เวรกรรมมีจริง ๆ

เรื่องราวนี้เป็นของสุภาพบุรุษท่านหนึ่งในจังหวัดนครพนม ท่านได้เล่าให้ฟัง คนสกลนคร ไม่มีใครที่จะไม่รู้จักเนื้อสวรรค์ และเนื้อที่ใช้ทำก็ไม่ใช่อะไรอื่น เนื้อสุนัขดี ๆ นี้เอง เดิมทีผมทำอาชีพทำนาและรับจ้างทั่วไป พี่ชายผมชวนไปทำอาชีพประกอบอาหารเนื้อสวรรค์นี่แหละ หลังเที่ยงคืนทุกวัน จะได้ยินเสียงสุนัขที่ถูกเชือดร้องโหยหวน เป็นที่เวทนาแทบทุกคืน ตอนที่ไปเอามันออกมาจากอ้อมอกของเจ้าของ ซึ่งเขาก็รู้ว่าเราจะเอาไปทำอะไร สุนัขแต่ละตัวเหมือนจะรู้ชะตา ดิ้นหนีทุรนทุราย ทุกรายบางตัวขึ้นมาอยู่บนรถแล้ว ยังวิ่งพล่านกระโดดชนโครงเหล็กข้างรถ หัวหูแตกเลือดอาบก็มี พอถึงตอนจะลงจากรถ สายตามันจ้องมองดูผมยังกะว่าจะอาฆาตจองเวรผมไว้อีก อย่าให้ถึงทีพวกมันบ้างก็แล้วกัน ยิ่งได้เห็นพวกเพื่อนมันถูกจับมัดขา ดิ้นรนหนีมีดอันคมกริบที่กำลังจะบาดลึกลงไปในบริเวณคอ กระทั่งเลือดสด ๆ กระฉูดออกจากตัวจนแทบจะหมดนั่นแหละถึงจะหยุดดิ้น แล้วกระตุก สัก 2- 3 ทีก่อนจะตายอย่างน่าเวทนา แทบทุกตัวเวลาตาย ตานี้จะเหลือกโพลงจ้องมายังคนเชือดแทบถลน และแล้ววันที่เพชฌฆาตอย่างพี่ชายผมต้องรับกรรมก็มาถึง แกถูกสุนัขตัวหนึ่งกระโจนเข้าขย้ำ แถมโดนตัวอื่นรุมสกรัม ความหวั่นใจของผมเป็นจริงเมื่อเจ็ดวันให้หลัง พี่ชายเริ่มมีอาการตาขวาง น้ำลายฟูมปาก แล้วก็ร้องโหยหวน และน่าประหลาดใจมาก เสียงที่ร้องไม่ผิดกันเลยกับเสียงสุนัขที่พี่เขาเชือด แกจะวิ่งเอาหัวชนกรงที่ขังจนหัวหูแตกยับเยิน เลือดไหลอาบเกรอะกรัง มือไม้เหมือนกันตะกุยตะกายพื้นไปทั่ว พูดไม่รู้เรื่อง เอาแต่เห่าหอน ข้าวปลาไม่กิน ยิ่งดูยิ่งเหมือนสุนัขขี้เรื้อนที่นอนรอความตาย กระทั่งวันที่เจ็ด เวลาประมาณ 5 โมงเย็น ลมหายใจของพี่ชายผมเริ่มจะแผ่วเบาก่อนจะกระตุกเฮือก 2 - 3 ครั้งจนหมดลมหายใจ

 

อ่านะ...
เวรกรรมมีจริงแน่นอนงับ
ชีวิตใครใครก็รัก น่าจะละเว้นชีวิตกัน

 

สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม