เล็กกับหมวยเล็กนั้นรู้แต่ว่า..โนรีมีสิ่งผิดปกติ.....ตอนที่ดอกทานตะวันหัน

หน้าดอกจากดวงอาทิตย์เข้ามาหาโนรีทั้งท้องทุ่งทานตะวันเพียงอย่างเดียว...แต่ไม่เคยเห็น

ปรากฎการณ์อื่น ๆเลย...ตี๋เล็กและหมวยเล็กจึงไม่ทราบเรื่องของ"ผู้หญิงจันทร์เพ็ญ"ที่โนรี

เป็นอยู่......

............................"ตี๋เล็ก...แล้วทำไมวันนี้ลื้อไม่ไปขายเร่ล่ะ" เณรเอ่ยถาม

............................"เตี่ย แม่และเฮียตี๋ใหญ่ออกไปธุระนอกบ้าน..อั้วจึงอยู่เฝ้าร้าน" ตี๋เล็ก

ตอบ...................

 

.....................โนรีกับพวกคุยอยู่ที่ร้านของตี๋เล็กสักพักหนึ่ง..พี่เณรก็ได้บอกกับโนรีและโมลี

ว่าต้องรีบกลับ..เพราะพี่เณรและภูผามีภาระที่ต้องไปแจ้งข่าวการบวชเนกขัมมะหรือชีพราหมณ์ให้แก่

ชาวบ้านตามหมู่บ้านต่าง ๆ ...ที่เคยเข้ามาปฏิบัติธรรมอยู่ที่สำนักปฏิบัติธรรมของวัดโนรีนราราม....ซึ่ง

คนของหมู่บ้านอื่นนั้น ต่างก็มีวัดที่ทำบุญตักบาตรอยู่ในหมู่บ้านอยู่แล้ว...แต่เพราะการแสดงธรรมและ

การอบรมสั่งสอนของพ่อท่านตามแนวทางคำสั่งสอนของพระพุทธองค์...ได้จุดประกายให้ผู้ปฏิบัติ

ธรรมได้แลเห็นธรรมอันเป็นหลักได้วินิจฉัยให้เห็นความจริงทางโลก...ว่า"ไม่มีสิ่งใดเลยในโลกนี้..ที่จะ

ไม่เสื่อมสลายและสูญสิ้นไป...สรรพสิ่งทุกอย่าง..ไม่ว่าจะมีชีวิตหรือไม่มีชีวิต..ต่างก็เกิดขึ้น ตั้งอยู่

และดับไปในที่สุด อันเป็นกฏของอนิจจังที่มีอยู่ประจำโลก".....ความงดงามในการแสดงธรรมของพ่อ

ท่านได้ให้ผู้ปฏิบัติธรรมได้เห็นความจริง...และละจากการยึดถือทางโลกให้เบาบางลงให้มายึดถือเอา

"พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์"เป็นที่พึ่ง..โดยเฉพาะพระธรรมนั่นเป็นประดุจเทียนที่จุดให้แสงสว่างส่อง

ทางชีวิต..ทั้งโลกนี้และโลกหน้า"...โดยเฉพาะเรื่องศีลอันบริสุทธิ์ของพ่อท่านที่ได้หอมกระจายทวน

กระแสลมขึ้นไป..กระจายไปทั่วตามหมู่บ้านต่าง ๆ.....อันเป็นการหอมที่เหนือกว่ากลิ่นหอมทั่วไปโดย

เฉพาะกลิ่นหอมของดอกไม้..ที่หอมได้เพียงแต่ตามกระแสลมเพียงเท่านั้น...สัจจะวาจาที่มีมาในอดีตที่

ว่า "กลิ่นของศีลอันบริสุทธิ์นั้นหอมได้นาน และหอมได้ไกลกว่ากลิ่นหอมใด ๆในโลก"..ดูถ้าจะ

มีข้อพิสูจน์ให้เห็นเป็นจริงได้จากการประพฤติปฏิบัติของพ่อท่าน....

.....................ชาวบ้านทั้งหลายที่มีใจโน้มเอียงเข้าหาธรรม..จึงเคารพและศรัทธาพ่อท่านอย่าง

หมดใจ...และเมื่อมีการจัดบวชครั้งใดก็จะมาร่วมกันเข้าบวชด้วยจิตที่ศรัทธาอย่างเปี่ยมล้น...เณรและ

ภูผาจึงมีหน้าที่ที่จะต้องแจ้งข่าวให้แก่ชาวบ้านทั้งหมู่บ้านของตนเองและหมู่บ้านอื่น ๆทุกครั้งไป.......

.....................พี่เณรและภูผาขับเคลื่อนเกวียนมาส่งโนรีและโมลีที่บ้านก็พบเห็นน้าบันตากำลังตั้ง

กล้องถ่ายรูปและจัดสถานที่ถ่ายรูปอยู่..เมื่อเห็นทั้งสี่มาถึงน้าบันตาจึงได้เอ่ยขึ้นอย่างยินดี..

............................"มาพวกเรามาถ่ายรูปภาพกันก่อน..เอาไว้เป็นที่ระลึก"

.....................โมลีเห็นและได้ยินเสียงแม่เรียกให้ถ่ายภาพ....ก็ให้รู้สึกดีใจจนออกหน้า..ด้วยรู้อยู่

แล้วว่าตนเองได้แต่งตัววันนี้...งามอย่างหญิงสาววัยรุ่นทั้งที่ตนเองมีอายุเพียง 12 ปีเศษเท่านั้น...ด้วย

ได้ดูกระจกเงาอยู่พักใหญ่ก็รู้สึกชอบใจการแต่งหน้าแต่งตาและแต่งกายของตน.....หากมีการบันทึกไว้

บนภาพถ่ายคงจะให้เด็กน้อยได้ปลื้มใจตนเองอยู่อีกนาน.........เด็กน้อยจึงรีบวิ่งนำหน้าพรรคพวกไป

หาแม่แล้วเอ่ยขึ้น

............................"แม่..ให้หนูถ่ายภาพก่อนนะแม่"

 

.......ครับ..ขอให้ท่านสร้างสมบารมีได้เปี่ยมล้นโดยเร็ว..มีจิต

ใจที่สอาดและงดงามอย่าง"ผู้หญิงจันทร์เพ็ญ"ในเรื่องนี้ครับ...

 

......ครับ..ขอให้ท่านเจริญยิ่ง ๆขึ้นไปทั้งทางโลกและทาง

ธรรม....สร้างสมบารมีจนบรรลุในสิ่งที่ท่านปรารถนาไว้ครับ...

 

....................บันตายิ้มให้กับโมลี..แล้วพาลูกสาวคนเล็กมายืนที่หน้ากล้องตามที่ตนเองจัด

สถานที่ถ่ายภาพเอาไว้...พลางเอ่ยขึ้น

............................"แม่จะนับ หนึ่ง สอง สาม แล้วจึงกดชัตเตอร์ถ่ายภาพ..ฉะนั้นหนูจะต้องยิ้ม

ให้สวยงามเอาไว้นะจ๊ะ"

....................โมลีพยักหน้าแทนคำตอบ..แล้วยืนเก็กท่าเตรียมตัวถ่ายภาพ..ด้วยท่าทางและใบ

หน้า..ที่ออกท่าทางที่คิดว่าสุดเลิศ....และเมื่อโมลีตั้งท่าทางเสร็จบันตาก็นับเลขจนถึงสาม...ก็กด

ชัตเตอร์ถ่ายภาพทันที....

................................."แชต" เสียงชัตเตอร์จากกล้องดังขึ้นอันเป็นสิ่งที่แสดงว่ากล้อง

ได้ถ่ายภาพไว้แล้ว

.....................บันตาดึงฟิลม์ออกมาจากกล้องแล้วลอกออกดูภาพ..ในขณะที่โมลีและโนรี

พร้อมกับเณรและภูผาก็เข้ามามุงดูล้อมรอบบันตา....

.....................ภาพถ่ายของโมลีออกเป็นภาพสีสวยงาม...รูปร่างหน้าตาของโมลีในภาพ

ถ่ายเป็นภาพยืนขณะที่เด็กน้อยกำลังยิ้มแย้มแจ่มใสจนเห็นฟันกระต่ายและเขี้ยวกระต่ายออก

มา..ดูแล้วสดใสน่ารัก...เด็กน้อยถึงกับแย้มยิ้มอย่างปลื้มใจพร้อมกับผู้ที่มุงดูก็พลอยยินดี..

กับเด็กน้อยที่ริแต่งตัวเป็นสาวแฟชั่น...

.....................บันตาเตรียมขยับตั้งกล้องแล้วเอ่ยขึ้น

............................"ต่อไปจะถ่ายใครดีเอ่ย"

............................"แม่..หนูคิดว่าเราถ่ายภาพหมู่รวมกันทั้ง 5 คนดีกว่า..เอาไว้เป็นที่ระลึกดูกัน

ยามจากกันไงจ๊ะแม่" โนรีพูดออกความเห็น

............................."อืม..ดีเหมือนกัน..แล้วทุกคนว่าอย่างไร"

....................เณรและภูผายืนยิ้มพร้อมกัน...และเณรได้เอ่ยตอบ

............................."เอาอย่างโนรีว่า..ก็ดีเหมือนกันน้าบันตา"

....................เมื่อทุกคนตกลงเช่นนั้น..บันตาได้จัดแถวให้โนรีและโมลีอยู่ซีกด้านหนึ่ง..โดยมีบัน

ตาอยู่กลางยืนข้างกับโมลี..และต่อมาก็เป็นเณรและภูผา....บันตาได้ตั้งเวลาชัตเตอร์ของกล้องเพื่อให้

ลั่นขึ้นทันเวลากับ..เมื่อนางกดชัตเตอร์แล้วจึงเดินไปยืนอยู่ตรงกลาง.....

............................"คราด......แชต" เสียงชัดเตอรเลื่อนดังและกดถ่ายภาพ

.....................ทุกคนต่างมายืนรอดูฟิลม์ที่บันตาลอกออกเพื่อดูภาพ...ภาพถ่ายดังกล่าวได้ปรากฏ

ภาพของทุกคนกำลังแย้มยิ้มอย่างมีความสุข...แต่มีสิ่งผิดปกติตรงรูปร่างของโนรีในภาพนั้น..ได้

ปรากฎแสงสีเหลืองทองหรือแสงจันทร์เพ็ญแผ่กระจายออกมาจากร่างของโนรีอย่างมาก

มาย....โมลีได้เอ่ยขึ้นอย่างตกใจ

............................"แม่..รูปร่างของโนรีตามภาพทำไมมีแสงเหมือนแสงจันทร์เพ็ญออก

มาจากร่างของโนรีล่ะแม่"

....................ทุกคนได้เห็นสิ่งผิดปกติของแสงที่ออกมาอย่างมากมายที่ปรากฏอยู่บน

ภาพอยู่แล้ว...ต่างก็มองตากันและหันไปมองที่โนรีเป็นตาเดียวกัน..ในขณะที่บันตานั่งคิด

รำลึกถึงคำพูดของพ่อเฒ่ามูซาที่เอ่ยกับนางตอนวันแรกที่มาขอสอนขลุ่ยให้แก่ลูกสาวทั้งสอง

และได้พูดถึงคุณลักษณะของผู้หญิงจันทร์เพ็ญให้ฟังว่า....."แสงจันทร์เพ็ญจะเปล่งรัศมี

ประกายออกจากร่างของผู้หญิงจันทร์เพ็ญอยู่ตลอดเวลาทั้งกลางวันและกลางคืน...แต่ไม่มีผู้

ใดสามารถเห็นแสงนี้ได้นอกจากเพียงได้สัมผัสกับแสงนี้โดยไม่รู้ตัวและจะรู้สึกเย็นตาเย็นใจ..

และมีความสุขเมื่อได้เห็นเจ้าของแสงนี้....แต่ว่าแสงจันทร์เพ็ญนี้คนทั่วไปจะสามารถเห็นได้ใน

คืนจันทร์เพ็ญเมื่อผู้หญิงจันทร์เพ็ญไปปรากฎตัวอยู่ต่อดวงจันทร์เพ็ญและรับแสงนั้น...จะ

ปรากฎแสงสว่างเรืองรองเย็นตาเย็นใจพรุ่งกระจายออกจากร่างของผู้หญิงจันทร์เพ็ญ"

.....................บันตาเริ่มคิดว่า"หรือว่ากล้องถ่ายภาพนี้สามารถเห็นและจับแสงจันทร์เพ็ญ

ที่ออกมาจากร่างกายของโนรีหรือผู้หญิงจันทร์เพ็ญได้...เช่นเดียวกับดอกทานตะวันที่ได้เห็น

และสัมผัสกับ.....แสงจันทร์เพ็ญได้จนหันหน้าดอกเข้าหาผู้หญิงจันทร์เพ็ญโดยละจากแสง

ของดวงตะวัน"...........

 

....................บันตาต้องการพิสูจน์แสงจันทร์เพ็ญที่ปรากฏบนร่างของโนรีตามภาพถ่าย

อีกครั้ง..นางจึงเอ่ยกับลูกสาวคนโตและทุกคนว่า

........................."แม่จะลองถ่ายภาพอีกครั้ง..โดยให้พวกหนูทั้งสี่ยืนรวมอยู่ด้วยกัน"

....................บันตาพูดพร้อมกับจัดแถวให้โนรีและโมลีสลับที่เปลี่ยนข้างไปยืนอีกข้างหนึ่ง..และ

ให้เณรและภูผายืนอีกข้างหนึ่ง..โดยมีลักษณะที่เณรและโนรีอยู่คู่กลางและขนาบด้วยภูผาที่อยู่ข้าง

เณร..และโมลียืนอยู่ข้างโนรี...เมื่อจัดแถวได้ที่..บันตาได้เดินมาที่กล้องถ่ายภาพแล้วส่องดู..เมื่อเห็น

ว่าทั้งสี่อยู่ในมุมกล้องแล้วก็กดชัตเตอร์ถ่ายภาพทันที

............................"คราด...แชต" เสียงชัตเตอร์กล้องถ่าภาพลั่นขึ้นอีกครั้ง

.....................ผู้ร่วมถ่ายภาพทั้งสี่รีบเดินมาที่บันตา..เพื่อดูภาพ....บันตาลอกฟิลม์ดูภาพก็ปรากฏ

ว่า "ร่างของโนรีที่ปรากฏอยู่ในภาพถ่ายยังคงมีแสงสว่างสีเหลืองทองกระจายออกมาจากร่าง

ของโนรี"...ซึ่งเป็นอย่างที่บันตาคิดว่า"บางที่กล้องถ่ายภาพนี้สามารถเห็นและจับแสงจันทร์

เพ็ญที่ออกมาจากร่างของโนรีได้"

......................โนรีดูภาพแล้วเอ่ยขึ้นกับบันตาด้วยสีหน้ากังวลเล็กน้อย..ด้วยคิดว่า"แม้แต่

ภาพถ่ายของตนยังไม่อาจแสดงให้คนอื่นนอกเหนือที่อยู่ ณ ที่นี้เห็นได้อีกหรือนี่" นางจึงเอ่ย

ขึ้น

............................"แม่จ๋า..แม่ลองถ่ายภาพหนู่คนเดียวดูอีกครั้งหนึ่งนะจ๊ะ..เพื่อบางที..

ภาพเดียวอาจไม่มีแสงสว่างนี้ออกมาจากตัวหนูก็ได้"

....................ทุกคนมองหน้าบันตาเพื่อรอคำตอบ..บันตายิ้มด้วยเก็บความรู้สึกกังวลไว้ใน

ใจไม่ให้ทั้งสี่เห็น..แล้วเอ่ยขึ้น

............................."ได้สิจ๊ะลูก..จะได้พิสูจน์ข้อสงสัยให้จบไปเลย"

....................โนรีไปยืนอยู่ที่บันตาจัดให้ยืนหน้ากล้อง...นางคิดว่าจะมีแสงหรือไม่มีแสงเกิดขึ้นก็

ตาม..นางจะต้องไม่กังวลสิ่งใด...โดยทำใจให้เป็นปกติจ้องมองดูหน้ากล้องที่ส่องมาที่นาง..ด้วยใบ

หน้าที่เรียบเฉย...

.............................."แม่จะถ่ายภาพโนรีแล้วนะจ๊ะ เตรียมพร้อมลูก หนึ่ง สอง สาม" เสียงของ

บันตาเอ่ยขึ้น

................................"คราด.....แชต" เสียงชัตเตอร์จากกล้องลั่นอีกครั้งหนึ่ง

.....................โนรีและพวกรีบมาหาบันตาเพื่อดูภาพทันที...และแล้วคราวนี้ภาพของโนรีที่

ปรากฏขึ้นต่อสายตา..คือ ภาพอันสวยงามของโนรีที่ดูสายตาของนางเย็นตาเย็นใจ..และมี

แสงจันทร์เพ็ญสีเหลืองทองเรืองรองออกมาจากร่างของนางอย่างมากมายยิ่งกว่าภาพก่อน ๆ

ที่ถ่ายไว้...อันเป็นบทสรุปที่ชัดเจนว่า "กล้องถ่ายภาพสามารถจับแสงจันทร์เพ็ญที่เปล่งรัศมี

เรืองรองออกมาจากร่างของโนรีได้"

....................อันแสดงให้เห็นความจริงว่า "โนรีนั้นมีแสงจันทร์เพ็ญแผ่กระจายออกมา

จากร่างกายของนางอยู่ตลอดเวลาเป็นความจริงดังคำเล่าขานของพ่อเฒ่ามูซา".....

.....................ภาพของโนรีภาพนี้เหมือนมีมนต์ขลัง...เป็นภาพที่ทั้งสวยงามและเย็นตา

เย็นใจเหมือนกับเป็นตัวแทนของโนรีได้อย่างดีเยี่ยม...ซึ่งภาพนี้เมื่อผู้ใดมาเห็นก็จะเกิดความ

สุขมีความเย็นตาเย็นใจ..และสบายใจจนลืมความทุกข์ได้ชั่วขณะที่มองภาพนี้.......

......................ภาพดังกล่าวคงเป็นภาพสุดท้ายที่โนรีได้ถ่ายเอาไว้..และนางไม่เคยถ่าย

ภาพใด ๆอีกเลย...ด้วยเกรงว่า"ผู้คนทั้งหลายจะเห็นสิ่งผิดปกติเกี่ยวกับแสงจันทร์เพ็ญที่

ปรากฏอยู่ในภาพ"....อีกทั้งภาพต่าง ๆเล่านี้ได้ถูกเก็บซุกซ่อนไว้ในบ้านของบันตา...ทั้งเณร

และภูผาก็ไม่เคยปริปากบอกผู้ใดในเรื่องนี้...เขาทั้งสองยังเป็นผู้เก็บความลับของผู้หญิง

จันทร์เพ็ญได้อย่างยอดเยี่ยม....

.....................ภาพดังกล่าวได้ถูกนำมาติดตั้งที่หน้าฮวงจุ้ยหลุมฝังศพของโนรีในปี .....

พ.ศ.2468 ..โดยไม่มีการอธิบายว่ามีอะไรเกิดขึ้นในภาพนั้น..แม้แต่นางสิ้นลมไปแล้ว...ก็ยัง

ไม่มีชาวบ้านคนใดรู้ว่า"โนรีคือผู้หญิงจันทร์เพ็ญ"...ด้วยคำจารึกต่าง ๆไม่เคยเอ่ยถึง....."มี

แต่เพียงภาพปริศนาของนางภาพนี้เท่านั้น"..ที่ผู้คนได้มองแล้วต่างต้องขบคิดพิจารณาไป

ต่าง ๆนานา...แต่ด้วยอานุภาพของภาพถ่ายที่ผู้ใดได้เห็นเหมือนกับได้เห็นผู้หญิงจันทร์

เพ็ญ...ทำให้ผู้ที่ได้มาเห็นภาพรู้สึกสุขใจมากกว่ามีความรู้สึกอย่างอื่น...............นับจากปี

พ.ศ.2468 ที่โนรีสิ้นลมและภาพนี้ปรากฏขึ้น...เคยมีผู้คนมองภาพนี้อยู่นานนับชั่วโมง...โดย

ไม่สนใจสิ่งอื่นใด...เหมือนกับเขาจะถามภาพ ๆนี้ว่า..."นางเป็นใคร...นางกำลังคิดอะไร..นาง

กำลังรู้สึกอย่างไร...มีสิ่งใดเกิดขึ้นกับภาพนี้...แสงที่ออกมาจากร่างนี้คือแสงอะไร..และ

จินตนาการอีกหลายอย่างมากมายที่จะขบคิด"...

.....................ภาพ ๆนี้จะไปติดตั้งที่หลุมศพได้อย่างไร...ใครเป็นคนทำ..พร้อมกับรูปปั้น

ที่นางเป่าขลุ่ยที่เกิดจากฝีมือของโมลีน้องสาวอันเป็นที่รักของนาง..จะไปอยู่ที่..อนุสรณ์ความ

ทรงจำของฉันเพื่อเธอ..ได้อย่างไร...ติดตามกันต่อไปนะครับ.....เรื่องราวยังอีกยาวที่ผู้เขียน

จะนำเสนอต่อ ๆ ไปครับ.......

 

.............ทบทวนบุคคลเด่นของเรื่อง..........


.....................เรื่องราวเบื้องต้นของแต่ละบุคคลได้ถูกถ่ายทอดไป..ใน

ตอนนี้จะกล่าวทบทวนถึงบุคคลเด่นในเรื่อง..ส่วนบุคคลอื่น ๆก็มีอยู่แต่จะไม่

แจกแจ้งเรื่องราว...

.....................บุคคลแรก คือ บุรุษหนึ่งเลิศปัญญาหาญกล้าสู้ดวงอาทิตย์

ก็คือ เมือง มีสุข ปลัดเมืองน่านฝั่งตะวันออก..ซึ่งเป็นบุรุษที่เกิดในฤกษ์สุริย

คราสหรือดาวราหูอมดวงอาทิตย์..ซึ่งเป็นปฏิปักษ์กับดวงอาทิตย์ในชะตาดวง

กำเนิด...จึงเป็นคนกล้าท้าทายสู้กับดวงอาทิตย์แม้จะเป็นการสู้ด้วยการจ้อง

มองเพื่อค้นหาความลับปมด้อยของดวงอาทิตย์ก็ตาม..อุปนิสัยเป็นคนกล้า

หาญ โลดโผนบ้าบิ่น..ทนงตัว รักสนุก..และจริงจังในบ้างเรื่อง..เป็นคนช่างคิด

ช่างสังเกตหาเหตุผล...และฉลาดเจ้าปัญญา..เชื่อมั่นในตนเองสูง

.....................บุคคลที่สอง คือ บุรุษหนึ่งฉลาดยิ่งเพียรเป็นเลิศ..ก็คือ

ปักษ์ หงษา ปลัดเมืองน่านฝั่งตะวันตก..ซึ่งเป็นบุรุษที่มีความฉลาด คิดละเอียด

รอบคอบในการทำสิ่งใด ต่าง ๆ จะต้องทบทวนค้นหาเหตุผล...และความถูก

ต้อง..เมื่อรวบรวมข้อมูลได้ครบถ้วนจนมั่นใจ..ก็จะแสดงความแหลมคมทาง

ปัญญาให้เห็น...และเป็นคนที่มีความพยายามทำอะไรจริงจัง..แบบตรงไปตรง

มา..ไม่มียืดหยุ่น...ดูแล้วพฤติกรรมจะขัดแย้งทางความคิดกับ เมือง มีสุข

ตลอด...

.....................บุคคลที่สาม คือ บุรุษหนึ่งไหวพริบล้ำเลิศเป็นเอกการยิงธนู

ก็คือ เฮียงคี้ แซ่เจ็ง..สมุนของขุนนางพม่าที่ส่งมาทำงานร่วมกับเอหม่อง..เป็น

ชาวมองโกลที่เป็นนักแม่นธนูตัวยง..ผู้ล่านกอินทรีกลางเวหา..เป็นผู้ที่ยิงธนูได้

แม่นยำและเฉียบขาด..เหนือกว่าเมือง มีสุขอย่างมากมาย...ได้สร้างตำนาน

การดวลธนูกับเมือง มีสุขหลายครั้ง...ที่เมืองน่านฝั่งตะวันออก..เขาเป็นคน

ฉลาดขบคิดริเริ่มวางแผน..และอ่านทางคู่ต่อสู้...

.....................บุคคลที่สี่ คือ บุรุษหนึ่งเป็นดุจบรมครูการเป่าขลุ่ย..ก็คือ มู

ซา..พ่อเฒ่าที่ตามหา"ผู้หญิงจันทร์เพ็ญ"ในตำนาน..ที่จะมาเกิดขึ้นในปี พ.

ศ.2448 ที่ดินแดนชายฝั่งทะเลเหนือแดนมลายู..เป็นคนที่มีพรสวรรค์และ

วิชาการเป่าขลุ่ย..ได้ค้นพบต้นไผ่ที่ถูกฟ้าผ่าและไม่ไหม้ไฟเสียหาย..นำมาทำ

ขลุ่ยฟ้าผ่าที่มีอานุภาพเสียงสั่นสะเทือน..เหมือนกับขลุ่ยหลายเลาถูกเป่าพร้อม

กัน...การเป่าขลุ่ยจนจำเจในบทเพลงที่มีอยู่..ทำให้เขาเกิดแนวคิดทางปรัชญา

ขึ้นมาว่า...บทเพลงขลุ่ยนั้นเป็นเหมือนกับรางรถไฟ..ที่มีอยู่..ส่วนการเป่าขลุ่ย

ก็เหมือนกับการขับรถไฟออกจากสถานีต้นทางไปตามรางรถไฟไปสิ้นสุดสถานี

ปลายทาง....เขาจึงคิดได้ว่า..การเป่าขลุ่ยตามบทเพลงนักเป่าขลุ่ยคนใดก็

สามารถเป่าได้เหมือนกันหมด..และเขารู้สึกไม่มีอิสระในการเป่า...การเป่าขลุ่ย

ตามบทเพลงต้องจำจำเนื้อบทเพลง โน๊ตเพลง ทำนองเพลง และลีลาการเป่า

ตามจังหวะ..ซึ่งเป็นการเป่าโดยอาศัยการจดจำบทเพลงของผู้อื่นทุกครั้งที่

เป่า...จึงเหมือนกับการถูกบังคับให้เล่นตามผู้อื่นทุกครั้งไปจนตลอดชีวิต..อัน

เปรียบเหมือนกับรถไฟที่ถูกบังคับให้วิ่งได้เฉพาะบนรางเท่านั้น...ดังนั้นเขาจึง

เป่าขลุ่ยโดยไม่มีความทรงจำ..เป่าไปตามอารมณ์ไปเรื่อย...เขาจึงค้นพบวิธี

การเป่าขลุ่ยไร้ความทรงจำขึ้น..และได้ถ่ายทอดให้แก่โนรีผู้หญิงจันทร์เพ็ญ

พร้อมกับขลุ่ยฟ้าผ่า...

.....................บุคคลที่ห้า คือ บุรุษหนึ่งทรยศต่อหน้าที่ด้วยความดีที่ถูก

ต้อง ก็คือ ขุนทัพ ผู้ที่ทำหน้าที่รักษาด่านแม่สายและขับไล่ผู้อพยพจากพม่าเข้า

แดนสยาม..กรณีที่พม่าถูกกองทัพอังกฤษปกครองเป็นเมืองขึ้น...เขาได้รับสาว

พม่าเข้าเมืองสยามเมื่อตอนที่ทหารพม่าพานางมาส่งให้แก่เขา...และรับนางไว้

เป็นภรรยาและให้กำเนิด เมือง มีสุข ขึ้น......ขุนทัพให้ข้อคิดแก่ เมือง มีสุข

ลูกชายว่า.."เมตตากับหน้าที่ เป็นความดีทั้งคู่เป็นความสูงส่ง"....สุดแท้แต่ลูก

ชายของตนจะเลือกเถิด...แต่เขาเลือกเอาเมตตาตามแนวทางพระพุทธองค์...

โดยยอมทำผิดหน้าที่......

....................บุคคลที่หก คือ บุรุษหนึ่งทรงคุณธรรมแห่งนักปกครอง ก็คือ

เจ้าเมืองน่าน....เป็นผู้ที่ปกครองเมืองน่านทั้งสองฝั่งตะวันตกและตะวันออก...

เป็นผู้ที่สุขุมลุ่มลึก..และให้ความเมตตาแก่ผู้ใต้บังคับบัญชามาตลอด..ไม่เคย

จะใช้พระเดชในการปกครอง...จะคิดการสิ่งใด..ก็จะให้เกียรติหารือผู้ใต้บังคับ

บัญชา...และเป็นผู้ที่ปกป้องผู้ใต้บังคับบัญชาจนยอมที่จะลาออกจากตำแหน่ง

เจ้าเมืองน่านในตอนท้าย....

....................บุคคลที่เจ็ด คือ บุรุษหนึ่งเกิดมาเพื่อจะรัก ก็คือ เณรหรือพ่อ

ท่านเณรในบทสุดท้าย...ที่ให้ความรักโนรีผู้หญิงจันทร์เพ็ญมาตลอดชีวิต..เป็น

ผู้ที่คอยดูแลปกป้องโนรีมาตลอด...เป็นผู้ที่นำกล้วยไม้ป่าที่ยังไม่มีการตั้งชื่อ

มาให้แก่ โนรีและโมลี..และโนรีได้ตั้งชื่อกล้วยไม้ป่านั้นว่า "เณรีนรา" เป็นที่

ระลึกแก่เณร...ชีวิตของเณรพอได้บวชเป็นพระภิกษุเขาจะธุดงค์ไปทั่วเพื่อ

อบรมสั่งสอนผู้คน..ตามแนวทางของพระพุทธองค์..พร้อมกับการปฏิบัติ

ธรรม...ซึ่งชีวิตช่วงธุดงค์และเป็นพระยังไม่ได้เอ่ยถึงเลย...

....................บุคคลที่แปด คือ บุรุษหนึ่งมุ่งมั่นกตัญญู ก็คือ ตี๋เล็ก..ผู้ที่ซึม

ซาบคำสอนของอากง อาเจ็ก..และกตัญญูต่อบรรพบุรุษ เป็นผู้ที่นำเอาแผ่นดิน

จีนจากเมืองจีน ใส่ถุงแป้งกลับมาเมืองสยาม..เพื่อให้เตี่ยได้เห็นแผ่นดินจีนที่

จากมา..และนำดินไปโปรยเหนือหลุมศพของอากงอาม่า..เพื่อให้บรรพชนที่

จากเมืองจีนมาได้มีแผ่นดินจีนกลบร่าง..เพื่อให้แผ่นดินจีนอันเป็นแผ่นดินแม่ได้

โอบกอดร่างลูกที่ไร้วิญญาณจากเมืองจีนไว้ในอ้อมกอดอีกครั้ง......

.....................บุคคลที่เก้า คือ บรรพชิตหนึ่งดุจปรมาจารย์ผู้ให้คำสอนที่

ล้ำเลิศ ก็คือ หลวงปู่ศุข วัดปากคลองมะขามเฒ่า...ผู้ซึ่งได้ธุดงค์ไปที่ดอน

เจดีย์ในอดีตและพบดวงวิญญาณของพระมหาอุปราชา..และพระองค์ได้บอก

กับหลวงปู่ว่าจะมีผู้มีบุญญาธิการมาส่งดวงวิญญาณของท่านขึ้นสรวงสวรรค์...

และจะมีกษัตริย์พม่าที่มีสายเลือดสยามกับพม่ามานำร่างท่านจากใต้เจดีย์ที่

ดอนเจดีย์กลับพม่า....จนกระทั่งเมื่อเดือนมกราคม 2456 ได้มีบันทึกที่

อนุสาวรีย์ดอนเจดีย์ว่า พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัวได้กระทำพิธีส่ง

ดวงวิญญาณของพระองค์ขึ้นสู่สรวงสวรรค์ไปแล้ว....แต่ร่างของท่านเหลือแต่

เพียงรอกษัตริย์พม่า....ที่จะมีขึ้นเท่านั้น...ซึ่งจะเป็นจริงหรือไม่ก็ต้องรอ

พิสูจน์....และหลวงปู่ศุขได้เป็นผู้แสดงธรรมหลายสถานที่หลายแห่ง....แล้วแต่

โอกาส......

.....................บุคคลที่สิบ คือ บุรุษหนึ่งกลับชาติเกิดเพื่อทำหน้าที่..

บุรุษผู้นี้ยังไม่มีการเขียนถึงเลย....แต่จะเริ่มเขียนต่อจากตอนหน้าที่จะ

เอ่ยถึงเมือง มีสุขอีกครั้ง....

.....................บุคคลที่สิบเอ็ด คือ สตรีหนึ่งงามเด่นให้ความเย็นแก่โลก ก็

คือ โนรี นรา หรือ ผู้หญิงจันทร์เพ็ญ..ผู้ที่ดวงจันทร์เพ็ญส่งนางมาเกิดบนโลก

มนุษย์เพื่อให้เป็นดวงจันทร์บนพื้นโลก...ซึ่งรายละเอียดได้กล่าวถึงเรื่องราว

เบื้องต้นจนเป็นที่รู้จักแล้ว

.....................บุคคลที่สิบสอง คือ สตรีหนึ่งเรียนรู้ความเป็นเอกแห่ง

ปรัชญา ก็คือ สายพิณ ที่เป็นผู้สืบทอดแนวความคิดของ เมือง มีสุข ได้เข้าใจ

อย่างแจ่มแจ้ง..นางรักและถือเขาเป็นเหมือนวีรบุรุษในดวงใจ...และนางก็ได้

คิดปรัชญาของนางออกมาที่เหนือยิ่งกว่าเมือง มีสุข...เมื่อนางได้ไปอยู่บนยอด

เขาสูง..สถานที่ที่เดียวกับเมือง มีสุขตอนสู้กับดวงอาทิตย์......

.....................บุคคลที่สิบสาม คือ สตรีหนึ่งสูงศักดิ์เพียรกอบกู้ชาติ คือ

สายฝน หรือ ตะละแม่ราชาวดี..ราชธิดาในสายเลือดของโอรสของพระเจ้า

จักกายแมง..ที่เพียรพยายามจะสร้างชาติพม่าขึ้นมาใหม่..โดยขับไล่กองทัพ

อังกฤษ..และขับเคี่ยวกับขุนนางพม่าที่จะสร้างราชวงศ์ใหม่ขึ้นมา...นางต้อง

การให้เมือง มีสุข กลับไปเป็นกษัตริย์เมืองพม่า...

.....................บุคคลที่สิบสี่ คือ สตรีหนึ่งเป็นแม่ที่แสนเลิศ ก็คือ บันตา..

ที่นางได้สามีเป็นชาวญี่ปุ่น..และได้จากนางไปญี่ปุ่นตอนใกล้เกิดสงครามโลก

ครั้งที่หนึ่ง...ทิ้งลูกสาวโนรีและโมลีไว้ให้นางเลี้ยงดู...ซึ่งนางได้อบรมสั่งสอน

ลูกของนางทั้งความคิด..และหลักธรรมของพระพุทธองค์

.....................บุคคลที่สิบห้า คือ สตรีหนึ่งเลิศแห่งความจำและยอดศิลป์

ก็คือ โมลี นรา เด็กน้อยที่มีความจำเป็นเลิศ นางสามารถจดจำเสียงเพลงขลุ่ย

ของพี่สาวที่เป่าได้ในทันทีและเป่าตามเสียงขลุ่ยของพี่สาวซึ่งไร้ความจำในบท

เพลงได้อย่างเยิ่ยมยอดและไพเราะ...อีกทั้งยังเป็นผู้วาดภาพบันทึกเสียงเพลง

ขลุ่ย..ปั้นรูปปั้นของพี่สาวตั้งไว้ที่อนุสรณ์ความทรงจำของฉันเพื่อเธอ.....

.....................วิถีชีวิตเบื้องต้นของแต่ละบุคคลได้นำเสนอไปแล้ว...

ต่อไปก็จะนำเสนอเรื่องของเมือง มีสุข และบุรุษหนึ่งกลับชาติเกิดเพื่อทำ

หน้าที่ต่อไปครับ.....

 

.......ตอนที่ 89 การเดินทางของบุรุษผู้สู้กับดวงอาทิตย์.......




.....................ย้อนกลับมาที่ปลายฤดูหนาวปี พ.ศ.2461 ณ เมืองน่าน..เมือง มีสุข ได้ล่อง

แพขนาดย่อมที่ขนสัมภาระเสบียงอาหาร..และม้าสีนิล..โดยบนแพได้ทำที่พักเป็นเพิงพักพิงสำหรับนั่ง

และหลับนอนไปพร้อมสรรพ..ล่องไปตามลำน้ำน่านมุ่งไปทางทิศใต้โดยไร้จุดหมายปลายทาง..ซึ่งเป็น

การตัดสินใจของเขา..ที่จะให้เอหม่อง เฮียงคี้และกองกำลังพม่า..เลิกยุ่งวุ่นวายกับเมืองน่าน...ซึ่งเมื่อ

ไม่มีเขาอยู่แล้วอาจทำให้เอหม่องกับพวกล้มเลิกติดตามหาเขาและกลับแดนพม่าไป......

....................เจ้าเมืองน่านได้ตั้งให้ปลัดปักษ์เป็นผู้ช่วยเหลือขุนทัพ..แทนปลัดเมือง..ประจำอยู่ที่

เมืองน่านฝั่งตะวันออก.....และให้ปลักปักษ์รับหน้าที่ในการวางแผนจัดการกับกองกำลังพม่าที่แฝงตัว

อยู่ที่เมืองน่านฝั่งตะวันออก......

....................บุญแทน สาย มุก รวมทั้งกัมพูที่ประจำอยู่เมืองน่านฝั่งตะวันตก..ก็ได้ถูกส่งตัวไป

ช่วยเหลือขุนทัพและปลัดปักษ์ที่ฝั่งตะวันออก.....พร้อมกับหัวหน้าตำรวจ ร.ต.ต.เวียง ศิลา..เพราะถือ

ว่าเหตุการณ์ครั้งนี้เป็นงานใหญ่ที่จะต้องทำสำเร็จให้ได้...

....................เจ้าเมืองน่านยังคงเก็บเรื่องไว้..ไม่ยอมรายงานไปที่เมืองหลวงว่า..ได้มีกองกำลัง

พม่าบุกรุกเข้ามาในเมืองน่าน...เพราะตนเองรู้ดีว่า..หากมีการรายงานไปยังเมืองหลวง...เมืองหลวงจะ

ต้องแจ้งไปยังทูตอังกฤษ..และเมืองหลวงจะส่งกำลังทหารเข้ามาในเมืองน่าน...และจะต้องค้นหาหรือ

สืบหาสาเหตุที่ "ทำไมอยู่ดี ๆกองกำลังพม่าจึงยกเข้ามาบุกถึงเมืองน่าน...อันจะเป็นสาเหตุให้

สืบหาราวเรื่องไปยังต้นตอเดิมอันเป็นความผิดของขุนทัพกับพวก...ที่กระทำผิดหน้าที่นำสาว

ชาวพม่าเข้าสู่แดนสยาม..และจะต้องกระทบถึง..ปลัดเมืองที่มีแม่เป็นชาวพม่าอีก"....

....................ดังนั้น แนวคิดของเจ้าเมืองน่านและปลัดปักษ์..โดยเฉพาะปลัดปักษ์ที่ไม่ยอม

ผิดหน้าที่จะทำตามหลักการเพียงอย่างเดียว...โดยรายงานเรื่องราวเข้าเมืองหลวง....ต้อง

เปลี่ยนความคิดไปตามปลัดเมือง...คือ "จัดการภาระหน้าที่นี้ด้วยกำลังความสามารถของตน

และเจ้าหน้าที่ของเมืองน่านทั้งหมด"

....................ฝ่ายสายพินนั้นนางตกอยู่ในอาการซึมเศร้าไม่พูดไม่จาสิ่งใด..จากเด็กสาว

ที่มีความสดใสและร่าเริง..เป็นดุจผีเสื้อน้อย...อันเป็นสิ่งสวยงามของโลกที่โบยบินโฉดไปมา..

ด้วยท่าทางเริงร่าตามหมู่มวลดอกไม้...ประดับความสดใสเบิกบานให้แก่โลก....กลับเปลี่ยน

ท่าทีหงอยเหงา...ทำให้สายใจผู้เป็นพี่ต้องคอยพูดจาปลอบโยน..ตลอดเวลา.....

