ทุกขเวทนาจากการนั่งสมาธิ!

เดวมาต่อครับ.................................

 

คุณจขกท.. เหนบอกว่า นั่งไปได้40 นาทีก้เจอเริ่มเจอเวทนาที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนไปถึงนาทีสุดท้ายที่ตัวเองเลิกนั่ง อยากจะเสริมหน่อยนึงว่า ตั้งแต่39 นาทีแรกที่ไม่มีความปวดเลยตรงนี้้ก้ควรจะพิจารณาให้ดีด้วย ใช่ว่าเราจะเริ่มสตารทตั้งแต่นาทีที่พบความปวดอย่างเดียวเดี๋ยวผลงานที่เกิดขึ้น จะไม่ครบหน่วยกิต จุดที่ปวดมากๆ จะมีข้อเข่า ตรงแข้ง และก้ก้นกบ จนแทบอยากจะร้องไห้

แล้วนั่งสมาธิไปกำหนดเวลามัน ถ้าคุณกำหนด1 ชม. ที่สุดความปวดจะอย่ที่อีกสิบนาทีก่อนหมดเวลา แต่ถ้ากำหนด2 ชม.แล้วยังฝืนนั่งเลย 1 ชม.ไปได้ ที่สุดความปวดจะอย่ที่อีกครึ่งชม. จะหมดเวลา แต่ถ้าคุณลืมตาแอบมองนาฬิกา แม้เหลืออีกเพียงแค่ไม่ถึง5 นาที ความปวดเอาคุณตาย คุณจะต้องอยากเลิกนั่งทันทีทนต่อไม่ไหวแล้ว

อยากลองก้ลองได้ แต่บอกไว้ก่อน การนั่งข้ามเวทนาทั้งรุป ทั้่งนามนี้ไปได้ ก้เพราะเราเอาชนะใจตนได้ แต่สมมติว่าทำได้ คุณจะแยกรุปแยกนามในเวทนานี้ออกจากกันได้แล้วก้อจะหายปวดในสุด คือความปวดมันจะซาลง ค่อยๆหายชา แล้วก้ไม่ปวดอีกนั่งต่อไปได้อีกสักพัก...แต่ถ้าทำไม่ได้ตามที่ตั้งใจไว้ ก้อย่าไปท้อนะ เพราะถ้าฝืนมากร่างกายเราก้อาจไม่สบายหรอืไม่ก้อาจเปนไข้ไปเลย ทำไม่ได้วันหลังเราก้เริ่มนับ1 ใหม่

 

พี่อินทรี อย่าเพิ่งเฉลยสิครับ ให้เขาเจอเองแล้วจะแปลกใจ

 

ขันตี ปะระมัง ตะโป ตีติกขา ขันติ คือ ความอดกลั้น เป็นธรรมเครื่องเผากิเลสอย่างยิ่ง
สาธูครับ
แต่ก่อน คือทนอย่างเดียว ใจไม่นิ่งคิดไปต่างๆนานา
วิธีการหลบคือเรียก ปิติ ให้เกิดขึ้น ก็จะหายปวด ทุกอย่างเหลือแต่ความสุข

แต่บัดนี้ ดูกาย เห็น เวทนา ดูมันเกิดขึ้น ดูมันตั้งอยู่ ดูมันดับไป (มันจะปวดตึบ ตึบ ตึบ บ้างครั้ง มันเกิดขึ้น แต่ก็ไม่ดับ เราก็ดูไปเรื่อย รู้เฉยๆ)
แค่นี้ก็เห็นการเกิดดับ ของเวทนา พยายามพิจารณาว่า นี้เพราะเราไม่ยึดมันว่า เป็นของเรา เป็นตัว มันจึงได้ปวดมากขึ้น แต่เรานึกได้อย่างนี้ ความปวดก็อยู่อีกส่วน กายก็อยู่อีกส่วน จิตที่มันชอบปรุงก็อยู่อีกส่วน สติ(ผู้รู้ ดูอยู่ ก็อยู่อีกส่วน) แล้วก็ รู้เฉยๆ มันมันเช่นนั้นเอง เคยนั่งยาว 4 ชั่วโมง เดินจงกรม 4 ชั่วโมง ก็แปลกดีเหมือนกัน

