ขอความคิดเห็นคะ อะไร คือ คุณค่าของการมีชีวิตอยู่

1.คุณค่าของการมีชีวิตอยู่
- การได้ปฏิบัติตามคำสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า คือตั้งมั่นในศีล ในธรรม
2.และเรามีชีวิตอยู่เพื่ออะไรกัน
- อยู่เพื่อใช้กรรม กรรมหมดเมื่อไหร่ไม่ขอเกิดแล้ว ขึ้นชื่อว่าความเกิด เป็นทุกข์ โลกนี้เป็นทุกข์ ขอไปนิพพาน ที่เดียวที่ที่ลูกจะไป หลังสิ้น กายนี้แล้ว สาธุ

 

ของผม หัวเราะในใจ ไครไม่รู้ก็ปล่อยไป ถ้าตัวรู้เกิดแล้ว จะรู้
ถ้าๆไม่บวช มีชีวิตทำงานหาเงินเป็นเศรษฐี จะได้มีกำลัง สะสมบุญไปนิพาน
ถ้าบวช ปฏิบัติให้ถึงนิพานชาตินี้เลย ชาติหน้าไม่มาแล้ว

ลูก เมีย แม่ พ่อ บรรณพบุรุต สอนให้เขามีชีวิตอยู่ได้ พอเพียง ไม่ห่วงแล้ว ถ้ารู้จักพอก็ไม่ทุกข์ ไม่ยึดติดก็ไม่ทุกข์ ถึงเวลาทุกอย่างก็เป็นไปตามกฏ เตรียมใจรับมันได้ ทุกข์ก็ไม่มากครับ สาธุ

--------------
เจอหมอดูบอกว่า คุณมีครอบครัวทำไม ถ้าจะไปบวช เป็นการทิ้งครอบครัว

นึกในใจ มีครอบครัว ถ้าเขาอ่อนแอ่ ก็สอนให้เขาเข็มแข็ง จะต้องอยู่ได้ด้วยตัวเอง ไม่ใช้ให้เป็นคนอ่อนแอตลอด ไม่หนีมาบวชเดินไปถูกรถชนตายก็เหมือนกัน มนุษย์ชอบที่จะยึดผูกพันว่าจะต้องอยู่ด้วยกันไปทั้งชาติ ทุกชาติ แล้วก็ร้องให้ตอนจากกัน เห็นแล้วเศร้าที่เขาร้องให้ มองไม่เห็นว่า ไม่มีไครที่ไม่จากกันสักคน สาธุครับ

 

แล้วความคิดเห็นจากท่านเจ้าของกระทู้ล่ะคะ ว่ายังไงบ้างคะ เชิญท่านเจ้าของกระทู้ แสดงด้วบค่ะ

 

คุณค่าของคน ที่ได้เกิดมา ใครยังที่ไม่ได้ ชื่อว่า โสดาบัน! น่าเห็นใจ
ผมอยากบอกให้ฟังว่า ความเจ็บทั่งหมด ตั้งเเต่ เด็ก จน ตาย ของชีวิตคนเรา
ไม่เท่ากับการโดนลงโทษในนรกเพียงครั้งเดียวในนั่น ไม่มีความเมตตากรุณาใดๆทั่งสิ้น อย่าได้ประมาทลงไปอันขาดละกัน ... ความเจ็บที่ใดจุด1ในจิต จะสะเทือนไปทั่วร่างจิต เป็นความเจ็บที่ยิ่งความเจ็บหลายเท่า เเล้วอยู่เป็น 100ๆปี เเล้วเเต่บางคนอยู่ไป1กัป ก็มี