.....................สายพินนั้นจ้องมองดูแต่"ลูกธนูดอกกุหลาบ"อันเป็นคำมั่นสัญญาที่เมือง มี

สุขให้แก่นางไว้ว่า..หากสะพานข้ามแม่น้ำน่านถูกสร้างเสร็จเมื่อไร..เมือง มีสุขจะพาสายพินขี่

ม้าขึ้นไปบนยอดภูเขาสูงเพื่อจ้องมองสู้กับดวงอาทิตย์กับเขา..."..นางรำลึกถึงเหตุการณ์ครั้ง

แรกที่เมือง มอบของสิ่งนี้ให้แก่นาง....และรำลึกถึงคำปรัชญาที่เมืองค้นพบที่ว่า "การครอบ

ครองยึดถืออะไรด้วยมือ มันช่างได้น้อยสิ่งนักเหมือนกับที่ข้าถือได้เพียงขวดใบนี้....แต่การ

ครอบครองยึดถืออะไรด้วยสายตา ข้าสามารถครอบครองมันได้เท่าที่สายตาของข้าจะมองไป

ได้ไกลแสนไกล โดยไม่ต้องแย่งชิงกับผู้ใด"..นางคิดถึงเขาหยาดน้ำตาเล็ก ๆก็เริ่มรินไหล

ออกจากดวงตาคู่น้อย...อย่างไม่หยุดหย่อน...."ความรักและความคิดถึง".....เป็นเรื่องที่

ทรมานจิตใจของคนที่มีความรักเสมอ........

.....................ส่วนเมืองนั้น ขณะที่กำลังเดินทางตามลำน้ำน่านในช่วงปลายฤดูหนาวที่อากาศ

หนาวเมืองอยู่กับสายน้ำที่เก็บความเย็นได้ดี...แผ่กระจายความหนาวเย็นขึ้นสู่แพน้อย...เขาจะหนาวจน

สะท้านหัวใจ.....แต่การหนาวทางกายก็ไม่สู้กับการหนาวใจ...ที่เขาคิดไม่ตกว่า..เขาจะได้กลับมา

เมืองน่านอีกเมืองใด...

.....................การที่บุคคลใดเดินทางไปโดยเปล่าเปลี่ยวและไม่มีเหตุการณ์ปัจจุบันใดให้ขบคิด

หรือทำ..."บุคคลส่วนใหญ่โดยมากก็จะดึงเรื่องราวในอดีตที่เกี่ยวพันกับตนมาขบคิดอยู่

เสมอ"...เช่นเดียวกับเมืองตอนนี้..การเดินทางอันว้าเหว่..ที่แพน้อยล่องไปตามน้ำ..ไกลแสน

ไกลจากเมืองน่าน..ผ่านป่าพงไพร..และดินแดนที่ไม่เคยรู้จัก....เขามีจิตย้อนคิดถึงอดีตของ

เขา..พ่อของเขาที่จากมา..แม่ของเขาที่เมืองพม่าที่ปราสาทไม้สักลุ่มน้ำสาละวิน...เรื่องราว

ของเขากับพวกสหาย..ทั้งที่หมู่บ้านเมืองน่านฝั่งตะวันออก.และชาวเขาบนดอย.เช่น ลีเจง.

และนะจา....และไม่เคยลืมความสุขเล็ก ๆระหว่างอยู่กับสายพินเลย.....กองกำลังพม่าทำให้

เขาขบคิดระแวงว่าปลัดปักษ์อาจไม่มีความสามารถขับไล่ออกจากแผ่นดินน่านฝั่งตะวันออก

ได้...และกองกำลังพม่าอาจสอดแนมมาถึงฝั่งตะวันตกอันเป็นที่ตั้งของตัวเมือง..ซึ่งจะต้อง

เกิดเรื่องหนักใจแก่เจ้าเมืองน่านมากขึ้น.....

 

.............ตอนที่ 90 ลูกนกกาเผือกแห่งลำน้ำน่าน.............



....................เช้าวันหนึ่งขณะที่แพของเมือง มีสุขกำลังจอดอยู่ที่ริมฝั่งแม่น้ำ

น่านชายป่า...เมืองนั่งขบคิดว่า..เขาควรหยุดการเดินทางไว้ก่อนเพื่อชลอฟังข่าวคราวจากเมืองน่าน

หรือ จะปล่อยแพล่องลอยไปตามกระแสน้ำน่านต่อไป.....

....................ขณะที่เขากำลังคิดอะไรเพลิน ๆอยู่..เขาก็ได้ยินเสียงนกน้อยที่กำลังบินอยู่เหนือ

ต้นไม้ที่กิ่งไม้ยื่นออกมาสู่ลำน้ำน่าน...โดยมีเหยี่ยวตัวหนึ่งที่กำลังพุ่งตรงเขามาเพื่อใช้กงเล็กโฉบนก

น้อยตัวนั้น..เอาไปกินเป็นอาหาร.....

.....................เขาดูอาการของนกน้อยที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนในท้องทุ่งของเมืองน่านฝั่งตะวัน

ออก..มันกำลังตกใจกลัวและรู้ว่าภัยกำลังมา...มันพยายามกระพือปีกบินหนี..ด้วยความที่มันหลงทาง

จากแม่มันเพราะการฝึกบินในขณะที่กำลังปีกยังไม่แข็งแรง....

.....................เหยี่ยวซึ่งขณะนี้เป็นดุจดังอสุรกายกลางเวหา..ผู้ได้ชื่อว่า"ผู้ล่า" ถ้าเปรียบเทียบ

เป็นคนธรรมดา..ก็ได้ชื่อว่า"ผู้กำลังกระทำปาณาติบาต"อันเป็นการผิดศีลข้อที่หนึ่ง....แต่วิสัยของสัตว์

เดรัจฉานนั้นไม่มีปัญญารู้เรื่องราวของศีล...ที่จะช่วยดันอัตภาพของมันให้สูงขึ้น...เหมือนกับทางโลก

เรียกอาการของความไม่รู้นี้ว่า "อวิชชา"..เรียกว่าเป็นธรรมอันสุดยอดของฝ่ายมารเลย...

อวิชชามีมากเพียงใดย่อมฉุดรั้งคนให้ติดอยู่กับโลกมากเท่านั้น...บุคคลจะไม่เห็นสภาพความ

เป็นจริงทางโลกได้ชัดเจนเลยตราบที่ยังมีอวิชชาครอบงำอยู่...ดังนั้นพระพุทธองค์จะมุ่งสอน

เน้นคนเพื่อให้เกิด"ปัญญา"เพื่อให้เห็นความเป็นจริงของโลก....

....................ในการปฏิบัติธรรมนั้นตัว"ปัญญา"คือพระเอกสุดยอดที่เป็นคู่ปรปักษ์กับ

"อวิชชา" ตัวโกงที่สุดในโลก....พระพุทธองค์ห่ำหั่นกับอวิชชาด้วยตัวปัญญา...เพราะเมื่อ

กลั่นกรองดูขบวนการทางธรรมแล้ว...มีข้อธรรมหลายอย่างที่หยิบยกมาสู้กับอวิชชาไม่ว่าจะ

เป็นบารมีต่าง ๆ..หรือข้อธรรมอื่น ๆ.....ก็ไม่อาจสู้ตัวปัญญาที่เป็น.."ธรรม"อันเป็นธรรมชาติคู่

ตัวของเรา..แต่ไม่ใคร่จะมีใครในทางโลกที่สนใจจะอบรมปัญญาเพื่อสู้กับอวิชชาเลย...จะ

อบรมปัญญาก็มุ่งไปในทางแก้ไข...ปัญหาที่ทางโลกป้อนเข้ามา เช่น.การสร้างรถยนต์ให้สวย

หรูโดยออกแบบให้สุดเท่ห์ขึ้นมาทุกปี...เพื่อดึงดูดให้คนชอบให้ติดอยู่กับโลก....ว่าโลกยังมี

สิ่งที่สวยหรูและงดงามอีกเยอะมาให้ดูเรื่อย ๆ..."อย่างเพิ่งทิ้งโลกไปหาทางธรรมเลย"......

ตัวปัญญานั้นเป็นที่ยอมรับว่า คือ สิ่งที่เป็นอุปกรณ์และเครื่องมือในการกำจัดอวิชชา...เมื่อ

เพิ่มพูนปัญญาในการปฏิบัติธรรม...ปัญญาจะกล้าแข็งและแหลมคม...สามารถมองอะไร ๆ

ทะลุปรุโปร่งได้ทั้งทางโลกและทางธรรม......

.....................เจ้าเหยี่ยวหรืออสุรกายกลางเวหาได้พุ่งเข้ามาหานกน้อยด้วยความเร็วและแรง....

เมืองมองดูและภาวนาให้เจ้านกน้อยปลอดภัย...เจ้านกน้อยถูกกงเล็บของเหยี่ยวตะปบเพื่อให้เข้าอุ้ง

เท้าของมัน..แต่ด้วยปีกที่มันกระพืออยู่..ทำให้เจ้าเหยี่ยวไม่สามารถตะปบนกน้อยเข้าสู่อุ้งเท้าและกง

เล็บของมันได้....แต่ความแรงที่มันโฉบพุ่งเข้ามากงเล็บของมันได้ถีบส่งนกน้อยล่วงลงสู่ลำน้ำน่าน

ทันที.....เจ้าเหยี่ยวบินสูงขึ้นสู่ท้องฟ้าเพื่อกลับมาโฉบเป้าหมายที่กำลังกระพือปีกที่โดยน้ำหนักของน้ำ

ท่วงอยู่...ทำให้เคลื่อนไหวบินขึ้นไม่ได้...นอกจากช่วยตัวเองเพื่อให้ไม่จมน้ำเท่านั้น.....

.....................เมืองเห็นดังนั้น..เขาคิดว่าตอนนี้มีโอกาสช่วยมันได้แล้ว..เพราะเหยี่ยวบินพุ่งขึ้นสู่

ท้องฟ้าสูงไกลจากนกน้อย....เขาชักปืนพกออกจากเอวแล้วยิงขู่ไล่เหยี่ยวตัวนั้นทันที...เสียงปืน

ดังสนั่นไปทั่วป่าและลำน้ำน่าน...เจ้าเหยี่ยวได้ยินเสียงปืนตกใจหยุดชะงักและบินหนีไป

ทันที......

.....................เมืองกระโดดจากแพลงน้ำและว่ายน้ำอย่างเร็วเพื่อไปช่วยนกน้อยตัวนั้นที่

กำลังจะจมน้ำ.......

 

.....................เมืองนำลูกนกน้อยขึ้นมาบนแพ...มันเป็นนกที่มีลำตัวสีขาวรูปร่างคล้ายอีกาสี

ดำ..สีขาวของมันตัดกับสีแดงของเลือดที่ไหลออกจากบาดแผลของมันที่ถูกกงเล็บของเหยี่ยวพุ่ง

ชน...หากมันมิได้กระพือปีกอยู่ขณะที่เหยี่ยวพุ่งโฉบลงมา..มันคงถูกกงเล็บของเหยี่ยวจับตัวได้แล้ว....

.....................เมืองนำผ้ามาเช็ดตัวมันที่เปียกน้ำอยู่และเช็ดบาดแผลและเลือดออก..เข้านำยา

สมุนไพรมาพอกที่บาดแผลของมันอย่างเมตตาสงสาร...และนำมันยืนที่แคร่ภายในเพิงพัก..มันยืน

อย่างสงบด้วยอาการหนาวสั่น...ด้วยความเย็นของอากาศในฤดูหนาว..มันไม่คิดที่จะบินหนีไปไหน...

ด้วยมันคงรู้ด้วยสัญชาตญาณของมันว่า..ผู้ที่อยู่กับมันมิใช่ผู้ทำลาย....แต่เป็นผู้ที่ช่วยเหลือมันต่าง

หาก...ในความคิดของนกน้อยคิดว่า"แม่กับพ่อของมันอยู่ที่ไหน...กำลังจะบินตามหามันหรือไม่...มัน

ไม่สามารถหาทางกลับรังได้..หากไม่มีผู้นำทางมันไป...เพราะขณะนี้มันบินไม่ได้เสียแล้ว"

............................"แกว๊ก ๆ......" เจ้านกน้อยมันสงเสียงร้องเรียกหาแม่

.....................เมืองจ้องมองดูมันด้วยความสงสาร.......หากเขาตัดขาดจากความทรนงทิฏฐิ

มานะ..และความมุทะลุดุดัน..ตามสัญชาตญาณของดาวราหู...เขาจะเป็นคนที่อ่อนโยนมาก..ซึ่ง..

ความอ่อนโยนและนอบน้อม..ที่เขาเคยแสดงออกที่มาจากใจของเขานั้น...เห็นจะมี"สายใจ"เท่านั้นที่

รับรู้อยู่ในที...ที่เขาแสดงออกต่อ"สายใจ"ลูกสาวคนโตของเจ้าเมืองน่านพี่สาวของ"สายพิน" และยัง

เป็นคนรักของปลัดปักษ์อีกต่างหาก...

....................เขาอยู่ต่อหน้าของสายใจ..เหมือนเขาจะมีความนับถือยำเกรงคุณหนูสายใจอยู่

มาก....เหตุที่เป็นเช่นนั้นน่าจะมาจาก...การแสดงความห่วงใยและความรักของ"สายใจ"ซึ่งเป็นพี่ที่มี

ต่อน้องสาวคือ "สายพิน"...เมืองมีปมด้อยที่เขาไม่เคยรู้จักความรักของพี่ที่มีต่อน้องว่าเป็นอย่างไร....

พร้อมทั้งไม่เคยรู้จักความรักของน้องที่มีต่อพี่นั้นเป็นอย่างไร....เพราะเขาคือ ลูกชายคนเดียวของพ่อ

แม่ที่ไม่มีพี่หรือน้องให้อยู่ร่วม...แม้แต่ความรักของแม่ที่เป็นปมด้อยอยู่..เขาก็เพิ่งไปสัมผัสเมื่อตอนไป

ที่เมืองพม่า..ที่ปราสาทไม้สักลุ่มน้ำสาละวิน......ก็บุคคลใดที่เป็นเช่นเขานี้ที่ "ไม่มีพี่หรือน้องเหมือน

เขา" ..อย่าได้ทนงไปว่าจะให้ความรักต่อพี่หรือน้องได้..ในเมื่อไม่เคยมีพี่น้องมาก่อน..."เพราะสิ่งนี้มัน

คือความรู้สึกที่ต้องมีอยู่จริง ๆ".......เรื่องราวนี้ก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งทียืนยันได้ว่า ปุถุชนทั่วไปอย่างเรา

ไม่มีทางรู้อะไร ๆไปทั้งหมดหรอก.......

