เล่าประสบการณ์เรื่องศีล&ปฏิบัติธรรม ทั้งเรื่องจริงและโดนหลอก

เล่าประสบการณ์เรื่องศีล& ปฏิบัติธรรม ทั้งเรื่องจริงและโดนหลอก ของผม

ขอจองพื้นที่ไว้ก่อน เด๋วผมจะมาเขียนเล่าให้ฟังกันนะครับ โปรดติดตามกันครับ

 

จะรออ่านครับพี่

 

({) สวัสดีครับคุณ สุโขสุขี ผมจะนำเรื่องจริง ที่เกิดขึ้น กับผม มีทั้ง จริงและโดนหรอก ก็คอยติดตามอ่านก็แล้วกันครับ จะทยอย ลงให้อ่านกันเรื่อยๆครับ ทุกอย่าง มัน เอื้อ ประโยชน์ มีเหตุและผล แล้วแต่ใคร จะตามทันเท่านั้นเองครับ และเรื่องศิล วิบัติ ผมมีประสบการณ์ตรง


ท่านผู้ใด จะมาแลกเปลี่ยนกันบ้างก็ได้นะครับ ในระหว่างที่ผมเล่า ผมจะค่อยๆทยอย นำมาเล่าสู่กันฟังกันอ่าน เผื่อใครจะมีหรือเป็นแบบผมบ้างครับ

 

ก่อนอื่น ต้องขออภัย ท่านเจ้าของเว็ป และท่านที่ดูแลเว็ปบอดร์ พี่ๆน้องๆ ทุกๆท่าน บางท่าน อาจจะเข้าใจว่า เอ่ ทำไมวันนี้ จึงมี หัวข้อ ในกระทู้ต่างๆ วันเดียวหลายห้อง อันที่จริง เรื่อง มันมีต่างกัน จำเป็นต้อง นำไปไว้ ในห้องนั้นๆน่ะครับ ให้ตรงเรื่องราวกับ ห้อง นั้นๆ จึงจะเหมาะสม โปรดกรุณา ติดตามอ่าน ให้จบ ที่ผมเล่าครับ บางห้อง อาจจะ ช้าบ้าง ต้องขออภัยด้วย เพราะมันมีหลายห้อง และต้องใช้เวลา พิม มันอาจช้าไปบ้างพรุ่งนี้ ถ้าไม่ติดธุระ คงลงเรื่องให้อ่านกันอย่างต่อเนื่องครับ

 

มาต่อีกนิด ปรกติผมจะนอน ๒ ทุ่ม วันนี้ดึกหน่อย พรุ่งนี้ ท่าไม่ตายก่อน ก็จะเข้ามาเล่า สู่กันฟังครับ คืนนี้ ลาไปนอนก่อนนะครับ ราตรี สวัสจร้า ทุกๆคน

 

ที่ ๒๐/๖/๕๘ สวัสดีครับ พ่อแม่พี่น้องลุงป้าน้าอาลูกหลานโหลนเหลน ที่สวัสดีแบบนี้ บางท่านบางคน อาจจะมีมาอายุ ไม่เท่ากัน บางคน อายุคราวพ่อแม่ คราวพี่น้อง คราวลุงป้าน้าอา อายุคราว ลูกบ้างหลานเหลน โหลน จึงใช้ สัพนามแบบนี้ครับ บางท่านอาจไม่เข้าใจ จึงอธิบายให้ฟัง หรือที่เข้าใจแล้ว ก็ต้องขอภัยไว้ที่นี้ด้วยครับ เผื่นท่านจะไม่ชอบใจ ในคำพูดของกระผม ขอพูดแบบชาวบ้านๆ เป็นกันเองก็แล้วกันนะครับ เพราะผมชอบแบบนี้ เป็นกันเองดีครับ วันนี้ ได้กินข้าวมาแล้ว หรือ รับประทานอาหารเช้ามาแล้วครับ จึงเข้ามาสนทนา คุยพิมพ์ ให้พี่น้องได้อ่านกัน อย่างจุใจ เผื่อมันจะมีประโยชน์ ต่อท่านทั้งหลาย ไม่มากก็น้อยครับ ก่อนอื่น ต้องขออารัภบท นิดหน่อย ผม มีพี่น้องท้องเดียวกัน ๘ คน ชาย ๔ หญิง ๔ เกิด หรือจุติ ที่ จ.นครปฐม เมืองเจดีย์ใหญ่ ตระกูลโครตเง่า สักราชอยู่ที่นี่มาก่อนครับ


