พระโพธิสัตว์พญาช้างนาฬาคิรี(ธนปาล)พระพุทธเจ้าในอนาคต

....................ระหว่างสามแม่ลูกเดินทางจากตลาดกลับบ้านราวสี่โมงเย็น..โนรีได้เอ่ยขึ้น

เมื่อเห็นบันตาไม่ได้พูดอะไรออกมาเลยระหว่างเดินทางกลับบ้าน..

............................"แม่จ๊ะ..แม่ได้ลูกแอปเปิ้ลกับเมล็ดแอปเปิ้ลจากป้าตันหยงมาหรือเปล่าจ๊ะ"

.....................บันตาส่ายหน้าช้า ๆ แล้วเอ่ยตอบ

............................"ป้าตันหยงบอกว่า มันหมดไปตั้งแต่วันแห่ศพแล้วล่ะลูก..และแกไม่ได้เก็บ

เมล็ดเอาไว้"

............................"ถ้าเช่นนั้น..ความหวังของเราก็อยู่ที่เมล็ดพันธุ์ที่เราเก็บไว้"

............................"ใช่แล้วลูก..แล้วหนูไปถามตี๋เล็กได้ความว่าอย่างไรจ๊ะ"

............................"ตี๋เล็กตามเฮียตี๋ใหญ่เอาของไปฝากอากงเล็กที่เมืองจีน..หมวยเล็กบอกว่าตี๋

เล็กจะไปถามเรื่องวิธีปลูกต้นแอปเปิ้ลที่เมืองจีนกลับมาบอกหนูจ้ะแม่"

............................"กว่าตี๋เล็กจะกลับมาจากเมืองจีนก็คงใช้เวลานาน..เราคงต้องหาทางทำ

อะไรกับเมล็ดพันธุ์ของเราก่อนแล้วล่ะลูก"

............................"แล้วโมลีคิดอย่างไรล่ะจ๊ะ" โนรีหันไปถามน้องสาวที่กำลังฟังการสนทนาอยู่

............................"หนูว่าเราเอาเมล็ดมาเพาะปลูกใหม่ดีกว่า..บางทีมันอาจจะยังไม่ได้เวลา

ของมัน..ที่จะงอก..มันจึงไม่งอกออกมาเป็นต้น"

.....................โนรีฟังน้องสาวแล้วจึงหันมามองหน้าแม่..เพื่อรอฟังความเห็น

............................."มันก็อาจจะใช่อย่างที่โมลีพูด..แต่อีกไม่กี่วันก็เข้าหน้าฝนแล้ว..เมล็ดพันธุ์

มันอาจเสียหายได้ถ้าเราเพาะไว้ตอนนี้..เพราะต้นไม้เมืองหนาวต้องไม่ชอบน้ำฝน"

............................."แล้วเมื่อกี้นี้..แม่คิดอะไรอยู่หรือจ๊ะ" โนรีถามถึงตอนที่บันตาไม่ได้พูดอะไร

เลยตอนออกจากตลาด..นางจึงรู้สึกว่าแม่ของนางกำลังคิดอะไรอยู่

............................."แม่กำลังคิดถึงคำสอนบางอย่างของพระพุทธองค์อยู่เกี่ยวกับเรื่อง

ต้นแอปเปิ้ล"

.....................สองพี่น้องหันมาจ้องหน้าแม่ซึ่งนั่งอยู่ระหว่างกลางพร้อมกัน..ด้วยแปลกใจ

ว่า"พระพุทธเจ้าสอนเรื่องปลูกต้นแอปเปิ้ลไว้ด้วยหรือ" โมลีจึงเป็นผู้เอ่ยถามบ้าง

....................."แล้วพระพุทธองค์สอนเรื่องต้นแอปเปิ้ลอย่างไรหรือจ๊ะแม่"

............................"พระพุทธองค์ไม่ได้สอนเรื่องต้นแอปเปิ้ล..แต่แม่กำลังคิดเปรียบ

เทียบคำสอนของพระองค์ท่านให้เข้ากับต้นแอปเปิ้ล"

............................"แล้วแม่กำลังเปรียบเทียบอยู่กับคำสอนอันไหนล่ะจ๊ะ" โนรีเอ่ย

ถามอย่างสนใจ

.....................คำสอนของพระพุทธองค์ที่บันตาขบคิดเปรียบเทียบอยู่ก็คือ

เรื่อง"เหตุผล"...บันตาจำได้อย่างแม่นยำที่.."พ่อท่านเคยเทศน์เอ่ยสอนให้นางและซันซิโร่ผู้

เป็นสามีได้ฟังว่า..พระพุทธองค์ทรงสรุปเกี่ยวกับทุกเรื่องที่ตั้งอยู่บนโลกว่า "สรรพสิ่ง

ทุกอย่างจะเกิดขึ้นได้..ย่อมมาแต่เหตุ...ต้องมีเหตุและปัจจัยเกื้อหนุนอย่างลงตัว..ผลมันจึงจะ

เกิดตามมา...โลกตั้งอยู่บนหลักเหตุและผล"

....................แต่อีกเรื่องหนึ่งที่นางคิดอยู่..นางไม่ได้เอ่ยแก่ลูกทั้งสองให้ฟัง..นั้นคือ

"ความมุ่งมั่น"..ข้อนี้บันตานางต้องการปลูกฝังคุณธรรมเรื่อง"ความมุ่งมั่นให้แก่ลูกทั้ง

สอง"...แต่ไม่ต้องการสอนลูกทั้งสองของนางด้วย"คำพูด"...นางต้องการสอนด้วย "การ

กระทำ" คือ "ทำให้ดู"..โดยที่นางพยายามมุ่งมั่นกระทำการใด ๆ อย่างไม่ย่อท้อ...ถึงแม้จะ

มีอุปสรรคเกิดขึ้นทำให้การกระทำใด ๆที่หวังไว้หยุดชะงักลง...แต่นางก็เพียรพยายามต่อสู้ให้

เห็นผลสำเร็จ..แม้ว่านางจะไม่รู้อนาคตว่า"มันจะสำเร็จหรือไม่"

....................ซึ่งนางทำให้ลูกทั้งสองของนาง"เห็นพฤติการณ์เช่นนี้ของนางอย่างบ่อย

ครั้ง"..และในที่สุด"เรื่องของความมุ่งมั่นไม่ย่อท้อที่นางเพียรกระทำให้ลูกทั้งสองของนาง

ดู"ก็ถูกซึมซับไปยังลูกทั้งสองของนางอย่างเต็มหัวใจ...

....................การที่นางเพียรพยายามจะเพาะปลูกต้นแอปเปิ้ลร่วมกับลูกทั้งสองด้วยความ

มุ่งมั่น...ก็เพื่อเป็นการยืนยันคุณธรรมของนางในการสอนลูกเช่นนี้..เพื่อไม่ให้ลูกของนางทั้ง

สองย่อท้อเวลามีปัญหาหรืออุปสรรคใด ๆในชีวิต..

....................ด้วยความเป็นจริงในเบื้องต้น"ทั้งนางและลูกทั้งสอง"ต่างก็ไม่รู้วิธีเพาะปลูก

และบำรุงรักษาต้นแอปเปิ้ล...ด้วยผลไม้ชนิดนี้ไม่เคยมีปรากฎในเมืองสยามมาก่อนเลย...ไม่มี

ใครเคยปลูกไม่รู้ว่าต้นไม้ชนิดนี้จะต้องปลูกบนดินประเภทไหน...รดน้ำวันละกี่เวลา..และต้อง

ใช้แสงแดดหรือความร้อน..อีกทั้งอุณหภูมิเช่นใด...นางรู้เพียงข้อเดียวว่า "ต้นแอปเปิ้ลเป็น

ต้นไม้ที่ปลูกขึ้นได้ง่ายในเมืองหนาวเท่านั้นเอง"

....................เพราะเหตุที่นางต้องการผลที่ปรารถนาคือ "การที่มีต้นแอปเปิ้ลต้นแรกเกิด

ขึ้นบนแผ่นดินสยาม"...นางจึงใช้หลักคำสอนของพระพุทธองค์คือ "การศึกษาหาเหตุที่ทำให้

ต้นแอปเปิ้ลเกิดขึ้นบนแผ่นดินสยามให้ได้..และสิ่งที่นางกำลังคิดก็ได้บอกเล่าให้แก่ลูกทั้งสอง

ฟังในทันทีที่โนรีเอ่ยถาม..บันตาจึงอธิบายให้ลูกทั้งสองฟังว่า

............................"คำสอนในเรื่อง สรรพสิ่งทั้งหลายในโลกล้วนตั้งอยู่บนหลักของ

เหตุผลไงลูก...ต้นแอปเปิ้ลมันจะเกิดขึ้นได้มันจะต้องมีเหตุของมันที่ทำให้เกิด...แม่กำลังคิด

ถึงสาเหตุที่ทำให้มันเกิดอยู่...เรื่องของต้นไม้พวกเราปลูกกันมาไม่ใช่น้อยแล้ว..ปัจจัยที่ทำให้

ต้นไม้ที่เราปลูกเกิดและโตขึ้น ก็คือ.ดิน แร่ธาตุในดิน น้ำ อากาศ แสงแดด และ อุณหภูมิ...ต้น

แอปเปิ้ลก็เป็นต้นไม้อย่างเดียวกับที่เราปลูก เพียงแต่มันจะเกิดในดินชนิดใด...แร่ธาตุใดที่มัน

ชอบ..น้ำและอากาศ แสงแดดอุณหภูมิเช่นไร..เราไม่เคยรู้มาก่อน...ดังนั้นในเมื่อเรายังไม่ได้

คำตอบจากตี๋เล็ก....แม่คิดว่าเราจะลองค้นหาสาเหตุว่า มันควรจะใช้ดินอะไร..แร่ธาตุใด..น้ำ

อากาศ แสงแดดและอุณหภูมิอย่างไรดู....โดยการเสี่ยงนำเมล็ดพันธุ์ที่เรามีจำนวนน้อยบาง

ส่วนมาทดลองเพาะปลูกในดินเหนียว..ดินทราย..ดินร่วน..ดินเหนียวปนทราย..ดินทรายปน

ดินร่วน..ดินเหนียวปนดินร่วน..ดินลูกรัง..ดูก่อนอย่างละเมล็ดก่อนที่ฝนจะตก..พรุ่งนี้คือวัน

ทดลอง"...

.....................คำอธิบายในเชิงสอนลูกของบันตา..ทำให้ทั้งโนรีและโมลีนิ่งสงบและฟังแม่

ของพวกนางอย่างศรัทธาด้วยความรักอย่างหมดใจ..แล้วทั้งสองพี่น้องก็โอบกอดแม่ไว้ด้วย

ความรักอย่างสุดซึ้ง......อันเป็นภาพที่ผู้ใดได้เห็นก็คงปลาบปลื้มเกิดปิติสุขไม่ใช่น้อย.....

 

..................ตอนที่ 50 คุณธรรมบนแผ่นดินจีน..............




.....................บนเรือสินค้าเดินสมุทรที่มุ่งสู่เมืองจีน..ตี๋ใหญ่ ตี๋เล๋ก และบรรดาชาวจีนอีก

จำนวนหนึ่ง..ได้อาศัยขึ้นเรือสินค้าดังกล่าว..โต้คลื่นทะเลรอนแรมมาเป็นเวลาเดือนครึ่ง..ก็ถึงท่าเรือ

เมืองจีน..

.....................ชาวจีนทั้งหลายแหล่ต่างแยกย้ายกันกลับไปเยี่ยมญาติยังภูมิลำเนา..ตี๋ใหญ่พาน้อง

ชายเดินทางมุ่งสู่ตำบลไซท้อกุ้ย แขวงเมืองซัวไซ....... เพื่อไปหาอากงเล็ก "จูเหลียง" ผู้ฒ่าวัย 80

ปีซึ่งเป็นน้องชายของอากงตัวเอง...อากงจูเหลียงนั้นอยู่กับบุตรชายวัย 50 ปี คือ "จูหงวน" ซึ่งถือว่า

มีศักดิ์เป็นน้องชายของเตี่ยตี๋ใหญ่และตี๋เล็ก..ซึ่งเขาทั้งคู่เรียกว่า "อาเจ็ก".......ซึ่งทั้งจูเหลียงและจู

หงวนเคยเดินทานมาเมืองสยามตอนที่ พี่ชาย คือ อากงของตี๋ใหญ่และตี๋เล็กเสียชีวิตและได้อยู่ร่วมพิธี

ฝังศพที่ฮวงจุ้ยขณะอยู่วัดในเมืองสุราษฎร์ธานี......

.....................บ้านหลังเล็กที่อยู่ตำบลไซท้อกุ้ย แขวงเมืองซัวไซ ปี พ.ศ.2462 ได้มีโอกาสต้อน

รับหลานชายที่เดินทางมาจากเมืองสยามและถึงบ้านเวลาพลบค่ำพอดี..ด้วยการจุดตะเกียงส่องสว่าง

หลายดวงจากเดิมที่เคยจุดไว้คืนละดวง...

.....................ไก่ในเล้าถูกนำออกมาเชือดเพื่อทำอาหารอย่างดีสำหรับหลานชายทั้งสองเป็น

พิเศษในขณะที่ทุกวันกินแต่ผัก...

 

....................ตี๋ใหญ่และตี๋เล็กรีบนำข้าวของที่เตี่ยฝากมาให้อากงและอาเจ็กไว้

ใช้พร้อมกับเงินจำนวนหนึ่งส่งมอบให้..ผู้เฒ่าวัย 80 ปีถึงกับหลั่งน้ำตาเพราะความซาบ

ซึ้งใจในลูกหลานของพี่ชายตนเอง...."ความกตัญญู"ต่อบรรพบุรุษและญาติผู้ใหญ่เป็น

คุณธรรมที่งดงามและยิ่งใหญ่ของชาวจีนมาแต่เดิมที่ถือปฏิบัติกันต่อๆมา..

....................ในเรื่องของ ความอดทน ขยันขันแข็ง มีวินัย อดออมและกตัญญู

เป็นความสง่างามของพวกชาวจีนที่ยากที่จะหาชาติอื่นเทียบเทียมได้..แม้พวกเขา

จะทำมาหากินค้าขายจนร่ำรวยแล้ว..แต่พวกเขาก็ไม่ถือว่าพวกเขาร่ำรวย..พวก

เขายังคงทำงานในอาชีพเดิมเก็บหอมรอมลิดต่อไปอย่างไม่ย่อท้อ..ในชีวิตของ

พวกเขาชาวจีนตราบใดที่พวกเขายังมีแรง "คำว่าหยุดทำงานตลอดไปไม่เคยมี

ปรากฎแก่พวกเขา"...ชีวิตของพวกเขาจึงประสบความสำเร็จในชีวิตเป็นส่วนใหญ่

เพราะมีคุณธรรมดังกล่าวฝังอยู่ในจิตใจของพวกเขา



....................บนโต๊ะอาหารโต๊ะกลมที่มีอาหารตั้งอยู่ถูกล้อมรอบไปด้วย"ชาย

ต่างวัยกันสี่คน"..ซึ่งนั่งถือตะเกียบและถ้วยใส่ข้าวอยู่บนเก้าอี้..และกำลังเล่าความเป็นมา

และการเป็นอยู่ของแต่ละฝ่ายสู่กันฟัง..

............................."อั้ว..เคยบอกกับเตี่ยพวกลื้อแล้วว่า..ที่ฝังศพที่ด้านหลังไม่มี

เขาหรือเนินอยู่ด้านหลัง..มันจะทำให้ลูกหลานไม่มีหลักพิง..เจ้าใหญ่นายโตในเมืองสยาม

จะไม่ช่วยเรา....และเงินทองก็อาจรั่วไหลได้...ดีแล้วที่ย้ายศพมาไว้ที่เนินเขาถือว่าฮวงจุ้ย

ดีมาก...แต่อั้วคงวไม่มีโอกาสได้ไปเยื่ยมอากงกับอาม้าของพวกลื้ออีกแล้ว" อากงเล็กจู

เหลียงสาธยายให้หลานทั้งสองฟังก่อนที่จะใช้ตะเกียบคุ้ยข้าวเข้าปาก

............................"ความจริงเตี่ยอยากให้อากงเล็กกับอาเจ็กตามไปอยู่ที่เมือง

สยามด้วยกัน...มีอะไรเกิดขึ้นจะได้ช่วยเหลือกันได้..พวกเราชาวจีนบางทีเราพึ่งพาคน

สยามไม่ได้..เราก็พึ่งพาพวกเรากันเอง...เราตั้งสมาคมชาวจีนอยู่ที่เมืองสยาม..มันอบอุ่น

ดีที่เห็นพวกเดียวกัน" ตี๋ใหญ่เล่าเรื่องความปรารถนาของเตี่ยและการเป็นอยู่ของชาวจีน

ในเมืองสยาม

............................"กงกับเจ็กไปอยู่เมืองสยามไม่ได้หรอก..เพราะเคยชินกับการใช้

ชีวิตเกษตรกร.....ไม่เหมือนอากงลื้อและเตี่ยลื้อที่มีหัวพลิกแพลงไปทางการค้า..อีจึงได้

ไปเจริญ" อาเจ็กเอ่ยบ้าง

.....................อากงเล็กหันมาทางตี๋เล็กและถามขึ้น

............................"ตี๋เล็ก..ลื้อเพิ่งมาเมืองจีนครั้งแรก..มาแล้วรู้สึกอย่างไร"

............................"อั้วรู้สึกดีและอบอุ่นใจ"

............................"อะไรทำให้ลื้อรู้สึกอย่างนั้น" อากงเล็กถามต่อ

...................."อาจเป็นเพราะอั้วได้มาอยู่ใกล้กงกับเจ็กที่เป็นญาติสนิทที่เหลืออยู๋"

............................"ลื้อพูดได้ดีมากเลยตี๋เล็ก..พวกลื้อทั้งสองลำบากข้ามน้ำข้าม

ทะเลมาหาพวกเรา...อั้วรู้สึกดีใจและซาบซึ้งมาก....บอกเตี่ยลื้อด้วยว่า..โสมและยาบำรุง

กำลังที่เจ็กของลื้อจะพาไปหาที่บนเขา...มันเป็นสิ่งที่ดีมาก ๆ...มันทำให้คนจีนหลายคนมี

อายุที่ยืนนาน..เพราะโรคภัยจะไม่เบียดเบียน...เนื่องจากอวัยวะภายในร่างกายได้รับการ

บำรุงจากยาและโสมทำให้มันไม่พิการ" อากงเล็กอธิบาย

....................คืนนั้นตี๋ใหญ่และตี๋เล็กหลับภายในบ้านดังกล่าวอย่างง่ายดาย

ด้วยความอ่อนเพลีย.........ส่วนอากงจูเหลียงและอาเจ็กจูหงวนนั้นกว่าจะหลับก็

ดึกโข...ด้วยมีความรู้สึกตื้นตันใจและมีความสุขอย่างมาก..ที่มีญาติจากแดนไกล

มาเยี่ยม จนไม่อยากที่จะหลับ....

 

.....................เช้าวันใหม่....อาเจ็กพาตี๋เล็กขึ้นเขาเพื่อหาโสมและตัวยาบำรุงกำลังเพื่อนำไปให้

เตี่ยที่เมืองสยาม...ส่วนตี๋ใหญ่นั้นอยู่บ้านกับอากงเล็กซึ่ง มีงานเลี้ยงหมู เลี้ยงไก่ และรดน้ำให้กับพืชผัก

สวนครัว.....

.....................ระหว่างขึ้นเขาอาเจ็กได้เอ่ยสอนตี๋เล็ก

............................."เวลาลื้อหาโสม..ลื้อดูตรงจุดที่มีต้นไม้ต้นหญ้าขึ้นเขียวชอุ่มมันแสดงถึงแร่

ธาตุในดินอุดมสมบูรณ์ ต้นโสมชอบอยู่ในที่ที่มีแร่ธาตุอุดมสมบูรณ์"

.....................ตี๋เล็กพยักหน้าและเดินหาโสมตามที่อาเจ็กสอน..ก็พบอยู่หลายต้น..จึงได้ขุดใส่ถุง

ย่ามที่สพายมา...ตี๋เล็กไม่ได้มองหาแต่โสมอย่างเดียว...แต่ได้สอดส่ายสายตามองหาต้นแอปเปิ้ลที่

คิดว่าจะมีอยู่ระหว่างทางขึ้นเขา.....ซึ่งตนเองก็ไม่รู้จักต้นแอปเปิ้ล....นอกจากจะเห็นลูกของมันห้อย

โตงเตงจึงจะแน่ใจว่าเป็นต้นแอปเปิ้ล...แต่หาเท่าใดก็ไม่พบจึงเอ่ยถามอาเจ็ก

............................"เจ็ก..อั้วเคยได้ยินอากงอั้วเล่าว่า..ที่เมืองจีนมีต้นแอปเปิ้ลปลูกไว้โดย

เฉพาะที่ตำบลไซท้อกุ้ย แขวงเมืองซัวไซ มันมีอยู่ที่ไหนหรือเจ็ก"

....................อาเจ็กเงยหน้าขึ้นจากการขุดหาต้นโสม..แล้วจึงเอ่ยถามอย่างสงสัย

............................"ลื้อถามไปทำไม"

............................"อั้วไม่เคยเห็นมัน..ได้แต่เคยกินลูกของมัน..อั้วอยากเอามันไปปลูกในเมือง

สยาม"

............................"ถ้าลื้อเอาอากาศหนาวเย็นที่นี่ไปอยู่ที่เมืองสยามได้..และเอาดินที่มีแร่ธาตุ

ที่มันชอบไปได้..ลื้อก็ปลูกมันได้"

............................"ดินที่มีแร่ธาตุอย่างไหนหรือที่ต้นแอปเปิ้ลมันจะขึ้น"

............................"อั้วไม่รู้..รู้แต่ว่าแร่ธาตุที่ไม่ชอบความชื้น..ลื้อเคยสังเกตเห็นสถานที่ต้นส้ม

เช้งเกิดขึ้นและเติบโตขึ้นไหม...ส้มเช้งต้องการแร่ธาตุที่ชอบความชื้นเพื่อไปผลิตผลส้มที่มีน้ำ...แต่ผล

แอปเปิ้ลมันไม่มีน้ำเหมือนอย่างผลส้ม..และเนื้อของมันจะซุยกรอบอมเปรี้ยว..ลื้อว่ามันควรเป็นแร่ธาตุ

ชนิดใดล่ะ"

.....................ตี๋เล็กส่ายหน้าเพราะไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับแร่ธาตุและต้นไม้..อาเจ็กจึงบอกแร่ชนิด

หนึ่งที่ไม่ชอบความชื้นให้ฟัง...

............................"แร่กำมะถันไงตี๋เล็ก..อั้วไม่รู้ว่าแร่ธาตุชนิดอื่นที่อยู่ในดินที่ต้นแอปเปิ้ลขึ้นมี

แร่อะไรบ้าง...แต่อั้วเชื่อแน่ว่าต้องเป็นแร่กำมะถันหนึ่งชนิด........ที่ใดมีแร่กำมะถันมันจะส่งกลิ่นออก

มาให้เรารู้...ถ้าลื้อลองเอาต้นแอปเปิ้ลไปปลูกบริเวณนั้น....ถ้าอากาศอุณหภูมิหนาวเย็นได้ที่..มันอาจ

ขึ้นได้"

.....................ชายวัย 50 ปีอธิบายให้เด็กหนุ่ม 14 ปีเศษฟัง...ทำให้เด็กหนุ่มตั้งใจฟังอย่างใจจด

จ่อ..พลางเอ่ยถามขึ้นเพื่อไม่ให้ขาดตอน..

............................."แล้วอาเจ็กพาอั้วไปดูที่ที่ต้นแอปเปิ้ลขึ้นได้ไหม"

............................."มันอยู่เชิงเขาอีกด้านหนึ่ง..เดี๋ยวลื้อหาเก็บโสมให้เต็มย่ามก่อนแล้ว..อั้วจะ

พาไป"

.....................ตี๋เล็กได้ยินเช่นนั้น รู้สึกดีใจเป็นอย่างยิ่ง..ที่เป้าหมายอันหนึ่งของตนกำลัง

บรรลุ..จึงเพียรพยายามหาเก็บโสมจนเต็มย่าม.....

 

.....................อาเจ็กพาตี๋เล็ก..เดินลัดเลาะมาตามทางเพื่อข้ามไปเชิงเขาอีกลูกหนึ่ง...ในที่สุด

ตี๋เล็กก็พบกับ"ต้นแอปเปิ้ล" จำนวนหลายต้น..ณ สถานที่อาเจ็กพามา.โดยมีภูเขาบังแสงแดดทางทิศ

ตะวันออก...และบังแสงแดดทางทิศตะวันตกเอาไว้...ทำให้เห็นว่าแสงแดดทั้งสองทิศไม่มีทางที่จะ

ส่องถูกต้นแอปเปิ้ลเหล่านั้นได้..มีเพียงด้านบนเหนือศีรษะ คือ แสงแดดยามเที่ยงวันหรือบ่ายเท่านั้นที่

ส่องลงมาถึง..ซึ่งมันคือแสงแดดที่มีความร้อนสูง...ตี๋เล็กเริ่มแปลกใจว่า"ต้นแอปเปิ้ลผลไม้เมือง

หนาวน่าจะชอบความเย็น..แต่ทำไมจึงขึ้นและเติบโตได้ตรงจุดที่มีแสงแดดร้อนมากเช่นนี้"...

เขาเริ่มสังเกตดูดินและบริเวณที่ต้นแอปเปิ้ลขึ้น..มันเป็นดินที่มีสีค่อนข้างออกแดง ๆ และมีกลิ่น

ของกำมะถัน..ตี๋เล็กพิจารณาดูแล้ว...ทำให้"เขาเริ่มไม่เข้าใจธรรมชาติของต้นแอปเปิ้ลเอา

เสียเลย"..จึงได้สอบถามอาเจ็ก

........................"อาเจ็ก..ต้นแอปเปิ้ลมันขึ้นมากมายที่ตรงบริเวณนี้มานานแล้วหรือ"

........................"ตั้งแต่อั้วกับเตี่ยลื้อยังเล็กอยู่เลย..เดิมทีมันมีไม่กี่ต้น..แต่พอผลแอปเปิ้ลมัน

ล่วงหล่นไม่มีใครเก็บ..ต้นแอปเปิ้ลมันก็ขึ้นจากลูกแอปเปิ้ลที่หล่นนั่นแหละ"

........................"แสดงว่ามันงอกขึ้นอย่างง่ายดายที่ตรงบริเวณนี้"

........................"มันก็น่าจะเป็นอย่างที่ลื้อพูด...อย่างที่อั้วบอกกับลื้อว่า..ถ้าลื้อเอาอากาศหนาว

เย็นที่นี่ และแร่ธาตุที่มันต้องการไปได้ที่เมืองสยาม..ลื้อก็ปลูกมันได้"

....................."อาเจ็ก..ถ้าอั้วจะลองตอนกิ่งต้นแอปเปิ้ลดู..เจ็กว่ามันจะใช้เวลากี่วัน"

........................."อั้วไม่รู้..เพราะไม่มีใครที่นี่เคยตอนกิ่งต้นแอปเปิ้ลเลย"

.....................ตี๋เล็กตัดสินใจตอนกิ่งแอปเปิ้ลหลายกิ่ง..ในจำนวนหลาย ๆต้นที่อยู่ต่อหน้า..พร้อม

กับใช้ดินบริเวณนั้นและเปลือกไม้ ใบไม้ที่หล่นดินแทนกากมะพร้าวห่อหุ้มกิ่งเอาไว้...และใช้น้ำที่อยู่ใน

ผลน้ำเต้าที่สำหรับใส่น้ำไว้ดื่มกินของอาเจ็กลาดรดกิ่งที่ตอนไว้

......................และตนเองก็ได้นำย่ามอีกหนึ่งใบกอบโกยดินที่ขุดจากใต้ต้นแอปเปิ้ลใส่ยามจน

เต็ม..แล้วเอากลับบ้านอากงเล็กพร้อมกับอาเจ็ก...

......................ระหว่างเดินทางกลับบ้านอาเจ็กได้ถามตี๋เล็กเกี่ยวกับกิ่งตอนของแอปเปิ้ล...

.............................."ลื้อว่า..น้ำมันจะเพียงพอสำหรับกิ่งตอนหรือ"

.............................."อั้ว..ไม่รู้หรอกเจ็ก...อั้วว่าต้นแอปเปิ้ลดูมันขึ้นมาได้นี่..มันขัดต่อเหตุผล

น่าดู...อั้วคิดว่ามันไม่ชอบน้ำมาก..และชอบความเย็นและแสงแดดอ่อน ๆ.เพราะมันเป็นต้นไม้เมือง

หนาว...แต่ปรากฎว่ามันกลับเกิดในที่ที่มีความร้อนของแสงแดดที่ร้อนมาก ๆ ทั้งที่มันเกิดในเมืองหนาว

น่าจะชอบความเย็นหรือแสงแดดอ่อน ๆ..แต่อั้วดูที่ที่มันเกิดมันไม่เคยต้องแสงแดดอ่อน ๆ

เลย..........มันโดนแสงแดดตอนเที่ยงวันและยามบ่ายอย่างเต็ม ๆ แต่ก็เพียงประมาณวันละ 3

ชั่วโมง...มันไม่น่าจะทำให้น้ำที่รดไว้ที่กิ่งตอนระเหยได้หมด"

.....................อาเจ็กฟังตี๋เล็กอธิบายและเกิดสงสัยในตัวหลานชาย..ที่มุ่งมั่นในการที่จะนำเอา

ตินแอปเปิ้ลไปปลูกในเมืองสยามให้ได้จึงเอ่ยถาม

.............................."ตี๋เล็ก...ทำไมลื้อจึงอยากเอาแอปเปิ้ลไปปลูกที่เมืองสยาม"

.............................."อั้วเห็นว่า..ที่เมืองสยามมันไม่มีปลูก และคนที่เมืองสยามเขาคิดจะปลูก

จึงมาถามอั้วเรื่องวิธีการปลูก...อั้วก็รับปากกับเขาว่า..จะสอบถามหาวิธีปลูกจากคนรู้ให้..แต่ก็ไม่มีใคร

รู้..อั้วเห็นว่าในเมื่ออั้วรับปากกับอีไว้แล้ว...อั้วต้องรักษาคำพูด"

..............................."ดีแล้ว..การที่เรารับปากกับใครไว้เราต้องทำให้ได้..อย่าเสีย

สัจจะ..ตระกูลของเราก็ทำเช่นนี้มาตลอด...แต่อั้วเดาได้เลยว่า..ลื้อต้องรับปากกับคนที่เป็น

ผู้หญิง...และก็เป็นผู้หญิงที่ลื้อรักและชอบด้วยใช่ไหม"

....................ตี๋เล็กหันมามองหน้าอาเจ็กด้วยความแปลกใจที่เจ็กรู้ได้อย่างไร..แล้วจึงถามกลับไป

............................"อาเจ็กรู้ได้อย่างไรว่า อั้วรับปากกับผู้หญิงที่อั้วชอบ"

....................อาเจ็กยิ้มอย่างอารมณ์ดี..แล้วจึงตอบ

............................"ก็ลื้อกำลังเป็นหนุ่ม..แล้วสิ่งที่ทำให้เกิดพลังมุ่งมั่นมากมายของคน

หนุ่มวัยนี้ก็คือ..ความรักและผู้หญิงที่ตนเองรัก..ชายหนุ่มทุกคนต่างก็ปรารถนามุ่งมั่นที่จะทำ

ในสิ่งที่ทำให้คนที่ตัวเองรัก..ชอบใจทั้งนั้นแหละตี๋เล็ก"

....................ตี๋เล็กยิ้มและชื่นชมอาเจ็กที่หยั่งรู้เรื่องราวได้ถูกต้อง..และพากันรีบเดิน

ทางกลับบ้าน

....................ตี๋เล็กกลับมาถึงบ้าน..ก็เทดินออกจากย่ามใสกะลังมังและนั่งคุ้ยเขี่ย

พิจารณาดูดิน...พลางเขาก็เกิดความคิดบางอย่างขึ้นมาในใจตนเอง...ตี๋เล็กนำกระแต๋งภาย

ในบ้านหิ้วออกไปนอกบ้านและตรงไปที่แปลงผักสวนครัว...พร้อมกับขุดดินใส่กระแต๋งจน

เต็ม...แล้วนำมันกลับเข้าบ้าน...ตี๋เล็กเปรียบเทียบดินกันจนเห็นว่า..ดินสองอย่างมันเป็นดิน

คนละชนิดกัน..แต่สิ่งที่เขาคิดอยู่ในใจนอกเหนือจากการเปรียบเทียบดินก็คือ.."นำดินทั้งหมด

กลับเมืองสยาม".........

 

.....................ยามเย็นวันหนึ่งที่ ตำบลไซท้อกุ้ย แขวงเมืองซัวไซ ปี พ.ศ. 2462..ดวง

อาทิตย์ที่กำลังจะตกดินสีแดงอ่อน..ก็ยังเป็นดวงอาทิตย์ดวงเดียวกับเมืองสยาม.....

.....................ตี๋เล็กจ้องมองดูดวงอาทิตย์อยู่ในขณะที่อยู่กับ อากงเล็ก อาเจ็ก และเฮียตี๋ใหญ่

บริเวณสวนครัวของบ้าน...ตี๋เล็กดูแล้วเมืองจีนกับเมืองสยามมันไม่ได้แตกต่างกันสักเท่าไร...ในเมื่อ

มันอยู่ภายใต้กลางวันและกลางคืนของดวงอาทิตย์และดวงจันทร์เดียวกัน.....เวลาเช้า สาย เที่ยง บ่าย

เย็น และ กลางคืน..มันก็มีเหมือนกับทุกเมืองบนโลกที่วุ่นวายใบนี้...แต่ที่เมืองจีนมันไม่เหมือนกับเมือง

สยามในความรู้สึกของเขา คือ "เมืองจีนไม่มีโนรีให้เขาได้เห็น"

............................."ตี๋เล็กเอ้ย..ลื้อมาทางนี้หน่อย" เสียงเรียกของอากงเล็กที่กำลังนั่งพรานดิน

ที่แปลงผัก...ทำให้ตี๋เล็กตื่นจากความคิด..แล้วเดินไปหาอากงเล็ก

.....................อากงเล็กเอ่ยถามทันทีที่ตี๋เล็กมาถึง

............................."ผักในแปลงพวกนี้..ลื้อว่ามันใช้เวลากี่วันมันจึงจะเก็บกินได้"

............................."อั้วไม่รู้หรอกอากง" ตี๋เล็กตอบอย่างสงสัยว่ากงมีอะไรจะสอน

............................."ใช่..คนที่ไม่เคยปลูกจะไม่รู้..แต่คนที่เคยปลูกจะรู้ ..มันจึงทำให้คน

ต่างกันตรงนี้"

............................."จริงของอากง" ตี๋เล็กเอ่ยสนับสนุนพร้อมกับรอฟังว่าอากงจะพูด

อะไรต่อ

............................."ลื้อจำไว้นะ..โลกที่เราอยู่ คนเราเกิดมาไม่มีทางที่จะรู้เรื่องของโลก

ได้ทั้งหมด...เราอยากรู้เรื่องไหนมันจะทำให้เราขวนขวายหาความรู้ในเรื่องนั้น ๆ เอง...แต่คน

ที่ไม่อยากรู้ก็จะไม่ดิ้นรนขวนขวายในเรื่องนั้น ๆ มันก็จะทำให้ไม่รู้เรื่องนั้นตลอดไปจนวันตาย

มาเยือน......เหตุที่เด็กตัวเล็ก ๆชอบซักถามโน้นซักถามนี่ก็เพราะมันอยากรู้...ผลของการที่

มันซักถามจึงทำให้มันมีความรู้ที่แตกต่างไปจากคนที่ไม่รู้และไม่ซักถาม....คนมีความรู้จึง

เป็นคนที่มีอนาคตไกลและท่องเที่ยวได้ไกลกว่าคนที่ไม่มีความรู้...คนที่มีความรู้จึงเป็น

เหมือนคนที่เหนือคน..ลื้อจงพยายามศึกษาหาความรู้หลาย ๆ ด้าน และ ความรู้มันจะช่วย

ลื้อเอง"

..........................."ได้อากง..อั้วจะจดจำคำสั่งสอนของลื้อเอาไว้"

.....................ตี๋เล็กได้รับคำสั่งสอนและชี้แนะจากอากงเล็กบ้าง ..อาเจ็กบ้าง ..ทำให้เขา

รู้สึกว่า "พวกเขาพยายามสอนและฝึกตัวของตี๋เล็กอยู่"......





......................15 วันต่อมาเริ่มเข้าฤดูฝนหลังจากที่ตี๋เล็กตอนกิ่งแอปเปิ้ลไว้ที่เชิงเขา...จึง

ทำให้ฝนเริ่มตกประปราย อันเป็นโชคดีของกิ่งแอปเปิ้ลที่จะมีน้ำส่วนหนึ่งหล่อเลี้ยงกิ่งตอนนั้น...หลัง

จากที่มันแห้งเพราะถูกแสงแดดเผาอยู่หลายวัน...

.......................ตี๋เล็กมองดูสวนผักยามเช้า..และส่งสายตาข้ามแปลงผักไปจนสุดสายตา

เพื่อมองฝ่าสายฝนเล็ก ๆที่กำลังโปรยปรายอยู่...เขาทบทวนเหตุการณ์ต่าง ๆตั้งแต่วันที่เหยียบแผ่นดิน

จีน และตรึกตรองดูสถานที่อีกหลายสถานที่ที่อาเจ็กพาเขาไปดูพร้อมกับเฮียตี๋ใหญ่...ทำให้เขา

จินตนาการเห็นความยากลำบากของคนบนแผ่นดินจีนว่า"หากแผ่นดินจีนและเศรษฐกิจเป็นเช่นนี้อยู่..

คงยากที่จะทำให้ชาวจีนที่เดินทางไปอยู่เมืองสยาม..อยากกลับมาอยู่บนแผ่นดินจีน "แม้แต่เขา

เอง"..."

....................ตี๋เล็กหันกลับมามองดินที่ตนเองใส่กระแต๋งเอาไว้สองกระแต๋ง..โดยกระแต๋งแรก คือ

ดินที่นำมาจากบริเวณต้นแอปเปิ้ล ส่วนกระแต๋งที่สอง คือ ดินที่เอามาจากแปลงผักสวนครัว.....เขานำ

ถุงใส่แป้งสาลีเปล่าสองใบมาเตรียมไว้..และยกกระแต๋งดินอันแรกเทใส่ถุงแป้งใบหนึ่งจนเต็มพร้อมกับ

นำเชือกมามัดปากถุงเอาไว้...และกระแต๋งที่สองก็ทำเช่นเดียวกัน..พร้อมกับนำไปวางใกล้กับถุงใส่โสม

และยาบำรุงกำลังที่อากงเล็กและอาเจ็กเตรียมเอาไว้..เพื่อนำไปฝากเตี่ยและแม่...เสร็จแล้วได้เดินออก

มาร่วมกับอากงเล็ก อาเจ็ก และตี๋ใหญ่ที่หน้าบ้านใต้ชายคา........

 

....................อากงเล็กชี้มือไปที่ชายทุ่งและคนที่อยู่ไกลริบ ๆ ให้ทั้งหมดดูพลางเอ่ยขึ้น

............................"ทุ่งนั้น..จะเริ่มมีชีวิตของต้นข้าวกล้าขึ้นมาอีกครั้ง..เมื่อมันมีน้ำฝน

เทลงมาตลอดฤดูกาล..ซึ่งมันก็มีเพียงปีละครั้ง"

........................"ถ้าไม่ใช่ฤดูฝน..คนพวกนั้นเขาจะทำอะไรกินหรืออากง" ตี๋ใหญ่ซัก

............................"ขุดโสมหรือหาตัวยาสมุนไพรไปขายที่ร้านขายยาในเมือง"

............................"ทำไมพวกเขาไม่เลี้ยงหมูหรือไกอย่างอากง"

............................"บ่อน้ำที่หมู่บ้านที่พวกเขาขุดมันไม่มีน้ำ สัตว์เลี้ยงไม่ว่าจะเป็นหมู วัว

ควาย หรือสัตว์เลี้ยงอื่น ๆ ต้องการน้ำทั้งนั้น..พวกเขาไม่มีน้ำให้พวกมัน จึงเลี้ยงไม่ได้" อากง

อธิบายสาเหตุให้ตี๋ใหญ่ฟัง

............................"แล้วบ่อน้ำที่บ้านอากงทำไมไม่แห้ง"

............................"พื้นดินมันชื้นและเป็นที่ลุ่มกว่า น้ำมันจึงมีตลอดปี"

....................ตี๋เล็กฟังความอยู่นาน..จึงเอ่ยแสดงความคิดเห็นบ้าง

............................"อั้วอยู่กับเตี่ย...ไม่เคยขาดน้ำ"

....................อากงมองหน้าตี๋เล็ก..แล้วเอ่ยตอบ

............................"เพราะเตี่ยพวกลื้อ..อีรู้รสชาดของการขาดน้ำแล้วว่ามันเป็นอย่างไร..อีถึง

ไม่ยอมให้ชีวิตของอีขาดน้ำ"

............................"หมายความว่าอย่างไรอากง" ตี๋เล็กถามเพราะสงสัยเรื่องราว

............................"ไอ้ที่พวกลื้อเห็นลิบ ๆ นั่นแหละ อากงและเตี่ยของพวกลื้ออยู่ที่นั้น..

จนรู้จักสถานที่นั้นดี"

....................ตี๋เล็กและตี๋ใหญ่รู้สึกอึ้ง...และหันกลับไปดูชายทุ่งนั้นอีกอย่างพร้อมเพรียง

กัน..เมื่อได้ฟังอากงเล็กพูด...พร้อมกับรับฟังอากงเล็กพูดต่อ

........................ "พวกลื้อไม่สังเกตชาวจีนของเราที่อยู่แดนสยามบ้างหรือ

.....ถ้าพวกลื้อสังเกตดูดี ๆ ..ลื้อจะเห็นว่า..คนจีนจะไม่เลือกถิ่นที่อยู่ที่ไม่มีน้ำหรือแม่น้ำ...

เพราะพวกเขารู้ว่า..ที่ใดไร้น้ำที่นั่นชีวิตจะอับเฉาเหมือนต้นไม้ขาดน้ำ....

ที่ใดมีน้ำที่นั่นจะเจริญเพราะทุกชีวิตต่างก็มุ่งหาน้ำ...พวกเขาจะพากันมารวมอยู่แหล่งน้ำ...

ทุกอาชีพจะเจริญเมื่ออยู่ใกล้แหล่งน้ำ...ไม่ว่าจะเป็น การค้า รับจ้าง การประมง หรือ การเป็น

ช่างทอง จะมีผู้คนที่อยู่แหล่งน้ำมากมายเป็นลูกค้า..ผิดกับที่ดอนที่ไร้น้ำ..ไม่มีผู้ใดอยากอยู่

หรือสัญจรไป"

.....................ตี๋ใหญ่และตี๋เล็กฟังอากงเล็กอธิบาย..ก็ให้รู้สึกว่า "ตนเองเห็นความจริงตาม

ที่อากงเล็กพูด"...และนึกย้อนไปถึงเหล่าชาวจีนบนแผ่นดินสยามก็พบว่า "พวกนั้นอยู่รวม ๆ

กันตามแหล่งน้ำจริง"...จึงกระจ่างชัดว่า..เพราะเหตุใดชาวจีนจึงเลือกอยู่ตามแหล่งน้ำ....

เช่นเดียวกับอากงและเตี่ยของพวกเขาที่เลือกเอาลุ่มน้ำตาปีของเมืองสุราษฎร์ธานีเป็นที่อยู่

อาศัยและเปิดร้านค้า...

