พระโพธิสัตว์พญาช้างนาฬาคิรี(ธนปาล)พระพุทธเจ้าในอนาคต

.....................สายล้มตัวลงนอนบนแคร่ใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าบ้านนะจา..ซึ่งอยู่ไม่

ไกลจากบ้านจาโอนัก..พลางนั่งคิดถึงสิ่งที่เขาควรทำในยามบ่ายขณะนี้ว่า "เขาจะตามหา

กัมพูซึ่งเป็นโจทย์ข้อแรกของเขาต่อไปไหม...ในเมื่อสถานการณ์ตอนนี้มีเรื่องให้ขบคิดยิ่ง

กว่าการตามหากัมพู คือ พวกชาวเขาเผ่าต่าง ๆ มาร่วมกันฝึกปรืออาวุธที่เผ่ามูเซอเพราะ

เหตุใด.....เขาน่าจะสังเกตการณ์เพื่อกลับไปรายงานขุนทัพ"

....................ในขณะที่สายกำลังขบคิดอยู่นี้ นะจาเองก็ลอบสังเกตสายอยู่อย่าง

เงียบ ๆ พร้อมกับคิดถึงคำพูดของเมืองที่พูดคุยกับนางในคืนนั้นว่า.."ข้าเชื่อว่า

ต้องมีสหายของข้าบางคนจะต้องขึ้นมาตามข้าถึงดอยแห่งนี้ หากเขามาเจ้าจง

บอกว่า..ให้เขากลับไปรอที่บ้านขุนทัพพ่อข้า..และไม่ต้องบอกเขาว่าข้าไปไหน"

.....................สายบอกกับนะจาว่า "เขามาจากหมู่บ้านริมแม่น้ำน่านฝั่งตะวันออก"

ซึ่งถิ่นนั้น คือ ที่อยู่ของเมือง...หากสายเป็นพวกของเมือง..เขาน่าจะมาตามหาเมือง...แต่

กลายเป็นตามหาคนที่ชื่อกัมพูซึ่งเป็นคนฝั่งตะวันตกของแม่น้ำน่าน..ที่พลัดหลงกันตามที่

ฟังคำบอกจากจาโอ...เช่นนี้เขาจะเป็นสหายของเมืองตามที่เมืองเคยบอกว่า ...จะมีสหาย

ของเขาขึ้นมาตามเขาบนดอยแห่งนี้หรือ"

.....................สายไม่รู้ว่า นะจานั้นเฝ้ามองสังเกตตนเองอยู่..คิดว่าตนจะไปที่ใดคง

ไม่มีใครรู้ สายเดินลัดเลาะมุ่งหน้าตรงไปที่ลานฝึกที่ลีเจงกำลังฝึกปรือชาวเขา

หลายเผ่าที่มารวมตัวกันอยู่...โดยสายยังคงผูกม้าไว้ที่ใต้ต้นไม้ข้างแคร่หน้าบ้าน

นะจา......

 

.....................สายซุ่มดูเห็นลีเจง..สั่งให้ชาวเขากลุ่มหนึ่งนั่งเรียงแถวหน้ากระดาน

ถือหน้าไม้ที่พร้อมจะยิง....โดยมีชาวเขาอีกแถวหนึ่งยืนถือคันธนูลักษณะพร้อมยิงเช่นกัน.

ซึ่งยืนอยู่แถวด้านหลังของแถวที่ถือหน้าไม้.....

.............................ลีเจงได้เอ่ยขึ้นว่า "หากข้าให้สัญญาณพวกเจ้าจงยิงหน้าไม้และ

ธนูพร้อมกัน"

............................"เตรียมพร้อมระวัง...ยิง"

....................ลูกหน้าไม้พุ่งไข้างหน้าเป็นหน้ากระดานแนวต่ำ..ส่วนลูกธนูพุ่งขนานไป

กับลูกหน้าไม้ในแนวสูง...ลูกหน้าไม้และลูกธนูปักเข้าเป้าเป็นแถวแนวต่ำและแนวสูง

............................ลีเจงเอ่ยต่อ.."พวกเจ้าเห็นไหมว่า..การยิงเป็นกลุ่มเรียงแถวเช่น

นี้..โอกาสที่จะโดนเป้าเป็นไปได้สูงมากกว่าการยิงเดี่ยว....เพราะลูกที่ออกจากคันหน้าไม้

คันเดียวหรือออกจากธนูคันเดียว..เป้าหมายเราอาจหลบหลีกได้.....การยิงเช่นนี้เป้าหมาย

จะเบี่ยงหลบได้ยาก..เพราะแนวลูกหน้าไม้และลูกธนูเป็นแนวกว้าง"

....................ลีเจงชี้นิ้วไปที่เป้าหมายแล้วเอ่ยต่อ

............................"พวกเราจะยิงหน้าไม้และธนูเป็นชุด ๆอย่างนี้ติดต่อกัน...มันเป็น

การยิงชนิดที่ทั้งรุกและตั้งรับได้ในคราวเดียวกัน"

....................ในขณะที่สายกำลังซุ่มดูอยู่นี้..ขบวนเดินทางของพ่อเฒ่าอองซอน

โดยมีกาลูและมูเซออีกราว 10 คนกำลังเดินผ่านมา...กาลูเห็นบุรุษแปลกหน้าที่แต่งกายไม่

ใช่แบบชาวเขาเผ่าต่าง ๆ ซุ่มดูลีเจงที่ลานฝึกอยู่..จึงส่งสัญญาณบอกพ่อเฒ่าอองซอน

....................พ่อเฒ่าอองซอนจึงบอกให้กาลูกและพรรคพวกรีบไปจับตัวมาทันที....

กาลูกับพวกจึงย่องเงียบเดินเข้าไปหา...แต่สายมีจิตวิญญาณของนักสู้ที่ระวังตัวอยู่แล้ว..

เขาได้ยินเสียงย่องเดินเบาๆ จึงหันหลังกลับพบกาลูกับพวกกำลังมุ่งตรงมาที่ตนอย่าง

ประสงค์ร้าย....สายรีบวิ่งออกจากที่ซ่อนแห่งนั้นทันที

.............................กาลูตะโกนอย่างดัง "จับผู้บุกรุก"

.....................เสียงของกาลูทำให้ชาวเขาที่อยู่บนลานฝึกและลีเจงต้องหยุดชะงักและ

หันมาตามเสียง..เพื่อดูว่า"เกิดเหตุการณ์ใดขึ้น"

.....................ลีเจงเห็นสายวิ่งหนีโดยมีกาลูกับพวกวิ่งไล่ตาม...ลีเจงยกคันธนูขึ้น

เล็งไปที่ขาของสาย...แต่ยังไม่ทันปล่อยลูกธนู.....พรรคพวกของกาลูคนหนึ่งก็ถึง

ตัวสาย

.....................สายหยุดวิ่งทันทีพร้อมทั้งพลิกตัวกลับ.....สะบัดปลายเท้าซ้าย

จระเข้ฟาดหางกลับหลังเข้าใส่ก้านคอมูเซอคนแรกอย่างจัง..จนมูเซอผู้โชคร้ายถึง

กับสลบกลางอากาศ

.....................เมื่อสายหยุดวิ่งเพื่อต่อสู้ พวกมูเซออีกกลุ่มหนึ่งก็มาถึง..กาลู

ตะโกนสั่งอย่างดังด้วยความโกรธที่เห็นลูกน้องตนเสียท่านักสู้แปลกหน้า

............................"ล้อมจับมันไว้ให้ได้...อย่างให้มันหนี"

.....................พรรคพวกทั้งหมดก็ตรงเจ้าตะลุมบอลสายทันที..โดยมีกาลูยืนคุ้มเชิง

อยู่.....เป็นขณะเดียวกับที่ลีเจงและชาวเขาเผ่าต่าง ๆ ที่กำลังฝึกอาวุธกันอยู่ก็วิ่งตรงเข้ามา

ล้อมสายไว้ทันที

.....................สายไม่มีทางหนี นอกจากจะต้องต่อสู้ให้หลุดพ้นให้ได้..เขาจึง

ประเคนทั้งหมัดและเข่าเข้าใส่มูเซอที่มาประชิดติดตัวเขา....ทุกคนที่โดนหมัดของเขาถึง

กับสะบัดหน้าหงายทันที..และเมื่อโดนเข่าของสายก็ถึงกับจุกงอ...คนแล้วคนเล่าไม่

สามารถจะชกต่อยสายได้ถนัด..นอกจากปลายหมัดที่ทิ่มไปยังสายอย่างเฉียด ๆเท่านั้น..

ด้วยความไวของสายตาเขาเป็นเยี่ยมจึงหลบหลีกต่อสู้ได้เป็นพัลวัน.....มูเซอ 10 คนทรุด

หมอบด้วยฝีมือสายจนเหลือเพียงกำลู

....................ขณะที่ต่อสู้กันนี้ ลีเจงเพียงแต่เฝ้าดูเฉย ๆ ไม่ได้เข้าช่วยเหลือกาลูกับ

พวกแต่อย่างใด..เขาชื่นชมฝีมือของบุรุษนักสู้แปลกหน้าคนนี้มากที่สามารถออก

อาวุธด้วยมือเปล่าล้มคว่ำมูเซอคนของเขาได้อย่างรวดเร็ว....

....................การต่อสู้ของสายทำให้ลีเจงนึกถึงใครบางคน..ที่เคยเอ่ยกับเขา

ว่า "ข้าคิดว่าการต่อสู้ด้วยชั้นเชิงฝีมือนั้นเป็นการแสดงออกที่ดีเลิศ..แต่ข้าศรัทธา

การต่อสู้ด้วยปัญญามากกว่า"

....................คำพูดที่"ศรัทธาการต่อสู้ด้วยปัญญา"...ทำให้ผู้ที่เขานึกถึงเป็น

คนที่"ขบคิดอะไรมากมาย" แต่เมื่อคนที่เขาคิดถึงนี้ถูกบีบให้ใช้ฝีมือ "เขาก็

สามารถต่อสู้ได้อย่างดีเยี่ยมและเป็นเลิศเช่นกัน"

....................เมือง มีสุข คือ คนที่ลีเจงกำลังคิดถึงยามที่เห็นสายต่อสู้กับมูเซอ

นี้...เพราะในสมัยเริ่มรู้จักกันครั้งแรก ๆ เมืองและลีเจงก็เคยต่อสู้กันอย่างที่กินกัน

ไม่ลงมาแล้ว...แต่ลีเจงมาแพ้ทางปัญญาของเมืองขณะต่อสู้...เขาจึงเป็นรองเมือง

เรื่องปัญญา...และนับถือในปัญญาและความเป็นนักคิดของเมือง

....................กาลูมีพละกำลังมาก...เขาตัวใหญ่กำยำกว่าสาย...กาลูเดินเข้าหา

สายอย่างช้า ๆ ด้วยระวังตัว..เพราะเห็นฝีมือคู่ต่อสู้ที่ซัดคนของตนล่วงไม่เป็นท่ามาแล้ว..

สายเริ่มอ่อนแรงลงด้วยสู้มาพักใหญ่..เมื่อเห็นกาลูเดินเข้ามาจึงกระโดดถีบเข้ากลางหน้าอก

ทันที...แต่กาลูไม่ได้กระเด็นไปตามแรงถีบ...แต่เป็นสายต่างหากที่โดนแรงกระแทกจาก

หน้าอกกระแทกส่งขาทั้งสองข้างกระเด็นไม่เป็นท่า...

.....................เมือสายลุกขึ้นมาก็กระโดดเตะกาลูอีกหลายครั้ง..แต่กาลูไม่สะเทือน..

สายพลาดท่าถูกกาลูจับขาซ้ายได้และทุบเข้าที่ต้นขาอย่างแรง...ทำเอาสายเริ่มเจ็บปวด

และเขยกขาต่อสู้....ทำให้เขาเชื่องช้าลง...กาลูได้ทีปล่อยหมัดถูกบริเวณใบหน้าของสาย

จนสะบัด..และชกตามลำตัวของสายอีกหลายหมัด.....สายถึงกับทรุดตัวลงนั่ง..แต่ด้วย

ความเป็นนักสู้เขาก็รอจังหวะเข้าโต้กลับอยู่....

.....................กาลูเริ่มประมาท..เมื่อเห็นสายทรุดลงจึงเดินอาจ ๆเข้าไปหวังจะทุบ

สายให้หมอบลง...เป็นจังหวะเดียวกับที่สายสปริงตัวขึ้นและสะบัดแข็งเข้าที่ปลาย

คางจุดสลบทันที...ทำให้กาลูล้มทั้งยืน..พร้อมกับสายก็ทรุดตัวลงด้วยความ

เหนื่อยและอ่อนแรงทันที

......................พวกมูเซอและชาวเขาเผ่าอื่นที่ล้อมอยู่..จึงได้ยกคันธนูและ

หน้าไม้เล็งเข้าใส่สาย..พร้อมกับเตรียมยิงหากสายยังต่อสู้อีก...โดยลีเจงไม่ได้

ห้ามปรามแต่อย่างใด ...เพราะเขาเองก็ต้องการจับตัวนักสู้แปลกหน้าผู้นี้ไปสอบ

ถามอะไรบางอย่าง....

 

Wow!

