จิตพร้อม? รับภัยพิบัติ

กราบ คุณภู ที่มีเมตตาต่อ เพื่อนมนุษย์ และสรรพสัตว์อย่างไม่มีประมาณ สู้เีสียสละเวลาส่วนตัว มาเปิดกระทู้ และเผยแพร่สิ่งที่ตนค้นพบ เพื่อช่วยสัตว์โลกให้พ้นจากภัยในวัฏสงสาร สัตว์โลกตัวน้อยๆ(เอ๊ะ หรือไมน้อย)อย่างลินดาได้มีโอกาสโผล่พ้นจากโคลนตม เผยอๆจมูกๆนิดๆ(จริงๆ) มาสูดอากาศบ้าง ขอกราบอนุโมทนา สาธุ ในบุญ กุศลของท่านด้วย หากลินดาได้เคยล่วงเกินคุณไป ทั้งที่รู้ตัวและไม่รูตัว โปรดอโหสิกรรมให้ลินดาด้วยค่ะ

 

สุขสันต์วันเกิดนะค่ะ น้องหว้า

Happy Birthday Jaaaa({)

 

สาธุ๊ ขออนุโมทนาบุญกับจิตบุญดวงที่ 34 ค่ะ สาธุ๊ จิตบุญคนนี้ใครเอย???

 

อนุโมทนา สาธุ สาธุ สาธุ กับจิตบุญ ดวงที่ ๓๔ และครูจิตบุญทุกท่านค่ะ

 

สุขสันต์ วันคล้ายวันเกิดย้อนหลังแด่หนูลูกหว้าค่ะ ขอให้มีความสุข มีความเจริญทั้งทางโลกและทางธรรม ยิ่งๆขึ้นไปจ้ะ

 

อ่ะแฮ้ม วันนี้ประกาศ 2 รอบ!

พี่ภูตื่นยัง? รีบมาโมทนาบุญไวไวเน้อ

คุณแม่สมนึก(คุณแม่ผ้าขาว)ศิษย์วัดดอยเปายกจิตขึ้นนิพพานเป็นดวงจิตที่ 34 ของสายบุญกลุ่มจิตบุญ

คุณแม่สมนึกเริ่มปฏิบัติจิตเกาะพระเมื่อวันที่ 2 สิงหาคม 2555

สำเร็จจิตเกาะพระเมื่อวันที่ 10 สิงหาคม 2555

รวมระยะเวลาฝึกจิตเกาะพระ 8 วัน

คุณแม่สมนึกอายุ 63 ปี(อายุเท่ากับคุณแม่ชีคำพลอย) อาศัยอยู่ในกรุงเทพฯ

วันนี้ครูดัชกับคุณแม่ก็ไปที่วัดด้วย ครูดัชบอกว่าวันนี้มีชาวโลกทิพย์มาโมทนาบุญกับคุณแม่ชีคำพลอยเยอะมากเลย โมทนา สาธุ

ถ้าใครเคยอ่านเรื่องคุณแม่ผ้าขาวที่พี่เพ็ญเล่าว่าได้พบท่านที่วัดดอยเปาเมื่อวันที่ 2 สิงหาคม 2555 ซึ่งเป็นวันอาสาฬหบูชา คงจำกันได้นะคะ คุณแม่ผ้าขาวเป็นฆราวาสอยู่กรุงเทพฯ มาถือศีลช่วงเจ้าพรรษาที่วัดดอยเปาเป็นเวลา 3 เดือน โดยถือสัจจะปิดวาจา 3 เดือน แต่บังเอิญมาพบพี่เพ็ญเสียก่อน พี่เพ็ญแนะนำท่านทำจิตเกาะพระ ท่านจึงยังเปิดวาจาไว้จนถึงวันนี้คืนวันพระที่ 10 สิงหาคม 2555

วันนี้เป็นวันพระ หลังเลิกงานพี่เพ็ญไปที่วัดดอยเปาพบคุณแม่ชีคำพลอยและคุณแม่ผ้าขาวอยู่บนวิหารสมเด็จองค์ปฐม พี่เพ็ญกราบพระแล้วโมทนาบุญกับคุณแม่ชีคำพลอย แจ้งให้ท่านทราบว่าท่านยกจิตแล้วตอนช่วงบ่ายของวันนี้ โดยคุณแม่สุมาลีช่วยยืนยันและแจ้งให้ทราบ คุณแม่ชีคำพลอยก็โมทนาใหญ่กราบขอบคุณท่านพ่อและพ่อแม่ครูอาจารย์ที่เคยอบรมสั่งสอนท่านมาหลายองค์ เห็นแล้วก็ปลื้มจิตมากค่ะ

ตอนเย็นพี่เพ็ญสอบอารมณ์คุณแม่สมนึก(คุณแม่ผ้าขาว)ก็รับทราบด้วยจิตว่าสติท่านยังช้าอยู่นิดหนึ่ง สติยังไม่ทันจิต แต่สมาธิดีแล้ว ท่านเล่าเรื่องวิปัสสนาบางอย่างให้พี่เพ็ญทราบ แต่จิตพี่เพ็ญก็รู้ว่าท่านยังวิปัสสนาไม่ขาดจากขันธ์ห้า จึงแนะนำให้ท่านทำสติตามจิตให้ไวขึ้น ถ้าสติกับจิตทันกันเมื่อไรยกทันที และบอกให้ท่านอธิษฐานจิตขอสำเร็จอรหันต์ในวันนี้ ตอนพูดออกไปอย่างนั้นก็ไม่ได้คิดอะไร เพียงแต่แนะนำเรื่องการอธิษฐานจิตเท่านั้นเอง

หลังสวดมนตร์ทำวัตรเย็นพระอาจารย์ก็ให้นั่งสมาธิประมาณ 20 นาที วันนี้จิตพี่เพ็ญเป็นไงหนอ จิตไม่นิ่งแถมดิ่งลงวูบ ๆ แล้วก็เหมือนมีคนดึงหน้าดึงหลังอะไรก็ไม่รู้ เราก็นึกในใจ เอ วันนี้จิตมันเป็นไรเนี่ย ทำไมมันเหมือนง่วงนอน ทั้งที่สติเราแข็งจะตายไป เดี๋ยวมีเฉลยตอนหลังนะ เพิ่งรู้เหตุผลขึ้นมาเดี๋ยวนี้เอง...

หลังจากนั้นพี่เพ็ญรายงานพระอาจารย์ว่าคุณแม่ชีคำพลอยยกจิตแล้วเป็นจิตบุญดวงที่ 33 ของสายบุญกลุ่มจิตบุญ พระอาจารย์แสดงความยินดีกับคุณแม่ชีและโมทนาบุญกับท่าน เมื่อพระอาจารย์กลับกุฏิไปแล้วก็เป็นหน้าที่ของพี่เพ็ญสอนจิตเกาะพระต่อ วันนี้พี่เพ็ญไม่ได้บรรยายอะไรเพราะตั้งใจสอบอารมณ์ผู้ปฏิบัติธรรม ก็สอบอารมณ์ได้หลายท่านอยู่เหมือนกัน

ทีนี้มาถึงตอนสำคัญครูดัชกับคุณแม่กลับไปก่อน พี่เพ็ญจึงขอสอบอารมณ์คุณแม่สมนึก(คุณแม่ผ้าขาว) ท่านเล่าว่าเมื่อกี้ตอนที่นั่งสมาธิ มีแสงฉัพพรรรณรังสีประมาณ 5 ลำ ส่งออกมาจากสมเด็จพ่อองค์ปฐมยิงเข้าไปในอกของคุณแม่สมนึก หลังจากนั้นข้างในตัวของคุณแม่สมนึกจึงเห็นว่ากายของท่านถูกฉีกทำลายไปไม่เหลือตัวไม่เหลือตนให้เห็นอีกเลย อาการตอนนั้นตัวเบาโหวงเลย หลังจากนั้นก็เห็นท่านพ่อลอยเข้ามาใกล้แล้วก็ลอยสูงขึ้นไปเร็วมาก จิตคุณแม่สมนึกก็ลอยตามท่านไปทันที ตามไปถึงกลางอากาศจิตสัมผัสได้กับลมแรงมากที่พัดอยู่ข้างบน หลังจากนั้นท่านก็ไม่เห็นพระอีกเลย พระไปไวมาก แล้วหลังจากนั้นก็เห็นวิมานสีออกน้ำตาลทรงโบราณ ตอนสนทนากันจิตพี่เพ็ญก็ตามคุณแม่สมนึกขึ้นไปด้วย พี่เพ็ญพูดออกมาว่านั่นคือพระนิพพาน คุณแม่ขึ้นไปบนพระนิพพานมาเหรอ คุณแม่สมนึกบอกไม่รู้

พี่เพ็ญสอบถามเกี่ยวกับความรู้สึกของจิตที่มีต่อขันธ์ห้า ท่านบอกว่าเหมือนมันไม่มีตัวตนอะไรเลย จิตมันโล่ง โปร่ง เบา สบาย หัวเข่าที่เคยปวดมากตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าหายไปไหน พี่เพ็ญก็ เอ๊ะ ชักจะยังไง พี่เพ็ญสอบอารมณ์พร้อมกับตามดูวาระจิตของคุณแม่สมนึกต่อไป

พี่เพ็ญถามว่าคุณแม่รู้สึกว่าจิตมันไม่ยึดเกาะในร่างกายแล้วใช่ไหม?
ท่านตอบว่าใช่

พี่เพ็ญถามว่าคุณแม่รู้สึกว่าจิตไม่ห่วงอาลัยร่างกายแล้วใช่ไหม?
ท่านตอบว่าใช่

พี่เพ็ญถามว่าคุณแม่รู้สึกว่าใจเป็นกลาง ว่าง เบา จิตไม่ยึดอารมณ์ใดแล้วใช่ไหม?
ท่านตอบว่าใช่

พี่เพ็ญถามว่าในใจขของคุณแม่ยังเป็นห่วงอะไรอีกไหม?
ท่านตอบว่าไม่มี แม้แต่ร่างกายนี้ก็ไม่ห่วง เพราะเห็นแล้วว่ามันไม่ใช่ของเรา เมื่อกี้ตอนนั่งสมาธิเห็นกายนี้ฉีกออกจากกลางอก แล้วมนก็ไม่เหลือตัวตนอะไรอีกเลย

พี่เพ็ญก็...โมทนา สาธุ คุณแม่จบกิจแล้วค่ะ

คุณแม่สมนึกยิ้มปลื้มแกมงงหน่อย ๆ เห็นสีหน้าท่านเหมือนจะถามว่าอะไรมันจะไวปานนี้ล่ะครู

ท่านไม่ต้องตั้งคำถามหรอกพี่เพ็ญตอบท่านก่อนว่า พี่เพ็ญบอกแล้วจิตเกาะพระไปนิพพานไวที่สุด คุณแม่เห็นผลแล้วใช่ไหม ท่านยอมรับและน้อมกราบขอบคุณสมเด็จพ่อองค์ปฐม ท่านตื้นตันจนเกือบพูดอะไรไม่ออกไปเหมือนกัน เหมือนท่านจะโล่งใจมากกว่าที่จบกิจได้เสียทีหลังจากที่บำเพ็ญอย่างอุกฤตมานานถึง 10 ปี ท่านยอมรับว่าขึ้นมาวัดดอยเปาเที่ยวนี้นับว่าโชคดีที่ได้เจอครูเพ็ญ ทำให้ท่านจบกิจได้ภายใน 8 วัน!

