ท่านเคยทรงอรูปณาน ได้นานกี่ ชั่วโมง

ท่าทรงอรูปณานก้ต้องรู้ชัดว่าทรงอรุปฌาน จะไม่ใช่อารมในฌานที่ 4
อารมของอรุปณาน ก้ไม่ต่างจากอารมของณานแต่ไม่อาศัยรูป แต่ไม่ได้แน่นิ่งไปแบบณานที่ 4
ท่าสติขาดๆหายๆไม่รับรู้อาไรแบบนั้นไม่ใช่อรูปณาน จะอรูปณานที่ 1 2 3 4 ต่างก้มีสติรับรู้ว่าตนเองทำอะไรเป็นเช่นไร เป็นการเสวยสุขทางจิต ขณะทรงอรูปณาน เลย ณาน จิตก้ยังคงมีเวทนา สัญญา เละสังขาร ท่าสติมีก้จะรู้กระบวนการของจิตครบ ความแตกต่างของก่อนมีพระพุทธเจ้ากับหลังพระพุทธเจ้าแสดงอริยสัจคือ คนทำณานก่อนรู้อริยสัจในความไม่เที่ยงจะเข้าไปอยู่ในสุข สงบ แต่ไม่รู้ว่า จะไปต่ออย่างไร สภาวะนี้ก้เลยเปรียบเสมือนิพพานดิบ
เมื่อมีพระพุทะเจ้าชี้ธรรมก้จะเห็น ขัน ที่เป็นองประกอปรวมกันเป็นจิตที่ไปยึดถือไว้ แตกแยกออกเป็นเวทนา สัญญา สังขาร วิญญาน เละทรงชี้ว่าสิ่งเหล่านี้ทั้งหมดที่เป็นนามธรรม ล้วนเกิดขึ้นเองได้ด้วยผัสสะ จะทางภายนอกหรือผัสสะทางภายในก้ตาม ทรงชี้ไห้เห็นว่าทั้งหมดไม่เป็นเราไม่ใช่ของๆเราเราเข้าไปยึดว่าเป็นเรา
ตรงส่วนนี้แหละที่นักบำเพ็ญณานก่อนหน้าพระพุทธเจ้าไม่รู้ว่าจิตที่ยึดเกาะไว้ไม่ใช่เรา จึงวางจิตไปไม่ได้ แต่ไม่ใช่ไม่มีสติรับรู้หลงๆลืมๆหรือขาดสติรับรู้ไปชั่วขณะอาไรแบบนั้นไม่ใช่ แต่รู้ตัวพร้อมถ้วนทั่ว มีสุขสงบอารมเดียวแต่ไม่มี ไม่มีรูป ไม่มีวิญญาน ไม่มีสันยาได้ แต่ยังมีสังขารปรุงแต่งจิตอยู่ไม่ได้นิ่งสงบไปอย่างเดียว แต่ไม่สามารถรับรู้ภายนอกได้เพราะจิตรวมลงรับรู้ภายในอย่างเดียว แต่ท่าหากจิตยึดไว้ในณานที่ 4 จิตจะเป้นหนึ่งตรงส่วนนี้แหละที่ไม่รับรู้อาไรเลยนิ่งสงบอย่างนั้น เหมือนพรหมลุกฝัก จนกว่าจะถอนออกมา

 

ถ้าอย่างนั้น ช่วยอธิบาย อรูปญานที่สี่อย่าง แยกกันได้ไหมครับ
ว่ามีวิธีการ และ อารมณ์จิต อย่างไร

ฝึกแล้ว แต่ละ จะสัมผัสอะไรได้บ้าง

แล้วสิ่งที่สัมผัสได้ สัมผัสได้ด้วยวิธีไหน

และสุดท้าย เหตุ และ ผล ของแต่ญาน
อะไรคือเหตุ อะไรคือผล

 

คำถามพวกนี้ ผู้ถามเข้าณานได้ในระดับใดครับ เนื่องจากเราไม่มีความรู้จักมักคุ้น จึงไม่ทราบว่าผู้ถามนั้น รู้อาการหรืออารมของ ณานสมาธิหรือไม่ ท่าเป็นผู้มีณานสมาธิก้จะสามารถคุยกันได้ง่ายแต่ท่าไม่ ก้คงจะอทิบายกันได้ยากซักหน่อยครับ
เละคำถามควรแยกประเดนการทำณาน เละวิปัสนาญานออกจากกันจะได้ไม่สับสนครับว่า สิ่งใดเป็นธรรมเอื้อแก่สิ่งใด เละสิ่งใดมีประโยชอย่างไรได้ครับ
เราคุยกันในเนื้อหากระทู้ อรูปณานใช่ไหมครับ?
แต่ท่าต้องการสนทนาเรื่องอื่นด้วยก้ได้ครับ ถามให้ชัดเจนเป็นลำดับครับ