 

....................สายถูกถอดเสื้อออกและมัดไว้กับหลักไม้กางเขนบนลานฝึก..ร่อง

รอยเมื่อเขาถอดเสื้อออกก็เห็น "แผลเป็นที่ปรากฎอยู่บนร่างกายของเขาเต็มไป

หมด"ซึ่งไม่รวมรอยแผลเป็นที่คิ้วซ้าย..บวกกับแผลใหม่ที่ถูกกาลูชกที่ใบหน้าจน

ปูดบวมขณะนี้

....................ลีเจงคิดว่าถึง"จะซ้อมทรมานบุรุษผู้นี้อย่างไรก็เสียเปล่า..เพราะ

เขาจะไม่ยอมพูดสิ่งใดออกมายามนี้"..โดยสังเกตดูบาดแผลเป็นที่ปรากฎบนร่าง

กายของบุรุษผู้นี้..แสดงว่า...เขามีธาตุทรหดอดทนอยู่ในตัว

....................ลีเจงหลีกออกจากลานฝึกและเดินไปแจ้งให้พ่อเฒ่าอองซอนพ่อของตน

ที่บ้าน...เพื่อปรึกษาหารือว่า "จะทำอย่างไรกับบุรุษผู้นี้"...เมื่อมาถึงบ้านก็พบพ่อเฒ่า

กับนะจากำลังพูดคุยกันอยู่...โดยนะจานั้นสังเกตเห็นสายแอบเดินไปที่ลานฝึกแล้วแต่มิได้

สะกดรอยตามไป..เพราะเห็นสายมีท่าทีระแวดระวังตัวอยู่...

....................นะจาบอกพ่อเฒ่าอองซอนและลีเจงว่าบุรุษผู้นี้ชื่อ"สาย" เป็นคนหมู่

บ้านริมแม่น้ำน่านฝั่งตะวันออก...เขามาตามหากัมพูที่อยู่ฝั่งตะวันตกจนมาถึงดอยแห่งนี้...

และนะจาเป็นคนพาสายมาที่เผ่ามูเซอนี้กับจาโอ

....................พ่อเฒ่าอองซอนกับลีเจง..ทราบเช่นนั้นก็ให้รู้สึกหวั่นใจ..ลีเจงจึง

เอ่ยขึ้นเป็นเชิงตำหนินะจา..

............................"เจ้าก็รู้ไม่ใช่หรือว่าที่เราฝึกกำลังคนเป็นความลับ..ซึ่ง

เมืองเองก็ไม่ต้องการให้ผู้ใดรู้..โดยเฉพาะคนฝั่งตะวันตก..เพราะอาจทำให้รู้ไปถึง

เจ้าหน้าที่ฝั่งตะวันตกได้..มันจะทำให้เขาเดือดร้อนที่ไม่รายงานเหตุเรื่องกองกำลัง

พม่าบุกเข้ามาในแดนเมืองน่านฝั่งตะวันออก...ต่อเจ้าเมืองน่าน"

.....................นะจะมีสีหน้าเคร่งเครียด แต่ได้เอ่ยแย้งไป

............................"ข้าเชื่อว่าเขาไม่เป็นภัยต่อเผ่าเรา..ข้ากำลังเฝ้าดูหลังจาก

ที่เขาบอกว่ามาจากหมู่บ้านริมแม่น้ำน่านฝั่งตะวันออก...ข้าจึงคิดว่าเขาอาจเป็น

สหายของเมือง....ซึ่งเมืองเคยบอกข้าว่า..จะมีสหายของเขามาตามเขาบนดอย

แห่งนี้...และสั่งให้บอกสหายของเขาให้ไปรอเขาอยู่ที่บ้านขุนทัพ"

............................"อย่างไรเสีย..ข้าก็ยังไม่ไว้วางใจในพฤติกรรมของเขาที่

มาแอบซุ่มดูการฝึก...โดยเฉพาะฝีมือของเขาสามารถล้มคนของเราได้เป็นสิบภาย

ในไม่กี่อึดใจ...แม้แต่กาลูยังเสียท่าเขา"

............................"แล้วเจ้าคิดอย่างไร" พ่อเฒ่าอองซอนเอ่ยแทรก

............................"ข้าคิดว่า..หากไม่เป็นอย่างที่นะจาคาดไว้..คือ เขาไม่ใช่

สหายของเมือง...ข้าจะไม่ปล่อยให้เขากลับไปแจ้งข่าวเรื่องการฝึกชาวเขาของเรา

แก่ผู้ใด"

............................."หมายถึงเจ้าจะฆ่าเขาหรือ"....นะจาแปลคำของลีเจง

.....................ลีเจงพยักหน้าตอบรับ..นะจาจึงได้แย้งขึ้นทันที

............................."ไม่ได้นะ..สายเป็นแขกของข้าที่ข้าชวนเขามา และจาโอ

ก็คงชอบเขาอยู่...นางไม่ปล่อยให้เจ้าทำเช่นนั้นแน่"

............................."แล้วตอนนี้จาโออยู่ไหน"

............................."นางไปหาสายที่ลานฝึกแล้ว"





....................บนลานฝึกที่สายถูกมัดอยู่ที่ไม้กางเขน..จาโอเดินมาหาสายเอามือ

ลูบคลำตรงรอยปูดบวมที่ใบหน้าพลางเอ่ยขึ้น

.............................."สายเจ้าเป็นเช่นไร เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า"

....................กาลูซึ่งเฝ้าดูอยู่ใกล้ ๆ กับพรรคพวกได้เอ่ยเป็นเชิงตะคอกขึ้นทันที

.............................."จาโอเจ้าควรไปให้ห่างมัน..เพราะข้ามีอะไรจะต้องซัก

ถามมันอยู่"

.............................."ไม่...เจ้าควรแก้มัดเขาออกเดี๋ยวนี้..เพราะข้ากับนะจา

เป็นคนพาเขามาบนดอยแห่งนี้" จาโอกล่าวเสียงดังอย่างไม่พอใจกาลู

.............................."นะจาหรือ" กาลูทวนคำอย่างเกรงใจคนที่ตนหลังรักอยู่

.............................."แล้วพวกเจ้าพามันมาที่เผ่าของเราทำไม เจ้าไม่รู้หรือ"

กาลูตำหนิพร้อมเอ่ยคำถามเป็นสัญญาณที่รู้กัน

.............................."ข้ารู้ แต่ข้ากับนะจาเชื่อใจเขา..เขามาตามหาเพื่อน

ของเขา"

.............................."ตามหาเพื่อน... กับพฤติกรรมที่มาซุ่มดูพวกเราอย่าง

ลับ ๆล่อ ๆนี่นะหรือ"

.............................."อย่างไรก็ช่าง เจ้าต้องแก้มัดเขาเดี๋ยวนี้..ไม่เช่นนั้นข้า

จะไปตามนะจามาแก้มัดให้เขาเอง"

.....................กาลูนิ่งเงียบไม่รู้จะตัดสินใจเช่นไร...พอดีลีเจงกับนะจาก็มาถึง

ลีเจงจึงเอ่ยขึ้น

............................"กาลู..เจ้าแก้มัดเขาออกไป...แล้วให้จาโอไปรักษาบาด

แผลเขาก่อน"

.....................กาลูจึงสั่งพรรคพวกให้แก้มัดสายทันที...ด้วยท่าทีที่ไม่พอใจ

เท่าใดนัก..ด้วยเจ็บแค้นสายอยู่ลึก ๆ ที่ล้มคว่ำพรรคพวกเขา.....และตัวเขาลง

อย่างไม่เป็นท่า....

 

.....................ที่บ้านของจาโอ... จาโอนั่งเช็ดแผลและทายาทให้สายและเอ่ยขึ้น

............................."สาย....เจ้าไปซุ่มดูพวกเขาทำไม"

............................."ข้าอยากรู้ว่า......ทำไมชาวเขาหลายเผ่าจึงมาร่วมกันฝึก

อาวุธอยู่ที่นี่"

............................."เจ้าอย่ารู้เลย..มันมีความจำเป็นบางอย่างที่บอกเจ้าไม่ได้"

.....................สายสงสัยในสิ่งที่จาโอพูด..แต่ความสงสัยนั้นตนไม่ใส่ใจเท่าใดนัก...

ในเมื่อตอนนี้เขาพอใจกับการที่จาโอดูแลเอาใจใส่ต่อเขา...ซึ่งไม่เคยมีหญิงใดทำให้เขา

เช่นนี้...สายไม่เคยได้ใกล้ชิดกับผู้หญิงคนใด....เนื่องจากเขาและพรรคพวกมีงานต้องทำ

มาก..และด้วยความเป็นนักบู๊ก็ไม่คิดจะสนใจหญิงใด

............................"จาโอ......" สายเรียกชื่อจาโออย่างเผ่วเบา..จนจาโอหยุด

ทายาเงยหน้ามองสายเพื่อฟังความต่อ

............................"เจ้าเคยทำอย่างนี้กับใครบ้าง"

.....................จาโอก้มหน้าแล้วยิ้มอย่างเขินอาย..พร้อมกับส่ายหน้าอย่างช้า ๆ ..ทำ

ให้สายถึงกับยิ้มและหัวร่ออย่างเป็นปลื้มกับสิ่งที่รู้..พลางเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดี

............................"ถ้าเช่นนั้น..เจ้าอย่าทำให้ใครอีกได้ไหม"

.....................จาโอยังคงก้มหน้ายิ้มต่อ..ด้วยรู้สึกว่า "สายกำลังมีใจชอบพอนาง" แต่

ไม่ตอบคำถามสาย

.....................สายได้แต่จ้องมองจาโอที่กำลังทายาทและทำแผลให้พร้อมกับยิ้ม

อย่างมีความสุข จนจาโอต้องเอ่ยปาก

............................"เจ้าจะมองข้าอย่างนี้ไปอีกนานเท่าไร"

............................"นานจนกว่า..เจ้าจะบอกรักข้า" สายพูดปนทำหน้าทะเล้น

............................"บ้า"...จาโอตะคอกกลับพร้อมกับทุบสายที่ต้นแขนหนึ่งที...จน

สายร้องโอ้ยออกมา....แล้วจาโอก็วิ่งออกจากบ้านทันที..พร้อมกับยิ้มให้กับตนเองอย่าง

เขินอายโดยไม่ให้สายเห็น....และปล่อยให่สายอยู่ในบ้านคนเดียว

 

....................จาโอมาที่บ้านของนะจา และปรึกษากับนะจาเรื่องของสาย

............................"ตกลงเราจะให้เขาพักที่เผ่าของเราก่อนใช่ไหมนะจา"

............................"คงเป็นอย่างนั้น..เจ้าไม่ชอบรึ" นะจาถามพร้อมยั่วเพื่อนด้วย

รู้ว่าสายมีทีท่ารักชอบจาโอ..เช่นเดียวกับจาโอก็มีใจให้สาย

.....................จาโอยิ้มอย่างเบิกบานเป็นการแสดงการตอบรับแล้วจึงเอ่ยต่อ

............................"ข้าไม่เคยเห็นชายใดมีแผลเป็นตามร่างกายต้องมากมายเช่น

สายมาก่อนเลย"

............................"เพราะแผลเป็นของเขานี่แหละ..ทำให้ลีเจงสงสัยในตัวเขา

มาก"

............................"สงสัยอย่างไร"

............................"สงสัยว่า..เขาจะไม่ใช่ชาวบ้านธรรมดา"

............................"ทำไม"

............................"เพราะลีเจงเห็นเขาต่อสู้ด้วยฝีมือฉกาจล้มกาลูกับพรรคพวก

ได้..พี่ข้าจึงเชื่อว่า เขาน่าจะเป็นนักสู้ที่ถูกฝึกมาอย่างดี...ลีเจงคิดว่า...หากเขาเป็นเจ้า

หน้าที่ฝั่งตะวันตกหรือคนมีฝีมือกลุ่มอื่น...ลีเจงจะฆ่าเขา..เพื่อไม่ให้เขานำเรื่องการฝึก

อาวุธของพวกเราไปบอกใคร"

.....................จาโอได้ยินนะจาเอ่ยถึงความคิดของลีเจงเช่นนั้นถึงกับหน้าซีดทันที..

แล้วจึงเอ่ยขึ้น

............................."แล้วเจ้าบอกพี่ของเจ้าไปว่าอย่างไร"

............................."ข้าบอกลีเจงว่า..ข้ากับเจ้าเป็นคนพาสายมา..เขาเป็นแขกของ

เรา..ข้ากับเจ้าไม่ยอมให้เขาทำเช่นนั้นแน่"

.....................จาโอโล่งใจขึ้น..แล้วเอ่ยต่อ

.............................."ข้าคิดว่าจะให้สายพักรักษาบาดแผลให้หายก่อน แล้วจึงบอก

ให้เขากลับไป"

.............................."ไม่ได้นะจาโอ..เพราะข้าต้องสอบถามให้ได้ความชัดเจนก่อน

ว่า....สายเป็นใครมาจากไหนให้แน่นอน...เพื่อประมวลให้ได้ว่าเขาไม่เป็นภัยต่อเมือง...

และเผ่าของเรา...เพื่อแจ้งให้ลีเจงทราบ.....ไม่เช่นนั้นลีเจงแม้จะไม่ฆ่าเขาก็คงไม่ปล่อย

เขาไปจากเผ่าเรา......นอกจากเมืองจะมานำพาพวกเราไปขับไล่กองกำลังพม่าออกไป

ก่อน..และเมื่อเขาปรึกษากับเมืองแล้ว..คงปล่อยสายกลับไปได้"

....................จาโอได้ยินเช่นนั้นก็ให้รู้สึกดีใจส่วนหนึ่ง...ซึ่งคนที่นางมีใจให้จะ

อยู่กับนางอีกต่อไปแม้เพียงชั่วระยะหนึ่งก็ตาม....

