ธรรมพระบูรพาจารย์(หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต)

ขอบพระคุณท่าน AVATAAR เป็นอย่างสูงค่ะ การพิจารณาขันธ์ 5 ต้องอาศัยมหาสติปัฏฐาน 4 ยังไม่เข้าใจละเอียดทีดเดียว แต่จะพยายามฝึกพิจารณาค่ะ อนุโมทนาบุญกับทานด้วยค่ะ

 

มาเป็นอีก 1 กำลังใจนะคะ.....เชื่อว่า...มารไม่มีบารมีไม่เกิด คะ...เราเกิดเป็นมนุษย์..ย่อมต้องมีอุปสรรค เพราะต้องเกิดวิบากที่เป็นบททดสอบให้ผ่าน
เป็นกำลังใจ นะคะ ...ขอบคุณอีกครั้งคะ คุณคุรุวาโร สำหรับคำแนะนะ

 

การบรรลุมรรคผลนั้น ไม่ใช่เรื่องยุ่งยากซับซ้อน แต่เป็นเรื่องประณีต รู้ตามเห็นตามได้
แต่เห็นเป็นเฉพาะบุคคล สำหรับผู้ปฏิบัติเท่านั้น จึงจะรู้ได้เฉพาะตน

 

อนุโมทนากับท่าน AVARTAAR ด้วยค่ะ
ได้ข้อคิดสะกิดใจเสมอ เวลาอ่านธรรมะของท่าน

 

สาธุค่ะท่าน จะเพียรพยายามค่ะ เป็นเรื่องประณีต คำนี้เจนเข้าใจค่ะท่าน เพราะจากการตั้งใจ ทุกอริยบท ธรรมภายใจใจเริ่มเกิดขึ้น เราจะเรียกว่าเป็นธรรมของเราเองได้ไหมค่ะ คือเราไม่ได้ตั้งใจ แต่จะวิปัสนาเอง เมื่อก่อนนี้เป็นวิปัสนึก วิปัสนากับวิปัสนึก ต่างกัน เพิ่งจะเข้าใจ เมื่อก่อนบ่นท้อ แต่เดี๋ยวนี้ กำลังใจเต็มแล้วค่ะท่าน หากมีคำแนะนำอื่นใด เมตตาชี้แนะด้วยค่ะ

 

ธรรมทั้งปวงเป็นสิ่งที่มีอยู่แล้ว ไม่ใช่ธรรมของเขาของเรา...

ธรรมนั้นไว้สำหรับให้เรียนรู้หมั่นพิจารณา ไม่เฉพาะธรรมขาวหรือดำ ไม่ได้นำมายึดติด คิดว่าดีเด่วิเศษวิโสหรือเที่ยวโชว์อิทธิฤทธิ์ในภพภูมิ

ธรรมก็คือธรรมอยู่นั่นเอง

วิปัสสนา และ วิปัสสนึก แตกต่างกันตรงไหน

วิปัสสนา นำธรรมทั้งปวง มาพิจารณาลงเป็นไตรลักษณ์แล้วจบ

วิปัสสนึก นำธรรมทั้งปวง มาพิจารณาแล้วปรุงแต่งจิตให้มหัศจรรย์ต่อไปอีกยาวไกลไม่รู้จบ...เมื่อเราไม่รู้เราจึงวิ่งวุ่นหมุนติ้ววนเวียนอยู่ในภพในชาติต่อไป หาต้นหาปลายไม่ได้....

 

กราบสวัสดีทุกๆท่านค่ะ

เนื่องด้วย ดิฉันเพิ่งสมัครสมาชิกใหม่ นะคะ ขอสวัสดีเเละขอคำชี้แนะบางประการ ดังนี้ค่ะ
1.ถ้าดิฉันจะฝึกสมาธิด้วยการสวดมนต์เกือบทุกวัน แต่มิได้ทำการนั่งสมาธิเลยจะได้ไหมคะ เพราะ รู้สึกว่าเวลานั่งเเล้วฟุ้งซ่าน
2.เนื่องด้วยเมื่อคืน ฝันว่าโดนผู้ชายนั่งทับจึงสะดุ้งตื่นขึ้นมาสวดมนต์ เเล้วนอนต่อไม่ค่อยหลับสนิท จนฝันว่าจิตส่วนที่เป็นศีรษะจะหลุดออกจากตัว จึงสะดุ้งตื่น แบบนี้มีผลร้ายไหมคะ จะต้องแก้ไขเช่นไรคะ

ขอบพระคุณมากค่ะ

 

กราบขอบพระคุณท่านมากค่ะ เข้ามาอ่านได้ความรู้เพิ่มเติมทุกครั้ง เมื่อพิจารณาธรรมแล้ว รู้ธรรม วางธรรม รู้ธรรมหมายถึงทุกอย่างแจ้งลงที่ไตรลักษณ์ โอ..ข้อนี้ กราบขอบพระคุณท่านมากค่ะ การรู้ธรรมนัีั้น ต้องรู้แบบหยาบ กลาง ละเอียด อย่างนั้นใช่หรือไม่ค่ัะ

 

ถ้าให้เปรียบเทียบกันการสวดมนต์และการนั่งทำสมาธิก็เหมือนกันแหละครับเพราะจุดประสงค์ก็เพื่อให้จิตตั้งมั่นไม่แส่ส่ายเหมือนกัน
เมื่อจิตมีความสุขอยู่กับอารมณ์อันเดียวใจก็จะเป็นสมาธิ
การสวดมนต์จิตเราก็อยู่กับบทสวดไม่ซัดส่ายเฉไฉไปคิดเรื่องนู้นเรื่องนี้จะจดจ่ออยู่กับบทสวดมนต์อย่างเดียวใจก็สงบตั้งมั่นมีสมาธิ
การนั่งสมาธิจิตเราก็อยู่กับคำบริกรรมหรือลมหายใจก็ได้เมื่อจิตแส่ส่ายไปหรือจิตไหวไปไหนทางไหนเราก็รู้ก็ดึงกลับมาเพราะเราสร้างเครื่องอยู่ของจิตไว้คือ คำบริกรรมหรือลมหายใจ

แล้วแต่คุณชอบปฏิบัติแบบไหนแล้วจิตโล่งโปร่งเบาสบายเหมาะแก่การงานก็เลือกเอาอันนั้นเป็นหลักนะครับ ถ้าเรานั่งแล้วชอบฟุ้งซ่าน การสวดมนต์ทำสมาธิได้ดีกว่าก็ได้ครับ เพราะแล้วแต่จริตนิสัยของแต่ละท่านไม่เหมือนกันครับ

อย่าลืมเจริญปัญญานะครับ พิจารณาทุกสิ่งลงในไตรลักษณ์จึงจะเรียกวิปัสสนาวิปัสสนาจะยังปัญญาให้เราสมถะสมาธิเอาไว้ทำความสงบพักผ่อนให้จิตมีกำลังตั้งมั่นในการที่จะเจริญปัญญา<O</O
บุคคลบริสุทธิ์หลุดพ้นได้ด้วยปัญญาญาณ ไม่ใช่อภิญญาญาน(ยกเว้นไว้เฉพาะอาสวขยญาณเท่านั้น สำหรับญาณอื่นไม่ได้ช่วยให้หลุดพ้นไปได้)



สำหรับเรื่องความฝันก็เป็นนิมิตอย่างหนึ่ง อย่าไปใส่ใจ หรือเป็นสุขเป็นทุกข์กับความฝันนั้นเลยครับ ไม่มีประโยชน์อะไรเลย ฝันทุกวันตีความกันทุกวันยุ่งตายเลยเฉพาะเรื่องที่ดำเนินอยู่ก็วุ่นวายพอแล้ว อย่าเอาความฝันลงมาผสมโรงด้วยเลยครับ

 

ภูมิจิตภูมิธรรมก็เป็นขั้นเป็นตอนไปครับ ก่อนที่เราจะวางธรรมนั้นเราต้องรู้แจ้งแทงตลอดในธรรมทั้งปวงก่อน

การรู้ธรรมก็เหมือนได้ปัญญา ในที่นี้เป็นภาวนามยปัญญา ปัญญาที่ได้จากการเจริญภาวนา

กิเลส อย่างหยาบ ก็ใช้ศีลเป็นเครื่องมือระงับได้

กิเลส อย่างกลาง ใช้สมถะสมาธิเป็นเครื่องรู้ระงับได้

กิเลส อย่างละเอียด ต้องใช้ปัญญาเท่านั้นจึงจะรู้เท่าทัน

เป็นขั้นเป็นตอนเป็นลำดับๆไปครับ

 

ส่วนความรู้จริงๆ ที่เป็นรากฐานแห่งความรู้เกี่ยวกับสิ่งต่างๆที่เกิดดับๆ นี้ไม่ดับ เราจะพูดว่า “จิตนี้ดับไม่ได้” เราจะพูดว่า “จิตนี้เกิดไม่ได้” เพราะฉะนั้นจิตที่บริสุทธิ์แล้วจึงหมดปัญหาในเรื่องเกิดเรื่องตายที่เกี่ยวกับธาตุขันธ์ไปถือกำเนิดเกิดที่นั่นที่นี่ แสดงตัวอันหยาบออกมา เช่นเป็นสัตว์เป็นบุคคลเหล่านั้น เป็นต้นจึงไม่มีสำหรับจิตท่านที่บริสุทธิ์แล้ว


