พระโพธิสัตว์พญาช้างนาฬาคิรี(ธนปาล)พระพุทธเจ้าในอนาคต

.....................ปลัดเมืองมาถึงจวนตอนค่ำมืดพอดี..เขาจับสายพิณไว้นิ่ง ๆและลง

จากหลังม้ามาก่อน..แล้วประคองสายพิณซึ่งหลับใหลอยู่ให้มาอยู่ในอ้อมแขน..และอุ้มนาง

ลงจากหลังม้าเดินไปทางหลังบ้าน..โดยมีกัมพูตามไปติด ๆ ก็พบสายใจที่รออยู่พร้อมกับ

สำเนียงพี่เลี้ยงของสายพิณ

......................สายใจสบตากับเมืองและมองน้องสาวของตนที่เมืองอุ้มมาด้วยความ

ตกใจ..สำเนียงส่งเสียงร้อง

............................."ตายแล้ว...คุณหนูเป็นอะไรไป"

............................."ดื่มเหล้าป่า เมาแล้วหลับไป" กัมพูตอบแทนเมือง

............................."ปลัดเมือง..ท่านอุ้มสายพิณขึ้นมาที่ห้องเลยดีกว่า..ข้า

จะเปิดประตูให้" สายใจเอ่ยแนะพร้อมกับเดินนำหน้า โดยกัมพูรออยู่ข้างล่าง

.....................เมืองอุ้มสายพิณไปที่เตียงนอน..แล้ววางสายพิณลงอย่างเบา ๆ

พร้อมกับหันหลังกลับ...แต่แล้วสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็น "ลูกธนูดอกกุหลาบที่

สายพิณนำมันประดับไว้ที่ข้างฝาห้อง ซึ่งดอกของมันเหี่ยวแห้งแต่ยังคงรูปไว้โดย

มีถุงพลาสติกหุ้มอยู่"เมืองจ้องมองมันอยู่ครู่หนึ่งก็ให้รำลึกถึงวันที่เขาให้สิ่งนี้แก่

สายพิณพร้อมกับเอ่ยคำมั่นสัญญาไว้กับนาง.....

.....................เขาหันกลับมามองสายพิณอีกครั้งก็พบกับสายตาของสายใจที่มอง

เขาอย่างไม่เข้าใจ..แม้จะมีสายตาที่เป็นมิตรอยู่ในทีก็ตาม

.....................เมืองเดินออกมาจากห้องโดยมีสายใจเดินตาม.......นางได้เอ่ยขึ้นกับ

เขาว่า

............................"ข้าไม่เข้าใจเลย..ท่านเคยบอกข้าที่วัดร้างว่า...ท่านจะ

ทะนุถนอมน้องของข้าและปกป้องดูแลเช่นเดียวกับที่ข้ารักและดูแล...แต่ทำไมท่าน

จึงให้นางไปสมบุกสมบั่นดื่มเหล้าเมามายเหมือนกับท่าน"

............................."ข้าขอโทษให้อภัยข้าเทอญ..นางอยากทำอะไรให้เหมือน

ข้า...คุณหนูเองก็รู้ว่าน้องสาวของคุณหนูถ้าอยากทำอะไร..ใครก็ขัดไม่ได้เลย"

.....................สายใจลดสายตาลงด้วยยอมรับคำพูดของเขาว่าสายพิณเป็นเช่นนั้น

............................."ข้าขอบใจท่านมากที่พาน้องข้ามาส่ง..แล้วพรุ่งนี้ท่านจะไปที่

ใด"

............................."ข้าจะไปพบขุนแสง..เพื่อขอคำแนะนำอะไรบางอย่าง"

............................."ถ้าท่านมีเรื่องสิ่งใดที่ต้องการความช่วยเหลือ ท่านบอกข้ามา

ได้เลย"

............................."ขอบคุณคุณหนูมาก..ข้าไปล่ะ"

.....................เมืองและกัมพูเดินปรึกษาหารือกันมาระหว่างเดินม้ากลับที่พัก จนมาถึง

บ้านค่อนข้างดึก

 

....................สายพิณเมานอนไม่ได้สติ..ไม่สามารถลุกขึ้นอาบน้ำได้..สายใจพี่สาว

จึงต้องทำการเช็ดตัวให้...และรุ่งเช้าวันใหม่ ..สายพิณได้ตื่นขึ้นมาและเดินตามหาสายใจ..

เมื่อเห็นสายใจเดินทางกลับจากตลาดมาที่ห้อง...นางก็มองสายใจอยู่ตลอดเวลา..จนสาย

ใจต้องเอ่ยถาม

............................"พี่จะเดินไปไหน..ทำอะไรเจ้าก็มอง..เจ้ามีอะไรสงสัยหรือ"

............................"เมื่อวานนี้..ข้ามาหลับบนที่นอนได้อย่างไร"

............................"เจ้าเมาหลับ..ปลัดเมืองอุ้มเจ้าขึ้นม้ากลับมา..แล้วก็อุ้มเจ้าไป

นอนบนเตียงนอน"

............................"อีกแล้วหรือนี่" สายพิณรำพึงรำพันอย่างพอใจพร้อมรอยยิ้ม

............................"มีอะไรอีกไหม"

............................"มีซิ..ตอนที่วัดร้างที่พี่สายใจไปพบปลัดเมืองก่อนข้า..ปลัด

เมืองและพี่พูดอะไรกัน"

............................"ถามทำไม"

............................"ก็ข้าสงสัยนะสิ"

............................"สงสัยอะไร"

............................"สงสัยว่าปลัดเมืองจะแอบรักพี่นะสิ"

.....................สายใจสะดุ้งมองหน้าสายพิณอย่างจริงจังแล้วตะคอกขึ้น

............................"เจ้าพูดอะไรอย่างนั้น"

............................"มันมีเหตุมีผลนะสิ..ข้าถึงพูด"

............................"เหตุผลอะไรว่าไปสิ"

............................"ก็พอข้าบอกกับปลัดเมืองตอนดื่มเหล้าว่า..พี่สายใจคง

อยู่อบรมข้าอีกไม่นาน..เพราะจะต้องแต่งงานกับปลัดปักษ์..เขาทำท่าตกใจและ

เอ่ยขึ้นว่า...หมายความว่าพี่สาวเจ้าเป็นคนรักของปลัดปักษ์หรือ...ข้าก็เลยบอก

ปลัดเมืองไปว่า..อย่าบอกนะว่าเจ้าแอบรักพี่สาวข้า...ปลัดเมืองตอบว่าเขาเพียงแต่

ศรัทธาในตัวพี่ที่มีความคิดเป็นผู้ใหญ่อีกทั้งกิริยาวาจาก็เรียบร้อย..แถมยังเป็นคุณ

หนูแสนสวยอีกต่างหาก"

....................สายใจฟังสายพิณแล้วรู้สึกปลื้มใจไปกับคำพูดของปลัดเมืองที่

บอกแก่สายพิณ..นางมีสีหน้าแจ่มใสขึ้น..ทำให้สายพิณจ้องมองอย่างไม่กระพริบ

ตา พลางเอ่ยขึ้น

............................"แนะ...อย่าบอกนะว่า...พี่ก็แอบปลื้มปลัดเมืองอยู่"

............................"เจ้าเด็กบ้า..แสดงว่าเจ้าหึงพี่หรือและที่กินเหล้าจนพับเมื่อ

วานก็เพราะเจ้ากลัวว่าปลัดเมืองจะมารักพี่ใช่ไหม"

............................."ใช่..ข้ากลัว"

.....................สายใจหัวเราะแล้วเอ่ยขึ้นว่า.."ที่วัดร้างปลัดเมืองบอกพี่ว่า..เขา

จะทะนุถนอมเจ้าและปกป้องดูแลเจ้าเช่นเดียวกับ....ที่พี่ที่รักและดูแลเจ้า

.............................."จริงหรือ"

......................สายพิณได้ยินได้ฟังคำนี้นางถึงกับยิ้มออกอย่างร่าเริงเปลี่ยน

ท่าที..ผิดจากเมื่อกี้นี้ทันที......

 

....................เช้าวันใหม่ของวันนั้น....กัมพูพาปลัดเมืองไปหาขุนแสงที่บ้าน .....

ขุนแสงนั่งตรึกตรองอะไรบางอย่างอยู่ที่โต๊ะทำงาน...เมื่อเห็นกัมพูและปลัดเมืองขึ้นมาบน

บ้านและแสดงคารวะตน ขุนแสงจึงเอ่ยขึ้น

............................"เจ้าคงรุ่นราวคราวเดียวกับปลัดปักษ์ ..ข้าเพิ่งรู้จากเจ้าเมืองว่า

ได้ส่งปลัดปักษ์ไปฝั่งตะวันออก..และส่งเจ้ามาแทนที่เขาที่ฝั่งตะวันตก...แต่ท่านเจ้าเมือง

ไม่เคยบอกอะไรข้า........ว่าเกิดอะไรขึ้นที่ฝั่งตะวันออก..จึงต้องให้ปลัดปักษ์ไปช่วยงาน

แทนเจ้า"

............................."มีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้น..ปลัดปักษ์ต้องการจัดการแทนข้า..

แต่เมื่อท่านเจ้าเมืองไม่แจงรายละเอียดแก่ท่าน..ข้าต้องให้เกียรติต่อท่านเจ้าเมืองที่จะไม่

พูดในสิ่งที่ท่านต้องการปิดเอาไว้"

............................."เจ้าพูดได้ดีมาก...เพราะเหตุที่ท่านเจ้าเมืองปิดบังข้าไว้..ข้า

จึงต้องมานั่งครุ่นคิดว่า..มันเกิดสิ่งใดขึ้นที่ฝั่งตะวันออก"

............................."อีกไม่นานท่านลุงก็คงรู้...และยิ่งปลัดปักษ์กลับมาคงบอกท่าน

ลุงอย่างละเอียด"

............................."ไม่นะ....ปลัดปักษ์คิดอะไรทำอะไรเขาไม่เคยบอกข้า..แม้แต่

เขาอาสาจะไปอยู่ฝั่งตะวันออก...เขายังไม่บอกกับข้าเลย" ขุนแสงแสดงความประพฤติ

ของบุตรชาย

............................."ปลัดปักษ์ก็คงทำตามหน้าที่..ท่านเจ้าเมืองอาจกำชับเขาไว้"

....................เมืองแสดงความเห็น..พร้อมกับ"นึกชมเชยปลัดปักษ์ในใจว่าเขาทำ

หน้าที่อย่างซื่อสัตย์..และรักษาความลับไม่แพร่งพรายให้ใครรู้แม้แต่ขุนแสงพ่อ

ของเขา"

....................เมืองรับรู้จากกัมพูว่า ..ปลัดปักษ์ขอให้เจ้าเมืองส่งกำลังตำรวจและเจ้า

หน้าที่ฝั่งตะวันตกไปเพิ่มที่ฝั่งตะวันออก...ถ้าขาดกำลังคนให้เกณฑ์หนุ่มฉกรรจ์ไปร่วมด้วย

....................ในตอนแรกปลัดเมืองคิดว่าขุนแสงรับรู้ข้อราชการเรื่องนี้..แต่เมื่อ

ขุนแสงไม่รู้..เขาจึงคิดว่า.... "มีอะไรบางอย่างที่ทั้งปลัดปักษ์และท่านเจ้าเมือง

ปกปิดเรื่องนี้แก่ขุนแสง".....แสดงว่า"ขุนแสงไม่รู้ว่ามีกองกำลังพม่าได้บุกเข้ามา

ยังฝั่งตะวันออก"..หรือว่า..."ขุนแสงหากรู้ความจริงข้อนี้ อาจเสนอให้เจ้าเมือง

น่านรายงานเหตุการณ์ไปยังเมืองหลวง"....เมืองจึงนิ่งไปชั่วครู่แล้วจึงเอ่ยขึ้น

............................"ท่านลุง ข้าอยากรับหนุ่มฉกรรจ์ฝั่งตะวันตกเพื่อฝึกงาน..และ

ช่วยเหลือทางราชการของเรา...และอีกอย่างหากมีการสร้างสะพานข้ามแม่น้ำน่านเชื่อม

สองฝั่งเข้าด้วยกัน...เราจะได้มีกำลังคนช่วยเหลือสร้างสะพานด้วย"

............................."ความคิดเจ้าเข้าทีดี..ถ้าอย่างนั้นข้าจะเขียนหนังสือให้เจ้าไป..

แจ้งแก่ชาวบ้านทั่วไปว่าใครมีลูกชายที่ว่างงานอยู่..หรือต้องการฝึกงานให้ส่งตัวมาที่จวน

เจ้าเมืองน่าน..เรื่องที่อยู่ของชาวบ้านต่าง ๆ เจ้าคงต้องพึ่งกัมพู"

............................."วันนี้ ข้าจะพาปลัดเมืองไปแนะนำตัวกับชาวบ้านในท้องที่"

กัมพูเอ่ยรับพร้อมกับมองไปยังปลัดเมือง...ด้วยรู้ว่ามีการอำพรางความจริง..ด้วย

ความจริงต้องการส่งกองกำลังไปช่วยปลัดปักษ์ที่ฝั่งตะวันออก....

 

.....................ปลัดเมืองถือหนังสือของขุนแสง เดินทางไปกับกัมพูเพื่อเสาะหาชาย

หนุ่มฉกรรจ์และแข็งแรง...เพื่อทำการฝึกให้เป็นกองกำลังสำรองให้ปลัดปักษ์ ..และเขาก็

ได้คนที่ต้องการจำนวนหนึ่ง...พร้อมกับได้ทำการฝึกจนเสร็จ...และให้ชายหนุ่มพวกนี้เป็น

กองกำลังสำรองอยู่ที่จวนเจ้าเมืองน่าน..โดยยังไม่ส่งไปฝั่งตะวันออกทันที..ด้วยก่อนหน้า

นี้ได้ส่งกำลังเจ้าหน้าที่ฝั่งตะวันตกไปเพิ่มให้แก่ปลัดปักษ์แล้ว....

....................จนกระทั่งหนึ่งเดือนผ่านไป...ปลัดเมืองเริ่มคุ้นเคยกับพื้นที่ฝั่งตะวันตก

โดยไม่ต้องพึ่งพากัมพูเป็นผู้ช่วยติดตามนำทาง...

....................ปลัดเมืองเดินทางไปในตลาดยามเช้า..และได้พบร้านทำทองรูปพรรณ

แห่งหนึ่งในตัวเมือง..ซี่งทำทองรูปพรรณได้หลายลายและสวยงามมาก...เขาชื่นชมฝีมือ

ของช่างทอง..เพราะปลัดเมืองยังมีแหวนทองคำที่เก็บอยู่ไม่ใช่น้อยที่บ้านพักในฝั่งตะวัน

ออก...เขาจึงคิดที่จะนำมันมาทำเป็นทองรูปพรรณที่ร้านทองแห่งนี้.....

....................ในขณะที่เขากำลังเพลินกับการดูทองในร้านอยู่...สายตาก็เหลือบไป

เห็นสายใจที่กำลังนั่งม้าเดินเยาะ ๆผ่านหน้าเขาไป...เขาจึงรีบขี่ม้าตามจนทันและได้เรียก

นางทันที.....