....................อากงเล็กผู้เฒ่าวัยชรา..ผ่านประสบการณ์ชีวิตเกี่ยวด้วยความยากลำบาก

มาอย่างมากมาย...ทำให้อากงเล็กจดจำทุกช่วงชีวิตที่ตนเองประสบมา..ไว้เป็นบทเรียนสอน

ตนและลูกหลาน....เรื่องของน้ำเป็นสิ่งที่สำคัญยิ่ง..เพราะมันมีความจำเป็นที่ผู้คนบนโลกที่

เกิดมาต้องใช้มันเพื่อดื่มกิน..หุงหาอาหาร..อาบน้ำชำระร่างกาย..รดน้ำให้พืชผัก..อีกทั้งใช้

ลอยเรือสัญจรไปมา.....​

....................คนจีนจะพยายามสอนลูกหลานเสมอให้เลือกทำเลถิ่นที่อยู่ หรือ ที่ทำมาหา

กินให้ใกล้แหล่งน้ำที่สุด.........มันจึงทำให้พวกเขาประสบกับความสำเร็จอย่างงดงามในชีวิต

ของพวกเขาส่วนใหญ่...ที่ได้ปฏิบัติตามคำสอนของบรรพบุรุษของพวกเขาในข้อนี้.......

 

.....................ฝนเริ่มซาเมื่อยามบ่ายและหยุดตก...ตี๋เล็กจึงเอ่ยชวนอาเจ็กให้ไปดูกิ่งตอนของ

ต้นแอปเปิ้ลที่เชิงเขาด้วยกัน...

.....................ระหว่างทางที่เดินไปเส้นทางเต็มไปด้วยพื้นดินที่แฉะด้วยน้ำฝนพร้อมกันดิน

โคลน...เท้าของสองอาหลานจึงเต็มไปด้วยดินโคลนจนต้องถอดรองเท้าเดิน..

.....................อาเจ็กจึงบ่นท้อต่อตี๋เล็กด้วยหงุดหงิดต่อการเดินที่ยากลำบาก

............................."ทำไมลื้อไม่รอให้ดินมันแห้งก่อนจึงชวนอั้วออกมา"

.....................ตี๋เล็กหันมองหน้าอาเจ็กโดยไม่ใส่ใจอารมณ์หงุดหงิดของอาเจ็ก แต่หัวร่อเบา ๆ

ก่อนตอบ..

............................."แล้วอาเจ็กรู้หรือว่าดินมันจะแห้งเมื่อไร..ในเมื่อฝนมันตกทุกวันอย่างนี้"

.....................คำตอบของหลานชายทำให้ผู้เป็นอาเห็นความจริง..และเห็นว่าหลานชายยังคงมี

อารมณ์ดีอยู่..จึงเปลี่ยนอารมณ์ที่หงุดหงิดให้เป็นอารมณ์ดีตาม แล้วเอ่ยขึ้น

............................."แหม..อั้วคิดว่าลื้อจะไม่ใส่ใจต้นแอปเปิ้ลแล้วนา...แต่ดันมุมานะมาดูมัน

อีก..แสดงว่า ผู้หญิงคนนั้นคงสำคัญต่อลื้อมากจริง ๆ"

............................."อั้วอยากรู้ผลของการตอนกิ่งแอปเปิ้ลว่ามันเป็นอย่างไร..ถ้าเราทำมันไว้

แต่เราไม่ดูจนรู้ผลสุดท้ายของมัน..อั้วว่าอั้วไม่ทำดีกว่า.....อาเจ็กไม่ได้ฟังที่อากงพูดเมืองวันก่อน

หรือ" ตี๋เล็กเลี่ยงตอบอย่างมีเหตุผล

............................."เตี่ยอั้วพูดอย่างไร"

............................."คนที่ไม่อยากรู้จะไม่ดิ้นรนขวนขวายหาความรู้เรื่องนั้น ๆ ก็จะไม่รู้เรื่อง

นั้น...ในเมื่ออั้วอยากรู้เรื่องการตอนต้นแอปเปิ้ลว่าผลมันเป็นอย่างไร อั้วจึงต้องมารู้ให้ได้"

.....................อาเจ็กมองหน้าตี๋เล็ก ด้วยรู้ว่าหลานชายกลบเกลื่อน จึงยกฝ่ามือขึ้นโบกไปมาเป็น

เชิงห้าม..แล้วจึงเอ่ย

............................."ลื้อไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้วเดินต่อไปเหอะ"

.....................การเดินทางนานพอสมควรกว่าจะข้ามเขาและมาที่เชิงเขาที่ต้นแอปเปิ้ล

อยู่...

.....................ตี๋เล็กมองไปที่กิ่งตอนทุกต้นที่ตนเองตอนเอาไว้พร้อมกับอาเจ็ก...เพื่อสังเกตดูราก

ของมันจะชอนไชผ่านเปลือกไม้และใบไม้ที่ห่อหุ้มมาไหม...แต่ปรากฎว่า "ไม่มีกิ่งใดเป็นดังที่หวัง"

.....................อาเจ็กเห็นหลานชายมีสีหน้าผิดหวัง จึงเอ่ยขึ้นให้ความหวัง

............................"อั้วกับลื้อช่วยกันลองแก้มัดเปลือกไม้ทุกอันที่ตอนไว้สิ..บางทีมันอาจจะมี

รากงอกอยู่"

.....................ตี๋เล็กได้ยินคำพูดพิสูจน์ความหวังครั้งสุดท้าย ก็เริ่มมีกำลังใจขึ้นมาบ้าง..จึงพูดขึ้น

อย่างเร็ว...

............................"งั้นอาเจ็กไปดูทางต้นด้านโน้น..ส่วนอั้วจะดูด้านนี้"

.....................ตี๋เล็กเปิดดูเปลือกไม้ที่หุ้มห่อกิ่งตอนไว้..ก็ไม่ปรากฏรากขึ้น......คงมีแต่เนื้อไม้สี

อ่อน ๆอยู่ภายใต้เปลือกไม้นั้น...กิ่งแล้วกิ่งเล่าก็ไม่เป็นผล...จนเหลือกิ่งสุดท้ายก็ได้ยินเสียงอาเจ็ก

ตะโกนขึ้น

............................."ทุกกิ่งตอนทางด้านอั้วไม่มีรากขึ้นเลย"

.....................ตี๋เล็กได้ยินถึงกับใจเต้นสั่น..ความหวังสุดท้ายของเขา ก็คือ "กิ่งนี้" ตี๋เล็กค่อย ๆ

เอามีดกีดตัดเชือกด้วยมือไม้ที่สั่นเทา...และค่อย ๆเปิดเปลือกไม้พร้อมกับภาวนาอยู่ในใจ"ขอให้

รากงอกออกมา".....แต่แล้วสิ่งที่ปรากฎก็เหมือนกับกิ่งอื่น ๆ ไม่มีรากงอกออกมาจากกิ่งตอน..

ทำให้เห็นว่า "การตอนกิ่งแอปเปิ้ลของตี๋เล็กไม่เป็นผล"....ตี๋เล็กรู้สึกผิดหวังและโมโหจนระงับ

อารมณ์ไม่อยู่ เขาตะโกนขึ้นอย่างดังท่ามกลางหุบเขานั้นพร้อมกับพูดขึ้น

............................"ลูกแอปเปิ้ลของพวกเจ้า..มันก็ข้ามน้ำข้ามทะเลไปแดนสยามแล้ว..

พวกเจ้ามันเป็นบ้าอะไรถึงไม่ยอมจากแผ่นดินนี้ไปบ้าง"

....................ตี๋เล็กพูดพร้อมกับหักกิ่งตอนกิ่งสุดท้ายออกมาแล้ว..ตีไปที่ต้นแอปเปิ้ลหลาย

ที..โดยมีอาเจ็กนั่งมองหลานชายตนเองอย่างเวทนา...

....................ตี๋เล็กเหนื่อยหอบและทรุดตัวลงนั่งพิงต้นแอปเปิ้ล..อย่างหมดอาลัยตาย

ยาก...อาเจ็กได้เดินมาแลนั่งลงข้าง ๆ พร้อมกับพูดปลอบใจ..

............................"บางทีระยะเวลาของมันอาจจะยังไม่พอ..รากกิ่งแอปเปิ้ลจึงไม่

งอกออกมา"

............................"แต่อั้วไม่มีเวลากลับมาดูมันแล้วนะ..อาเจ็กลืมแล้วหรือว่า อีกสองวัน

อั้วต้องเดินทางกลับเมืองสยาม"

.....................อาเจ็กจ้องหน้าหลานชายอย่างเห็นใจ..และลดสายตาด้วยใจที่คล้อยตาม

อารมณ์ผิดหวังของตี๋เล็ก พลางพูดขึ้น

............................."ตี๋เล็กเอ้ย..ถ้าต้นแอปเปิ้ลที่นี่มันมีวาสนากับแผ่นดินสยาม..มันจะ

ต้องทำให้ลื้อเห็น...เพื่อเอามันไปแผ่นดินสยามอย่างแน่นอน"

............................."ขอให้มันเป็นจริงอย่างที่อาเจ็กพูดเถอะ"

............................."อั้วกับลื้อควรกลับกันได้แล้วนะ...ก่อนที่ฝนมันจะเทลงมาอีก"

.....................อาเจ็กเตือนเมื่อแหงนดูท้องฟ้า..ไปทางทิศตะวันตกเห็นเมฆดำทมึนกำลัง

ลอยตัวมาทางที่พวกตนอยู่.....

 

....................ตี๋เล็กและอาเจ็กเดินทางกลับถึงบ้านจนมืดค่ำ..อากง

เล็กและตี๋ใหญ่นั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหาร..ภายใต้แสงตะเกียงเจ้าพายุสว่างจ้า...อา

กงเล็กเมื่อเห็นลูกชายของตนและหลานชายเนื้อตัวเต็มไปด้วยดินโคลนจึงได้

เอ่ยอย่างตกใจ

............................"พวกลื้อสองคนไปทำอะไรกันมา..ถึงได้มอมแมม

เหมือนหมาตกน้ำอย่างนี้...ไป ๆรีบไปอาบน้ำอาบท่าแล้วมาเจี๊ยะ(กิน)ข้าว

กัน...อั้วกับตี๋ใหญ่จะรอ"

....................สองอาหลานรีบทำตามคำสั่งทันที ด้วยกล่าว่าผู้เฒ่าจะหิว

ข้าว..และพากันมานั่งล้อมวงที่โต๊ะอาหาร...และกินข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อย...

หลังจากอากงเล็กคุ้ยข้าวเข้าปากได้ครู่หนึ่งก็ได้เอ่ยขึ้น

............................."อีกสองวันแล้วสินะ......ที่พวกลื้อสองคนต้องเดิน

ทางกลับ...อาหงวนคงต้องไปส่งลื้อที่ท่าเรือ"

............................."ให้อาเจ็กอยู่ดูแลอากงดีกว่า..พวกอั้วกลับไปที่ท่า

เรือเองได้" ตี๋ใหญ่เอ่ยค้านในความหวังดีของอากงเล็ก...ด้วยเห็นว่าผู้เฒ่าชรา

ควรมีคนดูแล

............................."อั้วสขุภาพแข็งแรงดี..ลื้อไม่ต้องเป็นห่วงหรอก..

อาหงวนไปส่งพวกลื้อแค่ท่าเรือ..แต่พวกลื้อต้องข้ามน้ำข้ามทะเลไปอีกไกล...

น้ำใจจากญาติผู้ใหญ่ที่ทำต่อพวกลื้อ..มันมีความหมายให้พวกลื้อได้คิดเอง..

พวกลื้อจงอย่าปฏิเสธและจงจดจำในสิ่งที่อากงและอาเจ็กทำต่อพวกลื้อไว้ให้

ดี"

....................คำพูดของอากงเล็กแฝงไปด้วยความหมาย..โดยอา

กงเล็กต้องการให้ตี๋ใหญ่และตี๋เล็กรู้ว่า "พวกเราชาวจีนแท้จริงแล้ว..เห็น

ค่าเห็นความสำคัญของลูกหลานเป็นอย่างยิ่ง..แม้พวกเขาจะโตและ

สามารถช่วยเหลือตนเองได้แล้ว..แต่น้ำใจจากชาวจีนส่วนใหญ่ที่มีต่อ

ลูกหลาน คือ การให้การโอบอุ้มหรืออุ้มชู และ ประคับประคองลูกหลาน

ของตนเองตลอกเวลา.."ชาวจีนไม่มีวันที่จะคิดทิ้งลูกหลาน" และ "ไม่มี

วันที่พวกเขาจะทอดทิ้งกัน"...เมื่อเห็นอีกฝ่ายหนึ่งล้มลง..หรือกิจการ

ล้มเหลว..พวกเขาจะมาช่วยประคองโอบอุ้มและอุ้มชูให้ก้าวเดินต่อ

ไป".."

....................การกระทำของญาติผู้ใหญ่เหล่านี้มันถูกซึมซับไปยัง

ลูกหลานจนเป็นประเพณีปฏิบัติโดยที่พวกเขาไม่ต้องมาพร่ำสอนให้เสีย

เวลา....

....................อากงเล็กหันมาทางตี๋เล็กแล้วถามอย่างสงสัย..เพราะเมื่อ

ตอนบ่ายได้ตรวจดูความเรียบร้อยของสิ่งของ...ที่จะให้หลานชายทั้งสองนำ

กลับแผ่นดินสยาม..และพบถุงดินสองถุงวางอยู่คู่กับถุงโสมและยาบำรุง

กำลัง...

............................"เออ..อาตี๋เล็กอั้วเห็นถุงแป้งมันวางอยู่ข้างถุงโสม

กับยาบำรุงกำลัง..อั้วลองแก้เชือกมัดปากถุงดู..เห็นดินอยู่เต็มสองถุง..ลื้อเอา

ดินไปทำไม"

............................"ดินถุงหนึ่งมันเป็นดินที่มีแร่ธาตุกำมะถัน อั้วจะเอา

เป็นเชื้อปลูกต้นแอปเปิ้ล" ตี๋เล็กอธิบาย

............................"ต้นแอปเปิ้ล" อากงเล็กทวนคำอย่างสงสัยก่อนเอ่ย

ถามต่อ

............................"ลื้อคิดจะเอาต้นแอปเปิ้ลที่นี่ไปปลูกบนแผ่นดิน

สยามหรือ"

............................"ใช่แล้วอากง"

.....................อากงเล็กฟังตี๋เล็กพร้อมกับวางตะเกียบ และมาลูกหนวด

เคราที่คางอย่างใช้ความคิด..แล้วถามต่อ

............................."ลื้อคิดว่า..มันจะขึ้นบนแผ่นดินสยามหรือ"

............................."ถ้าอั้วไม่ลองปลูกมัน..แล้วอั้วจะรู้ได้อย่างไรว่ามัน

จะขึ้นหรือไม่ขึ้น"

.....................คำตอบของตี๋เล็กทำให้อากงเล็กมองหน้าด้วยถูกใจในคำ

พูดที่มากจากแนวคำสอนของอากงเล็กที่เคยพูดให้ตี๋เล็กฟังว่า "คนที่ไม่อยาก

รู้ก็จะไม่ขวนขวายหาความรู้เรื่องนั้น..ก็จะไม่รู้เรื่องนั้นไปจนวันตายมา

เยือน..แต่คนที่อยากรู้และขวนขวายเรื่องนั้นมันก็จะทำให้มีความรู้" อา

กงเล็กยิ้มอย่างพอใจแล้วเอ่ยขึ้น

............................"ดี ..อาตี๋เล็ก..แล้วลื้อจะเป็นคนแรกที่มีความรู้

ว่าต้นแอปเปิ้ลปลูกบนแผ่นดินสยามได้ไหม"

.....................ตี๋เล็กฟังคำชมของอากงเล็กถึงกับยิ้มออกมาได้..หลังจาก

เคร่งเครียดกับกิ่งตอนแอปเปิ้ลที่ไม่มีรากงอกออกมาเลย...พร้อมกับเอ่ยขึ้น

............................."แต่อั้ว..ยังไม่มีต้นพันธุ์แอปเปิ้ลเลย..อั้วเลย

ไม่รู้ว่าจะเป็นคนแรกที่มีความรู้ว่า..ต้นแอปเปิ้ลปลูกบนแผ่นดินสยามได้

ไหม........อย่างที่อากงคาดหวัง"

............................."ไอ๋หยา(คำอุทาน)..แล้วลื้อทำไมไม่หาต้น

พันธุ์ให้มันได้ก่อน"

....................ตี๋เล็กส่ายหน้าอย่างเซ้ง ๆ ก่อนเอ่ยตอบ

............................"อั้วกับอาเจ็กขึ้นไปตอนกิ่งต้นแอปเปิ้ลบนเชิงเขา

แล้ว..แต่รากมันไม่งอกออกมาเลย..อั้วเลยเปลี่ยนใจไม่เอาดินไปทำเชื้อ

ปลูกต้นแอปเปิ้ลแล้วล่ะ..แต่จะเอาดินไปทำเหมือนดินถุงที่สอง"

............................."ดินถุงที่สองลื้อจะเอาไปทำอะไร" อากงเล็ก

ถาม

.....................อาเจ็กซึ่งนั่งอยู่ข้างตี๋เล็กรู้แต่ว่า"ตี๋เล็กเอาดินจากบริเวณที่

ปลูกต้นแอปเปิ้ลมาเพียงถุงเดียว" แต่ไม่ทราบมาก่อนว่า "ตี๋เล็กเอาดินมาจาก

ไหนอีกถุงหนึ่งและจะเอาไปทำอะไร"...จึงหยุดคุ้ยข้าวเข้าปากและตั้งใจฟังตี๋

เล็กตอบคำถามอากงเล็ก..โดยมีตี๋ใหญ่คุ้ยข้างนั่งฟังอยู่

............................"อั้วถือว่า..ดินทั้งสองถุง คือ แผ่นดินจีน แผ่น

ดินที่อากง อาม้า เตี่ยและแม่เคยอยู่...อั้วจะนำแผ่นดินจีนไปโปรยบน

หลุมศพของอากงอาม้าของอั้วส่วนหนึ่ง...เพื่อให้อากงอาม้ารู้สึกว่า..ถึง

แม้ว่าร่างจะไม่ถูกนำมาฝังบนแผ่นดินจีน...แต่อากงอาม้าก็ยังมีแผ่นดิน

จีนที่อั้วเอาไปให้เพื่อกลบหลุมศพ...อีกส่วนหนึ่งอั้วจะเอาไปให้เตี่ยกับ

แม่ไว้ดูและลูกคลำยามคิดถึงแผ่นดินจีนและเอาไว้จุดธูปบูชาแผ่นดินจีน

บนหิ้งสูง"

....................คำพูดของตี๋เล็กที่ผู้ฟังทั้งสามได้ยินถึงกับตกตะลึง..

ด้วยคิดไม่ถึงว่า "ตี๋เล็กจะมีความคิดที่ลึกซึ้งและทำในสิ่งที่มีความ

หมายอย่างสูงส่งเช่นนี้"

ในบรรดาคนจีนที่ไปเมืองสยามไม่มีใครเคยคิดที่จะเอาดินจากแผ่นดิน

จีนติดตัวไปเป็นที่ระลึกให้คิดถึงเมืองจีนเลย...ดินจากแผ่นดินจีนจึงไม่มี

ให้กลบร่างบนแผ่นดินสยาม

....................แผ่นดินจีนที่เคยโอบอุ้มและอุ้มชูพวกเหล่าชาวจีนมา

ตั้งแต่เล็กจนเติบใหญ่..แผ่นดินที่พวกเขาเคยนอน เดิน นั่ง และ ยืนอยู่..

แผ่นดินที่เคยเห็นพวกเขาหัวเราะยามมีสุข...แผ่นดินที่เคยเห็นพวกเขา

ร้องไห้ยามมีทุกข์...แผ่นดินที่พวกเขาเคยเหยียบย่ำ ถ่มน้ำลาย

ปัสสาวะรด ........และทิ้งของสกปรกลงบนแผ่นดิน...แต่แผ่นดินนั้นไม่

เคยนึกโกรธ ยังคงโอบอุ้มพวกเขาอยู่บนแผ่นดินต่อไปอย่างยุติธรรม...

ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นคนชั่วหรือเป็นคนดี...แผ่นดินก็ยังคงมีเมตตาปราณี

ต่อพวกเขาอย่างเท่าเทียมกัน...

....................ไม่ว่าจะเป็นแผ่นดินไหน..ก็เป็นเช่นนี้..แผ่นดินจึงได้

รับการเรียกขานเป็นดุจดังแม่ผู้มีเมตตาโอบอุ้มและอุ้มชูบุตร จึงมีนาม

กล่าวขานว่า "แม่ธรณี"

....................พระพุทธองค์ได้ทรงเห็นอาการแห่งแผ่นดิน..ที่ไม่ว่า

คนดีหรือคนชั่ว..จะทำต่อแผ่นดินโดยโปรยของหอมลงแผ่นดิน ........

หรือ ทิ้งของสกปรกลงแผ่นดิน...ทำดีต่อแผ่นดินหรือทำร้ายแผ่นดิน....

แต่แผ่นดินหาได้มีความหวั่นไหวต่อสิ่งกระทบทั้งดีและร้ายไม่...จึงได้รับ

การยกย่องให้เป็นของสูง...พระพุทธองค์จึงนำอาการแห่งแผ่นดินนี้มา

สั่งสอนบุคคลที่หวังในความเป็นอริยะหรือเป็นบุคคลที่ควรสักการะ

ว่า.."ไม่ควรหวั่นไหวไปกับความดีความร้ายของคน และให้คติธรรม

สอนว่า "ให้ทำใจเสมอด้วยแผ่นดิน"..."

....................อาเจ็กซึ่งถือถ้วยใส่ข้าวอยู่ ..ได้ปล่อยถ้วยข้าวตกลงพื้น

อย่างลืมตัวและจ้องมองตี๋เล็กอย่างไม่กระพริบตา อากงเล็กมองหน้าหลานชาย

ด้วยน้ำตาคลอเบ้า..เช่นเดียวกับตี๋ใหญ่ที่วางตะเกียบกับโต๊ะและหยุดกินข้าวใน

ทันที....

....................อากงเล็กเริ่มพูดด้วยเสียงสะอื้นในลำคออย่างน้อยใจ

ปนกับความปลื้มปิติ

............................"ดี..ลื้อทำดีแล้ว..แผ่นดินจีนที่ชาวจีนบางคน..

แม้แต่อากงและอาม้าของลื้อต่างก็ทอดทิ้งไปอย่างไม่เหลียวแล..ทั้งที่

แผ่นดินนี่เคยโอบอุ้มพวกเขามาตลอด...แต่สำนึกสุดท้ายก่อนที่พวกเขา

จะตาย..พวกเขากลับยากมาตายบนแผ่นดินจีน...เอาไปเถอะเอาไปให้

อากงและอาม้าลื้อเถอะ...เอาไปโปรยให้พวกเขาได้รับรู้ไออุ่นของแผ่น

ดินนี้..ให้พวกเขาได้รับรู้ว่าทั้งแผ่นดินนี้และคนบนแผ่นดินนี้ยังคิดถึง

พวกเขาอยู่ทุกลมหายใจ..แม้ว่าพวกเขาจะตายไปแล้ว.."

.....................อากงพูดพร้อมกับร่ำไห้..เมื่อนึกถึงความหลังก็ให้น้อยใจ ที่

อากงของตี๋เล็กพี่ชายของตน...ได้เคยทอดทิ้งพวกเขาและแผ่นดินจีนไป..

เพราะทนต่อความอัตคัดบนแผ่นดินจีนไม่ได้...ทำให้อากงเล็กต้องสู้ชีวิตกับ

ครอบครัวอย่างโดดเดี่ยวโดยลำพัง..

.....................บรรยาการศเริ่มเศร้าสลด...ตี๋เล็กไม่คิดว่า "คำพูดและการ

กระทำของตนจะมีความหมายถึงเพียงนี้"...ตี๋เล็กใคร่ครวญคิดดูก็ให้รู้ถึงจิตใจ

ของอากงเล็กว่า "อากงเล็กนั้นรักแผ่นดินเกิด คือ แผ่นดินจีนผืนนี้..อีกทั้งยังรัก

และอาลัยอากงพี่ชายคนเดียวที่ไม่อยากให้จากไปไหนในคราวอากงเดินทางไป

แผ่นดินสยาม...เพราะชาวจีนนั้นถือว่า เมื่อสิ้นบิดามารดาไป "พี่ชายใหญ่

เปรียบเสมือนบิดามารดา" ซึ่งต้องอยู่เป็นหลักให้กับผู้เป็นน้อง.....

....................เพราะเหตุที่อากงเล็กรักแผ่นดินจีน อากงเล็กจึงยอมทนอยู่

ด้วยความยากลำบาก...แม้จะยากจนอัตคัดเพียงใด..อากงเล็กกับลูกเมียก็ตราก

ตรำอยู่บนแผ่นดินเกิดของตนต่อไปโดยไม่ยอมเดินทางไปเมืองสยามเช่นเดียว

กับอากง...

....................แต่อากงนั้นกลับคิดสงสารอากงเล็กน้องชายของตน..ที่เป็น

อยู่อย่างยากจนข้นแค้น..จึงคิดที่จะเดินทางไปหาเงินทองบนแผ่นดินสยามโดย

เอาลูกเมียของตนไป..เพื่อกอบกู้ฐานะของตนและส่งเงินทองมาให้อากงเล็ก

น้องชาย...

....................ซึ่งในความเป็นจริงนั้นอากงต่างหากที่ลำบากตรากตรำยิ่ง

กว่าอากงเล็ก..เพราะไปอาศัยแผ่นดินของบุคคลอื่นทำมาหากิน..เป็นอยู่อย่าง

อัตคัตยิ่งกว่าเมืองจีน...แต่เพราะความอดทนพากเพียรจึงสร้างฐานะได้..แต่ไม่

ถึงกับเหลือเฟือ...อีกทั้งยังเตรียมการที่จะรับอากงเล็กมาอยู่บนแผ่นดิน

สยาม...กับให้ทุนกับอากงเล็กเพื่อทำการค้าขายบนแผ่นดินสยาม..แต่อากงยัง

ไม่สามารถกระทำการได้ก็มาเสียชีวิตเสียก่อน...

....................ความไม่เข้าใจกันของคนบางเรื่อง เช่น อากง กับ อา

กงเล็ก..แม้จะเป็นพี่น้องที่รักกัน...แต่ก็ต่างความคิดกัน...จึงมีเหตุอัน

เป็นส่วนที่ขุ่นเคืองกันอยู่บางเรื่อง...แม้อีกฝ่ายหนึ่งจะสิ้นชีวิตไปแล้ว...

แต่เพราะเหตุที่ได้กระทำเอาไว้โดยมิได้มีการอธิบายให้อีกฝ่ายหนึ่งได้

เข้าใจ...ความน้อยใจและคับแค้นใจของอีกฝ่ายหนึ่งจึงมีขึ้นเมื่อนึกถึง

บางเรื่องทีถูกกระทำในอดีต......

 

.....................คืนนั้นภายในบ้านหลังเล็กอันโดดเดียวของตำบลไซท้อกุ้ยแขวงเมืองซัวไซ

ปี พ.ศ.2462 ชายต่างวัยทั้งสี่ที่อาศัยอยู่ภายในบ้าน..ไม่อาจข่มตาหลับลงให้สบายได้...ด้วย

ครุ่นคิดหลายสิ่งหลายอย่างอันเป็นความหมายแห่งคุณค่าของชีวิต

.....................อากงเล็ก กับ อาเจ็ก กลับคิดเห็นตรงกันแม้จะไม่ได้เล่าสู่ให้กันฟัง คือ เรื่องของตี๋

เล็ก..ผู้เฒ่าจูเหลียงและจูหงวนลูกชาย..มีความภาคภูมิใจในหลานชายวัย 14 ปีเศษ ที่ตี๋เล็กเป็นคน

กตัญญู คิดอ่านสิ่งใดและจะกระทำสิ่งใดด้วยความลึกซึ้งและสูงส่งเกินผู้ใดจะคาดเดา...พวกเขาเห็นว่า

ตี๋เล็กเมื่อเติบโตเป็นผู้ใหญ่จะเป็นผู้ใหญ่ที่หลักแหลม นำพาตระกูล "จู" หรือ "แซ่จู" ให้ก้าวหน้าเกรียง

ไกรและสูงส่ง...พวกเขาอดยินดีกับเตี่ยของตี๋เล็กไม่ได้ที่มีลูกได้เช่นนี้....

....................ในส่วนของตี๋ใหญ่นั้น ผู้เฒ่าจูเหลียงและจูหงวนลูกชายมีความเห็นว่า ตี๋ใหญ่นั้นมุ่ง

แต่จะทำการตามคำสั่งอย่างเดี่ยวด้วยความซื่อตรง...เตี่ยสั่งให้มาทำอะไรก็ทำเช่นนั้น..แต่ก็เป็นคนซื่อ

สัตย์กตัญญูต่อบรรพบุรุษ...หากตี๋ใหญ่ได้ดูแลกิจการการค้า..โดยฟังคำชี้แนะของตี๋เล็กผู้เป็นน้องใน

บางเรื่อง...พี่น้องคู่นี้จะต้องผงาดเหนือน่านฟ้า..ดุจมังกรเหิรฟ้าบนแผ่นดินสยาม...

....................ในส่วนตี๋ใหญ่ที่เขาคิด..เขามีความชื่นชมในตัวตี๋เล็กน้องชายและรักใคร่เอ็นดูน้อง

ชายผู้นี่ยิ่งนัก...ด้วยเห็นว่า บางเรื่องตี๋เล็กคิดอ่านทำการใด ๆ ล้วนเป็นสิ่งดี..โดยเฉพาะ "แผ่นดิน

จีนสองถุงที่เขาจะนำไปโปรยบนหลุมศพของอากงอาม้า และนำไปให้เตี่ยกับแม่"...

.....................ฝ่ายตี๋เล็กนั้น..กลบนอนเอามือก่ายหน้าผากด้วยคิดว่า.."ตนคงไม่มีพันธุ์แอปเปิ้ล

กลับแผ่นดินสยามแน่..แต่ก็ได้ดีใจที่ได้เรียนรู้บางสิ่งบางอย่างจากอากงเล็กและอาเจ็ก..อีกทั้งยังได้

"แผ่นดินจีนไปฝากอากงอาม้า..เตี่ยและแม่" ..พร้อมกับโสมและยาบำรุงกำลังที่เตี่ยสั่งให้มาเอา

ไป......

 

.....................รุ่งขึ้นเช้าก่อนที่สองพี่น้องจะเดินทางกลับแผ่นดินสยามหนึ่งวัน.

อาเจ็กจูหงวนหายออกไปจากบ้านแต่เช้าตรู่ก่อนที่อากงเล็กและหลายชายทั้งสองจะตื่น..คนในบ้านไม่

มีใครรู้ว่าอาเจ็กไปไหน.....

.....................ตี๋ใหญ่กับตี๋เล็กเตรียมสิ่งของที่จะนำกลับแผ่นดินสยามใส่เกวียนเตรียมพร้อมเอา

ไว้...และสองพี่น้องก็ได้มาช่วยอากงเล็กขุดพรวนดินในแปลงสวนครัวและขุดร่องระบายน้ำ...เพื่อให้

น้ำฝนที่ขังอยู่บนแปลงผักไหลออกจากแปลงผักไป..พร้อมกับช่วยเลี้ยงหมู ไก่ และรอคอยอาเจ็กจน

ค่ำ....

.....................อาเจ็กกลับมาถึงบ้านหลังจาก......อากงเล็กและหลานชายทั้งสองกินอาหารเย็น

เสร็จสิ้นแล้ว..และต่างฝ่ายต่างก็เข้านอนพักผ่อนเอาแรงเพื่อเดินทางในวันรุ่งขึ้น

.....................ตี๋เล็กนอนไม่หลับ..จึงได้ออกมาเดินดูดาวบนท้องฟ้าที่ลานหน้าบ้าน..ซึ่งคืนนี้ท้อง

ฟ้าเปิดแม้ว่าจะเป็นฤดูฝน...แต่ไม่มีวี่แววที่ฝนจะตก....ดวงดาวบนท้องฟ้าที่ตี๋เล็กชมดูความงามภายใต้

ฟ้าเมืองจีน...ได้เห็นแสงดาวส่องสว่างระยิบระยับอยู่ทำให้......ตี๋เล็กนึกถึงคำถามของโนรีที่ถามตน

เองในคืนวันแห่ศพที่ฮวงจุ้ยวัดโนรีนรารามว่า "ตี๋เล็ก..แล้วขงเบ้งเก่งอย่างไร..เล่าปี่กับน้องจึงต้องไป

เชิญให้มาร่วมทัพถึงสามครั้ง"....ตี๋เล็กนึกถึงคำถามนี้ของโนรีและคำตอบของตนเองที่ตอบไปว่า

"ท่านขงเบ้งเก่งเอามาก ๆ เลย..พอเข้าร่วมกับท่านเล่าปี่ก็ทำให้ชนะมาตลอด..ท่านมีปัญญาเป็นเลิศ..

ก๊กโจโฉ กับ ก๊กซุนกวน..ต่างก็ยำเกรงท่าน........ลื้อมองไปดูบนท้องฟ้าสิ..แล้วลื้อลองนับดวงดาวให้

อั้วดูว่ามีกี่ดวง"

....................ซึ่งเมื่อตี๋เล็กนึกถึงคำถามและคำตอบนี้แล้ว..เขาก็ยิ้มอย่างสุขใจแล้วพูดรำพึงรำพัน

ขึ้นท่ามกลางค่ำคืนของหมู่ดาวว่า

............................."อั้วอยากเปลี่ยนคำตอบที่บอกแก่ลื้อมาเป็น..ท่านขงเบ้งท่านเก่งจนอั้ว

อยากเกิดเป็นตัวท่านเลยนะอาโนรี...เพื่ออั้วจะได้มีปัญญาแก้ปัญหาให้ได้ทุกเรื่อง...ไม่ว่าปัญหาเกี่ยว

กับตัวลื้อ..หรือคนในครอบครัวอั้ว...อั้วคงมีคำตอบให้ลื้อได้ทุกเรื่อง..แม้แต่การปลูกต้นแอปเปิ้ล....

หรือถ้าอั้วไม่ได้เกิดเป็นท่านขงเบ้ง..อั้วก็ขอตอบลื้อว่า..ท่านขงเบ้งเก่งจนอั้วไม่อยากให้ท่านตาย..

เพราะถ้าท่านขงเบ้งมีชีวิตอยู่..อั้วจะได้ไปถามท่านว่า ต้นแอปเปิ้ลจะปลูกบนแผ่นดินสยามได้อย่างไร

เพื่ออั้วจะได้ไม่ยุ่งยากอย่างนี้"

.....................ตี๋เล็กนั่งลงกับแคร่ไม้บริเวณลานหน้าบ้านซึ่งอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่..และนอนแหวนดู

ดาว...พร้อมกับนั่งคิดหาคำตอบเรื่องการปลูกต้นแอปเปิ้ลให้กับโนรี...จนกระทั่งดวงจันทร์เต้มดวง หรือ

จันทร์เพ็ญเริ่มขึ้นสู่บนท้องฟ้าของยามค่ำคืนสูงขึ้น ๆ..อานุภาพแสงสว่างของจันทร์เพ็ญทำให้......

แสงดาวที่ตี๋เล็กชมอยู่ถูกแสงสีเรืองรองสีทองกระจายปกคลุมจนแสงดาวริบหรี่ลง....

.....................ตี๋เล็กจึงหันไปมาพิจารณาจันทร์เพ็ญดวงนั้น..เขาเกิดความรู้สึกมีความสุขเย็น

จิตเย็นใจ..เหมือนกับตอนที่เขาได้อยู่ใกล้โนรีและจ้องมองนางอย่างไม่ผิดเพี้ยน..เขาจึงรำพึง

รำพันอย่างเบา ๆ

............................."โนรี...จันทร์เพ็ญ....โนรี...จันทร์เพ็ญ.."

.....................ตี๋เล็กรำพึงรำพันคำนี้....จนกระทั่งม่อยหลับไปบนแคร่นั้นจนถึงรุ่ง

เช้า.........

 

....................วันสุดท้ายที่ตำบลไซท้อกุ้ย แขวงเมืองซัวไซ บนแผ่นดินจีน ปี พ.ศ.2462..

ตี๋ใหญ่และตี๋เล็กร่ำลาอากงเล็กด้วยความรักความอาลัย..โดยมีอาเจ็กนั่งรอบนเกวียน....

....................ตี๋ใหญ่และตี๋เล็กมองดูบ้านหลังน้อยที่ตนเองได้อาศัยซุกหัวนอน..ด้วยความเศร้า

สลด...บ้านที่พวกตนได้เรียนรู้วิถีชีวิตของความยากจนข้นแค้น..เรียนรู้คติธรรมและแนวความคิดและ

ชีวิตจิตใจของญาติผู้ใหญ่..พร้อมกับรู้จักแผ่นดินจีนในช่วงเวลาหนึ่งเดือน....และจึงหันไปมองท้องทุ่ง

แปลงผักสวนครัวและอีกหลายที่..ที่อยู่ใกล้เคียงด้วยอยาก"ให้ตนเองจดจำฝังใจ"...ในขณะที่เกวียน

เริ่มเคลื่อนตัวออกเดินทางด้วยกำลังแห่งม้าสองตัว.......

....................อากงเล็กจูเหลียงมองตามหลัง ตี๋ใหญ่และตี๋เล็กที่นั่งอยู่บนเกวียนด้วยความสลด

หดหู่..ด้วยใจจริงไม่อยากให้หลานทั้งสองจากไป...อันเป็นธรรมดาของผู้เฒ่าทุกคนที่อยากมีลูก

หลานอยู่ใกล้ชิด..พูดคุยสั่งสอนให้คลายเหงา....

....................น้ำตาผู้เฒ่าค่อย ๆไหลอาบแก้ม..พร้อมกับคำพูดรำพึงรำพันขึ้นอย่างแผ่วเบา

............................"อั้วคงอยู่ได้อีกไม่นาน..คงไม่มีโอกาสเห็นพวกลื้อทั้งสองคน..ตอน

เป็นมังกรเหิรฟ้าบนแผ่นดินสยาม...ขอให้พวกลื้อจงอยู่ดีเทอญ"

....................อากงจูเหลียงอยู่ในวัยชราโดยมีอายุ 80 ปีแล้ว ผู้เฒ่ารู้ตัวดีว่า. คนวัยชราอยู่ใน

ภาวะที่อวัยวะทุกส่วนในร่างกายเริ่มชำรุดทรุดโทรม...ส่วนตี๋ใหญ่เพิ่งย่าง 25 ปี ในขณะที่ตี๋เล็กอายุ 14

ปีเศษ..กว่าสองพี่น้องจะปีกกล้าขาแข้งโบยบินดุจมังกรเหิรฟ้าคงใช้เวลาอีกอย่างน้อยเป็น 10 ปี ซึ่ง

เมื่อถึงวันนั้นผู้เฒ่าคงหาชีวิตไม่แล้ว....

....................ท่าเรือ.......ชาวจีนหลายคนที่จะเดินทางกลับแผ่นดินสยามราวประมาณ

70 คน ได้มารวมตัวกันเพื่อเตรียมขึ้นเรือเดินสมุทรที่จะต้องเข้าเทียบท่าในวันนี้....

....................อาเจ็กได้ขับเกวียนมาส่งตี๋ใหญ่และตี๋เล็กที่ท่าเรือ..พร้อมทั้งยกสิ่งของที่อยู่บน

เกวียนลง...อาเจ็กยกถุงแป้งสองถุงซึ่งภายในใส่สิ่งใดไว้ไม่มีใครรู้ อาเจ็กยกมาวางไว้ตรงหน้าตี๋เล็ก...

พลางเอ่ยขึ้น...

............................"ตี๋เล็ก..ลื้อจำไว้..ความเพียรพยายามและความมุ่งมั่นทำให้คน

ประสบความสำเร็จเสมอ...ความล้มละลายของการดำเนินชีวิตที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือ ความท้อแท้

ใจ"

....................ตี๋เล็กฟังอย่างจดจำ...และมองหน้าอาเจ็กอย่างสงสัย..พลางมองถุงแป้งที่อยู่ตรง

หน้า แล้วเอ่ยถามอาเจ็ก..

............................."อะไรน่ะ..อาเจ็ก"

............................."ลื้อมองดูมันเฉย ๆ แล้วลื้อจะรู้ได้อย่างไร"

....................ตี๋เล็กได้สติทรุดตัวลงนั่งใกล้ถุงทั้งสอง...และแก้เชือกที่รัดปากถุงแรกออกในขณะที่

อาเจ็ก..ยืนดูด้วยแววตาแสดงออกในเชิงยินดีล่วงหน้า..

............................."ลูกแอปเปิ้ล..." ตี๋เล็กพูดพร้อมกับมองอย่างยินดีพอประมาณแล้วจึงเอ่ย

ถาม..

............................."แสดงว่า..เมื่อวานที่อาเจ็กหายไปทั้งวัน..อาเจ็กไปเก็บมันมาให้อั้วหรือ"

....................อาเจ็กไม่ตอบแต่ส่งแววตาอันเป็นประกายแห่งความยินดีให้กับหลานชาย

พลางเอ่ยเชิญชวนขึ้น

.............................."ลื้อจะไม่ลองแก้ดูอีกถุงหนึ่งหรือ"

....................ตี๋เล็กเห็นแววตาของอาเจ็กที่ส่งมาถึง..ทำให้เกิดรู้สึกว่า อาเจ็กคงมีของดีให้ตนจึง

รีบมัดปากถุงลูกแอปเปิ้ลถุงแรก แล้วแก้เชือกที่มัดปากถุงที่สอง....

....................ทันทีที่ตี๋เล็กแก้เชือกมัดออกก็ปรากฎ "ใบไม้และกิ่งไม้เล็ก ๆ โผล่ออกมาจากปาก

ถุง" ตี๋เล็กค่อย ๆดึงปากถุงรูดลงมาข้างล่าง..ก็"เห็นต้นไม้เล็กต้นหนึ่งปลูกอยู่ในกระถางโดยที่

ขอบกระถางมีลูกแอปเปิ้ลสีแดงวางอยู่..และที่โค่นต้นไม้เล็กนั้นมีกระดาษสีเหลี่ยมผืนผ้ายาว

เขียนอักษรจีน"..อ่านได้ความว่า

............................"อาตี๋เล็กเอ้ย..ถ้าต้นแอปเปิ้ลที่นี่มันมีวาสนากับแผ่นดินสยาม..มันจะ

ต้องทำให้ลื้อเห็นเพื่อเอามันไปแผ่นดินสยามอย่างแน่นอน"

.....................ตี๋เล็กอ่านหนังสือดังกล่าวถึงถึงกับตาลุกวาว..เพราะมันคือตัวหนังสือที่เป็น

คำพูดของอาเจ็กที่พูดปลอบใจตนเองที่เชิงเขา...ตอนที่กิ่งตอนต้นแอปเปิ้ลที่ตี๋เล็กตอนไว้ไม่

ได้ผล..ตี๋เล็กไม่เคยเห็นต้นแอปเปิ้ลต้นอ่อน ๆ แต่คาดว่ามันต้องเป็น"ต้นแอปเปิ้ล" แต่เพื่อให้

แน่ใจจึงถามอาเจ็กอย่างตื่นเต้นและดีใจ..

............................."อาเจ็ก..ลื้อตอบอั้วสิ..นี่มันคือ ต้นแอปเปิ้ลใช่ไหม"

.....................อาเจ็กไม่ตอบตี๋เล็ก แต่ยืนยิ้มให้หลานชายอย่างเอ็นดูแทนคำตอบ..พลาง

เอ่ยขึ้น

............................."ตัวหนังสือมันบอกลื้ออยู่แล้ว"

.....................ตี๋เล็กหัวเราะออกมาทั้งน้ำตาอย่างดังด้วยความดีใจจนน้ำตาไหล...น้ำตา

แห่งความปลาบปลื้มใจและซาบซึ้งใจในผู้เป็นอาของตนไหลออกมา..

.....................ในเรื่องเกี่ยวกับต้นแอปเปิ้ลนี้..ตี๋เล็กสิ้นหวังกับมันไปแล้ว..แต่อาเจ็กกลับทำ

ให้เรื่องสิ้นหวังของตี๋เล็กกลับมาเป็นความสมหวังอย่างเหลือเชื่อ...

