พระโพธิสัตว์พญาช้างนาฬาคิรี(ธนปาล)พระพุทธเจ้าในอนาคต

ขอให้ทุกคนทั้งโลกถึงนิพพานกันหมด เห็นแจ้งรู้จริง สำเร็จมรรคผลกันหมดโดยไวพลันด้วยเถิด จะได้หมดทุกข์หมดโสรกหมดเวรหมดกรรมกันเสียที จะได้ไม่ต้องมีใครเจออะไรอีก ไม่ต้องมีใครเจ็บ ใครทุกข์ ใครทรมาน ใครเสียสละเพื่อใคร จะได้จบๆ สาธุๆๆๆ


นิพพานะ ปัจจะโย โหตุ

 

.
............ครับเป็น"คำพร"ที่เป็นมงคลอย่างยิ่งครับ...

อนุโมทนากับท่านด้วยครับ.......

 

เช่นกันครับ สหายธรรม ที่ต้องใช้คำนี้ เพราะผมถือว่าชวพุทธศาสนิกชนทุกคนเป็นสหายธรรมหมด เพราะได้เกิดมาได้เจอทางพระศาสดา เป็นชาวพุทธ เป็นเพื่อนร่วมเดินทางไปนิพพาน แต่ละคนมีทางของตัวเอง จะสั้นจะยาว จะใกล้ไกลอุปสรรคต่างๆไม่เหมือนกันแต่ท้ายสุดแล้วซักวันทุกคนจะต้องถึงเช่นกันหมด พยายามให้สังคมนี้หมุนด้วยคำสอน ให้พระพุทธศาสนาวนเวียนในสังคม ให้หมุนต่อไปยังรุ่นลูกรุ่นหลาน อย่าทำให้มันจางหาย ถึงแม้ว่าซักวันมันต้องดับไป แต่เราก็จะยืดเยื้อให้ธรรมะเป็นสมบัติตกไปรุ่นลูกรุ่นหลาน ให้นานที่สุด เพื่อแบ่งเบาภาระให้พระพุทธเจ้าองค์ต่อๆไป พระพุทธศาสนาจะมั่นคงแค่ไหนก็อยู่ที่เราพุทธศาสนิกชน เปรียบเสมือนผู้ดูและปกป้องพระพุทธศาสนา เพื่อช่วยให้ธรรมของพระศาสดา ธรรมที่เป็นความจริงตกทอดไปสู้รุ่นต่อๆไป จะมั่นคงแค่ไหนก็อยู่ที่เราพุทธศาสนิกชน ธรรมะนี้เป็นสมบัติเดียวที่พระศาสดาทิ้งไว้ให้ และมีค่ายิ่งนัก แต่มันกำลังจะจางหายแล้ว เพราะพ่อแม่ทำแต่งาน ไม่เคยนำธรรมะมาสู่มาสอนไม่ว่างพาลูกเต้าเข้าวัด พาเข้าวัดก็ไปแค่ใส่บาตร แต่ไม่เคยพาไปฟังธรรมนำพารู้ไปรู้จักธณรมะและความจริงสัจธรรม ทำให้คนรุ่นหลังติดเพื่อนติดเทคโนโลยีต่างๆ ยาเสพติด ล้วนทำให้ห่างคำสอนของพระศาสดาทั้งนั้น และเมื่อเด็กในยุคที่ขาดธณรมะโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่อนาคตจะเป็นเช่นใด บ้านเมืองจะเป็นเช่นใด เรานี้จะช่วยกันยังไงได้บ้าง ผมห่วงเรื่องนี้มากครับ

 

...............เป็นถ้อยคำที่แสดงให้เห็นความเป็นจริงในโลก

ปัจจุบันเป็นอย่างยิ่งครับ..ในส่วนของผมจะนำ"ธรรมล้วน ๆ"มา

แสดง...โดยเขียนให้เห็นตรง ๆ....บางครั้งต้องพิจารณาถึง

สภาวะแวดล้อมในปัจจุบันว่ามี"แนวโน้ม"ไปทิศทางใด..เหมือน

เราต้องเอาข้อธรรมเรื่องของ"สัปปุริสธรรม 7 อย่าง..."ในข้อ

"ปริสัญญุตา" คือ "ความเป็นผู้รู้จักประชุมชนและกริยาที่จะต้อง

ประพฤติต่อประชุมชนนั้น ๆ ว่า คนหมู่นี้เมื่อเข้าไปหา จะต้องทำ

กิริยาอย่างนี้ จะต้องพูดอย่างนี้ ....จะต้องเขียนอย่างนี้ในห้อง

พุทธภูมินี้ เป็นต้น"

...............มีการวิเคราะห์ว่า "การเล่าเรื่องเป็นเรื่องเป็นราว"

ให้ความทรงจำแก่ผู้อ่านได้ดี...และหากผู้อ่านมีอารมณ์สุขใจ

เมื่ออ่านเรื่องราว"จะเป็นเรื่องที่ประทับอยู่ในความทรงจำของ

เขา"

...............ผมจึงนำเสนอโดยเขียนเป็นเรื่องเป็นราว..อิง

สภาวะแวดล้อมที่ปรากฎ...ต่อพวกเรา...มาตั้งแต่อดีตจนถึง

ปัจจุบัน....ให้มีการขบคิดเทียบเคียงกับ"ธรรม"ต่าง ๆ และนำ

เสนอเรื่องทาง "ปรัชญา".."ประวัติศาสตร์ลงไป " ...ซึ่งผู้อ่าน

จะค่อย ๆรู้สึกได้ขบคิดไปตลอดที่นำเสนอครับ

...............เป็นการไม่ได้เขียนข้อธรรมตรง ๆ..เพราะเห็นว่ามี

ท่านอื่นเขียนนำเสนอมามากแล้วครับ.....

 

....ต่อ"ตอนที่ 55 ความเป็นหญิงของมุก"ครับ....


............................"เฮ้ย..เจ้ามาชกต่อยข้าทำไม..ข้าไปทำอะไรให้เจ้า"

....................แต่มุกก็ไม่ยอมหยุด พลางเดินเข้าหาชกต่อยกัมพูอย่างโกรธ

แค้น ปากก็พูดว่า

............................"เจ้าตัวยุ่งยาก..เจ้าตัวยุ่งยาก"

.....................มุกชกต่อยกัมพู จนกัมพูรู้สึกโมโห จึงชกสวนมุกไปที่คางหนึ่งหมัด..

แต่มุกก็หลบได้ทัน...ด้วยตนเองเป็นมวยมาจากลุงชอบพ่อของตนที่ฝึกฝนมาเป็นอย่างดี..

มุกหลบพร้อมกับประเคนแข้งขวาเข้าใส่กัมพูที่สีข้าง...

.....................กัมพูเห็นท่าสู้ไม่ได้แต่ทันใดก็คิดวิธีที่จะหยุด"เจ้าหนุ่มหน้าสวย"นี้

ได้ และไวเท่ากับความคิด...กัมพูวิ่งเข้าหามุกอย่างประชิดตัวแล้วกอดรัดมุกทาง

ด้านหน้า..ทำให้ลำตัวด้านหน้าของมุกกับกัมพูติดกัน...มุกเมื่อถูกรัดจึงไม่มีโอกาส

ออกหมัดหรือเตะได้..เพราะกัมพูได้รัดแล้วยกตัวมุกให้สูงขึ้น..ในที่สุดก็ล้มลงทั้งคู่

โดยที่กัมพูยังรัดมุกอยู่...

....................ในขณะที่กัมพูรัดมุกอยู่นี้...เขาเริ่มรู้สึกว่า"เจ้าผู้ชายหน้าสวยคน

นี้ สรีระและเนื้อหนังมังสามันนุ่มนิ่มผิดกับผู้ชาย...ด้วยสรีระและเนื้อหนังของสตรี

แตกต่างจากเพศชายโดยสิ้น....และสิ่งที่ทำให้กัมพูกระจ่างตา..ก็เมื่อใบหน้าของ

เขาไปชนเข้ากับผ้ารัดหน้าอกของสตรี.....ที่มุกรัดไว้อย่างเหนียวแน่นตรงบริเวณ

หน้าอก.....กัมพูจึงรู้ทันทีว่ามุก คือ "ผู้หญิงแต่งตัวเป็นชาย" เขาจึงปล่อยตัวมุก

และไม่คิดจะสู้ต่อ....

....................มุกเมื่อถูกปล่อยจากวงรัดของกัมพูออกมา..ก็โกรธจนหน้าแดง

พลางเอ่ยขึ้นอย่างลืมตัว

............................"หนอยแน่ะ..เจ้าเตี้ยแตะอั๋งข้าเหรอ"

....................พร้อมกับชกต่อยกัมพูอีกชุดใหญ่ กัมพูจึงเอ่ยขึ้นอย่างขอร้อง

กับมุกด้วยอาการเหนื่อยหอบ...

............................"พอแล้ว...พอแล้ว...ข้ายอมแล้ว..ข้ายอมแล้ว"

.....................ในที่สุดมุกก็หยุดทำร้ายกัมพู พร้อมกับนั่งลงหอบอยู่ข้างกัมพู

กัมพูพยายามสูดอากาศเข้าปอดให้เต็มที่ เพื่อให้คลายหอบ แล้วจึงถามไถ่

มุกอย่างแผ่วเบา...

............................"เจ้ามาชกต่อยข้าอย่างโกรธแค้น..มันเรื่องอะไรกัน..ลอง

เล่าให้ข้าฟังหน่อยสิ"

............................"ไม่ได้..เจ้าต้องบอกข้ามาก่อนว่า..พวกเจ้ามาทำอะไรที่

ฝั่งตะวันออก..โดยเฉพาะเจ้ากำลังทำอะไร"

 

....................ทั้งที่เรื่องที่กัมพูทำหน้าที่อยู่เป็นความลับ แต่เขาก็ไม่อยากโกหก

มุก ด้วยมีความรู้สึกดี ๆบางอย่างที่มีต่อมุกเกิดขึ้นกับเขา..เขาจึงเอ่ยเล่าตาม

ความเป็นจริง..

............................"เมืองน่านถูกแยกเป็นสองฝั่ง..การไปมาหาสู่กันไม่สะดวก..ขุน

แสงพ่อปลัดปักษ์จึงเสนอให้สร้างสะพานข้ามแม่น้ำน่าน....เพื่อเชื่อมต่อระหว่างฝั่งตะวัน

ตกกับฝั่งตะวันออก......แต่ปรากฎว่าเงินภาษีที่พวกเราสองฝั่งเก็บอยู่ไม่เพียงพอที่จะนำ

มาสร้างสะพาน..โดยเฉพาะฝั่งของเจ้าที่เก็บภาษีได้น้อย...ขุนแสงจึงสงสัยว่าพวกเจ้าจะ

ยักยอกเงินภาษี...โดยเฉพาะขุนทัพและปลัดเมืองที่ดูมีฐานะกว่าผู้ใด...เจ้าเมืองไม่เชื่อว่า

พวกเจ้าจะยักยอกภาษี..แต่ก็อดสงสัยความมีฐานะของขุนทัพไม่ได้..จึงส่งพวกข้าสามคน

มาสืบ....แต่ปลัดปักษ์เห็นว่าข้าเป็นคนพูดมาก..เกรงจะพูดจนพวกเจ้าจับพิรุธได้...จึงใช้

งานข้าให้แยกมาทำงานที่ไม่ต้องพูด..คือ ตรวจตราทำแผนที่ฝั่งตะวันออกชนิดที่ละเอียดที่

สุด..เพื่อศึกษาพื้นที่..และกำหนดการสร้างสะพานขึ้นแนวใด"

....................มุกนั่งฟังนิ่งและส่ายหน้าอย่างช้า ๆ พลางเอ่ยขึ้น

............................"แสดงว่าเจ้าอยู่ที่ฝั่งตะวันออกนี้มาโดยตลอด และไม่เคยได้

ข่าวคราวใด ๆเลย"

............................"ใช่"

....................มุกนั่งก้มหน้าแล้วเอ่ย อย่างแผ่วเบาเป็นคล้ายเชิงปลอบใจ

............................."เจ้ากลับฝั่งตะวันตกเถิด หยุดงานของเจ้าได้แล้ว ข้าจะ

พาเจ้าไปส่งเอง"

............................."ข้ายังทำหน้าที่ไม่เสร็จสิ้นเลย..ขอข้าอยู่ต่อเถอะ..เหลือ

งานเพียงเล็กน้อยเอง"

....................มุกรู้สึกสลดใจว่า "เขาควรบอกข่าวร้ายที่บุญมีเพื่อนของกัมพูเสีย

ชีวิตไปแล้วหรือไม่ ..หรือให้กัมพูกลับไปรู้เรื่องที่ฝั่งตะวันตกเอง"...แต่แล้วเขาก็

ตัดสินใจว่า..."ควรอธิบายให้กัมพูรู้เรื่องไปเลยเสียดีกว่า..เพื่อกัมพูจะได้ไปแจงให้

เจ้าหน้าที่ฝั่งตะวันตกทราบ"

............................"กัมพู..เจ้าฟังข้าให้ดีนะ..ข้าจะบอกเจ้าโดยละเอียดเหมือนที่

เจ้าบอกข้า..ข้าเป็นเจ้าหน้าที่ฝั่งตะวันออกนี้...ทำงานร่วมกับ ขุนทัพ ปลัดเมือง และพวก

เพื่อนของข้าอีกหลายคน....ข้าไม่เคยไปฝั่งตะวันตกของเจ้า...ข้าจึงไม่รู้จักเจ้าเหมือนสาย

ที่ไปส่งภาษีที่จวนเจ้าเมืองบ่อยครั้ง...พวกเจ้ามาที่ฝั่งของข้าโดยไม่รู้ว่าที่ใดคือ ที่

ปลอดภัยที่ใดคือที่ที่อันตราย......เจ้าควรมาสอบถามพวกข้าก่อน...เจ้าตรวจตราทำ

แผนที่คนเดียวคงเหนื่อยไม่หยอกข้อนี้ข้าเห็นใจเจ้า เพราะพื้นที่ฝั่งตะวันออกกว้างจนไป

ติดเขตแดนเมืองลาว เจ้ารู้ไหมว่าปลัดปักษ์กับบุญมีกลับไปฝั่งตะวันตกแล้ว...และต่อมา

บุญมีได้ย้อนกลับมาตามเจ้าด้วยห่วงใยเจ้าเกรงว่าจะมีภัย....แต่เขาก็มาถูกฆ่าตายไปเสีย

แล้วที่ฝั่งตะวันออกนี้ ข้าจึงโกรธเจ้าที่เจ้าไม่ยอมกลับฝั่งตะวันตกจนเกิดเรื่องราวใหญ่โต"

 

สาธุ อนุโมทนากับเจตนาดีของท่านสิ่งดีสิ่งนี้จะติดตัวท่านไปคราบเขานิพพาน อนุโมทนาด้วยครับ

 

....................พอมุกเอ่ยคำว่า "บุญมีมาถูกฆ่าตายไปเสียแล้ว"..กัมพูก็ถึงกับ

ตกตะลึงช็อคไปชั่วขณะ..และมีสีหน้าเศร้าสลดลง....ด้วยเขากับบุญมีนั้น คือ

เพื่อนที่เติบโตมาด้วยกัน..จนมุกต้องหยุดพูดพลางเอามือมาลูบประคองที่หลัง

กัมพูด้วยความสงสาร กัมพูจึงเอ่ยถาม

............................"บุญมีตายได้อย่างไร"

....................มุกนิ่งอึ้งด้วยปลัดเมืองเคยกำชับว่า "อย่าให้เจ้าหน้าที่ฝั่งตะวันตกรู้

เป็นอันขาดว่า มีกองกำลังจากพม่าบุกเข้ามาในพื้นที่ฝั่งตะวันออก"....ซึ่งมันก็

ต้องรวมไปถึงเรื่องการตายของบุญมีที่จะบอกให้รู้ไม่ได้ว่า "เขาถูกพม่าฆ่าตาย"

ดังนั้นมุกจึงเบี่ยงเบนความจริง...

............................"มีพวกโจรป่าบุกเข้ามาในพื้นที่เรา..แล้วพบบุญมีจึงได้ฆ่า

เขาเสีย...แต่มันมีปัญหาตรงที่ลูกธนูของปลัดเมืองดอกหนึ่งมันถูกปักที่หน้าอกของ

บุญมี...ทำให้ปลัดปักษ์สงสัยว่าปลัดเมืองเป็นคนฆ่า..เขาจึงกำลังตามจับปลัด

เมืองอยู่...ข้าจึงต้องตามหาเขาเพื่อให้เขาหลบหนีไปก่อน....ในส่วนของขุนทัพได้

ให้สายตามหาเจ้าอยู่เพื่อช่วยเจ้ากลับฝั่งตะวันตก แต่เพราะเจ้าคงมีวาสนากับ

ข้า...ข้าจึงมาพบเจ้าก่อนสาย..ดังนั้น..ข้าจะส่งเจ้ากลับฝั่งตะวันตกเอง....ส่วน

เรื่องคนที่ฆ่าบุญมีขุนทัพกับปลัดเมืองกำลังตามล่ามันอยู่ เจ้าและเจ้าหน้าที่ฝั่ง

ตะวันตกไม่ต้องเป็นห่วง เพราะพวกข้าชำนาญพื้นที่ที่นี่ดีกว่าพวกเจ้า"

............................"ตกลงข้าจะกลับฝั่งตะวันตกกับเจ้า" กัมพูเอ่ยอย่าง

เศร้าสลด

............................"นี่ก็เย็นมากแล้ว คืนนี้ข้ากับเจ้าคงต้องพักกันที่นี่...แล้ว

พรุ่งนี้เช้าเราออกเดินทางกัน"




.....................ภายในเต็นท์ของกัมพูยามดึก...มุกเข้านอนในเต็นท์ของกัมพู..

โดยนอนห่างกันกับกัมพูราว 1 วา. ..โดยมุกหันหน้าไปทางกัมพูนอนอยู่ ..ส่วนกัมพูก็หัน

หน้าไปทางมุกนอนอยู่....

.....................กัมพูนอนไม่หลับ ด้วยคิดว่า "ตนเป็นสาเหตุที่ทำให้บุญมีมาตามเขา..

และได้พบจุดจบลงบนพื้นที่ฝั่งตะวันออก..จึงมีความเศร้าสลดใจมาก"

.....................ในขณะที่มุกเองก็คิดว่า "กัมพูคงเศร้าโศกอยู่ จึงรู้สึกสงสาร และ คิดว่า

เขาจะต้องส่งกัมพูกลับฝั่งตะวันตกให้เร็วไว..เพื่อเขาจะได้กลับมาติดตามหาปลัดเมือง

ต่อ....ไม่รู้ว่าขณะนี้ปลัดเมืองอยู่ที่ใด...เพราะมุกนั้นทั้งรักและเป็นห่วงปลัดเมืองมาก

แต่ไม่เข้าใจว่าตนเอง"รักเมืองเช่นใด"

....................ดวงจันทร์เริ่มขึ้นทอแสง สาดส่องมาที่ลำห้วยทำให้เห็น ประกาย

ระยิบระยับบนผิวน้ำ...เงาของดวงจันทร์ภายในน้ำช่วงสวยสดงดงามเหลือเกิน..

ยามที่สายลมพัดผิวน้ำจนเป็นคลื่นน้อย ๆ ทำให้ดูเงาดวงจันทร์ในน้ำ..เหมือน

กับ"กำลังเต้นระบำพลิ้วไปมา"....แต่ทั้งดวงจันทร์จริง และ ดวงจันทร์ในน้ำ ใคร

ฤาจะจับดวงจันทร์นั้นได้..นอกจากได้แต่เพียงมองเท่านั้น...

.....................มุกละสายตาจากเงาดวงจันทร์ในลำห้วยหันมามองหน้ากัมพู..ก็เห็น

เขาลืมตาจ้องมองเขาอยู่...มุกและกัมพูประสานสายตากันอย่างสงบนิ่ง..โดยไม่

พูดอะไร...

.....................แต่ภายในใจของกัมพูนั้นกลับมีเสียงโอดครวญเข้ามาในความ

รู้สึกว่า..... "มุกเจ้าเป็นผู้หญิงที่มีน้ำใจและมีความอารีย์อ่อนโยนซ่อนอยู่...ความ

เป็นชายปลอมของเจ้าก็ดูสมจริงเหลือเกิน...หมัดของเจ้าแต่ละหมัดที่ต่อยข้า.มันก็

หนักเอาการดีเหลือเกิน...ข้าไม่เข้าใจว่าทำไมเจ้าต้องแต่งตัวเป็นชาย..หรือว่า"เจ้า

มีใจรักผู้หญิง อยากได้ผู้หญิงเป็นคู่ครองของเจ้าหรือ"..."

....................กัมพูมองหน้ามุกและคิดไปเรื่อยเปื่อย..และสุดท้ายของการคิด

ก่อนที่เขาจะหลับไป..กัมพูก็เห็น "รอยยิ้มของมุกขณะที่เขากำลังจะหลับ และเขาก็

ยิ้มตอบมุกเช่นกัน"....

 

....................เช้าวันใหม่ มุกและกัมพูเก็บข้าวของ.งและขึ้นมาควบออกไปจากริม

ห้วย..มุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตก..เพื่อข้ามแม่น้ำน่านไปยังที่ตั้งเมืองน่าน..เป้าหมายคือ

"จวนเจ้าเมือง"

....................การมุ่งตรงเดินทางอย่างมีเป้าหมายโดยไม่หยุดพัก..ทำให้ยามบ่ายสี่

โมงพวกเขาทั้งคู่ก็ถึงริมแม่น้ำน่านฝั่งตะวันออก...และพากันขึ้นแพขนาดใหญ่ข้ามฝากไป

ยังฝั่งตะวันตก..เมื่อข้ามฝากแล้วกัมพูก็เป็นผู้นำทางแทนมุก..ด้วยมุกนั้นไม่เคยข้ามาฝั่ง

ตะวันตกเลย...

....................กัมพูควบม้ามาถึงจวนเจ้าเมืองน่าน เจ้าหน้าที่ที่เฝ้าจวนอยู่ต่างดีใจ..

และรีบไปรายงานท่านเจ้าเมืองทันที...เจ้าเมืองเร่งให้เจ้าหน้าที่ไปตามกัมพูกับชายแปลก

หน้า..ที่ตามกัมพูมา..เข้ามาพบ...

....................เมื่อกัมพูมาพบเจ้าเมือง..เขาจึงได้แนะนำมุกให้รู้จักท่านเจ้าเมือง...และ

บอกแก่ท่านเจ้าเมืองว่า มุกเป็นเจ้าหน้าที่ฝั่งตะวันออกเป็นคนใต้บังคับบัญชาของขุนทัพ

และปลัดเมือง...แต่เจ้าเมืองผู้ชาญฉลาดมองพิจารณามุกแว้บเดียว ......ก็ให้รู้ว่า

"เขาเป็นหญิงปลอมตัวเป็นชาย"

....................เจ้าเมืองน่านได้เอ่ยถามกัมพูและงานที่เขาทำ

............................"ปลัดปักษ์แจ้งว่า..เขาเป็นคนสั่งให้เจ้าแยกไปทำงานตรวจตรา

ทำแผนที่ และเจ้าทำงานได้ไปถึงไหน..และพบเห็นสิ่งใดผิดปกติบ้าง"

............................"ข้าน้อยทำงานตรวจตราทำแผนที่จวนเสร็จสิ้นแล้ว..เหลือเพียง

แค่คำนวณร่างรูปแผนที่สังเขปมาแสดงเท่านั้นเอง..ในพื้นที่ฝั่งตะวันออก..ข้าน้อยไม่พบ

สิ่งใดผิดปกติขอรับใต้เท้า"

.....................เจ้าเมืองพยักหน้า แล้วหันไปทางมุกพร้อมเอ่ยขึ้น

............................"ปลัดปักษ์ได้เข้าไปในพื้นที่ของพวกเจ้าเพื่อตามหาปลัดเมือง

และกัมพู...แต่ข้าคิดว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่ผิดปกติในฝั่งของพวกเจ้าอยู่..และในส่วนของ

บุญมีที่เสียชีวิต เจ้ามีคำตอบแทนปลัดเมืองหรือเจ้าหน้าที่ฝั่งตะวันออกไหม"

.....................มุกรู้สึกตื่นเต้นที่พบเจ้าเมืองน่านเป็นครั้งแรก..และจะต้องอธิบาย

รายงานต่อผู้บังคับบัญชาสูงสุดแทนพวกพ้องของตนเองเป็นครั้งแรกเช่นกัน...จึงประหม่า

พูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง...แล้วจึงเอ่ยเมื่อข่มอาการประหม่าตื่นเต้นลงได้

............................"ขอรับใต้เท้า..ตอนพบศพบุญมีถูกลูกธนูของปลัดเมืองปักที่

ศพ..ปลัดเมืองและพวกข้าน้อยได้ตรวจศพดู....แล้วปลัดเมืองได้รีบเร่งเพื่อคนหาตัวคน

ร้าย...ข้าน้อยจึงได้ควบม้าติดตามปลัดเมืองไป.........ปลัดเมืองพาไปดูจุดที่ปลัดเมือง

ยิงลูกธนูของเขาทิ้งไว้ที่ต้นฝรั่ง...และบอกว่า คนเลี้ยงวัวอยู่บริเวณนั้นสามารถยืนยัน

ได้ว่า ลูกธนูดอกนั้นปลัดเมืองยิงทิ้งไว้ที่ต้นฝรั่ง และไม่ได้ดึงออกไป..แต่เมื่อไปถึง

ต้นฝรั่งก็หาได้มีลูกธนูของปลัดเมืองปักไว้ไม่...ปลัดเมืองเชื่อว่ามีคนร้ายดึงลูกธนู

ดอกนั้นออกไป....ปลัดเมืองพาข้าน้อยไปค้นหาตรวจตราก็พบว่า มีโจรป่ากลุ่ม

หนึ่งลอบตั้งค่ายพักเพื่อก่อการร้ายอยู่ในพื้นที่ฝั่งเรา..ดูท่าจะลอบเข้าพื้นที่เรามา

ทางเมืองลาว...และเชื่อว่าโจรป่าพวกนั้นน่าจะฆ่าบุญมีโดยใช้ลูกธนูของปลัด

เมืองดอกนั้น.....ปลัดเมืองจึงให้ข้ามาส่งข่าวขุนทัพกับพวกให้ไปขับไล่โจรป่า..

ส่วนปลัดเมืองจะล่อหลอกต่อสู้หยั่งเชิงกับพวกมัน...ข้าน้อยจึงรีบไปตามขุนทัพมา

ขับไล่พวกมัน..แต่ปรากฎว่าพวกมันหนีไปแล้ว...โดยไม่พบปลัดเมืองเช่นกัน...ขุน

ทัพได้แจ้งว่าต้องตามปลัดเมืองมาพบใต้เท้า...ส่วนขุนทัพกับพวกจะจัดการพวก

โจรป่าเอง...โดยอย่ารบกวนคนของเจ้าหน้าทีฝั่งตะวันตกนะขอรับ"

 

....................ชายชราร่างเล็กหน้าผากย่นด้วยสูงอายุ..อันมีตำแหน่งเป็น "เจ้า

เมืองน่าน"ผู้ชาญฉลาดและเป็นนักคิดผู้สุขุมลุ่มลึก..พิจารณาตรองดูคำพูดและ

อาการของมุกก็ให้รู้สึกว่า "คำพูดของมุกมีทั้งส่วนจริงและไม่จริง"..จึงเอ่ยรำพึง

รำพันให้ทั้งสองได้ยิน...

............................"โจรป่ารึ..ถ้าเช่นนั้นขุนทัพกับพวกเจ้า..จัดการกับพวก

เหล่านั้นได้ไหม..หากข้าจะมีคำสั่งเรียกกองกำลังของฝั่งตะวันตกที่ไปยังฝั่งตะวัน

ออกกลับมาที่ตั้ง"

............................"ข้าน้อยเห็นว่า ขุนทัพกับพวกข้าน้อยจะจัดการได้ขอรับ"

....................เจ้าเมืองเพียงใช้คำถามลองเชิง...และเมื่อฟังมุกตอบ.."ก็เรื่ม

สงสัยบางอย่าง..ที่มุกด่วนสรุปในทันทีว่า "ขุนทัพกับพวกสามารถจัดการโจรป่า

ได้..และมีท่าทีเห็นชอบในทันทีทันใดที่จะเรียกกองกำลังฝั่งตะวันตกกลับมาฐานที่

ตั้ง"......"เหมือนว่าพวกเขากำลังจะปิดบังอะไรบางอย่างที่ไม่อยากให้เจ้าหน้าที่

หรือกองกำลังฝั่งตะวันตกรู้ ที่น่าคิดก็คือ "โจรป่าพวกนั้นเป็นใครกัน".."

.....................เจ้าเมืองน่านพิจารณาแล้วคิดว่า "ควรจะเรียกกองกำลังกลับ

ฐานที่ตั้งฝั่งตะวันตก..ด้วยไว้ใจขุนทัพส่วนหนึ่งว่า...โจรป่าจะเป็นใครก็ช่างที่พวก

เขาปกปิด..ขอให้โอกาสพวกขุนทัพทำเรื่องแก้ตัว..เพื่อรักษาความสงบให้เมือง

น่านก็พอ"....

.....................คิดได้ดังนั้นแล้ว...เจ้าเมืองน่านจึงได้เขียนหนังสือถึงปลัดปักษ์

และมอบให้มุกนำไปให้ปลัดปักษ์โดยมีคำสั่งให้กลับฝั่งตะวันตกโดยเร็วโดยระบุ

ว่า"กัมพูได้กลับมาแล้ว..และเชื่อแน่ว่าปลัดเมืองมิใช่ผู้ฆ่าบุญมี..เรื่องที่พวกเรา

สงสัยว่า..จะมีเหตุร้ายใด ๆ เกิดขึ้นให้งดสืบไว้ก่อน..ปล่อยให้ผู้รับผิดชอบฝั่งตะวัน

ออกจัดการกันเอง"......และได้สั่งให้มุกนำหนังสืออีกฉบับส่งให้ขุนทัพความ

ว่า..."เมื่อจัดการโจรป่าเสร็จสิ้นให้มารายงานเหตุการณ์"

....................เจ้าเมืองน่านไม่เคยเฉลียวใจว่า "จะมีกองกำลังจากพม่าบุกเข้า

มาโดยผ่านดินแดนของเมืองลาวมาที่ฝั่งตะวันออกของเมืองน่าน....หากเป็นเช่น

นั้น..เจ้าเมืองน่านจะต้องรายงานเข้าเมืองหลวงทันที...ด้วยเป็นข้อตกลงใหญ่ที่อยู่

ในสัญญา..ระหว่างอังกฤษกับพม่า..ข้อที่ว่า...... "ห้ามพม่ารุกรานแผ่นดินสยาม

ด้วยเมืองสยาม คือ มหามิตรของอังกฤษ ....และพม่าเป็นเมืองขึ้นของอังกฤษจึง

ต้องเชื่อฟัง"

 

....................มุกรับหนังสือ 2 ฉบับจากเจ้าเมืองน่านด้วยความยินดีและสบาย

ใจว่า.."หากมุกส่งหนังสือเส็จสิ้น ความเบาใจของขุนทัพและพวกพ้องเจ้าหน้าที่

ฝั่งตะวันออกที่กำลังหนักใจเรื่อง.."ปกปิดเรื่องราวกองกำลังพม่าเข้ามาที่ฝั่งตะวัน

ออกก็เหมือนยกภูเขาออกจากอก"..."

....................เพราะงานส่วนหนึ่งมุกได้ทำเสร็จสิ้น..โดยทำแทนสาย คือ ส่ง

กัมพูกลับฝั่งตะวันตก....งานส่วนที่สอง คือ งานคอยดักสกัดปลัดปักษ์และเจ้า

หน้าที่ฝั่งตะวันตกอยู่...เมื่อปลัดปักษ์และเจ้าหน้าที่ฝั่งตะวันตกกลับฐานที่ตั้ง..คน

ของขุนทัพส่วนหนึ่งก็ไม่ต้องแยกมาคอยสกัดหรือถ่วงเวลาปลัดปักษ์และเจ้าหน้าที่

ฝั่งตะวันตกอีก......

....................คงเหลือเพียงการจัดการกับพวกกองกำลังพม่า และตามหาปลัด

เมืองเท่านั้น....




....................มุกเดินออกจากจวนเจ้าเมืองน่าน..มาที่ม้าที่ผูกไว้หน้าจวน โดยมีกัมพู

เดินตามมาส่ง..ในขณะที่ดวงตะวันใกล้จะลับขอบฟ้า...

............................"ขอบใจเจ้ามากกัมพู" มุกเอ่ย

............................"ข้าต่างหากที่ควรขอบใจเจ้า..ที่พาข้ากลับมาฝั่งตะวันตกโดย

เร็ว..หากข้ามาเองคงไม่ถึงภายในวันนี้หรอก"

............................"เจ้าจะไปเยี่ยมหลุมศพบุญมีเมื่อไร"

.....................กัมพูมีสีหน้าสลดลงเมื่อเอ่ยถึงบุญมี..

............................"พรุ่งนี้...แล้วเจ้าจะเดินทางไปส่งหนังสือในคืนนี้เลยหรือ"

............................"ข้าคงต้องแวะหาบุญแทนที่บ้านขุนทัพก่อน..เพื่อสั่งเสียอะไร

บางอย่าง แล้วจะเดินทางในวันพรุ่งนี้"

.....................มุกนั่งบนหลังม้าและกำลังจะจากไป ได้หันมาทางกัมพู พลางเอ่ยขึ้น

............................."ข้าไปก่อนล่ะ...หากมีงานเร่งด่วนที่ฝั่งตะวันตกนี้ ...ข้าคงพบ

เจ้าอีก"

.....................มุกกำลังชักม้าเดินออกไปจากกัมพูช้า ๆ ก็ได้ยินเสียงกัมพูเรียก

อยู่ข้างหลังอย่างดัง

.............................."เจ้าหนุ่มหน้าสวย..."

.....................มุกหยุดม้าทันทีและหันหน้ากลับมาช้า ๆ แต่มิได้มีหน้าตาบูดบึ้ง

เหมือนวันก่อน...หากแต่เป็นรอยยิ้มอันไมตรีที่มุกยิ้มส่งให้กับกัมพู...เพียงเท่านี้

กัมพูก็ถึงกับหัวใจเต้นแรงพองโต..พร้อมกับยิ้มตอบอย่างหน้าบาน...

.....................พฤติการณ์ของกัมพูเพียงเท่านี้ก็รู้แล้วว่า..."เขานั้นมีใจรักชอบ

พอมุก..โดยเขารู้ว่ามุกเป็นหญิงที่แต่งตัวเป็นชาย...แต่เขาไม่แน่ใจว่าร่างของมุก

ที่เป็นหญิงแต่แต่งตัวเป็นชายนั้น...จะมีหัวใจเป็นชายหรือไม่...จึงแหยง ๆ อยู่...

เพราะเขากลัวว่า.."เขาจะมาหลงรัก"ทอมบอย"ที่ตัวเป็นหญิงแต่ใจเป็นชาย" หรือ

"หญิงที่รักหญิงด้วยกัน"

.....................ในส่วนของมุกนั้น "หัวใจคงมีแต่เขาคนนั้น....ที่ไม่รู้เหมือนกัน

ว่ารักเขาเช่นใด"....และที่แต่งเป็นชายก็ไม่เคยคิดเลยว่า จะมีคนอื่นนอกจากลุง

ชอบพ่อของตนเองรู้ว่า"ตนเป็นหญิง"...

......................แม้แต่กัมพู มุกยังคิดว่า "กัมพูไม่รู้ว่าตนเป็นหญิง" คิดว่า

"กัมพูเป็นผู้ชายและกำลังชอบมุก..ที่เขาคิดว่ามุกเป็นชาย"....มุกจึงรู้สึกว่า

"กัมพูเป็นเกย์ โดยหลงรักผู้ชายด้วยกัน"...ซึ่งมุกเองก็เกรงว่า "กัมพูจะต้องผิด

หวังแน่นอน..หากรู้ความจริงว่า "มุกเป็นหญิง".."

......................ก็ต่างฝ่ายต่างเข้าใจกันคนละอย่าง............แล้วเรื่องจะลง

เอยอย่างไรเล่า

......................มุกหันหน้ามายิ้มให้กัมพูเมื่อได้ยินเสียงเรียกแล้วเอ่ยขึ้น

............................"อยากโดนข้าซ้อมอีกหรือ...เจ้าเตี้ย"

............................"หากเจ้าซ้อมข้า...แล้วข้าได้กอดรัดเจ้าเหมือนวันนั้นละก็

ข้าชอบ....อยากให้เจ้าซ้อมอีก....ข้าเสียดายจังวันนั้นที่ไม่ได้หอมแก้มเจ้า"

......................คำพูดของกัมพูทำให้มุกหน้าแดงเขินอาย..แล้วจึงเอ่ยขึ้น ก่อน

จะควบม้าจากไปโดยเร็วอย่างไม่เหลียวหลัง...

............................."เจ้าเตี้ย...เจ้าเกย์ชีกอ..."

......................หลังสิ้นคำของมุก...มุกก็ได้ยินเสียงกัมพูหัวเราะไล่หลังอย่าง

ดัง แว่วเข้าหูของมุก......

 

....................บ้านขุนทัพช่วงหัวค่ำ..มีบุญแทนกับเจ้าหน้าที่อีกส่วนหนึ่งคอย

รักษาการณ์ดูแลความสงบ.....และความเป็นอยู่ของคนในท้องที่....ซึ่งปลัดเมืองได้สั่งให้

บุญแทนเป็นผู้ดูแลก่อนที่เขาจะควบม้าออกไป.....หลังพบศพบุญมีโดยมีมุกควบม้าตาม

หลังไป

....................มุกเดินทางมาหาบุญแทน...และแจ้งเรื่องราวที่ปลัดเมืองและเขาพบ

กองกำลังพม่า..และต่อมาได้พบกัมพูและพาส่งไปยังฝั่งตะวันตก...พร้อมกับการได้พบเจ้า

เมืองน่านและได้เล่าเรื่องต่าง ๆรายงานเจ้าเมือง...พร้อมแจ้งหน้าทีของตนที่เจ้าเมืองสั่ง

ให้มุกส้งหนังสือถึงปลัดปักษ์และขุนทัพ....โดยมุกจะเดินทางไปในวันพรุ่งนี้

....................บุญแทนอยู่บ้านขุนทัพในส่วนที่เป็นที่ทำการ..เขาดีใจที่ได้พบมุก..จึง

ขอร้องมุกให้ทำหน้าที่รักษาการณ์แทนเขาสักสี่ชั่วยาม...โดยเขาบอกมุกว่า.. "เขาคิดถึง

บุบผา"..ขอไปหาบุบผาและกินข้าวเย็นที่บ้านลุงแก้วกับป้าสวอง...จึงทำให้มุกต้องนั่ง

รักษาการณ์แทนบุญแทนที่บ้านขุนทัพ..พลางบ่นรำพึงรำพันอยู่คนเดียว

............................"นี่ละหนา...โบราณเขาว่า..ความรักเหมือนโคถึก..บทจะ

บ้าความรักขึ้นมา..มันก็ทิ้งหน้าที่ของมันไว้ให้เรา..อีกสี่ชั่วยาม..เจ้าไม่มา..ข้าก็ไป

ละนะบุญแทน"

....................ในช่วงที่มุกกำลังบ่นอยู่นี้พลางก็อดนึกถึง"เจ้ากัมพูตัวแสบ"ที่เพิ่งจากมา

ไม่ได้ พลางสบถและยิ้มอยู่ในใจถึงกัมพู

............................"เจ้าเตี้ยเอ๋ย ..ผู้หญิงมีให้ชอบไม่ชอบ..ดันมาชอบ

ผู้ชาย....เจ้าเกย์ชีกอ".....




.........................ฉันเป็นหญิง...ใจเป็นหญิง...ไม่กลิ้งกลอก....................

........................ไม่คิดหลอก...ว่า"เป็นชาย"...น่าอายเหลือ....................

..........................ฉันมีเหตุผล...แต่งเป็นชาย...มาจุนเจือ.......................

............................เหตุผลฉัน...นั้นน่าเชื่อ...เพื่อนจงฟัง........................

...........................แต่งเป็นหญิง...ทุกทุกสิ่ง...น่ากลัวยิ่ง........................

...........................ความเป็นจริง...อาจมีภัย...ร้ายน่าชัง........................

............................แต่งเป็นหญิง...คงไม่ได้...ดั่งใจหวัง.........................

.............................ชีวิตพัง...เขาให้นั่ง...เฝ้าอยู่เรือน...........................

 

..........ตอนที่ 58 ปราสาทไม้สักที่ลุ่มน้ำสาละวิน......


....................สิ้นฤดูฝนไปไม่นาน..ฤดูหนาวก็เริ่มเยือน..หลังจากที่เมืองเขียน

จดหมายทิ้งไว้ให้สายพิณว่า."เขาจะกลับไปฝั่งตะวันออก แต่บางทีเขาอาจจะไปหาความ

หมายของชีวิตที่เมืองพม่า"......แต่ระหว่างทางที่เมืองจากสายพิณมา..เขาไม่ได้ควบม้า

เลาะฝั่งแม่น้ำน่านขึ้นเหนือ....เพื่อข้ามฝากกลับไปฝั่งตะวันออกแต่อย่างใด

....................แต่เมืองชักม้าควบไปทางทิศตะวันตกของเมืองน่านมุ่งหน้าไป

ทางเขตแม่สะเรียง เมืองแม่ฮ๋องสอน...อันเป็นเมืองในเขตประเทศสยามซึ่ง"เขตแม่สะ

เรียง"นั้น..ปัจจุบันคือ "อำเภอแม่สะเรียง จังหวัดแม่ฮ่องสอน"......ซึ่งแม่สะเรียงนั้นมี

พื้นที่อยู่ติดกับแม่น้ำสาละวิน...อันเป็นแม่น้ำกั้นพรมแดน"สยามกับพม่า"

...................."แม่น้ำสาละวิน"ในส่วนที่อยู่ฝั่งเมืองพม่าหรือเรียกว่า"ลุ่มน้ำสา

ละวินแห่งพม่า"...คือ สิ่งที่เมืองไปหาความหมายของชีวิตเขา...

.....................เมืองควบม้าผ่านความหนาวเย็นของอากาศในฤดูหนาว เข้าเขตแม่สะ

เรียงแล้วลัดเลาะต่อแพข้ามฝากไปเขตแดนพม่า...เขามีรูปร่างและผิวพรรณคล้ายชาวพม่า

ส่วนหนึ่ง...ด้วยเขามีสายเลือดมาจากสายฝนแม่ของเขาซึ่งเป็นชาวพม่า..ดังนั้น การที่

เขาปลอมตัวโดยโพกหัวด้วยผ้าเป็นชาวพม่าจึงทำได้ไม่ยาก..

.....................เมืองสืบหากลุ่มหมู่บ้านชายฝั่งลุ่มน้ำสาละวินอยู่ช่วงเวลาหนึ่ง...เขา

พบว่า "มีหมู่บ้านหนึ่งที่มีผู้คนอยู่อย่างหนาแน่น และ มีปราสาทไม้สักอยู่หลังหนึ่งตั้ง

ตะหง่านอยู่ท่ามกลางหมู่บ้านแห่งนั้น อีกทั้งมีชายฉกรรจ์หลายคนแต่งกายคล้าย

ทหาร ยืนเฝ้าเวรยามอยู่...และรอบ ๆหมู่บ้านก็มีชาวบ้านซึ่งไม่ได้แต่งกายเป็น

ทหาร..แต่ดูเหมือนพวกอาสาดูต้นทางอยู่กลุ่มหนึ่ง"

....................เมืองใช้เวลาสังเกตการณ์อยู่หลายวันจึงพบว่า ..."จะมีชายฉกรรจ์

หลายกลุ่มเข้าและออกที่หมู่บ้านแห่งนี้ มีการขนเกวียนเสบียงอาหาร..และมีผู้คน

เพิ่มขึ้นอยู่ตลอดเวลา"...... นอกจากนี้เขายังพบว่า "นอกจากเสบียงอาหารแล้วยัง

มีอาวุธปืนจำนวนมากที่ขนผ่านเข้ามาในหมู่บ้านแห่งนี้"

....................เมืองทบทวนความทรงจำในหนังสือที่สายพิณนำมาให้เขาอ่านอยู่..

เกี่ยวกับพื้นที่ของเมืองพม่า..และจดจำชื่อราชธิดาองค์หนึ่งที่ชื่อ "ราชาวดี" ซึ่งได้หนี

จากเมืองหลวงกลับมาอยู่ในถิ่นของพระมารดา คือ "ลุ่มน้ำสาละวิน".."

....................เหตุที่เมืองมีความทรงจำกับ "แม่น้ำสาละวิน" ก็เพราะว่า "เขารู้จักมัน

ตั้งแต่เขาจำความได้"...เพราะเขาเคยลิ้มรสน้ำจากแม่น้ำสาละวินที่อยู่ในขวดแก้วรูปทรง

มะม่วงจนหมด....เขาจึงรู้รสชาดของน้ำนี้ว่ามันเป็นน้ำที่มีรส..ไม่ใช่น้ำธรรมดา..ก็

เพราะน้ำจากแม่น้ำสาละวินนี้มีต้นกำเนิดมาจากเทือกเขาหิมาลัยได้ไหลผ่านซับแร่

ธาตุที่อยู่บนเขาสูงมาตลอดเส้นทางการไหล....

....................เพราะแม่ของเขาที่ชื่อ"สายฝน" เป็นผู้ทิ้งน้ำสาละวินนี้ใส่ขวดแก้วทรง

มะม่วงให้เขาไว้ "เหมือนจะบอกเป็นความนัย" ให้เขารู้ว่า...."หากจะตามหาแม่ของ

เขา..ต้องไปยังที่ที่มีน้ำจากแม่น่ำสาละวิน"

....................เมืองได้ปลอมตัวปะปนไปกับผู้คนที่เดินทางเข้ามาในหมู่บ้านแห่งนี้ โดย

เขาใช้ชื่อว่า"ยุ่นยี" และได้เข้าทำงาน เป็นคนเลี้ยงดูแลม้าหลาย ๆ ตัวของหมู่บ้าน..

โดยเมืองสังเกตได้ทันทีว่า "ม้าพวกนี้ คือ ม้าศึก" และคนของหมู่บ้านคงจะเตรียมการ

อะไรบางอย่างซึ่งเขาจะต้องรู้ให้ได้ว่า "หมู่บ้านแห่งลุ่มน้ำสาละวินแห่งนี้กำลังทำอะไร

และปราสาทไม้สักหลังนั้นเป็นที่อยู่ของใคร จึงมีทหารตรวจตราอย่างเข้มงวด"

....................เมืองรู้ดีจากได้ศึกษาหนังสือที่สายพิณนำมาให้อ่านจึงรู้ว่า ..."ลุ่มน้ำ

สาละวินไม่ใช่ที่อยู่ของขุนนางพม่าหรือพวกของเอหม่อง ซึ่งเป็นศัตรูของเมือง"

 

...................."สมิงญา"เป็นหัวหน้าคุมกองม้า ได้เรียกเมืองไปพบและสั่งการ

............................"ยุ่นยี วันนี้เจ้านำม้าทุกตัวไปลองฝึกฝีเท้าหน่อยนะ"

............................"แล้วท่านจะให้ข้าไปผู้ใด"

............................"เจ้าไปกับทีหม่องและอันยาก็แล้วกัน แล้วเอาลูกน้องไปด้วย

สัก 10 คน"

...................."ทีหม่อง"และ"อันยา" เป็นพี่น้องกันและทำงานอยู่ที่คอกม้ามานาน

เขาเป็นเหมือนพี่เลี้ยงของเมือง...เพราะเมืองได้แสดงไหวพริบและความฉลาดในการดูแล

ม้าให้เห็น สมิงญาจึงใช้เมืองบ่อยครั้ง..

....................เมืองหรือยุ่นยีได้รับคำสั่งเช่นนั้นจึงได้บอกกับพรรคพวกในทันที ม้าทั้ง

หมดในคอกม้ามีราวเกือบ 100 ตัว โดยเมืองขึ้นขี่ม้าและจูงม้าที่ผูกเชือกไว้ประมาณ 10

ตัว แต่ละคนจะต้องผูกม้าจูงไปประมาณ 7 ถึง 8 ตัว และเดินตามกันไปจนถึงทุ่งหญ้า

ชายฝั่งแม่น้ำสาละวิน.....

.....................ทุกคนจะฝึกม้าแต่ละตัวด้วยการขึ้นขี่และควบไปอย่างเร็วทั้งบนบกและ

พื้นน้ำ และควบกระโจนข้ามสิ่งกีดขวางต่าง ๆ ...เพื่อฝึกให้ม้าแต่ละตัวเคยชินกับสิ่ง

เหล่านี้..เพราะเมื่อเวลาใช้ม้าเข้าสู่สนามรบหรือสนามต่อสู้กัน "ม้าจะไม่มีอาการตื่น

หรือตกใจ"

.....................การควบขี่ฝึกม้าเกือบ 100 ตัว ใช้เวลาเป็นวัน ๆ ทุกคนแทบไม่มีเวลา

หยุดพัก เพราะม้านอกจากจะฝึกให้เคยชินกับการวิ่งลักษณะนี้แล้ว ยังต้องฝึกความอด

ทนในเรื่องการวิ่งในระยะทางยาว ให้เหมือนกับคำพังเพยที่ว่า... "ระยะทางพิสูจน์

ม้า กาลเวลาพิสูจน์คน" .....ม้าดีย่อมต้องอดทนวิ่งได้ระยะทางไกล...



.....................จนตะวันลับขอบฟ้าไปแล้ว...พวกเขาจึงเดินทางกลับมายังหมู่บ้าน

โดยมิได้มีอาการหนาวเหน็บตามฤดูกาลแห่งความหนาว...เพราะพวกเขาแต่ละคนมีเหงื่อ

ท่วมตัว..จากการควบฝึกม้าร่างกายของพวกเขาจึงอบอุ่นด้วยพลังงานความร้อนในร่างกาย

.....................เมืองขี่ม้าเดินอย่างช้า ๆ เคียงข้าง ทีหม่อง และ อันยา สองพี่น้องซึ่งดู

เหมือนจะเป็นคนรุ่นราวคราวเดียวกับเขา...โดยปล่อยพรรคพวกคนอื่นตามอยู่ข้างหลัง..

เมืองได้เอ่ยขึ้นกับทีหม่อง

............................."เจ้ากับอันยาไม่มีพี่น้องอีกหรือ"

............................."ไม่ ..ข้ามีกันสองคน"

............................."เจ้าอยู่หมู่บ้านนี้มาแต่เกิดเลยหรือ"

............................."ใช่"......

............................."แล้วพ่อกับแม่ของเจ้ายังอยู่ดีหรือเปล่า"

.....................เมื่อเมืองถามถึงเรื่องนี้ ทีหม่องมีท่าที"อึดอัดและเป็นกังวล" ขึ้น ไม่

พร้อมที่จะตอบคำถามของเมือง อันยาจึงได้ตอบแทน

............................."พ่อกับแม่ของข้าทำงานอยู่ในปราสาทไม้สักหลังนั้น แต่

ขณะนี้พ่อข้าไม่อยู่"

............................."แล้วพ่อของเจ้าไปอยู่ที่ใด" เมืองถามต่ออย่างสงสัย

............................."พ่อข้าได้รับคำสั่งจากตะละแม่(หมายถึงแม่นางผู้สูง

ศักดิ์ในปราสาท)ให้เดินทางไปเมืองสยาม"

....................เมืองได้ยินอันยาเอ่ยถึง"ตะละแม่"อันหมายถึงหญิงสูงศักดิ์ของ

พม่า และเอ่ยถึง"เมืองสยาม"....เขานิ่งเงียบพลางลดสายตาลงต่ำ..พร้อมกับขบ

คิดบางสิ่งบางอย่างทันที..ก่อนเอ่ยถามต่ออย่างสนใจ..

............................"ตะละแม่ที่เจ้าเอ่ยถึงอยู่ที่ใด"

............................"ก็บนปราสาทไม้สักหลังนั้นไง.....ที่นั่นมีทหารตรวจตรา

คุมเข้ม"

............................"แสดงว่าพ่อของพวกเจ้าก็เป็นทหารนะสิ"

............................"ถูกต้อง พ่อข้าเป็นทหารที่คอยคุ้มกันตะละแม่มาโดย

ตลอด"

............................"แล้วพ่อของเจ้าได้รับคำสั่งจากตะละแม่ให้ไปทำอะไรที่

เมืองสยาม"

............................"นำจดหมายไปให้ชายผู้หนึ่งซึ่งเป็นสามีของตะละแม่ และ

รอรับลูกชายของตะละแม่ที่อยู่ที่เมืองสยามมาสู่หมู่บ้านแห่งนี้"

....................เมืองได้ฟังเช่นนั้นก็เริ่มรู้สึกว่า "ที่อันยาพูดถึงน่าจะหมายถึง

เขา"...เมืองนิ่งครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงเริ่มคำถามเพื่อความแน่ใจต่อไปทันที

............................."แล้วพ่อของเจ้าทั้งสองมีชื่อว่าอะไร"

............................."เยยุ่น"

.....................สิ้นคำว่า "เยยุ่น" เมืองถึงกับหยุดนิ่งและเริ่มนึกถึงเหตุการณ์

ตอนที่อยู่เมืองน่าน..ที่เอหม่องกับพวกควบม้าไล่ตามยิงชายแปลกหน้าคนหนึ่งจน

ล่วงจากหลังม้า...และเมืองเป็นคนยิงธนูสกัดถูกเอหม่องจนหนีไป...หลังจากนั้น

เขาได้ประคองชายคนนั้นเอาไว้.......ชายแปลกหน้าคนนั้นได้ขอร้องให้เมืองช่วย

นำกระบอกไม้มอบให้แก่ขุนทัพพ่อของเมือง...และเมืองได้บอกกับชายคนนั้นว่า

เขาคือ "เมืองลูกของขุนทัพ"....ชายผู้นั้นเมื่อได้ยินเช่นนั้น..ก็แสดงอาการดีใจ

พร้อมกับรอยยิ้มแห่งปิติสุข....และได้เอามือมาลูบไล้ที่แก้มของเมืองอย่างทะนุ

ถนอม..และเรียกเขาอย่างแผ่วเบาว่า."..นายน้อยของข้า..องค์ชาย" พร้อมกับการสิ้นลม

ของเขาด้วยอาการยิ้มอย่างมีความสุข

....................เมื่อเขานำศพชายผู้นั้นกลับมาให้ขุนทัพพ่อของเขาดู..และเปิด

อ่านจดหมายออกจากกระบอกไม้ไผ่นั้นจึงรู้ว่าเขาคือ "เยยุ่น" คนที่เขาได้รับคำสั่ง

จากแม่ของเมืองไปเมืองน่าน....เพื่อรับเมืองมาที่นี่

....................เมืองรู้สึกสลดใจและรู้สึกสงสารทีหม่องและอันยาที่ต้องสูญเสีย

พ่อไป...และตอนนี้พวกเขาก็ยังไม่รู้ว่า "เยยุ่นพ่อของเขาได้ตายจากพวกเขาไป

แล้วที่เมืองน่าน"...และคงไม่มีใครกลับมาแจ้งข่าวให้ตะละแม่ถึงผลดังกล่าว...จึง

ทำให้ไม่มีใครรู้เรื่องราวที่"เมืองน่านและไม่รู้ว่าเยยุ่นได้ตายไปแล้ว"

.....................เมืองจ้องมองสองพี่น้องสลับไปมา..พลางคิดว่า "ถ้าเขาบอกอะไร

กับทีหม่องและอันยาไปตอนนี้.....เรื่องการปลอมตัวมาของเขาจะต้องถูกเปิดเผย

ทันที"

.....................เมืองรู้สึกได้ทันทีว่า "ตะละแม่ที่อยู่บนปราสาทไม้สักนั้น น่าจะ

เป็นแม่ของเขา..หัวใจของเขาเริ่มเต้นแรงขึ้น เขาคิดอยู่ในใจว่า "ขอเพียงได้เห็น

ผู้หญิงที่ทอดทิ้งเขาไปเพื่อทำหน้าที่ของนางก็พอแล้ว"

.....................และเขาไม่เคยลืมคำพูดของขุนทัพที่เคยพูดกับเขาว่า"เมตตา

หรือหน้าที่มันก็คือความดีด้วยกันทั้งคู่..สุดแท้แต่เจ้าจะเลือกมัน" ในขณะที่เขาโต้

เถียงกับพ่อของเขา..เมื่อรู้ความจริงว่า "พ่อของเขากระทำผิดหน้าที่เพราะความ

เมตตา....แต่แม่ของเขากลับละทิ้งความเมตตาต่อเขาซึ่งเป็นลูก..เพื่อทำหน้าที่ที่

ตนเองเห็นว่าสำคัญกว่าลูกของตน"

 

....................เมืองกลับมาที่พักของเขาซึ่งอยู่ใกล้เคียงกับคอกม้า..โดยจัดเป็น

ห้องเดี่ยวให้เขาโดยเฉพาะ..ส่วนพรรคพวกคนอื่นก็เป็นห้องเดียวบ้าง ห้องรวมบ้าง ห้องคู่

บ้าง ซึ่งอยู่ติดกันไป แต่ทีหม่องและอันยามีที่พักที่บ้านของเขาภายในหมู่บ้าน...

....................คอกม้าและที่พักของเมือง.....อยู่ห่างจากกำแพงซึ่งล้อมรอบ

ปราสาทไม้สักราว 100 เมตร

....................เมืองเดินออกจากที่พักยามดึกท่ามกลางอากาศหนาวเหน็บ แสงจันทร์

ส่องสว่าง..เขามองไปบนยอดปราสาทไม้สักที่สวยงามตระการตา.......ซึ่งเขาเห็นเมื่อ

ตอนกลางวัน...แต่ยามนี้มันมืดครึ้มเห็นเพียงบางส่วนโดยเฉพาะส่วนที่ถูกแสงจันทร์

สาดส่องเท่านั้น....

....................ยอดปราสาทชั้นบนสุดคงมีห้อง ๆ หนึ่งตามที่เมืองคิดเพราะมีแสง

ไฟสว่างเห็นได้แม้ยามไกลถึงจุดที่เขายืนอยู่....เมืองเพ่งตามองไปรอบ ๆ ปราสาท

เขามีความรู้สึกว่า "ปราสาทหลังนี้ช่างใหญ่โตอลังการมากทีเดียว..แล้วทำไมมันจึง

มาอยู่ท่ามกลางป่าเขาลุ่มแม่น้ำสาละวินนี้ได้"

....................เมืองกลับมานอนขบคิดว่า "เขาควรทำเช่นไรต่อไป ที่จะได้มีโอกาส

เข้าไปในปราสาทแห่งนั้น.....เพื่อให้พบเห็นใครบางคน..แล้วเขาจะกลับเมืองน่าน

ทันที"

....................รุ่งเช้าเมืองกับพรรคพวกได้พาม้าไปฝึกต่อที่เดิมอีก เขาได้สอบถามที

หม่องว่า "เคยเข้าไปในปราสาทหลังนั้นไหม" ที่หม่องบอกว่า " เขากับอันยาเคยเข้าไปใน

ปราสาทเพียงหนเดียว ตอนที่เยยุ่นพ่อของเขาได้เรียกเข้าไปเพื่อสั่งงานบางอย่าง"

....................เมืองจึงเอ่ยถามต่อทันที

............................"เจ้าเคยพบเห็นตะละแม่บ้างไหม"

............................"ข้าเคยเห็นเป็นบางครั้ง ตอนที่นางออกมาจากปราสาท"

............................"แล้วทำอย่างไรจึงจะเข้าไปในปราสาทนั้นได้"

....................ทีหม่องฟังคำของยุ่นยีหรือเมือง...เขาหยุดนิ่งมองหน้าเมืองอย่างขบ

คิดแล้วเอ่ยถามกลับ

............................"เจ้าจะเข้าไปทำไมหรือยุ่นยี"

............................"ข้าดูปราสาทไม้สักนั้น แต่นอกกำแพง..ยังไม่เคยเห็นความ

สวยงามภายในเลย" เมืองตอบอย่างเสแสร้ง

............................"ข้าว่า..เห็นจะยากสำหรับเจ้า"

............................"เพราะอะไร"

............................"เจ้าเพิ่งมาอยู่นี่ได้ไม่นาน เจ้าไม่รู้หรอกว่า ทำไมจึงมีทหารคุ้ม

กันปราสาทนั้นอย่างแน่นหนา"

............................"นั่นนะสิ..ข้าเองก็สงสัยอยู่"

............................"มีคนลักลอบเข้าไปลอบฆ่าเจ้าพี่ของตะละแม่สิ้นชีพภาย

ในปราสาทหลังนั้น"

....................เมืองหยุดคิดทบทวนถึงจดหมาย.......ที่สายฝนแม่ของเขาเขียนบอก

ขุนทัพพ่อของเขาว่า "ราชบุตรองค์โตผู้นำข้าไปฝากกับท่านในคืนนั้น บัดนี้เขาเสีย

ชีวิตไปแล้ว" เมืองเปรียบเทียบกับที่ทีหม่องเล่า....ฟังแล้วเหตการณ์สอดคล้องกันเขาจึง

ถามต่อ

............................"แล้วรู้ตัวคนฆ่าไหม"

............................"จับใครไม่ได้หรอก แต่รู้ว่าน่าจะเป็นคนของขุนนางใหญ่"

 

.....................และยามดึกสงัดของคืนนั้น..เมืองเดินออกจากที่พักพร้อมกับนำขวด

แก้วทรงมะม่วงซึ่งเขานำมันซ่อนไว้อย่างมิดชิด พลางยกเหล้าขึ้นดื่มเพื่อดับความคิดวิตก

กังวลถึงเรื่องต่าง ๆนานา..และเพื่อให้อุณหภูมิในร่างกายร้อนขึ้นเพื่อดับความหนาวเย็น

.....................เมืองมองไปที่ห้องชั้นบนของปราสาทอีก...ก็เห็นแสงไฟภายใน

ห้องนั้น...เขาเดินไปหาม้าสีนิลซึ่งผูกไว้นอกคอกม้าไม่ได้รวมกับม้าตัวอื่นที่เขา

ดูแลอยู่ และเอ่ยขึ้นกับม้าสีนิล

............................."เจ้าสีนิลคงอีกไม่นานหรอก ข้าจะพาเจ้ากลับเมืองน่าน

ของเรา"

....................สายลมแห่งความหนาวพัดผ่านมายังเมืองและม้าสีนิล เมืองถึง

กับสั่นด้วยความหนาวจับขั้วหัวใจ พลางยกขวดเหล้าขึ้นดื่มอีก และเดินฝ่าลม

หนาวมุ่งตรงไปยังกำแพงของปราสาทเพื่อให้ใกล้ห้องชั้นบนของยอดปราสาท

รอบกำแพงปราสาทมีคบเพลิงจุดไว้โดยรอบ...เพื่อให้มองเห็นยามคนบุกรุก

ตอนกลางคืน.....

....................เมืองหยิบลูกธนูขึ้นทาบกับคันธนูที่เขานำมาจากม้าสีนิล...และ

เล็งไปที่คบเพลิงพร้อมกับปล่อยลูกธนูออกไปทันที ....เสียงลูกธนูแหวกอากาศ

ไปและถูกเป้าหมายอย่างตรงจุด..อันเป็นผลงานของ...."การยิงเป้านิ่งที่เขาได้รับ

คำชี้แนะมาจากลีเจงสหายจากเผ่ามูเซอ"...ไฟคบเพลิงดับลง

....................เมืองค่อย ๆ ไต่ปีนกำแพงสูงราว 5 เมตร ..เพื่อเข้าไปภายในบริเวณ

ปราสาทไม้สักให้ได้...โดยทหารยามที่เฝ้าดูอยู่ส่วนใหญ่จะอยู่ที่ประตูกำแพงอันเป็นด้านที่

เป็นทางเข้าโดยตรง.....ส่วนรอบ ๆ กำแพงก็เพียงแต่ใช้วิธีเดินตรวจตรา

....................คบเพลิงดับไปในขณะที่ทหารยามเดินผ่านไปแล้ว..จึงเป็นโอกาสให้

เมืองได้กระโดลงเข้าไปในบริเวณปราสาทอย่างเงียบเชียบ

....................เมืองค่อย ๆซ่อนตัวหลีกเร้นกายเข้าไปภายในปราสาท ตรงช่อง

ของหน้าต่างชั้นล่างผ่านห้องหับต่าง ๆ ไปมากมาย...เขาคิดว่า."ห้องที่มีแสงสว่างห้อง

นั้นต้องเป็นที่อยู่ของตะละแม่" เมืองเดินขึ้นบันไดอย่างเงียบกริบจนถึงห้องที่หมาย

....................และเขาได้แอบมองดูก็พบ ...หญิงผู้สูงศักดิ์ผู้นั้นกำลังมองผ่าน

หน้าต่าง..มองออกไปบนท้องฟ้าเหนือลุ่มน้ำสาละวิน เพื่อชมความงามของจันทร์

เพ็ญและหมู่ดาว...เมืองไม่เห็นหน้านาง แต่พบว่าหญิงสูงศักดิ์ผู้นี้มีรูปร่างที่สูงสง่า

งาม ผมยาวสลวย .....สายลมหนาวพัดผ่านร่างของนางเบา ๆ ทำให้นำพากลิ่น

หอมรัญจวนจากเรือนร่างของนางมาที่เมือง....เขารู้สึกสดชื่นขึ้นเล็กน้อยพลางคิด

ว่า "นี่หรือกลิ่นกายของแม่เขา ช่างหอมรัญจวนใจยิ่งนัก... ..สมแล้วกับที่ทำให้

ขุนทัพพ่อของเขาถึงกับหลงรักนาง.....และละทิ้งหน้าที่ของทหารที่ป้องกันเมือง

สยามและรับนางเข้าสู่แดนสยาม"

....................เมืองคิดว่า "สักวันเขาคงมีโอกาสได้พบเห็นนางอย่างชัดเจน"

 

....................รุ่งเช้าตะละแม่ตื่นขึ้นมา ..นางลุกขึ้นทบทวนความฝันเมื่อคืนนี้

ว่า ....."ม้าศึกสีดำตัวที่นางให้ขุนทัพไว้ก่อนจากเมืองสยามมา เพื่อให้มันมีลูกไว้

ให้กับเมืองบุตรชายของนางเป็นม้าคู่ใจนั้น..มันได้วิ่งกลับมาหานาง นางคำนวณ

ดูว่า..ม้าตัวนั้นน่าจะตายไปนานแล้วที่เมืองสยาม แต่ที่ฝันเห็นมันกลับมาหานาง

เหมือนกับว่า "มันจะบอกอะไรกับนาง"..."

.....................ตะละแม่มองมาจากยอดปราสาทในยามเช้าของฤดูหนาว..ซึ่งมี

ลมหนาวปะทะผ่านร่างกายอยู่ตลอดเวลา...นางมองไปที่คอกม้าใหญ่ที่เป็นที่เก็บ

ม้าจำนวนมากมาย...เพราะสถานที่นี้ก็คือ.."ที่กำเนิดของม้าตัวนั้นที่นางได้มอบให้

ขุนทัพไว้"

.....................ตะละแม่มองไปที่ม้าตัวหนึ่งซึ่งผูกไว้กับหลักไม้ มันมีสีดำตลอด

ตัว สูงใหญ่งดงามเหมือนลักษณะของม้าที่นางให้กับขุนทัพไป...นางมีความรู้สึก

ประหลาด ๆ อยากไปดูม้านั้นอย่างใกล้ ๆ

......................ตะละแม่ได้สั่งการให้ทหารองครักษ์"เปิดประตูกำแพงปราสาท"

และให้พานางไปที่เก็บม้า.."เพื่อดูม้าตัวนั้น"..และ...เพื่อสั่งให้คนดูแลม้าคัดเลือกม้าไว้

ใช้การตามที่ปฏิบัติตามปกติ....

 

....................ขณะนั้นเมืองหรือยุ่นยีได้ควบม้าสีนิลออกไปฝึกวิ่งเฉพาะตัวที่ลุ่ม

น้ำสาละวิน...ก่อนที่ตะละแม่จะมาถึง

....................ตะละแม่มาถึง..ก็ได้เรียกสมิงญาทันที..เจ้าหน้าที่คอกม้าทุกคนต่างมา

เฝ้าตะละแม่อยู่อย่างพร้อมเพรียง ยกเว้นเมืองหรือยุ่นยีที่ออกไปก่อนหน้าไม่นาน..

โดยเขาแจ้งกับสมิงญาก่อนแล้วว่าจะนำม้าของเขาออกไปฝึก...

....................สมิงญามาถึงได้เอ่ยถามขึ้นทันที

............................"ตะละแม่มาถึงกองม้าแต่เช้าตรู่ มีเหตุอะไรหรือ"

............................"ข้าเพียงอยากให้ท่านคัดม้าฝีเท้าดีให้สัก 20 ตัว"

............................"ตะละแม่จะนำมันไปใช้งานใด"

............................"ข้าอยากใช้คนของเราไป...สืบเรื่องราวของเยยุ่นยังแดน

สยาม..เพราะเยยุ่นไปจากเรานานมากแล้ว...ยังไม่มีใครส่งข่าวมารายงานความ

คืบหน้าแต่อย่างใด" ตะละแม่พูดถึงเยยุ่นซึ่งเป็นบิดาของทีหม่องและอันยาทำ

ให้ทีหม่องตื่นตัวเอ่ยขอตะละแม่ทันที

............................."หากสืบเรื่องราวของบิดาข้าน้อย ข้าน้อยขอติดตามไปกับคน

ที่ตะละแม่ส่งไปด้วยได้ไหม"

.....................ตะละแม่หันมาทางทีหม่อง มองอย่างเข้าใจความรู้สึกของผู้เป็นลูกที่

ห่วงใยบิดาตน..พลางเอ่ยขึ้น

............................."ทำไมจะไม่ได้เล่าทีหม่อง..พ่อของเจ้าดูแลข้ามาตลอด..

ข้าเองก็เป็นห่วงเขาไม่น้อยกว่าเจ้าเช่นกัน"

.....................อันยาได้ฟังเช่นนั้น จึงเอ่ยขอตะละแม่ขึ้นบ้าง

............................."ถ้าเช่นนั้น ข้าน้อยขอติดตามไปด้วยจะได้ไหมตะละแม่"

............................."แล้วแม่ของเจ้าเล่า..จะปล่อยให้นางอยู่คนเดียวหรือ" ตะละ

แม่เอ่ยเป็นเชิงปรามอันยา

............................."แม่ข้าน้อยอยู่กับตะละแม่อยู่แล้ว ข้าน้อยหมดห่วง ขอข้าน้อย

ได้ไปด้วยเถิดตะละแม่" อันยาโต้เถียงโดยรู้มาตลอดว่าตะละแม่ให้ความเมตตาแก่ตน

และทีหม่อง

....................ตะละแม่แย้มยิ้มพร้อมกับส่ายหน้าอย่างช้า ๆ พลางเอ่ยตอบ

............................."เจ้านี่มันดื้อจริง ๆอันยา ถ้าเจ้าอยากไปก็จงไปเถิด"

....................สมิงญาฟังความอยู่จึงเอ่ยถาม

............................."แล้วตะละแม่จะให้คนเดินทางเมื่อไร... ข้าน้อยจะได้คัดม้า

เตรียมไว้"

............................ "อีกสามวัน" ตะละแม่ตอบสมิงญาพลางมองดูไปที่จุดที่

พบเห็นม้าสีดำที่มองเห็นจากยอดปราสาท....และมองไปรอบ ๆก็ไม่พบเห็นม้าสีดำ

ตัวนั้น..จึงได้เอ่ยถามสมิงญาทันที

............................"สมิงญา..ม้าตัวสีดำตัวหนึ่งที่มันผูกไว้ที่หลักไม้นั้นเมื่อ

ยามเช้า...บัดนี้มันไปไหนเสียเล่า"

.....................สมิงญายืนคิดแล้วเอ่ยตอบ

............................"ม้าสีดำตัวนั้นเป็นของยุ่นยี ขณะนี้เขาขี่มันออกไปฝึกที่

ชายป่าลุ่มน้ำสาละวินน่ะตะละแม่"

............................"ยุ่นยี" ตะละแม่อุทานอย่างเบา ๆ แล้วเอ่ยถามต่อ

............................"ยุ่นยีเป็นใครมาจากไหน"

............................"เขามากับพวกชาวบ้านที่อพยพเข้ามาในหมู่บ้านของเรา

และเพิ่งมาอยู่กับข้าน้อยได้ราวหนึ่งเดือน ...... แต่เขาเป็นคนฉลาดเฉลียวในการ

ฝึกม้ามาก"

............................"เขามีวิธีฝึกอย่างไร" ตะละแม่ถามต่อ

............................"ยุ่นยีบอกว่า หากอยากให้ม้ามีกำลังขาที่แข็งแรง และมี

กำลังทรงตัวได้ดี ต้องฝึกให้มันควบขึ้นภูเขาสูงบ่อย ๆ"

............................"เจ้าพูดเช่นนี้ ทำให้ข้าอยากพบเขาสักหน่อยแล้ว..เอาไว้

ถ้ายุ่นยีกลับมาให้มาพบข้าที่ปราสาทพร้อมกับม้าของเขา..ข้าจะรอ"

 

....................ยามบ่ายเมืองกลับมาที่คอกม้า..สมิงญาได้บอกให้เมืองนำม้า

ของเขาไปพบตะละแม่ทันที...........เมืองรู้สึกสมหวังอย่างลึก ๆ ที่เขาจะได้พบเห็น

"คนที่เขาอยากเห็น เพื่อหาหนทางพิสูจน์น้ำใจของนางว่า.... นางทิ้งลูกน้อยวัย

เพียง 5 เดือนเศษจากเมืองน่านมายังลุ่มน้ำสาละวินนี้ได้อย่างไร"

....................เมืองจูงม้ามาที่ประตูกำแพงปราสาทและบอกทหารเฝ้าหน้าประตูว่า

"เขาคือยุ่นยี..คนที่ตะละแม่สั่งให้มาพบ" ..ทหารได้ตรวจค้นตัวเขาและม้าเพื่อดูว่ามี

อาวุธหรือไม่....ซึ่งเขาเองก็นำอาวุธต่าง ๆ ไว้ที่ห้องพักพร้อมกับซ่อนขวดแก้วทรงมะม่วง

ใบนั้นไว้เช่นกัน..โดยไม่ได้นำติดตัวมา..

....................เมืองผ่านประตูเข้าไป และยืนรอตะละแม่พร้อมกับม้าสีนิลอยู่ที่บริเวณ

ลานกว้างหน้าประตูปราสาท...ซึ่งบริเวณลานหน้าประตูปราสาทจะเป็นที่นั่งสั่งการของ

ตะละแม่

....................สาวใช้ไปรายงานให้ตะละแม่ทราบ...ตะละแม่รีบลงมายังที่ประทับทันที

พลางมองไปยังม้าสีดำและยุ่นยี ...ก็ให้มีความรู้สึกแปลกประหลาดอยู่ในใจ

....................นางจ้องมองพิจารณาหน้าตาของยุ่นยี ในขณะที่เมืองซึ่งอยู่ใน

ชื่อของยุ่นยีก็จ้องมองพิจารณาหน้าตาของตะละแม่อย่างเพ่งพินิจเช่นกัน

....................หน้าตาของยุ่นยีและตะละแม่ช่างเหมือนกันอย่างไม่ผิดเพี้ยน..

แม้กระทั่ง"ดวงตาที่งดงามและมีอำนาจแฝงอยู่ในตัว"ของทั้งสอง....ทั้งขณะที่แม่

และลูกจ้องมองกันอยู่นี้......"ความรู้สึกที่อบอุ่นอันเป็นกระแสแห่งความรักความ

เมตตาของแม่และลูก.....ได้เกิดกระทบจิตใจของกันและกันเป็นระยะ ๆ"

....................ตะละแม่รู้สึกเมตตาและเอ็นดูยุ่นยีผู้ที่อยู่เบื้องหน้าอย่างมาก..แม้

จะเพิ่งพบเห็นเป็นครั้งแรก...ในขณะที่เมืองเอง..ก่อนหน้านี้"เคยชิงชังหญิงผู้นี้"..

แต่เมื่อได้รับกระแสแห่งความเมตตาและเอ็นดูผ่านดวงตาของนางมาสู่จิตใจของ

ตน...ทำให้จิตใจที่เคยชิงชังกลับอ่อนโยนลงในทันที..เมืองมองหน้านางนิ่งด้วย

ความอ่อนโยน.....

....................นางเป็นผู้หญิงที่งดงาม...สง่าอย่างนางพญาและมีอำนาจ

ประหลาดแฝงอยู่ในตัว....................

....................ตะละแม่ละสายตาจากยุ่นยีและหันไปมองม้าสีนิล...นางรู้สึกหวั่น

ไหวอย่างบอกไม่ถูก..ด้วยม้าสีนิลกับม้าของนางซึ่งเป็นตัวแม่ของมัน..ช่างเหมือน

กันอย่างไม่ผิดเพี้ยน...จนนางถึงกับลุกจากที่นั่งเดินเข้ามาใกล้ม้าตัวนั้น และเดินดู

รอบ ๆ พร้อมกับเอามือมาแตะที่หน้าและลูบเบา ๆ พลางเอ่ยขึ้น

............................"ข้ามองมันจากยอดปราสาทก็ให้คิดถึงม้าของข้าตัว

หนึ่ง..ซึ่งมอบไว้ให้สามีข้าบนแผ่นดินสยาม หากม้าตัวนี้เป็นตัวเมีย..ข้าคงเข้าใจ

ว่าเป็นม้าของข้า...ที่มันกลับมาหาข้าอีกเหมือนอย่างที่ข้าหลับฝันไปเมื่อคืนนี้"

....................ตะละแม่รำพึงรำพันอย่างพอใจที่มันเหมือนม้าของนาง..แล้วจึง

หันมาพิจารณายุ่นยีใกล้ ๆ..ก็ให้รู้สึกว่า "นางคุ้นหน้ากับเขา" นางจึงเอ่ยถาม

 

............................"ยุ่นยี..เจ้ามาจากไหนหรือ"

............................"ข้าน้อยมาจากเมืองเมาะตะมะ(ถิ่นเดิมของมอญ)"

............................"เจ้าอยู่เมืองมอญ ...เจ้ามีเชื้อสายมอญอยู่หรือ"

............................"หามิได้..สายเลือดของข้าคือพม่า" เมืองตอบตาม

ความจริง

....................ตะละแม่พยักหน้าตอบรับอย่างยินดี พลางเอ่ยขึ้น

............................."สมิงญาบอกข้าว่า เจ้ามีวิธีฝึกม้าที่ชาญฉลาด โดยใช้

วิธีควบม้าขึ้นไปบนเขาสูง..เพื่อให้ม้าฝึกการทรงตัว..และมีกำลังแข็งแรง..เจ้าเคย

ฝึกม้าของเจ้าเช่นนี้หรือ"

............................."ถูกแล้วขอรับตะละแม่...ม้าตัวนี้ถูกฝึกจนเป็นม้าที่แข็ง

แกร่ง ...วิ่งได้รวดเร็ว ...มันสามารถปีนป่ายไปบนเขาสูงได้ โดยมิมีการเสียหลัก

ล้มลงแต่อย่างใด"

............................."เจ้าสามารถแสดงให้ข้าดูได้ไหม"

....................เมืองรับฟังเช่นนั้น..ก็เดินไปขึ้นขี่ม้าสีนิลทันที...และควบขี่ไปบริเวณ

รอบ ๆ ลานกว้างอย่างรวดเร็ว...และได้นำพาสีนิลวิ่งขนานไปกับกำแพงปราสาท..

พอได้จังหวะเมืองก็กระตุกม้ากระโจนขึ้นบนกำแพงทันที.......ด้วยขาอันทรงพลัง

ของม้าสีนิลได้ตะกุยเท้าหน้าทั้งสองไปที่บนกำแพง.......และดีดเท้าหลังอย่างสุด

กำลัง....ขึ้นไปอบู่บนกำแพงรอบปราสาทที่สูงราว 5 เมตรทันที....บนกำแพงรอบ

ปราสาทมีความกว้างราว 1 ศอก เมืองกระตุกม้าสีนิลให้วิ่งอย่างรวดเร็วบนกำแพง

ไปรอบ ๆ..อย่างไม่สะทกสท้านหรือกลัวว่าจะตกจากกำแพงเลย...ความบ้าบิ่นทั้ง

คนและม้าที่ทำเหตุการณ์อันเป็นอัศจรรย์ให้ปรากฎแก่ ....ตะละแม่และบรรดาทหาร

และเหล่าผู้ภักดี....ถึงกับยืนตกตะลึงในความสามารถของ"คนและม้า" ..ไม่เคยมี

ผู้ใดทำได้เช่นนี้ตั้งแต่พวกเขาเคยพบเห็นมา

....................ตะละแม่ลุกจากที่ประทับยืนมองดูยุ่นยีควบม้าอย่างชำนาญด้วย

ความทึ้ง.... พร้อมกับเหล่าบริวารที่อยู่เคียงข้าง......ต่างก็มีท่าทีไม่ต่างจากนาง

เช่นกัน

....................เมืองบังคับม้าให้กลับมายังลานกว้างตรงหน้าของตะละแม่..แล้ว

จึงลงจากหลังม้า

....................ตะละแม่จึงเอ่ยชมเชย

............................"เก่งทั้งคนและม้า......ถ้าม้าของข้าทั้งหมดให้เจ้าฝึกได้

เช่นนี้ ...มันคงเป็นกองกำลังม้าที่วิเศษ..ข้าอนุญาตให้เจ้านำม้าทั้งหมดไปฝึกตาม

วิธีของเจ้า..ให้เหมือนม้าตัวนี้....