............................"คุณหนูสายใจ"

.....................สายใจหันหลังกลับไปมองตามเสียง.....ก็ให้รู้สึกตกใจปนความยินดี

เล็กน้อย...พลางเอ่ยทักทาย

............................"ปลัดเมือง..ท่านกำลังจะไปไหน"

............................"ข้าแวะไปดูที่ร้านทองมา..เห็นคุณหนูผ่านมาจึงตามมา"

......................สายใจแย้มยิ้มพลางเอ่ยขึ้น

............................"วันนี้น้องสาวแสนดื้อของข้าไม่ได้มาด้วยนะ"

......................เมืองหัวเราะแล้วเอ่ยตอบ

............................"ไม่เป็นไรหรอก..ที่ข้าตามมานี้อยากจะถามคุณหนูสักเล็กน้อย"

............................"ท่านมีอะไรถามข้าหรือ"

............................"ข้าอยากรู้ว่า..ปลัดปักษ์ส่งข่าวคราวใด ๆ มาให้คุณหนูทราบ

บ้างไหม"

............................"ถ้าเขาทำงาน เขาจะไม่สนใจสิ่งใด..นอกจากความสำเร็จของ

งาน"

............................"แล้วท่านเจ้าเมืองล่ะ..ปลัดปักษ์ได้รายงานสิ่งใดมาให้ท่าน

ทราบไหม"

............................"ท่านพ่อข้าจะไม่ยอมบอกเรื่องใด ๆ เกี่ยวกับงานในราชการให้

ข้าทราบเด็ดขาด"

....................ปลัดเมืองหยุดคิด...และรู้สึก...ขอบคุณปลัดปักษ์ที่เขาเก็บความลับ

ที่เดินทางไปฝั่งตะวันออกไว้อย่างยอดเยี่ยม ไม่แพร่งพรายเรื่องใด ๆ เกี่ยวกับงาน

ที่เขาไปในฝั่งตะวันออก.... และเอ่ยถามต่อ

............................"คุณหนูสายใจกำลังจะไปไหนหรือ"

............................"ข้าจะไปบ้านขุนแสง"

.....................ปลัดเมืองมองหน้าสายใจนิ่ง...ทำให้สายใจต้องเอ่ยทักด้วยเห็นอาการ

ของเมืองเปลี่ยนไป...

............................"ท่านมีอะไรหรือ จึงจ้องมองข้าอย่างนั้น"

............................"ข้ารู้สึกว่าคุณหนูสายใจดูแตกต่างจากสายพิณมาก"

............................"แตกต่างอย่างไรหรือ"

............................"คุณหนูช่างดูเป็นผู้ใหญ่ จะพูดสิ่งใดก็ให้ช่างคิด..แต่สายพิณ

นางยังเป็นเด็กที่เอาแต่ใจตน..และคิดอะไรก็พูดออกมา"

............................"น้องข้าถูกตามใจมาตั้งแต่เด็ก..แต่นางปักใจคำมั่นสัญญา

ของท่านมาก"

............................"แสดงว่านางเล่าให้คุณหนูสายใจฟังหรือ"

............................"ถ้าสะพานข้าแม่น้ำน่านสร้างเสร็จเมื่อไร ท่านจะพานางข้ามไป

ฝั่งตะวันออกและพาไปสู้กับดวงอาทิตย์บนยอดเขาสูง....นางจ้องดูลูกธนูดอกกุหลาบที่

ท่านให้ไว้ทุกวัน...และก็บ่นทุกวันอยากให้มีการสร้างสะพานโดยเร็ว"

............................"ข้ากำลังหาเงินเพื่อช่วยเหลือในการสร้างสะพานอยู่เหมือน

กัน...แต่ไม่ใช่เพราะคำมั่นสัญญาที่มีต่อสายพิณคนเดียว...แต่ข้าต้องการให้คนทั้งสองฝั่ง

ไปมาหาสู่กันได้สะดวก..เพื่อความเจริญภายหน้า"

....................สายใจมองปลัดเมืองนิ่งอึ้งและพิจารณา..ด้วยอารมณ์ที่ยินดี..

พลางเอ่ยขึ้น

..........................."ข้ายิ่งพูดกับท่านบ่อย ๆ ยิ่งคิดว่าที่ผู้คนเขาพูดว่าท่านดี

แต่ดื่มเหล้า..รักสนุกชอบบ้าบิ่นโลดโผน ข้าแทบไม่อยากเชื่อ"

..........................."ทำไม่หรือคุณหนู"

..........................."เพราะเรื่องนั้น..ข้าไม่เคยเห็นท่านกระทำเมื่ออยู่ต่อหน้า

ข้า....ข้าเห็นท่านเป็นคนจริงจัง..เมื่อพูดถึงบ้านเมืองจะดูจริงจังมาก..ปลัดปักษ์ก็

เหมือนกับท่าน"

..........................."ปลัดปักษ์รับหน้าที่แทนข้า จะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้"

..........................."ท่านทำหน้าที่แทนเขาให้ดีก็พอแล้ว..ท่านไม่ต้องห่วง

หรอก...ข้ารู้ว่าถ้าเขาทำหน้าที่อะไร..เขาจะทำจนสุดกำลังสติปัญญาของเขา"

....................ปลัดเมืองถอนหายใจ..สายใจจึงถามถึงเหตุผล

..........................."ท่านถอนหายใจทำไม..มีอะไรกังวลหรือ"

..........................."ข้าอยากกลับไปฝั่งตะวันออก ข้ารู้สึกสังหรณ์ใจอะไร

บางอย่าง"

..........................."ท่านสังหรณ์ใจเรื่องใด.."

..........................."ถ้าฝ่ายตรงข้ามแก้สถานการณ์ฝ่ายเราได้..ปลัดปักษ์จะ

เข้าตาจน"

....................สายใจเพ่งมองปลัดเมือง เมื่อได้ฟังและเห็นสีหน้าวิตก..พร้อมกับพากัน

เดินม้าจากตัวเมืองมาได้ระยะหนึ่ง...ทั้งคู่ก็ได้ยินเสียงดังกัมปนาทมาจากฝั่งตะวัน

ออกเป็นระยะ ๆ

............................."ตูม...ตูม....ตูม ๆ ๆ"

....................เมืองหยุดม้าเงี่ยหูฟังอย่างพิจารณา..สีหน้าวิตกกังวลเริ่มจับที่ใบ

หน้าอีกครั้งอย่างเห็นชัด....เขาหันชักม้ากลับไปทางแม่น้ำน่าน พลางเอ่ยขึ้น

............................"คุณหนู..ข้าจะข้ามฝากไปฝั่งตะวันออก"

........................"เกิดอะไรขึ้นหรือ"

........................"ข้าคิดว่าฝ่ายตรงข้ามน่าจะยิงปืนใหญ่ถล่มที่ด่าน

ฝั่งตะวันออก"

........................"หา"

........................"ข้าต้องไปก่อนแล้ว" ปลัดเมืองเตรียมกระตุกม้า

........................"เดี๋ยวก่อน..ท่านพาข้าไปด้วย"

.................เมืองชงักอยู่ครู่หนึ่งเมื่อได้ยินคำขอ..แต่ก็ไม่ได้พูดใด ๆ

นอกจากควบม้าอย่างเร็วนำหน้า............โดยมีสายใจควบม้าตามไป

อย่างกระชั้นชิด.....

 

....ตอนที่ 65 กลยุทธ์พระนเรศวรที่เอหม่องนำมาใช้...


...................เสียงปืนใหญ่ถล่มด่านฝั่งตะวันออกได้ยินมาถึงฝั่งตะวันตก..เจ้า

เมืองคาดว่า..น่าจะมีเหตุร้ายเกิดขึ้นที่ฝั่งตะวันออก..จึงได้ให้กัมพูนำกองกำลังสำรอง

ที่อยู่จวนเจ้าเมือง..ข้ามฝากไปช่วยเหลือทันที...

...................สถานการณ์และพฤติการณ์ของฝั่งตะวันออกนั้น..เมื่อปลัดปักษ์ตั้งด่าน

สกัดเป็นแนวยาวหลายด่านตามยุทธวิธีที่ตนเองขบคิด..ก็ได้ควบม้าตรวจตราระหว่างด่าน

ต่อด่านมาโดยตลอด...โดยมี บุญแทน สาย และ มุก เป็นผู้ช่วย......ขุนทัพคอยประสาน

งานอยู่ทึ่ที่ทำการฝั่งตะวันออกบ้านของตน...

...................ผลงานของยุทธวิธีของปลัดปักษ์..ทำให้พวกเขาจับกองกำลังพม่าที่แอบ

แฝงเข้ามาได้เป็นจำนวนมาก..บางก็ต่อสู้กันจนถึงตาย......ทำให้ยุทธวิธีและแผนการของ

ปลัดปักษ์ได้ผลมาโดยตลอดหนึ่งเดือน.......กองกำลังพม่าไม่อาจสอดแทรกเข้าไปในหมู่

บ้านฝั่งตะวันออกได้เลย.....เอหม่องและกองกำลังพม่าจึงไม่สามารถรู้ได้ว่า ."ปลัดเมือง

ได้หลบเข้ามาทำหน้าที่ที่ฝั่งตะวันตกแล้ว"...

.....................เมื่อกองกำลังพม่าไม่อาจแฝงตัวเข้ามาในหมู่บ้านได้..เอหม่องหัว

หน้ากองกำลังพม่าได้ปรึกษากับเฮียงคี้และพรรคพวก.......โดยเอหม่องได้รำลึกถึงยุทธวิธี

ที่ตนเคยเรียนรู้ของ..สมเด็จพระนเรศวร..กษัตริย์แห่งกรุงศรีอยุธยา..พระเจ้าแผ่น

ดินเมืองสยามสมัยกรุงศรีอยุธยา ตอนที่พระองค์ พระมหาอุปราช(มังกะยอชวา)

แห่งทัพหงสาวดี และ พระสังฃทัต(นัดจินหน่อง) แห่งทัพเมืองตองอู...ยกกองทัพ

ไปสามกองทัพเพื่อไปตี....."เมืองคัง"ของเจ้าฟ้าไทยใหญ่.........ซึ่งเป็นเมืองขึ้น

ของกรุงหงสาวดี เมืองพม่า...และได้แข็งเมืองไม่ยอมขึ้นต่อหงสาวดี.......พระเจ้า

นันทบุเรงกษัตริย์กรุงหงสาวดีจึงได้สั่งให้..ทั้งสามทัพไปตีเมืองคังให้ได้..เพื่อไม่ให้

เป็นเยี่ยงอย่างแก่หัวเมืองอื่นที่คิดจะแข็งเมือง..

....................เมื่อถึงเมืองคังซึ่งเป็นเมืองที่ตั้งอยู่บนเนินเขาสูง...การยกทัพไปตีเป็น

อุปสรรคมาก...พระมหาอุปราชต้องการอวดฝีมือการรบ...โดยคิดจะตีเมืองคังเพียงทัพ

เดียวด้วยเห็นเป็นเมืองเล็กน่าจะง่ายแก่การตีเมือง....แต่พระนเศวรทรงค้านด้วยเห็นเป็น

เมืองตั้งบนเนินเขาสูงทางขึ้นก็คับแคบ......พระมหาอุปราชถิอว่าตนเป็นแม่ทัพใหญ่..จึง

ตัดสินให้ผลัดกันตีเมืองคังทั้งสามทัพ ทัพละ 7 วัน....ใครตีเมืองคังแตกถือว่าเป็นผู้ชนะ..

โดยทัพแรกที่จะตีเมืองคัง..คือ ....พระมหาอุปราชแม่ทัพหงสาวดี..........ทัพที่สองคือ

พระสังฃทัตแม่ทัพตองอู...และทัพที่สาม คือ.....พระเนรศวรแม่ทัพอยุธยาหรืออโยธยา

.....................ซึ่งสองทัพแรก พระมหาอุปราช และ พระสังฃทัต ได้เข้าตีเมืองคังทาง

ด้านหน้าเมือง..ปรากฎว่า "เมืองคังต่อต้านอย่างเข้มแข็ง ทั้งสองทัพไม่อาจตีเมืองคังได้

ตามกำหนด....ซึ่งระหว่างสองทัพผลัดกันตีเมืองคัง...พระนเรศวรได้ศึกษาการรบของทั้ง

สองทัพว่า ........."เหตุใดจึงแพ้".....พร้อมกับไปสำรวจทางหลังเมืองพบว่า.......

"ชาวเมืองคังได้ออกมาหาเสบียงและน้ำทางด้านหลังเมือง...และด้านหลังจะไม่มี

กองกำลงรักษาเมืองมากเหมือนข้างหน้า...เพราะกองกำลังด้านหลังจะไปช่วยกอง

กำลังด้านหน้ารบ....ทิ้งการรักษาเมืองด้านหลังไว้....และชัยภูมิการตั้งรับของ

เมืองคังได้เปรียบเพราะอยู่บนพื้นที่สูงกว่า....

....................พระองค์จึงมุ่งมั่นที่จะตีเมืองคังจากด้านหลัง...แต่ทำอุบายหรือกล

ลวงว่าจะเข้าตีด้านหน้าเมืองเหมือนสองทัพแรก...ดังนั้นพระองค์จึงให้ไพร่พลส่วน

น้อยไปอยู่ที่ทัพที่จะตีเมืองข้างหน้าและให้ไพร่พลส่วนน้อยนั้นโห่ร้องอย่างเสียงดัง

เหมือนทัพใหญ่จะเข้าตีด้านหน้า....พวกกำลังพลของเมืองคังหลงกลลวงจึงเกณฑ์

กำลังพลมารับศึกด้านหน้าเป็นส่วนใหญ่...กำลังส่วนน้อยรักษาเมืองอยู่ด้านหลัง..

เมื่อพระองค์นำทัพส่วนใหญ่ตีเมืองคังจากด้านหลัง..พระองค์จึงเข้าเมืองคังได้..

โดยตีแตกจากด้านหลัง..."ชัยชนะจึงเป็นของพระองค์"....

.....................เอหม่องในฐานะหัวหน้ากองกำลังพม่า..ได้ศึกษายุทธวิธีการรบของ

พระองค์ในอดีต..จึงคิดจะนำมาใช้กับด่านต่าง ๆ ที่ปลัดปักษ์ตั้งรับกองกำลังพม่าที่

จะแทรกแซงเข้ามาในหมู่บ้านเอาไว้...แต่เอหม่องไม่ได้คิดที่จะเอากองกำลังทั้ง

หมดของตนบุกเข้าไปในหมู่บ้าน....และตีหมู่บ้าน...เพื่อค้นหาปลัดเมืองและขวด

แก้ว..."แต่เขาประสงค์เพียงแต่ขอให้กองกำลังคนส่วนน้อยของเขาแทรกแซงเข้า

หมู่บ้านได้เท่านั้นก็พอแล้ว"...

....................ดังนั้น เอหม่อง..จึงตั้งกองกำลังพลส่วนใหญ่ส่วนหนึ่งไว้บุกตีด่าน

หน้าของปลัดปักษ์..โดยนำปืนใหญ่มาจากพม่าจำนวนถึง 10 กระบอก..เคลื่อนพล

มาด้านหน้าด่านใหญ่.........ส่วนกำลังพลที่จะใช้แทรกแซงไปยังด่านเหนือสุดและ

ใต้สุด ...เขาใช้กำลังพล ด่านละ 10 คนเท่านั้นเอง..

 

....................เสียงปืนใหญ่ของกองกำลังพม่ายังคงระดมยิงติดต่อกันทั้ง 10

กระบอก...เสียงดังสนั่นหวั่นไหวอย่างไม่ขาดระยะ..ทำให้ชาวบ้านในหมู่บ้านและสองฝั่ง

แม่น้ำน่านแตกตื่นตกใจไปทั่วเมือง.....กองกำลังพลของปลัดปักษ์ที่วางไว้ในแต่ละด่าน...

พากันละทิ้งด่านโดยปล่อยให้เหลือเพียง 2 คนที่เฝ้าด่านไว้นอกนั้นเคลื่อนที่ด้วยม้าเร็วมา

ยังหน้าด่านใหญ่เสียทั้งสิ้น....

....................เป้าหมายของเอหม่อง คือ ด่านทิศเหนือสุด กับ ด่านทิศใต้สุด...ที่

เขาจะใช้กองกำลังส่วนน้อยของเขาบุกผ่านด่านเข้ามา

....................ซึ่งผู้เฝ้าด่านอยู่เดิมทั้งสองด่านต่างก็หลงกลศึกของเอหม่องเสีย

ทั้งสิ้นเหมือนด่านอื่น ๆ

....................ร.ต.ต.เวียงหัวหน้าตำรวจนำกองกำลังตำรวจเข้าหาที่กำบังและใช้อาวุธ

ปืนยิงต่อต้านและถูกกองกำลังพม่าอยู่ปะปราย...กองกำลังของเอหม่องที่บุกเข้ามาก็เล็ง

ปืนเข้าใส่ฝ่ายปลัดปักษ์ถูกคนของปลัดปักษ์ล้มตายไม่ใช่น้อย...กองกำลังของเอหม่องไม่

ได้ทุ่มกำลังมาตีเพื่อให้ด่านแตกแต่เป็นกลลวงเท่านั้น...เขาทำทีหนุนกำลังเข้ามาเรื่อย ๆ

เพื่อให้ดูเหมือนว่า "กองกำลังพม่าต้องการตีด่านนี้ให้แตกและบุกเข้ามาในหมู่บ้าน..

.....................กัมพูนำกองกำลังสำรองมาถึง..ก็ตรงเข้าหาปลัดปักษ์ทันที..ปลัดปักษ์

จึงได้สั่งการ..โดยหลงกลเอหม่อง....

............................."กัมพู ตั้งกองกำลังของเรารับไว้ที่ด่านนี้เพียงที่เดียว..

กระจายกำลังกันออกไป...อย่าให้พวกมันฝ่าเข้ามาได้...มุกเจ้าพาพวกนำคนบาด

เจ็บกลับไปที่ทำการไปก่อน..และรายงานขุนทัพให้ส่งคนมาช่วยที่ด่านนี้โดยเร็ว..

พวกมันเคลื่อนเข้ามามากแล้ว"

....................ปลัดปักษ์สั่งการในขณะที่เขาอยู่กับ บุญแทนและสายผู้ช่วยปลัด

เมือง ที่มาทำหน้าที่ช่วยเหลือปลัดปักษ์ .......ต่างคนต่างก็หลงกลเอหม่องโดยนำ

กองกำลังมาตั้งรับที่ด่านหน้าหมด.....

 

....................ปลัดเมืองและสายใจมาถึงฝั่งตะวันออก..ปลัดเมืองพาสายใจซุ่มดู

อยู่ในป่าด้านเหนือของด่านที่ถูกโจมตี..เขานิ่งและคิดพิจารณาโดยมีสายใจซึ่งอยู่

เคียงข้างดูเหตการณ์อย่างตื่นตระหนก....เมืองมองไปทางด่านทิศเหนือถัดจากด่าน

หน้าที่ถูกตี..แต่ไม่ใช่ด่านที่อยู่เหนือสุด...เมืองเริ่มแปลกใจที่ทำไมทั้งปืนใหญ่ของกอง

กำลังพม่าก็ยิงปูพรมอยู่เป็นระยะ...พวกกองกำลังพม่าที่บุกเข้ามาก็มีกำลังมาก..แต่ไม่ยอม

ที่จะตีเข้ามา..เหมือนกับว่า"ต้องการยิงปืนใส่พวกปลัดปักษ์ให้พวกปลัดปักษ์นำกำลังมายิง

ต่อสู้ตั้งรับเท่านั้นเอง"...เขามองหน้าสายใจที่กำลังมองดูเขาคิดอยู่ สายใจจึงเอ่ยถาม..

............................."ท่านคิดอะไรอยู่หรือ"

............................."ข้าคิดอยู่ว่า..ทำไมกองกำลังพม่าจึงไม่บุกเข้ามา"

............................."พวกปลัดปักษ์ยิงปืนตั้งรับอยู่"

............................."แต่ข้าไม่คิดเช่นนั้นคุณหนู...ด่านด้านทิศเหนือไม่มีกองกำลัง

พม่าบุกโจมตี ทั้งที่ด่านนั้นมีกำลังเพียงสองคน"

............................."ท่านหมายความเช่นไร"

............................."ข้าคิดว่าปลัดปักษ์กำลังหลงกลกองกำลังพม่า"

............................."เหตุใดท่านจึงพูดเช่นนั้น"

............................."พฤติการณ์ที่พวกมันไม่บุกเข้ามา..เหมือนจงใจดึงพวกของเรา

ให้มาอยู่ด่านนี้..และมันจะต้องสอดแทรกเข้ามาที่ด่านอื่น..โดยเฉพาะด่านที่อยู่เหนือสุดที่

ลับตาเรา"

....................สายใจฟังการวิเคราะห์ของปลัดเมือง..เขาเริ่มคล้อยตามปลัดปักษ์ที่

เคยแสดงความเห็นเกี่ยวกับปลัดเมืองว่า "ปลัดเมืองเป็นคนฉลาดเจ้าปัญญาคิด

อะไรได้ฉับไว" ในส่วนของปลัดปักษ์นั้น "เป็นคนคิดอะไรรอบคอบ"..เขาจึงเป็นผู้

เดินตามความคิดของปลัดเมืองอยู่เสมอ

.....................สายใจทึ้งที่ปลัดเมืองสามารถอ่านสถานการณ์และความคิดของ

กองกำลังพม่าออก...ซึ่งจะถูกต้องเพียงใดก็ต้องรอพิสูจน์กัน..แต่พฤติการณ์ที่ปลัดเมือง

เอ่ยขึ้นเมื่อกี้นี้สายใจเห็นพ้องด้วย...

.....................เมืองนำผ้าออกมาผูกปิดหน้าเหลือแต่ดวงตาเอาไว้..สายใจจึง

ถาม

............................"ท่านจะทำอะไร"

............................"ข้าจะออกไปดูที่ด่านเหนือสุด..จึงต้องปกปิดหน้าไม่ให้

พวกมันเห็น"

............................"ข้าไปด้วย"

.....................เมืองควบม้าอย่างเร็วผ่านด่านต่าง ๆ ขึ้นไปทิศเหนือ..เป้าหมาย คือ

ด่านเหนือสุด....เจ้าหน้าที่ประจำด่านที่เป็นเจ้าหน้าที่ฝั่งตะวันออก...เห็นคนขี่ม้าผูกผ้าปิด

หน้าโดยมีหญิงสาวควบม้าตาม..ก็ให้แปลกใจ....แต่เมื่อเห็น...ม้าสีนิลก็รู้ได้ว่าใครคือ

"ผู้ที่อยู่หลังม้า"....

 

....................ด่านเหนือสุด..เมื่อปลัดเมืองไปถึงก็ต้องตื่นตระหนกด้วยเป็นไปตาม

คาด..เจ้าหน้าที่ที่ด่านเหนือสุดถูกกระสุนปืนนอนอยู่กับพื้นทั้งคู่.....เมืองลงจากหลังม้าไป

ดูเพื่อช่วยเหลือพร้อมกับสายใจก็พบว่า"เขาเสียชีวิตแล้วทั้งคู่"

............................"เรามาไม่ทัน..กองกำลังพม่าส่วนหนึ่งได้แทรกเข้าไปในเขตหมู่

บ้านได้แล้ว...ต่อแต่นี้พวกมันต้องแฝงตัวอยู่เพื่อค้นหาตัวข้าให้พบ" เมืองกล่าวอย่าง

ผิดหวัง

............................"ท่านคิดอย่างไร" สายใจเอ่ยถามด้วยห่วงใย

............................"ข้าจะตามค้นหามันดู...และจะกลับไปแจ้งปลัดปักษ์" เมืองพูด

พร้อมกับขึ้นม้า

............................"ขอข้าไปกับท่านด้วย" สายใจรีบขึ้นม้าตาม

.....................ยังไม่ทันทีปลัดเมืองจะควบม้าตาม..ก็มีเสียงปืนรั่วยิงเข้าใส่เขาเสียง

ดังสนั่น...มันเป็นเสียงปืนจากกองกำลังพม่าส่วนหนึ่งที่ซุ่มอยู่บริเวณรอบด่านมีหน้าที่คอย

ยิงสกัดผู้ติดตาม...กองกำลังส่วนแรกที่เพิ่งแฝงเข้าเขตหมู่บ้านไปได้ไม่นาน..ซึ่งกองกำลัง

ส่วนที่ยิงสกัดหารู้ไม่ว่า "ผู้ที่ตนตามหา คือ ผู้ที่อยู่เบื้องหน้าที่ตนเองสาดกระสุนเข้าใส่นั้น

เอง...เนื่องจากผ้าที่โพกปิดหน้าปลัดเมือง..ทำให้พวกมันจำไม่ได้"

....................เมืองหลบลูกกระสุนปืนที่พุ่งเข้ามาหาตนหลายนัด..พร้อมกับยิงปืนพกที่

นำติดตัวมาด้วยของเขาสวนกลับไปหลายนัด...พร้อมกับพยายามชักม้าไปกันคุณหนูสาย

ใจเอาไว้เพื่อให้พ้นวิถีกระสุน...แต่แล้วกระสุนนัดหนึ่งก็พุ่งตรงถูกสายใจจนล่วงม้า

.............................."คุณหนูสายใจ" เมืองอุทานอย่างตกใจ

....................พร้อมกับรีบกระโดลงจากหลังม้าและล้มตัวทับคุ้มร่างสายใจเอาไว้..

เพื่อใช้ร่างกายของตนกำบังกระสุนจากฝ่ายตรงข้าม...และยิงโต้ตอบไป..พอจังหวะที่ฝ่าย

ศัตรูกำลังเปลี่ยนกระสุนปืน...ก็เป็นจังหวะเปิดให้เมืองรีบอุ้มร่างของสายใจขึ้นม้าสีนิล

พร้อมกับตน..และประคองสายใจไว้ด้านหน้า...กระตุกม้าควบหนีอย่างเร็ว....

....................เมื่อพ้นวิถีกระสุน เมืองอุ้มสายใจที่มีสีหน้าเจ็บปวดลงจากหลังม้า..มา

ไว้ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่และตรวจดูบาดแผล...เขาจึงเห็นว่ากระสุนเข้าเนื้อถากไปตรงบริเวณต้น

แขนซ้ายเป็นแผลมีเลือดไหลออก...สีหน้าของสายใจดูไม่สู้ดี

....................เมืองนำขวดแก้วช่องที่บรรจุเหล้าของเขาไว้..เทล้างทำความสะอาด

แผล..เพื่อฆ่าเชื้อและใช้ผ้าเช็ดหน้าผูกมัดบาดแผลเอาไว้ พลางเอ่ยปลอบใจคนเจ็บ

............................"คงไม่เป็นอะไรมากแล้วล่ะคุณหนู"

............................"แล้วเราจะทำอย่างไรกันต่อไป" สายใจถามความเห็น

............................"ข้าจะพาคุณหนูไปหาปลัดปักษ์"

............................"ไม่ได้นะ"

............................"ถ้าข้าไม่พาคุณหนูไปหาปลัดปักษ์..แล้วเราจะแจ้งข่าวที่

พวกมันแฝงเข้ามาในเขตหมู่บ้านได้แล้ว...ให้ปลัดปักษ์ได้เช่นไร"

.....................สายใจนิ่งไปพร้อมกับคล้อยตามความเห็นของปลัดปักษ์...เมืองได้พา

สายใจขึ้นม้าและควบไปโดยเร็ว...จนถึงด่านหน้าใหญ่จุดที่ปะทะกันระหว่างกองกำลังของ

เอหม่องและกองกำลังของปลัดปักษ์...

.....................กองกำลังพม่าจากด่านเหนือสุดที่ไล่ยิงปลัดเมืองและสายใจ..

และด่านใต้สุด..ได้มาแจ้งข่าวดีแก่เอหม่องว่า "แผนการของเอหม่องสำเร็จแล้ว

โดยกองกำลังที่เขาส่งไปด่านเหนือสุดกับด่านใต้สุดได้แฝงกำลังเข้าไปในเขตหมู่

บ้านได้แล้ว"...ดังนั้นเอหม่องจึงสั่งให้กองกำลังยิงโต้ตอบพลางถอยไปพลาง..

เพื่อถอยกำลังทั้งหมดออกไปจากพื้นที่โดยเร็ว...

....................เอหม่องใช้กลยุทธ์พระนเรศวรเอาชนะทางปลัดปักษ์ที่เอหม่องดู

เป็นรองมาตลอด..นับแต่ที่ปลัดปักษ์ตั้งด่าน...เขาไม่สามารถแฝงกองกำลังเข้ามา

ในหมู่บ้านได้แม้แต่คนเดียว.....เอหม่องแพ้โดยไม่เคยรับรู้ยุทธวิธีของฝ่ายตะวัน

ออกที่จัดการพวกเขาเป็นใคร...แต่บัดนี้เขาเป็นฝ่ายชนะบ้างแล้ว...และจะต้องเป็น

ปลัดปักษ์ที่จะต้องหาทางแก้ต่อไป...

.....................ระหว่างที่เอหม่องกำลังสู้พลางถอยพลางเพื่อถอนกำลังทั้งหมดออกไป

นั้น....สายที่ยิงต่อสู้เคียงข้างปลัดปักษ์..เห็นม้าสีนิลที่มีคนโพกหน้ากับคุณหนูสายใจควบ

ม้ามาก็จำได้ทั้งคู่....จึงรีบผละออกไปหา....พอไปถึง..ปลัดเมืองบอกกับสายให้แจ้งปลัด

ปักษ์ออกมาหาปลัดเมืองโดยเร็ว...

......................ปลัดปักษ์พอทราบว่า ปลัดเมืองข้ามมาฝั่งตะวันออกก็ให้รู้สึก

โกรธยิ่งนัก...จึงรีบมาหาแต่เมื่อพบสายใจอยู่กับปลัดเมืองและได้รับบาดเจ็บ..เขา

จึงต่อว่าปลัดเมืองทันที..

