พระโพธิสัตว์พญาช้างนาฬาคิรี(ธนปาล)พระพุทธเจ้าในอนาคต

....................เมืองกลับมาที่ที่พัก และค่ำคืนนั้น..เขาก็ฝ่าลมหนาวออกมายืน

มองไปที่ยอดปราสาทที่ห้องของตะละแม่ที่มีแสงสว่างอยู่ภายในห้องนั้น..พลางยก

ขวดแก้วทรงมะม่วงดื่มเหล้าเพื่อเรียกไออุ่นภายในร่างกายให้ต่อสู้ความหนาวเหน็บ...

....................ภายในใจของเขารู้สึกยินดีที่พบเห็นและใกล้ชิดแม่ของเขา..แม้

ว่าเขาจะไม่มีความทรงจำใด ๆเกี่ยวกับนางอยู่ภายในใจเลย...ด้วยนางจากเขาไป

ตั้งแต่เขามีอายุเพียง 5 เดือนเศษ......

....................นางเป็นผู้หญิงที่งดงามมากทั้งมีกลิ่นกายหอมรัญจวนใจ..ควร

แล้วที่ขุนทัพพ่อของเขาจะหลงรักนางจนละทิ้งหน้าที่........

....................เช่นเดียวกันกับที่ตะละแม่นั้น..นางเองก็มองฝ่าความมืดและสาย

ลมหนาว..อาศัยเพียงแสงจันทร์ที่สาดส่อง..เพ่งมองมายังจุดที่ม้าสีนิลผูกอยู่กับ

หลักไม้อันเดิม....และนางก็เห็นร่างชายชาตรีที่ยืนอยู่ใกล้ม้าตัวนั้น..หันหน้ามอง

มาทางปราสาทชั้นบนห้องที่นางอยู่....ซึ่งนางเดาได้เลยว่า คือ "ยุ่นยี"

.....................หนุ่มน้อยยุ่นยี..คงมีอะไรบางอย่างที่นางพิจารณา...ในขณะที่

นางมองยุ่นยีก็ให้หวลคิดถึง เมืองลูกน้อยวัย 5 เดือนเศษของนาง..ซึ่งหากเขาโต

คงมีอายุไล่เลี่ยกับยุ่นยี....แปลกจริง ๆเวลาที่นางมองยุ่นยีที่ไร..เป็นต้องนึก

ถึง"ลูกน้อยของนางทันที"...

..................."ขุนทัพเวลานี้ท่านเป็นเช่นไร ..ท่านกำลังส่งเมืองลูกชายของเรา

มาหาข้าใช่ไหม" นางตั้งคำถามอยู่ภายในใจ

 

....................รุ่งเช้าเมืองหรือยุ่นยีได้รับคำสั่งจากสมิงญา...ให้นำม้าบางส่วน

ในคอกไปฝึกวิ่งบนภูเขาและที่ราบสูงตามคำเสนอแนะของยุ่นยีที่แจงต่อตะละแม่

ซึ่งต้องออกไปไกลจากปราสาทไม้สักและหมู่บ้านมาก...ยุ่นยีจึงเอาคันธนูพร้อมลูกธนูของ

เขาและของลีเจง....ที่มอบให้ไว้ติดตัวไปพร้อมกับม้าสีนิล....เมืองไปกับทีหม่องและอัน

ยาพร้อมพรรคพวกอีกส่วนหนึ่ง....

.....................ม้าบางส่วนยังคงอยู่ในคอกม้าใหญ่...ยามสายหลังจากยุ่นยีออกไป

แล้ว...ตะละแม่ได้มีบัญชาให้เหล่าผู้ภักดีเข้าเฝ้า...เพื่อปรึกษาการใหญ่...

............................."จนบัดนี้..เยยุ่นยังไม่กลับมา...ทำให้ข้าไม่รู้ว่า..เราจะได้ขวด

แก้วใบนั้นมาเปิดประตูถ้ำ....เพื่อนำทรัพย์สมบัติออกมาซื้ออาวุธปืนเพิ่มขึ้นอีกได้เมื่อไร..

อีกทั้งกำลังคนเราไม่พอเราคงต้องจ้างพวกชนเผ่ากระเหรี่ยงและเผ่าอื่น ๆ มารวมกำลังกัน

กับพวกเรา......การดำเนินงานของพวกเรา...ตอนนี้ทำได้เพียงซุ่มโจมตีทหารอังกฤษเพื่อ

นำเอาระเบิดและอาวุธปืนที่ทันสมัยขนกลับมาที่หมู่บ้านของเรา...นอกจากนี้พวกเรายังต้อง

สู้รบกับทหารของขุนนางใหญ่ที่คิดกำจัดเราออกจากราชวงศ์เดิม.....คนที่สังหารราชบุตร

องค์โตในปราสาท...จะต้องเป็นคนของขุนนางใหญ่ที่สืบหาที่อยู่พวกเราจนพบ...หากมัน

กลับไปแจ้งที่อยู่ของพวกเราให้ขุนนางใหญ่ทราบเมื่อไร ...ขุนนางใหญ่จะส่งกำลังมาโจม

ตีพวกเราทันที"

............................"ตอนนี้พวกเราทยอยรวมคน....และอาวุธมาไว้ที่คลังอาวุธของ

พวกเราเกือบทุกวัน ....ตะละแม่วางใจเถิด...คนของเราฝีมือการต่อสู้ไม่ด้อยไปกว่าทหาร

ของขุนนางใหญ่และทหารอังกฤษเท่าใดนัก" มะตะแบงขุนนางผู้ภักดีเอ่ยรายงาน

............................"ท่านมะตะแบงพูดถูกต้อง ยิ่งพวกทหารอังกฤษไม่ได้ชำนาญ

พื้นที่เหมือนกับพวกเรา..หากบุกเข้ามาในป่าเมื่อไร..เป็นเสร็จฝ่ายเราเมื่อนั้น" ตองสาเอ่ย

สนับสนุนมะตะแบง

............................"เรื่องกองทัพอังกฤษมีแต่เพียงอาวุธที่ทรงพลังเท่านั้น หากไม่

ได้ทหารอินเดียและทหารสยามช่วยรบ..เมืองหลวงอังวะของเราคงไม่พ่าย..แล้วพวกเราคง

ไม่แยกออกเป็นสามฝ่ายเช่นนี้" ตะละแม่เอ่ยต่อ

............................."เรื่องพวกเราแยกเป็นฝ่าย ๆนั้น ข้าคิดว่าขุนนางใหญ่คิดตั้ง

ราชวงศ์ใหม่อยู่แล้ว...เขาคิดหาทางกำจัดพวกเราให้สิ้นไป..แม้ไม่มีกองทัพอังกฤษรุกราน

ก็ตาม" มะตะแบงแสดงความเห็น

............................."มีพวกขุนนางอีกกลุ่มหนึ่งที่กองทัพอังกฤษหนุนอยู่..หลังจาก

อังกฤษกับขุนนางใหญ่แตกแยกกัน...ข้าสืบมาว่าพวกขุนนางที่อังกฤษหนุนอยู่เสนอแนะให้

กองทัพอังกฤษตามหาทรัพย์ที่ราชวงศ์ของพวกเรา......ขนย้ายถ่ายเทและนำไปซ่อนไว้ใน

ถ้ำกลไกนั้น...กองทัพอังกฤษจึงพาทหารเข้าป่าเพื่อตามหาถ้ำนั้น...และพวกทหารเหล่านั้น

ก็ถูกพวกเราโจมตีจนได้อาวุธของกองทัพอังกฤษขนเข้าสู่หมู่บ้านเรา" ตองสาอธิบาย

............................"พวกเราโชคดีตรงที่ขุนนางใหญ่แตกแยกกับกองทัพ

อังกฤษ..ไม่ได้ร่วมมือกับกองทัพอังกฤษเหมือนเมื่อก่อน..เพราะทหารของขุนนาง

ใหญ่เชี่ยวชาญการรบในป่าไม่แพ้พวกเรา"

............................"ขุนนางใหญ่ไม่มีวันกลับไปร่วมมือกับกองทัพอังกฤษ

หรอก..เพราะว่าขุนนางใหญ่เองก็มีแผนที่จะขับไล่กองทัพอังกฤษออกจากพม่า

เหมือนพวกเรา...ขุนนางใหญ่มีจุดหมายเดียวกับเรา..เพียงแต่เขาคิดกำจัดพวก

เราด้วย...เพื่อเขาจะขึ้นเป็นกษัตริย์ราชวงศ์ใหม่ในทันที" ตะละแม่อธิบาย

............................"ตอนนี้ตะละแม่คิดจะทำอย่างไรต่อ" มะตะแบงถาม

............................"พรุ่งนี้เป็นวันที่สามครบกำหนด....ที่ข้าจะต้องจัดกำลัง

ติดตามข่าวของเยยุ่นที่เมืองสยาม...ข้าจะคัดเลือกกลุ่มทหารองครักษ์ของข้าที่มี

ฝีมือ 18 คน รวมกับทีหม่องและอันยาเป็น 20 คน..... เมื่อข้าคัดเลือกแล้ว..ข้าจะ

พาพวกองครักษ์ไปดูม้าศึกที่ข้าจะคัดเลือกม้าฝีเท้าจัด....และอดทนแข็งแรงไว้ให้

พวกเขา" ตะละแม่ตอบ

 

....................ยามบ่ายใกล้เย็นบริเวณลานคอกม้า..ตะละแม่และทหารองครักษ์

18 คน และทหารติดตามอีกกลุ่มหนึ่งกำลังคัดเลือกม้าและพิจารณาดู โดยมีสมิงญาหัว

หน้ากองม้าคุมคอกม้า...นำม้าที่ตนคัดเลือกไว้มาให้ตะละแม่และทหารองครักษ์..เพื่อให้

ตะละแม่และทหารองครักษ์ร่วมคัดเลือกอีกครั้ง....

.....................ม้าจำนวน 20 ตัวถูกคัดออกมา เพื่อให้ทหารองครักษ์ทำความคุ้นเคย

กับมัน 18 ตัว ยกเว้นเพียง ทีหม่องและอันยาที่ไปกับยุ่นยี

.....................ในขณะที่ตะละแม่และเหล่าทหารองครักษ์กำลังอยู่ระหว่างการคัดเลือก

ม้าอยู่นี้..เป็นขณะเดียวกับที่ทหารขุนนางใหญ่ของพม่าจำนวนมาก.....ได้สืบหาที่

อยู่ของตะละแม่พบ..ตามที่เฮียงคี้ได้รายงานชี้จุดให้ขุนนางใหญ่ทราบ...หลังจาก

ที่เฮียงคี้มาลอบฆ่า"ราชบุตรองค์โต"ในปราสาทไม้สักนั้น...

.....................ทหารของขุนนางใหญ่ได้นำกำลังมาโอบล้อมหมู่บ้านไว้ทุกทิศ

ทาง....พร้อมกับระดมยิงด้วยอาวุธปืนและธนูเข้าใส่คนในหมู่บ้านและทหารของ

ตะละแม่ล้มตายเป็นจำนวนมาก...เสียงปืนดังสนั่นกึกก้องลั่นไปทั่วบริเวณหมู่บ้าน..

และเสียงได้สะท้อนออกไปไกล..ดังอย่างติด ๆกัน......

.....................เหล่าทหารของขุนนางใหญ่ได้บุกรุกระดมยิงและเดินหน้าเข้ามา

อย่างหนาแน่น...และคืบคลานมาที่บริเวณลานคอกม้าจนพบเห็นตะละแม่และทหาร

องครักษ์อยู่ที่นั้น....

.....................เมื่อพวกทหารขุนนางใหญ่พบเห็นดังนั้น ก็ระดมยิงใส่ทั้งอาวุธ

ปืนและธนูพุ่งเข้าใส่ทันที.....ตะละแม่และกลุ่มทหารองครักษ์ต่างหลบหลีกเป็น

พัลวัน.....อาวุธปืนและลูกธนูถูกเหล่าทหารของตะละแม่ล้มลงหลายคน...ตะละแม่

ได้คว้า"คันธนู"จากทหารองครักษ์คนหนึ่งที่ล้มลงจากถูกปืน...และนางได้นำลูก

ธนูทาบกับคันธนูยิงโต้ตอบอย่างเข้มแข้ง.....ลูกธนูที่ออกจากคันธนูของนางพุ่ง

ตรงถูกทหารของขุนนางล้มลงเป็นบางส่วน....จนในที่สุดลูกธนูก็หมด..เหลือเพียง

ทหารองครักษ์ไม่กี่คนที่ต่อสู้คุ้มกันตะละแม่อยู่เคียงข้าง...

....................ทหารขุนนางคืบคลานเข้าไปใกล้ตะละแม่และกลุ่มทหารองครักษ์

อย่างรวดเร็ว.....

................ทหารนายหนึ่งของขุนนางพม่า..ยกคันธนูเล็งเข้าใส่ตะละ

แม่หมายเอาชีวิต.....ในระยะใกล้....

 

............................เฟี้ยว.........................

.................แต่แล้วก็มี"ลูกธนูพิฆาตดอกหนึ่ง" พุ่งมาอย่างแรงและ

รวดเร็วตรงเข้าปักที่กลางลำคอของทหารขุนนางคนนั้นจนทะลุ

.................เหล่าทหารขุนนาง และตะละแม่..หันไปยังทิศทางที่มา

ของ"ลูกธนูพิฆาตดอกนั้น" ..ทุกสายตาต่างก็ตกตะลึง.....ด้วยเห็นบุรุษ

หนึ่งยืนเหยียบอยู่บนหลังม้าโดยมิได้จับเชือกบังคับม้าไว้..อันเป็นการทรง

ตัวบนหลังม้าอย่างยอดเยี่ยม..พร้อมกับใช้ธนูยิงเข้าใส่ทหารที่เคลื่อนที่

เข้ามาใกล้ตะละแม่...และกำลังเล็งธนูเข้าใส่ตะละแม่อีกหลายคน..เป็น

ระยะ ๆ.....

.................ลูกธนูทุกดอกที่ยิงออกไป..ถูกทหารพม่าทุกดอก........

ด้วยความเร็วและแรงอย่างหนักแน่น....."บุรุษผู้ยิงธนูได้เฉียบขาดคน

นั้น"..เขาคือ "ยุ่นยี"

.................มันเป็นการเข้ามาในสถานการณ์อย่างโลดโผนบ้าบิ่น..

และบ้าระห่ำ..เกินกว่าบุคคลธรรมดาจะกระทำ....

.................ฝูงม้าที่เขานำไปฝึกวิ่งตามเขามาทางด้านหลังอย่างรวด

เร็วและคึกคะนอง.....พุ่งเข้าชนทหารของขุนนางพม่าล้มกลิ้งเป็นจำนวน

มาก

.................ยุ่นยีเปลี่ยนจากท่ายืนมานั่งลงบนอานม้า...และใช้เท้าตบสีข้าง

ม้าสีนิล..ให้วิ่งเข้าใส่ทหารของขุนนางพม่าอย่างรวดเร็วพร้อมกับยิงธนูเข้าใส่อีก

เป็นระยะ ๆ ..ยุ่นยีควบม้ามุ่งตรงไปที่ตะละแม่ซึ่งกำลังจะเสียท่าฝ่ายตรงข้ามอยู่

....................ยุ่นยีควบม้าเข้าประชิดกับตะละแม่.....แล้วใช้มือฉุดกระชากแขน

ของตะละแม่ขึ้นขี่บนหลังม้าด้านหน้าของตนอย่างรวดเร็ว...โดยร่างของตะละแม่

นั่งไขว้เท้าทั้งสองมาทางด้านข้างม้า...และหันหน้าเข้าหายุ่นยี...

.................ยุ่นยีได้ตะโกนอย่างดัง....เหมือนคำประกาศิตต่อ.....

"หญิงผู้สูงศักดิ์" ที่อยู่บนหลังม้าเดียวกับเขา ซึ่งนางได้ฟังถึงกับตะลึง

..................."กอดข้าไว้ให้แน่น"...............

 

....................ตะละแม่ตกตะลึงในคำพูดของยุ่นยี......นางจ้องมองดูดวงตา

ของเขา...ก็เห็นดวงตาคู่นั้น.........ฉายแววแห่งความอ่อนโยนและห่วงใยในตัว

นางอย่างจริงจัง..และคิดว่า...บุรุษน้อยผู้นี้เสี่ยงชีวิตมาช่วยนางไว้..โดยไม่เกรง

กลัวภัยอันตรายใด ๆ

.....................นางจึงได้สวมกอดยุ่นยีไว้โดยใช้มือทั้งสองของนาง......โอบ

กอดยุ่นยี..ทำให้ตัวของนางและยุ่นยีแนบแน่นชิดกัน.........แม้จะดูผิดประเพณี

ที่"หญิงสูงศักดิ์เช่นนางจะสวมกอดชายอื่น..แม้ยามมีภัยก็ตาม...ซึ่งเป็นการย่ำยี

ศักดิ์ศรีของนางให้ถูกดูหมิ่น"...แต่นางก็ทำตามคำสั่งของยุ่นยี

....................ใบหน้าของนางแนบอยู่ในอ้อมอกของยุ่นยี....ส่วนตัวยุ่นยีก็อยู่

ในอ้อมกอดของนาง.........."เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกสัมผัสไออุ่นในอ้อมกอด

ของแม่"...เขารู้สึกมีความสุข..พร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงด้วยความปลื้มปิติ

อยู่ในใจ"

....................ยุ่นยีกระตุกเชือกม้าให้สีนิลควบออกไปอย่างเร็ว ...พร้อมกับใช้

ธนูยิงเข้าใส่ทหารของขุนนางพม่าที่ห้อมล้อมอยู่เบื้องหน้าเป็นระยะๆ......เพื่อเปิด

ทาง..............ลูกธนูของลีเจงที่มอบให้เมืองไว้....ถูกนำออกมาใช้ใช้ประโยชน์

อย่างเต็มที่ในการสู้รบคราวนี้

....................ทหารของขุนนางพม่าถูกลูกธนูของยุ่นยีเป็นสิ้นชีพทันที..ด้วย

ลูกธนูของเมืองทั้งเร็วและแรง.........พุ่งถูกจุดสำคัญของอวัยวะในร่างกาย เช่น

หัวใจ และ คอหอยอันเป็นการตัดหลอดลมหายใจ....

..........................."เจ้าเพื่อนยาก..พาข้าไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด"..........

.....................ยุ่นยีพูดกับม้าสีนิลอย่างดัง..ในขณะที่ยุ่นยีควบม้าหนี .... กลุ่ม

ทหารของขุนนางใหญ่ก็ควบม้าไล่ตาม....พร้อมกับระดมยิงธนูและปืนเข้าใส่จนดัง

สนั่นลั่นป่า....แต่กำลังของม้าสีนิลมิมีตก..มันพายุ่นยีและตะละแม่วิ่งเร็วเป็นพายุ

เล็ก ๆ ไปที่ลำน้ำสาละวินและวิ่งเลียบลำน้ำ....เพื่อหนีการตามล่าของเหล่าทหาร

ของขุนนางใหญ่.....

.....................เสี้ยววินาทีอันตรายแห่งชีวิต...ตะละแม่ตื่นตระหนก...แต่สิ่งที่

กระแทกความรู้สึกนางยิ่งกว่านั้น คือ การโอบกอดชายอื่นที่มิใช่สามีของตน...แต่

สิ่งนี้ทำให้นางมี"ความรู้สึกอะไรบางอย่างเกิดขึ้น"

.....................นางรู้สึกถึงความอบอุ่นและรับรู้ถึง"คนที่นางโอบกอด" ไว้นั้นมี

ความห่วงใยในตัวนางถึงขนาดเสี่ยงชีวิตเข้าไปช่วย...และพานางออกจากวงล้อม

ทหารของขุนนางใหญ่พานางหนีรอดออกมาได้....นางรู้สึกว่า "อยู่ใกล้ชิดกับยุ่นยี

หนุ่มน้อยนี้ช่างอบอุ่นและปลอดภัยไม่ต้องหวาดระแวง...........เขาสามารถปก

ป้องคุ้มครองนางจากภัยอันตรายได้"..ทำให้นางนึกถึงใครคนหนึ่งที่....."เคยรับ

นางเข้าแดนสยาม..และโอบกอดนางไว้เช่นนี้เหมือนกัน เขาคือ "ขุนทัพ"

 

.....................ยุ่นยีและตะละแม่หนีทหารของขุนนางใหญ่พ้น..อันเป็นเวลาพลบ

ค่ำพอดี..ความหนาวเหน็บในฤดูหนาวก็ได้แผ่กระจายไปทั่ว..ยิ่งใกล้กับลุ่มน้ำสา

ละวินและป่าเขา..มันช่างเย็นยะเยือกจับขั้วหัวใจ.......

.....................ยุ่นยีลงจากหลังม้าและใช้มือทั้งสองจับมือตะละแม่..พร้อมกับคอยรับ

นางลงจากหลังม้า.....ตะละแม่สบตากับยุ่นยีด้วยสายตาที่ขอบคุณ พลางเอ่ยขึ้น

............................"ข้าขอบใจเจ้ามากที่เสี่ยงชีวิตมาช่วยข้าไว้"

............................"หามิได้..ข้าน้อยเป็นเหมือนบ่าวของตะละแม่...ตะละแม่เป็น

นายของข้าน้อย....เป็นหญิงผู้สูงศักดิ์..มันเป็นหน้าที่ที่ข้าน้อยจะต้องปกป้อง"

....................ตะละแม่มองยุ่นยีอย่างพิจารณา...ทั้งคำพูดและท่าทาง

............................."ข้าดูเจ้าช่างอ่อนน้อมดี ..แต่ยามเจ้าอยู่ต่อหน้าเหล่า

ทหารของขุนนางใหญ่กลับดูเจ้าห้าวหาญไม่เกรงกลัวอันตรายใด ๆ .......และไล่

ฆ่าพวกมันเพื่อมาช่วยข้า...ข้าอยากถามเจ้าว่าเจ้าไปฝึกการใช้ธนูมาจากไหน...

นอกจากนี้การที่เจ้ายืนทรงตัวอยู่บนหลังม้าพร้อมกับยิงธนูได้แม่นยำอย่างไม่น่า

จะเป็นไปได้...เจ้าไปฝึกจากไหน..ลองตอบข้าสิ"

..........................."พ่อข้าน้อยเป็นคนฝึก..พ่อข้าน้อยเคยเป็นทหารอยู่ชาย

แดนเมาะตะมะ...แต่พ่อข้าน้อยเสียชีวิตไปแล้ว" ยุ่นยีตอบเพื่ออำพรางตัวเอง

....................ตะละแม่พยักหน้ารับรู้

....................ยุ่นยีจึงจูงม้าพาตะละแม่เดินไปที่ร่มไม้ใหญ่

....................ยุ่นยีก่อไฟใต้ร่มไม้ใหญ่ยามดึกใกล้แม่น้ำสาละวิน เพื่อให้ตะละแม่ผิง

ไฟให้อบอุ่นจากความหนาวเหน็บ...และจึงเดินสำรวจบริเวณที่พักโดยรอบ แล้วจึงเอ่ยขึ้น

............................"ข้าน้อยคิดว่า..ตะละแม่ควรนอนพักผ่อน..ข้าจะระวังภัยให้เอง"

....................ตะละแม่เงยหน้าขึ้นมองยุ่นยีแล้วจึงเอ่ย

............................"เจ้าเองก็ควรพักผ่อนได้แล้วเช่นกัน"

............................"ข้าน้อยยังไม่ง่วง..ขอข้าน้อยอยู่ดูแลระวังภัยให้ตะละแม่เถิด"

....................ตะละแม่มองยุ่นยีด้วยสายตาที่ขอบคุณ..ในความห่วงใยของเขาที่มีต่อ

นางอีกครั้งหนึ่ง ..อันเป็นมิตรไมตรีอันอบอุ่นสำหรับนางและเขาที่มีให้กัน ...และนางได้

เอ่ยถาม

............................"ยุ่นยีแล้วแม่ของเจ้าล่ะ...นางอยู่ที่ใด"

....................เมืองหรือยุ่นยีได้ยินคำถามเช่นนั้น..มันช่างกระแทกความรู้สึก

ของเขา..จนเขาต้องหยุดนิ่งครู่หนึ่ง...พร้อมกับมองสบตากับตะละแม่ด้วยแววตาที่

เศร้าสลด..เหมือนจะฟ้องร้องแม่ของตน...แล้วจึงเอ่ยขึ้น

............................"แม่ของข้าน้อยทิ้งข้าน้อยไปตั้งแต่ข้าน้อยอายุ 5 เดือน

เศษ...ข้าน้อยไม่เคยเห็นหน้าแม่ของข้าน้อย..และ..ไม่เคยสัมผัสรับรู้ความรักของ

นาง..เช่นเดียวกับมารดาและบุตรคนอื่น"

....................คำพูดของเมืองหรือยุ่นยี...ทำให้.."นางรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจ"..

เพราะมันคือบาดแผลภายในใจของนาง..ที่นางก็ทำเช่นนี้กับลูกของนางเช่นกัน..

นางจึงรู้สึกเศร้า...เพราะพฤติการณ์ของแม่ยุ่นยี..ช่างเหมือนพฤติการณ์ของนาง

เหลือเกิน..ที่ทิ้งลูกน้อยไปตั้งแต่เขามีอายุเพียง 5 เดือนเศษ

....................คำว่า "ข้าไม่เคยเห็นหน้าแม่และไม่เคยสัมผัสรับรู้ความรักของ

นางเช่นเดียวกับมารดาและบุตรคนอื่น"..มันเป็นความรู้สึกของยุ่นยี......ที่น่าจะ

เหมือนกับ..ความรู้สึกของเมืองลูกของนาง...ทำให้นางคิดถึงเมืองลูกของ

นางอย่างจับใจ..และรู้สึกผิดอยู่ในใจลึก ๆ...จนนางจ้องมองยุ่นยีนิ่งและรู้สึก

สงสารทั้ง"ยุ่นยี"และ"เมืองลูกของนาง"...อย่างจับใจถึงกับน้ำตาเอ่อล้นรินไหล

ออกมา....โดยนางหารู้ไม่ว่า "ผู้ที่อยู่ต่อหน้าของนาง ก็คือ เมือง มีสุข ลูกน้อยที่

นางทิ้งเขามาตั้งแต่อายุ 5 เดือนเศษ"

 

.....................ยุ่นยีเดินเฝ้าระวังภัยให้ตะละแม่ด้วยความหนาวเหน็บ..พลางชำ

เรืองดูนางที่กำลังมองดูเปลวไฟอย่างสำนึกผิดในใจเป็นระยะ ๆ

.....................นางรู้ดีว่านางต้องเลือก..นางไม่ผิดต่อชาติและประชาชนของนาง..

แต่นางผิดต่อลูกน้อยของนาง...ทำไมชีวิตของคนจึงต้องมีเหตุการณ์ให้เลือกอยู่เสมอ

.....................ซึ่งความคิดของนางก็ไม่ต่างจากเมือง..ที่เหตุการณ์และพฤติการณ์มัน

บังคับให้เขาต้องเลือก คือ เลือกที่จะสืบต่อราชวงศ์พม่าตามแม่ของเขา หรือ เลือกที่

จะช่วยเหลือพ่อของเขาในการดูแลเมืองน่านฝั่งตะวันออกให้มีความสุข .....เขา

อยากได้ทรัพย์สินเงินทองสักก้อนหนึ่ง....เพื่อนำมาเป็นค่าใช้จ่ายในการก่อสร้าง

สะพานข้ามแม่น้ำน่าน......เพื่อเชื่อมต่อฝั่งตะวันออกและฝั่งตะวันตกเข้าด้วยกัน

.....................ตะละแม่ละสายตาจากกองไฟหันไปมองยุ่นยี แล้วจึงเอ่ยถาม

............................"ยุ่นยี..เจ้าเป็นคนมีฝีมือและเฉลียวฉลาด..ข้าอยากให้เจ้า

ช่วยข้า...โดยไปเมืองสยามที่ดินแดนเมืองน่าน..เพื่อช่วยเหลือและคุ้มครองลูก

ของข้าที่ชื่อ เมือง มีสุข กลับมายังลุ่มน้ำสาละวินแห่งนี้..เจ้าช่วยข้าได้ไหม"

.....................ยุ่นยีหรือเมืองหยุดฟังนิ่งด้วยหัวใจเต้นแรง..แล้วเอ่ยถามกลับ

............................"ข้าน้อย..ไม่เคยพบหรือรู้จักเมืองบุตรชายของตะละแม่..

แล้วข้าน้อยจะพาเขากลับได้เช่นไร"

............................"ไม่ยากหรอกยุ่นยี..เขาเป็นชายหนุ่มน่าจะรุ่นราวคราว

เดียวกับเจ้า..เขาจะสะพายขวดแก้วรูปทรงมะม่วงเอาไว้ติดตัวตลอดเวลา..เพราะ

ข้าเป็นคนบอกสามีข้าให้มอบสมบัติชิ้นนี้ไว้แก่เขา"

............................."ขวดแก้วทรงมะม่วงมันมีความหมายอย่างไร"

............................."มันเป็นขวดที่ถูกสร้างไว้สองส่วนประกบติดกัน..มันแยก

จากกันได้..มันสามารถนำไปเปิดประตูกลไกของถ้ำเก็บสมบัติได้"

.....................ยุ่นยีนั่งคิดพิจารณาคำพูดของนางก็ให้รู้สึกว่า "นางยังรักและห่วงใย

ลูกของนาง"...เขาจึงถามคำถามที่เขา...ตั้งใจจะถามแม่ของเขาตั้งแต่วันที่เขารู้

ความจริงว่า..."แม่ของเขาเป็นชาวพม่าและทิ้งเขาไปตั้งแต่เขาอายุเพียง 5 เดือน

เศษ" โดยโต้เถียงกับขุนทัพผู้เป็นพ่อถึงแม่ของเขาด้วยความชิงชังแม่ของเขา

..........................."ตะละแม่ทำไมถึงไม่อยู่ดูแลเจ้านายน้อยที่เมืองสยาม"

..........................."ข้ารักและห่วงใยลูกข้ามาก..อยากนำพาลูกของข้ามากับ

ข้าเพื่อนำมาดูแล...แต่มันอยู่ในภาวะของสงคราม..ข้าเกรงว่าข้าจะปกป้องลูกรัก

ของข้าไม่ได้ ...จึงต้องให้สามีของข้าเป็นผู้เลี้ยงดูเขาฝ่ายเดียว...และคิดว่าเขา

อยู่เมืองน่านต้องปลอดภัย ด้วยมีนิมิตหลายอย่างให้ข้าเชื่อเช่นนั้น"

............................"นิมิตเช่นไรหรือ"

............................"ในวันที่เขาเกิดมาจากท้องข้า..เขาจะร้องส่งเสียงดังไม่

ยอมหยุดและไม่ยอมดูดนมจากถันข้า...ข้ากับสามีและบ่าวไพร่..จึงนำเขาล่องเรือ

ข้ามแม่น้ำน่าน...ในระหว่างนั้นข้าได้นำน้ำจากแม่น้ำน่านให้เขาดื่ม..เขากลับดื่ม

มันอย่างหิวกระหายและสงบนิ่ง...ข้ารู้สึกว่า น้ำนั้น คือ น้ำนมของแม่น้ำน่านที่ให้

ลูกข้าดื่ม

............................และขณะนั้น แม่น้ำน่านที่ไหลอย่างสงบก็ก่อตัวเกิดคลื่น

ซัดตีเข้ากับลำเรือ..จนเรือโคลงและเขาหลุดมือจากข้าลงสู่แม่น้ำน่าน..แต่เขากลับ

ลอยอยู่เหนือผิวน้ำและหยุดนิ่งอยู่กับที่...มิได้ไหลตามน้ำ...และรอบ ๆตัวเขาจะมี

เกลียวน้ำหมุนวนล้อมรอบเหมือนจะกันสัตว์ร้ายใต้น้ำมิให้เข้าถึง

............................ข้ารู้สึกว่า..ชีวิตเขาต้องผูกพันกับแม่น้ำน่าน..ข้าจึงได้

อธิษฐานต่อแม่น้ำน่านยอมรับว่า..แม่น้ำน่านคือแม่ผู้ให้ชีวิตแก่เขา..และได้ขอแม่

น้ำน่านให้ ..ข้าได้เป็นแม่ของเขาอีกคนหนึ่ง..

............................เมื่อข้าอธิษฐานจบ..ใต้น้ำที่เขาลอยอยู่ได้บังเกิดแสงสว่าง

จ้าดุจดวงอาทิตย์อยู่ใต้น้ำส่องแสงมาที่เขา...และเขาได้ลอยน้ำพุ่งมาสู่มือข้าใน

ทันใด...ข้าจึงเชื่อว่าเขามีสิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครอง"

.....................ยุ่นยีหรือเมืองเพิ่งได้ฟังเรื่องราวของเขาตอนถือกำเนิดเป็นครั้ง

แรกซึ่งไม่เคยมีใครเล่าให้เขาฟัง....เขาถึงกับตกตะลึง...แล้วเอ่ยถามต่อ

............................."แล้วยังมีนิมิตอื่นใดอีกหรือ"

............................."เหนือแดนพม่าลุ่มน้ำสาละวินได้เกิดปรากฎการณ์...

"สุริยคราส"ขึ้น หรือ "พระราหูอมดวงอาทิตย์"ในเวลาที่เขาเกิด..มันคือนิมิตหมาย

อันดี ..กองทัพอังกฤษคือกองทัพที่มีดินแดนดวงอาทิตย์ไม่ตกดิน..ความหมาย

ของกองทัพอังกฤษ คือ ดวงอาทิตย์....ส่วนลูกของข้า คือ คราสหรือราหู ซึ่งกลืน

กินดวงอาทิตย์จนมืดมิด..ดังนั้น ลูกของข้าจะเป็นผู้ขับไล่กองทัพอังกฤษจากพม่า

เขาคือ "บุรุษผู้สู้กับดวงอาทิตย์"..."

....................สิ้นคำว่า "บุรุษผู้สู้กับดวงอาทิตย์" เมืองหรือยุ่นยีถึงกับขนหัวลุก

ชันด้วยหัวใจที่เต้นแรง เพราะมันคือ ฉายานามของเขาที่คนเมืองน่านตั้งให้..

เพราะพฤติการณ์ของเขาในอดีต..ที่เขาไม่เคยยอมแพ้แม้แต่ดวงอาทิตย์ ..จนตน

เองได้จ้องมองสู้กับดวงอาทิตย์จนรู้เห็นความลับของดวงอาทิตย์ว่า "เจ้าแห่งแสง

ยังมีจุดดับอยู่ภายในดวงอาทิตย์นั้น"...เขาเพิ่งรู้ความหมายของคำ ๆนี้ ว่า

"พฤติการณ์ของเขาคือ "ดาวราหู"นั่นเอง..

....................มันช่างสอดคล้องต้องกันเหลือเกินที่ตะละแม่เอ่ยนาม "บุรุษผู้สู้

กับดวงอาทิตย์" นี้แก่เขาเหมือนกับชาวเมืองน่านที่ให้สมญาเขา

....................มีตำนานคัมภีร์โหราศาสตร์กล่าวว่า "บุรุษใดที่เกิดใต้"ฤกษ์ดาวราหูแห่ง

สุริยคราส".. จะเป็นคนทรนงกล้าหาญบ้าบิ่นโลดโผน..เฉียบขาดและเด็ดขาดในลักษณะ

ของการกระทำ ..มีนิสัยชอบดื่มสุรา..และเป็นศัตรูกับดวงอาทิตย์เจ้าแห่งแสงสว่างตลอด

กาล...แต่คัมภีร์โหราศาสตร์มิได้กล่าวไว้ว่า"ฤกษ์ดาวราหูแห่งจันทคราสหรือราหูอมจันทร์"

จะเป็นศัตรูกับดวงอาทิตย์หรือไม่ หรือ ฤกษ์ดาวราหูแห่งสุริยคราสจะเป็นศัตรูกับดวงจันทร์

หรือไม่"......หากเป็นศัตรูกัน "ความรักของเมืองกับผู้หญิงจันทร์เพ็ญ" คงไม่เกิดขึ้น

เป็น"ตำนานความรักที่เมืองสุราษฎร์ธานี"

....................เหตุที่ "เมือง มีสุข" มีจิตใจที่อยากจะต่อสู้กับ"ดวงอาทิตย์" ก็คง

น่าจะหมายถึง "เขาคือดาวพระราหูหรือดาวสุริยคราส" มาเกิดนั่นเอง..จิตใจจึง

โน้มเอียงไปในทางที่อยากประลองกำลังกับดวงอาทิตย์..หรือผู้ที่มีความยิ่งใหญ่

ดุจดวงอาทิตย์ เช่น "กองทัพอังกฤษ"นั่นเอง....

