พระโพธิสัตว์พญาช้างนาฬาคิรี(ธนปาล)พระพุทธเจ้าในอนาคต

.........ขอบคุณครับ...ขอให้ท่านเจริญยิ่ง ๆขึ้นไปนะครับ....

 

....................แสงอาทิตย์แสงแรกในแต่ละวัน........หากบุคคลที่ไม่มีความตั้งใจดู

จริง ๆ..จะไม่สามารถเห็นหรือสัมผัสกับมันได้เลย.....แต่ผู้ที่เฝ้ามองดูสังเกตการณ์อยู่ตอน

เช้ามืด....ตั้งแต่ความสว่างเริ่มจับขอบฟ้า..และ มองไปทางทิศที่ดวงอาทิตย์จะขึ้น....และ

เฝ้ามองดูอยู่อย่างใจจดจ่อ......จนเมื่อเห็นขอบกลมดวงอาทิตย์เริ่มโผล่ขึ้นมาแสงอาทิตย์

แสงแรกจะพุ่งออกมาสู่โลกด้วยความเร็ว...และเขาจะรับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงอันงดงาม..

.....................ความมืดจะถูกความสว่างค่อย ๆ ไล่ไปทีละน้อย...ทั้งร่างกายของเขา

จะมีความรู้สึกของความเย็นร้อนปรับตัวกันอย่างรวดเร็วจนรู้สึกได้....ดอกไม้ที่จะบานเมื่อ

ต้องแสงอาทิตย์และรอคอยแสงอาทิตย์อยู่......ยามเมื่อต้องแสงอาทิตย์แสงแรกที่พุ่งสู่

โลกจะค่อย ๆ สั่นไหวและแย้มบานขึ้นอย่างช้า ๆ อย่างงดงาม...ดอกทานตะวันจะค่อย ๆ

เคลื่อนดอกของมันที่ห้อยตกอยู่ชูขึ้นรับแสงตะวันทันที...อันเป็นพฤติการณ์ที่ผู้คนที่คอยดู

อยู่จะพบเห็นความงดงามเหล่านี้ได้....

.....................ทันทีที่แสงอาทิตย์แสงแรกสาดส่องมาที่หลุมศพของวัดโนรี..และส่อง

ไปที่ป่าช้าวัดในเมืองสุราษฎร์...ทางเจ้าหน้าที่ประจำหลุมศพที่วัดโนรี..ต่างก็โปรยดอกไม้

และทรัพย์สินเงินทองลงไปในหลุมจนทั่ว.....ในส่วนของวัดในเมืองก็จะบรรลงดนตรีเครื่อง

สายของคนจีนประโคมขึ้นพร้อมกันอย่างดังก้องกังวาน...เจ้าหน้าที่ประจำหลุมแต่ละหลุม

ต่างก็ช่วยกันยกโลงศพขึ้นมาและแบกหามไปยังรถลากที่มีจำนวน 54 คัน...นอกจากนี้ยังมี

รถลากและเกวียนร่วมอีก 80 เล่ม..ที่ใช้ในขบวนแห่ศพครั้งนี้.....

....................ขบวนแห่ได้เริ่มออกเดินทางเมื่อจัดขบวนเสร็จ....โดยมีชาวจีนแต่งชุด

ทหารสมมุติขึ้นจำนวน 20 คนถือหอกและธงโบกปลิวไสวอยู่บนหลังม้านำหน้าขบวน..และ

มีชาวจีนแต่งชุดทหารถือหอกและธงอยู่บนหลังม้า......เดินขนาบข้างขนานไปกับขบวนทั้ง

สองด้าน....สมมุติให้เหมือนกับทหารคุ้มครองฮ่องเต้หรือจักพรรคดิจีน.จัดระยะยาวจนสุด

ขบวน.........

.....................ต่อจากทหารนำหน้าขบวนจะเป็นขบวนเครื่องสายดนตรีจีนบรรเลง

เพลงอย่างอึกทึกครึกโครม...ต่อจากขบวนเครื่องสายดนตรีจะเป็นขบวนถือป้ายผ้าขนาด

ใหญ่เขียนอักษรจีนจัดเป็นคู่ ๆ...และตามด้วยขบวนกระถางธูป...พร้อมต่อด้วยรูปภาพของ

ผู้ที่นอนอยู่ในโลงศพ..อันทำให้รู้ว่าศพมีรูปร่างหน้าตาอย่างไร...ต่อจากนั้นก็เป็นขบวนรถ

ลากโลงศพจำนวน 54 คัน..และตามด้วยรถและเกวียนร่วมขวนอีก 80 คัน..พร้อมกับญาติ

พี่น้องลูกหลานเดินตามกันมาเป็นขบวนยาว...มันเป็นขบวนแห่ศพที่ใหญ่โตอลังการ

และยาวเป็นกิโล..แต่มีความสวยงามเป็นที่สุด.....

.....................ชาวบ้านที่มาดูขบวนแห่อันอลังการทั้งสองข้างทาง..ต่างดูด้วยความ

ตื่นตาตื่นใจอย่างที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อน...ประทัดสีแดงหรือระเบิดกระดาษที่ชาวจีนผลิต

ขึ้นได้ถูกจุดระเบิดเสียงดังกัมปนาทเป็นระยะ ๆ ตลอดทาง..อันแสดงให้เห็นความสุขสนุก

สนานรื่นเริงของขบวนแห่ศพที่ไร้ซึ่งความเศร้าหมอง.....

.....................จากวัดในเมืองที่อยู่ในเมืองสุราษฎร์มาถึงวัดโนรีซึ่งอยู่ไกลออกมาพอ

ประมาณ...ทำให้ขบวนแห่เป็นไปอย่างล่าช้า...แต่แปลกตรงที่แสงแดดกลับไม่แรงกล้า

เพราะจะมีเมฆใหญ่บังแสงแดดให้ความร่มรื่นกับขบวนแห่ ..ประดุจหนึ่งว่า "มีเทพยดาที่

รับรู้ในความกตัญญูของพวกเขา..บันดาลให้การช่วยเหลือพวกเขาให้พิธีแห่เป็นไป

อย่างร่มเย็นและราบรื่น".......

 

....................จากความล่าช้าของขบวนแห่....ทำให้คนที่รอพิธีฝังอยู่ที่วัดโนรี

กังวลใจ..เพราะไม่รู้ว่าขบวนแห่มาถึงไหนแล้ว...จะทันฤกษ์ที่จะเอาศพทั้ง 54 ศพ

ลงหลุมที่วัดโนรีหรือไม่....

....................โนรีซึ่งอยู่ในชุดสีขาว ...ซึ่งรออยู่ในพิธีที่ป่าช้าวัดโนรีพร้อมกับ

บันตา โมลีและพี่เณร ร่วมชาวบ้านอื่น ๆ..เห็นความล่าช้า....

....................นางจึงได้นำม้าที่เทียมเกวียนอยู่ออกมาใส่อานม้า..และขึ้นขี่ควบออก

ไปจากป่าช้าทันที.....

....................ภาพของผู้หญิงจันทร์เพ็ญที่ควบม้าออกมา....ทำให้เส้นผมของ

นางและชุดชาวยาวพลิ้วแผ่วไปตามสายลมที่ปะทะมา.....หน้าผากของนางไร้เส้น

ผมปิดบังทำให้เห็นดวงหน้าของนางเต็ม ๆ ..รัศมีแห่งความงามและเยือกเย็นแผ่ไป

ทั่วร่างของนาง...อันเป็นความรู้สึกที่ผู้คนที่ผ่านไปมาในงานพบและมองนาง...

.....................โนรีควบม้าออกมาจนไกลจากวัดโนรี...จึงได้ยินเสียงเครื่องสายดนตรี

ของจีนของขบวนแห่งดังแว่วมา..พร้อมกับมีเสียงประทัดดังควบไปเป็นระยะ ๆ...นางจึงเร่ง

ควบม้าไปตามเสียงนั้นอย่างรวดเร็ว...และเมื่อขบวนแห่มาอยู่ในระยะสายตาลิบ ๆ นางและ

ผู้คนที่เฝ้ารอดูขบวนแห่อยู่..ชะเง้อมองขบวนแห่..ก็ได้ประจักษ์ในความงามของขบวน

แห่ที่คดเคี้ยวไปตามถนนเหมือนงูเลื้อย..ประดุจหนึ่ง ขบวนแห่ดุจดังมังกรใหญ่ลำ

ตัวยาวกำลังเลื้อยมาอย่างช้า ๆ มาทางที่นางหยุดม้ารออยู่บนถนน..โนรีเห็นคน

แต่งชุดทหารนำหน้าขี่ม้าถือหอกและธง..เมื่อขบวนเริ่มเข้ามาใกล้...เสียงดนตรี

ประโคมกึกก้องกัมปนาทปนด้วยเสียงประทัด....

.....................ทหารนำหน้าขบวน...เห็นสาวน้อยวัยแรกรุ่นที่อยู่ในชุดขาวบน

หลังม้า..ที่มีหน้าตาหมดจดงดงาม..ผิวพรรณขาวเหลืองดุจทอง..และ มีประกาย

แห่งความเย็นรัศมีเรืองรองดุจดังเทพธิดามาปรากฎอยู่หน้าขบวน..ก็ให้เกิดความ

เย็นตาเย็นใจและสุขใจอย่างประหลาด...จนต้องมองนางไม่ว่างตา...ด้วยเสื้อผ้าที่

นางใส่ช่างขับผิวพรรณของนางให้ดูงามเรืองรองยิ่งนัก.....

......................เช่นเดียวกับโนรีได้เห็นความสวยงามของขบวนแห่..นางก็ถึง

กับตกตะลึงจนอยากเข้าไปดูใกล้ ๆ ด้วยเห็นดอกไม้ที่จัดแต่งบนขบวนรถลากที่ตั้ง

ศพงดงามนัก....

......................นางจึงชักม้าควบสวนผ่านกับขบวนแห่ไปทางข้างถนน..และ.

มองสังเกตดูไปจนสุดขบวน...นางผ่านไปยังจุดใด..ทุกคนที่ทั้งรู้จักและไม่รู้จักจะ

ต้องหันไปมองนางเป็นจุดเดียว...และกล่าวชมนางกับผู้ที่อยู่ใกล้กันในขบวนแห่

เป็นเสียงเดียวกันว่า "นางนั้นเหมือนกับเทพธิดาที่มาคอยต้อนรับขบวนแห่

อันยิ่งใหญ่และสวยงาม"....

 

....................โนรีผ่านขบวนแห่ที่มีความยาวเป็นกิโลเมตร..ก็มาถึงรถลากคันสุด

ท้าย..นางก็ได้ยินเสียงเรียกของผู้ชายอย่างดัง..มาจากท้ายขบวนแห่

............................."โนรี...โนรี"...........

....................โนรีหันไปทางต้นเสียง จึงรู้ว่าผู้ที่เรียกนางไม่ใช่ใครอื่น..แต่เป็น "ตี๋เล็ก"

ลูกคนจีนในตลาดที่นางไปซื้อของที่ร้านพร้อมกับโมลีบ่อยครั้ง...และกระดาษวาดเขียนที่

โมลีซื้อมาเมื่อวันก่อนก็คือ สินค้าของร้านตี๋เล็ก.....ตี๋เล็กเป็นเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับ

โนรีและเปรียบเสมือนเพื่อนของโนรีคนหนึ่ง......

....................โนรีและตี๋เล็กต่างยิ้มให้กัน..อันเป็นอาการของเพื่อนที่พบเห็นกัน...ย่อม

ต้องดีใจ........โนรีชักม้าเดินเข้าหาตี๋เล็กที่กำลังถือกล่องใบหนึ่งเดินตามขบวน...ตี๋เล็กจึง

เอ่ยขึ้น....

