ตอบคำถาม คุณใบไม้นอกกำมือ และเรื่องลบกระทู้ พระพุทธเจ้ามาจากต่างดาว

พุทธศาสนาก็ดี วิทยาศาสตร์ก็ดี รึศาสนาอื่นก็ดี

ขอไม่อ้างพระพุทธเจ้าได้มั้ยครับ แต่จะบอกว่า ท่านแนะนำมาเรื่องนึง
คือเรื่อง"กาลามสูตร" หรือเกสปุตติยสูตร

1. อย่าได้เชื่อถือโดยเหตุสักว่า สิ่งนี้เป็นสิ่งที่บอกต่อ ๆ กันมา
2. อย่าได้เชื่อถือโดยเหตุสักว่า สิ่งนี้เป็นสิ่งที่เขาได้ทำตาม ๆ กันมา
3. อย่าได้เชื่อถือโดยเหตุสักว่า มันเล่าลือกันกระฉ่อนไปหมดแล้ว ว่าเป็นความจริง
4. อย่าได้เชื่อถือโดยเหตุสักว่า มันมีอ้างอยู่ในคัมภีร์หรือปิฎก (ตำรับตำรา)
5. อย่าได้เชื่อถือโดยการเดาช่องตัวเอง
6. อย่าได้เชื่อถือโดยการคาดคะเนของตัวเอง
7. อย่าได้เชื่อถือโดยการตรึกตรองตามเหตุผลส่วนตัว
8. อย่าได้เชื่อถือโดยเหตุสักว่า มันเข้ากันได้ กับลัทธิความเชื่อถือที่ตนกำลังถืออยู่เป็นประจำ
9. อย่าได้เชื่อถือโดยเหตุสักว่า ผู้พูดหรือผู้สอนนั้นอยู่ในฐานะที่พอจะเชื่อถือได้
10. อย่าได้เชื่อถือโดยเหตุสักว่า ท่านผู้กล่าวผู้สอนนั้นเป็นครูบาอาจารย์ของเรา

ในข้อสุดท้าย พระพุทธเจ้าได้รวมตัวพระองค์เองไว้ด้วย

เรื่องที่คุณใบไม้เขียนมาก็ดี เป็นคำเป็นตัวหนังสือ เป็นความจริงรึเปล่า คนที่รู้ก็คือคนเขียน ถึงเค้าจะบอกว่าจริงเพราะมันจริง เราก็ยังสรุปว่าจจริงไม่ได้ทันทีจนกว่าจะรู้ได้ด้วยตัวเอง แต่การฟังและรับทราบไว้ เอาไว้อ้างอิงเปรียบเทียบ ว่าเคยได้ยินมา อันนี้จะเป็นผลดีต่อผู้นั้น

แม้ในอนาคต ทฤษฎีที่ว่ามา ได้รู้ทีหลังว่าผิด ก็ไม่ได้เสียใจ ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไร เพราะไม่ได้ยึดมาตั้งแต่แรก

ความรู้ที่ควรยึดไว้ คือความรู้ที่เป็นปัจจุบันที่ธรรมชาติของคนคนรับรู้ได้ พิสูจน์ได้ด้วยตนเองว่าจริง อันนี้คือความรู้ที่ควรเชื่อ

ความรู้ใดที่ความไม่แน่นอนมีสูง แม้อาจารย์จะบอกมา แม้ตำราจะบอกมา แม้ดร.จะบอกมา แม้จะเอาความรู้เก่ามาเทียบเคียงแล้ว ก็ยึดเป็นความเชื่อไม่ได้

อ่านมา ฟังมา คนนั้นบอกมา ท่านนี้พูดมา ตัวเราเองเคยจำได้มา ถ้ายังไม่ได้ปฏิบัติให้เป็นผลตามนั้น ก็เชื่อไม่ได้

ปฏิบัตเป็นทางหลักที่จะให้รู้จริง

ใครล่ะที่ปฏิบัต กายรึ สัญญารึ เวทนารึ สังขารรึ วิญญานรึก็ไม่ใช่

ใจเป็นใหญ่ ในคือที่สุด ทุกอย่างจบที่ใจ

ในการตัดตัวอวิชชา มีทางเดียวคือต้องล่ะผู้รู้ นั่นก็คือละความเชื่อที่ผ่านมาทั้งหมด



