ประสบการณ์ทำสมาธิของผม และอยากปรึกษาผู้รู้ครับ

เพราะเคยเล่าให้แม่ฟัง แม่กลัวผมเป็นบ้าซะก่อน บอกว่าของพวกนี้ต้องมีครูอาจารย์กำกับ ผมเลยสวดมนต์อย่างเดียว แต่จิตก็นิ่งดีนะครับ ไม่ปรุงแต่งในหัวว่างเปล่ามากเวลาสวด สบายใจดี แต่ปิติเกิดแรงจนบางครั้งเสียวซ่านทั้งตัว บางทีผมก็รู้สึกว่าตนติดปิติเกินไป เมื่อเกิดปิติก็ชอบไปยินดีในปิติคิดว่าจิตนิ่งดีแล้ว มีวิธีแก้หรืออุบายแก้ไขไหมครับ ผมอยากก้าวต่อ ขอบคุณครับ

ครั้งอดีตคงมีการเล่าต่อๆกันมา ว่ามีคนทำกัมมัฏฐานแล้วบ้า มจด.ก็เคยถูกแม่เตือนว่าระวังเป็นบ้านะ ตอนนั้นรู้สึกเฉยๆ (ขออนุญาตเล่าให้จขกท.ฟังพอเข้าใจ ซึ่งไม่เคยเล่าให้ใครฟังมาก่อน) ช่วงที่ปฏิบัติจะเรียกชื่ออะไรแล้วแต่ (มจด.ใช้อาการพอง-ยุบ พองว่า พองหนอ ยุบว่ายุบหนอ เป็นต้น) ช่วงที่อยู่สำนักปฏิบัติ มีคืนหนึ่งตอนที่ต้องเผชิญกับกับสภาวะทุกขเวทนาแสนสาหัส จะเลิกก็เลิกไม่ได้ คือ ร่างกายขยับไม่ได้ ไม่รู้จะหนียังไง ต้องกำหนดทุกขเวทนาไป ทุกข์หนอๆๆๆ (มันเป็นยังไง กำหนดอย่างนั้น รู้สึกยังไง กำหนดอย่างนั้น) ช่วงนั้นหน้าหนาวเหงือออกท่วมตัว กำหนดจิต (ว่าในใจ) ไปตามเป็นจริง คือ ตามที่มันเป็น (กะเวลาน่าจะ 1 ชม. มันก็คลาย) ขยับร่างกายได้ นึกถึงคำเตือนของแม่ แต่ มจด.โชคดี ที่ได้อาจารย์ผู้รู้เข้าใจการปฏิบัติจึงรอดมาได้ ถ้าตอนนั้นเตลิดโวยวาย เพราะมันทุกข์เหลือเกิน จะเลิกก็เลิกไม่ได้สติแตกไปแล้ว (คร่าวๆ)

ดังนั้น (ก่อนหน้าโน้น เวลา มจด.อ่านข้อความที่ผู้ปฏิบัติจริงเขียนเล่า จะเกิดปีติเย็นวาบขนลุกเต็มตัว) ทุกวันนี้ ผ่านไปได้เกือบพ้นเกือบปกติแล้ว ไม่มีวิธีอื่นครับ นอกจากกำหนดตามอาการ เช่น ขนลุกเย็นวาบ ว่าในใจเลย (กำหนดจิต) ขนลุกหนอๆๆๆ ทุกครั้งทุกขณะที่เกิดสภาวะนี้ขึ้น

เล่าการปฏิบัติของตนเอง และวิธีผ่านปีติ ซึ่งก็เป็นธัมมุทธัจจ์หรือวิปัสสนูปกิเลส และน่าจะหมดประเด็นปัญหาแล้ว แต่ จขกท.สงสัยประเด็นอื่นอีก ถามได้อีกครับ

 

ถ้า ตอบนุ่มนวลกลับได้แบบนี้

อินทรีย์ภาวนาดี คือ. มีอาการโน้มไปทาง. รสสันติ สงบ สงัด

ถ้า. คุณเหนกริยาจิตที่ โน้มไปข้าง รสของธรรม คามสงบ

อันนี้ ถ้าไม่มีหน้าที่ทางโลกค้างคามากนัก. จะให้ลุย
ไปอย่างที่ทำมาไปเลย. เพราะจิตที่โน้มไปทาง
สงบชนะรสทั้งปวงได้ ไม่ควรมีอะไรห้าม. ไม่ต้องใช้สีล
และ ไม่ต้องใข้การถือพรต

แต่ถ้า ภาระทางโลก. มีค้างคา. หน้าที่การงาน มีค้างคา

กามสัญญาจะสบช่อง. ให้ไปฉวยอาการ. "ขอ งง ว่าเกิด
อะไรขึ้น. เราเปนอะไรไหม. โลกต้องมีเรามากู้ "

กู้ผิด. ดอกเบี้ยบาน


ยกตัวอย่าง

มหาสมณโคดม. มีพระชนมเพียง 80. เพราะไปกู้โลก.
กระทืบรากส์(ยักษประเภทหนึ่ง)ตาย. เพื่อช่วยชาวบ้าน

...........ทรงต้องยาพอษจากสุกรมัททวะ. เพราะลอบวางยา
ราชสีห์โดยวางอุบายเอา. ยาพิษทาบนเนื้อทรายแฟนสาว
ของราชสีห์ เพื่อช่วยชาวช่อง

...........ทรงต้อง ลำบากเวลากระหายน้ำ จะไม่มีทางได้น้ำมา
ฉันโดยง่าย. เพราะไปห้าม. โคแม่ท้องอ่อนๆไม่ให้กินน้ำเน่า

ฯลฯฯฯฯฯฯ

 

ดังนั้น

ถ้าตอบว่า " ต่อไปจะไม่พยายาม สนใจ "

ก้ต้องบอกว่า. กู้ ผิด

พระพุทธองค์ตรัสว่า


"เวทนา สัญญา. วิตก". เปนธรรมสามอย่าง
ที่เรากำหนดรู้ พ้นด้วยดี

 

เบื้องต้น ผู้ปฏิบัติใช้คำภาวนาได้หลากหลาย เป็นต้นว่า พุทโธ ๆๆๆๆๆ ธัมโมๆๆๆๆ สังโฆ ๆๆๆ ได้หมด นี่ขั้นเริ่มต้น แต่จะไปติดตัน ก็ต่อเมื่อสมาธิเริ่มเกิดสภาวธรรมนั่นนี่ปรากฏแก่ผู้ปฏิบัติ ต่อนั้น ผู้ใช้คำภาวนา พุทโธ ธัมโม สังโฆ อยู่อย่างเดียว ไปไม่เป็น ไปต่อไม่ได้ คือไม่รู้เอาอิท่าไหนดี


มีหลายๆ ตย. แต่ให้ดูตย.หนึ่ง ดูครับ

ผมก็นั่งตามลมหายใจพุทโธไป

วันแรกๆก็ไม่เป็นอะไร พอวันที่สามนั่งไปซักพักประมาณสิบนาทีเริ่มมีอาการเหวี่ยงแบบเหวี่ยงหมุนจน เวียนหัวจึงนั่งต่อไม่ได้ลืมตาขึ้นมานั่งดูพระรูปอื่น

เป็นอย่างนี้อยู่เกือบตลอด กลับมาที่กุฏิก่อนจะจำวัดก็นั่งก็เป็นอีก

จนมาถามพระพี่เลี้ยงท่านบอกเหมือนจิตกำลังจะได้เข้าสู่ความสงบให้ผ่านจุดนี้ไปให้ได้ แต่มันก็ได้แบบแปปๆแล้วก็หมุนอีกหมุนอีก

จนลาสิกขามาก็เริ่มมาหาอ่านเองจนได้อ่านบันทึกกรรมฐานของเจ้าพระคุณสมเด็จพระสังฆราช ให้พิจารณา กาย เวทนา จิต ธรรม

คราวนี้ก็ทำตามหนังสือ หายใจตอนแรกก็ยาว ก็ตามไปซักพัก เริ่มพิจารณาตามสติปัฐฐาน คราวนี้หมุนเร็วเลยหมุนแรงมากจนรู้สึกจะอาเจียนเลย

ผมก็พิจารณาว่าเป็นทุกขเวทนา ก็ดีขึ้นแปปก็หมุนอีกเรื่อยๆ จนตอนนี้ยังแก้ไม่ได้เลยครับ ไม่รู้ว่าจะทำยังไง ล่าสุดเมื่อคืนหมุนจนจะอ้วกจนถอนสมาธิออกมา ยังมีอาการเวียนหัวจะอ้วกมาอีกซักสิบห้านาทีค่อยดีขึ้น
คำถามครับ
1. ผมควรแก้ปัญหานี้ยังไงดี ฝืนนั่งไปเรื่อยๆจนหายหรือต้องกำหนดอะไรยังไง
2. จุดมุ่งหมายจริงๆ คือวิปัสสนากรรมฐานคืออะไรครับ ไม่ได้โอ้อวดว่าตัวเองเก่งนะครับ พอดีผมเรียนแพทย์เลยเข้าใจพวกสรีระร่างกายมนุษย์อยู่แล้ว เมื่อมาเรียนรู้ทางธรรมพิจารณาตามขันธ์ 5 ก็เข้าใจว่ามันไม่ได้มีตัวตนจริงๆของเรา เหมือนเท่าที่อ่านการฝึกวิปัสสนาทำให้เราเข้าใจว่าทุกอย่างมีเกิดดับของมัน เป็นธรรมดา ไม่ให้เรายึดติด แต่ถ้าผมอ่านแล้วเข้าใจแล้วจะทำไปเพื่ออะไร


ถ้าจะไปต่อ ต้องพลิกแพลงวิธีปฏิบัติ คือ ให้กำหนดตัวสภาวะนั้นๆด้วย ตัวอย่างเช่นขณะนั้น เรารู้สึกว่ามันเหวี่ยงๆ หมุนๆ เวียนหัว จะอ้วก ฯลฯ ปั๊บให้ว่าในใจตามที่มันเป็นปุ๊บ เหวี่ยงพุท หมุนพุท เวียนหัวโธ จะอ้วกโธ (คำสร้อยที่เติมมาไม่สำคัญเท่าตัวสภาวะของรูปนาม) ถ้าผู้ใช้กัมมัฏฐานพอง-ยุบ ก็ เหวี่ยงหนอๆๆ หมุนหนอๆๆ เวียนหัวหนอๆๆ จะอ้วกหนอๆๆ ถ้ามันอ้วกจริงๆ ก็อ้วกหนอๆๆ ทุกๆขณะ ดังนี้เป็นตัวอย่าง ภาคปฏิบัติอย่าเลี่ยงหนีความจริง เพราะมันเป็นทุกขสัจจ์ ต้องกำหนดรู้ (ปริญญากิจ)

 

สภาพ, สภาวะ ความเป็นเอง, สิ่งที่เป็นเอง, ธรรมดา

ธรรมดา อาการหรือความเป็นไปแห่งธรรมชาติ

สภาวธรรม หลักแห่งความเป็นเอง, สิ่งที่เป็นเองตามธรรมดาของเหตุปัจจัย

ธรรมารมณ์ อารมณ์คือธรรม, สิ่งที่ถูกรับรู้ทางใจ, สิ่งที่รู้ทางใจ, สิ่งที่ใจรู้สึกนึกคิด