พระโพธิสัตว์พญาช้างนาฬาคิรี(ธนปาล)พระพุทธเจ้าในอนาคต

.............ตอนที่ 24 เสียงขลุ่ยไร้ความทรงจำ.........



....................ในปี พ.ศ.2427 หรือ 5 ปีต่อมา..มูซาได้ท่องเที่ยวขายผ้าของเขา

ไปทั่วดินแดนเมืองใต้บนแผ่นดินสยาม .......และ ข้ามแดนไปขายที่มะลายูหรือประเทศ

มาเลเซียในปัจจุบันนี้..และเมื่อพักแรมที่ใด..เขาก็จะเป่าขลุ่ยฟ้าผ่าของเขาก่อนนอน

ทุกครั้ง.....

.....................และในปีนี้เอง คืนหนึ่ง..มูซาหยิบขลุ่ยฟ้าผ่าขึ้นมาดูเฉย ๆ แต่ไม่

ยอมเป่ามัน..มูซานั่งพิจารณามันและคิดว่า.... "เขาเป่าขลุ่ยทุกครั้งถึงมันจะมีความ

ไพเราะ แต่มันก็คงเหมือนเดิมกับทุก ๆครั้งที่เขาเป่า..เพราะเหตุที่มันเป็นการเป่า

ขลุ่ยตามบทเพลงที่ปรมาจารย์เพลงขลุ่ยแต่งขึ้น.....ถึงเขาจะดัดแปลงทำนองและ

ลีลาการเป่าขลุ่ยตามบทเพลงเช่นใด..."มันก็คงเป็นแบบเดิม ๆ"......"

....................มูซารู้สึกว่า "บทเพลงที่เขาเป่าตามปรมาจารย์เพลงขลุ่ยนั้น

เปรียบเทียบได้กับการขับรถไฟจากสถานีหนึ่งไปยังอีกสถานีหนึ่ง...บทเพลง คือ

"รางรถไฟ" ที่กำหนดไว้แน่นอนว่า จะต้องเดินทางไปตามรางเส้นทางนี้.."ออก

นอกรางหรือเส้นทางไม่ได้"..................."การเริ่มเป่าขลุ่ยตามบทเพลง" ก็

เหมือนกับ "การเริ่มขับเคลื่อนรถไฟออกจากสถานีต้นราง...และไปตามราง..เมื่อ

สิ้นสุดบทเพลงขลุ่ยก็เหมือนกับรถไฟหยุดวิ่งเมื่อถึงสถานีปลายทาง............

...................."บทเพลงขลุ่ย คือ รางรถไฟ"...ส่วนการเป่าขลุ่ยตามบทเพลงก็

เหมือนกับ "การขับรถไฟวิ่งไปบนรางรถไฟ".........

....................มูซารู้สึกว่า "การเป่าขลุ่ยตามบทเพลงนี้ นักเป่าขลุ่ยคนใดก็ได้...

สามารถเป่าได้เหมือนกันหมด...และ"เขารู้สึกไม่มีอิสระในการเป่า"..เพราะการเป่า

ขลุ่ยตามบทเพลง..ต้องจดจำเนื้อบทเพลง...โน๊ตเพลง..ทำนองเพลง..และลีลา

การเป่าตามจังหวะ....ซึ่งเป็นการเป่าโดยอาศัยการจดจำบทเพลงของผู้อื่นทุกครั้ง

ที่เป่า.....จึงเหมือนกับการถูกบังคับ"ให้เล่นตามผู้อื่นทุกครั้งไปตลอดชีวิต" อัน

เปรียบเหมือนกับ "รถไฟที่ถูกบังคับให้วิ่งได้เฉพาะบนรางเท่านั้น".........

....................มูซาคิดมาถึงตรงนี้..เขาได้ถอนหายใจอย่างแรง...และก็ยกขลุ่ยขึ้น

เป่าไปเรื่อย ๆ โดยไม่ได้สนใจที่จะเป่าตามบทเพลง ขณะเป่าขลุ่ยอยู่เขาเริ่มรู้สึก

ว่า"เขาไม่ต้องจดจำหรือนึกบทเพลง ทำนอง หรือจังหวะใด ๆเลย" ..เขาเป่าตาม

อารมณ์ไปเรื่อย ๆอย่างเป็นอิสระสบายใจ....แต่แปลกประหลาดตรงที่เสียงขลุ่ยนั้น

กลับเป่าได้ไพเราะ...เหมือนกับเสียงเพลงนั้นล่องลอยดังนกน้อยบินโผผินเป็นคลื่น

เสียงอย่างอิสระ..มีทั้งเสียงเบา..เสียงหนัก..เสียงประสาน ดุจน้ำตกที่ไหลลงจากที่

สูง.... ดุจคลื่นทะเลที่ตีซัดชายฝั่ง....จนเขารู้สึกได้...แต่มันไม่เป็นบทเพลง..เขา

เป่าอยู่นานถึง 15 นาทีจึงหยุดพัก...และพยายามนึกที่จะจดจำ"เสียงขลุ่ยที่เป่า

เมื่อกี้นี้"....มันเหมือนบทเพลงที่เขาแต่งขึ้นโดยไม่รู้ตัว..แต่เขาก็นึกและจดจำไม่

ได้..และเป่าเสียงขลุ่ยเมื่อกี้นี้ไม่ได้อย่างเดิม......

....................แต่แล้วในที่สุด..มูซาก็คิดได้อีกว่า "ถึงแม้เขาจะแต่งบทเพลง

ขึ้น..แต่เมื่อเขาเป่ามันซ้ำอีก มันก็คือ รางรถไฟที่จะต้องเดินและผูกมัดการเป่า

เพลงตามบทเพลง".....เขาจึงล้มเลิกที่จะเป่าตามเสียงขลุ่ยที่เขาเป่าเมื่อกี้นี้..และ

รู้สึกสบายใจสามารถเป่าเสียงขลุ่ยได้ใหม่โดยไม่ซ้ำกันนับเป็นสิบ ๆ เพลง.......แต่

แปลกประหลาดตรงที่เขากลับมาเป่าเพลงที่เขาเป่าอีกไม่ได้ เพราะ"เขาลืมที่จะจด

จำมัน"..........

....................การเป่าขลุ่ยเช่นนี้ มูซาคิดค้นขึ้นและรู้วิธีการเป่า แล้วเขาก็ตั้งชื่อ

วิธีการเป่าเช่นนี้ว่า "เสียงขลุ่ยไร้ความทรงจำ"...ไม่มีนักเป่าขลุ่ยคนใดเป่าได้

อย่างเขา...เพราะ นักเป่าขลุ่ยทั่วไปจะเป่าได้ก็ตามบทเพลงที่ปรมาจารย์แต่งไว้

หรือ ตนเองแต่งขึ้นเท่านั้น....

....................เสียงขลุ่ยของมูซาจึงเป็นเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น คือ การเป่าขลุ่ย

ที่ไม่มีบทเพลง และ ไม่มีความทรงจำ....วิชาเป่าขลุ่ยเช่นนี้จึงเกิดขึ้นใน พ.ศ.

2427 บนแผ่นดินสยาม ณ ภาคใต้ โดยมูซา ผู้คิดค้นการเป่าขลุ่ยในขณะนั้นเขามี

อายุเพียง 30 ปีเท่านั้น.......

 

.................ตอนที่ 25 ผู้หญิงจันทร์เพ็ญ............


....................ผู้หญิงจันทร์เพ็ญ .....มีตำนานกล่าวขานถึงมานานแล้วทางแผ่นดิน

มะลายู..ว่าเคยมี "ผู้หญิงจันทร์เพ็ญ" เกิดขึ้นมาบนแผ่นดินแห่งนี้...ผู้หญิงจันทร์เพ็ญ เกิด

ในคืนวันเพ็ญขึ้น 15 ค่ำ เกิดขึ้นมาเพื่อดับร้อน และ เพื่อประโยชน์สุขของชนชาวโลก..

เป็นผู้หญิงมีรูปร่างลักษณะสวย..งดงาม..มีผิวพรรณขาวเหลืองทองดุจดวงจันทร์

เพ็ญ ......และมีประกายรัศมีสีทองดุจแสงจันทร์เพ็ญเรืองรองออกมาจากกายยาม

ต้องแสงจันทร์เพ็ญขึ้น 15 ค่ำ...พร้อมกับมีประกายแห่งความเย็นออกมาจากกาย

ทุกเวลาในความรู้สึกของผู้คนที่พบเห็น....ที่ผู้คนได้มองแล้ว"จะต้องเกิดความรู้สึก

เย็นตาเย็นใจและเกิดความสุขขึ้นทันทีเมื่อได้มองนาง".....

....................ดวงอาทิตย์ที่ร้อนแรงพร้อมกับส่องแสงสว่างอันร้อนแรงกล้ามาสู่

โลกมนุษย์....แต่เมื่อแสงอันร้อนแรงแห่งดวงอาทิตย์ส่องมาสู่ดวงจันทร์........ดวง

จันทร์มีพลังที่จะปรับเปลี่ยนแสงอันร้อนแรงนั้น..ให้มาเป็นแสงสวยงามและเย็นตาสู่

โลกมนุษย์......พลังแห่งดวงจันทร์จึงเป็นพลังที่ลึกลับสามารถสยบแสงร้อนแรง

แห่งดวงอาทิตย์...เหมือนแสงอาทิตย์นั้นพ่ายแพ้แก่ดวงจันทร์.....

....................พลังแห่ง"ผู้หญิงจันทร์เพ็ญ"ก็เปรียบเช่นเดียวกับพลังแห่ง"ดวง

จันทร์"...ยามเมื่อนางปรากฎกายขึ้นท่ามกลางสงครามอันร้อนแรง...ก็สามารถ

หยุดสงครามนั้นได้.....เพราะเหตุที่ผู้ใดได้เห็นนางก็เหมือนต้องมนต์สะกดที่อยาก

จะมองนางตลอดไป........เพราะเพียงแค่มองเห็นนางก็เกิดสุขใจเหมือนกับมอง

"ดวงจันทร์เพ็ญบนท้องฟ้า"......

....................ไม่มีผู้ใดที่สามารถ..ฆ่าคนหรือทำร้ายคน..ฆ่าสัตว์หรือทำร้าย

สัตว์..เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้หญิงจันทร์เพ็ญได้..."ผู้หญิงจันทร์เพ็ญ" จึงเหมือนกับ

"ผู้หญิงที่เกิดมาช่วยดับร้อนแก่ผู้คน..มีความโอบอ้อมอารีย์และอุ้มชูโลกมนุษย์ให้

เกิดสุข...เป็นผู้หญิงที่มีเพียง "หนึ่งเดียวในโลกนี้"....


.....................มูซา..ได้รับคำบอกเล่าเกี่ยวกับตำนาน"ผู้หญิงจันทร์เพ็ญ"จากทวดของ

เขาซึ่งเป็นชาวมะลายูโดยแท้....และได้กล่าวว่า..."ผู้หญิงจันทร์เพ็ญเกิดขึ้นได้ยาก"

แต่เมื่อ 3,000 ปีที่แล้ว ผู้หญิงจันทร์เพ็ญได้อุบัติขึ้น....และได้มีการคำนวณโดย

ศาสตร์ทำนายของคัมภีร์ว่า "จะมีผู้หญิงจันทร์เพ็ญกำเนิดขึ้นชายฝั่งทะเลเหนือ

แดนมะลายูในปี พ.ศ.2448 บนแผ่นดินสยาม"......

.....................มูซาท่องเที่ยวไปในภาคใต้ของแผ่นดินสยาม.......พร้อมกับ

"ขลุ่ยฟ้าผ่า"....ที่บรรเลง.."เสียงขลุ่ยไร้ความทรงจำ"...ให้แก่คนทั่วไปในภาค

ใต้..เพื่อรอเวลาถึงปีพ.ศ.2448 ..เพื่อพิสูจน์ตำนานของผู้หญิงจันทร์เพ็ญว่าจะ

เกิดขึ้นจริงบนโลกนี้ไหม.....และจะมีคุณสมบัติตามที่คัมภีร์กล่าวไว้ไหม......เขามี

ความอยากเห็น"ผู้หญิงจันทร์เพ็ญ"..ผู้ให้ความสุขใจแก่ผู้พบเห็น.....เขาต้องการ

รับรู้ความสุขจากการที่ได้พบเห็นผู้หญิงดังกล่าว....โดยเฝ้านับคอยเวลาตลอดมา.

 

.....ตอนที่ 26 กำเนิดผู้หญิงจันทร์เพ็ญแดนสยาม.....


....................เมืองสุราษฎร์ธานี ปี พ.ศ.2440 ...ประเทศสยามยังคงอยู่ในรัชสมัย

รัชกาลที่ 5 แห่งราชวงศ์จักรี...เมืองสุราษฎร์ธานีเป็นเมืองหนึ่งของภาคใต้บนแผ่นดิน

สยาม..หากเดินทางจากกรุงเทพมหานครเมืองหลวงลงมาทางใต้จะถึงเมืองสุราษฎร์ธานี

ก่อนเมืองปัตตานี..........

....................ที่ประเทศญี่ปุ่น..พ่อค้าหนุ่มจากแดนอาทิตย์อุทัย...ได้นำเรือสำเภา

บรรทุกสินค้า..เพื่อมาค้าขายยังประเทศแถบคาบสมุทรอินโดจีน...เขาคือ "ซันชิโร่"..

จากการที่เป็นพ่อค้าค้าขายยังต่างแดนผ่านมาหลายประเทศ..ทำให้เขาต้องเรียนรู้การพูด

ภาษาในแต่ละประเทศเพื่อสื่อสารค้าขาย...และเขาสามารถพูดได้หลายภาษา....

....................ในขณะนั้นอยู่ระหว่างการล่าเมืองอาณานิคมหรือเมืองขึ้นของประเทศ

ชนชาติตะวันตก...ประเทศอังกฤษได้เมืองพม่า อินเดีย และชาติอื่น ๆเป็นเมืองอาณานิคม

จนได้ชื่อว่า "เป็นประเทศที่มีอาณานิคมพระอาทิตย์ไม่ตกดิน"....ส่วนชาติอื่น ๆ ก็แสวงหา

เมืองอาณานิคมอยู่เช่นกัน..ดังนั้นคาบสมุทรหรือท้องทะเลโดยทั่วไป..จะมีกองกำลังเรือ

รบของชนชาติต่าง ๆ เพื่อส่งกองกำลังสนับสนุนกันอย่างต่อเนื่อง....

.....................ประเทศฝรั่งเศสได้เมืองเวียงจันทน์ ประเทศลาวไปจากเมืองสยาม..

และได้ส่งกองกำลังสนับสนุนผ่านอ่าวสยามหรืออ่าวไทย.โดยกองกำลังเรือรบ..เพื่อขึ้นไป

ที่เวียงจันทน์...ในขณะนั้นซันชิโร่ได้แล่นเรือจะเข้ามาที่อ่าวสยามเพื่อนำสินค้ามาขายยัง

แดนสยาม..กองกำลังเรือรบของฝรั่งเศสเข้าใจว่า.."เรือสำเภาของซันซิโร่เป็นกองกำลัง

ติดอาวุธของชาติศัตรูที่ดักซุ่มโจมตีโดยอำพรางเป็นเรือสำเภาขนสินค้า ..จึงได้ยิงปืนใหญ่

และอาวุธนานาชนิดใส่เรือสำเภาของซันชิโร่จนจมลงกลางทะเล......