............................"โนรี..ทางวัดส่งลื้อ(เธอ)ให้มารับอั้ว(ฉัน)กับขบวนแห่หรือ"

............................"ไม่ใช่หรอกตี๋เล็ก..อั้วควบม้ามาดูเอง...อั้วอยากดูขบวนแห่

ของลื้อสวยงามและยาวมากเลยนะ"

............................"พวกอั้วปิดร้านในตลาดหมด..และมากันหมดเมืองเลย ย้ายโลง

ศพมาทั้งหมด 54 ศพ"

............................"ศพที่อยู่ในโลงบนรถลากข้างหน้าลื้อเป็นศพใครหรือ..ตี๋เล็ก"

โนรีถามอย่างสงสัย

............................"อากงกับอาม้าของอั้วเอง..มาอยู่ที่วัดลื้อ ลื้อต้องดูแลอากงกับ

อาม้าอั้วดี ๆ นะ..ไม่อย่างนั้นลื้อซื้อของร้านอั้ว...อั้วไม่ลดให้ลื้ออีกนะ"

.....................คำพูดของตี๋เล็กทำให้โนรีถึงกับกั้นหัวเราะไม่อยู่..ด้วยขำในนิสัยติด

สินบนของเพื่อนชาวจีน.....

............................."เออน่า...อั้วจะดูแลอากงกับอาม้าลื้ออย่างดีเลย..ถ้าว่างอั้วจะ

มาเป่าขลุ่ยให้ท่านทั้งสองฟัง ..ดีไหม"

............................."ดีมาก ..ดีมาก..ลื้อดีจริง ๆ " ตี๋เล็กเอ่ยชมพร้อมกับมอง

โนรีอย่างไม่วางตาด้วยรู้สึกว่าวันนี้นางสวยงามน่ารักเป็นพิเศษ จนโนรีต้องเอ่ยถาม

............................."มองอะไรจังเลยตี๋เล็ก"

............................."วันนี้..ลื้อดูสวยจังเลย"

.....................คำพูดของตี๋เล็กทำให้โนรีถึงกับหน้าแดง..และยิ้มอย่างเขิน

อาย..ก่อนที่จะควบม้าไล่ขึ้นไปยังหัวขบวน...เพื่อกลับไปรายงานให้คนในวันโนรีที่

เตรียมการอยู่ทราบ.......

.....................โนรีควบม้ากลับมาที่ป่าช้าวัดโนรี..แล้วบอกจุดที่ขบวนแห่ศพกำลัง

เคลื่อนเข้ามากับคนในวันที่รออยู่...และนางก็ควบม้ากลับออกไปอีกครั้ง...แต่ครั้งนี้ไม่ใช่

ไปดูขบวนแห่ศพ...แต่นางย้อนกลับไปที่บ้านเพื่อไปเอา ขลุ่ยที่นางไม่ได้นำติดตัว

มาเพื่อทำการบางอย่าง......

......................ขบวนแห่ศพอันยาวเหยียดเคลื่อนเข้ามาที่ป่าช้าวัดโนรีอย่างช้า ๆ

พร้อมกับเสียงสวดของซินแสที่รออยู่ที่ป่าช้าจำนวนหนึ่งเริ่มสวดพึมพำ...เจ้าหน้าที่ในแต่

ละหลุมได้ลงจากเนินไปนำโลงศพแต่ละโลงแบกหามขึ้นมา..เพื่อเตรียมลงฝังหลุม...ญาติ

พี่น้องของแต่ละพวกได้เดินมาที่หลุมที่ตั้ง.........และล้อมที่หน้าหลุมบริเวณฮวงจุ้ยอย่าง

ยินดี........ขบวนทหารและรถลากอีกทั้งวงเครื่องสายจีนรออยู่เชิงเนินนอกรั้วของป่าช้า...

.....................หลังจากทุกหลุมได้วางโลงศพลงยังหลุมเรียบร้อยแล้ว...ญาติพี่น้อง

และลูกหลานของผู้ที่อยู่ในโลงต่างก็โปรยแบ๊งค์กงเต็ก(ธนบัตร)ลงยังหลุมพร้อมทรัพย์สิน

อื่น...และเหล่าซินแสได้สวดมนต์พร้อมกับสั่งให้เจ้าหน้าที่เอาดินกลบโลงศพทุกหลุม...

และสั่งให้ญาติพี่น้องลูกหลานนำกระถางธูปมาตั้ง..พร้อมแจกันดอกไม้..และเครื่องเซ่น

พร้อมให้ทุกคนจุดธูปบูชากราบไหว้ศพ...และทำพิธีเผากระดาษเงินกระดาษทอง..และ

แบ๊งค์กงเต็กอีกส่วนหนึ่งที่หน้าหลุมศพนั้น......ภาพถ่ายของเจ้าของหลุมที่อยู่ในโลงใต้

พื้นดินพร้อมกับป้ายวิญญาณถูกติดตั้งไว้ที่กำแพงหินอ่อนโค้งหน้าหลุมศพ.....

......................จนใกล้เสร็จพิธีฝังศพ..ขณะที่ธูปดอกสุดท้ายที่ตี๋เล็ก และ

"หมวยเล็ก" น้องสาวของตี๋เล็กวัยเดียวกับโมลี...กำลังปักอยู่ที่กระถางธูปหน้า

ภาพถ่ายและป้ายวิญญาณของอากงอาม้า..เป็นบริเวณเดียวกับที่ เตี่ย แม่ และ

ญาติผู้ใหญ่ยืนล้อมอยู่.......

 

....................ฉับพลันนั้นเองก็ปรากฎเสียงขลุ่ยดังแผ่วแว่วมาแต่ไกล..และใกล้

เข้ามาบริเวณที่กลุ่มชาวจีน......และชาวสยามที่มาร่วมพิธีฝังศพจับกลุ่มยืนอยู่ที่

ฮวงจุ้ย......

.....................มันเหมือนมีเสียงขลุ่ยประมาณ 10 เลาถูกเป่าบรรเลงออกมา

พร้อมกัน..ดังก้องกังวานไปทั่วบริเวณนั้น...ทุกคนพยายามมองหาที่มาของเสียง

ขลุ่ยไปรอบ ๆ แต่ก็ไม่พบเห็นคนเป่าขลุ่ย....

.....................บันตา โมลี พี่เณร และคนอื่น ๆที่เคยได้ยินเสียงขลุ่ยนี้ต่างก็รู้ดี

ว่า เสียงขลุ่ยนี้ คือ "เสียงขลุ่ยของโนรี"....แต่ชาวจีนกลุ่มใหญ่ที่อยู่ในเมืองซึ่งไม่

เคยได้ยินได้ฟังมาก่อนก็ให้รู้สึกสงสัยและฉงนที่ไม่ทราบว่า "ผู้ใดมาเป่าเสียงขลุ่ย

นี้" มันช่างไพเราะจับใจชวนฟัง..ทำให้เคลิบเคลิ้มหลงใหลอย่างยิ่ง

.....................ตี๋เล็กได้เคยฟังเสียงขลุ่ยของโนรี...ที่บางคืนมันเคยแว่วดังมา

ตามสายลมเข้าไปในเมืองสุราษฎร์ซึ่งทำให้ตี๋เล็กเกิดความสุขใจอย่างประหลาด..

แต่ขณะนี้เขาได้ยินมันอย่างถนัด...ทำให้หัวใจของตี๋เล็กสท้านตรึงจิต...

.....................ทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นมีความรู้สึกว่า "เสียงขลุ่ยนี้ดังมาจากหลัง

เนินเขาที่อยู่ด้านหลังที่ตั้งฮวงจุ้ย" ...และกำลังดังใกล้เข้ามา...สายตาทุกคู่จึงจับ

จ้องไปที่ยอดของเนินสูงเหนือหลุมศพอันเป็นที่ตั้งฮวงจุ้ย....

..................และทันใดนั้นเอง..สายตาทุกคู่ก็พบกับ "ร่างของหญิง

สาววัยแรกรุ่นซึ่งอยู่ในชุดขาวนั่งอยู่บนหลังม้า....นางคือ ผู้หญิงที่ควบม้า

สวนกับขบวนแห่..ที่ทุกคนที่พบเห็นต่างชื่นชมว่า "นางเหมือนเทพธิดาที่

มาต้อนรับขบวนแห่อันยิ่งใหญ่และสวยงาม"..........

..................ทุกคนต่างเห็นนาง"กำลังเป่าขลุ่ยอยู่บนหลังม้าเดินจาก

หลังเนินเขามายังหน้าเนินสูง...และ..นางค่อย ๆลงจากหลังม้าในขณะ

เป่าขลุ่ยอยู่..แล้วเดินมานั่งที่ก้อนหินใหญ่บนเนิน.....โดยที่ม้าของนาง

ค่อย ๆนั่งหมอบลงข้าง ๆของนางตรงก้อนหิน.."มันเป็นภาพอันงดงาม

ของหญิงสาวที่สวยงามผิวพรรณผุดผ่องเรืองรองตระการตา..ลักษณะ

เยือกเย็นและอ่อนโยน...พร้อมกับบทเพลงของเสียงขลุ่ยอันไพเราะจับ

ใจ..จนทำให้ทุกคนที่อยู่ในที่นั้น....เกิดความหลงใหลประทับใจเหมือน

ต้องมนต์สะกด...ท่วงทำนองของเพลงขลุ่ยแม้ไม่มีบทเพลงให้แปล...แต่

ภายในจิตใจของผู้ฟังแต่ละคน...สามารถทราบความหมายและเกิดความ

รู้สึกได้ว่า "เสียงขลุ่ยนั้นหมายถึงสิ่งใด"



........"แดนสงบ..ร่มเย็นและ..เงียบเหงา....รอผู้เฒ่า..ชาวจีน..มานานหนา.......

...........หลับให้สุข..ภายใต้..พสุธา....อย่างห่วงหา..ลูกหลาน..ยังอาจิณ.........

..........เพลงขลุ่ยนี้..ข้ายินดี..บรรเลงให้....ถึงแสนไกล..ก็ส่งใจ..ให้ไปสิ้น........

..........ขอลูกหลาน..ชาวจีน..จงได้ยิน....มีชีวิน..เพื่อพวกท่าน..ได้สุขใจ........

.......โปรดคิดถึง..เฒ่าชาวจีน..ผู้อาภัพ....ชีวิตอับ..ในแดนแม่..แสนโศกสัญญ์....

..........ดั้นดลมา..สยาม..ด้วยใจบีบคั้น....เหนื่อยงาน..พัลวัน..แสนเศร้าใจ......

...........ตัดอาลัย..เพื่อความสุข..วันข้างหน้า....จนชีวิต..โสภา..ท้องฟ้าใส......

...ก้าวนำพา..ชาติตระกูล..จนเกรียงไกร....ขอเทิดไท้..เฒ่าชาวจีน..นิรันดร์กาล"



....................เสียงขลุ่ยบรรเลงจบ..โนรีค่อย ๆยืนขึ้นและมองลงมาที่เหล่าผู้ที่

อยู่เบื้องล่างด้วยสายตาที่อ่อนโยนและเปี่ยมไปด้วยความโอบอ้อมอารี...ซึ่งนาง

เองก็มีความสุขใจอย่างลึก ๆ...โนรีดึงเชือกม้าให้ยืนขึ้นก่อนที่จะขึ้นขี่ลงไปทาง

ด้านหลังเนิน.....

....................ตี๋เล็กปลื้มปิติที่ได้ฟังเสียงขลุ่ยอันไพเราะนี้..จึงได้วิ่งออกมา

จากกลุ่มเล็กน้อย..พร้อมตะโกนขึ้นอย่างดังท่ามกลางความสงบ...

........................."ขอบใจลื้อมากนะ ..โนรี"

....................โนรีหันกลับมามองแล้วก็ยิ้มให้อย่างอ่อนโยนและเบิกบานก่อนจะ

ลับไป..............

....................หมวยเล็กเดินเข้ามาหาตี๋เล็กพี่ชายด้วยใจเริงร่า..พร้อมกับมอง

ไปทางโนรีและเอ่ยขึ้น...

............................"อาเฮีย..อั้วเพิ่งเคยได้ยินเสียงขลุ่ยเพื่อนลื้อ..ที่ลื้อเคย

บอกวันนี้เอง..มันเพาะดีจริง ๆ เพื่อนลื้อนี่สวยงามและเก่งนะ"

............................"อืม.." ตี๋เล็กตอบโดยสายตายังไม่ละจากโนรี

............................"อี(เธอ)..น่าจะมาเป็นอาซ้อ(พี่สะใภ้)อั้วนะ"

....................คำพูดของหมวยเล็กทำให้ตี๋เล็กหันมามองน้องสาวทันที พร้อม

กับหน้าตาตื่น ๆ พลางเอ่ยขึ้น..

