พระโพธิสัตว์พญาช้างนาฬาคิรี(ธนปาล)พระพุทธเจ้าในอนาคต

.....................ลีเจงเฝ้าดูจนเห็นกองกำลังพม่าที่ล้อมดูการดวลธนูอยู่เผลอเรอ.

เขาจึงใช้ลูกธนู...ที่ปลายแหลมของมันมีหญ้าที่ใช้สำหรับม้ากินผูกติดอยู่ที่ปลาย...ยิงข้าม

วงล้อมไปกะให้ตรงพอดีหน้าของสายและชาวเขาเผ่าต่าง ๆ...ที่พวกเขาฝึกการส่งสัญญาณ

ไว้ก่อนหน้านี้

.....................ลูกธนูที่ลีเจงยิงลอยข้ามกองกำลังพม่าที่ล้อมอยู่..และพุ่งไปปักตรง

หน้าของสาย....สายมองไปที่ชาวเขาเผ่าต่าง ๆที่เห็นลูกธนูดอกนี้..ด้วยรู้ว่าเป็น

สัญญาณจากลีเจง ให้พวกเขาขึ้นม้าโดยเร็ว.."ด้วยหญ้าที่ม้าใช้กินที่ผูกติดกับลูก

ธนู ก็คือสัญาณที่หมายถึง...ม้าที่พร้อมจะวิ่งออกดุจลูกธนูดอกนั้น"

......................สายส่งสัญญาณให้บุญแทนและมุกแจ้งให้ขุนทัพ รีบหยิบอาวุธปืนที่ทิ้ง

ไว้กับพื้นดินและขึ้นม้าโดยเร็ว..ในขณะที่กองกำลังพม่ากำลังเพลิดเพลินกับการดวลธนู

โดยไม่สนใจพวกตน

......................เมื่อทุกคนที่อยู่ในวงล้อมพร้อมแล้ว...ลีเจงได้ใช้ธนูยิงเข้าด้าน

หลังของกองกำลังพม่าซึ่งล้อมอยู่ด้านทิศใต้ติด ๆกันจำนวนหลายดอก...ลูกธนูยัง

คงแรงและเร็วเงียบสนิทพุ่งเข้าปักทหารของเอหม่องจนล่วงม้าหลายสิบคน.....แม้

ลีเจงจะบาดเจ็บที่แขนก็ตาม..

......................ทหารที่อยู่เคียงข้างตกใจที่เห็นคนข้างตนนั่งม้าอยู่ดี ๆ ก็ล่วงจาก

ม้า...จึงหันไปดูพบว่า "มีลูกธนูปักอยู่ จึงได้หันไปมองด้านทิศใต้ที่ลีเจงยิงลูกธนูเข้า

ใส่".......ก็พบลีเจงจึงได้ยิงปืนโต้ตอบไปที่ลีเจงทันที...........กองกำลังจุดนั้นหันมา

ทางลีเจงโดยหันหลังให้กับสายและพวกขุนทัพเพื่อยิงโต้ตอบ...

......................ช่องด้านทิศใต้ที่ล้อมอยู่จึงเป็นจุดเปิดให้กับขุนทัพและพวก...สาย

เห็นดังนั้นเขาจึงยิงปืนเข้าใส่กองกำลังพม่าที่หันหลังให้เขาทันที..เพื่อเปิดช่องทางเส้นนั้น

ออกให้กว้างขึ้น...พร้อมกับบุญแทนและมุกที่ยิงปืนสนับสนุนเข้าไปอีก...จนกองกำลังที่

ล้อมอยู่ด้านทิศใต้ซึ่งไม่ทันระวังตัว ต้องถอยหนีในทันทีเช่นกัน

......................สายควบม้านำหน้าพรรคพวกออกจากวงล้อม..ไล่ตามลีเจงซึ่งควบม้า

นำหนีออกไปก่อน

......................เมืองได้ยินเสียงปืนและเห็นพรรคพวกของตนหนีออกจากวงล้อมได้

แล้ว...เมืองรีบกระโดดขึ้นม้าสีนิลและควบหนีตามทันที....โดยเมืองพาสีนิลควบไปทาง

ต้นไม้ที่ลูกธนูทั้งสามดอกปักสายสะพายขวดแก้วทรงมะม่วงเอาไว้..แล้วรีบดึงสายสะพาย

นั้นนำมาคล้องคอทันที

......................กองกำลังของเอหม่องหายจากตื่นตระหนก.......ก็รวมกำลังนับร้อย

ควบม้าไล่ตามยิงทันที.....เมืองอยู่หลังสุดหันกลับมาใช้ธนูยิงสกัดกองกำลังพม่าตกม้าไป

อีกหลายคน....

......................เอหม่องโกรธแค้นเหมือนใครมาจุดไฟเผาที่หัวใจ เพราะเขาคิด

ว่า"ขวดแก้วและเมืองอยู่ในมือของเขาแล้ว............แต่เมืองกลับพาขวดแก้วหนี

รอดไปได้".......เขาจึงสั่งกองกำลังพม่าไล่ตามฆ่าเมืองและพรรคพวกให้หมดอย่า

ให้รอดกลับไป.............โดยเมืองและพรรคพวกก็ควบม้าหลบหนีอย่างเร็วอย่าง

ไม่คิดชีวิต.

 

.....................ตอนที่ 63 ทางเลือก..................


....................ปลัดปักษ์ควบม้ามาดักรอปลัดเมือง..โดยปลัดปักษ์ได้หนีออกมา

จากที่ซ่อนตั้งแต่ลีเจงยิงธนูเข้าใส่กองกำลังพม่า..เพื่อเปิดวงล้อมให้แก่พรรคพวก

ของขุนทัพแล้ว...

.....................เมืองแม้จะอยู่คนสุดท้ายของกลุ่ม โดยพรรคพวกต่างแยกย้ายกันหลบ

หนีไปคนละทิศละทางหมดแล้ว.....เมืองหนีรอดได้แต่ยังคงหลบซ่อนตัวอยู่เพื่อรอสังเกต

การณ์กองกำลังของเอหม่องว่า "จะทำเช่นไรต่อ"

.....................ซึ่งการกระทำของเมืองตรงกับความคิดของปลัดปักษ์ที่คิดว่า"ตราบ

ใดที่กองกำลังพม่าไม่ได้ออกไปจากเมืองน่านฝั่งตะวันออก..เมืองคงไม่หยุดคิดหา

วิธีขับไล่ต่อ"..เพราะปลัดปักษ์เคยอ่านลักษณะพฤติกรรมของเมืองตอนที่ ปลัด

ปักษ์ปลอมตัวเป็นคนเลี้ยงวัวและได้พบปลัดเมืองที่นั่น...

....................."เขาเคยเห็นเมืองนอนหลับโดยที่ใช้หลังพิงต้นไม้และยกหัวเข่า

ซ้ายตั้งขึ้น ทำให้เท้าซ้ายของเมืองยังเหยียบพื้นดิน..แต่ขาขวาของเมืองเหยียด

ขนานกับพื้นดิน...อันเป็นการหลับที่คนหลับเหมือนไม่มีความตั้งใจจะนอนหลับ...

โดยสภาพน่าจะเป็นการฝืนตัวเองไว้.........แต่เพราะความอ่อนเพลียทำให้เมือง

หลับไป"

....................จากท่านอนของเมืองคราวนั้น..ทำให้ปลัดปักษ์ผู้มีปัญญาฉลาด

ขบคิดได้อ่านลักษณะท่าทางของเมืองได้ว่า "หากเมืองยังทำอะไรไม่สำเร็จ เขาจะ

ไม่หยุดนิ่งเหมือนกับท่าที่เขานอนหลับอย่างฝืนตัวเอง.......เพราะเขามีงานที่คอย

เตือนเขาอยู่เพื่อไม่ให้ทิ้งงานนั้น"

....................ปลัดปักษ์ดูทำเลแนวป่าเขาคิดว่า.."เมืองน่าจะมาซุ่มสังเกตการณ์

ในที่แห่งนี้ เขารอปลัดเมืองอยู่ราวหนึ่งชั่วยาม..ด้วยความเพียรและมั่นใจว่า..

เมืองต้องมาที่นี่..ซึ่งเขาก็คาดการณ์ได้ถูกต้องสมกับคำว่าเขาคือ "บุรุษหนึ่งฉลาด

ยิ่งเพียรเป็นเลิศ" ตัวเอกอีกคนหนึ่งของเรื่องราวนี้...

 

....................เมืองเห็นปลัดปักษ์นั่งบนหลังม้ารออยู่..เขาเดาเหตุการณ์ได้ทันที

ว่า"ปลัดปักษ์จะต้องเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดแล้ว...และมารอพบเขาอยู่" ..เมืองจึง

ชักม้าเดินเข้าไปหาปักษ์ใกล้ ๆ พร้อมกับมองดูสีหน้าและแววตา พลางเอ่ยขึ้น

............................"มนุษย์ทุกคนเกิดมาต้องเลือก ..แม้มีหน้าที่แล้ว..ก็ยังต้องเลือก

ที่จะทำหน้าที่ของตนอย่างไร"

....................ปลัดปักษ์ได้ยินคำปรัชญาแห่งความจริงเช่นนั้น..เขาจึงโต้ตอบเมือง

เป็นแนวความคิดเช่นกัน...

............................."คนมีหน้าที่ต้องเลือก..ก็ต้องเลือกทำหน้าที่ในสิ่งที่ถูกต้อง..

ตามหลักการของหน้าที่ที่วางไว้"

............................."หน้าที่ตามหลักการ..บางครั้งก็ไม่ควรเลือก..ถ้ามันไม่เข้ากับ

สถานการณ์และเหตุผล"

............................."หลักการทุกหลักการ..มีการวิเคราะห์ถึงเหตุและผลดีแล้ว..จึง

ได้วางหลักไว้ให้ปฏิบัติ"

............................."เจ้าพบเห็นเหตุการณ์ของกองกำลังพม่าบุกเข้ามาในแผ่นดิน

สยาม...หลักการของเจ้า คือ รายงานต่อเจ้าเมืองน่าน เพื่อให้เจ้าเมืองน่านรายงานต่อไป

ทางเมืองหลวง...เมืองหลวงรับทราบก็ส่งกำลังพลมา...แล้วมาวางแผนการณ์ขับไล่..แล้ว

ใช้เวลาอีกนานเท่าใด..หลักการของเจ้าจะสัมฤทธิ์ผล"

............................."เหตการณ์ร้ายแรง..มีผลกระทบระหว่างประเทศ เจ้าก็รู้ไม่ใช่

หรือ..ตอนที่สยามช่วยอังกฤษรบพม่าจนมีชัย..สัญญาข้อหนึ่งที่อังกฤษวางไว้กับพม่า คือ

ห้ามพม่าทำร้ายประเทศสยาม...เมื่อพวกพม่าละเมิดสัญญาเราควรแจ้งให้เมืองหลวง

ทราบ..เพื่อส่งสาส์นไปยังฑูตอังกฤษ..เพื่อให้อังกฤษจัดการกับพม่าเมืองขึ้นของพวก

เขา..ไม่ใช่พวกเรามาจัดการเองเช่นนี้....เราจะจัดการพวกมันต่อเมื่ออังกฤษไม่ตอบสนอง

เรา...เราจึงควรให้เมืองหลวงส่งกองกำลังที่เข้มแข็งมาขับไล่พวกมัน" ปลัดปักษ์อธิบาย

โต้ตอบ

....................."และถ้าหากเจ้ารู้ว่า เอหม่องหัวหน้ากองกำลังพม่าคือคนที่ฆ่าบุญมี

พวกของเจ้า..ข้าขอถามหน่อยว่า..เจ้ายังจะยึดหลักการของเจ้าหรือเจ้าจะจัดการเอง"

.....................ปลัดปักษ์ได้ยินคำพูดของเมือง..รู้สึกมันกระแทกหัวใจของเขา

อย่างแรงจนเจ็บ..ด้วยแรงแค้นที่รู้ตัวคนฆ่าเพื่อนของเขา แต่เขาพยายามข่มใจให้

นิ่ง..เพื่อใช้เหตุผลทางปัญญาต่อสู้กับเมืองด้วยคำพูดต่อไป....

............................"เรื่องหน้าที่กับความแค้นมันต้องแยกจากกัน..หน้าที่เป็นเรื่องยิ่ง

ใหญ่สำหรับเจ้าหน้าที่อย่างพวกเรา"

............................"ถ้าเป็นเจ้าขณะนี้..เจ้าจะเลือกจัดการอย่างไร"

............................"ข้าจะขอให้เจ้าไปอยู่กับเจ้าเมืองที่ฝั่งตะวันตก..เพราะข้า

รู้แล้วว่า..พวกนั้นต้องการตัวเจ้าและขวดแก้วใบนั้น...ซึ่งข้าไม่รู้ว่ามันสำคัญเพียง

ไร...แต่ต้องเก็บเจ้าไว้..แล้วข้าจะดำเนินการตามหลักการของข้าเอง"

............................"เจ้าไม่ต่างจากข้าหรอกปลัดปักษ์..หลักการที่เจ้าต้อง

ปฏิบัติ คือ เมื่อเจ้าเมืองน่านมีหนังสือสั่งให้เจ้ากลับฝั่งตะวันตก..เจ้าต้องกลับตาม

คำสั่งทันที..ตามที่มุกบอกกับข้า...แต่เจ้าก็ฝืนคำสั่งหรือหลักการ..เพราะเหตุผล

และสถานการณ์บังคับเจ้าใช่ไหม...เจ้าถึงไม่ได้ปฏิบัติตามหลักการเลย"

.....................ปลัดปักษ์ได้ฟังคำย้อนหยอกจากเมืองถึงกับนิ่งอึ้ง...ละอายใจที่

เขามาอ้างหลักการกับเมืองแต่เขาก็ไม่ได้ทำตามหลักการ...แต่ด้วยความฉลาดเจ้า

ความคิด..เขาก็ตอบโต้ปลัดเมืองเจ้าปัญญา..ด้วยเหตุผลต่อไป...