....................ซันชิโร่รอดตายเพียงคนเดียว......พร้อมกับทรัพย์สินที่ติดตัวเขาตลอด

เวลาคือ "กล้องถ่ายรูป" ที่เขาจะถ่ายภาพเมืองต่าง ๆ นำไปให้บิดามารดาและญาติพี่น้องที่

อยู่ญี่ปุ่นได้เห็นวิวทิวทิศน์ของเมืองต่าง ๆที่เขาผ่านมา....เขาได้รับความช่วยเหลือจาก

ทหารของเรือรบฝรั่งเศสลำที่ยิงเรือสำเภาของเขาจนจม.........และความจริงก็ปรากฎว่า

"เขาคือพ่อค้ามาจากญี่ปุ่น".....เรือรบฝรั่งเศสได้พาเขาขึ้นฝั่งที่เมืองสุราษฎร์ธานีพร้อมกับ

ให้เงินเขาจำนวนหนึ่งเพื่อชดใช้ค่าเรือสำเภาและสินค้า...และใช้ชีวิตอยู่ในเมืองสุราษฎร์

ธานีไปพลางก่อน.....หากมีเรือจากญี่ปุ่นผ่านมาก็ให้เขาอาศัยเรือลำนั้นกลับไป.....แต่

หากยังไม่มีเรือจากญี่ปุ่นผ่านมา..เรือรบจากฝรั่งเศสจะกลับมารับเขาไปต่อเรือให้.....และ

กองกำลังเรือรบฝรั่งเศสก็ได้เดินทางต่อไป............ยังเวียงจันทน์เพื่อส่งกองกำลังไป

ประจำการที่นั่น....

....................ซันชิโร่พูดภาษาสยามได้..เขาได้นำเงินที่กองกำลังฝรั่งเศสให้เขาไว้นำ

ไปซื้อสินค้าและค้าขายเพื่อรอเรือสำเภาจากญี่ปุ่นอยู่ที่เมืองสุราษฎร์ธานี..เขาอยู่เมือง

สุราษฎร์มาเป็นเวลานานแต่ก็ไม่มีเรือลำใดมารับเขากลับไป....จนในที่สุดเขาก็ได้พบรักกับ

หญิงสาวชาวสยามชื่อ "บันตา" เป็นหญิงที่มีน้ำใจงามและคอยช่วยเหลือซันชิโร่ในการหา

ที่พักให้..และดูแลความเป็นอยู่ของเขา....และแล้วซันชิโร่กับบันตาก็ได้อยู่กินกันเป็นสามี

ภริยา.....และระยะผ่านมาจนถึง ปี พ.ศ.2448 บันตาได้ตั้งท้องและกำหนดเขาจะคลอด

ภายในปีนี้.....

....................กล่าวฝ่ายมูซาผู้มากับ..ขลุ่ยฟ้าผ่าและเสียงขลุ่ยไร้ความทรงจำ....ได้

บรรทุกเสื้อผ้าใส่เกวียนไปค้าขายจนทั่วภาคใต้.......และปีพ.ศ.2448 นี้ ...เป็นกำหนดที่

"ผู้หญิงจันทร์เพ็ญ"จะต้องมาบังเกิดบนชายฝั่งทะเลเหนือแดนมลายู...ตามคัมภีร์โบราณได้

กล่าวไว้.......มูซาเดินทางกลับไปเมืองปัตตานี...เขาคาดว่า "ผู้หญิงจันทร์เพ็ญ" น่าจะถือ

กำเนิดที่เมืองปัตตานี...เพราะที่นี่คือดินแดนชายฝั่งทะเลเหนือแดนมลายู.......

 

.....................มูซาผู้เฝ้ารอการถือกำเนิดของผู้หญิงจันทร์เพ็ญ..ทุกคืนวันขึ้น

15 ค่ำ..เขาจะนั่งเฝ้ามองดูดวงจันทร์เพื่อสังเกตความผิดปกติของดวงจันทร์..โดยเขามี

ความเชื่อว่า"หากผู้หญิงจันทร์เพ็ญจะมาเกิดในวันขึ้น 15 ค่ำคืนใด ....จะต้องมี

ปรากฎการณ์ของดวงจันทร์เพ็ญเกิดขึ้นอย่างแน่นอน"....

.....................เขามองดวงจันทร์คราใด..ความรู้สึกของเขาจะสงบเยือกเย็น...และมี

ความสุขอย่างประหลาด...เขารู้สึกว่าเพราะดวงจันทร์นี้ให้แต่ความสวยงามและเยือกเย็น

ไม่ทำร้ายใคร....ผู้หญิงจันทร์เพ็ญหากเขาได้พบเห็นจริง ๆ ก็คงเป็นเช่นนี้

.....................อารมณ์แห่งการเฝ้ามองดูดวงจันทร์เพ็ญคราใด..เสียงขลุ่ยไร้ความทรง

จำของเขา..จะไพเราะดังอย่างมีมนต์ขลังเมื่อเขาเป่ามันทุกครั้งยามมองดวงจันทร์เพ็ญ...

เขารู้สึกว่า .."เสียงขลุ่ยไร้ความทรงจำและขลุ่ยฟ้าผ่า".......น่าจะคู่ควรเป็นสมบัติ

ของผู้หญิงจันทร์เพ็ญ..มากกว่าที่จะอยู่กับเขา...เขาเชื่อว่าหากผู้หญิงจันทร์เพ็ญ

ได้บรรเลงเพลงขลุ่ยไร้ความทรงจำ.....ที่ไม่อยู่ในบังคับของเพลงขลุ่ยใด....นาง

น่าจะเป่าได้ไพเราะตามแบบธรรมชาติของผู้หญิงจันทร์เพ็ญ..ซึ่งมีความอ่อนโยน

เยือกเย็น......

....................ตลอดระยะเวลาค่ำคืนที่มูซาเฝ้ามองดูดวงจันทร์เพ็ญในคืนขึ้น 15 ค่ำ..

ก็ยังไม่พบเห็นเหตุการณ์ใด ๆปรากฎขึ้นกับดวงจันทร์จนใกล้จะหมดปี พ.ศ.2448...

....................จนกระทั่งวันหนึ่ง ซึ่งตรงกับ "วันจันทร์ ขึ้น 15 ค่ำ เดือน 12

อันเป็นวันลอยกระทงของชาวสยาม ในฤดูหนาว..ซึ่งเป็นขึ้น 15 ค่ำครั้งสุดท้ายของปี


พ.ศ.2448"...

....................ชาวปัตตานีพากันไปลอยกระทงตามประเพณี..มีเพียงมูซาเท่า

นั้นที่นั่งเป่าขลุ่ยมองดูดวงจันทร์...เขารำพึงรำพันอยู่ว่า .."ขึ้น 15 ค่ำครั้งสุดท้าย

ของ ปีพ.ศ.2448 แล้ว หรือตำนานผู้หญิงจันทร์เพ็ญที่ถูกคำนวณไว้จะไม่ถูกต้อง"

.....................เสียงขลุ่ยของมูซาที่ถูกเป่าขึ้น..ด้วยความหวังดังกังวานไปทั่ว...เป็น

เสียงขลุ่ยที่จับใจผู้คนที่ได้ยิน....ท่ามกลางแสงจันทร์เพ็ญ....ที่เขาเหมือนกับจะเป่าให้

ดวงจันทร์เพ็ญนั้นได้ยินเสียงขลุ่ยของเขา...มันมีความหมายของเสียงขลุ่ยว่า......

..................."จันทร์เพ็ญงามเด่นบนฟ้า...ไกลจากข้าอยู่แดนดิน...แต่จันทร์

เพ็ญยังอาจิณ...ส่องแสงเย็นถวิลสู่แดนดินแด่คนไกล

....................แสงงามเย็นสู่ใจข้า...สัมผัสได้ว่าแสงรักถวิล...เป็นความรักอัน

อาจิณ...แด่ชาวดินอันงามตา

....................ชีวิตข้าก็รักจันทร์...แต่มิอาจอยู่คู่กันจนลับฟ้า...นอกจากจันทร์

แปลงโฉมมา...เป็นกัลยาสู่แดนดิน

....................เมื่อนั้นคงพบจันทร์...ไม่ต้องหลบตะวัน...ผู้ทำลายแสงจันทร์

สิ้น...โปรดมาหาข้าสู่แดนดิน...ข้ารอจันทร์เพ็ญจนสิ้นใจ"...

.....................เสียงขลุ่ยของเขาเหมือนกับเขากำลังจะบอกดวงจันทร์ว่า....."เขาจะ

รอดวงจันทร์ที่มาเกิดเป็นหญิงงามจนกว่าเขาจะสิ้นใจไป"..จะเป็นด้วยอำนาจของ

ขลุ่ยฟ้าผ่าและเสียงขลุ่ยไร้ความทรงจำที่มูซาเป่าให้ดวงจันทร์เพ็ญฟังหรือไม่..ไม่

อาจบอกได้.....

.....................ในขณะที่มูซาเป่าขลุ่ยและเฝ้ามอง"ดวงจันทร์เพ็ญ"อยู่ ........

ปรากฎการณ์ประหลาดอัศจรรย์ได้เกิดขึ้น..."รัศมีของดวงจันทร์ได้เปล่งประกาย

แสงสีทองกระจายออกมาอย่างต่อเนื่อง...และแสงสีทองนั้นได้ส่องย้อนกลับไปยัง

ดวงจันทร์เพ็ญ...แล้วหมุนวนเข้าไปในดวงจันทร์เพ็ญนั้น.......ส่องเข้าสู่จุดศูนย์

กลางดวงจันทร์เพ็ญ..จนแสงนั้นเมื่อเข้าจุดศูนย์กลาง..ได้รวมตัวกันเป็นดวงจันทร์

เพ็ญอีกดวงหนึ่งที่ใสสว่างไร้มลทินหนึ่งดวง....อยู่ท่ามกลางดวงจันทร์เพ็ญนั้น....

และดวงจันทร์เพ็ญจากศูนย์กลางดวงจันทร์เพ็ญได้พุ่งจากดวงจันทร์อย่างเร็วมาสู่

โลกทันที..และตกไปทางทิศเหนือของเมืองปัตตานีห่างจากเมืองปัตตานีไปอย่าง

มากมาย"..

.....................มูชาถึงกับตกตะลึงในปรากฎการณ์ดังกล่าว...เขาหยุดเป่าขลุ่ย..และ

เฝ้ามองดูปรากฎการณ์ของดวงจันทร์เพ็ญตลอดเวลาที่ปรากฎการณ์ดังกล่าวเกิดขึ้น..เขา

รู้สึกทันทีว่า"สิ่งที่เขาเฝ้ารอคอยมานานได้เกิดขึ้นแล้ว...ดวงจันทร์เพ็ญที่พุ่งมาจากจุดศูนย์

กลางของดวงจันทร์เพ็ญมายังโลกมนุษย์....คือการถือกำเนิดของผู้หญิงจันทร์เพ็ญ

เกิดมาบนโลกมนุษย์ตามคัมภีร์ในตำนานกล่าวไว้....แต่เขาไม่รู้ว่าจุดที่ดวงจันทร์

เพ็ญนั้นพุ่งมายังโลกมนุษย์เหนือเมืองปัตตานีไปคือ "ที่ใด...ที่เขาต้องตามหา"...

 

.....................บ้านหลังเดียวอยู่ภายในสวนผลไม้บริเวณชานเมืองสุราษฎร์ธานี

ไกลจากตัวเมืองพอประมาณ......ในคืนวันจันทร์ขึ้น 15 ค่ำเดือน 12 วันลอยกระทงปี

พ.ศ.2448 ...ได้มีปรากฎการณ์ที่ดวงจันทร์เพ็ญดวงน้อย.......ที่เกิดการรวมตัวของแสง

จันทร์เพ็ญส่องย้อนเข้าในจุดศูนย์กลางจากดวงจันทร์เพ็ญบนท้องฟ้า..........ที่มูซาเฝ้าดู

ปรากฎการณ์นั้นอยู่...........มันเปรียบเสมือนประดุจดัง..ดวงจันทร์เพ็ญได้คลอดลูก

"ดวงจันทร์เพ็ญ" ส่งมาเกิดยังโลกมนุษย์.........ได้พุ่งลงมาพร้อมกับแสงสว่างจ้า

ของ"ดวงจันทร์เพ็ญดวงนั้น"หายเข้าไปในบ้านหลังนั้น..ทันที....

....................เป็นเวลาเดียวกันกับที่บันตาเจ้าของบ้านหลังนั้นได้คลอดทารก

น้อยเพศหญิงออกมา..รูปร่างน่ารักมีผิวพรรณขาวเหลืองดุจผิวทองผุดผ่อง.....

ซันชิโร่ผู้เป็นสามีรับทารกน้อยมาจากหมอตำแยหลังจากชำระล้างร่างกายทารก

น้อยแล้ว....มองดูลูกน้อยอย่างมีความสุขเขารู้สึกเย็นตาเย็นใจเมื่อได้ดูและสัมผัส

กับลูกสาวคนนี้......ไม่มีใครในบ้านหลังนั้นรู้เลยว่า "หากนำทารกน้อยนั้นออกมา

สัมผัสกับแสงจันทร์เพ็ญขึ้น 15 ค่ำ".....ทารกน้อยนั้นจะเปล่งรัศมีของดวงจันทร์

เพ็ญออกมาจากร่างกายอย่างมากมาย..เสมือนกับมีดวงจันทร์เพ็ญในโลกมนุษย์..

แต่ในความเป็นจริงแล้วแสงจันทร์เพ็ญได้เปล่งรัศมีออกจากกายทารกน้อยตั้งแต่

เกิดแล้ว....แต่ไม่มีผู้ใดสามารถเห็นแสงนั้นได้....ดวงจันทร์เพ็ญบนท้องฟ้าเท่านั้น

ที่เป็นเสมือนกระจกเงา.....เมื่อทารกน้อยได้สัมผัสดวงจันทร์เพ็ญและแสงแห่งดวง

จันทร์เพ็ญนั้น....แสงเรืองรองเย็นตาเย็นใจสีทองก็จะเปล่งรัศมีออกมาทันที.......

....................ผู้คนที่อาศัยอยู่ในเมืองสุราษฎร์ธานี ..ก็ได้เห็นปรากฎการณ์เหมือนกับ

ที่มูซาเห็น...ว่ามีดวงจันทร์เพ็ญพุ่งออกมาจากศูนย์กลางของดวงจันทร์เพ็ญบนท้องฟ้าลง

มาสู่ชานเมืองสุราษฎร์ธานี....แต่พวกเขาก็ไม่รู้เหมือนกับมูซาว่า "ดวงจันทร์เพ็ญนั้นพุ่ง

ลงมาสู่ที่ใด".....

....................คนสุราษฎร์หรือคนเมืองสยาม..ไม่เคยได้ยินเรื่องราวของผู้หญิงจันทร์

เพ็ญมาก่อนเลย...พวกเขาจึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น.........เป็นแต่มูซาผู้มีความสัมพันธ์กับ

แดนมลายู..และเป็นผู้รู้เรื่องราวในตำนานของคัมภีร์นั้น....เขาจึงรู้ว่า"ผู้หญิงจันทร์เพ็ญ

ได้ถือกำเนิดขึ้นบนโลกนี้แล้ว..หลังจากเคยเกิดมาแล้วเมื่อ 3,000 ปีที่แล้ว".....