ตัวอย่างนักร้องคาราโอเกะ ในนรกนั่นก็มีนะครับ เเต่ใครหยุดร้องไฟจะไหม้ทั่งตัว
ใส กางเกงสั่นๆ จะโดนเเก้ผ้าในนรกเเล้วอยู่ที่ห้องเย็นๆ ทรมานจนหนาวตายเเล้ว ตายเกิดๆ
พวกวาดรูปต่างๆรูปโป้ ต้องลงไปวาดรูปในนรกครับ ถ้าหยุดวาด ไฟจะไหม้หน้านะ
พวกผิดศิลข้อ3 ต้องปีนต้นงิ้วครับ เเต่ว่า หนามมันจะเเทงทะลุ เเล้วเเต่ กรรมของใครมากหรือน้อย มากก็หนามใหญ่หน่อย ขึ้นไปสูงๆ ก็จะโดน นกจิก ลงมาก็โดนเเทง

''เป็นการยากที่ได้เกิดเป็นมนุษย์
เป็นการยากที่ชีวิตสัตว์จะอยุ่สบาย
เป็นการยากที่จะได้ฟังธรรมของสัตตบุรุษ''

 

ผมขออภัยบรรดาเพื่อนสมาชิกที่โพสล่วงหน้าเวลาผมน้อยครับไม่ได้อ่านแต่ขอเสวนาธรรมด้วยนะครับ

ก่อนอื่นนี่คือความเห็นส่วนตัวนะขอรับ


คนไม่มีหางครับ
สัตว์แทบทุกอย่างมีหาง
ถูกตัดหางมาวัด ความดีความชั่วเอา
พอมาอยู่ในโลก หลงโลกครับ ยึดติดทุกอย่างที่รู้ที่สัมผัส
เอาหมดครับ
ปฎิสนธิกันสร้างพยาธิออกมาอีกหลาย ตัว ดีกว่านะครับ เพือ่พยาบาทกัน(เบียดเบียน) นี่กู ของกู ตัวกู กูระลึกชาติได้อีก กูเคยเป็นและกูจะกลับมาเป็น

ยาวครับ ง่วงโง่ ภาษาพระเขาว่าง่วงเหงา
สุดท้ายไม่ศรัทธา คือลังเลสงสัย

ไม่ว่าครับหาความจริงเอา
ที่รู้เพราะไม่เชื่อจึงลองครับ
ที่รู้เพราะที่ทำมานั้นผิดหมด แต่ทางนี้ปลอดโปร่ง สบาย
ไม่มีใครรู้มาแต่เกิด
เกิดมาเพื่อ แก่แล้วยังไม่รู้ภาษา (เยอรมัน) ผมเห็นคำนี้ดังนะครับ

รู้ว่าทำกรรมกับเขาไว้
รู้ว่ามีกรรม
แล้วทำไมไม่หาทางแก้ก่อนมรณาละขอรับ หรือมันจะมีมรนิ่งอีกครั้งหนึ่งกับชีวิตความเป็นคน

แก้โดยอะไร
ทุกศาสนาเขียนไว้
ตรงไหนตรงนั้นไหมครับ

ฝันตั้งแต่เกิดหรือเกิดมาแล้วฝัน
หลงโลกครับ
สิ่งของบางอย่างซื้อมาราคาหลายล้านสุดท้ายละครับ เที่ยงไหมอย่าว่าคนเลย

เกิดมาเพือ่แก้ครับ ไม่ใช่เพื่อแก่ลมหายใจ
แล้วรู้กรรมตัวเองไหม
เราไปถึงไหมตรงนั้นเท่านั้น หรือเรามาหรือยัง

อะไรสูงสุดแก้กรรมได้ เขาว่าทำ ภาษาไทยครับ ธรรมะเท่านั้นแก้ได้
แล้วเรามาหรือยัง จะไปหรือไม่ ธรรม แล้วแต่บุคคลครับ

จากไม่มีหางมาวัด
เกิดมาฝัน
ตามฝันไม่พอขอครับ
ขออิจฉา ขอมากๆ ขออาวุธ ขออารมณ์
เออ ผมหลงมาไกลแล้วครับ
กลับไปผมมาอีกอาจจะมีหางก็ได้

หลงโลกครับ เขาทำโลโก้ ไว้ห้ามเลี้ยวไม่เข้าใจเลี้ยว วันเวย์ ไป
กงจักรเอาเพราะเล่นสนุกกว่าปลูกบัวเยอะครับ

ยาวครับ

ตรงประเด็นเรามีคุณค่ากับชิวิตเราคือ วัดครับเริ่มต้น วัดตัวเองอย่าวัดคนอื่น
ไม่ใช่วัดสมมุติความไม่ดีทั้งหลาย วัดความดี กับอะไร สังโยชน์สิบกระมังครับ ผมจำได้ว่าสุดท้ายหากละได้คือ โมโห กับ กาม

การใช้ชีวิตที่มีคุณภาพไม่ใช่เป็นนั่นเป็นนี่หรอกครับ
เป็นตัวของตัวเราเองต่างหากแล้วทำอะไรเพื่อตัวเอง เพื่อสัตว์โลกที่เกิดมาร่วมกันในเวลาปัจจุบันเท่านั้นเองหรือไม่ครับ

ขอทุกท่านเจริญในธรรมครับ

 

จขก ยังหาคำตอบอยู่เลยคะ จึงต้องอาศัย นิยาม ของทุกท่าน ในการ ชี้แนะแนวทาง คะ

 

คุณค่าของผมคือการได้เป็น สัตบุรุษ

เทวดาชั้นดาวดึงส์ กล่าวนรชนผู้เป็นบุคคลเลี้ยงมารดาบิดา
มีปรกติประพฤติอ่อนน้อมต่อผู้ใหญ่ในตระกูล เจรจาอ่อนหวาน
กล่าวแต่คำสมานมิตรสหาย ละคำส่อเสียด
ประกอบในอุบายเป็นเครื่องกำจัดความตระหนี่ มีวาจาสัตย์
ครอบงำความโกรธได้ นั้นแลว่า เป็นสัตบุรุษ (พุทธะ)

แต่ตอนนี้ ยังเป็นสัตว์บุรุษอยู่นะ แฮ่ๆๆๆ ดุด้วย อย่าเข้าใกล้ แฮ่

ขอให้เจริญในธรรมครับ

 

มันเป็น บางครั้งละหน่า ไม่ตลอดไปหรอกหน่า (ช่วงเว้นช่องไฟ )
โมทนาสาธุคะ ขอให้เจริญในธรรมคะ

 

หากว่าอยู่ในที่มืดมานานแสนนาน
เมื่อพบว่าแสงสว่างอยู่ทางใด
อย่ารอช้าให้เดินไปสู่แสงสว่างนั้น
อย่ามัวถามว่าเราอยู่ในที่มืดมาแสนนานนั้นเราอยู่เพื่ออะไร
และอย่ามัวถามว่าเราจะเดินไปหาแสงสว่างนั้นทำไม

ผู้ที่อยู่ในโลกมืดมานานแสนนาน
เมื่อพบแสงสว่างที่ปลายทาง
ใครเล่าจะทนอยู่ในโลกมืดได้อีกต่อไป

 

ต้องใส่แว่นสองเลนส์ด้วยมั๊ยเจ้าคะ เลนส์แรกปรับความมืดให้ตัดไฟท้ายรถให้ซอฟลง
เลนส์ที่สองให้ปรับความสว่างที่เจิดจ้าเกินไปของดวงอาทิตย์ ให้สบายตา ขอบคุณคะ
ขอให้เจริญในธรรมคะ

 

คุณค่า ของการมีชีวิต(มนุษย์..??)

เราอาจรู้ทฤษฎี ว่าความรักเป็นอย่างนี้ ความดีเป็นอย่างนั้น.. ไตรลักษณ์ทุกสิ่งไม่จีรัง เราทราบซึ้งกับความงามความรักความดี..ฯลฯ

แต่มันก็เป็นเพียงความจดจำ
...เมื่อเราได้เดินทางผ่านกาลเวลา และเรื่องเดิมๆ ซ้ำแล้วซ้ำอีก และซ้ำอีกครั้ง เราก็จะได้รู้ว่าเรา เข้าถึงสัจธรรมขนาดไหน .. สติดีขนาดไหน หรือแค่เราเพ้อเจ้อไปกับสัจธรรมต่างๆในภายหลังเสมอแล้วก็แค่ลืมเลือน ..เราเผชิญกับปัจจุบันขณะได้จริงหรือไม่ หรือเราแค่กล่าวถึงความดี.. แต่กลับทำความดีด้วยความพอใจและทำความชั่วทันทีที่โดนกระทบ..

การเรียนรู้จะต้องมากขนาดไหน(กี่ชาติ) จึงจะกลายเป็นความเข้าใจและการทำได้

 

ก็ถ้าพ้นโลกไม่ไหลไปกับโลก สภาวะแบบนี้มีจริงเหรอ พิสูจน์ก่อน
นี่เป็นกิจแท้จริงเดียว ที่พระศาสดาค้นพบ ชี้แนวทาง เหล่าสาวกเดินตามแล้วมีจริง

ถ้าพ้นโลก ไม่มีโลกธรรม8 เป็นปัจจัย ไม่ได้มีขันธ์5 เป็นอารมณ์ อยู่ที่นรก อยู่สวรรค์ อยู่พรหมโลก อยู่โลกมนุษย์ ก็ไม่ได้ต่างกันก็มันพ้น มันอิ่ม มันเต็มตลอด

บางท่านเลือกจะพ้นโลก ปล่อยให้เป็นไป
หลวงตาบัวเลือกบากหน้ารับบริจาค ให้บางคนเข้าใจผิดด่าว่า แต่ก็เพื่อรักษาชาติ ให้มั่นคงดำรงอยู่เพื่อประโยชน์ให้คนรุ่นหลัง ได้มีโอกาส มีความสบายในชีวติขึ้นเพื่อมีโอกาสเห็นธรรม

หลวงพ่อฤาษี หลวงปู่มั่น หลวงตาบัวท่านเลือกสอนธรรมะปรมัตถ์จนวาระสุดท้าย

หลวงปู่ทวดไม่สอนธรรมะปรมัตถ์ในเวลาที่สังคมวุ่นวายไม่มีความพร้อม

พระราชดำรัสพอเพียง การพอเพียงเพื่ออิ่มเต็มไม่โลภเกินเหตุอันนำไปสู่การเบียดเบียน นำไปสู่ความโลภความชั่ว ความไม่จบไม่สิ้นของกิเลส ทั้งนี้เพื่อให้ชีวิตสบายขึ้น พึ่งตัวเอง เห็นคุณค่าของความดีงามมากกว่าวัตถุ เมื่ออิ่มก็รู้จักแบ่งปันถ้าไม่อิ่มโกงได้ก็โกงก็มันหิวอะ ซึ่งเป็นพื้นฐานสู่การพัฒนาของจิตใจที่มั่นคงในความดีงาม

เอาปุถุชนบ้าง
วอเรน บัพเฟต มีความสุขกับการลงทุน เขามีทรัพย์สิน 4หมื่นล้านUS มรดกเขาบริจาค85%ให้การกุศล ราว3หมื่นล้านUS มีเงินมากแต่ก็กินใช้อย่างประหยัดพอเพียง เค้าชอบกินแฮมเบอเกอร์ลดราคากับน้ำอัดลม เค้าให้เหตุผลว่าถ้าลดราคาก็ยิ่งคุ้มค่า และเค้าก็มีความสุขกับตัวเลขและลงทุนจนตาย

สตีฟ จ๊อบ อยากเห็นโลกสะดวกและใช้ชีวิตในวิธีที่สบายขึ้น อาจจะไม่มีตัวเลขเป็นตัวตั้งแค่อยากให้สังคมมันดีขึ้น

มาร์ค ซัคเกอร์เบิร์ค บอกว่าสิ่งที่คนสนใจคือเรื่องราวส่วนตัว คนรอบข้าง เขาสร้างระบบการแชร์ประสบการณ์ อันนำไปสู่การปฎิวัติสังคม การเมืองการปกครอง
ทุกคนคนอยากเท่าเทียม อยากมีโอกาส อยากมีความสุข อยากมีชีวิตที่ดีขึ้น

นักคิดนักธุรกิจบางคนอาจจะไปไกลได้เพียงว่าเงินนำสุขมาให้
กับคนที่รวยแล้วหรือมีระดับนึงการมีมากขึ้นหรือน้อยลงสักหน่อยมันก็ไม่ได้มีความแตกต่างอะไร ไม่มีความหมายกับเงินนั้น ก็จะพบความจริงได้

ที่ผมพิมพ์ๆมานี่ ผมกำลังย้ายงานจากเงินเดือน3หมื่น ท่ี่เรียกว่าhappy sone ไม่ดิ้นรน งานอยู่ตัวแล้ว มีเวลานั่งหน้าคอมทั้งวัน รับจ๊อบเอง เล่นหุ้นไปด้วย
ไปทำงานเงินเดือน5หมื่นกับการเป็นหุ้นส่วนบริษัท มุ่งมั่นกับงานที่วิศวกรควรจะทำ งานที่จะทำให้พ่อแม่และพวกกระรอก ชูก้า เต่าของสบายขึ้น กับบททดสอบว่าเราจะทุกข์กับอะไรได้อีกไหม กับโอกาสที่จะมีตัวเลขมากขึ้น เพื่อเอาไปทำประโยชน์ต่อ

สำหรับคนทำงาน
มันมีมุมมองที่ว่า try your best performance ทำดีที่สุดเนอะ
อย่างแบบว่า ถ้าเราไม่ทำแล้วเราจะทำอะไรดี เช่น ตั้งใจว่าจะว่ายน้ำให้สุขภาพฟิต
แต่ขี้เกียจหล่ะ นึกภาพว่าถ้ากลับบ้านก็ทานมื้อเย็น อาจจะนั่งสมาธิ หรือนอน หรือดูทีวี
อะไรที่ดีที่สุดกับตนเอง ทำแล้วมีความสุข มีประโยชน์กับเวลาที่มีที่เหลือในชีวิต

คือถ้ายังไม่จบกิจ ก็ต้องรู้ว่ากิจมีกิจเดียวคือดับกิเลส พ้นโลกให้ได้ก่อน เอ้าสรุป55

 

.....................ในที่สุด มาร์ค ซัคเคอร์เบอร์ก...วอเรนบัฟเฟ หรือใครใคร ก็ ต้องเห็น สติปัฎฐานสี่ กาย เวทนา จิต ธรรม...อย่างเวทนา สุข ทุกข์ เฉย...ฟู แฟบ มีแค่นี้ ฟูก็อาจจะลืมตอนแฟบ แฟบก็ลืมตอนฟู....ทำอะไรทำไป แต่มันก็มีแค่นี้.....มีสติ..ธรรมในธรรม มัน ไม่เที่ยง

 

มี 4 L ครับผม
1) to Live เกิดมาก็เพื่ออยู่ แต่ไม่ใช่ว่าอยู่ไปวันๆ แต่ว่าอยู่อย่างเป็นประโยชน์ต่อโลก ต่อสังคม ต่อ ผู้คนรอบข้าง ผู้ด้อยโอกาสทั้งหลาย มีบางคนเกิดมาเพื่ออยู่ไปวันๆอันนี้ก็ว่าแย่แล้ว แต่ก็มีบางคนที่อยู่แบบทำให้ผู้อื่นเดือดร้อน อยู่แบบคิดแต่จะเอาแต่สุขสบายส่วนตัวและ เบียดเบียนผู้อื่นอันนี้ก็ยิ่งแย่ยิ่งกว่า
2) to Love ความรักเป็นสิ่งที่มีค่า เกิดมาก็น่าจะมีความรักให้กับพ่อแม่ พี่น้อง คู่รัก ญาติพี่น้อง และ บุคคลรอบข้าง
3) to Learn เกิดมาก็เพื่อที่จะเรียนรู้ เรียนรู้ว่าอะไรที่เป็นสาระของชีวิต ให้รู้ว่า สรรพสิ่งต่างๆล้วนจะต้องมีสาระที่สำคัญของมันเองไม่ใช่ไปยึดติดเอาแต่เปลือกนอก เหมือนอย่างอาหาร สาระของมันก็คือสารอาหารห้าหมู่ไม่ใช่กินอาหารเพื่อความอร่อยหรือกินเพื่ออวดร่ำอวดรวย เสื้อผ้าสาระก็คือมีไว้เพื่อปกปิดร่างกาย ให้ความอบอุ่นไม่ใช่เพื่อเอาไว้แสดงถึงฐานะ ความมั่งมีของคน อะไรประมาณนี้ ชีวิตก็เหมือนกันมันก็ควรจะได้รู้ให้ได้ว่าสาระของชีวิตที่เราเกิดมานั้นมันคืออะไรกันแน่ ไม่ใช่ว่าเกิดมาแล้วหายใจทิ้งไปวันๆ
4) to Leave เกิดมาแล้วก็ต้องลาจากไป ไม่มีใครที่จะอยู่คงทน to Leave นี้ยังหมายถึงว่าให้เป็นการละทิ้งอัตตาของเราเอง to Leave นี้ยังหมายถึง ให้ละทิ้งสิ่งที่เป็นประโยชน์เอาไว้ให้แก่ชนรุ่นหลังเอาไว้ด้วยไม่ใช่ว่าเกิดมาเพื่อสนองตัณหาของตัวเองฝ่ายเดียวไปจนตลอดชีวิต

 

นอกวุ่น แต่ในนิ่ง

การงานภายนอก ดูแล้วคล้ายวุ่ยวาย ทั้งกิจการ พ่อ แม่ ลูกเมีย พี่น้อง
ตอบกระทู้พลังจิต ใครไม่สังเกต ย่อมไม่รู้

แต่อาการภายในมีงานเดียว คือ จับจ้องจิต สอนจิต ส่องดูจิตอยู่เสมอ รักษาศีล๕ไปเรื่อย

งานภายนอกก็ไม่ทิ้ง งานภายในก็ไม่ทิ้ง

เชื่อมั่นในพุทธะ เชื่อมั่นในธรรมะ เชื่อมั่นในสังฆะ

ตัดกังวล ๑๐ ได้เมื่อใด ได้ดวลเดี่ยวกันแน่ เจ้าตัณหา!

นี่คือความเห็น ของ ข้าพเจ้า

.

 

ชีวิตทุกวันนี้เป้าหมายสูงสุด เพื่อปฏิบัติธรรมให้หลุดพ้นจากทุกข์
ซึ่งต้องสะสมบารมีในแต่ละวัน สำหรับ ทาน ศีล ภาวนา อย่าให้ขาด
เหมือนหยดน้ำลงในตุ่ม ค่อยๆทำไป โดยมีเป้าหมายและทิศทางที่ชัดเจน
ด้วยสัมมาทิฏฐิ ตามแนวทางของพระพุทธองค์..ทำไปเรื่อยๆ ได้เท่าไหร่ก็เอาแค่นั้น...
หากไม่เสร็จสิ้นในชาตินี้ ก็จะสะสมเป็นบารมีธรรม ไปในภพชาติต่อๆไป
สำหรับงานทางโลกก็ต้องทำเช่นกัน เพื่อให้อยู่กับโลกให้ได้เท่านั้นพอ

สาธุครับ..

 

55 ไม่แน่หรอกนะท่าน ถึงจะเป็นคนดี แต่ไม่ได้ช่องอริยมรรคมีองค์8 ไม่ตั้งมั่นในกรอบศีลธรรมความดีงาม ไม่เห็นกรอบไตรลักษณ์จะยอมรับหรือก็เสพอารมณ์เพลินกันไป
ก็ไม่รู้จักเบื่อก็ยังยึดมั่นอยากกลับเกิดมาอีกแหละครับ

เพื่อนผมเค้าบอกว่าเด๊วนี้ข้าเลิกกินเหล้าเบียร์ละ ตั้งกะไปรถคว่ำมา อืม เละทั้งคันเกือบตาย

อีกคนบอกเลิกละ เก็บไว้ให้ลูกกินขนมดีกว่า กินไปก็เมาเท่านั้นเองไม่มีไรนี่หว่า เอ้า คิดได้แฮะ

สองคนนี้เลิกเมาจากใจจริงเห็นโทษ(ดีไม่ตายซะก่อน) จากการเรียนรู้ชีวิต สองคนนี้ไกลวัดครับ ทำบุญบ้าง ไม่สวดมนต์ ไม่นั่งสมาธิไม่ปฎิบัติแต่ให้ทำชั่วก็ไม่ทำครับ

วันก่อนไปช่วยทำงานเพื่อนเลี้ยงข้าวมื้อละพันกว่าบาท เราก็ลองถามดูว่ามื้อละพันกับมื้อละ30บาทมันต่างกันไหมมันก็ว่ามันเองก็เข้าใจ เอ่อนะ มันก็ว่ากินไปรางวัลชีวิตวันนี้ทำงานเหนื่อยกัน หลายๆคนมักจะตอบแบบนี้นะที่ผมสังเกตุดู พวกเพื่อนวิศวกร ผู้รับเหมาไรแบบเนี๊ยะ แต่ถามไปมันก็ว่ายังทุกข์กันอยู่นะทั้งๆที่รวยมีบริษัทของตัวเอง ก็ยิ่งมีมีภาระ มีลูกน้องต้องดูแล เรื่องธรรมดาแต่พอไม่มีความเห็นว่าธรรมดาก็เลยทุกข์ประมาณนั้น

 

อนุโมทนาครับ

..........................

 

5555555555 ใช่เลยๆๆๆๆๆ ยิงยังใงก็โดน กระสุนไม่มีด้านคราบท่าน

กิเลสเกิดก็ดับๆๆๆ ธรรมใดไม่เท่าการเอาชนะกิเลสตน ok

ทุกคำสอนน้อมเข้ามาใส่ตัว ๆ ๆ ๆ ๆ ก่อนให้มันไปกระทบคนอื่น คนอื่น คนอื่น

ก็ถ้าพ้นโลกไม่ไหลไปกับโลก สภาวะแบบนี้มีจริงเหรอ พิสูจน์ก่อน
นี่เป็นกิจแท้จริงเดียว ที่พระศาสดาค้นพบ ชี้แนวทาง เหล่าสาวกเดินตามแล้วมีจริง

มา เรา มา เดินกันเลย

 

โมทนาสาธุ กับ ทุกข้อความคะ เดินช้า เดินเร็ว เรา ก็เดินเหมือนกัน ล้มบ้าง สดุดบ้าง กระทบกันบ้าง ก็ อภัยให้กันนะคะ เพราะ ยังใงเราก็ใช้ทางเส้นนี้เหมือนกัน รักษาระยะห่าง เพื่อไม่เบียดเบียนกัน คะ

ชอบคำนี้มาก...............................รักทุกคนคราบ........................................