จำเป็นไหมที่ต้องเข้าฌานก่อนแล้วค่อยพิจารณาขันธ์ห้า

คำว่าง่ายของ จขกท. ก้คือ มันเปนคำที่คล้องจองกัน พอมาท่องทำให้ คุ้นเคยกับคำๆนี้ได้ดีกว่าคำภาวนาแบบอื่น พอภาวนาแล้วลงท้ายด้วยติ มันได้จังหวะพอดี ก้เลยทำให้ชอบได้

ทำได้ จิตเมื่อรูปรู้อารมณ์ในรุปนามของขันธ์5 แล้วสามารถเดินภูมิวิปัสสนาต่อได้ แต่จะทำได้ดีแค่ไหน ขึ้นอยู่กับ สมาธิ สติและความเพียร ของผู้ปฏิบัติเอง
สมาิธิ ได้จากอารมณ์ที่ได้ฌาน หรือได้แค่อุปจาระ ก้ถือว่าใช้ได้
สติ ได้จากการรู้เท่าทันอารมณ์และรุ้ทันจิต หรือตามรู้การเคลื่อนไหวกาย
ส่วนความเพียร ต้องใช้ตลอด สมถะ ก้ต้องมีความเพียร วิปัสสนาก้ยิ่งต้องใช้ความเพียร
ผนึกบวกกันเข้า ตอนนั้น ถึงจะพิจารณาขันธ์5 ได้ดีกว่าเดิม
ให้จิตตั้งมั่นให้ได้ก่อน แต่ถ้าจะให้ถึงธรรมะขั้นสูงต้องถึงเอกัคคตา แล้วย้อนกลับมาพิจารณาอารมณ์ที่เปนขันธ์ห้า

 

เมื่อคืน ลองทำดูครับ ก็เข้าสมาธิ ด้วย "นิม มา รา ติ" พอถึงสมาธิที่ต้องการ ผมก็หยุดแล้วมาเพ่ง พุทธโธ ก็นิ่ง ไล่ไปจนถึงบนหัว ผมก็ออก ทีนี้เปลี่ยนมา นอนสมาธิ ผลที่ได้คือ ผมไปจับที่ท้อง แล้วมองเห็นตัวเอง แก่ ผอม เหมือนคนป่วยใกล้ตาย นอนหายใจเข้าออก ช่างน่าเวทนานักความรู้สึก นี้คือเราตอนแก่นี้ แถมใกล้ตาย(ไม่ได้มโนภาพ หรือ เพ่ง มันเกิดขึ้นเอง) แต่จิตยังอยู่กับ พุทธโธ นะครับ รู้ทุกอย่าง สติดีมาก หายใจแผ่วเบา ก็ดูไปเรื่อยๆ นี้นะขันธ์๕ มันเป็นแบบนี้ มองๆไปก็ เหมือนจะเห็นเครื่องในเลย นี้เป็นครั้งแรกๆที่ผมหัด วิปัสนา ผมเลยอยากรู้ว่าถูกต้องหรือไม่ เพราะก่อนหน้านี้ผมเน้น สมาธิ และ เพ่งเสียมากกว่า
ถ้ามาถูกทางแล้ว ก็ขออนุโมทนาบุญ ให้กับทุกท่านที่ช้วยแนะนำด้วยนะครับ สาธุ

 

ศีล สมาธิ ปัญญา -> การพิจารณา อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

 

ถูกทางแล้ว ต้องพิจารณาขันธ์ทั้ง 5 ลงสู่ไตรลักษณ์เสมอ
โดยการเเยกเเยะส่วนอาการ 32 ของตัวเราเองนี้เเหละ ควรทำหลังออกจากสมาธิ
ทำบ่อยๆ เรื่อยๆ หย่าหยุด ทำให้มาก เจริญให้มากๆ