มีต่อ

 

ต่อ

ท่านผู้อ่านดูไม่ผิดหรอกค่ะ คุณแม่สมนึกหรือคุณแม่ผ้าขาวหรือฆราวาสผู้ครองธรรม ท่านเริ่มทำจิตเกาะพระเมื่อวันที่ 2 สิงหาคม 2555 ซึ่งเป็นวันที่ท่านเดินทางขึ้นมาถึงเชียงใหม่เป็นวันแรกและเป็นวันอาสาฬหบูชา ท่านตั้งใจมาถือศีลและตั้งสัจจะปิดวาจาเป็นเวลา 3 เดือน แต่มาเจอครูเพ็ญเสียก่อนจึงยังปิดไม่ได้ ฮ่า ๆ โมทนา สาธุ ท่านพ่อไม่ให้ปิด ถ้าคุณแม่สมนึกปิดวาจาครูเพ็ญสอบอารมณ์ไม่ได้

ดูสิ แนะนำให้ทำจิตเกาะพระเพียงแปดวัน สอบอารมณ์วันแรกเมื่อวันที่ 6 สิงหาคม 2555 ท่านก็ได้อนาคามีพรหมชั้นที่ 14 ครูเพ็ญแนะนำให้ท่านทำจิตเกาะพระทรงฌานสี่ให้ได้ทั้งวันทั้งคืนอย่าให้สติหลุดจากจิต อย่าให้จิตหลุดจากสมาธิ ผ่านไปอีก 4 วันท่านยกจิตกันสด ๆ ที่วัดดอยเปาในคืนวันพระที่ 10 สิงหาคม 2555

คุณแม่สมนึกยอมรับว่าการสนทนาธรรมกับครูเพ็ญทำให้คุณแม่สมนึกเข้าใจในธรรมมากขึ้น เพราะธรรมบางอย่างไม่มีใครตอบโจทย์ท่านได้ แม้แต่พระอาจารย์ที่ท่านเคยไปสอบถามตามวัดต่าง ๆ ก็ไม่มีใครอธิบายให้ท่านเข้าใจในสภาวธรรมได้ แต่คุณแม่สมนึกก็เข้าใจดีว่าเรื่องจิตนี้อธิบายยากและหาคำสมมุติมาอธิบายได้ยากมาก จึงไม่ค่อยมีใครตอบปัญหาเรื่องจิตกันสักเท่าไร มีแต่บอกว่าให้ทำไปๆ เดี๋ยวก็ได้เอง แต่จิตก็ไม่หายสงสัยสักที จนครูเพ็ญไปเฉลยธรรมให้ท่านจึงกระจ่างแจ้งในจิต

ที่เล่ามานี้ไม่ได้จะมาโอ้อวดกันนะคะ เพียงแต่จะบอกเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับประสบการณ์ที่พี่เพ็ญได้ได้สอนจิตเกาะพระที่วัดดอยเปาให้ทราบ ซึ่ง ณ ปัจจุบันนี้มีจิตบุญเกิดจากวัดดอยเปาแล้วเป็นจำนวนถึง 7 องค์ ภายในเวลา 3 เดือนกว่า และจะยังไม่หยุดยั้งอยู่เพียงเท่านี้ ใครจะเชื่อว่าวัดเล็ก ๆ แห่งนี้ซึ่งยังไม่มีความเจริญอะไรมีจิตบุญ(จิตอรหันต์)เกิดจากที่นี่แล้วถึง 7 องค์

หลังจากที่คุณแม่สมนึกจิตยกขึ้นนิพพานแล้ว และหลังจากที่พี่เพ็ญสอบอารมณ์คุณแม่สมนึกจนมั่นใจแล้ว พวกเราที่ยังเหลืออยู่ในวิหารอีกไม่ถึง 10 คนก็ได้กล่าวโมทนา สาธุการอย่างพร้อมเพรียงกัน แล้วหลังจากนั้นเสียงฟ้าคำรามกึกก้องอยู่หลายครั้ง ตอนแรกพวกเราคิดว่าเป็นเสียงพลุ แต่ฟังแล้วก็แปลก ๆ เหมือนไม่ใช่เสียงพลุ พวกเรา 5 คนเงี่ยหูฟังกัน พี่เพ็ญบอกว่าเหมือนเสียงฟ้าร้อง แต่เอ๊ะ ฝนหยุดตกไปตั้งแต่ตอนเย็นแล้วนี่ ตอนนี้อากาศเย็นสบาย

พวกเราตั้งใจฟังกันจนเสียงฟ้าร้องเงียบไป พี่เพ็ญจึงบอกกับคุณแม่สมนึกว่า วันนี้มีจิตบุญยกในวันเดียวกันถึง 2 องค์ สามโลกธาตุสั่นสะเทือนหวั่นไหวมาก ชาวโลกทิพย์ท่านโมทนา สาธุการกับคุณแม่ชีคำพลอยและคุณแม่สมนึกเป็นการใหญ่ ท่านแสดงปาฏิหาริย์ให้ประจักษ์โดยการเนรมิตเสียงฟ้าร้องคำรามแบบไม่มีเค้าว่าฝนจะตก คุณแม่สมนึกจึงกล่าวเสริมขึ้นมาเหมือนเพิ่งจะนึกได้ว่า เมื่อกี้ตอนที่ตามสมเด็จพ่อขึ้นไปข้างบนได้ยินเสียงเหมือนข้างบนเขาประโคมดนตรีปีพาทย์ มีพยานยืนยันอีกคนหนึ่งคือผู้ปฏิบัติจิตเกาะพระท่านพูดว่าหนูก็ได้ยินเหมือนกัน ยังนึกว่าแถวนี้ใครมาเล่นดนตรีไทยหรือเปล่า แต่ครั้งนี้พี่เพ็ญกับคุณแม่คำพลอยไม่ได้ยิน

จบแล้วจ้า

พี่เพ็ญขอเชิญชาวจิตบุญ ชาวจิตบำเพ็ญ และชาวจิตเกาะพระ จงร่วมโมทนาบุญกับคุณแม่สมนึกเทอญ

โมทนา สาธุสักล้านๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆครั้งเน้อค่า สาธุ สาธุ สาธุ

พีเพ็ญ จบ.3

 

สิ่งภายนอกหาสาระไม่ได้เลย มีแต่จิตตนเองเท่านั้นที่สาระสำคัญ
วันเกิดคือวันที่คุณแม่เจ็บปวดที่สุด แต่จิตได้มาจุติก่อนหน้านี้แล้ว หมายถึงการเกิดขึ้นมาอีกภพนึง ชาตินึงเท่านั้น
ถึงอย่างไรในเมื่อเกิดกันมาแล้ว ก็ควรพยามยามสร้างแต่บุญบารมี หรือ กุศลให้มาก
เพราะคนที่หลงมาเกิดกัน มักพากันเดินหลงทางซะมากกว่า
วันนี้วันเกิดก็ดีแล้ว ขอให้ดวงจิตได้เกิด ได้จุติในวันข้างหน้าที่เธอต้องการ
แสงสว่างจากปัญญา ทางที่จะไปพระนิพพานก็ให้ไปหมดแล้ว เจ้าอย่าลืมใช้ก็แล้วกัน
ตราบใดที่ยังมีลมหายใจอยู่ ก็หมั่นสร้างแสงจิตตนเองเพิ่มด้วย
และอย่าลืมนำไฟที่เทียน หรือที่แสงดวงจิตของเธอนั้น นำไปช่วยติดหรือนำแสงสว่างให้กับผู้อื่นๆ
ปฎิบัติตามกันไปพระนิพพานกับเธอด้วยนะ

***จิตคนที่นิพพานแล้ว คอยสังเกตให้ดีๆว่า มักจะไม่ค่อยทำเพื่อตนเอง
แต่จะทำเพื่อช่วยเหลือผู้อื่นมากกว่า

สุขสันต์วันเกิดจ้าฯ ขอให้สุขกายสบายใจ ขอให้เจริญในธรรมยิ่งๆขึ้นไปด้วยเทอญ

 

สุขสันต์วันคล้ายวันเกิดลูกหว้า
ขอให้ลูกหว้าจงมีแต่ความสุขกายสุขใจตลอดไป
ขอบารมีสมเด็จพ่อองค์ปฐมช่วยดลบันดาลให้
ลูกหว้าจงประสบความสำเร็จทั้งทางโลกและทางธรรม
คิดสิ่งใดขอให้สมปรารถนาทุกประการ
ขอให้มีบารมีแก่กล้ายิ่ง ๆ ขึ้นไป
และขอให้มีธาตุขันธ์เข้มแข็ง
เจริญด้วยอายุ วรรณะ สุขะ พละเทอญ​

​

 

สติตามทันจิตเมื่อไหร่
นั่นก็หมายถึงสติเรามีมากพอ และเราก็จะรู้สึกตัวเองเมื่อนั้น
ตามที่เธอเล่ามานี้ นั่นก็หมายถึง สติของเธอก็เริ่มตามทันแล้ว แต่อาจจะช้าไปนิดก็ไม่เป็นไร
แต่จะให้ทันเหมือนคนอื่น หรือพระอรหันต์นั้นก็ยังไม่ได้
เพราะฉะนั้นเราเองจะต้องช่วยตนเองให้มากที่สุด คอยมีสติมากที่สุด ทำสติให้เกิดขึ้นอยู่บ่อยๆ เนื่องๆ
จนสติกับจิตรวมกันเป็นหนึ่งได้เมื่อไหร่แล้ว พอมีอะไรมากระทบ หรือบางครั้งยังไม่ทันมีเหตุการณ์ที่จะมากระทบเลย
หมายถึง จิตจะรู้ล่วงหน้าไปก่อนแล้ว แต่พอมากระทบทีหลัง จิตจะยิ้มมาก่อนแล้ว
เพราะจิตรู้ล่วงหน้า ตงนี้พี่ภูก็เป็นบ่อยบ้างแล้ว
นี่ไง๊ พี่ภูถึงได้แนะกับพวกเราว่าให้สร้างสติกันก่อนเลย
โดยเฉพาะจิตบุญ เพราะสตินี้มันสำคัญมากสำหรับนักภาวนา หรือผู้ปฎิบัติ
มีประโยชน์สำหรับผู้ปฎิบัติใหม่ ก็คือ ทำให้เราพอจะมองเห็นจิตตนเอง
แต่สำหรับผู้ที่ปฎิบัติเก่งแล้ว
โดยเฉพาะกับคนที่ผ่านการยกจิตไปแล้ว อันนี้จะดีมาก เพราะเมื่อมีสิ่งใดมากระทบจิต จิตก็จะรู้เท่านั้น
หรือเหมือนกับเราเบรคหรือยุดรถได้ทัน ไม่ชนกับอะไรแบบนั้นเลย
แต่ถ้ายิ่งฝึกสติกันมากๆ จนจิตรู้ล่วงหน้าได้

ขอพูดเรื่อง แยกกาย แยกจิตเพียงสั้นๆพอให้เข้าใจ ก็คือ
ขอให้เธอเข้าใจว่ากายที่เธอกำลังดำเนินไปทุกวันนี้น่ะ
มันเป็นเรื่องปกติของทางโลกเขา กายมีหน้าที่ทางโลกเท่านั้น
แต่มีเพียงจิตเท่านั้น ที่เธอต้องนำจิตตนเองขึ้นไปฝากไว้บ้างบนโน้น
บนพระนิพพานกับท่านพ่อ(พระพุทธเจ้า)

หรือเพียงให้เธอทำความรู้สึกว่า ร่างกายนี้มีหน้าที่ปกติอยู่กับทางโลก
มีเพียงแต่จิตเท่านั้นที่จะอยู่กับโลกนิพพาน(ทรงอารมณ์พระนิพพาน)
หรือที่เธอกำลังสร้างสติโดยการทำจิตเกาะพระกันอยู่นี่ไง
อย่านำจิตไปเกาะกาย เกาะโลก หรือ อย่าได้นำจิตมาเกี่ยวข้องกับร่างกายหรือว่าทางโลกเด็ดขาด
ให้เธอทำแค่นึกเฉยๆ ว่ามันเป็นอย่างนี้ คือหน้าที่ใคร หน้าที่มัน
หรือหน้าที่ของกายทำอะไร(ทางโลกมนุษย์)
หน้าที่จิตคืออะไร(ทางโลกทิพย์ จิตอยู่กับพระ อยู่กับนิพพาน)

แต่ถ้าไม่เข้าใจอีก เดี๋ยวให้ไปถามครูละเอียดอีกครั้งนึงนะ

 

natthapatpun, ภูทยานฌาน2

ฮ่าๆ เราเหลือกันอยู่สองคนตายาย
เหลืออีก 7 องค์แล้วพีภู
งวดเข้าไปทุกทีแล้ว
เฮๆ บ้านรากแก่นฯจงมา
บ้านรากแก่นฯจงมา
บ้านรากแก่นฯจงมา

ราตรีสวัสดิ์เจ้าค่ะท่านพี่

 

กราบขอบพระคุณ คุณภู เป็นที่สุดและสาธุต่อคำเมตตาชี้นำแสงสว่าง
ทางจิตมากนะคะ ขอให้คุณภูเจริญมากยิ่งๆๆๆขึ้นไปทั้งทางโลกและทางธรรม ต้องเจริญสติให้มากและต่อเนื่อง หรือรักษาความเพียรและรักษาศีลอย่างน้อยที่สุดศีล ๕ ใช่ไหมค่ะ ที่ทิวลิปขาวพยายามทำมากที่สุดตอนนี้คือ ดูกายให้รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไร อย่างทำงานบ้าน ขี่จักรยาน พวกนี้ก็พยายามให้รู้สึกตัว น่ะคะว่ากำลังทำอะไร แต่ก็มีเผลอบ้างลืมบ้าง ถ้าหากคิดฟุ้งซ่านหยุดคิดไม่ได้ ก็จะดูที่ความคิดตรงๆ เค้าก็จะหยุดคิดได้เอง
ตอนนี้เพิ่งเริ่มพยายามให้จิตเกาะพระเมื่อวานเพิ่งเริ่ม คิดไม่ออกว่าจะใช้รูปพระอะไรดี เลยขอใช้รูปพระที่ คุณภู แสดงที่ไฟล์
ก็มีเผลอบ้าง ลืมบ้างน่ะค่ะบางครั้ง แต่ว่าทำไมบางครี้ง อย่างในจิตจะมองเห็นรูปพระลักษณะแตกต่างกันไป บางทีท่านก็เห็นหันด้านข้าง ซ้ายบ้าง เห็นเป็นด้านขวาบ้าง บางทีเห็นเป็นด้านหน้าตรงบ้าง สลับไป สลับมา บางทีเห็นเหมือนท่านยิ้มบ้าง อมยิ้ม น่ะคะ จิตใจเรานี่มีความสุขไปเลย หัวเราะออกมา แฟนบอกเธอนี่ หัวเราะดีจังแต่ไม่พูดอะไร
แหมเห็นพระท่านยิ้มๆ เราก็เลยหัวเราะ (คงไม่คิดไปเองนะเนี่ย)
คุณภู ให้เลือกคุณผู้ใจดีสักท่าน ....คุณครูจิตบุญ
ทิวลิปขาว เข้ามาก็โดดมาอ่านหน้าสุดท้ายเลย เป็นน้องใหม่ และศิษย์ใหม่ของที่นี่ยังไม่ค่อยรู้อะไรมาก ขอความเมตตา คุณภู เป็นผู้จัดสรรดีกว่านะคะ คุณคูรจิตบุญ ท่านใดจะเมตตารับทิวลิปขาว (ชื่อจริง พรรัศม์ วิโย)ผู้ที่ยังโง่ หลง งง งวย อยู่นี่เป็นศิษย์

แต่ตอนนี้ ขอกลับไปไล่อ่าน หน้าแรกๆก่อนนะคะ

 

ขอบพระคุณค่า
ทิวลิปขาวยินดีรับฟังคำชี้แนะนำ คะ

 

โฮ๊ะๆ นี่มันอีหยั่งกันเนี๊ย!
จิตยกกันเดือนละ 2-3 ดวง ก็ว่าเลิศหรูแล้วนะ

ขออภิมหาโมทนาบุญกับคุณแม่ผ้าขาวด้วย เป็นล้านๆครั้ง
นี่อุบาสิกาก็ตามเก็บหมดหรอ ครูเพ็ญ ฮ่าๆ
แต่ยังเหลืออุบาสก (คุณพ่อผ้าขาว +หัวขาวๆ) ไหนจะเณรอีก

พี่ภูบอกไปแล้วว่า จะมีจิตบุญฝาแฝด คือยกในวันเดียวกัน

***นึกว่าเป็นตาของคุณ Dhammanee ซะแล้ว ฮ่าๆ

 

ผู้ปฎิบัติจิตเกาะพระ ท่านเห็นอะไรกันไหม๊?​

บอกไปแล้วว่าผู้ปฎิบัติทุกท่าน อย่า...
(ขอให้ดูคุณแม่ผ้าขาว เป็นธรรมาทาน ตามที่ครูเพ็ญเล่าไปแล้วนะ ไปหาอ่านกันเอง)

อย่าติดตำรา อย่าติดสำนัก อย่าติดครูบาอาจารย์
อย่าติดกระทู้ โดยเฉพาะกระทู้ภัยพิบัติ เพราะจะทำให้จิตวิบัติก่อนภัยพิบัติจะมา(จิตตกกันเป็นแถวๆ)
อย่าติดผ้าที่คุณกำลังนุ่งห่มอยู่(ขอให้บวชใจมากกว่าบวชกาย)
อย่าเคร่งครัดหรือหละหลวมมากเกินไป โดยเฉพาะกายและจิต
(พระพุทธเจ้าได้ทรงทำเป็นตัวอย่างให้กับพวกเราดูไว้หมดแล้ว คือลองผิด ลองถูก เช่น
อดอาหาร เคร่งเกินไป ก็มิได้บรรลุธรรม จึงขอให้พวกเราเดินตามแบบมัชฌิมาปฏิปทา(สายกลาง)
อย่าติดท่าทาง หรือ รูปแบบมากเกินไป
หรือจะหลบไปปลีกวิเวก จะไปหาความสงบมาจากที่ไหนก็ตาม
หรือจะปฎิบัติแบบปิดวาจาก็ตามที
เพราะนั่น คุณกำลังฝึกกาย แต่มิได้ฝึกจิตแต่อย่างใด

***ผู้ปฎิบัติส่วนใหญ่มักจะติดแต่เปลือกภายนอกกัน
นั่นผมจะหมายถึง สติปัญญาของคนเราไม่เท่ากัน แต่ไม่ได้ไปตำหนิอะไร ถึงช้า แต่ก็ยังดีกว่าไม่ถึง

การฝึกจิตนั้น ขอให้พวกเราฝึกกันได้ทุกสถานที่
เพราะทุกสถานที่นั้น ก็คือ ธรรมะ แต่พวกเราไม่ค่อยจะเข้าใจ คำว่า
ปฎิบัติธรรม หรือฝึกจิต เพราะการดูจิตนั้นจะต้องกระทำให้ตลอดเวลา
ไม่ใช่จะต้องรอให้มีเวลาก่อน รอวันหยุด รอเลิกงาน รอให้เลิกกิจธุระ
รอลูกหลับ แฟนหลับ พอดีกัน นี่จิตพวกเรากำลังอยู่กับสิ่งเหล่านี้ซะมากกว่า พวกเรานำจิตไปยุ่งพวกสิ่งมมุติกันซะมากกว่า
แล้วไม่ให้ผู้ที่ไม่เคยฝึกจิตมาเลย จะให้เขาหลงกันได้อย่างไร
บางคนพอพูดเรื่อง แยกกาย แยกจิตกันเท่านั้น ก็ยังไม่เข้าใจ
เพราะวันๆนึง เรียกได้ว่า กายกับจิตมันจะเป็นดองกันแล้ว รักกอดกัดอยู่ทุกๆวัน เกิดตาย ตายแล้วก็เกิด หรือหลงกันมาเกิดไม่รู้กี่ภพชาติกันแล้ว

แต่สำหรับผู้ปฎิบัติใหม่ๆนั้น จะไปหาสถานที่ปลีกวิเวกก็ไม่ว่ากัน
แต่อย่าไปนาน อย่าหายจากผู้คน สังคม หรือโลกนานนัก
เพราะนั่นคุณกำลังหนีการปฎิบัติธรรมที่ถูกต้อง คุณกำลังจะหนีโลกแห่งความเป็นจริง
เพราะผู้ปฎิบัติธรรมจึงไม่ควรปิดหู ปิดตา หรือปิดอายตนะทั้ง๖
เพราะอายตนะทั้ง๖ นี้ก็คือ ครูที่คอยทดสอบกำลังใจของผู้ปฎิบัติเป็นอย่างดี
เพราะผู้ที่ปฎิบัติธรรม หรือผู้ที่ฝึกจิตมาดีแล้ว ไม่มีอะไรมาทดสอบจิต
หรือไม่มีสิ่งต่างๆ มากระทบจิตตนเอง
แล้วจะมีอะไรมาคอยทดสอบจิตของผู้ปฎิบัติ ว่าที่ปฎิบัติกันไปแล้วนั้น
มันจะผ่าน หรือ ไม่ผ่าน
เพราะการปฎิบัติธรรมนั้น เขาวัดกันที่จิต ว่าจะสอบผ่านหรือไม่ผ่าน
หรือจิตจะละปล่อยวางกับสิ่งสมมุติกันหรือไม่
จุดตรงนี้ต่างหากเล่า คือ วัตถุประสงค์หลักของผู้ปฎิบัติดี ปฎิบัติชอบ

 

ชะอุอุ๊ย..กลับมาอ่านอีกที ไง๊มีชื่อเราแถมมาด้วยอ่ะเนี่ย พี่ภูอย่าเร่งดิ อย่าเร่งเต่ายิ้มดิ ใจเย็นๆ relax เดี๋ยวมี surprise...หุๆๆ อีก 7 องค์เท่านั้น งวดเข้ามาทุกทีแล้ว ฮู้ย..ตื่นเต้น ๆ

 

สวัสดีครับ
โอ้ดีจัง นี่ขนาดเพิ่งนะ จิตเธอเริ่มไปเกาะพระได้เลย
ท่านนี้ต้องฝากฝังกับครูเพ็ญแล้ว แต่ขอดูเธอไปก่อนสักพักนึงก่อน
ก่อนจะไปถึงครูเพ็ญ แต่ถ้าใครผ่านไปหาครูเพ็ญแล้วไม่เอาจริง
พี่ภูจะโดนท่านตำหนิเอาได้ ให้ผมหรือครูในกระทู้นี้คัดกรองก่อน
ดูสิว่าเธอจะเกาะกระทู้ เกาะพระได้นานแค่ไหน หรือ ว่าจะหายไปจากกระทู้นี้

ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหน เป็นใคร ทำอะไร ขอให้แค่ส่งจิตระลึกถึงพระพุทธเจ้า หรือพระอริยเจ้าองค์ไหนก็ได้ ก็สุดตามแต่ใจ
เธอทำได้เพียงเท่านี้ก็ถือว่าเก่งนะ ไหนลองระลึกให้บ่อยนะๆ
การปฎิบัติจิตเกาะพระถ้าจะได้ผลไวๆ ต้องระลึกถึงพระบ่อยจนกลายเป็นนิสัย
ส่งจิตในขณะที่ระลึกถึงพระอยู่นั้น นั่นก็เป็นแค่อุบายที่จะทำให้จิตนิ่งเท่านั้นเอง
แต่ยากตรงที่จิตจะนิ่งกันนี่แหล่ะ

ถึงจิตจะเห็นภาพพระส่วนไหน ตรงไหนไม่สำคัญ ปล่อยเขามองไป
ปล่อยให้จิตเป็นผู้เลือกเองนะ ตัวเธอหรือสติของเธออย่าไปเลือกแทนจิต
ขอเพียงให้เธอมีแค่สติตามดูจิตไปเรื่อยๆ ที่เธอสามารถมองเห็นพระยิ้มให้
จะบอกให้รู้ไว้ว่า เธอทำได้ดีแล้ว เก่งแล้ว ถูกต้องแล้ว
เพราะที่ให้พวกเราทำจิตเกาะพระกันก็เพื่อให้จิตมันนิ่ง
พอจิตนิ่งไม่มาก ไม่ต่อเนื่องก็ไม่เป็นไร ทำไปๆ
ทำไปเรื่อยๆ จนจิตเขาจำของเขาได้เอง พอจิตจำได้ ก็แปลว่า จิตไปสัมผัสภาพพระได้แล้ว
นั่นก็คือ เหมือนพระจะยิ้มให้เรา หมายถึง จิตเกิดปิติแล้ว
อันนี้ถือว่าดีมากๆ ทำไปๆ จิตเธอนี่ไวเหมือนกันนะ เรียนรู้ไว
จิตเธอไวดี แต่สติต้องไวตามด้วยนะ ถ้าไม่อย่างนั้นเธอจะตกม้าตายตอนจบ
ดีแล้วที่พระท่านยิ้มให้ เธอไม่ได้คิดไปเองหลอก อย่าสงสัย ตรงนี้มิใช่ประเด็น

ขอถามเรื่องศีล5 ของของเธอก่อน รักษาได้ดีแค่ไหน เอาตัวเจตนาวัดอย่างเดียวก่อน
ส่วนที่ไม่มีเจตนาค่อยว่ากันทีหลัง เมื่อไหร่จิตละเอียด ศีลก็ละเอียดตาม
ต่อไปศีลจะเป็นผู้ดูแล จะเป็นเกาะแก้วกำบังให้กับผู้ปฎิบัติดี ปฎิบัติชอบ(เขาเรียกว่า "อริยกันตศีล")
คือ ผู้ปฎิบัติจะปฎิบัติต่อศีลโดยปกติ โดยธรรมชาติของผู้ปฎิบัติเอง
เพราะจิตอันละเอียด จิตสำรวมของเรานั่นเอง

วิธีหยุดการฟุ้งซ่านนั้นง่ายที่สุด ที่พวกเราจะพึงกระทำกันได้ ก็คือ มีสติ
เมื่อสติเกิด กิเลสก็จะหมอบ(ชั่วคราว) แต่เมื่อไหร่พวกเราเผลอ
กิเลสก็จะลุกขึ้นแล้วพาน้องจิตลงต่ำทุกทีเลย ขอให้สังเกตกันให้ดี
*สติกับกิเลส ต่างก็เกิดขึ้นเองโดยธรรมชาติ
**แต่สติจะเป็นฝ่ายดี ฝ่ายบุญ ฝ่ายกุศล ส่วนกิเลสจะเป็นฝ่ายบาป หรืออกุศล

ตรงนี้คุณพอจะเห็นความเที่ยงของเรา ของกาย ของจิตตนเองขึ้นมาบ้างไหม๊?
แต่ถ้าไม่เห็นก็ไม่เป็นไร ขอให้มีสติตัวนี้ให้มากๆก็แล้วกัน
จำไว้นะ สติเท่านั้นที่จะนำจิตเธอไปในทางที่ดี ทางบุญ กุศล ศีลครบ ศีลบริสุทธิ์ ไปจนถึงอริยกันตศีลกันเลยทีเดียว

ใครที่บอกตนเองโง่นี่ จะสอนง่ายกว่าคนที่รู้มาก หรืออวดฉลาด อันนี้ไม่ดีแน่
คือสอนยาก
พวกเราก็อย่ามาคิดว่าตัวผู้ปฎิบัติคือ ลูกศิษย์ หรือตัวผู้สอนคือ ครูหรืออาจารย์กันเลยนะ
ขอให้พวกเราคิดซะว่า พวกเราในกระทู้นี้มาช่วยกันยกจิต มาสอนวิธีแห่งทางพ้นทุกข์
หรือมาบอกว่าทางให้ว่านี่คือ ทางที่จะไปมรรค ผล นิพพานกันเท่านั้น
เพราะวัตถุประสงค์กระทู้นี้เปิดขึ้นเพื่อยกจิต พัฒนาจิตใจให้เหนือกิเลสตนเอง มิใช่กิเลสใครหรอกนะ
เพราะครูหรือพวกเราที่นี่ ไม่ได้มายึดติดกับลูกศิษย์ หรือมาหาคนเคารพนับถือตนเอง เพราะพวกเราที่นี่
ต่างก็จะมาละอัตตาตัวตน หรือมานะเป็นหลัก มิได้มายึดใคร มาหาชื่อเสียง พวกเราไม่สนใจโลกธรรม๘ แล้ว
พวกจิตบุญตั้งอยู่เหนือขันธ์5 แล้ว
ทั้งทุกข์ก็ละ ละได้เพราะจิตเข้าใจ+อนัตตา=วางทั้งหมดได้
ทั้งสุขก็ละ ทั้งละสุขจากโลกหรือจากฌานได้
แล้วพวกเราจะมายึดพวกเราทำไม มายึดโลกธรรม๘ ทำไม

ขอโทษผมก็พร่ำจนเพลิน กายก็แก่ จิตก็แก่ เมื่อร่างกาย สังขารดับไป
กายตกเป็นสมบัติของโลก จิตก็จุติไปตามกำลังใจ กำลังบุญของเขาไป
นรก สวรรค์ พรหม หรือพระนิพพานนั้น เราเองนี่แหล่ะ เป็นคนเลือกเอง
อย่าไปหลงโทษกรรมกันนะ ก็ใช่น่ะสิ ก็เพราะเราทำเองนี่
ขอให้สนใจกรรมดี บุญกุศลในปัจจุบันกันให้มากๆนะ
ตอนนี้จงรับรู้กันนะว่า พวกเรากำลังอยู่กับสิ่งสมมุติกันทั้งปวง
แม้นกระทั่งคนที่เรารัก แม้นกระทั่งร่างกายที่คนทั้งหลายหลงคิดไปกันเองว่าเป็นเรา หรือของเรานี้
เวลาเราตายไป เห็นมีแต่เราไปเพียงลำพัง(จิต) ไปเพราะกำลังของบาปกับบุญเท่านั้น
ขอหยุดสนทนาธรรมไว้เพียงเท่านี้ เจริญในธรรมทุกๆประการ ทุกๆท่านกันด้วยเทอญ

 

โมทนาสาธุกับคุณแม่ชีสมนึกเจ้าค่ะ
จิตยกต่อๆกันขนาดนี้ เล่นเอาโมทนาแทบไม่ทัน (แต่จิตโมทนาทันอยู่นะ) อิ่มบุญไปตามๆกันทั้งในกระทู้และโลกทิพย์
เห็นจิตที่กำลังจะยกแล้ว สนุกกว่าเชียร์โอลิมปิก ส่งทั้งแรงใจ แรงจิตไปร่วมด้วยช่วยกับพี่ๆและท่านพ่อช่วยดันจิต
กลับบ้านกันเถอะค่ะทุกคน ขันธ์ห้าเนี่ยทุกข์จะตายนะคะ

 

สาธุ สาธุ สาธุ มหาโมทนาด้วยนะครับ ยินดี ยินดีครับ

 

สาธุครับ คุณภู ข้อความนี้สะกิดใจผมได้ดีจริงๆ