เป็นครอบครัวที่ยากจน ข้นแคล้นกันดาร อยู่บ้านนอก ห่างจากตัวเมือง ๑๐ กว่า กิโลเมตร ตัวผมมาจากศูนย์ แล้วนับหนึ่ง เมื่อยามวัยเด็ก มักจะไป ทำบุญวันสำคัญๆทางพระพุทธศาสนา กับท่านแม่ผม ในสมัยเมื่อ ๕๐ กว่าปีก่อนโน้น บ้านนอก ตามชนบท จะมีงานหน้าเดียว คือ หน้าทำนา กับทำไร่ แล้วหยุดยาว หน้าตอนส่งท้ายปีเก่า ต้อนรับปีใหม่ของไทย คือตรุษส่งท้ายปีเก่า สงกราน์ต้อนรับปีใหม่ชาวบ้านนอก จะเล่นกัน ไปนานๆ เป็นแรมเดือน หญิงสาว ในสมัยนั้น จะอยู่ในครอบเขตุ ระเบียบวินัย จารีตประเพณี อันดีงาม แตะต้องกายกันไม่ค่อยได้ เมื่อถึง คราว ครุษสงกราน์ หนุ่มสาว จะจีบกัน พอดรักกัน ถูกต้องจับกันได้ ไม่ถือเนื้อตัว แบบก่อนหน้านั้น แต่ก็มีบางท่านนะ หวง แตะ ลูกสาวไม่ได้ ต้องขึ้นโรงศาล ก็มี หรือถึงกำนันผู้ใหญ่บ้าน มาตัดสิน คดีความ เลยก็มีครับ ฉนั้น สงกราน์ ปีหนึ่ง มีครั้งเดียว เขาจึงเรียกกัน ว่า ปีหนึ่ง ปล่อยผีปล่อยสางที ฮ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จึงไม่มีอะไรต้องถือตัว กันจนเกินเลยไป และอีกข้อสำคัญอย่าเล่น กันจนเลยเถิด ให้ผู้ใหญ่ ว่า จับนมสาว ล้วงนมสาว ระวังกันหน่อยจร้า เดี๋ยวจะเกิดเรื่องๆๆ สงกราน์นี่ ชาวบ้านจะเล่นกันอย่างสนุกสนาน ทั้งกิฬาละเล่นพื้นบ้าน ซึ่ง เวลานี้ หายกันไปหมดแล้วจร้า ไม่มีให้เห็นกันแล้ว มันน่าเสียดาย เอาไปเล่น ระดับ สากล เอเซียยังได้เลย