...................ย้อนกลับมาที่เมือง..เขามองเพื่อนร่วมโลกตัวน้อยที่อยู่บนแพ..และเทียบเคียงกับวิถี

ชีวิตของเขาตอนนี้...ก็พบว่า"นกน้อยนั้นถึงจะได้รับบาดเจ็บและหลงทาง...แต่มันก็มีความหวังหรือเป้า

หมายของชีวิต...คือตามหาแม่ของมันและรังของมัน...มันจึงโชคดีกว่าเขา...ที่เขาขณะนี้ไม่มีที่ไป

และไม่มีความหวังหรือเป้าหมายของชีวิตเลย...ชีวิตของเขาอยู่ในวิถีของคนต้องเดินทางอย่างไร้จุด

หมาย....."

....................แม้ชีวิตจะโดดเดี่ยวเหมือนกัน..แต่ความหวังทำให้เกิดความแตกต่าง..ระหว่างคน

กับนกน้อย...นกน้อยที่เขากำลังเพ่งมองดูอยู่มัน คือ "ลูกนกกาเผือก"ซึ่งเจ้านกตัวนี้ผู้เขียนจะต้องชี้

ให้เห็นถึงความผูกพันระหว่างคนกับนกตัวนี้...ก็เพราะว่าเจ้านกตัวนี้คือนกที่จะต้องกลับชาติมาเกิด..

และจะเป็นตัวเดินเรื่องราวและรวบรวมเรื่องราวของทั้งซีกเมืองน่านและเมืองสุราษฎรธานี...ให้ปรากฏ

เป็นเรื่องราวขึ้น.....

....................เมืองได้รักษาพยาบาลเจ้านกน้อยจนมันหายและได้ป้อนข้าวป้อนน้ำมันจนเจริญเติบ

โต..จนมันสามารถบินได้อย่างแข็งแรง....มันและเขาล่องแพไปตามลำน้ำน่านอยู่ระยะหนึ่ง.....เจ้านก

กาเผือกน้อยก็บินไปจนพบแม่และพ่อของมัน...ก่อนที่จะจากกันมันได้บินโผถลามาเกาะที่บ่าของ

เมือง....และส่งเสียงร้องเหมือนเป็นการอำลา..แต่คงไม่ใช่ลาจากตลอดไป....และมันก็บินตามแม่และ

พ่อของมัน...ไปจากเมือง มีสุข...แต่ก็ไม่วายที่เจ้านกจะหันกลับมามองเมือง....ด้วยรู้ว่า"คนคนนี้คือผู้

มีบุญคุณของมันและมันจะต้องกตัญญูต่อเขาตลอดไป"..................

 

.......ตอนที่ 91 การเดินทางสู่วัดอู่ทองคลองมะขามเฒ่า......




.....................เมืองล่องแพเดินทางต่อไปจนสุดลำน้ำน่าน..เขาก็ได้พบว่าแม่น้ำน่านสายนี้ได้

พุ่งไหลไปร่วมกับแม่น้ำอีกสายหนึ่ง..เขาถามคนละแวกนั้นจึงรู้จักชื่อมันว่า"แม่น้ำยม"...และแม่น้ำที่

ไหลรวมกันได้นำพาเขาไปอีกไม่ไกลนัก..แม่น้ำน่านกับยมที่รวมกันไดพาเข้าไปพบกับแม่น้ำอีกสาย

หนึ่ง...ซึ่งก็เป็นแม่น้ำที่รวมตัวกันของแม่น้ำสองสาย...เขาถามคนละแวกนั้นก็รู้ว่า"มันคือแม่น้ำปิงที่

ไหลรวมกับแม่น้ำวัง" เป็นสายใหญ่.....และแม่น้ำน่านและยมที่เขาล่องแพไปได้ไหลไปรวมกับ

แม่น้ำปิงและวังที่รวมกันอีกสายหนึ่ง....จึงเป็นแม่น้ำสายใหญ่ที่เรียกว่า"แม่น้ำเจ้าพระยา"

.....................และบริเวณที่แม่น้ำทั้งสี่สายรวมกัน ปิง วัง ยม น่าน มันคือ ปากน้ำโพ...

หรือเมืองปากน้ำโพซึ่งปัจจุบันก็คือ "จังหวัดนครสวรรค์".....

.....................เมืองเพิ่งเห็นแม่น้ำทั้งสี่สายรวมตัวกันเป็นครั้งแรก..พร้อมกับได้เห็นแม่น้ำเจ้า

พระยาเป็นครั้งแรกเช่นกัน...น้ำที่รวมตัวกันมีพลังผลักดันกันมหาศาลกว่าจะรวมตัวกันได้.....ได้เกิด

เป็นน้ำเชี่ยวและวน...จนแพที่เขานั่งอยู่โคลงไปมา...และม้าสีนิลแทบจะตกน้ำ..............

.....................แพน้อยไหลไปตามลำน้ำเจ้าพระยาอย่างเร็วและแรง...มันเป็นแม่น้ำที่กว้างมากใน

สายตาของเขา...เขาคำนวณดูว่า..หากเขาจะกลับเมืองน่านทางแพพายขึ้นไปคงหมดปัญญาที่จะต้าน

แรงน้ำ....ประดุจจะหนึ่งดังวิถีของกิเลสภายในจิตใจของคนมีวิถีไหลไปเหมือนกระแสน้ำ....

หากผู้คนไม่คิดที่จะฝืนทวนน้ำหรือทวนกระแสกิเลสไป...ก็คงต้องไปตามยถากรรม.......การ

จะสู้กับกิเลสภายในใจของตน"ต้องมีศรัทธาหรือความเชื่อในตัวตนว่าเราต้องทำได้"......

หากไม่มีความเชื่อหรือศรัทธาเช่นนี้เป็นเบื้องแรก....ก็ปิดประตูการต่อสู้กับกิเลส..........

....................แพของเมืองไหลมาตามกระแส..ในสภาพที่ร่างกายของเขาผ่ายผอมลง..........

เส้นผมของเขายาวปะบ่าเหมือนผมของผู้หญิง...แต่ที่ดูไม่เป็นผู้หญิงก็คงเพราะมีหนวดเครา

ขึ้น...แต่หากโกนหนวดและเคราทิ้งเขาจะมีหน้าตาละม้ายและสวยคล้ายกับแม่เขามาก...อาจ

จะดูเป็นผู้ชายที่มีความสวย..และมีดวงตาที่สวยงามมีอำนาจอยู่ในตัว.......

....................จนแพมาถึงยังสถานที่ที่แม่น้ำไหลมาบรรจบอีกเช่นเคย...เป็นแม่น้ำที่ใกล้จะ

ถึงวัดของหลวงปู่ศุขเข้าไปทุกที...แต่แม่น้ำสายนี้เป็นแม่น้ำที่ไหลรวมตัวกันอย่างแปลก...ไม่

เหมือนกับปิง วัง ยม น่าน ที่ไหลรวมเป็น"แม่น้ำเจ้าพระยา".....

.....................มันคือแม่น้ำที่ไหลกระทบกันของแม่น้ำสองสาย..........ที่แขวงมโนรมย์

เมืองชัยนาท.....ปัจจุบันก็คือเส้นทางไปวัดของหลวงพ่อฤาษีลิงดำ วัดท่าซุง......แม่น้ำสอง

สายที่เอ่ยถึงก็คือ แม่น้ำเจ้าพระยา กับ แม่น้ำสะแกกรัง...ซึ่งผู้เขียนจะได้บรรยายถึงความพิศ

ดารของการกระทบกันของแม่น้ำสองสายนี้ให้ฟังต่อไปคราวหน้าครับ......

 

....................ตลาดอำเภอมโนรมย์ จังหวัดชัยนาทเป็นฝั่งตะวันออกของแม่น้ำเจ้าพระยา

กับ ฝั่งตะวันตกไปยังถนนไปวัดท่าซุง ของหลวงพ่อฤาษีลิงดำ จังหวัดอุทัยธานี ซึ่งสองฝั่งนี้

ในปัจจุบันจะมีโป๊ะหรือเรือขนาดใหญ่จัดให้ผู้โดยสารที่มีรถยนต์ชนิดต่าง ๆและผู้คนโดยสาร

ข้ามฝากกัน ท่านผู้อ่านอาจเข้าใจว่า.."เวลานั่งเรือข้ามฝาก....เป็นการข้ามฝากแม่น้ำเจ้า

พระยาเพียงอย่างเดียว"

.....................ถ้าไม่ได้รับคำบอกเล่าอย่างละเอียดถึงแม่น้ำบริเวณนี้...แม่น้ำบริเวณฝั่งตะวันตก

และริมฝั่งที่ท่าเรือหรือท่าโป๊ะที่มีถนนไปยังวัดท่าซุง ...ริมฝั่งตะวันตกราวประมาณ 80 ถึง 100 เมตร

เป็นริมฝั่งของ...แม่น้ำสะแกกรัง..ซึ่งแม่น้ำสะแกกรังตรงบริเวณนี้มีริมฝั่งตะวันตกเพียงด้าน

เดียว...จะไม่มีฝั่งด้านตะวันออกเลย...ส่วนแม่น้ำเจ้าพระยาที่อยู่ไหลผ่านมโนรมย์ก็จะมีฝั่ง

ตะวันออกเพียงอย่างเดียว..จะมีไม่ฝั่งตะวันตกของแม่น้ำเจ้าพระยา........

....................แม่น้ำเจ้าพระยาไหลมาจากทิศเหนือจังหวัดนครสวรรค์มีเส่นทางการไหล

ผ่านมโนรมย์เป็นแนวตรง...ไปทางทิศใต้.....ส่วนแม่น้ำสะแกกรังเป็นแม่น้ำที่ไหลมาจากอุทัยธานี...

ไหลมาจากตะวันตกเฉียงเหนือพุ่งไปทางทิศตะวันออกมาชนกับแม่น้ำเจ้าพระยาแทนที่จะไหลรวมกัน...

แต่กลับไหลโค้งไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้.....

....................อะไรคือ เส้นแบ่งเขตระหว่างแม่น้ำเจ้าพระยากับแม่น้ำสแกกรัง..เพราะต่างก็

อาภัพฝั่งคนละด้าน...แต่มาอาศัยการกระทบกัน..แล้วทำไมน้ำจึงไม่ไหลรวมกัน.......(ขอ

อนุญาตท่านผู้อ่านแค่นี้ก่อนครับ...พอดีต้องออกไปธุระข้างนอกถ้ากลับมาทันจะมาเขียนต่อ

ครับ...)

 

....................แม่น้ำสะแกกรังจะมีความกว้างน้อยกว่าแม่น้ำเจ้าพระยา..และมวลน้ำน้อย

กว่าแม่น้ำเจ้าพระยา...อุณหภูมิของแม่น้ำทั้งสองสายไม่เท่ากัน..โดยอาศัยเหตุผลทางวิทยา

ศาสตร์ที่ว่า..การเสียดสีกันทำให้เกิดความร้อน..น้ำในแม่น้ำสะแกกรังในความกว้างน้อยจะ

พัดพาเอาดินตะกอนต่าง ๆมาเป็นจำนวนมาก..ก็ดินตะกอนเหล่านี้เมื่อเกิดการเสียดสีกันหรือ

กระทบกันใต้น้ำ..จะเกิดความร้อนขึ้นเล็กน้อย..และเมื่อมีปริมาณน้ำน้อยกว่าแม่น้ำเจ้า

พระยา..อุณหภูมิของแม่น้ำสะแกกรังจึงสูงกว่าแม่น้ำเจ้าพระยา..ที่มีปริมาณน้ำมากและกว้าง

กว่า..การเสียดสีของตะกอนต่าง ๆจะมีน้อย..ความร้อนจึงเกิดขึ้นน้อยกว่าแม่น้ำสะแกกรัง...

เมื่ออุณหภูมิไม่เท่ากันโมเลกุลของน้ำจะไม่รวมตัวเมื่ออุณหภูมิต่างกัน...เช่นน้ำร้อนกับน้ำเย็น

ลองเอาน้ำร้อนลาดไปที่น้ำเย็น....หรือเอาน้ำเย็นลาดไปที่น้ำร้อน...น้ำจะกระเด็นออกจากกัน

ทันที.....

.....................ความเร็วและความหนาแน่นของแม่น้ำเจ้าพระยามีมากกว่า..แม่น้ำสะแก

กรัง..ดังนั้น ด้วยเหตุที่อุณหภูมิต่างกันและความเร็วและความหนาแน่นของแม่น้ำเจ้าพระยาที่

ไหลเป็นเส้นตรงอย่างแรง...น้ำในแม่น้ำสะแกกรังจึงไม่อาจไหลเข้าไปรวมตัวกับแม่น้ำเจ้า

พระยาได้โดยสนิท..จึงเกิดการปะทะหรือกระทบกันละเบี่ยงเบนไปตามลำน้ำของแต่ละ

สาย....เส้นแดนที่กระทบกันแทบจะไม่มีให้เห็น..แต่อาศัยดูจากการที่น้ำในแม่น้ำสะแกกรัง

เมื่อกระทบกับแม่น้ำเจ้าพระยาแล้วจะเกิดการหมุนเป็นวง......บางช่วงที่แม่น้ำสะแกกรังมี

ความแรงมาก..เส้นกระทบจะอยู่ลึกเข้าไปในแม่น้ำเจ้าพระยา....ดังนั้นเส้นกระทบหรือแบ่ง

สายแม่น้ำเจ้าพระยากับแม่น้ำสะแกกรัง...จะไม่มีความถาวรให้เห็น...ในแต่ละวันมันจึงเป็น

ธรรมชาติอันพิศดารของแม่น้ำสองสายที่อาศัยจุดกระทบเป็นเส้นแบ่งเขต....