............................"ลื้อลองพูดใหม่อีกทีสิหมวยเล็ก..อั้วฟังไม่ถนัด"

....................หมวยเล็กเริ่มรู้แกวพี่ชายจึงหัวเราะพร้อมกับชี้หน้าพี่ชายก่อนจะ

พูด...

............................"ฮั้นแน่..อาเฮียอั้วรู้นะว่า...ลื้อแอบชอบอาโนรีน่ะ"

....................ตี๋เล็กหัวเราะหน้าบานก่อนที่จะเอามือมาเคาะหัวน้องสาวของตน

เบา ๆโดยไม่พูดอะไร..และจึงเดินตามผู้คนทยอยออกจากสถานที่นั้น...

....................นับจากที่โนรีปรากฎกายให้ชาวจีนที่อยู่ในเมืองสุราษฎร์พบเห็น..

ด้วยประกายแห่งความเย็นในตัวนาง....และความผุดผ่องของผิวพรรณเรืองรอง

พร้อมกับเสียงขลุ่ยที่นางเป่าด้วยความไพเราะจับใจ...นางก็เป็นที่รู้จักและกล่าว

ขวัญของคนเมืองสุราษฎร์ทั่วไป.....

....................ผู้ที่พบเห็นนางไม่เคยรับรู้เรื่องราวในตำนานของ "ผู้หญิงจันทร์

เพ็ญ" มาก่อน...ต่างก็พบเห็นสิ่งประหลาดในตัวนางทั้งร่างกายและเพลงขลุ่ยที่

นางเป่า....ทั้งสองอย่างมันแตกต่างจากคนทั่วไป.."พวกเขาไม่เข้าใจว่ามันคือ

อะไร"......

 

.....ตอนที่ 48 ธรรมจากพลุบนท้องฟ้าคืนวันแห่ศพ....


....................ค่ำคืนในวันแห่ศพ พิธีฝังศพเสร็จสิ้นจนค่ำ..บริเวณรอบฮวงจุ้ยมี

การสร้างรั้วไม้ระแนงกั้นไว้รอบเปิดทางเข้าไว้ด้านหน้า...เว้นเฉพาะด้านที่ติดกับบนเนินสูง

ทางด้านหลังเพียงด้านเดียวที่ไม่ได้ล้อมไว้...คบเพลิงหลายอันถูกนำมาเสียบไว้บริเวณ

รอบรั้ว...และรอบวัด...จนบริเวณวัดสว่างไสวไปทั่ว.........

....................บริเวณลานวัดมีการตั้งเวทีการแสดง"งิ้ว"........และเวทีการแสดงรำ

มโนราห์อยู่ตรงข้ามกับเวทีงิ้วห่างกันพอประมาณที่เสียงจะไม่รบกวนกัน...

....................มันไม่มีแสงสว่างของไฟฟ้า..แต่พวกเขาได้ตัดเอาปี๊ปสังกะสีที่ใส่

น้ำตาลปี๊ปทั่วไปผ่าครึ่งหลาย ๆ อัน..นำมาตอกตะปูเข้ากับหลักไม้..แล้วเอาไฟคบ

เพลิงใส่ไว้ภายใน...แสงไฟภายในปี๊ปเมื่อส่องถูกแผ่นสังกะสีของปี๊ป..ก็จะสะท้อน

แสงออกมาเป็นไฟดวงใหญ่คล้ายสปอร์ทไลท์ส่องสว่างไปทั่วเวที.....

.....................อีกมุมหนึ่งของลานวัดถูกติดตั้งให้เป็นที่"จุดพลุ"ส่งขึ้นฟ้าพร้อม

กับไฟพะเนียง...ซึ่งเป็นที่รู้กันทั่วว่า..."ชาติจีนเป็นชาติแรกที่คิดค้นดินปืนหรือดิน

ระเบิด..และได้ดัดแปลงเอามาทำ..ประทัด..พลุ.. ตะไล้..ไฟพะเนียง..ไว้จุดในงาน

เทศกาลหรืองานพิธีต่าง ๆ...พวกเขาจัดงานฉลองการฝังศพบรรพบุรุษขึ้นที่วัดโนรี

.....................กลุ่มชาวจีนส่วนใหญ่ยังไม่กลับเข้าเมือง..ต่างก็อยู่ฉลองในตอนกลาง

คืน..ซึ่งมหรสพที่เอ่ยถึง...จะเริ่มมีการแสดงหลังจากพ่อท่านได้นำพระลูกวัดสวดอภิธรรม

แผ่อุทิศส่วนกุศลให้กับบรรพบุรุษของชาวจีนที่อยู่ภายในฮวงจุ้ย.....

 

http://palungjit.org/threads/สวดป้องกันน้ำท่วม.308168/

 

..........สาธุ..อนุโมทนาใน"บทสวดอันเป็นธรรมทานของท่าน"


ที่มอบให้ไว้แก่กระทู้ครับ..เป็นพระคุณอย่างสูง...


..........ขอให้ท่านเจริญยิ่ง ๆขึ้นไปทุกทางที่ปรารถนาครับ....

 

....................บนเนินที่ตั้งฮวงจุ้ยของแต่ละหลุมฝังศพ..ถ้าได้นั่งอยู่ที่ทำเลดัง

กล่าวสามารถมองลงมาดูมหรสพการแสดงบริเวณลานวัดได้อย่างชัดเจน....

....................ตี๋เล็กกับหมวยเล็กสองพี่น้องไม่ได้ลงไปดูการแสดงงิ้วข้างล่างเช่นเดียว

กับเตี่ย แม่ และน้องคนอื่น ๆ....แต่ได้นั่งอยู่ที่ฮวงจุ้ยของอากงอาม้าแล้วทอดตามองลงมา

ดูการแสดงข้างล่าง..... เช่นเดียวกับคนจีนอื่น ๆบางกลุ่มที่คิดเช่นเดียวกับสองพี่น้อง...

ด้วยเห็นว่า.."มันเป็นมุมมองที่สามารถเห็นดวงดาวและจันทร์ครึ่งซีกขึ้น 8 ค่ำบนท้องฟ้า..

และสามารถมองเห็นพลุไฟที่จะจุดขึ้นในเวลาค่ำคืนได้อย่างชัดเจน".......

....................โนรีและโมลีย้อมกลับมาในงานยามค่ำคืน..หลังจากได้กลับบ้านไปกับ

แม่ของตนแล้ว..โดยมีพี่เณรไปรับสองพี่น้องจากบ้านและเดินมาด้วยกัน...ทั้งสามตั้งใจจะ

ไปดูการแสดงที่เรียกว่า "งิ้ว" และ "การจุดพลุไฟขึ้นบนท้องฟ้า"..ด้วยชนบทชาน

เมืองไม่เคยมีการแสดงดังกล่าว...และทั้งสามไม่เคยพบเห็นมันมาก่อน.....

.....................โนรีและพวกเดินผ่านไปทางฮวงจุ้ยที่มีแสงคบเพลิงจุดไว้..ในขณะที่

พ่อท่านและพระลูกวัดกำลังสวดอภิธรรมอยู่...เป็นขณะเดียวกับที่ตี๋เล็กและหมวยเล็กมอง

ลงมาพอดีจึงเห็นทั้งสามคน....ด้วยความดีใจตี๋เล็กตะโกนเรียกให้ขึ้นมาหาทันที

............................"โนรี..โนรี..พวกลื้อขึ้นมานี่ก่อนเร็ว"

....................เสียงเรียกของตี๋เล็ก ทั้งสามจึงทองขึ้นไปบนเนินฮวงจุ้ย..เมื่อพบว่าผู้ที่

เรียกเป็นใคร..ทั้งสามให้รู้สึกดีใจและเดินขึ้นไปหาทันที

............................"ลื้อกับหมวยเล็ก..มานั่งทำอะไรบนนี้" ทันทีที่ถึงตัวตี๋เล็กโนรี

ทักขึ้นทันที

............................"พวกลื้อไม่รู้อะไร..บนนี้มันสามารถมองเห็นเวทีข้างล่างและพลุ

ไฟที่จะจุดชัดเจนเลย...แล้วลื้อสามารถชมดาวกับเดือนได้ด้วย"

....................ทั้งสามหันลงไปมองที่เวทีและสังเกตไปรอบ ๆ

............................."อืม..จริงของลื้อ" โนรีเห็นด้วยและหันไปมองหน้าโมลี

กับพี่เณร

............................."งั้นพวกเรานั่งดูเป็นเพื่อนกับตี๋เล็กก็ได้นี่" พี่เณรเอ่ยชวน

............................."จริงด้วย..ดูด้วยกันหลาย ๆคน ..สนุกดี" โมลีสนับสนุน

.....................หมวยเล็กเห็นมีเพื่อนร่วมดูก็ให้ยินดี..จึงได้หยิบเอาผลแอปเปิ้ลที่ใส่

จานและวางเซ่นไหว้อากงอาม้าที่ตั้งอยู่..ซึ่งบอกกล่าวลาการเซ่นไหว้แล้วจึงนำออกมา

พลางเอ่ยขึ้น..

.............................."ไม่ใช่สนุกอย่างเดียวนะ..อาโมลี..อั้วมีแอปเปิ้ลให้พวกลื้อกิน

แก้หิวด้วย"

.....................เพื่อนร่วมอุดมการณ์ในการดูมหรสพ ต่างพากันนั่งลงและหัวเราะอย่าง

รื่นเริง....โมลีคนแรกที่หยิบผลแอปเปิ้ลมาจากจานมากินทั้งลูก...โดยมีหมวยเล็กส่งผล

แอปเปิ้ลให้แก่คนอื่น...

.....................โนรีกัดผลแอปเปิ้ลไปคำเดียว..ก็ให้นึกสงสัยจึงเอ่ยถามตี๋เล็ก..

............................."ตี๋เล็ก..ลื้อไปเอาผลแอปเปิ้ลนี้มาจากไหน"

......................."เตี่ยอั้วแบ่งซื้อมากจากร้านอาโก(นับถือเป็นน้องสาวเตี่ย)ตันหยง"

............................."ถ้าเช่นนั้น..ร้านป้าตันหยงคงขายหมดแล้ว"

......................."ใช่...พวกคนจีนในเมือง..เขาซื้อไปเซ่นไหว้กันหมด...เพราะมันไม่

ค่อยมีมาขาย...จะมาทีก็ต้องรออีกนาน...เห็นอาโกบอกว่ามันถูกส่งมาทางมลายู"

............................."ป้าตันหยงบอกว่า..มันเป็นผลไม้ของฝรั่งไม่ใช่หรือ"

........................"ไม่ใช่ทีเดียวหรอก..อากงอั้วเคยบอกว่าที่เมืองจีนก็มีแอปเปิ้ลปลูก

กินกัน"

............................."แล้วอากงลื้อบอกหรือเปล่าว่า..เขาปลูกกันอย่างไร"

........................"นี่แสดงว่า..ลื้ออยากจะปลูกมันที่เมืองเราหรือ"

............................."ใช่..อั้วเอาแอปเปิ้ลที่ป้าตันหยงฝากให้แม่อั้วกิน..แม่อั้ว

ชอบรสชาดมันมาก..แต่มันหมดแล้ว...อั้วจึงอยากปลูกมันไว้ในสวน..ไว้ให้คนที่ไม่

เคยกินได้ลองลิ้มรสมัน..และบางทีก็เก็บให้ป้าตันหยงเอาไปขาย"

....................ตี๋เล็กฟังโนรีอธิบายจนเข้าใจ..จึงได้หัวเราะและส่ายหน้าช้า ๆ

พลางเอ่ยขึ้น..

............................"ลื้อไม่รู้อะไรอาโนรี..แอปเปิ้ลมันเป็นผลไม้เมืองหนาว

สภาพอากาศเมืองสยามร้อนตับแล้บอย่างนี้นี่นะ..มันไม่มีวันขึ้นเด็ดขาด"

............................"แล้วเมืองสยามไม่มีฤดูหนาวหรือตี๋เล็ก" โนรีทักท้วง

............................"จริงของลื้อ..นี่หมายความว่าลื้อจะปลูกมันตอนฤดูหนาว

นะหรือ"

............................"ใช่...ลื้อช่วยอั้วหน่อยนะ"

............................"จะให้อั้วช่วยอะไรหรือ"

............................"ก็ช่วยถามคนที่รู้วิธีปลูกแอปเปิ้ลว่าปลูกอย่างไร..และใช้

อะไรเพาะพันธุ์..แล้วลื้อก็มาบอกอั้ว"

............................"ล่าย ๆ(ได้ ๆ)" ตี๋เล็กรับคำแต่มองหน้าโนรีอย่างไม่เชื่อ

ว่า..นางจะปลูกต้นแอปเปิ้ลได้ผลอย่างที่คิด....

 

.............................."บึ้ม..บึ้ม..บึ้ม...." เสียงพลุไฟถูกจุดขึ้นไปบนท้องฟ้า

.....................เสียงพลุไฟถูกจุดขึ้นหลังพระสวดอภิธรรมเสร็จ..มันพุ่งขึ้นไประเบิดบนท้อง

ฟ้าเสียงดังกัมปนาท..อย่างที่คนชานเมืองไม่เคยเห็นไม่เคยได้ยินเสียงดังสนั่นอย่างนี้มา

ก่อน....

.....................ทั้งห้าแหงนมองดูพลุที่พุ่งขึ้นไประเบิดบนท้องฟ้า...หลังจากเสียงระเบิดก็มีประกาย

ไฟแสง สีแดง..เหลือง...เขียว... ฟ้า และหลากสีนานาชนิดแตกกระจายอยู่บนท้องฟ้าและค่อย ๆล่วง

ลงมา...โดยบนท้องฟ้าที่พลุไฟขึ้นไป..มองดูเหมือนกับ มีฉากหลังของพลุไฟถูกประดับไปด้วยความ

มืดของท้องฟ้า..ซึ่งประดับไปด้วยดวงดาวดวงเล็ก ๆ หลากสีนับร้อย ๆ ดวง..และจันทร์ครึ่งซีก....ทำ

ให้เห็นความสวยงามของพลุไฟชัดเจน...มันเกิดความตื่นตาตื่นใจแก่คนทั้งห้า....และผู้เฝ้าดูที่มางาน

คนอื่น ๆ

.....................พลุได้ถูกจุดขึ้นไปบนท้องฟ้าอีกหลายสิบลูก..เสียงดังของมันที่ขึ้นไปแตกบนท้อง

ฟ้าแต่ละครั้ง...ก็จะมีเสียงอุทาน..หรือ โห่ร้องของคนข้างล่างบริเวณลานวัด..ที่ออกเสียงเชียร์ลูก

ระเบิดบนท้องฟ้าที่แตกสีแสงอย่างสวยงามทุกนัดที่มันดัง...ความสุขของชาวบ้านย่อมมีขึ้น...เมื่อพบ

เห็นในสิ่งที่ไม่เคยเห็นเคยได้ยิน..ซึ่งมีความสวยงามอย่างประหลาดในสายตาของพวกเขา....รอยยิ้ม

จึงปรากฎบนใบหน้าของทุกคน....

....................พลุไฟที่พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า...และระเบิดเสียงดังพร้อมกับให้แสงสว่างและ

แสงสีสวยงาม....หลังจากนั้นมันก็จะค่อย ๆ ดับลงทั้งเสียงและแสงในแต่ละลูก...และลูกใหม่ก็

จะถูกจุดส่งขึ้นไปอีก..เวียนไปนับหลายลูก...และก็มีสภาพสุดท้ายเช่นเดียวกันหมด.........

....................พฤติการณ์ของมันให้ข้อคิดกับผู้คนได้เป็นอย่างดีว่า ...."ถึงแม้พวกเขาจะ

เพียรพยามที่จะขึ้นที่สูงเพื่อความโด่งดังและสวยงามหรือหรูหราแห่งชีวิต..เพื่อให้คนทั้งหลาย

ชื่นชมกัน เฉกเช่นพลุไฟที่ขึ้นไปดังและแตกให้ความสวยงามบนท้องฟ้า.......แต่ท้ายสุดแล้ว

ความโด่งดังและสวยงามหรือหรูหราแห่งชีวิตก็จะต้องดับสนิทไม่มีให้พบเห็นอีกต่อไป....

....................แต่มันจะมีปรากฎการณ์ให้หลงเหลืออยู่ได้เพียงแค่........"ความทรงจำที่

ปรากฎขึ้นที่ใจเท่านั้น...ตราบเมื่อพวกเขายังไม่ลืมมัน".............

 

.....................เสียงพลุระเบิดดังขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเสียงของมันไปกระทบกับเนินสูง

ด้านหลังฮวงจุ้ย...ทำให้เสียงดังนั้นสะท้อนกลับมายังคนทั้งห้าที่อยู่หน้าเนิน...โมลีถึงกับ

เอานิ้วชี้มือทั้งสองอุดหูไว้พร้อมกับอุทานอย่างดังแข่งกับเสียงพลุ

............................"โอ้โห..ทำไมมันดังแสบแก้วหูอย่างนี้นะ"

.....................หมวยเล็กเห็นอาการเพื่อนเช่นนั้น..ถึงกับหัวเราะด้วยเห็นเป็นเรื่อง

ตลก...จึงเอ่ยขึ้น..

............................"อาโมลี..ลื้อมาดูพลุไฟ แล้วเอามืออุดหูอย่างนี้จะได้ยิน

เสียงมันได้อย่างไร"

.....................ขณะหมวยเล็กพูดโมลีเอานิ้วออกจากหู....เพื่อฟังหมวยเล็กพูด แล้ว

เอ่ยตอบ...

............................"อั้วหนวกหู..ไม่คิดว่ามันจะดังขนาดนี้..แล้วลื้อไม่หนวกหู

หรือ"

........................"อั้วฟังมันจนชินแล้ว...พลุไฟมันต้องดูและฟังทั้งสองอย่าง..

ลื้อมาดูพลุไฟ..แล้วถ้าไม่ฟังเสียงมัน...ถือว่าลื้อดูพลุไม่สมบูรณ์นะ อาโมลี"

............................"งั้น..อั้วเอานิ้วออกจากหูก็ได้"

.....................เสียงพลุดังถี่ยิบทำให้โมลีถึงกับสดุ้งทุกครั้งที่มันดังกัมปนาท..

แต่ก็ไม่เอานิ้วอุดหูอีกด้วยเกรงว่า.."การดูพลุจะไม่สมบูรณ์อย่างหมวยเล็กแจง"

 

....................หลังการจุดพลุไฟเสร็จสิ้น..การแสดงมโนราห์และงิ้วก็เริ่มขึ้น..

เวทีของการแสดงงิ้วจะมีคนดูมากกว่า..ทั้งชาวจีนและชาวสยามคนชานเมือง..ด้วย

มโนราห์นั้นชาวบ้านเคยดูมาแล้ว..แต่สิ่งที่พวกเขาไม่เคยดูมาก่อนก็คือ "งิ้ว"...แต่แล้ว

พวกชาวบ้านก็พบปัญหาที่ฟังผู้เล่นงิ้วบนเวทีพูดกันไม่รู้เรื่อง..ไม่เข้าใจภาษาจีน...ด้วยการ

แสดงงิ้วนั้นต้องพูดเป็นภาษาจีนทั้งหมด...จึงได้ดูเพียงการร่ายรำไปมา..กับ การต่อสู้ด้วย

ทวนและดาบ..โดยไม่ได้คำนึงถึงคำพูดของผู้แสดง...และเดาเรื่องราวเอาเอง...ซึ่งชาว

บ้านก็รู้สึกสนุกสนาน..ที่นักแสดงแต่ละตัวเขียนหน้าตาดูตลกบ้าง...น่ากลัวบ้าง...และทำ

ตาลุกพองเวลาพูดส่งเสียงดัง...ของแปลกใหม่และสนุกสนานใครก็ชอบ......

.....................การแสดงงิ้วกำลังเล่นเรื่องของ "สามก๊ก"..ตอนที่เล่าปี่กับน้องร่วม

สาบานทั้งสอง คือ กวนอูและเตียวหุย...ขึ้นเขาโงวลังตั๋ง ..เพื่อไปขอให้ขงเบ้งหรือ

ฮกหลง(มังกร)แห่งเขาโงวลังตั๋งมาช่วยเหลือในการสู้รบกู้แผ่นดิน....

.....................โนรี โมลี และ พี่เณร ต่างก็ไม่เข้าใจเรื่องราว และ คำพูดของผู้แสดง

งิ้ว...ที่พูดเป็นภาษาจีนทั้งหมด........โนรีจึงถามตี๋เล็กให้อธิบายหรือบรรยายแปลภาษา

ประกอบ...โดยมีหมวยเล็กนั่งหัวเราะอยู่ข้าง ๆ

............................."ตี๋เล็ก..แล้วขงเบ้งเก่งอย่างไร..เล่าปี่กับน้องจึงต้องไปเชิญให้

มาร่วมทัพถึงสามครั้ง"

............................."อาโนรี..ลื้อไม่เคยอ่านนิยายเรื่องสามก๊กเลยหรือ..ลื้อถึงไม่รู้

เรื่องอะไรเลย"

............................."อั้วไม่เคยมีหนังสืออย่างนั้น..ถ้ามีอั้วคงอ่าน..เอาว่าลื้อบอก

มาก่อนว่าขงเบ้งเก่งอย่างไร"

............................."ท่านขงเบ้งเก่งเอามาก ๆ เลย พอเข้าร่วมกับท่านเล่าปี่ก็ทำให้

ชนะมาตลอด..ท่านมีปัญญาเป็นเลิศ ก๊กโจโฉ กับ ก๊กซุนกวน ต่างก็ยำเกรงท่าน...ลื้อมอง

ไปดูบนท้องฟ้าสิ...แล้วลื้อลองนับดวงดาวให้อั้วดูว่ามีกี่ดวง"

.....................โนรีและทุกคนที่นั่งอยู่ต่างก็แหงนหน้ามองดูดวงดาวที่เปล่งประกาย

ระยิบระยับบนท้องฟ้า...แล้วโนรีก็เอ่ยขึ้น...

.........................."ดวงดาวต้องมากมายขนาดนี้..ใครจะนับได้หมดท้องฟ้า"

.....................โนรีพูดจบ..ตี๋เล็กก็หัวเราะออกมา..พร้อมกับพูดขึ้น

............................"มันนับยากใช่ไหม..ถึงจะรู้ว่ามีกี่ดวง"

............................"อั้วว่า..ไม่มีใครนับดวงดาวได้หมดหรอก" พี่เณรเอ่ย

แสดงความเห็นหลังเป็นผู้ฟังอย่างสงบในฐานะพี่ใหญ่ที่ดีอยู่นาน

............................"เฮียเณร(พี่เณร)..ลื้อไม่รู้อะไร ท่านขงเบ้งท่านนับดวง

ดาวได้หมดท้องฟ้าเลยรู้ไหม"

........................"หา" โนรี โมลีและพี่เณรยกเว้นหมวยเล็กอุทานพร้อมกัน

............................"เป็นไปได้อย่างไร" โมลีส่งเสียงขึ้นด้วยสงสัยมาก

............................"มันเป็นเรื่องจริง ท่านขงเบ้ง ท่านอยู่บนเขาโงวลังตั๋ง

อย่างสงบ ทุกคืนท่านจะออกมาดูดวงดาวและใช้การสังเกตจดบันทึกเอาไว้..และ

เพียรพยายามนับดาวจนหมดท้องฟ้า....อั้วเองก็จำไม่ได้ว่าที่ท่านขงเบ้งจดนับไว้

มีกี่ดวง" ตี๋เล็กอธิบาย

....................โนรี โมลี และพี่เณร ประหลาดใจและฉงนในคำบอกเล่าของตี๋เล็กมาก..

หากท่านขงเบ้งนับดวงดาวบนท้องฟ้าได้หมดจริง...ท่านคงไม่ใช่คนธรรมดา..น่า

จะเป็นยอดคนมากกว่า.........ทั้งสามไม่เคยได้ยินได้ฟังมาก่อนเลยว่า "มีผู้ใดที่

สามารถนับดวงดาวได้หมดท้องฟ้า"

.....................แม้ขณะนี้ ทั้งห้าสหายจะเลิกสนใจดูงิ้วและหันมานอนดูบนท้อง

ฟ้าเพื่อนับดูดวงดาวอย่างขงเบ้ง...ก็นับได้เพียงไม่เกิน 100 ดวง..จากที่ดูด้วย

สายตามันน่าจะมีหลายพันดวง....