เอ่านี่ผมเลยเถิด ไปเรื่องไหนๆแล้ว มาว่ากันต่อครับ แล้วต่อๆมา บางที่ผมก็จะไปทำบุญ กับท่านย่าของผม ย่าผมเป็นคนใจบุญสุนทาน เมื่อปู่ผมตายไปตั้งแต่ผมยังเด็กๆ จำความได้ ท่านย่าอยู่คนเดียว วันโกน ท่านย่า จะจัดเตรียมข้าวของไปใส่บารต ในวันพระ วันพรุ่ง ท่านย่า จะเตรียมตัว อาบน้ำ อาบท่าไปวัด ผมก็จะตามไปด้วย หาบสำรับกับข้าว มีขนมนมเนย ตามฐานะ เมื่อถึงวัด ก็จะตะเตรียมของ สำหรับ อาหารถวาย ข้าวพระพุทธ ถวายพระสงฆ์ เมื่อถึงเวลา ก็ส่วนใหญ่ ท่านย่าผม จะอาราชธนาศิล ๕ ศิล ๘ บางทีอาจจะมีมักทายก ผู้ชายคอยเป็นผู้สัปเปลี่ยนกันบ้าง ถ้าส่วนใหญ่ ในเพลาเข้าพรรษา ท่านย่าผม จะชวนชาวบ้าน สมาทาน อุโบสถศิลๆ ๘ ชั่ว วันหนึ่ง คืนหนึ่ง นอนค้างที่วัด กันเลยครับ

 

({)เดี๋ยวไปทำธุระก่อน มีงานต้องทำ กับมา ก็จะไป พิมพ์ ที่ห้องอื่นๆในเรื่องต่างๆ เพื่อ แลกเปลี่ยน ประสบการณ์ กับท่านทั้งหลาย เผื่อมันมีประโยชน์ บ้างไม่มากก็น้อยครับ เชิญท่านผู้สนใจ เข้ามาอ่านกัน ได้ และจะเข้ามา แลกเปลี่ยน กันบ้างก็ขอเชิญ ตามอัธยาศัย ครับ

 

วันนี้ มาต่อเรื่อง ราวต่างๆต่อไปครับ เมื่อตอนผมยังเป็นเด็ก อยู่ อยาก เหาะได้แบบ พระพุทธเจ้า ไปไหนมาไหน อยากเป็นคนมีธรรมะ ให้ได้ช่วยเหลือผู้อื่น พอ สมควร อยากเหาะไปได้ทั่ว ทั้งโลก มันคิดแบบ นี้ อยากมีเมีย ทั่วไปทุกๆประเทศ ๆละหนึ่งคน มันคิดอยู่หลายปี จึงหายไป จากใจ เริ่ม เรียนหนังสือ ป. ๑ ยิ่งเรียนประวัติ พระพุทธศาสนา ยิ่งทำให้อยาก เหาะได้ ไปให้ทั่วทั้งโลกอีก คิดที่จะช่วยเหลือคน มันก็คงได้แต่คิดครับ ไม่รู้ว่า อะไรเป็นอะไร เท่าไหร่เลย และเมือฟังวิทยุ บ้าง พระท่านเทศ ไปวัดบ้าง อยาก นั่ง สมาธิ เคยฟังรายการ หยุบหนอ พองหนอ แล้ว นำมานั่ง สมาธิบ้าง บางครั้ง บางคราว


จนกระทั่ง ไปทำงาน ออกหา เฮียที่ อยู่ นครปฐม ไปอยู่ อ.ปราณบุรี ได้ข่าวว่า ขับรถสิบล้อ นำอ้อย เข้าโรงงาน ญี่ปุ่น ตอนเริ่ม ไปทำไร่ผักชั่วคราว และหาอุบาย เพื่อจะเรียน เขียนอ่าน ยันต์เกราะเพชร จากครู ทันรุจิเรข และพระคาถาเงินล้าน พระมงกุฎพระเจ้า ท่านพ่อครูทัน เป็นเชื้อมอญ หลานหลวงปู่เอี่ยม วัดสะพานสูง ท่านเรียนมาจาก หลวงพ่อแฉ่ง วัดบางพลัง หลวงพ่อแฉ่ง วัดบางพลัง เรียนมาจาก หลวงปู่ปาน วัดบางนมโค ผมพอมีพื้นฐาน มาจากการฟังวิทยุ เรื่อง ทำสมาธิ