.....................เวลาท่านนั่งเรือข้ามโป๊ะไปฝั่งแม่น้ำสะแกกรัง..หรือจากฝั่งสะแกกรังไปแม่

น้ำเจ้าพระยา...ลองสังเกตดูว่า..ตรงไหนเข้าสะแกกรัง...ตรงไหนเข้าเขตเจ้าพระยา...หาก

ท่านผู้อ่านเคยชินในการข้ามโป๊ะแม่น้ำสองสาย"ความรู้สึกจะบอกท่านเอง"...โดยลองสังเกต

การเปลี่ยนแปลงอุณหภูมิในตัวเราว่าร้อนขึ้นไหม...."ต้องสังเกตจริง ๆเพราะจับความรู้สึกกัน

แทบไม่ได้เลย"..ถ้าร้อนขึ้นน้อย ๆแสดงว่าท่านเข้าเขต"แม่น้ำสะแกกรัง"ครับ.....

....................เมือง มีสุขล่องแพมาถึงแม่น้ำเจ้าพระยาและสะแกกรัง...เขาจึงนำแพขึ้นฝั่ง

ตะวันตก...แล้วถามเส้นทางของแม่น้ำสองสายกับคนในท้องถิ่นนั้น...ว่าคือแม่น้ำอะไร..แล้ว

เข้าควรเลือกไปตามแม่น้ำสายไหนต่อไป.......

....................ในที่สุด..คนท้องถิ่นก็แนะนำว่า...ให้ไปเส้นทางตามลำน้ำเจ้าพระยา...เขา

จึงมุ่งหน้าเดินทางต่อไป.......

 

....................ตอนที่ 92 นิมิตของหลวงปู่ศุข................




.....................ในระหว่างที่เมืองล่องแพมาตามลำน้ำเจ้าพระยาและหยุดพักแพตอนกลาง

คืนเป็นระยะ ๆ..คืนหนึ่งหลวงปู่ศุขได้นิมิตหรือฝันไปว่า......ได้เห็นพญาราชสีห์ยืนอยู่บนแพ

ลอยมาตามลำน้ำเจ้าพระยา..ผ่านมาที่วัดอู่ทองคลองมะขามเฒ่า....และส่งเสียงคำรามดังกึก

ก้องไปทั้งลำน้ำเจ้าพระยา....

......................หลวงปู่ศุขตื่นขึ้นมากลางดึก..และนั่งทบทวนความฝันที่ท่านไม่เคยฝันเห็นภาพ

ชัดเจนเช่นนี้มาก่อนเลย..หลวงปู่จึงได้นั่งทางในเพื่อตรวจดูว่ากำลังมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น.....

......................หลวงปู่พบเห็นในสมาธิจิตว่า...มีชายหนุ่มที่มีหนวดเครายาวและผมยาว

คล้ายราชสีห์หรือสิงโตกำลังล่องแพ..มากับม้าสีดำตัวหนึ่ง...ไม่เคยมีปรากฏการณ์เช่นนี้เกิด

ขึ้นมาก่อน..ที่คนและม้าจะล่องแพไหลตามน้ำมา...หลวงปู่ศุขจึงตรวจดูว่าเกิดเหตุสิ่งใดกับ

ชายผู้นี้...ก็พบว่า."บุรุษผู้นี้กำลังหนีจากการถูกตามล่าของพวกพม่าอยู่...โดยล่องแพหนีมา

จากเมืองน่าน"

.....................เมื่อเห็นชาวพม่าก็ให้รำลึกถึง.....พระมหาอุปราชาที่กระทำยุทธหัตถีกับ

พระนเรศวรมหาราช..และดวงวิญญาณของพระองค์ท่านเคยมาปรากฏกายต่อหน้าท่าน....

และบอกแก่ท่านตอนที่หลวงปู่ศุขธุดงค์ปักกลดที่ดอนเจดีย์ว่า.."จะมีผู้ที่มีบุญญาธิการส่งดวง

วิญญาณท่านขึ้นสู่สรวงสวรรค์ ..และจะมีกษัตริย์แห่งพม่าที่มีสายเลือดสยามและพม่า..เป็นผู้

ที่นำพระศพของกษัตริย์สยามและราชวงศ์รวมทั้งคนสยามสมัยกรุงศรีอยุธยาที่ถูกจับเป็น

เชลย..ในส่วนของกษัตริย์น่าจะเป็น"พระมหินทราธิราช"..ที่ถูกจับตัวไปคราวนั้น...อันเชิญ

จากพม่ามาสยาม...และกษัตริย์พม่าพระองค์นี้จะเป็นผู้ที่ทูลขอพระศพพระมหาอุปราชาที่ใต้

อนุสรณ์สถานดอนเจดีย์...กลับแผ่นดินพม่า....บุคคลผู้นี้ได้เกิดขึ้นที่บริเวณแม่น้ำทางตอน

เหนือของเมืองสยาม"......

.....................หลวงปู่ศุขคิดว่า.."หรือบุคคลผู้นี้จะเป็นผู้ที่พระมหาอุปราชาเอ่ยถึง"...และ

น่าจะเป็นผู้ที่เคยสร้างสมบุญมากับหลวงปู่ศุข..จึงทำให้ท่านมารับรู้เรื่องราวอันนี้..และเก็บไว้

ในใจมานาน.....

.....................การที่หลวงปู่เห็นในนิมิตว่า"เขาอยู่ในร่างราชสีห์..น่าจะหมายถึงบุคคลผู้นี้

เป็นกษัตริย์แห่งป่า..หรือจ้าวป่าจะต้องมีอุปนิสัยทรนงไม่ยอมใคร..และกล้าหาญบ้าบิ่น..เจ้า

ความคิดและเจ้าปัญญา"....นิมิตเหมือนจะบอกให้หลวงปู่รู้ว่า..การจะเอาราชสีห์ตนนี้ให้อยู่

ท่านคงต้องใช้อุบายบางอย่าง....บุคคลผู้นี้อุปนิสัยน่าจะแตกต่างจาก"เสด็จกรมหลวง

ชุมพรฯ"....ซึ่งพระองค์ท่านศรัทธาหลวงปู่ด้วยการแสดงฤทธิ์ในครั้งแรก.....แต่ชายเจ้า

ปัญญาผู้นี้จะต้องสร้างคติหรือผูกปัญหาให้เขาคิด....เมื่อเขาคิดได้เขาจะตามหาท่านเอง.....

....................หลวงปู่ศุขกำหนดการเดินทางของเขาและหยั่งรู้ว่า..เขาจะมาถึงวัดอู่ทองคลอง

มะขามเฒ่าราวเที่ยงวันของพรุ่งนี้...และเมื่อเขาพบสายน้ำเจ้าพระยาบางส่วนที่ไหลไปทาง

ปากคลองอันเป็นต้นกำเนิด"แม่น้ำท่าจีน"...เขาจะต้องหยุดแพเพื่อสังเกตการณ์.....

.....................หลวงปู่ศุขจึงคิดอุบายให้"บุญนำ"กับ "สมพงษ์" ให้ไปทำเพื่อผูกปัญหาให้

ชายผู้นี้ขบคิด..............

 

....................เมืองล่องแพมาตามแม่น้ำเจ้าพระยาและเขาเขตเมืองชัยนาทมาจนถึงปาก

คลองมะขามเฒ่า..อันเป็นที่ตั้งของวัดอู่ทองคลองมะขามเฒ่าบริเวณปากแม่น้ำท่าจีน..ซึ่งมี

หลวงปู่ศุขเป็นเจ้าอาวาส.....ซึ่งเป็นเป็นเวลาเที่ยงวันตามญาณวิถีของหลวงปู่ที่คำนวณไว้....

....................เขาเห็นแม่น้ำเจ้าพระยาไหลแยกเข้าไปที่ปากคลองเส้นหนึ่ง..เขาจึงคิดจะหยุดดูว่า

มันคือ ลำน้ำใดและมีเส้นเดินทางไปที่ใด...และแม่น้ำเจ้าพระยาหากล่องเรือต่อไปจะไปที่ใดก่อน......

....................เมืองจอดแพพักที่บริเวณปากคลองหรือปากแม่น้ำท่าจีน..เขาปาดเหงื่อซึ่งไหลย้อย

ที่ใบหน้า..พร้อมกับยกเหล้าจากขวดแก้วขึ้นดื่ม...และจูงม้าสีนิลลงมาจากแพ.....ในขณะที่เขาเดินลง

มาจากแพพร้อมม้าสีนิลได้ไม่กี่เมตร...เมืองก็เห็นเด็กชายสองคนเดินมาที่ริมตลิ่งที่ริมแม่น้ำเจ้าพระยา

คนหนึ่งเป็นเด็กผู้ชายรูปร่างขาวหัวโหนก..เขาคือ"บุญนำ"....อีกคนหนึ่งก็ตัวต่ำกว่าเด็กคนแรกเล็กน้อย

ลักษณะเด่นคือหูกาง...ซึ่งเจ้าเด็กคนนี้เดินมาที่ปากคลอง..เขาคือ"สมพงษ์"

.....................เด็กชายคนหัวโหนกเดินมาใกล้แม่น้ำเจ้าพระยา..ในขณะที่เด็กชายที่หูกางเดินไปที่

แม่น้ำที่ไหลเข้าปากคลอง..หรือแม่น้ำท่าจีนนั้นเอง....

.....................เด็กชายทั้งคู่ไม่มีทีท่าว่าจะสนใจเมืองที่จูงม้าที่เป็นบุรุษแปลกหน้าสำหรับท้องถิ่นนี้

เลย.....เด็กทั้งสองเอามือแตะไปที่แม่น้ำและลูบหน้า..แล้วก็ตะโกนขึ้นพร้อมกันอย่างดังเหมือน

ประสานเสียง

............................"แม่น้ำ..ถ้าเจ้าไม่หยุดไหล..เจ้าจะไม่พบทาง"

............................"แม่น้ำ..ถ้าเจ้าไม่หยุดไหล..เจ้าจะไม่พบทาง"

............................"แม่น้ำ..ถ้าเจ้าไม่หยุดไหล..เจ้าจะไม่พบทาง"

.....................เด็กชายทั้งสองหรือบุญนำกับสมพงษ์..ตะโกนพร้อมกันอยู่ 3 ครั้งแล้วเขาก็รีบวิ่ง

ขึ้นไปจากริมตลิ่งทันที...

.....................เมืองถือเชือกม้าค้างไว้..และหยุดเดินทันที..พร้อมกับคิดตามคำพูดของ

เด็กน้อยทั้งสองที่ตะโกนบอกกับแม่น้ำทั้งสองสาย..ว่าทำไมเด็กทั้งสองจึงพูดเช่นนั้นกับแม่

น้ำ..ชะรอยน่าจะมีผู้มีปัญญาบอกกับเด็กน้อย.....เพื่อให้มาบอกปริศนาอะไรบางอย่าง...แก่

เรา...

.....................เมืองยกขวดเหล้าขึ้นดื่มไปพลางและยืนคิดไปพลาง..กับคำว่า "แม่น้ำ..ถ้า

เจ้าไม่หยุดไหล..เจ้าจะไม่พบทาง".........

 

.....................เมืองเคยขบคิดปัญหาต่าง ๆด้วยสติปัญญาอันเฉลียวฉลาดของเขา...เคยนำ

คำพูดของบุคคลมาพิจารณาจนเกิดความคิดต่าง ๆมากมาย เช่น คำพูดของป้าสวองเมียลุงแก้ว..ที่เอ่ย

คำพูดออกมาตอนที่เขากำลังกินอาหารมื้อเย็นอยู่ว่า

...................."ตำน้ำพริกแล้วถ้าไม่ให้เขาชิม..เขาจะรู้หรือว่าน้ำพริกเราอร่อย"

...................เขาก็นำคำพูดดังกล่าวมาขบคิดบอกกับบุญแทนว่าคำพูดของป้าสวองคือ"ทฤษฎี"..

ซึ่งบุญแทนได้ฟังก็ให้รู้สึกงงกับคำพูดที่ไม่ได้สาระอะไรมาเป็นทฤษฎีได้อย่างไร...เมืองจึงบอกเขาว่า

"มันคือทฤษฎีทางความรัก"..โดยอธิบายว่า "คนที่มีความรักอยู่ถ้าไม่แสดงความรักของเรา

ให้คนที่เรารักเห็นว่า...ความรักของเรามันจริงใจ ห่วงหาอาวรณ์เขาอย่างไร..หรือความรัก

ของเรามันหอมหวานอย่างไร..แล้วเขาจะรู้ได้อย่างไรว่า ความรักของเราอร่อย..เมื่อเขาไม่

เคยสัมผัส เขาไม่เคยชิมความรักของเรา...ก็เหมือนกับการตำน้ำพริกแล้วถ้าไม่ให้เขาชิม..

เขาจะรู้หรือว่าน้ำพริกของเราอร่อย" และกล่าวต่อไปอีกว่า "น้ำพริกใครถ้าอร่อย ก็มีคนอยาก

ที่จะกินมันอีกเรื่อย ๆไป...เปรียบเช่น ความรักของเรา..ถ้ามันเป็นรักแท้ที่ให้ ความอบอุ่น

ความจริงใจ ความห่วงหาอาวรณ์ และความสุขแก่ผู้ใด...ผู้นั้นก็ต้องโหยหาความรักของเรา..

และตัวเราผู้ให้ความรักแก่เขา..แต่ถ้าความรักของเราไม่ได้เรื่อง...ก็เหมือนกับน้ำพริกที่มันไม่

อร่อยคงไม่มีใครอยากกิน"...ซึ่งปรัชญาทางความคิดที่เขาให้แก่บุญแทนเรื่อง"ตำน้ำพริก

แล้วถ้าไม่ให้เขาชิม..เขาจะรู้หรือว่าน้ำพริกเราอร่อย"..ได้ทำให้บุญแทนเกิดปัญญาในการ

แสดงความรักของเขาแก่บุบผา..บุตรสาวของลุงแก้วกับป้าสวอง..จนบุบผาได้ยอมรับรักของ

บุญแทน...