ปล.ผมถือศีลอุโบสถอย่างดีนะครับ ถึงจะทำใด้ ต้องรักษาศีล 5,8 ให้ครบ จึงจะทำได้นะครับ เป็นกำลังใจให้ครับ ทำต้องไป เวลาปวดขึ้นมา เอา ไตรลักษณ์เข้าจับเลยครับ

 

ปกตินั่งเอาให้จิตสงบครับ แต่วันนั้นนั่งเอาเวลา ปกติจะพยายามนั่งให้นานที่สุดเพราะเคยฟังหลายๆท่านเทสน์ เมื่อจิตสงบแล้วจะเห็นสัจธรรมของพุทธองค์ เห็นสังขาร เห็นทุกข์ เลยพยายามนั่งให้ได้นานที่สุดเพื่อจิตจะสงบ เพราะอุสาห์รักษาศิลมาทั้งวัน นี่ก็สิบสี่วันแล้วครับ ู้สึกว่าควบคุมอารมได้มากขึ้น ปกติเวลาใครพูดอะไรไม่ถูกใจจะโกด แต่ตอนนี้คิดได้ว่า จิตกำลังโกดนะอย่ายอมแพ้ักิเลส ไอ้สองชั่วโมงนั้นอ่ะ เห็นอะไรได้เยอะเลยครับว่า ทุกข์เป็นยังไง หายสงสัยเลยว่า ทำไมพระอรหันต์ท่านถึงทำได้ เพราะท่านมีความเพียมกกว่าเราเยอะ อาการพวกนี้ท่านต้องทนได้ แต่เรายังทำไม่ได้เพราะมันยังแยกจิตไม่ออก เวลาปวด เราแบ่งสองภาคเดวจิตไปเกาะที่ขา ว่าปวดๆๆๆ เราก็ดึงกลับมาพุทโธตลอด ดึงหลายครั้งมันยังไปปวดๆ แย่งเหนื่อยเลยครับแทบร้องไห้ แต่สุดท้าย ไม่ไหวครับมันเหมือน จิตเราเริ่มไม่นิ่ง กระวนกระวาย พอเทอะๆๆๆๆ เลยถอนออกครับ เมื่อคืนลองทำใหม่ไม่ได้ครับ ได้แค่ หนึ่งชั่วโมงแต่พอปวดปุ๊ป ถอนปั๊บ แล้วมาตืนอีกทีตีสี่ ก็นั่งอีกชั่วโมง เดวคืนนี้เอาใหม่ไม่กินข้าวขนมเยอะไปทำให้อิ่มแล้วง่วง นอนพดลมเป่าน้าเลย ไม่กระปี้กระเปร้า



ถามได้ดีมากครับ สุรปคือครั้งนี้นั่งเอาเวลาว่าความอดทนของเรามีแค่ไหน แต่ผลที่ได้คือ ทุกขเวทนา ทำให้เกิดความคิดว่าร่างกายนี้ทรมานจริงๆครับ เริ่มคิดว่าควรจะปติบัติจิงจังได้แล้วนะ แบบว่าปราถนา พระนิพพาน แล้วล่ะครับ ^^

 

ก็ตอนโหลดเอ็มพีสามเรื่องกรรมฐาน กับเวทนาไปฟัง คิดว่าเราเห็นแล้วว่าสังขารเป็นทุกข์ยังไง มันปวด ทรมาน ยิ่งเราทนยิ่งทรมาณ เจ็บขึ้นอีก คิดว่ากระจอกๆ เกิดแปบบเดวก็หายมั้ง พอเจอของจริงมันไม่ใช่นะครับ มันต้องมีอะไรมากกว่านี้สิน่า เวทนาถึงเกิดมาให้เห็น แต่ปัญญายังอ่อนอยู่ครับเลยไม่ได้พิจารณา อย่างจริงจัง เอาแต่ทนๆ เดวก็หายๆ

ด้วยอานิสงค์ของการตักบาตร ถือศีล ภาวนาของข้าพุทธเจ้าในวันนี้ขอให้ผลบุญเหล่านั้นเกิดกับผู้ที่ร่วมกดอนุโมทนากับข้าพเจ้า เทียบเท่ากับข้าพุทธเจ้าได้รับด้วยเถิดพระพุทธเจ้าข้า สาธุ สาธุ สาธุ

 

เป็นกำลังใจให้ครับ ผมเองก็เบื่อแล้วเหมือนกัน ไม่อยากเกิดอีกแล้ว พยายามอยู่เหมือนกันและได้อ่านข้อคิดแนะนำ ของหลายๆ ท่าน เป็นประโยชน์มากครับ เพราะตอนที่เกิดปัญหา คล้ายๆ กัน ก็ไม่รู้จะดำเนินต่อไปอย่างไร เหมือนกัน กระวนกระวายใจ เหมือนกัน

ขอบคุณสำหรับทุกท่านครับ

 

เรามาลุ้นกันอีกทีว่าเด็กใหม่อย่างเราๆจะผ่านจุดนี้ได้ไหม

 

เมื้อกี้ล่าสุดได้1ชั่วโมง21นาทีก็ไม่เกิดเวทนาแฮ่ะ งั้นคืนนี้เรามาเอาให้แจ้งในเวทนาเลยดีกว่า ยก2เริ่ม ^^

 

อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ครับ มันไม่ใช่ตัวตน มันไม่ใช่เรา ไม่มีมันในเรา ไม่มีเราในมัน เราถึงบังคับมันไม่ได้ครับ บางทีมันก็ไม่เกิด บางทีก็เอาซะแทบตาย

เวลานั่ง แล้วมันปวดมากขึ้นๆ ไม่ต้องเอาสติไปจับ พุทโธ หรือ พองยุบ หรือลมหายใจครับ เอาสติไปจับที่ปวด ปวดหนอๆ นั่นแหละ ดูให้ละเอียดเลย

 

อ๋อ ... งั้นเดิมทำผิด หุหุ เดวทำใหม่วันนี้หยุด ซะด้วย^^

 

ผิดเป็นครูครับ ผมก็โดนมาก่อนข้อนี้เลย... พระอาจารย์ผมบอกให้นั่งให้เจอเวทนา ตอนเจอครั้งแรก ผมยังไม่รู้จักคำว่าวิปัสสนา เจอปุ๊บ ไม่รู้จะทำยังไง หลบเข้าฌานไปเลย อันนั้นตกถนนหลงทางเข้าป่าไปเรียบร้อย...

สาเหตุที่เราควรดึงสติมาจับที่ปวด เพราะว่า สติเรานั้น จับได้ทีละอย่าง ชั่วขณะที่จิตดวงหนึ่งรับรู้ มันรับรู้ได้แค่อย่างเดียว ดังนั้น ให้เราจับเฉพาะสิ่งที่เด่นชัดที่สุดในขณะนั้น หากเจ็บน้อย รู้สึกว่า พุทโธชัดกว่า ก็จับพุทโธ หากมีความคันเกิดขึ้น แล้วมันกวนสมาธิ ก็เลิกจับพุทโธ มาจับจุดที่คัน หากเจ็บรุนแรงขึ้น จนกวนการจับพุทโธ ก็มาจับที่เจ็บแทน ครับ

ขอให้บุญกุศลบารมีที่ผมได้สร้างไว้แล้วทั้งหมด สำเร็จแก่ท่าน ขอให้เห็นความจริงของโลก เห็นจิตในจิต ปฏิบัติธรรมก้าวหน้ายิ่งๆ ขึ้นไปครับ

 

มาตามหา คุณหลวงเจ้าค่ะ

 

สาธุนะขอรับ _Friend_

 

วันนี้ลอง2ครั้งแล้วนะครับ ครั้งแรก1.26ชม เมื้อกี้1.40ชม สรุปไอ้เรื่องเวลาเนี่ยช่างมันแต่มันข้ามความปวดไม่ได้สักครั้ง ปวดตรง3ทีนั้นเลยครับแต่ตรงข้อเข่าจะปวดเหมือนปวดฟันอ่ะครับ ตึ๊บๆๆๆ กำหนด ปวดหนอๆ หาย แล้วอีกสักพักก็มาปวดหนักๆอีก คราวนี้ปวดอยู่อย่างงั้นเลยครับ ถอนสมาธิออกก่อนทุกที แย่จัง แล้วตอนที่คนที่เค้าผ่านนี่เค้าต้องอดทนกับเวทนา นานไหมครับ อีกนาที แล้วตอนผ่านไป มันมาปวดใหม่เหมือนกันรึป่าวครับ คือวนๆอยู่แบบนี้ มั่นใจว่าหลายๆคนก็น่าจะเป็นเหมือนกันครับ แต่ตอนนี้นั่งแต่ล่ะครั้งจะเกิน ชม แล้วครับ แสดงว่าเราก้าวหน้าในความอดทน ก็ยิ้มออกนิดเดว เฮ้ออออ

 

ค่อยๆ ฝึกอินทรีย์ไปเรื่อยๆ ครับ
ฝึกตัวนี้ ฝึกได้หลายอย่าง
ฝึกขันติบารมี ฝึกความอดทน ฝึกต่อการอดกลั้นต่อ โทสะ และตัณหา
ความไม่อยากเจอ ไม่อยากได้ อยากขยับ ความเจ็บปวดพวกนี้ คือสิ่งที่คอยเผาใจเรา ให้ดูให้เห็นในความเป็นจริงของโลก ว่า กาย กับ ใจ นั้นแยกกัน
กาย นั้น ไม่ใช่เรา ความปวดกาย เป็นเรื่องของกาย ใจของเรา ไม่ได้ผูกติดกับกาย มันเป็นเพราะการที่เราเกิดเป็นมนุษย์ ถูกสั่งสอนมาว่า กายเจ็บ ใจต้องเจ็บ
ปฏิบัติให้เห็นจริง แยกให้ออก ว่า กายเจ็บ ใจไม่ได้เจ็บด้วย ใจแค่รับรู้ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อปัญญายังไม่เกิด พอรับรู้แล้ว เราจะปรุงแต่ง ว่าเจ็บจังเลย เจ็บมาก ต้องขยับแล้ว ทนไม่ไหวแล้ว
มาลองคิดให้ดีๆ "ทนไม่ไหวแล้ว" ใครทนไม่ไหว? กายทนไม่ไหว หรือ ใจทนไม่ไหว? กาย มันก็สักแต่ว่าเจ็บของมันไป หากใจรับรู้ว่าเจ็บ แต่ไม่ปรุงแต่งเพิ่ม คำว่า ทนไม่ไหว มาจากไหนกัน? มันคืออุปาทานของใจเราหรือไม่?

เช่นเดียวกัน เราเจอความเจ็บปวดขนาดนี้ เราทนได้ ประสาอะไร กับเวลาที่คนอื่นมาพูดให้เราเจ็บปวด ความเจ็บปวดในใจตอนนั้น น้อยนัก เมื่อเทียบกับความเจ็บปวดที่คุณได้ผ่านมาแล้ว หากเรารักษาใจให้เป็นปกติไว้ได้ มีขันติบารมีเสมอ เห็นโทสะ ไม่หลงไปตามโทสะ ดับไฟโทสะในใจเราได้ นั่นท่านก็ได้สร้างบารมีมหาศาลแล้ว ท่านได้ฆ่าความโกรธลงไป "ฆ่าความโกรธได้ อยู่เป็นสุข"

ค่อยๆ ทำไปเรื่อยๆ ครับ ไม่ต้องฝืน คนเราก่อนจะวิ่งได้ก็ต้องคลานก่อนครับ จะให้หักโหม 4 ชั่วโมงเลย ไม่ดีต่อสุขภาพครับ ค่อยๆ ฝึก ค่อยๆ คิดให้เกิดปัญญาไป แล้วจะแยก กาย กับ ใจ ได้ครับ

พอปฏิบัติแนวทางนี้ได้สักพักนึง ให้ลองส้งเกตสุขภาพร่างกายดูครับ คุณจะไม่มีอาการเจ็บป่วยอีกต่อไปแล้วครับ (ถ้าไม่ได้มีกรรมหนักมาก หรือ หมดอายุขัย)

ขอให้ปฏิบัติก้าวหน้ายิ่งๆ ขึ้นไปครับ

 

"ทนไม่ไหวแล้ว" ใครทนไม่ไหว? กายทนไม่ไหว หรือ ใจทนไม่ไหว?

อยากกดLike สักล้านครั้ง

 

เรื่องต้องทนนานขนาดไหน เวทนากลับมาหรือเปล่า
อันนั้น มันเป็น อนิจจัง ครับ บางครั้ง ก็ดับไปเลย นั่งแบบสบายตัว ตัวเบา ไม่กลับมาเลย หรือกว่าจะกลับมา ก็อีกชั่วโมงต่อไป (ขึ้นชั่วโมงที่ 3 นู่น) บางที เวทนาดับไปแล้ว ยังไม่ทันได้พักหายใจเลย กลับมาทันทีเลย (แต่เป็นอีกตัว ไม่ใช่ตัวแรก)
ทั้งหมดนั้น สอนให้เราได้อย่างนึงว่า ไม่มีอะไรในโลกนี้ ที่แน่นอนหรอก อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ทั้งนั้น บังคับอะไรมันไม่ได้ อยากให้เป็น ก็ไม่เป็น คาดหวังไว้ ก็ไม่ใช่อย่างที่คาด

ถ้าปฏิบัติตามแนวทางหลวงพ่อจรัญ เวทนาพวกนี้ ก็คือกรรม แล้วการนั่งเจอเวทนาดับ คือการชดใช้กรรมเก่า ด้วยนะครับ (โปรดใช้วิจารณญาณ แต่ส่วนตัวผมก็เชื่อในข้อนี้) บางครั้ง วิบากกรรมช่วงไหนหนักๆ ก็ รุนแรงหน่อย ถ้าช่วงไหนไม่มีวิบากมาส่งผล ส่วนใหญ่จะมาแค่แว้บๆ เบาๆ แล้วก็หายยาวครับ บางทีหายไปเป็นวันๆ นั่งวันถัดมาก็ไม่เจอเวทนา ก็มีครับ

 

ตรงนี้มีทางเลี่ยงครับ
การรู้จักกายแล้วเราต้องเจอเวทนาอย่างแน่นอนครับ

กาย
เวทนา
จิต

พอเราเอากายมานั่งเรารู้วิตก ว่ามีกาย พอมีกายแล้วต้องมีเวทนา

เอาอย่างรวบรัดเรากำลังจะไปสู่ การหลบ หรือหลุด หรือเลี่ยง จากเวทนาไปได้คือ คำภาวนาที่เราใช้ในการบริกรรมภาวนา
คือพุทโธหรืออะไรก็ตาม เกาะตรงนั้นไปหากเอาสติเกาะตามไปอย่างเหนียวแน่นเดี๋ยวลืมปวดแล้ว หรือไม่อย่างไรขอรับ

ความเงียบสงบก็เข้ามาแทนที่
ปิติตามมาคือเราเดินมาทางสุขหรือไม่
แล้วอีกหลายอย่างตามมา

บางท่านเจอเวทนา เลิก ก็ไม่ประสพผลที่ตามหา

หากตามเวทนาไปนั้นเราจะไปเจอทุกข์หรือไม่อย่างไร
แล้วไปเจอความเจ็บปวดแทนหรือไม่อย่างไรแล้วฟุ้ง

เกาะติดคำภาวนา

สู้ไม่ไหวก็ฝากไว้ก่อนโอฬารแต่อย่าเอามะพร้าวไปขว้างบ้านเขานะครับ
รบร้อยครั้งแพ้ร้อยครั้งเลิกต่อยมวยไหมครับ

ขอทุกท่านเจริญในธรรม

 

ผมเคยเสนอไปหลายครั้งเรื่องตัวหลอก
บางครั้งคันครับ อยากเกา คันมากๆ ทนไม่ไหว พอถอนสติออกมาเกา เอะ.. มันคันนิดเดียวนี่เมื่อกี้ทำไมมันทนไม่ไหว

หลอกครับ

คือสมาธิเราเริ่มละเอียด หรือกระจายมากขึ้นหรือไม่อย่างไร
พอโดนหลอกบ่อยๆ ไม่คันแล้วครับ คันปล่อยให้คันเพราะเป็นความรู้สึกที่มากกว่าความเป็นจริงหรือไม่อย่างไร

ขอทุกท่านเจริญในธรรมครับ