เหตุใด...จึงบอกว่าเป็นของเรา

หลังจากสวดมนต์ ภาวนา นั่งสมาธิก่อนนอนของคืนวันหนึ่ง

ข้าพเจ้า นอนไม่หลับ ก็ไม่รู้เพราะเหตุอะไร ก็เลยนอนดูร่างกายหายใจเข้าหายใจออก อยู่ราว 20 นาที
จิตก็บอกว่า ร่างกายนี้ไม่ใช่ของเรา ....เราอาศัยเขาอยู่ ....
ดูบ้านที่เรานอนอยู่นี่สิ มันทรุดโทรมลงตามกาลเวลา
รถยนต์ที่เราใช้ขับทุกวัน มันก็เสื่อม.....เมื่อถึงเวลาก็ต้องเขาศูนย์ ไม่ไหวก็ต้องเปลี่ยนใหม่
ข้าวของเครื่องใช้ในบ้านทั้งหลาย ก็เช่นเดียวกัน ...บ้างก็เสื่อม...บ้างก็เสีย…ต้องทิ้งไป

แล้วร่างที่เราอาศัยอยู่นี่เล่าแตกต่างกันตรงไหน
วันเวลาผ่านไปมันก็ทรุดโทรม....ผิวที่เคยผ่องใส...เต่งตึงกลับหมองคล้ำ มีริ้วรอย
เส้นผมที่เคยดก ดำเป็นมัน...ดูสวยงาม...บัดนี้ดูบางลง...สีขาวแซมประปราย
สั่งอะไรไม่ได้... วันหนึ่งร่างนี้ก็ต้องเสื่อมสลายลง...นำพาไปด้วยก็ไม่ได้...

ไม่ว่าสิ่งนั้นจะมีชีวิต...หรือไม่มีชีวิต เมื่อเวลาผ่านไป ล้วนเสื่อมสลายลง
แล้วมีสิ่งใดเล่า...ตั้งอยู่...คงอยู่...ไม่เสื่อมสลาย....
นี่ใช่ไหม...กฎของความไม่เที่ยง เกิดขึ้น ...ตั้งอยู่...ดับไป

เมื่อพิจารณาเห็นเช่นนั้นแล้วก็เกิดปิติน้ำตาไหล ....
เสด็จพ่อ (องค์สมเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้า)ท่านทรงเสียสละ ...
ทนทุกข์ทรมาน เพื่อค้นหาหาทางดับทุกข์ให้สัตว์โลกทั้งหลาย...
โชคดีเหลือเกินแล้ว ....ที่ได้เกิดเป็นมนุษย์ในชาตินี้
ได้มีโอกาสทำความดี ...ได้ทำความเพียร...ชีวิตนี้สั้นนัก
เวลาที่เหลืออยู่ลูกจะเร่งทำความเพียร....ถวายเสด็จองค์สมเด็จพ่อตถาคต

 

ขอเร่งสร้างแต่กรรมดี เพื่อนำติดตัวไป โมทนา...สาธุ สาธุ สาธุ ค่ะ

 

เมื่อข้าพเจ้านอนไม่หลับ กำหนดลมหายใจเข้าออก ไม่กี่นาที หลับสนิท(ทำงานหนักเกิน)