......................อาเจ็กได้เล่าให้หลานชายฟังว่า..อาเจ็กรู้สึกประทับใจตี๋เล็กมากในคืนที่ตี๋เล็ก

บอกว่า "จะนำเอาดินจากแผ่นดินจีนไปโปรยยังหลุมศพของอากงและอาม้าพร้อมนำไปให้

เตี่ยกับแม่"

......................คนจีนตั้งมากมายที่ไปแผ่นดินสยาม....ไม่มีใครเคยคิดอย่างตี๋เล็ก..เพราะทุกคน

คิดว่า "ดินเป็นของไร้ค่ามีอยู่มากมายให้ได้เห็น..เหยียบไปที่ใดก็มีแผ่นดินไว้รองรับ

เสมอ".....แต่ตี๋เล็กกลับคิดได้ว่า "แผ่นดินแต่ละแผ่นดินไม่เหมือนกัน"

แผ่นดินที่เราเกิดเราอยู่ก็คือ แผ่นดินหนึ่ง...แต่แผ่นดินที่เราไปทำมาหากินก็คืออีกแผ่นดิน

หนึ่ง...มันไม่อาจทดแทนกันได้ในทางความรู้สึก....ดังนั้นยามไกลแผ่นดินเกิด "แผ่นดินเกิด

จึงมีค่าเป็นอย่างยิ่ง..ที่เราควรเก็บไว้เป็นที่ระลึกถึง"..เพราะแผ่นดินเป็นสมบัติชิ้นแรกของ

ชีวิตที่เรายืนอยู่โดยไม่ต้องซื้อ...

.....................อาเจ็กภูมิใจในตี๋เล็กมาก..จึงคิดหารางวัลตอบแทนให้แก่ตี๋เล็ก..แต่คิดดู

แล้วคงไม่มีสิ่งใดที่ตี๋เล็กต้องการมากที่สุดนอกจาก "ต้นแอปเปิ้ล"...ดังนั้นอาเจ็กจึงเดิน

ทางกลับไปที่เชิงเขาที่ต้นแอปเปิ้ลขึ้นอยู่อีกครั้งหนึ่ง...แล้วเก็บผลแอปเปิ้ลใส่ถุงพร้อมกับดูกิ่ง

ตอนที่ตี๋เล็กตอนไว้อีกครั้งแต่ก็ไม่มีรากงอกขึ้นมา...

.....................อาเจ็กจึงนึกขึ้นได้ว่า.."ตอนที่เคยมาที่นี่กับเตี่ยของตี๋เล็กตอนเด็ก"...และ

พบว่า..ต้นแอปเปิ้ลหลายต้นที่ลูกหล่นมาแล้วไม่มีใครเก็บ..ต้นแอปเปิ้ลก็งอกเกิดขึ้นจากลูก

แอปเปิ้ลนั่นเอง...อาเจ็กจึงพยายามเดินหาลูกแอปเปิ้ลที่ตกพื้นแล้วแตกลำต้นขึ้น...และหาจน

พบอยู่ต้นหนึ่งที่ลูกมันหล่นไปอยู่ในซอกหินของเชิงเขาแล้วลำต้นได้งอกออกมา...อาเจ็กจึง

เก็บมันไว้และนำมันใส่กระถางดินและใส่ถุงเตรียมมอบให้ตี๋เล็กก่อนขึ้นเรือ....

.....................หลังจากฟังเรื่องราวจากอาเจ็กจนจบ..ตี๋เล็กถึงกับลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าไป

โผกอดอาเจ็กทั้งน้ำตาด้วยความรักและซาบซึ้งในตัวอาเจ็ก..พลางเอ่ยขึ้น

............................"อาเจ็ก..อั้วรักลื้อจริง ๆ"

.....................อาเจ็กไม่พูดสิ่งใด..นอกจากโอบกอดตี๋เล็กแล้วเอามือลูกหลังอย่างเอ็นดู...

เป็นความประทับใจของเหล่าชาวจีนที่รู้เรื่องราวของอาและหลาน..ที่ยืนอยู่ ณ ที่นั่น..โดย

เฉพาะตี๋ใหญ่...

....................เรือเดินสมุทรเทียบท่า ตี๋ใหญ่และตี๋เล็กพร้อมชาวจีนกลุ่มใหญ่เดินขึ้นเรือ..

โดยมีอาเจ็กและญาติของคนจีนที่เดินทางมาส่งญาติเดินทางกลับแผ่นดินสยามยืนส่งอยู่ที่ท่าเรือ.....

....................เรือลำใหญ่ค่อย ๆแล่นออกจากท่า..โดยมีสายตาของต๊เล็กและตี๋ใหญ่จ้องมองดูอา

เจ็กของตนเองที่ยืนโบกมืออยู่...ทั้งสองฝ่ายมีสายตาที่เศร้าสลดและอารมณ์แห่งความรู้สึกที่อาลัย

อาวรณ์ซึ่งกันและกันเช่นเดียวกับ...ผู้โดยสารบนเรือกับญาติที่มาส่งพวกเขาอีกพวกหนึ่ง...จนกระทั่ง

เรือค่อย ๆลอยไกลออกไปจากชายฝั่ง...จนอาเจ็กลับจากสายตาไป....ตี๋เล็กจึงเดินมาดูต้นแอปเปิ้ลอีก

ครั้งหนึ่ง..พลางเอ่ยขึ้น

............................"เจ้าจงไปอยู่แผ่นดินสยามเทอญ..ลองไปชิมดินจากเมืองสยามดู

บ้าง...และเมื่อเจ้ามีลูก...อั้วจะนำมันมาให้อากงเล็กกับอาเจ็กชิมรส"

.....................กว่าเรือเดินสมุทรจะไปถึงแผ่นดินสยามเป็นระยะเวลาอีกนาน..ตี๋เล็กดูและ

ทะนุถนอมต้นแอปเปิ้ลอันเป็นสิ่งที่อาเจ็กมอบให้เขาเป็นอย่างดี.....

 

............ตอนที่ 67 เสียงสายฝนประสานเสียงขลุ่ย............



....................ย้อนมาที่ฤดูฝนที่เมืองสุราษฏร์ธานี ปี พ.ศ.2462 ...โนรีนั่งอยู่ริมหน้าต่าง

บ้าน..มองดูสายฝนที่กำลังตกพร่ำ ๆ ตั้งแต่เช้าจนบ่ายก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด..เมล็ดพันธุ์แอปเปิ้ลที่เพาะ

ปลูกไว้ในดินแต่ละชนิด....ถูกยกขึ้นจากเรือนเพาะชำมาไว้บนบ้านด้วยกลัวน้ำฝนจะสาด....

....................สายฝนโปรยปรายจากฟากฟ้าหล่อเลี้ยงดิน..ต้นไม้และพิชผักบนแผ่นดินเมือง

สุราษฎร์ธานีแห่งสยามประเทศให้เขียวชอุ่มชุ่มชื่น...อันเป็นธรรมชาติของต้นไม้และพืชทั่วไปที่ต้อง

การน้ำในการลำเลียงแร่ธาตุและอาหารสู่ต้น..

....................แต่ต้นแอปเปิ้ลนั้นแตกต่างไปจากต้นไม้ชนิดอื่นบนแผ่นดินสยาม..ด้วยเหตุเป็น

ต้นไม้เมืองหนาว...แต่ก็ไม่เคยปฏิเสธที่จะรับน้ำเพื่อลำเลียงแร่ธาตุและอาหารสู่ต้นเช่นกัน....แต่น้ำ

ปริมาณเท่าใดเล่า..จึงจะเหมาะสมกับต้นแอปเปิ้ลหรือเมล็ดพันธุ์แอปเปิ้ล

"ผู้ไม่รู้ย่อมกังวลในการเพาะปลูก"....

....................เหตุที่ฝนตกอยู่เช่นนี้..ทำให้สามแม่ลูกมิได้ออกจากบ้านไปไหน..บันตานั่งมองดู

สายฝนผ่านทางหน้าต่างของห้องครัว...ส่วนโมลีนั่งมองดูสายฝนที่ระเบียงหน้าบ้านใกล้กับนอกชาน

เรือน......

....................สามแม่ลูกนั่งมองสายฝนเหมือนกันทำให้เกิดความคิดขึ้นมาในสมองมากมาย...

ต่างคนต่างคิด...แต่สิ่งที่สามแม่ลูกคิดเหมือนกันอยู่มีเพียงอย่างเดียว คือ "อะไรเป็นสาเหตุที่ทำให้

เมล็ดแอปเปิ้ลไม่งอกออกมา..และอะไรเป็นสาเหตุที่ทำให้เมล็ดแอปเปิ้ลงอกออกมา"..นั่นคือ..

หลักเหตุผลที่สามแม่ลูกกำลังขบคิดกันอยู่..

.....................โนรีนั่งจ้องมองเมล็ดแอปเปิ้ลบางส่วนที่อยู่ในแก้ว..ที่ถูกวางไว้บนโต๊ะข้างริม

หน้าต่างอย่างเรียบเฉย...ก็ให้คิดถึงคนอยู่สองคนที่คอยช่วยเหลือนาง..จึงรำพึงรำพันอยู่ในใจคน

เดียว...

............................"พี่เณร ตี๋เล็ก เมื่อไรจะกลับมาช่วยกันสักที"

.....................เสียงฟ้าร้องดังกังวานลากเสียงยาว

............................"ครื้น..........ครื้น.........".....

.....................โนรีมองขึ้นไปบนท้องฟ้า..เห็นสายฟ้าแล้ปแปล๊บวิ่งเป็นสายไปมา...นางหยุดคิด

และตั้งใจฟังเสียงฝนตกด้วยคิดว่า "ท่วงทำนองของฝนตกช่างประสานกันเหมือนเสียง

ดนตรี"....โนรีมีอารมณ์แจ่มใสขึ้นเมื่อคิดอะไรออกมาได้...นางเดินไปหยิบขลุ่ยขึ้นมาและกลับมานั่ง

ที่เดิม พลางเอ่ยขึ้น...

.........................."ฝนเอ๋ย..เรามาประสานเสียงดนตรีกล่อมโลกด้วยกันเถอะ"

.....................ว่าพลางนางก็บรรเลงเพลงขลุ่ยของนางประสานเสียงเข้ากับเสียงสายฝนตก

อย่างกลมกลืน ณ ที่นั้น...ในท่ามกลางเสียงฝนตกพร่ำ ๆ หากใครตั้งใจฟังจะได้ยิน..เสียงพลิ้วแผ่ว

ของเสียงขลุ่ย..ที่มีจังหวะของฝนตกประคองบทเพลง..พร้อมกับเสียงสายฝนนั้นนอกจากจะมี

จังหวะของมันในตัวแล้ว...มันก็กลับมีบทเพลงอันไพเราะของมันอยู่ในสายฝนด้วย..."มันคือ

เสียงดนตรีแห่งธรรมชาติ"...

....................เสียงเพลงขลุ่ยกับเสียงเพลงของสายฝนนั้น....เหมือนกับจะพันเป็นเกลียว

แห่งเสียงดนตรี..เสียงฟ้าร้องคำรามร่วมประสานเป็นจังหวะ....อันเป็นเสียงดนตรีที่ประสาน

เข้ากันไพเราะอย่างจับใจ.......ซึ่งยากที่ผู้ใดจะได้ยินได้ฟัง "เสียงขลุ่ยที่มากับดนตรีแห่ง

สายฝน" นี้ได้....



........................."ฝนเอ๋ย..หลั่งจากฟ้า..ข้ามองหา..คลองเก็บฝน..มองหาทั่วสกล..ใย

น้ำฝนไร้ซึ่งคลอง..ฝนเอ๋ย..ไร้เหตุผล..ข้าดั้นดล..คอยจ้องมอง..เจ้านั้นไม่มีคลอง..สิ่งรองรับ

คือสิ่งใด..หรือฟ้าคอยอุ้มเจ้า..มาตกใส่เรา..มาตกใส่เรา..ให้รำคาญใจ..แต่ฟ้าอุ้มได้อย่าง

ไร..ในเมื่อฟ้าไม่มีตน..อัศจรรย์หรือสายฝน..แอบซ่อนตน..ไร้ร่างเงา..แต่ผู้คนไม่ซบเซา..

ด้วยเจ้านั้นยังมีดี..เล่นดนตรีให้จับใจ..เราเล่นตามเจ้าได้..หาความหมายในใจกัน..เจ้านั้นมี

ใจหรือ..หากฝึกปรือให้ใจตรงกัน..ชีวิตเราคงสุขสันต์..เล่นดนตรีทั้งวัน..แสนสุข

ใจ..."............



....................ในขณะที่โนรีเป่าขลุ่ยประสานเสียงเพลงกับสายฝน..โมลีซึ่งนั่งดูสายฝนอยู่ที่

ระเบียงบ้าน..ได้ยินเสียงขลุ่ยที่โนรีเป่าแผ่วแว่มาประสานเสียงกับสายฝนสลับกันไปมา..และพันกันเป็น

เกลียวเสียงเพลงอย่างน่าฟัง...โมลีเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจและเด็กน้อยก็ยิ้มขึ้นมา...พลางเอ่ยขึ้นกับตน

เองอย่างแผ่วเบา

............................"โนรีเอ๋ย..หนูบอกแล้วไงว่าเรื่องของวาดภาพมันต้องรอเวลา

และมันก็ได้เวลาของมันแล้ว"

.....................เด็กน้อยเอ่ยพร้อมกับรีบเดินไปหยิบกระดาษวาดภาพและดินสอแลเงาขึ้นมานั่งที่

เก่า..และบรรจงวาดภาพของโนรีซึ่งกำลังนั่งเป่าขลุ่ยอยู่ที่ริมหน้าต่างห้องนอน..พร้อมกับวาดรูปของ

สายฝนที่กำลังตกลงมาจากฟากฟ้า...และท้องฟ้าที่กำลังแล้บแปล๊บปล๊าบอยู่....นางตั้งใจวาดขึ้น

อย่างสวยงามไม่เฉพาะวาดภาพอย่างเดียวเท่านั้น..แต่นางยังสามารถเขียนหาความหมายของ

เสียงขลุ่ยที่โนรีเป่า.......และบันทึกไว้เป็นบทเพลงอย่างน่าอัศจรรย์...และ"ภาพวาดแห่งบท

เพลงนี้แหละกำลังจะเริ่มเกิดเป็นตำนานสืบทอดบทเพลงแห่งเสียงขลุ่ยไร้ความทรงจำ"..ที่ให้

คนชั้นลูกหลานได้ศึกษาหาปริศนาจากภาพเพื่อเรียนบทเพลงจากภาพ....

....................เสียงขลุ่ยที่ผู้เป่าไม่สามารถจดจำบทเพลงได้...แต่เด็กน้อยวัย 9 ขวบเศษ

สามารถจดจำได้อย่างน่าทึ้ง......

 

.......ตอนที่ 68 วิถีชีวิตนักบวชกับชีวิตฆราวาสของเณร......



.....................เมืองปัตตานี พ.ศ.2462 อันเป็นฤดูฝนเช่นเดียวกับที่เมืองสุราษฎร์ธานี...มี

ฝนตกจนทั่วฟ้าเมืองปัตตานี...เป็นเวลาเดียวกับสองพี่น้องตระกูล "นรา" คนหนึ่งกำลังเป่าขลุ่ย

ประสานเสียงดนตรีกับ.....ดนตรีแห่งสายฝนที่โปรยปรายมาจากฟากฟ้า.....อันเป็นดนตรีที่ประสานกัน

ได้เสนาะเพาะพริ้งอย่างจับใจ....ส่วนอีกคนหนึ่งก็กำลังจดจำท่วงทำนองของเสียงขลุ่ยและดนตรีแห่ง

สายฝน...พร้อมทั้งตั้งใจวาดภาพของ.....

"ผู้ที่กำลังเป่าขลุ่ย"อยู่......

.....................ป่าไม้เมืองปัตตานี พี่เณรกำลังนั่งหลบสายฝนอยู่ใต้เกวียนที่จอดอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่

กับ "ภูผา"ซึ่งเป็นลูกชายของ "ลุงสี"และเป็นหลานของพ่อท่านเช่นเดียวกับตน....โดยมีลุงสีและคน

งานของลุงสีราว 7 - 8 คน กำลังเลื้อยไม้อยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ข้าง ๆไม้แปรรูปไม้ใหญ่ที่ตัดโค่นลงมาขน

ใส่เกวียน...เพื่อเดินทางนำไปให้พ่อท่านที่วัดโนรีนรา เมืองสราษฎร์ธานี.......

....................ท่ามกลางสายฝนที่กำลังตกอย่างไม่ลืมหูลืมตามาตลอด...พี่เณรกลับได้ยินเสียง

เพลงประหลาดดังแว่ว ๆ เข้ามาในส่วนลึกของใจ..เสียงนั้นมันคล้ายเสียงขลุ่ยที่บรรเลงพันเป็น

เกลียวเพลงกับสายฝนเป็นจังหวะท่วงทำนองกลมกลืนกัน..."มันคือ อานุภาพของขลุ่ยฟ้าผ่า

หรือแรงแห่งความคิดถึงกันแน่"..ที่ทำให้พี่เณรได้ยินเสียงเพลงขลุ่ยที่โนรีเป่าขึ้นจากแดนไกล

เมืองสุราษฎร์ธานีจนมาถึงป่าใหญ่เมืองปัตตานี....

.....................เณรเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ และ ห้วงแห่งความคิดก็ปรากฏภาพ "ของโนรีเข้ามาอยู่

ในใจ" จึงได้รำพึงรำพันเรียกชื่อขึ้นเบา ๆ......... "โนรี".............

.....................แม้จะเป็นเสียงที่แผ่วเบาแต่มันทำให้คนที่นั่งอยู่ข้าง ๆเณรได้ยินอย่างถนัด..จึงได้

หันมามองคนพูดพร้อมกับเอ่ยขึ้น

............................"ใครกันเณร"

............................"ไม่มีอะไรหรอกภูผา...ข้าเพียงแต่ได้ยินเสียงขลุ่ยดังแว่วมากับสายฝน"

............................"เสียงขลุ่ย" ภูผาเอ่ยทวนคำพร้อมกับลองเงี่ยหูฟังเช่นเดียวกับเณร แต่เขาก็

ไม่ได้ยินเช่นเดียวกับเณร

............................"หูเจ้าแว่วไปเองหรือเปล่าเณร..ข้าไม่เห็นได้ยินเลย"

....................เณรหลับตาแล้วยิ้มให้กับญาติผู้พี่พลางเอ่ยขึ้น

............................"บางทีข้าอาจคิดถึงน้องสาวที่ชอบเป่าขลุ่ยที่ข้าดูแลนางอยู่..อาจทำให้หู

ฝาดไปก็ได้"

....................เณรและภูผาหยุดสนทนา...เมื่อลมได้พัดเอาสายฝนสาดเข้ามาใต้เกวียนที่พวกตน

นั่งอยู่.....จนต้องถอยหลบกันพัลวัน....




.....................ฝนเริ่มซาเม็ดลงและหยุดตกเอาตอนเกือบเย็น..ลุงสีสั่งให้ลูกน้องซึ่งเป็นทั้ง

ญาติและคนบ้านเดียวกัน..ให้นำเกวียนจำนวน 6 เล่มที่นำมาขนไม้ในป่ามาจอดเรียงกันใต้ผ้าใบผืน

ใหญ่ที่กางไว้ตอนตัดไม้.เลื้อยไม้อันเป็นสถานที่เดียวที่ไม่เปียกน้ำฝนเหมือนดินบริเวณอื่น.......

.....................ลุงสีพี่ชายคนโตของพ่อท่านออกคำสั่งในฐานะหัวหน้ากลุ่มที่นำคนออกมาหาไม้ให้

พ่อท่านเพื่อนำขนไปเมืองสุราษฎร์ธานี

............................"เดี๋ยวหลวงปอกับเจ้าดำ ขยับเกวียนเสร็จแล้วกางเต็นท์ที่จะนอนใต้

ผ้าใบนี้เลย...ส่วนเณรกับภูผาเตรียมหุ่งหาอาหารได้แล้ว..คนอื่นก็ขนไม้มากองเรียงไว้ข้าง ๆ

เกวียนแล้วเอาหญ้ามาให้ม้ากิน"

...................."หลวงปอ" คือ ชายหนุ่มที่ผ่านการบวชเรียนแล้ว... ชื่อคือ "ปอ"..แต่เพราะบวช

เรียนได้หลายพรรษา เมื่อสึกออกมาทางภาคใต้จะเรียกคำว่า "หลวง"นำหน้าชื่อเสมอ....เช่นเดียวกับ

คำว่า"ทิด"ในภาคกลางก็หมายถึงผู้ที่บวชเรียนเอาพรรษาแล้วเมื่อสึกออกมาจะเรียก"ทิด"นำหน้าชื่อ

เสมอ......

....................ซึ่งหลวงปอและเจ้าดำก็คือ "ญาติชั้นหลานของลุงสี"...รวมทั้งลูกน้องอีก 4 คน คือ

"เกี่ยว" , "เดี่ยว" , "ชาญ" , และ "มนู" ต่างก็เป็นญาติและคนในหมู่บ้านที่ลุงสีขอให้มาช่วยซึ่งทั้ง

หมดต่างก็มีอายุอยู่ระหว่าง 20-30 ปี ยกเว้น เณรและภูผาซึ่งอยู่ในวัย 16 ปีเศษเหมือนกัน.....

....................ลุงสีพาพรรคพวกมาตัดไม้ในป่าหลายวันแล้ว..โดยได้เตรียมเสบียงอาหารที่หลับ

นอนมาพร้อมสรรพ...โดยกะว่าเมื่อตัดไม้และแปรูรูปไม้เสร็จ ก็จะลำเลียงขนไปที่เมืองสุราษฎร์เลยโดย

ไม่ย้อนกลับไปหมู่บ้านอีก.....

....................เต็นท์ถูกกางขึ้น 3 หลัง..โดยนอนกันเต็นท์ละ 3 คน คือ ลุงสี ภูผา และเณร.. 1

หลัง,...หลวงปอ ดำ และมนู.. 1 หลัง..และเกี่ยว เดี่ยว และชาญ.. 1 หลัง..จะมีกองไฟใหญ่จุดไว้ตรง

กลาง..โดยเต็นท์ทั้งสามหลังจะหันหน้าเข้าหากองไฟ...มียามผลัดละ 2 คน..ที่ถืออาวุธปืนคอยนั่งเฝ้า

กองไฟและระวังสัตว์ร้ายในป่าเช่น เสือ เป็นต้น...

....................เณรและภูผาผู้มีอายุน้อยที่สุดในกลุ่มถูกจัดให้ทำงานเบา คอยหุงหาอาหารและยก

ข้าวของ พร้อมทั้งหาน้ำให้แก่คนในกลุ่ม.....

....................หน้ากองไฟใหญ่ขณะที่เณรกำลังยกหม้อข้าวดงกับไฟอยู่(อุ่นไฟ) ภูผาได้ถามเณร

ด้วยสงสัยว่า..ลักษณะของเณรน่าจะเป็น.....นักบวชเหมือนหลวงอา(พ่อท่าน)ของตน...

............................"เณร..เจ้าบวชอยู่กับพ่อท่านดี ๆ แล้วทำไมจึงสึกออกมา"

........................."แล้วเจ้าคิดว่าอย่างไร" เณรย้อนถามความคิดของภูผาที่มีต่อตน

............................"ข้าไม่ใช่ตัวเจ้า..จะตอบให้ถูกเหมือนเจ้าตอบได้อย่างไร"

........................."แล้วเจ้าลองคิดดูสิว่า ถ้าข้ายังบวชอยู่..ข้าจะขับเกวียนรอนแรมมาหาลุงสีพ่อ

เจ้าได้อย่างไร"

........................."มันก็จริงอย่างเจ้าว่า..เป็นคนธรรมดาสามารถรอนแรมไปไหนได้ แต่นักบวช

ทำไม่ได้...แต่เหตุใดที่ทำให้เจ้าอยากมารอนแรมอย่างคนธรรมดาเล่า"

........................."เจ้ารู้ไหม..เวลาที่เราเป็นนักบวชเราจะศึกษาและปฏิบัติธรรมใช้ชีวิต

อย่างสงบไม่วุ่นวายกับใคร...ข้ามีชีวิตเช่นนี้อยู่อย่างเดียว....แต่ข้าไม่เคยใช้ชีวิตอย่างคน

ธรรมดามาก่อนเลย...ข้าจึงอยากลองมาใช้ชีวิตเช่นนี้..และเมื่อข้าได้ศึกษาชีวิตทั้งสองแบบ

แล้ว...ข้าจึงจะรู้คำตอบเองว่า ชีวิตแบบใดเป็นชีวิตที่ดีและแท้จริงแล้ว..ข้าควรมีชีวิตแบบใดที่

เหมาะสมกับตัวข้า"....

....................เณรอธิบายทำให้ภูผามองเห็นภาพอันเป็นจริงตามเณรเอ่ย..เพราะการใช้ชีวิต

แบบหนึ่งเดียวก็จะรู้เพียงนั้น..แต่ถ้ามาใช้ชีวิตอีกแบบหนึ่งให้ต่างจากเดิม..ก็จะเห็นข้อเปรียบ

เทียบที่ทำให้รู้ว่า ชีวิตแบบใดเป็นชีวิตที่ดีและเหมาะสมกับเรา...แต่ภูผาเองเขาไม่ชอบชีวิตที่

สงบ.เช่น นักบวชเพราะเขาต้องการทำอะไรหลาย ๆอย่างบนชีวิตทางโลกมากกว่าทาง

ธรรม...

....................เขาจึงเอ่ยแนะออกความเห็นตามความคิดของเขาบ้าง

............................."เจ้าอ้างว่าอยากใช้ชีวิตแบบคนธรรมดา..เพื่อศึกษาเป็นแนวทางใน

การเลือกใช้ชีวิตระหว่างการเป็นนักบวชกับคนธรรมดา...แต่เจ้าหารู้ไม่ว่าเมื่อเจ้าใช้ชีวิตเช่น

คนธรรมดาแล้ว..เจ้าไม่มีโอกาสได้เลือกอีกแล้ว"

............................."ทำไม" เณรย้อนถามด้วยความฉงน

............................."ความรักไงเณร..หากเจ้าไม่มีผ้าเหลืองของนักบวชสกัดการเข้า

ใกล้ผู้หญิงเอาไว้...ไม่มีศีลหรือวินัยของพระข่มใจเอาไว้..ข้าเชื่อว่าวันหนึ่งเจ้าต้องมีความรัก

และสิ่งนี้จะเป็นห่วงคล้องคอเจ้าไม่ให้กลับไปเป็นนักบวช...ชีวิตของเจ้าก็จะไม่มีโอกาสได้

เลือกอย่างที่เจ้าพูด"...

.....................ภูผาเอ่ย..ได้จี้ใจดำของเณรอย่างตรง ๆ เพราะสิ่งที่เณรศึกษาทางโลก

อย่างคนธรรมดานี้..มันกำลังดึงดูดให้เขาได้เรียนรู้ความรักที่กำลังเกิดขึ้นภายในใจของเขา

แล้ว..เณรก้มหน้าครุ่นคิดตามคำพูดของภูผา...และก่อนที่ทั้งคู่จะสนทนาต่อไป...ลุงสีและ

พรรคพวกที่กำลังโหยหิวก็พากันมาเอ่ยทวงข้าวและอาหารกินในมื้อเย็นนี้.....

 

.....................คบเพลิงถูกติดตั้งไว้ที่เกวียนรอบเต็นท์ เพื่อให้แสงสว่างรอบนอกในยามค่ำคืน

สำหรับยาม เช่น หลวงปอผู้มีอาวุโสรองจากลุงสี กับ เจ้าดำ ภายในมือถือปืนลูกซองยาวคนละกระบอก

อันเป็นอาวุธที่ดีที่สุดในสมัยนั้น...ทั้งคู่เดินไปมาสอดส่องดูสัตว์หรือผู้แปลกปลอมมากวนใจยามค่ำ

คืน......

.....................รอบกองไฟใหญ่ที่อยู่กลางระหว่างเต็นท์..ยังคงมีลุงสี มนู และ ชาญ นั่งดื่มเหล้า

กันอยู่....โดยที่ เกี่ยวและเดี่ยวเข้านอนพักผ่อนเพื่อจะต้องมาเดินยามต่อจากหลวงปอกับเจ้าดำ.....

ส่วนเณรและภูผาที่อายุน้อยและไม่เคยใช้อาวุธปืนมาก่อนได้สิทธิพิเศษไม่ต้องเดินยามจึงหลับเป็นตาย

ตั้งแต่หัวค่ำ.....

.....................ลุงสีเอ่ยเตือน มนูและชาญ ที่อยู่ร่วมดื่มเหล้ากัน.ก่อนกระดกกะลาใส่เหล้าเข้าปาก

และส่งต่อให้มนู

............................."พวกเอ็งดื่มให้หายอยากนะโว้ย..หากถึงวัดพ่อท่านเมื่อไรห้ามกินเหล้าเด็ด

ขาด"

............................."พ่อท่านห้ามเด็ดขาดเลยหรือลุง" ชาญเอ่ยถามลุงสี

............................."ท่านไม่ได้ห้าม..แต่ท่านขอร้อง"

............................."ทำไม"

............................."ก็ท่านเหมือนครูสอนธรรมให้กับชาวบ้าน..และชาวบ้านก็เคารพท่านมาก..

เราเป็นญาติกับท่านจึงต้องทำให้เป็นตัวอย่าง ..วัดไม่ใช่ที่ดื่มเหล้า"

............................."มันก็จริงอย่างลุงพูด...แล้วดื่มนอกวัดได้ไหม" มนูครวญด้วยน้ำเสียงคน

เมา

............................."ดื่มนอกวัดก็ต้องเมา..เมาแล้วก็ต้องเข้าไปนอนในอาณาเขตวัด..

มันก็น่ารังเกลียดอยู่ดีนั่นแหละ"

............................."เป็นอันว่า..ก่อนถึงวัด.ต้องกินเหล้าให้หมดทุกไห"

............................."เออ..ไม่หมดก็ต้องเททิ้ง" ลุงสีตอบมนูทำให้คนฟังสะดุ้ง

............................."อย่าเชียวนะลุง..ข้าหมักของข้ามาลำบาก..ไม่ให้เอาเข้าวัดก็ฝากคนบ้าน

ใกล้เรือนเคียงที่เจ้าเณรมันรู้จักก็ได้..เวลากลับค่อยไปเอา" มนูต่อรอง

............................."จริงอย่างเจ้ามนูมันว่านะลุง..แล้วทำไมลุงเกรงใจอะไรพ่อท่านหนักหนา..

ท่านเป็นน้องชายของลุงนะ" ชาญเอ่ยสนับสนุนมนูแล้วถามกลับด้วยสงสัย

............................."ถึงท่านเป็นน้องข้า..แต่ท่านมีศีลเหนือกว่าข้า..ต้องยกท่านไว้ในที่

สูงกว่าข้า"

.....................ชาญผงึกหน้ารับรู้คำตอบ..ในขณะที่มนูยังครวญต่อ

.............................."แล้วตกลง..พวกเรา..จะไปอยู่วัดพ่อท่าน...กันกี่วัน"

.............................."อาจจะเดือนหนึ่ง"

.....................ชาญและมนูมองหน้ากันอย่างตกใจ แล้วจึงทวนคำพูดของลุงสีอย่างพร้อมกัน

.............................."เดือนหนึ่ง"

.............................."นี่พวกข้าต้องอดเหล้าเป็นเดือนเลยหรือนี่" ชาญชิงพูดก่อนมนู

....................ลุงสียิ้มอย่างสะใจพร้อมกับเอ่ยอย่างดัง

.............................."เออสิวะ"






................ตอนที่ 69 กล้วยไม้ป่าพันธุ์เณรีนรา..............






....................แปดวันต่อมาไม้ที่ถูกตัดไว้ได้ถูกเลื้อยแปรรูปและขนขึ้นเกวียนทั้งหมด..

พร้อมเสบียงและสัมภาระ....เณรและภูผาขับเกวียนเล่มที่บรรทุกเสบียงและสัมภาระพร้อมไหเหล้านำ

หน้าขบวน...เดินทางออกจากป่าเมืองปัตตานีมุ่งหน้าสู่เมืองสุราษฎร์ธานี

โดยมี ลุงสี หลวงปอ ดำ เดี่ยว เกี่ยว ชาวญ และ มนู .....ต่างก็ขับเกวียนบรรทุกไม้ตามมาอีก 5

เล่ม....

....................การเดินทางจากป่าไม้เมืองปัตตานีสู่เมืองสุราษฎร์ธานี เป็นความยากลำบากอย่าง

มาก..เพราะต้องผ่านป่าทึบ และเส้นทางที่ไม่เอื้ออำนวยอันเต็มไปด้วยหลุมบ่อ..ทางขรุขระ..ดังนั้นไม้

ที่บรรทุกมาจึงต้องใช้เชือกมัดให้แน่นหนา...หากเชือกหย่อนเพียงเล็กน้อยไม้ก็คงกระด่อนออกจาก

เกวียน...

....................แต่ในความยากลำบากของการเดินทาง..ก็สร้างความสุขใจให้แก่ผู้เดินทาง..ที่ได้

ชมธรรมชาติของป่าเขาลำเนาไพร..สัตว์ป่าไม้ป่า กล้วยไม้ และดอกไม้สวยงามอยู่บนต้นไม้ไร้ผู้คนเด็ด

ไปเชยชม....

....................เณรขับเกวียนนำหน้าพรรคพวก มองดูต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง..ที่กลางต้นของมันราว 5

เมตรมีกล้วยไม้ป่าพันธุ์หนึ่งกำลงออกดอกสีม่วงดูแล้วงามสะกิดใจ จนเขาต้องหยุดเกวียน

ทันที...ทำให้ขบวนเกวียนที่ตามมาต้องหยุดกระทันหัน..

............................"อะไรกันเณร" ภูผาเอ่ยถามอย่างสงสัย

.....................แต่ยังไม่ทันที่เณรจะตอบก็ได้ยินเสียงดังของลุงสี ดังสำทับมาจากด้านหลังอย่าง

ดัง

............................."อะไรของพวกเอ็งวะ..นึกจะหยุดเกวียนก็หยุดเอาดื้อ ๆ"

............................."ขอเวลาเดี่ยวเดียวก่อนลุง" เณรตอบคำถามของคนถามที่สองก่อน

คนถามที่หนึ่ง..เพราะผู้ที่ถามที่สอง คือ หัวหน้ากลุ่ม แล้วจึงหันมาส่งสายตาบุ้ยใบกับภูผาที่

นั่งข้างให้มองตามเขา...

.....................ภูผามองตามตำแหน่งที่เณรส่งสายตามองไป..เขาก็เห็นกล้วยไม้ป่าต้นนั้น

ทันที จึงอุทานขึ้น

.............................."กล้วยไม้ป่า" และหันกลับมามองหน้าเณร เพื่อฟังความ

.........................."เจ้าถือเชือกม้ารอข้าอยู่ที่นี่ก่อน..เดี๋ยวข้าจะปีนขึ้นไปเอา"

.....................เณรพูดพร้อมกับกระโดลงจากเกวียน และวิ่งไปที่ต้นไม้ใหญ่พร้อมกันปีน

ขึ้นไปทันที...เพียงไม่กี่อึดใจเณรก็ได้สิ่งที่ต้องการมาอยู่ในมือ...และนำกลับมาที่เกวียน

ทันที....

.....................กล้วยไม้ป่าที่เณรเอาลงมาทั้งต้นนั้น มันคือ "แคทรียา" ที่นักเลี้ยงกล้วยไม้

ในปัจจุบันนิยมปลูกและให้สมญามันว่าเป็น "ราชีนีแห่งกล้วยไม้"

แต่ในปี พ.ศ.2462 นั้นมันยังคงเป็น"กล้วยไม้ป่าที่ไร้ชื่ออยู่"............

 

.....................ขบวนเกวียนเริ่มออกเดินทางอีกครั้ง..ภูผามองหน้าเณรแล้วเอ่ย

............................."เจ้าเอากล้วยไม้ป่าไปทำไม"

............................."ไปฝากน้องสาวข้า"

............................."โนรี" ภูผาเอ่ยดักคอทำให้เณรหันไปมองด้วยสายตายอมรับ..และรอภูผาเอ่ยต่อ

............................."นี่แหละ คือ บทเรียนทางโลกที่มันจะฝังใจเจ้าไปจนวันตาย"

............................."ข้าไม่เข้าใจ"

............................."เจ้ากำลังรักโนรีน้องสาวเจ้า"

.....................เณรรีบหันกลับไปมองทาง .....เพื่อไม่ต้องการให้ผู้พูดรุกตนเองจน

"จนมุม" ..ทำให้ภูผารับรู้อาการ..จึงไม่พูดต่อให้คนฟังกลุ่มใจ แต่ได้เอ่ยเป็นคำเตือนก่อนจะหุบปากสนิท

............................."นี่แหละห่วงคล้องคอเจ้า...ที่ทำให้เจ้าไม่มีโอกาสเลือกวิถีชีวิตของเจ้า"......




....................หลายวันต่อมา..ขบวนเกวียนเข้าเขตเมืองสุราษฎร์ธานีในยามบ่าย..เณรนำขบวน

มาจนถึงปากทางเข้าวัด...และกระโดลงจากเกวียนเดินตรงไปที่ลุงสีซึ่งนั่งอยู่เกวียนเล่มสอง

............................."ลุงสี..พาพวกของเราเข้าไปหาพ่อท่านก่อน..เดี๋ยวข้ากับภูผาจะเลยเอาไห

เหล้าไปฝากที่บ้านน้าบันตาก่อน"

............................."นี่แสดงว่า..เจ้ามนูมันสั่งเสียเอ็งไว้" ลุงสีพูดพร้อมกับชำเรืองไปที่เกวียนมนู

............................."ใช่แล้วลุง"

............................."แหม..ไอ้พวกนี้..อดเหล้าแค่เดือนเดียวเหมือนกับจะลงแดงตาย"

ลุงสีบ่นอย่างดังเพื่อให้ได้ยินถึงคนสั่งเณร..แต่เป็นลีลาที่ไม่ได้แสดงอาการจริงจัง..พร้อมกับเริ่มกระตุก

เชือกม้าให้เดินเข้าวัดทันที...

.....................ครู่ต่อมา..เณรขับเกวียนเข้ามาจอดที่เชิงบันไดบ้านของบันตา พลางเอ่ยเรียกเจ้า

ของบ้านอย่างดัง

............................"น้าบันตา..น้าบันตา"

.....................เสียงเรียกดังกล่าวทำให้ผู้อยู่บนเรือนทั้งสาม รีบเดินออกมาด้วยความดีใจปน

ตื่นเต้นด้วยจำเสียงได้ว่า "เป็นเสียงที่เคยได้ยินและหายไปนาน"....โมลีเดินกึ่งวิ่งนำหน้าแม่และพี่สาว

มาที่บันได และตะโกนเรียกแขกผู้มาเยือน

............................"พี่เณร ..พี่เณรมาถึงเมื่อไร"

.....................ระหว่างตะโกนพูดโมลีก็ได้สังเกตเห็นหนุ่มแปลกหน้าที่นั่งอยู่ข้างเณร..

ก็ให้สงสัยและแปลกใจว่า "เขาคือใคร มาจากไหน"

.....................สักครู่ แม่และพี่สาวก็เดินมาสมทบกับโมลี.....พร้อมกับมองแขกผู้มาเยือนอย่าง

ยินดี....เณรยิ้มอย่างดีใจเมื่อเห็นคนที่ตนเองกำลังคิดถึงมาอยู่บื้องหน้า..ภูผาเหลือบมองขึ้นไป.......

เพียงแค่เห็นโนรีก็ให้ตะลึงจ้องมองโดยไม่วางตาและก็รู้สึกแปลกใจว่า "ผู้หญิงคนนี้ทำไมจึงมี

เสน่ห์ดึงดูดใจตนจนไม่อาจวางสายตาได้"...

.....................เณรหันมาทางภูผาแล้วเอ่ยแนะนำ

............................."นั่นคือหน้าบันตา..น้องโนรี และน้องเล็กโมลี"

.....................หลังจากพูดก็หันมาทางสามแม่ลูก แล้วเอ่ยแนะนำต่อ

............................."นี่คือ ภูผาหลานพ่อท่าน ญาติผู้พี่ของข้าเอง"

......................ภูผายกมือไหว้น้าบันตาและพยักหน้าให้กับสองพี่น้อง

.....................เณรและภูผากระโดลงจากเกวียน ภูผาเดินไปยกไหเหล้าที่ท้ายเกวียน เณรจึงเอ่ย

ต่อขึ้นกับน้าบันตา

.............................."ลุงสี ..พี่ชายพ่อท่านไม่ให้เอาเหล้าเข้าไปในวัด..พวกที่มาด้วยกันจึงขอ

ให้ข้าเอามาฝากน้าบันตาไว้ก่อน"

.............................."เณรเอาไว้ที่ใต้ถุนก็แล้วกัน"

.............................."เดี๋ยวพวกหนูลงไปช่วยขน" โมลีเอ่ยและเดินลงบันไดโดยมีโนรีตามมา..

ส่วนบันตาก็ขอตัวหันกลับไปทำงานในบ้านต่อ...

.....................ทั้งสี่ช่วยกันขนไหเหล้ามาตั้งวางไว้ที่ใต้ถุนบ้านจนหมด.........ซึ่งในระหว่างขน

ไหเหล้านี้ภูผาก็ลอบชำเรืองโนรีอย่างบ่อยครั้ง........จนเณรสังเกตเห็น พร้อมกับลอบยิ้มให้

กับภูผาแล้วเอ่ยอย่างแผ่วเบา..เพื่อไม่ให้สองพี่น้องได้ยิน...

............................"เจ้าไม่เคยเห็นหญิงเช่นนี้มาก่อนใช่ไหม"

.....................ภูผามองหน้าเณร เพื่อรอผู้พูดเอ่ยต่อ

............................"งามและเยือกเย็นผุดผ่องดุจจันทร์เพ็ญ"

.....................ภูผารู้สึกแปลกใจที่เณรเปรียบเทียบโนรีได้ตรงกับที่ตนเองเห็น

............................"เจ้าเข้าใจเปรียบ"

............................"เจ้าลอบดูนางบ่อย ๆ ระวังใจของเจ้าให้ดี..ระวังจะมีห่วงคล้องคอ

เหมือนที่เจ้าว่าข้า...ประการสำคัญเจ้ากับข้าอาจมีห่วงอันเดียวกัน"

.....................เป็นคำพูดสุดท้ายก่อนที่เณรจะเดินกลับไปที่เกวียนเพื่อหยิบ.."กล้วยไม้ป่า"..ต้น

นั้นที่เขาเตรียมเอามาให้สองพี่น้อง...

....................ดอกกล้วยไม้ป่ายังคงมีสีม่วงสดสวยโดยไม่มีวี่แววเหี่ยวเฉาให้เห็นเลย...เณรค่อย ๆ

ประคองไว้บนมือทั้งสอง...แล้วเดินมาที่โนรีและโมลี โดยมีภูผายืนมองดูอยู่ข้างเกวียน.....

..........................."ต้นอะไรน่ะ พี่เณร" โนรีเอ่ยพร้อมมองกล้วยไม้ป่าด้วยไม่เคยเห็นมาก่อน

..........................."ดอกมันสวยมากเลย" โมลีมองพร้อมกับเอ่ยอย่างตื่นเต้น

....................เณรส่งกล้วยไม้ป่าให้โนรีรับไว้......โดยมีมือของโมลีคอยลูบไล้ดอกสีม่วงสวยสด

อย่างชื่นชม....เณรดูกริยาสองพี่น้องที่ชอบกล้วยไม้ป่านั้นด้วยใจปิติ....แล้วจึงเอ่ยขึ้น

..........................."มันเป็นต้นกล้วยไม้ป่า..และไร้ชื่อเรียกอยู่..ตอนนี้มันเป็นของพวกเจ้าแล้ว...

พวกเจ้าก็จงตั้งชื่อให้มันเถอะ"

..........................."หนูจะหากระถางใส่ดินนำไปปลูกก่อน" โมลีเอ่ยโดยยังไม่สนใจการตั้งชื่อ..

แต่โนรีกลับคิดต่างโดยเห็นว่า "ควรตังชื่อให้เป็นที่ระลึกของพี่เณร"

..........................."ถ้าเจ้านำมันปลูกลงกระถางใส่ดินเมื่อไร มันตายแน่" ภูผาเอ่ยหลังดู

เหตุการณ์อยู่พักหนึ่ง

....................โนรีและโมลีหันมาทางภูผา..ที่เอ่ยค้านธรรมชาติของต้นไม้ที่ต้องปลูกลง

ดิน..โนรีจึงเอ่ยถาม

............................"ทำไมหรือพี่ภูผา"

............................"ต้นไม้ชนิดนี้ปลูกกับสายลม"

............................"สายลม" โนรีและโมลีเอ่ยทวนพร้อมกัน ด้วยแปลกใจว่าต้นไม้ปลูก

กับสายลมได้เช่นไร

............................"ใช่..เพราะมันเกิดและโตท่ามกลางสายลมใต้ร่มไม้ ไม่ใช่ดินหรือ

ภายใต้แสงแดด"

....................โนรีและโมลียิ่งฟังก็ยิ่งแปลกใจ...ในคำพูดของภูผาที่อธิบายผิดธรรมชาติ

ของต้นไม้ที่ตนเคยรู้...จึงได้หันไปมองทางพี่เณรเพื่อรอการยืนยัน..ก็พบว่าเณร "ได้พยัก

หน้ายืนยันตามที่ภูผาพูดพร้อมกับเอ่ยอธิบาย"

............................"ถูกต้องแล้วล่ะ มันเป็นต้นไม้ที่ไม่เกิดบนพื้นดินผิดกับต้นไม้อื่นและ

มันไม่ชอบแสงแดด.......การปลูกมันต้องทำรังไม้สี่เหลี่ยมเป็นกรงซี่ระบายอากาศถ่ายเทให้

มันแล้วใช้กาบมะพร้าวรองและหุ้มห่อมันไว้.....แล้วจึงเอากรวดหินที่มีความเย็นกลบต้นของ

มันพร้อมกับใช้ลวดหรือเชือกผูกรังไม้..แขวนไว้ภายในที่ร่มหรือเรือนเพาะชำและรดน้ำพอ

ประมาณ...มันชอบความชื้นแลสายลม..เมื่อทำได้เช่นนี้มันก็จะอยู่กับเจ้าไปตราบนานเท่า

นานโดยไม่มีวันตาย"

.....................สองพี่น้องได้ฟังถึงกับนิ่งอึ้ง..ด้วยไม่เคยปลูกต้นกล้วยไม้มาก่อน..จึงคิดว่าทำไม

การปลูกพิลึกแปลกจัง...โมลีจึงเอ่ยแสดงความความเห็นอย่างตื่นเต้น

............................"มันเป็นต้นไม้ที่ลอยอยู่ท่ามกลางสายลมจริง ๆ มันแปลกกว่าต้น

แอปเปิ้ลอีก"

.....................โมลีเอ่ยถึงต้นแอปเปิ้ล ทำให้พี่เณรคิดขึ้นได้ถึงตี๋เล็กและการทดลองปลูกจึง

เอ่ยถามโนรี

............................"แล้วน้องโนรี ปลูกต้นแอปเปิ้ลได้สำเร็จแล้วหรือ"

............................"ยังเลยพี่เณร ตี๋เล็กยังหาวิธีปลูกไม่ได้..ก็ไปเมืองจีนกับเฮียตี๋ใหญ่

นานแล้ว"

............................"เมืองจีน..ตี๋เล็กไปทำไม" เณรถามด้วยอาการแปลกใจ

............................"ไปหาอากงเล็ก" โมลีชิงตอบ




....................เณรหันดูตะวันซึ่งคล้อยต่ำจนเกือบเย็นมาก...และหันกลับมาที่ภูผา พลางเอ่ยขึ้น

............................"เราคงต้องกลับวัดกันแล้ว..พ่อท่านกับพวกลุงสีรออยู่ โนรีกับโมลี...อย่าง

ไรเสียพวกเจ้าก็อย่าลืมตั้งชื่อให้กับมันก็แล้วกัน"

............................"หนูตั้งชื่อให้มันแล้วล่ะพี่เณร" โนรีเอ่ยทำให้คนฟังอย่างรู้และแปลก

ใจที่ "กล้วยไม้ป่าไร้ชื่อ" ถูกตั้งชื่อได้รวดเร็ว

............................"มันชื่ออะไรหรือ" เณรถามพร้อมกับมองหน้าโนรีในขณะที่โนรีลด

สายตามองมาที่กล้วยไม้ในมือ...แล้วจ้องมองเข้าไปในดวงตาของพี่เณรพลางเอ่ยขึ้น

................................."เณรีนรา"....................................

....................เณรสบตากับโนรีแล้วหลับตาอย่างแผ่วเบา...และจึงหันกลับไปที่เกวียนซึ่ง

ภูผานั่งรออยู่แล้ว..เณรหันกลับมาทางสองพี่น้องอีกครั้ง..แล้วเอ่ยขึ้น

....................................."ข้าจะจดจำชื่อนี้ไว้"...............................




....................กล้วยไม้ป่าพันธุ์ "แคทรียา" ราชินีกล้วยไม้ที่นักเลี้ยงกล้วยไม้ให้ฉายานาม

และนิยมปลูกกันพร้อมทั้ง"ผสมพันธุ์เพาะพันธุ์ให้มีหลายชนิด" ขึ้นมามากมายในปัจจุบันนี้...

ต่างก็ให้เกียรติชาวต่างชาติ..ชาติตะวันตกเป็นผู้ตั้งชื่อมัน และเรียกขานตามที่เขาตั้งชื่อ..

โดยเชื่อว่า "แคทรียาเป็นผู้ค้นพบกล้วยไม้พันธุ์นี้เป็นคนแรก"..จึงเรียกพันธุ์ไม้นี้ว่า"แคทรี

ยา"ตามชื่อผู้ค้นพบ.....

....................โดยหารู้ไม่ว่า "แคทรียา" นั้น มันเคยถูกค้นพบในแผ่นดินสยามในปี

พ.ศ.2462 ณ ป่าเมืองใต้ก่อนที่คนต่างชาติจะค้นพบ.....และเคยถูกตั้งชื่อว่า.."เณรีนรา"..

จากสายน้อยโนรี.."ผู้หญิงจันทร์เพ็ญ"..... แห่งแผ่นดินสยามในฤดูฝนปี พ.ศ.2462....

....................ซึ่งนางตั้งชื่อเพื่อเป็นที่ระลึกถึงพี่ชายที่แสนดีคนหนึ่ง.....คำว่า

"เณรี"..ก็คือคำที่มาจากคำว่า "เณร"..รวมพยางค์ท้ายชื่อของ"นางและโมลีน้องสาว"ใส่รวม

ผสมคำ..กับคำชื่อ"เณร"...จึงเป็นชื่อ "เณรี" และใช้นามสกุล "นรา"ของนางใส่ต่อท้ายจึง

รวมเป็น "เณรีนรา"..ชื่อดังกล่าวเหมือนกับจะยืนยันว่า "เณรอยู่ในสกุลเดียวกับนาง" มัน

เหมือนกับชื่อที่มีความหมายถึง.."รวมเป็นพี่น้องที่รักกัน"...

...................."ต้นกล้วยไม้พันธุ์เณรีนรา" ดอกสีม่วงจึงเป็นอนุสรณ์แห่งความรักระหว่างพี่

น้องที่เป็น"ความทรงจำของเณรกับโนรีและโมลี" อันเป็นอมตะ...ซึ่งกล้วยไม้ต้นนี้นับแต่ถูก

ค้นพบจนถึงปี พ.ศ.2554..เป็นเวลา 92 ปี มันยังคงมีชีวิตอยู่ตราบปัจจุบันนี้..เหมือนกับคำ

พูดของเณรว่า "มันจะอยู่กับเจ้าไปคราบนานเท่านานโดยไม่มีวันตาย".....

.....................ถึงแม้ว่าปัจจุบันนี้ผู้ที่มาพบเห็นมันจะเรียกมันว่า "แคทรียา" เหมือนกับชื่อ

กล้วยไม้พันธุ์ที่ต่างชาติค้นพบ...แต่สำหรับต้นนี้มันคือ "เณรีนรา"ที่คนในตระกูล"นรา"จะ

อนุรักษ์ชื่อของมันไว้...โดยไม่ยอม..เรียกขานตามผู้อื่น....เพราะมันคืออนุสรณ์ของ "บุรุษ

หนึ่งเกิดมาเพื่อจะรัก" และเป็น "บุรุษที่ผูกพันกับคนในตระกูล"นรา"มาตลอด.........

 

...................ตอนที่ 70 ความฝันของภูผา...................




....................สามวันต่อมาที่วัดโนรีนราราม.....ฝาผนังศาลาวัดโนรีด้านเหนือถูกเหล่าบุรุษ

เมืองปัตตานีใช้ค้อนตีฝาผนังออกจนโล่ง...โดยมีกรรมการวัดและคนงานของวัดช่วยกันขุดหลุมฝังเสา

ไม้ต่อจากเสาเดิมทางด้านทิศเหนืออีกหลายหลุม......เพื่อเป็นหลักขยายผนังวัดด้านทิศเหนือให้กว้าง

ขึ้นอีก....พร้อมกันคนงานอีกกลุ่มหนึ่งก็คอยคัดเลือกไม้ที่กองอยู่เพื่อทำคานต่อกับเสาสำหรับไว้ตี

แผ่นกระดาน...อันเป็นการก่อสร้างขยายศาลาวัดไปทางด้านทิศเหนือ.....

....................."ความสามัคคี"ของเหล่าบุรุษเมืองปัตตานีและเมืองสุราษฎร์ธานี..ทำให้การก่อ

สร้างรุดหน้าอย่างรวดเร็ว...แม้จะมีฝนที่ยังไม่สิ้นฤดูโปรยปรายมาขัดขวางการทำงานจนต้องวิ่งหลบฝน

ไปอยู่ใต้ถุนศาลาวัด.......

.....................ลุงสีหัวหน้าบุรุษเมืองปัตตานี..ทั้งสั่งการและทำการอย่างเร่งรีบด้วยกะว่า"จะต้อง

ก่อสร้างต่อเติมศาลาให้เสร็จภายในหนึ่งเดือน"...เพื่อรีบกลับเมืองปัตตานี ..หลังทำงานเสร็จในแต่ละ

วันก็จะกินข้าวปลาอาหารที่แม่ครัวของวัดจัดมา...ดังนั้น เณรและภูผาจึงได้มีเวลามาช่วยงานก่อสร้าง

อย่างเต็มที่โดยไม่ต้องทำหน้าที่หุงหาอาหาร...

.....................การหลับนอน....ของเหล่าบุรุษจากเมืองปัตตานีก็ใช้ศาลวัดพักผ่อนหลับนอน..

ยกเว้นภูผาที่ไปนอนกับเณร โดยเณรนั้นพักหลับนอนที่กุฏิหลงเดิมของตน..ที่ก่อนบวชเณร ขณะบวช

เณรและหลังจากสึกจากเณรก็อยู่กุฏิหลงนี้ตลอดมา...

.....................ภูผาหลับนอนอยู่ข้างเณร..ค่ำคืนหนึ่งก่อนนอนในใจนั้นคิดถึงแตดวงหน้าของ

โนรี...ที่เขาเพิ่งพบเป็นครั้งแรกแต่ก็ให้จำติดตา..เฝ้าคิดถึงด้วยอยากเห็นอีกจนหลับไป.....

.....................และเขาก็ได้ฝันเห็น โนรีถือขลุ่ยสีดำอยู่ในมือและเดินอยู่ท่ามกลางต้นกล้วย

ไม้ป่า "พันธุ์เณรีนรา" หรือ "แคทรียา"ในปัจจุบัน...ซึ่งมีอยู่หลายต้น..และทุกต้นเณรีนราจะ

ลอยอยู่ท่ามกลางอากาศและสายลม...โดยต้นเณรีนราแต่ละต้นผลัดเปลี่ยนหมุนวนไปมารอบ

ตัวของโนรี..ท่ามกลางแสงจันทร์เพ็ญของยามค่ำคืน...โดยร่างกายของโนรีจะเปล่งแสงเรือง

รองเป็นสีทองเหมือนแสงจันทร์เพ็ญอย่างเจิดจ้า..ดูแล้วงดงามยิ่งนัก...ทำให้เขารู้สึกเย็นตา

เย็นใจและเป็นสุข...โนรีเดินเข้ามาหาภูผาพร้อมกับแย้มยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น

........................."เรามาจากจันทร์เพ็ญ"....พร้อมกับชี้มือไปที่ดวงจันทร์นั้น...

....................ในฝันภูผารู้สึกว่า "ขณะที่โนรีพูดนั้นดูลักษณะของนางเหมือนกับผู้ใหญ่ ไม่

ใช่เด็กสาววัย 14 ปีเศษเหมือนตอนที่ภูผาพบครั้งแรก"

.....................ภูผาตกใจตื่นมองไปรอบ ๆ ก็พบว่ามันยังมืดสนิทอยู่...เขาคิดทบทวนความ

ฝันก็ให้รู้สึกแปลก..จากลักษณะท่าทางและคำพูดของโนรีที่เอ่ยถึงจันทร์เพ็ญ..ทำให้คิดถึงคำ

พูดของเณรที่เอ่ยเปรียบถึงโนรีให้เขาฟัง..ในวันที่เขาพบโนรีครั้งแรกว่า "งามและเยือกเย็น

ผุดผ่องดุจจันทร์เพ็ญ" ซึ่งขณะนี้เณรยังคงหลับสนิทอยู่ข้างภูผา.....

.....................ภูผาให้รู้สึกว่า "คำพูดของเณรมันไม่ใช่คำเปรียบเทียบเสียแล้ว แต่มันน่าจะ

เป็นความจริงมากกว่า"และประการสำคัญขณะนี้เขารู้สึกว่า"กำลังหลงรักโนรีผู้มาจากจันทร์

เพ็ญ"เสียแล้ว........

 

.....................วัดโนรีนรารามก่อนเพลเล็กน้อย....เณรและภูผาขึ้นไปตีตะปูตอกหลังคาสังกะสี

ที่มุงเชื่อมต่อกับหลังคาศาลาวัดเดิม...โดยมีชาวบ้านส่วนหนึ่งขึ้นมาช่วยตีตะปูด้วย...ในส่วนของลุงสี

กับพวกนั้นกำลังใช้ไม้กระดานตีปูพื้นศาลา และคนบางส่วนก็ตีตะปูตอกฝาพนังศาลาด้านทิศเหนือ

อยู่.....

.....................บนหลังคาที่เณรและภูผาอยู่นั้นสามารถมองเห็นทิวทัศน์ได้ไกลทั้งสี่ทิศ..โดย

เฉพาะทิศเหนือซึ่งเป็นถนนติดกำแพงวัด...เณรเห็นเกวียนที่ค้นเคยกำลังออกมาจากเส้นทางบ้านของ

โนรี..ก็ให้นึกรู้ทันทีว่า"ต้องเป็นโนรีกับโมลี"ที่ขับเกวียนออกมาเพียงแต่ไม่รู้ว่าทั้งคู่กำลังเดินทางไป

ไหน.....

.....................เณรมองหน้าภูผาและเมื่อภูผามองหน้าเณรกลับมา...เณรก็ส่งสายตาต่อหันไปทาง

เกวียนเล่มนั้น..ทำให้ภูผารู้สัญญาณใบ้โดยไม่ต้องพูดกัน..หันมองตามทันทีก็เห็นเกวียนวิ่งมาลิบ ๆ จึง

ได้เอ่ยขึ้น..

............................."เกวียนใคร"

............................."คนที่คาใจเจ้า"

.....................ภูผาลอบยิ้มด้วยตื่นเต้นก่อนเอ่ยขึ้น.....โดยทั้งคู่ยังคงจ้องมองเกวียนนั้นอยู่

............................."โนรีจะไปไหนหรือ"

............................."ไม่ตลาด..ก็วัด" เณรตอบอย่างคาดเดาทำให้ผู้ฟังหัวใจพองโต..เมื่อได้

ยินคำสุดท้าย

......................."ถ้ามาวัด..ข้าจะดูน้องเจ้าให้ถนัดอีกทีว่ามันเหมือนในฝันไหม"

.....................เณรหูผึ่งหันกลับไปมองหน้าภูผาก่อนเอ่ยอย่างเย้ยหยัน

............................."นี่เจ้าถึงขนาดเก็บเอาน้องข้าไปฝันเลยหรือ..ดูเจ้าจะหนักกว่าข้า"

............................."ข้าฝันประหลาด"

............................."ประหลาดอย่างไร"

............................."โนรีบอกข้าว่า..เรามาจากจันทร์เพ็ญ"

............................."จันทร์เพ็ญ" เณรทวนคำอย่างใช้ความคิด



.....................เกวียนของโนรีค่อย ๆลัดเลาะถนนข้างกำแพงวัดและเลี้ยวเข้าประตูวัด..โดย

มีเณรและภูผาคอยลุ้นระทึกอยู่บนหลังคาศาลา...ภูผาดีใจอย่างออกหน้าออกตาเมื่อเห็นเกวียนเข้ามา

ในวัด..ซึ่งเณรเองก็ยินดีไม่แพ้ภูผาเพียงแต่เก็บอาการไว้อยู่

.....................ภูผารับปีนไต่ลงจากหลังคาศาลาวัดโดยที่เณรยังคงนั่งตอกตะปูอยู่บนหลังคา.....

.....................เกวียนเคลื่อนตัวอย่างช้า ๆ มาที่ข้างศาลา..คนงานต่างเหลียวชำเรืองมองโนรีและ

โมลีที่นั่งอยู่บนเกวียน...ทุกสายตาต่างรู้สึกประหลาดที่ได้มองสาวน้อยคนพี่ก็ให้เกิดความสบายตาและ

สุขใจ..ลุงสีพินิจดูแล้วจึงเดินไปที่เกวียน...

............................"นี่แม่หนูสองคน..มาทำอะไรหรือ"

............................"หนูเอาผลไม้มาให้พวกญาติของพ่อท่าน....และคนงานสร้างศาลาจ้ะ" โนรี

เอ่ยตอบทำให้คนได้ยินโดยเฉพาะคนงานน้ำลายสอ

............................"ผลไม้สวนของหนูหรือ" ลุงสีซักต่อ

............................"ใช่จ้ะพ่อเฒ่า" โนรีเรียกลุงสีว่าพ่อเฒ่า

....................ลุงสีหันไปทางพรรคพวกและตะโกนขึ้น

............................"เฮ้ย..เจ้าพวกนั้นลงมาช่วยแม่หนูนี่ขนตะเข่งผลไม้ลงจากเกวียนก่อนเร็ว"

....................สิ้นคำของลุงสี ชาญกับมนูก็รีบเดินมาที่เกวียนยกเข่งผลไม้ลงทันที..โดยมีภูผาเดิน

มาสมทบ..แต่ไม่ได้เจตนามายกตะเข่ง...ภูผามาเพื่อพิจารณาดูโนรีใกล้ ๆ

....................ภูผาเดินมาพร้อมกับจ้องมองโนรีที่กำลังสาละวนดันตะเข่งให้กับชาญและมนู..เพื่อ

ยกลงจากเกวียน...โมลีเหลือบมองเห็นภูผาจึงเอ่ยทักอย่างดักคอ...

............................."มองอะไรจังพี่ภูผา"

............................."มองพี่สาวเจ้า"

............................."มีอะไรหรือ"

............................."พี่ของเจ้าแปลกกว่าผู้หญิงอื่น"

.....................โนรีดันตะเข่งลงหมดแล้ว..ก็หันมาทางโมลีจึงเห็นภูผาจ้องมองนางอยู่..โนรจึงเอ่ย

ถามถึงใครบางคน

............................."พี่เณร..อยู่ไหนหรือพี่ภูผา"

......................ภูผาไม่ตอบแต่มองพินิจโนรีอย่างไม่วางตา..พร้อมกับยกมือชี้นิ้วไปบนหลังคา

ศาลาวัดด้านหลังตนเองแทนคำตอบ..โนรีผู้ถูกมองเกิดสงสัยอาการของภูผาจึงย้อนถาม...

............................."มีอะไรหรือพี่ภูผา"

............................."ข้าฝันเห็นเจ้า..และเจ้าบอกบางสิ่งกับข้า.."

....................โนรีไม่ได้รอให้ภูผาพูดต่อ..แต่ได้หันมาทางโมลีแล้วชี้มือไปที่พี่เณร..โมลีมองตาม

ก็พบเป้าหมายจึงตะโกนอย่างดัง

.............................."พี่เณรขึ้นไปทำอะไรบนโน้นลงมานี่ก่อน"

.....................เณรได้ยินเสียงอันทรงพลังอย่างชัดเจน..หันมาทางต้นเสียงพร้อมกับยิ้มให้สองพี่

น้อง..ก่อนชี้มือไปที่ดวงอาทิตย์เพื่อบอกใบ้ว่า "รอให้เที่ยงวันก่อนจึงจะลงไป"

.....................ภูผาคิดว่ามีบางสิ่งที่โนรีอาจตั้งใจปกปิดบางเรื่อง...จึงเลิกพูดเรื่องความฝันแล้ว

ถามเรื่องอื่น..

............................."เจ้าสองคนจะไปที่ใดต่อหรือ"

............................."ป่าช้า" โมลีตอบ

............................."ไปทำไม" ภูผาถามอย่างแปลกใจ

............................."โนรี..จะไปทำอะไรบางอย่างที่นั่น" โมลีตอบแทนโนรี..แล้วสองพี่น้องก็

ยิ้มให้กับพี่ชายต่างแดนก่อนจากไป...

.....................เกวียนค่อย ๆเคลื่อนผ่านศาลา..ไม่วายที่สองพี่น้องจะหันไปดูพี่เณรบนหลังคา..

ซึ่งก็พบเห็นผู้อยู่บนหลังคาโบกมือให้....

 

.ตอนที่ 71เสียงขลุ่ยอัจฉริยะโมลีกับเสียงขลุ่ยไร้ความทรงจำ.





....................ป่าช้าวัดโนรีหรือฮวงจุ้ยสถานที่ฝังศพ...โนรีและโมลีมองไปที่ฝังศพทุกหลุม

โดยเฉพาะหลุมศพของอากงอาม้าของตี๋เล็ก...แล้วทั้งคู่ก็พากันเดินไปที่นั่น..พลางโนรีได้เอ่ยกับผู้อยู่

ใต้หลุมทั้งสอง

............................."อากงอาม้า..อั้วเป็นเพื่อนของตี๋เล็ก..อั้วจะมาเป่าขลุ่ยให้พวกลื้อฟัง...