.....................หรือแม้แต่การที่เขาขึ้นไปบนยอดภูเขาสูงตอนจ้องมองดูดวงอาทิตย์..เขาใช้สาย

ตามองไปไกลแสนไกลจากยอดเขา..เขาก็พบหลักปรัชญาที่ว่า "การครอบครองยึดถืออะไรด้วยมือ มัน

ช่างน้อยสิ่งนักเหมือนกับที่ข้าถือได้เพียงขวดใบนี้...แต่การครอบครองยึดถืออะไรด้วยสายตา..ข้า

สามารถครอบครองมันได้เท่าที่สายตาของเขาจะมองไปได้ไกลแสนไกล..โดยไม่ต้องแย่งชิงกับผู้

ใด"...อันเป็นหลักปรัชญาของการครอบครองที่เขานำการกระทำของเขาต่อสรรพสิ่งมาตั้งขึ้น....

.....................การอ่านลักษณะของบุคคลเช่น ปลัดปักษ์...ตอนที่ปลัดปักษ์ข้ามมาเหยียบแผ่นดิน

ฝั่งตะวันออกของแม่น้ำน่านเป็นครั้งแรกและนั่งม้าสวนทางกับเขา...เขาสามารถอ่านพฤติกรรมของ

ปลัดปักษ์โดยดูจาก"แววตาของปลัดปักษ์ว่าไม่ใช่คนร้าย..และเดินทางมาเพื่อสืบอะไร

บางอย่าง..พร้อมกับมีอาวุธปืนติดตัวมา"..นั่นแสดงถึงเชาว์ปัญญาของเมืองนั่นคมกล้ายิ่ง

นัก...

.....................เมื่อคราวที่เฮียงคี้ยิงธนูเข้าใส่อีกาบนท้องฟ้าและตกลงมาครั้งแรก...เมืองก็

สามารถอ่านวิธีการยิงธนูของเฮียงคี้ได้ทันทีทันใด...และยิงเรียนแบบเฮียงคี้ได้..โดยสามารถ

ยิงธนูดักหน้าลูกธนูของเฮียงคี้จนหักกลางอากาศและลูกธนูยังพุ่งไปถูกอีกา..ตกลงมาต่อ

หน้าเฮียงคี้...และยังได้แสดงตัวหลอกล่อทหารของเอหม่องจนตกหน้าผาตาย.....

.....................หรือคราวดวลธนูสท้านแผ่นดิน..ที่เขายิงธนูเขาใส่ต่อสู้กับเฮียงคี้จนพา

พรรคพวกที่ถูกจับรอดออกมาได้...เป็นสิ่งที่ยืนยันว่า"ปัญญาของเมืองนั้นแหลมคมเจ้าความ

คิดอย่างมาก"

.....................แต่เมื่อเขามาพบกับคำพูดของเด็กชายทั้งสองที่ตะโกนบอกแม่น้ำว่า"แม่

น้ำ...ถ้าเจ้าไม่หยุดไหล..เจ้าจะไม่พบทาง"..นั้นกลับขบคิดไม่ได้ในทันที.....อาจจะเป็นเพราะ

สมองของเขาเหนื่อยหล้าอ่อนเพลียมาก

.....................เมืองจึงจูงม้าสีนิลขึ้นฝั่งและเดินไป..เขาก็พบว่า "จุดที่เขาขึ้นมามันคือวัด..วัด

หนึ่ง...ที่ตั้งอยู่บนฝั่งของสองแม่น้ำ"...เขารู้เพียงแม่น้ำเดียวคือ แม่น้ำเจ้าพระยา...แต่แม่น้ำ

ท่าจีนซึ่งไหลเข้าปากคลอง..เขาไม่รู้จัก.....

.....................เมืองมองสำรวจไปทั่ว...แต่แล้วเขาก็พบเด็กชายสองคนนั้นปีนขึ้นไปบนต้นยางสูง

คนละต้น....แล้วเด็กชายทั้งสองก็ตะโกนอย่างดังลงมาข้างล่างว่า

............................"ทำไมตัวข้าอยู่ต่ำเช่นนี้"..."ทำไมตัวข้าอยู่ต่ำเช่นนี้"

....................."ทำไมตัวข้าอยู่ต่ำเช่นนี้"

.....................เมืองแหงนมองขึ้นไปยังที่เด็กชายทั้งสอง...เขาเริ่มคิดอีกครั้งว่า.."ทำไมเด็กน้อย

ทั้งสองคนจึงมีอาการ "คำพูดอย่างหนึ่ง..การกระทำอย่างหนึ่ง..ซึ่งตรงข้ามกันไปหมด....แม้แต่การ

บอกให้แม่น้ำหยุดไหลจึงจะพบทาง"

.....................เมืองก้มหน้าแล้วเดินจูงม้าต่อไป...เขาคิดว่า"ใครกันที่ออกอุบายให้เด็กทั้งสองมา

ทำเยี่ยงนี้...."....และผู้ที่ทำอุบายต้องการสิ่งใดกันแน่........

 

....................กล่าวถึงหลวงปู่ศุข..ท่านก็มีวิธีสอนลูกศิษย์โดยให้ดูธรรมชาติและการ

กระทำ..และให้รู้จักคิด..โดยไม่เคยจะสอนหรือบอกกล่าวตรง ๆ อย่างเช่น..เหมือนกับเรื่อง

เทศน์โปรดทางธรรม..ท่านจะยกหลักธรรมเดินตามแนวพระพุทธองค์..โดยไม่อ้อมคอม..

.................กรณีบุญนำและสมพงษ์..ท่านเมตตาใช้อุบายในการสอน..โดยให้บุญนำและสมพงษ์

สังเกต..ในขณะที่ทั้งสองพายเรือตามน้ำในแม่น้ำเจ้าพระยาว่า.."พายเรือทวนน้ำกับตามน้ำ

อย่างไหนสบายกว่ากัน"....ซึ่งคำตอบที่ศิษย์ทั้งสองตอบได้ในทันทีคือ "การพายเรือตาม

น้ำ"...หลวงปู่ศุขได้ถามถึงเหตุผลว่าทำไมจึงเป็นเช่นนั้น...ทั้งคู่ก็ตอบว่า"เพราะมีกระแสน้ำ

ช่วยให้เรือไหลไป..ไม่ต้องออกแรงพายมากมันก็ไม่ต้องเหนื่อย"......หลวงปู่ศุขจึงบอก

ว่า"กล่าวได้ถูกต้อง..และก็ได้เอ่ยให้ทั้งสองจดจำไว้ว่า...เส้นทางใดที่เราไปแล้วมีคนช่วย

เหลือเราอยู่..มันเป็นเส้นทางที่ค่อนข้างสบาย ไม่เหนื่อยและถึงที่หมายได้เร็ว...เหมือนกับที่ทั้ง

สองพายเรือตามน้ำไหล...ไม่ว่าจะประกอบอาชีพอะไรถ้ามีคนช่วยเหลือเสียอย่างเดียว..ทั้งคู่

ก็ไม่ต้องเหนื่อยมาก..และถึงที่หมายโดยเร็ว ก้าวหน้าอย่างไม่หยุดหย่อน..คนที่จะเต็มใจช่วย

เหลือได้ก็เห็นมีแต่ "มิตรแท้เท่านั้น"....ไม่ว่าจะเป็นเจ้านายเราหรือลูกน้องหรือเพื่อน...ถ้าลง

ว่าเขาได้เป็นมิตรแท้ของเราแล้ว...เขาจะช่วยเราเอง...ที่เป็นนายก็ช่วยดึง.. เพราะอยู่ที่

สูงกว่า...ที่เป็นลูกน้องก็ช่วยดันเพราะอยู่ที่ต่ำกว่า...ที่เป็นเพื่อนระดับเดียวกันก็ช่วยประคอง

ช่วยพยุง....อย่างนี้ชีวิตที่มีมิตรแท้มันจะตกต่ำไปได้อย่างไร....เพราะฉะนั้นให้ทั้งคู่ถ้าไปอยู่

ถิ่นใดจงหามิตรแท้ไว้ให้ได้....มันคือสิ่งที่ผลักดันทั้งคู่ให้ก้าวหน้าและคุ้มครองให้ทั้งคู่อยู่รอด

ปลอดภัย"

....................ซึ่งจะเห็นว่าหลวงปู่เพียงแค่ต้องการสอนลูกศิษย์ให้หา"มิตรแท้"เท่านั้นท่าน

ยังต้องออกอุบายให้ลูกศิษย์สังเกตดู..การกระทำของตนเพื่อนำไปสู่การสอนที่เทียบเคียงกับ

หลักของความจริง....แม้แต่การพายเรือทวนน้ำ..หลวงปู่ก็ให้ทั้งคู่สังเกตดูเทียบเคียงให้เข้า

ใจ...ว่าคืออะไรถ้าไม่เข้าใจให้ถาม...คือการที่ทั้งคู่ต้องพายเรือทวนน้ำจนสุดกำลังและหมด

แรง...เมื่อหมดแรงปรากฎว่าเรือกลับไหลไปตามน้ำในทันที...ซึ่งหลวงปู่เหมือนกับสอนเขา

ว่า...หากเขาพายเรือทวนน้ำก็เหมือนกับการต่อสู้อุปสรรคอยู่ต่อเนื่อง....ไม่ควรที่เขาจะใช้

กำลังจนหมด..เพราะอุปสรรคต่อเนื่องไม่สามารถจะชนะได้ในทันที....และในที่สุดเมื่อเรือไหล

ตามน้ำไปและเขาได้หากิ่งไม้ผูกมัดเรือเอาไว้ได้...ก็เหมือนกับสอนว่า..การต่อสู้กับอุปสรรค

อย่างต่อเนื่องเขาจะต้องหาหลักยึดเกาะที่สามารถต้านอุปสรรคได้...เพราะหากไม่มีหลักชีวิต

ของเขาก็เป็นดุจเรือที่หมดแรงพายทวนน้ำก็จะไหลไปจนกระทบโขดหินจนอับปาง.......ก็คือ

ท่านให้ทั้งคู่หามิตรที่เป็นหลักช่วยเหลือตนได้ในยามมีภัย...

....................นี่คืออุบายการสอนศิษย์ของหลวงปู่...ที่ต้องการให้ลูกศิษย์ใช้ความคิด....

และปัญญาในการแก้ปัญหา....จึงเห็นว่าหลวงปู่ศุขนั้น..ท่านไม่ได้เป็นเพียงเจ้าคาถาอาคม

และสั่งสอนในทางธรรมอย่างเดียว...แต่ยังมีอุบายในการสอนสั่งอย่างแยบยล.....

.....................พูดถึงเรื่อง"อุบาย"แล้วอาจจะมองไม่ดีว่าเหมือนการหลอก...แต่ให้ดูเพียง

ว่า"อุบาย"ที่ผู้ออกนั้นเจตนาดีหรือไม่ดี...ประสงค์จะทำอุบายเพื่อให้ผู้นั้นทำสิ่งใดหรือเรียนรู้

สิ่งใด......

.....................แม้แต่พระพุทธองค์ก็ยังทรงใช้อุบาย...ซึ่ง"อุบายของพระองค์นั้นเป็น

เจตนาดี"....เช่น อุบายกับพระอนุชานันทะ.....ในวันที่พระอนุชาทรงภิเษกสมรสกับเจ้าหญิง

คู่รัก....ท่านให้พระอนุชานันทะมาส่งโดยอุ้มบาตรตาม...พระพุทธองค์ได้พาพระอนุชานันทะ

ไปดูเหล่า ..นางฟ้า...และเทพธิดาบนสรวงสวรรค์...ซึ่งพระอนุชาทรงเห็นแล้วรู้สึกว่า"สวย

งามกว่าเจ้าหญิงคู่รักของตนและอยากได้มาเป็นภรรยามากกว่าคู่รักของตน".....พระ

พุทธองค์ทรงทราบความคิดนั้นจึงตรัสว่า"พระอนุชานันทะอยากได้นางเทพธิดาเหล่านี้

ไหม"...พระอนุชานันทะก็ทูลว่า"อยากได้".....พระพุทธองค์จึงกล่าวว่า"เรารับประกันหาก

ทำตามเราบอก..ก็จะได้นางเทพธดาเหล่านี้ยังใจคิด".....พระอนุชานันทะดีใจจึงทรงทำ

ตามพระพุทธองค์บอกโดยออกบวชและปฏิบัติธรรมจนได้บรรลุเป็นพระอรหันต์......พระ

พุทธองค์จึงตรัสว่า"ยังอยากได้นางเทพธิดาเหล่านั้นอยู่ไหม"...พระอนุชานันทะทูลว่า"ไม่

อยากได้แล้วพระพุทธองค์ทรงหลุดพ้นจากการเป็นนายประกันแก่ข้าพระพุทธเจ้าแล้ว"....

เป็นต้น.............

....................จะเห็นว่าแม้แต่พระพุทธองค์ก็ยังทรงใช้อุบายในการสั่งสอน..ด้วยเจตนาดี

และปรารถนาดีต่อพระนันทะ.....แต่ถ้าเป็นอุบายประเภท"สามก๊ก" คงไม่ใช้เรื่องปรารถนาดี

อย่างแน่นอน.....