 

ของพวกนี้เค้าไม่บอกคนภายนอกหรือคนที่ไม่ปฏิบัติหรอกครับ
เพราะมันจะเป็นสัญญาอารมณ์แก่ผู่เริ่มใหม่ ทำให้หลงได้
อีกอย่างป้องกันพวกขี้โม้เอาไปแอบอ้างสภาวะว่าตนดีตนเจ๋งด้วยครับ
พูดคุยเรื่องพวกนี้ระวังกันด้วยนะครับ
แต่ถ้ามีวสีในอรูปฌาณต้องบอกได้ครับว่ามีของเล่นอะไร
ทำอะไรได้บ้าง
ประมาณนี้แหละครับ

 

เห็นด้วยทุกประการเลยครับ

 

คือ ถามแบบนี้เค้าเรียกว่า ถามแบบอวดตนเอง
ถามเพื่อยกตนเองครับ
จะถามแบบอวดฉลาด แต่ตนเองไม่รู้ ไม่เข้าใจ
สภาวะและที่สำคัญประกันได้ว่าทำไม่ได้
แน่นอนครับท้าได้เลย และที่สำคัญถามไม่ได้
เพื่อให้เกิดประโยชน์ต่อคนอื่นๆที่มาอ่าน
และถามเพื่อไม่ได้จะนำไปพัฒนาตนเองครับ

ถ้าได้ลองเสนอแนวคิด ก็จะวนเวียน วนมาเหมือน
ปลาว่ายในอ่าง เพราะมันจะขัดแย้งกันเอง...
กลายเป็นฆ่าตัวเองตายเอง
การถามแบบนี้ มีบ่อยมาครับ โดยมากเป็น
นักปฏิบัติที่หลงตัวเอง เคยอ่านกระดาน
สนทนา วัดชื่อดังแห่งหนึ่งไหมครับ ที่พระอาจารย์ ที่
ตอนนี้เป็น ดร. ยี่ย่อ ล. ท่านตอบอยู่
เจอพวกถามแบบนี้เยอะครับ มีให้เห็นทุกเดือนครับ
คือประมาณว่า มั่นใจว่าตนเองเก่ง พยายามพูดสภาวะ
ที่ตนเองยึดแล้วคิดว่า ตนเจ๊งสุด พูดสภาวะแบบระดับ
ที่เราฟังแล้วยังต้องทึ่ง(ประมาณว่าถ้าเป็นขนาดที่พูด
ยังต้องมาถามอีกหรือบางคนพูดไปพูดมา
เหมือนจะเก่งกว่าพระพุทธฯอีกครับ)
แต่คำถามที่ออกมามันฟ้อง
ถึงผลการปฏิบัติที่ยังเข้าไม่ถึงแม้แต่แก่น แม้กระพี้
พูดง่ายๆว่า เป็นพวก ปลาตายตายน้ำตื่นครับ

 

แนะนำมาทาง ข้อความก็ได้ครับ เพื่อป้องกัน ผู้ที่ไม่รู้เรื่อง ปรามาส และหาข้อครหากลั่นแกล้ง ผมเอะใจว่า จะได้เจอคนที่รู้จริง เรื่องอรูปญาน เหมือนกัน แต่ติดที่การสื่อสาร อาจจะอธิบายให้คนนอกเข้าใจได้ยาก ใครฝึกมาใน อรูปญาน ลองส่งข้อความมาดูนะครับ เผื่อจะตั้งเป็นกลุ่มเป็นก้อน เป็นกลุ่มปิด แต่ต้องส่งการบ้าน แล้วผ่าน นะครับ

 

ลองอธิบาย ผ่านทางข้อความ นะครับ เผื่อเราตั้งกลุ่มปิดขึ้นมา จะได้ร่วมด้วยช่วยกัน

 

เหตุ คือ การทรง อรูปญานทั้งสี่อย่าง อย่างนี้
1 ทรง อากาสา ด้วยการฝึกคิดว่า
เหลือแต่อากาสๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
2 ทรง วิญญานา ด้วยการฝึกคิดว่า
เหลือแต่ตัวรับรู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
3 ทรง อากิญจัญญา ด้วยการฝึกคิดว่า
เหลือแต่ใจที่รับรู้ๆๆๆๆๆๆๆๆ
4 ทรง เนวะสัญญา ด้วยการฝึกคิดว่า
เหลือแต่จิตสั่งการๆๆๆๆๆๆๆ

ผลคือ เมื่อทรงได้คล่องแคล่วชำนาญ
จะเกิดอาการที่เรียกว่า ญาน อย่างนี้
1 เมื่อทรง อากาสา จนเกิดญาน
เมื่อมองสิ่งใด ก็จะเห็นเป็นเพียง
อากาส หรือ ว่าง หรือ อากาสธาตุ
2 เมื่อทรง วิญญานา จนเกิดญาน
เมื่อมองสิ่งใด ก็จะเห็นเป็นเพียง ตัวรับรู้
หรือ อายตนะห้า
3 เมื่อทรง อากิญจัญญา จนเกิดญาน
เมื่อมองสิ่งใด ก็จะเห็นเป็นเพียง มโนทวาร
หรือ ใจ หรือ รับรู้ได้นิดหน่อย
4 เมื่อทรง เนวะสัญญา จนเกิดญาน
เมื่อมองสิ่งใด ก็จะเห็นเป็นเพียง
จิต หรือ ไม่รับรู้อะไรเลย

 

ส่วนการเข้า นิโรธ ด้วย อรูปญาน นั้น
มีขั้นตอนดังนี้ คือ

เมื่อเข้าถึง ญานที่สี่ ให้ ระลึกถึง
ความว่างของอากาส หรือ ความว่างของอากาสธาตุ
ที่มันอยู่รอบตัวเรา จนจิตมันคิดไปว่า
ตัวเราเป็นหนึ่งเดียวกับ อากาส แล้ว ตัวเราคืออากาส
ต่อไป เมื่อจะเข้า ญานที่สูงขึ้นไป ก็ให้คิดไปอีกว่า
อากาสมันไม่มีที่สิ้นสุด เราเบื่อญานนี้แล้ว
อากาสนี้ยังใหญ่เกินไปสำหรับเรา
อากาสยังรับรู้ได้อีก ไม่สิ้นสุด

เมื่ออยากเข้าถึง วิญญานา ให้ ระลึกถึง
ตัวรับรู้ทั้งห้า คือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย
ที่มันอยู่บรเวณ ผิวหนังเรา จนจิตมันคิดไปว่า
ตัวเราเป็นหนึ่งเดียวกับวิญญานทั้งห้าแล้ว ตัวเราคือวิญญาน
ต่อไป เมื่อจะเข้า ญานที่สูงขึ้นไป ก็ให้คิดไปอีกว่า
วิญญานมันก็รับรู้ไม่มีที่สิ้นสุดเหมือนกัน เราเบื่อญานนี้แล้ว
วิญญานนี้ ก็ยังใหญ่เกินไปสำหรับเรา
วิญญานยังรับรู้ได้อีก ไม่สิ้นสุด

เมื่ออยากเข้าถึง อากิญจัญญา ให้ ระลึกถึง
ตัวรับรู้อีกอัน คือ ใจ หรือ มโนทวาร หรือ มโนธาตุ นั่นเอง
ระลึกจนจิตมันคิดไปว่า ตัวเราเป็นหนึ่งเดียวกับใจ
หรือ มโนทวาร หรือ มโนธาตุ แล้ว
ต่อไป เมื่อจะเข้า ญานที่สูงขึ้นไป ก็ให้คิดไปอีกว่า
ใจมันก็รับรู้อยู่หน่อยหนึ่งเหมือนกัน เราเบื่อญานนี้แล้ว
ใจนี้ ก็ยังใหญ่เกินไปสำหรับเรา
ใจยังรับรู้ได้อีก หน่อยหนึ่ง

เมื่ออยากเข้าถึง เนวะสัญญา ให้ ระลึกถึง
ตัวรับรู้สุดท้าย คือ จิต นั่นเอง
ระลึกจนจิตมันคิดไปว่า ตัวเราเป็นหนึ่งเดียวกับจิตแล้ว
ต่อไป เมื่อจะเข้า ญานที่สูงขึ้นไป ก็ให้คิดไปอีกว่า
จิตมันก็ยังรับรู้อยู่นิดหนึ่งได้เหมือนกัน เราเบื่อญานนี้แล้ว
จิตนี้ ก็ยังใหญ่เกินไปสำหรับเรา
จิตยังรับรู้ได้อีก นิดหนึ่ง

ทีนี้ เมื่อจะเข้า นิโรธสมาบัติ ให้ระลึกถึง
อาการรับรู้ที่มันเกิด แล้วก็ดับ ในระหว่างแต่ละญาน
เกิดแล้วก็ดับๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อย่างนี้เรื่อยไป พอชำนาญดีแล้ว
ให้ฝึกคิด ถึงแต่ ความดับของตัวรับรู้
เมื่อคล่องตัวดีแล้ว ก็ให้คิดไปว่า ทุกสิ่งดับๆๆๆๆๆๆๆๆ
อาการที่จิตคิดว่า ทุกสิ่งดับๆๆๆๆ นี่แหละจะเรียกว่า
การเข้านิโรธ เพื่อดับทุกสิ่ง
เมื่อออกจากญานมาแล้ว
ก็ให้ทรงความคิดที่ว่า ทุกสิ่งดับๆๆๆ ไว้อย่างนั้น
เมื่อพบเห็นอะไร ก็ให้คิดตามไปว่า ทุกสิ่งดับๆๆๆๆๆๆ
อย่างนี้ จะเรียกว่า ญานดับของพระอรหันต์

 

หากจะหาสัญฐานจาก อรูปญานทั้งสี่อย่าง
จะประมาณการได้ดังนี้

อากาสา จะมีสันฐานใสโปร่งเหมือนท้องฟ้ากลางวัน
และมี รัศมี เป็นวงกลมเท่าโอ่งใหญ่รอบตัวเรา
ประมาน 1 เมตร
จนลงไปถึง จุดศูนย์กลางกาย

วิญญานา จะมีสันฐานใสและสกาวเหมือนท้องฟ้ากลางคืน
และมีรัศมี เป็นวงกลมเท่าลูกบาสเกตบอล อยู่รอบตัวเรา หรือ ประมาน 1 นิ้วรอบๆตัวเรา หรือ รอบผิวกายของเรา
จนลงไปถึง จุดศูนย์กลางกาย


อากิญจัญญา จะมีสันฐานใสและสกาวยิ่งขึ้นไปอีก
เหมือนแสงของอวกาศ และมี รัศมี เป็น วงกลม เท่าตะกร้ออยู่ภายในตัวเรา หรือ ท้องของเรา
จนลงไปถึง จุดศูนย์กลางกาย

เนวะสัญญา จะมีสันฐานใสและสกาวจนแสบตาเหมือนแสงของระบบสุริยะจักรวาล และมี รัศมี เป็นวงกลม เท่าไข่ไก่
อยู่ที่ จุดศูนย์กลางกาย เลย

 

อรูปฯ ๑ ๒ ๓ กำลังเท่ากันคับ
แต่ต้องได้รูปฌานก่อนครับ
และคิดเอาไม่ได้
ส่วนอรูป ๔ ต้องมีปัญญาทางธรรมมาก
พอที่ในชีวิตประจำวันแทบไม่มีอะไรมาทำ
ให้จิตเกิดได้ครับ ถึงจะทำได้

ส่วนนิโรธสมาบัติ ต้องมีฐานกำลังเพียงพอ
นั่นคือใช้งานทางจิตมาพอตัวด้วยครับ
แล้วมาดูว่าจิตตัด ลาภ ยศ สุข สรรเสริญ
ได้แค่ไหน ค่อยมาลุ้นว่าจะเข้าได้ไหม

เพราะมันทำเอาไม่ได้ครับในเรื่องนิโรธฯ
ถ้าทำได้มันจะทำได้ของมันเองครับ
นัยยะคือ"กายอยู่อย่างไร จิตอยู่อย่างนั้น"
ไม่สามารถใข้กายนำ
หรือจิตนำได้นั่นเองครับ
มันฝึกเอาทำเอาไม่ได้หรอกครับ
ไม่มีทางเป็นไปได้เลย เพราะมันเหนือ
การใช้กายและจิตไปแล้วครับ
มันต้องทิ้งเอานะครับ
ถึงมีสิทธิ์ทำได้นะครับ