พวกลื้อจงฟังให้สุขใจเถิด"

....................โนรีพูดจบก็เดินถือขลุ่ยฟ้าผ่า...เดินขึ้นไปเนินโขดหินสูงเหนือหลุมศพขึ้นไป..ที่

นางเคยนั่งเป่าขลุ่ยในวันแห่ศพนั่น...โดยมีโมลีลงมานั่งรอที่เกวียนใต้ร่มไม้ใหญ่

....................โมลีคิดบางสิ่งขึ้นมาได้..เด็กน้อยหยิบขลุ่ยของตนเองขึ้นมาแล้วเตรียมผิว

ขลุ่ยรอฟังเสียงขลุ่ยไร้ความทรงจำของพี่สาว.....

.....................ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้มด้วยก้อนเมฆใหญ่เคลื่อนตัวบดบังแสงอาทิตย์........อันเป็น

ปรากฎการณ์ที่ยังไม่สิ้นฤดูฝน....แม้จะใกล้เที่ยงวันทำให้บรรยากาศแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชุ่มฉ่ำทันที.....

.....................โนรีมิได้สนใจบรรยากาศรอบข้าง..นางนั่งบนโขดหินพร้อมกับผิวขลุ่ยเป่าขึ้น

ทันที...สายลมกรรโชกพัดปะทะเส้นผมดำสลวยพริ้วไปมา...เสียงเพลงขลุ่ยไร้ความทรงจำได้บรรเลง

ขึ้นท่ามกลางบรรยากาศแห่งการดับร้อน..ทำให้เสียงขลุ่ยน่าฟังยิ่งนัก...

.....................ลมที่ผิวเป่าขลุ่ยของโนรีที่แทรกเข้าไปในลำขลุ่ย..ได้เข้าไปดีดเส้นใยไผ่ในลำขลุ่ย

ที่เกาะกันไม่สนิทให้สั่นเสทือนดีดไปมา........จนเกิดเสียงประสานในลำขลุ่ยสะท้อนออกมายังช่อง

เสียงเหมือนเสียงขลุ่ยราว 10 เลา..ถูกเป่าประสานขึ้นพร้อมกัน..มันเป็นขลุ่ยฟ้าผ่าหรือขลุ่ยไผ่ดำที่

อัศจรรย์เกินกว่าขลุ่ยเลาใด....

.....................โมลีนั่งนิ่งอย่างตั้งใจฟัง..ทันทีที่โนรีเป่าเสียงขลุ่ยไปได้ราว 5 โน๊ตเสียง..

โมลีก็เป่าบรรเลงเพลงขลุ่ยตามเสียงขลุ่ยของพี่สาวทันที..เสียงขลุ่ยที่โมลีเป่าขึ้น..มันคือ

เสียงขลุ่ยเอกหรือเสียงเดียว..ไม่มีการสั่นเสทือนเช่นขลุ่ยฟ้าผ่าที่โนรนีเป่าขึ้น.....

.....................โนรีไม่ได้สนใจเสียงขลุ่ยของโมลีหรือเสียงอื่นใด..เพราะนางปราศจากการ

จดจำบทเพลงที่นางเป่าขึ้น..ซึ่งผิดกับโมลีผู้เป่าตาม..เด็กน้อยต้องใช้ความทรงจำเสียงขลุ่ย

ของพี่สาว...และไล่ตามเป่าด้วยความทรงจำอันเป็นเลิศ

.....................สองเสียงขลุ่ยที่ถูกเป่าไล่ตามกันออกมา..ทำให้เกิดเสียงขลุ่ยที่เมือนกับลูก

คลื่นทะเลหลาย ๆลูก..ไล่กระทบฝั่งตามกันไป...มันเป็นความไพเราะที่แปลกไปอีกอย่าง

หนึ่ง..ที่ผู้คนที่ได้ยินโดยเฉพาะพรรคพวกของลุงสีที่ทำงานอยู่ขณะนั้น..เกิดความทึ้งจนต้อง

หยุดที่จะกระทำสิ่งใดต่อ...

......................เสียงเพลงขลุ่ยมีความหมายได้ความว่า



............................"...สายลมเย็น......เย็นจริง....สยบร้อน.....เมฆดำรูปมังกร...มี

คุณ...หาญกล้า....ดับสุริยา....พาพิรุณจรมา......อากงอาม้า.....พาสุขใจ...เหล่าบุรุษ..

เมืองปัตตานี....ทำคุณวัดโนรี...ธรณีพาจดจำ.....นกน้อย.....ส่งเสียงร้อง...ประสาน...เพลง

ขลุ่ย...ฝากสายลม...นำพา...เพลงขลุ่ย...สู่แดนจีน...ให้เพื่อนได้ยิน......จงรีบกลับมา....

สัญญา...อย่าลืม...ข้าก็......ไม่เคยลืม........สัญญา......มีต้นไม้...ประหลาด.......ปลูก

ไว้...ท่ามกลาง...สายลม...อยากให้...เพื่อนมาชม..กล้วยไม้...พันธุ์เณรีนรา........พี่ชายข้า

นำมา....ข้าเก็บไว้...ในทรงจำ....แต่ยาม....ข้าเป่าขลุ่ย....ข้าต้องลืม...ซึ่งทรงจำ.....มูซา

ครูข้าพร่ำ...ข้าต้องจำ...ไว้ใส่ใจ......ข้าอยากบอก....กับพวกเจ้า....หญิงเช่นเรา...เจ้าควร

ใส่ใจ...จันทร์เด่น...งามเช่นไร.......โปรดจำไว้....ข้าหญิงจันทร์เพ็ญ.....ข้าบอกเจ้าไม่ได้...

อาจารย์สั่งไว้....อย่าให้เห็น....แม่บอก....ข้าคือ...หญิงจันทร์เพ็ญ....เป็นเช่นใด........ข้า

อยากรู้จัง............."





....................เณรและภูผานั่งนิ่งอยู่บนหลังคาศาลาวัดในขณะที่มือขวาถือค้อนตอกตะปู...ลุง

สียืนขึ้นอย่างตั้งใจฟังเสียงขลุ่ย...หลวงปอวางไม้กระดานลงกับพื้น...ในขณะที่คนอื่น ๆของกลุ่มก่อ

สร้างต่างก็หยุดนิ่งฟังเสียงขลุ่ยประหลาดที่ไพเราะที่ดังแว่วมาทางป่าช้า...ที่สองพี่น้องตระกูลนรากำลัง

บรรเลงอยู่.......

....................เสียงขลุ่ยมันไพเราะจับใจ..และสร้างความรัญจวนใจให้แก่ผู้ที่ได้ฟัง...เสียง

ขลุ่ยแรกดังออกมาเป็นเสียงประสานที่ผู้ฟังไม่อาจรู้ได้มันคือบทเพลงขลุ่ยใด...และตามด้วย

เสียงขลุ่ยเดียวที่ผิวแผ่วเป่าตามดุจลูกคลื่นไล่ตามเสียงขลุ่ยประสานเสียงขลุ่ยแรก.....

.....................มันช่างเยือกเย็นและสุขใจอย่างบอกไม่ถูก..เสมือนเสียงขลุ่ยนั้นแทรกเข้า

ไปอยู่ในหัวใจของผู้ฟัง...และโอบล้อมหัวใจนั้นไว้ด้วยเสียงเพลง.....

.....................ภูผามองสบตากับเณรในขณะที่กำลังฟังเสียงขลุ่ยที่ได้ยินเป็นครั้งแรกใน

ชีวิต..เขาสลัดหัวอย่างแรงเพื่อให้ตื่นจากฟังเสียงขลุ่ยอันรัญจวนใจ...แล้วรีบถามเณรเพื่อ

ต้องการรู้บางสิ่งบางอย่าง....

............................."เสียงขลุ่ยนี้..คือเสียงขลุ่ยของโนรีหรือ"

......................เณรส่ายหน้าแทนคำตอบ ภูผาจึงถามกลับอย่างสงสัย

............................."หมายความว่าอย่างไร"

......................เณรจ้องหน้าภูผาแล้วอธิบายตามสิ่งที่รู้

............................."เสียงขลุ่ยที่ดังประสานกันราวเสียงขลุ่ย 10 เลา..คือเสียงขลุ่ยที่

โนรีเป่าเพียงเลาเดียว...ส่วนเสียงขลุ่ยที่เป็นเสียงเอกที่เป่าไล่ตามเป็นเสียงขลุ่ยโมลี"

......................ภูผาทำท่าฉงนและตกตะลึงที่ได้ฟังเณรอธิบาย ก่อนเอ่ยขึ้น

.............................."น้องของเจ้า..ไม่ใช่คนธรรมดา"

.............................."ใคร"

.............................."โนรี"

.............................."ทำไม"

.............................."เสียงขลุ่ยแรก..ฟังดูเป็นอิสระ..เสียงขลุ่ยสองถูกบังคับให้เป่า

ตาม"

.............................."แล้วไง"

.............................."มันไพเราะและประสานกันเป็นเลิศ"

....................เณรหัวเราะแล้วถามกลับ

.............................."นี่หรือที่เจ้าว่า..โนรีไม่ใช่คนธรรมดา"

.............................."ไม่ใช่..ข้าจะเล่าความฝันข้าให้เจ้าฟังต่อ..แล้วเจ้าลองเปรียบ

เทียบดู..ในฝันข้าเห็น..กล้วยไม้พันธุ์เณรีนราของเจ้าหลายต้นลอยวนเวียนอยู่รอบตัวของโนรี

ขณะถือขลุ่ย...บนท้องฟ้ายามดึกมีดวงจันทร์เพ็ญส่องแสงอยู่...และแสงจันทร์กระทบร่าง

ของโนรี...ก็มีแสงจันทร์เพ็ญเรืองรองออกมาจากร่างกายของโนรีอย่างมากมาย...ก่อนที่โนรี

จะบอกข้าว่า..เรามาจากจันทร์เพ็ญ"

....................เณรนิ่งอย่างใช้ความคิด..ก่อนถามความเห็นของภูผา

............................"แล้วเจ้าคิดอย่างไร"

............................"ข้าคิดว่ามันเป็นความจริง..เจ้าดูให้ดีว่าโนรีแตกต่างจากผู้หญิงอื่น

ไหม..เพียงแค่เจ้าหรือข้า..และคนในหมู่พวกเราเห็นโนรีต่างก็สุขใจ..ร่างกายของนางเหมือน

มีแสงประหลาดเย็น ๆออกมาจากตัวแต่พวกเราไม่เห็นเอง...บางทีความฝันของข้าเกี่ยวกับ

จันทร์เพ็ญอาจไขปริศนาของโนรี...เมื่อนางต้องแสงจันทร์เพ็ญ"

....................เณรนั่งนิ่งโดยไม่พูดสิ่งใดอีก..เป็นขณะเดียวกับที่เสียงขลุ่ยได้เงียบหายไป

แล้ว...

....................บนโขดหินที่โนรีนั่งอยู่บริเวณฮวงจุ้ย...โนรีมองมาที่โมลี..สายตาของสองพี่

น้องประสานกัน...เสียงขลุ่ยของโน๊ตเพลงที่โมลีเป่าไล่ตามเสียงขลุ่ยของโนรี 5 เสียงสุดท้าย

โนรีได้ฟังมัน....โนรีมองน้องสาวของตัวเองด้วยสายตาที่อ่อนโยน..และแปลกใจที่โมลีเป่า

เพลงขลุ่ยเพลงใดออกมา...เพราะในขณะที่ตนเองเป่าขลุ่ยอยู่นั้น...ตนเองไม่มีความทรงจำ

ในบทเพลงหรือเสียงขลุ่ย..การเป่าขลุ่ยเป็นได้แค่การเป่าขลุ่ยตามอารมณ์แห่งใจ...แม้โมลีจะ

เป่าตามเพียงใดโนรีก็มิอาจรับรู้

.....................การเป่าขลุ่ยของโมลีเป็นการเป่า..โดยอาศัยความทรงจำอันเป็นเลิศ..เด็ก

น้อยจึงเป็นอัจฉริยะในเรื่องของความทรงจำ...ซึ่งเป็นตัวเด่นของเรื่องเล่านี้ในเวลาต่อมา.....

 

.....................อาหารมื้อเย็นของเหล่าบุรุษจากเมืองปัตตานีบนศาลาวัดโนรี...การก่อสร้าง

ต่อเติมศาลาวัดรุดหน้าไปมาก..กลุ่มชาวบ้านและกรรมการวัดได้แยกย้ายกลับบ้านในตอนเย็น....แม่

ครัวยกอาหารมาให้กับลุงสีกับพวกที่นั่งล้อมวงกินข้าวเพิ่มขึ้นอีก...

............................."นี่ถ้ามีเหล้าตบท้ายอาหารเย็นมื้อนี้ ..ข้าว่ามันวิเศษเลย" มนูเริ่มเอ่ยเพื่อ

หยั่งเสียงลุงสีและพรรคพวก...ด้วยตนเองอยากเหล้าเต็มแก่

.....................คอเหล้าในกลุ่มเช่น ชาญ หลวงปอ ดำ เกี่ยวและเดี่ยว ต่างถูกใจคำพูดของมนู...

ด้วยอดเหล้ามาหลายวัน...ได้พร้อมใจกันหันไปมองลุงสีเพื่อดูอาการทันที..แต่ลุงสีกลับเคี้ยวข้าวอย่าง

เอร็ดอร่อยโดยไม่สนใจฟังหรือหันมองดูคอเหล้าทั้งหลาย..ด้วยรู้ทันจึงอาศัย "ความสงบสยบความ

เคลื่อนไหว"..คอเหล้าทั้งหลายจึงต้องหันมากินข้าวต่อด้วยจนใจ ก่อนที่ลุงสีจะเอ่ยต่อ..

............................."เณร..นังหนูสองคนมันลูกเต้าเหล่าใคร"

............................."น้าบันตา..ที่ข้ากับภูผาเอาเหล้าไปฝากไง" เณรหยุดเคี้ยวข้าวและตอบ

............................."นังคนพี่ผิวพรรณมันผุดผ่องดีจริง ๆ"

............................."ลุงน่าจะถามภูผามันดูนะ..ข้าเห็นมันมองเอา..มองเอา.......เหมือนมัน

จะเอาไปอยู่เมืองปัตตานีด้วย" เณรแกล้งพูดกระเส้าภูผาเพื่อให้ลุงสีรู้พฤติการณ์ของลูกชาย.....

พร้อมกับชำเรืองดู.......ก็เห็นญาติผู้พี่กำลังสำลักข้าวด้วยโดนคำพูดจู่โจม

............................"พ่อ..เคยเห็นลิงมันวิ่งขึ้นต้นไม้..ไปเอากล้วยไม้ระหว่างทางไหมเล่า...ลิง

มันเอามาให้สาวที่ผิวพรรณผุดผ่องดีจริง ๆของพ่อนั่นแหละ" ภูผาเอ่ยโต้ฟ้องเหน็บแนมเณรอย่าง ไม่

ยอมรับว่า ตนเองชอบโนรีเพียงคนเดียวแต่ยังมีเณรอีกคนหนึ่งลุงสีได้ฟังถึงกับหัวร่ออย่างอารมณ์ดี

พลางเอ่ยขึ้น

............................"อย่าว่าแต่พวกเอ็งชอบนังหนูนั่นเลย..ข้าเองก็ชอบมันว่ะแถมยังนึก

รักอีกด้วย"

..................................."หา" ผู้ร่วมวงอาหารมื้อเย็นอุทานอย่างพร้อมเพรียงกัน..

พร้อมจ้องมองลุงสี

............................."นี่พวกเอ็ง..อย่ามาคิดอกุศลกับข้านะโว้ย..ที่ข้าพูดนี่...ข้าหมาย

ถึง..รักนังหนูนั่นเหมือนลูกหลาน..เพราะดูท่า..นอกจากจะน่ารักสะสวยแล้ว..ยังเป็นคนอ่อน

โยนมีน้ำใจ..ข้าชอบ...ถ้านังหนูมันโตเป็นสาวเต็มตัว..ข้าว่าคงมีหนุ่ม ๆหลายคนหลงรักจน

เพ้อถึงเชียว"

............................."คงเป็นอย่างลุงว่า" เดี่ยวเอ่ยเห็นด้วยกับประโยคหลังที่ลุงสีพูด

............................."เสียงขลุ่ยเมื่อตอนใกล้เที่ยง..เณรมันบอกสองพี่น้องเป็นคนเป่า"

เกี่ยวเอ่ยคุณสมบัติเด่น..ที่คนในกลุ่มกำลังพูดขึ้นมา..เพื่อเพิ่มประเด็นการสนทนาให้เข้มข้น

ขึ้น

............................."เณรมันบอกทุกคนที่ถามมันเรื่องนี้หมดแล้ว" ดำบอกขัดเพื่อให้เห็น

ว่าคำพูดของเกี่ยวเพื่อนของตนเชย

............................."มันเป็นเสียงขลุ่ยที่ฟังแล้วแปลก..แต่มันไพเราะรัญจวนใจจริง ๆ"

หลวงปอแสดงความเห็นบ้าง

............................."นังหนูสองพี่น้องนั้น..มันเป่าขลุ่ยอย่างนี้ทุกวันเลยหรือเณร" ดำหัน

ไปทางเณรแล้วถาม

............................."ข้าได้ยินเป็นครั้งแรก" เณรตอบ

.....................คำพูดของเณรทำให้ทุกคนหันไปมองอย่างสงสัย ....ดำจึงเอ่ยถามต่อ

............................."หมายความว่าอย่างไร..ในเมื่อเจ้าอยู่ที่นี่และรู้จักสองพี่น้องนั่น..น่า

จะได้ยินเสียงขลุ่ย"

............................."ข้าได้ยินแต่ละคนเป่าบ่อยครั้ง...แต่เสียงขลุ่ยที่สองพี่น้องเป่าพร้อม

กัน..ข้าได้ยินเป็นครั้งแรก" เณรอธิบายทำให้คนในกลุ่มเข้าใจ







....................สองวันต่อมาเป็นวันพระขึ้น 15 ค่ำคืนจันทร์เพ็ญ..ภูผาเอ่ยถึงเรื่องที่ตนกำลัง

คิดให้กับเณรก่อนออกจากที่พักยามเช้า

............................"เณร..ข้าต้องการพิสูจน์"

............................"เจ้านี่ไม่เข้าท่าเลย" เณรเอ่ยตำหนิญาติผู้พี่

............................"เณร..เจ้าฟังดูให้ดีนะ..กว่าจะถึงคืนจันทร์เพ็ญนี่..เราต้องรอกันเป็นเดือน..

แล้วงานก็ใกล้จะเสร็จแล้ว...ข้าต้องกลับเมืองปัตตานี...หากไม่ได้พิสูจน์เรื่องที่ข้าฝัน...มันจะคาใจข้า

ตลอดไป...เจ้าไม่อยากรู้หรือว่าน้องเจ้าเป็นเหมือนที่ข้าฝันถึงไหม" ภูผาอธิบายเพื่อให้เณรคิด

ตาม

.....................เณรยืนนิ่งอย่างใช้ความคิด..ด้วยตนเองก็อยากรู้เรื่องของโนรีเช่นกัน...

และคล้อยตามเหตุผลหลาย ๆอย่างที่ภูผาเอ่ยอธิบายแก่เขาถึงโนรีในหลาย ๆวันที่ผ่านมา...

อีกทั้งเณรเองก็คิดว่า โนรีแตกต่างไปจากแม่และน้องสาวของนาง..และยังแตกต่างจาก

ผู้หญิงอื่นที่เขาเห็น.."ผู้หญิงที่มีพลังแห่งความเย็นแผ่ออกมา" เมื่อได้พบเห็นนาง..ทุกคน

ต่างก็คลายทุกข์ร้อน..และเป็นสุขทันที..

............................"เจ้าจะพิสูจน์อย่างไร" เณรถามวิธีการของภูผา

............................"คืนนี้..หากจันทร์เพ็ญขึ้นสูงบนฟ้า..เราจะไปซุ่มดูโนรีที่บ้านของ

นาง...และหากนางออกมานอกบ้าน.....และปะทะกับแสงจันทร์เพ็ญเมื่อไร....ผลเป็นเช่นไร

เป็นอันจบ..และข้าจะไม่กวนใจเจ้าอีก"

............................"แล้วถ้าโนรีไม่ออกมารับแสงจันทร์เพ็ญล่ะ"

............................"ข้าก็ขอไหว้วานเจ้า..ให้ช่วยพิสูจน์ให้ข้าในวันเพ็ญต่อไป...เพราะ

ข้าคงต้องกลับเมืองปัตตานีก่อนวันเพ็ญหน้าแน่นอน" ภูผาพูดขอร้อง

....................เณรและภูผาต่างจ้องมองตากันโดยไม่พูดอะไร..แต่เณรรู้สึกว่า "ภูผาช่างมี

ความเพียรพยายามที่จะรู้ในสิ่งที่ตนเองอยากรู้มาก"

....................เณรและภูผาต่างทำงานตามปกติ..แต่ภูผานั้นอยากให้ถึงเวลากลางคืนโดยเร็ว....

....................บันตา โนรีและโมลีมาทำบุญที่วัดในวันพระ..พร้อมกับชาวบ้านอีกจำนวนหนึ่ง..และ

ได้เข้าไปในตลาดเมืองสุราษฎร์ธานีก่อนกลับบ้านจนพลบค่ำ




....................เริ่มดำสงัดค่ำคืนที่วัดโนรี..เณรและภูผาเดินแฝงตัวออกจากวัดไปในความมืดมุ่ง

ตรงไปที่บ้านของโนรี..ก่อนที่จันทร์เพ็ญจะขึ้นสูงจนส่องสว่างกระจายไปทั่ว...และไปซุ่มแอบมองอยู่ที่

หน้าบ้านของโนรีหลังพุ่มไม้อันเป็นแนวเขตรั้ว...

............................."ข้าให้เวลาเจ้าแค่เที่ยงคืน..หากไม่มีปรากฎการณ์ใดเจ้าต้องกลับ" เณร

เอ่ยย้ำกระซิบกับภูผา

............................."ข้ารู้แล้วน่า"...................