ฆ่าตัวอัตตาตาย.....ได้ไปนิพพาน^^

ลองดูปุพกรรมของท่านด้วยน่ะ ว่าทำไมต้องฆ่าตัวตาย แล้วท่านตัดร่างกายได้ตอนไหน สำคัญคือการเห็นร่างกายไม่ใช้ของเราไม่มีในเรา แต่ล่อแหลมจังเลยเปลี่ยนหัวข้อจะดี

 

อนุโมทนาในธรรมทาน....

ขอบพระคุณกัลยาณมิตรสหายธรรมทุกท่านเป็นอย่างสูง สาธุ สาธุ สาธุ นิพพานังปัจโยโหตุ_/|\_


มั่นคงในพระรัตนตรัยไม่หวั่นไหว....

เห็นภัยในวัฏสงสาร.....

ไม่อาลัยในสังขารร่างกาย.....

ธรรมอันยิ่งย่อมเข้าถึงได้ด้วยการกระทำอันยิ่ง....

ตอนนี้พิมพ์ไม่ค่อยออกเลย พิจารณาธรรมของท่านโคธิกะแล้วรู้สึกจิตสงบมาก น้ำตาไหล เหมือนจิตมันจะรวมดิ่งเป็นฌานอย่างเดียวเลย แล้วก็ถอยออกมาพิมพ์ พิมพ์ๆหยุดๆ ลำบากมากเลย แหะ เดี๋ยวมาใหม่...

 

หลังจากตัวแข็งไปพักนึง^-^
อืม ขอบอกเพื่อความเข้าใจอันดี เราไม่ได้คิดจะฆ่าตัวตายนะจ้ะ

 

หลังจากยกขึ้นวิปัสสนา พิจารณากายในกาย เวทนาในเวทนา จิตในจิต ธรรมในธรรม เห็นเป็นแต่อนัตตา ว่างเปล่า.... อยากถามว่าถูกหรือยัง
เราไม่เก่งปริยัติน่ะค่ะ อยากถามกัลยาณมิตรสหายธรรมทั้งหลายว่า เวลาท่านพิจารณา กายใน เวทนาใน จิตใน ธรรมใน ท่านเห็นอะไรคะ......

 

ผมอ่านมาอีกที หลังจากนั้นพระพุทธเจ้าก็ห้ามให้พระฆ่าตัวตาย พระสารีบุตรก็ไม่ได้รีบเร่งฆ่าตัวตายอะไร เวลานั้นมันก็มาถึง อ่อขอเล่า คนสมัยนี้ฆ่าตัวตายเพราะความรักไม่พอใจในทางโลกไรพวกนี้ ยังยึดมั่นกับกายเงินทองไรพวกนี้ เป็นบาป แต่ ที่ฆ่าตัวตายเพราะทิ้งร่างกายไม่ยึดมั่นไม่ต้องการอะไรจากโลกนี้และโลกหน้า ไม่ควรถูกตําหนิ

ญหา เรื่องมีอยู่ว่า พระฉันนะอาพาธหนัก และคิดจะฆ่าตัวตายด้วยศาสตรา พระสารีบุตรได้เทศนาสั่งสอนและห้ามปรามไว้ แต่ในที่สุดพระฉันนะก็ฆ่าตัวตายจนได้ และได้รับคำตำหนิติเตียนจากญาติมิตรและคนเป็นอันมาก พระสารีบุตรจึงทูลถามพระพุทธเจ้าถึงเรื่องนี้ พระพุทธองค์ทรงมีทรรศนะว่าอย่างไร ?

พุทธดำรัสตอบ “ดูก่อนสารีบุตร พระฉันนะยังมีสกุลมิตร สกุลสหายและสกุลที่คอยตำหนิอยู่ก็จริง แต่เราหาเรียกบุคคลว่า ควรถูกตำหนิด้วยเหตุเพียงเท่านี้ไม่...... บุคคลใดแลทิ้งกายนี้และยึดมั่นกายอื่น บุคคลนั้นเราเรียกว่า ควรถูกตำหนิ ฉันนะภิกษุหามีลักษณะนี้ไม่ ฉันนะภิกษุหาศาสตรามาฆ่าตัว อย่างไม่ควรถูกตำหนิ”

ลองอ่านดูครับ

 

เท่านั้นยังไม่พอนะ รู้สึกว่าจะมีอีกเรื่องหนึ่งในสมัยพุทธกาล ที่พระฆ่าตัวตายกันเป็นอันมาก (ฆ่าตัวตายหมู่ ตายพร้อมๆกัน) เพราะว่าไปพิจารณาว่าสังขารนั้นไม่เีที่ยง เน่าเปื่อย ไม่น่าชม ฯลฯ คือไม่ดีไม่งาม อะไรประมาณนี้ แล้วเกิดเบื่อร่างกาย อึดอัด อยากจะตาย ก็เลยไปฆ่าตัวตายไปซะงั้นอ่ะ อันนี้เป็นเรื่องที่น่าหวาดเสียวและคิดว่ามีข้อกังขาในการกระทำอยู่เหมือนกัน ท่านอื่นพอจะมีคำตอบอันใดบ้าง ก็ช่วยๆกันออกมาตอบนะ

 

บางทีเราก็เป็นอ่านะ ประมาณว่า บางทีจิตเราเผลอคิดและพิจารณาสิ่งต่างๆที่เราเคยพบ เคยพบ เคยเจอ แล้วมันทุกข์แสนสาหัส ทั้งในอดีตและปัจจุบันชาติ เราก็ไม่อยากอยู่แล้วอ่ะ คิดอยากตายเหมือนกัน แต่ไม่คิดฆ่าตัวตายอ่านะ (เพราะมันแรงไป)

บางทีเราไม่ได้พิจารณา คือจิตมันไปเอง จนเห็นความทุกข์ต่างๆ ที่เคยพบเจอ แล้วจิตมันไปของมันเอง (แบบว่าห้ามไม่ได้อ่ะ) แล้วภาษาทางธรรม เช่น "กายใน เวทนาใน จิตใน ธรรมใน" เราไม่ได้มีความเข้าใจในมันเลย
เพียงแค่รู้สึกว่า ตอนนี้เราคิดและรู้สึกประมาณนี้ จะให้มาแยกว่า ตอนนี้จิตกำลังอยู่ในขั้นตอนไหน อะไรยังไง เราแยกไม่เป็นอ่า ประมาณว่า จิตมันเผลอไปคิดถึงเรื่องราวต่างๆที่เคยพบเจอ และเรื่องราวของความทุกข์ในอนาคตที่ (อาจจะ) ต้องพบเจอ แล้วเราไม่อยากเจออ่ะ เราอยากไปซะให้พ้นๆ อะไรประมาณนี้ เราก็เลยอยากตาย คิดอยากตาย มีอาการอยากตาย อย่างนี้เป็นต้นอ่ะ


(นี่มีใครทำอะไรกับเรารึเปล่าเนี่ย.........อ่ะ........หรือเราเป็นไปเอง.........ไม่เห็นมีใครเลย รอบๆตัวเรา หุ หุ)

(สุดท้ายนี้ พวกมันกำลังหัวเราะกันอยู่แน่ๆเลย...........หุ หุ เราคิดไปเองอีกแล้วอ่า)

(แล้วสุดท้ายนี้ อย่าใส่ใจกับคำพูดในวงเล็บให้มากนักนะ หุ หุ)

 

ขอรายละเอียด คุณตามมาฮาด้วย

หลักฐาน ที่มา ทีไปน่ะฮะ

โอเคมะฮะ

 

ผมขอแสดงความคิดเห็นว่าท่านมีจิตใจแน่วแน่ที่ไม่ต้องการร่างกายแล้ว เพราะการละสำคัญของพระอรหันต์คือการละการหวงแหนตัวตนคิดว่าเป็นของเรา อันที่จริงไม่ใช่เป็นเสมือนการใส่เสื้อผ้าปิดตัวรับสัมผัสมาสู่ตัวเราได้แต่ไม่ใช่ตัวเรา ร่างกายที่เราอยู่ก็ไม่ใช่ตัวเรา จึงตั้งใจรวบรวมกำลังเชือดคอท่านเอง เมื่อบรรลุแล้วก็กรรมไร้ผลครับ

 

เป็นเรื่องที่ค่อนข้างจะอันตรายอยู่เหมือนกันนะครับ ถ้าคนที่ไม่เข้าใจในธรรมก้อคงจะลำบากนะครับ ยังไงก้อโมทนาสาธุด้วยนะครับ อย่างน้อยเรื่องนี้ก้อยังเอามาดัดแปลงใช้กับมรณานุสติได้นะครับ แต่ต้องใช้ปัญญาคิดให้ดีว่าจะดัดแปลงแบบไหน แต่ต้องไม่ใช่วิธีสังหารตนเองนะครับ

 

อ่ะเงียบ.......................................

 

แล้วจะเอาอะไรมาเป็นหลักฐานล่ะ มันเป็นนามธรรม ต้องให้อัดวีดีโอหรือว่าอัดเสียงบรรยายความรู้สึกมั้ย ถ้าทำแบบนั้น มันก็ไม่เห็นภาพหรือเป็นหลักฐานอะไรได้หรอก เพราะการที่จะเข้าประสบการณ์ตรงนี้อ่ะนะ มันต้องเจอเอง เป็นเอง และเข้าถึงเองอ่ะ

 

ก็ท่ีว่ามาอ่ะฮะ มีมาในพระไตรปิกกไหมอ่ะ

มีก็เอามาดูกานฮะ

 

ท่านใดที่คิดว่าชื่อกระทู้ไม่เหมาะสมหรือเห็นว่าแรงเกินไป ลองแนะนำชื่อกระทู้ดูได้นะคะ

แต่เจตนาของเราคือ แบบว่า อย่างน้อยถ้าใครค้นหาคำว่า""ฆ่าตัวตาย" หรือ"อยากตาย" อะไรประมาณนี้ในกูเกิ้ล (คุณเคยลองกันมั้ย ค้นหาคำพวกนี้ เคยเข้าไปอ่านกันมั้ย...มีเยอะมากๆๆๆๆๆๆๆๆ)อย่างน้อย เค้าจะได้อ่านธรรมะบ้าง ไม่แน่นะ คนเราอ่ะ ไม่เห็นทุกข์ ก็ไม่เห็นธรรมนะ ว่าทุกข์นี้นะ มันไม่ใช่เรา^-^ ไม่ใช่ว่าเราไม่เคยทุกข์กันซะที่ไหน เราก็เพื่อนร่วมทุกข์ เกิดแก่เจ็บตายด้วยกันทั้งนั้น ทุกข์มันเกิด เดี๋ยวมันก็ดับ เกิดๆดับๆมากี่ครั้งแล้ว นี่เห็นไตรลักษณ์แล้ว อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา อารมณ์นั้นนะ แค่พลิกความคิด พลิกเจตนานิดเดียว อะไรๆมันก็อาจเปลี่ยนได้นะเอ้อ คนเรา.... อย่างน้อยถ้าคิดแค่เบื่อโลก เบื่อชีวิต ได้อ่านกระทู้นี้แล้วอาจพลิกไปเป็นเบื่อการเวียนว่ายในสังสารวัฏ แล้วหันมาปฏิบัติ เพื่อความหลุดพ้น ไม่ต้องกลับมาเกิดแล้วตาย ตายแล้วเกิดอีกตามกฎแห่งกรรม นึกอยากไปนิพพานกับเค้าบ้างก็ได้นะเออ นะเออ เห็นไหมหล่ะนิพพานมันไม่ได้ยากเกินมนุษย์หรอก แต่เราไปทำแบบท่านโคธิกะเลยไม่ได้หรอก เพราะท่านเป็นภิกษุ พวกเราเป็นแค่ฆารวาส ที่สำคัญจิตอย่าเศร้าหมองนะคะ^-^

ก็ฝากไว้ให้พิจารณากันค่ะ....
ขอย้ำว่าเจ้าของกระทู้ไม่เคยมีความคิดจะฆ่าตัวตายนะคะ เพราะสำหรับเรา
โลกนี้มีไว้ให้เหยียบค่ะ ไม่ได้มีไว้ให้แบก
นะจ้ะ หุหุ^-^ ตามนั้น


บอกไปแล้วนะคะ ไม่สนับสนุนให้ฆ่าตัวตายแบบท่านโคธิกะ ท่านเป็นภิกษุ บารมีท่านเต็มแล้ว แต่พวกเราเป็นเพียงแต่ฆารวาส บารมียังไม่เต็ม ทาน ศีล ภาวนา ยังไม่เคยผ่าน ฆ่าตัวตายไปมีแต่บาปเท่านั้นเป็นปัจจัย สละชีวิตนั้นมันเป็นด่านสุดท้ายนะคะ วินาทีที่จะขาดใจนั้นหน่ะ ต้องได้เจอแน่นอนทุกคน แต่ก่อนที่เราจะตาย เราผ่านรึยัง ทาน ศีล ภาวนา ผ่านรึยัง ท่านโคธิกะเป็นภิกษุ สละได้ทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อออกบวช สละความสุข ความสบาย ครอบครัว และสมบัติทางโลกทั้งหมดนี้ต้องสละออกให้หมดจึงบวช จิตท่านย่อมต่างจากจิตปุถุชนแน่นอน อันนี้ต้องทำความเข้าใจให้ดี ภูมิจิตภูมิธรรมเราได้เท่าท่านมั้ย ถ้าคิดจะไปเลียนแบบท่าน ก็ต้องเลียนแบบให้หมดนะ ไม่ใช่ตัดเอาแต่ตอนท้ายนะจ้ะ สละทุกอย่างเพื่อออกบวชนี่ทำได้มั้ย ถ้าทำได้ก็ทำเลย แต่ถ้าทำไม่ได้ จะไปฆ่าตัวตายอย่างท่านโคธิกะนั้น ก็ขอบอกว่า อายหมาขี้เรื้อนมันค่ะ หมามันยังไม่คิดฆ่าตัวตาย....

ธรรมอันเลิศมิอาจบรรลุได้ดวยการทำอันเลว
แต่การบรรลุธรรมอันเลิศ
ด้วยการกระทำอันเลิศ ย่อมมีได้
ผู้มีศรัทธา ความเพียร ไม่เกียจคร้าน
สงบสงัดจากธรรมอันลามกนั่นแหล่ะ
จึงสามารถเข้าถึงธรรมอันเลิศได้
____________________

หากแยกธรรมะออกจากชีวิตแล้ว
ทั้งชีวิตก็ไม่เหลืออะไรเลย
เพราะธรรมะคือทั้งหมดทั้งมวลของชีวิต
การศึกษาธรรมะให้กระจ่างชัด
ต้องศึกษาจากทุกบทเรียนของชีวิต
____________________

นาทีทุกข์คือนาทีทอง
โอกาสทุกข์คือโอกาสทอง
ไม่เห็นทุกข์ ไม่เห็นธรรม และไม่เห็นทอง
ขณะที่เผชิญหน้ากับความทุกข์ นั่นคือความโชคดี
เพราะจะได้เห็นธรรมคือ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
หากเจอทุกข์ก็จงอย่าทิ้งธรรม
____________________

ลงเรือแห่งธรรมนาวา
เพื่อข้ามมหาสมุทรแห่งความทุกข์
ฉายแสงแห่งธรรมปัญญา
เพื่อข้ามฝ่าความมืดมิดในดวงใจ
พกพาเมตตาติดธรรมาวุธ
เ พื่ อ ห ยุ ด ก า ร ทำ ร้ า ย ต น เ อ ง
____________________

@สุดยอดวาจาสิทธิ์ หลวงปู่ตรัยโลกนาถ

 

คุณเค้าคงหมายถึงหลักฐานหรือบันทึกเหตุการณ์ที่มีพระฆ่าตัวตายหมู่อ่ะค่ะ

 

ความจริงเราก็ไม่ได้มีเจตนาจะประชดอะไรหรอกอ่านะ เคยรู้สึกอย่างไรกับอาการอยากตาย อาการอยากฆ่าตัวตาย เราก็พูดไปตามนั้น

 

อนุโมทนาสาธุ
เรื่องนี้ละเอียดอ่อน เรายังอ่อนด้อยนัก เรื่องเข้าใจยากกว่าทุกคน
จะติดตามอ่าน คิด พิจารณา นะคะ

 

ป่าว หมายถึงเวลาที่จิตเรามันเผลอไปเอง พิจารณาอะไรไปเอง เพราะว่ามันว่างไม่มีอะไรทำ มันเงียบ แล้วจิตมันดิ่งสู่อารมณ์วิปัสสนาไปเอง เราจะเอาหลักฐานที่มันเป็นรูปธรรมมาวัดล่ะ มันเป็นนามธรรมอ่ะ จะวัดด้วยอะไร

จำที่พระพุทธเจ้าในตอนเด็กสักประมาณ 7 ขวบ ตอนที่พระบิดาพาไปงานแรกนาขวัญอะไรสักอย่างเนี่ยแหละ แล้วมีอยู่ช่วงหนึ่งที่ข้าราชบริพารของเจ้าชายสิทธัตถะ พากันไปอยุ่ที่อยู่ ทิ้งไว้ให้เจ้าชายน้อยนั่งอยู่คนเดียวใต้ต้นไม้ แล้วในตอนนั้นมันก็เงียบสงัด จิตของเจ้าก็ดิ่งเข้าสู่อารมณ์อะไรสักอย่างนีแ่หละ จนบรรลุอะไรสักอย่างหนึ่ง (จำไมไ่ด้แระ) จนในตอนท้ายที่พ่อของตัวเองต้องมาไหว้อ่ะ

 

ละเอียดอ่อนด้วย และที่สำคัญต้องมีประสบการณ์แบบว่าเบื่อทุกสิ่งทุกอย่างในโลกแบบว่ามัน.........(เฮงซวย) อะไรประมาณนี้ มันถึงจะได้เข้าใจ เข้าใจคนที่เคยคิดฆ่าตัวตาย เข้าใจว่่าทำไมเขาถึงได้โง่ทำแบบนั้น อะไรประมาณนี้ แต่ก็ไม่ได้แนะนำให้ไปพิจารณาโลกจนถึงอารมณ์นั้น หรือใำห้ลองทำอะไรแบบนั้นนะ มันอันตราย เพราะของแบบนี้ ประมาณว่าเหตุการณ์รอบๆข้าง มันเหมือนบีบบังคับเราเองน่ะ

 

เคยทราบมาว่าในสมัยพุทธกาล พระบางรูปได้ว่าจ้างให้บุคคลอื่นๆมาฆ่าตนให้ตายไปด้วย เพราะเบื่อหน่ายในกายนี้ แล้วพระหรือบุคคลที่ว่าจ้าง จะได้บรรลุโสดาบันหรือขั้นสูงขึ้นไป แบบพระโคฯ หรือไม่หนอ ใครพอทราบรายละเอียดช่วยโพสต์ที จะติดตามอ่าน ส่วนตัวเชื่อว่าเกิดมาเพื่อสร้างสมบุญบารมี ดังนั้นพวกฆ่าตนย่อมไปสู่สุคติยากส์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สาธุๆๆครับกับกระทู้นี้ ซึ่งล่อแหลมไม่น้อยๆๆๆ.....:'''(