ให้ธรรม ที่ยึดติด ก็ต้องมารับผล เพราะสร้างสิ่งไม่จบไว้

การให้ธรรม ที่ไม่ยึดติด ที่สรุปจบ( นิพพาน) ก็จะไม่มาเสวยสิ่งที่กระทำใดๆ ใน31ภูมิ
หากให้ธรรม ที่ยึดติด ก็ต้องกลับมาเสวยสิ่งที่กระทำ ใน31ภพภูมิ เพราะสร้างสิ่งไม่จบไว้ ก็ต้องมารับผล

คิดเห็นเป็นประการใด ชีแนะได้เลยครับ

 

การให้ธรรมนั้นแหละครับ แต่ไม่ต้องมีผู้ให้ ไม่ต้องมีผู้รับ มีแต่การให้ธรรม มัน
เหมือนผ่านของจากมือขวาไปมือซ้าย มันไม่มีผู้ให้ ไม่มีผู้รับ มีแต่การให้ การ
เกิดก็มีผู้เกิดไม่มี ผู้เสวยทุกข์ไม่มี

 

ไม่มีผู้เกิด ไม่มีผู้รับ ถูกต้องตามความไร้ อัตตา
เราหมายถึง ธรรมที่จะให้นั้น ต้องเป็นธรรมที่จบสั้น และได้นิพพาน ไม่ต้องการบำเพ็ญให้ครบ 100 % แล้วจะได้นิพพาน
การได้นิพพาน คือการคลาย-ตัญหา -อุปทาน -ศรัทธา -ปัญญา -ปรุงแต่ง ไม่ยึดติด เราจึงกล่าวว่า จบสั้น ไม่ใช่บำเพ็ญไปหน้าเรื่อยไป

แลกเปลี่ยนธรรมครับ

 

คือมันจะยึดติดแบบการบำเพ็ญก่อนก็ได้แล้วแต่คน แต่สุดท้ายมันก็ต้องวางหมด
คืนหมด บางคนมันวางไม่ได้ จะให้มันจบมันไม่ถูกจริต มันวางหมดไม่เหลือไม่ได้
ต้องผ่านการบำเพ็ญ ยึ่งยึดมั่นมากก็ยิ่งปล่อยวางได้มาก อย่างฌาณนี่คือการเพ่ง
ก็คือยึดมั่นจนรวมกันเป็นจุดแล้วมันก็ปล่อยวางเอง ปิติ ปัสัทธิ สมาธิ แล้วเกิด
เป็นอุเบกขา ในโพชฌงค์ 7 มันก็เริ่มจากวิริยะ มันก็จบสั้นจริง ไม่มีสะสมว่าบรรลุ
5 % 10% แต่ประเด็นมันอยู่ที่กว่าจะวางกว่าจะคืนหมดแต่ละคนทำอย่างไร ก็มี
สองพวกปัญญาวิมุติ เจโตวิมุติ เดินปัญญาสายตรงวางขาดเลยก็มี ในสมัย
พุทธกาลมีประมาณ 70% นอกนั้นเป็นเจโตวิมุติ

 

เวลาอันสั้นกับสภาวะโลก ไม่น่าไว้ใจ มิควรตั้งอยู่แห่งความประมาท บำเพ็ญหน้าไปเลื่อย
และ ยิ่งเรายิ่งตอกย้ำว่า วางยาก วางไม่ได้ ก็จะเป็นกระแส ว่าทำไม่ได้ ไม่ใช่ทางนิพพาน จะไปคนละทางกันใหญ่

พุทธองค์บำเพ็ญให้เห็นแล้ว หลายปี ยังไม่พบวิถีนิพพาน พบแต่ฤทธิ์ และไม่เข้าใจว่าอะไรเป็นสาเหตุแห่งการเกิด แก่ เจ็บ ตาย แต่พระองค์ได้มาพบแค่คืนเดียว ฉนั้น คำตอบคือไม่ใช่การบำเพ็ญ แต่เป็นการปล่อยวาง

เคยมีพระสนทนากัน 2 รูป (ขอขมาไว้ ณ ที่นี้ที่น้อมท่านมากล่าว แต่เพื่อความกระจ่างในธรรม)
พระรูปที่หนึ่งกล่าวว่า "ท่านสอนอะไรให้กับสานุศิษย์"

พระรูปที่สองกล่าวว่า "เราสอนให้ปล่อยวาง ไม่ยึดติด ทันที"

พระรูปที่หนึ่งกล่าวว่า "แล้วเขาจะเข้าใจเหร๋อ"


ขอแทรก ว่า ผู้ปฎิบัติ หากไม่ปฎิบัติมาก่อน จะมาสนใจฟังธรรม ไม่ยึดติด คงยาก ต้องโชกโชนมาแล้วทั้งนั้น เหนื่อย-เมื่อยมาแล้วทั้งนั้น ไม่ใช่คนเริ่ม ประเด็นเข้าใจไม่เข้าใจ จึงตัดทิ้งได้ มีแต่การยอมรับความจริงเท่านั้น

พระรูปที่สองกล่าวว่า "แล้วท่านสอนอะไรกับสานุศิษย์"

พระรูปที่หนึ่งกล่าวว่า "เราสอนนั่งสมาธิ ได้ณาณ ได้ฌาน สู่วิมุตหลุดพ้น ไร้ตัวตน"

พระรูปที่สองกล่าวว่า "ท่าน ทรยศต่อพระพุทธเจ้า"

พระรูปที่หนึ่งกล่าวว่า "ทำไมท่านมาว่าเรา เราเจ้าคณะตำบล เป็นพระผู้ใหญ่ ทำแบบนี้ไม่เหมาะสม"

พระรูปที่สองกล่าวว่า "ไหนว่าไม่มีตัวตนไง แล้วเหมาะสมมาจากไหน พุทธองค์สอนให้ปล่อยวาง แต่ท่านกลับไปสอนทางที่ไม่ใช่ ให้กับเขา ให้เขายึด เขาติด"

ผลสุดท้าย เจ้าคณะตำบล มาสร้างกุฎิอยู่ที่นี่เลย เพราะยอมรับในเหตุผล

 

ขออนุโมทนาสาธุ สาธุ สาธุค่ะ ดีใจที่มีผู้ตื่นรู้มากขึ้นเรื่อยๆ^ ^

 

อนุโมทนา ครับ
เวลาอันสั้นกับสภาวะโลก ไม่น่าไว้ใจ มิควรตั้งอยู่แห่งความประมาท บำเพ็ญหน้าไปเรื่อยและ ยิ่งเรายิ่งตอกย้ำว่า วางยาก วางไม่ได้ ก็จะเป็นกระแส ว่าทำไม่ได้ ไม่ใช่ทางนิพพาน จะไปคนละทางกันใหญ่

 

ตามความเห็นของข้าพเจ้านะคะ การให้ธรรมนั้น มีหลายระดับ แล้วแต่ว่าผู้รับธรรมนั้นคือใคร เปรียบเสมือนบัวสี่เหล่าไงคะ บางพวกสอนง่าย วางง่าย บางพวกต้องได้เจอวิบากเองก่อนจึงจะเข้าใจเป็นลำดับๆต่อไป การให้ธรรมแบบใดนั้น จึงไม่มีคำว่าผิดหรือถูก ท่านจึงเปรียบผู้มีธรรมบริสุทธิ์เหมือนบัวพ้นน้ำ บัวนั้นเกิดแต่ตมก็จริง เกิดในน้ำก็จริง แต่บัวหาได้เปียกน้ำไม่ ผู้ให้ธรรมก็สักแต่ว่าให้ หาได้ยึดติดไม่ หากยึดติดแล้วก็ไม่ใช่ทางวิมุตติหลุดพ้น ทำก็สักแต่ว่าทำเพื่อประโยชน์ท่านหาใช่เพื่อประโยชน์ตนไม่