เวลาเราท้อแท้เราจะทำไงดี

...

 

ถ้าความท้อแท้เนื่องด้วยสิ่งอื่นที่มากระทบ อันดับแรกต้องพาตัวเองออกมาจากจุดเกิดเหตุนั้นก่อน คือ

ถ้าเกิดที่ความคิด ก็หยุดคิดเรื่องนั้น

ถ้าเกิดที่ใจ ก็เอาใจไปจับตรงอื่นก่อน

เมื่อเราถอยออกมาจากปัญหา เราจะมีสติมากขึ้น จึงค่อยๆคิดทบทวน และหาวิธีการแก้ไข แต่เรื่องบางอย่างก็ไม่อาจถอยออกมาได้ก็ต้องใช้ความคิด สติ และจิตใจที่เข้มแข็ง ฝ่าฟันไปครับ

การเปลี่ยนวิถีความคิดและความรู้สึกให้พ้นจากความทุกข์นั้น ไม่มีหลักเกณฑ์ตายตัว ขึ้นอยู่กับบุคคลๆนั้นว่ามีพื้นฐานทางจิตใจเป็นอย่างไร ต้องรู้ตัวเองและเลือกใช้วิธีการให้เหมาะสมครับ
แต่ 2 สิ่งที่ต้องมีกำกับไปด้วยเสมอ คือ "ต้องไม่ใช้อารมณ์และต้องคิดหรือทำอย่างมีเหตุผล"

 

ขอบคุณค่ะ T T

 

ขอเสริมอีกพอประมาณละกัน

ความเกิด ความแก่ ความเจ็บ ความตาย อันนี้เป็น ธรรมชาติ
ความไม่เกิด ไม่แก่ ไม่เจ็บ ไม่ตาย อันนี้เป็น ธรรม
เป็นการนำพาออกรู้เฉพาะบางท่าน แต่โดยส่วนตัวก็ไม่รู้นี้หละ ฮ่าๆๆ

ดีใจ / เสียใจ เป็น เวทนา หากนำเวทนาว่าคงจะเป็นศรัทธา ศรัทธานั้นคงจะมีขึ้นๆลงๆ
ตามแต่อารมณ์ต่างๆที่ปั้นแต่งขึ้นมา

เราสามารถเป็นนักแสดงกันได้ทุกคนนั้นหละ การปั้นแต่งอารมณ์ว่าดีใจหรือเสียใจ
ให้เกิดขึ้นมาชั่วคราว

หากไม่มีศรัทธาอะไรเลยทั้งนั้น เป็นการยากมากที่จะเกิดการเดินตาม
เพราะก็ไม่รู้ว่าจะพาเราไปทางไหน

การที่คนเราเดินตามอารมณ์และไปจมอยู่กับอารมณ์นั้นๆได้นานๆ
ก็เป็นการ น้อมใจเชื่อทางอารมณ์

ทีนี้ พุทธานุสติ ธรรมานุสติ สังฆานุสติ เราไม่ได้ศรัทธาเพราะว่า
เดี๋ยวพระอริยสงฆ์ที่เป็นพระอรหันต์ นั้นได้มาเกิด มาแก่ มาเจ็บ มาตายกันอีกเราเลยศรัทธา

แต่ที่เราศรัทธานั้นเพราะท่านไม่ต้องมา เกิด แก่ เจ็บ ตาย กันอีก
เมื่อศรัทธานั้นไม่ตาย สติเรานั้นก็คงจะไม่ได้มา เกิด ดับ เกิด ดับ อะไรๆ
แต่เป็น สติที่ตั้งมั่น

โมหะ กับ ศรัทธา นั้นจะคล้ายๆกัน คือมีที่ให้ยึดถือ
เพียงแต่ศรัทธานั้นจะน้อมไปทางผู้ที่น่าเคารพไปในทางบุญ
แต่โมหะนั้นยึดถือแบบมงคลตื่นข่าว

เมื่อกำลังใจเรายังอ่อนไหวได้ง่าย การหาที่พึ่งเพื่อให้ สติตั้งมั่นได้
เราจะไม่คลอนไปกับอารมณ์ต่างๆได้ง่ายครับ

(1) จะ สติ + ปัญญา รู้เห็นตามได้ก่อนแล้วจึงศรัทธา
(2) จะสติ + ศรัทธา แล้วจึงมีปัญญารู้เห็นตามในภายหลัง

สามารถใช้ได้ทั้ง 2 แบบครับ สติ เป็นเพียงแต่จุดเริ่มต้นแต่เพียงแค่นั้น
แต่แบบที่ (2) นั้นอาจถูกชักจูงไปในทางที่ผิดได้ หากถือมาผิด
แต่เรื่องนิสัยของคนๆหนึ่งมันห้ามกันไม่ค่อยจะได้ เพราะมันเป็นความคุ้นเคยที่เคยชินมา

พุทธจริต / ศรัทธาจริต ปรกติเราหนักไปทางไหน
ส่วนจริตอื่นๆนั้นเป็นจริตที่ไม่จำเป็นต้องไปถืออะไรตามซักเท่าไหร่อยู่แล้ว
น้อมหาแค่ 2 จริตนี้ก็คงเพียงพอ

การน้อมมีความชอบใจไปหาอารมณ์ที่ เศร้าโศก หดหู่ ท้อแท้ สิ้นหวัง ก็เป็นนิสัยอย่างหนึ่ง
เป็นมงคลตื่นข่าวได้อยู่เหมือนกัน เพราะเอาสิ่งที่ชวนเศร้าหมองมาเป็นที่ยึดถือ

ขอให้มีความสุขครับ

 

เหมือนตอนนี้มืดมน ขอบคุณน่ะค่ะ จะพยายามทำใจ