 

....................ดึกสงัดท่ามกลางอากาศหนาว ตะละแม่หลับสนิทในท่านั่งพิง

ต้นไม้ใหญ่ด้วยความอ่อนเพลีย..โดยมียุ่นยีคอยเดินระวังภัยรอบ ๆบริเวณ

....................ยุ่นยีดึงผ้าโพกหัวของเขาออก..แล้วเดินมาที่ตะละแม่ที่กำลังหลับสนิท

โดยเอามือกอดอกตนเองไว้ด้วยความหนาว....ยุ่นยีนั่งคุกเข่าลงข้าง ๆ พลางมองใบ

หน้าของตะละแม่อย่างสงบนิ่ง...แล้วค่อย ๆ บรรจงเอาผ้าโพกหัวของเขาห่มคุม

นางไว้...ตะละแม่ขยับตัวเล็กน้อยด้วยรู้สึกว่าร่างกายอุ่นขึ้น..แต่มิได้ลืมตาด้วย

หนังตามันหนักเกินกว่าจะเบิกมันขึ้น..

.....................ยุ่นยีดูอากัปกิริยาของตะละแม่อย่างพิจารณาและครุ่นคิด..แล้ว

เขาก็เรียกคำที่เขาอยากเอ่ยมากที่สุด...เป็นครั้งแรกในชีวิตของเขาอย่างแผ่วเบา

....................................."แม่"...................................

.....................น้ำตาของยุ่นยีค่อย ๆ รินไหลอาบแก้มและหล่นลงสู่พื้นดิน..ด้วย

ความปลื้มปิติที่ได้พบแม่และเรียกนางว่า "แม่" เป็นครั้งแรก พร้อมกับตื้นตันใจที่รู้

ว่า"นางรักเขา"...แม้ว่านางจะไม่ได้รับรู้ในเสียงเรียกของเขาหรือสิ่งที่เขากำลังทำ

ขณะนี้เลย......การกระทำของเขาแสดงให้เห็นว่า"ในส่วนลึกของหัวใจเขานั้นร้อง

โหยหา..หาแม่บังเกิดเกล้าของเขามาโดยตลอด" เมื่อได้มาพบเห็นและใกล้ชิด

และรับรู้สิ่งต่าง ๆ มันทำให้เกิดการกระแทกอารมณ์ของหัวใจอย่างแรง...จนสิ่งที่

อยู่ลึกภายใต้จิตใจนั้นผุดขึ้นมา...เขาจึงได้หลั่งน้ำตาออกมา

.....................ตะละแม่นั้น..นางรู้สึกเหมือนฝันว่า "เมืองลูกของนางได้มาหา

นางแล้วเรียกนางว่า"แม่" ซึ่งเป็นคำที่นางได้ยินลูกของนางเรียกคำ ๆ นี้เป็นครั้ง

แรก....แต่นางมิได้เห็นหน้าของเมืองลูกของนางด้วยเขาก้มหน้า..ใบหน้าของ

ตะละแม่อมยิ้มขณะหลับอย่างมีความสุข.....

 

....................รุ่งเช้ายุ่นยีพาตะละแม่นั่งบนหลังม้าโดยนั่งอยู่ข้างหน้าของเขา..

และควบขี่อย่างเร็วเพื่อกลับไปยังปราสาทไม้สักลุ่มแม่น้ำสาละวิน

....................ระหว่างทางเมืองพักม้าด้วยการเดินไปช้า ๆ เขาเอ่ยถามตะละแม่ขึ้น

............................."กองกำลังของตะละแม่กับขุนนางใหญ่....ทำการรบกันมากี่

ครั้งแล้ว"

............................."นับครั้งไม่ถ้วน..ผลัดกันแพ้ผลัดกันชนะอยู่ตลอดเวลา กอง

กำลังของเราก็เพิ่มขึ้นมาเรื่อย ๆ ไม่มีลดลง"

............................."แล้วกับกองกำลังองกฤษล่ะ"

............................."กองกำลังอังกฤษไม่ได้รบกับพวกเราซึ่ง ๆหน้า...กองกำลัง

อังกฤษจะถูกทั้งฝ่ายเราและฝ่ายขุนนางโจมตีเป็นระยะ ๆ แต่เพราะอาวุธของกองกำลัง

อังกฤษทรางอานุภาพ...ฝ่ายเราและฝ่ายขุนนางใหญ่จึงทำอะไรกองทัพอังกฤษไม่ได้"

............................."ยามที่พวกท่ารบกัน..ข้าน้อยคิดว่าท่านจะแพ้หรือชนะ..ฝ่ายที่

ได้ประโยชน์ต้องเป็นกองทัพอังกฤษ...เพราะเขาไม่เสียไพร่พลในการกำจัดพวกท่านเลย..

พวกเขายืนดูพวกท่านรบกันจนอ่อนแรง....แล้วเขาก็มาตีฝ่ายที่อ่อนแรงจนมีชัย"

............................."ข้าก็คิดเช่นเดียวกับที่เจ้าคิด..แต่ไม่มีหนาทางแก้ไข"

............................."แต่ข้าน้อยมีหนทาง"

.....................ตะละแม่ได้ยินเช่นนั้น.....นางหยุดคิดและหันหน้ากลับหลังไปมอง

หน้ายุ่นยี..พลางสบตากับยุ่นยีก็เห็นแววประกายตาแจ่มใส..จึงเชื่อว่ายุ่นยีคิดบาง

สิ่งบางอย่างได้...นางจึงหันหน้ากลับแล้วเอ่ยถาม

............................."เจ้ามีหนทางใดหรือ"

............................."ข้าคิดว่า..ฝ่ายตะละแม่และขุนนางใหญ่..มีเป้าหมายอัน

เดียวกันอยู่อย่างหนึ่ง คือ ขับไล่กงอทัพอังกฤษออกจากกรุงอังวะและแดนพม่า..

แต่พวกท่านทั้งสองฝ่ายพะวงที่จะรบกันเองให้สูญเสียกำลังทั้งสองฝ่าย..จึงไม่มี

กองกำลังที่แข็งแกร่งพอที่จะขับไลกองทัพอังกฤษ"

............................."เจ้าพูดมาก็ถูกและดูสมเหตุผลดี..แล้วข้าควรทำเช่นไร"

............................."ท่านต้องพักรบกับขุนนางใหญ่..เพื่อรวมสองเป็นหนึ่ง

และจะมีกองกำลังที่มากและแข็งแกร่ง..ขับไล่กองทัพอังกฤษออกไป"

............................."ใช้วิธีสองรุมหนึ่งหรือ"

............................."ไม่ผิดหรอกตะละแม่"

............................."แล้วเรื่องที่ขุนนางใหญ่คิดกำจัดพวกเราล่ะ"

............................."ข้อนั้นตะละแม่ต้องคอยระวังตัว..โดยต้องส่งคนไปพูด

จาหว่านล้อมเพื่อพักรบกับขุนนางใหญ่..เพื่อมารวมกำลังขับไล่กองทัพอังกฤษ

ก่อน..ข้าเชื่อว่าขุนนางใหญ่ก็น่าจะมีความคิดที่จะยืมมือฝ่ายตะละแม่ขับไล่กอง

ทัพอังกฤษอยู่เหมือนกัน...แต่ก็ติดใจที่ท่านก็ต่อต้านพวกเขา..ทำให้พวกเขาต้อง

ระแวงระวังศึกสองด้าน..เลยไม่มีความกล้าพอที่จะขอรวมกำลังกับตะละแม่"

....................ตะละแม่รับเอาความคิดใหม่ ๆ ของยุ่นยี..จนรู้สึกเห็นหนทางตาม

นั้นถึงกับแย้มยิ้มน้อย ๆก่อนจะรำพึงรำพันอยู่ในใจว่า "ยุ่นยีเจ้าคือใครกัน ถึงได้มี

ปัญญาเฉลียวฉลาดอย่างกับผู้นำคน.....และก็มีฝีมือการรบที่เก่งกาจห้าวหาญบ้า

ระห่ำผิดกับคนทั่วไป"...

 

.....................ยามสายเกือบเพล..ม้าของยุ่นยีพาตะละแม่มาถึงหมู่บ้าน..ยุ่นยี

ได้ลงจากหลังม้าให้ตะละแม่นั่งอยู่คนเดียวบนหลังม้า..และตนเองได้จูงม้าสำรวจดู

ความเสียหาย...ก็พบเห็นคนในหมู่บ้านกำลังเคลื่อนย้ายศพของทหารขุนนางใหญ่และศพ

ทหารองครักษ์ของตะละแม่และศพชาวบ้าน..อันเป็นภาพที่ชวนให้สลดหดหู่หัวใจแก่ผู้

พบเห็น

....................ลูกธนูทั้งฝ่ายทหารขุนนางใหญ่และฝ่ายตะละแม่ต่างก็ถูกดึงออก

จากศพ..และเก็บจากสถานที่นั้นรวบรวมไว้เป็นกองพะเนิน...อีกทั้งอาวุธปืนและ

คันธนูจำนวนหลายอันในที่เกิดเหตุ....ถูกรวบรวมนำใส่เกวียนเพื่อเคลื่อนย้ายไป

เก็บไว้ที่คลังอาวุธของหมู่บ้าน....

.....................ตะละแม่ได้ผ่านประตูกำแพงปราสาทเข้าไปข้างในพร้อมกับยุ่นยี..และ

ได้เรียกมะตะแบงกับตองสามาสอบถาม

.....................มะตะแบงได้เอ่ยรายงานทันที

............................."กองกำลังของขุนนางใหญ่ถูกฝ่ายเราตีกลับไป..ในขณะที่กอง

กำลังของขุนนางใหญ่เข้าล้อมตะละแม่อยู่..พวกทหารจากกองกำลังปราสาท...คลังอาวุธ

และหน่ายลาดตระเวณ..ได้รวมตัวกันได้ส่วนหนึ่ง..ยกพลไปที่คอกม้าใหญ่...ขณะนั้นเห็น

ยุ่นยีช่วยตะละแม่ออกไปได้...พวกเราจึงระดมยิงส่พวกทหารขุนนางใหญ่จนล่าถอยไป"

.....................ฝ่ายตองสามองไปทางยุ่นยี...พลางเอ่ยขึ้นอย่างพอใจเขา

............................"ยุ่นยี เจ้าเป็นคนมีฝีมือดีทีเดียว..ทั้งขี่ม้าและการใช้อาวุธ....

เจ้าหน้าจะมาเป็นทหารองครักษ์ให้กับตะละแม่มากกว่าไปอยู่กับ.....สมิงญานาย

กองม้านะ"

.....................คำพูดของตองสาตะละแม่พอใจอย่างมาก..จึงหันหน้าไปมอง

ยุ่นยี เพื่อดูท่าทีเขา..แต่ยุ่นยีปฏิเสธทันที

............................"ข้าน้อยเป็นคนไม่ค่อยมีวินัยของทหาร..ขอข้าน้อยเลี้ยง

ม้าฝึกม้ากับท่านสมิงญาต่อไปเถิด"

.....................คำตอบของยุ่นยี..ตะละแม่ผิดหวังเล็กน้อย..แต่ก็ได้เอ่ยทวงคำ

ตอบที่ตนได้ถามยุ่นยีไว้เมื่อวานนี้

............................."แล้วเรื่องที่ข้าถามเจ้า..ให้เดินทางไปเมืองสยามเพื่อ

ช่วยพาลูกข้ากลับมา..เจ้าจะว่าอย่างไร"

............................."เรื่องนั้นข้าน้อยขอคิดดูก่อน..แล้วพรุ่งนี้ข้าน้อยจะให้คำ

ตอบกับตะละแม่เอง"

.....................ยุ่นยีเดินจูงม้าสีนิลออกจากประตูกำแพงปราสาท..โดยมีสายตา

ของตะละแม่มองตามไปอย่างภาวนา...ให้ยุ่นยีตัดสินใจรับคำขอร้องของนาง.....

 

....................ยุ่นยีกลับมาถึงที่พัก..เขาคิดว่า"ถ้าตะละแม่รู้ความจริงว่าเขาคือ

เมือง มีสุข บุตรชายของนาง... ..และเยยุ่นได้ถึงแก่ความตายไปแล้ว.... นางก็จะ

ล้มเลิกความคิด..ที่จะพาคนเข้าแดนสยามเพื่อตามหาเขาและเยยุ่น.... อันจะเป็น

การดี..ที่ไม่ต้องให้เจ้าหน้าที่เมืองน่านฝั่งตะวันออกต้องยุ่งยาก...... โดยเฉพาะ

ขุนทัพบิดาของเขา"

.....................เขาจึงคิดที่จะบอกความบางอย่างกับตะละแม่...แต่นั่นต้อง

หมายถึง "เขาไม่ได้อยู่ที่แห่งนี้แล้ว" ...แต่ก่อนจากไป..เขาอยากจะช่วยเหลือ

ตะละแม่ทำงานบางอย่าง...