ผมแสดงข้อความในกระทู้นึงในห้องอภิญญา ไว้ว่า
-------------------------------------------------------

ทำไมถึงโพสกระทู้ ถึงเกิดกระทู้

แนวทางธรรมมาจากที่ใด ธรรมะอยู่ที่ใด ที่นั่นมีกัลยามิตร มีผู้ควรแก่การสนธนา

สนธนาในลักษณะขายสินค้าที่ไม่ได้หวังกำไรขาดทุน กระทู้เปรียบเป็นร้าน ข้อความในกระทู้คือพ่อค้า ผู้โพสคือผู้แนะนำให้พ่อค้าตั้งร้าน เพียงแนะนำสินค้าและวิธีขายให้

อารมณ์พ่อค้า คืออารมณ์ของข้อความที่มีต่อผู้อ่าน(ข้อความเป็นตัวหนังสือไม่มีอารมณ์) มีนัยแฝงเป็น เมตตา กรุณา พบในทุกกระทู้ส่วนใหญ่ ถ้าอารมณ์นอกเหนือจากนั้น ถือเป็นอารมณ์ผู้อ่านเอง

อารมณ์ผู้โพส คืออารมณ์ระหว่างผู้โพส กับข้อความ(พ่อค้า) ไม่ใช่อารมณ์ระหว่างผู้โพสกับผู้อ่าน แต่เหมือนกันคือมีนัยเป็น มุทิตา อุเบกขา ต่างกันคือเวลาที่เกิด

ร้านค้าในเวบนี้จึงมีหลายแบบ หลายราคา หนึ่งคนขายหนึ่งอย่าง หนึ่งคนขายหลายอย่าง

มีผู้คนผ่านไปมาหน้าร้าน บ้างเพียงแวะมาดู บ้างถึงคราวสมควร ตามเหตุปัจจัย ก็ซื้อหากันไป บ้างก็ซื้อเก็บไว้เป็นของสะสม เผื่อได้ใช้ บ้างซื้อมาลองเทียบกับที่มีอยู่ อันไหนดีกว่ากัน ตามสภาวะจิตของแต่ล่ะคน

การแวะมาดูกระทู้ของตัวผู้โพส คืออารมณ์ที่แวะมาดู ร้านพ่อค้าที่ตัวเองได้แนะนำไว้ (ไม่ใช่สมบัติของผู้โพส) รวมถึงร้านอื่นๆ พ่อค้าท่านอื่น เหมือนมาชอปปิ้ง เดินเล่นที่ตลาดจตุจัก ตลาดจตุจักมักไปด้วยอารมณ์ที่ไม่ได้ตั้งใจจะซื้อ

ส่วนใหญ่ผู้โพสมักแวะร้านที่มีพ่อค้าที่ตัวเองแนะนำไว้ก่อน ไม่รู้ทำไม(เพราะเป็นร้านที่พ่อค้ากับผู้โพสคุ้นเคยกันมั้ง อาจจะเป็นความผูกพัน เลยเข้ามาดูมาเยี่ยมเยือน เผื่อว่าพ่อค้าตอบคำถามลูกค้าไม่ได้)
มีโอกาสมาเที่ยวตลาด มักจะแวะร้านเหล่านี้ก่อน

*ผู้โพสที่กล่าวถึงคือผู้โพสทั่วไป

*พ่อค้ามักจะรู้จักกับผู้โพสในวันที่ผู้โพสเจอสินค้า รู้จักสินค้า ผู้โพสขายเองไม่ได้ เพราะที่ๆผู้โพสอยู่ ตั้งร้านเองลำบาก เดี๋ยวเขาหาว่าบ้า สู้ให้คนอื่น(เช่นพ่อค้า)บ้าแทนดีกว่า กับให้คนที่อยู่ในแวดวงดำเนินกิจการไป ถ้าโอกาสมีก็อยากเปิดร้านเอง ในที่สมควรเปิด ในสถานะที่เหมาะแก่การเปิดร้าน ตั้งใจไว้เช่นนั้น

-------------------------------------------------------


กระทู้จะน่าสนใจเมื่อเกิดพรหมวิหารสี่ที่ตัวกระทู้เอง

 

แค่โพสท์ข้อความลงมาโดยไม่มีพรหมวิหารสี่

ก็ถือว่าหลงแล้ว..

หลงทำตามความอยากของตน
หลงที่เข้ามาแทรกแซง

กิเลสออนไลน์ กรรมติดจรวด..
จากจิตอ่อนแอ
ขอกลับไปฝึกสติต่อดีกว่า
ค่อยกลับมาเป็นผู้ดู

รักนะ (แต่ต้องไปแล้ว)

 

ผมเห็นด้วยกับคุณ GROLY นะครับ แต่ผมเข้าใจว่าอย่างนี้
"พระสมณะโคดมพุทธเจ้าท่านสอนพระอริยะสงฆ์และพุทธบริษัท๔
ให้เข้าสู่นิพพาน ความรู้ต่างๆที่อยู่ในกำมือพุทธองค์เป็นสิ่งจำเป็น
ในการเข้าสู่พระนิพพาน แต่ไม่ใช่วิสัยของพวกพุทธภูมิ ถึงสาวกภูมิ
ที่มีจริตทางวิชชา๓ หรือ อภิญญา จะมีความอยากรู้ อยากเห็นเช่นกัน
แต่ความอยากรู้ อยากเห็น และบารมีด้านต่างๆก็ไม่เท่าพวกพุทธภูมิ
ด้วยจริตที่ปรารถนาเข้าพระนิพพานโดยเร็ว ส่วนผู้ที่ปรารถนาโพธิญาณ
ต้องเวียนว่ายตายเกิดอีกนับเป็นอสงขัยเพื่อบำเพ็ญบารมีทั้ง ๓๐ ทัศ"

ผมว่าเราไม่เห็นต้องมานั่งเถียงกันด้วยถ้อยคำหยาบ หรือ เสียดสีกัน
เลย มีข้อมูลอะไรก็เอามาแชร์กัน ผิดถูกอย่างไรก็ยกข้อมูลที่พอจะเชื่อถือได้
มาถกกัน ผมคิดว่าหลายเรื่องของคุณใบไม้ก็ให้ความรู้ สนองความอยากรู้
อยากเห็นของผมและอีกหลายคนเหมือนกัน แต่ผมก็เห็นด้วยที่ทางทีมงาน
ลบบางข้อความ อาจเพราะทางทีมงานเห็นว่าเป็นการหมิ่นเหม่ต่อการ
ปรามาศพระรัตนตรัย ซึ่งทางทีมงานไม่จำเป็นต้องอธิบายเหตุผลให้มากก็เป็น
เรื่องปกติอีกเช่นกัน เท่าที่ดูมาหลายเวปนี่ถือว่าเวปนี้ปล่อยมากแล้วนะครับ
อีกอย่างมิจฉาทิฐิน่ะมันมีกันทุกคนแหละครับตราบเท่าที่คนๆนั้นยังไม่บรรลุ
อรหันตผลน่ะ มีมากมีน้อยขึ้นกับระดับในการบรรลุธรรมของคนนั้นๆครับ

 

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคเจ้า ผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบานด้วยธรรม​

 

โทสะคือไฟร้าย ที่เผาผลาญทุกสิ่ง แต่โมหะคือควันพิษที่ฆ่าได้ทุกอย่าง

 

เห็นด้วยครับ

 

อ้าว คุณไบไม้ใจเย็นๆครับ

 

เอ่อ โทสะจะพาวิบัตินะครับ

 

เห็นด้วยครับ ถ้ามนุษย์ไม่ความอยากร้อยากเห็นย่อมไร้ปัญญา

เมื่อไร้ปัญญา แค่ฝันถึงนิพพานก็มิอาจทำได้

 

มารละ

 

ก็ท่านเป็นอริยะ ไม่ใช่ปุถุชน

 

เห็นด้วยครับ แต่ไม่ใช่ทุกคน บางคนบารมียังไม่พอนะครับ(^) [Embarrass [Embarrass :d :d :d (*) (*) (*) (*) (u) (u) (u) (u)