 

....................การแสดงงิ้วและมโนราห์เลิกเกือบเที่ยงคืน..ตี๋เล็กและหมวยเล็กขอ

ตามเฮียเณรไปเป็นเพื่อนส่งโนรีและโมลีที่บ้านด้วย...ด้วยตนเองไม่เคยไปบ้านสองพี่น้อง

มาก่อน...

....................ตี๋เล็กเอารถลากที่ขนโลงศพของอากงอาม้ามาเทียมกับม้าสองตัว....

พร้อมกับนำตะเกียงเจ้าพายุที่ให้แสงสว่างจ้าไปด้วย...และทั้งห้าก็ขึ้นรถลากเดินทางมุ่งสู่

บ้านสองพี่น้อง.....

....................ระหว่างทางหมวยเล็กซึ่งนั่งอยู่ด้านท้ายกับโมลี.....ได้เอ่ยขึ้นเกี่ยวกับ

กระดาษที่โมลีซื้อไปจากร้านเป็นจำนวนมากเมื่อวันก่อน

............................"อาโมลี..ลื้อซื้อกระดาษวาดภาพไปทำไมต้องมากมาย"

............................"อั้วจะเอาไปวาดภาพอะไรบางอย่าง"

............................"แล้วทำไมลื้อไม่ซื้อสีน้ำกับพู่กันระบายสีไปด้วย"

............................"อั้วจะวาดภาพด้วยดินสอแลเงาดูก่อน..ถ้ามันดีอั้วถึงจะลองใช้

สีน้ำวาดภาพ"

............................"ลื้อจะวาดรูปอะไร" หมวยเล็กถามด้วยอยากรู้

............................"อั้วจะวาดภาพตามเสียงขลุ่ยของโนรี"

............................"เสียงขลุ่ยของพี่สาวลื้อมีภาพได้อย่างไร"

............................"ลื้อไม่รู้อะไรเกี่ยวกับโนรี..โนรีเป่าเสียงขลุ่ยเสร็จก็จำเสียง

ขลุ่ยที่ตนเองเป่าไม่ได้แล้ว...เสียงขลุ่ยที่เป็นเพลงที่โนรีเป่าขึ้นจึงเป่าได้เพียงครั้ง

เดียว....แต่อั้วฟังเสียงขลุ่ยของโนรีแล้วอั้วจำได้..และเข้าใจความหมายของเสียง

ขลุ่ย...อั้วจึงอยากวาดภาพตามเสียงขลุ่ย.........แล้วอั้วจะเขียนบทเพลงและคำ

บรรยายและความหมายของเสียงขลุ่ยไว้ในภาพ..อั้วอยากเก็บไว้ให้พ่อของอั้วดู

ตอนพ่ออั้วกลับจากญี่ปุ่น"(ก็ต้องขอบอกว่า"สิ่งที่โมลีทำขึ้นนี้" ต่อมามันคือ สิ่งที่

ล้ำค่ายิ่ง..ต่อผู้ที่ค้นพบภาพวาดและบทเพลงคำบรรยายความหมายในกาลต่อมา)

............................"ญี่ปุ่น...พ่อลื้อไปทำไมญี่ปุ่น" หมวยเล็กถามอย่างสงสัย

............................"ก็พ่ออั้วเป็นชาวญี่ปุ่น..และปู่กับย่าอั้วก็อยู่ที่ญี่ปุ่น..ตั้งแต่

เกิดมาอั้วยังไม่เคยเห็นหน้าพ่อของอั้วเลย...แต่แม่อั้วบอกว่าพ่อมีหน้าตาเหมือนกับ

โนรี"

............................"ถ้าเหมือนอาโนรี..พ่อของลื้อต้องหล่อเอามาก ๆเลย"

....................โมลีหัวเราะด้วยชอบใจในคำชมหมวยเล็กที่ชมพ่อตนเอง..ทั้งที่

ตนเองก็ยังไม่รู้ว่าพ่อหล่อจริงหรือไม่..พลอยทำให้หมวยเล็กนึกขำตามไปด้วย...

............................"ถ้าตอนกลางวันอั้วว่างจากขายของในร้าน..อั้วมาหาลื้อที่บ้าน

ได้ไหม...อั้วอยากไปเที่ยวที่สวนของลื้อจัง"

............................"ได้เลย..แล้วชวนเฮียตี๋เล็กมาด้วย...แล้วอั้วจะให้รางสาดกับ

เงาะให้ลื้อเอาไปฝากเตี่ยกับแม่ของลื้อด้วย"

............................"แล้วถ้าเป็นแอปเปิ้ลที่อาโนรีจะปลูกล่ะ" หมวยเล็กแกล้ง

กระเส้าไปยังโนรี

............................"สงสัยลื้อต้องกลับมาเกิดใหม่ ถึงจะได้กินมั้ง"

.....................คำพูดของโมลีทำให้หมวยเล็กถึงกับขำจนหัวเราะไม่หยุด.....

เพราะโมลีและหมวยเล็กเองต่างก็เชื่อตามตี๋เล็กว่า "แอปเปิ้ลไม่สามารถปลูกใน

เมืองสยามได้"......

 

....................รถลากเทียมม้ามาถึงบ้านโนรีและโมลี...ทั้งหมดก็ลงจากรถและส่ง

โนรีและโมลีที่หน้าประตูรั้วบ้านโดยมีบันตาเดินถือตะเกียงเจ้าพายุออกมารับ...แล้วพี่เณร

ตี๋เล็กและหมวยเล็กก็เดินทางกลับวัด....โดยพี่เณรนั้นจะต้องกลับมานอนที่กุฏิของวัดที่ตน

พักอาศัยอยู่ตั้งแต่ก่อนบวชเป็นเณร..ระหว่างเป็นเณรและสึกจากเณร...ส่วนตี๋เล็กและหมวย

เล็กต่างก็ต้องนอนบนศาลาวัดเช่นเดียวกับชาวจีนคนอื่นที่พักค้างคืนที่วัด.....

.....................ระหว่างเดินทางกลับวัด...หมวยเล็กนั้นม่อยหลับอยู่กลางรถ ท่าม

กลางความเงียบสงัดของยามค่ำคืน...โดยบนท้องฟ้ายังคงปรากฎดวงดาวอันสวยงาม

สว่างระยิบระยับคู่กับเดือนครึ่งซีก.....

.....................พี่เณรนังถือเชือกบังคับม้าอยู่หน้ารถคู่กับตี๋เล็ก...ซึ่งชายคู่นี้มีอายุต่าง

กันเพียง 2 ปีเท่านั้น....

.....................พี่เณรมีความรู้สึกถึงการแสดงออกของตี๋เล็กว่า"มีความชอบและเสน่หา

ในตัวโนรี แม้จะเป็นเพื่อนกับโนรีก็ตาม" .........จึงได้เอ่ยถามอย่างตรงไปตรงมาด้วยน้ำ

เสียงราบเรียบ...

............................."ตี๋เล็ก ..ลื้อชอบน้องโนรีหรือ"

.....................ตี๋เล็กมีอาการตื่นภายในใจเล็กน้อย..แต่ก็นิ่งเงียบและหันมองหน้าพี่

เณรซึ่งกำลังดูทางช้างหน้า..แล้วเอ่ยขึ้น....

............................."แล้วเฮียเณรล่ะ..ไม่ชอบโนรีหรอกหรือ"

.....................เงียบไม่มีเสียงตอบจากพี่เณร โดยพี่เณรยังคงมองไปข้างหน้าไม่มีที

ท่าหันมามองตี๋เล็ก...ทำให้ตี๋เล็กรู้สึกอึดอัดไม่น้อย...จึงได้พูดอธิบายความในใจของตน

............................."อาโนรี..เป็นคนที่ใครได้เห็นหรืออยู่ใกล้ก็ทำให้ผู้นั้นมีความสุข

ความเย็นใจ...แม้แต่เตี่ยและแม่อั้ว..เห็นโนรีครั้งใด..เป็นต้องอารมณ์ดีมีความสุขทุก

ครั้ง...สำหรับตัวอั้ว...อั้วไม่รู้ตัวเอง...ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร..อั้วอยากเห็นอยากอยู่ใกล้

โนรี...อั้วยอมรับว่าชอบโนรี"

....................คำอธิบายของตี๋เล็ก..ทำให้พี่เณรหันไปมองหน้าแล้วเอ่ยขึ้น

................................"ถ้าเช่นนั้น..ลื้อก็จงมาดูแลนางให้ดี"

................................"แล้วเฮีย..รู้สึกอย่างไรกับโนรี"

................................"อั้วเองก็รู้สึกเช่นเดียวกับลื้อ..โดยเฉพาะความรู้สึก

เย็นตาเย็นใจที่พบเห็น..มันต่างจากคนอื่นที่อั้วเคยพบเห็น..มันน่าจะมีอะไร

บางอย่างที่ทำให้นางต่างจากคนอื่น"

................................"จริงอย่างที่เฮียพูด..อี(เธอ)เหมือนกับจันทร์เพ็ญที่ดู

แล้วเย็นตาเย็นใจ"

................................"จันทร์เพ็ญ" พี่เณรอุทานเบา ๆ แล้วลำดับเหตุการณ์

ความรู้สึกที่พบเห็นโนรี...และความรู้สึกที่ได้เคยดูจันทร์เพ็ญ ก็พบว่า "เป็นจริง

ตามที่ตี๋เล็กพูด"...

....................พี่เณร ตี๋เล็ก และ หมวยเล็ก มาถึงวัดโนรีนรารามราวตีหนึ่งเศษ

แล้วต่างก็แยกย้ายกันไปนอน..จนถึงรุ่งเช้าเหล่าชาวจีนที่พักค้างคืนก็ทยอยกลับ

เมืองสุราษฎร์ธานี........

 

..ตอนที่ 49 ธรรมะกับความพยายามปลูกต้นแอปเปิ้ล..


....................เจ็ดวันต่อมาที่หลังบ้านของบันตา..กะละมังใบใหญ่ที่ใส่ดินชื่นไว้เต็ม

ถูกห้อมล้อมไปด้วยสามแม่ลูก...ที่ต่างก็มือเปื้อนดินทั้งสองข้างหลังขุดดินแล้วเอา "เมล็ด

แอปเปิ้ลมาเพาะพันธุ์"......

............................"แม่คิดว่ามันจะขึ้นหรือจ๊ะ...เรายังไม่รู้วิธีเพาะปลูกดูแลมันเลย

นะจ๊ะแม่" โนรีเอ่ยเตือนบันตาที่พยายามเอาเมล็ดแอปเปิ้ลที่เก็บไว้จากการกินแอปเปิ้ล 5

ลูกที่ป้าตันหยงฝากมาให้..มาเพาะปลูกที่กะลังมังใบใหญ่...

............................"เฮียตี๋เล็กบอกว่า..มันเป็นต้นไม้เมืองหนาว บ้านเราก็ยังไม่ถึง

ฤดูหนาวเลย" โมลีเอ่ยเสริมพี่สาวตามที่ได้ยินตี๋เล็กพูดกับพี่สาวในคืนวันแห่ศพ..

............................"แม่คิดว่า..เราต้องลองดูก่อน..เพราะว่าเมล็ดแอปเปิ้ลที่เรารวบ

รวมได้มันมีน้อย..และทิ้งมันแห้งไว้นาน..เมล็ดมันอาจเสียได้นะลูก" บันตาเอ่ยอธิบาย

และให้ความเห็น

............................"แต่ต้นแอปเปิ้ลจะเพาะปลูกโดยใช้เมล็ดหรือไม่..เรายังไม่รู้

เลย....หนูขอให้ตี๋เล็กไปถามคนรู้วิธีเพาะปลูกแล้วให้มาบอกหนู..แม่รอตี๋เล็กก่อนไม่ได้

หรือจ๊ะ" โนรีแย้งในสิ่งที่นางคิด

............................"ผลไม้ทุกอย่างนะลูก...มันจะมีเมล็ดของมันไว้ขยายพันธุ์ทั้งนั้น

แหละ...แต่ที่เราต้องเพาะปลูกวันนี้ก็อย่างที่แม่บอก...เก็บเมล็ดไว้นานมันอาจเสียได้..เรา

ลองดูก่อน..แล้วคอยเวลาสักสองสามอาทิตย์..ถ้ามันไม่ขึ้นเราถึงขุดเมล็ดเอาขึ้นมาใหม่"

.....................สามแม่ลูกนั่งมองดูดินในกะละมังด้วยความหวัง..ก่อนที่จะยกไปเก็บที่

เรือนเพาะชำ....




