พระโพธิสัตว์พญาช้างนาฬาคิรี(ธนปาล)พระพุทธเจ้าในอนาคต

....................เมืองนำม้าไปผูกที่หลักไม้หน้าบ้าน..ในขณะที่นะจาและจาโอขึ้นบน

บ้านเพื่อตระเตรียมอาหารและเหล้าให้แก่เมือง....ด้วยรู้นิสัยผู้มาเยือนชอบดื่มเหล้าเป็น

ชีวิตจิตใจ...หากลีเจงผู้พี่ของนะจาอยู่..ทั้งเมืองและลีเจงก็จะดื่มกันจนเมาพับกันไป.ซึ่งไม่

แตกต่างจากการร่วมวงเหล้าที่บ้านลุงแก้วเท่าใดนัก...ด้วยคบหาเป็นมิตรสหายกันมา

นาน ...ทำให้ไม่มีความหวาดระแวงต่อกัน....

.....................เมืองเอ่ยขึ้นขณะดื่มเหล้าจากถ้วยกะลาเป็นถ้วยที่สาม

............................."หากลีเจงมาถึง...ข้าจะสั่งเสียบางสิ่งบางอย่างแล้วข้าจะไป"

............................."เจ้ามีเรื่องอันใดยังไม่ได้เล่าให้ข้าฟังเลย..ว่าเหตุใดเจ้าต้องมา

เอายามดึก" จาโอเอ่ยทวงคำตอบจากเมือง..ซึ่งเป็นคำถามที่นะจาก็อยากรู้คำตอบ

............................."มีกลุ่มคนจากแดนพม่า..เข้าเขตแดนสยาม พวกเขาทำร้ายคน

ฝั่งตะวันตกของปลัดปักษ์จนเสียชีวิตในเขตรับผิดชอบของข้า...ข้าไม่ต้องการให้เจ้าเมือง

น่านและเจ้าหน้าที่ฝั่งตะวันตกโดยเฉพาะปลัดปักษ์รู้ว่า.......มีกลุ่มคนจากแดนพม่าบุกเข้า

มาที่ฝั่งตะวันออก"

............................."กลุ่มคนพม่ากลุ่มนั้นบุกเข้ามาทำไม" นะจาเอ่ยถามบ้าง

............................."พวกเขามาตามหาข้า และต้องการฆ่าข้าเสีย"

............................."เจ้าพูด..ข้าไม่เข้าใจว่าคนพวกนั้นรู้จักเจ้าได้อย่างไร..และ

ทำไมต้องการตามฆ่าเจ้า"

............................."เรื่องนี้ข้ายังบอกเจ้าไม่ได้ สิ่งที่ข้าบอกได้ก็คือ..เรื่องที่จะให้

ลีเจงช่วยข้า"

............................."เจ้าจะให้พี่ข้าช่วยเจ้าอย่างไร"

............................."ข้าอยากให้ลีเจงรวมคนที่มีฝีมือของเผ่ามูเซอ..และตามไปขอ

กำลังคนจากเผ่าต่าง ๆเอาไว้...เพื่อรอข้านำพาพวกเขาไปขับไล่กุล่มคนพม่าออกไปจาก

ฝั่งตะวันออก..เพราะข้าไม่ต้องการให้เจ้าเมืองน่านและเจ้าหน้าที่ฝั่งตะวันตกรู้เรื่อง..จึงไม่

อาจขอกำลังจากฝั่งตะวันตกได้"

....................เมืองตั้งใจจะนำกองกำลังของเผ่าต่าง ๆ ในฝั่งตะวันออกเพื่อขับไล่กลุ่ม

คนพม่าหรือกองกำลังของเอหม่อง....โดยไม่ต้องการให้เจ้าเมืองน่านและเจ้าหน้าที่ฝั่ง

ตะวันตกรู้...เพราะจะทำให้พวกเขาสืบสาวราวเรื่องว่า "ทำไมกลุ่มคนพม่าจึงเข้ามาในเมือง

น่านฝั่งตะวันออก..และทำไมต้องตามหาปลัดเมืองเพื่อฆ่าเขาทิ้ง"....ซึ่งหากสืบสาวไปก็

จะพบว่า "เมืองมีแม่เป็นชาวพม่า..และจะได้คำตอบว่า ขุนทัพได้กระทำผิดหน้าที่

ตอนอยู่ด่านแม่สายโดยลักลอบนำพาคนพม่าเข้าแผ่นดินสยาม"

....................นะจากับจาโอเข้านอนในห้องเดียวกัน...ส่วนเมืองนั้นนอนหลับสนิทใน

ห้องนอนของลีเจง...เดือนหงายสาดส่องเข้ามาในห้องที่เมืองนอนอยู่ นะจาผู้ที่ชื่นชอบ

เมืองและหลงรักเมืองอยู่..ตั้งแต่นางพบเมืองตอนเริ่มแรกรุ่นที่เมืองควบม้าขึ้นมา

บนดอย....และพบกับลีเจงพร้อมพวกชนเผ่ามูเซอจนเป็นสหายสนิทของลีเจงพี่

ชายของนาง.....และคบหากันมาตลอด....ส่วนเมืองนั้นเองก็ชื่นชอบนะจาอยู่บ้าง

....................นะจานอนไม่หลับด้วยคิดว่า "เหตุใดเมืองจึงบอกเรื่องราวบางอย่าง

กับนางไม่ได้"..นางจึงเดินเข้ามาในห้องของลีเจงที่เมืองนอนหลับอยู่....

.....................แสงจันทร์สาดส่องผ่านหน้าต่างฉายมาบนใบหน้าของเมือง...ทำให้

เห็นหน้าตาเขาชัดเจนและหล่อคมสันต์ขึ้นในสายตาของนะจา..นางได้พินิจเขาอยู่

นานด้วยความคิดถึง..แต่มิกล้าจะทำการใดให้ผิดประเพณี..ด้วยท่าทีของเมืองก็มิ

ได้แสดงออกในทางรักใคร่ฉันชู้สาวกับนาง...แต่เป็นความเอ็นดูนางมากกว่า...

 

....................รุ่งเช้าวันใหม่อันเป็นวันสดใสบนดอย...มวลหมู่ดอกไม้เริ่มบานสพรั่ง

โดยเฉพาะดอกฝิ่นที่มีสีขาวนวลสะอาดตาที่พวกชาวเขาเผ่าต่าง ๆ ปลูกขึ้น...โดยยังไม่มี

กฎหมายสยามหวงห้ามไม่ให้ปลูกโดยอ้างอิงว่าพืชชนิดนี้ คือ "ยาเสพติด"

....................พวกชาวเขาจึงปลูกมันขึ้นเพื่อเสพ..ด้วยว่าเสพมันแล้ว"ทำให้สุขใจ"

นอกจากนี้ยังเป็นยาระงับความเจ็บปวดได้ดียิ่ง...หมู่วิหคโผผินบินไปมาส่งเสียงร้องแข่งกับ

เสียงไก่ขันที่ชาวเขาเลี้ยงไว้เพื่อกินไข่ของมัน..และนำมันมาเชือดเป็นอาหาร

....................สายลมเย็นอ่อน ๆโชยมา มีแสงสว่างแต่ยังไร้ซึ่งดวงตะวันประดับฟ้า..

นะจาและจาโอสาวน้อยวัยเดียวกัน...ตื่นก่อนแขกผู้มาเยือนซึ่งยังคงหลับอยู่ด้วยความอ่อน

เพลียและฤทธิ์เหล้าที่ดื่มเมื่อคืนนี้...

....................สาวน้อยทั้งสองแต่งชุดชาวเผ่ามูเซอจนดูงามตระการตา..เดินเคียงคู่ไป

ที่ "ลำห้วย"..อันเป็นสถานที่ลบปมด้อยของดอยแห่งนี้.......ที่คนส่วนใหญ่เล่าลือกันว่า

"บนดอยไร้น้ำ"

....................ณ ยามนี้ ความสวยงามที่ประดับบนดอยยามเช้านี้..ทำให้หวลคิดถึงบท

เพลง "เทพธิดาดอย"ที่อยู่ในความทรงจำของผู้เขียนที่ต้องบันทึกเอาไว้..ทั้งทำนอง

ดนตรี..เนื้อร้องและเสียงร้องของผู้ร้อง คือ แพทย์หญิงพันทิวา สินรัชตานันท์ ที่ผู้เขียนได้ยินได้ฟังมา

เมื่อประมาณเกือบ 30 ปีมาแล้วนั้น...บทเพลงนี้ไพเราะและมีเสียงร้องที่สูงแหลมบาดใจ..

จนต้องหยุดฟังเพลงจนจบ...และเกิดจินตนาการอันมากมายตามบทเพลงนั้น..ก็ขอ

บันทึกเอาไว้เพื่อให้ผู้อ่าน...จินตนาการไปตามบทเพลง"แทนการบรรยายเรื่องราว

ตอนนี้"......


...................."มวลเถาวัลย์ป่าใบเขียว...คดลดเลี้ยวพันเกี่ยวคบไม้ใหญ่

....................ฝูงมัจฉาว่ายแหวกน้ำใส...เวียนวนไปภายในสายวารี

....................มวลบุปผชาติดาดเนินเขางาม...แลสพรั่งแทรกตามหินทุกก้อนมี

....................สาวแม้วแฉล้มแก้มสดศรี....กายใจพลีให้ชายเชื้อชาติไทย

.....................นวลหน้าขาวผ่องนวลใย...ไร้ไฝฝ้า....

....................เรือนร่างโสภาสวมเสื้อเขียว...ปราดเปรียวว่องไว

....................อ่อนหวานงามเยือกเย็น...เช่นจันทร์สาดแสงส่องฟ้าอำไพ

....................ดุจไฟร้อนแรงแห่งแสงอาทิตย์...ยามรักเข้าครอบครอง....

.....................สาวเจ้าไม่คิดที่จะรัก...ชายบ้านเดียวกัน

....................ทุกลมหายใจยึดมั่น...แต่ชายหนุ่มไทยที่เจ้าหมายปอง.รักเขาล้นใจ...

.....................อันอานุภาพความรัก...แท้นักประจักษ์รักยิ่งใหญ่

....................มีอำนาจเหนือทุกสิ่งใด...มนต์ดลใจพันผูกสองชีวัน

....................แม้วกับหนุ่มไทยฉ่ำชื่นหัวใจ...ดวงฤทัยมีแต่รักที่คงมั่น

....................ลืมสิ้นทุกสิ่งเคยผูกพัน..ลืมกลางคืนกลางวันลืมเวลา..

.....................ลืมสิ้นทุกสิ่งเคยผูกพัน...ลืมกลางคืน..กลางวัน..ลืมเวลา..."



.....................ณ ลำห้วยสายธารแหล่งน้ำที่เชิงดอย...จาโอเอ่ยขึ้นกับนะจาขณะที่

กำลังตักน้ำ

............................."เมืองคิดอย่างไรกับเจ้าหรือ..นะจา"

............................."ข้าไม่รู้..เท่าที่รู้จักเมืองมา..เขาไม่เคยบอกรักข้า"

............................."แต่ว่าเจ้ากับเขาสนิทสนมกันดีมิใช่หรือ"

............................."ข้อนั้นมันก็ถูกของเจ้า..แต่เขามองข้าไม่ต่างกับลีเจงมองข้า

เท่าใดนัก..หรือเขาอาจเห็นข้าเป็นเหมือนน้องสาวของเขา"

.............................."ถ้าเป็นเจ้ากาลู..ข้าบอกเจ้าได้เลยว่า กาลูมันรักเจ้าแน่" จา

โอพูดซ่อนยิ้มอย่างยั่วเพื่อน

...................."กาลู"..ที่จาโอเอ่ยถึง..คือ ผู้ที่ติดตามพ่อเฒ่าอองซอนหัวหน้า

เผ่ามูเซอ...เขากับพวกเป็นเหมือนองครักษ์พิทักษ์หัวหน้าเผ่า.."และหลงรักในตัว

นะจาอยู่"..แต่กาลูก็รู้ว่านะจาแอบรักเมืองอยู่เช่นกัน...

....................นะจามองค้อนจาโอด้วยไม่อยากให้เอ่ยถึงกาลู...ทำให้จาโอหัวเราะ

ออกมาที่ยั่วเพื่อให้งอนได้สำเร็จ...

 

....................เมืองตื่นขึ้นมาไม่พบเห็นผู้ใดอยู่ในบ้าน..เขาจึงออกจากบ้านเดินสำรวจ

ที่ตามบ้านต่าง ๆ...เพื่อมองหาชายหนุ่มเผ่ามูเซอที่สามารถออกศึกกับเขาได้.......ก่อนที่

ลีเจงจะกลับมา

....................ยามสาย..ลีเจงสหายของเมืองได้ขี่เกวียนบรรทุกกวางป่าขนาดย่อม ๆ

สามตัว..เดินทางเข้าหมู่บ้านพร้อมกับพรรคพวกอีกสี่คนที่ขี่ม้าตามมา...ลีเจงเห็นเมืองเดิน

ไปมาในหมู่บ้านแต่ไกลก็จำได้ ลีเจงจึงรีบบังคับม้าที่ลากเกวียนให้เดินเร็วขึ้น..

....................เสียงฝีเท้าม้าและเกวียนเคลื่อนเข้ามาใกล้ทำให้เมืองหันไปดู..ก็ให้รู้สึก

ดีใจยิ่งนักที่..."คนที่เขารอคอยอยู่กลับมาแล้ว"......พลางเอ่ยทักเมื่อมองดูกวางทั้งสาม

บนเกวียน

............................"ฝีมือเจ้าไม่ตกเลยนะลีเจง"

............................"ถ้าไม่ใช่ยางน่องคงเอาไม่อยู่หรอก.....ว่าแต่เจ้ามาอย่างไรใน

เช้านี้"

...................."ยางน่อง"ที่ลีเจงเอ่ยถึง คือ ยาพิษที่ใช้อาบหรือเคลือบหัวลูกดอกหรือ

ลูกธนูหน้าไม้..เพื่อใช้ยิงสัตว์หรือคนร้ายที่บุกรุกเผ่ามูเซอ....

............................."ข้ามารอเจ้าตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้ว" .....เมืองเอ่ยตอบ.....ทำ

ให้ลีเจงขมวดคิ้วฉงนว่า.....เมืองมีเหตุอันใดถึงมาหาเขาในตอนกลางคืน

............................."แล้วเจ้าได้เจอพ่อข้ากับนะจาหรือยัง"

............................."พ่อเจ้ายังไม่กลับมาจากเผ่าเหย้าเลย..ส่วนนะจาน้องเจ้ายังรู้

ใจข้าเหมือนเดิม"

....................คำว่า "รู้ใจเหมือนเดิม"..คือ การนำเหล้าชั้นยอดของเผ่ามูเซอที่หมัก

เอาไว้มาให้ดื่มกิน..ซึ่งลีเจงฟังก็รู้ความหมาย..จึงได้หัวเราะออกมา..พร้อมกับเอ่ยขึ้นเมื่อ

เห็นสีหน้าอิดโรยของเมือง

............................"นี่ท่าทางของเจ้าดูอิดโรย..ท่าจะดื่มมันหนักสินะเมื่อคืนนี้"

............................"เปล่าหรอก..ข้าเพียงแต่เดินทางมาไกลโดยไม่หยุดพักจนถึงที่

นี่เอายามดึก"

............................"แสดงว่าเจ้ามีเรื่องเดือดร้อนจึงมาหาข้า..เราไปหาที่คุยกัน

เถอะ"

.....................ลีเจงฟังคำพูดและดูพฤติการณ์ท่าทางของเมืองจึงเอ่ย..ชวนคุยธุระ..

พร้อมกับส่งสัญญาณให้เมืองขึ้นเกวียนนั่งคู่กันเพื่อเดินทางไปบ้าน...และระหว่างทางเมือง

ก็ได้เล่าสาเหตุที่เขามาพบลีเจงให้ลีเจงฟังจนเข้าใจ....

 

....................เกวียนมาถึงบ้าน..ลีเจงสั่งให้ลูกน้องที่ตามมาด้วย..นำกวางไปชำแหละ

แจกจ่ายตามบ้านต่าง ๆ และนำเนื้อกวางที่เหลือจากจ่ายแจกนำมาย่างที่กองไฟที่ก่อขึ้นใต้

ต้นไม้หน้าบ้านและนั่งล้อมวงดื่มเหล้าคุยปรึกษาหารือกัน..เป็นขณะเดียวกับที่นะจาและจา

โอตักน้ำกลับมาบ้านพอดี.....

............................."ลีเจงเจ้ากลับมาได้ทันคนรอคอยเลยนะ" นะจาเอ่ยทักพี่ชาย

แกมสัพยอกเมือง

............................."ทุกที..เห็นมาเอาเกือบเที่ยงวัน" จาโอเอ่ยเสริมต่อจากนะจา

............................."ข้าได้กวางมาสามตัวย่อม..มาแต่กลางวันเมื่อวานนี้ทิ้งไว้ข้าม

คืนแล้ว...ข้าเลยต้องรีบกลับกลัวเนื้อจะเน่าเสีย"...ลีเจงเอ่ยตอบ

....................นะจาและจาโอนำน้ำไปใส่ตุ่มแล้วเข้ามานั่งร่วมวงสนทนากับเมืองและลี

เจง..ซึ่งกำลังสนทนาปรึกษาหารือกับพรรคพวก

.............................."ในส่วนของเผ่ามูเซอ..ข้าจะเลือกคนที่มีฝีมือเอง...แต่ใน

ส่วนของเผ่าอื่น..ข้าคงต้องให้พ่อข้าจัดการ" ลีเจงเอ่ยแก่เมืองและพรรคพวกหลังจากฟัง

เรื่องราวที่เมืองเล่าให้ฟังและต้องการมาขอกำลังช่วย...

.............................."ถ้าเช่นนั้น..เจ้าน่าจะค้างคืนอีกสักคืนเพื่อรอพ่อข้ากลับมา

จากเผ่าเหย้าก่อน...แล้วจึงปรึกษาความกัน" นะจาเอ่ยตามเป็นเชิงแนะเมือง

....................เมืองนั่งนิ่งใช้ความคิด..ด้วยตนเองยังไม่รู้ข่าวจากมุก.ที่ได้สั่งให้มุกไป

บอกแก่ขุนทัพให้นำกำลังมาจัดการกับกองกำลังของเอหม่องที่ฐานที่ตนเองและมุกค้น

พบ...เมืองคิดว่าจะต้องมีกองกำลังของพม่าติดตามเข้ามาเพิ่มที่ฐานแห่งนั้นอีก..

....................แต่ฐานที่ตั้งแห่งนั้นเอหม่องกับพรรคพวกได้เคลื่อนย้ายกำลังขึ้นเหนือ

ไปแล้ว...โดยไปตั้งมั่นรอกำลังเสริมจากกองกำลังพม่าอยู่ที่ใกล้กับ"ห้วยโก๋น"..โดยที่

เมืองไม่รู้...ด้วยเอหม่องคาดการณ์ว่าเมืองจะต้องนำกำลังมาขับไล่พวกเขาที่ฐานแห่งนั้น

จึงรีบหนีมาเสีย..และส่งคนไปขอกำลังเพิ่มจากขุนนางพม่า...

....................เมืองไม่แน่ใจว่า "มุกจะพบกับขุนทัพหรือไม่"...ดังนั้น เขาจึงคิดจะกลับ

ไปยังฐานที่ตั้งนั้นอีกครั้ง...เพื่อสำรวจดูว่า"กองกำลังของเอหม่องยังคงอยู่หรือไม่"...หาก

ยังอยู่เขาจะกลับมานำกองกำลังของชาวเขาเผ่าต่าง ๆ ไปขับไล่เอหม่องกับพวก..ให้ออก

จากฝั่งตะวันออกของเมืองน่านเสีย....

.....................แต่การที่จะรวบรวมกำลังชาวเขาเผ่าต่าง ๆ ได้.........ก็เห็นจะมี

เพียง"พ่อเฒ่าอองซอน"ที่มีนิสัยผูกมิตรกับเผ่าต่าง ๆ อยู่เสมอเพียงผู้เดียว..ที่เขาจะต้อง

อธิบายให้พ่อเฒ่าเข้าใจว่า "เขากำลังทำอะไร"

......................ดังนั้น เขาจึงเปลี่ยนใจจากเดิมที่คิดว่า.."เมื่อพบลีเจงแล้วก็จะจาก

ไป..เป็นรอพ่อเฒ่าอองซอนตามคำเสนอแนะของนะจา"

 

....................หลังจากอาหารมื้อเช้าเสร็จ ..ลีเจงเดินนำหน้าเมืองขึ้นมาบนบ้าน..และ

ตรงเข้าไปในห้องของเขาที่เป็นที่หลับนอนของเมือง...ลีเจงเห็นคันธนูใหญ่พร้อมกับลูก

ธนูที่อยู่ในกระบอกไม้ไผ่แขวนอยู่ข้างที่หลับนอนของเมือง...เขาจึงหยิบคันธนูขึ้น

มาจับแล้วลองง้างสายดู พร้อมกับเอ่ยขึ้นแก่เมือง...

............................"เมือง..เจ้ามาใช้ธนูเป็นอาวุธแทนปืนพกแล้วหรือ"

............................"ข้ายังใช้ปืนอยู่...แต่ยามที่ข้าไม่ต้องการให้เกิดเสียงดัง...ข้า

จำเป็นต้องใช้มัน"

.....................ลีเจงพยักหน้ารับตามคำพูดเมือง..แล้วแจงความรู้เกี่ยวกับธนูแก่เมือง

............................."ธนูมันสามารถยืดหยุ่นความแรงได้ดีกว่าหน้าไม้ของข้า..หาก

เราดึงง้างสายเต็มกำลังและปล่อยลูกธนูออกไป..มันจะไปได้ไกลและแรงมาก...แต่หากเรา

ไม่อยากให้มันไปไกลหรือต้องการลดแรงลูกธนูลง...เราก็ดึงง้างสายมันพอประมาณแล้ว

ปล่อยลูกธนูออกไป....มันก็จะไปตามแรงนั้น.....หากใช้มันจนชำนาญ....เจ้าก็สามารถ

บังคับการยิงให้พอเหมาะแก่ระยะเป้าได้อย่างแม่นยำ

.............................ส่วนหน้าไม้ของข้าลูกแต่ละดอกจะมีความแรงเท่ากันหมด..ไม่

ว่าเป้าหมายจะอยู่ไกลหรือใกล้...เพราะมันถูกบังคับให้ดึงสายมาเพียงไกดึงสายเท่านั้น...

ข้าปล่อยลูกหน้าไม้ออกไปก็ต่อเมื่อกดไกลง..ลูกดอกหน้าไม้ก็จะพุ่งออกไป"

.....................ลีเจงพูดพร้อมกับหยิบลูกธนูหน้าไม้ของตนพาดเข้ากับคันธนูของเมือง

ที่ตนเองถืออยู่..แล้วเล็งไปที่นอกหน้าต่าง.."เป้าหมายคือต้นไม้ตนหนึ่งที่อยู่ไกลออกไป

ราว 30 เมตร"....ลีเจงปล่อยลูกหน้าไม้ที่ถูกยิงด้วยคันธนูออกไปอย่างแรง..ลูกหน้าไม้พุ่ง

ออกไปอย่างเร็วและแรงไปปักยังเป้าหมาย....

......................เมืองจึงเอ่ยขึ้นอย่างแปลกใจปนความยินดีกับความแม่นยำของสหาย

ที่ใช้...ลูกหน้าไม้แทนลูกธนูยิงด้วยคันธนูถูกเป้า....

............................"ข้าคิดว่าเจ้ายิงหน้าไม้ได้แม่นยำเพียงอย่างเดียว..ไม่คิดว่าเจ้า

จะใช้ธนูได้ดีเยี่ยมเท่ากัน"

......................ลีเจงอมยิ้มแล้วเอ่ยตอบ

............................."ข้าเล็งมันเหมือนกับเล็งหน้าไม้ของข้า..หน้าไม้ของข้าเวลา

ใช้...มันจะต้องนิ่ง..ลูกของมันถูกวางอยู่บนรางหน้าไม้อย่างสงบรอเวลาที่ผู้ยิงจะปล่อยมัน

ออกไปพิชิตเหยื่อ...ส่วนลูกธนูมันไม่มีรางไม้ให้มันวาง มันจึงไม่อาจอยู่นิ่งได้..นอกจาก

เจ้าต้องบังคับมันให้นิ่งเท่านั้น..เมื่อปล่อยลูกออกไปมันจะแม่นยำเหมือนหน้าไม้ที

เดียว"

....................ลีเจงพูดพร้อมกับนำหน้าไม้อันใหญ่ของตนออกมา..แล้ววางลูกที่ราง

ไม้เล็งไปที่เป้าเดิมกับที่ยิงด้วยคันธนู..แล้วกดไกปล่อยลูกหน้าไม้ทันที...ลูกหน้าไม้พุ่ง

ออกจากรางตรงไปปักที่ต้นไม้เบียดกับลูกแรกอย่างชิดติดกัน..ทำให้เมืองถึงกับเอ่ยชม..

............................"เจ้านี่เข้าใจหลักการยิงทีเดียว ข้าคงต้องฝึกหัดอีกนานจึงเป็น

ดังเจ้า"

............................"เจ้าไม่ต้องฝึกหัดเรื่องการยิงหรอก..เจ้าฝึกเพียงใจของเจ้า

ให้นิ่งไม่หวั่นไหวกับสิ่งใดทั้งนั้นเวลาเจ้ายิงมัน"

............................"ข้าเคยเรียนรู้..การยิงเป้าเคลื่อนที่..แต่กับ เป้าที่นิ่ง.ข้าเพิ่งรู้

จากเจ้า"

.....................ลีเจงรู้สึกฉงนและมองหน้าเมืองอย่างสงสัย พลางเอ่ยขึ้น

............................"เป็นไปได้อย่างไร..การยิงธนูต้องฝึกหัดจากเป้านิ่ง ที่ต้อง

ยิงฝึกฝนให้เข้าเป้าจนชำนาญก่อน..แล้วจึงมายิงเป้าเคลื่อนที่...ใครเป็นคนสอนเจ้า

ยิงเป้าเคลื่อนที่"

............................"ศัตรูที่จะมาฆ่าข้าเอง"

....................ลีเจงแปลกใจที่คนคิดฆ่าเมือง จะมาสอนการยิงธนูให้แก่เมืองเช่นไร จึง

รีบเอ่ยถาม

............................"มันเกิดขึ้นได้อย่างไร"

............................"ข้าลอบดูวิธีการที่มันยิงและเรียนรู้จากมัน..ข้าเห็นมันสอยอีกา

ที่กำลังบินวนอยู่บนท้องฟ้าจนล่วงลงมา"

.....................เมืองพูดพร้อมกับจับคันธนูที่ลีเจงกำลังส่งให้..แล้วหยิบลูกธนูของตน

จากกระบอกไม่ไผ่ขึ้นทาบกับคันธนู.."อันลูกธนูดอกที่ 5 ของเมือง"แล้วเล็งขึ้นไปบน

ท้องฟ้าเป้าหมายคือ..เหยี่ยวใหญ่

ตัวหนึ่งที่กำลังบินไล่นกน้อยสามตัวเพื่อจับกินเป็นอาหาร..แล้วปล่อยลูกธนูออก

จากสายคันธนู....ลูกธนูพุ่งทะยานขึ้นฟ้าอย่างรวดเร็วและแรงพุ่งเจาะเข้ากลางลำ

ตัวของเหยี่ยวใหญ่ตัวนั้นล่วงหล่นลงมาก่อนที่จะตะครุบนกน้อยเป็นอาหาร.........

ลีเจงเห็นเช่นนั้นถึงกับอุทาน..

............................"เยื่ยมมากเมือง..เจ้าเป็นคนมีสติปัญญามากจึงมีความคิด

อ่านและเรียนรู้อะไรได้รวดเร็วจริง ๆ"

............................"การยิงเป้าเคลื่อนที่ มือข้าต้องเคลื่อนที่ตามเป้า..แล้วยิง

สกัดข้างหน้ากะระยะให้เป้าเคลื่อนที่เข้าหาลูกธนูตามระยะที่กะไว้..ส่วนการยิงเป้า

นิ่งมือเจ้าจึงต้องนิ่งตามที่เจ้าว่า..เพราะเหตุที่มือข้าไม่เคยนิ่ง...ไม่ว่าปืนหรือลูกธนู

ข้าไม่เคยยิงเป้านิ่งได้ดั่งใจ"

............................"ใจนิ่งเท่านั้นแหละเมือง..ที่เป็นตัวกำหนดการยิงเป้านิ่ง"

.....................เมืองมองหน้าลีเจงอย่างยอมรับในคำแนะนำ ..แต่เขามีเรื่องสงสัย

บางอย่างจึงเอ่ยถาม

............................"ธนูเจ้าก็ยิงได้ และข้าก็เชื่อว่าชาวมูเซอ รวมทั้งชนเผ่าอื่น ๆก็

ใช้มันได้เช่นกัน...และข้าคิดว่าธนูสามารถใช้ได้รวดเร็วกว่าหน้าไม้...แล้วทำไมเจ้ากับชาว

มูเซอและชาวเขาเผ่าอื่นจึงนิยมมาใช้หน้าไม่เล่า"

.....................คำถามของเมือง ทำให้ลีเจงหัวเราะขึ้น พร้อมกับมองหน้าเมืองแล้ว

ย้อนถามกลับไป

............................"เวลาที่เจ้าดึงสายง้างคันธนู เจ้าต้องใช้กำลังแขนทั้งสองข้าง

ดึงสายง้างมันก่อนจะปล่อยลูก...แล้วเจ้าสามารถง้างดึงมันไว้ได้นานเท่าไร"

............................"ไม่ถึงนาที"

............................"ทำไม"

............................."เพราะข้าจะปวดเมื่อยล้า..แล้วมือจะสั่นทำให้คันธนูไม่อยู่ที่"

............................."ถูกต้องนั่นคือคำตอบ...ธนูเป็นอาวุธที่เมื่อง้างสายแล้วต้องยิง

ในทันที จึงจะมีความแม่นยำ..ไม่เช่นนั้นจะเป็นเยี่ยงที่เจ้าพูดมา.....ส่วนหน้าไม้เป็นอาวุธ

ที่เมื่อดึงสายแล้วล็อคไกไว้มันก็จะอยู่เช่นนั้นโดยไม่ต้องออกแรงดึงเหมือนธนู..และจะใช้

ยิงเมื่อไรก็ได้...พวกข้าต้องซุ่มดูสัตว์...หากข้าใช้ธนูง้างสายเพื่อจะยิงระหว่างพบสัตว์..

สัตว์มันจะได้ยินเสียงง้างสายธนู...มันก็จะวิ่งหนีไปในทันที.มันเสียเวลามากกว่าหน้าไม้..

ด้วยเหตุนี้ข้ากับพวกชาวเขาจึงนิยมใช้หน้าไม้เป็นอาวุธ"

............................"แล้วข้าควรทำอย่างไร..จึงถือคันธนูไว้ได้นาน"

............................"เจ้าก็ต้องฝึกยกถือคันธนูเล่งเป้าเป็นเวลานานให้เคยชิน..

และต่อจากนั้นเจ้าก็ควรฝึกง้างสายคันธนูควบคู่กันในเวลาต่อมา..นั่นคือเจ้าต้องสู้

กับความปวดเมื่อยอ่อนหล้าของตนเองจนเจ้าคุ้นเคยกับมัน..หากเจ้าต้องการยิงธนู

ให้เหมือนหน้าไม้"

....................การอธิบายเชิงวิจารณ์ของลีเจงเกี่ยวกับธนูและหน้าไม้..ทำให้เมืองได้

รับความรู้ในการยิงธนูขึ้นมาอีก...เพราะเมืองนั้นต้องการฝึกการใช้ธนูให้คล่องแคล่ว

และแม่นยำ..เนื่องจากเขาเพิ่งเริ่มที่จะใช้ธนูเป็นอาวุธและไม่มีความชำนาญ...ซึ่ง

อาวุธธนูนี้แหละที่เขาจะต้องใช้ต่อกรกับเฮียงคี้ผู้ที่มีฝีมือเป็นเลิศในการยิงธนู

....................และมันจะเป็นตำนานการต่อสู้ด้วยธนูที่ยิ่งใหญ่ในเมือง

น่าน.."ระหว่างเมืองซึ่งด้อยกว่าเฮียงคี้หลายกระบวนท่า..และอะไรเล่าที่ทำให้

เฮียงคี้จบชีวิตลงในการต่อสู้ที่บันทึกไว้ในภาพวาดที่พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ

จังหวัดน่าน".......

 

-พระพุทธองค์ทรงตรัสแก่พญาช้างนาฬาคิรีว่า "นาฬาคิรีเอ๋ย ที่เธอกำเนิด

เป็นสัตว์เดรัจฉานในชาตินี้เพราะเธอทำกรรมไม่ดีไว้ในชาติก่อน เธออย่าทำ

กรรมหนักเช่นทำร้ายเราผู้เป็นพระพุทธเจ้าเลย เพราะจะเป็นบาปติดตัวเธอไป

ชั่วกาลนาน"

ชอบประโยคนี้มากเลย

 

...........อนุโมทนากับท่านด้วยครับ...แสดงว่าท่านแท้จริง

เป็น"ผู้ที่มีความเมตตาสูงอยู่ภายในจิตใจ"

...........พระดำรัสนี้จะกระทบจิตใจของ"ผู้มีเมตตาประจำใจ

อยู่เสมอครับ" ...กระแสเมตตาที่พระพุทธองค์กล่าวมานี้..เป็น

การส่งพระเมตตาต่อพญาช้างนาฬาคิรีอย่างสุดซึ้งด้วยคำ

พูด....ถ้าผู้ตั้งมั่นอยู่ในความเมตตาพบเห็นจะรู้สึกและสัมผัสได้

ทันทีเช่นท่านครับ........

...........ขอให้ท่านสมปรารถนาและเจริญทั้งทางโลกในทางที่

ชอบ...และเจริญทางธรรมยิ่งขึ้นไปครับ....ด้วยความจริงใจครับ

 

....................ยามบ่ายบนดอยเผ่ามูเซอ..ลีเจงนอนหลับพักผ่อนอยู่ในห้อง..ส่วน

เมืองครุ่นคิดถึงคำพูดของลีเจง.."ที่แนะให้เขาฝีกยกคันธนู"..เขาจึงเดินถือคันธนูออก

มานอกบ้าน..แล้วเดินมาที่ใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าบ้าน..ซึ่งเป็นสถานที่ก่อกองไฟและกินอาหาร

เมื่อเช้านี้...และเมืองได้ยกคันธนูด้วยมือขวาชูไปข้างหน้าให้ขนานกับพื้นดิน..

พร้อมกับนับเลข 1 ถึง 100 แล้วจึงลดคันธนูลง...ต่อมาก็ยกคันธนูขึ้นอีก..แล้วนับ

1 ถึง 200 เมืองทำไปเรื่อย ๆ พร้อมกับการนับที่เพิ่มมากขึ้น...

.....................เป็นขณะเดียวกับที่นะจากลับจาก..สังเกตรอคอยขบวนเกวียนของพ่อ

เฒ่าอองซอน...ที่ดูแล้วยังไม่กลับมา..นะจาจึงกลับบ้านมาก่อน.และพบเห็นพฤติการณ์

ของเมืองจึงเอ่ยถามขึ้นทันที

............................."เมือง..เจ้าทำอะไรอยู่"

.....................เมืองหยุดนับเลขแต่ยังคงยกคันธนูไว้อยู่ แล้วเอ่ยตอบ

............................."ข้ากำลังฝึกยกคันธนูให้ได้นานอยู่"

............................."ใครแนะเจ้าให้ทำเช่นนี้"

............................."ลีเจง"

.....................พอนะจาได้ยินชื่อผู้แนะนำคือ "พี่ชายของตน" ก็หัวเราะขึ้นมาทันที

พร้อมกับเอ่ยอย่างเย้ยหยัน

............................."พี่ชายข้า ใช้หน้าไม้เป็นอาวุธนะ ข้าไม่เคยเห็นพี่ชายข้า

ยิงธนูให้ข้าเห็นเลย....ลีเจงน่าจะสอนเจ้าใช้หน้าไม้มากกว่า...ข้าไม่เข้าใจว่าเจ้า

ยังดีอยู่หรือเปล่า..ที่เอาคนยิงหน้าไม้มาเป็นครูฝึกธนู"

.....................เมืองยังคงยกคันธนูเฉยอยู่ พลางยิ้มแล้วเอ่ยตอบ

............................."เหตุผลไง นะจา..พี่ชายเจ้าพูดได้สมเหตุสมผล..ข้าจึง

ควรฟังเขาแล้วถือเขาเป็นอาจารย์ข้าอีกตำแหน่งหนึ่ง..นอกจากเป็นสหายแล้ว"

............................."เจ้านี่ไม่เข้าท่าเลย..แต่เอาเถอะ เจ้ายกคันธนูอยู่อย่างนั้นไม่

ต้องนับเลข ข้าจะเป็นคนนับให้เจ้าเอง คราวนี้เอากี่ร้อย"

............................."ห้าร้อย"

............................."โอโห..นี่เจ้าตั้งใจจริงแท้..พี่ข้าคงให้รางวัลเจ้าแน่ถ้าเขาตื่น

ขึ้นมา...เย็นนี้ถ้าพ่อข้ากลับมาอีก..พวกเจ้าคงเมากันสนุกจนลืมข้าแน่"

.....................เมืองนึกขันในคำพูดของนะจา."ที่ช่างพูดไม่ได้หยุดหย่อนเหมือน

เดิม"จึงเอ่ยขึ้น

............................."ข้าจะลืมเจ้าได้อย่างไร..บนดอยแห่งนี้เห็นมีแต่เจ้าที่รู้ใจ

ข้า นับเลขต่อเถอะ"

.....................คำพูดของเมืองทำให้นะจา ยิ้มแล้วหัวเราะอย่างชอบใจ พร้อม

กับนับเลขต่อให้เมืองอย่างใจจรดจ่อ...

 

....................ยามเย็นบนดอยเผ่ามูเซอ..พ่อเฒ่าอองซอน กาลูและผู้ติดตามเร่ง

ขบวนเกวียนและม้าที่ขี่อยู่เพื่อให้ทันถึงหมู่บ้านก่อนค่ำ..และก็เป็นไปตามคาดหมาย

....................พ่อเฒ่าอองซอนและผู้ติดตามมาพบกับนะจาที่ปากทางเข้าหมู่บ้านก่อน

ค่ำ...นะจาจึงเอ่ยรายงานเรื่องของเมืองที่เขามาขอความช่วยเหลือ..โดยให้พ่อเฒ่าจะต้อง

เป็นผู้เชื้อเชิญกำลังของคนเผ่าต่าง ๆ มารวมกำลังรอเมืองเอาไว้...ซึ่งไม่เป็นปัญหาสำหรับ

พ่อเฒ่าผู้มีมิตรสัมพันธ์กับเผ่าต่าง ๆ แต่อย่างใด เช่นครั้งนี้

....................การไปเยือนเผ่าเหย้าของพ่อเฒ่าอองซอนครั้งนี้..ได้นำเอาเนื้อสัตว์ตาก

แดดแห้งจำนวนหนึ่ง..ซึ่งใช้กินเป็นอาหารและเก็บได้นานพอควร..พร้อมกับฝิ่นดิบที่

สามารถใช้สูบ และนำมาทำเป็นยาแก้ปวดต่าง ๆ......พร้อมกับใช้ทาหัวริดสีดวงทวารที่

โผล่ออกมาให้มันแห้งและหลุดไป..ไปให้แก่เผ่าเหย้า.....ในขณะที่เผ่าเหย้าก็ได้ให้น้ำผึ้ง

และรังผึ้งจำนวนมากมอบให้แก่พ่อเฒ่านำกลับมาฝากชาวเขาเผ่ามูเซอ...

....................การผูกมิตรของพ่อเฒ่านี้ไม่แตกต่างไปจากเมืองเลย..เพราะเขา

ทั้งสองทำตามหลักคำสอนของพุทธศาสนา..ทั้งที่พวกเขาไม่เคยได้ยินได้ฟังพระ

ท่านสอน..ถึงหลักเรื่อง"การผูกมิตร"ไว้แต่อย่างใด...แต่เพราะอุปนิสัยของพวก

เขาประพฤติตนเช่นดัง"คำสอนของพระพุทธองค์"...พวกเขาจึงได้รับผลนั้น คือ

การต้อนรับจากมิตรที่พวกเขาไปมาหาสู่อยู่เสมอ..............

....................ก็หลักคำสอนเรื่อง "สังคหวัตถุ 4"นั่นไงที่พวกเขาใช้มันจนเป็น

นิสัย ซึ่งแปลว่า "สิ่งอันเป็นที่ตั้งแห่งการสงเคราะห์ หรือ สิ่งอันเป็นความเอื้อเฟื้อ

เกื้อกูล" มีหลักให้ประพฤติปฏิบัติ 4 อย่าง คือ ทาน ปิยวาจา อัตถจริยา

สมานัตตตา

....................ทาน คือ การให้ปันสิ่งของที่ควรให้แก่มิตรและผู้อื่น

....................ปิยวาจา คือ การพูดด้วยวาจาที่ไพเราะอ่อนหวาน

....................อัตถจริยา คือ การประพฤติสิ่งที่เป็นประโยชน์..ไม่เหลวไหล

....................สมานัตตตา คือ การวางตนเสมอมิตรและผู้อื่น..ไม่ถือตัวว่าตน

เองเหนือกว่า

....................คุณทั้ง 4 อย่างนี้ เป็นเครื่องยึดเหนี่ยวใจของผู้อื่นไว้ได้ พระพุทธ

ศาสนาได้ให้ความกระจ่างถึงผลการปฏิบัติดังกล่าว จะทำให้ผูกใจมิตรหรือผู้อื่น

ทำให้เกิดความสมานสามัคคี..ก็เป็นจริงดังท่านว่ามาแต่โบราณจนถึงปัจจุบัน.....


....................รอบกองไฟหน้าบ้านพ่อเฒ่าอองซอน..พ่อเฒ่ายกกล้องสูบยาฝิ่น(มี

ลักษณะคล้ายไปป์สูบบุหรี่)..มาคาบด้วยริมฝีปากแล้วบรรจงสูบมันเข้าปอดอย่างช้า ๆ

พร้อมกับพ่นควันออกมาจนควันตลบ..ทำให้เมืองซึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ ต้องเบนหน้าหลบด้วยฉุน

ควัน...นะจากับจาโอที่นั่งอยู่ข้าง ๆถึงกับหัวเราะ...และนะจาได้เอ่ยขึ้น

............................."ทุกทีเคยนั่งข้างพี่ข้า..แต่วันนี้เจ้าลนไปนั่งข้างพ่อข้าเอง..เจ้า

ก็ได้รับควันเสพสุขเต็ม ๆ"

............................."หากข้าไม่นั่งข้างพ่อเจ้า..แล้วข้าจะเล่าเรื่องได้ถนัดเช่นไร"

............................."เรื่องของเจ้า..ธุระของเจ้าข้ารายงานพ่อข้าให้ฟังหมดแล้ว..

เจ้าไม่ต้องเล่าให้เสียเวลาหรอก..ดื่มเหล้าของเจ้าต่อไปเถอะ"

............................."ข้าดื่มเหล้าของเจ้าแล้ว...แต่วันนี้รสชาดมันทำไมจึงหวาน"

.....................ลีเจงซึ่งนั่งตรงข้ามกับเมืองหน้ากองไฟได้แย้มหัวเราะพลางเอ่ยขึ้น

............................."มันหวานและรสชาดดีใช่ไหม"

............................."ใช่..และมันยังร้อนท้องมาก..ข้าไม่เคยดื่มเหล้ารสอย่างนี้"

............................."มันเป็นสิ่งสร้างสรรค์จากน้องสาวข้าเอง" ลีเจงพูดพร้อม

กับชำเรืองไปที่นะจาที่นั่งอยู่ข้างเมือง...ซึ่งกำลังอมยิ้มซ่อนความภูมิใจไว้อยู่..จนเมือง

ต้องหันไปถาม..

............................."เจ้าทำเช่นไร..จึงได้เหล้ารสชาดดีเช่นนี้"

............................."ข้าเอาน้ำผึ้งและรังผึ้งที่พ่อเอามาจากเผ่าเหย้าผสมหมักเข้ากับ

เหล้าของเรา.....นอกจากนี้ข้ายังหมักไว้เพื่อเจ้าเอาไว้ใส่ขวดแก้วของเจ้า...ไปกินระหว่าง

ทางด้วย"

............................."เจ้าเก่งมากนะจา..ขอบใจ..เหล้าของเจ้ามันเป็นยาบำรุงกำลัง

อย่างดี"

............................."เหล้าข้าจะเป็นยาได้อย่างไร"

............................."เจ้าไม่รู้หรือว่า น้ำผึ้งมาจากเกสรดอกไม้ที่เป็นยาและยังมี

พิษของผึ้งที่มีฤทธิ์อ่อนผสมเข้าไปด้วย..มันจึงทำให้เป็นยาบำรุงกำลังอย่างดี"

............................."ข้าเพิ่งรู้"

.....................พ่อเฒ่าดึงกล้องยาฝิ่นออกจากปาก พลางเอ่ยขึ้นแก่เมือง

............................."ตกลงอีกสองวันข้าจะข้ามไป เผ่าแม้ว กระเหรี่ยง อีก้อ และ

เผ่าอื่น ๆ แล้วจะย้อนกลับมาที่เผ่าเหย้า..เพื่อหาคนให้เจ้า"

............................."พ่อเฒ่าคาดว่าจะได้สักกี่คน"

............................."สัก 30 คน รวมกับเผ่ามูเซอของเราก็ราว 40 คน"

............................."ขอบคุณพ่อเฒ่า ข้าจะไม่ลืมบุญคุณครั้งนี้"

............................."เจ้าเป็น.."คนเมือง"..ที่มีไมตรีต่อเผ่าเราและเป็นมิตรที่ดี

ตลอดมา..เคยนำเอาผลไม้ของเมืองน่านมาให้เผ่าเราอยู่เป็นนิจ..ข้ายังไม่เคยตอบ

แทนเจ้าเลย"

............................."เรื่องผลไม้มันเป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับข้า..แต่เรื่องที่ผู้

คนจะไปเสี่ยงตายกับข้ามันเรื่องใหญ่มาก มันเทียบกันมิได้"

............................."ขึ้นชื่อว่า ...ความมีน้ำใจที่จะช่วยเหลือซึ่งกันและกัน..

มันเป็นความยิ่งใหญ่งดงามเสมอกันนะเมือง"

.....................เมืองพยักหน้ารับตามคำพูดของพ่อเฒ่าอองซอน และลีเจงได้เอ่ยถาม

ขึ้นแก่เมือง

............................."เจ้าจะให้คนมารวมกันที่เผ่ามูเซอเมื่อใด"

............................."ข้าจะกลับไปฐานที่ตั้งของค่ายพม่าก่อน..หากมันยังคงอยู่..

ข้าจะรีบกลับมาหาเจ้าเพื่อตามคนเผ่าต่าง ๆ มารวมกันที่นี่อีกครั้งหนึ่ง..แต่หากมันหลบหนี

ไป...ข้าคงต้องติดตามจนเจอค่ายของมัน...จึงกลับมาส่งข่าวเจ้า.......เพื่อตามคนมา

รวมกันอีก"

............................."ได้ข้าจะรอ"

 

.....................ห้องนอนของลีเจง..เมืองนอนไม่หลับด้วยครุ่นคิดอะไรหลายอย่าง เขาจึงเดิน

ออกจากห้องลีเจงยามดึกสงัด..และเดินออกมาที่กองไฟหน้าบ้านที่กำลังมอดไหม้..โดยมีแสงจันทร์

ส่องสว่างไปทั่วบริเวณดอย..ทำให้มองเห็นทิวเขาป่าดงพงพีเบื้องหน้ามืดครึ้มไปหมด...

.....................เสียงเปิดประตูของเมือง..นะขาได้ยินมันเพราะตนเองก็นอนไม่หลับ..นะจารู้สึก

ว่า"เมืองต้องเดินออกจากห้อง"...นางจึงเดินตามเมืองออกไป..ก็พบเมืองกำลังจ้องมองไปที่ทิวเขา...

นะจาจึงเดินเข้าไปใกล้ ๆ..เมืองได้ยินเสียงเดินจึงหันกลับมาก็พบนะจา...

............................."เจ้ายังไม่หลับอีกหรือนะจา จึงออกมาข้างนอก"

............................."จะให้ข้าหลับได้อย่างไร..ในเมื่อแขกของข้ายังตื่นอยู่"

......................เมืองมองหน้านะจาแล้วจึงเอ่ยถาม

............................."ยามข้าไม่มาที่นี่ กาลูดูแลเจ้าดีอยู่หรือ"

............................."ข้าอยู่กับเจ้าที่นี่ แต่ใยถามถึงคนอื่น"

............................."ข้ารู้สึกว่า..กาลูรักเจ้า..ข้าจึงคิดอยู่นาน"

............................."เจ้าคิดเรื่องใด"

............................."ข้าคิดว่า หากข้าเป็นคนเผ่ามูเซอ..ข้าคงไม่รักเจ้าอย่างน้องสาว"

....................คำพูดของเมืองทำให้หัวใจของนะจาเต้นเร็วขึ้น นางจึงรีบถาม

.............................."ทำไม"

.............................."ข้าเห็นและคลุกคลีกับเจ้าและพี่เจ้ามาแต่เล็ก ทำให้เจ้ารู้ใจข้าไป

เสียหมด การที่อยู่ใกล้คนที่รู้ใจมันย่อมดีกว่า..ไปอยู่กับคนที่ไม่แน่ใจ"

.............................."เจ้าพูดเช่นนี้ เจ้าอยากบอกรักข้าหรือ" นะจาถามด้วยเสียงสั่น

....................เมืองจ้องหน้านะจาพลางเอ่ยขึ้น

.............................."ข้ายังบอกสิ่งใดกับเจ้าไม่ได้ นอกจากข้าจะต้องค้นหาตัวข้าเองให้

พบก่อน"

....................นะจาก้มหน้าอย่างผิดหวัง..แล้วเอ่ยถาม

.............................."พรุ่งนี้เจ้าจะไปที่ใด"

.............................."ข้าจะไปที่ค่ายพม่า..หากไม่พบ..ข้าจะข้ามไปฝั่งตะวันตกของแม่

น้ำน่าน..เพื่อค้นหาตัวข้าเองให้ได้"

....................นะจาไม่เข้าใจความหมายที่เมืองพูด นางจึงทักท้วง

.............................."แล้วที่เจ้าบอกกับพ่อและพี่ข้าว่า หากไม่พบค่ายพม่า..เจ้าจะตาม

จนพบแล้วกลับมานำคนไปขับไล่เล่า"

.............................."เรื่องนั้นข้าต้องทำ แต่ข้าสงสัยบางสิ่งบางอย่าง..จึงอยากเดินทาง

ไปฝั่งตะวันตกก่อน..เมื่อข้ารู้บางสิ่งบางอย่างแล้วข้าจะกลับมา...ข้าเชื่อว่าต้องมีสหายของ

ข้าบางคนจะต้องขึ้นมาตามข้าถึงดอยแห่งนี้..หากเขามาเจ้าจงบอกว่าให้เขากลับไปรอที่บ้าน

ขุนทัพพ่อข้า...และไม่ต้องบอกเขาว่าข้าไปไหน"

.....................เมืองต้องการค้นหาบางสิ่งบางอย่างที่ฝั่งตะวันตกในตัวเมืองน่าน..และเขา

คาดการณ์ว่าสหายของเขาคนหนึ่งจะต้องขึ้นมาตามเขาบนดอยแห่งนี้.......คนที่เมืองคาด

ว่า..."จะฉลาดเฉลียวและมุ่งมั่นอดทนขึ้นมาตามถึงบนดอยแห่งนี้ได้" ก็คือ "สาย"

 

....................รุ่งขึ้นเช้าเมืองเตรียมออกเดินทาง..เขาขึ้นขี่หลังม้าด้วยใจที่"มุ่งมั่นเต็มเปี่ยม..

ยืดอกด้วยความสง่างาม"...เป็นขณะเดียวกับลีเจง "หอบเอาลูกดอกหน้าไม้จำนวนหนึ่งใส่ไว้ในซอง

หนังสัตว์"..เดินตรงเข้ามาหาเมืองและเอ่ยขึ้น

............................"ลูกดอกหน้าไม้พวกนี้มันใช้กับคันธนูของเจ้าได้..เจ้าจงเก็บมันไว้ใช้ฝึกยิง

และ..เป็นอาวุธยามลูกธนูของเจ้าหมดจากกระบอก"

.....................เมืองก้มลงรับจากลีเจงแล้วนำมันมาไว้ที่ด้านหลังกับกระบอกลูกธนูพร้อมกับผูกมัน

ไว้กับตัวอย่างแน่นและเอ่ยตอบลีเจง

............................."ขอบใจเจ้ามากสหาย"

............................."เจ้าอย่าลืมที่ข้าชี้แนะแก่เจ้า..แล้วเจ้าจะเป็นนักแม่นธนูตัวยง"

.....................เมืองพยักหน้ารับตามคำพูดของลีเจง..เป็นขณะเดียวกับที่นะจาเดินมาที่ข้างม้าอีก

ด้านหนึ่ง..พร้อมกับส่งห่อผ้าที่ข้างในบรรจุด้วยเสบียง คือ ข้าวเหนียวและเนื้อกวางตากแห้งซึ่งย่างจน

สุกดี...พร้อมกับส่งขวดแก้วทรงมะม่วงของเมือง..........ที่นางนำมันไปใส่เหล้าผสมน้ำผึ้งจนเต็มขวด

ให้แก่เมือง..... เมืองจึงนำมันสะพายไว้ที่หัวไหล่และจึงหันกลับมาสบตากับนะจา นะจาจึงได้เอ่ยขึ้น

............................."เจ้าจงกลับมาที่นี่อีก"

.....................คำพูดของนะจา คือ คำอวยพรก่อนจากให้เมืองโชคดีได้กลับมาหานาง

อีก..เมืองพยักหน้าและกระตุกม้าควบออกไปจากดอยแห่งนั้นอย่างรวดเร็ว...พร้อมกับสายตา

ของพี่น้องสองคนที่เฝ้ามองดู.."แขกผู้มาเยือน" ที่กำลังลับไป...แต่สายตาของ"สาวดอยเผ่า

มูเซอนั้นมองไป..ด้วยความคิดอันมากมายอย่างมีความหมาย.....



..........งามสง่าอยู่บนหลังอาชา..ดุจนักรบผู้ทรนง...ใจมั่นคงมุ่งมั่น...หาความหมาย...จาก

ยอดดอยสู่ที่ราบ...ไม่กลัวตาย...จุดมุ่งหมาย...ความพินาศของศัตรู.....

..........ลาก่อนแม่สาวชาวป่าดอย...ผู้เฝ้าคอย...ข้าลาละเน้อ....จำใจลาด้วยอาวรณ์...ใจ

รอน ๆ เหลียวมองเหม่อ...เมามึนยืนเพ้อ.....ฟังมูเซอออดอ้อน....



.....................เมือง มีสุข ได้ขี่ม้าสีนิลทะยานขึ้นมาที่บนดอยแห่งนี้ และพบชาวเขาเผ่า

มูเซอครั้งแรกเมื่อเขามีอายุเพียง 13 ปี .....ในขณะที่ลีเจงอายุ 15 ปี...และนะจาอยู่ในวัย

เพียง 9 ปี....พวกเขาคบหากันและสนิทสนมกันมาแต่เยาว์วัย..โดยเมืองจะนำผลไม้จากเมือง

น่านนำมาให้และแจกจ่ายบนดอยแห่งนี้...นะจาเรื่มชอบเมืองมาตั้งแต่เมื่อพบครั้งแรก...และ

ปลูกฝังเรื่อยมาจนนางเป็นสาวย่าง 16 ปี.........

 

.......ตอนที่ 53 สายพิณกับบุรุษผู้สู้กับดวงอาทิตย์....


....................เมืองควบม้าสีนิลด้วยความเร็วทะยานลงจากดอย...มุ่งหน้าลงใต้ไปสู่

แนวเขตตะวันออกใกล้กับพรมแดนประเทศลาว...ซึ่งเป็นฐานที่ตั้งของกองกำลังพม่า..ซึ่ง

เขาได้ประกาศศักดาด้วยลูกธนูที่ยิงพุ่งเข้ากลางลูกธนูของเฮียงคี้จนหักสบั้น...และลูกธนู

ของเขายังพุ่งตรงไปที่อีกาทำลายเป้าหมายของลูกธนูเฮียงคี้จนสิ้นเชิง...ทำให้เฮียงคี้และ

กองกำลังพม่าซึ่งนำโดยเอหม่องเจ็บแค้นเป็นที่สุด..จนต้องไล่ล่าตามระดมยิงเมืองจน

สนั่นลั่นป่าในทันทีทันใด....แต่แล้วเมื่อมาถึงปากเหวลึกเมืองก็ได้กระตุกม้าวิ่งโจนทะยาน

ข้ามเหวลึกโดยมีเฮียงคี้ไล่ตามยิงธนูใส่...แต่เขาก็หลบคมธนูของเฮียงคี้และข้ามพ้นเหว

ลึกได้ราวปาฏิหาริย์.....

.....................บัดนี้เมื่อมาถึงที่แห่งนั้น..แต่เขาไม่พบกองกำลังของเอหม่องอยู่ที่นั่น..

และได้สำรวจเพื่อความแน่ใจว่า "กองกำลังของเอหม่องได้ถูกขับไล่ตีกระเจิงโยขุนทัพกับ

พวกหรือไม่"....แต่เขาไม่พบร่องรอยการต่อสู้...เมืองจึงเชื่อว่า กองกำลังของเอหม่อง

ต้องหนีจากไปก่อนที่ขุนทัพจะมาถึง...

.....................เมืองหันม้ามุ่งหน้ากลับไปทิศตะวันตกเพื่อไปที่แม่น้ำน่าน..โดยไม่คิด

ที่จะแกะรอยกองกำลังของเอหม่องต่อไป...ด้วยเชื่อว่า "ขุนทัพกับพวกกำลังทำหน้าที่นี้อยู่

โดยมีมุกเป็นผู้นำทาง"

.....................ด้านขุนทัพได้สั่งคนให้กระจายกำลังกันตามหาเมืองทางหนึ่ง อีก

ทางหนึ่งก็เร่งแกะรอยกองกำลังของเอหม่อง......เป็นขณะเดียวกับที่ ปลัดปักษ์และ

ร.ต.ต.เวียงก็ได้พาพวกตามหาปลัดเมืองอย่างรีบเร่ง..แต่ด้วยเหตุที่ไม่ชำนาญพื้นที่

ฝั่งตะวันออก..ทำให้ปลัดปักษ์กับพวกเดินทางอย่างล่าช้า..แต่ก็ยังมีจุดหมายที่พวกเขาจะ

สืบให้รู้ว่า ............"มีเหตุการณ์ใดเกิดขึ้นที่ฝั่งตะวันออก เพื่อนำไปรายงานเจ้า

เมืองน่าน".......

 

......ตอนที่ 53 สายพิณกับบุรุษผู้สู้กับดวงอาทิตย์.....


....................เมืองควบม้าสีนิลด้วยความเร็วทะยานลงจากดอย...มุ่งหน้าลงใต้ไปสู่

แนวเขตแดนตะวันออก...ใกล้กับพรมแดนประเทศลาว..ซึ่งเป็นฐานที่ตั้งของกองกำลังพม่า

หรือเอหม่อง....ซึ่งเขาได้ประกาศศักดาด้วยลูกธนูที่ยิงพุ่งเข้ากลาง..ลูกธนูของเฮียงคี้จน

หักสบั้น..และลูกธนูของเขายังพุ่งตรงไปที่เสียบกลางลำตัวอีกาพร้อมกับรอยหักของลูกธนู

เฮียงคี้...ทำลายเป้าหมายลูกธนูของเฮียงคี้จนสิ้นเชิง...ทำให้เฮียงคี้และกองกำลังพม่าซึ่ง

นำโดยเอหม่องเจ็บแค้นเป็นที่สุด...จนต้องไล่ล่าตามระดมยิงเมืองจนสนั่นลั่นป่าทันทีทัน

ใด...แต่แล้วเมื่อมาถึงปากเหวลึก......เมืองก็ได้กระตุกม้าวิ่งโจนทะยานข้ามเหวลึกโดยมี

เฮียงคี้ยิงธนูใส่ไล่ตาม...แต่เขาก็หลบคมธนูของเฮียงคี้และข้ามพ้นเหวลึกได้ราวปาฏิหาริย์

....................บัดนี้เมืองมาถึงที่แห่งนั้น แต่เขาไม่พบกองกำลังของเอหม่องอยู่ที่

นั่น..และได้สำรวจเพื่อความแน่ใจว่า "กองกำลังของเอหม่องได้ถูกขับไล่ตีกระเจิง

โดยขุนทัพกับพวกหรือไม่"...แต่เขาไม่พบร่องรอยการต่อสู้.......เขาจึงเชื่อว่า

"กองกำลังของเอหม่องต้องหนีจากไปก่อนที่ขุนทัพจะมาถึง"

....................เมืองหันม้ามุ่งหน้ากลับไปทางทิศตะวันตก..เพื่อไปที่แม่น้ำน่าน..โดย

ไม่คิดที่จะแกะรอยกองกำลังของเอหม่องต่อไป...ด้วยเชื่อว่า "ขุนทัพกับพวกกำลังทำ

หน้าที่นี้อยู่โดยมีมุกเป็นผู้นำทาง"

....................ด้านขุนทัพได้สั่งคนให้กระจายกำลังออกเป็นสองทาง..โดย"ตามหา

เมืองทางหนึ่ง"...อีกทางหนึ่ง"ก็เร่งแกะรอยกองกำลังของเอหม่อง" เป็นขณะเดียวกับ

ที่"ปลัดปักษ์และร.ต.ต.เวียงก็ได้พาเจ้าหน้าที่ฝั่งตะวันตกตามหาปลัดเมืองอย่างรีบเร่ง"

แต่ด้วยเหตุไม่ชำนาญพื้นที่ฝั่งตะวันออก..ทำให้ปลัดปักษ์กับพวกเดินทางอย่างล่าช้า..แต่ก็

ยังมีจุดหมายอีกอย่างหนึ่งที่ต้องทำ คือ พวกเขาจะสืบให้รู้ว่า "มีเหตุการณ์ใดเกิดขึ้นที่

ฝั่งตะวันออก..เพื่อนำไปรายงานเจ้าเมืองน่าน"

 

.....................เมืองควบม้ามาถึงแม่น้ำน่านเมื่อตะวันลับขอบฟ้า..เขาหลบเลี่ยงไม่ให้

ผู้ใดพบ..โดยควบม้าขึ้นไปทางตอนเหนือของแม่น้ำน่าน..และจูงม้าว่ายข้ามแม่น้ำน่าน

ซ่อนตัวมายังฝั่งตะวันตกของแม่น้ำน่าน...และควบม้าลัดเลาะฝ่าความมืด..เพื่อมุ่งไปยังตัว

เมืองน่าน..เป้าหมาย คือ "จวนเจ้าเมืองน่าน"

.....................ในสถานที่ "ที่น่าจะเป็นอันตายสำหรับเขา" แต่บัดนี้มันเป็นที่ "ที่

ปลอดภัยที่สุดสำหรับเขา"...เหมือนคำที่ว่า "สถานที่ที่ปลอดภัยที่สุด คือ สถานที่ที่

อันตรายที่สุด"....เพราะเหตุว่า ปลัดปักษ์และกองกำลังเจ้าหน้าที่ฝั่งตะวันตกไปติดตาม

เขาอยู่ที่ฝั่งตะวันออกเสียสิ้น...เมืองเดาเหตุการณ์ได้แม่นยำว่า "ไม่น่าจะมีกองกำลังของ

ปลัดปักษ์อยู่ที่ฝั่งตะวันตก..เพราะเขาจะต้องออกตามล่าเมืองจนถึงที่สุดในฝั่งตะวันออก...

ด้วยสายตาที่มุ่งมั่นที่เขาเคยเห็นจากปลัดปักษ์ "ฝั่งตะวันตกไม่ใช่ที่อยู่ของเมือง มีสุข

ทุกคนย่อมรู้ดี"...

....................เมืองเดินม้าอำพรางตัวมาที่ประตูรั้วด้านหลังของจวนเจ้าเมืองน่านและ

สังเกตดูว่า "ห้องใดจะเป็นห้องนอนของสายพิณ"..และเขาได้สังเกตเห็นบางสิ่งจาก

เงาดำที่แสงตะเกียงสาดส่องไปยัง"ผู้หญิงคนหนึ่งภายในห้องห้องหนึ่ง"..ซึ่งอยู่ใกล้รั้วด้าน

ข้าง....เมืองเขียนข้อความใส่กระดาษผูกเข้ากับลูกธนูของเขา ..กะระยะให้ลูกธนูพุ่งเข้า

หน้าต่างอย่างแผ่วเบา..แล้วเขาดึงสายธนูพอประมาณพร้อมกับปล่อยลูกธนูไปตามที่กะ

ไว้"อันเป็นลูกธนูดอกที่ 6ของเมืองที่ใช้มัน"...

.....................ลูกธนูของเมืองพุ่งเข้าหน้าต่างห้องอย่างแผ่วเบา..พุ่งไปเสียบที่

ชั้นหนังสือภายในห้องใกล้เคียงกับลูกธนูดอกกุหลาบที่สายพิณนำหนังสือมาทับไว้

ที่ดอกกุหลาบไว้อย่างบังเอิญ...

....................แต่อนิจจาผู้ที่อยู่ในห้องมิใช่"สายพิณ" หากแต่เป็น"สายใจ"พี่

สาวแสนสวยที่เข้มงวดและเจ้าระเบียบ ผู้คอยดูแลน้องสาวแสนซนของตนอยู่..

....................สายใจได้ยินเสียงลูกธนูที่พุ่งเข้ามาเสียบที่ชั้นหนังสือ จึงได้ถือ

ตะเกียงเข้ามาดูใกล้ ๆ ก็พบ"ลูกธนูดอกนั้นมีกระดาษถูกพันด้วยเชือกมัดอยู่กับลูก

ธนู"....นางหยิบลูกธนูขึ้นมาดูก็เดาได้ว่า "เจ้าของลูกธนูดอกนี้จะต้องเป็นเจ้าของ

คนเดียวกับเจ้าของลูกธนูดอกกุหลาบ".......เมื่อเทียบพิจารณากับ "ลูกธนูดอก

กุหลาบ"แล้ว....

...................."บุรุษผู้สู้กับดวงอาทิตย์" หรือ "ปลัดเมือง มีสุข" สายใจอุทานอยู่

ในใจ..แล้วจึงรีบแกะกระดาษที่อยู่กระดาษที่อยู่กับลูกธนูออก..พร้อมกับเร่งคลี่อ่าน

ข้อความในกระดาษโดยเร็ว..ความว่า

............................"ข้ารอเจ้าอยู่ที่วัดร้างท้ายเมือง พรุ่งนี้เจ้าโปรดไปหาข้า"

.....................อ่านจบสายใจรีบพับกระดาษ..แล้วนำกระดาษและลูกธนูดอกนั้น

ซ่อนไว้ที่ใต้ที่นอนด้านของตนก่อนที่สายพิณจะมาพบเห็น...

.....................ในขณะนั้นเอง ..สายพิณก็ได้เดินเข้ามาในห้อง และเอ่ยขึ้นอย่างเบื่อ

หน่ายให้แก่พี่สาวตนฟัง

............................."ข้าไม่ทราบข่าวคราวของปลัดเมืองเลย.พี่สายใจคิดว่าปลัด

ปักษ์จะตามหาเขาพบไหม"

............................."พี่ไม่รู้..แต่อีกไม่นานคงมีคนมาส่งข่าวกับท่านพ่อ"

............................."ฆ่าไม่เชื่อหรอกว่า..ปลัดเมืองจะฆ่าบุญมี"

............................."ท่านพ่อและปลัดปักษ์เขาก็พอรู้แล้วว่า ปลัดเมืองไม่ได้ฆ่า"

............................."แล้วทำไมท่านพ่อจึงให้ปลัดปักษ์ไปตามจับปลัดเมือง"

............................."พี่คิดว่า..ท่านพ่อต้องการให้ปลัดปักษ์ไปสืบเรื่องราว

มากกว่า..ว่ามีเหตุการณ์ใดเกิดขึ้นที่ฝั่งตะวันออก"

............................."ข้าอยากพบกับปลัดเมืองจังเลย" สายพิณครวญให้พี่

สาวฟัง.....จนสายใจรู้สึกว้าวุ่นใจ จึงรีบเอ่ยตัดบท

............................."นี่ดึกมากแล้ว..นอนกันเถอะ"..

 

....................รุ่งขึ้นเช้าท้องฟ้าเมืองน่านมืดครึ้มส่อเค้าว่าฝนจะตก เนื่องจาก

เข้าฤดูฝนมาหลายวัน....สายใจเริ่มกังวล.........นางลุกขึ้นแต่งตัวแต่เช้าและบอกกับ

สายพิณว่า

............................"พี่จะไปธุระข้างนอก...และจะแวะถามข่าวคราวปลัดปักษ์จาก

ขุนแสง...เจ้าต้องอยู่กับพี่สำเนียง..ดูแลท่านพ่อ และคอยรับใช้ท่านแม่เข้าใจไหม"

............................"ก็ได้..แต่พี่สายใจอย่าลืมถามข่าวคราวปลัดเมืองมาบอกข้า

ด้วยนะ...แล้วอย่าลืมแหงนดูบนฟ้าบ้าง..เดี๋ยวหน้าขาว ๆ สวย ๆ จะเละด้วยน้ำฝนจนปลัด

ปักษ์วิ่งหนี" สายพิณพูดยั่วพี่สาวอย่างอารมณ์ดี.......จนสายใจอดหัวเราะไม่ได้

พลางเอ่ยตอบ

............................"วิ่งหนีพี่ไม่กลัวดอก..กลัวแต่จะวิ่งตามนะสิ"

............................"จริงเหรอ...ข้าว่าปลัดปักษ์ป่านนี้..คงจะไม่ไปตามปลัด

เมืองอย่างเดียวหรอก..คงจะหาสาวฝั่งตะวันออกเดินทางเป็นเพื่อนแก้เหงาแล้วล่ะ" สาย

พิณยังยั่วต่อจนสายใจต้องตัดบท..

............................."หยุดพูดได้ พี่จะไปแล้ว"

.....................สายใจโพกผ้าคลุมผมกันฝุ่นละอองแล้วขึ้นขี่บนหลังม้า โดย

ซ่อนลูกธนูและจดหมายของเมืองไว้ไม่ให้สายพิณเห็น..แล้วนางก็ควบม้าอย่างเร็วมา

ที่วัดร้างท้ายเมืองทันที

.....................เมืองยืนรอสายพิณอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่ ....โดยผูกม้าสีนิลไว้ใกล้ ๆ...

สายลมแรงกรรโชกพัดเอาฝุ่นคลุ้งกระจายเข้าหาตัว.........จนต้องเอามือป้องหน้ากันฝุ่น

เข้าตา..บ่งบอกว่าอีกไม่นานฝนคงจะเทลงมา...และเมื่อฝุ่นจางลง เมืองก็ได้เห็นผู้มา

เยือนโพกผ้าคลุมผมและหน้า..ควบม้าตรงเข้ามาหาตน...สังเกตดูแล้วผู้มาเยือน

ไม่ใช่สายพิณ....เขาจึงเพ่งสังเกตอย่างระวังตัวก็เข้าใจว่า.."ผู้อยู่บนหลังม้าเป็น

หญิง" ด้วยหญิงกับชายควบม้ามีลักษณะแตกต่างกัน...

.....................จนม้ามาอยู่ต่อหน้า.."ผู้มาเยือนโดยไม่ได้เชิญ" ก็ลงจากหลังม้า..

เมืองจ้องมองว่า"นางคือใคร"..เป็นขณะเดียวกับที่ผู้มาเยือนก็ได้เพ่งมองพินิจ

พิจารณาเมืองด้วยเช่นกัน....

.....................สักครู่หนึ่ง หน้าตาของผู้มาเยือนก็ถูกเปิดเผยออกมา...เมื่อนางเปิด

ผ้าคลุมหน้าและผมออกต่อหน้าเมือง.."นางเป็นผู้หญิงสาวสวยคนหนึ่งที่มีดวง

ตากลมดำขนตางอน รูปร่างบอบบางอ้อนแอ้นอย่างสตรีทั่วไป"

.....................สายใจเองเมื่อเห็นเมืองก็ถึงกับนิ่งอึ้ง..พลางถามตัวเองในใจว่า "บุรุษ

ผู้นี้หรือ คือ เมือง มีสุข ที่น้องสาวของนางเฝ้าหลงใหล..เพียงแค่ได้ยินชื่อและเรื่อง

ราวของเขาที่เกิดขึ้นจนได้นามว่า"บุรุษผู้สู้กับดวงอาทิตย์"..และเมื่อน้องของนาง

ได้พบเขา..และเขาได้มอบ"ลูกธนูดอกกุหลาบ"อันเป็นสัญญาว่า "หากสะพานข้าม

แม่น้ำน่านสร้างเสร็จเมื่อไร..เขาจะพาสายพิณน้องสาวของนาง..ไปสู้กับดวง

อาทิตย์บนยอดเขาสูง"...น้องสาวของนางก็ถึงกับคลั่งไคลหลงใหลในตัวเขา"..

....................."สมควรแล้วที่สายพิณจะหลงใหลในตัวเขา ก็เพราะ ด้วยหน้าตา

ท่าทางของเขาดูหล่อเหลามีเสน่ห์สมชายชนตรี..ดวงตาของเขาดูสวยงามมีอำนาจ

และมีความเมตตาฉายแววอยู่"....

......................คิดพลางแล้ว สายใจจึงหยิบลูกธนูและจดหมายของเมืองออกจากที่

ซ่อนใต้อานม้าแล้ว"ส่งให้แก่เมือง"พลางเอ่ยขึ้น

............................"ข้าเพิ่งเห็นท่าน ..สมแล้วกับที่สายพิณน้องสาวข้าจะหลงใหล

ในตัวท่าน..แต่ท่านไม่ควรนัดน้องข้ามาเพื่อเกี้ยวพาราสี ณ ที่นี้"

.......................คำพูดของสายใจ..ทำให้เมืองรู้ได้ว่า..ผู้ที่อยู่เบื้องหน้าเขาคือ

"สายใจ" บุตรสาวคนโตของเจ้าเมืองน่าน..ด้วยเคยรู้มาจาก"สาย"..ซึ่งมาส่งภาษีให้

ฝั่งตะวันออกเล่าให้ฟัง...เขาจึงเอ่ยขึ้นด้วยความนอบน้อม..

............................."ข้าเคยรู้มาว่า..คุณหนูสายใจบุตรสาวคนโตของเจ้าเมือง

น่าน..เป็นผู้ที่มีอัธยาศัยอันดีและมีความเมตตาโอบอ้อมอารีย์ต่อคนทั่วไป..และน่าจะรู้

เรื่องราวของข้าดี...ว่าข้ากำลังถูกตามล่าอยู่.........แล้วจะมีแก่ใจมาเกี้ยวพาราสีสายพิณ

ได้เช่นไร"

....................สายใจจ้องมองตาของเมือง..ด้วยคำพูดของเขาช่างอ่อนน้อมและมี

เหตุผล..พลางเอ่ยถามต่อ..

............................"ถ้าเช่นนั้น..ท่านนัดสายพิณมาพบทำไม..ข้ายังไม่บอกน้องข้า

เรื่องท่าน..ด้วยกลัวว่าน้องข้าจะมาพบท่านโดยทันที..และผู้ใดรู้เข้าจะครหาน้องข้า..

และยังลามมาถึงข้าว่าไม่อบรมดูแลน้องให้ดี"

............................"ข้ามีเรื่องต้องให้สายพิณช่วยเหลือข้าบางสิ่งบางอย่าง..

จึงนัดนางมาเพื่อบอกกล่าว..หาได้มีใจคิดอกุศลต่อสายพิณไม่"

............................"เรื่องท่านหลบหนีคดีฆ่าบุญมี..ข้ารู้อยู่ แต่มีบางสิ่งบางอย่างที่

ท่านต้องแจงให้ท่านพ่อข้ารู้...แต่ท่านมิได้มาแจงตามกำหนด..ท่านพ่อจึงให้ปลัดปักษ์ไป

ตามหาตัวท่าน..และไปสืบว่ามีเรื่องอันใดเกิดขึ้นที่ฝั่งตะวันออก...ท่านควรไปพบท่านพ่อ

ของข้ามากกว่าจะมาหาสายพิณ....ท่านพ่อของข้าเป็นคนฉลาดมีเหตุผลและเมตตาธรรม

อันควรแก่ท่าน..ที่จะเข้าไปหาท่านพ่อ..มิใช่มาหลบซ่อนตัวอยู่เช่นนี้ หากท่านแจงความ

จริงออกมา...ปลัดปักษ์ก็ควรกลับโดยไม่ต้องไปตามท่านหรือสืบเรื่องราวอันใดอีก"

............................"ข้ามีความจำเป็นอย่างยิ่งที่ไม่อาจแจงสิ่งใดต่อท่านเจ้าเมือง

ได้ ขอแม่นางได้โปรดเห็นใจข้าและเชื่อข้าสักครั้งหนึ่งเถิด..ได้โปรดเก็บเรื่องราวที่พบข้า

ไว้เป็นความลับ..และบอกแก่สายพิณให้มาพบข้า...ข้าจะถนอมน้องของแม่นางและ

ปกป้องดูแลเช่นเดียวกับที่แม่นางรักและดูแล"

............................"และหากท่านจับน้องข้าไว้..เพื่อเป็นประกันเอาไว้หลบหนี ข้า

ควรทำเช่นไร"

............................"วิสัยของข้าไม่ใช่คนเยี่ยงนั้น ขอแม่นางวางใจเถิด"

....................สายใจยืนสงบนิ่งมองดูกริยาท่าทางของเมือง..ประกอบกับคำ

พูดของเขา.."ก็เห็นแววตาแห่งความจริงใจและจริงจัง" แต่ด้วยวิสัยของหญิงที่ถือ

ตัวอยู่พอประมาณ จึงเอ่ยขึ้น

............................."เรื่องข้าจะให้น้องข้ามาพบท่านหรือไม่ ขอข้าคิดดูอีกที"

.....................เมืองได้ยินดังนั้นจึงเอ่ยอ้อนวอนต่อสายใจ ในขณะที่ฝนเริ่ม

โปรยปรายจากฟ้า

............................."ได้โปรดเถิดแม่นางสายใจ..ข้าจะรอสายพิณอยู่ที่นี่จน

ถึงวันพรุ่ง..หากแม่นางมีแก่ใจเมตตาต่อข้าที่มาด้วยความตั้งใจ..และมิได้รู้จักผู้ใด

ในฝั่งตะวันตก..นอกจากสายพิณและตัวแม่นางที่พอจะช่วยเหลือข้าได้"

.....................สายใจจ้องมองดวงตาของเมืองก็ให้รู้สึก "สงสารอย่างจับใจ"

จนตัวเองเริ่มสับสนว่า"ควรให้สายพิณน้องสาวออกมาพบกับเมืองหรือไม่"

.....................สายใจเดินจากเมืองมาขึ้นม้าและคลุมผ้าเหมือนตอนมา..และชักม้า

เดินห่างเมืองไปอย่างช้า ๆ..โดยมิได้กระตุกม้าให้วิ่งโดยเร็ว "ด้วยกำลังสับสนในความ

คิด"...จนฝนได้โปรายปรายมาถูกร่างกายและตัวเองเริ่มเปียก..ก็ให้รู้สึกตัวจึงกระตุกม้า

ควบไปจากที่นั่นโดยเร็ว..ทิ้งให้เมืองยืนมองดูทั้งคนและม้าจนลับตาไป..พลางภาวนาขอ

ให้"สายใจบอกแก่สายพิณให้มาพบเขา"

....................สายใจกลับถึงบ้านด้วยตัวเปียกปอน..สายพิณจึงรีบเข้ามาถามไถ่

พร้อมกับเอาผ้าเช็ดตัวมาเช็ดที่ผมและตามเนื้อตามตัวของสายใจอย่างประจบและห่วงใย

พลางพูดขึ้น

............................"ข้าบอกพี่แล้วให้แหงนดูท้องฟ้า..มันมืดครึ้มส่อเค้าว่าฝนจะตก

อย่างนี้ยังจะออกไปอีก..ปลัดปักษ์เขาไม่สนใจหญิงใดที่ฝั่งตะวันออกหรอก..เพราะพี่สาว

ของข้าสวยเอาการเช่นนี้ มีหรือปลัดปักษ์จะเปลี่ยนใจ"

.....................สายใจได้ฟังพลางหัวเราะอย่างชอบใจแล้วจึงเอ่ยโต้กลับ

............................"เจ้าพูดจาประจบพี่เช่นนี้..พี่รู้ดีหรอกนะว่าเจ้ากำลังจะถามพี่

เรื่องใด"

.....................สายพิณหัวเราะบ้างด้วยพี่สาวรู้ทัน จึงเร่งถามคำถามที่ตั้งใจไว้ทันที

............................"พี่ได้ข่าวปลัดเมืองไหม แล้วขุนแสงแจ้งข่าวอย่างไรเกี่ยวกับ

ตัวปลัดปักษ์"

.....................สายใจจ้องมองดูน้องสาวที่เอ่ยถามอย่างร้อนลน และเอ่ยตอบอย่าง

เสียงดังปนหยอกล้อ

............................"เจ้าเห็นพี่เปียกปอนอย่างนี้ เจ้าคิดว่าพี่จะไปได้ไกลถึง

บ้านขุนแสงหรือ.....พี่ไปธุระไม่เท่าไร ฝนมันก็เทลงมาอย่างหนัก จนเละอย่าง

ที่เห็นนี่ไง"

............................"เป็นอันว่า..ออกนอกบ้านคราวนี้ล้มเหลว"

............................"ใช่"

 

....................สายใจขึ้นมาบนห้องคนเดียว..และเดินไปที่กองหนังสือที่ "สาย

พิณขนมันมาทับดอกกุหลาบที่ผูกติดไว้กับปลายลูกธนู..ของลูกธนูดอกกุหลาบ"ที่

สายใจเป็นคนแนะนำให้สายพิณ"ทับมันไว้"..เพื่อไม่ให้ดอกกุหลาบมันเหี่ยวแห้งจน

กลีบใบหลุดไปตามกาลเวลา....และสายใจได้ยกหนังสือขึ้นพร้อมกับ หยิบลูกธนูดอก

กุหลาบขึ้นมาพิจารณา..ประกอบกับนึกถึงใบหน้าของเจ้าของลูกธนูดอกนี้ เพื่อ

พิจารณาว่า"เขาเป็นคนเช่นไร"

....................โดยสายใจทราบจากสายพิณและบุคคลต่าง ๆที่เคยรู้จักเมือง...ที่มีข่าว

แว่วมาถึงฝั่งตะวันตกว่า "เมืองเป็นคนมีคุณธรรม รักสนุก โลดโผน กล้าหาญบ้าบิ่น

และเป็นผู้ที่ควบม้าขึ้นไปบนยอดภูเขาสูง..เพื่อจ้องมองดูดวงอาทิตย์ยามเที่ยงวัน

จนพบปรัชญาบางอย่าง"

....................คำบอกเล่ากับการได้พบตัวจริงของเมือง...ที่นางรู้สึกได้ "การ

พูดคุยด้วยความสนุกสนานหรือกิริยาโลดโผนนางไม่พบเห็น" แต่ความ "กล้า

หาญบ้าบิ่นดูได้จากการกระทำที่เมืองกล้าบุกมายังฝั่งตะวันตก โดยที่รู้ว่าเจ้า

หน้าที่ฝั่งตะวันตกกำลังตามจับเขาอยู่..พออนุโลมได้ว่า นี่คือ "ความกล้าหาญ

บ้าบิ่นอย่างที่คนเล่าลือกัน"....."และคนกล้าหาญบ้าบิ่นเยี่ยงนี้ นางควรให้น้องสาว

ของนางออกไปพบเขาหรือ"

....................แต่เมื่อพิจารณายามเมืองมาปรากฎอยู่ต่อหน้านาง....."เขาดู

นอบน้อมต่อนางทั้งกริยาและคำพูดคำจา .........ประกอบด้วยแววตาหาได้คิดร้าย

ต่อผู้ใดไม่ สิ่งที่เขาทำให้สายพิณ คือ ลูกธนูดอกกุหลาบที่อยู่ในมือของ

นางดอกนี้ ซึ่งเป็น "เสมือนคำมั่นสัญญาของเขาที่ให้ไว้แก่สายพิณ" ว่า ..หาก

สะพานข้ามแม่น้ำน่านสร้างเสร็จ เขาจะพาสายพิณควบม้าไปขึ้นภูเขาสูงเพื่อสู้กับ

ดวงอาทิตย์กับเขา....

...................."ลูกธนูเปรียบเหมือนใจและตัวเขา" "ดอกกุหลาบเทียบได้กับ

สายพิณ"....การที่เขาเอาเชือกมาผูกดอกกุหลาบไว้กับปลายธนู.."เหมือนเขาผูก

สายพิณไว้กับใจและตัวเขา"....การเปลี่ยนปลายแหลมของลูกธนูเป็นดอกไม้ สื่อ

ความหมายว่า "เขาไม่คิดร้ายต่อสายพิณ"

.....................สายฝนเริ่มตกแรงขึ้นพร้อมกับเสียงฟ้าคำราม...สายใจพยายามคิดต่อ

ไปว่า "เมือง มีสุข กำลังอยู่เช่นไร ยืนอยู่ใต้ต้นไม้นั้นหรือ...แล้วเขาจะเอาอาหาร

และน้ำจากที่ใดมากินประทังความหิว..คนยามมีภัยและต้องระเหเร่ร่อนหลบหนีจะ

หาสิ่งเหล่านี้ได้จากที่ใด....สายใจสับสนในความคิดมากขึ้นว่า.."นางควรติดสินใจ

บอกให้สายพิณไปพบกับเมืองตามคำอ้อนวอนขอของเขาหรือไม่"

 

....................ยามดึกภายในห้องนอนของสองพี่น้องบุตรสาวเจ้าเมืองน่าน..

สายใจนอนฟังเสียงสายฝนที่ตกกระทบหลังคา.......พร้อมกับมองออกไปนอก

หน้าต่าง....เห็นฟ้าแลบ ประกายฟ้าแลบทำให้แสงสว่างไปทั่วบริเวณนอกบ้าน..

พร้อมกันนั้น...แสงยังสาดส่องเข้ามาภายในห้องนอนจนเห็นบางส่วนของ"ลูกธนู

ดอกกุหลาบ"......

.....................สายใจครุ่นคิดถึง "เจ้าของลูกธนูอีกครั้ง" และพลิกตัวกลับมาเพ่งมอง

หน้า "น้องสาวของตนที่นอนอยู่เคียงข้างในขณะที่กำลังหลับอย่างมีความสุข" ด้วยสาย

ฝนนั้นตกที่ใด "ย่อมเหมือนเสียงดนตรีธรรมชาติ" ที่ขับกล่อมคนให้นอนหลับอย่างลืมสิ้น

เสียทุกสิ่ง...นางคิดว่า "สายพิณกำลังอยากพบปลัดเมืองเป็นที่สุด...ในขณะที่ปลัด

เมืองก็กำลังรอคอยสายพิณอยู่......ควรแล้วหรือที่นาง...."จะห้ามไม่ให้ปลัดเมือง

และสายพิณพบกัน".....

....................เสียงสายฟ้าร้องคำรามดึงกึกก้อง...คำพูดของ เมือง มีสุข แว่ว

เข้ามาในจิตใจ...."ได้โปรดเถิดแม่นางสายใจ ข้าจะรอสายพิณอยู่ที่นี่ถึงวันพรุ่ง

หากท่านมีแก่ใจเมตตาต่อข้าที่มาด้วยความตั้งใจจริง..และไม่ได้รู้จักผู้ใดในฝั่ง

ตะวันตก..นอกจากสายพิณและตัวแม่นางที่พอจะช่วยเหลือข้าได้"...

.....................สายใจครุ่นคิดถึงเมือง..จนหลับไป......

 

....................รุ่งเช้าสายใจรีบปลุกสายพิณที่กำลังงัวเงียไม่อยากตื่นอยู่.....

ด้วยเกรงว่าปลัดเมืองจะไปเสียก่อน พลางเอ่ยขึ้น

............................"สายพิณ..เจ้าจงรีบตื่นโดยเร็ว"

............................"ขอข้าหลับต่ออีกหน่อยหนึ่งเถิด" ผู้หลับเอ่ยครวญต่อรอง

............................"ไม่ได้ถ้าเจ้าไม่รีบตื่นจะไม่ทันการณ์" สายใจว่าพลางก็เขย่าตัว

น้องสาวที่กำลังสลึมสลืออยู่

............................"ทันการณ์อะไร...ฝนเพิ่งหยุดตก..ข้าไม่อยากออกไปไหนทั้ง

นั้น"

............................."เจ้าแน่ใจหรือว่าจะไม่ออกไปไหน" สายใจเสียงเข้ม

............................."แน่ใจ"

............................."ได้..แล้วเจ้าจะไม่ได้พบเจ้าของลูกธนูดอกนั้นอีก"

............................."หา..พี่ว่าอะไรนะ" สายพิณเบิกตาโพลงเมื่อได้ยินคำว่า

ลูกธนูดอกนั้น..ซึ่งมันหมายถึง "ลูกธนูดอกกุหลาบ..เจ้าของมัน ก็คือ เมือง มีสุข

นั่นเอง"

.....................สายพิณหันมามองหน้าสายใจ เพื่อฟังสายใจพูดต่อ...

............................."เจ้าจงรีบลุกเสียโดยเร็ว แล้วรีบไปที่วัดร้างท้ายเมือง

แล้วเจ้าจะพบคนที่รอคอยเจ้าอยู่"

............................."ปลัดเมือง" สายพิณอุทานได้แค่นี้ก็รีบลุกขึ้นทันที

 

....................สายพิณจัดการกับตัวเองและแต่งตัวจนดูงาม พลางขึ้นม้าควบ

ออกจากจวนโดยเร็ว..โดยมีสายตาของสายใจมองตามอย่างห่วงใย

....................เมือง มีสุข ยังคงรอคอยสายพิณอยู่ที่วัดร้าง..พลางคิดว่า"หากเขา

รู้อะไรบางอย่าง..เขาจะกำหนดเป้าหมายของเขา..ที่จะกระทำทันที"

....................เสียงฝีเท้าม้าใกล้เข้ามาที่วัดร้าง ...เมืองหันมองไปตามเสียง...ร่าง

ของสาวน้อยที่ตนเองรอคอยนั่งอยู่บนหลังม้า.....ผมยาวสลวยพลิ้วไปตามสายลม..และ

ควบม้าเข้ามาใกล้....เขารู้สึกดีใจเพราะแน่ใจมาตลอดว่าผู้หญิงคนนี้ คือ มิตรที่ไม่

ทำร้ายเขาอย่างแน่นอน..ด้วยใจที่รักและเอ็นดูหญิงผู้นี้มาแต่แรกที่พบเห็น....

....................ทันที่ที่ลงจากหลังม้า..สายพิณก็ได้วิ่งเข้าไปสวมกอดเมืองด้วยความ

ดีใจ...และเอ่ยถาม

............................"ปลัดเมือง เจ้าหนีไปอยู่ที่ไหน ข้าเป็นห่วงเจ้า"

.....................เมืองโอบกอดสายพิณอย่างทะนุถนอมแล้วจึงเอ่ยตอบ

............................"ข้าหลบไปทั่วพื้นที่ฝั่งตะวันออก ปลัดปักษ์ไม่ชำนาญพื้นที่..

เขาไม่มีทางรู้ว่าข้าอยู่ที่ใด"

............................"แล้วมีเหตุการณ์ใดเกิดที่ฝั่งตะวันออก ท่านพ่อข้าต้องการรู้

มากกว่าเรื่องผู้ใดฆ่าบุญมีเสียอีก..เขาจึงส่งปลัดปักษ์ไปสืบหา"

............................"มีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้นจริง ๆ ข้าจึงต้องมาพบเจ้าก่อนที่จะ

แจงสิ่งใดออกมา"

............................"เจ้ามาพบข้า ..ต้องการให้ข้าช่วยสิ่งใด"

....................เมืองค่อย ๆ ดันสายพิณออกจากตัวแล้วมองหน้าพลางเอ่ยขึ้น

............................"ที่ห้องหนังสือของท่านเจ้าเมืองจะมีหนังสืออยู่หลายเล่ม"

............................"ใช่"

............................"ข้าต้องการให้เจ้าค้นหาหนังสือเกี่ยวกับประวัติศาสตร์

ราชวงศ์พม่า...ความเกี่ยวพันสยามกับพม่า..และข้อตกลงระหว่างอังกฤษกับ

พม่า..เรื่องพม่าต้องไม่รุกรานแดนสยาม"

............................"เจ้าจะเอาหนังสือเล่านั้นไปทำไม"

............................"ข้าต้องการอ่านเพื่อทราบเรื่องบางเรื่อง...โดยข้าจะอยู่

อ่านหนังสืออยู่ที่นี่จนกว่าจะพบ..แล้วถ้าเจ้าไม่ได้ไปที่ใดก็จงมาอยู่เป็นเพื่อนข้า"

............................"ได้..ถ้าเช่นนั้นข้าจะรีบกลับไปค้นหาหนังสือที่เจ้าต้อง

การ"

....................สายพิณละจากเมือง แล้วกลับไปค้นหาหนังสือทันที..จนพบหนังสือดัง

กล่าว..พลางบอกกับสายใจให้ช่วยจัดอาหารให้นางนำไปให้ปลัดเมือง..ซึ่งสายใจก็จัดทำ

ให้อย่างง่ายดาย..ด้วยดีใจเช่นกันที่ทั้งคู่ได้พบกัน..แต่อดสงสัยไม่ได้เกี่ยวกับ หนังสือ

เรื่องราวประวัติศาสตร์ของราชวงศ์พม่า..ว่า เมือง มีสุข..ต้องการอ่านมันไปทำไม

หรือมีเหตุการณ์ใดที่เกิดขึ้นที่ฝั่งตะวันออกที่เกี่ยวกับคนพม่า...

 

....................สายพิณย้อนกลับมาหาปลัดเมืองพร้อมนำหนังสือและอาหารมา

ให้...เมืองรับเปิดอ่านหนังสือดังกล่าวทันที..ได้ความว่า..

....................อังกฤษกับพม่าเริ่มมีปัญหากันมาตั้งแต่รัชสมัย"พระเจ้าปดุง"..ผู้ที่เคย

ทำสงครามเก้าทัพกับสยามในสมัยรัชกาลที่ 1..โดยพระเจ้าปดุงส่งทหารปราบปรามเมือง

ยะไข่ซึ่งเป็นกบฎ...พวกกบฎสามคนได้หนีเข้าไปในเมืองจิตตะกองอันเป็นเมืองขึ้นของ

อังกฤษ...กองทัพพม่าตามประชิดเมืองและยื่นคำขาดให้อังกฤษส่งตัวสามกบฎออกมา

....................อังกฤษมีทหารรักษาเมืองอยู่เพียงหมวดเดียว......เลยต้องยอมส่ง 3

กบฎยะไข่ให้..ทำให้พม่าได้ใจ..แต่ตอนนั้นอังกฤษยังมีศึกด้านอื่นอีก..เลยทำเฉยปล่อยให้

พม่าระรานไปก่อน

....................ต่อมาในรัชสมัย"พระเจ้าจักกายแมง"..พม่ารุกเข้าไปยึดเมืองจิตตะกอง

และเมืองกะชา..."เจ้าเมืองกะชา"หนีไปสวามิภักดิ์ขอให้อังกฤษช่วย..อังกฤษกับพม่า

เลยเปิดศึกกันในปี พ.ศ.2366 ..แม้อังกฤษจะเกณฑ์ทหารอินเดียมาช่วยก็ยังสู้พม่าไม่

ได้..เพราะภูมิประเทศเป็นป่า....ทหารพม่ามีความชำนาญมากกว่า..อังกฤษเลยขนทหาร

อังกฤษและอินเดีย 11,000 คน ให้ "นายพล เซอร์อาชิบัลต์ แคมป์เบล" ยกทัพมาทาง

เรือ..พม่าไม่คาดคิดว่า"อังกฤษจะตลบหลังทางทะเล"..อังกฤษจึงเข้ายึดเมือง "ร่างกุ้ง"ได้

โดยง่ายในปี พ.ศ.2367 .....โดยขณะนั้นเมืองหลวงของพม่า คือ "อังวะ" ไม่ใช่

"ร่างกุ้ง"

....................การตีเมืองอังวะจะต้องขนทหารขึ้นไปตามลำน้ำ"อิระวดี" ซึ่งจะต้องใช้

เรือและกำลังทหารเป็นจำนวนมาก......อังกฤษขอให้"สยามช่วยส่งทหารร่วมรบ"กับ

กองทัพอังกฤษเพื่อตีเมืองพม่า...

.....................ในที่สุดกองทัพพม่าถูกอังกฤษถล่มด้วยปืนใหญ่จนถอยร่น.."กองทัพ

พม่าแตกยับเยิน"....พระเจ้าจักกายแมงยอมจำนนต่ออังกฤษ...และยอมทำสัญญา

ยกเมืองที่ถูกอังกฤษตีได้ทั้งหมดให้อังกฤษ..ทั้งยอมใช้ค่าเสียหายให้อังกฤษอีก

10 ล้านรูปี และทำสัญญาให้อังกฤษ 11 ข้อ โดยข้อหนึ่งกำหนดว่า "อังกฤษห้าม

พม่าทำร้ายสยามหรือรุกรานประเทศสยาม"...

....................เมืองอ่านหนังสือเล่มนี้จนจบก็ให้เห็นความ "ไม่มีสัจจะของ

พม่า"..เมื่อเขาเองเพิ่งถูกกองกำลังพม่า..ซึ่งบุกรุกเหยียบเข้ามาบนแดนสยามและ

ไล่ฆ่าเขาอยู่....