การปรารถนาพุทธภูมิ

“มหาพราหมณ์ผู้นี้ มีอุตสาหะบำเพ็ญอามิสมหาทานใหญ่ยิ่งนักฉะนี้ จะมีอานิสงค์เป็นประการใดหนอ” ก็ทรงทราบด้วยพระญาณทุกประการแล้ว จึงโปรดประทานพุทธฎีกาดำรัสพยากรณ์ว่า

“ดูกรมหาพราหมณ์ กาลล่วงหน้าไปในอนาคตกำหนดไว้ 2 อสงไขยเศษอีกแสนมหากัป ในเบื้องหน้านั้นตัวท่านจะได้ตรัสเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ทรงนามว่าพระศรีศากยมุนีโคคม ในภัทรกัปอันจักมี ณ ที่สุด 2 อสงไขยกับเศษแสนมหากัปนั้น”

 

ครั้นได้สดับพระพุทธพยากรณ์จากพระโอษฐ์ของสมเด็จพระชินสีห์เป็นลัทธยาเทศเช่นนี้ สุรุจิพราหมณ์โพธิสัตว์ก็ปรีดาปราโมทย์ยิ่งนัก ดำริว่า

“เราจักได้สำเร็จโพธิญาณเป็นเที่ยงแท้แน่แล้ว ก็แต่ว่า บัดนี้จักมีประโยชน์อันใด ด้วยฆราวาสวิสัยครองเรือนอยู่ จำเราจักสู้อุตสาหะบำเพ็ญเนกขัมมบารมีออกบวชจะดีกว่า”

เบื้องว่าพระโพธิสัตว์นั้น ครั้นคิดบำเพ็ญเนกขัมมบารมีเช่นนี้ จึงสละสมบัติอันไพบูลย์มิได้อาลัย ออกบรรพชาในสำนักพระผู้มีพระภาคเจ้าบรมศาสดา อุตส่าห์บำเพ็ญคันถะธุระและสถมถกรรมฐาน ก็สำเร็จฌานอภิญญาสมาบัติมิได้เสื่อม สิ้นชนมายุแล้ว ก็ไปอุบัติเกิดเป็นองค์พระพรหมวิเศษเสวยพรหมสุข ณ ชั้นพรหมโลก

 

4. สมเด็จพระสุมนะอุบัติ
เมื่อศาสนาของสมเด็จพระมิ่งมงกุฎสุมังคละเสื่อมสิ้นล่วงไปแล้ว โลกก็ว่างจากพระบวรพุทธศาสนาอยู่เป็นเวลานานสิ้นกาลได้พุทธันดรหนึ่ง จึงปรากฏมีสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้ามาเสด็จอุบัติตรัสในโลกนี้อีกพระองค์หนึ่งทรงพระนามว่า สมเด็จพระมิ่งมงกุฎสุมนะสัมมาสัมพุทธเจ้าบรมโลกนายก ทรงประกาศศาสนธรรมนำสัตว์ทั้งหลายให้ออกจากทุกข์ในวัฏสงสารได้เป็นจำนวนมาก
การปรารถนาพุทธภูมิ

 

กาลครั้งนั้น พระบรมโพธิสัตว์เจ้าของเราได้สืบปฏิสนธิถือกำเนิดในภุชงคตระกูลเป็นพญานาคราชนามว่า พญาอดุลยวาสุกรี มีมหิทธิศักดานุภาพอันยิ่งใหญ่ ได้เป็นอิสราธิปไตยในนาคพิภพ ครั้นได้แจ้งกิตติศัพท์บันลือว่า

“บัดนี้ สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงพระนามว่า พระสุมนะบรมศาสดาจารย์ ทรงอุบัติมาตรัสในโลกแล้ว”

เพียงแต่ได้สดับอรรถประโยคนี้เข้าเท่านั้น พญาอดุลยวาสุกรีก็ให้มีอันเป็นเกิดขนพองสยองเกล้าด้วยความปรีดาปราโมทย์เป็นนักหนารีบพาประยูรวงศ์สัมพันธ์ญาติคณานาคบริษัทออกจากนาคพิภพมาถวายนมัสการกระทำสักการะบูชาสมเด็จพระสุมนะพุทธองค์กับพระอริยสงฆ์บริวารทำการประโคมด้วยดุริยางค์ดนตรีสำเนียงเสนาะเลิศ แล้วได้อุทิศถวายทิพยภูษามีสีงามประเสริฐแด่พระพุทธองค์และพระสงฆ์บริวารมีหฤทัยเบิกบานชมชื่นในพระพุทธคุณ ถึงพระไตรสรณคมน์เป็นนาถะที่พึ่ง

 

จึงในกาลครั้งนั้น สมเด็จพระสุมนะบรมศาสดาจารย์ได้ทรงมีพระพุทธฎีกาดำรัสพยากรณ์ว่า

“พญาอดุลนาคราชนี้ นานไปในอนาคตกาลกำหนดได้ 2 อสงไขยกับเศษอีกแสนมหากัปแล้วจักได้ตรัสเป็นพระสัมพัญญูพุทธเจ้าองค์หนึ่ง ทรงนามว่าพระศรีศากยมุนีโคดม ในภัทรกัปอันจักมี ณ ที่สุดแห่ง 2 อสงไขยกับเศษอีกแสนมหากัปนั้น”

ครั้นได้สดับพระพุทธพยากรณ์ฉะนี้ พญาอดุลยวาสุกรีก็มีจิตยินดีปราโมทย์ยิ่งนัก แล้วถวายนมัสการลาพาบริวารของตนกลับไปยังนาคพิภพเสวยภิรมย์ชมสมบัติเป็นสุขอยู่ตลอดกาลนาน จวบจนถึงกาลอายุขัย

 

http://www.danpranipparn.com/web/article.php?sid=34

หมายเหตุหัวข้อ5หายไป?ครับ

 

6.สมเด็จพระโสภิตะอุบัติ
เมื่อศาสนาขององค์สมเด็จพระมิ่งมงกุฎเรวตะสัมมาสัมพุทธเจ้าเสื่อมสูญหมดสิ้นไปแล้ว โลกก็ว่างเปล่าจากพระบวรพุทธศาสนาอยู่เป็นเวลานานนับได้ประมาณพุทธันดรหนึ่ง แล้วจึงปรากฏมีสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้ามาอุบัติตรัสในโลกอีกพระองค์หนึ่ง นับเป็นองค์สุดท้ายในสารมัณฑกัปนั้น ทรงพระนามว่าสมเด็จพระมิ่งมงกุฎ โสภิตะ สัมมาสัมพุทธเจ้า พระองค์ผู้ทรงเป็นบรมโลกนายกทรงพระยศและพระคุณหาที่สุดมิได้ ทรงยังพุทธเวไนยทั้งหลายให้ได้ดื่มอมตรสบรรลุอริยธรรมข้ามพ้นจากห้วงมหรรณพภพสงสารเป็นประมาณมิใช่น้อย ตามสมควรแก่อุปนิสัยแห่งตน

 

กาลครั้งนั้น พระโพธิสัตว์เจ้าของเราได้สืบปฏิสนธิถือกำเนิดในตระกูลพราหมณ์มหาศาล มีนามว่า อชิตมาณพ อยู่ในเมืองรัมมวดีนคร วันหนึ่ง ได้มีโอกาสสดับมธุรธรรมิกถาจากพระโอษฐสมเด็จพระโกลเชษฐโสภิตะสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้วมีจิตเลื่อมใสนักหนา มีศรัทธาตั้งอยู่ในไตรสรณคมน์และศีลต่อมาได้บำเพ็ญมหาทานการบริจาคอันยิ่งใหญ่แก่พระอริยสงฆ์ซึ่งมีองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นประธาน สละทรัพย์บริจาคทานมากมายในครั้งนี้อยู่นานถึงหนึ่งสัปดาห์

 

คราที่นั้น องค์สมเด็จพระสรรเพชญ์โสภิตะบรมศาสดาจารย์ได้ทรงมีพระพุทธฎีกาดำรัสพยากรณ์ว่า

“อชิตพราหมณ์ผู้นี้ นานไปในอนาคตจักได้ตรัสเป็นพระสัพพัญญูเจ้าองค์หนึ่ง ทรงนามว่า พระศรีศากยมุนีโคดมในกาลภัทรกัปอันจักมี ณ ที่สุดแห่ง 2 อสงไขยกับเศษอีกแสนมหากัป”

ครั้นได้สดับพระพุทธพยากรณ์ฉะนี้ อชิตพราหมณ์ผู้โพธิสัตว์ก็มีจิตยินดีปลาบปลื้มเป็นที่ยิ่ง อุตสาหะบำเพ็ญกุศลสร้างพระบารมีต่อไป ในไม่ช้า ก็ถึงแก่ชีพีตักษัยไปอุบัติเกิดเป็นเทพบุตรสุดประเสริฐ ณ เทวโลกแดนสุขาวดี

 

7. สมเด็จพระอโนมทัสสีอุบัติ
การปรารถนาพุทธภูมิ

เมื่อสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทั้ง 4 พระองค์ คือ พระสุมังคละพุทธเจ้า 1 พระสุมนะพุทธเจ้า 1 พระเรวตะพุทธเจ้า 1 และพระโสภิตะพุทธเจ้า 1 ได้เสด็จมาอุบัติตรัสในโลกเรียงกันตามลำดับ และได้ทรงกระทำพุทธพยากรณ์ทำนายพระบรมโพธิสัตว์ของเรามาทุกๆ พระองค์ดังกล่าวแล้วนั้น กาลต่อมา ครั้นสิ้นอายุศาสนาของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าองค์สุดท้าย คือ พระโสภิตะพุทธเจ้า โลกก็ว่างเปล่าจากพระพุทธศาสนาอยู่นาน จนสิ้นสารมัณฑกัปนั้น ครั้นขึ้นอสงไขยกัปใหม่ก็ยิ่งซ้ำร้าย เพราะ อสงไขย หนึ่งต่อมานั้น เมื่อสุญอสงไขย คือ ไม่มีพระพุทธเจ้ามาตรัสเลยสักพระองค์เดียว เมื่อเป็นเช่นนี้ก็ทำให้โลกเรามืดบอดปลอดจากพระสัทธรรมถูกอวิชชาเข้าครอบงำ เพราะไม่มีผู้นำทางไปสู่ความสว่างคือพระนฤพาน เมื่อโลกเว้นว่างห่างไกลจากพุทธกาลนานนักหนาแล้ว คราที่นั้นจึงมี วรกัป หนึ่งบังเกิดขึ้น ก็คำว่าวรกัปนี้ ก็คงจะเป็นที่ทราบกันดีแล้วว่า เป็นชื่อของกัปที่มีพระพุทธเจ้ามาอุบัติตรัสในโลก 3 พระองค์ใช่ไหมเล่า ก็วรกัปที่เรากำลังกล่าวถึงกันอยู่นี่ก็มีสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเสด็จมาอุบัติตรัสในโลก 3 พระองค์ คือ

1. สมเด็จพระมิ่งมงกุฎอโนมทัสสีสัมมาสัมพุทธเจ้า

2. สมเด็จพระมิ่งมงกุฎปทุมะสัมมาสัมพุทธเจ้า

3. สมเด็จพระมิ่งมงกุฎนารทะสัมมาสัมพุทธเจ้า

 

ในกาลเมื่อสมเด็จพระมิ่งมงกุฎอโนมทัสสีสัมมาสัมพุทธเจ้าเสด็จมาอุบัติตรัสในโลกเป็นองค์ปฐมในวรกัปนั้น พระองค์ทรงประกาศพระบวรพุทธศาสนายังศาสนธรรมได้แพร่หลายนำความสว่างไสวให้เกิดขึ้นในดวงใจของเหล่าประชานิกร เพราะได้สดับคำสอนอันเป็นสัจธรรมนำตนให้พ้นภัยได้บรรลุคุณวิเศษตามสมควรแก่อุปนิสัยวาสนาบารมีของตนๆ เป็นอันมากแล้ว

กาลครั้งนั้น พระบรมโพธิสัตว์เจ้าของเราทั้งหลายได้สืบปฏิสนธิถือเอากำเนิดเป็น พญายักขเสนาบดี มีฤทธาศักดานุภาพมากได้เป็นใหญ่กว่ายักษ์บริษัทนับได้แสนโกฏิปกครองบริษัทบริวารของตนให้ได้รับความสุขโดยถ้วนหน้า กาลวันหนึ่งได้สดับข่าวว่า

“สมเด็จพระอโนมทัสสีสัมมาสัมพุทธเจ้า เสด็จอุบัติตรัสในโลกแล้ว”

 

พอได้สดับกิตติศัพท์บันลือเช่นนี้ก็มิจิตยินดีเต็มตื้นไปด้วยปีติเป็นที่ยิ่ง จึงนิรมิตมณฑปใหญ่อันวิจิตรงดงามล้วนไปด้วยแก้วเจ็ดประการ แล้วอาราธนาสมเด็จพระพุทธองค์พร้อมพระอริยสงฆ์บริวารเข้าไปในมณฑปนั้น พร้อมด้วยยักขบริวารบำเพ็ญมหาทานเป็นอันมากตลอดเจ็ดวัน ด้วยมีมนัสมุ่งพระโพธิญาณ

 

กาลครั้งนั้น จึงองค์สมเด็จพระอโนมทัสสีบรมศาสนาเมื่อจะทรงกระทำอนุโมทนาทาน จึงมีพระพุทธฎีกาดำรัสพยากรณ์ว่า

“ท่านพญายักขเสนาบดีนี้ นานไปในอนาคตกำหนดอีก 1 อสงไขยแสนมหากัป จักได้ตรัสเป็นพระสัพพัญญูพุทธเจ้าพระองค์หนึ่งทรงนามว่า พระศรีศากยมุนีโคดมในกาลภัทรกัปอันจักมี ณ ที่สุดแห่ง 1 อสงไขยแสนมหากัปนั้น”

ครั้นได้สดับพระพุทธพยากรณ์ฉะนี้ พญายักขเสนาบดีก็มีจิตยินดีปรีดาปราโมทย์เป็นยิ่งนัก ตั้งจิตมั่นในอันที่จะสร้างพระบารมี เพื่อพระปรมาภิเษกสัมโพธิญาณต่อไป

 

8.สมเด็จพระปทุมะอุบัติ
กาลเมื่อศาสนาของสมเด็จพระมิ่งมงกุฎอโนมทัสสีสัมมาสัมพุทธเจ้าเสื่อมสูญหมดสิ้นไปแล้ว โลกก็ว่างเปล่าจากพระบวรพุทธศาสนาอยู่เป็นเวลานาน นับได้พุทธันดรหนึ่ง แล้วจึงปรากฏสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเสด็จมาอุบัติตรัสในโลกอีกพระองค์หนึ่ง ทรงพระนามว่าสมเด็จพระมิ่งมงกุฎ ปทุมะสัมมาสัมพุทธเจ้า พระองค์ทรงเป็นพระบรมโลกนายก ทรงพระยศแลพระเดชพระคุณหาที่สุดมิได้ ทรงนำสัตว์ทั้งหลายให้บรรลุถึงความเกษมสวัสดีเป็นอันมากแล้ว

 

การบำเพ็ญเมื่อเป็นดิรัจฉาน

กาลครั้งนั้น พระบรมโพธิสัตว์เจ้าสืบปฏิสนธิถือกำเนิดในดิรัจฉานภูมิ ด้วยอำนาจวัฏสงสารความเวียนว่ายตายเกิดในวัฏฏะชักพาให้องค์พระโพธิสัตว์เกิดเป็นพญาไกรสรสีหราช อยู่ในอรัญญประเทศ วันหนึ่งได้พบสมเด็จพระปทุมะสัมมาสัมพุทธเจ้า พร้อมกับพระสงฆ์บริษัทกำลังทรงนั่งเข้านิโรธสมาบัติอยู่ ณ รุกขมูลโคนต้นไม้ใหญ่

พญาไกรสรสีหราชได้เห็นภาพอันควรแก่การเลื่อมใสที่ใครๆ จะมีโอกาสเห็นได้โดยยากเช่นนั้นแล้ว ก็มีจิตชื่นบานคิดว่า “เราจักทำการพิทักษ์รักษาพระผู้มีพระภาคเจ้ากับพระอริยสงฆ์เหล่านี้ แม้จะสิ้นชีวีไปก็ตามที” แล้วก็กระทำประทักษิณบริรักษ์เดินเวียนไปมาเฝ้าดูอยู่ หวังใจให้พระบรมครูกับพระอริยสงฆ์ปลอดอันตราย จนสรีระกายอิดโรยอ่อนเพลียนักหนาเพราะมิได้ขวนขวายแสวงหาภักษาหารตลอดกาลหนึ่งสัปดาห์

 

ครั้นสมเด็จพระปทุมะสัมมาสัมพุทธเจ้า ซึ่งเสด็จยับยั้งเสวยวิมุติสุขอยู่ในนิโรธสมาบัติครบ 7 วันแล้ว จึงทรงออกจากสมาบัติ ได้ทรงเห็นพญาสัตว์ไกรสรสีหราชกระทำอธิการคือ ผู้สละชีวิตเฝ้าบริรักษ์อยู่เช่นนั้น จึงทรงมีพระพุทธฏีกาดำรัสพยากรณ์ว่า

“พญาไกรสรสีหราชะนี้ นานไปในอนาคตกำหนดพอสิ้นอสงไขยนี้กับอีกแสนมหากัป จักได้ตรัสเป็นพระพุทธเจ้าองค์หนึ่ง ทรงนามว่าพระศรีศากยมุนีโคดม ในภัทรกัปอันจักมี ณ ที่สุดแห่งอสงไขยกับอีกแสนมหากัป”

เมื่อสมเด็จพระปทุมะสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงกระทำพยากรณ์ดังนี้แล้วก็พาพระภิกษุสงฆ์ออกจากอรัญราวป่าไป เพื่อทรงทำพุทธกิจเกื้อกูลเวไนย ถึงอวสานกาลแล้ว ก็เสด็จดับขันธปรินิพพานล่วงไป ฝ่ายพญาไกรสรสีหราชนั้น ครั้นสิ้นชีวิตกาลก็ไปอุบัติเกิดเป็นเทพบุตรสุดประเสริฐเสวยทิพยสมบัติเป็นสุขอยู่ ณ เทวโลกแดนสุขาวดี

 

9. สมเด็จพระนารทะอุบัติ

9. สมเด็จพระนารทะอุบัติ
กาลเมื่อศาสนาของสมเด็จพระมิ่งมงกุฎปทุมะพุทธเจ้าเสื่อมสูญหมดสิ้นไปแล้วโลกก็ว่างเปล่าจากพระพุทธศาสนาอยู่เป็นเวลาช้านาน สิ้นกาลนับได้พุทธันดรหนึ่งแล้ว จึงปรากฏมีสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเสด็จมาอุบัติตรัสในโลกอีกพระองค์หนึ่ง ทรงพระนามว่า สมเด็จพระมิ่งมงกุฎนารทะสัมมาสัมพุทธเจ้า พระองค์ทรงเป็นพระบรมโลกนายก ทรงพระยศและพระเดชพระคุณหาที่สุดมิได้ ทรงนำสัตว์ทั้งหลายให้ลุถึงความเกษมสวัสดีเป็นอันมากแล้ว

 

กาลครั้งนั้น พระบรมโพธิสัตว์เจ้าของเราได้สืบปฏิสนธิถือกำเนิดเกิดมาเป็นมนุษย์ หวังความบริสุทธิ์แห่งขันธสันดานจึงได้ไปสร้างอาศรมอยู่ในป่าใหญ่ ออกบวชเป็นฤาษีมีวิริยะบำเพ็ญพรตพรหมจรรย์ จนได้สำเร็จฌานสมาบัติและอภิญญาอันแกล้วกล้าชำนาญ วันหนึ่งสมเด็จพระพุทธนารทะ บรมครูแวดล้อมด้วยพระอริยสงฆ์ผู้ทรงคุณวิเศษชั้นพระอรหันต์และพระอนาคามีบุคคลกับอุบาสกอีกมากมายหลายท่านได้พากันเข้าไปในที่ใกล้อาศรมฤาษี คราทีนั้น องค์พระฤาษีโพธิสัตว์ผู้ทรงอภิญญาได้ทอดทัศนาเห็นก็ให้บังเกิดความเลื่อมใสจึงได้เนรมิตอาศรมมากมายให้มีจำนวนเพียงพอกับพระบรมครูเจ้าและพระสาวกทั้งหลาย ถวายให้นั่งเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

 

สมัยนั้น สมเด็จพระภควันต์นารทะศาสดาจารย์เจ้า จึงแสดงพระบรมเทศนานิวาสนานุโมทนา และอานิสงค์แห่งการเจริญพระพุทธานุสสติ ด้วยมธุรสวาทีของสมเด็จพระชินสีห์สัมพัญญู ฤาษีผู้โพธิสัตว์ได้สดับก็มีความปรีดาปราโมทย์เป็นที่สุด ในวันรุ่งขึ้น จึงได้เหาะไปยังอุตตรกุรุทวีปด้วยอำนาจฌานวิสัย เพื่อนำเอาภัตตาหารมาถวายพระพุทธองค์และพระอริยสงฆ์ พร้อมกับอุบาสกทั้งหมดอย่างพอเพียง กระทำอยู่อย่างนี้เป็นเวลานานถึงหนึ่งสัปดาห์ ในวันสุดท้าย ได้ทำพุทธบูชาสักการะด้วยแก่นจันทร์แดงอันมีค่าสูง ด้วยความเลื่อมใสเป็นอย่างยิ่ง

 

จึงในครั้งนั้น สมเด็จพระสรรเพชญนารทะสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ทรงมีพระพุทธฎีกา ดำรัสพยากรณ์ว่า

“มหาฤาษีผู้มีมหานุภาพนี้ นานไปในอนาคตกำหนดแต่นี้ไปในที่สุด 1 อสงไขยแสนมหากัป จักได้ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าพระองค์หนึ่งทรงพระนามว่า พระศรีศากยมุนีโคดม อย่างแม่นมั่น ในที่สุดแห่ง 1 อสงไขยมหากัปนั้น”

ครั้นได้สดับพระพุทธพยากรณ์จากพระโอษฐของสมเด็จพระชินสีห์เจ้าฉะนี้ ท่านมหาฤาษีโพธิสัตว์ผู้ทรงอภิญญาก็มีจิตปลาบปลื้มปราโมทย์นักหนา อุตสาหะบำเพ็ญพระพุทธบารมีเมื่อถึงแก่ชีพิตักษัยแล้วก็ไปอุบัติบังเกิดเป็นพระพรหมวิเศษ ณ พรหมโลก