.....................สามอาทิตย์ต่อมา..ช่วงเช้าวันใหม่..กะละมังเพาะเมล็ดแอปเปิ้ลถูก

สามแม่ลูกยกมาตั้งไว้ที่แคร่ข้างบันไดขึ้นบ้าน...บันตา โนรี และ โมลี ต่างก็พยายามสังเกต

มองดูว่า "มีต้นไม้อ่อนสีเขียวเล็ก ๆขึ้นมาจากดินหรือไม่"........อันเป็นการยืนยันผลงาน

ว่า..."สิ่งที่สามแม่ลูกช่วยกันเพาะเมล็ดแอปเปิ้ลเป็นผลสำเร็จ..แต่ก็ต้องผิดหวัง"

............................"ช่วยกันขุดเอาทุกเมล็ดออกมาดูก่อนลูก" บันตาสั่งลูกทั้งสอง

ด้วยเสียงเข้ม

.....................หลังจากทุกเมล็ดถูกขุดขึ้นมา..ทุกคนก็เห็นว่า "เมล็ดแอปเปิ้ลยังคงมี

ลักษณะเช่นเดิม..ไม่เปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย" บันตานั่งมองเมล็ดพันธุ์อย่างสงบนิ่งอยู่ชั่ว

ครูแล้วจึงเอ่ยขึ้น..

............................."ใกล้เข้าฤดูฝนแล้ว..เราคงต้องเก็บเมล็ดเอาไว้ก่อน" บันตา

เอ่ยขึ้นด้วยคิดว่า ผลไม้แอปเปิ้ลในเมื่อเกิดขึ้นที่เมืองหนาว..มันจึงไม่น่าจะชอบความชุ่ม

ชื่นของน้ำฝน..น้ำฝนอาจทำให้เมล็ดพันธุ์เสียหายได้.....

.....................สามแม่ลูกจึงเก็บเมล็ดพันธุ์ไว้ในแก้วเปล่าที่เตรียมไว้

.....................บันตา โนรีและโมลี..นั่งเรียงแถวอยู่ที่บันไดขั้นที่ห้า..และหันหน้าไป

ทางรั้วหน้าบ้าน..โนรีสังเกตเห็นต้นไม้ใหญ่ที่หน้าบ้านถูกลมกระโชกพัดผ่านไปมา..ใบไม้

หลายใบถูกสายลมกระชากหลุดล่วงจากต้น...แรงลมหอบเอาฝุ่นพัดเลยผ่านมาปะทะหน้า

สามแม่ลูกจนต้องหยีตาเพื่อกันไม่ให้ฝุ่นเข้าตา..หลังลมสงบโนรีเพ่งมองไปที่ต้นไม้ใหญ่

นั้น..พลางเอ่ยถามผู้เป็นแม่ด้วยความสงสัย....

............................"แม่จ๊ะ..ต้นไม้ที่ขึ้นอยู่ทั่วไปมันเป็นสิ่งมีชีวิตไหมจ้ะ"

....................คำถามของโนรีทำให้แม่และน้องสาวหันหน้ามามองโนรีอย่าง

พร้อมเพรียงกัน...

............................"มันเป็นสิ่งที่มีชีวิตนะลูก เพราะมันเจริญเติบโตได้ แต่มัน

ไม่มีวิญญาณในการรับรู้"

............................"แม่รู้ได้อย่างไรจ๊ะ"

............................"พ่อท่านเคยเอาคำสอนของพระพุทธองค์ที่เคยตรัสแสดง

ไว้มาเทศน์บอกชาวบ้าน..ซึ่งทางวิทยาศาสตร์ก็รับรองว่าเป็นเช่นนั้น"

............................"แล้วแม่คิดว่ามันเป็นจริงตามที่วิทยาศาสตร์หรือพระ

พุทธองค์ตรัสแสดงไว้หรือ"

....................บันตาเริ่มรู้สึกว่า "ลูกสาวคนโตจะต้องเริ่มคิดหาเหตุผลอะไร

บางอย่าง"..นางจึงนั่งสงบทำใจตั้งมั่นอยู่ครู่หนึ่ง..เพื่อรวบรวมคำอธิบายคำสอน

ทางศาสนาที่นางยึดถืออยู่ให้ลูกสาวคนโตเข้าใจ

............................"โนรีฟังแม่นะลูก...คนที่ตั้งกฏสั่งสอนคนอื่นไม่ให้พูดปด

และตั้งออกมาเป็นศีลข้อที่ 4 ..เขาจะใช้วาจาพูดทำลายกฎที่ตนเองตั้งไว้เพื่อสั่ง

สอนคนอื่นหรือ...พระพุทธองค์ไม่เคยพูดปดท่านตรัสแต่ความจริงให้ผู้คนรับรู้และ

เข้าใจในโลกนี้...ตรัสให้เห็นธรรมชาติของโลกว่าเป็นอย่างไร...มีลักษณะอย่าง

ไร.....เหตุที่พระพุทธองค์ท่านพูดแต่ความจริง...มาแต่อดีตชาติจนถึงชาติที่ตรัสรู้

อานิสงฆ์นี้จึงทำให้พระองค์ท่าน..มีฟันที่เรียบเรียงกันเป็นระเบียบอย่างสวยงามไม่

มีบิดเก..ฟันของโนรีและแม่ก็เรียงกันเป็นระเบียบเรียงกันอย่างสวยงาม..แสดงว่า

เราสองคนไม่เคยสร้างกรรมทางวาจา..ด้วยการพูดปด..เราสองคนจะต้องทำกุศล

ด้วยการพูดจริงมาตลอดในชาติก่อน ๆ"

....................โมลีนั่งฟังอยู่ให้นึกสงสัยว่า "ตนเองมีฟันไม่เหมือนแม่และพี่สาว"

แต่ฟันคู่หน้าของตนนั้นมีลักษณะเป็นฟันกระต่ายเล็ก ๆ แถมยังมีเขี้ยวเล็ก ๆ ทั้ง

สองข้าง..แต่ก็เรียงจัดเป็นระเบียบดูน่ารัก..จึงได้แย้งขึ้นทันที

............................."อ้าว...แล้วฟันของหนูที่เป็นฟันกระต่ายไม่เหมือนแม่กับ

โนรี..มันมาจากกุศลอะไรกันจ๊ะแม่"

.....................คำถามของโมลีทำให้ความตรึงเครียดในการอธิบายของบันตา

ให้แก่โนรีเปลี่ยนเป็นอารมณ์ขัน...โดยนางแสดงอาการยิ้มออกทางแววตาขณะที่

มองโนรีอยู่...ซึ่งโนรีก็รับรู้ในอารมณ์นั้น...แล้วทั้งคู่ก็หันกลับมาทางโมลีน้องเล็ก

ทันที....

............................"มันไม่ใช่กุศลหรอกลูก..แต่มันเป็นกรรมของการพูดจริง

บ้างไม่จริงบ้างแต่ไม่ทำให้คนอื่นเดือดร้อน..เพราะกุศลของหนูคือ..การโกหกเพื่อ

ทำให้คนอื่นมีความสุขมันไม่ได้โกหกเพื่อทำร้ายคนอื่น...มันจึงมีฟันกระต่ายที่สวย

งามอย่างหนูนี่ไง"

....................คำอธิบายของแม่ทำให้โมลีน้องเล็กถึงกับยิ้มออกแล้วพูดชมตัว

เองทันที

............................"งั้นแสดงว่า ชาติก่อน ๆ หนูพูดดี"

............................"ใช่..ชาตินี้หนูก็ยังพูดดีอีก" เสียงกระเส้าแหย่จากพี่สาว

ที่นึกขันในตัวน้องสาว

............................"แล้ว..ถ้าพูดให้ร้ายคนเป็นอย่างไรบ้างจ๊ะแม่" โมลีถาม

ต่อด้วยสงสัย

............................"ถ้าโกหกให้ร้ายคน กรรมมันจะทำให้เป็นคนฟันใหญ่ไม่

เท่ากันบ้าง..ฟันห่างกันบ้าง..บางคนก็ฟันเบียดกัน ฟันบิดเก...เอาเป็นว่าถ้าฟันดู

ไม่สวยงามมันจะแสดงออกถึงคนนั้นเคยทำกรรมไม่ดีทางคำพูดในอดีตชาติ"...

 

............................"แม่จ๋า..อธิบายต่อเรื่องต้นไม้เถอะจ๊ะ" โนรีเตือนแม่ทำให้

บันตากลับมาอธิบายต่อ

............................"พระพุทธองค์ตรัสว่า..สิ่งมีชีวิตที่มีวิญญาณหรือความ

รู้สึกในการรับรู้ คือ คนหรือสัตว์...ส่วนสิ่งมีชิวิตไม่มีวิญญาณหรือความรู้สึกรับรู้ก็

คือพวกต้นไม้หรือพืช...แม้มันจะเจริญเติบโตและออกผลได้มันก็ไม่มีความรู้สึก..

การตัดต้นไม้พระพุทธองค์จึงว่า.....ไม่เป็นการผิดศีลข้อที่หนึ่งที่เรียกว่า ฆ่าสัตว์

ตัดชีวิต"

............................."แล้วทำไม..พระหรือเณรเด็ดหรือตัดต้นไม้สีเขียวจึงผิด"

............................."ใครบอกลูกล่ะจ๊ะ"

............................."พี่เณรบอกว่า..ตอนบวชเณรอยู่ พ่อท่านไม่ให้ตัดหรือ

เด็ดพืชสีเขียว..พี่เณรบอกว่า พ่อท่านถือว่าผิดเป็นอาบัติ"

............................."มันเป็นวินัยของสงฆ์..แต่ไม่ใช่การฆ่าสัตว์.........พระ

พุทธองค์ท่านเกรงว่า..พืชสีเขียวอาจจะมีแมลงหรือสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ....ที่ต้นพืชสี

เขียว..เมื่อพระหรือเณรไปเด็ดหรือตัดเข้า..อาจทำให้แมลงหรือสิ่งมีชิวิตเล็ก ๆ ตาย

หรือได้รับอันตรายได้...ท่านจึงตั้งกฏเพื่อให้พระหรือเณรระวังข้อนี้เอาไว้ต่างหาก..

แล้วหนูคิดอย่างไรกับต้นไม้ล่ะลูก"

....................โนรีนิ่งเงียบอย่างพิจารณา..แล้วจึงเอ่ยตามความเชื่อของตน..

บอกให้แม่ได้รับรู้

........................."หนูคิดว่า..ต้นไม้มันน่าจะรับรู้เราได้"

.....................โนรีมีความเชื่อมั่นในความคิดของนางว่า..ต้นไม้จะต้องมีความ

รู้สึกรับรู้ได้"..ซึ่งนางเห็นต่างไปจากคำอธิบายของแม่...มันจึงทำให้นางคืดที่จะ

"พิสูจน์ความคิดของนางในกาลต่อมา"............