.....................ยุ่นยีคิดว่า "ตามธรรมดาผู้ที่จะเป็นผู้นำทุกคน.....จะต้องเป็น

"นักคิด"..คือ คิดด้วยหลักเหตุผลอย่างหนึ่ง...และ..ด้วยอารมณ์ของความต้อง

การอย่างหนึ่ง..ไม่เช่นนั้นจะเป็นผู้ที่นำใครไม่ได้

.....................และความคิดของผู้นำต้องคิดใน.."ลักษณะที่ยิ่งใหญ่และเป็น

ประโยขน์แก่ตนเองและพวกพ้องมากที่สุด"

.....................ยุ่นยีมองว่า "ขุนนางใหญ่ขณะนี้คิดทำการด้วยอารมณ์แห่ง

ความต้องการ..หาได้มองเหตุผลไม่ คือ คิดเพียงสองอย่าง กำจัดฝ่ายราชวงศ์

พม่าหรือตะละแม่อย่างหนึ่ง กับ ขับไล่กองทัพอังกฤษอีกอย่างหนึ่ง"

......................ขุนนางใหญ่เร่งที่จะกำจัดตะละแม่ก่อนเป็นอันดับแรก..เพื่อนำ

กำลังของตะละแม่มาเป็นส่วนหนึ่งของกองกำลังขุนนางใหญ่...แต่ขุนนางใหญ่หารู้

ไม่ว่า ถ้าเขาทำเช่นนั้นเขาจะล้มเหลว...ด้วยพวกของตะละแม่เมื่อสิ้นตะละแม่เมื่อ

ใด...เขาจะยิ่งทวีความโกรธแค้นขึ้นมา..และไม่รวมกำลังกับขุนนางใหญ่แน่นอน..

โดยจะต่อต้านขุนนางใหญ่อย่างสุดฤทธิ์

....................ยุ่นยีมองขวดแก้วทรงมะม่วงและคิดว่า "ทั้งสองฝ่ายต่างต้องการ

มันเพื่อนำไปเปิดประตูถ้ำกลไกเพื่อนำทรัพย์สมบัติออกมาเพื่อซื้ออาวุธทันสมัยและ

จ้างกำลังผู้คน..พร้อมกับนำมันมาตั้งตนเป็นใหญ่...ความจริงขวดใบนี้มีความ

หมายน้อยมากกว่าการร่วมกำลังสองฝ่ายเข้าด้วยกัน...เพราะเพียงเท่านี้ก็

สามารถขับไล่กองกำลังอังกฤษได้อย่างง่ายดาย...

 

....................ยามดึกยุ่นยีเดินฝ่าความหนาวเย็นออกไปดูที่ยอดปราสาทไม้สัก

เห็นแสงไฟส่องอยู่ภายใน..เขาคิดว่า"ตะละแม่ยังไม่หลับ"

....................ยุ่นยีกลับเข้ามาในห้องโดยปิดประตูสนิท พร้อมกับคลี่ผ้าขาวที่เขาให้

ที่หม่องเขียนภาษาพม่าให้ดู..โดยใช้อุบายว่า "เขาเรียนแต่ภาษามอญ เขาเขียน

ภาษาพม่าไม่ได้"

....................ยุ่นยีให้ทีหม่องเขียนคำว่า "รวมสองเป็นหนึ่ง ขับไล่อังกฤษ" และนำ

มาให้เขาก่อนที่เขาจะกลับเข้ามาที่ห้องพัก

....................ยุ่นยีเขียนข้อความดังกล่าวโดยคัดลอกตัวหนังสือของทีหม่องจนได้ข้อ

ความดังกล่าวทุกตัวอักษร..........ลงบนผ้าขาวที่เขาฉีกออกเป็นผ้าเช็ดหน้าเล็ก ๆ

จำนวนหลายผืน...

....................ดึกสงัดยุ่นยีค่อย ๆแง้มประตูออก..และเดินไปที่คลังอาวุธ..และลักลอบ

นำลูกธนูจำนวนมากที่เก็บรักษาไว้ ซึ่งเป็นลูกธนูของทหารขุนนางใหญ่และทหารของตะละ

แม่ที่ยิงใส่กันและดึงออกมาจากศพ..โดยยังไม่ได้ล้างคราบเลือดใด ๆออกเลย...

....................ยุ่นยีนำมันกลับมาที่ห้องพัก...และนำผ้าที่เขียนข้อความไว้จำนวนหลาย

ผืน..ผูกเข้ากับท้ายลูกแต่ละดอก..ดอกละหนึ่งผืน ..และนำลูกธนูที่ผูกผ้าห่อใส่ผ้าขาว

ผืนใหญ่บางส่วน และใส่กระบอกลูกธนูสะพายหลังบางส่วน

....................ต่อจากนั้น..ยุ่นยีได้หยิบดินสอสีออกมาและตรงไปที่ฝากระดานกั้น

ห้อง......และเขาได้เขียนรูปภาพขึ้นอย่างละเอียด

....................โดยภาพแรก ...ยุ่นยีได้วาดรูปของเขา...ขณะที่นั่งอยู่บนหลังม้า

สีนิล....ซึ่งม้ากำลังยืนอยู่บนยอดเขาสูง..และแหงนมองดวงอาทิตย์ขณะที่อยู่ตรง

เหนือหัวของเขา...และได้แสดงจุดดับบนดวงอาทิตย์...ในมือของเขาได้ถือขวด

แก้วทรงมะม่วงเอาไว้..............................ยุ่นยีได้บรรยายด้วยตัวหนังสือ

สยามซึ่งนอกจากตะละแม่ซึ่งเคยรู้ภาษาสยาม..คงไม่มีใครในหมู่บ้านอ่านออก

.....................ยุ่นยีเขียนถ้อยคำว่า "บุรุษผู้สู้กับดวงอาทิตย์" ไว้ใต้ภาพนั้น

.....................และเขียนภาพที่สอง.....เป็นภาพของเขาขณะที่นั่งอยู่บนหลังม้า

สีนิล...ที่ยืนอยู่บนยอดเขาสูง...และกำลังมองทิวทัศน์อันกว้างใหญ่ไพศาลออกไป

ไกลเบื้องหน้า...โดยที่มือถือขวดแก้วทรงมะม่วงไว้..........................และ

เขียนตัวหนังสือสยามใต้ภาพนั้นด้วยถ้อยคำว่า "การครอบครองยึดถืออะไรด้วย

มือมันช่างได้น้อยสิ่งนักเหมือนกับที่ข้าถือได้เพียงขวดใบนี้....แต่การครอบครอง

ยึดถืออะไรด้วยสายตา ข้าสามารถครอบครองมันได้เท่าที่สายตาของข้าจะมองไป

ได้ไกลแสนไกล..โดยไม่ต้องแย่งชิงกับผู้ใด"

....................ยุ่นยีตั้งใจจะถ่ายทอด"ความรู้สึกจากปรัชญาของเขาให้กับตะละ

แม่..และบอกใบ้ว่าเขาคือ "บุรุษผู้สู้กับดวงอาทิตย์"ลูกของนาง..อีกทั้งทิ้งปริศนา

ให้เห็นว่า "แม้แต่ดวงอาทิตย์ซึ่งมีแสงสว่างทั้งดวงยังมีจุดมืดดับอยู่ในดวงนั้น ..

หากเราไม่ใช้สายตาจ้องมองให้เห็นก็จะไม่มีวันเห็นจุดดับของดวงอาทิตย์..เพราะ

ดวงอาทิตย์ใช้แสงสว่างอำพราง"จุดมืดดับ..หรือ..จุดอ่อน..หรือ..ปมด้อย"ของ

ตนเองเอาไว้........เปรียบกองทัพอังกฤษเป็นดวงอาทิตย์ กองทัพอังกฤษก็ต้องมี

จุดมืดบอดในตนเองเหมือนกัน เช่น ไม่รู้จักภูมิประเทศของพม่า เป็นต้น... "ตะละ

แม่ควรเอาชนะพวกเขาด้วยสิ่งที่เขาไม่รู้"

.....................ต่อมายุ่นยีได้เขียนภาพที่สาม..เป็นเรื่องของเยยุ่นขณะที่ควบม้า

อยู่บนดินแดนเมื่อน่านฝั่งตะวันออก..แล้วถูกเอหม่องกับพวกใช้อาวุธปืนยิงจนตก

ม้า...โดยไม่ได้เขียนอักษรใดอธิบายไว้ ด้วยเรื่องราวในภาพมีความหมายของการ

ถูกกระทำอย่างชัดเจนแล้ว

.....................ภาพที่สี่ต่อมาเป็นภาพของยุ่นยีกำลังประคองเยยุ่นขณะที่สิ้น

ชีวิตอยู่ในอ้อมอกเขา..และเยยุ่นได้ส่งกระบอกไม้ให้เขาถือไว้

.....................ภาพที่ห้าเป็นภาพสุดท้ายที่เขาได้เขียนไว้ คือ สถานที่ฝังศพ

ของเยยุ่นบริเวณสวนหลังบ้านของขุนทัพ โดยมีป้ายสดุดีที่ขุนทัพสั่งให้เขียนคำ

ว่า"เยยุ่น ผู้ซื่อสัตย์" ปักไว้บนหลุมศพของเยยุ่น...เพื่อสดุดีในความจงรักภักดี

ของเยยุ่นที่มีต่อตะละแม่หรือนายของเขา...

......................โดยสามภาพท้ายนั้นยุ่นยีไม่ได้เขียนคำอธิบายใดด้วยหนังสือ

สยามเอาไว้..ด้วยความหมายตามภาพนั้นชัดเจนอยู่ในตัว...ยุ่นยีต้องการสื่อให้

ตะละแม่และทีหม่องกับอันยารู้ว่า ........."เขาได้พบกับเยยุ่นแล้ว..และพบเห็น

เหตุการณ์ที่เยยุ่นถูกยิง...และเขาเป็นคนประคองร่างของเยยุ่นขณะที่ส่งกระบอก

ไม้ใส่หนังสือของตะละแม่ให้แก่เขา........และเยยุ่นได้สิ้นใจในอ้อมอกเขา........

พร้อมทั้งแจ้งสถานที่ฝั่งศพของเยยุ่นให้รู้ในภาพด้วย.....

 

.....................หลังจากที่เขียนภาพเสร็จราวประมาณตีสองของวันใหม่..ยุ่นยีได้

สะพายขวดแก้วทรงมะม่วงและคันธนูของเขา..พร้อมกับสะพายกระบอกใส่ลูกธนูกับห่อผ้า

ที่ใส่ลูกธนูที่ได้ผูกผ้าเช็ดหน้าที่เขาเขียนอักษร"รวมสองเป็นหนึ่ง ขับไล่อังกฤษ" และ

เดินไปที่ม้าสีนิลแก้เชือกออกจากหลัก

.....................เขาหันไปมองบนยอดปราสาทพบว่า บัดนี้ไม่มีแสงไฟอยู่แล้ว ทำให้

รู้ว่าตะละแม่ได้หลับนอนไปแล้ว "เขารู้สึกว้าเหว่เดียวดายเหมือนอยู่ในโลกเพียงผู้

เดียวในยามนี้"

.....................สายลมหนาวปะทะร่างของเขาจนหนาวสั่นเย็นยะเยือกและรู้สึก

หนาวสุดขั้วหัวใจ

.....................เขารำลึกถึงวันที่เขาพบหน้าแม่ของเขา..และรับรู้ว่าความ

จริง.."แม่รักและเมตตาเขาอยู่ตลอดเวลา"........."เขาชิงชังแม่ด้วยเข้าใจผิด"...

.....................บัดนี้ เขาได้รับรู้สิ่งที่เขาอาภัพมาตลอด คือ "ความรักของแม่"

และ "ความรักของเขาที่มีต่อแม่"...ซึ่งเขาไม่เคยรับรู้...หรือ...สัมผัสมาตลอดจน

เติบใหญ่........เขารู้จักมันแล้ว...แม้ว่าต่อไปเขา"อาจจะไม่พบหรือสัมผัสมันอีก"..

แต่มันจะอยู่ในความทรงจำของเขาตลอดไป(ความทรงจำของฉันเพื่อเธอ)

......................ยุ่นยีรู้สึกอาลัยอาวรณ์แม่ของเขา..จนความรู้สึกมันไปกระแทก

หัวใจที่เข้มแข็งของเขาให้อ่อนโยนลง.........จนบีบขั้นหยาดน้ำตาเล็ก ๆ ออกมา

จากดวงตาของเขา...... "ลาก่อนตะละแม่ราชาวดี...ลาก่อนแม่สายฝน"

 

....................เมืองหรือยุ่นยีหลังจากรำพึงรำพันร่ำลาแม่ของเขา...เขาได้ควบ

ม้าฝ่าความหนาวและความมืดออกไปไกลจากปราสาทไม้สักลุ่มน้ำสาละวินและหมู่บ้าน

ทันที...โดยตรงไปที่แม่น้ำสาละวินและได้ใช้ขวดแก้วทรงมะม่วงใบนั้นแยกซีกออกใส่

น้ำจากแม่น้ำสาละวินทันที น้ำที่เขาเคยลิ้มลองรสชาดของมันตั้งแต่จำความได้

และได้ควบม้าต่อไป โดยไม่ได้มีทิศทางมุ่งหน้ากลับไปเมืองน่าน

....................ยุ่นยีบัดนี้คงไม่มีใครเรียกชื่อนี้อีกแล้ว ....นอกจากชื่อเดิมของ

เขา.."เมือง มีสุข"

....................เมืองควบม้าตลุยไปยังเมืองแปร ร่างกุ้ง หงสาวดี ตองอู อังวะ ฯลฯ และ

เมืองใหญ่ที่สำคัญของพม่าอีกหลายเมืองใช้เวลาหลายวันกว่าจะครบ...เขาตรวจตราดูใน

จุดที่ไม่มีกองกำลังอังกฤษอยู่...เขาจะยิงลูกธนูที่มีผ้าผูกไว้เข้าไปยังหมู่บ้าน และ

เมืองต่าง ๆ ...เพื่อให้ผู้คนที่พบเห็นเก็บมันและนำไปให้ขุนนางใหญ่ซึ่งส่องสุม

กำลังไว้อยู่ที่เมืองร่างกุ้ง อันเป็นเมืองหลวงของพม่าต่อจากอังวะ..........เพื่อ

บอก..."ปริศนาในผ้าผืนนั้น".....ให้แก่ขุนนางใหญ่ได้ขบคิด...ให้ได้ความจริง

ตามเขา

....................เมื่อเสร็จภาระกิจ เมืองจึงได้ควบม้ามุ่งสู่แดนสยามเมืองน่าน

ทันที ..โดยเขาเลือกใช้เส้นทางเลาะมาทาง......เมืองลาวและเข้ามาทาง......


"ห้วยโก๋น"...คงไม่ต้องอธิบายต่อว่า ..."เขาจะต้องพบกับใคร".....

 

.........ตอนที่ 59 อนุสรณ์ความทรงจำของลูกแม่......


....................เช้าวันรุ่งขึ้นที่ปราสาทไม้สักลุ่มน้ำสาละวิน ตะละแม่ให้คนไปบอก

สมิงญาให้ตามยุ่นยีมาพบที่ปราสาทเพื่อฟังคำตอบ..

....................สมิงญาได้ให้ทีหม่องไปดูยุ่นยีที่ห้องพัก...ทันทีที่ทีหม่องเปิดประตู

เข้าไปในห้องพักของยุ่นยีก็พบแต่ความว่างเปล่า..คงเหลือให้เห็นเพียงภาพ 5

ภาพที่ฝาผนังห้องที่ยุ่นยีเขียนภาพไว้เท่านั้น...

....................ทีหม่องตกใจมากและได้พิจารณาความหมายของภาพตาม

ลำดับ..เขาเข้าใจได้ทันทีว่า "ยุ่นยีกำลังบอกว่า ..เยยุ่นพ่อของเขาได้ตายไปแล้ว

ในเมืองน่าน...โดยมีตำแหน่งหลุมศพแสดงไว้"....แต่เขาไม่เข้าใจตัวหนังสือสยาม

ที่ยุ่นยีเขียนไว้..อีกทั้งตัวหนังสือที่ปรากฎบนป้ายบนหลุมศพพ่อของเขาว่ามันมี

ความหมายว่าอะไร....

....................ทีหม่องมีสีหน้าเศร้าสลดลงทันที .......เขารีบไปบอกอันยาและ

สมิงญาให้เชิญตะละแม่มาที่ห้องพักของยุ่นยีโดยเร็ว

....................ตะละแม่ได้มาที่ห้องพักของยุ่นยีพร้อมคนสนิท...และได้เห็นภาพ

ที่ยุ่นยีเขียนไว้ที่ฝาผนังตามที่ทีหม่องบอก..ตะละแม่เดินเข้าไปใกล้ ๆภาพเหล่านั้น

แล้วยืนมองอย่างสงบนิ่ง...นางพิจารณาอยู่ครู่หนึ่งก็รับรู้และเข้าใจความหมาย

ของภาพเหล่านั้น...."น้ำตาแห่งความปลื้มปิติและระคนกับความเสียใจอย่างสุดซึ้ง

ได้เอ่อล้นท่วมดวงตาทั้งสองข้างของนาง.......จนไหลรินออกมาที่แก้มเป็นสายน้ำ

เล็ก ๆ

.....................เหตุการณ์เมื่อวันวานทุกเหตุการณ์ที่นางเห็นย่นยีซึ่งถือว่า "เป็น

ภาพแห่งความทรงจำที่สวยงามในจิตใจของนางได้ผุดขึ้นมาจากความทรงจำของ

นาง..ตามมาให้นางรำลึกถึงทันที"

.....................ทั้งภาพของยุ่นยีแสดงการควบม้าและควบม้าทรงตัวบนกำแพง

รอบปราสาทไม้สัก....ภาพที่ยุ่นยีได้ฝ่าอันตรายควบม้าไล่ยิงทหารของขุนนาง

ใหญ่และตรงเข้ามาหานางพร้อมกับฉุดดึงนางขึ้นมาไว้ที่อ้อมอกของเขาบนหลัง

ม้า..และสั่งให้นางกอดเขาไว้ให้แน่น...มันช่างเป็นภาพที่ให้ความสุขและความ

อบอุ่นแก่นางเป็นอย่างยิ่ง..เพราะนางซึ่งเป็นแม่ได้สัมผัสและอยู่ในอ้อมอกลูกของ

นางเอง...และนางก็ได้กอดเขาไว้แนบแน่น.....ภาพของยุ่นยีได้พูดกับนางและชี้

แนะบางอย่าง..ทุกคำพูดของเขายังคงก้องอยู่ในความทรงจำของนาง....

....................นางรำพึงรำพันด้วยเสียงสะอื้นขึ้นอย่างแผ่วเบา

............................"ยุ่นยี..เจ้าคือ เมืองลูกชายของแม่..เจ้าคือบุรุษผู้สู้กับดวง

อาทิตย์..ภาพวาดและตัวอักษรที่เจ้าเขียนขึ้น...แม่เข้าใจความหมายของเจ้าทั้ง

หมด...เจ้าอุตส่าห์เดินทางจากเมืองน่านมาหาแม่..แล้วเจ้าก็จากแม่ไป....เยยุ่นผู้

ซื้อสัตย์ขอท่านจงสู่สรวงสวรรค์เทอญ"

............................"ตะละแม่" เสียงสมิงญาเรียกนางจากด้านหลัง นางรีบ

ปาดน้ำตาจนแห้งแล้วหันหลังกลับด้วยท่าทีที่ขึงขังพลางเอ่ยถาม

............................"มีอะไรหรือสมิงญา"

............................"ทหารที่ดูแลคลังอาวุธแจ้งว่า ลูกธนูที่เก็บมาจากศพเมื่อ

วานนี้จำนวนมากถูกขโมยไป"

.....................นางหยุดนิ่งและคิด พร้อมกับขณะที่นางกำลังก้มหน้าคิด

ว่า"ใครคือขโมย" ..นางก็เหลือบไปเห็น "ลูกธนูดอกหนึ่งตกอยู่ที่พื้นห้องของยุ่น

ยี..โดยลักษณะพิเศษของลูกธนูดอกนั้นยังมีคราบเลือดแห้งติดอยู่และมีผ้าขาวผูก

ไว้ที่ด้านท้ายของลูกธนู"..ตะละแม่จึงบอกให้ทีหม่องเก็บลูกธนูจากพื้นห้องขึ้นมาดู

และแก้ผ้าขาวที่ผูกไว้ท้ายลูกธนูออกดู...

....................ทีหม่องทำตามคำสั่งและเมื่อทีหม่องแก้ผ้าออกคลี่ดูก็พบข้อความ

ที่เขาได้เขียนให้ยุ่นยีดู แต่ ข้อความนี้ไม่ใช่ลายมือของทีหม่อง แต่มันเป็นลายมือ

ของยุ่นยี..ทีหม่องอ่านข้อความขึ้นอย่างดังพร้อมอธิบาย

..........................."รวมสองเป็นหนึ่ง ขับไล่อังกฤษ...ตะละแม่มันคือข้อความ

ที่ยุ่นยีวานให้ข้าน้อยเขียนให้ยุ่นยีไว้...และนี่ยุ่นยีคงลอกข้อความที่ข้าน้อยเขียน

ไว้ให้..ยุ่นยีไม่รู้ภาษาพม่า"

....................ตะละแม่ได้ฟังคำของทีหม่อง..นางได้แย้มยิ้มน้อย ๆแล้วเอ่ยขึ้น

............................"ข้ารู้ว่ายุ่นยีกำลังจะทำอะไร...เขานำผ้าผูกติดกับลูกธนู

แล้วเขาต้องมุ่งตรงไปเมืองร่างกุ้งที่ขุนนางใหญ่อยู่ แล้วยิงลูกธนูพวกนี้แจ้งให้ขุน

นางใหญ่ทราบ เพื่อให้ขุนนางใหญ่ขบคิดในแนวทางใหม่ที่ยุ่นยีวางไว้"

............................"ตะละแม่ข้าน้อยขอไถ่ถาม" ทีหม่องเอ่ย..ด้วยอันยาที่อยู่

ใกล้ตัวเขาได้สะกิดให้ทีหม่องถาม

............................"มีอะไรหรือทีหม่อง"

............................"ภาพที่ปรากฎบุรุษผู้มองดวงอาทิตย์และอีก 3 ภาพ คือ

ยุ่นยีใช่ไหม แล้วทำไมพ่อของข้าตามภาพถึงมาสิ้นใจที่อ้อมอกของยุ่นยี...ตัว

อักษรที่ปรากฎอยู่ถ้าข้าน้อยเดาไม่ผิดมันคือภาษาสยามใช่ไหม..มันมีความหมาย

ว่ากระไร ตะละแม่ช่วยอธิบายให้ข้าน้อยฟังด้วย"

............................"ใช่...บุรุษที่อยู่ในภาพคือ ยุ่นยี..แต่ความจริงยุ่นยี คือ

เมือง มีสุข ลูกของข้าที่ข้ามอบหมายให้ท่านเยยุ่นพ่อของเจ้าไปรับกลับมา..เขามา

เพื่อแจ้งข่าวพ่อของเจ้า..จึงปลอมตัวและปลอมชื่อมาที่หมู่บ้านนี้

.............................ส่วนอักษรสยามนั้นยุ่นยีเขียนว่า "บุรุษผู้สู้กับดวง

อาทิตย์" และ "การครอบครองยึดถืออะไรด้วยมือมันช่างได้น้อยสิ่งนักเหมือนที่ข้า

ถือได้เพียงขวดใบนี้..แต่การครอบครองยึดถืออะไรด้วยสายตา ข้าสามารถครอบ

ครองมันได้เท่าที่สายตาของข้าจะมองไปได้ไกลแสนไกลโดยไม่ต้องแย่งชิงกับผู้

ใด"..และอักษรที่อยู่บนหลุมศพของพ่อเจ้าคือ "เยยุ่นผู้ซื่อสัตย์"..

