ประวัติชาติไทยตั้งแต่ต้นกัป พุทธสาสนสุวัณณภูมิปกรณ(พิมพ์เป็นตัวอักษร)

กระทั่งวันเพ็ญกลางเดือน ๕ มีพิธีประเพณีเสร้นสรวงที่วัดเรือนสาง สือไทย เริงสำราญด้วย ไทยงาม ในถิ่นหน้าเรือนสาง
ไทยงาม ฟ้อนรำท่าญิงชาย มีคู่-พี่ชาย คู่น้องญิง พี่ญิงคู่น้องชาย ฟ้อนมื้อแรงเย็นขึ้นเพ็ญเดือน ๕ พันห้าร้อยคู่ ให้สือไทย นั่งต้นดูว่ากล่าวคำเชิญฟ้อนรำบวงสรวง เมื่อมื้อฟ้อน ร้องว่า

เชิญเอย แม่เอ่ยเชิญขวัญ นั่งถนม บังคม ก้มไหว้ ไกวแขน แล่นเคล้า ก้าวเดิน เชิดชัด ผัดหน้า อ่าอาย กรายเดิน เชิญชม อาบน้ำ แต่งตัว ยั่วเย้า เข้ารบ นำเกี้ยว แนบนวล หวนนอน ฟ้อนรัก พักผ่อน

สือไทย นั่งดูญิงชายฟ้อนบวงสรวง เชิญชวดปู่นั้น
ปู่ชวดสรวง ย่าชวดสาง ออกมานั่งบ่าไทยงาม ปู่ขวา ย่าซ้าย
สางปู่สรวงให้ไทยงามเดินเข้า เอิ้นว่า ลูกหลานเหลนหลาย ชวดชายหญิงพู้นต้นมาเย้มหมู่เจ้า เสิงแซบสราญมา ปลาล้น ฝนพาว ข้าวเฟื้อ เนื้อชุม อันเอ่ยมาหมู่เจ้าเสิงสราญกัน(เถิด)

สือไทย มื้อค่ำคืนให้สุมไฟ ตั้งคบไฟโอยสรวง ให้หาของ ข้าว ปลา เป็ดไก่ หมู งัว ควาย บวงผีแล้วขอผีเลี้ยงกัน

ขุนสรวง ขึ้นหัว ไทยงาม ให้เห็นเงาขาวในแสงเดือน (สือไทยไม่ค่อยเชื่อถือนัก จับไทยงามปล้ำจะเอาขุนสรวงออกเสียงโดยปากไทยงามว่า) ว่า

"เจ้าขุนสือไทย กูชื่อ ขุนสรวง ผู้สางต้นผีไทยลว้า เมียชื่อนางสางแม่ผี เรือนสางของกู ลือขวัญไทยสร้างต้น ซ่อมกันมา เมื่อนี้ ผุพัง รอยขีดเว้าต้นลบลื้มหาย มึงสร้างขึ้นลายเล่ารู้ใหม่"

สือไทยใคร่ลอง ว่า "ให้พี่เอาสักเทื้อ"
สรวงว่า " กูยังอยู่ มึงไม่เชื่อเย้มไว้ "

ขุนสรวง ให้ไทยงามยืนนิ่งตรง เงาชายขาวมีให้ดู เห็นมีของชาย ไทยงามนุ่งห่มผ้า เงาขาวเห็นชายตัวเปล่า แล้วเป็นสองเงาขาว ญิงมาคู่ มีหัวยอดแหลม เสียงชายว่า กูขุนสรวง ญิงว่า ข้าแม่นางสาง เป็นผีคุ้ม

สือไทย ถาม ต้นอยู่ไหน
สรวงว่า กูอยู่ฟ้าพู้น ยังเป็นสางฟ้า ในเมื่อล้านล้นหลายพันปี ยังอยู่ที่นี้ เฝ้านานดูหมู่มึง ล่วงลุถึงผู้หลอนเมื่อนี้ ยังน้ำเลือดขาวของสองกูสรวงสางเข้าเสิงในอู่ญิงเลี้ยงเลิ้ง มึงชายมีส่วนสรวงชาย"ยี่สิบ"ส่วนสางหญิง"สิบสอง" ไทยงามญิงมีส่วนสางยี่สิบ ส่วนสรวงสิบสอง

สือไทย ฟัง ขุนสรวง แล้วถามว่า ให้ทำอันใด

ขุนสรวง เล่า ไม่ต้องทำหลายที่ดังก่อน ทำอันหนึ่งให้กูนั่งที่ต้น แล้วผู้อื่นให้ตั้งเรียงกันไป หมู่กูไม่มีผ้า มึงเอาตนมิมีผ้าตั้งต้น มึงเอาลายผ้าไทยงามทอตามแม่สางขึ้นสิงใจสอนให้ทอ ทำลาย เขียน อ่าน จำ ได้ มึงเอาเขียนแทนขีด(ซึ่ง) ไม่มีคนรู้ถึงมื้อนี้ แม้มึงให้ชื่อลายผ้าตามชื่อไทยงามว่าชื่อ ลายไทยงาม เอาลายดูรู้เรื่อง ชื่อลายผ้าตามชื่อเจ้าว่า "ลายสือไทย" สอนลูกหลานต่อไป ชื่อลายอันนี้จะยั่งยืนเท่ามีคนอยู่หล้าฟ้านี้

ลายผ้ายก ที่คูบัว ราชบุรี (นางแถบ แหวนเครือ ถวาย)

ลาย ขุ ที่ทำหันหลังหากัน เรียกว่า ลายยกคู่หาง ถ้่ไม่มี เรียก ลายนกคู่
ลาย ขุ นี้ถ้าอ่านเป็นตัวขอม จะเป็น อุ
ลายนี้ที่ไทยงามทำลายผ้า ซึ่งทำสืบๆมา พวกลาวเดิม หรือไทยเดิมทำเป็นมาแล้วแต่โบราณ




ผืนผ้านี้ที่แม่หญิงลว้านุ่งอยู่
ลายผ้ายกของพวกลวัะ เชียงใหม่ ถ่ายทอดจากหนังสือ THE HILL TRIBES OF SIAM ของบุญช่วย ศรีสวัสดิ์
ลายนี้ที่ไทยงามคิดลายไว้เมื่อ ๖๖๒๐ ปีนั้น ได้คงอยู่มาถึงบัดนี้
ลายทุกช่องนั้น อ่านได้ว่า "เมือง"
เห็น "เ" และ "ม"เขียนครึ่งตัว "อ"เห็นชัด และเส้นหลังคือ "ง"ลายขีดบนคือไม้เสียบหนู๒อันคือ สระอือ
นี่คือลายผ้ายก เมื่ออ่านว่า "เมือง"จึงเป็นลายสือไทย ที่ขุนสือไทยอ่านจากลายผ้า ได้เอาตั้งชื่อพยัญชนะว่า "ตัวเมือง" และสระ กับตัวสะกดว่า "ตัวบ้าน" คือตัวประกอบ


ลายไดยะ หรือ ไทย ที่ไดยัก Dayak ทำไว้

สาวไดยัก หรือ ไดยัคซาราวัค (A DAYAK BEAUTY SARAWAK)
แต่งตัวตามประเพณีนุ่งถุง ซึ่งเรียกว่า โสร่ง หรือ สะรอง(in Sarong)
ซึ่งเป็นชื่อเดียวกับโสร่ง สะรอง ฉลององค์ไทย
ลายผ้านั้นเป็นลายชื่อ “ลายสือไทย" เป็นชื่อลายผ้ายก ซึ่งช่างยกคูบัวบอกว่าเป็นชื่อ ลายยกชื่อหนึ่ง

ที่ลายผ้าจะเห็น “สือ” ชัดเจน เป็นเครื่องยืนยันว่า ไทยะ ลวะ ได้นำชื่อ โสร่ง ฉลอง และลายสือไทยลงไป
แต่ชาวทะเลใต้ ไม่ออกเสียง ท. จะออกเป็น ด. จึงชื่อ ไดยัก หรือ ไทยะ
หน้าตา รอยยิ้ม เครื่องประดับผม ช่วงตัวตลอดถึงส่วนสัด ที่ไทยถือเป็นตำราว่า ดอกบัวตูม หรือ ถุงทอง นั้น ตรงกันหมด คือ ไทยๆนี่เอง

ดีใจยิ่งที่เห็น ไดยัก หรือ ไทยะ กับ ไทยลวะ เป็นพวกเดียวกันและสูงเกียรติที่กินคนมาเหมือนกัน
เกินกว่าเกียรติที่ร่วมกับพวกไตที่วิ่งหนีเขามาตลอดนั้น
พวกนี้ยังฉลาดรู้ลายสือทำผ้าเป็น ดีกว่าพวกไตที่โง่เขลาทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง

 

ขุนสือไทย เมืองแมน ปีอิน ๑๒๓๐ ผัวนางไทยงามนางทอผ้า มะลากเส้นเป็น "ตัวเมือง" ไทย
อ่านได้ความ คิดความทาง ก. ข. เอาตัวบ้าน ป็นตัวตาม และ หน้า หลัง เหนือ ใต้ เข้ารวมอ่านออกชื่อ "ลายสือไทย"

ได้เชิญขอมฟ้าไทย มาช่วยกันคิดและสร้างลายอ่านเอาลายเส้นปรากฎ
ใช้เวลาทำอยู่ ๕ ปี ตั้งแต่ปีอิน ๑๒๓๐ ถึง ๑๒๓๕

เมื่อสร้างเรือนสางและปั้นทำรูปต้นต่างๆ เสร็จแล้วจึงคิดทำ กเบื้องจารึกเรื่อง
เมื่อจารึกเรื่อง เข้าอ่านลายขีดไม่รู้เรื่อง จึงเชิญ ขุนสรวง มาทรง ไทยงาม แล้วถาม

ขุนสรวง เกรงว่าจะเขียนจำนวนไม่ทัน จึงสอนลายเลขไทยย่อ บอกวิธีอ่าน เขียน ให้ งามตน เรียนจำไว้

ปีอิน ๑๒๔๕ ได้จารึกเรื่องลง กเบื้องจาร

เมื่อปีอิน ๑๒๕๐ ขอมฟ้าไทย ได้คิดและสร้าง ลายสือขอม อีกชุดหนึ่ง

ลายสือไทย คิดสร้างทางสาย กอ ขอ ฯ

ลายสือขอม คิดสร้างทางสาย กะ ขะ ฯลฯ

ทั้งได้ลง กเบื้องจาร ไว้ กเบื้องจารชุดนี้เหลือมาถึง ๑๖๐ กว่าแผ่น อาจเสียหายไปบ้าง จึงนำลงเพียงตัวอย่าง จากนั้นจะกล่าวเพียงสัญญลักษณ์ชื่อเท่านั้น

ถ้าต้องการดูละเอียด และไปปรากฎถึงต่างประเทศ ก็หาดูได้จากหนังสือ จารึกลายไทย ลายสือไทย ฯลฯ(ครั้งนี้-ได้ใส่มาทั้งหมด ได้ใช้หมึกลงทับเส้นให้เห็นได้ชัดด้วย)

รูปลายเสียงอ่าน ที่ขุนสือไทย และ ขอมฟ้าไทย ติดขึ้นได้ เขียนไว้เมื่อ ๖๘๓๕ ปีมาแล้ว หรือเมื่อ ปีอิน ๑๒๓๐-๑๒๓๕ ได้ที่คูบัว ที่พวกสับประทุนประกาศว่าของปลอมทำด้วยซีเมนต์ปอร์ตแลนด์ นำมาทำแบบเพียงที่เห็นชัดๆทั้งหมด ทั้งมีทุนทำได้-

 

ลายสือไทย หรือ หนังสือไทย และ ขอม เป็นตัวคิดที่ยังเป็นลายอยู่นั้น

ซึ่งมีชื่อว่า "ตัวเมือง" คือ พยัญชนะ เป็นอย่างหนึ่ง
"ตัวบ้าน" คือ สระ เป็นอย่างหนึ่ง

ซึ่งฝรั่งยังไม่ได้พบ จึงยังไม่ได้ยกเข้าสู่วิทยาการของเขา จึงไม่มีชื่อเป็นอย่างหนึ่ง

และมีชื่ออยู่ในคนไทยนี้ จึงใช้ชื่อเป็นลายสือไทย มีระยะกาลเกิดมา ๖๘๓๕ปีมาแล้ว(จากพ.ศ.๒๕๓๐) อาจเป็นแบบต้นสุดก็ได้
แต่เมื่อเป็นตัว" พยัญชนะ" มี "สระ" และ "ไม้" บังคับให้อ่านไปตามคำไทย จึงอยู่ในแบบลายสืออ่าน ตัวลายสือไทย กับมี เลขไทย อีกด้วย

ที่ยิ่งกว่านี้ก็คือ ตัวสือไทย และ เลขไทย คือ ด.อ. หรือ ๑.๖. หรือ ๑.๒. และมีตัวสือไทยว่า "ต้นคนอินฟ้า" กับ"แม่ญ่านางไทย"
ปรากฎที่ ปราสาทมายา หรือ มายัน ณ เมกซืโก กัวติมาลา และแหลมยูทาแคน
อีกทั้งตัวสือจารึกว่า "อินคา" กับแบบปฏิทินสุริยคติ(วันที่) และจันทรคติ(ขึ้นแรม) ณ ยูคาแทน เปรู อเมริกาใต้


ตึกปราสาทมายา ที่แหลมยูคาทาน คริสต์ศตวรรษที่๑๐-๑๑
ที่สว่างซ้าย จะเห็นลายเลข ๒.
ต่ำลงมา จะเห็นลายเลข อ. และเลข ๖.
ต่ำสุดจะเห็นลาย ด.


ลายสลัก ณ หน้าบันปราสาทมายัน เป็นตัวสือไทย(ตรงลูกศรชี้) อ่านได้ว่า "ต้นคนอินฟ้า"


แท่นแม่พิมพ์หนัก ได้พบเป็นจำนวนมาก ณ กองเศษปรักหักพังที่ มอตย่า
มีรอยตัวสือไทยว่า "มิ่งผู้ทำขาย พ่อลือสอน

ร่องรอยไทยทั้งตัวสือไทย
ได้มีปรากฏไปตลอดแถบเหนือโลกและแถบใต้

ที่ปรากฏในทางตะวันตก หรือ ยุโรป นั้น เท่าที่พบเห็นมีปรากฏทั้งสิ่งของเครื่องใช้และตัวสือโบราณ ได้ไปปรากฏถึง กรีก อียิปต์ มอตย่า ชิชิลี อันเป็นบริเวณโรมันเดิม
ณ ครั้งหลัง ซึ่งเป็นระยะกาลประวัติศาสตร์ก็มี ฮอลันดา เนเธอร์แลนด์ อังกฤษ
ที่เป็นร่องรอยไทย แต่ไม่มีตัวสือไทยนั้น ได้มีไปถึง นอร์เวย์ สวีเดน ฟินแลนด์ แถบเหนือสหภาพโซเวียต ถึงอลาสกา โดยเฉพาะ ชาวลว ลพ ลบ และ ไวกิ้ง





ภาพขวา
“ฟ้า” ซ้อนกัน
บน อ่านเป็นไม้โท
“ขุนญิง” กับ “ขวัญ” ก็ซ้อนกัน ต้องตัดเส้นพอจะเห็นได้
“ญ” ใช้แบบ๒ห้อง
ไทย ย” ชัดเจน

เสาหินต้นแรกซ้าย นับขึ้นเป็นแถวที่๒ ชั้นบนกอบัวนั้น มีตัวสือไทย
อ่านเป็นคำไทยได้ชัดเจนว่า“เพื่อนรัก สนุกัน(สนุกกัน"
แม้ที่อื่นๆ เช่น เสาแรกขวานั้นก็ดูจะเป็นตัวสือไทย แต่อ่านไม่ได้ความเพราะลายเลือนรางไม่ชัดเจน

ต้นแรกซ้าย บรรทัดใต้ลงมา อ่านได้ความแจ่มแจ้งว่า “ไทยฟ้ารุ่ง” และ “ขุนญิงขวัญฟ้า”
เข้าใจว่า ไทยฟ้ารุ่ง คงเป็น พ่อขุนใหญ่
ส่วน ขวัญฟ้า เป็นชื่อ พระนางขวัญฟ้า หม่อมแท่นคำ คือ พระอัครมเหสี หรือ ราชินีนาถ

ยืนยันว่าต้องเป็นคนไทย และรู้สือไทยดี ได้ไปอยู่อียิปต์ ทั้งเป็นช่างฝีมือดี จึงสลักตัวสือไทย เป็นถ้อยคำ เป็นชื่อไทย ไว้ได้ คงดัดแปลงให้คล้ายตัวสืออียิปต์ หรือพระเจ้าฟาโรหฺซฺ ทรงโปรดให้จารึกไว้เป็นที่ระลึกก็ได้
ยืนยันว่า สือไทยมีมาแต่ ๓,๒๐๐ปีมาแล้ว สอดคล้องหลักฐานสือไทยที่ปรากฏ ณ เมืองจีนสมัยราชวงศ์ช้าง(ประมาณ ๓,๗๐๐ ลงมาถึง ๓,๒๐๐ปี) เช่นเดียวกัน
และตัวสือไทยนี้ ใกล้กับตัวสือไทยปัจจุบันนี้มากกว่าตัวสือไทยสมัยสุโขทัย ทั้งยืนยันกาลเวลาอีกด้วย

ก็ชาวอียิปตฺสมัยนั้น คงไม่ได้เรียนสือไทย และไม่รู้คำไทย
จึงแน่นอนว่า คนไทยได้ราชาภิเษกเป็น พระเจ้าฟาโรหฺซฺ เอง
พระนามว่า กษัตริย์ใหม่ (New Kingdom) ยืนยันอยู่
และพระนามว่า “ฟาโรหฺซฺ” นี้ ตามเสียงกล่าว ก็เป็นอย่างเดียวกับคำไทยว่า “ฟ้าโร่”
พระนามว่า ฟาโรหฺซฺ พระองค์ที่๑ มีต่อว่า ฟาโรหฺซฺเซติ Pharaohs Seti
เซติ Seti อ่านอย่างคำไทยว่า “สีไท”ได้
ครั้นได้พบจารึกว่า “ไทยฟ้ารุ่ง”ชัดเจนแล้ว
พระองค์อาจสถาปนาพระนามว่า ไทยฟ้ารุ่งสีไท
ต่อมา พระนามหน้า จึงสถาปนาเป็นชื่อพระราชวงศ์กษัตริย์ใหม่ว่า “ไทยฟ้ารุ่งสีไท”
ตามลำดับพระนาม ปรากฏเพียงว่า “ฟาโรหฺซฺสีไท” เท่านั้น
เฉพาะพระนามว่า “ฟาโรหฺซฺ” หรือ“ฟ้าโร่”
ซึ่งตามจารึกปรากฏว่า”ฟ้ารุ่ง”นั้น ชาวอียิปตฺ อาจออกเสียง “ฟ้ารุ่ง”ไม่ได้ ออกได้ว่า “ฟาโรหฺซฺ”

“ฟ้าโร่”อย่างนี้ ก็เหมือนกับ ไทยเรา
เช่น ช. ไทยเรียก ช้าง
ชาวอีสานออกเสียง ซ. ว่า ซ่าง ลำปางเชียงใหม่ ออกเสียง จ. ว่า จ้าง
ใช้ อีสานว่า ไซ่ ลำปางเชียงใหม่ว่า ไจ้
ชาวสงขลาก็ออกเสียง ง.งูไม่ได้ ออกได้เป็น ห. ฮ. เช่น เดือนหงาย ออกว่า เดือนหาย งัว เป็น ฮัว
หรือว่า ฟ้ารุ่ง ฟ้าโร่ มีความหมายตรงกับคำชาวอียิปตฺว่า ฟาโรห.ซฺ พอดีกันแล้ว จึงทรงใช้เป็นอย่างเดียวกันจึงปรากฏเช่นที่เป็นอยู่นั้น

พระเจ้าฟาโรหฺซฺ พระองค์ที่๒ ทรงนามว่า “แรมเซซ”(Ramsesll) ยังดำรงรักษาอาณาจักรอียิปตฺไว้ได้
ก็นามว่า Ramses แรมเซซ ออกคำไทยได้ว่า แรมเสร็จ หมายความว่า แรมรอนรานสำเร็จแล้ว
เป็นได้แล้ว พระองค์ไม่ลืมไทย จึงให้จารึกตัวสือไทยไว้เป็นหลักฐาน
แต่เพราะประชาชนชาวอียิปตฺมีมากมาย จึงใช้ตัวสือภาษาอียิปตฺ เพื่อรู้ และเข้าใจง่ายต่อกัน

 

สืบต้น

ก่อน พ.ศ.๒๔๖๖-๒๔๖๗ (ก่อนที่ฝรั่งเอาของไทยยกให้แก่แขกทมิฬ )

ตามพื้นเพของเผ่าไทยเดิม ลูกผู้ชายอายุ ๖-๘ ขวบ ออกเลี้ยงวัวควาย อายุ ๙-๑๕ ขวบ เรียนหนังสือ ๑๖-๒๕ เที่ยวไป อยู่วัด บวช เที่ยวต่างเมืองเพื่อหาเมีย

หญิง อายุ ๖-๘-๑๘ เลี้ยงน้อง หัดทอผ้า หรือเรียนหนังสือ หัดการครัว ๑๘-๒๕ ขวบ วัยมีครอบครัว

เมื่อเรียนหนังสือ (พระราชกวี)วัย ๙-๑๐ ขวบ พ.ศ.๒๔๖๖-๒๔๖๗ เมื่อ ๕๘ ปีมาแล้ว ได้เรียนแบบเรียนในครอบครัว ครู อาจารย์สอนก็คือ พ่อ และ ปู่

ท่านหากระดานไม้ และดินสอ พอถึงวันพฤหัสบดีข้างขึ้น ดูจะเป็นเดือน ๕ ได้อาบน้ำแต่งตัวทาขมิ้น ให้ใช้เสื้อชุดใหม่ ให้พระเครื่องที่แขวนคอนั้นวางบนพานรงหิน ตั้งบนหิ้ง
เก็บดอกมะลิว่าหอม ดอกดาวเรืองว่ารุ่งเรือง ดอกมะเขือว่ากินได้ ดอกหญ้าแพรกว่างอกงาม ดอกเข็มจากวัด ว่าเฉียบแหลม วางหน้าพวงพระ
จุดธูปเทียนปักในชามแกงซึ่งใส่ข้าวสารที่นำออกมาจากโอ่งข้าวในครัวบ้าน เรียบร้อยแล้วนำกระดานและดินสอวางตรงหน้าพระ ดึงแขนให้เข้าไปนั่งตรงกระดาน ได้ใช้ผ้าขาวม้าเฉวียงไหล่ แล้วกล่าว นโม นำให้ว่าตาม ๓ ครั้งแล้ว บังคับให้ก้มกราบตรงกระดานนั้น ๓ ครั้ง

แล้วสอนให้เล่า คืออ่าน ก. ข. ฯลฯ อ. ฮ. จึงจับมือขวาซึ่งจับดินสอ แล้วให้เรียน คือ เขียน ก. ข. แล้วบอกให้ดูตัวพิมพ์ในหนังสือประถม ก.กา เมื่อเขียนอ่าน ได้อ่านดังๆ บังเอิญความจำดีก็จำได้หมดรวดเร็ว แต่ก็จำเท่านั้น

ปู่โต เสาวดี(วงศาโรจน์เดิม) ได้เข้ามาสอนแบบเก่ากว่า ขณะนั้นอายุประมาณ ๗๐ปี จึงทราบแบบเรียนเมื่อ ๑๐๐ ปีมาแล้ว

ในการเรียนคราวนั้น ได้ทราบว่ามีหนังสืออยู่ ๓ ชนิด คือ

หนังสือเล็ก คือ ไทย

หนังสือใหญ่ คือ ขอม

หนังสือกลาง คือ ไทยเดิม

ในคราวนี้ ปู่โต สอบแบบเก่าไว้ว่า

ก. ข. ข้(ข.ขวด มีไม้โท แป้นพิมพ์คอมพิวเตอร์ไม่มี ข.ขวด) ค.ค.คน(แป้นพิมพ์ไม่มี ค.คน) เฆาะ (ออกเสียง ฆ หนัก)

ง. จ. ฉ. ช่. ซ. เฌาะ ญ(ฌ ออกเสียงหนัก ญ. ออกเสียงขึ้นจมูกเหมือนเสียงลาวและมคธไทย) ฎ. ฏ. ฐ. ฑ. เฒาะ.

ณ. ด. ต. ถ. ท. ธ่. น. บ. ป. ผ. ฝ. พ่. ฟ. เภาะ. ม. ย. ร. ล. ว. ศ. คอ ษ. บอ ส. ลอ ห. ฬ่. อ. ฮ้.

ได้เล่า คือเรียนเสียงอ่านเมื่อ ๑๐๐ ปีกว่ามานั้น จำได้มา ๕๐ ปีกว่าแล้ว พอมาเจอลายตัวเมืองตัวบ้าน[ จึงนึกเสียงเล่าชื่อเหล่านี้เข้าจับก็อ่านในลายต้นได้ จึงทำไว้เพื่อสืบต่อแบบเล่าเรียนลายสือไทย


บ้านเรือนชาวเมารี
ที่เป็นของสืบทอดกันมา ในแดนแถบร้อนแห่งโรโตรัว เกาะนิวซีแลนด์ หรือ ไนไตละนี ซึ่งปรากฏเป็นเรือนไม้ มีลวดลายสลัก ณ เสา และ ใบบัน หรือ ใบระกา นมสวรรค์ กับ ไม่มีช่อฟ้า
ได้ตัดตัวลายด้านซ้าย ขยายไว้ตรงกลางภาพ ให้เห็นลายสือไทย

ในลวดลายใบบัน นั้น
ด้านซ้าย จากเสาด้านใน จะเห็นมีลาย อ่านได้ว่า สือไทย สลักเป็นลายสือขอมประสมลายสือไทย
สระอือ , อ. ชัดเจน เขียนแบบไทยชาวดำ , ย. ก็ชัดเจน
ส่วนด้านขวา ตัวลายกลับกัน แต่คำว่า ไท ท้ายชัดเจน

เรือนนี้คงอยู่ในสวนสวรรค์ หรือ สวนสรวง หรือ เรือนสาง มีป้านลม เป็น ผีคุ้ม หรือเทพารักษ์แบบไทย
พวกชาวเมารีนี้ เรียกว่าเป็น พวกไวกิ้ง หรือ ลพ เมื่อ ๑๒๐๐ปีมาแล้วบ้าง
ว่าเป็นพวกเมารีรัสเซียไปอยู่เมื่อ ๘๐๐ปีมาแล้วบ้าง
ถ้าจริง เมื่อไปเป็นชาวทะเลใต้ด้วยกัน ก็คงติดต่อจำลายไปสร้าง หรือแกะสลักไว้
ลายสือไทย หรือชื่อ “สือไทย” จึงปรากฏ

ได้เคยเห็นโบสถ์ หรือ เรือนสาง ในสุสานของเผ่าเมารี ครั้งเสด็จประพาสนิวซีแลนด์
เห็นรูปโบสถ์ หรือเรือนสาง ก็มีช่อฟ้า ป้านลม แต่เขาทำเป็นรูปเทพพนมคุกเข่า หรือนั่งกุมอาวุธรักษาอยู่
เรียกตามสมัยใหม่ว่า เทพารักษ์ คือทำเป็นคุ้มอย่างไทย แต่ก็มีแบบไปอีกอย่างหนึ่ง
หรือก่อนเผ่าเมารีนั้น มีผู้ไปอยู่ก่อนแล้ว ครั้นเมารีไปอยู่อีกก็ประสมทำให้เผ่าเดิมหมดไป
ถ้าจริงแล้ว เผ่าเดิมอาจเป็นไทย ในชื่อว่า ไทยะ ที่กินคนอยู่ ได้ไปเป็น ไดยัค ในชวา ได้ไปเป็น ปาปัว ณ ออสเตรเลีย และไปอยู่นิวซีแลนด์

(Ayers Rock)ออสเตรเลีย
หุบผาภูเขาหินทรายทั้งคู่นี้ มีรอยลายเส้นขีดขนานคู่กันไป ๒เส้นบ้าง ๓เส้นบ้าง รอบทั้งสองพูโดมนั้น เป็นตัวสือไทย
พู ณ ภูเขาด้านซ้าย เหนือเส้นคู่ ปรากฏลายซึ่งอ่านไม่ได้
ที่อ่านได้ก็เพียงใต้ลงมา มีลายพออ่านได้ว่า เพื่อนรักดี

ลายเส้นล่างนั้น บางมากเห็นเพียงเค้าลายเส้นเท่านั้นว่า พ่อขุนทอง คงเป็นชื่อพ่อเมืองอ่านแบบตัวซ้อนกันได้อีกว่า แม่ทองดี คำว่า ดี ถูกบังลับไป


แม้ในหนังสือที่เขียนไว้ยังกล่าวว่า ลงลายเส้นเป็นชื่อจากเทพนิยายชาวพื่นเมืองเดิม (its name from Aboriginal mythology) ถึงจะเป็นเช่นนั้นได้ก้ต้องมีคนก่อน

ฉะนี้ พวกไทยลวะ หรือชาวว้า ไปอยู่ ออสเตรเลีย(โปลา) ซึ่งเป็นชาวปาปัว คือ พ่อพู พ่อพัว หรือคำจีนว่า ซัวปา คือ พ่อภูเขา(คำท้องถิ่นเดิม พ่อ ว่า ป้อ , พ้อ ว่า ป๊อ ก้คือ พ.ป. ออกเสียงแทนกันได้)
ฉะนี้ เมื่อไปอยู่ ได้เห็นภูเขานี้เหมาะสม จึงปรับปรุงขึ้นเป็นป่าช้าฝังกระดูกหรือศพ
ซึ่งภูเขานี้เป็นรูปพู อยู่แล้วจึงเป็นกรุลอมฟาง หรือ สถูปลอมฟางได้
เมื่อกระทำเพื่อให้รู้ตามแบบไทย จึงใช้ร่างร้าน หรือใช้พวกทำบันไดเชือกห้อยลงไต่มาสลักได้
หินทรายนั้นสลักง่าย

 

ต้นเดิมลายสือไทย

รูปลายเสียงอ่าน ที่ขุนสือไทย และ ขอมฟ้าไทย คิดขึ้นตามชื่อคำไทยแล้วได้เขียนไว้เมื่อ ๖๘๐๐ ปีมาแล้ว หรือ ปีอิน ๑๒๓๐ - ๑๒๓๕ ได้ที่ คูบัว ได้มาครบ

แผ่นหินทรายยาว ๑๐ นิ้ว กว้าง ๙ นิ้ว เกือบทุกแผ่น มีรอยเลื่อยทำแผ่น แสดงว่าไทยมีเลื่อยใช้มาแล้ว ๖ พันปีกว่า
ทั้งมี ลงรักประสมทองผง

ที่เห็นเขียนตัวเต็มแผ่น และ แผ่นละตัว ได้นำมาเรียงตามลำดับปัจจุบัน แน่ใจว่าลำดับคงสืบมาตลอดถึงปัจจุบันจึงปรากฎอยู่

จริงอยู่ บางแผ่นมีลักษณะเรียบ ซึ่งยืนยันว่าทำในระยะหลังเห็นชัดว่าทำซ่อมที่แตกหักเสียหาย คงเขียนสืบลายต้นเดิมนั้น และรูปลายสือต้นเดิมนี้ ยืนยันหลักฐานว่า ไทย เขียน ทำ สร้างรูปต่างๆได้มานานแล้ว

ทั้งแผ่นหินทราย ทองผง ยางรักประสมดำ และมีทองคำผงประสม ก็เป็นหลักฐานยืนยันกรรมวิธีของไทย เพราะเป็นลายสือไทย และของไทยมีอยู่ในไทยนี้แห่งเดียว

 

ก็ ตัวลายสือไทย หรือ ตัวหนังสือไทย ทั้งตัวเมือง(พยัญชนะ) และ ตัวบ้าน หรือ ไม้(สระ และตัวสะกด) นั้นๆล้วนมีอยู่ใน คำกล่าวชื่อไทยทั้งนั้น

เช่น ก. ก็เป็นเสียงในคำกล่าวว่า กอ คือ กอไม้
กอหญ้า,เหล่ากอ กอวง
ขอ. ก็คือ ขอชัก,ขอเกี่ยว,ขอข้าวทอง
ค. ก็คือ คอ.คอคน เป็นต้น

ตัวบ้าน หรือ ไม้ คือสระ นั้น ต่างก็เอามาจากเสียงคำไทยทุกตัว เช่น

ไ . ใ .ก็เอามาจาก ไอน้ำ ก็ลำไอน้ำซึ่งพุ่งเฉียงซ้ายเป็น - ไ . ที่พุ่งม้วนก็เป็น - ใ .

สระอู ก็เอามาจากเสียงว่า - ไก่อู เป็นต้น

ซึ่ง พ่อขุนสือไทย , พ่อขอมฟ้าไทยได้กระทำไว้แล้ว ซึ่งล้วนมีอยู่ในคำกล่าวของคนไทยตลอด

และขุนขอม ได้เอาคำเสียงกล่าวพูดกัน ขึ้นเป็นลายหมายรู้อ่าน เช่น

เอาลายกอไผ่ เป็นตัว ก.

เอาลายรูปตาขอ เป็นตัว ข. ถ้าเสียงหนักก็ขยักที่หัว เป็น ข.ขวด เช่น ไทยกลางพูดว่า ข้าว (เสียงเบา) แต่พวกไทยเฉียง ออกเสียงหนัก จึงใช้ ข.ขวด

ซึ่งได้ใช้เป็นตัวลายสือไทยตลอดกาล ซึ่งพ่อขุนรามคำแหง ได้จารึกไว้ในหินจารึกหลักหนึ่ง พ.ศ.๑๘๒๖ จึงรู้กันได้ในกาลนี้ ต่อมาได้เลิกกันไปแล้ว และใช้ชื่อเป็นภาษาสันสกฤตแทนเป็นส่วนมาก

มาในสมัยรัตนโกสินทร์ จึงใช้ชื่อว่า อักษร สระ พยัญชนะ และรวมกันยกไปให้ชมพูทวีป-อินเดียแล้ว

ยังมีคำโคลงยืนยันว่า "อักษรไทยอย่างนี้ เดิมพราหมณ์จรจากแต่เมืองราม ราษฎร์โพ้น มายั้งอยู่ยังสยาม ประเทศ นี้นา จึงยักย้ายอย่างโน้น เพื่อให้ ไทยเรียน"

 

แต่ พ.ศ.๒๔๖๘ โปรเฟชเซอร์ฝรั่งเศษ ทำประวัติจารึกถ้ำฤษีเขางู กล่าวไว้ว่า อักษรไทยนี้ มีลักษณะคล้ายกับอักษรอินเดียใต้ จึงยกไปให้อินเดียใต้ และได้ใช้ชื่อว่า อักษรคฤนถ หรือ มคธว่า - อักษรคันถ

ซึ่งเสียงคำพูดไทยนี้ ไม่มีในชมพูทวีป-อินเดีย เช่น

กอ (คือ - กอไม้) มคธ และ สันสกฤต ว่า - คุมพ

ขอ ถ้าเป็น ขอเกาะ ขอช้าง ว่า - อังกุ

คอ มคธ ว่า - คีว สันสกฤต ว่า - คฺรีว ถึงจะมีเสียง - ค. แต่ก็ออกว่า - คี , คฺรี. วะ จึงไม่เป็นเสียงกล่าวว่า - คอ แท้อย่างไทย

และอีกศัพท์หนึ่งว่า - กัก ก็ไม่เหมือนคำไทยเลย จึงเป็นไปไม่ได้ที่เสียงคำกล่าวใน ลายสือไทย จะมาจากอินเดีย หรือ ชมพูทวีป

ฉะนี้จึงแน่ใจต่อหลักฐานแต่ต้นนั้นซึ่งมีขึ้นได้เพราะไทยได้สร้างขึ้นตามความรู้ประจำตัวไทยเท่าที่มีอยู่ในสมัยนั้น จึงตั้งชื่อเป็นไทยว่า - ลายสือไทย, ตัวสือไทย , หรือ ตัวเมือง , ตัวบ้าน และ ไม้ นั้น ซึ่งเป็นไทยตลอดทุกประการ

 

ชื่อ "ไทย"ที่ปรากฎต่างๆกัน

รูปแบบโครงสร้าง ลายสือไทย ตามระบบแบบที่ พ่อขุนสือไทย และ ขอมฟ้าไทย ได้ใช้สติปัญญาสร้างความคิด เอาเสียงคำพูด ใส่ลงใน ลายเส้น

เขียนขึ้นเป็น "ตัวลาย"ก่อน ที่เรียกว่า ลายวาดเขียน ,ลายทอ,ลายสาน

แล้วเอาขึ้นกล่าว ออกเป็นเสียงคำพูดออกไปให้ได้ยินรู้ความได้ จึงเรียกว่า "ลายสือไทย" และ"ลายสือขอม" เช่น

ตัว"ก"เอาขึ้นจากลายเสียงว่า "กอไผ่" ถ้าตัวขอมว่า " ก๊ " ก็เอาขึ้นจากคำเสียงกล่าวว่า "กะ" เช่น กะที่ทาง กะเอาตามความคิด

เมื่อขึ้นเป็นตัวตั้งแล้ว จึงแยกเป็นเสียงให้ต่างไป เช่น

ก. ใส่ - า ตามหลัง ก็อ่านได้ว่า - กา ทั้งรู้ความได้อีกด้วย

แม้เสียงที่ต่างกัน หรือ เบา,หนัก สูง.,ต่ำ ก็สร้างลายหมายรู้ขึ้นตามคำกล่าว

และ เสียงที่ออกเป็นประจำ เช่น ข้าว คนภาคกลางออกเสียงเบาว่า - กินข้าว

แต่ไทยเฉียง หรือ ลาว ออกเสียงหนักว่า -กินข่าว
จึงคิดสร้างตัว ข.เสียงธรรมดา และ สร้างตัว ฃ.ฃวดมีหัวขยัก ระบุให้ออกเสียงหนักอีกเท่าหนึ่ง จึงเป็น - กินฃ่าว

และ เสียง ค,ค.คน,ฆ เช่น คนข้าว คอนเรือ ออกเสียงเบา
ถ้า ค.คน หรือ คน คบเพลิง(ใช้ค.คน) ออกเสียงขนาดกลาง จึงขยักบนให้หมายรู้หนักขนาดกลาง
ถ้า - ฆ. เช่น ฆ่า,ฆ้อน,ฆ้อง เสียงหนัก จะขยักหัว ทั้งท ขมวดล่างซ้อนสำทับเพื่อให้หนักสุด

และเสียง - สูง,ต่ำ เช่น ซ,ส คือ ซอง,สอง ฝ,ฟ คือ ฝาย,ฟาย ,ฝัน,ฟัน ไทยทุกคน ต่างทราบดีว่ามีความหมายต่างกัน

ที่เป็นสระเดียวกัน แต่ผันไปเป็นเสียง เอกโท เช่น เสือ,เสื่อ,เสื่อ เจา,เจ่า,เจ้า,เจ๊า,เจ๋า ,เตา,เต่า,เต้า,เต๊า,เต๋า ล้วนมีความหมายต่างกันทุกเสียงกล่าว และ อ่าน

ฉะนี้ จะเห็นว่าไทยเราคิดเป็นส่วนระบบแบบแผนไทยให้คนไทยรู้เฉพาะ และมีมาถึง ๖,๘๐๐ กว่าปีมาแล้ว ทั้งนี้ ไทยจึงมีชื่อสมกับไทยซึ่งได้สร้างสิ่งของไทยไว้แก่ไทย จึงยืนยันไทยได้ตลอดกาล

เมื่อเรียนหนังสือเล็ก คือ หนังสือไทย ได้เรียนแบบในครอบครัวเผ่าเดิมเป็นลาวเดิม หรือ ลัวะ ลวะ คือพวกที่พูดลงท้ายว่า วะ หรือ ลวะ เช่น ไปไหนวะ หรือ ไปลวะ คนอื่นจึงเรียกว่า พวกลวะ ก็คือคนไทย ที่ออกเสียงว่า โว้ย ไปไหนโว้ย ไปไหนละโว้ย เป็นละโว้ย หรือ ละโว้ คือ ลพ ลวู
และออกเสียงว่า เฮ็ดอีสัง จึงเรียกว่า พวกอีสัง
ที่ออกเสียง ฉ. ช. ก็เรียกว่า ไทยเฉียง บ้าง ว่า ไทยฉาน บ้าง ไทยซาน บ้าง ก็คือ สาน สาม เสม เซม เสียม เซียม คือ สยาม สยัม =เป็นเอง (สยมภู สยัมภู) คือคนไทยนี้
อย่างคนใต้ออกเสียงว่า ปรือ เช่น ทำอะไร พูดว่า ตำปรือ จึงเรียกว่า พวกตำปรือ
พวกที่ออกเสียงว่า ไปไดเต เรียกว่า พวกคำตี
พวกที่ออกเสียงว่า เฮ็ดพ่วนเหร่อ จึงเป็น พวกพวน
พวกที่พูดว่า หมู่เฮา หรือ หมู่เลา จึงเรียกว่า พวกลาว ก็คือคนไทยนี้แหละ

 

ต้นเลกไทย(เลขไทย)

ปีอิน ๑๒๔๕ - ๑๓๒๒ (ก่อน พ.ศ.๔๐๙๕ ปี)

ขอมฟ้าไทย เข้าร่วม ขุนสือไทย ต้นชวดขุนสรวง ย่าชวดนางสาง สั่งเอาเรื่องต้นผี อัน ลือขวัญไทย สร้างก่อนเข้าลายสือ
จาร กเบื้องเมื่อปีอิน ๑๒๔๕ มื้อวันเพ็ญเดือน ๕ เมื่อขุนสือไทยรู้แล้วชวนขอม หาโคลนสอทราย สร้างแผ่นกเบื้องหินสอ เข้าเรือนสาง ดูไม่รู้เรื่อง แล้วขุนสรวงนางสางเข้า พาไทยงามมาถึงเรือนสาง และสอนข้อสือคำเขียน ให้สีงามตนเขียน ตัวย่อตัวเขียน คำ นับ แลว่าให้งามตนเขียนเอาจด คำ นับ ว่า ๑.๒.๓.๔.๕.๖.๗.๘.๙.๑๐.๑๑.ฯลฯ ๒๐.๒๑ ฯลฯ ๓๐.๓๑.ฯลฯ ๔๐.๕๐.๖๐.๗๐.๘๐.๙๐.๑๐๐.๑๐๑.๑๐๐๐.ฯลฯ งามตนจดคำผีต้น ผีให้คำเล่าเรื่องไม่ขุ่นใจแท้แล

สือไทย ฟังพี่ขอมเล่าว่า ใจใคร่มีลายสือขอม เอาชื่อลายนี้ ชื่อ"ลายสือขอม" มิรู้ชวดปู่ขุนสรวง ชวดย่านางสาง ชอบ ไม่ชอบ
สือไทยว่า ขุนสรวงสางต้นสร้าง แม้ลูกหลานอันชอบสร้างชอบแจง ปางอันมิชอบ หมู่คนชอบใช้ได้ พวกลูกหลานผีมิต้องย้านผี ผีคุ้ม ขอมเอาคำขุนสือไทย ใคร่ลายสือขอม เอาชื่อขอมต่อชื่อสือ ตั้งชื่อสือขอม เป็น "ลายสือขอม"แล

ขอมฟ้าไทย เอาคำสือไทย เฝ้าหาลายตัวขอม เมื่อปีอิน ๑๒๕๑ หนึ่งปีแล้วค่อยมองหา
ขุนสรวงมาว่า ลายสือไทยว่า กอ ขอ สือขอมเอาลายทาง กะ ขะ คะ คือกัน
ขอมฟังว่าแล้วคิดเสียงขุนสรวงว่า เข้า กะ ขะ คะ ฆะ งะ จะ ฉะ ชะ ซะ ฌะ ญะ ฯลฯ(ขอมฟ้าไทยลงลายสือขอมครั้งแรกนั้น ดูเป็นลายสือขอมก็ได้ ดูเป็นลายสือไทยก็ได้ ที่ลงมานี้ เป็นตัวลายสือไทยตามที่มีตัวอยู่และดูรู้ง่าย)

 

ลายสือขอม

ลายสือขอม หนังสือขอม หนังสือใหญ่
ซึ่งขอมฟ้าไทย เป็นต้นชื่อ และสร้างไว้เมื่อปีอิน ๑๒๕๐ (๖๘๐๐ปีมาแล้ว)
เมื่อร่วมกับ ขุนสือไทยฟ้า สร้างลายสือไทยแล้ว ก็เกิดมีความคิดขึ้น จึงสร้างลายสือขอมขึ้นอีก
ทั้งลายสือนี้เป็นคำขุน(พระราชโองการสั่งใส่เกล้า) และเป็นคำขอม(คำสอนของครูอาจารย์ ซึ่งศิษย์ต้องเคารพนับถือเชื่อฟังไว้ในหัวเกล้า) จึงเป็นประเพณีขึ้นครู ไหว้ครู กันมา
ลายขอมนี้จึงมีชื่อว่า หนังสือใหญ่
ลายสือไทย เป็นของขุนซึ่งเป็นศิษย์ขอม มีชื่อว่า ลายสือน้อย
ต่อมาต่างก็แก้ลายให้เขียนง่าย หรือ เส้นตรง ลายสือไทยเดิมจึงมีชื่อว่า หนังสือกลาง
ตัวไทยน้อย คือ หนังสือปัจจุบัน

ลายสือไทย คิดสร้างทาง กอ. ขอ. ฯลฯ
ลายสือขอม คิดสร้างทาง กะ ขะ ฯลฯ

 

ขอมฟ้าไทยนั้นเมื่อคิดลายสือขอมนั้น หลังจากคิดลายสือไทยมาแล้ว ๑๕-๒๐ปี จึงมีความรู้ชำนาญลายเส้นอยู่แล้ว จึงสร้างลายอะไรก็ได้ แล้วตั้งชื่ออ่านว่า กะ ขะ ยังวางฝีมือช่างไว้ที่ลายเส้นสวย
เพื่อให้ต่างจากลายสือไทย จึงสร้างทางสาย กะ ขะ
ได้สร้างตีน คือ ตัวซ้อน เป็นตัวบ้าน
วางฐานะขอม ไว้ด้วยมีลายเส้นครอบ หรือ หนามเตย คือ ขอม

เมื่อพระพุทธศาสนาเข้ามาสู่สุวัณณภูมิไทย พระเถรโบราณาจารย์ และ โบราณจารย์หรือขอม ได้ร่วมกันใช้ ลายสือขอมจารึก พระไตรปิฏก อัฎฐกถา ฎีกา คัมภีร์ ปกรณ์เข้าใบลาน เป็น โปฎฐปาฐ
พระธรรมรัตน เป็นที่เคารพกราบไหว้บูชา และยิ่งถูกปรับปรุงเป็นตัวเลขยันต์ ก็ขึ้นสู่ขลังศักดิ์สิทธิ์
ตัวขอม จึงเป็น หนังสือใหญ่ ชั้น ตัวครูอาจารย์

ตัวขอมนี้ มีหลายตัวมีเค้าลายสือไทยปรากฏอยู่ เช่น พ.ขอม ก็คือ ผ.ไทย แต่เขียนคว่ำลง ส่วน ล.คือ ญ.ขมวดหาง เป็นต้น ยืนยันว่าลายสือขอมนี้มีมาพร้อมลายสือไทย และมีมานานตั้ง ๖๘๐๐ ปีกว่าแล้ว
พร้อมกับชื่อก็ยังเป็นชื่อไทย คือ คำว่า ขอม นั้นคำขะแมแท้แปลว่า หลอก ส่วนไทย ใช้ตั้งเป็นชื่อคน
เช่น จารึกวัดมหาธาตุ เมืองยโสธรมีระบุว่า ขอม เอียงเวธา
จารึกสุโขทัยหลัก๒ มีระบุว่า ขอมสมาสโขลญลำพง
เครื่องปั้นดินเผาทางอีสาน มีว่า ไหขอม
และใช้ในคำกล่าวว่า ขอมหัว ขอมตัว คือ คลุม ครอบ
ในทางส่วนกลาง มีคำว่า หนังสือขอม เป็นชื่อเพลงต่างๆ เช่น เพลงขอมทรงเครื่อง ขอมกล่อมลูก ต่อมาแต่งใหม่ใช้ชื่อว่า เขมรไทรโยค
เกือบทั่วดินแดนไทย ถ้ามี “ของขอม” จะต้องมีสระเพลง บัดนี้ใช้คำว่า สระเพรง (เพรง แปลว่า เก่า)
ก็สระนั้นๆเป็นของเก่าในสมัยนี้
แต่สมัยที่ทำสระ ยังไม่เก่า จึงเป็นของที่พวกนักเพลงสมัยนั้นทำขึ้น ซึ่งได้เรียกกันว่า สระเพลง กันตลอดมา
ขอม คือ ครูบาอาจารย์วิชาการต่างๆ
เพราะ ขอม กับ เพลง นี้มีอยู่ในเมืองไทย และคนไทย จึงเป็นของไทย

ในเมืองไทยนี้ คนไทยยังมีชื่ออีกชื่อหนึ่ง คือ ขอมเดิม เขมรลาวเดิม พวกนี้ก็คือไทยเดิมนั้น
ที่โคราชและชัยภูมิ ออกเสียงว่า ไทยเดิ่ง ในแถบนั้นมีชื่อว่า ลวู ละเวียะ ลวะ ลาว
ถ้าพวกนั้นเขาออกเสียงว่า ขอม เช่น ช่างทำหม้อ ทำไห เขาหมายถึง คนไทย
และยังเป็นคำประจำของชาวลาวว่า ลาวไปไส ไทมาแขก ซึ่งยืนยันชื่อว่าลาว คือ เราเป็นเจ้าของบ้าน ไท คือ ผู้ไปหา
แม้พวกลาวด้วยกันก็กล่าวว่า ไท หมายถึง แขกผู้ไปเยี่ยม
ฉะนี้ ขอมเดิม ลาวเดิม เขมรลาวเดิม จึงเป็นคนไทย
พวกนี้มีอยู่ ณ จังหวัดราชบุรี เพชรบุรี ฯลฯ ตลอดทั่วเมืองไทย

 

ตัวเมือง ตัวบ้านขอม เท่าที่ได้มา ยังไม่ครบตามที่ตกทอดมาถึงปัจจุบัน
ลายสือไทย และขอม ไทยได้รักษาคือเล่าเรียนกันมาถึง ๖๘๐๐ ปีแล้ว จึงมีจารึกเขียนไว้ตลอดมา และยังเผยแพร่ปรากฏถึงต่างประเทศใกล้เคียง อาจออกไปเป็นต้นแบบลายสือของชาติต่างๆทั่วไป
บังเอิญ พ่อขุนสือไทย และขอมฟ้าไทย ได้กระทำแบบไว้ มิฉะนั้น คงไม่ได้เรื่อง ทั้งไม่มีหลักฐานที่จะคัดค้านหรือเถียงฝรั่งได้
สำหรับลายสือขอม เวลานี้ได้ยกเลิกไปแล้ว แม้ในการทำวิทยานิพนธ์สอบเปรียญชั้น ป.ธ.๔ ถึง ป.ธ.๙ ก็ยกเลิกไปแล้วตั้งแต่ พ.ศ.๒๔๘๕-๒๔๘๖

 

ลายขอมที่เขียนไว้ตั้งแต่ พ.ศ.๒๕๐ - ๕๐๐
ที่ฐานพระพุทธรูป ๒ องค์ มีจารึก ณ ประภามณฑลว่า เดือนเด่นฟ้า สุวัณณภูมิ






พระพุทธถัวลศักราช ๓๔๕ ปีกุล เดือน ๔ ๒ (ค่ำ) ข้างขึ้น พระนางสีสิริ
เสาวภา รัตน นารี เทวี ได้ มี บัญ ชา ให้ขอม เมื(อง)
ง เกน ไพร่พล มาสร้าง พระเพื่อเฉิม(เฉลิม) พระเกีย(ติ)
ย ติ ใน วา ระ พระ ปร มี เกิด ทั้ง ยัง ต้อง การ
เอา พระเครื่อง ประ จุ ไว้ ไว้ ใต้ ธาน(ฐาน) เจดีย์

ตัวขอมนี้ เป็นตัวจารึกในแผ่นเงิน
(ได้ทราบว่า พระอาจารย์สนิท ธมฺมสินิทฺโธ ศิษย์พระญาณจรณะ จารไว้)
พบในโพล่สำริดบรรจุพระเครื่อง มีบอกปี พ.ศ.๓๔๕
ปรากฏไม้เอก ไม้โท ฯลฯ
พร้อมทั้งตัวสือขอม ได้เขียนคำไทยไว้
การเขียนจะเห็นเป็นแบบต้นเดิม คือใช้ตัวสะกดเดิม
ถ้าสมัยรัตนโกสินทร์จะเขียนตัวตีนเป็นตัวสะกด
ถ้า มคธ ตัวสะกดเต็ม ตัวอ่านใช้ตีน เป็นต้น
จึงนำมาเป็นหลักฐาน

แผ่นเต็ม

คำอ่านตัวจารึก..................
ได้รวมกันอ่าน ๔ ผู้อ่าน คือ ตัวผู้เขียน ท่านพระครูพิศิษฐศิลปาคม พระครูปลัดยิ้ม จุนฺโท นายตวง จิตต์พะวงษ์ ตกลงร่วมกันว่าอ่านถูกต้องตามทำนองลายสือขอม หรือหนังสือใหญ่ไทย

พระพุทธถ้วลสักราช ๓๔๕ ปีกุน เดือน ๔ ๒ (ค่ำ) ข้างขึ้น
พระนางสีสิริ

เสาวภา รัตน นารี เทวี ได้ มี บัญ ชา ให้ขอม เมื (อง)

ง เกน ไพร่พล มาสร้าง พระเพื่อเฉิม (เฉลิม) พระเกีย (ติ)

ย ติ ใน วา ระ พระ ปร มี เกิด ทั้ง ยัง ต้อง การ

เอา พระเครื่อง ประ จุ ไว้ ไว้ ใต้ ธาน (ฐาน) เจดีย์

มหา สุ วรรณ เพื่อ สืบ อา ยุ พระ สาส นา พระ นาง ได้

นิ มนต์ ฤา สี ตา ไฟ ตน หนึ่ง มา เปน ประ ธาน แก่ สม

น สี ธรร มา ทำ เป็น เมฆฆพัตร์ อุ ทุม พร พร้อม เนื้อ สัง

ควานร ชินพร ตะกั่วป่า มา ผะสม ทำ เป็น พระ พิมพ์ จึง บัง

คับ ให้ ฤา สี ทั้งปวง หาชิน สังควานร มา ผะสม หลอม หฬ่
(อ)

อ เป็น พระพิมพ์ ครั้น เสร็จ พิธี จึง ได้ ประจุ ด้าน ทิ (ส)

ส ตะวันออก แห่ง หนึ่ง ด้าน ทิสตวัน ตวันตก แห่ง หนึ่ง ทิสเหนือ

แห่ง หนึ่ง ทิสใต้ แห่งหนึ่ง อันหนึ่ง คร้อง เท่า พระ ธัมมขัน (ธ)

ธ มีทั้ง ดิน แลชิน นาค เงิน ทอง พระ นาง สิริเสาวภา

รัตน เทวี

เมีย (ขุน) ทองเมืองพริบพลี สองบรรทัดนี้เขียนซ้อนกัน จะเห็นเมียกับ
แม่ (ขุน)ไทยเรืองเมืองพริบพลี แม่นั้น ชัดเจน และ ทองกับไทย ก็พอเห็น
ลายต่อไปเป็นลายสือไทยจะเห็น บุญ สระอุอยู่บน บ เขียน หัวลง และ ญ เขียนอย่างนั้น เขียนตามตัวปรากฎ

ต้นบุญเถรอยู่ที่ถ้ำ พระฤาษีเขางู ฆลั้ง ฆลาพา (พระ) อง(ค์) พุทธอง(ค์) อรหัน (ต) สาวก คัล
(ไล) ฟ้ามาพริบพลี พระนางม่ายผัว (ให้) ทำส้างตัวพระพุทธ (ทรง) เรือนยอด (ให้)เห็นเหมือนนกคัง-
คาว (กาง) ปีก

รอยลายสือ และ ไม้ต่างๆ.............

ลายสือขอมและไทย ซึ่งมีปรากฎอยู่นี้มี "ไม้" ต่างๆ ครบเหมือนบัดนี้ กระทำให้ลงความเห็นกันว่า เป็นตัวสมัยรัตนโกสินทร์ แต่คำชื่อว่า "ลาย" และ ไม้ นี้เป็นชื่อตัวหนังสือ และ สระ มาตั้งแต่ได้คิดสร้าง และตั้งชื่อใช้กันมาก่อนที่จะเปลี่ยนเป็น "พยัญชนะ" และ "สระ" หรือ "อักษร" และ "ภาษา"

เหตุนี้ คำชื่อว่า "ไม้" จึงมีมาเท่ากับคำชื่อว่า "ลาย"ถึงในกาลที่ได้เปลี่ยนไปแล้ว คือในสมัยนี้ในระบบเรียนหนังสือไทย ก็ยังมีคำชื่อว่า"ไม้" ใช้กันอยู่ เช่น ไม้หน้า ไม้ม้วน ไม้มะไส ไม้โอ เฉพาะที่เป็นชื่อ "ไม้เอก" "ไม้โท" ฯลฯ ซึ่งไม่มีอยู่ในคำมคธ สันสกฤต ซึ่งเรียกชื่อว่า สระ

ฉะนี้ จึงยืนยันได้ว่า คำชื่อว่า "ไม้" นี้ เป็นชื่อสระมาก่อนที่จะเปลี่ยนชื่อว่า สระ มานานแล้ว อาจมีมาพร้อมกับชื่อว่า "ตัวบ้าน" และคำชื่อว่า "ไม้" คงใช้เป็นชื่อลายที่เป็นสระแท้ และเป็นลายกำกับเสียง เช่น ไม้เอก ไม้โท

ได้เห็นหนังสือในกลุ่มหนังสือไทย เช่น ตัวลานนาไทย ตัวพื้นเวียงเฉียง ก็ได้เปลี่ยนเป็นสระไปแล้ว แต่ก็ยังมีที่ใช้ชื่อว่าไม้ เช่น ไม้กั๋ง หรือ นิคหิต

เฉพาะหนังสือโซ่ง ยังไม่ถูกเปลี่ยนเป็นสระทั้งหมด คงเรียกว่า "ไม้"อยู่อย่างเดิม เช่น อะ อา ยังเรียกเป็น ไม้ก๋ะ ไม้ก๋า ฯลฯ และเรียกเป็น "แม่" ต่างๆ เช่น ไม้ก๋ง คือ แม่กง ไม้กก คือ แม่กก เป็นต้น ซึ่งยืนยันคำชื่อว่า "ไม้"นี้ เป็นของดั้งเดิมมา

ฉะนี้ หนังสือใหญ่ คือ หนังสือขอมที่จารึกไว้นี้ มี"ไม้"พร้อม จึงยืนยันว่ามีมาก่อน ตามตัวเลขบอก พ.ศ. ๓๔๕ นั้น เป็นหลักฐานแน่นอนว่า ไม้ ต่างๆ เฉพาะ ไม้เอก ไม้โท ฯลฯ เดิมเรียกว่า ไม้หยด ไม้ทู้ ไม้หันกาศ เรียกว่า ไม้ผัด หรือ ไม้ซัด ฯลฯ

ชื่อก็ไทย จึงมีมากับคนไทยได้ เพราะได้จารึกไว้ จึงได้รู้เรื่อง การทำบุญเฉลิมเกียรติ เพื่อสืบต่ออายุพระศาสนา และตัวเองนั้น เมื่อไม้มาก็แจงให้รู้ได้ตลอด แม้กาลจะล่วงมาได้ ๒๒๐๐ ปีมาแล้ว ก็ยังรู้ได้แล้ว

จริงอยู่ จารึกนี้ หลังจากกาลสร้างลายสือมานาน เท่าที่นำเข้ามาไว้ตรงนี้ ก็เพื่อยืนยันสิ่งของ ของไทย ซึ่งได้สร้างขึ้น ต่างก็สืบต่อกันมากระทั่งถึงกาล พ.ศ. ๓๔๕ และก็สืบกันมา กระทั่งปัจจุบัน ไทยจึงยังเป็นไทยอยู่อย่างนี้

 

เจ้าก็โสกีกันแสงสั่งจนสุดเสียง ทุกเทพพมองเมียงเอียง..........
(ครั้น)พราหมณ์ตีน้องร้องกรีดกราด เทพเจ้าก็ร้องหวาด...........
ชวนกันสงสานส้อยเส้าเงาเงียบ แต่ใบไม้จะไหว.............
สเทือนสท้านทั่วหิมเวสประตูป่า อิติ เมาะ.........................
พระคาถา เฃียนจ่บวันสุกหน้าเดือนสิบเอด แร่มสี่ค่ำ ปีรกาเบญสก

ปีระกา เบญจศก จุลศักราช ๑๒๓๕ วันศุกร์ที่๑๐ ตุลาคม พ.ศ.๒๔๑๖

ตัวขอมที่เขียนคำไทยในคัมภีร์ใบลาน ชื่อ มหาชาติเมืองเพชร (กัณฑกุมาร)ของวัดเพชรพลี และวัดเกาะ เพชรบุรี
อาจารย์สมาน โซ๊ะเหม แห่งวิทยาลัยครูเพชรบุรี ได้ถอด(ปริวัติ)ตัวสือขอม เป็นตัวสือไทย(พ.ศ.๒๔๑๖)
ระเบียบจารยังคงเป็นแบบเดียวกับสมัยสุวัณณภูมิ

อาจารย์สมาน โซ๊ะเหม ซึ่งได้พยายามเรียนตัวหนังสือขอมจนอ่านออกเขียนได้ ยังเล่าให้ฟังว่า
มารดาเป็น โซ่ง-ผู้ไทย พูไทย
ทั้งได้ไปขึ้นครู ครอบครูแล้ว
ในฐานะที่ผู้เขียนนี้ก็เป็นเผ่าลัวะ ลว้า คือ ลาวเดิม ซึ่ง โคราช ออกเสียงว่า ไทยเบิ้ง ชัยภูมิ ออกเสียงว่า ไทยเดิ่ง ผู้ออกคำพูด อีสัง เหมือนกัน
ต้นของพวกเรามีสติปัญญาคิดสร้างลายสือไทย ลายสือโซ่ง-ผู้ไทย ได้เหมือนกัน

 

ตัวขอม
ซึ่งตกทอดมาถึงปัจจุบัน เวลานี้ไทยเลิกกันหมดแล้ว
และที่เขียนเป็นแบบเรียนจึงยังเป็นลายเส้นของนักจารอยู่
มีครบทั้งตัวเมือง และ ตัวบ้าน คือ พยัญชนะ และ สระ
ตัวขอม นี้ ที่นำไปใช้ในขะแม เรียกชื่อว่า ตัวชะเลียง หรือ ตัวจะเรียง(ชื่อใกล้กับ ตัวจเลล ทั้งใช้ตัวคล้ายคลึงกัน จึงเข้าใจว่า เป็นแบบเดียวกัน)
เล่ากันว่า นำไปในราว พ.ศ.๖๐๐

 

ตัวสือขอมอีกแบบหนึ่ง

ตัวสือขอม ชนิดนี้เห็นมีใช้ทั่วไป ณ ดินแดนเจลล หรือ จเลล ตั้งแต่ โคราช พิมาย ลงไปถึง ปราจีน
ณ พิมาย โคราช อันเป็นชื่อ จเลลใน หรือ จเลลบก
ณ ปราจีน ลงไปถึง จันทรบุรี และ ตราด เป็น จเลลนอก หรือ จเลลน้ำ
บางทีใช้ว่า ปาเจลน คือ พ่อเจริญ
ถ้าเป็น ลาว ก็ใช้ ตัวก้อม
ถ้าเป็น เขมรสูง ก็ใช้ ตัวขอม นี้
ในที่นี้ได้นำมาเป็นแบบทั้ง ตัวธรรม และ ตัวพื้นเมือง
เช่น กินข้าว ว่า ซีบาย ใช้ตัว ซ. และ บ.
ตัว ซ. นั้น ใช้ ซ.ไทยบ้าง ,ใช้ ซ.นี้ แต่ขยักหัวบ้าง
บ.นั้นมีแล้ว




ส่วนไม้ คือ สระ นั้น ถ้าใช้ตัวเต็ม เช่น อิน. อิ. นี้ เขียนรูปอย่างหนึ่ง ถ้าไปใส่ตัวอื่น เช่น ลิ ใช้สระอิ
ได้ใส่เรียงไว้อย่างนั้น ใส่เพียงสระตัวธรรมดา ถ้าตัวพื้นเมืองก็เขียนเหมือนไทย เช่น เมียะ เป็นต้น





ตัวเลขนี้เป็นการนับ
การนับ มีจำนวน ๕ จากนั้นใช้คำต่อกัน
จึงนับอย่างนี้
มุย = ๑
ปี = ๒
เบย = ๓
ปูน = ๔
ปรัม = ๕
ปรัมมุย(๕+๑) =๖
ปรัมปี (๕+๒) = ๗
ปรัมเบย(๕+๓) = ๘
ปรัมปูน(๕+๔) = ๙
ด๊อบ =๑๐
ด๊อบปน = ๑๑
มารวย = ๑๐๐
ฯลฯ

 

อักษรขอมสมัยต่างๆ ได้ใช้ชื่อไทยตามเดิม

ตัวสือขอมนี้ มีปรากฏสมัยปัลลวะ ใช้ชื่อว่า อักษรสังกฤต อันยืนยันว่า ขอม เป็นผู้นำเอาไปใช้ใน พ.ศ.๒๗๐ หรือ พุทธศตวรรษที่๓
ได้ปรากฏในหนังสือ The way of the Buddha
ในที่นี้นำมาเป็นตัวอย่างพอเป็นหลักฐาน



ประวัติตัวสือขอม
นับจาก ๗ ช่องบนลงมาเป็นตัวสือ
ดังนี้
๑.ตัวสือสังสกฤต ครั้งราชวงศ์ปัลลวะ เมื่อราว พ.ศ.๗๐๐-๑๐๐๐
๒.ตัวสือขอม เมื่อ พ.ศ.๑๑๐๐
๓.ตัวสือขอม เมื่อราว พ.ศ.๑๘๐๐
๔.ตัวสือขอมบรรจง
๕.ตัวสือขอมหวัดบรรจง
๖.ตัวสือขอมหวัด
๗.ตัวสือขอมย่อ

ส่วน ๗ ช่องล่างเป็นตัวสระ (ตามสมัยต่างๆ)
ใช้กำกับ อักษร ทั้ง ๗ สมัยข้างบน