 

.....................เช้าวันรุ่งขึ้น สายประคองตัวเองออกมาจากที่พัก ..ขณะนั้นจา

โอออกไปตักน้ำกับนะจาที่ลำห้วย....สายมองไปยังทุ่งฝิ่นและทิวทัศน์บนดอย...เขารู้สึก

ว่า......"มันสวยงามสดชื่นภายในจิตใจอย่างมาก" มันเป็นธรรมชาติที่ล้ำค่าซึ่งหาซื้อจาก

ที่ใดไม่ได้....เขาอยากจะอยู่ที่นี่นาน ๆ โดยเฉพาะการได้อยู่ใกล้ชิดกับจาโอ...ทำให้เขา

อบอุ่นใจอย่างประหลาด....อาจจะเป็นเพราะการปรนนิบัติที่จาโอมีต่อเขา.."ทำให้เขา

เริ่มปักใจที่จะมอบรักให้นาง"

....................แต่เมื่อคำนึงถึงเรื่องราวที่ปลัดเมืองสหายของเขากำลังประสบ...และ

เรื่องราวอีกมากมายที่ขุนทัพผู้ที่ตนรักและเคารพในฐานะเจ้านายและสหายของพ่อตนกำลัง

ประสบอยู่.....เขาเองไม่อาจนิ่งนอนใจได้..ข้อสำคัญหน้าที่ของเขาคือ ตามหากัมพูขณะ

นี้......แต่เมื่อพบเหตุการณ์ที่เหล่าพวกชาวเขากำลังฝึกปรืออาวุธกันอยู่...เขาเองก็นิ่งนอน

ใจไม่ได้ที่จะต้องสืบให้รูว่า "พวกชาวเขาเผ่าต่าง ๆกำลังเตรียมการทำอะไรกัน"

....................สายสลัดความคิดพร้อมกับนำร่างที่เพิ่งทุเลาจากการบอบช้ำ..เดินไป

ที่ม้าของตนที่ยังผูกอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าบ้านนะจา

....................สายมองขึ้นไปบนบ้านของนะจาก็พบ..สายตาของลีเจงกำลังจ้องมองดู

เขาด้วยความสงสัยอย่างสงบเรียบเฉย...สายสบตากับลีเจงแล้วเอ่ยทักทายขึ้น

............................"เจ้าคือลีเจงพี่ของนะจาหรือ"

....................ลีเจงพยักหน้าแทนการตอบรับ....สายจึงเอ่ยต่อ

............................"ข้าขอบใจ..ที่เจ้าช่วยให้คนแก้มัดข้า...แต่ข้าเองก็มีเรื่องข้อง

ใจอยากถามเจ้า"

....................ลีเจงได้ฟังดังนั้น ..จึงเดินมาที่ชานเรือนใกล้บันไดเพื่อให้ใกล้สายมาก

ขึ้น..แล้วจึงเอ่ยโต้กลับอย่างราบเรียบ

............................"ข้าก็มีเรื่องข้องใจอยากถามเจ้าเช่นกัน"

............................"งั้นเชิญ..เจ้าถามข้าได้" สายเปิดโอกาสให้ลีเจงถามก่อน

............................"ข้ารู้สึกแปลกใจที่เจ้ามีวิชาการต่อสู้ที่คล่องแคล่วว่องไวเกิน

กว่าคนธรรมดา....แสดงถึงเจ้าจะต้องได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี...นอกจากนี้บาดแผลบน

ร่างกายของเจ้าก็ทำให้รู้ว่าเจ้าผ่านประสบการณ์การต่อสู้มาอย่างโชกโชน...ข้าจึงอยาก

ถามเจ้าว่า...เจ้าเป็นใครมาจากไหนและมาทำอะไรที่บนดอยแห่งนี้"

.....................สายจ้องตากับลีเจงก็ให้รู้สึกว่า..ลีเจงกำลังจ้องจับผิดคำพูดตนอยู่..จึง

ได้เอ่ยเบี่ยงเบน

............................"ข้าก็คือคนธรรมดาคนหนึ่ง...แต่ข้าและสหายข้าเคยมีเรื่อง

ราวทะเลาะชกต่อยและใช้อาวุธทำร้ายกันกับพวกนักเลงบ่อยครั้ง...บาดแผลเป็น..จึงติดอยู่

ที่ตัวข้า"

............................"เจ้ายังตอบคำถามข้าไม่หมด" ลีเจงทวงคำตอบ

............................"ข้าอยู่ลุ่มแม่น้ำน่าน และมาตามหาสหายข้าที่พลัดหลงกัน"

............................"เจ้าพลัดหลงกับสหายเจ้าที่ใด"

............................"ชายป่าใกล้เขตพรมแดนเมืองน่านฝั่งตะวันออกกับเมืองลาว"

............................"แล้วเจ้ารู้ไหมว่า...บนดอยแห่งนี้ไกลจากพรมแดนเท่าไร"

............................"ไม่ต่ำกว่า 70 กิโลเมตร"

............................"แล้วเจ้าจะให้ข้าเชื่อเจ้าได้อย่างไรว่า...เพื่อนเจ้าพลัดหลงกับ

เจ้ามาถึงกว่า 70 กิโลเมตร"

....................สายเจอคำพูดด้วยเหตุผลของลีเจงถึงกับนิ่ง..เมื่อลีเจงเห็นสายเช่น

นั้น..จึงเริ่มลุกต่อ

............................"เจ้าบอกข้ามาตามตรงดีกว่า..เพราะข้าเองก็ชื่นชมฝีมือและใจ

ที่เป็นนักสู้ของเจ้าอยู่....ไม่อยากคิดเป็นศัตรูกับเจ้า"

....................สายไม่ตอบคำถามของลีเจง...แต่ได้จ้องตาของลีเจงและเดินขึ้นบันได

บ้านไปหาอย่างช้า ๆ พลางเอ่ยขึ้น

............................"ข้าเองก็ชื่นชมในน้ำใจของเจ้า..และการแสดงออกถึงการเป็นผู้

นำที่ทรงอำนาจ..ข้าเองก็ไม่อยากเป็นศัตรูของเจ้า...แต่ลูกผู้ชายมีหน้าที่รับผิดชอบ...บาง

ครั้งก็ไม่อาจเอ่ยสิ่งใดออกมาง่าย ๆ..เมื่อยังดูฝ่ายตรงข้ามไม่ออก"

............................"เจ้าพูดได้ดีมาก...ข้าคิดไว้ไม่ผิดว่า..เจ้าไม่ใช่คนธรรมดา..ถ้า

เจ้าไม่รังเกลียดที่จะร่ำสุรากับข้า..ก็เชิญเข้ามาในบ้านก่อน"

 

....................ลีเจงเดินนำสายเข้าไปในบ้านและนั่งที่เก้าอี้ ..โดยบนโต๊ะมีไหสุรา

ตั้งไว้อยู่แล้ว..พร้อมกับส่งไหสุราให้กับสายทันทีที่นั่งลง

....................สายระแวงอยู่เล็กน้อยว่า "ลีเจงอาจให้เขาดื่มสุราเพื่อทดสอบอะไร

บางอย่าง" สายจึงยกไหขึ้นมาดื่มทันทีโดยไม่ได้แสดงท่าทีหวาดระแวงลีเจง.....ทำให้ลี

เจงรู้สึกพอใจจึงเอ่ยขึ้น

............................"เจ้าดื่มเหล้าข้าโดยมิได้หวาดระแวง แสดงว่าเจ้าดูข้าซึ่งเป็น

ฝ่ายตรงข้ามออกแล้วหรือ" ลีเจงยิงคำถามเพื่อมัดคำพูดของสายที่พูดไว้เมื่อกี้นี้

............................"ยัง"

............................"เพราะอะไร"

............................"เพราะข้ายังไม่แน่ใจว่า..เจ้าคือศัตรูหรือมิตรของข้า"

.....................ขณะที่ลีเจงกับสายกำลังพูดคุยกันอยู่นี้...จาโอและนะจาได้วิ่งขึ้นมา

บนบ้าน..แล้วตรงเข้ามาหาทั้งคู่ทันทีพลางเอ่ยขึ้น

............................"ลีเจง..เจ้ากำลังทำอะไรอยู่" นะจาเอ่ยอย่างร้อนรนด้วยระแวง

ว่าพี่ชายจะทำร้ายสาย

.....................ลีเจงไม่ตอบ จาโอจึงเอ่ยกับสายทำนองห่วงใย

............................."สาย..ข้าบอกให้เจ้าอยู่แต่ในบ้านไง...ทำไมเจ้าจึงออกมา"

............................."ข้าอยากดูความสวยงามบนดอยยามเช้า และสูดอากาศ

บริสุทธิ์..แล้วอยากรู้ว่าม้าของข้ามันอยู่ดีหรือเปล่า"

............................."ข้าว่าเจ้าควรกลับบ้านได้แล้ว" จาโอเร่งสายด้วยเข้าใจว่า

ลีเจงอาจมีแผนการณ์กำจัดสาย...เพราะความคิดของลีเจงไม่ต้องการให้สายลงไปจาก

ดอยนี้

.....................สายสบตากับลีเจงแล้วจึงลุกขึ้นจากเก้าอี้ พร้อมกับมองสำรวจไปทั่ว

ภายในบ้าน...และสายก็ต้องสดุดกับบางสิ่งบางอย่าง...ทำให้เขาจ้องมองมันและ

เดินเข้าไปหาอย่างช้า ๆ

.....................สิ่งที่อยู่ต่อหน้าสายขณะนี้ คือ "นกเหยี่ยวตัวหนึ่งที่ถูกสต๊าปไว้

กับกิ่งของท่อนไม้ที่ถูกตัดแล้วนำมาตั้งประดับโชว์ไว้"..........โดยเหยี่ยวตัวนั้น

มี"ลูกธนูของใครคนหนึ่งเสียบปักอยู่กลางอกของเหยี่ยวจนทะลุ"

.....................อากัปกิริยาของสายทำให้ลีเจง นะจาและจาโอ ถึงกับหยุดมอง

ตามอย่างสนใจ..และสงสัยในพฤติการณ์ของสาย

.....................สายขยับเข้าไปใกล้ลูกธนูดอกนั้นแล้ว "เอามือลูบคลำอย่างรู้จัก

มันอย่างดี..และรู้ดีว่าใคร คือ "เจ้าของลูกธนูดอกนี้".."

.....................สายหันกลับมาหาลีเจง นะจาและจาโอ แล้วเอ่ยขึ้นอย่างจริงจัง

............................"เจ้าของลูกธนูดอกนี้ เกี่ยวข้องอย่างไรกับพวกเจ้า..พวก

เจ้าถึงเก็บลูกธนูและนกเหยี่ยวตัวนี้ไว้"

......................ลีเจงหันมาสบตากับนะจาและจาโอ พร้อมกับนิ่งเงียบเพื่อฟัง

ความต่อ

............................"ข้าไม่รู้หรอกว่า..เจ้าของลูกธนูดอกนี้สอยเหยี่ยวตัวนี้ลง

มาได้อย่างไร...ทั้งที่เขายิงลูกธนูไม่เคยเข้าเป้ามาก่อนเลย...ข้ารู้แต่เพียงว่า..เจ้า

ของลูกธนูดอกนี้เป็นคนฉลาดเจ้าปัญญา กล้าหาญและโลดโผนบ้าบิ่น..ทั้งยังเป็น

คนทรนงตน...แต่สิ่งที่เป็นเสน่ห์สำหรับเขาคือ ความมีน้ำใจโอบอ้อมอารีย์ และชอบ

สนุกสนาน..โดยเฉพาะเหล้าที่อยู่ในขวดแก้วทรงมะม่วงที่เขาดื่มแทนน้ำ"

....................สายพูดมาถึงจุดนี้ ลีเจง นะจาและจาโอ .... ถึงกับแสดงความ

ตื่นเต้น ดีใจที่บุรุษที่อยู่ต่อหน้าได้พูดถึงลักษณะของสหายเขาอย่างถูกต้อง ........

ลีเจงจึงเอ่ยตอบ

..........................."เจ้าของลูกธนูดอกนั้น คือ สหายของข้าเอง เขามาพบข้า

และไปมาที่เผ่านี้ตั้งแต่เขาอายุเพียง 13 ปี"

....................คำพูดของลีเจง ทำให้สายถึงกับนิ่งอึ้ง ..เขาคิดไม่ถึงเลยว่า

"เมือง มีสุข จะมาได้ไกลถึงเพียงนี้...เมืองไม่เคยเล่าให้เขาและพรรคพวกฟังมา

ก่อนเลยว่า..... เมืองเคยมาเยือนยังเผ่ามูเซอบนดอยแห่งนี้"

.....................ลูกธนูที่เสียบอยู่กลางอกของนกเหยี่ยวตัวนั้น..เกิดจากการที่เมืองใช้

ธนูยิงในแบบที่เขาเรียนรู้มาจากการยิงธนูของเฮียงคี้ที่เคยยิงอีกาขณะบินวนบนอากาศจน

ล่วงลงมา.....และเขาได้ยิงแสดงให้ลีเจงดูถึงความก้าวหน้าในการใช้ธนูของเขา...ในขณะ

ที่เหยี่ยวตัวนั้นกำลังพุ่งถลาเพื่อจะโฉบนกน้อยตัวหนึ่งบนดอยแห่งนี้....เมืองได้ยิงลูกธนู

สกัดหน้าของเหยี่ยวตัวนั้น..เป็นขณะที่เหยี่ยวตัวนั้นพุ่งเข้ามาถูกลูกธนูอย่างจังจนล่วงหล่น

มา...และลีเจงได้ตามไปเก็บเหยี่ยวที่ธนูปักเสียบอกอยู่....มาสต๊าปไว้เพื่อเป็นการรำลึกถึง

เมืองสหายของเขา

....................และแล้วลีเจงก็เล่าเรื่องต่าง ๆที่เมืองไปมาหาสู่กับชาวเขาเผ่ามูเซอบน

ดอยแห่งนี้..และการที่เมืองมาขอร้องให้พ่อเฒ่าอองซอนและเขาช่วยเหลือโดยไปติดต่อ

ชาวเขาเผ่าต่าง ๆ ให้มารวมกำลังกันเพื่อขับไล่กองกำลังพม่าออกจากแผ่นดินน่าน...โดย

ไม่ต้องการให้เจ้าหน้าที่ฝั่งตะวันตกรู้....แต่เพราะลีเจงต้องการฝึกความแข็งแกร่งและความ

พร้อมของกองกำลัง..จึงรวมพลกันฝึกก่อน....และเมื่อได้รับสัญญาณจากเมือง...ให้รวม

พลกันอีกครั้งเพื่อขับไล่กองกำลังพม่า..พวกเขาจะเรียกกำลังพลมาทันทีอีกครั้งหนึ่ง

....................นะจาบอกกับสายว่า ......"เมืองต้องการให้สายกลับไปรอที่บ้าน

ขุนทัพ โดยไม่ได้บอกว่าเมืองจะไปทำอะไรที่ไหนอย่างไร"....ส่วนสายนั้นรู้สึกโล่ง

ใจที่ปัญหาที่ตนกังวลได้กระจ่างไปอย่างหนึ่ง...คือ .."เรื่องการฝึกอาวุธของ

ชาวเขา"

 

....................จาโอพาสายกลับมาที่บ้าน ..สายสบตากับจาโอแล้วเอ่ยขึ้น

............................"พรุ่งนี้..ข้าคงต้องไปจากดอยแห่งนี้"

....................จาโอมีทีท่าสลดลงเมื่อได้ฟังคำของสาย...สายตาของจาโอมีแววของ

การวิงวอนอยู่ลึก ๆ....ซึ่งจาโอเองไม่เคยรักหรือชอบใครมาก่อน...แต่เมื่อได้รู้จักและสนิท

สนมกับสาย....ใจของนางจังหวั่นไหวและเริ่มที่จะรักสายอย่างเต็มหัวใจ.....แต่ยัง

ไม่ทันทีจะได้อยู่ร่วมกันนาน ๆ ก็มีอันต้องจากกันไป...

....................สายเห็นจาโอมีท่าทีเช่นนั้น..เขาจึงเอื้อมมือขวาไปลูบผมจาโออย่าง

แผ่วเบา..อันเป็นท่าทีของการปลอบโยน พลางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเศร้า

............................"ข้าจะกลับมาที่ดอยแห่งนี้ เมื่อข้าช่วยงานของปลัดเมืองเสร็จ

สิ้น...หากไม่มีงานใดให้สานต่อ...ข้าจะลาออกจากการเป็นเจ้าหน้าที่ของฝั่งตะวัน

ออก...และมาอยู่กับเจ้าตลอดไป"

.....................จาโอได้ฟังถ้อยคำของสายที่เป็นคำพูดที่ฉุดดึงหัวใจของนางขึ้นก็

ถึงกับหลั่งน้ำตาน้อย ๆออกมาจนล้นเอ่อ...พลางพูดอย่างสะอื้น

............................"ข้า...ก็จะรอเจ้าตลอดไปเช่นกัน"

.....................สิ้นเสียของจาโอ..สายได้ดึงร่างของจาโอเข้ามาสวมกอดอย่าง

ทะนุถนอม....และค่ำคืนนั้นสายกับจาโอก็ได้พลอดรักกันตามธรรมชาติของหนุ่ม

สาว..ที่มีความรักและภักดีให้กัน

....................สายเดินทางออกจากเผ่ามูเซอ..เมื่อแสงสว่างสาดส่องเข้าสู่

ดอย..โดยมีจาโอยืนส่งและเฝ้าดูสายจนลับตาไป....

....................สายมุ่งหน้าไปรอเมืองที่บ้านขุนทัพ..และได้ทราบข่าวจากบุญแทน

ว่า "มุกได้พบกัมพูและส่งกัมพูกลับไปฝั่งตะวันตกแล้ว" ...ทำให้หน้าที่เฉพาะกิจ

ของสายเสร็จสิ้นหมดไป...คงเหลือแต่รอสัญญาณจากปลัดเมือง..และปรึกษาหารือ

กับพรรคพวกว่า "จะดำเนินการอย่างไรต่อกับกองกำลังพม่า"...และจะปกปิดเรื่อง

ราวอย่างไรไม่ให้เจ้าหน้าที่ฝั่งตะวันตกรู้เรื่องราวนี้

.....................ในขณะที่สายอยู่กับบุญแทนและพรรคพวกบางส่วน ณ ที่ทำการบ้านขุน

ทัพ..มุกได้เดินทางเพื่อนำหนังสือของเจ้าเมืองน่านไปส่ง...ให้ปลัดปักษ์เพื่อให้กลับ

ฝั่งตะวันตก....และจึงนำหนังสืออีกฉบับของเจ้าเมืองไปส่งให้ขุนทัพต่อก่อนที่สาย

จะมาถึง.....





.............................เมื่อฉันพบเธอวันนั้น...ดั่งสวรรค์เป็นใจ.........................
..........................สุขฤทัยยามเมื่อเราได้...ชิดเคียงกายใจคู่กัน......................
..........................เมื่อยามเธอสบตาฉัน...สุดจำนรรความในใจ......................
...................บอกเธอไปให้เธอรู้ไว้...ว่าดวงใจฉันรักแต่เธอ..รักแต่เธอ................
.........................ฉันหวังรักเราสดใส...เบิกบานภายในใจสองเรา....................
......................ดุจดังเงาคอยติดตามไป...ไม่หวั่นไหวแม้นใครนินทา.................
...........................ความรักความเสน่หา...ได้นำพาให้เราพบกัน.....................
..........................ไม่มีวันที่ฉันจะต้องจากไป...เปลี่ยนใจจากเธอ....................

 

..................ตอนที่ 60 ปลัดปักษ์ผู้ทรนง............


.....................ปลัดปักษ์และร.ต.ต.เวียงหัวหน้าตำรวจพร้อมพรรคพวกได้ออก

ตามล่าปลัดเมือง..เพื่อจับตัวมาสอบถามให้ได้ความว่า"ใครคือผู้ฆ่าบุญมี..ซึ่งปลัด

ปักษ์คาดว่าปลัดเมืองต้องรู้" พร้อมกับสืบเรื่องราวว่า........ "มีเหตุใดเกิดขึ้นที่ฝั่ง

ตะวันออก"

......................ปลัดปักษ์และหัวหน้าตำรวจได้กระจายกำลังกันออกเป็น 3 ส่วน...

โดยส่วนใหญ่..เขาให้ตำรวจและเจาหน้าที่ฝั่งตะวันตกเดินม้าเป็นรูปหน้ากระดานส่วน

หนึ่ง......อีกสองส่วนแยกเป็นปิกซ้ายและขวา

......................โดยปลัดปักษ์นำอยู่ในส่วนหน้ากระดาน..ปีกขวาร.ต.ต.เวียงเป็นผู้

นำ..ส่วนปีกซ้ายให้รองหัวหน้าตำรวจเป็นผู้นำ

......................ขณะที่กองกำลังของปลัดปักษ์กำลังไล่ล่าอยู่นี้ มุกซึ่งถือหนังสือ

หรือจดหมายของเจ้าเมืองน่านทั้งสองฉบับ...ได้คาดคะแนตำแหน่งของปลัดปักษ์

ได้อย่างแม่นยำ..ด้วยชำนาญพื้นที่พร้อมกับคำนวณทิศทางและเวลา

......................มุกพบกับปลัดปักษ์และได้ส่งหนงสือเจ้าเมืองน่านให้...เขาเปิด

ออกอ่านดู...ก็ให้รู้สึกขัดแย้งในใจที่เจ้าเมืองน่านเรียกตัวเขากลับ..นั่นคือ หมาย

ถึงการยุติหน้าที่ให้นำกองกำลังทั้งหมดกลับเมืองน่านฝั่งตะวันตกทันที

......................โดยหนังสือของเจ้าเมืองน่านอ้างว่า "พื้นที่ฝั่งตะวันออกมีโจรป่า

บุกรุกเข้ามา และเป็นคนฆ่าบุญมี..ขณะนี้ขุนทัพกับกองกำลังเจ้าหน้าที่ฝั่งตะวันออกกำลัง

ไล่ล่าอยู่..ขอให้พวกขุนทัพทำงานต่อไป..อย่าไปยุ่งหรือกดดันพวกของขุนทัพ"

......................."ปลัดปักษ์ไม่เชื่อว่าเป็นเช่นนั้น"..เขาจึงบอกให้มุกเดินทางไปส่ง

หนังสืออีกฉบับให้ขุนทัพต่อไป...ส่วนปลัดปักษ์ได้เรียกกองกำลังของฝั่งตะวันตก

ประชุมและแจ้งทุกคนให้กลับฝั่งตะวันตกตามคำสั่งของเจ้าเมืองน่าน...พร้อมกับ

ส่งหนังสือให้หัวหน้าตำรวจ...โดยปลัดปักษ์ได้แจ้งเป็นนัยกับหัวหน้าตำรวจว่า

............................"ท่านกลับไปรายงานกับเจ้าเมืองน่านว่า ..ข้าขออนุญาตอยู่

สังเกตการณ์ให้แน่ชัดก่อน..แล้วข้าจะกลับไป"

............................"ปลัดคิดดีแล้วหรือ..เจ้าเมืองน่านต้องมีเหตุผลอะไรบางอย่าง

ถึงเรียกพวกเรากลับ"

............................"แต่ข้าก็มีเหตุผลของข้าเหมือนกัน" ปลัดปักษ์โต้กลับอย่าง

ไม่ยอม

............................"ปลัดจะอยู่ก็ได้ แต่ปลัดก็ต้องเขียนหนังสือถึงท่านเจ้าเมือง

อธิบายเหตุผลที่ไม่ยอมกลับต่อท่านเจ้าเมือง"

............................"ข้าจะทำตามท่านบอกก็แล้วกัน"

.....................ปลัดปักษ์เขียนหนังสือให้หัวหน้าตำรวจ...แล้วตนเองก็รีบควบม้า

ไปโดยเร็วในทิศทางที่มุกเดินทางไปก่อนหน้านี้แล้ว....

 

....................มุกเดินทางจนพบขุนทัพและรายงานเรื่องที่ตนเองส่งกัมพูกลับ

ฝั่งตะวันตก พร้อมกับเรื่องราวที่เขาพบเจ้าเมืองน่าน จนได้รายงานเรื่องโจรป่าให้

เจ้าเมืองน่านทราบ...และเจ้าเมืองน่านได้มีจดหมายถึงขุนทัพ..เมือขุนทัพเปิด

จดหมายออกอ่านดู..ก็ให้ซาบซึ้งในน้ำใจของเจ้าเมืองน่านเป็นอย่างยิ่ง

.....................ชายวัยกลางคนอายุราว 55 ปี ร่างเล็กหน้าผากย่นผิวขาว ฉลาดเจ้า

ความคิดผู้ที่มีน้ำใจและมีความอ่อนโยนเป็นเอกลักษณ์ ไม่เคยใช้พระเดชกับผู้ใด...นอก

จากพระคุณเพียงอย่างเดียว...เพียงเท่านี้ก็ได้รับความรักและเคารพจากผู้ใต้บังคับบัญชา

ทุกคน..ที่ออกจะเกรงใจเป็นส่วนใหญ่ เขาเป็น...... "บุรุษหนึ่งทรงคุณธรรมแห่งนัก

ปกครอง" ...ก็คือ ...."เจ้าเมืองน่าน" ท่านนี้เอง

....................ก็เพราะความที่เจ้าเมืองน่านไม่เคยสั่งลงโทษเจ้าหน้าที่ผู้ใดเมื่อทำผิด..

นอกจากเพียงคำตักเตือนและคำอธิบายที่ทรงคุณแห่งความเมตตาชี้แนะว่า..."สิ่งนั้นไม่

ควรทำและชี้แจงเหตุผลให้ผู้ทำผิดได้ตาสว่าง" เฉกเช่นปลัดปักษ์ซึ่งก็เคยทำผิด

ฐานขัดคำสั่งเจ้าเมืองน่าน...แต่เจ้าเมืองน่านก็เพียงแต่ตักเตือนด้วยความเมตตา...ไม่

ใช่เพราะปลัดปักษ์คือ "คนรักของคุณหนูสายใจบุตรสาวคนโต"..แต่เพราะเจ้าเมือง

น่านท่านเป็นเช่นนี้ไม่เลือกปฏิบัติ.............แต่ปฏิบัติต่อทุกคนเท่าเทียมกันหมดนั่นคือ

"ความเมตตา"

....................ปลัดปักษ์จึงกล้าที่จะขัดคำสั่งเจ้าเมืองน่าน..ไม่ยอมกลับฝั่งตะวัน

ตก...เพราะเขารู้ว่าเขาเพียงแต่ถูกเจ้าเมืองน่านตำหนิเท่านั้น...แต่เขาก็จะชี้แจง

เหตุผลต่อกันและกันว่า..."ฝ่ายปลัดปักษ์มีน้ำหนักมากกว่าหรือฝ่ายของเจ้าเมือง

น่านมีน้ำหนักมากกว่า".........หากปลัดปักษ์มีน้ำหนักน้อยกว่า"ปลัดปักษ์ก็จะลง

โทษตัวเองด้วยตัวของตัวเอง" โดยไม่ต้องรอให้เจ้าเมืองทำโทษ

....................ปลัดปักษ์ผู้ทรนงรู้ดีว่า "เขาย่อมต้องหาเหตุผลที่ดีรายงานชี้แจง

ต่อเจ้าเมืองน่านได้อย่างดีทีเดียว"

.....................ปลัดปักษ์ไล่ตามมุกจนพบพวกของขุนทัพ..เป็นขณะที่ขุนทัพสั่ง

ให้มุกไปตามพรรคพวกอีกสามคนที่ขุนทัพส่งไปรอสังเกตการณ์และสกัดถ่วงเวลา

ปลัดปักษ์เอาไว้.....และคอยส่งข่าวว่า"ปลัดปักษ์มาถึงที่ใด"

.....................การตามพวกอีกสามคนมาเพื่อรวมกำลังกันออกตามไล่ล่ากอง

กำลังพม่า..โดยที่ขุนทัพไม่ได้ล่วงรู้เลยว่า..."ขณะนี้กองกำลังของขุนนางใหญ่ได้

ส่งกำลังมาสมทบกับพรรคพวกเอหม่อง..........โดยติดตามแซงคามาตามคำขอ

ของเอหม่อง"

.....................ซึ่งกองกำลังของพม่าที่ชายแดนเมืองน่านเขตห้วยโก๋นตอนนี้มี

ราว 300 คน ซึ่งเกินกว่าขุนทัพจะรับมือ......

 

.....................ฝ่ายปลัดเมืองขณะที่เขาเดินทางกลับจากพม่า.......มาทางเขต

ชายแดนห้วยโก๋นของเมืองน่าน..ก็ได้พบเห็นกองกำลังของเอหม่องโดยบังเอิญ..

ซึ่งมีจำนวนมากราว 300 คนเช่นนี้ .....เมืองคิดว่า..."เพียงเขาและลีเจงรวมชาวเขา

เผ่าต่าง ๆตามที่นัดแนะไว้ก็คงยากจะสู้กับกองกำลังของเอหม่องซึ่งหน้าได้.....แม้จะรวม

กำลังพลของขุนทัพและเจ้าหน้าที่ฝั่งตะวันออกด้วยก็ตาม"....

....................เมืองคิดว่า "จะสู้กับกองกำลังของเอหม่องนี้ได้ก็ด้วยปัญญาเท่านั้น"..

เมืองหารู้ไม่ว่านอกจากกองกำลังของเอหม่องที่มากมายแล้ว.....ยังมีอาวุธที่น่ากลัวของ

เฮียงคี้อีกอย่างหนึ่งคือ "การยิงธนูดุจสายฝนของเฮียงคี้" ที่จะเพิ่มความหนักใจให้

แก่เมืองเป็นอีกเท่าตัว....

....................เมืองควบม้าขึ้นดอยมุ่งหน้าไปเผ่ามูเซอก่อน...เพื่อบอกให้ลีเจงระดม

กำลังคนของชาวเขาเผ่าต่าง ๆไว้เตรียมพร้อม.........และเขาก็รู้จากลีเจงกับนะจาว่า

"สายสหายของเขาได้ขึ้นมาบนดอยแห่งนี้ .....และได้แสดงฝีมืออันฉกาจให้พวก

ชาวเขาได้เห็น"

....................เมืองพาพวกลีเจงกับชาวเขาเผ่าต่าง ๆ รวม 50 คนเศษลงมาทางเหนือ

เพื่อมุ่งหน้าไปยังฐานกำลังของเอหม่อง...เป็นขณะเดียวกันกับที่ขุนทัพและพรรคพวกรวม

20 คนเศษ ก็มารวมกำลังสมทบกัน........โดยอยู่ห่างจากฐานกำลังของเอหม่องไม่มาก

เท่าใดนัก....

....................เมืองสั่งให้มุกบอกเจ้าหน้าที่ฝั่งตะวันออกคนหนึ่ง..ควบม้าเร็วไปแจ้งให้

บุญแทนและสายมารวมสมทบยังที่หมายทันที...จนทั้งหมดได้มารวมตัวกันเพื่อรอ

ปรึกษาและรอฟังคำสั่งโจมตีกองกำลังของเอหม่อง....

....................ปลัดปักษ์สะกดรอยตามขุนทัพกับพวกมาจนเห็น...กองกำลังของ

เมืองและกองกำลังของขุนทัพรวมกำลังกันได้ราว 80 คน....... "ปลัดเมืองคือเป้า

หมายที่ปลัดปักษ์ซุ่มจับตามองดูอยู่".......ปลัดปักษ์ซุ่มดูอย่างเงียบ ๆ ก็ให้สงสัย

ว่า........ "ขุนทัพ ปลัดเมือง และพวกชาวเขาเผ่าต่าง ๆ มารวมตัวกันเพื่อกระทำ

การใด" ...แต่เท่าที่ปลัดปักษ์อ่านพฤติการณ์และความรู้สึก..ก็ให้เกิดลางสังหรณ์

ว่า "ความตายและกลิ่นคาวเลือดกำลังใกล้จะปรากฎเบื้องหน้าของเขา....

 

....................เมืองบอกกับสายให้ควบม้าไปสังเกตการณ์.......กองกำลังของ

เอหม่อง.....ซึ่งปลัดปักษ์ก็ได้สะกดรอยตามสายไปเช่นกัน...

....................และเมื่อถึงจุดหมาย...ปลัดปักษ์ก็ถึงกับตกใจ..ที่ได้เห็นกองกำลัง

พร้อมอาวุธนานาชนิด ไม่ว่า จะเป็นปืนยาว ธนู หน้าไม้ และอาวุธอื่น รวมทั้งม้าศึก

จำนวนมาก อยู่ในตำแหน่งใกล้ชายแดนเขนห้วยโก๋น

....................ความช่างสังเกตของปลัดปักษ์และความฉลาดของเขา..ที่เห็น

การแต่งกายของกองกำลังเบื้องหน้า..ก็ให้รู้ว่ากองกำลังกลุ่มนี้คือ "ชาวพม่า"

....................ปลัดปักษ์เริ่มสงสัยทันทีว่า "ชาวพม่าพวกนี้มีเหตุผลใดถึงบุกรุก

เข้ามาแดนสยามยังถิ่นเมืองน่านฝั่งตะวันออกนี้"....ก็ในเมื่อปลัดปักษ์เองก็รับรู้อยู่

ว่า"ตอนที่เมืองสยามช่วยกองทัพอังกฤษรบกับพม่าจนพม่าพ่ายแพ้ไป...ได้มีข้อ

ตกลงระหว่างอังกฤษกับพม่าหลายข้อ....และข้อหนึ่งในจำนวนข้อที่ตกลงกันก็คือ

"ประเทศสยามเป็นมิตรกับอังกฤษห้ามพม่าทำร้ายเมืองสยาม" นั่นคือ "ห้ามพม่า

รบกับสยามและห้ามบุกรุกห้ามรบกวนและอื่น ๆ ที่จะทำให้เมืองสยามเดือดร้อน"

แต่บัดนี้พม่าผิดสัญญานั้นแล้วหรือ....

....................ปลัดปักษ์คิดว่า "จะต้องมีเหตุที่ไม่ชอบมาพากลอย่างแน่นอนที่

ทำให้กองกำลังพม่ามาตั้งฐานอยู่ที่เมืองน่านฝั่งตะวันออกนี้"......"แล้วทำไมเรื่อง

ใหญ่เช่นนี้ ขุนทัพ ปลัดเมือง และเจ้าหน้าที่ฝั่งตะวันออกจึงไม่รายงานให้เจ้าเมือง

น่านทราบ"........เพื่อเจ้าเมืองน่านจะได้รายงานต่อไปยังเมืองหลวง..เพื่อจัดการ

ปัญหาต่อไป....เพราะเรื่องยิ่งใหญ่เช่นนี้เป็นเรื่อง......."กระทบกันระหว่างประเทศ

ทีเดียว"

....................ปลัดปักษ์ขบคิดว่า "พวกขุนทัพ ปลัดเมืองและเจ้าหน้าที่ฝั่งตะวัน

ออก..กำลังวางแผนจัดการกับกองกำลังพม่าโดยพลการฝ่ายเดียว....โดยไม่ยอม

ขอความช่วยเหลือจากเจ้าเมืองน่านหรือเจ้าหน้าที่ฝั่งตะวันตก.......แล้วพวกกอง

กำลังพม่านี้มีกำลังมากกว่าพวกของขุนทัพมากมาย...และพวกเขาจะจัดการกับ

กองกำลังพม่าได้อย่างไร

....................ใจหนึ่งปลัดปักษ์อยากกลับไปรายงานเจ้าเมืองน่านเพื่อส่งกอง

กำลังมาช่วยเหลือ....แต่อีกใจหนึ่งเขาก็คิดว่า "จะต้องมีเหตุผลอย่างหนึ่งอย่างใด

แน่นอน.......ที่ขุนทัพและปลัดเมือง...ไม่ยอมบอกความจริงกับเจ้าเมืองน่าน..

หรือ..."พวกเขาทำอะไรผิดหรือ"...."

.....................ปลัดปักษ์ไม่ได้ย้อนกลับไปที่กองกำลังของขุนทัพ..แต่ซุ่มดูกอง

กำลังพม่าว่า"พวกพม่ากำลังจะทำอะไร"............

 

.....................เต็นท์ที่พักของกองกำลังพม่าตั้งเรียงรายกันไปเป็นกลุ่ม ๆ..และ

มีทหารยามเฝ้าเดินไปมาจำนวนมาก...โดยพวกเขารอคำสั่งจากเอหม่องเพื่อจะตามล่า

ปลัดเมืองและชิงขวดแก้วทรงมะม่วงใบนั้น..ไม่มีคำสั่งจากขุนนางใหญ่พม่าสั่งระงับ

งานนี้...แม้จะมีลูกธนูแจ้งปริศนาตัวอักษรว่า "รวมสองเป็นหนึ่ง ขับไล่อังกฤษ" ไปถึง

มือขุนนางใหญ่แล้วก็ตาม

....................ยามค่ำคืนที่พักกองกำลังพม่าจุดคบไฟเรียงราย....พร้อมกับก่อไฟผิง

บรรเทาความหนาวในฤดูเหมันต์

....................สายควบม้าเร็วกลับไปรายงานขุนทัพ...พวกเขานัดหมายจะโจมตีกอง

กำลังพม่าตอนตีห้าของวันรุ่งขึ้น...โดยแบ่งกำลังโอบล้อมเป็นสามทิศ...ขุนทัพกับ

พวกซุ่มโจมตีด้านทิศใต้...ส่วนลีเจงกับชนชาวเขาเผ่าต่าง ๆ ขนาบอยู่ทิศเหนือ..

และปลัดเมืองกับพวกซุ่มโจมตีทางทิศตะวันตก....โดยเปิดทางด้านทิศตะวันออก

ไว้..เพราะเป้าหมายคือ ผลักดันกองกำลังพม่าไปทางทิศตะวันออกให้เข้าไปแผ่น

ดินประเทศลาว....เป้าหมายของพวกเขาคือขับไลพม่าออกจากแดนสยามเท่านั้น..

ซึ่งแม้จะต้องมีการเข่นฆ่ากันก็ตาม...

.....................ปลัดปักษ์ยังคงซุ่มดูอยู่ในที่ลับ โดยเขาคาดการณ์ว่า "ปลัดเมืองจะ

ต้องโจมตีกองกำลังพม่าก่อนรุ่งเช้าแน่นอน"...ดังนั้นเขาจึงซุ่มดูอยู่ท่ามกลาง

อากาศหนาวเย็น...โดยเพียรพยายามที่จะไม่ยอมหลับนอนขณะซุ่มดูอยู่..

.....................และแล้วเมื่อถึงเวลานัดหมายตีห้าของวันรุ่ง..ปลัดเมืองก็เริ่มโจม

ตีกองกำลังพม่าก่อนฟ้าสางทันที

 

.................ตอนที่ 61 ธนูสะท้านแผ่นดิน.............


.....................เมืองซุ่มโจมตีอยู่ทางทิศตะวันตก..เขาควบม้านำพรรคพวกซึ่งมีตัว

หลักอย่าง บุญแทน สาย และมุก ร่วมเคียงบ่า...พวกเขาวางแผนไว้อย่างแนบเนียม โดย

ทันทีที่เมืองเห็นกองกำลังของเอหม่องจากไฟคบเพลิงที่จุดอยู่รอบเต็นท์ต่าง ๆ..เขาได้ยิง

ลูกธนูที่ใช้ผ้ามัดปลายไว้และจุดไฟเข้าใส่เต็นท์ที่เรียงรายอยู่ทันที..

......................ลูกธนูไฟที่เมืองยิงเข้าใส่ได้พุ่งตกที่เต็นท์จนเกิดไฟลุกไหม้ขึ้นแดง

สว่างไปทั่วอาณาบริเวณ....ซึ่งเมืองก็ยังคงระดมยิงลูกธนูไฟเข้าใส่เต็นท์ต่าง ๆอย่างต่อ

เนื่องอยู่เพียงผู้เดียว......

......................ทหารยามของกองกำลังพม่าวิ่งกันอลหม่านด้วยความตกใจ...เพื่อ

ปลุกคนที่อยู่ในเต็นท์ที่กำลังหลับไหลให้ตื่นขึ้นมา...โดยร้องตะโกนบอกว่า

............................"พวกเราถูกโจมตี..พวกเราถูกโจมตี..." โดยร้องเรียก

อย่างดังไปทั่วบริเวณค่าย.........

......................เมื่อพวกที่อยู่ภายในเต็นท์วิ่งออกมานอกเต็นท์ที่เพลิงกำลังลุกไหม้..

ขุนทัพที่อยู่ทางด้านทิศใต้ก็เปิกฉากระดมยิงปืนเข้าใส่ทหารพม่าทันที...ทหารพม่าวิ่ง

อลหม่านและหลงกลคิดว่า "ผู้โจมตีระดมยิงมาจากทางด้านทิศใต้อย่างเดียว..ต่างก็วิ่งมา

ตั้งหลักหันหน้าไปทางทิศใต้เพื่อยิงตอบโต้กับพรรคพวกของขุนทัพ...โดยหันข้างให้ทาง

ทิศตะวันตกที่ปลัดเมืองและพรรคพวกรอโจมตีอยู่ บุญแทน สาย มุก และพรรคพวกซึ่งรอ

จังหวะอยู่ก็ระดมยิงปืนเข้าใส่ด้านข้างของกองกำลังพม่าทันที....

....................กองกำลังพม่าเสียเปรียบตรงที่มองไม่เห็นศัตรูผู้บุกรุก..เนื่องจาก

ด้านนอกค่ายยังมืดอยู่...แต่ฝ่ายผู้บุกรุกกับเห็นกองกำลังพม่าอย่างชัดเจนด้วย

แสงไฟที่กำลังลุกสว่างจ้าเผาไหม้แต่ละเต็นท์อยู่....

....................เมื่อด้านทิศตะวันตกและด้านทิศใต้มีเสียงปืนของศัตรูดังสนั่นหวั่นไหว

กองกำลังพม่าก็หันมายิงปืนตอบโต้...โดยไม่ได้ระวังด้านทิศเหนือ

....................ลีเจงที่อยู่ด้านทิศเหนือซึ่งบัดนี้..เขาได้ใช้อาวุธคือธนูเป็นการเฉพาะกิจ

โดยไม่ได้นำหน้าไม้ออกมาใช้ตามปกติ..ด้วยเห็นว่าในการนี้ธนูใช้ได้ว่องไวกว่า..ซึ่งเขาก็

มีทักษะการใช้ธนูอยู่แล้ว...ลีเจงได้ยิงลูกธนูเปิดฉากพร้อมกับชาวเขาเผ่าต่าง ๆก็ใช้ธนูและ

หน้าไม้ อีกทั้งคันกระสุนยิงเข้าใส่กองกำลังพม่าทันที..ซึ่งอาวุธทางฝ่ายลีเจงอันตรายและ

เงียบกว่าเสียงปืน...

.....................ขณะที่กองกำลังพม่ากำลังสาละวนกับการต่อสู้ด้านทิศใต้และทิศตะวัน

ตกอยู่...ก็พบว่า "ลูกธนูและหน้าไม้พุ่งมาจากด้านเหนือตรงเข้าปักด้านหลังและด้านข้างลำ

ตัวของพวกตนเป็นจำนวนมาก"....กองกำลังพม่าที่ถูกยิงประกบจากด้านทิศเหนือ ทิศใต้

และตะวันตก...ทำให้ล้มตายเป็นจำนวนมาก......

.....................แซงคาได้วิ่งเข้าไปรายงานสถานการณ์ให้เอหม่องและเฮียงคี้ทราบ..

เอหม่องและเฮียงคี้จึงได้คิดแก้สถานการณ์..โดยมีความเห็นว่า "ขณะนี้ยังมืดอยู่..ทำ

ให้กองกำลังพม่าไม่เห็นพวกศัตรู...แต่พอจะรู้ว่าพวกศัตรูซุ่มโจมตีกองกำลังพม่า

เพียง 3 ด้าน คือ เหนือ ใต้ และตะวันตก"

....................."พวกเราจะต้องรอให้แสงอาทิตย์ส่องสว่างขึ้นก่อน..แล้วพวก

เราจะเห็นพวกมัน...และจะเป็นฝ่ายรุกกลับบ้าง....ดังนั้น จึงต้องแบ่งกำลังตอนนี้

ออกเป็น 3 ส่วนก่อน....โดยให้กองกำลังกลุ่มหนึ่งขึ้นมาหนีไปทางทิศตะวันออก

เข้าประเทศลาวไปซึ่งเอหม่องจะเป็นผู้นำกำลังไป...เขานำทหารราว 100 คนควบ

ม้าหนีไปทางทิศตะวันออกเข้าประเทศลาวทันทีอย่างรวดเร็ว...."

.....................ส่วนเฮียงคี้และพรรคพวกรวมทั้งผู้ร่วมขบวนการ..."ยิงธนูสาย

ฝน"...ให้รอสงบนิ่งไว้ส่วนหนึ่งโดยไม่ตอบโต้..ให้ทำทีว่าไม่มีคนหรือคนได้ตายไป

แล้ว.....

......................และส่วนที่สาม คือ กำลังพลที่ค้ำยันต่อสู้อยู่ให้ตอบโต้พวกของ

ศัตรูทั้งสามด้าน คือ เหนือ ใต้ และตะวันตก เอาไว้..."

 

....................เมืองและพรรคพวกซึ่งมีกำลังน้อยกว่าไล่ถล่มกองกำลังพม่า..

กลุ่มที่ต่อสู้ตั้งรับพวกเขาอยู่ไว้ในส่วนหน้าจนตายสิ้น..พร้อมกับแสงสว่างจากดวงอาทิตย์ที่

เพิ่งขึ้นบนขอบฟ้าได้สาดส่องมาทันที...พวกเมืองไม่รู้ว่า "ได้มีกองกำลังของเฮียงคี้อีก

ส่วนหนึ่ง....ซึ่งนอนสงบนิ่งเหมือนตายรอพวกเขาอยู่ห่างจากกองกำลังส่วนนั้นไม่มากนัก"

....................เมืองมองไกลจากกองกำลังที่นอนตายไป...ก็พบเห็นกองกำลังอีกส่วน

หนึ่งที่นอนตายอยู่...เขารู้สึกฉงนที่พวกเขาไม่ได้ยิงถล่มกองกำลังอีกส่วนหนึ่งที่นอนเรียง

รายอยู่...แต่พวกนี้มานอนตายได้เช่นไร....ดังนั้นเมืองจึงรอสังเกตการณ์อยู่ที่เดิม..ปล่อย

ให้ บุญแทน สาย มุกและพรรคพวกเดินไปสำรวจศพกองกำลังพม่าอย่างระมัดระวัง..เช่น

เดียวกับลีเจงก็นั่งอยู่บนหลังม้ารอสังเกตการณ์อยู่...ปล่อยให้พรรคพวกชาวเขาเผ่าต่าง ๆ

ลงไปสำรวจ..แต่ในส่วนของขุนทัพกลับนำพรรคพวกลงจากหลังม้าเดินลงมาสำรวจทันที

....................ทันทีที่พรรคพวกของขุนทัพ บุญแทน สาย มุกพร้อมกับพรรค

พวกและชาวเขาเผ่าต่าง ๆมาใกล้ระยะพอควร...พวกของเฮียงคี้ที่แกล้งนอนตายอีกส่วน

หนึ่งก็ลุกขึ้นพร้อมกับระดัมยิงปืนเข้าใส่ทันที...และเกิดการต่อสู้ยิงถล่มกันอย่างประจัญบาน

ขึ้นทันที.......

....................เฮียงคี้ได้ที..นำ มังทู สะเบ็ง และจินหม่อง วิ่งออกห่างพวกของ

ขุนทัพและชาวเขาเผ่าต่าง ๆที่กำลังยิงต่อสู้กับกองกำลังพม่าอีกส่วนหนึ่ง ..พอได้

ระยะ...เฮียงคี้ได้ให้มังทู สะเบ็งส่งลูกธนูที่มัดรวมอยู่มัดละ 30 ดอก ส่งมาใส่รังธนู

หนังเสือและให้จินหม่องตัดเชือกที่มัดออก..พร้อมกับตนเองได้ยิงลูกธนูทั้ง 30

ดอก ออกไปยังกลุ่มของพรรคพวกขุนทัพทันที..และก็ได้ยินติดต่อกันอีกหลายชุด

ใหญ่ไปอย่างต่อเนื่อง

....................ลูกธนูที่ถูกเฮียงคี้ยิงออกไปได้"โปรยปรายดุจสายฝนที่เร็วและ

แรงพุ่งเข้าใส่พรรคพวกชาวเขาและเจ้าหน้าที่ฝั่งตะวันออกล้มลงทันที"...บ้างก็

บาดเจ็บ บ้างก็ล้มตายไปต่อหน้าต่อตาของเมืองและลีเจงเป็นจำนวนมาก...

....................เมืองและลีเจงตกตะลึงที่เห็นลูกธนูดุจสายฝนเช่นนี้...มันทำให้

กองกำลังของเขาหายไปจากสนามรบเกินกว่าครึ่งหนึ่งของกองกำลังที่เขาพา

มา......จากการที่กองกำลังของเมืองเป็นต่อกองกำลังของพม่าอยู่....ก็ได้กลับมา

เป็นรองอย่างรวดเร็ว...ลูกธนูดุจสายฝนและกลยุทธ์ฝ่ายกองกำลังพม่า..ทำให้

สถานการณ์พลิกกลับให้กองกำลังพม่าเป็นต่อ...

....................เฮียงคี้เห็นเมืองอยู่บนหลังม้า.."เขาเปลี่ยนเป้าหมายการยิงธนูดุจ

สายฝนทันที"...และหันมายิงพุ่งใส่เมือง.......ลูกธนูดุจห่าฝนพุ่งเข้าหาเมืองเป็น

ร้อย ๆ ดอก....เมืองชักม้าหลบหนีเป็นพัลวันอย่างรวดเร็ว............เขาควบม้าไป

หาลีเจง"ลูกธนูสายฝนของเฮียงคี้"ก็ไล่ตามเขาไปติด ๆ....แต่ด้วยกำลังฝีเท้าของ

ม้าสีนิลได้นำพาเขาหลบพ้นเป็นจังหวะ ๆ....

.....................ลูกธนูของเฮียงคี้พุ่งเข้าหาเมืองอีกเป็นฝนห่าใหญ่..เมืองยกคัน

ธนูของเขาหมุนปัดลูกธนูให้ออกเบี่ยงทิศทางจากตัวเขาไปหลายดอก...

.....................ขณะที่กำลังหนีลูกธนูอยู่นี้..เมืองควบไปถึงลีเจงและบอกกับลีเจงให้

ควบม้าไปด้านหลังเฮียงคี้..แล้วยิงธนูไปที่จินหม่องคนตัดเชือกมัดธนู......เพราะหากไม่มี

จินหม่อง ธนูสายฝนของเฮียงคี้จะยิงไม่ได้....วิธีการทำลายการยิงธนูครั้งนี้ต้องทำลายที่

ขบวนการยิงของพวกเขาเพียงเก็บได้ 1 ใน 4 คน..ก็ทำให้การยิงธนูช้าลงหรือยิงไม่ได้เลย

......................ส่วนเมืองก็จะยิงไปที่สะเบ็งหรือมังทู..เพื่อตัดไม่ให้คนทั้งสองส่งลูก

ธนูให้เฮียงคี้

......................เมืองนัดแนะกับลีเจงแล้ว..เมืองได้ชักม้ากลับและควบม้าสีนิลพุ่ง

เข้าใส่เฮียงคี้กับพรรคพวกทันที...เขาหยิบลูกธนูขึ้นทาบและยิงตัดสวนกับลูกธนู

สายฝนของเฮียงคี้ที่ยิงเข้ามา...ด้วยลูกธนูสายฝนนั้นจะมีเพียงสี่หรือห้าดอกเท่า

นั้นที่พุ่งตรงเข้ามาหาเมือง..ส่วนอีกนับเกือบร้อยดอกพุ่งออกข้าง ๆ เพื่อสกัดการ

หนีออกข้าง.....เมืองยิงตัดลูกธนูที่พุ่งเข้ามาหาเขาโดยตรงเท่านั้น

....................ลูกธนูของเมืองพุ่งชนลูกธนูของเฮียงคี้หลายครั้ง..จนมันเบี่ยงทิศไปไม่

ถูกเขา...เมืองอาศัยความเร็ว หันธนูเข้าหาเฮียงคี้แต่เขาไม่ได้ยิงเฮียงคี้..ด้วยลูกธนูของ

เมืองพุ่งเข้าปักกลางอกของมังทูจนล้มลง...เป็นจังหวะเดียวกับลีเจงก็ได้ยิงธนูจากด้าน

หลังถูกกลางหลังของจินหม่องล้มลงเช่นกัน....

....................เฮียงคี้กระชากรังธนูหนังเสือออกจากคันธนูของเขา..ด้วยมีต่อไปหา

เป็นประโยชน์ไม่......แล้วเขาได้ใช้คันธนูสายเดียวของเขายิงเข้าใส่ลีเจง..ถูกลีเจงที่แขน

ซ้ายจนทะลุ...เฮียงคี้เห็นลีเจงพลาดท่าเช่นนั้น...เขาได้วิ่งไล่ตามยิงลีเจงด้วยลูกธนูอีก

หลายดอกติด ๆกัน....แต่ลีเจงก็ประคองตัวหลบลูกธนูเอาไว้.....

....................เมืองเห็นลีเจงกำลังพลาดท่าคิดว่า "หากเฮียงคี้ยิงธนูเข้าใส่ลีเจงต่อ

เนื่องไปอีก...ลีเจงหลบไม่พ้นแน่".....เมืองกระชากม้ากลับควบไล่ตามเฮียงคี้ไปด้าน

หลัง...เฮียงคี้ยิงธนูอย่างรวดเร็วเข้าใส่ลีเจง...เมืองก็จะยิงธนูพุ่งไล่ตามลูกธนูของเฮียงคี้

และตัดกระแทกลูกธนูของเฮียงคี้ทุกดอกออกจากเป้าหมายคือ ลีเจง.........จนลูกธนูของ

เฮียงคี้ไม่อาจทำอะไรลีเจงได้...

....................ลีเจงประคองตัวควบม้าออกไปจนพ้นอันตราย...เมืองจึงได้ควบม้า

ตามเฮียงคี้ทันและชักม้ากระโจนข้ามหัวเฮียงคี้อย่างบ้าบิ่น...เฮียงคี้นอนหงายราบ

กับพื้นดินแล้วยิงธนูส่งลูกธนูเข้าใส่เมืองขณะม้ากระโจนข้ามหัวเฮียงคี้...แต่ลูกธนู

ไม่ถูกจึงได้พุ่งลอยขึ้นท้องฟ้า...เมืองควบม้าติดตามลีเจงไปอย่างรวดเร็ว.....

 

....................ในส่วนของกลุ่มขุนทัพ บุญแทน สาย มุก และพรรคพวกรวมทั้ง

ชาวเขาเผ่าต่าง ๆ ที่เหลืออยู่..ต่างก็ระดมยิงต่อสู้กันกับกองกำลังเฮียงคี้อย่างซึ่งหน้าจึง

บาดเจ็บล้มตายเป็นจำนวนมาก...

....................ขณะการยิงต่อสู้ของขุนทัพกับพวกกำลังดำเนินไปอย่างดุเดือด..เสียง

ปืนนับร้อยกระบอกจากทางทิศตะวันออกที่มีทิศทางมาจากประเทศลาวก็ดังขึ้นอย่างสนั่น

หวั่นไหว...อันเป็นสัญญาณว่า "เอหม่องกำลังพาพรรคพวกอีกเป็นร้อยเข้ามาจัดการ

ศึกครั้งนี้"

....................เอหม่องควบม้านำหน้าพรรคพวกมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับกอง

กำลังของเขา..เมื่อมาถึงก็ได้กระจายกำลังล้อมรอบพวกของขุนทัพซึ่งมี บุญแทน สาย

มุก รวมทั้งเจ้าหน้าที่ฝั่งตะวันออกและพวกชาวเขาตกอยู่ในวงล้อมของเขา...

....................เอหม่องสั่งให้ขุนทัพกับพวกที่อยู่ในวงล้อมหยุดต่อสู้ทันที โดยมี

อาวุธปืนของกองกำลังเขานับร้อยกระบอกจ่อเล็งมาที่ขุนทัพกับพวก

............................."พวกเจ้าจงวางอาวุธเสียให้หมด..ไม่เช่นนั้นเราจะฆ่าไม่

ให้เหลือ"

............................."เอาอย่างไรดีล่ะลุงขุน" เสียงมุกกระซิบบอกขุนทัพ

............................."ให้พวกเราวางอาวุธตามที่มันสั่ง"

............................."ทำไมลุงขุน" สายถามเหตุผลด้วยไม่พอใจ เพราะตน

เลือกที่จะสู้ตาย

............................."มันไม่ได้มีเพียงพวกเรา ..แต่มันยังมีพวกชาวเขา..และ

เจ้าหน้าที่คนอื่น..ซึ่งข้าต้องรับผิดชอบชีวิตของพวกเขา..ที่เขามาทำงานเพื่อเรา"

............................."ข้าก็เห็นด้วยกับลุงขุนนะ" บุญแทนสนับสนุนคำพูดของ

ขุนทัพ ทำให้สายใจอ่อนลง แล้วโยนอาวุธปืนทิ้งลงกับพื้นเป็นคนแรก รวมทั้งคน

อื่นทั้งหมด

....................พวกเอหม่องจึงค่อย ๆลงจากหลังม้า..และขยับเข้าไปใกล้พวก

ของขุนทัพ..โดยมีอาวุธปืนจ่อไปเบื้องหน้าอย่างระวังตัว...

....................เหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ในสายตาของปลัดปักษ์ทั้งสิ้น...ปลัดปักษ์

คิดว่า "เขาจะต้องช่วยขุนทัพกับพวก..แต่ก็จนปัญญาด้วยพวกของเอหม่องมีมาก

เกินกว่าเขาจะจัดการ....เขานึกถึงปลัดเมืองและพวกของเขาอีกคนหนึ่ง คือ ลีเจง

ซึ่งไม่ได้ตกอยู่ในวงล้อมของกองกำลังเอหม่องว่า .."เมืองและพวกมีวิธีการใดจะ

ช่วยขุนทัพกับพวกขณะนี้"

....................ฝ่ายเมืองนั้นเมื่อตามลีเจงทัน..เขาได้หักหัวลูกธนูที่เฮียงคี้ยิงถูก

แขนซ้ายของลีเจงแล้วดึงออกจากแขนของลีเจง...และได้พากันควบม้ากลับมาที่

เดิม........แต่เมื่อเขาพบเหตุการณ์ที่พ่อของเขาและพรรคพวกกำลังถูกกองกำลัง

เอหม่องล้อมอยู่....เมืองสงบนิ่งมองอยู่อย่างชั่งใจโดยมีลีเจงนั่งวิตกอยู่บนหลังม้า

ข้าง ๆอย่างเงียบ ๆ .......

 

.....ตอนที่ 62 สุดยอดการดวลธนูบนแผ่นดินสยาม....


....................เมืองหันไปบอกกับลีเจง

............................"ลีเจงเจ้ายังไหวอยู่หรือ"

............................"ข้าพร้อมเสมอ..สำหรับเจ้า"

............................"พวกเราคงเอาชนะมันไม่ได้..แต่ข้าหาทางให้พวกเราหนีรอด

จากพวกมันได้"

............................"เจ้ากำลังคิดการใดอยู่"

............................"เจ้ากับสายรู้จักกันดีแล้วใช่ไหม"

....................ลีเจงพยักหน้าแทนคำตอบ

............................"หากข้าเข้าไปปรากฎตัวอยู่ที่นั่นเพื่อทำอะไรบางอย่าง..เจ้าจง

ส่งสัญญาณบอกสายให้บอกพรรคพวกเราให้เตรียมหนีเพียงอย่างเดียว...ให้แยกย้ายกลับ

ฐานเดิม..โดยหนีให้พ้นจากสายตาของพวกมันโดยเร็ว...พวกมันไม่ชำนาญพื้นที่

มันตามหาเราลำบาก"

....................เมืองกับลีเจงนัดแนะกันอย่างดีแล้ว.......

 

.....................เมืองชักม้าเดินตรงไปยังกองกำลังของเอหม่อง...ที่กำลังล้อมขุน

ทัพกับพวกอยูอย่างช้า ๆ..และชักปืนพกที่เขานำติดตัวมายิงขึ้นบนท้องฟ้าจนหมดโม่..

............................"เปรี้ยง เปรี้ยง ๆ ๆ ๆ ๆ"

.....................เสียงกัมปนาทของปืนทำให้เอหม่องและกองกำลังพม่าหันกลับมาทาง

เสียงปืน...รวมทั้งปลัดปักษ์ที่ซุ่มสังเกตการณ์ดูอยู่ในที่ซ่อน...ก็มองเห็น..เมืองกำลังเดิน

ม้าเข้าไปหากองกำลังพม่าอย่างไม่เกรงกลัว....ปลัดปักษ์ถึงกับสบถคำพูดขึ้นอย่างดัง

ด้วยไม่เห็นด้วยกับการกระทำของปลัดเมือง

.........................."ปลัดเมือง..เจ้ากำลังทำอะไรของเจ้า..อยากตายนักหรือ"



....................เมืองเดินม้าเข้าไปพร้อมกับยกคันธนูของเขาชูขึ้น.........กองกำลัง

ของเอหม่องที่ล้อมรอบขุนทัพกับพวกอยู่.......จึงเปิดทางให้เมืองเข้าไปอยู่ในวงล้อม

กับพวกขุนทัพ..ทำให้ขุนทัพกับพวกไม่เข้าใจว่า"เมืองกำลังทำอะไร"

....................เมืองชูคันธนูพร้อมกับขวดแก้วทรงมะม่วง.....และยืนขึ้นบนหลัง

ม้าสีนิล..ด้วยความองอาจทรนงสง่าผ่าเผยดุจราชสีห์...พร้อมกับตะโกนพูดอย่าง

ดังไปทางเอหม่อง


........................"เอหม่อง...พวกเจ้าบุกมาถึงแดนสยามแห่งนี้..ก็

เพียงเพื่อขวดแก้วใบนี้กับมาเอาชีวิตของข้าไม่ใช่หรือ...บัดนี้ ข้ามายืนอยู่

ต่อหน้าพวกเจ้าแล้ว...คนที่เจ้าล้อมเพื่อจะจับอยู่ขณะนี้ไม่มีประโยชน์กับ

เจ้าแล้ว...มีข้าเพียงผู้เดียวเท่านั้นที่มีความหมายสำหรับเจ้า...แต่ข้ายังมี

เรื่องคาใจกับเฮียงคี้เกี่ยวกับการยิงธนูอยู่ไม่จบสิ้น.........ข้าจึงอยากท้า

ประลองกับเฮียงคี้ต่อหน้าพวกเจ้าให้เป็นพยาน.........ถึงการต่อสู้ด้วยธนู

ในครั้งนี้......ต่อแต่นี้ไปจะไม่มีใครได้เห็นการประลองธนูที่ยิ่งใหญ่บนแผ่น

ดินนี้อีกแล้ว......หากเฮียงคี้ชนะ..ข้ายอมมอบขวดแก้วใบนี้พร้อมกับชีวิต

ของข้าให้พวกเจ้า....และพวกเจ้าก็จะถือว่าทำงานให้ขุนนางใหญ่สำเร็จ

เสร็จสิ้นไปในคราวเดียว........แต่หากเฮียงคี้แพ้ขอให้ปล่อยพวกของข้า

กลับไป"



....................เมืองรู้ดีว่าไม่ว่าผลการต่อสู้จะแพ้หรือชนะ..เอหม่องไม่มีวันปล่อยเขา

และพรรคพวกอย่างเด็ดขาด...ดังนั้น เขาจึงให้ลีเจงเตรียมการช่วยเหลือขุนทัพกับ

พวกทันที.....

....................เฮียงคี้ตะโกนขึ้นอย่างดังโดยไม่รอคำตอบของเอหม่อง

........................"ข้ารับคำท้าของเจ้า"




....................เอหม่องได้ยินเฮียงคี้ตอบไปดังนั้น....เอหม่องคิดว่า "ดีเหมือนกัน"..

เขาไม่เคยเห็นการดวลธนูที่ตื้นเต้นมาก่อนเลย...และเขาเชื่อว่า "การต่อสู้จะต้องสนุก..

เพราะเอหม่องเคยเห็นเมืองยิงลูกธนูใส่ลูกธนูของเฮียงคี้หักกลางอากาศมาแล้ว...

พร้อมกับลูกธนูที่เมืองยิง..ยังนำพาลูกธนูที่หักของเฮียงคี้พุ่งไปถูกอีกาเป้าหมาย

ของเฮียงคี้ซึ่งบินอยู่กลางอากาศอีกด้วย"

.....................ดังนั้น เฮียงคี้กับเมือง..น่าจะเป็น"ยอดฝีมือของการยิงธนู"..

เมื่อยอดฝีมือกับยอดฝีมือมาประลองยุทธกัน...มันน่าจะเป็นสิ่งที่ตื้นเต้นและดุเดือด

เจริญหูเจริญตาของเขาให้เพลิดเพลิน...เอหม่องคิดว่า.."อย่างไรเสียเมืองกับพรรค

พวกก็อยู่ในวงล้อมของกองกำลังเขาอยู่แล้ว...พวกเขาไม่น่ารอดในสถานการณ์นี้

ไม่ว่าแพ้หรือชนะก็ตาม"

....................เอหม่องตะโกนสนับสนุนทันที

............................"ข้าก็เห็นเช่นเดียวกับเฮียงคี้..แต่พวกเจ้าต้องประลองกัน

อยู่ในวงล้อมของพวกข้าเท่านั้น"

............................"ข้าไม่หวั่นหรอก...แต่ขอให้พวกเจ้าขยายวงล้อมออกไป

100 เมตร..ข้าจะได้ควบม้ายิงธนูได้ถนัดมือ"



.....................เอหม่องสั่งกองกำลังให้ขยายวงล้อมออกไปตามคำขอของเมือง....

ทำให้ขุนทัพกับพรรคพวกพ้นอันตรายที่ใกล้ตัวมาชั่วระยะหนึ่ง...เมืองพยายามมอง

สัญญาณจากลีเจงที่ซุ่มอยู่นอกวงล้อมนี้....การต่อสู้ของเมืองเป็นไปไม่ได้เต็มที่นัก..ด้วย

เขายังกังวลเกี่ยวด้วยการช่วยเหลือขุนทัพกับพวก........ให้ออกจากวงล้อมของกองกำลัง

เอหม่อง

....................เมืองนั่งบนหลังม้าเพื่อเตรียมพร้อม..เขาชูสายสะพายพร้อมขวด

แก้วทรงมะม่วงขึ้นแล้วโยนขึ้นฟ้า....พร้อมกับยิงลูกธนูเข้าใส่สายสะพายนั้น..ไปที่

ต้นไม้ที่อยู่นอกวงล้อมนั้นติด ๆ กันถึง 3 ดอก....ลูกธนูทั้ง 3 ดอกที่เมืองยิงไปพุ่ง

เสียบเขาสายสะพายขวดแก้ว..และพุ่งตรงไปปักอยู่ที่ต้นไม้นอกวงล้อมนั้น...

....................เมืองร้องตะโกนออกไปทางบุญแทนว่า

............................"หากการประลองธนูยังไม่รู้ผล มันผู้ใดเข้าใกล้ขวดแก้ว..

เจ้าจงยิงมันทันที" เมืองพูดพร้อมกับโยนปืนพกของเขาไปให้บุญแทน ..ด้วยรู้

ว่าบุญแทนยิงปืนได้แม่นยำมากด้วยเคยเห็นฝีมือมาก่อน...



....................บุญแทนจึงได้อาวุธปืนโดยปริยายหลังจากที่เอหม่องสั่งให้โยนอาวุธ

ทิ้ง....ซึ่งบุญแทนได้รีบบรรจุกระสุนเข้าไปในลูกโม่จนเต็ม....การที่เมืองโยนปืนให้บุญ

แทน เอหม่องไม่ได้ค้านด้วยเห็นว่า"เป็นการยุติรรมดี..ที่น่าจะมีคนกลางรักษาขวดแก้วใบ

นั้นไว้"


.....................เฮียงคี้นักล่าอินทรีแห่งมองโกลขึ้นนั่งบนหลังม้าสีขาวสะอาด

ตา..ซึ่งเป็นม้าพันธุ์ดุจากมองโกล..พร้อมกับลูกธนูที่ใส่ซองสะพายด้านหลัง...และ

ได้กำลูกธนูไว้ที่มืออีกส่วนหนึ่ง....เช่นเดียวกับเมืองซึ่งเขาก็เตรียมลูกธนูไว้เต็ม

อัตราศึกเช่นกัน....เพราะการยิงธนูบนหลังม้า เป็นเชิงยุทธที่ต้องใช้ความสามารถ

อย่างสูง...เพราะคนที่ยิงธนูบนหลังม้านั้นจะไม่มีการหยุดนิ่งหรือเล็งเป้าอยู่กับที่ได้

เลย...ทั้งคนยิงและเป้าต่างก็เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว....

 

.....................การประลองยุทธเริ่มขึ้นภายในวงล้อมกองกำลังเอหม่อง เฮียงคี้

นั่งอยู่บนหลังม้าสีขาวยืนอยู่ด้านทิศตะวันออก..ส่วนเมืองนั่งอยู่บนหลังม้าสีนิลที่ดำ

สนิทยืนอยู่ด้านทิศตะวันตก..โดยทั้งคู่อยู่ห่างกันราว 50 เมตรเศษ

............................"เปรี้ยง" เสียงปืนของเอหม่องดังขึ้นหมายถึงสัญญาณ

การต่อสู้เริ่มขึ้น

....................เมืองและเฮียงคี้ควบม้าเข้าหากันอย่างเร็ว.....พร้อมกับยิงธนูเข้าใส่กัน

ทันที..

....................ลูกธนูดอกแรกของทั้งสองฝ่ายพุ่งแหวกอากาศเข้าหากันอย่างแรงและ

รวดเร็ว...ด้วยกำลังส่งของผู้ยิงทั้งสองฝ่ายที่มีความอาฆาตแค้นกันอยู่.....หมายจะปลิด

ชีวิตกันและกันด้วยธนูดอกแรก

............................"ผลั๊ก..เปรี๊ยะ.." เสียงลูกธนูสองดอกพุ่งเข้าหากันและ

ชนกันอย่างแรกจนธนูทั้งสองดอกหักสบั้นกลางอากาศ...แล้วล่วงลงสู่พื้น

....................มันเป็นความแม่นยำของทั้งคู่ที่อ่านทิศทางของลูกธนูของกันและกัน

ออก....เพราะเขาใช้วิชายิงธนูเดียวกัน คือ วิชาที่เฮียงคี้แสดงการยิงสกัดเป้าหมายตอนยิง

อีกาให้เมืองดูและเรียนรู้โดยไม่ตั้งใจ....แต่การยิงธนูของเฮียงคี้เป็นการยิงธนูที่แม่นยำ

อย่างเชี่ยวชาญและชำนาญการยิงกว่าเมืองมากนัก....ส่วนเมืองนั้นอาศัยยิงจากการฝึกฝน

บวกกับปัญญาและไหวพริบของเขา....โดยใช้อ่านพฤติกรรมของเฮียงคี้ตลอด...เขาจึง

เป็นเหมือน "มวยจังหวะสอง คือ กันและแก้ พร้อมกับโต้กลับ" ซึ่งจะแตกต่างกันจากการ

ต่อสู้ของสายเพื่อนและลูกน้องของเขา...ที่สายจะเป็น.."มวยจังหวะหนึ่งอยู่เสมอ คือ

รุกไม่ให้ตั้งตัว และเผด็จศึกในทันที"

....................เมืองดูพฤติกรรมของเฮียงคี้และอ่านว่า"เฮียงคี้จะปล่อยลูกธนูเมื่อไร..

เขาจะยิงโต้ตอบด้วยลูกธนูด้วยความเร็วทันที"...เหตุผลของเมือง คือ เมื่อลูกธนูพุ่งออก

มาย่อมมีเป้าหมายและทิศทางที่แน่นอนแม้ว่ามันจะรวดเร็ว....แต่เป้าหมายที่อยู่บนหลังม้า

และการที่เขาไม่นิ่งอยู่อยู่บนหลังม้า..ทำให้ทั้งเฮียงคี้และตัวเมืองยิงธนูได้ลำบาก...

....................เมืองเริ่มใช้วิธียิงธนูเข้าใส่ต่อเนื่องเพื่อเป็นฝ่ายรุกไม่ให้เฮียงคี้ตั้งตัว..

เขายิงลูกธนูในขณะที่ม้าทั้งสองฝ่ายกำลังวิ่งอยู่อีกราว 10 ดอก...เฮียงคี้หลบและยิงโต้

กลับเช่นกัน...ลูกธนูแต่ละดอกพุ่งชนกันบ้าง...เฉี่ยวกันบ้าง...แต่ยังไม่มีผู้ใดยิงถูกเป้า

....................ม้าทั้งสองฝ่ายวิ่งสวนกัน..เฮียงคี้หยิบลูกธนูทาบคันธนูและเตรียมยิงใน

ระยะประชิด...เมืองหยิบลูกธนูไม่ทัน..จึงได้ใช้คันธนูฟาดไปที่ลูกธนูที่เฮียงคี้กำลังยิงจน

ลูกธนูหลุดจากมือ....และต่างฝ่ายก็ควบม้าหันหลังให้กันไป

....................เมืองกระชากม้ากลับได้ก่อนจึงยิงธนูเข้าใส่เฮียงคี้อีก แต่พลาดเป้า...

เช่นเดียวกับเฮียงคี้ก็ระดมยิงลูกธนูใส่เมือง



....................ลูกธนูที่ทั้งสองฝ่ายยิงใส่กันบนหลังม้าช่างรวดเร็ว..และงดงาม

ด้วยทีท่าและลีลาการขี่ม้าและยิงธนู....แม้มันจะกระแทกหัวใจให้เสียว..แต่มันก็

เป็นภาพที่ตรึงตาตรึงใจ เอหม่องและกองกำลังพม่า รวมทั้งขุนทัพกับพวก..อีกทั้ง

ลีเจงและปลัดปักษ์ที่เฝ้าดูอยู่ห่าง ๆ

.....................ผู้ดูทุกคนใจจดใจจ่อต่างฝ่ายก็หายใจไม่ทั่วท้อง..และไม่อยาก

จะสนใจสิ่งอื่นใด....

.....................ธนูสะท้านแผ่นดินและสุดยอดการดวลธนูบนแผ่นดินสยาม..เป็น

เรื่องราวที่เกิดขึ้นในกลางฤดูหนาวปลายปี พ.ศ.2461





.....................เมืองและเฮียงคี้ยิงลูกธนูใส่กันจนเหลือเพียงคนละ 1 ดอก...

เมืองและเฮียงคี้ตัดสินใจที่จะยิงธนูใส่กันในระยะประชิด...หมายปลิดชีวิตแต่ละ

ฝ่ายด้วยลูกธนูดอกสุดท้ายที่อยู่บนหลังม้า.....เมืองควบม้าสีนิลอย่างเร็วพุ่งเข้าหา

เฮียงคี้...เช่นเดียวกับเฮียงคี้ก็ควบเจ้าม้าขาวพันธุ์ดุแห่งมองโกลเข้าใส่เช่นกัน...

.....................เมืองใส่ลูกธนูง้างสายไว้รอขณะควบม้า...เหมือนกับที่เขาฝึก

ง้างสายธนูไว้เป็นเวลานานบนดอยเผ่ามูเซอที่นะจามาช่วยนับเลขให้เขาตอนฝึก..

ซึ่งเขามีโอกาสให้ทักษะอันนี้แล้ว....เช่นเดียวกับเฮียงคี้ก็ง้างสายธนูไว้รอเช่นกัน..

ต่างฝ่ายต่างก็มีลูกธนูพิฆาตคนละดอก....

.....................ม้าสีนิลวิ่งเข้าหาม้าสีขาวพันธุ์ดุ...โดยเจ้าม้าพันธุ์ดุไม่ได้มีทีท่า

จะเบี่ยงหลบเส้นทางเพื่อสวนกันแต่อย่างใด...มันเพียรพยายามวิ่งอย่างเร็วเพื่อจะ

ชนม้าสีนิลให้กระเด็นออกจากเส้นทาง..โดยที่ม้าทั้งสองไร้ผู้จับเชือกบังคับม้า..

เพราะต่างจดจ่อที่จะใช้ยิงลูกธนูพิฆาตทั้งสองฝ่าย....

.....................ม้าสีนิลเหมือนรู้ว่า"เจ้าม้าขาวพันธุ์ดุตัวนี้ จริงจังและจะพุ่งเข้า

ชนมันแน่"....สีนิลจึงวิ่งเข้าใส่อย่างสุดกำลัง....ขณะที่ม้าสองตัวกำลังจะชนกัน..

สีนิลได้ใช้กำลังขากระโจนเพื่อจะข้ามหัวเฮียงคี้และเจ้าม้าขาวพันธุ์ดุทันที

.....................ภาพของม้าสีนิลพุ่งลอยขึ้นสู่อากาศกำลังจะข้ามหัวเฮียงคี้นั้น...

เมืองซึ่งอยู่บนหลังม้าสีนิลได้ก้มลงหันทิศทางลูกธนูเข้าใส่เฮียงคี้ที่อยู่ด้านล่างตน

ทันที...เป็นขณะที่เจ้าม้าสีขาวได้เชิดหน้ายกเท้าหน้าทั้งสองขึ้นแล้วใช้เท้าหน้าทั้ง

สองถีบส่งปลายเท้าหน้าทั้งสองของม้าสีนิลที่อยู่บนอากาศเหนือตนทันที..พร้อม

กับเฮียงคี้ก็ได้หันปลายลูกธนูเข้าหาเมืองซึ่งอยู่ด้านบนเหนือหัวของตนเช่นกัน..



.................แล้วต่างฝ่ายต่างก็ยิงธนูเข้าใส่กันทันที...ปลายลูกธนูของ

ทั้งสองพุ่งชนกันอย่างแรงเสียงดังสนั่นกัมปนาทไปทั่วบริเวณ...

.................ภาพอันตื่นตาตื่นใจกระแทกความรู้สึกเช่นนี้ ไม่เคยมีให้ผู้

ใดในที่นั้นได้เห็นมาก่อน..."มันทั้งสวยงาม และ ดุดัน"ไปพร้อมกัน..ทุก

คนต่างตกตะลึงถึงกับอุทานการดวลธนูครั้งนี้มันคือ "ธนูสะท้านแผ่นดิน"

.................ปลายลูกธนูทั้งสองฝ่ายต่างหักสะบั้นลงก่อนที่จะถูกผู้ใด..

ความเร็วและแรงของม้าทั้งสองตัวที่ปะทะกัน..ทำให้ม้าสีนิลถึงกับหมุน

กลางอากาศด้วยแรงถีบที่ม้าทั้งสองตัวถีบส่งกัน...และม้าทั้งสองตัวก็ล้ม

ลงลื่นไถลไปกับพื้นดินทั้งคู่..ทำให้เมืองและเฮียงคี้ซึ่งไม่ได้จับเชือกม้าไว้

ทั้งสองฝ่ายถึงกับตีลังกากระเด็นตกม้าทั้งคู่....



....................ทั้งเมืองและเฮียงคี้รีบข่มความเจ็บปวดจากการตกม้า.....ลุกขึ้น

ยืนอย่างเร็ว...ต่างฝ่ายต่างก็วิ่งไปหยิบลูกธนูสายฝนที่เฮียงคี้ยิงโปรยปรายและปัก

อยู่ที่ดินจำนวนหลายร้อยดอก....และนำมายิงใส่กันอย่างไม่มีหยุด...สถานการณ์

เช่นนี้..หากใครนิ่งอยู่กับที่คาดว่าจะต้องถูกลูกธนูของอีกฝ่ายหนึ่งอย่างแน่นอน

.....................เมืองชั่งเวลาว่า "ลีเจงน่าจะเริ่มงานของเขาได้แล้ว"..เพราะการ

ดวลธนูของเขากับเฮียงคี้.....ทำให้กองกำลังพม่าที่ล้อมอยู่ได้เผลอเรอหันมาสนใจ

การดวลธนูเพียงอย่างเดียวโดยไม่ใส่ใจเรื่องอื่น.....