............................ส่วนพ่อของเจ้าถูกพวกเอหม่องสังหาร และยุ่นยีหรือเมือง

ได้พบและช่วยเหลือไว้ แต่เยยุ่นพ่อของเจ้าก็สิ้นใจตาย"

.....................ทีหม่องและอันยาได้ฟังถึงกับสงบนิ่ง ด้วยหนึ่งพ่อของเขาได้รับ

เกียรติและยกย่องจากผู้ที่รู้เรื่องราวและทำพิธีฝังศพ....สองคำพูดของยุ่นยีหรือ

เมืองช่างเป็นคำพูดที่เปรียบเทียบให้เห็นภาพลักษณะการครอบครองสิ่งของได้

ชัดเจน...ว่าการครอบครองที่ได้มากคือการใช้สายตา..เขาเป็นคนที่น่านับถือมาก

สมกับคำว่า "บุรุษผู้สู้กับดวงอาทิตย์"

....................ตะละแม่สั่งสมิงญากับพวกให้ใช้เลื่อย ๆ ตัดเสาห้องพักที่ยุ่นยีเคย

พักอยู่ออกทั้งหมด...แล้วให้ช่วยยกห้องของยุ่นยีทั้งห้องย้ายไปไว้ในเขตกำแพง

ปราสาท...ใกล้กับปราสาทไม้สัก...เพื่อเวลาที่นางคิดถึงลูกของนางก็จะเข้ามาดู

ภาพที่เขาเขียนติดไว้ที่ผนังห้องนี้ ..เพราะมันคือ"ความทรงจำของนางที่มีต่อยุ่นยี

หรือเมืองลูกของนาง"

 

....................กล่าวถึงฝ่ายขุนนางใหญ่...หลังจากได้รับรายงานจากทหารม้าเร็วว่า

กองกำลังทหารที่ส่งไปถล่มหมู่บ้านปราสาทไม้สักลุ่มน้ำสาละวินเพื่อให้สั่งหารตะละ

แม่ราชาวดีล้มเหลว..เนื่องจากมีบุรุษไม่ปรากฎนามที่มีฝีมือการขี่ม้าและยิงธนูเป็น

เลิศ..ได้ขี่ม้าโจนทะยานเข้ามาในท่ามกลางการต่อสู้อย่างบ้าบิ่น และใช้ธนูยิง

ทหารฝ่ายขุนนางใหญ่จนแตกกระเจิง...พร้อมกับฉุดดึงตัวตะละแม่ขึ้นบนหลังม้า

หลบหนีไปอย่างรวดเร็ว......

....................และขณะที่ทหารม้าเร็วกำลังรายงานอยู่...พวกทหารประจำเมืองร่างกุ้ง

เมืองแปร ตองอูและหงสาวดีที่เป็นฝ่ายขุนนางใหญ่ก็ได้"นำลูกธนูจำนวนมากที่ผูกติด

ปลายผ้าสีขาวไว้ โดยผ้าผืนนั้นมีตัวหนังสือเขียนว่า....."รวมสองเป็นหนึ่ง ขับไล่

อังกฤษ"นำมาให้ขุนนางใหญ่ดู

....................ขุนนางใหญ่ไต่ถามถึงเหตการณ์ที่มาของลูกธนูพวกนี้ ก็ได้ความ

ว่า"บุรุษที่ขี่ม้าสีดำควบม้าอย่างเร็ว และยิงลูกธนูพวกนี้ออกมาเป็นจำนวนมาก...พวกเหล่า

ทหารต่างก็เก็บมาบ้าง...ชาวบ้านเก็บมาให้บ้าง...หัวหน้านายทหารจึงเก็บรวบรวมมาให้ขุน

นางใหญ่พิจารณาดูว่า "เป็นการกระทำของผู้ใดและมีจุดหมายอันใด"

....................ในขณะที่ขุนนางใหญ่กำลังพิจารณาพฤติการณ์อยู่ ได้สอบถามทหาร

ม้าเร็วถึงแซงคากับพรรคพวกที่เอหม่องได้ส่งให้มาขอกำลังอีกส่วนหนึ่ง...เพื่อนำกำลังไป

สมทบกับเอหม่องที่เมืองน่านฝั่งตะวันออกเขตแดนสยาม..ซึ่งขุนนางใหญ่ได้ส่งกองกำลัง

ไปอีกจำนวนมากติดตามแซงคาไป

.....................ขุนนางใหญ่ได้สอบถามทหารม้าเร็ว..ทหารม้าเร็วได้รายงานกลับมาว่า

"แซงคาได้นำกองกำลังไปถึงที่หมายนานแล้ว..ซึ่งเป็นขณะเดียวกับที่....เมืองได้พบเห็น

กองกำลังจำนวนมากเกินกว่าที่เขาคาดคิดไว้ในเวลาต่อมา....ที่เขาเดินทางกลับ

เมืองน่าน...โดยผ่านเมืองลาวและเข้าเส้นทาง"ห้วยโก๋น".

.....................ขุนนางใหญ่เมื่อเห็นอักษรในผ้าขาว...และได้พิจารณาจนได้ความก็

แย้มยิ้มออกด้วยความพอใจ..และได้เอ่ยด้วยเสียงราบเรียบ

............................."ตะละแม่เอ๋ย..ข้าไม่รู้ว่าผู้ใดคิดการให้ท่าน...แต่เป้า

หมายของข้าอยู่ที่ขวดแก้วทรงมะม่วงลูกนั้นมากกว่า..เพราะมันจะทำให้ข้าได้ขึ้น

เป็นกษัตริย์ที่ยิงใหญ่เหนือแดนแห่งนี้...ข้าจะรวมกำลังกับพวกเจ้า....และเมื่อขับ

ไล่กองกำลังอังกฤษพ้นแดนเมื่อใด..พร้อมกับข้าได้ครอบครองขวดแก้วใบนั้น..

ชีวิตของเจ้ากับลูกชาย..ข้าจะสังหารทันที"

 

.............ตอนที่ 57 ความรักบนดอยของสาย.........


....................ดอกฝิ่นกำลังแรกแย้มบานเต็มพื้นกว้างบริเวณที่ราบสูงเชิงดอย

ไล่ขึ้นไปบนดอย..ที่เชื่อมต่อพื้นที่หลายดอยสลับกันไปมา...มันมีสีขาวสวยงาม

ตระการตา...ใครจะรู้ว่าสิ่งนี้ "มันมีคุณและโทษปะปนกัน" ..แต่ในสมัยรัฐบาลหนึ่ง

ของ"ประเทศสยาม"จนเปลี่ยนนามใหม่ว่า"ประเทศไทย".........ทุกรัฐบาลจนถึง

รัฐบาลในปัจจุบัน..."มันคือยาเสพติดให้โทษ" ที่จะต้องทำลายมัน

....................แต่ในสมัยของ เมือง มีสุข มันคือ สิ่งที่ให้คุณประโยชน์แก่ชาว

เขาหลายเผ่าอย่างมากมาย....

....................บุรุษร่างเล็กสันทัดแข็งแรงว่องไวปราดเปรียว..กำลังควบม้าจากดิน

แดนภาคกลางของเมืองน่านฝั่งตะวันออก...เข้าสู่แดนฝิ่นของชาวดอยขณะนี้...เขามอง

ความสวยงามของทุ่งฝิ่นอย่างชื่นชม...จนทำให้ใจที่กระตือรือล้นที่จะตามหา"กัมพู"สงบ

ลง....โดยหารู้ไม่ว่ากัมพูนั้นมุกซึ่งรับหน้าที่ตามหาปลัดเมือง..แต่ได้พบกัมพูโดยบังเอิญ

และส่งกลับเมืองน่านฝั่งตะวันตกเรียบร้อยแล้ว...เขาคือ "สาย"ผู้รับหน้าที่ค้นหากัมพู

และนำพากัมพูกลับฝั่งเมืองน่านตะวันตก...

....................ก็ทบทวนความทรงจำอีกครั้งว่า "สาย" เป็นลูกชายของ"ลุงใจ" ทหารที่

เคยอยู่ด่านแม่สายเช่นเดียวกับ "ขุนทัพ" "ลุงแก้ว" "ลุงเงิน" และ "ลุงชอบ" .............

....................ลุงแก้วพ่อของบุบผา...,..ลุงเงินพ่อของบุญแทน..และ ....ลุงชอบพ่อ

ของมุก....

....................สายเป็นคนใจร้อน.จึงทำอะไรได้ว่องไวมาก...สาวยรังเกลียดคนที่ข่ม

เหงคน หรืออันธพาล....สมัยเด็กเขามีเรื่องชกต่อยต่อสู้บ่อยครั้งจนมีบาดแผลเป็นติดตัว..

โดยเฉพาะที่หางคิ้วซ้าย...เขามีส่วนสูงต่ำกว่าเมืองและบุญแทน...ความสูงเขาไล่เลี่ยกับ

มุก....ใครก็ตามที่มีแววจะมาก่อกวนหรือหาเรื่องในระหว่างพวกเขา...สายจะเป็นคนเริ่ม

ถลุงกำปั้นเข้าใส่ฝ่ายตรงข้ามก่อนเสียทุกครั้ง...เรียกว่าเขาคือ "มวยจังหวะหนึ่ง"ที่ได้

เปรียบคู่ต่อสู้ทุกประตู..และเขาก็คือ "ผู้ชนะ"...จนบางครั้งเมืองและพรรคพวกแทบ

ไม่ต้องลงมือใด ๆ..นอกจากนั่งดูสายไล่ถลุงฝ่ายตรงข้ามกลุ่มใหญ่เสียฝ่ายเดียวทั้งที่พวก

นั้นมีคนมากกว่า...สายมีสายตาที่ไวมาก ฉะนั้นเรื่องบู๊แบบล้างผลาญจึงต้องยกให้สาย...

สายไม่เคยนึกชอบสาวคนไหนในหมู่บ้าน เขาจึงยังไม่เคยรักใคร........ แต่เมื่อมาถึง

ดอยแห่งนี้.....

 

.....................สายมองผ่านไปบนดอยสูง..ก็เห็นกลุ่มชาวเขาหลายคนกำลังเก็บลูก

ฝิ่นใส่กระบุงขนาดย่อมที่พวกเขาสะพายหลังอยู่ลิบ ๆ ..ชาวเขากลุ่มนี้ที่สายเห็น คือ "ชาว

เขาเผ่ามูเซอ"ผู้ที่ล้วนเป็นสหายของเมือง มีสุข....

.....................สายเห็นดังนั้น..เขาจึงชักม้าเดินขึ้นไปบนดอยอย่างช้า ๆ เพื่อออม

กำลังม้าที่วิ่งมาอย่างยาวนาน...จนมาถึงที่หมาย...สายยกกระเป๋าน้ำที่สะพายอยู่ขึ้นดื่มก็

พบว่า"มันหมดเกลี้ยง"....เขามองไล่ไปตามชาวเขาที่เก็บฝิ่นที่บางคนก็สนใจการมาของ

เขา....แต่บางคนก็ไม่ใส่ใจ

.....................แต่คนที่อยู่ใกล้สุด คือ "คนที่ถูกเลือก" ..สายลงจากหลังม้าพร้อม

กับจูงม้าไปใกล้ ๆ สาวมูเซอซึ่งกำลังก้มหน้าตัดลูกฝิ่นออกจากต้นอยู่

............................."นี่เจ้า..ขอน้ำให้ข้ากินดับกระหายหน่อยเถอะ"

.....................มูเซอสาวเงยหน้าขึ้น ..ใบหน้าของนางขาวสอาด คิ้วดกดำ มีลักยิ้มที่

แก้ม จมูกเรียว รูปหน้าสวยน่ารักรับกับทรงผมสั้น....แม้จะโพกผ้าไว้แต่ก็เป็นที่สังเกตได้ว่า

นางผมสั้นผิดกับสาวมูเซออื่น...

.....................มูเซอสาวมองบุรุษแปลกหน้าที่ไม่รู้ว่ามาจากไหน..และมาอยู่ใกล้นาง

ตั้งแต่เมื่อไรอย่างฉงนที่จู่ ๆ ก็มาขอน้ำดื่ม..แต่ก็ส่งถุงน้ำที่ผูกไว้กับเอวให้...

.....................สายรับถุงน้ำจากนางมาได้..ก็ยกดื่มอย่างกระหายโดยไม่สนใจที่จะ

เหลือน้ำให้แก่เจ้าของ..แล้วจึงส่งคืน

.....................มูเซอสาวรับถุงน้ำมาถือ..ก็ให้รู้ว่า "น้ำในถุงถูกชายแปลกหน้าดื่มจน

หมด" ......จึงรู้สึกไม่พอใจพร้อมกับปลดกระบุงที่ใส่ลูกฝิ่นที่ผูกไว้ด้านหลังออกวางลง...

พร้อมกับมองถลึงตาใส่สายอย่างไม่พอใจเจ้าแขกแปลกหน้า..ที่ไม่รู้จักกาละเทศะ

กินน้ำไม่ยอมเหลือให้เจ้าของ..พร้อมกับเอ่ยต่อว่า

............................"นี่ นี่ นี่สูเจ้ากินน้ำของข้าหมดเลยหรือ"

....................สายเห็นกริยาท่าทางของนาง...ในช่วงที่โกรธก็ยังดูน่ารักอยู่...เขาได้

แต่หัวเราะแล้วยิ้มแหย ๆ อย่างรับผิดพลางเอ่ยขึ้น

............................"ก็ข้าหิวและกระหายมันมาก..อย่างถือสาเลย..พวกเจ้ารู้

แหล่งน้ำอยู่ที่ใด ...เจ้าสามารถหามันได้อีก..แต่ข้าเป็นแขกมาเยือนไม่รู้"

............................"สูเจ้านี่มันแย่จริง ๆ..เจ้าเป็นผู้ขอแต่ไม่รู้จักประมาณ ข้า

เห็นเจ้าดื่มข้าก็เกิดอยากน้ำขึ้นมาพอดี..ข้าก็หิวเหมือนกันนะ...เพราะฉะนั้นโน่น

ทางลาดซ้ายมือของเจ้ามันคือลำห้วยน้ำ..จากนี่ไปหนึ่งกิโลแม้ว..เจ้าไปตักมาให้

ข้าเร็ว"

....................มูเซอสาวพูดพร้อมกับส่งถุงน้ำให้สาย...ขณะที่มูเซอสาวกำลังอยู่

ในอารมณ์ไม่พอใจ..แม้ไม่มากนักในขณะประจันหน้ากับสาย..ก็มีเสียงเรียกมาจากด้าน

หลังแว่ว ๆ

............................"จาโอ..เจ้ากำลังทะเลาะกับผู้ใดอยู่" มันคิดเสียงขอนะจา

ที่ส่งเสียงเรียกเพื่อนสาวผู้เอาแต่ใจตนเอง...ทำให้สายรู้จักชื่อนางทันที

............................"ก็เจ้าหนุ่มคิ้วบาก ผู้มาเยือนเรานี่ไง" จาโอเรียกตำหนิ

แผลเป็นที่คิ้วของสายด้วยไม่รู้จักชื่อ...

 

....................นะจามองไปยังผู้ถูกเอ่ยถึง..ก็ให้สงสัยว่า"เขาคือใคร"ที่มาเยือน

บนดอยฝิ่นของมูเซอแห่งนี้....พลางเดินตรงเข้าไปหาแล้วเอ่ยถาม

............................"สูเจ้ามาจากที่ใด"

............................"ข้ามาจากหมู่บ้านริมแม่น้ำน่านฝั่งตะวันออก"

....................นะจาสะกิดใจตรงที่ริมแม่น้ำน่าน..ที่เมืองผู้ที่ตนหลงรักเคยบอกว่า

"เขาอยู่ที่นั่น"...แต่ก็ยังไม่แน่ใจว่า "สายจะมาจากที่เดียวกับเมืองหรือไม่" จึงย้อนถาม

กลับไป

............................"แล้วสูเจ้ามาทำไม"

............................"ข้ามาตามหาคนตัวต่ำผิวขาวรูปร่างเล็กกว่าข้าเล็กน้อย..เจ้า

เคยเห็นเขาผ่านมาทางนี้ไหม" สายหมายถึงกัมพู ทำให้นะจารู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่

"รูปร่างที่ชายแปลกหน้าเอ่ยถึงไม่ใช่ลักษณะของเมือง มีสุข"..... คนที่เพิ่งไปจากนางไม่

นานแล้วสัญญาว่าจะกลับมาที่นี่อีก..พร้อมกับบอกว่าจะมี "เพื่อนของเขามาถามหา

เขาบนดอยแห่งนี้...จงอย่าบอกกับเพื่อนของเขาว่า...เมืองไปไหน"

............................"ไม่มีคนลักษณะที่เจ้าถามถึงผ่านมาบนดอยแห่งนี้ เจ้าเพิ่งเคย

มาที่นี่ครั้งแรกหรือ"

............................"ถูกต้องแม่นาง...พื้นที่ฝั่งตะวันออกของแม่น้ำน่านมันกว้างมาก

เกินกว่าข้าจะไปได้ทั่วถึง"

............................"เจ้ามาเหน็ดเหนื่อย..ไปเยือนที่เผ่าของข้าก่อนไหม"

............................"เผ่าของแม่นางอยู่ที่ใด"

............................"ข้ามเขาลูกโน่นไปคือถิ่นเราเผ่ามูเซอ"

....................สายมองตามนิ้วมือที่นะจาชี้ไป..ก็ให้รู้สึกท้อใจเพราะคงต้องเดินทางอีก

ไกล...แต่ด้วยความหิวเป็นใหญ่ คิดว่า "สาวเผ่ามูเซอคงไม่ปล่อยให้แขกผู้มาเยือนอด

ตาย"...โดยเฉพาะมูเซอสาวคนแรกที่ส่งน้ำให้ดื่ม...และยังโกรธตนเองอยู่ที่ดื่มน้ำ

นางหมด......แต่สายก็รอบสังเกตว่า...."นางได้ดื่มน้ำจากสาวมูเซอคนหลังจนดู

อารมณ์ดีขึ้นแล้ว"...สายจึงจ้องมองนางอย่างทะเล้นปนยั่วยวนแล้วเอ่ยขึ้น

............................"จาโอ..แล้วเจ้าจะยอมให้ข้าไปที่เผ่าของเจ้าไหม"

.....................เสียงเรียกชื่อตนทำให้จาโอแปลกใจว่า "เจ้าหนุ่มแปลกหน้ารู้ชื่อ

ได้อย่างไร" แต่ก็คิดได้ว่าเมื่อกี้นะจาเรียกชื่อตนอยู่เขาคงได้ยิน..และเริ่มมี

อารมณ์ขันในใจในความทะเล้นของสาย

............................"ใครอนุญาตให้เจ้าเรียกชื่อข้า..คนบ้าหน้าทะเล้น"

............................"ถ้าไม่เรียกชื่อเจ้า..แล้วจะพูดกับเจ้ารู้เรื่องรึ"

............................"สูเจ้ามีแรงไปไหว เจ้าก็ไป..แต่อย่ามาขอน้ำข้าดื่มอีก..ข้าไม่

ให้แล้ว"

............................."ข้าขอแม่นางคนนี้ก็ได้..ไม่ต้องง้อเจ้า"

....................เสียงโต้เถียงของสายกับจาโอเป็นไปได้สักพักหนึ่ง...ทำให้นะจารู้สึกขัน

อยู่ในใจ..แล้วรู้สึกวางใจสายได้ในระดับหนึ่ง..จึงเดินทางนำหน้า และสายก็จูงม้าเดิน

ตามหลังมากับจาโอ...สายพลางเอ่ยแนะนำตัว

............................"ข้าชื่อสาย..แต่ในพวกพ้องของข้ายอมรับว่า ..ข้ามาเร็ว

ก่อนชื่อ..ไม่เคยมาสายแม้แต่ครั้งเดียว"

............................"แต่ถ้าเป็นตอนนี้ ข้าเชื่อว่า เจ้าต้องไปถึงเผ่าเราสายสม

ชื่อแน่"

.....................สายหัวเราะด้วยพอใจกับคำหยอกย้อนของจาโอ

............................"เจ้ารู้ไหม..สาวสวยน่ารักที่เดินนำหน้าคือใคร" จาโอเอ่ย

เมื่อเห็นนะจาเดินนำห่างไปไกล

............................"ข้าจะรู้ได้อย่างไร ในเมื่อเจ้าไม่เคยแนะนำข้า"

............................"นางคือ นะจา น้องของลีเจง .........ลูกของหัวหน้าเผ่า

อองซอน"

............................"แล้วเจ้าไม่รู้หรือว่า.........เจ้าก็สวยน่ารักไม่น้อยกว่า

เพื่อนเจ้า" สายเอ่ยชมพร้อมกับยิ้มและจ้องมองด้วยรู้สึกสนใจจาโอ...จน

จาโอสาววัยสิบหกถึงกับขวยเขินจนหน้าแดงด้วยถูกใจคำของสาย

 

.....................ณ ลานกว้างของหมู่บ้านเผ่ามูเซอ ลีเจงกำลังฝึกซ้อมชาวเขาเผ่า

ของตนและเผ่าต่าง ๆ ที่พ่อเฒ้าอองซอนได้ขอให้หัวหน้าเผ่าต่าง ๆ คัดเลือกคนของตนมา

เพื่อรวบรวมเป็นกำลังสนับสนุนให้เมืองนำไปขับไล่กองกำลังพม่าที่ซุ่มซ่อนตัวอยู่ในฝั่ง

ตะวันออก.....ชาวเขาแต่ละเผ่าแต่ละคนถูกคัดเลือกมามีร่างกายที่กำยไขงแรง...แต่ยัง

ขาดความพร้อมเพรียงในการเรียนรู้สัญญาณที่ใช้ในการซุ่มโจมตี..พร้อมกับทักษะการใช้

อาวุธที่พร้อมเพรียงกัน..ซึ่งลีเจงต้องฝึกให้เจนจัดกันทุกคน....

.....................ในความจริงแล้ว ...เมืองยังไม่ได้แจ้งให้ลีเจงรวมพลกันเมื่อไร..แต่

เพราะลีเจงห่วงเรื่องความพร้อมและการฝึกเรื่องความเจนจัดในการต่อสู้..เขาจึงเชิญชาว

เขาแต่ละเผ่าที่จะไปร่วมต่อสู้มาแลกเปลี่ยนทักษะการต่อสู้และการฝึกอาวุธกัน...........

เผ่ากระเหรี่ยง เผ่าแม้ว เผ่าอีก้อ เผ่าเหย้า เผ่าม้ง เผ่าลีซอ มีทั้งผู้ชำนาญการยิงหน้าไม้

ธนู เป่าลูกดอกอาบยาพิษหรือยางน่อง อีกทั้งยิงกระสุนด้วยคันกระสุน....

.....................นะจาและจาโอพาสายเดินเข้าหมู่บ้านเผ่ามูเซอ..ซึ่งต้องผ่านลานฝึก

กองกำลังชาวเขาดังกล่าว..สายรู้สึกแปลกใจและเริ่มเฉลียวใจบางอย่างที่"...ทำไม

ชาวเขาเผ่าต่าง ๆ มาร่วมกันฝึกอาวุธที่เผ่ามูเซอนี้"...ความเป็นนักต่อสู้ของสาย

ทำให้เขารับรู้อาการหรือกลิ่นแปลก ๆว่า "สงครามกำลังจะเกิด"..แต่ไม่รู้ว่า

สงครามจะเกิดที่ไหน เมื่อไร อย่างไร...

.....................อาการของสายมีสีหน้ากังวลจนจาโอที่เดินอยู่ข้าง ๆ สังเกตเห็น

จึงเอ่ยถาม

............................"เจ้าเป็นอะไรไปหรือ คุยอยู่ดี ๆ กลับเคร่งขรึม"

............................"ไม่มีอะไรหรอกจาโอ..ข้าเพียงแต่ปวดเมื่อยตามตัว..คง

เป็นเพราะเดินทางมาไกล" สายตอบเบี่ยงเบน

............................"จริงซิ เจ้ามาไกลโข แล้วเจ้าคิดว่าเจ้าจะพบกัมพูเพื่อน

เจ้าไหม" สายได้บอกเรื่องกัมพูกับจาโอว่า ......เป็นคนที่กำลังตามหาด้วย

พลัดหลงกัน

............................"ข้าหามาหลายวันแล้วยังไม่มีวี่แวว"

.....................สายตอบจาโอเพื่ออำพรางการคิดอ่านของตนขณะนี้...ด้วยตนเองเป็น

เจ้าหน้าที่ของฝั่งตะวันออกอยู่..เมื่อพบเห็นเหตุการณ์ที่ลีเจงฝึกผู้คนเช่นนี้..ก็ให้

คิดถึงเรื่อง "การแบ่งแยกดินแดนสยาม" บางทีชาวเขาพวกนี้อาจรวมตัวกัน..เพื่อ

แบ่งแยกการปกครองออกจากเมืองน่าน..ซึ่งเขาเป็นเจ้าหน้าที่มีหน้าที่ต้องป้องกัน

เหตุร้ายนั้น....