....................บันตาและซันชิโร่ ตั้งชื่อให้ทารกน้อยว่า "โนรี" อันเป็นชื่อของวัด

หนึ่งในแถบชานเมืองสุราษฎร์ธานี.....ผู้ใดก็ตามที่ได้อยู่ใกล้โนรีหรือเห็นโนรี

สัมผัสหรืออุ้มโนรี...เขาจะมีความสุขอย่างประหลาดภายในจิตใจ...แม้จะมีอารมณ์

ขุ่นมัวมาจากไหน..แต่ถ้าได้เห็นโนรีเขาจะลืมเรื่องทุกข์ร้อนเสียสิ้น.....

....................ชาวบ้านที่กำลังทะเลาะกันอย่างเอาเป็นเอาตาย...เมื่อทารกโนรี

ถูกมารดาอุ้มผ่านไป...........เขาจะต้องหันมามองทารกน้อยและยุติการทะเลาะ

เบาะแว้งเสียสิ้น....และต่างก็เลิกราไปเอง......หันมาจ้องมองดูทารกโนรีอย่างมี

ความสุขและหลงใหล........

.....................หลังจากนั้น ในปี พ.ศ.2453 หรือ 5 ปีต่อมาหลังจากที่โนรี

เกิด....บันตาก็ได้ให้กำเนิดลูกสาวอีกคนหนึ่ง..ชื่อ "โมลี" แต่ก่อนที่โมลีจะลืมตาดู

โลก ...ซันชิโร่ได้เดินทางกลับไปประเทศญี่ปุ่น...ก่อนที่สงครามโลกครั้งที่ 1 จะ

เกิดขึ้น...โดยกองกำลังเรือรบจากฝรั่งเศสได้สับเปลี่ยนกองกำลังที่ประจำอยู่

เวียงจันทน์..เอากองกำลังชุดใหม่เข้าไป.....นายทหารที่สั่งยิงเรือซันชิโร่จมลง..

ตอนที่ออกจากเวียงจันทน์...เขานึกถึงซันชิโร่ว่า"มีเรือจากญี่ปุ่นผ่านมาหรือไม่..

และรับซันชิโร่ไปไหม"....แต่เมื่อนายทหารจากเรือรบฝรั่งเศสทราบว่าซันชิโร่ยัง

ไม่ได้กลับญี่ปุ่น...เขาจึงตามหาและนำพากลับญี่ปุ่น....ซันชิโร่บอกบันตาและโนรี

ว่าเขาจะกลับไปเยื่ยมบิดามารดา..และแจ้งข่าวเรื่องภริยาและบุตรให้ท่านทราบ..

และจะกลับมายังเมืองสุราษฎร์ธานี....แต่หลายปีผ่านไปซันชิโร่ก็ยังไม่กลับมา...

....................โนรีจดจำหน้าพ่อของนางได้เป็นอย่างดี และนางก็มีหน้าตา

เหมือนกับพ่อของนางมาก...ซันชิโร่จะรักและผูกพันกับโนรีมาก..เขาจะร้องเพลง

ภาษาญี่ปุ่นให้โนรีฟังเสมอ........เขาทำกำไรข้อเท้ามีลูกกระพรวนดังกุ๊งกิ๊งด้วย

ทองคำใส่ไว้ที่ข้อเท้าทั้งสองข้างของโนรี..เป็นกำไรแบบเด็กที่สามารถเลื่อนขนาด

ของวงได้....โนรีจะใส่กำไรข้อเท้านี้แม้กระทั่งโตเป็นสาว...เวลานางเดินไปไหนจะ

มีเสียงกระพรวนข้อเท้าดังตามนางไปทุกที..นางไม่ยอมถอดมันออกด้วยเห็น

ว่า"เป็นของที่ระลึกจากพ่อที่จากไปแดนไกล"......

 

....................โนรีคิดเสมอว่า "พ่อจะต้องกลับมา" นางเคยเป็นคนร่าเริง แต่เมื่อ

พ่อจากไปนางกลับดูเฉยเมย..แต่ก็ดูแลโมลีน้องของนางเป็นอย่างดี...

....................บันตาแม่ของโนรี เป็นคนมีฐานะ เนื่องจากซันชิโร่ได้ทิ้งทรัพย์สินไว้มาก

มายไว้ให้..แม้กระทั่ง"กล้องถ่ายรูป"ที่ซันชิโร่รักและหวงแหนมากเขาก็ทิ้งไว้ให้บุตรสาวที่

แดนสยาม...นางได้ทำสวนรางสาด ยางพาราและผลไม้อื่น ๆ ......โดยบ้านบันตาอยู่ห่าง

จากวัดโนรีนราราม ราว 200 เมตร....

....................บันตาศรัทธาในการทำบุญ และที่เขาตั้งชื่อ "โนรี" ก็มาจากชื่อวัดนี้..

และเมื่อถึงรัชกาลที่ 6 แห่งแผ่นดินสยามออกกฏหมายให้ชาวสยามทุกคนมี "นามสกุล"

นางก็ใช้ชื่อที่เหลือของวัดตั้งเป็น "นามสกุล" ขึ้นชื่อ "นรา"......... ดังนั้น โนรีมีชื่อ

เรียกทั้งนามสกุลว่า "โนรี นรา".....

....................โนรี นรา โตขึ้นเป็นสาวสวยน่ารัก ผิวพรรณของนางขาวเหลืองดุจสี

ทอง..ผิดกับคนสุราษฎร์ทั่วไป....ใบหน้าไร้ซึ่งไฝฝ้าหรือขี้แมลงวัน...คิ้วโค้งเป็นรูป

ดาบ..ดวงตาใสซื่อบริสุทธิ์และมีแววประกายแห่งความเย็นซึ่งเมื่อใครได้พบเห็น

สัมผัสนาง...จะรู้สึกได้..หน้าตาของนางต่างจากคนญี่ปุ่นแท้ที่มีหนังตาชั้นเดียว...แต่

นางนั้นจะมีหนังตาสองชั้น จมูกเล็กได้รูปกับใบหน้าอันงาม..ปากเล็กบางผมยาว

เพียงคอ..ดูอวัยวะที่ตั้งอยู่บนใบหน้าของนางช่างกลมกลืนสวยงามไปหมด...รูป

ร่างของนางบอบบางสูงราว 160 เซนติเมตร....อุปนิสัยของนาง..เป็นคนโอบอ้อม

อารีย์มีเมตตาเยือกเย็นและจริงจัง...เป็นคนกล้าแต่ไม่ช่างพูด...นางไม่เคยมี

อารมณ์โกรธนับแต่ที่เกิดมา...ผู้คนจึงไม่เห็นนางโกรธแม้แต่ครั้งเดียว...นางเป็นผู้

เยือกเย็นฉลาดล้ำลึก...จึงเป็นผู้ดับทุกข์ร้อนของผู้คน..นางเป็นลูกครึ่งสยามกับ

ญี่ปุ่นคนแรกบนแดนสยาม..เมื่อถือกำเนิดขึ้นมาในวันจันทร์ วันเพ็ญขึ้น 15 ค่ำ

เดือน 12 วันลอยกระทงในปี พ.ศ.2448 ณ เมืองสุราษฎร์ธานี.....

....................ในปี พ.ศ.2448 ที่โนรีเกิด มูซาขณะนั้นมีอายุ 51 ปี..ได้เดินทางไป

ยังเมืองต่าง ๆเหนือเมืองปัตตานีที่อยู่ชายทะเลของแผ่นดินสยาม นับตั้งแต่ เมืองสงขลา..

เมืองพัทลุง..เมืองตรัง..เมืองพังงา... เมืองนครศรีธรรมราช และ เมืองสุราษฎร์ธานี..

....................เขาพยายามตามหา"ทารกที่เกิดในวันลอยกระทงปีนั้น"..พร้อมกับ

พยายาม"หาคนสืบทอดการเป่าขลุ่ยเสียงขลุ่ยไร้ความทรงจำของเขา"...แต่ก็ไม่มีผู้

ใดสามารถฟังและเข้าใจการเป่าขลุ่ยเช่นนี้...เขาหาเด็กที่เกิดในคืนวันลอยกระทงไม่ได้...

จึงเดินทางไปที่มะลายู........เพื่อหาผู้ที่จะผู้ที่สืบทอดการเป่าขลุ่ยของเขาก่อนที่จะกลับ

มาตามหา"ผู้หญิงจันทร์เพ็ญ"อีกครั้งหนึ่ง...เพราะเขารู้ว่า"จะต้องให้แสงจันทร์เพ็ญ

ขึ้น 15 ค่ำ ส่งกระทบกับ เด็กที่เกิดในคืนลอยกระทงเท่านั้น จึงจะเกิดแสงแห่ง

จันทร์เพ็ญปรากฎขึ้นกับร่างเด็กจึงจะรู้ได้ว่า "นางคือผู้หญิงจันทร์เพ็ญ"..ซึ่งเป็น

เรื่องยากสำหรับมูซา..............

 

.........ตอนที่ 26 เสียงขลุ่ยกับผู้หญิงจันทร์เพ็ญ.......


....................จนกระทั่ง ปี พ.ศ.2460 อยู่ระหว่างการเกิดสงครามโลกครั้งที่ 1

ซึ่งตรงกับในสมัยรัชกาลที่ 6 ของแผ่นดินสยาม..ประเทศสยามได้เข้าร่วมกับฝ่าย

สัมพันธมิตรอันได้แก่ ประเทศฝรั่งเศส อังกฤษ ฯลฯ ประกาศสงครามกับฝ่ายอักษะ

ได้แก่ เยอรมัน อิตาลีฯลฯ ....ขณะนั้นมูซามีอายุได้ 63 ปี เขาเริ่มชราขึ้น และได้กลับมา

ที่เมืองสุราษฎร์ธานีอีกครั้ง..ซึ่งขณะนั้น โนรีมีอายุเพียง 12 ปี โมลีผู้น้องอายุ 7 ปี....

....................มูซาเดินทางมานั่งพักร้อนอยู่ที่ศาลาพักร้อนหน้าวัดโนรีนรารามตอน

ใกล้เพล.....

....................ที่บ้านบันตา นางได้เตรียมอาหารใส่ปิ่นโตไว้สำหรับถวายพระ..เพื่อให้

โนรีนำไปถวายเจ้าอาวาสวัดโนรีนราราม..ที่นางและบุตรเรียกท่านว่า "พ่อท่าน"......

....................โนรีได้เอ่ยกับผู้เป็นแม่

............................."เสร็จหรือยังจ๊ะแม่" นางได้เอ่ยถามบันตาซึ่งกำลังจัดอาหาร

ใส่ปิ่นโตอยู่บนบ้าน ในขณะที่โนรีกำลังนั่งเล่นอยู่ข้างล่าง

............................."อีกเดี๋ยวเดียวลูก" บันตาตะโกนตอบโนรีพร้อมกับหยิบเถาปื่น

โตใส่ขาของมัน...เมื่อเสร็จก็เดินหิ้วลงมาที่บันได..เป็นขณะเดียวกับที่โมลีน้องเล็กก็ได้วิ่ง

ออกมาจากห้องนอนและตะโกนตามหลังมารดา...

.............................."แม่เดี๋ยวหนูไปกับโนรีด้วย"

.....................บันตาหันกลับไปมองโมลีที่วิ่งตรงมาจับที่ข้อมือนางที่ถือปิ่นโตอยู่...

นางจึงได้ยกมืออีกข้างหนึ่งขึ้นลูกหัวโมลีอย่างเอ็นดู แล้วเอ่ยขึ้น

.............................."ถามพี่เขาดูซิ...เขาจะให้ไปไหม" นางพูดจบก็หันมาทาง

โนรี

.....................โมลีจึงได้เอ่ยถาม

.............................."โนรี..หนูไปด้วยคนนะ" โมลีเริ่มออกอ้อนพี่สาว

.............................."พี่ไม่ได้เอาเกวียนไป..พี่จะเดิน...ไปไหม" โนรีตอบน้องสาว

ด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ..แต่แววตาบ่งบอกถึงความเอ็นดูและสงสารน้องสาว

.............................."เดินหนูก็ไป"

.....................โนรีฟังโมลีน้องสาวพูด..นางยืนอมยิ้มพร้อมกับรับเถาปิ่นโตจากแม่..

แล้วหยุดมองหน้าแม่..ก็เห็นบันตาผู้เป็นแม่พยักหน้าให้..อันเป็นสัญญาณให้โนรีพาน้องไป

วัดด้วย....

......................โนรีจึงเดินไปหาน้องสาว......และใช้มือซ้ายเกาะประคองที่บริเวณ

ท้ายทอยของโมลีพากันเดินออกจากบ้าน...โดยที่มือขวาถือเถาปิ่นโตใบใหญ่มุ่งสู่วัดโนรี

นรารามทันที....

....................ทางเดินจากบ้านสู่วัดโนรีนั้นจะต้องผ่านสวนผลไม้และสวนรางสาดที่อยู่

หน้าบ้าน..และจึงขึ้นถนนมุ่งตรงไปวัด.......ซึ่งในสวนรางสาด สวนผลไม้และยางพาราจะ

มีที่ที่ดินหลังบ้านอีกเป็นจำนวนหลายไร่......

....................ในระหว่างทางที่สองพี่น้องเดินทางไปวัด โมลีเกิดนึกถึงซันชิโร่ผู้เป็น

พ่อที่ตนเองไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย..จึงได้ซักถามโนรีตามประสาเด็กน้อย

............................"โนรีก่อนที่พ่อจะไปญี่ปุ่น..พ่อบอกกับโนรีอย่างไร"

....................โมลีไม่เคยเรียกโนรีด้วยสรรพนามว่า "พี่"..มาก่อนเลย...เหตุเพราะ

นางจะเรียกโนรีตามคำพูดของแม่เรียกจนเคยชิน....แต่ก็รับรู้ความหมายว่า "โนรีคือพี่สาว

ของตน"....โนรีฟังโมลีซักถามนางได้ยกมือที่ประคองน้องสาวอยู่ขึ้นปาดเหงื่อที่ไหลอยู่

บนใบหน้าแล้วจึงเอ่ยตอบ..

............................"พ่อบอกกับพี่ว่าจะไปหาปู่กับย่า แล้วจะมารับพวกเราไปญี่ปุ่น"

....................โมลีเงยหน้าขึ้นมองพี่สาวพร้อมกับซักต่อด้วยความอยากรู้

............................"แล้วญี่ปุ่นมันอยู่ที่ไหน..มันเป็นอย่างไร"

............................"ญี่ปุ่นเป็นเกาะหลาย ๆ เกาะ..เหมือนเกาะสมุยบ้านเรา..พ่อ

บอกว่าในฤดูหนาวจะมีหิมะสี่ขาวตกมาจากฟ้า...และหนาวมาก" โนรีอธิบาย

............................"หนูอยากให้พ่อมารับหนูกับโนรีไปญี่ปุ่นเร็ว ๆหนูอยาก

เห็นหิมะ"

....................โมลีพูดออดอ้อนความอยากของตนให้พี่สาวฟัง..ทำให้โนรีถึงกับนิ่งอึ้ง

เพราะนางเองก็อยากไปญี่ปุ่นเช่นเดียวกับโมลีน้องสาว..และอยากให้พ่อกลับมารับพวก

นางและแม่ไปด้วยในเร็วพลัน...แต่จนบัดนี้แล้วซันชิโร่พ่อของนางกฌยังไม่กลับ

มา 7 ปีแล้วซินะ...โมลีไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากพ่อ...สิ่งที่โมลีได้รับก็คือ..