............................."เจ้าไม่อยู่ฝั่งตะวันตกตามหน้าที่..แล้วยังพาคนรักของ

ข้ามาเสี่ยงภัยอีก"

.....................สายใจได้ยินเช่นนั้นจึงเอ่ยปรามคนรักของตน

............................."ท่านอย่างตำหนิปลัดเมืองเลย ข้าขอปลัดเมืองมาด้วยเพราะ

ห่วงใยในตัวท่าน"

............................."ข้ามาที่นี่ก็ต้องการมาช่วยเจ้า..เพื่อแจ้งเรื่องบางอย่าง"

............................."แต่ข้ากำลังช่วยเจ้าอยู่ พวกมันต้องการตัวเจ้าและเจ้า

ขวดใบนั้น..แล้วเจ้ายังมาล่อเป้ามันถึงนี่อีกหรือ" ปักษ์เอ่ยอย่างขุ่นเคือง

............................."ข้าต้องการจะบอกกับเจ้าว่า..เอหม่องไม่คิดจะบุกเข้า

มาตีด่านหรือหมู่บ้าน" เมืองพยายามใจเย็นอธิบายเหตุผล

............................."สิ่งที่เจ้าเห็นว่ามันกำลังยิงใส่เราอยู่..ไม่ใช่มันบุกเรา

หรือ" ปักษ์แย้งตามสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

............................."ไม่ใช่..เจ้ากำลังหลงกลพวกมัน...เจ้าดูสิพวกมัน

มากกว่าเรา มีทั้งปืนใหญ่ยิงเบิกทาง...แต่มันทำไมไม่ยอมบุกเข้ามา" เมืองพูด

เตือนสติให้ได้คิดในท่าทีของฝั่งตรงข้าม

.....................ปลัดปักษ์เริ่มคิดตามปลัดเมืองที่พยายามอธิบาย พลางเอ่ยต่อ

.............................."เจ้าว่าต่อไปสิ"

.............................."มันเพียงแต่หลอกให้พวกเราทั้งหมดมาตั้งรับมันที่นี่เพื่อ

ท่วงเวลา..แล้วมันได้ส่งกองกำลังสอดแนมอีกส่วนหนึ่งบุกเข้าด่านเหนือสุด..มันฆ่า

เจ้าหน้าที่ที่ด่านตาย..และพวกมันแฝงเข้ามาในเขตหมู่บ้านได้แล้ว..และข้าเชื่อว่า

ด่านทิศใต้ก็ต้องเป็นเช่นนี้"

....................ปลัดปักษ์ฟังสถานการณ์ที่เมืองเล่าเห็นจริงตาม..ทำให้เขาเดือด

ดาลเป็นอย่างยิ่งที่เสียรู้..และพ่ายแพ้เกมของเอหม่อง..เขาจึงเอ่ยอย่างแค้นใจ

............................."ไอ้พวกบ้าเอ๋ย เจ็บใจนัก"

............................."ข้าคิดว่ามันใช้ยุทธวิธีขององค์นเรศวรตอนพระองค์ตี

เมืองคัง" เมืองตอบตามที่เรียนรู้ประวัติศาสตร์มา......ซึ่งตรงกับที่เอหม่องใช้

ยุทธวิธีของเอหม่องครั้งนี้

.............................."เป็นอย่างไรหรือ" ปลัดปักษ์ถามอย่างสงสัย

.............................."ทำทีเป็นตีเมืองด้านหน้า...แต่มุ่งตีเมืองจากด้านหลัง"

ปลัดเมืองอธิบายอย่างย่อ..ซึ่งปลัดปักษ์ก็เคยได้ยินได้ฟังมาจึงนิ่งอึ้งด้วยไม่คิดว่า

กลยุทธหรือยุทธวิธีของกษัตริย์สยาม...จะถูกเอหม่องลอกนำมาใช้กับตนเอง..เขา

จึงเอ่ยแกมออกคำสั่งขึ้น

.............................."มันแก้ทางเราได้...สายใจเจ้าต้องรีบกลับฝั่งตะวันตก

โดยเร็ว รวมทั้งเจ้าด้วยปลัดเมือง"

.............................."แล้วท่านจะทำเช่นไร" สายใจเอ่ย

.............................."ข้าจะระดมพลไปตามพวกมัน..และกำจัดเสีย"

.............................."ไม่...ปลัดปักษ์ ข้าคิดว่าตอนนี้พวกมันจะต้องปลอม

เป็นชาวบ้านโดยดึงผ้าโพกหัวออกหมดสิ้นแล้ว" เมืองขัดขึ้นเพื่อแสดงความเห็น

.............................."ไม่เป็นไรข้ามีวิธีของข้า"

.....................เสียงปืนทั้งสองฝ่ายดังทิ้งช่วงห่างและซาลง...เหมือนการต่อสู้กำลัง

จบลง.......เมืองขึ้นม้าสีนิลเพื่อกลับฝั่งตะวันตก...ปลัดปักษ์เอามือจับไหล่ของสายใจ

พลางเอ่ยขึ้น

.............................."ที่นี่มันอันตราย..เจ้าต้องกลับไปพร้อมปลัดเมือง"

.....................พูดจบปลัดปักษ์ก็อุ้มสายใจในท่ายืนส่งให้ปลัดเมืองเพื่อขึ้นม้าทางด้าน

หน้าปลัดเมือง....ปลัดเมืองประสานสายตากับปลัดปักษ์..ด้วยรู้สึกว่า"ปลัดปักษ์นั้น

เชื่อมั่นและให้เกียรติตัวเขาอย่างสูง..ที่ให้ทำหน้าที่ปกป้องคนรักของเขาให้พ้นภัย

และไม่ระแวงว่าจะทรยศในรักของเขา...ร่วมทั้งมั่นใจในตัวของคนรักของเขาโดย

ไม่มีอาการหึงหวงแต่อย่างใด...

 

.....................ปลัดเมืองควบม้าโดยมีสายใจอยู่ในอ้อมกอด..แม้จะไม้ได้จงใจ

แต่ด้วยท่าทางซึ่งต้องโอบประคองคนเจ็บไปในตัว.."ทำให้ลักษณะมันเป็นเช่นนั้น"

.....................สายใจรับรู้ถึงความอบอุ่นและปลอดภัยที่อยู่ในอ้อมอกเขา...นางหวล

คิดถึงสายพิณน้องสาวของนาง..ที่เลือดเอาปลัดเมืองเป็นคนรักซึ่งนางเองก็เห็นด้วย..

เพราะรู้สึกว่าปลัดเมืองสามารถให้ความรักความอบอุ่นคุ้มครองดูแลปกป้องสายพิณได้..

ซึ่งนางก็ได้รับจากเขาเช่นกัน..

.....................และขณะนี้นางเองก็มี "ใจที่รักปลัดเมืองอยู่เช่นกัน"แต่หาก

เป็น"ความรักและศรัทธาในตัวเขา" มิใช่รักใคร่อย่างคู่รักเช่นเดียวกับปลัด

ปักษ์.."ความรักของนางจึงมิใช่รักซ้อน"..............แต่เป็นรักอีกประเภทหนึ่งที่

"มีความปรารถนาดีให้แก่เขา"....

.....................ปลัดเมืองพาสายใจมาส่งพร้อมกับรายงานเรื่องต่าง ๆ ให้เจ้าเมืองได้

รับรู้"เจ้าเมืองน่านนิ่งอึ้งเหมือนแบบภาระหนักหน่วง"

.....................สายพิณเห็นพี่สาวตนได้รับบาดเจ็บก็ให้รู้สึกตกใจ และสอบถามปลัด

เมืองอย่างใส่ใจ

............................"เจ้ากับพี่สายใจไปทำอะไรมา นางถึงได้รับบาดเจ็บ"

............................"นางตามข้าไปฝั่งตะวันออก และถูกผู้บุกรุกยิงปืนเฉียดต้นแขน

ไปจนนางล่วงม้า" ปลัดปักษ์แจง

............................."ข้าได้ยินเสียงดัง.....เหมือนปืนใหญ่มาจากฝั่งตะวันออกเป็น

ระยะ ๆ ท่านพ่อสั่งกัมพูให้นำกองกำลังสำรองข้ามฝากไปช่วย...แต่ข้าไม่คิดว่าเจ้ากับพี่

สายใจจะข้ามไปฝั่งตะวันออก" สายพิณเล่าสถานการณ์

.....................สายใจหันมาทางสายพิณแล้วเอ่ยกับนาง

.............................."พี่อยากรู้ว่าฝั่งตะวันออกเกิดอะไรขึ้น"

.............................."แล้วมันเกิดอะไรขึ้น" สายพิณย้อนถาม

.............................."กองกำลังพม่าบุกเข้ามาที่ด่านฝั่งตะวันออก และยิงถล่มด่าน

ที่ปลัดปักษ์รักษาการณ์อยู่" เมืองอธิบายแทนสายใจ

.....................สายพิณมองหน้าปลัดเมืองที่มีสีหน้าวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัดพร้อม

เอ่ยขึ้นกับปลัดเมือง

.............................."เจ้าอย่าบอกว่าจะกลับไปฝั่งตะวันออกเด็ดขาด"

.....................ปลัดเมืองนิ่งเงียบและขอตัวกลับ...ระหว่างทางกลับที่พักเขาคิด

ว่า"เจ้าเมืองน่านต้องทราบเรื่องกองกำลังพม่าบุกรุกเข้ามาฝั่งตะวันออกอยู่แล้ว แต่ท่านก็

ไม่ยอมรายงานไปยังเมืองหลวง..อีกทั้งปลัดปักษ์ก็ต่อสู้อย่างสุดชีวิต พวกเขาทั้งสอง

ทั้งเจ้าเมืองน่านและปลัดปักษ์ร่วมกันปกป้องเมืองน่าน..รวมทั้งขุนทัพและตัวเขา"..

เมืองซาบซึ้งในน้ำใจของเจ้าเมืองน่านและปลัดปักษ์ ..โดยเฉพาะปลัดปักษ์ที่ไม่

ค่อยลงรอยกับเขาหรือเรียกว่า"ปีนเกลียว" กลับมาช่วยเหลือเขาอย่างเอาชีวิตเขา

แรกกับงานนี้...ปลัดเมืองจึงคิดว่า"ปักษ์คือมิตรแท้ของเขา"ที่คำพูดดูเหมือนไม่

เป็นมิตร..แต่ในใจของเขานั้นแสดงความเป็นมิตรอย่างชัดเจน

....................เมืองคิดว่า..เมื่อกองกำลังพม่าเข้ามาในหมู่บ้านได้จะต้องสืบจนรู้

ว่า "เขาได้มาอยู่ที่ฝั่งตะวันตก" และพวกนั้นจะต้องข้ามฝั่งมายังฝั่งตะวันตกเพื่อ

ติดตามเขาอย่างแน่นอน...เขาคิดว่า "เขาจะต้องปกป้องเมืองน่านให้พ้นภัยครั้งนี้

รวมทั้งรักษาเกียรติยศของเจ้าเมืองน่านไว้ด้วย".......

 

.....................ด่านฝั่งตะวันออกกองกำลังพม่าถอนกำลังออกไปหมดแล้ว..

ปลัดปักษ์เสริมกำลังให้เข้มแข้งทุกด่าน...และให้เจ้าหน้าที่ตรวจตราระหว่างด่านต่อ

ด่านอย่างเข้มแข็ง...ส่วนตัวเขาและสายกับเจ้าหน้าที่ส่วนหนึ่ง...ออกค้นหากอง

กำลังพม่าที่แฝงตัวเข้ามาในหมู่บ้าน...รวมทั้งให้เจ้าหน้าที่ส่วนหนึ่งปลอมตัวเป็น

ชาวบ้านอาศัยอยู่คละเคล้าไปกับชาวบ้านฝั่งตะวันออก..โดยคอยสังเกตคนแปลก

หน้า..ที่เข้ามาในหมู่บ้านทุกคน

....................ปลัดปักษ์ให้คำแนะนำกับเจ้าหน้าที่ทั้งหลายว่า "วิธีตรวจสอบกอง

กำลังพม่าที่เข้ามาในหมู่บ้าน คือ กองกำลงพม่าเป็นคนต่างถิ่นพูดภาษาสยามของ

เราไม่ได้ หรือได้แต่ไม่ชัดเจน...และพวกมันจะไม่รู้สถานที่ต่าง ๆเหมือนกับชาว

บ้านพวกเรา...ให้เจ้าหน้าที่พยายามถามคนแปลกหน้าว่า "มาจากไหน และจะไป

ที่ไหน รู้จักที่ใดบ้าง....หากพวกมันตอบไม่ได้ให้ตั้งข้อสังเกตว่า ..พวกมันคือกอง

กำลังพม่าที่สอดแนมเข้ามาให้จับตัวทันที...และให้ถามให้ชัดเจนว่าพวกมันแฝง

เข้ามากันกี่คนแม้จะใช้วิธีทรมานพวกมันเพื่อให้ยอมบอกก็ตาม...อีกอย่างหนึ่ง

เกี่ยวกับขนบประเพณีต่าง ๆของฝั่งตะวันออก...ชาวบ้านฝั่งตะวันออกจะต้องรู้

แต่พวกสอดแนมเข้ามาไม่มีทางรู้ได้..ให้เจ้าหน้าที่สังเกตพฤติการณ์เหล่านี้ด้วย

.....................นี่คือคำตอบของปลัดปักษ์..ที่ตอบโจทย์ที่เอหม่องให้มาแก่เขา..

โดยการใช้ปัญญาแก้ปัญหาเช่นนี้....ก็ต้องดูต่อไปว่า..."ปลัดปักษ์จะแก้โจทย์ของ

เอหม่องถูกต้องไหม".......

 

..................ตอนที่ 66 ลาก่อนเมืองน่าน.............


....................หลายวันต่อมา เจ้าหน้าที่ฝั่งตะวันออกไม่สามารถจับกองกำลัง

พม่าที่แฝงตัวเข้ามาในหมู่บ้านได้เลย..ปลัดปักษ์เคร่งเครียด พลางคิดว่า "เป็นงาน

หนักสำหรับเขาเสียแล้ว"....

....................ในขณะที่เมืองก็กังวลใจอย่างมาก...เขาคิดว่า "ตัวเขาเป็นต้นเหตุแห่ง

ความเดือดร้อนของเมืองน่านและทุก ๆคน"..เขารู้สึกเศร้าสลดในจิตใจอย่างมากที่ไม่อาจ

แก้ปัญหาใด ๆ ได้เลย..ลักษณะของคนเจ้าปัญญาและความคิด..จะถูกบีบคั้นหัวใจ

อย่างมากหากไม่สามารถขบคิดแก้ปัญหาสิ่งใดได้..เขาจึงคิดที่จะไปจากเมืองน่าน

ที่เขาได้เติบโตมาแต่เด็ก..และมีความผูกพันกับแม่น้ำน่าน..และคนทั้งหลาย...

ด้วยความเศร้าสลด....เพื่อแก้ปัญหานี้ด้วยตัวเขาเอง...

.....................เช้าวันรุ่งขึ้นปลัดเมืองได้เดินทางไปพบเจ้าเมืองน่านเพื่อจะแจ้งบางสิ่ง

บางอย่างที่เขาคิดให้เจ้าเมืองน่านฟัง...เมื่อมาถึงเขาขอเจ้าหน้าที่ให้เรียนเจ้าเมืองน่านว่า

เขาอยากพบท่าน....เจ้าเมืองน่านจึงเรียกเมืองเขาพบทันที...ปลัดเมืองจึงเอ่ยขึ้น..