 

....................เช้าวันนั้น..บันตาตัดสินใจที่จะเข้าตลาดเพื่อหาดูผลแอปเปิ้ลที่ร้านป้า

ตันหยง...พร้อมกับนำเอายางพาราแผ่น...ที่นางกรีดน้ำยางจากต้นยางพาราไว้หลายวัน

และนำมาทำเป็นยางแผ่นตากไว้เอาไปส่งที่ร้านในตลาด..โดยมีลูกทั้งสองติดตามไปด้วย

....................ระหว่างทาง โมลีได้เอ่ยถามบันตาถึงพี่เณร ด้วยไม่เห็นมาหลายวัน

............................."แม่จ๋า..เมื่อเช้าพี่เณรตามพ่อท่านมาบิณฑบาตไหมจ๊ะ"

............................."ไม่ได้มาหรอกลูก"

............................."พี่เณร..เขาหายไปไหนต้องหลายวันแล้ว"

....................คำถามของน้องสาวทำให้โนรีตั้งใจฟัง..ด้วยสงสัยเช่นกันที่พี่เณรเคยมา

ช่วยนางเก็บผลไม้เกือบทุกวัน..แต่หลายวันแล้วที่พี่เณรไม่โผล่หน้ามาเลย

.............................."พ่อท่านใช้ให้ไปหาญาติพ่อท่านที่ปัตตานี"

.............................."ไปธุระอะไรถึงปัตตานีจ๊ะแม่" โนรีเอ่ยถามบ้างด้วยอยากรู้

.............................."พ่อท่านเขียนหนังสือให้พี่เณร..นำไปให้ญาติพ่อท่านช่วยหา

ไม้จำนวนมาก..เอามาทำการก่อสร้างภายในวัดหลายอย่าง...ท่านคงคิดจะต่อเติมศาลาวัด

หรือสร้างกุฏิขึ้นอีก"

....................สองพี่น้องรู้เหตุที่พี่เณรหายไป..จึงนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง..แล้วโมลีจึงเอ่ยขึ้น

............................"พี่เณร..เขาอยู่กับพ่อท่านมาแต่เล็กเลยหรือจ๊ะแม่"

............................"มาตั้งแต่อายุ 4 ขวบ พี่เณรเป็นลูกชายของพี่ชายพ่อท่าน..

ตอนที่พี่เณรมา...พ่อกับแม่พี่เณรก็มาอยู่ช่วยงานที่วัดด้วย....จนพี่เณรอายุได้ 8 ขวบ..พ่อ

กับแม่ได้ให้พ่อท่านบวชพี่เณรเป็นเณร...แล้วพ่อกับแม่พี่เณรก็หายไปเลยไม่กลับมาอีก...

ไม่มีใครรู้ว่าอยู่แห่งหนตำบลใด"

....................โนรีเพิ่งทราบประวัติคร่าว ๆ ของพี่เณรก็ให้รู้สึกสงสารที่พี่เณรนั้นไม่มี

ทั้งพ่อและแม่...ซึ่งนางยังดีกว่าที่ยังมีแม่คอยดูแลรักใคร่ให้ความอบอุ่น......อาจจะเป็น

เพราะพี่เณรไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน...นอกจากพ่อท่านที่เป็น "หลวงอา"....และเห็นว่า

"ครอบครัวของนางกับพ่อท่านเคารพนับถือกันดุจญาติ..พี่เณรจึงไม่ได้เห็นพวกนางเป็น

คนอื่น..และรักใคร่พวกนางเหมือนญาติผู้น้อง..เมื่อสึกจากเณร จึงคอยดูแลช่วย

เหลือทางวัดและทางบ้านของนางโดยไม่เห็นแก่เหน็ดเหนื่อย...

............................"สงสารพี่เณรจัง หนูกะว่า ถ้าพี่เณรอยู่..หนูจะชวนให้พี่เณรพา

ไปลำน้ำตาปี" (ตาปีแม่น้ำไลผ่านเมืองสุราษฎร์) โมลีเอ่ยความรู้สึกและเหตุผลที่ตนเอง

ถามหาพี่เณร

............................"ไปทำไมลำน้ำตาปี น้ำมันลึกมากนะ แล้วโมลีก็ว่ายน้ำไม่

เป็นด้วย" โนรีเอ่ยขัดด้วยกลัวน้องสาวจะไปเพื่อเล่นน้ำ

............................"หนูไม่ได้ไปเล่นน้ำ..หนูจะให้พี่เณรเขาช่วยขุดเอาดิน

เหนียวที่ริมตลิ่งเยอะ ๆ ใส่เกวียนเอามาบ้าน"

.....................โนรีและแม่หันมาสบตากัน..ด้วยสงสัยว่า "น้องเล็กจะเอาดิน

เหนียวมาทำอะไร" บันตาจึงเอ่ยถามขึ้น

............................."หนูจะเอาดินเหนียวมาทำอะไรกันล่ะจ๊ะลูก"

............................."หนูจะเอามันมาปั้นรูปปั้นหุ่น"

.....................ทันทีที่โมลีพูดจบ..โนรีมองหน้าแม่ที่กำลังยิ้มอยู่..และนางก็เริ่ม

หัวเราะอย่างเบา ๆ ก่อนเอ่ยขึ้น

............................."พี่เห็นกระดาษวาดภาพที่ซื้อมา..โมลียังไม่ได้เขียนอะไร

สักรูปหนึ่งเลย..แล้วจะหันมาปั้นรูปปั้นอีกแล้วหรือนี่"

............................."เรื่องของวาดภาพมันต้องรอเวลานะจ๊ะคุณหญิงโนรี...

แล้วโนรีจะรู้ว่าหนูวาดภาพอะไร...แต่เรื่องปั้นหุ่นไม่ต้องรอ..ลุยได้เลย"

.....................โมลีพูดจบก็ยิ้มและหัวเราะออกมา..ทำให้แม่และพี่สาวต้อง

หัวเราะตามด้วยความขัน.....

 

....................ที่ร้านของตี๋เล็ก ซึ่งเป็นห้องแถวต่างจากร้านค้าที่ชาวบ้านนำสินค้ามา

ขายที่กลางลานกว้าง...

....................หมวยเล็กนั่งเฝ้าร้านอยู่หน้าร้านคนเดียว..หมวยเล็กนั่งถอนหายใจอย่าง

เหนื่อยอ่อน..ที่ต้องมาขายของอยู่ในร้านเพียงคนเดียวมาหลายวันโดยไม่ได้ไปเที่ยวเล่นที่

ไหน...เพราะเฮียตี๋ใหญ่(พี่ชายคนโต)และเฮียตี๋เล็กไม่อยู่บ้าน...

....................หมวยเล็กนั่งคิดถึงเมื่อสี่วันก่อน..ที่เตี่ยให้เฮียตี๋ใหญ่เดินทางไปเมือง

จีน...เพื่อไปหา"น้องชายของอากง"และเอาของฝากเครื่องใช้และของกินหลาย

อย่างไปให้...พร้อมกับแจ้งข่าวการย้ายฮวงจุ้ยของอากงอาม้าจากวันในเมืองไป

วัดโนรีนราราม...ด้วยน้องชายของอากงเป็นน้องคนเดียวที่มีชีวิตอยู่ที่เมืองจีนกับ

ลูกชาย...

....................นอกจากนี้เตี่ยยังสั่งให้เฮียตี๋ใหญ่ขอให้น้องชายอากง "หาโสมและยา

บำรุงกำลังที่เมืองจีนนำมาให้เฮียตี๋ใหญ่นำเอากลับมาเมืองสยามด้วย"........โดย

เฮียตี๋ใหญ่จะไปเมืองจีนพร้อมกับชาวจีนคนอื่น.....ที่อยู่เมืองสยามและคิดจะกลับไปเยี่ยม

บ้านที่เมืองจีน...ซึ่งจะต้องเดินทางไปทางเรือเดินสมุทรที่เข้ามาค้าขายในเมืองสยาม..

....................เฮียตี๋ใหญ่ไปเพียงคนเดียว..หมวยเล็กก็คงไม่หงุดหงิด..เพราะ

สามารถเปลี่ยนกันขายของในร้านกับเฮียตี๋เล็กได้...แต่ปรากฎว่า"ในวันนั้นที่ทำให้

หมวยเล็กคิดถึงเหตุการณ์อยู่"...เริ่มจากเฮียตี๋เล็กพูดว่า

............................."เตี่ย..อั้วไปกับเฮียตี๋ใหญ่ด้วย" ตี๋เล็กเอ่ยขึ้นเมื่อรู้ว่าเตี่ย

ให้เฮียตี๋ใหญ่ไปเมืองจีน

............................."ลื้อจะไปทำไม..มันยุ่งยาก..ถ้าลื้อไปอาหมวยเล็กมันก็

ไม่มีคนช่วยขายของ...ช่วยเก็บร้าน..แล้วเดินทางกว่าจะถึง..กว่าจะกลับมามัน

นานโขนะ"

............................."แต่อั้วยังไม่เคยไปเมืองจีน..แผ่นดินเกิดของเตี่ยกับแม่

และอากงอาม้าเลย...อั้วอยากเห็นอยากรู้จัก..ว่ามันลำบากแค่ไหนถึงทำให้พวก

เราจำนวนมากต้องจากเมืองจีนมาอยู่ที่เมืองสยาม"

.....................ผู้เฒ่าจีนวัย 60 ปี นั่งนิ่งอย่างสงบเมื่อฟังลูกชายคนเล็กพูด..ทำ

ให้ตนเองคิดถึง"ภาพของความยากลำบาก"..ขณะที่ตนเองขึ้นเรือติดตามเตี่ยกับ

แม่มาพร้อมกับชาวจีนคนอื่น..มันมีเพียงห่อเสื้อผ้าและอาหารเล็กน้อยติดตัวมาแค่

นั้นเอง...เสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่ขณะนั้นก็เปื่อยหยุ้ยขาด สภาพของมันปะแล้วปะอีก..

.....................ภาพที่เห็นเตี่ยและแม่และตนเองอยู่ในเมืองจีนนั้น "ให้ทำงาน

เหนื่อยยากลำบากเช่นไรก็ไม่ทำให้มีเงินขึ้นมาได้...ซึ่งผิดกับเมืองสยามที่เตี่ยและ

แม่พร้อมกับตนเดินทางมาทำมาหากิน...มันเหนื่อยยากลำบากแต่ก็สามารถมีเงิน

เก็บ และ นำมาทำทุนการค้าจนมีฐานะดีขึ้นมาได้"

.....................ทำให้ผู้เฒ่าจีนเตี่ยของตี๋เล็กภาคภูมิใจว่า "เตี่ยและแม่พร้อมตน

เองคิดถูกที่เดินทางมาเมืองสยาม .......และไม่คิดที่จะกลับไปมีชิวิตเช่นตอนอยู่

เมืองจีนอีก"

.....................การที่ตี๋เล็กต้องการไปดูความยากลำบากของพวกตนในอดีต..

เพื่อเป็นบทเรียนราคาแพงในการใช้ชีวิต...ผู้เฒ่าจึงคิดเห็นภาพลูกชายคนเล็ก

ว่า"ถ้าตี๋เล็กได้ไปเห็น มันจะต้องกลับมาอย่างมุมานะบากบั่นในการทำงานในเมือง

สยามอย่างแน่นอน..เมื่อมันไปได้ยินได้ฟังการใช้ชีวิตความเป็นอยู่ของบรรพบุรุษ

ที่เมืองจีน....จึงตัดสินใจให้ตี๋เล็กตามตี๋ใหญ่ไปด้วย...

....................แต่หมวยเล็กคิดอีกแง่หนึ่งว่า "ที่ตี๋เล็กไปเมืองจีนนั้นไม่ใช่แค่ดู

แผ่นดินเกิดและความยากลำบากของอากงอาม้าและเตี่ยเพียงอย่างเดียว...แต่

แรงจูงใจตี๋เล็กให้ดิ้นรนอย่างมาก ๆ ในการไปเมืองจีนคือ "ต้นแอปเปิ้ล"..เพราะที่

นั้นตี๋เล็กรู้ดีว่า..อากงเคยบอกว่า"เมืองจีนมีต้นแอปเปิ้ลปลูกอยู่"....

....................หมวยเล็กรู้ว่าตี๋เล็กต้องการไปถามอะไรหลาย ๆอย่างเกี่ยวกับต้น

แอปเปิ้ลในเมืองจีน...เพราะตี๋เล็กถามคนที่นี่ทั่วแล้ว...ไม่มีใครรู้ว่า "ต้นแอปเปิ้ล

ปลูกขึ้นได้อย่างไร..และดูแลรักษาอย่างไร"..ที่ตี๋เล็กทำไปทั้งหมดก็เพราะตนเอง

รับปากกับโนรีเอาไว้...

............................"เฮียตี๋เล็ก..ลื้อไม่ได้ชอบอาโนรีอย่างเดียวแน่นอนเลย..