ความรักความห่วงใยของบันตาและโนรี ผู้เป็นแม่และพี่สาวเท่านั้น...

 

....................หลังจากโนรีนิ่งอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง..โมลีก็ได้เอ่ยถามขึ้นอีก..เมื่อได้ยิน

เสียงกระพรวนข้อเท้าที่โนรีใส่ดังกุ๊งกิ๊ง

............................"กำไลกระพรวนที่ข้อเท้าโนรีทั้งสองอัน..พ่อให้โนรีตอนไหน"

............................"แม่บอกว่า..พ่อจ้างช่างทองทำให้พี่ตั้งแต่ตอนเกิด"

............................"แล้วพ่อทำอะไรให้หนู ตอนหนูเกิด"

....................คำถามนี้ทำให้โนรีต้องนิ่งอึ้งอีกครั้งหนึ่งเพื่อคิดหาคำตอบให้แก่

น้องสาวอยู่ครู่ใหญ่..ด้วยความจริงซันชิโร่ไปญี่ปุ่นก่อนที่โมลีจะคลอดออกมา..ซัน

ชิโร่จึงไม่ได้ฝากของสิ่งใดหรือทำสิ่งใดไว้ให้แก่ลูกสาวคนเล็ก..ด้วยโนรีกลัวน้อง

จะเสียใจ...จึงได้เอ่ยคำพูดให้น้องเข้าใจเหมือนกับพ่อเตรียมของไว้ให้..

............................"โมลีเห็นชุดกิมิโนที่อยู่ในห้องแม่ไหม" (กิมิโนคือชุด

ประจำชาติญี่ปุ่น)

............................"ชุดที่มีผ้าหลายชิ้นยาว ๆ นะหรือ" โมลีถามกลับเพื่อให้

แน่ใจว่าคือชุดที่นางเคยเห็นหรือเปล่า

............................"ถูกแล้ว..พ่อบอกว่ามันเป็นขุดที่ผู้หญิงญี่ปุ่นสวมใส่ พวก

เราไปที่นั่นก็ต้องใส่หมือนกัน"

............................"โอ้โห..หนูไม่เอาด้วยล่ะ..หนักแล้วก็ลุ่มล่ามด้วย" โมลี

แสดงความเห็นพร้อมกับสีหน้าตกใจ..โนรีเห็นน้องสาวเช่นนั้นถึงกับหัวเราะออกมา

....................ระหว่างทางที่สองพี่น้องกำลังพูดคุยกับอยู่นี้..ทันใดนั้นก็มีเสียงขลุ่ย

ดังแว่วมาแต่ไกล..มาทางวัดโนรีนราราม.....

.....................โนรีและโมลีหยุดเดินทันที พร้อมกับนิ่งเงียบกริบอย่างตั้งใจฟังอยู่ครู่

หนึ่ง..แล้วโมลีก็ได้ถามขึ้นด้วยความสงสัยทันที...ด้วยไม่เคยได้ยินเสียงขลุ่ยมาก่อน...

............................"โนรี เสียงอะไรน่ะ..เพาะจัง"

............................"เสียงขลุ่ย..มีคนกำลังเป่าขลุ่ย" โนรีตอบน้องแต่ยังคงสนใจ

ฟังเสียงขลุ่ยอยู่....

............................"ขลุ่ย..มันรูปร่างอย่างไร"

....................โนรีไม่สนใจที่จะตอบคำถามน้องสาว..นางเงี่ยหูฟังเสียงขลุ่ยอย่างตั้ง

อกตั้งใจฟัง...ด้วยเริ่มมีความรู้สึกชอบเสียงขลุ่ยขึ้นมา..ทำให้โมลีต้องถามซ้ำอย่าง

โวยวาย

........................"แน้..หนูถามว่าขลุ่ยมันรูปร่างอย่างไร ทำไมถึงไม่ตอบ..หา"

........................"จุ๊..จุ๊.." เสียงจุ๊ปากของโนรีอันเป็นสัญญาณเตือนให้โมลี

เงียบไว้ก่อน..เพราะตนกำลังตั้งใจฟังเสียงขลุ่ย ทำให้โมลีต้องหยุดคำถามลง

อย่างงอน ๆ ด้วยไม่พอใจพี่สาว...

.....................เสียงขลุ่ยที่โนรีได้ยิน..มูซาได้เป่ามันขึ้นขณะที่กำลังนั่งพักร้อน

ที่ศาลาพักร้อนซึ่งอยู่ติดกำแพงปากทางเข้าวัดโนรีนราราม...ด้วยตอนนี้ไม่มีผู้ใด

ผ่านไปมา..ความเงียบเหงาทำให้เขาต้องเป่ามันขึ้นมา

.....................เสียงขลุ่ยที่เขาเป่ามันคือ "เสียงขลุ่ยไร้ความทรงจำ" ที่มาจาก

"ขลุ่ยฟ้าผ่าหรือขลุ่ยไผ่ดำ" เสียงของมันสั่นเครือประสานกันโดยอัตโนมัติ...ด้วย

เหตุที่เนื้อเยื่อไม้ไผ่ซึ่งเกาะตัวกันอย่างหลวม ๆ เมื่อลมขลุ่ยเป่าไปกระทบทำให้เกิด

การสั่นสะเทือนประสานเสียงกันขึ้นในลำขลุ่ย..และสะท้อนออกมาอย่างต่อเนื่องกับ

เสียงขลุ่ยเดิม...ทำให้เสียงนั้นเหมือนกับ "คลื่นทะเลที่ซัดออกไปเป็นเสียงระลอก ๆ

อย่างนุ่มนวล มันช่างไพเราะจับใจจริง ๆ"

....................โนรีฟังเสียงขลุ่ยที่ประสานกันเป็นระลอก ๆ คลื่นเข้าสู่ประสาทหู..

นางรู้สึกเคลิบเคลิ้มด้วยความไพเราะอย่างจับใจ...จนไม่อยากที่จะหยุดฟังมัน...

โนรีรู้สึกถึงที่มาของเสียงขลุ่ยนั้นต้องมาจากทางเข้าวัด...นางจึงรีบเดินตามเสียง

นั้นไปพร้อมกับมือซ้ายได้โอบกอดน้องสาวให้เดินเร็ว ...จนโมลีถึงกับเงยหน้าขึ้น

มองพี่สาวและก็เห็นใบหน้าที่เอาจริงเอาจังของโนรี...โมลีจึงเดินเร็วตามพี่สาวโดย

ไม่ชวนคุยอีก......

.....................จนถึงศาลาพักร้อนปากทางเข้าประตูวัด...โนรีเห็นชายวัยชรา

เริ่มต้นคนหนึ่งนั่งหลับตาพริ้ม...เป่าบรรเลงเพลงขลุ่ยโดยไม่สนใจมองดูสิ่งใด...ผิว

ของชายชราออกสีดำแดง..รูปร่างค่อนข้างท้วมแต่ไม่ถึงกับอ้วน...และไว้หนวด...

......................โนรีมองชายชราคนนั้นอย่างพึงพอใจ...และก้มมองน้องสาวที่

ตนโอบกอดอยู่...ก็เห็นโมลีมองชายชราอย่างสนใจเช่นกัน...

....................ทั้งสองพี่น้องหยุดมองดูชายชราอยู่ครู่หนึ่ง...แล้วโนรีก็สะกิดให้

โมลีเดินตามมาอย่างช้า ๆ ในขณะผ่านหน้าชายชรา หรือ ภาษาใต้เรียกว่า

"พ่อเฒ่า" ไป ด้วยกลัวเกิดเสียงดัง....และตั้งใจว่า จะรีบเอาปิ่นโตอาหารไป

ถวาย"พ่อท่าน" แล้วจะรีบกลับมาดูและฟังพ่อเฒ่าเป่าขลุ่ยต่อ......

 

....................โนรีเดินผ่านประตูเข้าไปในบริเวณวัดโนรีนราราม...ก็ได้ยินเสียง

น้องสาวที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยถาม

............................"โนรี...ที่พ่อเฒ่าเป่าอยู่..เป็นขลุ่ยหรือ"

............................"อืม..ใช่แล้ว" โนรีพูดพร้อมกับพยักหน้า

.....................สองพี่น้องเดินมาที่กุฏิเจ้าอาวาสหรือพ่อท่าน..พบว่าประตูปิดอยู่จึงได้

เดินไปที่ศาลาวัด..และได้พบกับเณรน้อยที่รู้จักและเคยช่วยเหลือแม่ของนางและตัวนางใน

การเป็นอยู่ที่สวนผลไม้...ซึ่งเณรน้อยรู้สึกรักและเอ็นดูสองพี่น้องตลอดมา....เณรกำลัง

กวาดลานวัดอยู่..โนรีจึงเอ่ยถามขึ้น.....

............................."พี่เณร..พ่อท่านอยู่ไหน"

.....................เณรน้อยวัย 14 ปี เงยหน้าขึ้นและหันมาทางต้นเสียง..ก็พบคนคุ้นเคย

จึงเอ่ยทักขึ้นอย่างดีใจพร้อมกับตอบคำถาม

............................."อ้าว..โนรี พ่อท่านอยู่บนศาลา..โยมบันตาไม่มาด้วยหรือ"

............................."แม่เตรียมเอาม้าเทียมเกวียนไว้รอให้หนูไปเก็บรางสาดใน

สวน"

............................."ที่สวนคงออกผลรางสาดเยอะซินะ...รีบเอาปิ่นโตไปถวายพ่อ

ท่านเถอะใกล้เพลแล้ว" เณรน้อยพูดกำชับด้วยเห็นว่าใกล้เพลแล้ว

.............................."จ้ะ"

.....................หลังจากที่โนรีเดินจากเณรน้อยมา เสียงขลุ่ยที่ดังอยู่หน้าวัดก็เงียบ

เสียงไป...โนรีรู้สึกกระวนกระวายใจมาก...อยากออกไปดูด้วยเกรงว่าพ่อเฒ่าจะจาก

ไป...แต่ติดถวายปิ่นโตให้แก่พ่อท่าน..นางจึงรีบพาน้องสาวไปบนศาลา...

.....................บนศาลาพ่อท่านวัยชรามีอายุ 70 ปี แต่ยังดูแข็งแรง..กำลังใช้ผล

มะนาวผ่าซีกขัดถูพระพุทธรูปทองเหลืองขนาดหน้าตัก 3 ศอกที่ประดิษฐานอยู่บนศาลา

วัด...เพื่อให้องค์ท่านขึ้นเงา.......

.....................โนรีเดินเข้าไปหาพ่อท่านพร้อมกับน้องสาว..แล้วเอามือที่ประคองกด

หัวไหล่เพื่อให้น้องสาวนั่งพับเพียบลงพร้อมกับตน...แล้วจึงก้มกราบพ่อท่าน..พลางเอ่ยขึ้น

อย่างน้อบน้อม

............................"พ่อท่าน..แม่ให้หนูเอาปิ่นโตมาถวายจ้ะ"

............................"อืม..แล้วโยมแม่ของหนูไปไหนเสียล่ะ" พอท่านพยักหน้ารับ

พร้อมเอ่ยถาม

............................"แม่เตรียมม้าเทียมเกวียนอยู่ที่บ้าน..รอให้หนูไปเก็บรางสาด"

............................"อืม..ขยันดีนะ..แล้วโยมพ่อของหนูส่งข่าวมาบ้างไหม"

.....................พ่อท่านกับครอบครัวของโนรีรู้จักสนิทกันดี..โดยเฉพาะซันชิโร่และบัน

ตาจะนับถือพ่อท่านดุจญาติผู้ใหญ่...ซึ่งพ่อท่านเองก็ให้ความเมตตาสงสารพวกเขา..

และรับรู้เรื่องราวที่ซันชิโร่ที่จากไปด้วยความห่วงใย...เกรงจะมีภัยมาถึง...โนรีฟังคำถาม

จากพ่อท่านด้วยสีหน้าเศร้าลง และหันไปมองน้องสาวก่อนตอบคำถามพ่อท่าน...

............................"ไม่มีข่าวจากพ่อเลยจ้ะ"

.....................หลังจากที่โนรีถวายปิ่นโตให้พ่อท่านเสร็จ..นางและน้องสาวได้กราบ

ลาพ่อท่าน..และโนรีได้เดินประคองน้องสาวออกมาอย่างทะนุถนอม..ซึ่งพ่อท่านได้

ยืนมองดูสองพี่น้องด้วยความรู้สึกเมตตาสงสาร และ ชื่นชมภาพที่เห็นอย่างมีปิติ..โดย

แสดงออกทางแววตาพร้อมกับผงึกหน้าเล็กน้อย.....

.....................ภาพอันงดงามในสายตาของพ่อท่าน คือ การที่โนรีประคองกอด

น้องสาวเดินคู่กันไป...อันเป็นสิ่งที่ทำให้เห็นความรักของพี่สาวที่คอยปกป้องระวัง

น้องด้วยความห่วงใย พ่อท่านได้พึมพำขึ้นอย่างเบา ๆ

..........................." โนรี เอ้ย...เอ็งช่างงามแท้..งามทั้งภายนอกและภายใน

จิตใจ"

.....................ลับจากพ่อท่านมา..โนรีเร่งรีบเดินมาที่ประตูเข้าวัดบริเวณที่ตั้งของ

ศาลาพักร้อน..เมื่อมาถึงก็พบว่า "พ่อเฒ่าที่เป่าขลุ่ยอยู่ได้หายไปแล้ว" นางพยายาม

มองหาไปรอบ ๆ และบนทางเดินเพื่อจะมองหาพ่อเฒ่า...แต่ก็หาพบร่องรอยของ

พ่อเฒ่าไม่...นางจึงรู้สึกผิดหวังและถอนหายใจอย่างแรง

.....................โมลีรู้สึกได้ว่า "พี่สาวของนางต้องการอะไร และกำลังรู้สึกอย่าง

ไร"..เด็กน้อยจึงได้กอดที่เอวของพี่สาวแน่นขึ้นเหมือนการปลอบใจพี่สาว..ด้วยตน

เองไม่รู้จักสรรหาคำพูดใดมาปลอบใจพี่สาวเพราะความเป็นเด็ก....

.....................โนรีรับรู้ถึงการกระทำของน้องสาว..นางก้มลงมองโมลีก็เห็น

น้องสาวมองตนด้วยแววตาที่เห็นใจ..นางจึงเอ่ยกับน้องสาวอย่างแผ่วเบาด้วย

ความสลดหดหู่

............................"กลับกันเถอะ..เดี๋ยวพี่จะเข้าสวน"

.....................แล้วสองพี่น้องก็เดินประคองกันกลับบ้านด้วยความเงียบเหงา

และผิดหวังจากศาลาพักร้อนนั้น...

....................ฝ่ายมูซาหารู้ไม่ว่า..เสียงขลุ่ยของเขาได้นำพา "ผู้หญิงจันทร์

เพ็ญ"..ที่เขาเฝ้ารอคอยที่จะได้พบเห็นมาตลอดชีวิต...มายืนอยู่ตรงหน้าของเขา

แต่เขากลับไม่ลืมตาขึ้นมองดูเลย...ทั้ง ๆที่ขณะเป่าขลุ่ย..มูซาก็ได้ยินเสียงกุ๊งกิ๊ง

ของกระพรวนข้อเท้าที่โนรีใส่อยู่...และรู้ว่ามีคนผ่านมา...แต่เพราะอารมณ์เพลง

ขลุ่ยที่เขากำลังอยู่ในห้วงของการปล่อยจิตใจล่องลอยไปตามเสียงขลุ่ย..เขาจึงไม่

ได้สนใจมัน....."มันจึงเป็นความคลาดแคล้วจากโอกาสอันงดงามของเขา...ที่เขา

รอคอยมาอย่างยาวนาน"......

 

อนุโมทนาสาธุ บุญนี้ ขอยกให้กับท่านเจ้าของกระทู้ด้วยเทอญ...
ttt2010 ศิษย์พระอาจารย์บุญยง อภิลาโส ภิกขุ
_____________________________________________________
บอกบุญแหล่งทำบุญ
เปิดดวง พิธีกรรมแก้ดวงชะตา (สำนักสงฆ์พรหมรังศรี)
กฐินสามัคคีปฐมฤกษ์เบิกชัย ที่พักสงฆ์พรหมรังศรี
ท่องวัดและศาสนสถานที่สำนักสงฆ์พรหมรังศรี<!-- google_ad_section_end --><!-- google_ad_section_end --><!-- google_ad_section_end -->

 

......สาธุขอให้ท่านเจริญยิ่ง ๆ ขึ้นไปทั้งทางธรรมและทางโลก

ในทางที่ชอบด้วยครับ......

 

.................ตอนที่ 27 เพลงญี่ปุ่นของพ่อ............


....................การดำเนินชีวิตของครอบครัวโนรีที่ทำในแต่ละวันก็คือ..ในตอน

เช้ามืดราวตีสามถึงตีสี่..บันตาผู้เป็นแม่จะออกไปกรีดยางพาราซึ่งยางพารานั้นจะมีน้ำยาง

ออกได้ดีตอนเช้ามืด..คนภาคใต้ส่วนใหญ่ก็จะออกไปกรีดยางช่วงเวลาเดียวกับบันตา..และ

นางจะกลับเข้ามาบ้านราวหกโมงเช้า...ส่วนโนรีจะตื่นตอนตีห้าเพื่อหุ่งข้าวทำกับข้าวให้แม่

และน้อง..และทำงานบ้าน. ...เพราะหลังจากที่ซันชิโร่กลับไปญี่ปุ่นบันตาก็ไม่ได้ค้าขาย

สินค้าใด ๆช่วยสามี ..นอกจากนำผลไม้ไปขายพร้อมกับยางพาราในสวนเท่านั้น...และเหตุ

ที่บันตาตื่นเช้าอยู่เสมอ..จึงพักผ่อนไม่เพียงพอความอ่อนเพลียจึงเกิดขึ้น..โนรีจึงเป็นผู้

ดูแลสวนผลไม้และเก็บผลไม้แทนบันตาผู้เป็นแม่......

....................โนรีเป็นเด็กสาวที่มีความสามารถประดิษฐ์สิ่งของใด ๆ หลาย ๆ อันให้

เหมือนกันได้อย่างไม่มีที่ติ..เช่น กระทงที่ทำขึ้นวันลอยกระทง ในคืนวันเพ็ญเดือน 12 นาง

เคยทำให้ แม่ น้องและตนเอง...รวม 3 กระทง...แต่เมื่อใครดูแล้วจะเห็นว่าทั้งสามอันคือ

อันเดียวกัน......

....................รุ่งขึ้นของวันใหม่ โนรีและโมลีสองพี่น้องนั่งเกวียนที่มีม้าสองตัวเทียม

อยู่ออกจากบ้านแต่เช้า...เดินทางเข้าไปสวนรางสาดหลังบ้านซึ่งค่อนข้างไกลจากบ้าน..

โดยบรรทุกกระบุงเพื่อนำไปใส่ผลรางสาดหลายใบ..เพื่อนำมาคัดและนำออกไปส่งขายใน

ตลาด......

....................ขณะที่เกวียนกำลังเคลื่อนไปในสวนอย่างช้า ๆ โมลีได้เอ่ยกับโนรี ขณะ

ที่กำลังนั่งด้วยกันและถือเชือกบังคับม้าอยู่

............................." โนรี..ถ้าเจอพ่อเฒ่าเมื่อวานนี้อีก..โนรีให้พ่อเฒ่าสอนเป่า

ขลุ่ยแล้วมาเป่าให้หนูฟังนะ"

....................คำพูดของน้องสาวที่เอ่ยขึ้น..ช่างตรงกับใจของโนรีที่กำลังคิดอยู่เช่นนี้

เหมือนกัน..นางจึงอมยิ้มด้วยถูกใจในคำพูดของน้องสาว แล้วหัวเราะขึ้นเบา ๆ ก่อนพูด

อย่างอารมณ์ดี

..........................."แล้วตอนนี้..ไม่มีเสียงขลุ่ย โมลีจะฟังเสียงอะไร"

....................โมลีหัวเราะพร้อมกับออดอ้อนพี่สาวขึ้นทันที

............................"ก็ฟังเพลงที่โนรีร้องประจำอยู่ไง"

....................โนรียิ้มอย่างเบิกบานอีกครั้ง..ด้วยตอนนี้บรรยากาศเงียบเชียบ

และปกคลุมไปด้วยป่าไม้..นางคิดที่จะร้องเพลงเป็นเพื่อเดินทางอยู่เช่นกัน

.....................เพลงที่โนรีร้องอยู่ประจำหาได้เป็นเพลงสยามไม่..แต่เป็นเพลง

ญี่ปุ่นที่ซันชิโร่ร้องให้โนรีฟังตั้งแต่เล็ก...และก็สอนนางร้องเพลงนี้ด้วย...ด้วยพ่อ

ของนางเวลาที่อยากจะพูดภาษาญี่ปุ่น..แต่ไม่รู้จะพูดกับใครด้วยผู้อื่นพูดไม่เป็น..ก็

จะร้องเพลงนี้ขึ้นมาบ่อยครั้ง...จนโนรีจำเนื้อร้องและทำนองได้หมด...แต่นางก็

แปลความหมายของเพลงไม่ออกว่าแต่ละตำมีความหมายเช่นไร... นอกจากฟัง

ซันชิโร่พ่อของนางบอกว่า........"มันคือเพลงอมตะที่หนุ่มสาวชาวญี่ปุ่นที่รักกัน

ชอบร้อง"........

.....................เสียงฮัมทำนองเพลงญี่ปุ่นดังกระหึ่มขึ้น..อันเป็นจินตนาการของ

โนรีที่เหมือนกับมีเครื่องดนตรีให้จังหวะ...เพราะพ่อนางสอนว่า "การที่จะร้องเพลง

โดยไม่มีเครื่องดนตรีประคองบทเพลง..มันจะทำให้เราร้องไม่ได้จังหวะและไม่

ไพเราะ...เมื่อมันไม่มีเราต้องจินตนาการสร้างดนตรีขึ้นมาในใจและขับร้องมันจึง

ไพเราะ...ซึ่งนางก็ทำตามพ่อบอก...เพลงของนางจึงไพเราะมาก...



............................"คิโทนิตานิชิคุ...นานินาโคโบเรเต...........................

.............................อะนาตาดาชิเดวา...อิคิเตยูเคนาอิ...........................

.............................โยงุนาคิเตเตโม...อาซะวะมาบุชิคุ..........................

.........................โคโน๊ะอางาทาอิโยนารา...มาตาเบนุนิอาอุ.....................

............................อานาตาดาเคนิวา...วะกะดะเทโฮชิโน.......................

...........................วะตะชิโน๊ะโคโคโร...อานาตะโนโมโนโย.....................

...................................ฮือ...ฮือ....ฮือ...........................................

...........................อะนาตาดาเคนิวา...วะกะดะเทโฮชิโน........................

...........................วะตะชิโน๊ะโคโคโร...อานาตะโนโมโนโย...................."




....................เสียงเพลงที่โนรีขับร้องก้องกังวานไพร..แจ่มใสไพเราะสะกดให้

เสียงนกร้องต้องหยุดร้องเมื่อฟังเพลง...แรงสะท้อนของป่าไม้ที่ปกคลุมทำให้เสียง

ชัดเจน..เจ้าม้าทั้งสองตัวที่เดินอยู่ก็เดินอย่างอารมณ์ดี

....................สิ้นเสียงเพลง..โมลีเงยหน้าขึ้นมองหน้าอันเบิกบานและเต็มไปด้วยรอย

ยิ้มของพี่สาว....ด้วยทั้งสองต่างก็อารมณ์ดีมีความสุขที่ท่องเที่ยวในสวนผลไม้..อันเป็น

ภาพความสุขอันหนึ่งที่เมื่อใครได้พบยามนี้..ก็คงทำให้พวกเขาสุขใจจนไม่อยาก

ขบคิดเรื่องอื่น.....

....................โมลีจึงเอ่ยกับพี่สาวด้วยอารมณ์มีความสุข..รำพึงรำพันและพอใจใน

เสียงร้องเพลงของพี่สาว

............................"พ่อจะร้องเพาะ...เหมือนโนรีร้องไหม"

.....................โนรีหัวเราะพองามก่อนตอบ

............................"พ่อต้องร้องเพาะอยู่ก่อนแล้ว...เพราะพ่อเขารู้ความ

หมายของเพลง....เวลาพ่อร้อง...พ่อจะเกิดอารมณ์คล้อยตามไปด้วย"

............................"หนูอยากเห็นพ่อ..และฟังพ่อร้องเพลงจังเลย"

............................"อืม..ไว้รอพ่อกลับมาก่อน"

 

....................โนรีและโมลีขับเกวียนมาถึงที่กระท่อมพักร้อนในสวนรางสาด...

โนรีจอดเกวียนไว้ข้างกระท่อม...และนำกระบุงลงมาจากเกวียน..โดยมีโมลีถือเชือก

ป่านมะนิลาเส้นยาวแต่ม้วนพันเป็นวงส่งให้โนรีปีนขึ้นต้นรางสาด...และโนรีเมื่อขึ้นไปบน

ต้นไม้แล้วได้หย่อนเชือกมาให้โมลีด้านล่าง....เพื่อมัดกระบุงแล้วโนรีได้สาวขึ้นไปบน

ต้นไม้เพื่อเด็ดผลรางสาดวางไว้ในกระบุงจนเต็มแล้วจึงหย่อนกระบุงที่เต็มไปด้วยรางสาด

ลงมาให้โมลี.......แล้วโมลีก็จะมัดกระบุงใบใหม่ส่งให้พี่สาวทำเช่นนี้จนรางสาดเต็มกระบุง

ทั้งหมด........แล้วทั้งสองพี่น้องก็ช่วยกับยกกระบุงขึ้นไว้บนเกวียนและนำพากลับบ้านเพื่อ

ให้บันตาคัดนำไปส่งขายในตลาด.....

....................ป้า"ตันหยง" คือแม่ค้าขายผลไม้ในตลาดเมืองสุราษฎร์ธานี..ซึ่งนาง

จะรับซื้อผลไม้ทุกชนิดจากบันตา..โดยเฉพาะรางสาดเพื่อนำไปชั่งกิโลขาย...ผลไม้ที่ป้า

ตันหยงรับซื้อและขายทั่วไป ได้แก่..เงาะ..ส้ม ลิ้นจี่ ลองกอง มังคุด..และรางสาด ฯลฯ

....................บันตาเมื่อเห็นลูกสาวทั้งสองนำเกวียนกลับมาก็ได้ช่วยกันยกกระบุงลง

มาคัดเลือกผลไม้...โนรีเอ่ยขึ้น

............................"แม่จะเอาไปส่งป้าตันหยงหมดหรือเปล่าจ้ะ"

............................"แม่จะคัดเอาไปถวายพ่อท่านกับพระที่วัดก่อน..แล้วคัดไว้กิน

ส่วนหนึ่ง...จะส่งให้ป้าตันหยง 5 กระบุง...

.....................กระบุงรางสาดถูกลำเลียงมาไว้บนแคร่ และบันตาก็ได้คัดเลือกราง

สาด..และได้สังเกตเห็นลูกทั้งสองมอมแมมเต็มไปด้วยเหงื่อ..นางจึงเอ่ยขึ้น

............................."โนรีพาน้องไปอาบน้ำด้วยกัน..แล้วไปแต่งตัวใหม่เถิด..เดี๋ยว

แม่คัดเอง"

............................."ยังจ้ะแม่..เดี๋ยวหนูช่วยแม่คัดให้เสร็จก่อน" โนรีปฏิเสธด้วย

เห็นรางสาดมีจำนวนมาก

............................."หนูก็ไม่ไป...หนูจะช่วยแม่"

....................บันตาก้มหน้ายิ้ม.ด้วยภูมิใจที่ลูกทั้งสองเป็นคนมีน้ำใจ นางจึงเอ่ยด้วย

คำพูดที่อ่อนโยน

............................."แล้วพวกหนูไม่หิวกันหรือจ้ะ"

....................โนรีไม่พูดแต่ส่ายหน้าอย่างช้า ๆ แทนคำตอบ

....................การคัดรางสาดเสร็จจนใกล้ค่ำ...ซึ่งเมื่อค่ำแล้วเมืองสุราษฎร์สมัยนั้น

(พ.ศ.2460) จะมืดด้วยยังไม่มีไฟฟ้าใช้เช่นเดียวกับเมืองน่าน....จึงต้องใช้ตะเกียงให้แสง

สว่าง.......

.....................บันตาเป็นคนหนักแน่นและอดทน แม้ซันชิโร่จะไม่กลับมา..นางก็เลี้ยง

ดูลูกทั้งสองเพียงคนเดียวอย่างมีความสุข...และโนรีและโมลีส่วนใหญ่ก็จะรักแม่และเชื่อ

ฟัง....ความดีและความมีน้ำใจของบันตา...ลูกของนางต่างก็ซึมซับไว้ทั้งหมด...การซึม

ซับของลูกสาวจากแม่นี้เองกระมั้ง..ที่คนโบราณถึงมีคำสอนว่า "ดูนางให้ดูที่แม่"..

เพราะแม่เป็นเช่นไรลูกก็จะเป็นเช่นนั้น...

.....................ครอบครัวของบันตา ถือว่าเป็นครอบครัวที่มีความสุข..นางเองไม่เดือด

ร้อนเรื่องการเงิน...แถมยังเอาใจใส่อบรมสั่งสอนลูก...สิ่งที่บันตากังวลที่สุดก็คือ..การที่

เมื่อซันชิโร่กลับมาและรับนางกับลูกไปประเทศญี่ปุ่น...แม้จะไม่ได้ไปอยู่เลยก็ตาม..แต่การ

ไปเยี่ยมเยียนญาติผู้ใหญ่ของสามีก็คงต้องอยู่เป็นเวลานานเช่นกัน....เพราะนางไม่รู้ขนบ

ธรรมเนียมประเพณีของชาวญี่ปุ่นว่าเป็นเช่นใด....นั้นก็ถือว่า "เป็นปกติธรรมดาของคน

ทั่วไปย่อมหวาดกลัวต่อสิ่งที่ตนไม่รู้แต่จะต้องไปรับรู้"...

 

.............ตอนที่ 28 มูซากับผู้หญิงจันทร์เพ็ญ........


.....................รุ่งขึ้นวันใหม่ ...บันตาตื่นนอนตอนตีห้าโดยไม่ได้ออกไปกรีด

ยางพาราในเช้านี้เพราะนัดแนะกับลูกสาวทั้งสองว่าจะเอาผลรางสาดไปส่งให้ป้า

ตันหยงที่ตลาดและจะซื้อข้าวของกินของใช้กลับมาบ้าน...นางได้เข้าไปปลุกลูกทั้ง

สองซึ่งกำลังหลับไม่ยอมตื่นตามเวลานัด..อันสืบเนื่องมาจากความอ่อนเพลียจากการปีน

ต้นรางสาดหลาย ๆต้น...

............................"โนรี..โมลี ตื่นเถอะลูก" นางพูดพร้อมกับเขย่าตัวลูกทั้งสองที่

กำลังหลับอยู่

.....................โนรีรู้สึกตัว ..นางรีบลุกขึ้นจากที่นอนทันที แต่โมลียังไม่ยอมตื่น

............................"ปล่อยให้น้องหลับต่อเถอะแม่" โนรีปรามแม่ไว้ด้วยเห็นว่า..

เมื่อคืนนี้น้องสาวกว่าจะหลับได้ก็ดึกโข......ด้วยซักถามตนให้อธิบายเรื่องราวที่พูดกัน

หลาย ๆ เรื่อง..โดยเฉพาะเรื่องพ่อ....ซึ่งความจริงโนรีก็ยังง่วงอยู่ แต่เพราะความรับผิด

ชอบนางจึงต้องรีบตื่นมาทำหน้าที่....

............................"ให้หลับต่อสักครู่เดียวนะ และหนูต้องรีบปลุกน้อง..เดี๋ยว

ต้องเตรียมใส่บาตร แล้วเอารางสาดขึ้นเกวียน" บันตาชี้แจงให้โนรีฟัง.งเนื่องจากวันนี้

ต้องไปตลาด..และก่อนจะไปก็ต้องนำรางสาดบางส่วนไปถวายพ่อท่านที่วัด

.....................โนรีจัดแจงตนเองเสร็จจึงเข้าไปปลุกน้องสาวจากที่นอนให้ล้างหน้า

อาบน้ำแต่งตัว...แล้วทั้งคู่ก็ตามบันตาไปที่บริเวณประตูรั้วหน้าบ้านเพื่อรอใส่บาตรพระวัด

โนรีนราราม....

......................ในที่สุดเวลาหกโมงเช้าพ่อท่านได้นำพระภิกษุอีก 7 รูปพร้อมเณร 1

องค์ซึ่งคือ พี่เณรของโนรีและโมลี...ออกบิณฑบาต..แต่ละรูปจะเดินอย่างสงบเสงี่ยมและ

สำรวม เพราะพ่อท่านเป็นตัวอย่างที่ปฏิบัติธรรมอย่างเคร่งครัดจึงทำให้พระลูกวัด

ปฏิบัติตาม.....ซึ่งพ่อท่านมองไปข้างหน้าโดยทอดสายตาลงต่ำเบื้องหน้าประมาณ 3-4

ก้าว....นำหน้าขบวนมาหยุดตรงบันตาและลูกทั้งสอง...ท่านเปิดฝาบาตรให้บันตาและลูก

นำอาหารใส่..เรียงไปจนครบจำนวนพระและเณร...พร้อมกับสวดให้พร

..........................."อภิวาชันนะสี ลีสนีจัง ปัจจาโย จัตตาโร ธัมมาวันทันติ อายุ

วัณโณ สุขัง พะลัง" เสียงพระทุกรูปสวดให้พรอย่างดังจนจบ บันตาได้เอ่ยขึ้นบอกกล่าว

กับพ่อท่านในขณะที่พ่อท่านก้มหน้าอย่างสำรวม

..........................."เดี๋ยวโยมจะเอารางสาดไปถวายที่วัดนะเจ้าคะ"

.....................พ่อท่านฟังแล้วก็เดินจากไปเพื่อโปรดสัตว์ต่อ.....

.....................ตอนสายบันตาพร้อมลูกทั้งสองนำผลรางสาดไปถวายพ่อท่านเสร็จ..

นางก็รีบให้โนรีบังคับเกวียนมุ่งสู่ตลาดเมืองสุราษฎร์ธานี....

.....................ตลาดเมืองสุราษฎร์ธานีสมัยนั้นยังไม่ได้เจริญเช่นปัจจุบันนี้ ลักษณะ

ของตลาดคล้ายกับตลาดนัดในสมัยนี้....โดยจะมีร้านค้ามากมายตั้งบนพื้นที่กว้างคล้าย

ลานนวดข้าวของคนภาคกลาง...จะมีคนสัญจรมาซื้อข้าวของเก็บกักตุนไว้มากมาย..

.....................ผู้คนส่วนใหญ่จะมีเกวียนเทียมม้าขับมาจอดห่างจากตัวตลาดประมาณ

3-5 เมตร...ดังนั้นรอบ ๆตลาดจึงถูกล้อมรอบไปด้วยเกวียน..ซึ่งเป็นการสะดวกในการยก

ข้าวของขึ้นเกวียนของผู้คน...

.....................โนรีนำเกวียนมาจอดตรงบริเวณใกล้กับร้านป้าตันหยงซึ่งขายผลไม้

อยู่..และนางกับลูกสาวก็ได้ช่วยกันยกกระบุงรางสาดมาส่ง.....ป้าตันหยงซึ่งมีอายุแก่กว่า

บันตาไม่มากนัก....

............................"โอโห..ได้มาตั้งห้ากระบุงเชียวหรือ" เสียงป้าตันหยงเอ่ย

............................"สองพี่น้องไม่รู้ว่าสบายใจอะไร..จึงช่วยกันเก็บมาเกือบหมด"

บันตาอธิบายถึงลูกสองคนให้ป้าตันหยงฟัง

............................"เก่งจังนะ...สองสาวหลานป้า" ป้าตันหยงเอ่ยยกยอ ทำให้ทั้ง

สองภูมิใจอมยิ้มจนเห็นลักยิ้มที่แก้ม

.....................ป้าตันหยงส่งเงินค่ารางสาดให้บันตาแล้วเอ่ยถาม

............................"แล้วนี่จะซื้ออะไรกลับบ้านบ้างล่ะ"

............................"ยังไม่รู้เลยจ้ะ..ว่าจะหาดูไปเรื่อย ๆ ก่อน"

......................หลังจากนั้น ป้าตันหยงได้หันไปทางโนรีและโมลีอย่างพิจารณาด้วย

ความเอ็นดูด้วยรอยยิ้มพร้อมกับเอ่ยขึ้น

............................"ถ้าซันชิโร่พ่อของมันกลับมา..พ่อมันคงปลื้มน่าดูที่มีลูกสาวน่า

รักและสวยทั้งคู่"

......................ขึ้นชื่อว่า"คำชมเรื่องสวยงาม" ดูจะเป็นเรื่องที่ถูกใจผู้หญิงส่วน

มาก...เช่นเดียวกับสองพี่น้องที่ออกอาการเขินอายในทันทีที่ป้าตันหยงเอ่ยชม..

แม้ตนเองจะยังเป็นเด็กอยู่....

 

....................หลังออกจากร้านป้าตันหยง..บันตาได้พาลูกทั้งสองเดินซื้อผักกับ

ข้าวและของอื่น ๆอีกมากมาย..และได้ทยอยมาใส่เกวียนที่จอดอยู่ข้างร้านป้าตันหยง

....................สามแม่ลูกจ่ายตลาดเกือบเที่ยงวัน..ก็เตรียมขึ้นเกวียนกลับโดยโนรีและ

โมลีนั่งจับเชือกม้าอยู่เคียงข้างกัน และในขณะที่บันตายังยืนพูดคุยเตรียมร่ำลากับป้า

ตันหยงอยู่........

....................พลันสายตาของโมลีก็เหลือบไปเห็นบางสิ่งบางอย่างที่ท้าย

ตลาด..ทำให้เด็กน้อยตาลุกวาว..และตะโกนออกมาอย่างตื่นเต้นและดีใจ

........................"โนรี..โนรี..ดูนั้น..ดูนั้น..." โมลีพูดพร้อมกับชี้มือไปที่

ท้ายตลาดทำให้โนรีรวมทั้งบันตาและป้าตันหยงมองตามไปยังสิ่งที่โมลีชี้

.....................ภาพที่ปรากฏเห็นก็คือ."เฒ่าชราวัย 63 ปีที่โนรีและโมลีเคยเห็น

เขานั่งเป่าขลุ่ยอยู่ที่ศาลาพักร้อนหน้าวัดโนรีนรารามเมื่อสองวันก่อน..บัดนี้พ่อเฒ่า

กำลังขายผ้าให้แก่ลูกค้าอยู่โดยไม่ได้สนใจสิ่งใด.....

......................โนรีรู้สึกดีใจที่ได้พบเห็นพ่อเฒ่าอีกครั้ง..เด็กน้อยวัย 12 ปีมอง

พ่อเฒ่าด้วยแววตาที่มีประกายแห่งความตื่นเต้น...แล้วนางก็กระโดลงจากเกวียน

ตรงไปที่ร้านป้าตันหยง......เพื่อหยิบบางสิ่งบางอย่าง.....โดยมีโมลีวิ่งตามไป

อย่างกระชั้นชิด....

............................."ป้าตันหยง..หนูขอรางสาดไปสองสามพวงก่อน..แล้วหนู

จะเก็บมาใช้คืนนะจ๊ะ" โนรีพูดพร้อมกับเลือกรางสาดอย่างรวดเร็ว...ทำให้ป้า

ตันหยงกับบันตาถึงกับงงไม่เข้าใจในอาการของโนรี....แต่ทั้งคู่ก็หยุดสังเกตเพื่อ

ให้เข้าใจว่า "โนรีกำลังทำอะไร"

....................โนรีถือพวงรางสาดเดินตรงไปยังพ่อเฒ่ามูซาที่กำลังขายผ้าอยู่

ทันที..โดยมีโมลีตามไปติด ๆ....

....................พ่อเฒ่ากำลังส่งผ้าให้ลูกค้าดู ...แล้วพ่อเฒ่าก็ต้องแปลกใจเมื่อ

เห็นเด็กสาววัย 12 ปีหน้าตาน่ารักหมดจดผิวพรรณผุดผ่องดังสีทอง....ดูแล้วเย็น

สบายตาสบายใจถือพวงรางสาดมายืนจ้องเขาอยู่...แววตาของเด็กสาวเป็นแววตา

ที่มีความเมตตาและเยือกเย็นที่ผู้ใดได้มองแล้ว....ทำให้รู้สึกเย็นตาเย็นใจเช่นเดียว

กับพ่อเฒ่าที่กำลังรู้สึกอยู่ขณะนี้.....

....................โนรีมองมูซาอยู่ครู่หนึ่ง...นางก็ส่งรางสาดให้แก่มูซาพร้อมทั้ง

เอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยน

............................"พ่อเฒ่าจ๊ะ..รางสาดจากสวนหนูเอง..หนูให้พ่อเฒ่าจ้ะ"

....................มูซารับรางสาดจากเด็กน้อยก็ให้แปลกใจที่อยู่ ๆ ก็มีเด็กน้อยสอง

คนเดินมาหาและนำผลรางสาดมาให้กิน....หลังจากนั้นโนรีและโมลีก็ยกมือไหว้พ่อ

เฒ่าด้วยความเคารพ..พลางเอ่ยลา

............................"หนูไปก่อนนะจ๊ะ"

....................โนรีและโมลีเดินกลับไปหาบันตา..โดยมีสายตาของมูซามอง

ตามอย่างไม่กระพริบ...พร้อมกับหูของมูซาก็ได้ยินเสียงกระพรวนข้อเท้าของโนรี

ดังเป็นระยะ ๆ จนหายไป

.....................ในขณะที่โนรีกับโมลีกำลังเดินกลับมาที่ร้านป้าตันหยง..ซึ่งมีบัน

ตายืนรออยู่..ป้าตันหยงได้เอ่ยกับบันตาหลังจากดูเหตุการณ์แล้ว

............................"อ๋อ..พ่อเฒ่ามูซาขายผ้า..โนรีกับโมลีไปรู้จักพ่อเฒ่าได้

อย่างไร"

............................"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันพี่ตันหยง"

....................มูซามองตามไปที่เด็กทั้งสองจนขึ้นเกวียน..ก็พบว่า"เด็กทั้งสอง

กำลังมองมาที่ตนเช่นกัน"...

....................พ่อเฒ่านั่งคิดถึงเสียงกระพรวนข้อเท้านั้นว่า "เคยได้ยินที่ไหน...

แต่ก็คิดไม่ออก..ได้แต่สับสนในความคิดที่ว่า.."เด็กทั้งสองทำไมมีน้ำใจต่อเขา..

และเด็กนั้นเป็นลูกเต้าเหล่าใคร.......โดยเฉพาะคนพี่ช่างเป็นผู้หญิงที่มีผิวพรรณ

ผุดผ่องขาวเหลืองดุจทองหน้าตาหมดจดสวยน่ารัก....หากโตขึ้นคงหาใครเทียบ

ยาก....ประกอบกับแววตาที่มีความเมตตาและเยือกเย็นอยู่.."นางจะเป็นคนที่ดับ

ร้อนให้ผู้คน"...พ่อเฒ่ารำพึงรำพันอยู่ในใจด้วยความชื่นชม...โดยลืมนึกถึงเรื่อง

ราวและคุณลักษณะของ "ผู้หญิงจันทร์เพ็ญ" ไป.......

 

....................ยามเย็นตลาดเมืองสุราษฎร์ธานี.....การที่มูซาได้พบเห็นเด็กสาววัย

12 ปีที่หน้าตาน่ารักงดงามสวยหมดจด..พร้อมกับแววตาที่มีเมตตาและประกายแห่งความ

เยือกเย็น..และผิวพรรณผุดผ่องขาวเหลืองดุจทอง..ทำให้เกิดความรู้สึกเย็นตาเย็นใจ..และ

คิดว่า "นางจะเป็นผู้ดับร้อนให้ผู้คน".

....................คำว่า "ดับร้อนให้ผู้คน" คือลักษณะหนึ่งของผู้หญิงจันทร์เพ็ญ........

ทำให้เขาคิดถึง..........เรื่องราวในตำนานของผู้หญิงจันทร์เพ็ญที่เขาตามหามาชั่วชีวิต

ทันที............"ประกายเรืองรองแห่งแสงจันทร์เพ็ญบนร่างกายของผู้หญิงจันทร์

เพ็ญจะปรากฎขึ้นตลอดเวลา......และเมื่อร่างกายกระทบกับแสงจันทร์เพ็ญในคืน

วันเพ็ญขึ้น 15 ค่ำ...แสงบนร่างกายจะปรากฎรัศมีเรืองรองออกมาให้เห็นทันที...

