คิดอย่างไรกับ การอถิฐานขอ นิพพาน

มีข้อคิดในพุทธมหาญาณที่ผมชอบมากแล้วเกี่ยวกับเรื่องนี้พอดี

เค้าว่า การตั้งใจอธิถานและอยากจะได้นิพพาน เพื่อให้ตัวเองหมดทุกข์และสงบ ก็ยังเป็นการอยากได้สิ่งภายนอกมาทำให้จิตตัวเองสุข เป็นความเขลาที่จะหาความสุขมาจากภายนอก มีแต่การตั้งใจเพื่อนิพพาน ด้วยความตั้งใจบริสุทธิ์ และสำหรับประโยชน์สุขของผู้คนทุกหมู่เหล่าถึงจะเป็นทางที่นำพาผล

ผมว่าแนวคิดนี้น่าจะเป็นประโยชน์กับการอธิถานของ จขท. เพราะไม่ว่าการทำอะไรด้วยความเมตตาก็ย่อมทำให้สิ่งนั้นๆ มีความหมายมากขึ้นไปอีกครับ

 

เหมือนเรียกอำนาจบุญ ให้ส่งเสริม

 

-การได้นิพพาน จะอาศัยปัญญาอันยังไม่สิ้นกิเลสให้ส่งเสริมเพื่อให้ถึงก็ยาก คลำผิดคลำถูก อนุสัยบ้าง ปนกันไปถ้าไม่อาศัยปัจจัยที่ตั้งตรงต่อนิพพานมาช่วยกำกับแนวเส้นทาง (เรียกว่าตัว เพราะปัญญาที่ไม่นิพพาน จะเดินก็ไม่รู้ว่าอะไรผิด อะไรช้า)
-โลกมนุษย์ แค่มายา เกิดมาใช้กรรมทั่วกัน ตัดตรง ผ่ากลาง ถ้ามกลางเลยครับ

 

ญาณทัศนะ หรือปัญญาญาณ จะเกิดเมื่อได้เข้าเห็นนิพพานจริง
(ดับความคิดหรือนามขันธ์สี่ลงไปด้วย)
ไม่เช่นนั้น ก็มีแต่ความคิด สัญญา เท่านั้น

 

ทำบุญขาดอธิษฐาน
โดยหลวงพ่อพระราชพรหมยาน (หลวงพ่อฤาษีลิงดำ)


"หลวงพ่อคะ การทำบุญทุกอย่าง แต่ไม่ได้ปรารถนาอะไรเลย จะได้ไหมคะ...?"

ได้โยม ทำไมจะไม่ได้ คือถ้าไม่ตั้งมโนปณิธานปรารถนา บุญมันก็ต้องเป็นบุญ แต่ว่าอานิสงส์เบื้องปลายมันไม่เหมือนกัน

"เป็นไงคะ...?"

การปรารถนาจัดเป็นอธิษฐานบารมีนะ ตั้งใจว่าการทำบุญอย่างนี้เพื่อผลอะไร อย่างที่ไม่ปรารถนาพุทธภูมิ ไม่ปรารถนาเป็นพระพุทธเจ้า ไม่ปรารถนาเป็นอัครสาวก แต่ปรารถนาเพื่อการหมดกิเลส ก็ชื่อว่ายังปรารถนาอยู่

"ถ้าหากว่าทำเฉย ๆ เล่าคะ...?"

ถ้าหากว่าทำเฉย ๆ ไม่ปรารถนาอะไรเลย ตัวอย่างก็มีท่าน อาฬวีเศรษฐี

คือว่าท่านอาฬวีเศรษฐีพ่อท่านเป็นมหาเศรษฐี พอพ่อท่านตายลงท่านก็เป็นเศรษฐีแทน

เศรษฐีสมัยนั้นพระราชาต้องแต่งตั้ง แล้ว ต่อมาพวกขี้เมาก็ชวนกินเหล้าเมายา ในที่สุดทรัพย์สินก็หมดไป จนกระทั่งกลายเป็นขอทาน

วันหนึ่งพระพุทธเจ้าพร้อมด้วยพระสงฆ์เสด็จไปที่เมืองอาฬวี เห็นอาฬวีเศรษฐีนั่งขอทานอยู่ข้างฝาเรือนชาวบ้าน พระพุทธเจ้าก็ทรงแย้มพระโอษฐ์

พระพุทธเจ้าตามปกติจะไม่แย้มพระโอษฐ์ ถ้ายิ้มแล้วต้องมีเรื่อง

พระอานนท์จึงทูลถามว่า

"พระองค์ยิ้มด้วยเรื่องอะไร พระพุทธเจ้าข้า...?"

พระพุทธเจ้าถามว่า

"อานนท์ เธอเห็นอาฬวีเศรษฐีไหม...?"

พระอานนท์มองไปมองมาไม่เห็น เห็นแต่ขอทาน พระพุทธเจ้าก็บอกว่า ขอทานนั่นแหล่ะคืออาฬวีเศรษฐี

แล้วพระพุทธเจ้าก็ตรัสว่า

ถ้าอาฬวีเศรษฐีสมัยเมื่อเป็นเศรษฐี ถ้าฟังเทศน์ของเราเพียงจบเดียวจะได้บรรลุพระอนาคามี

เมื่อเงินน้อยลงมาเป็นอนุเศรษฐี ถ้าฟังเทศน์จากเราเพียงจบเดียวจะได้เป็นพระสกิทาคามี

เมื่อมีฐานะเป็นคหบดี ถ้าฟังเทศน์จากเราเพียงจบเดียวจะได้เป็นพระโสดาบัน

แต่ว่านี่อาฬวีเศรษฐีเป็นขอทานเสียแล้ว เราเทสน์จึงไม่มีผล

ตอนนี้พระอานนท์ทูลถามว่า

"ตามธรรมดาคนจะบรรลุมรรคผล องค์สมเด็จพระทศพลเคยตรัสว่าจะตายก่อนก็ยังไม่ได้ ต้องบรรลุมรรคผลก่อนนี่ พระพุทธเจ้าข้า...?"

พระพุทธเจ้าตรัสว่า

"นั่นเขามี อธิษฐานบารมี"

เป็นอันว่าอาฬวีเศรษฐี ไม่มีอธิษฐานบารมีใช่ไหมโยม

"ใช่ค่ะ"

คนจะได้ดี เลยไม่ได้ดี ต่อไปอธิษฐานเสียนะ.


ที่มา: จากหนังสือ ธรรมปฏิบัติ ๑๓
หลวงพ่อพระราชพรหมยาน
วัดจันทาราม (ท่าซุง) อ.เมือง จ.อุทัยธานี

 

คิดอย่างไรกับ การอถิฐานขอ นิพพาน

อนุโมทนาครับ
จะถึงจุดหมาย ตั้งใจไปในทิศทางแห่งจุดหมาย มีจุดหมายไว้ในใจ ก็ยังดีกว่าไม่มี
ที่เหลือคือการก้าวเท้าไปให้ถึงจุดหมาย

สาธุ