.....................กรณีของเมืองมีสุข...หลวงปู่ต้องการให้เขา"หยุดเดินทาง" เพราะการเดิน

ทางต่อไปของเขานั้นไร้จุดหมาย....ด้วยหลวงปู่เห็นว่า"เขาเป็นคนฉลาดเจ้าปัญญา".....และ

สิ่งที่ท้าทายสำหรับคนเจ้าปัญญาก็คือปัญหา....หากคนเจ้าปัญญาไม่อาจ...แก้ปัญหาที่มีมาสู่

ตนได้....เขาจะไม่ไปไหนเพราะหากเขาไปโดยไม่แก้ปัญหา นั้นคือความพ่ายแพ้...ซึ่งไม่อยู่

ในวิสัยของเมือง มีสุข

.....................หลวงปู่นั่งตรวจดูเรื่องราวของเมืองพม่า...ก็พบว่า"หลายครั้งที่ชาว

พม่า....ฆ่ากษัตริย์ของตนเอง"....หลวงปู่มาพิจารณาดูว่าทำไมจึงเป็นเช่นนั้นก็พบว่า..เรื่อง

ราวในอดีตพม่า..ได้ทำลาย..รูปพระพุทธองค์เช่น การตัดศีรษะ..การเผาลอกเอาทอง...การ

ทุบพระพุทธรูป......ก็พระพุทธรูปเปรียบดุจดังองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า...เป็นใหญ่สุดใน

วัด...หรือในอารามนั้น ๆ.....ดุจเช่นกษัตริย์ย่อมเป็นใหญ่ในแผ่นดิน.....การที่ทหารพม่า

กระทำเช่นนี้ผลวิบากกรรมทำให้พม่าไร้ซึ่งกษัตริย์ปกครองแผ่นดิน.....แม้แต่เมือง มีสุข..ก็

อาจไม่ได้ขึ้นเป็นกษัตริย์ดังพระมหาอุปราชาบอกแก่ลูกหลวงปู่ศุข....หากไม่สามารถแก้

เคราะห์กรรมได้.......

....................

 

....................เมืองจูงม้าสีนิลเดินผ่านมาที่กุฏิหลังหนึ่ง...ซึ่งเป็นเรือนทรงไทยชั้นเดียวใต้ถุน

สูงมากราวประมาณ 4 เมตรกว่า..มีบันไดที่สูง..เข้ามองไปที่กุฏิหลังนั้นที่อยู่ใกล้ต้นไม้ใหญ่...เขารู้สึก

ว่า บริเวณนั้นเงียบสงบเหมาะสมกับเป็นที่พำนักของผู้ทรงศีล..

....................เมืองไม่รู้ว่านั่นคือ "กุฏิที่พักของหลวงปู่ศุข..พระภิกษุที่มอบปัญหาให้เขาขบ

คิด.....โดยออกอุบายให้แก่บุญนำและสมพงษ์ไปกระทำการ..เพียงเพื่อหยุดบุรุษราชสีห์คนนี้

ไว้ที่วัดอู่ทองคลองมะขามเฒ่า"

....................กล่าวถึง"กุฏิของหลวงปู่ศุข"ปัจจุบันนี้ไม่มีให้เห็นแล้ว...กุฏิของหลวงปู่ศุขจะ

อยู่ตรงบริเวณสถานที่ที่วัดจัดไว้เป็นที่จอดรถบริเวณลานกว้างภายในวัด..อยู่ตรงทางเข้าวัดด้านที่ติด

กับแม่น้ำเจ้าพระยา...และบริเวณทิศใต้ของสถานที่ตั้งกุฏิปัจจุบันคือร้านค้าที่ตั้งแผงอยู่ภายในวัด.....

กุฏิหลังนี้มีการซ่อมแซมให้คงสภาพเดิม ๆตลอดมาด้วยเป็นที่ระลึกและอนุสรณ์ที่หลวงปู่ศุขเคยอยู่

ที่กุฏิหลังนี้...ประชาชนทั่วไปและผู้ที่มาเยี่ยมเยี่ยนวัดหรือมากราบหลวงปู่ศุข...จะมุ่งตรงมาที่กุฏิหลัง

นี้......แม้แต่เมื่อประมาณปีพ.ศ.2530 ..ที่มีการจัดสร้างหุ่นขี้ผึ้งของหลวงปู่ศุขขนาดเท่าองค์จริงเป็น

ครั้งแรก..ก็มีการนำมาประดิษฐานที่กุฏิหลังนี้.....

....................ต่อมาเมื่อประมาณปี พ.ศ.2531 ถึง 2532 ..หลวงปู่สำราญเจ้าอาวาสขณะนั้นได้

สั่งให้คนงานรื้อกุฏิหลวงปู่ศุขออกจากสถานที่บริเวณนั้น..และนำรูปหล่อรูปปั้นหุ่นขี้ผึ้งพร้อมภาพ

ถ่ายที่ติดไว้ในกุฏิแต่เดิมย้ายออกไปไว้ในวิหารหลังวัด....ที่หลวงปู่สำราญจะมานั่งพักผ่อนอยู่เป็น

ประจำตอนกลางวัน....เวลาคนมากราบหลวงปู่ศุขก็จะต้องมากราบในนี้..และก็อาจจะเดินไปกราบ

ท่าน......

.....................การรื้อกุฏิของหลวงปู่ศุขของหลวงปู่สำราญ..ทำร้ายจิตใจส่วนใหญ่ของคน

ที่เคารพรักหลวงปู่ศุข..ด้วยเห็นว่ากุฏินี้มีค่ามากมายในทางจิตใจ..โดยเฉพาะ"ชมรมพระ

เครื่องจังหวัดชัยนาท"..ได้ออกมาต่อต้านการกระทำอันนี้..แม้กุฏิจะถูกรื้อไปแล้วก็

ตาม..."ความแค้นเคืองของผู้ที่เคารพอนุสรณ์สถานกุฏิหลังนี้"มีอยู่อย่างฝังใจ.....เวลามีการ

สร้างเหรียญของหลวงปู่ศุขขึ้นในจังหวัดชัยนาทของชมรมพระเครื่องจังหวัดชัยนาท...จะไม่

ยอมนิมนต์หลวงปู่สำราญมาเสกในงานพิธีแม้แต่ครั้งเดียว......

.....................มาฟังเหตุผลของการรื้อกุฏิของทั้งสองฝ่ายที่แสดงออกมา...ฝ่ายที่"ชมรม

พระเครื่อง"หรือชาวบ้านที่ผูกพันกับกุฏิหลังนี้ กล่าวว่า."เพราะมีแต่คนมากราบหลวงปู่ศุขที่

กุฏิโบราณหลังนี้ที่มีอายุมากว่า 100 ปี..และไม่เคยเข้าไปกราบหลวงปู่สำราญที่อยู่กุฏิข้างใน

เลย...หลวงปู่สำราญจึงรื้อกุฏิหลวงปู่ศุขแล้วเอาหลวงปู่ศุขไปอยู่ที่วิหารด้านหลัง"

....................ฝ่ายหลวงปู่สำราญที่ผู้เขียนไปได้ยินจากปากของท่านพูดเอง..ไม่ได้ฟังใคร

ต่อมา..ท่านว่า."ที่กูรื้อกุฏิหลวงปู่ศุขแล้วเอาหลวงปู่ศุขมาอยู่นี่..กูกลัวคนมันจะตกนรกกัน..

เพราะว่ามีคนบริจาคเงินไว้ในตู้บริจาคเป็นจำนวนมาก..และมีคนขโมยเงินนั้นไป"........

....................ก็เทียบเคียงชั่งน้ำหนักกันเอาเองว่า......"เหตุผลใดมีน้ำหนักมากกว่า

กัน"........ในการทำลายกุฏิที่เป็นอนุสรณ์ของหลวงปู่ศุขที่มีมานานเป็นร้อยปี.....เมื่อ

ประมาณปี พ.ศ.2531 ถึง 2532......

 

....................เมืองเดินผ่านกุฏิไปแล้วขึ้นนั่งม้าสีนิลเดินลัดเลาะป่าเข้าขึ้นทางเลียบแม่น้ำ

ท่าจีนไปเยาะๆ...เขาผ่านเข้ามาในตลาดยามบ่ายของตลาดวัดสิงห์..ที่ยังมีทั้งม้าและเกวียน..เดินไป

มาขวักไขว้..สภาพหน้าตาที่รกรุงรังด้วยหนวดเครา..และผมที่ยาวสลวยของเขา...ทำให้ผู้คนที่อยู่ใน

ตลาดต่างก็เพ็งมองเขาเป็นตาเดียวกัน..เมืองเดินผ่านเข้ามาจนถึงร้านแป๊ะเส้งและเจ๊เหมยลูกสาว....

เขาผูกม้าไว้กับต้นไม้และเดินเข้าไปในร้านพลางเอ่ยถามแป๊ะเส็ง

..........................."อาแปะ...ที่นี่เขาเรียกว่าหมู่บ้านอะไร"

....................ชายชราเจ้าของร้านมองตาและเอ่ยตอบ

..........................."ที่นี่คือตลาดวัดสิงห์...ลื้อมาจากไหนหรือ"

..........................."ข้ากับม้าล่องแพมาตามแม่น้ำเจ้าพระยา..และพบว่าแม่น้ำเจ้าพระยาได้แยก

ไหลผ่านเข้าคลอง..ข้าไม่รู้ว่านั่นคือคลองอะไรจะมีเส้นทางไปที่ไหน"

..........................."คลองเส้นนั้นคือ คลองมะขามเฒ่าเป็นเส้นทางของแม่น้ำท่าจีนแม่น้ำที่แยก

จากเจ้าพระยาที่ลื้อบอก...มันมุ่งตรงไปยังเมืองสุพรรณบุรี"

.....................เมืองพยักหน้ารับรู้และถามต่อไป

..........................."เมืองสุพรรณบุรีห่างจากที่นี่ประมาณกี่กิโลเมตรหรืออาแปะ"

..........................."จากนี่ไปราวประมาณ 150 กิโลเมตร..ลื้อจะไปเมืองสุพรรณหรือ"

.....................เมืองส่ายหน้าพร้อมกับเอ่ยตอบ

............................"ข้าไม่มีที่ไป"

.....................สาวเหมยลูกแปะเส็งคนที่นายทิวหลงรัก..มองดูเตี่ยของตนพูดกับชายแปลกหน้า

และสังเกตดวงตาและลักษณะท่าทางของชายแปลกหน้าผู้นี้..ก็ให้นึกรู้ทันทีว่า.."ชายผู้นี้มีหน้าตาที่

คมสันต์และหล่อเหลา..แม้จะถูกปกปิดด้วยหนวดเครา..และเส้นผมที่ยาวสลวย...โดยเฉพาะ

ดวงตาคู่นี้ช่างสวยงามและดูมีอำนาจประหลาด ๆ อยู่"....นางรอจังหวะที่จะสอบถามชายผู้นี้

อยู่...จึงเอ่ยถามในทันที

............................"ท่านไม่มีที่ไป..แล้วท่านมาจากไหน"

....................เมืองหันไปทางสาวเหมยหมวยพันธุ์แท้..แล้วจึงเอ่ยตอบ

............................"ข้ามาจากเมืองน่าน"

............................"หา..ลื้อล่องแพมาจากเมืองน่านหรือ" เสียงแป๊ะเส็งเอ่ยพร้อมกับดวง

ตาลุกวาวไม่ผิดไปจากลูกสาว

............................"แล้วลื้อล่องแพมาจากเมืองน่านตั้งแต่เมื่อไร"

............................"ปลายฤดูหนาวปีที่แล้ว"

............................"นี่มันเข้าต้นปี พ.ศ.2462 แล้วนะ..ท่านมาไกลและมานานมากเลย..

ทำไมท่านถึงจากมา"

.....................เมืองไม่ตอบได้แต่มองหน้าผู้ถามเฉย ๆ..ทำให้ผู้ถามต้องเปลี่ยนคำถาม

............................"แล้วท่านจอดแพพักอยู่ที่ไหน"

............................"หน้าวัดหนึ่งตรงปากทางที่แม่น้ำเจ้าพระยาไหลแยกมา"

............................"อ๋อ..วัดหลวงปู่ศุข"

.....................เมืองทำท่าฉงนเมื่อได้ยินชื่อวัด...พลางเอ่ยถาม

............................."หลวงปู่ศุขคือใคร"

.....................แป๊ะเส็งจึงอธิบาย

............................."วัดหลวงปู่ศุข..คือ วัดอู่ทองคลองมะขามเฒ่า..หลวงปู่ศุขก็คือเจ้าอาวาส

วัด..ท่านเป็นพระที่เคารพนับถือของคนในหมู่บ้าน..และท่านเป็นพระอาจารย์ของกรมหลวงชุมพร..พี่

ชายในหลวงไง(รัชกาลที่ 6)"

.............................."กรมหลวงชุมพร" เมืองทวนคำ

.............................."ใช่..ก็คือ หมอพรของชาวบ้านแถวนี้..ที่เวลามีผู้เจ็บป่วยก็ให้ท่านรักษา..

ชาวบ้านแถวนี้รักท่านทั้งนั้น"

....................เมืองรู้สึกดีขึ้น..เมื่อได้ฟังเรื่องราวพอเป็นความรู้...และเขาเริ่มสงสัยว่า


"บางทีคนที่นำปัญหามาให้เขาคิด..อาจเป็นหลวงปู่ศุขก็ได้"...คิดดังนั้นเขาจึงหยุดสนทนา..และ

สั่งน้ำชาในร้านมาดื่มกิน.....

....................ระหว่างเขานั่งดื่มน้ำชาที่ร้านแป๊ะเส็ง...ผู้คนที่เดินผ่านร้านต่างก็หยุดมองดูและซุบ

ซิบกัน..ถึงเรื่องราวของชายแปลกหน้าที่เห็น...บ้างก็ว่าเขาคือโจรที่หลบหนีคดีจึงอำพรางหน้าตาไว้

ด้วยหนวดเครา...บ้างก็ว่าเขาคือ อาจารย์ขมังเวทย์ที่จะมาปะลองวิทยาคมกับหลวงปู่ศุข......บ้างก็ว่า

เขาอาจเป็นผู้ที่ใฝ่รู้วิชา..และมาขอเรียนวิชากับหลวงปู่ศุขเหมือนกับกรมหลวงชุมพรฯ.....ฯลฯ