แสงจันทร์เพ็ญหรือดวงจันทร์เพ็ญเป็นดุจกระจกเงาของผู้หญิงจันทร์เพ็ญ"

....................หากเด็กสาวคนนั้นเป็น "ผู้หญิงจันทร์เพ็ญ" ที่เขาตามหาอยู่..เมื่อร่าง

ของนางกระทบแสงจันทร์เพ็ญหรือปรากฎกายอยู่ภายใต้ดวงจันทร์เพ็ญ...ประกายเรืองรอง

ของแสงจันทร์เพ็ญจะปรากฎออกมาให้เห็นที่ร่างของนาง.....

....................คิดได้ดังนั้น..มูซาได้เดินไปที่ร้านป้าตันหยงทันที ขณะนั้นนางกำลัง

เก็บผลไม้ลงกระบุง..เขาจึงเอ่ยถามขึ้น

............................"เจ๊ตันหยง...ข้าขอถามอะไรหน่อยได้ไหม"

....................ป้าตันหยงเงยหน้าขึ้นดูก็เห็นพ่อเฒ่าคนคุ้นเคยจึงเอ่ยถามกลับ

............................"มีอะไรหรือพ่อเฒ่า"

............................"เด็กน้อยสองคนที่เอารางสาดมาให้ข้า..เป็นลูกเต้าเหล่าใคร..

และเป็นคนหมู่บ้านไหนหรือ"

....................คำถามของพ่อเฒ่ามูซา..ทำให้ป้าตันหยงสงสัยอย่างมาก..ที่พ่อเฒ่ามิ

ได้รู้จักโนรีและโมลี...แต่โนรีและโมลีเมื่อเห็นพ่อเฒ่ากับแสดงอาการตื่นเต้นดีใจเหมือนกับ

พบญาติผู้ใหญ่ของตน...นางจึงย้อนถามอีกครั้ง..

............................"พ่อเฒ่า..ไม่รู้จักโนรีกับโมลี ลูกของบันตาหรอกหรือ"

............................"ข้าเพิ่งเคยพบเด็กทั้งสองนี้เป็นครั้งแรก...และสงสัยว่าในตัว

เด็กผู้พี่ที่ข้ามองแล้วรู้สึกเย็นตาเย็นใจอย่างบอกไม่ถูก"

............................"โนรีนะหรือ..ข้าก็รู้สึกเช่นเดียวกับพ่อเฒ่ามานานแล้ว..แต่ไม่รู้

ว่าความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นได้อย่างไรเมื่อมองเด็กคนนี้"

....................มูซาเริ่มแน่ใจว่า "โนรีมีลักษณะอย่างหนึ่งของ "ผู้หญิงจันทร์เพ็ญ" เมื่อ

ได้ฟังอาการของผู้พบเห็นนางมานานเช่นป้าตันหยง"...เขาจึงได้สอบถามให้รู้ถึงที่อยู่ของ

โนรีว่ามาจากหมู่บ้านไหน...

............................"แล้วสามแม่ลูกนั้นอยู่ที่ใดหรือ"

............................"ไปทางวัดโนรีนราราม"

.....................สิ้นคำตอบของป้าตันหยง..มูซาหยุดคิดทันที..ถึง.."เมื่อสองวันก่อนที่

เขาได้ไปนั่งเป่าขลุ่ยอยู่ที่ศาลาพักร้อนหน้าวัดโนรีนราราม...แล้วก็นึกลำดับเหตุการณ์ที่มี

เสียง"กระพรวนกุ๊งกิ๊ง" ดังแว่วเข้ามาให้หูขณะที่เขาเป่าขลุ่ยอยู่...และรู้สึกว่ามันเป็นเสียง

เดียวกับที่เขาได้ยินเด็กน้อยเดินเข้ามาหาเมื่อตอนนำรางสาดมาให้เขา...พ่อเฒ่าจึงรู้สึก

"อ้อ"ขึ้นมาในใจและเข้าใจเหตุการณ์ได้ทันทีว่า...ขณะที่เขาเป่าขลุ่ย..โนรีและโมลีต้อง

พบเห็นเขาในขณะนั้น..และมูซารู้สึกได้ว่า "เด็กทั้งสองต้องการฟังเสียงขลุ่ยของเขา"

....................มูซารู้สึกดีใจไม่น้อยและคิดว่า. .นอกจากเขาจะได้พิสูจน์ร่างของ

ผู้หญิงจันทร์เพ็ญแล้ว....บางทีวิชาเป่าขลุ่ย ......."เสียงขลุ่ยไร้ความทรงจำของ

เขาอาจมีผู้สืบทอด"..ไม่เป็น "โนรี" ก็ต้องเป็น "โมลี" อย่างแน่นนอน....

 

........ตอนที่ 43 ร่างแท้จริงของผู้หญิงจันทร์เพ็ญ.....



....................พ่อเฒ่ามูซากลับมาที่เกวียนใหญ่..และสั่งลูกน้องเก็บผ้าขึ้นเกวียนที่

บรรทุกสินค้า..และเกวียนบรรทุกอุปกรณ์การตั้งร้านขึ้นเกวียน..พร้อมกับเกวียนบรรทุก

เสบียง รวม 3 เล่ม..ออกเดินทางไปยังที่พักแรมทันที....

....................ที่เมืองสุราษฎร์มูซาไม่มีบ้าน..เพราะเขาเป็นพ่อค้าที่เดินทางขายสินค้า

เร่ร่อน...ดังนั้นการหลับนอนก็โดยการตั้งแคมป์นอนพร้อมลูกน้องอีก 4 คน...และคืนนี้เขา

ตั้งแคมป์อยู่ชานเมืองซึ่งไม่ไกลจากหมู่บ้านแถววัดโนรีนรารามมากนัก....

....................วันรุ่งขึ้นเป็นวันพระขึ้น 15 ค่ำหรือวันจันทร์เพ็ญดวงจันทร์เต็ม

ดวง...มูซาให้ลูกน้องตั้งร้านค้าผ้าเพื่อขายคนสัญจรไปมาที่ชานเมือง...แต่ตนเองมิได้

ออกมาขายของ..ด้วยมอบหน้าที่ให้ลูกน้องทั้ง 4 คนเป็นผู้ขายแทน...

.....................มูซาค้นหาหีบที่ตนเองเก็บรักษาขลุ่ยที่เคยเป่าตั้งแต่อดีตแล้วเก็บไว้..

ซึ่งมูซาเป็นผู้ทำเองทั้งสิ้นมีราว 20 เลา.......ซึ่งเขาไม่เคยนำมันออกมาเป่าอีกเลย...

ตั้งแต่ที่เขาได้ทำขลุ่ยไผ่ดำหรือขลุ่ยฟ้าผ่าขึ้นมา..และได้คิดค้นเสียงขลุ่ยไร้ความ

ทรงจำขึ้น...

.....................มูซาค้นหาหีบเก็บขลุ่ยที่อยู่ใต้กองผ้าใหญ่จนพบ..และนำมันออกมาปัด

ฝุ่น...ผงฝุ่นกระจายคลุ้งเมื่อถูกปัดออก..ทำให้เห็นว่า........"หีบใบนี้ไม่เคยถูกเปิดออกมา

นานแล้ว" มูซาเช็ดทำความสะอาดหีบก่อนที่จะเปิดออกมา....

.....................เมื่อหีบถูกเปิดออกมา..ปรากฎว่า "ภายในหีบมีขลุ่ยวางเรียงกัน

ไว้อย่างเป็นระเบียบและไม่ได้มีฝุ่นจับเกาะที่ขลุ่ยแต่อย่างใด....อันทำให้เห็นว่า

"หีบใบนี้สามารถกันผงฝุ่นได้เป็นอย่างดี"....

.....................ขลุ่ยที่เห็นมีหลายขนาดตั้งแต่เล็ก กลาง และใหญ่...และมีลวดลายที่

สวยงามทั้งสิ้น...ทำให้เห็นว่า "มูซารักเครื่องดนตรีชนิดนี้มาก..เขาจึงบรรจง

ประดิษฐ์ลวดลายที่ขลุ่ยแต่ละเลาไว้อย่างวิจิตร....."

.....................มูซาตั้งใจเลือกขลุ่ยเพียง 3 เลา..เขาพยายามเลือกอันที่มีขนาดเหมาะ

กับ โนรี และ โมลี ..พร้อมกับตัวเขาเอง 1 เลา....นอกจากนั้นยังพยายามลองเป่าเสียง

ขลุ่ยที่ฟังดูและไพเราะที่สุดในบรรดาขลุ่ยทั้ง 20 เลา....เมื่อเลือกได้แล้ว มูซาจึงได้ใช้น้ำ

ล้างทำความสะอาดและเช็ดถูขลุ่ยให้มันวาว...พลางคิดในใจว่า

............................"คืนนี้เป็นคืนจันทร์เพ็ญ น่าจะพิสูจน์ให้รู้ได้ว่า..โนรีมี

ประกายเรืองรองแห่งแสงจันทร์เพ็ญ..เมื่อต้องแสงจันทร์เพ็ญหรือไม่".....

 

....................ภายในห้องนอนสองพี่น้อง..ที่หน้ากระจกแต่งหน้าบานใหญ่ภายใต้

แสงสว่างของตะเกียงเจ้าพายุที่แขวนอยู่ในห้อง...สองพี่น้องชวนกันเล่นแต่งหน้า..โดย

การนำแป้งและลิฟสติกทาปากที่บันตาซื้อมาจากตลาดเมื่อวานนี้นำมาทาและแต่งหน้ากัน

ตามประสาเด็กหญิงที่รักการแต่งตัวเหมือนคุณสมบัติของผู้หญิงทั่วไป...

............................"โนรี..ให้หนูทาก่อน" โมลีพูดพร้อมกับคว้าข้อมือพี่สาวที่กำลัง

ถือลิฟสติกเตรียมที่จะทาปาก

............................"ไม่เอาให้พี่ทาก่อน..แล้วเดี๋ยวพี่จะทาให้โมลีด้วย"

............................"ไม่เอา..งั้นโนรีทาให้หนูก่อน..หนูจะดูกระจก"

.....................โนรีส่ายหน้าอย่างละเหี่ยใจ..แล้วก้มหน้าลงมาที่หน้าโมลีพร้อมกับมือ

ถือลิฟสติกอยู่ได้บรรจงทาปากให้น้องสาวที่ดื้อแสนซน...จนริมฝีปากแดงเข้ม....เสร็จแล้ว

จึงมาบรรจงวาดที่ริมฝีปากตัวเอง...แล้วทั้งคู่ต่างก็จ้องมองดูตนเองในกระจกบานใหญ่ด้วย

ความพอใจ....แต่ก็ยังไม่วายชำเรืองดูอีกฝ่ายหนึ่ง....ทำให้เรียกเสียงหัวเราะด้วยกันทั้ง

สองฝ่าย..ด้วยใบหน้าของตนเองและแต่ละฝ่ายผิดรูปไปจากเดิม.....

....................เวลาค่ำคืนผ่านไปจนสี่ทุ่ม.......มูซามองไปบนท้องฟ้าและเห็นว่า

"ดวงจันทร์เพ็ญได้ขึ้นสูงค่อนข้างมากและให้แสงสว่างสีทองเรืองรองเย็นตา" เขา

มองพิจารณาดวงจันทร์เพ็ญอยู่นานอย่างมีความสุข.....

....................ขณะนั้น โนรีและโมลีรวมทั้งบันตาผู้เป็นแม่ยังไม่ได้เข้านอน..

มูซาดึงขลุ่ยฟ้าผ่าหรือขลุ่ยไผ่ดำออกมาจากเอวที่เหน็บอยู่..แล้วจึงได้บรรจงเป่า

ขลุ่ยนั้นทันที.....

.....................เสียงขลุ่ยนั้นแม้จะเป็นเสียงขลุ่ยไร้ความทรงจำ..ที่มูซาเป่าออก

มาแล้วไม่สามารถจดจำได้...แต่เสียงของมันและทำนองกลับฟังได้ว่าเป็นการเป่า

บรรยายความรู้สึกของเขาที่ตามหาผู้หญิงจันทร์เพ็ญ...มันลึกซึ้งและมีความหมาย

ไพเราะกังวานดังไปไกล......


..........................."จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า.....ข้ามาสู่เจ้าเพื่อตามหา..............

.............................ตราบชีวิตสิ้นชีวา.......ข้าตามหามิรู้คลาย.................

.............................บัดนี้ข้าพบเจ้า............ใจเงียบเหงาชุ่มชื่นใจ............

.............................โปรดมาปรากฎกาย........ให้ความหมายแก่ข้าที.........

.............................สตรีแห่งจันทร์เพ็ญ..........งามเยือกเย็นทั่วปฐพี.........

.............................มีความหมายต่อข้านี้.........ชั่วชีวีมิรู้ลืม".................




.....................เสียงขลุ่ยดังแผ่วแว่วมาตามสายลมในยามดึกสงัดสู่บ้านบันตา..

โนรีและโมลี..เมื่อได้ยินเสียงขลุ่ยอันไพเราะดังมาเช่นนี้ก็จำได้ว่า "เสียงขลุ่ยที่

ประสานกันออกมาเหมือนขลุ่ยหลายอันถูกเป่าพร้อมกัน..ต้องเป็นเสียงขลุ่ยของพ่อ

เฒ่ามูซา"...เหตุที่รู้จักชื่อพ่อเฒ่าก็เมื่อตอนขากลับจากตลาดเมื่อวานนี้..บันตาแม่

ของตนได้ถามว่า "รู้จักพ่อเฒ่ามูซาได้อย่างไร"...โนรีและโมลีจึงทราบชื่อของพ่อ

เฒ่า..และ ได้เล่าให้ฟังถึงเสียงขลุ่ยที่ทั้งสองได้ยินที่วัดโนรีนราราม...จนสองพี่

น้องอยากที่จะร่ำเรียนการเป่าขลุ่ยจากพ่อเฒ่ามูซา......

....................โนรีและโมลีเคลิบเคลิ้มไปกับเสียงขลุ่ย......จึงพยายามเงี่ยหูฟัง

ว่า"เสียงขลุ่ยนี้ดังมาจากทางไหนจึงได้พากันเดินออกมาจากห้อง"....และมาทาง

นอกชานเรือน...ซึ่งเป็นจุดที่แสงจันทร์เพ็ญสาดส่องถึง....

....................เป็นขณะเดียวกับที่บันตาก็เกิดความเคลิบเคลิ้มรัญจวนใจในเสียง

ขลุ่ยนี้..ก็ได้เดินออกมาเพื่อฟังเสียงขลุ่ยและสังเกตที่มาของทิศทางเสียงขลุ่ย...

และตนเองก็เชื่อว่า"เสียงขลุ่ยนี้น่าจะเป็นเสียงขลุ่ยของพ่อเฒ่ามูซาที่โนรีและโมลี

เล่าให้นางฟัง"....จึงต้องการมาถามลูกทั้งสองเพื่อยืนยันเสียงขลุ่ยนี้ด้วย...