............................"ใต้เท้าขอรับ..ข้าน้อยคิดว่าใต้เท้าคงรู้เรื่องแล้วว่ากองกำลัง

พม่าสอดแนมเข้ามาในหมู่บ้านฝั่งตะวันออก"

.....................เจ้าเมืองพยักหน้าแทนคำตอบอย่างสงบ...ปลัดเมืองจึงเอ่ยต่อ

............................"ข้าน้อยคิดว่า ในไม่ช้ามันจะต้องทราบว่าข้าน้อยอยู่ฝั่งตะวัน

ตก...และมันก็จะตามมาที่ฝั่งนี้"

............................"ข้าคิดอยู่เหมือนกัน"

.....................เมืองจึงอธิบายต่อ

............................"พวกมันจะไม่ยกกองกำลังเข้ามาที่ฝั่งตะวันตกเหมือนฝั่งตะวัน

ออก..เพราะมันต้องการสืบหาตัวข้าน้อยแต่เพียงผู้เดียว..ดังนั้น ข้าน้อยจะไปจากเมือง

น่าน..หากพวกมันสืบทราบว่าไม่มีข้าน้อยอยู่ที่เมืองน่านทั้งสองฝั่งเสียแล้ว..มันคง

ยกกองกำลังใหญ่กลับพม่าไป......คงเหลือเพียงคนจำนวนน้อยที่สังเกตการณ์สืบ

ข่าวคราวข้าน้อย....แต่เมื่อพวกมันสิ้นหวังในตัวข้าน้อยจริง ๆ มันก็จะกลับไปเมือง

พม่าโดยไม่กลับมาเมืองน่านอีก"

...................เจ้าเมืองรับฟังก็ให้รู้สึกว่า ปลัดเมืองกำลังวุ่นวายใจและเศร้าสลด

ทุกข์ใจที่ตนเป็นเหตุให้เมืองน่านที่เคยสงบสุขได้รับความเดือดร้อน จนกระทั่ง

กระทบไปถึงเจ้าเมืองน่านและเจ้าหน้าที่สองฝั่ง..พร้อมกับชาวเมืองน่านทุกคน..

...................เจ้าเมืองน่านจึงเอ่ยถามเขา

............................"แล้วเจ้าคิดจะจากไปไหน"

............................"ข้าน้อยจะล่องไปทางใต้ให้ไกลสุดไกลจากเมืองน่าน"

............................"แต่เจ้าอยู่นี่..ข้าปกป้องเจ้าได้ จงอยู่ที่นี่เถิด" เจ้าเมือง

น่านพูดด้วยแววตาจริงจังและเด็ดขาด...เป็นคำยืนยันที่เขาพร้อมจะปกป้องเมือง

............................"ข้าน้อยตัดสินใจแล้ว..และขออนุญาตใต้เท้ากลับไปฝั่ง

ตะวันออกก่อนเพื่อเตรียมการณ์นะขอรับ"

....................หลังออกจากจวนเจ้าเมือง เมืองมาหาสายพิณแล้วบอกในสิ่งที่เขาคิด

แก่สายพิณ....

............................."ข้าคงต้องจากเจ้าไปอีก..เพื่อปกป้องเมืองน่านและรักษา

เกียรติยศของท่านเจ้าเมือง"

....................สายพิณฟังคำพูดรู้สึกตกใจ จึงรีบเอ่ยแย้งทันที

............................."เจ้าจะจากข้าไปไหนอีก..ข้าไม่ให้เจ้าไปไหนอีกแล้ว"

....................คำพูดของสายพิณมีความตัดพ้ออยู่ในตัว..ความรู้สึกนี้ซึมซาบถึงใจ

เขา..เขาจึงเอ่ยอธิบาย

............................."ข้าคิดไว้ว่าหากจากที่นี่ไปเป็นเวลานาน พวกพม่าอาจล้มเลิก

การตามหาข้า"

.....................คำว่า"จากที่นี่ไปเป็นเวลานาน" เป็นคำพูดที่กระทบจิตใจของสายพิณ

อย่างมาก..นางถึงกับนิ่งอึ้งตาแดง..แล้วโผเข้ากอดเมืองพลางเอ่ยขึ้น

............................."ข้าขอตามเจ้าไปด้วยได้ไหม"

............................."อย่าเลย..หนทางที่ข้าไปมันลำบากและไกลจากที่นี่มากนัก..

และไม่รู้จะกลับมาได้อีกเมื่อไร"

............................."เจ้าจะไปที่ใด" เสียงสายพิณเริ่มสะอื้น

............................."ข้าคิดจะล่องไปตามลำน้ำน่านไกลจากเมืองน่านให้มากที่

สุด..เพื่อให้เมืองน่านปลอดภัย..หากพวกมันจะติดตามข้าไป..ข้าก็พร้อมจะสู้จนถึงที่สุด"

............................."เพียงลำพังคนเดียวนะหรือ"

....................เมืองไม่ตอบ..ได้แต่โอบกอดกระชับสายพิณไว้แน่น แล้วเอ่ยขึ้น

............................."ข้าจะข้ามไปฝั่งตะวันออกเพื่อเตรียมการ"

............................."แล้วเจ้าจะเดินทางเมื่อไร"

............................."เมื่อแพต่อเสร็จ..แต่ข้าจะกลับมาหาเจ้าอีกครั้งหนึ่งก่อนที่จะ

จากไป"

 

....................เมืองข้ามมายังฝั่งตะวันออกและได้บอกกับขุนทัพในสิ่งที่ตนคิด...

เพราะการที่มีกองกำลังพม่าแฝงตัวอยู่ในหมู่บ้าน ย่อมเป็นดัง.."เชื้อโรคร้ายแก่เมืองน่าน"

ซึ่งปลัดปักษ์ที่ทำหน้าที่ค้นหาพวกมันก็ยังไม่มีวี่แววจะได้ตัว......ดังนั้นเมื่อเขาจะจากเมือง

น่านไป....โดยทำการปล่อยข่าวออกไปว่า "ปลัดเมืองจะเดินทางไปจากเมืองน่าน บางที่

พวกมันอาจสะกดรอยตามไปเพื่อสังหารปลัดเมืองและชิงขวดแก้วไป...ซึ่งการสะกดรอย

ตามปลัดเมืองย่อมต้องออกจากที่ซ่อนเพื่อติดตามปลัดเมืองไปอย่างกระชั้นชิด...

และ........การที่ปลัดปักษ์จะติดตามเด็ดหัวพวกมันไปในขณะที่ปลัดเมืองเดินทาง

คงไม่ยาก....

....................เจ้าหน้าที่ฝั่งตะวันออกบางส่วนที่สำคัญซึ่งเป็นเพื่อนของเขา เช่น บุญ

แทน สาย และมุก ได้มาปรึกษาหารือ..และให้ลุงชอบพ่อของมุกซึ่งอยู่ริมแม่น้ำน่านด้าน

ทิศใต้ของบ้านขุนทัพ..เป็นผู้ต่อแพขนาดใหญ่เพื่อให้ม้าสีนิลได้ล่องแพไปด้วย

....................บุญแทนออกแบบการก่อสร้างแพโดยให้ลุงชอบ....ทำเพิงพักไว้บนแพ

พร้อมกับวางโอ่งน้ำขนาดเล็ก..เตาไฟหุงต้ม..พร้อมเสบียงอาหาร แคร่ไม้ไผ่ที่พักนอนใน

เพิง..พร้อมทั้งทำรั้วกั้นแพทั้งสี่ด้านเอาไว้.."มันจึงเป็นทั้งที่พักและพาหนะในการเดิน

ทางอย่างดีของปลัดเมือง"......

 

.....................หนึ่งอาทิตย์ต่อมา..เมืองข้ามมาฝั่งตะวันตกเพื่ออำลาเจ้าเมือง

น่าน..เจ้าเมืองน่านรู้สึกสลดใจที่ปกป้องคุ้มครองเจ้าหน้าที่ที่อยู่ในบังคับบัญชา

ของเขาไม่ได้...

.....................เมืองตามหาสายพิณเพื่อบอกว่า "พรุ่งนี้เขาต้องอำลาจากนางไป"

เขาตามหาสายพิณจนพบที่วัดร้างนอกเมือง..ที่เขาเคยได้มานั่งอ่านหนังสือตอนฤดูฝน..

และสายพิณเมาเหล้าหลับไปเขาได้อุ้มนางหนีฝนไปบนศาลาพักร้อน...และขณะนี้เมือง

เห็นนางนั่งอย่างเศร้าสลดอยู่ในศาลานั้น...เขาจึงชวนนางไปขี่ม้าที่ชายทุ่งนอกเมือง..

.....................ในยามเย็นดวงอาทิตย์ในฤดูหนาวสีแดงเย็นตามองดูแล้ว..ทั้งสวยงาม

และสบายตายิ่งนัก...ดวงอาทิตย์บางเวลาร้อนแรงเหมือนเป็นศัตรูกับเราและผู้คน...แต่บาง

เวลาเย็นตาเย็นใจเหมือนกับจะส่งความรักมาให้เราและผู้คนอย่างเป็นมิตร...แต่ดวงอาทิตย์

ยามนี้มองดูแล้วเขย่าหัวใจชายหญิงซึ่งเพิ่งรักกัน..ให้สั่นเทือนหัวใจอย่างร้ายแรง...เขา

และนางดูเหมือนช่างรักกันมาอย่างยาวนานเกินกว่าผู้เฝ้าดูจะรับรู้ได้..."มันอาจเป็นรักข้าม

ภพที่คุ้นเคยกันมา".....

....................ยามนี้พวกเขาทั้งคู่ไม่อยากมีความสลดใจใด ๆเกิดขึ้น..เพราะต้องการ

เสพความสดชื่นของธรรมชาติเมืองน่านในยามเย็นของฤดูหนาวนี้ ..ให้อยู่ในความทรงจำ

ตลอดไป...

....................ชายทุ่งเขียวขจีและบรรยากาศหนาวยามเย็นช่างสุขใจเหลือเกิน .....

สายพิณเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

............................."เจ้าคิดว่าจะไปจากนี่นานเท่าไร"

....................เมืองละสายตาจากดวงอาทิตย์ลูกกลมแดงใหญ่มาทางสายพิณ

............................."ข้ายังไม่รู้..ข้าต้องเดินทางโดยไม่มีจุดหมาย"

............................."แล้วเจ้าจะส่งข่าวมาถึงข้าได้เช่นไร"

............................."ข้าจะรำลึกถึงเจ้าเหมือนดังส่งกระแสจิต"

............................."แล้วข้าจะรู้เรื่องกับเจ้าไหมนี่" นางพยายามสร้างอารมณ์ขัน

............................."ข้ามั่นใจว่าเจ้าต้องรู้สึกหรือรับรู้ได้...ความจริงข้าอยากบอก

เจ้าตั้งแต่ที่ข้าเห็นเจ้าที่ตลาดครั้งแรก...ข้ารู้สึกเหมือนเคยเห็นเจ้าและรู้จักคุ้นเคยกับเจ้ามา

เป็นเวลายาวนาน...ข้าจึงได้ให้ลูกธนูดอกกุหลาบไว้เป็นคำมั่นสัญญากับเจ้า"

.....................สายพิณยิ้มแต่ในตานางมีแววเศร้า..ด้วยรู้สึกว่าคำพูดของปลัดเมือง

ตรงกับความรู้สึกของนาง...ที่นางเหมือนกับว่า.."เคยอ้อนออดเขามานับครั้งไม่ถ้วน..และ

นางจะเป็นผู้ชนะในสิ่งที่ขอเขา"....สายพิณจึงเอ่ยความรู้สึกของนางแก่เมือง

............................"ข้าก็อยากบอกเจ้าว่า..ข้าเองก็รู้สึกเช่นเดียวกัน..แต่ข้าตื่นเต้น

ในเรื่องราวของเจ้าที่ได้ยินได้ฟังมา...ข้าจึงอยากพบเจ้ามาก"

....................เมืองพยายามยิ้มให้ดูสดชื่น..แล้วเอ่ยขึ้น

............................."เจ้าพบข้าแล้ว เจ้ารู้สึกอย่างไร"

............................."ข้าอยากอยู่กับเจ้า คอยช่วยเหลือเจ้า และให้เจ้าปกป้องดูแล

ข้าตลอดไป"

............................."เรื่องที่เจ้าพูด..ข้าคิดจะทำให้แก่เจ้าตลอดเวลา"

.....................สายพิณแย้มยิ้มอย่างมีอารมณสดชื่นขึ้นแล้วเอ่ยถาม

............................."ให้ข้าไปกับเจ้าได้ไหม ข้าจะขออนุญาตท่านพ่อ"

.....................นางถามคำถามนี้อีกครั้ง

.............................."ไม่ได้หรอกมันอันตราย สิ่งแรกที่ข้าเดินทางไปเพื่อหลอกล่อ

ให้กองกำลังพม่าที่แฝงตัวอยู่ที่ฝั่งตะวันออกปรากฎตัวออกมา..ปลัดปักษ์ที่เฝ้าดูอยู่ก็จะเห็น

พวกมันและจัดการมัน...แต่ถ้าจัดการไม่ได้ข้าก็จากไปจริง ๆ เพื่อให้เมืองน่านปลอดภัย"

.............................."แล้วพวกมันจะออกมา..หรือรู้ว่าเจ้าจะไปจากที่นี่ได้เช่นไร"

.............................."ข้ากับพวกนัดแนะกันไว้แล้วกับปลัดปักษ์..โดยพรุ่งนี้ปลัด

ปักษ์จะต้องป่าวประกาศกล่าวหาข้ากระทำผิดหน้าที่และคิดหลบหนี..พร้อมกับติดตามไล่

ล่า...เพื่อให้พวกมันทราบข่าว...และคิดว่าข้าทำผิดต้องหนีจากเมืองน่านไปจริง ๆ"

.....................สายตาของสายพิณมีแววความหวังพร้อมเอ่ยขึ้น

.............................."ข้าอยากให้แผนการสำเร็จ..เจ้าจะได้จากไปไม่นาน"

.....................เมืองฟังคำพูดของสายพิณแล้วคิดต่อว่า "แม้จะจับตัวกองกำลังที่แฝง

ตัวไว้ได้..แต่กองกำลังใหญ่ก็จะยังคงอยู่เพื่อหาทางเข้ามาอีก...แต่ถ้าเขาไปเสียเลยโดยที่

พวกมันพบว่าเขามีความผิด....มันก็จะคิดว่าเขาจะไม่กลับมาเมืองน่าน...ดังนั้นสิ่งที่สาย

พิณคาดหวังเขาจึงไม่อธิบายให้แจ้งในสิ่งที่เขาคิด"..แต่เขาได้พูดเบี่ยงเบน

............................."ข้าก็คิดเช่นเจ้าเหมือนกัน" เมืองพูดพร้อมกับยกขวดแก้วขึ้น

ดื่มเหล้าพร้อมกับส่งให้สายพิณดื่ม...พลางเอ่ยขึ้น

.............................."เจ้าอย่าดื่มให้เมาอีกนะ"

.....................สายพิณรับไว้ด้วยรอยยิ้มพร้อมเอ่ย

.............................."เจ้าเบื่ออุ้มข้าแล้วหรือ"

.............................."ไม่หรอก..แต่ข้าอยากคุยกับเจ้านาน ๆ"

.....................สายพิณยิ้มอย่างเบิกบาน พร้อมกับดื่มเหล้าไปอึกใหญ่แล้วส่งกลับให้

เมือง พลางเอ่ยตอบ

.............................."ข้าก็เช่นกัน..เพราะข้าไม่รู้ว่าเจ้าจะกลับมาหาข้าอีกเมื่อไร"

.....................สายลมหนาวยามเย็นพัดผ่านมา ผมของเมืองและสายพิณปลิวไสว...

พร้อมกับเสื้อผ้าที่ลู่ตามลม....ปลัดเมืองโอบกอดสายพิณไว้เพื่อบรรเทาความหนาวเย็นให้

แก่สายพิณ........

 

....................รุ่งเช้า ปลัดเมือง บุญแทน สาย และ มุก..ควบม้าโดยมีมุกนำหน้า..

เพื่อพาปลัดเมืองไปที่แพที่จอดรออยู่ที่ริมแม่น้ำน่านหน้าบ้านของตน........โดยมีขุนทัพ

ลุงชอบ ลุงใจ ลุงเงิน และลุงแก้ว จัดเตรียมของเดินทางไว้บนแพเป็นที่เรียบร้อยแล้ว..และ

ยืนรอกันอยู่ที่ริมน้ำน่านอันเป็นที่จอดแพ....

.....................ระหว่างควบม้าเดินทาง สายได้ตะโกนขึ้นเพื่อให้เสียงดังกระจายไปทั่ว

ตลอดทาง จนชาวบ้านแตกตื่นออกมาดู.....ด้วยจุดประสงค์ให้ได้ยินไปถึง"กองกำลังพม่า

ที่สอดแนมแฝงตัวอยู่"

............................"เร็วพวกเรารับพาปลัดเมืองหนีเร็ว...ปลัดปักษ์กับพวก

กำลังไล่ตามมา"

.....................สิ้นคำของสาย..ก็จะมีเสียงปืนดังสนั่นถล่มตามหลังพวกของ

เมืองทันที...โดยมีปลัดปักษ์เป็นผู้นำหน้าไล่ตามพร้อมกับกองกำลังตำรวจและเจ้า

หน้าที่ฝั่งตะวันตก..ต่างก็ไล่ยิงปืนเพื่อให้เกิดเสียงดังกัมปนาทแต่ยิงเพื่อไม่ให้ถูก

พวกที่กำลังหนี...และเจ้าหน้าที่ที่ไล่ติดตามก็ตะโกนเสียงดัง..เพื่อให้สอดคล้องกับ

พฤติการณ์การไล่จับผู้หลบหนี

............................"ตามจับปลัดเมืองให้ได้ อย่าให้หนีออกนอกเมืองน่านเป็น

อันขาด"

.....................เสียงดังจากทั้งพวกที่พาหนีและพวกที่ไล่ยิงเพื่อตามจับ...ดังสนั่นไป

ทั่วตลอดทาง...ทำให้กองกำลังพม่ากลุ่มหนึ่งที่เป็นบางส่วนที่แฝงตัวเข้ามาอยู่ในหมู่บ้าน

ฝั่งตะวันออก..ชักม้าจากที่ซ่อนไล่ตามและยิงใส่ปลัดเมืองทันที....

.....................ปลัดปักษ์ได้ยินเสียงปืนอีกกลุ่มหนึ่งดังมาอีกทางหนึ่ง..ก็รู้ว่าแผนการ

ของตนและปลัดเมืองที่วางไว้เริ่มได้ผลแล้ว...ปลัดปักษ์สั่งให้เจ้าหน้าที่ไล่ตามปลัดเมือง

ต่อไป....ส่วนตนและพรรคพวกส่วนหนึ่งได้แยกออกไปตามเสียงปืนอีกกลุ่มหนึ่งที่ไล่ยิง

ปลัดเมือง....

.....................ปลัดปักษ์เห็นกลุ่มคนแปลกหน้าไล่ยิงปลัดเมืองมาอีกทางหนึ่ง จึงยิง

ปืนเข้าใส่ทันทีพวกที่ถูกกระสุนปืนล่วงจากม้าไปหลายคน...จนกองกำลังพม่ารู้ตัวควบม้า

หนีไปอีกทางหนึ่ง....ปลัดปักษ์ไม่รอช้ารีบติตามไปอย่างกระชั้นชิด..พวกมันจึงรีบกระจาย

กำลังแยกย้ายกันหลบหนีทันที..ปลัดปักษ์ตามทันเป็นบางคนก็พยายามจะจับเป็น...แต่เจ้า

พม่าตัวแสบก็สู้จนสุดกำลัง ..ในที่สุดปลัดปักษ์ก็จำเป็นต้องฆ่ามันทิ้งแล้วรีบค้นหาพวกที่

เหลือต่อไป.....

.....................ฝ่ายปลัดเมืองควบม้ามาจนถึงทึ่หมายเห็นขุนทัพกับพวกรออยู่ที่ริมน้ำ

ใกล้แพ...สายควบม้านำหน้าไปที่แพและกระโดดตัดเชือกที่ล่ามแพไว้ปล่อยแพลอยทันที

ปลัดเมืองควบม้าบังคับสีนิลกระโจนจากริมตลิ่งพุ่งเข้าหาแพและดึงม้าหยุดบนแพพอดีใน

ขณะที่แพกำลังลอยละลิ่วไหลตามน้ำอย่างเร็ว.....

.....................ขุนทัพมองไปที่ลูกชายอย่างเศร้าสลด..ด้วยเสียใจที่ลูกต้องจาก

ไปโดยเขาซึ่งเป็นพ่อไม่อาจช่วยเหลือปกป้องลูกชายของตนเองได้...เมืองมองมา

ที่ขุนทัพเป็นครั้งสุดท้ายและตะโกนขึ้นอย่างดัง

..................................."พ่อ"..............................

...................เมืองหารู้ไม่ว่า การเห็นพ่อและได้เรียกคำว่าพ่อครั้งนี้ คือ

ครั้งสุดท้ายของเขาแล้ว..เขาจะไม่มีวันได้เรียก"พ่อ"ในขณะที่พ่อมีลม

หายใจอีกเลย....

...................เมืองมองพวกลุง ๆและเพื่อนของเขาที่ยืนส่งที่ริมแม่น้ำ

น่านด้วยความอาลัย...และหันกลับมามองเมืองน่านทั้งสองฝั่งอีกเป็นครั้ง

สุดท้ายเป็นเวลานานด้วยใจที่สลดหดหู่....

.......................บัดนี้ "แม่น้ำน่าน" ผู้ให้ชีวิตเมืองลูกชายของนางกำลังทำ

หน้าที่ปกป้องคุ้มครองลูกของนางให้พ้นภัยครั้งนี้...แม่น้ำน่านจะไหลเคียงคู่กับแพ

ของเมืองตลอดทางเพื่อให้ความอบอุ่นและคุ้มภัยแก่ลูกของนาง...

 

....................สายใจและสายพิณ ควบม้ามาดักรอตามที่เส้นทางที่แพต้องผ่าน..

สายพิณรู้สึกใจหายและเศร้าสลดที่ คนที่นางรักและเป็น"วีรบุรุษในใจของนาง"กำลังจะ

จากไป...นางเฝ้าดูแพที่กำลังลอยผ่านหน้าของนางไป...พร้อมกับสายลมหนาวที่พัด

กรรโชกอย่างแรงถาโถมเข้าใส่....สายพิณหนาวสะท้านทั้งกายและใจ..สายใจเอามือ

โอบที่ไหล่เพื่อปลอบโยนแต่ใจของนางก็รู้สึกสะเทือนใจไม่น้อยที่คนที่ "นางรักและ

ศรัทธา..คนที่เคยช่วยชีวิตนางกำลังจะจากไป"

.....................สายพิณตะโกนอย่างดังฝ่าลมหนาวด้วยน้ำตาที่ไหลพรากอาบ

แก้มด้วยหัวใจที่อาลัยอาวรณ์คนรักของนาง

............................"ปลัดเมือง..เจ้าต้องกลับมาหาข้านะ..ข้าจะรอเจ้า..เจ้า

สัญญาแล้วนะว่าสะพานข้ามแม่น้ำน่านเสร็จเมื่อไรเจ้าจะพาข้าไป...ฮือ..ฮือ"

.....................สายพิณพูดไม่จบนางก็ร่ำไห้...ทำให้สายใจต้องเอามือที่โอบ

ไหล่อยู่บีบหัวไหล่ของน้องสาว ในขณะที่นางก็น้ำตารินไหลด้วยสงสารน้องสาว

ของนางอย่างจับใจ......

.....................ปลัดเมืองอยู่บนแพยืนดูสองพี่น้องด้วยความรันทดใจ และรำพึง

รำพันอยู่ในใจว่า.."ข้าจะไม่ลืมสัญญาที่ให้ไว้แก่เจ้าเลยสายพิณ"

.....................แพค่อย ๆ ลอยไหลห่างออกไปจากสองพี่น้อง สายพิณเอามือพี่

สาวออกจากไหล่...และควบม้าไปตามทางเลียบแม่น้ำน่านเพื่อตามแพไป...

นางอยากจะมองคนรักของนางให้อยู่ในความทรงจำเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจาก...

.....................ปลัดเมืองโบกมือให้นางเพื่อ"เป็นการอำลาครั้งสุดท้าย" ในขณะ

ที่แพก็ลอยละลิ่วตามน้ำจากนางออกไปไกลทุกที ๆ

.....................ม้าของสายพิณหยุดอย่างสงบพร้อมกับเสียงสะอื้นของสาวน้อย

ผู้น่ารักแสนสวย ผู้กำลังเสียใจเพราะคนรักจากไป...สายลมหนาวยังคงพัดผ่าน

มาปะทะร่างกายของนางเป็นระยะ ๆ และมันได้พัดพาเอาความรักความภักดีของ

นางที่มีให้ "เมือง มีสุข" พัดพาตามคนรักของนางไปทุก ๆที ที่คนรักของนางอยู่..



.....................ถึงจะแสนไกล...ไกลถึงใต้หล้า...สุดขอบฟ้าแสนไกล............

..................ไกลเพียงดวงดาว...ฉันหรืออาทร...แม้จะร้อนดังตะวัน.............

.....................กำลังใจ...ฉันยังคงมั่น...ใจฉันไม่เคยหวั่นต่อขวากหนาม.......

...................ขอให้เธอรักฉัน...เต็มดวงใจ...ถึงจะทุกข์เท่าไรจะสู้ทน...........

.....................ดุจดั่งขุนเขา...หรือจะไปสน...ต่อลมฝนฟ้าดิน...................

...................ถึงจะแสนนาน...นานนับแรมปี...แต่ฉันนี้เฝ้าคอย..................

.....................คอยวันคืนมา...มาเป็นคู่ใจ...เก็บรักไว้คงมั่น.....................

...................กาลเวลา...หรือจะมาเกี่ยว...ใจฉันยังเด็ดเดียวอยู่เสมอ............

.....................ฉันยังซึ้งถึงวัน...ที่เธอกับฉัน...พร่ำรักรำพันเพียงเราสอง......

...................รักที่แสนหวาน...รักที่แสนหวาน...รักฉันนั้นเพื่อเธอ...............

 

.....................อธิบายเรื่องราวครับ................



....................ฤดูหนาวปลายปี พ.ศ.2461..เส้นทางที่ "เมือง มีสุข" เดินทาง

ไปนั้น ..คือ แม่น้ำน่านตลอดสาย..และ.แม่น้ำเจ้าพระยา..และ..สถานที่ที่เขา

ต้องอยู่อีกระยะหนึ่ง คือ วัดอู่ทองคลองมะขามเฒ่า เมืองชัยนาท ซึ่งจะต้องพบกับ

หลวงปู่ศุข โดย หลวงปู่ได้ทราบจากญาณวิถีของท่าน ว่า "เมือง มีสุข" คือ คนที่

พระมหาอุปราชเอ่ยถึงกับท่านที่ว่า"หากเขาผ่านเคราะห์กรรมที่ชาวพม่าทำไว้ได้..

เขาจะได้เป็นกษัตริย์พม่า"..ท่านจึงต้องแสดงธรรมให้แก่เขาและช่วยเหลือเขา.....

เขาจึงเป็น"ลูกศิษย์ของหลวงปู่ศุขคนหนึ่ง"......และหลวงปู่ศุขเป็นคนอธิษฐานจิต

ช่วยเขาให้ได้พบกับ กรมหลวงชุมพรให้ได้....แต่วาสนาของเขากับกรมหลวง

ชุมพรไม่มีต่อกัน......ชีวิตเขาถูกชะตากรรมพาไปถึงเมืองสุราษฎร์ธานี..จึงได้พบ

กับ "ผู้หญิงจันทร์เพ็ญ" ที่ทำให้ชีวิตเขาสงบเยือกเย็นดุจจันทร์เพ็ญได้....ก่อนที่

จะกลับมาสู่เมืองน่านอีกครั้งหนึ่ง.....

....................ในระหว่างทางที่แพล่องอยู่ลำน้ำน่าน..เขาได้ช่วยชีวิต"นกกา

เผือกตัวหนึ่ง".....และเจ้านกตัวนี้เมื่อได้กลับชาติมาเกิดอยู่ในจังหวัดชัยนาทจะ

เป็นผู้ที่ทำหน้าที่แทนเขาในปัจจุบันเริ่มตั้งแต่ฤดูหนาวปี 2546 เป็นต้นไป...

....................เรื่องเล่าที่โพสอยู่นี้ถูกกำหนด อยู่ที่ น่าน ชัยนาท สุราษฎร์ธานี

และเป็นเรื่องอดีตของ น่าน ชัยนาท สุราษฎร์ธานี...และปัจจุบันของ น่าน ชัยนาท

สุราษฎร์ธานี..ต่อไปถึง น่าน ชัยนาท สุราษฎร์ธานี ปี พ.ศ.2666

....................ผมพยายามตัดตอนจากหนังสือที่บันทึกไว้..ซึ่งเรื่องเล่าจะถูกเดิน

เรื่องไปพร้อม ๆกัน...แต่เห็นว่า "เขียนไปทางโน้นที....เขียนมาทางนี้ที" ผู้อ่าน

อาจ"งงงวย".....เลยตัดตอนเรื่องของ "เมือง มีสุข" ให้จบในเบื้องต้นก่อน...

....................ลำดับต่อไปผมจะตัดตอนไปเขียนเรื่องราวของ "ผู้หญิงจันทร์

เพ็ญ"....ให้อ่านทางซีกของเมืองสุราษฎร์ธานี...ก็ต้องบอกกับท่านผู้อ่านที่ติดตาม

อ่านว่า...."เรื่องที่ท่านไม่เคยรู้ไม่เคยได้ยิน" .......กำลังจะปรากฎขึ้นให้ท่านได้

ตื่นเต้นอีกแล้ว

....................ความจริงเรื่องนี้มี "ตอนนำเรื่องอยู่ที่ถูกบันทึกไว้เป็นตอนแรก"..