แต่ถ้าไม่บริสุทธิ์ก็พวกนี้แหละไปเกิดไปตายหมายป่าช้าอยู่ไม่หยุดเพราะจิตที่ไม่ตายนี้แหละ


ฉะนั้นพระพุทธเจ้าจึงทรงสอนโลก เฉพาะอย่างยิ่งคือโลกมนุษย์เรา ผู้ที่รู้ดีรู้ชั่วรู้บาปบุญคุณโทษ และรู้วิธีการที่จะแก้ไขดัดแปลงหรือส่งเสริมได้เข้าใจในภาษาธรรมที่ท่านแสดง ท่านจึงได้ประกาศสอนโลกมนุษย์เป็นสำคัญกว่าโลกอื่นๆเพื่อจะได้พยายามดัดแปลงหรือแก้ไขสิ่งที่เห็นว่าไม่เกิดประโยชน์และเป็นโทษออกจากจิตใจกายวาจา และสอนให้พยายามบำรุงส่งเสริมความดีที่พอมีอยู่บ้างแล้วหรือมีอยู่แล้ว และที่ยังไม่มีให้มีให้เกิดขึ้นสิ่งที่มีแล้วบำรุงรักษาให้เจริญเพื่อเครื่องหล่อเลี้ยงจิตใจให้มีความชุ่มเย็นมีความสงบสุขมีหลักมีเกณฑ์ด้วยคุณธรรมคือความดีหากได้เคลื่อนย้ายจากธาตุขันธ์ปัจจุบันนี้ไปสู่สถานที่ใด ภพใดชาติใดจิตที่มีความดีเป็นเครื่องหล่อเลี้ยงอยู่เสมอ ย่อมเป็นจิตที่ดี ไปก็ไปดีแม้จะเกิดก็เกิดดี อยู่ก็อยู่ดี มีความสุขเรื่อยๆไป


จน กว่าจิตนี้จะมีกำลังสามารถอำนาจวาสนามีบุญญาภิสมภารที่ได้สร้างโดยลำดับลำดานับตั้งแต่อดีตมาจนกระทั่งปัจจุบันนี้ต่อเนื่องกันมาเช่นวานนี้เป็นอดีตสำหรับวันนี้ วันนี้เป็นอดีตสำหรับวันพรุ่งนี้ซึ่งเป็นวันที่เราได้สร้างความดีมาด้วยกันทั้งนั้น และหนุนกันเป็นลำดับจนกระทั่งจิตมีกำลังกล้าสามารถ เพราะอำนาจแห่งความดีนี้เป็นเครื่องสนับสนุนแล้วผ่านพ้นไปได้

 

คำว่า “สมมุติ” คือ การเกิดการตายดังที่เป็นอยู่นั้น จะไปเกิดในภพที่เงียบๆละเอียดขนาดไหนก็ตาม ที่เป็นเรื่องของสมมุติแฝงอยู่นั้นจึงไม่มีท่านผ่านไปหมดโดยประการทั้งปวง
นี่ได้แก่จิตพระอรหันต์และจิตพระพุทธเจ้าพูดถึงเรื่องนี้ก็ยังมีเรื่องของ “พระวังคีสะ”

พระวังคีสะ
ท่านเก่งมากในการที่ดูจิตผู้ที่ตายแล้ว ไปเกิดในภพใดแดนใด ตั้งแต่ท่านเป็นฆราวาสใครตายก็ตาม
จะว่าท่านเป็นหมอดูก็พูดไม่ถนัด ท่านเก่งทางไสยศาสตร์นั่นแหละเวลาใครตายเขานำเอากะโหลกศีรษะมาให้เคาะ ป๊อก ๆๆ
กำหนดดูทราบว่าอันนั้นไปเกิดที่นั่น ๆ เช่นไปเกิดเป็นสัตว์นรกก็บอกไปเกิดในสวรรค์ก็บอก ไปเกิดเป็นสัตว์เดรัจฉานไปเกิดเป็นเปรตเป็นผีอะไรท่านบอกหมดไม่มีอัดมีอั้น
บอกได้ทั้งนั้นขอให้ได้เคาะกะโหลกศีรษะของผู้ตายนั้นก็แล้วกัน


พอท่านวังคีสะได้ทราบจากเพื่อนฝูงเล่าให้ฟังว่าพระพุทธเจ้ายังเก่งกว่านี้อีกหลายเท่า
ท่านอยากได้ความรู้เพิ่มเติมจึงไปยังสำนักพระพุทธเจ้าเพื่อขอเรียนวิชาแขนงนี้เพิ่มเติมอีก
พอไปถึงพระพุทธเจ้าท่านก็เอาศีรษะพระอรหันต์มาให้เคาะ “เอ้า ลองดูซิไปเกิดที่ไหน?”
เคาะแล้วฟัง เงียบ, เคาะแล้วฟัง เงียบ, คิดแล้วเงียบ กำหนดแล้วเงียบไม่ปรากฏว่าเจ้าของกะโหลกศีรษะนี้ไปเกิดที่ไหน!


ท่านจนตรอก ท่านพูดสารภาพอย่างตรงไปตรงมาว่า “ไม่ทราบที่เกิด”


ทีแรกพระวังคีสะนี้ว่าตัวเก่งเฉลียวฉลาดจะไปแข่งกับพระพุทธเจ้าเสียก่อนก่อนจะเรียนต่อ
พอไปถึงพระพุทธเจ้าพระองค์เอากะโหลกศีรษะพระอรหันต์มาให้เคาะนี่ ซิ ! ท่านมาติดตรงนี้!

ทีนี้ก็อยากจะเรียนต่อ ถ้าเรียนได้แล้วก็จะวิเศษวิโสมากเมื่อการณ์เป็นไปเช่นนั้นก็ขอเรียนที่สำนักพระพุทธเจ้า
พระพุทธเจ้าก็ทรงสอนวิชาให้สอนวิธีให้ คือสอนวิชาธรรมนี่ให้ ฝึกปฏิบัติไป ๆพระวังคีสะก็เลยสำเร็จพระอรหันต์ขึ้นมา
เลยไม่สนใจจะไปเคาะศีรษะใครอีกนอกจากเคาะศีรษะเจ้าของ รู้แจ้งชัดเจนแล้วหมดปัญหาไปเลย นี่เรียกว่า “เคาะศีรษะที่ถูกต้อง”!


เมื่อยกเรื่องจิตที่ไม่เกิดขึ้นมากะโหลกศีรษะของท่านผู้บริสุทธิ์แล้วเคาะเท่าไรก็ไม่รู้ว่าไปเกิดที่ไหน!
ทั้งๆที่พระวังคีสะแต่ก่อนเก่งมากแต่จิตที่บริสุทธิ์แล้วหาที่เกิดไม่ได้ !เช่น “พระโคธิกะ” ก็เหมือนกันนี้ก็น่าเป็นคติอยู่ไม่น้อย
ท่านไปบำเพ็ญสมณธรรมเจริญขึ้นไปโดยลำดับๆ แล้วเสื่อมลงเจริญขึ้นเสื่อมลง ฟังว่าถึงหกหนหนที่เจ็ดท่านจะเอามีดโกนมาเชือดคอตนเอง
“โอ้ เสียใจ” แต่ กลับได้สติขึ้นมาจึงได้พิจารณาธรรมจนได้เป็นพระอรหันต์ในวาระสุดท้าย
อันนี้เราพูดย่อเอาเลยตอนท่านนิพพาน พวกพญามารก็มาค้นหาวิญญาณของท่าน
พูดตามภาษาเราก็ว่า “ตลบเมฆเลย” การขุดการค้นหาวิญญาณของท่านนั้นไม่เจอ เลยไม่ทราบว่าท่านไปเกิดที่ไหน


พระพุทธเจ้าจึงรับสั่งว่า “การที่จะค้นหาวิญญาณของพระโคธิกะที่เป็นบุตรของเราซึ่งเป็นผู้สำเร็จเสร็จสิ้นไปแล้วโดยประการทั้งปวงนั้น
จะขุดจะค้นจะพิจารณาเท่าไรหรือพลิกแผ่นดินค้นหาวิญญาณท่านก็ไม่เจอ มันสุดวิสัยของ “สมมุติ” แล้วจะเจออย่างไร!
มันเลยวิสัยของคนที่มีกิเลสจะไปทราบอำนาจจิตของพระอรหันต์ท่านได้!

( พระวังคีสเถระ เอตทัคคะในทางผู้มีปฏิภาณ /บวชเพื่อเรียนมนต์ )

 

อยู่ระหว่างฝึกปฏิบัติอยู่ครับ...ขอคำแนะนำด้วยคนครับ

 

รบกวนดูให้ด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ

 

ในวงสมมุติทั้งหลาย ไม่มีผู้ใดจะสามารถตามวิถีจิตของพระอรหันต์ท่านได้เพราะท่านนอกสมมุติไปแล้ว จะเป็นจิตเหมือนกันก็ตาม
ลองพิจารณาดูซิจิตของเราที่กำลังล้มลุกคลุกคลานอยู่เวลานี้ก็ตามเมื่อได้ถูกชำระเข้าไปโดยสม่ำเสมอไม่หยุดไม่ถอย
ไม่ละความเพียรแล้วจะค่อยละเอียดไปได้ จนละเอียดถึงที่สุด ความละเอียดก็หมดไปเพราะความละเอียดนั้นเป็นสมมุติ
เหลือแต่ธรรมชาติทองทั้งแท่งหรือธรรมทั้งดวงที่เรียกว่า “จิตบริสุทธิ์”
แล้วก็หมดปัญหาอีกเช่นเดียวกันเพราะกลายเป็นจิตประเสริฐเช่นเดียวกับจิตของท่านที่พ้นไปแล้วนั้นนั่นแล


จิต ประเภทนี้เป็นเหมือนกันหมดไม่นิยมเป็นผู้หญิงผู้ชาย นี่เป็นเพศหรือสมมุติอันหนึ่งต่างหาก
ส่วนจิตนั้นไม่ได้นิยมว่าเป็นหญิงเป็นชายความสามารถในอรรถในธรรมจึงมีได้ทั้งหญิงทั้งชาย
และความสามารถที่บรรลุธรรมขั้นต่างๆจนกระทั่งถึงวิมุตติหลุดพ้นไปได้ ก็เป็นไปได้ทั้งผู้หญิงผู้ชายไม่มีกฎเกณฑ์ที่จะบังคับกันได้
ขอแต่ความสามารถอำนาจวาสนาของตนพอแล้วเป็นอันผ่านไปได้ด้วยกันทั้งนั้น


เพราะฉะนั้นเราจึงควรพยายามอบรมจิตใจของเรา อย่างน้อยก็ให้ได้ความสงบเย็นจะด้วยธรรมบทใดก็ตาม

ที่เป็นธรรมซึ่งจะกล่อมให้จิตมีความสงบแล้วปรากฏเป็นความร่มเย็นเป็นสุขขึ้นมาภายในจิตใจ
พึงนำธรรมบทนั้นมาเป็นเครื่องกำกับ มาเป็นเครื่องพึ่งพึง เป็นเครื่องยึดของจิต
เช่นอานาปานสติซึ่งเป็นกรรมฐานสำคัญบทหนึ่งในวงปฏิบัติทั้งหลาย
รู้สึกว่าอานาปานสติจะเป็นธรรมที่ถูกกับจริตนิสัยของคนจำนวนมากกว่าธรรมบทอื่นๆ
และนำเข้ามาประพฤติปฏิบัติภายในจิตใจของเราให้ได้รับความสงบเย็น


เมื่อใจเริ่มสงบ เราก็จะเริ่มเห็นสาระของใจ
หรือจะเริ่มเห็นใจว่าเป็นอะไร เป็นอย่างไรก็คือความที่จิตรวมกระแสของตัวเข้ามาสู่จุดเดียว เป็นความรู้ล้วนๆ อยู่ภายในตัวนั้นแหละท่านเรียกว่า “จิต”

ความรวมตัวเข้ามาของจิตนี้ รวมเข้ามาตามขั้นตามความสามารถ ตามความละเอียดของจิต ตามขั้นของจิตที่มีความละเอียดเป็นลำดับ
ถ้าจิตยังหยาบรวมตัวเข้ามาก็พอทราบได้เหมือนกันเมื่อจิตละเอียดเข้าไปก็ทราบความละเอียดลงไปอีกว่า
จิตนี้ละเอียด จิตนี้ผ่องใส จิตนี้สงบยิ่ง จิตนี้เป็นของอัศจรรย์ ยิ่งขึ้นไปโดยลำดับๆจิตดวงเดียวนี้แหละ!


การชำระการอบรมเพื่อความสงบการพิจารณาค้นคว้าแก้ไขสิ่งที่ขัดข้องภายในจิตด้วยปัญญา
ซึ่งเป็นวิธีที่จะทำให้จิตก้าวหน้าหรือทำให้ถึงความจริงของจิตได้โดยลำดับ
ด้วยการกระทำดังที่กล่าวนี้ใจจะหยาบขนาดไหนก็หยาบเถอะถ้าลงความเพียรได้พยายามติดต่อกันอยู่เสมอด้วยความอุตส่าห์พยายามของเราอยู่
แล้วความหยาบนั้นก็จะค่อยหมดไป ๆความละเอียดจะค่อยปรากฏขึ้นมาเพราะการกระทำหรือการบำเพ็ญของเรา
จนกระทั่งสามารถผ่านพ้นด้วยการฟาดฟันกิเลสให้แหลกไปได้เช่นเดียวกันหมดไม่ว่าผู้หญิงผู้ชาย

 

ในขณะที่เรายังไม่สามารถจะทำอย่างนั้นได้ก็ไม่ต้องเดือดร้อนใจขอให้ทำใจให้มีหลักมีเกณฑ์ เป็นที่ยึดเป็นที่พึ่งของตนเอง
ได้ส่วนสกลกายนี้เราก็พึ่งเขามาแล้วตั้งแต่วันเกิด ทราบได้ด้วยกัน พาอยู่พานอนพาขับพาถ่าย พาทำงานทำการ ทำมาหาเลี้ยงชีพ
ทั้งเราใช้เขา ทั้งเขาใช้เราทั้งเขาบังคับเรา ทั้งเราบังคับเขา เช่น บังคับให้ทำงานแล้วเขาก็บังคับเราให้เป็นทุกข์ ปวดนั่นเจ็บนี่
ต้องไปหาหยูกหายามารักษาก็เขานั่นแหละเป็นคนเจ็บ
และก็เขานั่นแหละเป็นคนหาหยูกหายาเงินทองข้าวของก็เขาแหละหามามันหนุนกันไปหนุนกันมาอยู่อย่างนี้


ไม่ทราบว่าใครเป็นใหญ่กว่าใคร ธาตุขันธ์กับเรา?
เราบังคับเขาได้ชั่วกาล และเขาก็บังคับเราได้ตลอด!
การ เจ็บไข้ได้ป่วย การหิวกระหายการอยากหลับอยากนอน ล้วนแต่เป็นเรื่องกองทุกข์ซึ่งเขาบังคับเราทั้งนั้นและบังคับทุกด้าน
แต่เราบังคับเขาได้เพียงเล็กๆ น้อยๆฉะนั้นในกาลอันควรที่เราจะบังคับเขา ให้พาเขาภาวนา
เอ้า ทำลงไปเมื่อธาตุขันธ์มันปกติอยู่ จะหนักเบามากน้อยเพียงไรก็ทำลงไป แต่ถ้าธาตุขันธ์ไม่ปกติมีการเจ็บไข้ได้ป่วย เราก็ต้องรู้ความหนักเบาของธาตุขันธ์

เรื่องใจให้เป็นความเพียรอยู่ภายในตัวอย่าลดละปล่อยวางเพราะเป็นกิจจำเป็น


เราอาศัยเขามานานแล้ว เวลานี้มันชำรุดทรุดโทรมก็ให้ทราบว่ามันชำรุดอันไหนที่ควรจะใช้ได้ อันไหนที่ใช้ไม่ได้
เราเป็นเจ้าของทราบอยู่แก่ใจที่ควรลดหย่อนผ่อนผันก็ผ่อนผันไป


ส่วนใจที่ไม่เจ็บป่วยไปตามขันธ์ ก็ควรเร่งความเพียรอยู่ภายในไม่ขาดประโยชน์ที่ควรได้รับ
ให้ใจมีหลักมีเกณฑ์ อยู่ก็มีหลัก ตายก็มีหลักเกิดที่ไหนก็ให้มีหลักเกณฑ์อันดีเป็นที่พึงพอใจ
คำว่า “บุญ” ก็ไม่ให้ผิดคาดผิดหมายไม่ให้ผิดหวัง ให้มีสิ่งที่พึงพอใจอยู่ตลอดเวลา
สมกับเรา “สร้างบุญ” คือความสุขที่โลกต้องการด้วยกัน ไม่มีใครอิ่มพอก็คือความสุขนี่แหละจะเป็นสุขทางไหนก็ตามเป็นสิ่งที่โลกต้องการ
เฉพาะอย่างยิ่งสุขทางใจซึ่งจะเกิดขึ้นเพราะการทำคุณงามความดีเป็นลำดับๆ มีภาวนาเป็นต้น


นี่เป็นความสุขอันเป็นแก่น หรือเป็นสาระสำคัญภายในใจฉะนั้นให้พากันบำเพ็ญในเวลาร่างกายหรือธาตุขันธ์ยังเป็นไปอยู่
เมื่อถึงอวสานแห่งชีวิตแล้วมันสุดวิสัยด้วยกัน ทำได้มากน้อยก็ต้องหยุดในเวลานั้นเรียกว่าหยุดงานพักงาน และเสวยผลในอันดับต่อไป


โน่น! ภพต่อไปโน่น! ควร จะทำได้เราก็ทำถ้าผ่านไปเสียหรือหลุดพ้นไปได้ ก็หมดปัญหาด้วยประการทั้งปวงไม่มีอะไรมาเกี่ยวข้องยุ่งเหยิงต่อไป
นี่พูดถึงเรื่องจิต เพราะจิตเป็นหลักใหญ่ที่จะพาเราไปดีไปชั่ว ไปสุขไปทุกข์ ก็คือจิตไม่ใช่สิ่งอื่นใดที่จะพาให้เป็นไป

 

คำว่า “กรรม” ว่า “เวร” ก็อยู่ที่จิตเป็นผู้สร้างไว้ ตนจะจำได้หรือไม่ได้ก็ตามแต่เชื้อของมัน
ซึ่งมีอยู่ภายในใจนั้นก็ปิดไม่อยู่ในการให้ผลเพราะเป็นรากเหง้าอยู่ในจิต เราก็ยอมรับไปตามกรรมนั้น แต่เราอย่าไปตำหนิมัน
เมื่อเราทำลงไปแล้วก็เป็นอันทำ จะไปตำหนิได้อย่างไร มือเขียนต้องมือลบยอมรับกันไปเหมือนนักกีฬา เรื่องของกรรมเป็นอย่างนั้น

จนกว่าจะพ้นไปได้มันก็หมดปัญหานั่นแหละ


ต่อไปให้ท่านปัญญา (ภิกษุปัญญาวัฑโฒ Peter John MORGAN ชาวอังกฤษ)อธิบายให้ท่านเหล่านี้ฟังเพราะมีชาวต่างประเทศอยู่ด้วย

 

สำหรับคุณผู้ชายและคุณผู้หญิงที่ถามผ่านมาแล้วคุณคุรุวาโรยังไม่ได้ตอบนั้น

ท่านมาจากเทวสถานนิมานรดีทุกท่าน...ที่สำคัญ พัฒนาภูมิจิตภูมิธรรมของท่านๆนะครับ...ชีวิตคนเรานั้นสั้นนัก..อย่าประมาท...

อ่านกระทู้ที่ 660 ครับ...

ขอให้ทุกท่านเจริญยิ่งขึ้นในธรรมอันประเสริฐทั้งปวง....

 

การพิจารณาขันธ์ 5 ของท่านพระอาจารย์มั่นภูริทัตโต​

<O</O​

พระธรรมเจดีย์ : สาธุข้าพเจ้าเข้าใจได้ความในเรื่องนี้ชัดเจนดีแล้ว แต่ขันธ์ 5 นั้นยังไม่ได้ความว่าจะเกิดขึ้นที่ละอย่างสองอย่าง หรือว่าต้องเกิดพร้อมกันทั้ง 5 ขันธ์

พระอาจารย์มั่น : ต้องเกิดขึ้นพร้อมกันทั้ง 5 ขันธ์

พระธรรมเจดีย์ : ขันธ์ 5 ที่เกิดพร้อมกันนั้น มีลักษณะอย่างไร? และความดับไปมีอาการอย่างไร? ขอให้ชี้ตัวอย่างให้ขาวสักหน่อย

พระอาจารย์มั่น : เช่นเวลาเรานึกถึงรูปคนหรือรูปสิ่งของอย่างใดอย่างหนึ่งอาการที่นึกขึ้นนั้นเป็นลักษณะของสังขารขันธ์
รูปร่างหรือสิ่งของเหล่านั้นมาปรากฎขึ้นในใจนี่เป็นลักษณะของรูปสัญญา
ความรู้ที่เกิดขึ้นในเวลานั้นนี่เป็นลักษณะของมโนวิญญาณ
สุขหรือทุกข์หรืออุเบกขาที่เกิดขึ้นในคราวนั้น นี่เป็นลักษณะของเวทนา
มหาภูตรูปหรืออุปาทานรูปที่ปรากฎอยู่นั้น เป็นลักษณะของรูปอย่างนี้เรียกว่าความเกิดขึ้นแห่งขันธ์พร้อมกันทั้ง 5
เมื่ออาการ 5 อย่างเหล่านั้นดับไป เป็นความดับไปแห่งขันธ์ทั้ง 5

พระธรรมเจดีย์ :ส่วนนามทั้ง 4 เกิดขึ้นและดับไปพอจะเห็นด้วยแต่ที่ว่ารูปดับไปนั้นยังไม่เข้าใจ?

พระอาจารย์มั่น :ส่วนรูปนั้นมีความแปรปรวนอยู่เสมอเช่นของเก่าเสื่อมไปของใหม่เกิดแทนแต่ทว่าไม่เห็นเองเพราะรูปสันตติ
รูปที่ติดต่อเนื่องกันบังเสียจึงแลไม่เห็น แต่ก็ลองนึกดูถึงรูปตั้งแต่เกิดมาจนถึงวันนี้เปลี่ยนไปแล้วสักเท่าไร
ถ้ารูปไม่ดับก็คงไม่มีเวลาแก่แลเวลาตาย

พระธรรมเจดีย์ :ถ้าเราสังเกตขันธ์ 5 ว่าเวลาเกิดขึ้นแลดับไปนั้น จะสังเกตอย่างไรจึงจะเห็นได้
แลที่ว่าขันธ์สิ้นไปเสื่อมไปนั้นมีลักษณะอย่างไร เพราะว่าเกิดขึ้นแล้วก็ดับไปแล้วก็เกิดขึ้นได้อีกดูเป็นของคงที่ไม่เห็นมีความเสื่อม

พระอาจารย์มั่น :พูดกับคนที่ไม่เคยเห็นความจริงนั้น ช่างน่าขันเสียเหลือเกิน
วิธีสังเกตขันธ์ 5 นั้นก็ต้องศึกษาให้รู้จักอาการขันธ์ตามความเป็นจริงแล้วก็มีสติสงบความคิดอื่นเสียหมดแล้ว จนเป็นอารมณ์อันเดียวที่เรียกว่าสมาธิ
ในเวลานั้นความคิดอะไรๆไม่มีแล้ว

ส่วนรูปนั้นหมายลมหายใจ

ส่วนเวทนาก็มีแต่ปีติหรือสุข

ส่วนสัญญาก็เป็นธรรมสัญญาอย่างเดียว

ส่วนสังขารเวลานั้นเป็นสติกับสมาธิ หรือวิตกวิจารณ์อยู่

ส่วนวิญญาณก็เป็นแต่ความรู้อยู่ในเรื่องที่สงบนั้น

ในเวลานั้นขันธ์ 5 เข้าไปรวมอยู่เป็นอารมณ์เดียว ในเวลานั้นต้องสังเกตอารมณ์ปัจจุบันที่ปรากฎอยู่เป็นความเกิดขึ้นแห่งขันธ์
พออารมณ์ปัจจุบันนั้นดับไปเป็นความดับไปแห่งนามขันธ์
ส่วนรูปนั้นเช่นลมหายใจออกมาแล้ว พอหายใจกลับเข้าไป ลมหายใจออกนั้นก็ดับไปแล้วครั้นกลับมาหายใจออกอีก ลมหายใจเข้าก็ดับไปแล้ว

นี่แหละเป็นความดับไปแห่งขันธ์ทั้ง 5 แล้วปรากฎขึ้นมาอีก
ก็เป็นความเกิดขึ้นทุกๆอารมณ์แลขันธ์ 5 ที่เกิดขึ้นดับไป
ไม่ใช่ดับไปเปล่าๆ รูปชีวิตินทรีย์ความเป็นอยู่ของนามขันธ์ทั้ง 5 เมื่ออารมณ์ดับไปครั้งหนึ่ง
ชีวิตแลอายุของขันธ์ทั้ง 5 สิ้นไปหมดทุกๆอารมณ์


....

 

พอดีรำลึกถึงครูบาอาจารย์...ที่ชุ่มเย็นมากนับตั้งแต่เคยสัมผัสมา...หลวงปู่ขาว อนาลโย โชคดีที่เคยสัมผัสพ่อแม่ครูอาจารย์มาบ้าง

พ่อแม่ครูบาอาจารย์ก็แล้วแต่เราจะเรียกท่านเป็นอย่างไร...แต่สำหรับผมเป็นโชคดี โอกาสดี ที่ได้มีโอกาสนมัสการเหล่าพระอริยะทั้งหลาย

การปฏิบัติธรรมนั้นไม่มีโทษมีแต่คุณ คือจิตไม่ขุ่นมัว จิตผ่องใส จะยืน เดิน นั่ง นอน ก็มีความสุขไม่มีความทุกข์

จะเข้าสู่สังคมใดๆ ก็องอาจกล้าหาญ การทำความเพียร เมื่อสมาธิเกิดมีขึ้นแล้วจะไม่มีความหวั่นไหว

ไม่มีความเกียจคร้านต่อการงาน ทั้งทางโลกทั้งทางธรรม จากนั้นก็เป็นปัญญาที่จะมาเป็นกำลัง

เมื่อปัญญาเกิดขึ้นแล้วรู้จักใช้ให้เป็นประโยชน์ จะเรียนทางโลกก็สำเร็จ จะทำการธรรมก็สำเร็จ

พระพุทธเจ้าท่านจึงสั่งสอนอบรมให้เกิดให้มีขึ้นมาเบื้องต้นตั้งแต่ศีล

ศีลเป็นที่ตั้งของสมาธิ สมาธิเป็นที่ตั้งของปัญญา ไม่ว่าศีล สมาธิ ปัญญา

เป็นทางมาแห่งวิมุตติ คือ ความหลุดพ้นด้วยกัน


โอวาทธรรม หลวงปู่ขาว อนาลโย