การเตรียมการรับมือภัยพิบัติทางเศรษฐกิจ

ที่นี้เห็นภาพกันหรือยังค่ะว่า การทำมาหากินเพียงอาชีพเดียว
เพียงแค่ปลูกผักพันธ์เดียว ก็สามารถทำเงินให้คุณได้แล้ว
ค่อย ๆ ทำไป เมื่อคุณปลูกกระเพรา จนมีความชำนาญ
เชี่ยวชาญจนได้เป็นแฟนพันธ์แท้ สามารถพัฒนาตัวเอง
ในการปลูกกระเพรา จนเป็นกระเพราทองคำ ก็คงไม่เกิน
ความสามารถใช่หรือไม่ คุณดูอย่างเจ้าสัวหลาย ๆ คนซิค่ะ
จบแค่ป. 4 ไม่ได้เรียน แต่สามารถทำมาหากินได้จนมีเงิน
เป็นร้อยล้านพันล้าน เพราะเขาบ่มเพาะประสบการณ์
ของตัวเอง คิดและพัฒนาศักยภาพของตัวเอง จนกระทั่ง
ประสบผลสำเร็จ คุณก็ต้องทำได้ เช่นเดียวกับพวกเขาเหล่านั้น

 

ทีนี้คุณมองเห็นช่องทางของการมีรายได้หรือยังค่ะ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าคุณมีงานประจำทำ และคุณ
ปลูกผัก เพื่อเป็นรายได้เสริม ก่อนไปทำงานก็รดน้ำสักที
เลิกงานกลับบ้าน ก็มารดน้ำ พืชผักที่เพาะปลูกมีคุณดูแล
ก็ให้ผลงอกงาม นำไปขายก็เป็นรายได้ของครอบครัว
จากการที่มีรายได้จากทางเดียว คุณก็มีรายได้เพิ่มอีกช่องทางหนึ่ง
และช่วยประหยัดค่าใช้จ่ายของครอบครัวในการทำอาหารไปได้อีก
ทีนี้เห็นภาพชัดเจนหรือยังคะว่า ลดรายจ่าย เพิ่มรายได้ เกิดขึ้นได้อย่างไร

 

ซึ่งส่วนนี้เป็นการช่วยเศรษกิจของตนเองและครอบครัว
และเราจะเป็นส่วนหนึ่งในการช่วยเศรษฐกิจของประเทศได้อย่างไร
มาดูกันเลยคะว่า เราทุกคน คือกลไกสำคัญในการพัฒนาประเทศ
และจะแก้ไขปัญหาของประเทศไทย ให้มีความเจริญก้าวหน้า
โดยเราทุกคนเป็นตัวจักรอันสำคัญนั่นเอง

ในเมื่อเราทำการเพาะปลูกผักมาขาย เอาภาพที่ภาคใต้ก่อนนะค่ะ
ปัจจุบันภาคใต้จังหวัดตรังที่อยู่นี่ ผักขายกันกำละ 10 บาท
ได้นิดเดียวนะค่ะ กำละ 5 บาทไม่ต้องพูดถึง ไม่ขายค่ะ
มะนาวขายเป็นกิโล ๆ ละ 80-100, แตงโมชั่งน้ำหนักขายเป็นกิโล
ประมาณ 18-20 บาท/กิโล ซึ่งลูกหนึ่งก็อยู่ราว ๆ 4-5 กิโลแล้วแต่ขนาด
ดังนั้นลูกหนึ่งก็เกือบร้อยเข้าไปแล้ว เอ้อเหอ ไปจ่ายกับข้าวทีวันหนึ่ง
จ่ายไม่ต่ำกว่า 300-500 บาท เพราะต้องเลี้ยงข้าวคนงานด้วย
พกเงินไปร้อยเดียว แทบไม่ได้อะไร

 

และคนที่นี่ชอบกินผัก กับน้ำพริก ต้องมีทุกมื้อ ไอยเหลียวซ้ายแลขวา
ที่ดินว่าง ๆ มีตั้งเยอะ ปลูกผักเสียเลย จะได้ลดค่ากับข้าวไปบ้าง
แถมได้ออกกำลังกายอีกต่างหาก ทีนี้แหละผักที่่เราปลูกจนเหลือกิน
เราก็นำไปขายใช่หรือไม่ ถ้าเราขายกำละ 10 บาท เรามี 10 กำ
ก็ขายได้เงินแล้ว 100 บาท แต่ถ้าเราขาย 3 กำ 20 บาท ผักเราจะ
ขายได้ไวขึ้นหรือไม่ แน่นอนไปซื้อที่อื่นขายกำละ 10 บาท แต่ถ้า
มาซื้อกับเรา เราขาย 3 กำ 20 บาท แถมปลอดสารพิษ ไม่มียาฆ่าแมลง
ปุ๋ยก็ไม่จำเป็นต้องใส่ ใส่ปุ๋ยธรรมชาตินี่แหละ เห็นหรือยังค่ะว่า
ต้นทุนเราต่ำ พันธ์ผักได้มาฟรี ยาฆ่าแมลงก็ไม่ใช้ ปุ๋ยก็ปุ๋ยธรรมชาติล้วน ๆ
เราจะขายราคาเท่าไหร่ก็ได้ อยากกำไรเยอะก็ขายราคาปกติ แต่ถ้ากำไร
พอสมควร ก็ขายถูกหน่อย ขายไปแถมไป ก็ยังไม่ขาดทุน แถมได้ใจ
คนมาซื้ออีกต่างหาก จริงหรือไม่ ดังนั้นคนที่อยู่จังหวัดตรัง มาซื้อผักที่เราขาย
ซึ่งขายราคาถูก คนที่มาซื้อก็จ่ายค่ากับข้าวถูกลง เป็นการช่วยเศรษกิจของ
ประเทศหรือไม่ จากผักที่เคยซื้อกันกำละ 10 บาท ลดลงมาเหลือกำละ
5 บาท คนขายก็ยังไม่ขาดทุน คนซื้อก็จ่ายเงินน้อยลง ซึ่งทำให้มีเงิน
เหลือใช้มากขึ้น เพราะของถูกลงนั่นเอง

 

พอแค่นี้กันก่อนนะคะ มัวแต่เขียนบทความ งานการตัวเอง
ยังไม่เดินเลยค่ะ เดี๋ยวเจ้านายรู้เข้า มีหวังโดนขย้ำแน่ ๆ
นี่ถ้ารู้ว่าเอาเวลาทำงานมาเข้าเน็ต 5555 ออฟฟิสแตกแน่ ๆ เลย
เจ้านายไอยใจดีมากค่ะ ใช้งานเรายิ่งกว่า 7eleven เสียอีก
เงินเดือนก็ไม่จ่าย ร่ำ ๆ จะออกไปหางานใหม่อยู่แล้ว แหม
ไม่รู้อะไรซะเลย คนไหนคนไหนเห็นไอยทำงานแล้ว ทุกคนเอ่ยปาก
ชวนไปทำงานทุกคน แถมให้เงินเดือนเต็มที่ บางคนบอกเลยว่า
กำไรแบ่งกัน เอามั้ยคุณไอย แหมอยากไปใจแทบขาด แบบว่า
หิวเงิ๊น หิวเงิน แต่กลัวโดนตื๊บเสียก่อนจะได้ไปนะซิเจ้าค่ะ
เฮ้อ กำไม่แบจริง ๆ

 

ถ้าเอาตามทฤษฎีน่ะเ็ป็นไปได้ ต้องลองไปปฏิบัติเอง ตากแดดทำงานทั้งวันได้มั้ย เคยอยู่กลางแจ้งกลางแดดกันนานๆหรือเปล่า ตอนไปเที่ยวถ่ายรูปกลางแจ้งแดดร้อนๆน่ะทำได้ ถ่ายเสร็จก็วิ่งเข้าร่ม แต่ถ้าต้องทำงานไปด้วยกลางแจ้ง 38-40องศา ทำได้หรือเปล่า ปลูกผักขายได้จริงหรือ ปัจจัตตังเวทิตัพโพ (ขอบคุณสำหรับบทความดีๆ) ที่พูดได้เพราะเคยลาออกจากงานไปทำมาแล้ว

 

คุณ luck-luck ขา เข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว สิ่งที่ไอยเขียน
คือขั้นพื้นฐาน ขั้นต้นของเราเองค่ะ ว่าบ้านเรามีที่ดินไหม
ที่ว่างข้างบ้าน ที่ว่างหลังบ้าน เป็นต้น ใช้สิ่งที่มีอยู่ของเรา
ให้เกิดประโยชน์อย่างเต็มที่ เริ่มแรกก็คือปัจจัยขั้นพื้นฐาน
ก็คือ อาหาร ทำอย่างไรที่เราจะจ่ายเงินให้น้อยที่สุด
ผักปลูกเองได้ ก็ปลูกกินไปเลย เหลือเราก็ขายไปเสีย
ลดรายจ่าย รายได้ก็เพิ่มมาเอง

 

ที่เริ่มต้นจากการเพาะปลูก เพราะไอยอยู่ต่างจังหวัด เนื้อที่ดิน
มีกันเยอะแยะ แต่ไม่ยอมทำอะไร รอซื้อเขากินตลอด ทั้ง ๆ ที่
ผักสวนครัวรั้วกินได้ ก็สามารถทำได้ แต่ไม่ยอมทำ ได้แต่ร่ำร้อง
ให้ภาครัฐเข้ามาช่วยเหลือว่า ทุกวันนี้รายได้ไม่พอรายจ่าย หนี้สินท่วมหัว
ใช่หรือไม่ค่ะ ดังนั้นสิ่งที่ไอยเขียนคือ ปลุกจิตสำนึกของทุกคน
ให้พึ่งพาตัวเอง อย่าหวังพึ่งใคร ไอยมักจะบอกกับทุกคนเสมอว่า

หวังน้ำบ่อหน้า น้ำหน้าบ่อมี

เมื่อเราพึ่งพาตนเองให้อยู่รอดได้ ด้วยวิธีง่าย ๆ แค่นี้ ทำไมจะทำกันไม่ได้
ไม่ต้องลาออกจากงานไปปลูกผักหรอกค่ะ เวลาไอยทำงาน ไอยจะดู
ศักยภาพของคนที่ไอยให้คำแนะนำเสมอว่า เขาและครอบครัวมีความสามารถ
ตรงไหน และพื้นฐานของครอบครัวเป็นอย่างไร ไอยดึงความรู้ ความสามารถ
เฉพาะตนของเขาออกมา ดังนั้นการทำงานของไอย จึงต้องเข้าไปถึงก้นครัว
เพื่อมองให้ออก และทำอย่างไรที่คน ๆ นั้น จะลงทุนทำงานให้ใช้เงินน้อยที่สุด
แต่มีรายได้เลี้ยงตนเองได้ ค่อย ๆ ตามอ่านไปเรื่อย ๆ ซิค่ะ หรืออ่านย้อนหลัง
กันดูก็ได้ ว่าไอยทำงานกี่ลำดับชั้น และทุก ๆ ชั้น เอื้อประโยชน์ซึ่งกันและกันเสมอ
เดี๋ยวจะกลับมายกตัวอย่างการทำงานของไอยในปัจจุบันให้เห็นภาพเลยค่ะว่า
ไอยทำงานอย่างไร ถึงชนะใจทุก ๆ คนได้ แต่ขอตัวไปทำกับข้าวให้คนงานก่อนนะค่ะ
แล้วจะมาเล่าให้ฟัง

 

เอาภาพดี ๆ มาฝากกันค่ะ

ผลผลิตจากผืนป่าภูพาน สกลนคร

ที่มา ภาพบนไทม์ไลน์ | Facebook

 

เอาละ มาว่าเรื่องการทำงานของไอยดีกว่า
ขออนุุญาติยกตนข่มท่านเสียหน่อยนะค่ะ เพราะไม่รู้
จะยกตัวอย่างใครดี จะเอาคนใกล้ตัว เดี๋ยวก็โดนหาว่าเอามาแฉ
จะเอาคนไกลตัว ก็กลัวข้อหาหมิ่นประมาท เขียนดีก็ดีไป
เกิดเขียนอะไรไม่เข้าหู เข้าตา เดี๋ยวก็ได้ไปอยู่ซังเต
ดังนั้น เอาตัวเองดีกว่า อาจจะยกตนไปหน่อย ก็ทนๆ อ่านกันนะค่ะ

 

เวลาไอยทำงาน นั่นคือการทำงานจริง ๆ ตลอดเวลาหรือแม้กระทั่ง
อยู่หน้าคอม ไอยก็ยังทำงานไปด้วย หลายคนคนสงสัย ตกลงทำงาน
อะไรกันแน่ ปัจจุบันนี้ไอยบริหารงานให้กับธุรกิจครอบครัวของคนข้างตัว
นี่แหละค่ะทำตั้งแต่เป็นผู้จัดการ ยันคนล้างส้วม อ้าว จริง ๆ นะค่ะ
ทีไอยบอกว่าไม่ค่อยมีเวลา คือไม่มีเวลาจริง ๆ ตลอดเวลาไอยจะทำงาน
อย่างนี้ค่ะ ตื่น 6-7 โมงเช้า เตรียมเปิดออฟฟิส ทำความสะอาดออฟฟิส
ต้มน้ำร้อนไหว้พระ ไหว้เจ้าที่ทุกวัน (บางวันก็ลืมถ้างานยุ่งมากกก)
ไปซื้อน้ำแข็ง เตรียมน้ำให้คนงาน เสร็จแล้วเตรียมทำกับข้าวให้คนงานกิน
ตอนเที่ยง ต้องเลี้ยงข้าวด้วยค่ะ ไม่งั้นไม่มีคนทำงานให้ ตอนแรก ๆ
พวกคนงานตกลงผลัดกันทำกับข้าวเอง แต่พอไอยเข้ามาดูแล เห็นเขาทำงานหนัก
ก็เลยแอบทำกับข้าวให้บ้าง ผลสุดท้ายกำตกอยู่ที่เรา ทุกคนพอเห็นเราทำกับข้าว
พอกระเดื๊อกได้ ติดอดติดใจเป็นแถว วัน ๆ คอยเดินมาวนถาม เจ๊ เจ๊ วันนี้ทำไร
วันไหนอารมณ์ดี ก็ตอบแจ๋ว ๆ ว่ามีอะไรบ้าง วันไหนอารมณ์บ่จอย ก็จะตอบว่า
เดี๋ยวก็เห็นเอง แถมแฮ่ไปอีกทีหนึ่ง เพราะหน้าร้อน หมอลืมฉีดยานะค่ะ

 

ขอเวลาพักใหญ่ ๆ ไป bank กับจ่ายตลาดก่อนนะค่ะ
แล้วจะกลับมาโม้ให้ฟังเด้อ เฮ้อ สงสัยงานไม่ได้ทำแหง ๆ
มัวมาเม้ากับผู้อ่านนี่แหละค่ะ ท่านเจ้านายขอดูบัญชี
ยังทำไม่แล้วเสียที เงินเดือนไม่ให้ ก็ต้องทนกับลูกน้องงี่เง่า
แบบนี้แหละค่ะ เดี๋ยวเจอกันนะค่ะ บาย..

 

กลับมาแล้ว แถมโดนตำรวจจับปรับไป 100.-
ฐานไม่ใส่หมวกกันน็อค และตอนไปยังสอนเราอีกแน๊ะ
ว่าทีหลังใส่หมวกนะจ๊ะ เอาตังค์ค่าปรับไปซื้อหนมให้ลูกดีกว่า
ค้า..คุณตำรวจขา ทีหลังถ้ารู้ว่าดักจับตรงนี้ หนูจะขับมาให้โง่เหรอค่ะ

มาต่อด้วยเรื่องการทำงานดีกว่า ดังนั้นตั้งแต่ 8 โมงเช้าเป็นต้นไป
ไอยจะง่วนอยู่กับการเตรียมทำกับข้าว แต่ท่านเจ้านายจะแวะมาดูงาน
ตอน 8-9 โมง เพื่อมาดูงานก่อสร้างที่คนงานกำลังทำอยู่ แวะสั่งงาน
ดูบัญชีสักแป๊ป แล้วก็ไปทำงานที่อื่นต่อ ปล่อยทุกอย่างให้ GB
(General เบ๊) อย่างเราคุมงานแทน อ้าวเราก็กลับไปคุมงานในครัวต่อ
ซึงเป็นหน้าที่ของเราต้องบริหารจัดการเงินว่า ควรทำกับข้าวในงบประมาณ
เท่าไหร่ เมื่อก่อนคนงานเขาบอกว่า เจ๊..เจ๊ ข้าวถุงแกงถุงก็กินได้ แต่พอ
ไอยไปซื้อดู และมานั่งคำนวณค่ากับข้าวแล้ว ทำเอง หรือซื้อจ่ายเงินพอ ๆ กัน
แต่ปริมาณอาหารและความอร่อยต่างกันเยอะ คือคนงานกินกันได้เต็มที่ี
ไม่ต้องกระเบียดกระเสียนกันกิน ไอยก็เลยตัดสินใจทำให้พวกเขากินกันดีกว่า
เพราะคนที่บ้านสอนว่า ไม่มี ไม่มียังไง ก็ไม่ให้ลูกหลานอด โถ ถึงเขาจะเป็น
แค่ลูกจ้าง แต่ก็คนเหมือนกัน มาทำงานให้เรา ตากแดด ตากฝน จะปล่อยให้
อด ๆ อยาก ๆ ได้อย่างไร ไอยก็เลยลงทุนนั่งทำกับข้าวให้ เห็นพวกเขากิน
กันอิ่ม ทำเท่าไหร่ ๆ ก็หมด ชื่นใจจริง ๆ ค่ะ ว่าอย่างน้อยก็ยังมีคนหม่ำของเราได้

 

แถมตอนบ่าย ๆ มีน้ำแดงบ้าง แตงโมบ้าง ทำให้พวกเขากินกันทุกวัน
จนหัวหน้าคนงานบอกว่า ตั้งแต่รู้จักเถ้าแก่มาหลายเจ้า มีเจ๊นี่แหละ
ใจดี ใจกว้างที่สุด ..จ้า ยอเข้าไปมาก ๆ จ้า นึกว่ารู้ไม่ทันเหรอจ๊ะ
ว่ามาหลอกให้ทำกับข้าว ขนมอร่อย ๆ ให้กิน

แต่รู้มั้ยค่ะ ไอยจ่ายเงินค่ากับข้าวในงบประมาณไม่ถึง 200 บาท/วัน
กับข้าวมีทั้งหมด 3 อย่าง คือ แกงหนึ่งหม้อ, ผัดผัก 1 ชามใหญ่
น้ำพริก-ผัดสด และพวกหมูทอด ปลาทอดบ้าง รวม ๆ กันแล้ว
ค่ากับข้าวร้อยกว่าบาท ค่าแตงโมก็เกือบร้อย ดังนั้นบริหารจัดการ
ค่ากับข้าว-ค่าของว่างต้องไม่เกิน 200 ซึ่งมีคนงานรวมเราด้วยแล้ว
9 คน กินได้จนถึงมื้อเย็นเลยค่ะ

 

ยกตัวอย่างกับข้าววันพรุ่งนี้ก็ได้ค่ะ
1. แกงไตปลา ซื้อผักซื้อปลาย่างมาทำ เป็นเงิน 45 บาท
2. น้ำพริกปลาย่าง ซื้อพริก 10 บาท
3. หมูทอด มีแล้วอยูู่ในตู้เย็น
4. ผัดถั่วงอกใส่เต้าหู้หมูสับนิดหนึ่ง รวมแล้ว 23 บาท
ส่วนของอื่น ๆ ซื้อไว้ก่อนหน้านี้แล้วค่ะ เห็นมั้ยค่ะว่า ซื้อของมาทำกิน
safe ค่าใช้จ่ายได้อย่างไร แถมได้กินกันทั้งบ้าน ทั้งวัน คนไหนหิว
ก็เดินมากินเพิ่มก็ได้ ไม่ว่ากัน แต่ส่วนใหญ่ จะหมดทุกวัน ขนาดคนทำ
ยังไม่ทันกินเลยค่ะ เดี๋ยวนี้คนงานก็นกรู้ เพราะเขารู้ว่า ไอยจะให้พวกเขา
กินกันให้อิ่มเสียก่อน และไอยถึงจะกินต่อจากเขา แรก ๆ ก็ซัดกันหมดเกลี้ยง
หลัง ๆ เขาเห็นไอยมานั่งเจียวไข่กินบ้าง เพราะกับข้าวหมดแล้ว ก็เลย
กันเผื่อไอยไว้ได้กิน เห็นมั้ยค่ะ เพราะไอยบอกพวกเขาทุกคนว่า งานส่วนงาน
แต่นอกเวลาทำงาน เราคือพี่น้องกัน กินก็กินเหมือนกัน และไอยเองก็ไม่ถือ
ถ้าจะกินหลังคนงาน เพราะเราถูกสอนสั่งมาว่า ไม่ให้ยึดติด สิ่งไหนดี ปฏิบัติเลย
ต้องขอขอบคุณ อาจารย์ Astroneemo มาก ๆ นะคะ ที่กำราบ ความถือดี
ถือตน ให้เราเป็นคนอ่อนน้อม ถ่อมตน ในทุก ๆ เรื่องได้นะค่ะ

 

เห็นตัวอย่างการทำกับข้าวหรือยังค่ะ ว่าต้องใช้ศาสตร์และศิลป์
อย่างไรบ้าง จะเห็นได้ว่า แกงไตปลานั้น จะต้องมีปลาย่างเป็นส่วนประกอบ
ซึ่งไอยเองก็นำปลาย่างส่วนหนึ่งทำแกงไตปลา อีกส่วนทำน้ำพริกปลาย่าง
ของ 1อย่างทำกับข้าวได้ถึง 2 อย่าง ส่วนเนื้อหมูดูท่าทางเก็บไว้ได้ไม่นาน
ไอยก็จับมาหมักทำหมูทอดซะ หลังจากนำไปทำพะโล้หมูให้เขากินกัน
เมื่อวานนี้ เห็นมั้ยว่าไม่เสียของ แถมหมูทอดไอยอร่อยเด็ดด้วยนะค่ะ จะบอกให้
ส่วนหมูสับก็เหมือนกัน ท่าทางจะไม่รอด วันนี้เอามาใส่กับผัดผัก เหลืออยู่หน่อย
เดินไปตลาดเห็นถั่วงอก เลยทำหมูสับผัดกับถั่วงอกเสียเลย แต่เสียดายจริง ๆ
ผักที่ซื้อมา ถ้าเรามาปลูกเอง จะ safe เงินไปได้มากกว่านี้อีก แต่ไม่เป็นไร
เดี๋ยวเราไปปลูกมั่ง ไล่แจกเขาบ้าง รับรองเลยค่ะ ว่าไปบ้านไหน ได้มีผักติด
กลับมาทำกับข้างบ้างละน้า

 

นี่บรรยายแค่ช่วงเช้า ผู้อ่านคงแปลกใจกันบ้าง ดูแล้วไม่น่ามีเวลาว่างเลย
แต่เห็นเข้ามาโพสบทความช่วงเช้า ๆ ของวันก็มี แหม ก็ไอยมาโพสตอน
ช่วงระหว่างรอกับข้าวเดือดบ้าง แอบนั่งพักก็โพสไปบ้าง สมองไอย
แยกแยะการทำงานได้ เพราะฝึกฝนตัวเองให้ทำงานได้หลายอย่างใน
เวลาเดียวกัน เดี๋ยวไอยจะค่อย ๆ บรรยายไปนะค่ะ

 

กว่าจะทำอะไรเสร็จก็เที่ยงแล้ว เพราะฉะนั้นช่วงเช้า
ไอยจะไม่รับแขก ไม่รับโทรศัพท์ถ้าไม่ใช่ธุระสำคัญ
เวลาช่วงบ่าย ถึงจะรับลูกค้า รับวางบิล จ่ายเงิน เป็นต้น
ถ้าไม่มีใครมาหา ก็จะนั่งทำงาน วางแผนงาน ทำบัญชี
ถ้าเคลียร์งานเสร็จแล้วก็เก็บกวาด ล้างถ้วยชาม ล้างห้องน้ำ
ทำนู่นทำนี่ บางทีถ้ามีงานติดต่อข้างนอก ก็จะออกไปก็ช่วง
เวลานี้แหละค่ะ ทุกคนคงสงสัย เป็นผู้บริหารอะไร ทำเองหมด
ทุกอย่าง ก็ใครบอกค่ะว่าไอยเป็นผู้บริหาร ไอยยังเป็นลูกน้องเขาอยู่
เงินเดือนไม่ได้ แต่มีบรรดาศักดิ์หน่อยเท่านั้นละค่ะ

 

จริง ๆ แล้ว ไอยลดต้นทุนค่าใช้จ่ายในการทำงานต่างหาก
อะไรที่ทำเองได้ ไอยจะทำทั้งหมด ไม่ว่างานธุรกิจ รวมทั้ง
การเป็นแม่บ้านอีกด้วย ไอยบอกว่ายุคสมัยมันเปลี่ยนไปแล้ว
ยุคนี้ผู้หญิงเป็นช้างเท้าซ้าย คุณเป็นช้างเท้าขวา ช่วยกันทำมาหากิน
ผัวหาบ เมียคอน ต้องเป็นทั้งมันสมอง เป็นทั้งมือ ทั้งเท้า
ไอยมีความรู้ ก็ใช้ความรู้ ความสามารถที่มีอยู่ทั้งหมด มาช่วยกันทำงาน
คุณมีประสบการณ์ ความรู้ ความเชี่ยวชาญในงานที่ทำ นำจุดดีและ
จุดเด่นของแต่ละคน มาทำงานให้ประสานสอดคล้องกันให้ได้
ตอนนี้ก็เลยกลายเป็นว่า เขาทำงานเดินหน้า ไอยเป็นคนเก็บงาน
ตามงาน แก้ไขและวางแผนแนวการงานที่เขาปูทางไว้ทั้งหมด
โอ้โห งานช้างมั้ยค่ะ นี่ยังไม่รวมถึงงานบุญและงานที่ไอยเตรียมทำ
อย่างที่เขียนในเวปนี้อีกละค่ะ

 

เอาล่ะ มาดูวิธีการทำงานของไอยที่ทำงานหลายอย่างในเวลาเดียวกัน
ได้อย่างไร และบริหารจัดการอย่างไร เพื่อให้ทุกคนดูเป็นแนวทาง
และจะได้ทราบคำตอบว่า ทำไมทุกคนเห็นการทำงานของไอย
จึงอยากซื้อตัวและดึงไอยไปทำงานด้วยทุกคน ต้องตอบว่าทุกคนเลยนะค่ะ
ส่วนใหญ่เขาเจอไอยแค่ครั้งสองครั้ง มองเห็นการทำงานของไอย
ทุกคนเสนอค่าตัวให้ไอยทั้งนั้น (ค่าตัวในการทำงานนะค่ะ ไม่ใช่อย่างอื่น ๆ )
ไอยก็เลยพูดแหย่ ๆ ไปว่า ค่าตัวไอยเดือนละแสนนะค่ะ ..แสนสาหัสนะเจ้าค่ะ