............................"ถึงข้าจะทำตามสถานการณ์และเหตุผลที่บีบบังคับ..แต่

ข้าก็ไม่เลือกที่จะทำอย่างเจ้า...เพราะเจ้ามันบ้าบิ่นโลดโผนเกินควร..ที่รู้ว่ากอง

กำลังพม่าบุกเข้ามามีกำลังเหนือกว่า..เจ้ากลับใช้คนจำนวนน้อยไปขับไล่...แล้ว

ผลก็คือ ความตายของพวกเจ้าหน้าที่ฝั่งตะวันออกและพวกชาวเขาเผ่าต่าง ๆ..เจ้า

อย่าลืมว่าคนพวกนั้น คือ คนเมืองน่านเหมือนเจ้ากับข้า..พวกเขาคือคนของแผ่น

ดินสยาม...เจ้าพาพวกเขามาตายได้เช่นไร"

............................"แต่คนพวกนั้น..เขารักที่จะปกป้องแผ่นดินของพวกเขา..

โดยวิธีจะจัดการด้วยตนเองเหมือนกับข้า...ถึงพวกเขาจะตายข้าก็คิดว่า..พวกเขา

ภาคภูมิใจในหน้าที่ของพวกเขา...เจ้ากลับฝั่งตะวันตกไปเถิด..ที่นี่เจ้าไม่ชำนาญ

พื้นที่และไม่คุ้นเคยกับมันเหมือนข้า...มันจึงเป็นอันตรายสำหรับเจ้า"

............................."ข้ามีปัญญาพาตัวเองมาถึงที่นี่ได้..ข้าย่อมใช้ปัญญา

ของข้านำทาง"

............................."ปัญญาของเจ้าจะนำทางเจ้าเช่นไรข้าไม่รู้..แต่จงจำไว้

ว่าข้าเลือกในสิ่งที่ข้าทำแล้ว...อย่างที่เจ้าเห็น...แต่เจ้าจะเลือกปฏิบัติเช่นใดก็สุด

แต่เจ้า...แต่อย่าขวางทางเลือกของข้า"

....................เป็นประโยคสุดท้ายที่เมืองตอบโต้ปลัดปักษ์..โดยส่งสายตาถึง

ความหนักแน่นในการเลือกทางปฏิบัติของเขาให้ปลัดปักษ์ได้รับรู้..ก่อนที่เขาจะชัก

ม้าเดินจากปลัดปักษ์ไป....

 

....................ปลัดปักษ์นิ่งอยู่ครู่หนึ่ง..พร้อมกับก้มหน้ามองแผ่นดินอย่างใช้

ความคิด..และได้ชักม้ากลับมุ่งหน้าไปเมืองน่านฝั่งตะวันตกทันที..ระหว่างทางปลัด

ปักษ์ครุ่นคิดว่า "ปลัดเมืองคิดอย่างไร..และเกิดสิ่งใดขึ้นกับปลัดเมือง..จนถึงขนาดที่กอง

กำลังพม่ายกกำลังพลขึ้นมาเยือนถึงเมืองน่านฝั่งตะวันออกแห่งนี้

.....................ปลัดปักษ์ข้ามฝั่งแม่น้ำน่านกลับมาเมืองน่านฝั่งตะวันตก..แต่เขาไม่

ยอมทำตามหน้าที่และหลักการของเขา..โดยหลีกเลี่ยงที่จะไม่ยอมเข้าพบเจ้าเมือง

น่าน..และไม่ยอมกลับเข้าบ้านเพื่อพบขุนแสงพ่อของเขา..อีกทั้งหลีกเลี่ยงที่จะพบกับหัว

หน้าตำรวจเมืองน่าน

......................ปลัดปักษ์คิดแต่เพียงว่า "เขาจะต้องอ่านความคิดของปลัดเมือง

ให้ได้ก่อนว่า..ปลัดเมืองกำลังคิดการทำอะไรต่อ"...ดังนั้นเขาจึงยังไม่พร้อมที่จะ

รายงานเรื่องราวที่เขาพบเห็นมาต่อเจ้าเมืองน่าน...มันจึงเป็นปัญหายากสำหรับเขา..ใน

การที่จะอ่านความคิดของคนเจ้าปัญญาอย่างปลัดเมือง...แต่เขาก็เพียรพยายาม

อย่างยิ่ง....คนเราเมื่อประสบเรื่องยากสำหรับตนเองในการตัดสินปัญหา.......มักจะคิด

ถึง..."คนที่เคยปรึกษาหารือกันระหว่างทำงาน" .......โดยเฉพาะตอนนี้ ปลัดปักษ์คิดถึง

"บุญมี"เพื่อนร่วมงานที่จากเขาไปอย่างไม่มีวันกลับมา...

.....................ปลัดปักษ์เดินชักม้าเดินไปอย่างช้า ๆ ที่หลุมศพของบุญมีที่ฝังอยู่ใน

ป่าช้าวัดในเมืองและลงจากหลังม้า..มายืนเศร้าสลดอยู่หน้าหลุมฝังศพ..พลางนำลูกธนู

ของเมือง...ดอกที่ปักที่ศพของบุญมีและเขาดึงออกนำมาเก็บไว้....นำออกมาดู...และ

รำพึงรำพันบอกกับศพนั้นอย่างแผ่วเบา

............................"บุญมี..ข้ารู้ตัวคนฆ่าเจ้าแล้วเจ้าเพื่อนยาก..ข้ากำลังคิด

จะแก้แค้นให้กับเจ้าอยู่..แต่ลำพังข้าเพียงคนเดียว คงไม่อาจไปต้านทานพวกมัน

ได้..เจ้าช่วยเลือกทางให้ข้าทีเถิดเจ้าเพื่อนยาก"........

 

....................ปลัดปักษ์ออกจากหลุมศพของบุญมี.....ก็พยายามหลีกเลี่ยงและ

หลบซ่อนตัวไม่ให้ผู้ใดพบเห็นโดยเฉพาะเจ้าหน้าที่ฝั่งตะวันตก..เขาจึงคิดเดินทาง

ไปที่วัดร้างอันเงียบสงบ

....................ก็วัดร้างนั้นแหละที่ เมือง มีสุข ก็เคยมาหลบซ่อนตัวอยู่ที่นั้นเมื่อ

ฤดูฝนที่ผ่านมา....

....................ทำไมหนอพวกนักคิดเจ้าปัญญาทั้งหลาย..เวลามีปัญหาที่ขบคิดไม่ออก

จะต้องเข้าหาธรรมชาติและความสงบ...........ธรรมชาติและความสงบมันมีอะไรแฝง

อยู่หรือ.......ที่ทำให้คนเราเมื่อจนปัญญาและได้สัมผัสมัน..ทำให้ก่อเกิดพลังความ

คิดที่โลดแล่นอย่างแตกฉานจนตีปัญหาแตกได้..

....................."สายใจ" คือ สิ่งที่ปลัดปักษ์คิดถึงยามนี้..ก็คนรักของเราไงล่ะ..ที่

น่าจะไว้วางใจได้ดีที่สุด.....สิ่งที่ปลัดปักษ์อยากรู้ยามนี้ก็คือ "ความเคลื่อนไหวของเจ้า

เมืองน่าน...เจ้าหน้าที่ฝั่งตะวันตก..และสถานการณ์ยามนี้ว่า..ใครรู้เรื่องอะไร และ

กำลังจะทำอะไรบ้าง"



.....................ปลัดปักษ์รอให้ตะวันลับขอบฟ้า.......เขาจึงควบม้าออกจากวัดร้างฝ่า

ความมืดและอากาศหนาวเหน็บเพื่อไป.......ส่งสัญญาณให้สายใจรู้ว่าเขากลับมาและต้อง

การพบนาง...

.....................ปลัดปักษ์มาถึงด้านหลังจวนเจ้าเมือง..และพบเห็นแสงไฟที่ห้องของ

สายใจและสายพิณอยู่...เขาได้ใช้กระดาษที่เขาเขียนจดหมายไว้ห่อกับก้อนหินก้อนน้อย ๆ

แล้วโยนเข้าหน้าต่างทันที

.....................พฤติการณ์ช่างเหมือนกับปลัดเมืองเหลือเกิน.... "จุดที่

ปลัดปักษ์โยนก้อนหิน".........ก็คือ........"จุดที่ปลัดเมืองเคยยิงธนูซึ่งผูก

จดหมายไว้...ยิงเข้าหน้าต่างบานนั้นเช่นกัน"

 

.....................สายพิณกำลังนั่งสำรวจดู"ธนูดอกกุหลาบของปลัดเมือง"ที่อยู่

ในมือ และคิดถึงตอนที่เมืองนำ "ดอกกุหลาบมาพันผูกเข้ากับปลายแหลมของลูก

ธนู และส่งให้นางแล้วเอ่ยกับนางไว้เป็นสัญญาว่า ......ลูกธนูดอกกุหลาบนี้เป็น

สัญญาของข้า..หากสะพานข้ามแม่น้ำน่านสร้างเสร็จเมื่อไร....เจ้าจงนำมันไปให้

ข้า...แล้วข้าจะพาเจ้าไปสู้กับดวงอาทิตย์บนยอดภูเขาสูงกับข้า....จงเก็บมันไว้"

....................ซึ่งลูกธนูดอกกุหลาบนี้ สายพิณทำตามคำแนะนำของสายใจที่ว่า "หาก

ใช้หนังสือหลายเล่มที่มีน้ำหนักทับลูกธนูดอกกุหลาบไว้..จะทำให้ดอกกุหลาบแห้งแบนแต่

เป็นรูปทรงอยู่ได้นาน...ถึงแม้มันจะไม่สวยงามเหมือนตอนกำลังสดอยู่".....ซึ่งสายพิณก็

สำรวจดูพบว่า "มันเป็นไปตามที่สายใจบอกนาง"

....................โดยนางกำลังหยิบลูกธนูดอกกุหลาบมาให้สายใจดูพลางเอ่ยขึ้น

อย่างดีใจ

............................"พี่สายใจดูสิ มันแห้งและอยู่ได้นานอย่างที่พี่บอกจริง ๆ"

....................สายใจยิ้มอย่างยินดีกับน้องสาว และเอ่ยแนะนำต่อ

............................"ดีแล้ว ต่อไปเจ้าก็เอาถุงพลาสติกใส..ห่อใส่ส่วนที่เป็น

ดอกไม้เอาไว้"

............................"ข้าอยากรู้จังว่า..เมื่อไรสะพานข้ามแม่น้ำน่านจะเริ่มสร้าง

เชื่อมต่อฝั่งตะวันตกกับฝั่งตะวันออกสักที..ข้าไม่รู้ว่าจะรอนานอีกเท่าไร ..จะได้ไป

สู้ดวงอาทิตย์บนยอดเขาสูงกับปลัดเมือง"

............................."อีกไม่นานหรอกน่า..ท่านพ่อกับขุนแสงจะต้องทำอะไร

บางอย่าง..เพื่อให้มันเกิดสะพาน...เชื่อพี่ซิ" สายใจปลอบน้องสาว




.....................ขณะที่สายพิณกำลังดูลูกธนูดอกกุหลาบ.....และฟังสายใจพูดอยู่นั้น

เจ้าก้อนหินห่อจดหมายของปลัดปักษ์ก็ลอยเข้ามาที่หน้าต่าง...และพุ่งมาถูกศีรษะ

สายพิณอย่างเบา ๆ ทันที

............................"โอ้ย...ใครขวางหัวข้า" สายพิณอุทานอย่างตกใจ

.....................เจ้าก้อนหินห่อจดหมายเมื่อถูกศีรษะของสายพิณแล้วก็กลิ้งมาหยุดบน

เตียงนอน....สายพิณรีบลุกขึ้นไปดูที่หน้าต่างทันทีและตามด้วยสายใจที่ลุกขึ้นเดินตามไป

ดู...แต่พบกับความว่างเปล่า..แม้จะเพ่งสายตาดูฝ่าความมืดแล้วก็ตาม

............................."ใครกันบังอาจมาแกล้งข้าที่เผลอ" เสียงสายพิณยังบ่น

โวยวายอย่างไม่พอใจ

.....................เมื่อดูที่นอกหน้าต่างและไม่พบผู้ใด...ทั้งคู่จึงรีบช่วยกันปิดหน้าต่าง ทั้ง

นี้เพื่อบรรเทาความหนาวและป้องกันก้อนหินก้อนน้อยจะลอยตามมาอีก....พลางทั้งคู่ก็

หมุนตัวกลับไปดูเจ้ากระดาษที่ห่อก้อนหินที่อยู่บนเตียงนอน....สายพิณเห็นกระดาษห่ออยู่

จึงคว้าก้อนหินนั้นขึ้นมาแก้กระดาษออกจึงพบว่า "มันคือจดหมาย"...สายพิณจึงคลี่ออก

อ่านทันที

............................"สายใจยอดรักของข้า...." เพียงอ่านประโยคแรกของ

จดหมาย..สายพิณก็หัวเราะชอบใจอย่างดังจนลืมเรื่องที่ไม่พอใจเมื่อกี้นี้..เพราะรู้ได้ทันที

ว่าเป็นจดหมายของปลัดปักษ์ที่ส่งมาให้พี่สาวของตนอย่างพิสดาร..ไม่แพ้ปลัดเมืองที่ยิง

ธนูผูกจดหมายส่งเข้ามาทางหน้าต่างเช่นกัน....

.....................สายพิณมองหน้าสายใจอย่างระรื่นที่เห็นพี่สาวของตน...แสดงสีหน้า

เบิกบานที่รู้ว่าเป็นจดหมายของคนรัก....สายใจพยายามแย่งจดหมายมาจากสาย

พิณ...แต่นางไม่ให้และยังคงเพ่งพินิจที่จะอ่านจดหมายอย่างยี่ยวนให้พี่สาวตนฟัง

............................"ข้าได้กลับมาที่ฝั่งตะวันตกแล้ว..มีหลายเรื่องที่ข้าพบเจอ

ที่ฝั่งตะวันออกเกี่ยวกับปลัดเมือง" พอสายพิณอ่านถึงคำว่า"ปลัดเมือง" นางก็

หยุดภาษาอ่านที่ยียวนลงทันที...และเปลี่ยนเป็นตั้งใจอ่านอย่างสนใจ...

............................."ข้ายังไม่พร้อมที่จะพบกับท่านเจ้าเมือง..และข้าไม่ได้

กลับไปบ้านเพื่อพบหรือรายงานขุนแสงพ่อของข้า..อีกทั้งข้ายังต้องหลบ ร.ต.ต.

เวียงหัวหน้าตำรวจอีก..ข้าจึงได้อาศัยพักและหลบซ่อนตัวอยู่ที่วัดร้างนอกเมือง"



............................."วัดร้างนอกเมือง" สายพิณอุทานทวนคำ..และมองหน้า

สายใจด้วยรู้สึกว่า "ทั้งปลัดปักษ์และปลัดเมืองช่างเหมือนกันเสียจริง..ทั้งความ

ช่างคิด...และพฤติการณ์ที่ส่งจดหมายพิสดารอย่างเมื่อกี้นี้...อีกทั้งยังเลือกที่จะ

พักผ่อนหลบซ่อนในสถานที่เดียวกันอีก...เพียงแต่ปลัดเมืองมาฤดูฝน..แต่ปลัด

ปักษ์มาฤดูหนาวเท่านั้นเอง"

 

....................สายพิณอ่านจดหมายต่อ

............................"เจ้าได้โปรดออกมาพบข้าพรุ่งนี้เช้า..ข้ามีงานเร่งด่วนที่จะ

ปรึกษาเจ้าและไหว้วานเจ้า...ก่อนที่ข้าจะปรากฎตัวให้เจ้าเมืองและเจ้าหน้าที่ฝั่งตะวัน

ตกได้พบเห็น.....รักและคิดถึงเจ้าเสมอ ปักษ์ หงษา"

....................สายใจเมื่อได้ฟังความในจดหมายจากสายพิณ..นางรู้สึกแปลก

ประหลาดใจด้วยไม่เคยพบเห็นปลัดปักษ์คนรักของตนมีพฤติการณ์แปลก ๆเช่นนี้..สายใจ

รีบคว้าจดหมายจากสายพิณมาอ่านทบทวนทันที...สายใจคิดว่า"จะต้องมีเรื่องที่ร้ายแรงถึง

ขนาดที่ปลัดปักษ์ไม่ยอมออกมาปรากฎตัวเมื่อมาถึงพื้นที่ของตนเอง"....

....................นางมองหน้าสายพิณเหมือนขอความเห็น แต่ก็ให้รู้สึกว่า "สายพิณน้อง

สาวของตนมีสีหน้าไม่ค่อยดีเช่นกัน..ด้วยรู้ว่ามีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นที่ฝั่งตะวันออก" สายใจ

จึงถามสายพิณถึงเรื่องที่ปลัดเมืองมาหาสายพิณ...เมื่อตอนฤดูฝน

............................"ตอนที่ปลัดเมืองมาหาเจ้า..แล้วให้เจ้าเอาหนังสือเกี่ยวกับ

ประวัติศาสตร์ราชวงศ์พม่า ความเกี่ยวพันสยามกับพม่าและข้อตกลงระหว่างอังกฤษกับ

พม่า..เรื่องที่พม่าต้องไม่รุกรานแดนสยาม..เจ้าเอาไปให้เขาอ่าน...แล้วเขาบอกอะไรกับ

เจ้าบ้าง"

............................"ระหว่างอ่านหนังสือข้ารู้สึกว่า ปลัดเมืองตั้งใจอ่านมาก..เขา

บอกว่าเขาต้องการค้นหาบางสิ่งบางอย่าง..บางทีเขาอาจต้องไปพม่า"

............................"ไปพม่าหรือ" สายใจทวนคำ

............................"ใช่..และก่อนที่เขาจะจากไป..เขาได้เขียนจดหมายทิ้งไว้

ให้ข้าบอกว่า...เขามีธุระด่วนต้องกลับไปฝั่งตะวันออก...บางทีเขาอาจจะไปหา

ความหมายของชีวิตเขาที่เมืองพม่า"

............................"พม่าอีกแล้วหรือ...ไหนเจ้าไปเอาจดหมายของปลัดเมือง

มาให้พี่ดูหน่อยซิ"




....................สายพิณรีบเดินไปหยิบจดหมายของเมือง..ที่นางซ่อนไว้ในหนังสือที่ทับ

ลูกธนูดอกกุหลาบไว้..มาให้สายใจอ่านดูทันที

............................."ข้ามีธุระด่วนต้องกลับไปฝั่งตะวันออก..ขอบใจเจ้ามาก..บาง

ทีข้าอาจจะไปหาความหมายของชีวิตข้าที่เมืองพม่า...แหวนปลอกมีดทองคำวงนี้ทำมา

จากเมืองพม่า..เจ้าจงสวมใส่มันไว้เถิด....ข้าจะไม่ลืมสัญญาที่ให้ไว้แก่เจ้า..สะพานข้าม

แม่น้ำน่านถูกสร้างขึ้นเสร็จสิ้นเมื่อไร..เจ้าจงเอาลูกธนูดอกกุหลาบดอกนั้นมาให้ข้า..แล้ว

ข้าจะพาเจ้าไปบนยอดเขาสูงเพื่อสู้กับดวงอาทิตย์กับข้า...หวังว่าเจ้าคงจำแนวคิดบนยอด

เขาสูงที่ข้าแจงให้เจ้าฟังยามเจ้าเมาเหล้าได้นะ....จงรักษาลูกธนูดอกกุหลาบไว้ให้ดี..

เพราะมัน คือ สิ่งแรกที่ข้าให้เจ้า คือ คำมั่นสัญญา"




....................เมื่อสายใจอ่านจดหมายจบ..สิ่งแรก..ที่นางรู้สึกจากจดหมาย

นั้น"เป็นความประทับใจและซึ้งใจนางอย่างเหลือล้น" จดหมายไม่ได้มีความยาว

หรืออธิบายอะไรมากเลย.. "แต่สามารถรับรู้ถึงความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่ของคนเขียนได้

อย่างดี"...นั่นคือ "ความผูกพันของเขากับน้องสาวของนาง คือ คำมั่นสัญญา..ที่

เขาให้น้องสาวนางไว้ที่แสดงออกเป็น คำพูดที่เป็นนามธรรม..และ เครื่องหมายที่

เป็นรูปธรรมได้แก่ "ลูกธนูดอกกุหลาบดอกนั้น"..

.....................เนื้อความในจดหมายชักชวนให้..สายใจรำลึกถึงเขาอีกครั้งตอนที่

เขาพูดกับนางอย่างนอบน้อมลึกซึ้งกินใจ..จนนางรู้สึกเห็นใจจนต้องบอกให้..สาย

พิณน้องสาวของนางไปพบกับเขาในคราวนั้น.."ได้โปรดเทอญแม่นางสายใจ..ข้าจะ

รอสายพิณอยู่ที่นี่จนถึงวันพรุ่ง..หากท่านมีแก่ใจเมตตาต่อข้าที่มาด้วยความตั้งใจจริง..และ

มิได้รู้จักผู้ใดในฝั่งตะวันตก..นอกจากสายพิณและตัวแม่นางที่พอจะช่วยเหลือข้าได้"

.....................สายใจรำลึกถึงปลัดเมืองพลางก็ย้อนกลับมาคิดถึงประโยคที่ปรากฎอยู่

ในจดหมายว่า"แหวนปลอกมีดทองคำวงนี้ทำมาจากเมืองพม่า" นางจึงขอดูแหวนจากสาย

พิณก็รู้สึกว่า "แหวนวงนี้มีน้ำหนักดีและสีทองผุดผ่องบริสุทธิ์..แต่แปลกใจตรงที่ว่า "ปลัด

เมืองไปเอาแหวนวงนี้มาจากไหน..ก็ในเมื่อแหวนวงนี้เดิมทีมันอยู่เมืองพม่า..แล้วมาอยู่กับ

ปลัดเมืองได้เช่นไร"

.....................สายใจคิดว่า "บางทีถ้าให้สายพิณอธิบายอะไรให้ปลัดปักษ์ฟัง..

ปลัดปักษ์คนรักของนาง..อาจคิดบางสิ่งบางอย่างออกได้...ดังนั้นสายใจจึงสั่งกับ

สายพิณให้ไปหาปลัดปักษ์ที่วัดร้างกับนางในวันรุ่งขึ้น....

 

....................ปลัดปักษ์นั่งอยู่บนศาลาพักร้อนที่วัดร้างนอกเมืองในยามเช้า..

เพื่อคอยคนรักของตนอยู่...สักพักก็เห็นม้าสองตัวควบไล่ตามกันมา...เขาจำได้ดีว่าคน

ที่นั่งบนม้าตัวแรก คือ สายพิณ คนน้อง...และตามด้วยสายใจ ผู้พี่คนรักของตน

....................บนศาลาสายพิณได้นำหนังสือวางตรงหน้าปลัดปักษ์..ทำให้ปลัดปักษ์

แปลกใจ...ก่อนที่จะถามไถ่สิ่งใดต่อมา

............................"สายพิณ เจ้าเอาหนังสืออะไรมาให้ข้า"

............................"เจ้าอยากรู้ก็ถามพี่สายใจเอาเองสิ"

....................ปลัดปักษ์หันไปมองหน้าสายใจที่นั่งอยู่ข้างน้องสาว..เพื่อรอคำตอบ

............................"ข้ารู้ว่าท่านเป็นคนช่างคิดช่างอ่าน...และข้ารู้ว่าท่านมีเรื่องไม่

สบายใจอย่างมากจึงมีพฤติกรรมแปลก ๆอยู่"

....................ปลัดปักษ์ตั้งใจฟังคนรักของตนพูดต่ออย่างสงบ...ที่รู้สึกว่า "นางเข้าใจ

อะไรเกี่ยวกับเขาได้ดีจริง"...

............................"ข้ารู้ว่าท่านกำลัง....อ่านความคิดของปลัดเมืองอยู่ แต่ยัง

อ่านเขาไม่ออก...ซึ่งข้ารู้สึกว่า ปลัดเมืองเองก็กำลังคิดอ่านอะไรบางอย่างอยู่ตาม

ที่ข้าได้พบเห็นเขา"

....................ปลัดปักษ์แปลกใจที่สายใจ"ไม่เคยเห็นปลัดเมืองมาก่อน" และไป

พบเห็นปลัดเมืองได้เช่นไร...จึงย้อนถามทันทีก่อนที่สายใจจะอธิบายสิ่งใดต่อ

............................"เจ้าพบเห็นปลัดเมืองได้เช่นไร"

........................"เมื่อท่านอยู่ฝั่งตะวันออก..เขาก็หลบท่านมาอยู่ฝั่งตะวันตก"

.....................ปลัดปักษ์ได้ฟังถึงกับนั่งนิ่งและหัวเราะขึ้นอย่างพอใจ..ใน

พฤติกรรมของปลัดเมือง..แล้วพูดขึ้นมาลอย ๆ กับความคิดของตน

........................."ปลัดเมืองเจ้านี่ยอดเยี่ยมจริง ๆเจ้าคิดได้นะ...พวกข้าไป

ตามหาเจ้าที่ฝั่งตะวันออกแทบพลิกแผ่นดิน...แต่เจ้ากลับมาอยู่ในที่ที่อันตรายยัง

พื้นที่ของข้า..โดยไม่เกรงกลัวเจ้าหน้าที่ฝั่งตะวันตกที่เหลืออยู่จะพบเห็นเลย...เจ้า

นี่มันฉลาดมากจริง ๆ"

.....................สายพิณได้ยินคำชมของปลัดปักษ์ถึงปลัดเมืองเช่นนั้น..จึงหัวเราะ

อย่างทะเล้นแล้วเอ่ยขึ้น

............................"ปลัดเมืองของข้า..ไม่ใช่มาหลบท่านอย่างเดียวนะ..เขา

ยังมานั่งอ่านหนังสือที่กองอยู่ตรงหน้าท่านจนหมด..แถมยังมานั่งตรงที่เดียวกับที่

ท่านนั่งอยู่นั่นแหละ"

....................ปลัดปักษ์ได้ยินถึงกับชะงักและมองไปที่สายใจ..สายใจจึงเอ่ยยืนยัน

............................."ถูกต้องแล้วปลัดเมืองมานั่งอ่านหนังสือที่นี่อย่างสายพิณ

บอก...ท่านกำลังตามอ่านความคิดของเขาอยู่ไม่ใช่หรือ..จะไม่ลองนั่งอ่านหนังสือ

ที่เขาเลือกอ่านเหล่านี้ดูบ้างเล่า"

....................ปลัดปักษ์ได้ยินคำแนะนำของสายใจ..เขาจึงหยุดที่จะถามสิ่งใด

และหันมาเปิดหนังสือดูทันที

............................."ประวัติราชวงศ์พม่า..ความเกี่ยวพันสยามกับพม่า..และ

ข้อตกลงระหว่างอังกฤษกับพม่า..เรื่องที่พม่าต้องไม่รุกรานแดนสยาม"

.....................ปลัดปักษ์เงยหน้าขึ้นมองสายใจและสายพิณ พลางเอ่ยขึ้น

............................."ทำไมมันมีเรื่องราวเกี่ยวกับพม่าทั้งนั้น..เขาอ่านมันทำไม"

............................."มันจะต้องมีเหตุผลที่เขากำลังค้นหาบางสิ่งบางอย่างอยู่

ในหนังสือนี้" สายใจเอ่ยแนะ

............................."ถ้าท่านไม่คิดร้ายต่อปลัดเมือง..ข้าจะบอกบางสิ่ง

บางอย่างแก่ท่านเพื่อเป็นแนวคิด"....สายพิณเอ่ยเป็นเชิงขู่แบบมีเงื่อนไขกับปลัด

ปักษ์...พลางจ้องหน้าปลัดปักษ์อย่างจริงจัง......จนปลัดปักษ์ต้องเอ่ยเงื่อนไขโต้

กลับทันที

............................."ถ้าข้าไม่คิดจะช่วยเขา...ข้าก็คงไม่ต้องมาค้นหาเดิน

ตามความคิดของเขา...ว่าเขาคิดอะไรอยู่หรอก...เจ้าเองก็ยังไม่รู้ว่า ..มันเกิดอะไร

ขึ้นที่ฝั่งตะวันออก....เขาคิดเขาทำอะไรอย่างที่ข้าเองก็ดักทางเขาไม่ถูก...ข้าจึง

ต้องกลับมาหาสิ่งที่เขาคิดและสิ่งที่เขาทำ...เพื่อเป็นแนวทางให้ข้าตามความคิด

เขาได้ถูก...ข้าจะได้หาทางช่วยเหลือ..หรือ..ป้องกัน..หรือ...ขัดขวางไม่ให้เขา

กระทำ"

............................"ท่านกำลังจะบอกอะไรข้า..เรื่องฝั่งตะวันออกเกี่ยวกับ

ปลัดปักษ์" สายพิณย้อนถามโดยมีสายใจซึ่งนั่งอยู่ด้วยรอฟังคำตอบ

....................ปลัดปักษ์ครุ่นคิดอย่างชั่งใจว่าควรบอกดีไหม และในที่สุด

............................"กองกำลังพม่าบุกเข้ามาในเขตเมืองน่านฝั่งตะวันออก"

........................."หา" สองพี่น้องอุทานออกมาพร้อมกัน

 

........................"แล้วท่านทำไมไม่รีบไปรายงานท่านพ่อ" สายพิณเอ่ยเตือน

.....................ปลัดปักษ์มองหน้าสองพี่น้องที่กำลังตกใจอยู่ก่อนอธิบาย

............................."เจ้าสองคนฟังข้าให้ดีนะ...หน้าที่ของข้าต้องรายงานท่านเจ้า

เมืองถึงเรื่องนี้...แต่เพราะมีเหตุผลบางอย่างที่ข้ายังไม่อาจรายงานได้ในทันที...หากข้า

อยากทำเช่นนั้นข้าคงไม่มาหลบซ่อนตัวอยู่ที่นี่...กองกำลังพม่าบุกเข้ามาในเขตแดนฝั่ง

ตะวันออกมันต้องมีอะไรที่เกี่ยวข้องกับปลัดเมือง....เจ้าไม่สงสัยเลยหรือว่า..ทำไมเขาถึง

เอาหนังสือเกี่ยวกับพม่ามาอ่านอย่างเอาเป็นเอาตาย"

.....................สองพี่น้องนั่งนิ่งอย่างตั้งใจฟัง..ปลัดปักษ์จึงเอ่ยต่อ

..........................."ข้าอยากรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่และจะทำอะไรต่อไปอย่างที่

สายใจบอกนั่นแหละว่าข้ากำลังอ่านความคิดของปลัดเมืองอยู่...การอ่านความคิดของเขา

มันยากมาก..เพราะเขาเป็นคนทำอะไรที่เกินกว่าใครจะคาดคิด..ทั้งฉับไว..โลดโผนบ้า

ระห่ำ..ทะนงตน..และเจ้าปัญญาอย่างเลอเลิศเกินกว่าใครจะตามทัน..ดังนั้น ข้าจึงต้อง

หันมาศึกษาตัวเขาในอดีตเพื่อจะอ่านเขาในปัจจุบันและในอนาคต

............................กองกำลังพม่ามีราว 300 กว่าคน ส่วนปลัดปักษ์มีเพียง

80 กว่าคน..เขายังสามารถที่จะรบกับพวกนั้นด้วยไหวพริบของเขา และฆ่าพวก

นั้นตายไปไม่ใช่น้อย..

............................ขุนทัพพ่อของเขาและพรรคพวกตกอยู่ในวงล้อมของกอง

กำลังพม่า..เขาก็ท้าดวลธนูกับยอดฝีมือในกองกำลังพม่าและช่วยขุนทัพกับพวก

ออกมาได้อย่างไม่น่าเชื่อที่เขาจะทำได้...ข้ายอมรับในฝีมือและปัญญาพร้อมความ

บ้าระห่ำโลดโผนของเขา....ข้าจึงคิดที่จะอ่านความคิดของเขาให้ออกก่อนที่ข้าจะ

ตัดสินใจ...."เลือกทาง"....."



....................คำว่า "เลือกทาง"ของปลัดปักษ์ที่เขาเอ่ยเป็นปริศนาก็คือ"เลือกที่

จะทำตามหน้าที่หรือหลักการ"หรือ "เลือกที่จะทำตามหลักเหตุผลของสถานการณ์

โดยไม่คำนึงถึงหลักการ..แต่ก็อยู่ในกรอบของหน้าที่"..อย่างที่เขาและปลัดเมือง

เคยถกเถียงกันมาหลังจากที่เมืองต่อสู้กับกองกำลังพม่า.........เพราะปลัดเมืองได้

เลือกทางก่อนหน้าปลัดปักษ์แล้ว คือ"เลือกที่จะทำตามหลักเหตุผลของสถานการณ์

โดยไม่คำนึงถึงหลักการแต่ก็อยู่ในกรอบของหน้าที่".................แต่ปลัดปักษ์อยู่

ระหว่าง"การตัดสินใจเลือกทาง"



....................ความแตกต่างของนักคิดนักปรัชญาของ ปลัดเมือง กับ ปลัดปักษ์ แตก

ต่างกันอย่างมาก....

....................ปลัดเมืองนั้น จะถือเอาเหตุผลตามความเหมาะสมและความฉับไวใน

การตัดสินใจเป็นหลัก....

....................ส่วนปลัดปักษ์ เขาเป็นคนถือ ความละเอียดรอบคอบและชอบศึกษาหา

เหตุผล และคำนวณความถูกต้องเป็นหลักก่อนที่จะตัดสินใจเลือกทาง..ด้วยความเพียร

พยายามสมกับได้ชื่อว่า "บุรุษหนึ่งฉลาดยิ่งเพียรเป็นเลิศ"

....................(แนวทางของบุรุษทั้งสอง..เป็นแนวทางที่เราสามารถเลือกนำมาใช้ได้

ทั้งสองอย่างในโลกแห่งปัจจุบันโดยไม่ผิดตามความคิดของผู้เขียน...สุดแต่ใครจะเลือกใช้

อย่างใดตามแต่สถานการณ์และเหตุผล....)

....................แต่ตอนนี้มาดูความฉลาดของตัวเอกอีกคนหนึ่งที่เป็นนักคิดที่ชื่อ..

"ปลัดปักษ์"ต่อว่า.."เขามีวิธีคิดและวิธีการอย่างไรในการอ่านความคิดของปลัด

เมือง ผู้ที่ผู้เขียนได้ให้สมญานามว่า "บุรุษหนึ่งเลิศปัญญาหาญกล้าสู้ดวงอาทิตย์"

แต่ในเรื่องนี้เขาคือ "บุรุษผู้สู้กับดวงอาทิตย์" หรือ "บุรุษสุริยคราส" หรือ "บุรุษดาวราหู"

..ซึ่งเป็นลูกของแม่น้ำน่าน...

 

....................สายพิณและสายใจนั่งฟังปลัดปักษ์เล่าเรื่องและแสดงความเห็น

เกี่ยวกับ..ปลัดเมือง..อย่างสนใจและรู้สึกทึ่งในตัวปลัดเมืองอย่างยิ่ง...เพราะรู้ว่า

"เขาเป็นคนบ้าบิ่นโลดโผนที่ทำอะไรคิดอะไรอย่างโลดโผน..แต่ไม่เคยคิดมาก่อน

ว่า..เขาสามารถที่จะเป็น "แม่ทัพน้อย ๆ" ที่นำทัพเพียง 80 กว่าคนออกทำศึก

สงครามกับกองกำลังพม่าคู่ต่อสู้ในอดีตของสยามมาตั้งแต่กรุงศรีอยุธยาที่มีราว

300 กว่าคนได้"

.....................สายใจหันมามองหน้าสายพิณอย่างช้า ๆ เพื่อสังเกตดูความรู้สึกของ

น้องสาว...สายพิณคิดว่าคำพูดของปลัดปักษ์ "ว่าที่พี่เขยของตน"น่าจะพูดออกมา

จากความรู้สึกที่แท้จริงว่า "เขาจะช่วยเหลือปลัดเมือง"...สายพิณจึงหยิบเอา

จดหมายที่ปลัดเมืองเขียนถึงนาง..ก่อนที่จะจากนางไปยื่นส่งให้ปลัดปักษ์แล้วจึง

เอ่ยขึ้น

............................"ฟังที่ท่านเล่าเรื่องมาความรู้สึกของข้าคิดว่า..ปลัดเมือง

ต้องเดินทางไปเมืองพม่าอย่างแน่นอน..หลังจากที่เขาไปจากข้าและก่อนที่เขาจะ

ทำการต่อสู้กับกองกำลังพม่า"

....................ปลัดปักษ์มองหน้าสายพิณที่แสดงความเห็น ก่อนเปิดจดหมาย

ออกอ่าน

............................"ข้ามีธุระด่วนต้องกลับไปฝั่งตะวันออก..ขอบใจเจ้ามอก บางที

ข้าอาจจะไปหาความหมายของชีวิตข้าที่เมืองพม่า..แหวนปลอกมีดทองคำวงนี้ทำมาจาก

เมืองพม่า..เจ้าจงสวมใส่มันไว้เถิด..ข้าจะไม่ลืมสัญญาที่ให้ไว้แก่เจ้า..สะพานข้ามแม่น้ำ

น่านถูกสร้างขึ้นเสร็จสิ้นเมื่อไร.งเจ้าจงเอาลูกธนูดอกกุหลาบดอกนั้นมาให้ข้า..แล้วข้าจะ

พาเจ้าไปบนยอดเขาสูงเพื่อสู้กับดวงอาทิตย์กับข้า

............................หวังว่าเจ้าคงจำแนวคิดบนยอดเขาสูงที่ข้าแจงให้เจ้าฟังยามเจ้า

เมาเหล้าได้นะ...จงรักษาลูกธนูดอกกุหลาบไว้ให้ดี เพราะมันคือ สิ่งแรกที่ข้าให้เจ้า คือ คำ

มั่นสัญญา"

....................ปลัดปักษ์อ่านจดหมายของเมืองก็คิดไตร่ตรองดู..เขารู้สึกว่า "สายพิณ

กับปลัดเมืองมีอะไรที่น่าจะผูกพันกัน"...ปลัดปักษ์พิจารณาดูข้อความแรก..จดหมายของ

ปลัดเมืองบ่งบอกถึง"ความแน่นอนอยู่ที่จะไปฝั่งตะวันออก..ด้วยมีธุระด่วน" และ มี

ข้อความที่สองที่บ่งบอกถึงความไม่แน่นอนคือ "บางทีข้าอาจจะไปหาความหมายของ

ชีวิตข้าที่เมืองพม่า"

....................ปลัดปักษ์นั่งไล่ความคิดไตร่ตรองพฤติกรรมของเมือง..ด้วยพฤติกรรม

ของเขาครั้งหนึ่ง "ในช่วงเวลาที่ปลัดปักษ์พบปลัดเมืองตอนที่ปลัดปักษ์ปลอมเป็นคนเลี้ยง

วัว...เขาเห็นตอนที่ปลัดเมืองนอนในท่านั่งพิงต้นไม้โดยที่เข่าขวาตั้งชันขึ้นเอาเท้าขวา

เหยียบพื้นดิน..และขาซ้ายเหยียดยาวขนานพื้นดิน..อันเป็นท่านอนที่เหมือนคนที่ฝืนตัวเอง

ไม่อยากจะหลับแต่ต้องหลับไปเพราะความง่วงและอ่อนเพลีย นั่นคือ "ลักษณะของความ

ไม่แน่นอน"...

.....................ปลัดปักษ์จึงเอาพฤติกรรมลักษณะของ"ความไม่แน่นอน"ของปลัด

เมืองมาเปรียบเทียบกับข้อความในจดหมายทั้งสองประโยคว่า..ปลัดเมือง"จะเลือกกลับฝั่ง

ตะวันออก" หรือ "จะเลือกไปหาความหมายของชีวิตที่พม่า"

.....................ปลัดปักษ์มีความรู้สึกว่า "ปลัดเมืองหากมีเรื่องค้างคาใจแล้ว..เขาจะ

ต้องเลือกที่จะสะสางก่อนเป็นอันดับแรก" และคำว่า "บางที"ที่อยู่หน้าตัวเลือกที่สองคือ

"คำที่ไม่แน่นอน"....ดังนั้น ปลัดปักษ์จึงคิดเช่นเดียวกับสายพิณว่า.."ปลัดเมืองจะ

ต้องไปพม่า"..ซึ่งเขาอ่านความคิดของปลัดเมืองได้ถูกต้องสถานการณ์หนึ่งแล้ว..

.....................แล้ว "ความหมายของชีวิตเขาที่เมืองพม่า"มันคืออะไร..ปลัด

ปักษ์คิดอย่างไม่ปล่อยวาง"แหวนปลอกมีดทองคำที่สายพิณสวมใส่อยู่ที่นิ้วนาง

ข้างซ้าย" ปลัดปักษ์ชำเรืองมอง...ด้วยประโยคในจดหมายอธิบายว่า"ทำจาก

เมืองพม่า" ...เขาคิดว่า "ปลัดเมืองเอาแหวนวงนี้มาได้อย่างไร"..แต่ก่อนที่ปลัด

ปักษ์จะคิดสิ่งใดต่อ..เขาถามสายพิณว่า

.........................."แนวคิดบนยอดเขาสูงที่ปลัดเมืองบอกเจ้าคือถ้อยคำใด"

....................คำถามนี้ทำให้สายใจซึ่งสงสัยและอยากรู้ตั้งแต่ตอนเปิดอ่าน

จดหมายครั้งแรก..หันกลับมามองสายพิณน้องสาวของตน...เพื่อรอฟังเช่นเดียว

กับปลัดปักษ์...ด้วยปลัดปักษ์คิดว่า "สิ่งที่สายพิณเอ่ยอาจนำพาเขาตามหาความ

คิดเมืองจนพบ...และนำพาตัวเขาเองไปสู่ทางเลือกที่ถูกต้อง"...

 

.....................สายพิณจึงพูดแนวคิดของปลัดเมืองดังกล่าวให้ทั้งสองฟังอย่างตั้งใจ

............................"การครอบครองยึดถืออะไรด้วยมือมันช่างได้น้อยสิ่งนัก

เหมือนกับที่ข้าถือได้เพียงขวดใบนี้....แต่การครอบครองยึดถืออะไรด้วยสายตาข้า

สามารถครอบครองมันได้เท่าที่สายตาของข้าจะมองไปได้ไกลแสนไกลโดยไม่ต้อง

แย่งชิงกับผู้ใด"

....................หลังจากฟังถ้อยคำดังกล่าว..ปลัดปักษ์และสายใจถึงกับทึ่งและนิ่ง

อึ้งด้วยเห็นความจริงตามแนวคิดของปลัดเมือง

....................ปลัดปักษ์แหงนมองขึ้นฟ้าแล้วรำพึงรำพันอย่างแผ่วเบา กับความเห็น

ของถ้อยคำที่เป็นแนวคิดของปลัดเมือง

............................"เขาช่างมองโลกได้กว้างไกลและถูกต้อง..อีกทั้งมองและ

คิดได้ไกลกว่าข้านัก"

....................ปลัดปักษ์หันกลับมาจ้องสายพิณแล้วเอ่ยถาม

............................"ขวดแก้วใบนั้นเป็นขวดรูปทรงมะม่วงเจ้าเคยจับต้องใช่

ไหม...ข้าอยากถามเจ้าตอนที่เจ้าจับมัน มันเป็นขวดแก้วเช่นใด"

............................"ข้ารู้สึกว่ามันค่อนข้างมีน้ำหนักกว่าขวดธรรมดา..แล้ว

รู้สึกว่าเวลาที่ข้าดื่มเหล้าที่อยู่ในขวดนั้นเหมือนน้ำเหล้าจะไหลออกมาสองช่อง

ทาง...ท่านถามทำไมหรือ"

............................."ข้ารู้สึกว่าจะต้องมีอะไรเกี่ยวกับขวดแก้วทรงมะม่วงใบ

นั้น...เพราะว่ากองกำลังพม่าต้องการมันจากปลัดเมืองมาก.......ถึงกับดวลธนู

ประลองยุทธกันเพื่อขวดใบนั้นทีเดียว"

............................."แล้วท่านเห็นเหตุการณ์ตอนที่เขาดวลธนูกันไหม"

............................."ข้าเห็นมากับตาทั้งสองข้างของข้าเลย..มันคือการดวล

ธนูที่สุดยอดบนแผ่นดินสยาม..ข้าไม่รู้ว่าปลัดเมืองไปฝึกการยิงธนูมาจากไหน...

ตอนที่เขายิงธนูให้ข้าดูตอนข้าปลอมเป็นคนเลี้ยงวัว..เขายิงธนูไม่ได้เรื่องเอาเสีย

เลย......แต่เพียงไม่กี่เดือนเขาเหมือนจอมขมังธนู..ฝีมือของเขาและความบ้าระห่ำ

ของเขากับฝ่ายตรงข้าม...ข้าดูแล้วคงไม่มีผู้ใดเทียบพวกเขาทั้งคู่ได้เลย"

.....................หลังจากพูดคุยกันอีกไม่นานสายใจและสายพิณได้กลับไป...โดยปลัด

ปักษ์บอกให้สายใจบอกกัมพูให้คัดลอกแผนที่เมืองน่านฝั่งตะวันออกที่ส่งเจ้าเมืองไปแล้ว..

ให้นำมาให้เขา

.....................ปลัดปักษ์ได้อ่านหนังสือที่สายพิณนำมาให้อ่าน...และคิดอะไรบางสิ่ง

บางอย่างอย่างขมักเขม้น...เขาเปิดหนังสือที่เมืองเคยอ่านและคิดตาม...เขาพบหนังสือ

หน้าหนึ่งที่ถูกพับไว้ที่มุมและพบรอยยับ...เหมือนกับการเปิดอ่านดูในหน้านี้อย่าง

หลายครั้ง..."มันจะต้องมีเรื่องอะไรเกี่ยวกับปลัดเมือง..เขาจึงพิจารณาหนังสือหน้า

นั้นอย่างพินิจพิจารณา".....

 

....................ยามเย็นกัมพูควบม้ามาพบปลัดปักษ์ที่วัดร้าง.......ตามที่สายใจ

บอกโดยนำแผนที่เมืองน่านฝั่งตะวันออก...ที่ตนเองคัดลอกติดตัวมาด้วย

....................ปลัดปักษ์กางแผนที่ออกดู..เขารู้สึกชื่นชมกัมพูที่ทำแผนที่ตามคำสั่ง

ของเขาค่อนข้างละเอียด...ปลัดปักษ์บอกกัมพูว่า "มีกองกำลังพม่าบุกเข้ามาในเขตแดน

ฝั่งตะวันออก..และเอหม่องหัวหน้ากองกำลังพม่าเป็นคนฆ่าบุญมี"....ปลัดปักษ์กำชับกัมพู

ว่า "ห้ามนำเรื่องนี้เปิดเผยต่อผู้ใด....และห้ามบอกผู้ใดโดยเฉพาะเจ้าเมืองน่านว่า ....เขา

กลับมาฝั่งตะวันตกแล้ว"

.....................ปลัดปักษ์มองดูแผนที่ตำแหน่งเขตชายแดนที่ติดกับเมืองลาว..เขา

พิจารณาดูพื้นที่ที่มีทั้งเทือกเขาและพื้นที่ราบ..อีกทั้งป่าไม้..เขาคิดอะไรบางอย่างออกได้

อย่างหนึ่ง

......................ต่อมาปลัดปักษ์ได้พิจารณาดูตำแหน่งบ้านของขุนทัพและที่ดินที่ปลูก

บ้าน..โดยเฉพาะตำแหน่งสวนผลไม้และต้นไม้ต่าง ๆ บริเวณหลังบ้านขุนทัพ..เขาคิดว่า

"เขาควรไปสังเกตการณ์อะไรบางอย่างที่บ้านขุนทัพโดยหลบซ่อนตัวที่สวนผลไม้แห่งนี้"

......................ปลัดปักษ์คิดว่า "พวกเจ้าหน้าที่ฝั่งตะวันออก ยังต้องสาละวนอยู่กับ

การขับไล่กองกำลังพม่าอย่างแน่นอน...ปลัดปักษ์คาใจตรงที่ทำไมพวกเจ้าหน้าที่ฝั่งตะวัน

ออกไม่ยอมขอกำลังจากเจ้าหน้าที่ฝั่งตะวันตกเลย..ทั้งที่รู้ว่ากองกำลังพม่ามากขนาดนั้น..

พวกเขาไม่สามารถขับไล่ออกไปได้ง่าย ๆ อย่างแน่นอน..

......................ปลัดปักษ์นัดแนะกับกัมพูว่า .."เที่ยงคืนนี้เขาจะออกเดินทางไป

สังเกตการณ์ที่บ้านขุนทัพ..โดยให้กัมพูไปกับเขาด้วย...ส่วนปลัดปักษ์จะกลับไป

สอบถามอะไรบ่งอย่างกับขุนแสงพ่อของเขาในช่วงหัวค่ำ"..จากที่เขาคาใจหนังสือ

เล่มนั้นในหน้าที่มีรอยพับและยับ..........เหมือนการที่ปลัดเมืองเปิดอ่านดูซ้ำแล้ว

ซ้ำอีก....

 

....................ตอนหัวค่ำคืนนั้น..ปลัดปักษ์ลัดเลาะหลบซ่อนตัวกลับเข้าบ้าน..และ

ถามขุนแสงพ่อของเขาทันทีก่อนที่จะเอ่ยสิ่งใดต่อไป

............................."พ่อ..พ่อเคยพบกับแม่สายฝนของปลัดเมืองไหม"

............................."เจ้าถามทำไม"

............................."ข้าอยากรู้ว่า ขุนทัพไปพบรักและแต่งงานกับแม่ปลัด

เมืองได้อย่างไร"

............................."เขาพบกันที่เมืองเชียงราย ตอนที่ขุนทัพไปประจำด่าน

แม่สายชายแดนสยามกับพม่า"

............................."แม่ของเมืองมีกิริยาลักษณะท่าทางเช่นไร"

............................."นางเป็นหญิงงามดูสง่า..กิริยาวาจาเรียบร้อย..แววตา

สวยงามและมีอำนาจ เดินองอาจเหมือนชายชาตรี..นางไม่ผิดกับลักษณะของปลัด

เมืองลูกของนางเท่าใดนักหรอก"



....................ปลัดปักษ์ไม่ได้บอกสิ่งใดกับขุนแสงนอกจากกำชับว่า "อย่าบอกผู้ใดว่า

เขากลับมาฝั่งตะวันตกแล้ว.."....

....................ปลัดปักษ์ควบม้ากลับมาที่วัดร้างตอนเที่ยงคืนยังจุดนัดพบกับกัมพู..

แล้วทั้งคู่ก็หลบซ่อนตัวนำแพข้าแม่น้ำน่านไปยังฝั่งตะวันออกทันที

....................ปลัดปักษ์และกัมพูขี่ม้าเดินลัดเลาะไปยังสวนหลังบ้านของขุนทัพ..เขา

ผูกม้าไว้กับต้นไม้ใหญ่..และเดินลัดเลาะไปสังเกตการณ์ที่ศาลาที่ทำงานของพวกเจ้าหน้าที่

ฝั่งตะวันออก....

....................กัมพูเหลือบมองไปเห็นเจ้าหน้าที่ที่เป็นยามคนหนึ่ง..ซึ่งกำลังเหม่อมองดู

ท้องฟ้า...เบื้องหน้ายามนั้นมีคบไฟส่องสว่างนวล ๆ ปะทะใบหน้ายามนั้น......มันช่างเป็น

บรรยากาศยามหนาวที่โรแมนติกอะไรเช่นนั้น....คนที่กัมพูเห็นไม่ใช่ใครอื่น..เขาคือ

"ผู้ชายหน้าสวยของกัมพู" ก็คือ "มุกผู้หญิงในร่างผู้ชายนั่นเอง" เนื่องจากกัมพูมีใจ

ชอบมุกอยู่แล้ว....จึงหยุดมองดูนิ่ง.......ทำให้ปลัดปักษ์ต้องรีบสกิดให้กัมพูขยับตามไป

สังเกตการณ์จุดอื่นต่อ...

............................."ไปได้หรือยัง..เจ้ามองอะไรเจ้ายามคนนั้นจังเลย"

............................."ข้ากำลังมองดูอารมณ์ของเจ้ายามคนนั้นว่า..ที่มันเหม่อมองดู

ท้องฟ้ามันกำลังคิดอะไรของมันอยู่"

............................."แล้วเจ้าดูมันอยู่อย่างนี้เจ้าจะรู้ได้อย่างไร..เจ้ารู้จักมันหรือ"

............................."ปลัดมองดูให้ชัด ๆ สิ..ว่ามันคือใคร"

....................ปลัดเพ่งตามองก็รู้ว่า "ยามคนนั้นคือ มุกคนที่ส่งจดหมายของเจ้าเมือง

เพื่อมีคำสั่งให้เขากลับฝั่งตะวันตก..มาให้เขาและหัวหน้าตำรวจ...ซึ่งหลังจากนั้นเขาก็ได้

สกดรอยตามมุกไปจนพบพวกของขุนทัพ"..ปลัดปักษ์จึงเอ่ยขึ้น

.............................."เจ้ามุกนั่นเอง..แล้วเจ้ามาสนใจอะไรมันจังเลย"

.............................."ปลัดไม่สังเกตหรือว่า มันคือ ผู้ชายหน้าสวย"

............................."ก็ถูกของเจ้า..แต่เจ้าอย่าบอกนะว่าเจ้าแอบชอบผู้ชายด้วยกัน"

.............................."บ้าน่า..ปลัด...มันเป็นผู้หญิงต่างหาก"

..............................."หา"..........ปลัดปักษ์อุทานแล้วเอ่ยถามกัมพูต่อ

..............................."แล้วเจ้าไปรู้ว่ามุกมันเป็นหญิงได้อย่างไร"

..............................."ก็ข้าเคยกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับมันตอนที่มันชกต่อยข้า..

รู้สึกว่าเนื้อตัวมันนุ่มนิ่มเหมือนกับผู้หญิง..แล้วบังเอิญหน้าของข้าไปชนกับผ้ารัด

อกของมันจึงรู้ว่าใช่เลย"

....................ปลัดปักษ์ยิ้มอย่างอารมณ์ดีที่ฟังกัมพูเล่าเรื่องอย่างมีความสุข..แล้วจึง

เอ่ยถาม

............................"แสดงว่าเจ้าแอบชอบเจ้ามุก...แต่เพราะมันแต่งตัวเป็นผู้ชาย..

เจ้าเลยไม่แน่ใจว่า..มันจะชอบคนรักที่เป็นผู้หญิงหรือผู้ชายใช่ไหม"

....................กัมพูอ้าปากค้าง..มองหน้าปลัดปักษ์ที่..."เดาใจตนเองได้อย่างถูก

ต้อง" พลางเอ่ยตอบ

............................."แหม...ปลัดช่างรู้ใจข้าจริง"

............................."ข้าว่าพอได้แล้ว..รีบไปทางด้านโน้นเถอะ" ปลัดปักษ์หัน

มาสั่งกัมพูเสียงเข้ม...

 

.....................อีกฝากหนึ่งเป็นสวนผลไม้ที่มีเนื้อที่มาก..เป็นที่ฝังศพของเยยุ่น

บิดาของที่หม่องและอันยา..คนที่ตะละแม่ส่งมาส่งข่าวให้กับขุนทัพและถูกเอหม่อง

สังหาร..ปลัดเมืองได้นำศพกลับมา..และขุนทัพได้ฝังศพเขาไว้ในสวนพร้อมกับ

เขียนป้ายสดุดีเยยุ่นไว้บนหลุมฝังศพว่า "เยยุ่นผู้ซื้อสัตย์"

.....................ปลัดปักษ์และกัมพูหลบซ่อนลัดเลาะเข้ามาในพื้นที่สวน..อันเป็นที่ฝัง

ศพของเยยุ่น....ปลัดปักษ์จุดไฟส่องดูพบป้ายเหนือหลุมศพและได้อ่านตัวหนังสือบนป้ายก็

ให้รู้ว่าเป็นชื่อของ"ชาวพม่า"....ปลัดปักษ์สงสัยทันที"ทำไมศพชาวพม่าจึงมาแอบฝังอยู่

ในที่นี้ได้"......ปลัดปักษ์และกัมพูจึงได้ไปหาจอบเสียมที่เพิงบริเวณที่เก็บเครื่องมือทำสวน

ของขุนทัพเพื่อนำมาขุดหลุมดูศพ...

............................"ปลัดจะขุดศพนี้ขึ้นมาดูจริง ๆ หรือ" กัมพูถามอย่างไม่แน่ใจ

ปนกริยาที่แสดงการคัดค้านไม่อยากให้ขุดศพ

............................"ถ้าเจ้าไม่ขุดมันขึ้นมาดู เจ้าจะสืบเรื่องราวได้อย่างไร"

............................"ปลัดจะสืบเรื่องอะไรกันแน่"

............................"ข้าอยากรู้อะไรบางอย่างที่ควรรู้..เพื่อการตัดสินใจอะไร

บางอย่าง..เจ้าอย่าถามให้มากเรื่องเลยลงมือขุดเถอะ"

.....................แล้วทั้งปลัดปักษ์กับกัมพูก็ลงมือใช้จอบและเสียมขุดศพของเยยุ่น..ซึ่ง

อยู่ภายในโลงขึ้นมาจากหลุม...และงัดฝาโลงออกดู....กลิ่นซากศพลอยปะทะจมูก

กัมพูถึงกับเบนหน้าหนี...ซึ่งผิดกับปลัดปักษ์ได้ใช้ไฟส่องดูโดยไม่มีท่าทีรังเกลียด

เหมือนกับเขาต้องการตรวจดูอะไรบางอย่าง..พลางเอ่ยขึ้นบอกกับกัมพู

............................"ศพเจ้าพม่านี้เน่าและแห้งมานาน........เขาน่าจะตายมา

ประมาณในช่วงกลางฤดูร้อนที่ผ่านมา..ไม่ใช่ศพที่ฝังเป็นแรมปี...เขาถูกยิงตาย..

และน่าจะตายก่อนบุญมีตายได้ไม่นานเท่าไร"

............................"แสดงว่าพวกพม่าได้เข้ามาในเขตฝั่งตะวันออกในช่วง

กลางฤดูร้อน"

............................"ใช่ ..ข้าคิดว่าพม่าคนนี้ไม่ใช่ศัตรูของขุนทัพและปลัด

เมือง..ไม่เช่นนั้นคงไม่มีการฝังศพเขาอย่างดีและเขียนป้ายสดุดีไว้ที่นี่"

............................"ปลัดคิดว่า..เจ้าพม่าคนนี้เข้ามาทำไม"

............................"ถ้าข้าคาดการณ์ไม่ผิด...และลำดับเหตุการณ์ได้ถูกต้อง

ตามหนังสือเล่มนั้นที่ปลัดเมืองอ่าน...และจากจดหมายที่เขียนถึงสายพิณ..พม่า

คนนี้ต้องเป็นคนที่นำข่าวคราวบางอย่างมาบอกแก่ขุนทัพ"

....................ปลัดปักษ์เริ่มคิดบางสิ่งบางอย่างออกอย่างชัดเจนขึ้น..จึงได้บอก

กัมพูฝังศพไว้ตามเดิม..และเดินทางกลับไปฝั่งตะวันตก....

 

.....................ยามเช้าปลัดปักษ์พร้อมด้วยกัมพูแต่งตัวอย่างงามสง่ามาที่จวน

เจ้าเมืองน่าน...เพื่อขอพบเจ้าเมือง..เจ้าหน้าที่เข้าไปรายงานเจ้าเมืองน่าน..เจ้า

เมืองอนุญาตทันที...ปลัดปักษ์จึงบอกให้กัมพูรออยู่ข้างนอกก่อน..

.....................ปลัดปักษ์พบเจ้าเมืองน่านจึงเอ่ยรายงานทันที

............................."ใต้เท้าขอรับ..ข้าน้อยมารายงานเหตุการณ์บางอย่างเพื่อ

ปรึกษาใต้เท้า..และขออภัยที่ขัดคำสั่งไม่ยอมกลับมาพร้อมกับร.ต.ต.เวียงหัวหน้าตำรวจ"

............................."ข้าเข้าใจว่าเจ้าเป็นคนมีเหตุผล..และถ้าเจ้าลงได้แคลงใจ

อะไรบางอย่างแล้ว..ก็จะวุ่นวายอยู่กับมันไม่จบสิ้น..ข้าจึงไม่อยากถือสาเจ้าเพราะเรื่องขัด

คำสั่งของข้า..ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกของเจ้า"

............................."ขอรับใต้เท้า...ใต้เท้ากล่าวถูกต้อง" ปลัดปักษ์ยอมรับอย่าง

สดุดีแล้วเอ่ยต่อ............"ใต้เท้าขอรับ...เจ้ามุกเจ้าหน้าที่ฝั่งตะวันออกรายงานใต้เท้า

ว่า..ฝั่งตะวันออกมีโจรป่าบุกรุกเข้ามา..แล้วพวกขุนทัพกับปลัดเมือง..กำลังหาทางกำจัด

หรือขับไล่อยู่นั้น....ข้าน้อยได้สืบเรื่องราวบางอย่างค่อนข้างกระจ่างชัด...แต่อยากให้ใต้

เท้ารับรู้เพียงผู้เดียว..เพื่อให้ใต้เท้าพิจารณาตัดสินใจว่าจะทำเช่นไรต่อไปขอรับ"

.............................."เรื่องราวมันเป็นอย่างไรหรือ"

.............................."มีกองกำลังพม่ากลุ่มหนึ่งบุกรุกเข้ามาในแผ่นดินสยาม

ที่เมืองน่านฝั่งตะวันออก...พวกมันเดินทางลัดเลาะมาทางฝั่งประเทศลาว..แล้วเข้า

มายังชายแดนของเรานะขอรับ"

.....................คำพูดของปลัดปักษ์ทำให้เจ้าเมืองน่านสงบนิ่ง..แต่รู้สึกได้ถึง

ความเคลื่อนไหวภายในจิตใจของท่านเจ้าเมือง..โดยที่ท่านลดสายตาจากที่มอง

ปลัดปักษ์อยู่แล้วมองลงบนโต๊ะทำงาน...พร้อมกับรอยย่นบนหน้าผากของท่านเจ้า

เมืองมีอาการขยับเขยื้อน...อันแสดงว่าท่านเจ้าเมืองกำลังขบคิดบางสิ่ง

บางอย่างอย่างหนัก....

....................เจ้าเมืองน่านเงยหน้าขึ้นสบตากับปลัดปักษ์แล้วเอ่ยต่อ

............................."เจ้ารายงานต่อไปสิ"

............................."ขอรับใต้เท้า...มีบางสิ่งบางอย่างที่พวกมันต้องการจาก

ปลัดเมือง...เป็นขวดแก้วใบหนึ่งรูปทรงคล้ายผลมะม่วง..พวกมันต้องการชิงกลับ

ไปเมืองพม่า"

.............................."ทำไมหรือ...และขวดใบนั้นมีความสำคัญอย่างไร"

.............................."ข้าน้อยคิดว่า..ไม่เพียงแต่ขวดเท่านั้น..พวกมันยัง

หมายเอาชีวิตปลัดเมืองด้วย"

....................เจ้าเมืองมองหน้าปลัดปักษ์ตาไม่กระพริบเหมือนเร่งให้ปลัดปักษ์

พูดต่อ..

.............................."ข้าน้อยทราบมาว่า..ปลัดเมืองเคยข้ามมาที่ฝั่งตะวันตก

และขอให้คุณหนูสายพิณหาหนังสือเกี่ยวกับประวัติราชวงศ์พม่า..ความเกี่ยวพัน

ระหว่างสยามกับพม่า..และข้อตกลงของอังกฤษกับพม่าที่ห้ามพม่ารุกรายแดน

สยาม............ข้าน้อยได้อ่านหนังสือเหล่านั้นเพื่อเดินตามหาความคิดของเขา

ว่า..เขากำลังคิดอะไรอยู่และจะกระทำสิ่งใด...ก็พบว่ามีหนังสือหน้าหนึ่งที่มีรอยยับ

เหมือนกับเขาพยายามอ่านแล้วอ่านอีก..เพื่อทำความเข้าใจกับตัวหนังสือหน้านั้น"

 

............................"หนังสือหน้านั้นมีข้อความอะไรสำคัญหรือ"

............................"หนังสือนั้นบอกว่า........หลังจากที่พระเจ้าจักกายแมง

สวรรคตไปแล้ว..สาวน้อยนางหนึ่งที่อยู่ลุ่มน้ำสาละวินเคยถูกถวายตัวไปเป็นนาง

สนมของเจ้าชายพระองค์หนึ่งที่สืบเชื้อสายมาจากพระเจ้าจักกายแมง..ซึ่งไม่ใช่

เชื้อสายของไทยใหญ่ฝ่ายพระเจ้าสีปอกษัตริย์องค์สุดท้าย......เหตุที่พระเจ้าสีปอ

ของราชวงศ์ไทยใหญ่ได้ครองราชย์ก็เพราะอังกฤษต่อต้านมิให้เชื้อสายพม่าโดย

ตรงขึ้นครองราชย์...ทั้งนี้เพื่อต้องการให้พม่าแตกกันรวมตัวกันไม่ติด..ทำให้ไม่มี

กองกำลังรบเพื่อให้คืนสู่อิสรภาพจากอังกฤษ พวกข้าราชบริพารต่างก็แย่งชิงกัน

เป็นใหญ่ ..ผู้ใดเข้ากับฝ่ายอังกฤษได้จะได้เติบใหญ่

...........................ราชธิดาพระองค์เล็กผู้เลอโฉมอยู่ในวัย 15 พรรษา ผู้ที่เกิด

จากสายน้อยแห่งลุ่มน้ำสาละวินกับองค์ชายน้อยผู้เป็นพระนัดดา(หลาน)ของพระ

เจ้าจักกายแมง ในปี พ.ศ.2437 ..ได้ถูกราชบุตรต่างมารดาองค์โตนำพาหลบหนี

จากราชวังกลับคืนสู่ถิ่นแดนของพระมารดาลุ่มน้ำสาละวิน........."ราชาวดี" คือ

"พระนามของพระนาง"..."

............................"แล้วเจ้าคิดว่าอย่างไร ที่เกี่ยวกับเขา"

............................"หลังจากที่เขาอ่านหนังสือเหล่านี้เสร็จสิ้น........เขาเขียน

จดหมายบอกคุณหนูสายพิณว่า..บางทีเขาอาจจะไปหาความหมายชีวิตของเขาที่

เมืองพม่า"




....................ปลัดปักษ์หยุดถอนหายใจ..พร้อมกับลดสายตาที่สบตากับท่าน

เจ้าเมืองลงเล็กน้อย....แล้วจึงเหลือบตาขึ้นจ้องมองท่านเจ้าเมืองอีกครั้งพร้อม

รายงานต่อ...

............................"ข้าน้อยคิดว่า ปลัดเมืองเป็นลูกชายของพระนางราชาวดี

แห่งลุ่มน้ำสาละวิน"




....................สิ้นคำพูดของปลัดปักษ์.."เจ้าเมืองน่านหยุดนิ่งอย่างไม่ไหวติง"..

เหมือนกับมีอะไรบางสิ่งบางอย่าง.......เข้าไปกระแทกหัวใจของเจ้าเมืองน่านให้

ช็อคชั่วขณะ

....................เจ้าเมืองน่านพยายามรวบรวมสติให้กลับคืนมา..แล้วเอ่ยถาม

ความเห็นของปลัดปักษ์เพื่อหยุดเรื่องเล่าไว้ชั่วขณะ

............................"เจ้ากำลังหมายความว่า..สายฝนภริยาของขุนทัพที่เข้า

เรือนกันที่ชายแดนแม่สาย คือ พระนางราชาวดีหรือ"

............................"ใช่ขอรับ...พระนางใช่ชื่อไทยว่า "สายฝน" และพระนาง

ได้กลับไปรวบรวมกำลังคนที่ลุ่มน้ำสาละวินเพื่อต่อสู้กับ......กองกำลังพม่าอีกฝ่าย

หนึ่ง...และกองกำลังอังกฤษอีกฝ่ายหนึ่ง..........เรื่องราวทั้งหมดพิสูจน์ให้เห็นว่า

ขุนทัพกับพวกเขาตอนอยู่ชายแดนแม่สาย..........กระทำผิดหน้าที่ตั้งแต่อยู่ด่าน

แม่สาย...คือ ไม่ยอมผลักดันขับไล่นางที่อพยพหนีภัยมาที่ชายแดนของเรากลับ

ไป......แต่ยังรับนางไว้และอยู่กินกับนางฉันสามีภริยา.......จนเกิดบุตรชาย คือ

ปลัดเมือง..

............................ดังนั้น พวกเขาจึงต้องปกปิดเรื่องกองกำลังพม่าบุกรุกเข้า

มาในเมืองน่านฝั่งตะวันออก..เพราะมันเป็นเหตุการณ์ที่สามารถสืบสาวเรื่องราวไป

ยังความผิดของขุนทัพและทหารที่อยู่ด่านแม่สายในอดีตได้....

............................ข้าน้อยคิดว่า ..ปลัดเมืองเพิ่งจะรู้ว่า แม่ของเขา คือ พระ

นางราชาวดี เป็นชาวพม่า..เมื่อมีคนพม่าคนหนึ่งที่ชื่อ "เยยุ่น" พยายามมาส่งข่าว

พวกเขาเมื่อช่วงกลางฤดูร้อนที่ผ่านมา......ข้าน้อยไปพบหลุมศพของเยยุ่นในสวน

บ้านของขุนทัพ......

............................และข้าน้อยคิดว่าบุญมีติดตามหากัมพูที่ฝั่งตะวันออกไป

พบพวกกองกำลังพม่าโดยบังเอิญ...พวกนั้นต้องการปิดปากเขาไว้เพื่อไม่ให้มา

แจ้งข่าวบอกพวกเรา..จึงฆ่าบุญมีเสีย.....

.............................ปลัดเมืองต้องการค้นหาตนเองว่า เขาคือใคร....จึงให้คุณ

หนูสายพิณค้นหาหนังสือเกี่ยวกับพม่ามาให้อ่าน.....และเขาคงจะเดินทางไปลุ่มน้ำ

สาละวินและรู้เรื่องราวบางอย่างแล้ว.......เขาจึงกลับมาและต่อสู้กับกองกำลังพม่า

โดยไม่ยอมพึ่งกำลังจากฝั่งเรา........แต่เขาไปขอความช่วยเหลือจากชาวเขาเผ่า

ต่าง ๆ มาช่วยรบกับกองกำลังพม่า"

............................"แล้วเจ้าคิดจะทำเช่นไร"

............................"เดิมทีข้าน้อยคิดจะทำตามหลักการของหน้าที่......ขอให้

ท่านเจ้าเมืองรายงานไปยังเมืองหลวง...เฉพาะเรื่องกองกำลังพม่าบุกรุกเมืองน่าน

ตามหน้าที่..และให้เมืองหลวงแจ้งไปยังฑูตอังกฤษถึงการละเมิดสัญญาของพม่าที่

รุกรานแดนเรา..หใองกฤษมาจัดการกับเมืองขึ้นของเขาเอง.....

.............................แต่ข้าน้อยเปลี่ยนใจจะขอจัดการเรื่องนี้เอง..เพราะหามี

การสืบสาวราวเรื่องว่า กองกำลังพม่าบุกรุกมาเพราะเหตุใด..ต้องมีผลกระทบไป

ยังขุนทัพและปลัดเมืองแน่นอน...ทั้งนี้เพื่อให้ใต้เท้าได้มีเวลาพิจารณาตัดสินใจว่า

"จะช่วยเหลือขุนทัพกับปลัดเมืองหรือไม่"..."

............................"การกระทำของเจ้า เจ้าเป็นคนเลือกให้ข้าแล้วไม่ใช่หรือ"

............................"หามิได้ขอรับ...ข้าน้อยเพียงแต่รอเวลาทำการบางอย่าง

...แต่อยากขอให้ใต้เท้ามีหนังสือเรียกปลัดเมืองให้มาช่วยราชการที่ฝั่ง...........

ตะวันตกชั่วคราวแทนข้าน้อย...และมีคำสั่งให้ข้าน้อยไปช่วยราชการที่ฝั่งตะวัน

ออกแทนปลัดเมืองนะขอรับ"

............................."ทำไมข้าต้องทำเช่นนั้น..แล้วเจ้าจะจัดการอย่างไร"

............................."เพราะกองกำลังพม่าต้องการตัวปลัดเมืองและขวดใบ

นั้น....เราต้องซ่อนตัวปลัดเมืองไว้ที่ฝั่งนี้.......ส่วนฝั่งตะวันออกข้าน้อยขอศึกษา

แผนที่ของกัมพูให้ละเอียดเพื่อจำดำเนินการ......แล้วข้าน้อยจะรายงานให้ใต้เท้า

ทราบภายหลัง"

....................เจ้าเมืองน่านนั่งขบคิดหลังจากได้เขียนหนังสือสั่งการตามคำแนะ

นำของปลัดปักษ์ ...ส่งมอบให้ปลัดปักษ์รีบไปแจ้งยังปลัดเมือง.........เจ้าเมืองน่าน

ขบคิดว่า...... "เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่เหลือเกินมีผลกระทบหลายอย่าง...หากขุนทัพ

ได้แจ้งความผิดที่ตนเองก่อไว้..และยอมรับผิด..เขากับทหารที่อยู่ด่านแม่สาย..คง

ต้องรับโทษอย่างหนัก..........และในส่วนของเจ้าเมืองน่านอาจต้องมีความผิด.....

ที่ไม่รายงานเรื่องราวให้เมืองหลวงทราบ......"

 

.....................ปลัดปักษ์เร่งเดินทางไปพบปลัดเมืองยังฝั่งตะวันออก...เพื่อนำ

หนังสือของเจ้าเมืองน่านไปส่ง.........เพื่อให้ปลัดเมืองเดินทางไปช่วยราชการที่

ฝั่งตะวันตก....

.....................ปลัดปักษ์ได้พากัมพูไปด้วยและได้แวะแจ้งข่าวแก่ขุนทัพว่า...."เจ้า

เมืองน่านมีคำสั่งให้ปลัดเมืองไปช่วยราชการที่ฝั่งตะวันตกแทนเขา...ส่วนเขาได้รับคำสั่ง

ให้มาช่วยราชการที่ฝั่งตะวันออกแทนปลัดเมือง".....ปลัดปักษ์ได้ให้กัมพูรออยู่ทึ่ทำการฝั่ง

ตะวันออกบ้านขุนทัพ.....เพื่อรอรับปลัดเมือง......พร้อมทั้งให้กัมพูกลับไปเป็นผู้ช่วยปลัด

เมืองที่ฝั่งตะวันตก....

.....................ปลัดปักษ์คาดการณ์ตำแหน่งที่ปลัดเมืองตรวจตราอยู่จนพบ...เขาจึง

นำหนังสือแจ้งคำสั่งของเจ้าเมืองน่านที่ให้ปลัดเมืองไปช่วยราชการฝั่งตะวันตกทันทีที่รับ

หนังสือ ปลัดเมืองจึงเอ่ยกับปลัดปักษ์ว่า

......................."ข้ารู้ว่าเจ้าอยากจะลองปัญญาแก้ปัญหากับเจ้าพวกบุกรุกนี้"

......................."เจ้าพูดถูก ข้าคิดว่าข้ามีทาง"

......................."ข้าคิดว่าเจ้าคงเลือกทาง..ไม่ต่างจากข้านัก"

......................."เพราะมีบางสิ่งบางอย่างที่ข้าต้องเลือกตามเจ้า..และข้าเองก็

เห็นใจที่เจ้าต้องแบกอะไรหลายอย่างไว้"

.....................เมืองยกขวดแก้วขึ้นดื่มเหล้า..แล้วจึงเอ่ย

............................"เจ้ามีวิธีจัดการเจ้าพวกนั้นอย่างไร"

............................"ข้าจะไม่ใช้วิธีบุกขับไล่มันเช่นเจ้า..แต่ข้าจะใช้วิธีตั้งรับ"

............................"ตั้งรับอย่างไร"

............................"ข้าคิดว่ากองกำลังพม่า....มันจะไม่บุกเข้ามาเป็นกอง

กำลังจำนวนมาก..มันจะต้องแบ่งคนเป็นจำนวนน้อยแยกย้ายกันทำงาน...เพื่อ

สอดแทรกเข้ามาถึงตัวเจ้าเพื่อชิงขวดใบนั้น.....ดังนั้น ความสำคัญอยู่ที่เจ้าจะต้อง

ข้ามฝากไปอยู่ฝั่งตะวันตกโดยเร็ว.......

.............................ส่วนข้าจะกลับไปนำกองกำลังตำรวจและเจ้าหน้าที่ฝั่ง

ตะวันออกและฝั่งตะวันตกแยกย้ายกันตั้งด่านสกัดเป็นแนวยาวหน้ากระดาน...ห่าง

กันด่านละ 100 เมตร โดยที่ด่านที่ข้าตั้งไว้จะอยู่ทางทิศตะวันออกห่างจากหมู่บ้าน

ราว 3 กิโลเมตร......ส่วนระหว่างด่านที่ห่างกัน..ข้าจะให้เจ้าหน้าที่เดินยามตรวจ

ตราตลอด..เพื่อสกัดกั้นไม่ให้พวกมันแทรกแซงเข้าหมู่บ้านได้...และเมื่อพบพวก

มันเมื่อไรเราจะจับมันไว้..แต่ถ้ามันไม่ยอมก็จำเป็นต้องฆ่าทิ้ง..จนกว่าพวกมันจะ

ล่าถอยกลับไป"

....................เมืองสงบนิ่งและมองหน้าปลัดปักษ์...ก็เห็นแววตาที่จริงจังและ

พร้อมจะทุ่มเทเพื่องานนี้...เขาจึงหันหลังให้ปลัดปักษ์และชักม้าเดินจากไปช้า ๆ

....................ปลัดปักษ์จึงตะโกนตามหลังไปว่า

............................"กัมพูมันรอเจ้าอยู่ที่บ้านขุนทัพแล้ว จงพามันกลับไป

ด้วย"...



....................ปลัดเมืองถือคำสั่งของเจ้าเมืองน่านที่ปลัดปักษ์นำมาให้เดินทางไปหา

กัมพูที่บ้านขุนทัพอันเป็นที่ทำการของเจ้าหน้าที่ฝั่งตะวันออก...ปลัดเมืองได้สั่งเจ้าหน้าที่

ตะวันออก..ให้เชื่อฟังและแผนการณ์ของปลัดปักษ์อย่างเคร่งครัด...ก่อนเดินทางเขาได้

บอกแก่ขุนทัพว่า...ปลัดปักษ์เป็นนักคิดที่ฉลาดและรอบคอบอาจแก้สถานการณ์ได้

 

.......ตอนที่ 64 วิถีชีวิตฝั่งตะวันตกของแม่น้ำน่าน.....


.....................ปลัดเมืองเดินทางข้ามฟากไปยังฝั่งตะวันตกพร้อมกัมพูและเข้า

หาเจ้าเมืองน่านทันทีในช่วงเย็นของวันนั้น...เจ้าเมืองน่านมองดูเขาด้วยความ

เมตตาแล้วจึงเอ่ยขึ้น

............................"มาแล้วหรือ..เจ้าคงหนักใจไม่น้อย"

............................"ขอรับใต้เท้า"

............................"เจ้าจงอยู่ทำงานที่นี่สักระยะหนึ่งก่อน ปล่อยให้ปลัดปักษ์เขา

แก้สถานการณ์ดูบ้าง"

............................"ทำไมใต้เท้าจึงไม่รายงานเรื่องราวที่เกิดขึ้นไปเมืองหลวง

เสียเลยละขอรับ"

............................"ข้าต้องทราบความเป็นมาโดยละเอียดก่อน..บางที่การ

รายงานไปเช่นนั้นอาจกระทบถึงพ่อของเจ้าและตัวเจ้าเอง"

....................เมืองลดสายตาลงต่ำ..แล้วมองสบตากับเจ้าเมืองพลางเอ่ยขึ้น

............................"ข้าน้อยปิดบังบางสิ่งบางอย่างต่อใต้เท้า"

............................"เรื่องนั้น..ถ้าเจ้ายังไม่พร้อมที่จะเปิดเผยก็จงเก็บมันเอา

ไว้เถิด"

............................"ขอรับใต้เท้า"

............................"ข้าจะให้คนจัดที่พักให้แก่เจ้า"

.....................เจ้าเมืองให้คนใช้จัดเรือนรับรองซึ่งอยู่ห่างจากจวนเจ้าเมืองประมาณ

100 เมตรซึ่งใกล้กับที่พักของกัมพู..ดังนั้น การเรียกหากัมพูเพื่อใช้งานจึงเป็นเรื่องไม่ยาก

สำหรับปลัดเมือง.....

 

.....................รุ่งเช้า..สายพิณควบม้ามาหาปลัดเมืองที่บ้านพัก ..โดยทราบจากเจ้า

เมืองน่านว่า "ปลัดเมืองได้มาช่วยราชการแทนปลัดปักษ์ซึ่งไปทำหน้าที่อยู่ฝั่งตะวันออก"

.....................เมืองนั่งบนหลังม้า...โดยมีกัมพูนั่งบนหลังม้าอยู่เคียงข้างเช่นกัน..เขา

มีสีหน้าแจ่มใสเบิกบาน......คงเพราะสิ่งแวดล้อมใหม่ ๆ ที่เขาได้รับรู้ไม่เหมือนกับฝั่งตะวัน

ออกที่ต้องแบกภาระหนักหลายอย่าง.....

............................."ปลัดเมือง..เจ้ากำลังจะออกไปไหน" เสียงสายพิณส่ง

เสียงอยู่ด้านหลัง...จนผู้ถูกเรียกต้องหันกลับพร้อมกับแย้มยิ้มอย่างดีใจ

............................."ข้ากำลังจะไปตรวจตราดูท้องที่ที่ข้าต้องรับผิดชอบแทนปลัด

ปักษ์...กับกัมพู"

............................."ข้าไปด้วย" สายพิณพูดด้วยสีหน้าระรื่น

............."คุณหนูจะไปทำไม..ที่ข้าจะพาปลัดเมืองไปคือที่ต้มเหล้าป่า" กัมพูแย้ง

............................."ต้มเหล้าป่าหรือ" สายพิณทวนคำ

............................."ใช่..ข้าอยากชิมรสชาดของเหล้าฝั่งตะวันตก..และใส่ขวดแก้ว

ไว้กินแก้อยาก" เมืองตอบรับยืนยันคำพูดของกัมพู

............................."ดี..ข้ากำลังอยากกินเหล้ากับเจ้าอยู่พอดี..กัมพูนำทาง

ได้แล้ว"

.....................กัมพูมองหน้าสายพิณแล้วทำท่าแปลกใจ..ที่ไม่เคยรับรู้มาก่อนว่า สาย

พิณดื่มเหล้าเป็น..พลางเอ่ยถาม..."คุณหนูไปหัดดื่มเหล้ามาแต่ไหนครับ"

............................."ฮะ ฮ่า..ถามนายใหม่ของเจ้าดูซิ" สายพิณพูดพร้อม

กับชำเรืองไปที่เมือง...กัมพูมองตามก็เห็นรอยยิ้มของปลัดเมืองพร้อมกับการเอ่ย

............................."เจ้ามันคออ่อน..กินเป็นแต่เหล้าผสมน้ำผึ้งที่มันมีรส

หวาน..แต่ถ้าเจ้าดื่มเหล้าที่กัมพูจะพาข้าไป..เจ้ากลับบ้านไม่ถูกแน่"

.............................."ปลัดเมือง..เจ้าอย่าดูถูกคนอย่างข้านะ..นำทางไปได้

แล้ว" สายพิณเถียงอย่างอารมณ์ดี

.....................กัมพูควบม้านำหน้าโดยมีปลัดเมืองและสายพิณตามหลัง...มุ่งหน้าไป

ทางทิศตะวันตกของเมืองน่าน..ซึ่งผ่านทุ่งนาอันเขียวขจีพร้อมกับป่าใหญ่ที่ดูร่มรื่น..ดูแล้ว

ไม่แตกต่างจากพื้นที่ฝั่งตะวันออกมากนักตามความคิดของปลัดเมือง....

......................กัมพูนำทางมาถึงบ้านหลังหนึ่งเป็นบ้านทรงไทยโบราณใต้ถุนสูง..มี

ลานหน้าบ้านพร้อมต้นไม้ใหญ่และแคร่ไม้ไผ่ใต้ต้นไม้ใหญ่นั้น....

......................"ลุงทำ"ซึ่งเป็นเจ้าของบ้านวัยเดียวกับขุนทัพ..เห็นหน้าคนนำหน้าก็

ร้องเรียกทันที............."เจ้ากัมพู..เอ็งหายหน้าหายตาไปไหนมาว่ะ"

............................"ข้าไปอยู่ฝั่งตะวันออก..ทำงานให้ปลัดปักษ์น่ะ"

............................"แล้วปลัดปักษ์ ไม่มาด้วยหรือ..แล้วเจ้าพาใครมา"

............................"ปลัดเมืองเจ้าหน้าที่ฝั่งตะวันออก..เขามาทำหน้าที่แทนปลัด

ปักษ์..กับคุณหนูสายพิณบุตรสาวคนเล็กของท่านเจ้าเมืองน่ะลุง"

....................กัมพูและผู้ติดตามลงจากหลังม้า.แล้วเดินตรงมาหาลุงทำ.พร้อมเอ่ยขึ้น

............................."ฉันมาขอไอ้ยังว่าน่ะลุง"

............................."ฮะฮ่า..ข้านึกแล้ว คนกินเหล้าดุ อย่างเจ้ามันอดเหล้าไม่ได้

หรอก..เพราะเอ็งไม่ใช่ปลัดปักษ์ที่ไม่ยอมแตะมันเลย"

.............................."ปลัดปักษ์ไม่ยอมดื่มมันสักนิดเลยหรือลุง" เมืองถามทวนคำ

.............................."ถูกต้องแล้ว...เพราะส่วนใหญ่เขาจะมาในหน้าที่และไม่มีวัน

เมาเหล้าเด็ดขาด"

.............................."แต่ข้าทำงานขาดเหล้าไม่ได้..จึงให้กัมพูพามาหาลุงนี่แหละ"

.............................."ได้เลยปลัด..เดี๋ยวข้าจะเอามาให้"

.....................ระหว่างที่ลุงทำกับกัมพูเดินไปเอาไหเหล้าที่หมักเอาไว้...สายพิณมอง

ไปที่ขวดแก้วที่เมืองสะพายอยู่...แล้วหันมองหน้าปลัดเมืองพร้อมกับรอยยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น

.............................."ขอเหล้าหวาน ๆ ในขวดนั้นให้ข้าดื่มหน่อยได้ไหม"

.............................."มันหมดไปนานแล้ว"

.............................."ข้าไม่เชื่อหรอก ส่งมาให้ข้าดูก่อน" สายพิณพูดพร้อมกับ

เอื้อมมือไปจับขวดแก้วที่อยู่กับปลัดเมือง....เมืองหัวเราะก่อนถอดสายสะพายขวดแก้วให้

สายพิณอย่างง่ายดาย...ทำให้สายพิณปลื้มใจหัวเราะร่วนแล้วเอ่ยขึ้น

..............................."เจ้านี่ใจง่ายกับข้าจัง..ที่พวกพม่าขอจากเจ้า เจ้าหวง

แหน..ถึงกับท้าดวลธนูกันสะท้านแผ่นดินเลย"

..............................."กับเจ้าที่น่ารักและแสนดี..ข้าไม่มีอะไรต้องหวงแหน"

..............................."โอโห..เจ้าพูดได้ไพเราะระรื่นหูข้ามาก" สายพิณพูด

โต้ตอบ...แต่ใบหน้ากลับแดงด้วยความเขินอาย

..............................."เจ้าทำเป็นพูดดีไปเถอะ..แต่วันนี้ถ้าเจ้าเมาหลับขณะ

ฝนตก..ข้าไม่อุ้มเจ้าหนีฝนแน่"

..............................."ฤดูหนาว...ฝนไม่มีวันตก"

.....................สายพิณพูดจบก็ยกขวดแก้วขึ้นดื่ม..ก็ให้รู้สึกว่า"มันคือน้ำเปล่าแต่เป็น

น้ำที่มีรส"...จึงเอ่ยถาม

..............................."นี่มันน้ำนี่นา..แต่ทำไมมันจึงมีรสชาดชุ่มคออย่างนี้"

..............................."ก็ข้าบอกเจ้าแล้วว่าเหล้าหวาน ๆ ของเจ้ามันหมดไป

แล้ว...น้ำที่เจ้าดื่มมันคือน้ำจากแม่น้ำสาละวิน แล้วเจ้าควรดื่มมันแค่ช่องเดียว"

..............................."อย่าบอกนะ..ว่าแม่น้ำสาละวินที่กั้นพรมแดนสยามกับ

พม่า"

..............................."เจ้าพูดถูกแล้ว"

..............................."แสดงว่าเจ้าไปพม่ามาจริง ๆ หรือ"

..............................."ใช่"

..............................."แล้วเจ้ารู้ความหมายของชีวิตเจ้าที่เมืองพม่าหรือยัง"

..............................."ข้ารู้แล้ว"

..............................."บอกข้าหน่อย..มันเป็นอย่างไร"

..............................."ข้าขอเก็บไว้ที่ใจก่อน...หากสะพานข้ามแม่น้ำนานถูก

สร้างเสร็จเมื่อไร........ ตอนที่เราขึ้นภูเขาสูงเพื่อไปสู้กับดวงอาทิตย์ด้วยกัน..ข้าจะ

บอกเจ้าเอง"

..............................."ก็ได้ แต่ข้าขอถามอีกหน่อย"

..............................."เรื่องอะไร"

..............................."ก็ขวดแก้วของเจ้า...มันทำไมมีสองช่อง"

..............................."มันเป็นขวดแก้วของแม่ข้าเอง..ช่องหนึ่งแม่ข้าไว้ใส่

เหล้า...อีกช่องหนึ่งไว้ใส่น้ำจากแม่น้ำสาละวิน..ข้าไปพม่าครั้งนี้ต้องการให้ขวด

แก้วมันทำหน้าที่บรรจุน้ำสาละวินและเหล้าเหมือนเดิม"

..............................."แปลกจริง ๆ" สายพิณอุทานเบา ๆ

.....................เป็นจังหวะพอดีกับลุงทำและกัมพูถือไหเหล้ามาคนละสองไหมา

วางไว้ที่แคร่.........สักพักใหญ่ไก่ย่างที่"เจ้าแดง"ลูกลุงทำย่างอยู่ตามคำสั่งของ

ลุงทำก็เสร็จ...เจ้าแดงจึงนำมาให้เป็นกับแกล้ม.....

 

.....................ปลัดเมืองยกให้เหล้าเทใส่กะลาแล้วดื่มอย่างกระหายจนหมด..ซึ่งไม่

ต่างจากกัมพูที่อดอยากมานานก็กระดกเหล้าในกะลาจนหมดเช่นกัน...และต่างก็เทไหเหล้า

ใส่กะลาอีก....ลุงทำนั่งอยู่ข้าง ๆนั่งยิ้มกริ่มมองดูอย่างอารมณ์ดีในฐานะเจ้าภาพ..

.....................สายพิณเห็นเจ้าเหล้ารสข่มที่ไม่หวานเหมือนเคยดื่ม..ก็ให้รู้สึกข่มในคอ

แต่ก็ฝืนดื่มกินด้วยถือทิฐิที่เคยบอกว่าตนดื่มได้....พอดื่มติดต่อกันไปได้สีกพัก..สายพิณก็

ให้รู้สึกเมาลิ้นพันกัน...แต่ไม่เอ่ยคำใดออกมา...นอกจากนั่งมองนายใหม่กับลูกน้องที่แข่ง

กันดื่มเหล้ากัน...และเหมือนนายใหม่กับลูกน้องคู่นี้จะเริ่มสนิทสนมกันมากขึ้น..

............................"ปา...ลาด..ปา..ลาดว่า ปาลาดปักษ์จะ..แก้..ไข..งานฝั่งตา..

วาน..ออก..สำเร็จไหม" กัมพูลากเสียงยาวด้วยความเมา..โดยมีสายพิณเอียงหูคอยฟ้ง

ในขณะที่ความเมาทำให้คอนางเริ่มตก

............................."ก่อนข้าจากมา..ดูเขามั่นใจ" เมืองซึ่งเป็นเซียนเหล้าตั้งแต่

เด็กยังคงไม่เมามาก

............................."ข้า...ก็.มั่นจาย..เพราะ..ปา ..ลาดปักษ์.....เจ้าความ..คิด

ช.อ..บ...แก้ส..ถา..นาการณ์"

............................."ข้าดูก็เป็นเช่นนั้น"

............................."ปา..ลาดปักษ์..ถ้าคิด.อารายไม่ออก...ก็จะ...เพียรคิด......

อ ..ย่าง นั้น..ไม่.ยอม ทำ..อ..าร..าย"

........................"เขามีจุดอ่อนที่ถ้าขบปัญหาไม่แตก..เขาจะไม่มีความมั่นใจเลย"

............................."ถูก...ต้อง" สายพิณฟังเสียงกัมพูและเมืองที่เอ่ยถึง

"ว่าที่พี่เขย"ตรงนี้ถูกต้อง...จึงเริ่มส่งเสียงบ้าง...ทำให้เมืองและกัมพูหันไปมอง...

........................"พูดได้แล้วหรือ..เห็นเมาจนคอพับ"

.............................."ข้าเพียง..แต่..อ..ยาก..เป็น..ผู้...ฟังที่ดี..แต่..เห็น..พวก

เจ้า..พูด..ถึงปา..ลาดปักษ์..ได้ถูกต้อ...ง..ข้า..จึง..อ...ยากแจมบ้าง"

........................"ปลัดปักษ์..แจ้งมา..ยังท่าน.เจ้าเมือง..ขอให้..ส่งกำลังตำรวจและ

เจ้าหน้าที่..ที่ฝั่งตะวันตก..ไป.ช่วย...ที่..ฝั่งตะวัน..ออก..จำนวนมาก....ถ้า..ขาด..กำลัง

คนให้..เกณฑ์..หนุ่มฉ...กรรจ์..ไปร่วม..ด้วย" กัมพูพยายามตั้งสติพูดให้เป็นงาน

........................"ที่ปลัดปักษ์เกณฑ์เจ้าหน้าที่ไปตั้งด่าน มันช่วยได้ส่วนหนึ่ง..แต่

เมื่อพวกพม่ามาพบด่าน..พวกมันก็ต้องหาทางแก้ปัญหาที่พวกเราตั้งรับมันอยู่ดี...เพราะ

ฉะนั้นการตั้งด่าน...ช่วยเหลือพวกเราได้เพียงระยะหนึ่งเท่านั่น" เมืองอธิบายสิ่งที่ตนคิด

........................."แล้วเจ้าคิดอย่างไรกับปัญหานี้" สายพิณรวบรวมสติข่มความเมา

ตั้งใจย้อนถาม

.........................."ข้าอยากกลับไปดูสถานการณ์"

.........................."ไม่ได้หรอก..เจ้าต้องอยู่กับกัมพู ..โดยมีข้าอยู่เคียงข้าง"

.........................."หมายความว่า..เจ้าจะตระเวณไปกับข้าด้วยหรือ"

.........................."ถูกต้อง..เพราะเจ้าเคยหนีจากข้าไปครั้งหนึ่งโดยไม่รอพบข้าเลย"

สายพิณเอ่ยอย่างน้อยใจ

.........................."เด็กโง่เอ๋ย...ไปกับข้ามีแต่ความลำบาก...แต่เจ้าอยู่เป็นคุณหนูที่

บ้านเจ้ามีแต่ความสะบายใจ"

.........................."ใครบอกเจ้า..ข้าอยู่กับเจ้า..ข้ามีความสุขมากกว่านั่งจับเจ่าอยู่ใน

บ้าน"

.........................."เจ้าเมามากแล้วสายพิณ..ในหัวจึงคิดเรื่องกลับตาลปัตร..ถ้าพี่

สาวเจ้ารู้ว่าเจ้าคิดอย่างนี้...นางคงอบรมเจ้าอีกนาน"

.........................."ปลัด..กับ..คุณหนู..พอกันได้หรือยัง" กัมพูเห็นทั้งสองโต้เถียง

กันทำให้ตนเองข่มความเมาพูดห้ามปรามให้หยุด

..........................."พี่สาวข้าคงอบรมข้าอีกไม่นานหรอก" สายพิณไม่ฟังคำปราม

ของกัมพู

..........................."ทำไม"

..........................."ก็นางคงแต่งงานไปอยู่กับปลัดปักษ์"

..........................."หมายความว่าพี่สาวเจ้าเป็นคนรักของปลัดปักษ์หรือ"

เมืองทำท่าตกใจ

..........................."เจ้าทำท่าตกใจ..อย่าบอกนะว่าเจ้าแอบรักพี่สาวข้า"

..........................."ข้าเพียงแต่ศรัทธาในตัวพี่สาวเจ้า..ซึ่งดูความคิดของนาง

เป็นผู้ใหญ่มากทั้งกิริยาวาจาก็เรียบร้อย..แถมยังเป็นคุณหนูแสนสวยอีกต่างหาก"

.....................สายพิณมองค้อนด้วยไม่พอใจคำชมพี่สาวตน..ด้วยมีความรู้สึก

หึงพี่สาวตนอยู่..พลางเอ่ยอย่างประชด

..........................."เจ้าศรัทธาพี่สาวข้าได้..แต่ห้ามรักนางเด็ดขาด..เพราะ

เจ้าต้องรักข้าคนเดียวเท่านั้น"

.....................สายพิณเอ่ยอย่างไม่แคร์คนรอบข้าง..ทำเอาลุงทำและกัมพูมอง

หน้ากันแล้วยิ้มกริ่ม..ด้วยรู้ได้ทันทีว่า "สายพิณนั้นมีใจให้ปลัดเมือง"




......................ใกล้ตะวันพลบค่ำอากาศเริ่มหนาวขึ้น.....เมืองอุ้มสายพิณซึ่งเมา

หลับไหล...ด้วยหลังโต้เถียงกับเมือง...นางก็เริ่มดื่มเหล้าอย่างหนักเพื่อดับความ

วุ่นวายใจจนเมาพับหลับไป...และนำมาอุ้มขึ้นม้าสีนิลนั่งข้างหน้าตนและให้กัมพู

ควบม้าเยาะๆจูงม้าเปล่าสายพิณวิ่งเยาะตาม

.......................กัมพูควบม้ามาข้าง ๆพลางมองหน้าปลัดเมือง......และมองสายพิณ

ซึ่งคอพับอ่อนนอนซบอกของปลัดเมืองด้วยฤทธิ์เหล้าป่า....และกลับมามองหน้าปลัด

เมืองพลางส่ายหน้าอย่างช้า ๆ แล้วเอ่ยขึ้น

.............................."ข้าล่ะ..หนักใจแทนปลัดจริง ๆ"

.............................."กับเด็กน้อยที่ถูกตามใจ..ก็เป็นอย่างนี้แหละกัมพู"

.............................."ข้าคาดการณ์ว่าถึงจวนเจ้าเมืองเมื่อไร..ปลัดคงต้องอุ้มคุณ

หนูเข้าบ้านแน่"

..............................."ก็คงเป็นเช่นนั้น..แต่ถ้าพบคุณหนูสายใจเมื่อไร ข้าไม่รู้จะ

ตอบคำถามนางอย่างไร"

..............................."ข้าตอบแทนปลัดเองก็ได้"

.....................ลมหนาวพัดผ่านปะทะเข้ามา..ทำให้รู้สึกหนาวปลัดเมืองใช้ผ้า

ห่มตัวสายพิณไว้อย่างทะนุถนอม และลดความเร็วของม้าลงอีก...