แต่ลื้อรักอาโนรีอย่างเต็มเปา...รักจนตาลาย.มันจึงดิ้นรนกระสับกระส่ายเพื่อเอาใจ

คนรัก...ลื้อรักอาโนรีอั้วไม่ว่าหรอก..แต่อย่าทำให้อั้วเหนื่อยงานคนเดียว..รู้มั้น..ฮึ"

หมวยเล็กบ่นรำพึงรำพันต่อว่าพี่ชายของตนอยู่ในใจด้วยเคืองพี่ชายของตน..ที่ริ

รักจนเสียงาน..พร้อมกับคิดถึงเรื่อง ....."ความรักว่าทำไมมันมีอานุภาพมากมาย

เช่นนี้นะ"..................

 

....................เกวียนของสามแม่ลูกมาถึงตลาดเมืองสุราษฎร์ตอนเพล..บันตา

เดินไปหาป้าตันหยง..โดยให้โนรีและโมลีถือแผ่นยางพาราไปส่งร้านค้าประจำ...

............................"มายังไงกันละนี่..ผลไม้ยังไม่หมดเลย" ป้าตันหยงเอ่ยทักด้วย

สงสัยว่าไม่ใช่วันส่งผลไม้แต่ทำไมบันตาจึงมาตลาด

............................"มาหาพี่ตันหยงนั่นแหละ..ไม่ได้มาเสียนาน..เพราะเณรเข้ารับ

อาสามาแทน"

............................"นั่นนะซิ..แล้วเณรหายไปไหนของมั่นล่ะนี่"

............................"พ่อท่านใช้ให้ไปทำธุระที่ปัตตานี คงไปหลายวัน"

............................"แล้วสองสาวไปไหนเสียล่ะ ทำไมไม่มาด้วย" ป้าตันหยงถาม

สองพี่น้อง

............................"ขนยางพาราไปส่งที่ร้านน่ะ"

............................"เป็นไงบ้าง..แอปเปิ้ลที่ฝากไปให้ชิมรส"

............................"อร่อยดี..ขอบคุณพี่ตันหยงมาก..ที่มาวันนี้ตั้งใจมาซื้อผล

แอปเปิ้ลไปอีก มีอีกไหมพี่"

............................"หมดไปหลายวันแล้วบันตา..ของมาใหม่คนที่ไม่เคยกินก็อยาก

ลองกินด้วยกันทั้งนั้น..ส่วนคนที่เคนกินแล้วก็อยากกินอีก..มันหมดไปตั้งแต่วันแห่ศพแล้ว..

จะมาอีกก็คงหลายเดือน"

............................"แล้วพี่ตันหยง พอจะมีเมล็ดแอปเปิ้ลที่เหลือจากกินบ้างไหม"

.....................ป้าตันหยงนั้นไม่ได้เก็บเมล็ดแอปเปิ้ลไว้..แต่ให้นึกสงสัยว่า บันตาถาม

ทำไมจึงถามกลับทันที

............................"หาเมล็ดแอปเปิ้ลไปทำไม"

............................"จะลองเอาไปเพาะปลูกดู..บางทีมันอาจจะขึ้นได้...ของที่มัน

ไม่มีในเมืองเรา...ถ้าเราทำให้มันมีขึ้น..พวกเราจะได้มีแอปเปิ้ลไว้กินกัน..ไม่ต้องรอจาก

เมืองหนาว"..

....................ป้าตันหยงพยักหน้ารับรู้พร้อมกับรอยยิ้ม..ด้วยศรัทธาในความคิดของ

บันตา

............................"จริงของบันตา แต่เมล็ดแอปเปิ้ลพี่ไม่ได้เก็บไว้เลย"

....................ระหว่างป้าตันหยงกับบันตาคุยกันอยู่..โนรีและโมลีเดินเข้ามาหาพร้อม

กับยกมือไหว้ป้าตันหยง..และโมลีได้ส่งเงินที่ทางร้านรับซื้อยางพาราจ่ายมาให้แม่ พลาง

เอ่ยขึ้น..

............................"แม่จ๊ะ..เดี๋ยวหนูกับโนรี..ไปที่ร้านเฮียตี๋เล็กก่อนนะ"

............................"อะไรกันยังไม่ได้คุยกับป้าเลยก็จะไปเสียแล้ว" ป้าตันหยงเอ่ย

ขัดโมลี

....................โมลีหัวเราะก่อนและได้เอ่ยตอบไป

............................"หนูจะไปหาหมวยเล็กก่อน..ส่วนโนรีจะไปทวงวิธีปลูกต้น

แอปเปิ้ลจากเฮียตี๋เล็ก..เสร็จแล้วหนูจะมานั่งคุยกับป้ายันเย็นให้เบื่อไปเลย"

............................"ดี..ทำให้ได้อย่างพูดนะที่จะคุยกับป้ายันเย็นน่ะ" ป้าตันหยง

ท้วงโมลีที่ไม่ค่อยทำตามที่ตนเองพูดเสียเท่าไรด้วยหน้าตาเหมือนจริงจัง..ทำให้โมลีและ

โนรีหัวเราะออกมา..ก่อนที่ผู้ใหญ่ทั้งสองจะขันตามในความเจ้าเล่ห์ของน้องเล็ก...

 

....................หมวยเล็กยังคงนั่งอยู่หน้าร้านอย่างหงุดหงิดและเหงา ๆ..แต่เมื่อ

ได้ยินเสียงเจื่อยแจ่วของโมลีดังแว่วเข้ามา..ก็ให้ทะลึ่งตื่นขึ้นมาและหันไปตามเสียง

............................"หมวยเล็ก..หมวยเล็กคนสวยทำอะไรอยู่จ๊ะ"

....................และเมื่อหมวยเล็กหันไปเห็นโมลีเพื่อนซี้..พร้อมกับเจ๊โนรีพี่สาวก็ให้ยิ้ม

ต้อนรับอย่างดีใจเปลี่ยนไปเป็นคนละคนกับเมื่อกี้นี้..และเอ่ยขึ้น

............................"ฮึ้ย..พวกลื้อมาอย่างไรกัน"

............................"ก็อั้วคิดถึงลื้อนะสิ..ถึงได้มาหา..ส่วนโนรีก็มาทวงสัญญากับ

เฮียตี๋เล็ก...เมื่อกี้อั้วเห็นลื้อนั่งเศร้า..เป็นอะไรไปหรือเปล่า"

....................หมวยเล็กยิ้มพอใจกับคำพูดของโมลี..แต่เมื่อนึกถึงเรื่องที่ทำให้ตนเอง

หงุดหงิดก็ได้ช่องระบายออกมาทันที

............................"ก็อั้วนั่งเซ็งอยู่นะสิ..เซ็งเฮียตี๋เล็กมันเอามาก ๆเลย"

....................คำพูดของหมวยเล็กทำให้โนรีซึ่งตั้งใจมาหาตี๋เล็กต้องเงี่ยหูฟังอย่าง

ตั้งใจ...พร้อมกับนั่งลงที่เก้าอี้ที่หมวยเล็กยกมาให้นั่ง..พลางเอ่ยถาม

............................"ตี๋เล็กไปทำอะไรให้หมวยเล็กเซ็งหรือ"

............................"อาเจ๊(พี่)นะ..อาเจ๊รู้หรือเปล่าว่าตอนนี้อาเฮียมันไม่อยู่บ้าน..อี

ไปเมืองจีนกับเฮียตี๋ใหญ่...ปล่อยให้อั้วยกเข้ายกออกสินค้า..และ ขายของอยู่คนเดียวไม่

ได้ไปไหนเลย"

......................................."หา" โนรีและโมลีอุทานพร้อมกัน.....เมื่อรู้ว่า

ตี๋เล็กไปเมืองจีน

....................สิ้นสุดคำอุทานโนรีก็ชิงถามก่อนโมลีทันที

............................."ตี๋เล็กไปทำไมเมืองจีน"

....................หมวยเล็กมองหน้าโนรีและพิจารณาอย่างคนช่างสังเกต..ก็ให้เกิดความ

รู้สึกเย็นตาเย็นใจ..และรับรู้ถึงความงดงามบนใบหน้า..พร้อมกับความรู้สึกจากสายตาที่โนรี

กำลังมองตนเองอยู่...มันเป็นความรู้สึกที่หมวยเล็กสัมผัสได้ว่า..แววตานี้มีความ

เยือกเย็นและเมตตาเอื้ออารีย์แผ่ออกมาจนตนเองเกิดความอบอุ่นสบายใจ..และ

เข้าใจเหตุผลว่า "ทำไมตี๋เล็กพี่ชายของตนจึงได้หลงรักและชอบผู้หญิงที่อยู่ตรง

หน้านางอย่างเต็มเปา"....หมวยเล็กจึงเอ่ยความรู้สึกที่มีอยู่ในใจของนางออกมา

ก่อนที่จะตอบคำถามโนรี

............................"อาเจ๊..ลื้อนี่งามจริง ๆ แถมจิตใจยังดีด้วย..สมแล้วที่คน

ในพิธีแห่ศพเขากล่าวขานว่า..ลื้อเหมือนเทพธิดาที่มาต้อนรับขบวนแห่"

.....................โนรีรอคำตอบจากหมวยเล็กเรื่องของตี๋เล็กอยู่..แต่เมื่อมาได้รับฟังคำ

ชมที่ไม่คาดคิดมาก่อน..ก็ถึงกับหน้าแดงและก้มหน้ายิ้มอย่างเขินอาย..โมลีเห็นอา

การหมวยเล็กและพี่สาวของตนเช่นนั้น..ก็ส่ายหน้าช้า ๆแล้วแย้งขึ้นก่อนที่..หมวย

เล็กและพี่สาวของตนจะพากันใจลอยออกไปนอกโลก..

............................"ฮึ้ย..หมวยเล็ก..พี่สาวอั้วถามว่าเฮียตี๋เล็กไปทำไมเมือง

จีน..ไม่ใช่ให้ลื้อมาชมพี่สาวอั้ว..ลื้อตอบเรื่องเฮียตี๋เล็กมาเร็ว ๆ อั้วอยากรู้"

............................"อั้วรู้แล้วน่ายายฟันกระต่าย..ลื้อฟังดีๆนะ..เตี่ยใช้ให้เฮียตี๋ใหญ่

เอาของฝากไปให้อากงเล็ก..และให้เอายาบำรุงกำลังกับโสมที่เมืองจีนกลับมา...แต่เฮียตี๋

เล็กอีขอตามไปด้วย..อีบอกว่าต้องการไปดูแผ่นดินจีน..ดูความยากลำบากของอากงอาม้า

และเตี่ยที่เป็นอยู่ในเมืองจีน...แต่อั้วคิดว่าอีไม่ได้ไปอย่างที่อีพูดอย่างเดียวหรอก..แต่อีจะ

ต้องไปศึกษาเกี่ยวกับเรื่องปลูกต้นแอปเปิ้ล..เพราะอั้วรู้ว่าอีสัญญากับอาเจ๊โนรีเอาไว้..อี

ถามหาคนที่นี่ไม่มีใครรู้เรื่องวิธีปลูกต้นแอปเปิ้ล ..อีจึงต้องการไปหาข้อมูลมาให้อาเจ๊โนรี

อย่างแน่นอนเลย"

....................โนรีและโมลีพยักหน้ารับรู้...ก่อนที่โมลีจะเอ่ยขึ้นอย่างกวน ๆในเชิงขำ

........................."เข้าใจแล้ว..แต่ถามอีกหน่อย..ลื้อรู้ได้อย่างไรว่าอั้วฟันกระต่าย"

....................คำถามของโมลี..ทำให้หมวยเล็กถึงกับกั้นหัวเราะไม่อยู่ก่อนจะเอ่ยตอบ

........................."ก็เวลาลื้อยิ้มออกมาที..ฟันกระต่ายคู่หน้าของลื้อมันก็เผยอออก

มาก่อนฟันซี่อื่นนะสิ"...

....................คู่สนทนาทั้งสามพากันหัวเราะอย่างอารมณ์ดี...แต่ในส่วนของโนรี

ภายใต้เสียงหัวเราะของนาง..กลับมีความคิดเล็ก ๆ ภายในใจคิดหาเหตุผลว่า

"ทำไมตี๋เล็กจึงยอมลำบากเดินทางไกลเพื่อจะรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับนาง"