ใครสร้างโลก? เค้าสร้างทำไม? สร้างแล้วเกิดอะไร?

มาดูกันว่าโลกคืออะไร? จักรวาลคืออะไร? เวลาคืออะไร?

โลก คือ รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส ทั้งกายและใจ <- อันนี้นิยามใช้ได้มะ?
จักรวาล คือ หมุน เวียนไปตามเวลา
เวลา คือ ลำดับของโลก

มาดูเรื่องลำดับกัน...
ลำดับทำให้เกิด อายตนะ
เวลาคุณส่องกระจก เห็นหน้าตัวเองในกระจก
กระจกเป็นอายตนะ ที่กั้น ที่กำหนด ที่บรรจุ ที่นิยาม
"ของเงาของคุณ" และ "ของคุณของเงา"

เมื่อคุณเดินจากกระจกเงาไป เงาของคุณยังอยู่ในกระจกหรือไม่?
เออ...อยู่ป่าวเอ่ย?
มันไปอยู่ที่ไหนซักแห่ง ถ้าขี้เกียจไปหามัน คิดซะว่ามันอยู่ในอายตนะ

เมื่อคุณเดินมาส่องกระจกอีกครั้ง เกิดเงาของคุณอีกทีนึง
เอ...นายเงานี่มันเคยออกมาจากกระจกอ๊ะป่าว?...

คุณเดินไปเหยียบแอ่งน้ำเข้า
โอ้...เท้าเปียก ก้มลงไปดู
นายเงามาปรากฏตัว อยู่ในแอ่งน้ำอีกซะนั่น

 

ไม่ว่ากระจกเงา โลหะมันวาว ผลึกแก้วใส หยดน้ำ...
ถ้าไม่มีแสง...ไม่มีเงา

และเรายังไม่ไปคิดถึงว่าแสงคืออะไร

เรามาดูลำดับกันดีกว่า

ลำดับคืออะไร?
ลำดับ คือ ที่บรรจุ ที่นิยาม ที่กำหนัด ที่กั้น
อันมีตัวชี้บ่งว่า ก่อนอันนี้คืออะไร? ถัดจากอันนี้ไปคืออะไร?

เวลา คือ อาการเคลื่อนตัวของลำดับ

เช่น
ก่อนหน้าที่ฉันจะอายุ 15 ฉันอายุ14มาก่อน และถัดจากนี้ฉันจะอายุ16
ถ้าไม่มีเวลา ทุกอย่างจะเกิดขึ้นพร้อมกันหมด
คือฉันอายุ 14 15 16 เกิดขึ้นพร้อมกัน ไม่มีลำดับ

 

แสง คือ อะไร?

ผมไม่รู้อะไรมากหรอก แค่เป็นคนชอบคิดอะไรฟุ้งซ่าน

เรื่องที่ผมคิดฟุ้งซ่าน ใครๆก็เอาไปคิดได้ สุดแล้วแต่เค้าจะอยากหรือเปล่า

ขอพักเรื่องนี้ไว้แค่นี้ก่อน

รู้แต่ว่าที่เอ่ยมาให้ข้างต้น ยังดับไม่ถึงอายตนะเลย
จะดับปฏิจจสมุปบาท ไม่ใช่ขี้ๆ พระอภิธรรมไม่ใช่หมูๆ

 

อภิปรัชญาหรือ ! เอาก็เอา มาแทรกก่อนสิ้นกระแสความขออภัย

เงามันไม่ได้ออกจากกระจก แต่มันออกจากเราทุกวินาที ไปทุกทิศทาง ไม่มีเขต ไม่มีทิศ ไม่อาจกำหนดจุดสิ้นสุด

ถ้าเอากระจกมากั้นก่อนที่มันจะเตลิดไป มันจะกลับมาให้เห็น

ถ้าเอากระจกไปกั้นก่อนที่มันจะเตลิดไปไกลๆ มันจะกลับมาให้เห็นแต่ตัวเล็กลง

ถ้าเอากระจกมากั้นข้างหน้าและข้างหลังปฏิภาคสมมาตรกัน มันจะปรากฏให้เห็นเป็นหมื่นเป็นแสน เพราะมันท่องไปไม่หยุดหย่อน จึงลึกขึ้น ไกลขึ้น เงาช่างโง่บรมหลงติดอยู่กระจกแค่สองแผ่น

พีไอนสตน์บอกว่า ถ้าเอากระจกมาตั้ง แต่เราเคลื่อนที่ไปหากระจกได้ทันเท่าเงาที่ท่องไป เราจะไม่เห็นเงาในกระจก ... แต่ผมว่า ก่อนที่จะไวเท่านั้น กระจกมันแตกปลิวใส่ลูกกะตาเราดั่งกระสุนเจาะเกราะ อย่าว่าแต่ลูกกะตาเลย หน้าก็เละอะครับ

ถ้าเงามันอยู่ใน อยานตนะ แต่การที่มันไปได้รอบทิศทาง ไม่มีขอบเขตจำกัด บ๊ะ บัดซบ เงามันเข้านิพพานก่อนเรานิ๊

* * *
อ้อ ส่วนโลก ดวงอาทิตย์ สร้างมาเพื่อเล่นกับเงา

ดวงอาทิตย์มีไว้เล่นซ่อนแอบกับเงา

โลกมีไว้ให้เงาลงไปคลอเคลีย

 

เดี๋ยวๆๆ คุณติดกับคำว่าอายตนะนิพพาน

คนบางท่านชอบเอามาผูกกันเป็นยี้ห้อ

อายตนะ คือ อายตนะ
นิพพาน คือ นิพพาน

ส่วนที่ผมตรองเล่นข้างบน ยังอยู่ในวิถีแห่งฌานโลกีย์

ยังไม่เกี่ยวอะไรกับ นิพพานเลย

แค่อยากจะให้ไปดูลำดับ ถ้าไม่มีลำดับ จะดับได้ถึง อายตนะ
ดับได้แค่นั้นเองนะ ยังต้องละเอียดละออกกว่านี้มาก กว่าจะถึงอวิชชา
ในการดับแบบทีละเม็ด ในปฏิจจสมุปบาท

 

ความเร็ว?

"ความเร็ว" นิยามแบบที่เห็นกันทั่วๆไป
คือ อัตราส่วน ระหว่างระยะทางกับเวลา
"ความเร่ง" นิยามแบบที่เห็นกันทั่วๆไป
คือ คือทิศทางในความเร็ว
ของพวกนี้ดับไม่ถึงอายตนะ

เร็วที่สุด <- แปลว่าคุณจะแข่งกับเวลา
ความทะยานอยาก ออกจากอะไรซักอย่าง หรือ วิ่งเข้าหาอะไรซักอย่าง
คือ วิภวตัณหา กับ ภวตัณหา

ถ้าคุณอยู่ที่นั่นอยู่แล้ว ก็คือไม่มีลำดับ
คือทุกอย่างอยู่ในอายตนะ ไม่มีอะไรแลบออกมา <- มีอายตนะ

จะดับอายตนะ ต้อง...
จะว่าเคลื่อนที่ก็ไม่ใช่ จะว่าไม่เคลื่อนที่ก็ไม่ใช่

 

รูปดับ นามดับ ไร้อายตนะ
ก็ยังดับทิศทางไม่ได้ เพียงแต่ว่า ไม่มีลำดับแล้ว เท่านั้นเอง

นี่ยังไม่ดับความสวิง และ อวิชชาเลยนะ

ดับทุกเม็ดแบบปฏิจจสมุปบาท มันหมูมะ?
พระอภิธรรม 7คำภีร์ ถ้าสำเร็จยุทธทุกบันทัด
คุณจะกลายเป็นตัวอะไร...เออ?

 

ใช่ๆ ตามนั้นแหละ เราจงใจกล่าวให้ผิด

เพราะรูปประโยคคือ เงา เข้านิพพาน อันนี้มันก็เท็จแล้ว

เลยคิดว่า ไม่น่ามีใครเข้าใจข้อความนี้เป็นข้อเท็จจริง

แต่ก็จะเข้าใจว่าเป็นข้อมูลเท็จ อันนี้ แหละแจ่ม

ก็เล่นไปตามคุณนะ แต่แหม่งๆ เชิญคุณร่ำต่อ...

 

ถูกใจประโยคนี้ แต่ขออนุญาติเสนอครับ

จะดับอายตนะ ต้อง...
จะว่าเคลื่อนที่ก็ไม่ใช่ จะว่าไม่เคลื่อนที่ก็ไม่ใช่ เพราะมันไปพร้อมกัน ทันกันเหมือนเป็นปัจจุบัน

ไม่ได้ดับ หากแต่สิ่งหนึ่งเกิด อีกสิ่งก็เกิดควบคู่กันไป
เหมือนมองเงาในกระจกขณะที่เคลื่อนที่เร็วเท่ามัน

เกิดเป็นเหมือนช่องว่าง แต่ว่างจากสองสิ่งที่มี ไม่ใช่ว่างเพราะไม่มีสองสิ่ง

* * * *

แหม ถึงตรงนี้ก็อยากยกบทปรัชญาแม่บทเสียหน่อย

คะเต คะเต ปาระสังคะเต โพธิ สวาหา

 

โอ้ยโย้ววว...

อย่าคิดไปว่าผมไปดับอะไรได้เด้อ...
แค่เห็นคนแถวนี้ช่างคิด ช่างค้น ก็เลยเอามาโม้ให้ฟัง
เผื่อว่าเอาไปคิดต่อเล่นๆสนุกๆ..ได้ จะได้เอามาเล่าให้ผมฟังบ้าง

 

เข้าใจๆ คุณร่ำของคุณไปเถอะ ไม่ต้องแก้อะไรตามผมหรอก ผมมาแจม นิวแซนนะ

จริงๆก็เกริ่นแก้ให้แล้วว่ากำลังคุยเรื่อง อภิปรัชญา

ไม่ใช่ ศาสนาสักหน่อย แต่ตอนนี้มันฟุ้ง

เลยสนุกด้วย

ขัดจังหวะก็ขออภัย แต่เชื่อสิ ร่ำของคุณเสมือนเราไม่ได้มาโพสเลยนะ

 

อ้า...

ท่านเล่าปังมีแนวโน้มจะดับอายตนะ
หรือดับไปแล้วไม่รู้ สรุปว่าไม่ดังก็ดับ ไม่ดับก็ดัง แหะๆ

คราวนี้มาดู นามะ รูปัง กันบ้าง
นามธรรมที่ยังนิยามได้ ไม่นับว่าเป็นที่สุดแห่งนามธรรม
แต่นามธรรมก็คือนิยามนั่นแล

คุณจับมันไม่ได้ ไม่รู้อยู่ไหน รู้แต่ว่ามันอยู่ในอายตนะ

เช่น
ผู้หญิงขาว หมวย สวยเอ็กซ์ ไม่ระบุว่าคนไหน
นั้นคือเธอคนนั้นอยู่ในอายตนะ(นิยาม)
คือเป็น "ผู้หญิง" "ขาว" "สวย" "หมวย" "เอ็กซ์"
ขาว สวย หมวย เอ็กซ์ เป็นอายตนะของ ผู้หญิงคนนั้น

จะไปหาเธอคนนั้นที่ไหน
มาดูที่กระจกเงา เราไม่ได้ยืนหน้ากระจกเงา แต่เงาเราอยู่ในอายตนะ
เราจะหาผู้หญิงคนนั้น เราจะหาในกระจกเงาได้มั้ย...
อย่างผมก็คงต้องไปเดินหาเอา คงไม่หาในกระจก
ขืนผมส่องกระจกแล้ว สวยหมวยเอ็กซ์ ก็พินาศแน่...เอิ๊ก

"แนวทาง ที่ยังดำเนินตามนั้นได้ ไม่นับเป็นที่สุดแห่งแนวทาง
นามธรรมที่ยังนิยามได้ ไม่นับว่าเป็นที่สุดแห่งนามธรรม"

ยังดับ สังขาร ม่ายด้ายยยย

 

ม่ายหมู ม่ายหมู

หลักสูตรคณิตศาสตร์ ที่เราเรียนกันมา
มีลักษณะตอบสนอง อุสาหกรรมเกินไป
เริ่งรัดเกินไป เหมารวมเกินไป คัดออกเกินไป

แต่...ก็ถูกของเค้าแล้ว เค้าก็ทำดีที่สุดแล้ว

ลองย้อนไปเมื่อประมาณ 200 ปีที่แล้วดู
แล้วลองคิดแบบคนโบราณพวกนั้น ว่าเค้ามองคณิตศาสตร์เป็นอะไร

เสียดายมาก คนพวกนั้นเกิดนอกศาสนาพุทธ
แต่ก็คงเป็นเพราะความเหมาะสม
อยุธยาจึงแตก...555

 

พอแล้วเนอะ มากไปเฝือแย่

ต้องมีทักษะทางคณิตศาสตร์ และศิลปะพอสมควร
ไม่งั้นไม่มีเบสิก ทำไม่ได้

ส่วนฟิสิกส์ แบบมาตรฐาน เป็นฟิสิกส์อุสาหกรรมไปหน่อย
อ่านแล้วตายแน่ ไม่ได้เรื่องเลย...

ขออนุญาติวิพากวิวารณ์หลักสูตรฟิสิกส์
ไม่ใช่ไม่ดี
แต่ทำลายจินตนาการอย่างไม่มีเหลือหลอ...