แต่ผมเห็น"หลวงปู่ศุข เป็นที่เคารพรักนับถือบูชาของคนทั่วไป" ผมจึงนำท่านมา

เขียนเป็นตอนแรก ๆ......และเมื่อหลวงปู่พบกับ "เมือง มีสุข"..ท่านที่เคยได้ยินได้

ฟังได้อ่านแต่เรื่องราวอภินิหารของท่าน วัตถุมงคลต่าง ๆมาจนเคยชินแล้ว......

อาจไม่ได้พบเห็นอีก....... จะพบก็แต่"ธรรมของหลวงปู่ศุข"...ซึ่งทั้งประเทศ

ไทยรับประกันได้เลยว่า"ไม่มีใครเขียนว่าหลวงปู่เคยแสดงธรรมที่ไหน"..."แสดง

อะไร"ท่านจะพบที่กระทู้นี้เพียงที่เดียวครับ...แต่อดใจรอครับ

....................ลำดับต่อไปจะนำเสนอ"ตอนนำเรื่อง" ให้ได้อ่าน...เพื่อท่านผู้อ่าน

จะได้เข้าใจในเรื่องเล่านี้ได้ดีครับ..........และก็จะไปเรื่องของ"ผู้หญิงจันทร์เพ็ญ"

ต่อไปครับ..........

 

..ตอนนำเรื่อง "อนุสรณ์ความทรงจำของฉันเพื่อเธอ"..


....................ภายในปี พ.ศ.2546 ได้มีผู้คนเดินทางไปในจังหวัดสุราษฎร์ธานี

และบังเอิญได้เดินทางเข้าไปในวัดแห่งหนึ่ง ชื่อ "วัดโนรีนราราม" เราไม่สามารถยืนยันได้

ว่า "วัดนี้อยู่ที่ใด ตำบลใด อำเภอใด ของจังหวัด" ขอให้สถานที่นี้เป็น "ปริศนา" ให้ผู้อ่าน

สืบหาและค้นหาด้วยตนเอง............

....................ภายในวัดดังกล่าว ณ บริเวณป่าช้าอันเป็นสถานที่เก็บศพและฝังศพของ

คนตายมากมาย...มีทั้งศพคนไทยและคนจีนปะปนกันไป........."ศพของคนจีนจะทำเป็น

ฮวงซุ้ยเป็นเนินดินก่อปูนอย่างที่เห็นทั่วไปตามสถานที่เก็บศพหลายแห่ง...."

....................แต่มีบางสิ่งบางอย่างที่แปลกออกไปจากหลุมศพอื่น ๆ อยู่หลุมหนึ่ง..ที่

ศพไม่ใช่คนจีน...แต่หลุมศพนั้นได้ก่อเนินดินบริเวณที่ฝังศพเป็นเนินสูงคล้วยฮวงซุ้ยของ

คนจีน......มีกำแพงโค้งเป็นรูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวสูงเหนือเนินดินซึ่งทำด้วยหินอ่อนตั้งอยู่

หน้าหลุมศพที่เป็นเนินดิน........ด้านหลังของหลุมศพเหนือจะมี"ต้นแอปเปิ้ลอยู่สองต้น"ที่

โอบกิ่งกอดรัดกันเหมือน"หนุ่มสาวชายหญิงกำลังกอดกัน"......ต้นแอปเปิ้ลต้นหนึ่ง.."มีผล

เป็นสีเหลืองทองดุจดวงจันทร์เพ็ญ"....ส่วนอีกต้นหนึ่ง"มีผลสีแดงเหมือนผลแอปเปิ้ลทั่วไป"....

....................."ต้นแอปเปิ้ล"...ต้นหนึ่งคือ.."ต้นแอปเปิ้ลต้นแรกที่ปลูกในประเทศ

ไทย"......ส่วนอีกต้นหนึ่งถูกนำมาจากประเทศจีน...ต้นแอปเปิ้ลสองต้นนี้....ต้นไหน คือ

"ต้นแอปเปิ้ลต้นแรกที่ปลูกในประเทศไทย"...ขอให้ติดตามอ่านดู......ต้นแอปเปิ้ลที่มีผลสี

เหลืองดุจดวงจันทร์เพ็ญนั้น...กิ่งหนึ่งของต้นแอปเปิ้ลจะมี....."ต้นกล้วยไม้ดอกสีม่วง"

เจาะไชม้วนตัว..โอบกอดรัดกิ่งต้นแอปเปิ้ลนั้นไว้....ผู้คนเรียกมันว่า "กล้วยไม้พันธุ์

แคทรียา"..แต่ในปี พ.ศ.2462 มันถูกตั้งโดยคนสยามที่ค้นพบเป็นคนแรกเป็นชื่อ

ภาษาสยามอีกชื่อหนึ่ง............ต้นแอปเปิ้ลผลสีแดงและต้นกล้วยไม้..มันเหมือนกับ

แสดงออกด้วยการโอบกอดเหมือนกับการแสดงออกทางความรักแก่..... "ต้นแอปเปิ้ลที่มี

ผลสีทองดุจดวงจันทร์"......"มันมีความหมายหรือเบื้องหลังอะไรอยู่หรือ"

....................บริเวณกำแพงหินอ่อนรูปจันทร์คริ่งเสี้ยวหน้าเนินหลุมศพ..มีภาพถ่าย

ของสาวน้อย"ลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น" ขนาดกว้าง 5 นิ้ว ยาว 8 นิ้ว ลักษณะของสาว

น้อยในรูปภาพนั้นอายุราว 16-17 ปี รูปร่างหน้าตาสวยน่ารักผิวพรรณดั่งสีทอง

ของดวงจันทร์เพ็ญ...ดวงตาใสซื่อบริสุทธิ์และมีประกายแห่งความสงบเยือกเย็น

ปรากฎอยู่...แม้แต่ภาพถ่ายยังสามารถให้ความเย็นตาเย็นใจแก่ผู้พบเห็นได้..หาก

นางมีชีวิตอยู่จะเป็นเช่นใด........

....................ใต้ภาพนั้นมีตัวหนังสือเขียนระบุปีเกิดและปีตายของนางว่า

"ชาตะ 2448 มรณะ 2468"..ถ้านางยังมีชิวิตอยู่จนถึงปัจจุบันนี้(พ.ศ.2554)

นางจะมีอายุ 106 ปี แต่ปรากฎว่า "นางได้เสียชีวิตไปแล้วเป็นระยะเวลาถึง 86 ปี

ในขณะนั้นนางมีอายุเพียง 20 ปีเท่านั้น"

....................ใต้ตัวหนังสือปีเกิดและปีตายของนางถัดลงมามีตัวหนังสือเขียน

ว่า "ความทรงจำของฉันเพื่อเธอ" และมีบทกลอนหรือบทเพลงอยู่ข้างล่างบรรทัด

ต่อมา...ซึ่งยากที่ผู้ใดจะคาดเดาทำนองของมัน...แต่บทเพลงนั้นมีความหมายลึก

ซึ่งกินใจและสลดใจในทางความรัก..มันบ่งบอกเหมือนกับเป็นเวลาที่ "คนที่รักกัน

ต้องจากกันและอีกฝ่ายได้เฝ้าคิดถึงโหยหาอย่างจับใจ..........เฝ้ารอคอยพรรณา

จนสิ้นใจ"..เนื้อหาของบทเพลงหรือบทกลอนมีว่า




......................ทอดตาไปไกลสุดสายตา...หนทางข้างหน้า..ไร้เธอ..............

..........................จะอยู่ไปใยเล่าใจเออ...เมื่อสิ้นเธอไป..สิ้นใจ..................

.....................ถึงคราตะวันลับหายไป...วันรุ่งขึ้นมาใหม่..เหมือนเดิม............

....................หากรักเราเช่นดั่งตะวันนะเธอ...ฉันกับเธอคงเจอ..รักเดิม.........

.......................หากในโลกนี้ไม่มีเธอ...จะไม่ขอเจอะเจอ..ใครใคร..............

.....................รักแรกล้นเต็มเปี่ยมล้นใจ...แม้นสิ้นชีพไป..ไม่ลืมเธอ.............




.....................และใต้บทเพลงหรือบทกลอนดังกล่าวมีตัวหนังสือเขียนว่า

................................แด่...เมือง มีสุข จาก โนรี นรา.........................




......................ถัดมาทางขวามือบริเวณหน้ากำแพงหินอ่อนจันทร์เสี้ยวใกล้บทเพลง

หรือบทกลอนดังกล่าว...จะมีรูปปั้นของผู้หญิงตามภาพถ่ายบนกำแพงหินอ่อนขนาด

เท่ากับคนจริง...นั่งห้อยขาบนตอไม้"มือทั้งสองข้างถือขลุ่ยในลักษณะที่กำลังเป่า

ขลุ่ยอยู่"...ใต้รูปปั้นนั้นมีตัวหนังสือเขียนว่า



........................."โนรี นรา ผู้เป่า เพลงเสียงขลุ่ยไร้ความทรงจำ................

......................แต่เมื่อมีความรักทำให้เสียงขลุ่ยไร้ความทรงจำสิ้นไป............

.........................มีแต่ความทรงจำให้แก่คนรักจึงได้แต่งบทเพลง...............

.............................ความทรงจำของฉันเพื่อเธอไว้แด่คนรัก....................

........................และบทเพลงดังกล่าวได้ปลิดชีวิตของนางสิ้นไป................

.........................ด้วยนางต้องการให้ผู้คนจดจำเพลงของนางไว้................

...................................เพื่อบอกแก่คนรักของนาง..............................




.....................บทเพลงดังกล่าวไม่มีผู้ใดรู้ทำนองเพลงเมื่อได้อ่านมัน..แต่รู้สึกได้

ว่า"มันลึกซึ้งเข้าไปในหัวใจของผู้ที่อ่าน" โดยเฉพาะท่อน"เมื่อสิ้นเธอไป..สิ้นใจ"

และ"แม้นสิ้นชีพไป..ไม่ลืมเธอ"..........ด้วยตัวหนังสือดังกล่าวเหมือนกับจะบอกว่า

"คนรักของนางเป็นดั่งลมหายใจของนาง....หากขาดไปก็สิ้นใจเหมือนร่างกาย

ขาดลมหายใจ"

....................ผู้แต่งบทเพลงนี้เหมือนกับรู้ตัวว่า "ตัวเองกำลังจะตายจึงได้แต่งบท

เพลงไว้แด่คนรักของนาง..บทเพลงดังกล่าวมีผู้สืบทอดทำนองของมันไว้ได้เพียง

คนเดียว แต่ "นางผู้นี้..คือใคร"......



....................และในปี พ.ศ.2546 นั้นเอง...ก็มีผู้คนได้เดินทางไปจังหวัดน่าน และ

พบเห็น"อนุสรณ์ภายในพิพิธภัณฑสถานแห่งชาตจังหวัดน่าน"...มีตัวหนังสือเขียน

เหมือนกับที่กำแพงหินอ่อนจันทร์เสี้ยว.....บริเวณหลุมศพที่วัดโนรีนราราม จังหวัด

สุราษฎร์ธานีว่า....


........"ความทรงจำของฉันเพื่อเธอ แด่..ปลัดเมือง มีสุข ผู้จากไป"......



....................และมี..ภาพวาดด้วยสีน้ำมันขนาดใหญ่เกี่ยวกับเหตุการณ์ต่าง ๆ

ถึง 18 ภาพ และ มีคันธนูขนาดใหญ่ของคนโบราณอยู่สองอันหันหน้าเข้าหากัน..

เหมือนกับการประกาศให้รู้ว่า "เจ้าของคันธนูทั้งสองนั้นเคยต่อสู้กัน"...พร้อมกับมีลูก

ธนูต่างชนิดกันประดับไว้ "ลูกธนูมีรอยคราบเลือดแห้งติดอยู่" พร้อมกับคำ

บรรยายอยู่ใต้ลูกธนูมากมาย....

....................นอกจากนี้ยังมีแผนที่พิสดารอยู่แผ่นหนึ่งที่ระบุทิศใต้อยู่ด้านบน

ของแผนที่ ซึ่งต่างจากแผนที่โดยทั่วไปที่ระบุทิศเหนืออยู่ด้านบนเสมอ......

....................เมื่อพิจารณาดูภาพต่าง ๆ ทั้ง 18 ภาพ จะพบเห็นอยู่ภาพหนึ่งซึ่ง

ถ้าคนจังหวัดชัยนาทไปพบเห็นจะต้องตกตะลึง และ คาดไม่ถึงว่าจะมีภาพเช่นนี้

ปรากฎอยู่ ณ พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติจังหวัดน่าน......

...................."ภาพนั้น คือ ภาพของ พระภิกษุชรารูปหนึ่งรูปร่างผอมสูงยืนเด่น

เป็นสง่าพร้อมกับสายตาทอดมองลงต่ำด้วยแววตาที่เมตตาปราณีต่อผู้ที่อยู่เบื้อง

หน้า...และที่เท้าของพระภิกษุรูปนั้นมีภาพของชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งคุกเข่า มือซ้าย

และขวาแบจับที่เท้าซ้ายและขวาของพระภิกษุรูปนั้น...ศีรษะของชายผู้นั้นก้มลง..

บริเวณหน้าผากแตะที่เท้าทั้งสองของพระภิกษุชรารูปนั้น อันเป็นกริยาของ ..

"การกราบคารวะพระภิกษุรูปนั้นด้วยใจรักและเคารพอย่างสูงสุด"........

....................."พระภิกษุชรารูปนั้น" คนจังหวัดชัยนาทรู้จักท่านดีว่า ท่านคือ

"หลวงปู่ศุขแห่งวัดปากคลองมะขามเฒ่า"..แต่ชายหนุ่มคนนั้นเขาคือใคร มีประวัติ

ความเป็นมาอย่างไร ....ทำไมจึงมีภาพนี้เกิดขึ้นอยู่ ณ สถานที่แห่งนี้ได้ และ......

"เมือง มีสุข คือ ใคร ทำไมจึงมีอนุสรณ์เกี่ยวกับ "ความทรงจำของฉันเพื่อเธอ" ถึง

สองแห่งที่ระบุไว้ว่า เป็นการทำขึ้นเพื่อเขา.............

.....................เรื่องราวทั้งหมดกำลังกระจ่าง.......โดย..."การเรียบเรียงผสม

ผสาน"..ทำให้เป็น.."นิยาย"..ให้ท่านผู้อ่านได้ติดตามกันต่อไป.........

 

...................ตอนที่ 23 กำเนิดขลุ่ยฟ้าผ่า....................


....................ณ เมืองปัตตานี ปี พ.ศ 2422 ชายหนุ่มลูกครึ่ง เชื้อสาย สยามกับมะลายู

ชือ "มูซา" มีอายุ 25 ปี เขามีบิดาเป็นชาวมะลายู มีมารดาเป็นชาวสยาม..เขาประกอบอาชีพ

ค้าขายผ้าอยู่ในเมืองปัตตานี และเร่ร่อนค้าขายผ้าไปทั่วดินแดนภาคใต้ของแผ่นดินสยาม..