.....................เมื่อโนรีและโมลีเดินเคียงคู่มาที่นอกชานเรือนใกล้ลูกกรงของ

บ้าน..ทำให้ร่างกายของโนรีรับกับแสงจันทร์เพ็ญอย่างเต็มตัว......

..................พลันก็ปรากฎแสงเรืองรองสีทองเย็นตาส่องกระจายออก

มาจากร่างโนรี..เป็นแสงที่สวยงามสว่างไปทั่วบริเวณนั้น...ร่างกายของ

โนรีดูสวยงามตระการตา..ผิวพรรณผุดผ่องเยือกเย็นจนที่ผู้ใดได้มองแล้ว

ยากจะวางตา.....

....................โมลีรู้สึกแปลกประหลาดใจที่รู้สึกได้ว่า"มีแสงประกายเรือง

รองกระจายอยู่ใกล้ ๆ ตัว..จึงเหลือบตามองไปยังต้นกำเนิดแสงก็เห็นว่า.."แสง

ประหลาดนั้นออกมาจากร่างกายของพี่สาวตนอย่างมากมาย...ความสวยงามของ

คนและแสงทำให้โมลีถึงกับตกตะลึงอ้าปากค้าง...และเรียกพี่สาวตนอย่างแผ่วเบา

เหมือนต้องมนต์สะกด.....

............................"โนรี..แสงอะไรออกมาจากโนรี..สวยจังเลย"


..................พลังแสงและพลังแห่งความเยือกเย็นแผ่มาที่โมลี..โมลี

รู้สึกสุขใจมองดูพี่สาวของตนก็ให้รู้สึกว่า "สวยงามยิ่งนักจนตนเองอยาก

เข้าไปกอดและสัมผัส..จึงดึงมือพี่สาวเข้ามาจับกุมไว้ที่แก้ม...."

.....................บันตาเห็นเหตุการณ์โดยตลอดและตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง..จึงเดิน

เข้าไปหาลูกรักทั้งสองและมองอย่างไม่วางสายตา........นางมีความสุขใจอย่าง

ประหลาดที่บังเกิดขึ้นในใจตน...เมื่อเห็นโนรีและสัมผัสแสงนี้...

........................"โนรี..หนูงามอย่างเทพธิดาเลย" บันตาเอ่ยรำพึง

รำพันชื่นชมอย่างแผ่วเบา....

..................โนรีรู้สึกเย็นในจิตใจอย่างประหลาดพร้อมกับมีความสุข

ใจเกิดขึ้นอย่างมากมาย..เมื่อก้มมองดูตนเอง..

......................โมลียิ้มอย่างปลื้มปิติพลางเอ่ยขึ้นในขณะที่กุมมือพี่สาวไว้แน่น

............................."แสงนี้เหมือนแสงจันทร์เพ็ญเลย..หนูอยากมี

แสงอย่างนี้เหมือนโนรี"

......................คำพูดของโมลี...ทำให้โนรีและบันตาแหงนมองดูจันทร์เพ็ญบน

ท้องฟ้า..โนรีรู้สึกเหมือนกับว่า.. "แสงที่เรืองรองอยู่ที่ร่างกายของนางนั้นถูกส่งมา

จากจันทร์เพ็ญดวงนี้นี่เอง"...

......................ซึ่งในความเป็นจริงแล้ว.."แสงเรืองรองเย็นตาที่ส่องประกายมา

จากร่างของโนรีนี้มีอยู่ที่ตัวของโนรีตลอดเวลา..นับแต่วันที่นางเกิดในคืนวันจันทร์

ขึ้น 15 ค่ำซึ่งตรงกับคืนจันทร์เพ็ญ..แต่ไม่มีใครสามารถมองเห็นแสงนั้นได้แม้แต่

ตัวของโนรีเอง...จันทร์เพ็ญเป็นดุจดังกระจกเงาที่ส่องร่างโนรีให้เห็นแสงดังกล่าว

เกิดขึ้นที่โนรีอย่างมากมาย.....

.....................โนรีไม่เคยถูกสัมผัสกับแสงจันทร์เพ็ญมาก่อนเลย..แม้แต่วันลอย

กระทงเพ็ญเดือน 12 ที่นางต้องไปลอยกระทงกับแม่และน้อง...นางก็ไปแต่หัวค่ำ

ในขณะที่จันทร์เพ็ญไม่ได้ขึ้นสู่บนท้องฟ้า..และลอยกระทงอยู่ภายใต้เงามืดของ

ต้นไม้ใหญ่ริมแม่น้ำตาปี....จึงทำให้แสงจันทร์เพ็ญไม่อาจส่องถูกตัวได้....

......................ปรากฎการณ์ที่เกิดขึ้น..มิได้ทำให้สามแม่ลูกเกิดความตกใจ

กลัวแต่อย่างใด...ทั้งที่เป็นเรื่องแปลกประหลาดมหัศจรรย์อย่างเหลือล้น...ที่ไม่เคย

มีปรากฎการณ์มาก่อนกับปุถุชนที่อยู่บนโลกใบนี้.....อาจจะเป็นเพราะแสงจันทร์

เพ็ญไม่เคยทำร้ายผู้ใด...นอกจากให้ความสุขและความเย็นตาเย็นใจ...เมื่อแสงดัง

กล่าวมาปรากฎขึ้นที่ตัวโนรี..อานุภาพแห่งแสงนั้นจึงทำให้ความรู้สึกกับสามแม่ลูก

ให้เกิดสุขใจมากกว่าความกลัว......

....................บันตาและลูกทั้งสองมองดูจันทร์เพ็ญอันงามเด่นอยู่บนฟ้า..โดยที่

มีเสียงขลุ่ยของมูซาดังแผ่วแว่วมา...ทั้งสามแม่ลูกรู้สึกสุขใจอย่างมาก......บันตา

ตรงเข้าโอบกอดลูกทั้งสองของนางไว้กับอกด้วยความรักปรานดวงใจ...

ในขณะที่แสงเรืองรองจากตัวโนรีก็กระจายครอบคลุมทั้งสามเอาไว้...

.....................เหตุการณ์ดังกล่าว ..ทำให้สามแม่ลูกประหลาดใจอย่างมากมาย

ว่า"เกิดขึ้นจากสาเหตุใด".......เพราะไม่เคยรู้เรื่องราวในตำนาน....................

ของ ......"ผู้หญิงจันทร์เพ็ญ" มาก่อนเลย............

 

........ตอนที่ 44 ทายาทเสียงขลุ่ยไร้ความทรงจำ......



....................รุ่งขึ้นเช้า..มูซาได้เตรียมผ้าไว้ 3 ชิ้นเพื่อนำไปให้บันตา โนรี และ โมลี

ตัดเสื้อผ้า..พร้อมกับนำขลุ่ยอีก 3 เลา ที่เตรียมไว้ใส่ยามสะพาย...โดยเหน็บขลุ่ยฟ้าผ่าไว้

ที่เอวและขึ้นม้าควบไปยังวัดโนรีนราราม......โดยสั่งให้ลูกน้องทำการขายผ้าอยู่ที่ชาน

เมืองอย่างเดิม...

....................บันตาได้กลับมาจากกรีดยางและได้จัดเตรียม น้ำ อาหารกลางวัน และ

เกวียนให้ลูกสาวทั้งสองเข้าสวนเก็บผลไม้....โดยที่ไม่มีการเอ่ยถึงเหตุการณ์เมื่อคืนนี้

อีกแต่อย่างใด...โนรีและโมลีจึงได้ขึ้นเกวียนมุ่งหน้าไปยังสวนผลไม้ที่เดิมทันที....

............................"โนรี..หนูรู้สึกว่าพ่อเฒ่าอยู่ใกล้ ๆ กับพวกเรานะ"

............................"อืม..พี่ก็รู้สึกเช่นนั้นเหมือนกัน"

............................"โนรี..ทำไมเสียงขลุ่ยที่พ่อเฒ่าเป่า..มันเหมือนกับดึงเราให้ไป

ดูดวงจันทร์เพ็ญ"

............................"อาจจะเป็นเพราะพ่อเฒ่ากำลังดูจันทร์เพ็ญอยู่ขณะเป่าขลุ่ย..

และเสียงขลุ่ยอาจจะมีความหมายถึงจันทร์เพ็ญ..เสียงมันจึงมีพลังขับกล่อมเชิญชวนให้เรา

ดูจันทร์เพ็ญ"

............................"แล้วแสงเรืองรองเหมือนแสงจันทร์เพ็ญที่เกิดกับโนรีเมื่อ

คืนนี้..มันเกิดขึ้นได้อย่างไร"

............................"พี่เองก็ไม่รู้เหมือนกัน..แต่ตอนที่แสงเกิดขึ้นพี่รู้สึกเย็น

กายเย็นใจและมีความสุขอย่างไรไม่รู้"

............................"หนูดูโนรีอยู่ใกล้โนรีแล้วก็เป็นเหมือนกัน"

....................สองพี่น้องนั่งเกวียนจนมาถึงสวน..ในขณะที่มูซาเองก็ควบม้าและหยุด

ถามชาวบ้านเพื่อ...หาบ้านบันตาจนพบ...

....................พ่อเฒ่ามูซาลงจากหลังม้าอย่างยินดี..เมื่อเห็นบันตานั่งอยู่ที่แคร่ไม้ใกล้

บันไดบ้าน...พลางจูงม้าเดินเข้าไปหา..แล้วเอ่ยขึ้น

............................."แม่บันตา..โนรี กับ โมลี ไปไหนหรือ"

....................บันตาลุกขึ้นต้อนรับพ่อเฒ่าแล้วยิ้มอย่างยินดี พลางเอ่ยตอบพ่อเฒ่า

............................."ลูกของข้าทั้งสองไปทำงานเก็บผลไม้ในสวน พ่อเฒ่ามีธุระ

อะไรกับลูกข้าหรือจ๊ะ"

............................."ข้าเอาผ้าสามชิ้นมาฝากแม่บันตากับลูกทั้งสอง และมี

เรื่องจะสอบถามอะไรบ้างเล็กน้อย"

.....................บันตาทำท่าฉงนแล้วเอ่ยถามกลับ

............................."พ่อเฒ่ามีเรื่องสิ่งใดหรือ..ที่จะสอบถามข้าล่ะจ๊ะ"

.....................พ่อเฒ่ามูซาหยิบเอาผ้าสามชิ้นที่เตรียมไว้ออกมาจากย่ามพร้อมกับ

ขลุ่ย 3 เลา...โดยส่งผ้าให้แก่บันตารับไว้....แต่ขลุ่ยทั้งสามเลาได้วางไว้ข้างตัว...พลาง

เอ่ยขึ้น..

............................."ลูกทั้งสองของเจ้า..ช่างเป็นเด็กที่มีน้ำใจ..เจ้าเป็นแม่ที่

ประเสริฐมากที่อบรมสั่งสอนลูกได้เช่นนี้"

....................คำชมของพ่อเฒ่า..ทำให้บันตาอดปลื้มปิติไม่ได้..จึงได้แย้มยิ้ม

ขึ้นอย่างยินดี..แล้วรอฟังพ่อเฒ่าผู้อารีพูดต่อไป....

............................."ข้าเป็นพ่อค้าเร่รอนไปมา..อีกไม่นานข้าคงต้องเดินทาง

ไปมลายู..ข้าเตรียมขลุ่ยไว้ให้เด็กทั้งสองหัดเป่าอยู่...ข้าตั้งใจจะสอนพวกเขาทั้ง

สองให้เป่าขลุ่ย..เพราะรู้สึกว่าเด็กทั้งสองต้องชอบเสียงขลุ่ยเป็นแน่แท้..ข้าจึงมา

ขออนุญาตเจ้า..สอนวิชาเป่าขลุ่ยให้เด็กน้อยทั้งสอง"

....................คำพูดของพ่อเฒ่าทำให้บันตายินดีและหัวเราะอย่างพอใจ...ก่อน

เอ่ยขึ้น

..........................."พ่อเฒ่ารู้สึกได้ถูกต้องทีเดียว..เพราะทั้งสองได้เล่าเรื่อง

ของพ่อเฒ่าตอนที่พ่อเฒ่าเป่าขลุ่ยที่ศาลาพักร้อนหน้าวัดโนรีให้ข้าฟัง...พวกเขา

อยากเรียนเป่าขลุ่ยมาก..และตามหาพ่อเฒ่าอยู่...และเมื่อเห็นพ่อเฒ่าที่ตลาดจึง

พากันดีใจมาก"

....................พ่อเฒ่ามูซาถูกใจในคำพูดของบันตา..จึงเอ่ยถามในเรื่องที่ตั้งใจ

จะถามทันที

............................"ถ้าเช่นนั้น...เสียงขลุ่ยที่ข้าเป่าเมื่อคืนนี้..เด็กทั้งสองก็คง

ชอบมันสินะ"

....................บันตาคิดถึงเรื่องเมื่อคืน...ก็รู้สึกไม่แน่ใจที่จะบอกเหตุการณ์ที่พบ

เห็นทั้งหมด..จึงได้เปลี่ยนท่าทีเป็นสงบนิ่งแล้วตอบ..

............................."พวกเขาชอบเสียงขลุ่ยที่ได้ยิน..รวมทั้งตัวข้าด้วย"

.....................มูซาเห็นบันตาเปลี่ยนท่าทีและการพูด..ก็ให้รู้สึกสงสัยว่า

"เหตุการณ์เมื่อคืนนี้น่าจะเป็นไปตามที่ตนเองคิด"..จึงเร่งถามต่อทันที...

............................."แล้วเจ้ากับลูกทั้งสองของเจ้า..ได้ออกมาดูดวงจันทร์

เพ็ญบนท้องฟ้า"

.....................บันตาจ้องมองไปที่ดวงตาของมูซาอย่างไม่กระพริบ..ด้วยสงสัย

ว่าพ่อเฒ่ารู้ได้อย่างไร...พร้อมกับพยักหน้าเล็กน้อย....

....................มูซาจึงเอ่ยต่อ..

............................."มีแสงสว่างสีทองเรืองรองเหมือนกับแสงดวงจันทร์

เพ็ญออกมาจากร่างกายของโนรี.....เป็นแสงที่เย็นกายเย็นใจแก่เจ้าที่พบ

เห็นจนรู้สึกได้..ใช่ไหม"......

....................คำพูดของมูซาทำให้บันตาตกตะลึงอ้าปากค้าง..และจ้องมองพ่อ

เฒ่าด้วยความฉงน..พร้อมส่งสายตาเป็นเชิงถามไป...

....................มูซาได้สัมผัสรับรู้ในอาการบันตาก็เดาคำตอบได้..จึงรู้สึกแน่ใน

ว่า "โนรี คือ ผู้หญิงจันทร์เพ็ญ" ที่เขาตามหามาตลอดชีวิต..ทำให้เขาปลื้มปิติแล้ว

เปลี่ยนอาการเป็นยิ้มและหัวเราะเบา ๆ ให้กับบันตา.......และเล่าอธิบายให้ความ

กระจ่างแก่บันตาทันที.............

 

..............สาธุขอให้ท่านเจริญยิ่ง ๆ ขึ้นไป สมปรารถนาทั้ง

ทางโลกในทางที่ชอบและทางธรรมด้วยครับ...........