 

พูดไปแล้วขำนะ ตอนเราเอ็นทร์สะท้าน

ไอ้วิชาฟิสิกส์นี้หมูที่สุดเลย ใช้กฏเลขนัยยะสำคัญ
ถ้าในโจทย์มีตัวคูณหรือหารเป็นเลขทศนิยมกี่ตำแหน่ง คำตอบต้องมีเท่านั้น

ปราดเดียว 20 ข้อภายใน 5 นาทีกระมัง

 

ไม่เอาเชิงศาสนานะ ขอเป็นอภิปรัชญา นะคุณใบไม้ เดี๋ยวกระทู้เสียรส

ถ้าเป็นอภิปรัชญานี้ เขียนได้เรื่อยๆนะ เพราะมี งง เป็นคุณลักษณะ

เช่น สิ่งหนึ่งมืด สิ่งนั้นสว่าง

ห้องดำ นี้ก็มีดีนะ

ตำรวจดาวพุธเยอะหน่อย มี 3 องค์ ก็ค่อยๆหลบกันนะ

 

ตอบได้หรือได้ตอบ
วิธีที่จะทราบขีดจำกัดของความเป็นไปได้ก็คือ
พยายามก้าวไปให้ไกลเกิดขีดจำกัดนั้น
ไปสู่ความเป็นไปไม่ได้
: อาร์เทอ ซี คลาร์ก

 

อย่าถือสา คนปัญญาอ่อนหัดนับเลข<O</O

 

คิดไปไกลดีเหมือนกัน... ใครสร้างโลก?

เอาอย่างนี้นะ โลกเรานี่เกิดขึ้นมานาน ส่วนใครเป็นคนสร้างโลกนี้คงพิสูจน์ทราบกันไม่ได้หรอก น้ำแต่ละหยดมาจากไหน ดินแต่ละเม็ดมาได้อย่างไร หินแต่ละก้อนใครเป็นคนสร้างและเกิดขึ้นมาได้อย่างไร อณูของอากาศที่มีอยู่ในโลกนี้มันมาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร ไม่ว่าจะเป็นอากาศหนักหรืออากาศเบาหรืออากาศเฉื่อย แม้กระทั่งแสงสว่างจากดวงอาทิตย์นี่ใครเป็นผู้สร้างกันแน่ คำถามเหล่านี้คงไม่มีใครตอบได้หรอก

เมื่อโลกของเราพร้อมด้วยธาตุต่างๆ ที่เหมาะที่จะเป็นที่อยู่อาศัยของสิ่งมีชีวิต ไม่ว่าจะเป็นพืชหรือสัตว์ ไม่ว่าจะเป็นสัตว์ไม่มีเท้า สัตว์สองเท้า สัตว์สี่เท้า หรือสัตว์ที่มีหลายเท้าก็ตาม ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นในเผ่าพันธุ์ของตนเอง และเติบโตขยายพันธุ์ไปอย่างไม่สิ้นสุด ทุกชีวิตที่เกิดมาล้วนแล้วแต่มีรูปแบบที่เหมือนผู้ให้กำเนิดทุกประการ อาจจะมีบ้างที่ข้ามสายพันธุ์ แต่พวกที่ข้ามสายพันธุ์ส่วนใหญ่จะเป็นหมัน ไม่สามารถสืบทอดทายาทได้

ถ้าจะถามว่าสักวันหนึ่งหากโลกล่มสลายไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆอยู่เลยโดยฉับพลันกระทันหัน แต่ว่าดวงจิตหรือวิญญาณยังคงอยู่ ก็คงแว๊ปไปในที่ที่เหมาะสมด้วยปัจจัยแห่งธาตุทั้งสี่นี้ทันที การเดินทางของดวงจิตนั้นเดินเร็วมาก ประมาณว่าแค่คิดได้ก็ไปถึงได้แล้ว และที่แน่นอนว่าในกาแล๊กซี่ของเรานั้น ก็คงมีดาวอีกดวง หรืออีกหลายดวง ที่มีสภาพแวดล้อมที่ใกล้เคียงกับโลกเรานี้ และนั่นเองคือจุดนัดพบกับดวงจิตทุกดวง เพื่อพร้อมใจลงไปจุติกันในที่แห่งนั้น

และแล้วโลกใบใหม่ ชีวิตใหม่ วัฎฎ์ใหม่ ก็จะเกิดขึ้นอีกตราบนานเท่านาน !!!

 

ดูข้อสอบ NT เด็กประถมต้น ครูสมัยนี้ไม่โง่ให้คุณเล่าปังใช้วิธีแบบว่าอีกแล้วกระมังครับ

สมัยนี้เอนทรานซ์ยังทำแบบนั้นได้อยู่อีกเหรอ