นิพพาน คือ เหมือนในหนัง ไซอิ๋ว ใช่ไหม

รู้เเล้ว ....ทำไม ปะคุง จิตแตก

ไปเข้า ห้องอภิญญาดีกว่า ปะคุง

 

แต่ปะคุงมีความสุขในปัจจุบันก็โอเคแล้ว คนอื่นยังแย่กว่าอีกไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร

 

ปะคุงเข้าฌาณอยู่ ไปละนะ ไปก่อนนะป้าจอยไม่กวนละ ดูเฉยๆ

 

นั่นสิครับ คุณ k.kwan เห็นด้วยๆ

คุณสันโดษ สงสัยเรานี่จะเป็นญาติกันนะครับ เป็นมดเหมือนกัน ฮ่าๆ (ดูรูป)

 

5555 ครีเอท ครีเอท...(ฮาค่ะ อนุมัติ)

แต่กรุณา บอกที่บ้านด้วยช่วงนี้

ติด Hi 5 อายุ 21 อย่าไปบอกเขานะ

ว่าติดเว็บ พลังจิต ไม่ลืมหูลืมตา

อ๊ายยย..อายแทน

 

ไม่ต้องกลัวขอรับท่านแม่มดสันโดษ

บ้านท่านแม่ กับบ้านลูก(มด) ก็บ้านเดียวกันนั่นแหละ เอิ้กๆ

[...ฮามั้ย(ใช้เวลาคิดมุขสามวินาที)]

 

อือ....พิจารณาแล้ว ..อืม...

ดูเเล้ว...ไม่ได้คิด...(จิตว่าขำใช่ไหม?)

คงแล้วแต่จริตคนนะ สันโดษว่า

คนอื่นอาจจะคิดต่างจากสันโดษ..อือ..อ่ะ..ว่างต่อ

 

ถ้าพระพุทธเจ้าไปนิพพานได้ คุณก็ต้องไปนิพพานได้เช่นกัน แล้วจะรออะไรอยู่ล่ะครับ อยากทราบก็ปฏิบัติธรรมและก็ไปทางนั้นจะพบความจริงแท้ที่แน่นอน
แต่ผมยังอ่ะ ช่วงนี้วันไหนเบื่อเหนื่อยๆก็ล้มตัวลงนอนแค่นี้ก็มีความสุขแล้ว

 

โปเตโต้ผู้ใฝ่ธรรม
สอนธรรมปะคุงหน่อยสิ

 

เห็นไหมค่ะ ว่าเพื่อนๆ

สามารถเรียนธรรมะได้ นานจริงๆอย่างไม่น่าเบื่อ

สันโดษรู้ ว่าทุกคนสนุกกับสิ่งที่ พวกเราเล่นกัน

ความไร้สาระ แฝงด้วยสาระของการ คงสภาวะของจิตที่นิ่งและดี

โดยที่ท่านที่อยู่ในวันนี้ แทบจะไม่ได้สนใจโลกภายนอกเลย

จิตก็เหมือนกระทู้นั้นแหล่ะ

หากท่านสนใจ ใส่ใจ เข้าใจตัวเอง

วันทั้งวัน มันก็ลงเอยแบบนี้

24 ชั่วโมง ดูจิตไม่เห็นจะเป็นไม่ได้

เนี๊ยเวลาที่เหลือ เดี๋ยวสันโดษก็อาบน้ำนอน

แล้วพรุ่งนี้ก็มาใหม่ ใช้ชีวิตโดยไม่ทุกข์และก็ไม่สุข

แต่มีสมาธิอยู่กับปัจจุบันไม่ยึดติด

พรุ่งนี้ไม่รู้หรอกว่าจะเจออะไร

รู้เเต่ว่าวันนี้มีความสุข จบไปอีกหนึ่งวัน

โดยดูจิตตนเองเล่นกับเพื่อนๆ

แล้วเจอกันใหม่นะคะ เมื่อ จิตต้องการ

เจริญในธรรมคะ ทุกๆท่าน

 

สวัสดีเพื่อนสหายธรรมทั้งหลาย นานแสนนานผมจะมาโพสเสียสักที ก็จะขอแสดงวิสัยทัศอันน้อยนิดซะหน่อยนะคร๊าบ

 

เคยได้ยินเรื่องคิริมานนสูตรไหม ผมฟังอยู่บ้างจำเนื้อความได้เล็กน้อย มีอยู่ตอนหนึ่ง พระพุทธเจ้าบอกให้ท่านอานนไปบอกแก่คิริมานนซึ่งกำลังนอนป่วยอยู่ถึงสัญญาสองประการ คือรูปและนาม ซึ่งไม่ให้ยึดติด แม้จิตและเจตสิกก็ไม่ให้ยึดติด เมื่อท่านอานนไปบอกแกท่านคิริมานนดังนั้น ท่านก็หายจากอาการอาพาททันที
เมื่อหลายวันก่อนไปบนเขามาคุณลุงชยันได้เล่าเรื่องเรื่องนึงให้ฟังว่า สมัยที่พระพุทธองค์ใกล้จะดับขันธ์ปรินิพพานนั้นเอง มีพระสาวกองหนึ่งได้เดินจงกรมอยู่อยู่ในป่าแห่งหนึ่ง ได้หยุดพักและแหงนหน้าไปมองพระจันทร์ซึ่งกำลังเต็มดวง ได้มีเมฆหมอกค่อยๆเลื่อนมาบดบัง และเลือนหายไปในที่สุด เป็นอยู่อย่างนั้นพักใหญ่ พระสาวกได้นำเรื่องนี้เข้ามาพิจารณาจนสำเร็จพระอรหันในเวลานั้นเอง

 

เคยได้ยินประโยคนี้ไหม จิตแต่เดิมนั้นผ่องใส่ แต่หม่นหมองไปเพราะกิเลสที่จรมา

 

มีอยู่ครั้งนึงผมได้ถกเรื่องธรรมะกับแม่ พูดถึงเรื่องอริยสัจ 4 และ ขันธ์ 5 ซึ่งจะสรุปได้ดังนี้
คุยกันถึงตัวแรกคือขันธ์ 5 อันประกอบไปด้วย รูป เวทนา สัญญา สังขาร และวิญญาณ(ซึ่งมนุษย์ทุกคนจะมีตรงนี้แน่นอน)
รูป ประกอบไปด้วย สิ่งที่สัมผัสได้ด้วยทวารทั้ง5 มี
- รูป อันเกิดจากการมองเห็น
- เสียง อันเกิดจากการหูได้ยินเสียง
- กลิ่น อันเกิดจากจมูกได้ดมกลิ่น
- รส อันเกิดจากลิ้นได้ลิ้มรส
- สัมผัส อันเกิดจากกายได้สัมผัส ร้อน เย็น อ่อน แข็ง
เวทนา ประกอบไปด้วย
- ความพอใจ อาจเรียกภวตัณหาก็ได้
- เฉยๆ บ้างเรียก ทุกขมสุขเวทนา หรืออัพยากฤต
- ความไม่พอใจ อาจเรียกวิภวตัณหาก็ได้
สัญญา ประกอบไปด้วย
- ความจำได้หมายรู้ เช่นจำได้ว่าเมื่อวานกินข้าวกับน้ำพริกตาแดง หรือ เมื่อต้นเดื่อนที่แล้วทำบุญหล่อพระที่เชียงราย เป็นต้น
สังขาร คือตัวคิดตัวนึก
- คิดโน่น คิดนี่ เอารูปมาจินตนาการ เอาสัญญา มาจินตนาการ เอาเวทนามาจินตนาการ อย่างโน้นอย่างนี้ เป็นต้น
วิญญาณ หรือที่เรียกว่าจิต ก็คือตัวรับรู้
- รับรู้ในรูป ได้สัมผัสอะไรก็รู้
- รับรู้ในเวทนา เกิดเวทนาอะไรขึ้นก็รู้เวทนา
- รับรู้ในสัญญา นึกอะไรได้ก็รับรู้ว่านึกอันนั้นได้
- รับรู้ในสังขาร คิดปรุงแต่งอะไรขึ้นมา ก็รู้ว่าปรุงแต่งขึ้นมา
- รับรู้ในจิต ว่ามีโลภ โกรธ หลง

ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องที่ถกกันกับแม่ถึงขันธ์5 โดยย่อ

 

หลังจากพูดถึงขันธ์ 5 ก็ถกกับแม่ถึงเรื่อง อริยสัจ4 อันประกอบด้วย ทุกข์ สมุทัย นิโรจ มรรค
โดยย่อมีอยู่ว่า...อันที่จริงก็เหมือนหนังสือแหละนะ
ทุกข์ คือสิ่งทนได้ยาก คือสภาวะอันทนได้ยาก
สมุทัย คือสิ่งที่เป็นต้นเหตุแห่งทุกข์ อันมี ตัณหา3
ประกอบด้วย โลภะ โทสะ และโมหะ

กล่าวถึงโลภะนั้น เข้าใจกันว่า ต้นเหตุมาจากความพอ
ใจในเวทนา(อันเกิดจากภวตัณหาที่สำเร็จแล้ว) และ
เกิดความยึดมั่นเกาะกุมของจิตใจ ต้องการอีกและต้อง
การมากขึ้น มากขึ้นและมากขึ้น

กล่าวถึงโทสะนั้น เข้าใจกันว่า ต้นเหตุมาจากความไม่
พอใจในเวทนา(อันเกิดจากวิภวตันหาอันเกิดขึ้น
แล้ว) และเกิดความยึดมันถือมั่นในจิจใจว่า เราไม่น่า
เป็นอย่านี้ ไม่ควรได้อย่างนี้ มันต้องไม่เป็นเช่นนี้ จน
โกรธและอารวาทในที่สุด

ส่วนโมหะนั้น เข้าในกันว่า คือส่วนที่หลงใหลไป ยึดติดไป เช่น หลงไปว่าแฟนเราสวยเที่ยงแท้จริงหนอ ไม่มีสตรีใดงามเท่าและเธอจะเบ่งบานสวยแบบนี้ตลอดไป ถ้าในระดับจิตก็ไปเกาะกุมในฌาญตัวใดตัวหนึ่ง ลำพึงในใจว่าเราช่างสุขล้ำ หรือมาถึงที่หมายแล้ว สุขอันนี้เราขอยึดกุมไว้ สุขเอกคตารมณ์นี้ช่างสุขแท้และเที่ยงแท้จริงหนอ แต่เพื่อนทั้งหลายจงเข้าใจเถอะว่ามันไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เสื่อมไปหมดสินไปเป็นอนัตา



แน่นอน นิโรธที่เข้าใจกันจากการถกครั้งนั้นคือความที่ออกจาก โลภะ โทสะ และ โมหะ เสียก็จะพ้นทุกข์
แต่ทำอย่างไรละ นั่นไง

จึงมีมรรคอันเป็นหนทางในการเข้าสู่นิโรธ เป็นไปเพื่อขจัดกิเลสอันมี โลภะ โทสะ และ โมหะ
มรรคโดยย่อแล้วก็มี ศีล สมาธิ ปัญญา

 

ศีล ก็ง่ายๆ ศีล 5 ศีล 8 ศีล 10 และอื่นๆ นี่แหละคือศีลละ เมื่อถือศีลแล้วมีการสำรวมระวังในศีล ยิ่งสูงมากขึ้นก็จะต้องสำรวมระวังมากขึ้น นั่นคือทำให้เราสำรวมกาย วาจา และใจ จนเกิดสมาธิ ลองสังเกตุให้ดีเวลานั่งสมาธิเราก็ต้องสำรวม กาย วาจา และใจอยู่แล้วและมากอีกด้วย กายไม่ไปทำอะไรผิด นั่งนิ่งๆ วาจาไม่ไปด่ามุสาใคร ก็นั่งนิ่งๆ ใจไม่คิดฟุ้งซ่าน ก็ทำจินิ่งๆ เมื่อทำอย่างนี้แล้ว ปัญญามันก็จะเกิด นะคับ

 

ขอเข้ามาดูเฉยละกัน
คุณสัญโดษตอบได้เก่งมากครับ เป็นคนมีปัญญามากจริงๆ

 

คำว่าปัญญานั้น ผมเข้าใจว่า เป็นการมองเห็นการเกิดดับของรูปนาม จนเกิดความเบื่อหน่าย ถัดจากนั้นก็คลายความกำหนัดจากรูปนาม และหลุดออกจากความกำหนัดในรูปนามในที่สุดนั้นเอง

ผมเคยเห็นพระหลายองค์ คนบ้านหลายคนได้วิชาหนึ่งนั่นคือ บุพเพนิวาสา ระลึกชาติได้ แต่ระดับความละเอียดของการระลึกได้ก็ไม่เท่ากันแล้วแต่กำลังสมาธิและกิเลสที่ขจัดออกได้ ไอ้ที่เหนือจากนี้ก็ไปหาเอาเองละกันนะคับ ผมมีความรู้ถึงแค่นี้แหละ


เกือบลืม นิพพานในทัศนะของผมคือ การคลายจากความยึดมันในตัวตน ทั้งจิตและเจตสิกรวมถึงรูปด้วย ดังนั้นโลกนิพพาน จึงเป็นโลกที่ไม่มีรูป ไม่มีเวทนา ไม่มีสัญญา ไม่มีสังขาร ไม่มีวิญญาณ คือไม่ได้รับสัมผัสทั้งห้าแบบพวกเรา ไม่มีความรู้สึกแบบพวกเรา ไม่มีความทรงจำ หรืออาจจะมีแต่ไม่นึกถึงเลย ไม่มีตัวคิด คือไม่คิดปรุงแต่งให้ทะเยอทะยานไป และ ไม่มีจิต คือไม่มีการรับรู้อันใด จะว่าตายโดยสิ้นเชิงก็คงจะได้ละมั้ง ถ้าจะให้แน่ต้องลองไปพิสูตรเอง ใช้หลักกาลามสูตรนะครับ อย่าเชื่อใครง่ายๆ

 

<TABLE id=HB_Mail_Container height="100%" cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" border=0 UNSELECTABLE="on"><TBODY><TR height="100%" UNSELECTABLE="on" width="100%"><TD id=HB_Focus_Element vAlign=top width="100%" background="" height=250 UNSELECTABLE="off">ปะคุง ผมว่าคุณควรจะไปศึกษาด้วยการปฎิบัติให้รู้จริงเสียก่อนนะครับ ในทั้งทางวิทยาศาสตร์ และ ธรรมะ เมื่อคุณได้เรียนรู้มากขึ้น คุณจะรู้ว่า ธรรมะ คือวิทยาศาสตร์ และวิทยาศาตร์ คือธรรมะ

การใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยมีความสุขไปวันๆ ไม่ต่างอะไรกับสิ่งมีชีวิตเช่นมดปลวก มนุษย์นั้นต้องเรียนรู้เพื่อพัฒนาตนเองและสังคมด้วยความเมตตา เพื่อสันติภาพในใจตนและผู้อื่น อย่างนี้ถึงเรียกว่าชีวิตของมนุษย์
</TD></TR><TR UNSELECTABLE="on" hb_tag="1"><TD style="FONT-SIZE: 1pt" height=1 UNSELECTABLE="on">
</TD></TR></TBODY></TABLE>

 

....