ซึ่งเป็นรัชสมัยรัชกาลที่ 5 แห่งราชวงศ์จักรี พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว.....

 

.....................มูซาเป็นนักดนตรี "ขลุ่ย" เขาเป่าขลุ่ยไปตามบทเพลงของสยามและ

มลายูที่เขาได้ยินได้ฟังมาได้ไพเราะจับใจ...และชำนาญการเป่าขลุ่ยมาก...ขลุ่ยของเขาที่

ใช้เป่าอยู่เป็นขลุ่ยไม้ไผ่ธรรมดา................

.....................ในปี พ.ศ.2422 ดังกล่าวนั้น ณ ค่ำคืนหนึ่ง..ได้เกิดฝนตกไปทั่วเมือง

ปัตตานี พร้อมกับสายลมแรงพัดจนต้นไม้ใหญ่หัก.......

.....................มีเพียงต้นไผ่เท่านั้นที่ลู่ไปตามกระแสลม และ ด้วยลำต้นที่

กลมลื่นพร้อมปลายยอดที่อ่อนโยน..เมื่อลมพัดมาจึงโยนลู่ไปโยนลู่มา..ทำให้สาย

ลมแรงที่มีกำลังมหาศาลไม่อาจทำอันตรายต่อต้นไผ่ได้....

....................."ด้วยภาพอันเป็นธรรมชาติของต้นไผ่เช่นนี้"..ทำให้เราสามารถ

เกิดความคิดอันเป็น"หลักการในการปฏิบัติยามที่จะเกิดภยันตรายได้"..โดยตอนที่

ผู้ที่มีอำนาจเหนือเราโหมกำลังคิดกำจัดเรา...หากเราลู่ไปลู่มา หรือ โยนไปโยนมา

เพื่อหลบหลีกไม่ปะทะด้วย...หรือ อีกอย่างหนึ่งก็คือ.....ทำตัวให้อ่อนโยนเหมือน

ต้นไผ่.."เราก็อาจมีชีวิตรอดปลอดภัยได้"........

....................."การปฏิบัติตามธรรมชาติของต้นไผ่ยามมีภัยจากลม"..อาจ

เทียบเคียงได้กับ "การหลบหลีก หรือ การแบ่งรับแบ่งสู้".....

.....................ต้นไผ่เมื่อลมแรงมาก็จะโยนปลายกิ่งไปมาตามสายลม..เพื่อ

หลบหลีกกระแสลม หรือ โอนอ่อนผ่อนตามลู่ไปตามกระแสลม...แต่เมื่อลมแรงอ่อน

หรือ หยุดพัดต้นไผ่มันก็จะเด้ง"กลับมาผงาดอยู่ที่เดิม"ของมัน...เหมือนกับการ

ประกาศชัยชนะของมันต่อกระแสลมแรงนั้น......

......................"การหลบเลี่ยง" โอนอ่อนผ่อนตามความเห็นของผู้มีอำนาจหรือ

กำลังเหนือเรา...ที่โหมกำลังกำจัดเรา.."มันก็คงทำให้เรากลับมาอยู่ที่เดิมได้เช่น

เดียวกับต้นไผ่".......

......................ซึ่งผิดกับต้นไม้ใหญ่ที่ยืนปักหลักอย่างทรนงสู้กับสายลมแรงที่

มีกำลังมหาศาลโดยไม่ยอมหลบหลีก หรือ โอนอ่อนผ่อนไปตามกระแสลมเช่นเดียว

กับต้นไผ่......ในที่สุดมันก็ไม่อาจต้านแรงลมได้กิ่งก้านของมันจึงหัก..และวาระสุด

ท้ายต้นของมันก็อาจถูกโค่นลงได้ด้วยกำลังแรงแห่งลม......

.......................อาจเทียบเคียงได้กับ ......."ผู้ที่ถือทิฐิยึดถือความคิดและ

อุดมการณ์ของตนเองฝ่ายเดียวโดยไม่ยอมฟังใคร"...เมื่อฝ่ายตรงข้ามมีกำลัง

มากกว่า..."เขาย่อมกำจัดผู้นั้นเสีย"...เพราะไม่สามารถเข้ากับฝ่ายเขาได้....




....................ย้อนกลับมาที่เมืองปัตตานีต่อ...นอกจากเมืองปัตตานีจะเกิดสายลม

แรงที่มากับสายฝนแล้ว..ท้องฟ้าทั่วเมืองปัตตานียังมี ปรากฎการณ์ ฟ้าแลบ ฟ้าร้อง

และฟ้าผ่าในเมืองปัตตานีหลายแห่ง เสียงของฟ้าผ่ามันจึงดังกัมปนาทไปทั่วทั้ง

เมืองปัตตานี............

 

....................ใกล้บ้านเรือนของมูซาที่เมืองปัตตานี..มีก่อไผ่อยู่ห่างจากบ้านของเขา

ไปทางทิศใต้ประมาณ 50 เมตร..ในขณะที่ฝนตกฟ้าคะนองอยู่นี้ มูซาก็ได้ยินเสียงสายฟ้า

ฟาดลงอย่างกัมปนาทจนบ้านที่เขาพักอยู่สั่นสะเทือน...โดยที่มาของเสียงนั้นอยู่บริเวณก่อ

ไผ่ที่กล่าวถึง...และทันที่ที่สิ้นเสียงฟ้าผ่า..มูซามองไปตามเสียงก็เห็นเปลวไฟลุกขึ้นท่วม

กอไผ่นั้นท่ามกลางสายฝน...โดยที่น้ำฝนนั้นมิอาจดับไฟนั้นได้ "เสมือนกับประกาศิต

ของสายฟ้าซึ่งมากับน้ำฝน..เป็นผู้ก่อให้เกิดไฟนั้น...ไฟจึงเป็นไฟอันศักดิ์สิทธิ์ที่

มาคู่กับสายฝน..น้ำฝนจึงไม่อาจดับไฟได้"

....................แสงไฟลุกขึ้นสูงเท่ากับความสูงของต้นไผ่ราวตึกสามชั้น..ทำให้ค่ำคืน

นั้นสว่างลุกโชนด้วยแสงไฟตราบรุ่งเช้า..มันจึงดับไปพร้อมกับ สายฝน สายลม และสายฟ้า

....................แสงอาทิตย์เริ่มสาดส่องในยามเช้า...หมู่วิหคออกบินหากินส่งเสียง

เจี๊ยวจ๊าว..มูซาเดินออกจากบ้านมุ่งตรงไปยังก่อไผ่ที่ถูกฟ้าผ่าจนเกิดไฟลุกเมื่อคืนนี้..เขา

พบว่าต้นไผ่ที่รวมกันอยู่เป็นก่อส่วนใหญ่ถูกไฟไหม้แทบไม่เหลือซากไม้ไผ่.....

....................แต่ทันใดนั้นเอง..สายตาของมูซาก็ได้เหลือบไปเห็น.."ต้นไผ่ต้น

หนึ่งที่มีสีดำสนิท"..........ลำต้นของมันมีขนาดใหญ่เพียงขนาดเส้นผ่าศูนย์กลาง

ประมาณ 1 นิ้วฟุตเศษ...ส่วนยอดต้นไผ่นั้นได้ถูกไฟไหม้และหักไปด้วยแรงฟ้าผ่า

จึงทำให้ต้นไผ่นั้นเหลือแต่ตอสูงเพียง 1 เมตร..ซึ่งต่ำกว่าส่วนสูงของมูซา....

....................มูซาเดินเดินเข้าไปดูใกล้ ๆเพื่อสำรวจให้ชัดเจน...เขาแปลกใจมากที่ต้น

ไผ่ต้นนี้ถูกฟ้าผ่าและไหม้ไฟ..แต่มันยังคงเป็นลำต้นอยู่เพียงต้นเดียวได้อย่างไร...ประการ

สำคัญเขาเห็นผิวไม้ไผ่ซึ่งอยู่ด้านนอกเป็นสีดำสนิท..พร้อมเนื้อเยื่อไม้ไผ่ภายในกระบอกก็

เป็นสีดำสนิทด้วยเช่นกัน...มันเหมือนกับว่าไม้ไผ่นั้น คือ "ต้นไผ่ดำ"......

....................ความดำของต้นไผ่ มูซาไม่สามารถแยกแยะออกได้ว่า "มันเป็นสีดำ

เพราะเกิดจากถูกไฟเผาไหม้ กรือ เกิดเพราะต้นไผ่ต้นนี้ คือ "ต้นไผ่ดำ"...มูซาไม่เคยเห็น

ต้นไผ่ดำมาก่อนในชีวิต...และเขาไม่คิดว่า"ต้นไผ่ดำจะมีอยู่จริง"......

....................เขาตั้งข้อสังเกตว่า "หากความดำของต้นไผ่นี้เกิดจากการถูกเผาไหม้

เนื้อเยื่อภายในกระบอกไม้ไผ่ที่ไม่ถูกเปลวไฟมันน่าจะเป็น"เนื้อเยื่อสีขาวเหลืองธรรมดาเช่น

ต้นไผ่ทั่วไป"..........ดังนั้นเขาจึงใช้มีดที่เขาถือมาด้วยตอนออกจากบ้าน ตัดกกต้นไผ่นั้น

ออกดู...ทันทีที่ไม้ไผ่ขาดจากต้น..เขาได้หยิบส่วนกกมาดูก็พบว่า "ผิวเนื้อเยื่อเป็นสีดำ"ทั้ง

ที่ไม่ถูกไฟเผาไหม้.....มูซาแปลกใจถึงกับอุทาน..


......................"ต้นไผ่อะไรวะ..ผิวไม้กับเนื้อไม้เป็นสีดำ..ไม่เหมือนต้นอื่นเลย"



.....................พูดจบเขาก็จับไม้ไผ่ลองเคาะดูด้วยมีด...เขารู้สึกว่า"เนื้อไม้และเยื่อ

ไม้ภายในมีเสียงสั่นสะเทือนประสานเสียงกันเป็นคลื่น พร้อมกับเสียงที่ก้องกังวาน

ใสออกมาจากลำไม้ไผ่ทางปากลำทั้งสองด้านตามเสียงเคาะด้วยความไพเราะ"

เขาจึงอุทานขึ้นอีกครั้ง

..........................."เฮ้ย..ทำไมเสียงมันไพเราะเสนาะหูอย่างนี้"

.....................ไม้ไผ่ดำลำนี้ ต้นของมันถูกสายฟ้าฟาดลงมาอย่างแรง..แต่มัน

กลับสามารถยืนยงคงอยู่ได้.....แต่เนื้อไม้และเยื่อไม้ที่เป็นเส้น ๆเรียงตัวตามยาวที่

อยู่ภายในถูกแรงสั่นสะเทือนจากสายฟ้าฟาด.....ทำให้เยื่อไม้ที่จับตัวกันยึดแน่น..

เกิดการสั่นสะเทือนและดีดตัวออกจากกัน........แล้วมายึดจับกันอย่างหลวม ๆ ไม่

เหนียวแน่นเหมือนก่อน..............

.....................มูซาเกิดความรู้สึกอัศจรรย์ในไม้ไผ่ดำ........และเสียงอันไพเราะที่ดัง

จากกระบอกไม้ไผ่ดำนั้น....ความคิดที่จะนำมันไปทำขลุ่ยเป่าจึงเกิดขึ้นทันที.....และ

เขาเชื่อว่า "ขลุ่ยที่ทำจากไม้ไผ่ลำนี้จะต้องมีเสียงดังไพเราะอย่างแน่นอน"...

.....................เขาจึงรีบนำไม้ไผ่ดังกล่าวกลับบ้านและนำขลุ่ยของเขาที่มีอยู่ออกมา

เทียบวัดความยาว..แล้วตัดให้เสมอกัน พร้อมกับคำนวณเจาะรูตามที่ได้เรียนรู้การทำขลุ่ย

มา...เพียงแค่ช่วงเวลาผ่านไปจนถึงบ่ายโมงของวันนั้น "มูชาก็ทำขลุ่ยเสร็จ" โดยไม่มี

อาหารใด ๆตกถึงท้องตั้งแต่เช้าเลย.....

.....................และแล้ว "ขลุ่ยไผ่ดำ" หรือ "ขลุ่ยฟ้าผ่า" ก็ได้ถูกมูซาทดลอง

เป่าทันที...ปรากฎการณ์ประหลาดได้เกิดขึ้น "เสียงขลุ่ยที่เป่าออกมานั้น ดังก้อง

กังวาน และมีเสียงประสานดุจระลอกคลื่นเสียงออกมาจากภายในขลุ่ยนั้น..มันดัง

ราวกับมีขลุ่ยอยู่ 5 เลาถูกเป่าออกมาประสานเสียงกัน..ทำให้เกิดความไพเราะเร้า

ใจและชวนฟังเป็นอย่างยิ่ง"....

....................สาเหตุที่ทำให้เกิดการประสานเสียงออกมาจากขลุ่ยเนื่องมา

จาก"ลมเป่าได้ผ่านไปกระทบกับ เยื่อไม้ตรงช่องออกของลมขลุ่ยอันเป็นแหล่ง

กำเนิดเสียง...และ..ได้สะท้อนกลับไปกระทบกับเยื่อไม้ที่เป็นเส้น ๆ ที่เกาะรวมตัว

กันอย่างหลวม ๆ ทำให้เยื่อไม้นั้นสั่นสะเทือน..และ..ขับเสียงออกมาทางช่องรูโน๊ต

ของขลุ่ยทั้งแปดช่อง...ซึ่งเป็นการระบายลมชั้นรอง จากแหล่งกำเนิดเสียงขลุ่ย.."

จึงทำให้เกิดการประสานเสียงจากเยื่อไม้ภายในที่สั่นสะเทือนกระทบกัน กลมกลืน

ออกมาเป็นเสียงเพลงขลุ่ยที่ไพเราะมาก..."เป็นขลุ่ยที่เป่าแล้วเสียงขลุ่ยไม่เหมือน

ขลุ่ยทั่วไป"..........และเป็นขลุ่ยที่มีอยู่เพียงเลาเดียวในโลกนี้.."ขุล่ยฟ้าผ่า หรือ

ขลุ่ยไผ่ดำ"

.....................มูซาได้ฟังเสียงเพลงจากขลุ่ยฟ้าผ่าทำให้เขา"หลงใหลเสียงของมัน

มาก"...เขาจึงไม่คิดที่จะเป่าขลุ่ยธรรมดาอันเดิมที่มีอยู่หลาย ๆ เลาต่อไปอีก..."อันเป็น

ธรรมดาของมนุษย์ปุถุชนทั้งหลาย..ซึ่งเมื่อมีของเปรียบเทียบกันแล้ว..และมีสิ่งที่ดี

ที่สุดสำหรับเขา..เขาย่อมเลือกสิ่งนั้น..และ..ทิ้งของเดิมไป"

.....................ชาวบ้านละแวกเดียวกับมูซา เมื่อได้ยินเสียงเพลงขลุ่ยฟ้าผ่าของเขา

ต่างก็รู้สึกฉงน และ เคลิบเคลิ้มไปกับเสียงเพลงขลุ่ยเลานั้น..และอยากให้มูซาเป่าให้ฟังอีก

หลาย ๆ ครั้ง.......