และได้เคย ฝึก ท่อง พระคาถา ต่างๆ จากที่ต่างๆ หลายคน จำไม่ได้ ว่าใครบ้าง เวลาพวกผู้ใหญ่ ให้ท่อง พุทโธบ้าง อะไรบ้าง เอามือกำพระบ้าง มันก็จะกระโดด โลดเต้น แบบที่เขาเรียกกันว่า ปลุกพระ ก็ทำมาพอสมควร ทุกๆอย่างยังหาที่ลง ไม่ได้ และมาเจอ พ่อครู ทันท่านสอนหลายอย่าง ให้ภาวนาพุทโธบ้าง นะมะพะทะบ้าง หรือ ท่อง อะไรๆก้ได้ ถ้าเราชอบ ท่านบอกว่า จะเรียนวิชาอะไร มีให้หมด ไม่ว่า จะ คาถา ปิดไส้ บังฟัน คาถา ทำหุ่น เล่นคุณไสย คุณคน เสน่ ยาแฝด ฝึกทำน้ำมันพราย สักยันต์ มี ให้เรียน ต้องการแบบไหน หรือจะฝึก คาถา ให้เป็นจรเข้ ยังได้เลย ผมบอกไม่ต้องการ ต้องการคือเรียน ป้องกันตนเอง และเรียนไว้ช่วยคนเท่านั้นพอ และขอเรียน เขียนตำรา ยันต์เกราะเพชร ให้ได้ เป็นพอครับ


เมื่อท่านกับ คุณลุงพูน ป้าทิม จะสร้าง วัด ทำเป็นสำนักสงฆ์ก่อน โดยให้ผม บวชเณร เพื่อ ศึกษา รักษา โรคผู้หญิง ให้บวช ๓ ปี จึงจะเรียนจบ แหมผมเอง ไม่ชอบ ชอบทำสมาธิมากกว่า ให้ผมรักษา โรคผู้หญิง มันใช้เวลานานเกินไป จริงๆผมเห็นพ่อผมแล้ว รักษาใคร ไม่หายเขาก็ สรรเสริญเยินยอ ให้ของใช้ ถ้าไม่หาย เขาก็นินทา รักษาหายแล้ว เรียกเอาเงิน กับผู้ป่วย ก็ไม่ได้ เรียกได้ แค่ค่า บูชาครู ๑ สลึงเท่านั้น สำหรับผม อ.ชาลี ไปกับผมเพื่อไปบอกท่านพ่อ ที่นครปฐม และจะพาไปบวชเณรให้ นี่ไม่ได้ เล่ารายละเอียดเท่าใดนัก เพราะ จำได้ไม่หมดครับ เรื่องการทำงาน เดี๋ยวไปเล่า ห้องวิทยาศาสตร์ครับ พอก่อน ชักจะเมื่อยแล้วครับ พรุ่งนี้ ค่อยว่ากันไหม่ครับ

 

สวัสดีครับ พ่อแม่พี่น้อง ลุงป้าน้าอา ลูกหลานโหลนเหลน วันนี้ก็มาว่า กันตามเคย สิ่งไหน มีคุณ มีโทษ ผมย่อมแยกแยะได้ครับ อะไรผิดถูก ดีชั่ว สิ่งไหนผิด ก็จะเปลี่ยน ทำให้ถูก อะไรต้องเรียนรู้บ้าง ตามให้ทันโลกแต่ ว่าถ้าอายุ วัยย่างเข้า ความแก่ ชลา ก็ต้องยอมรับครับ ฝืนไม่ได้ ความเฉื่อยชา ความจดจำ สายตา ฝ้าฟาง ฟันพุกล่อนเหม็น หูหนักฟังไม่ชัด คันในรูหู พูดไม่ชัด พูดบางครั้ง น้ำลายไหยออกจากปาก นี่เพราะความแก่ เข้ามาเยือน ในไม่ช้า ก็จะกายไปเป็นผี ผีที่ตายไปแล้ว นี้ ยังหรอกไม่เหมือน พวกผีดิบ ด้วยกัน ผีที่มีชีวิตอยู่นี่ ร้ายแรงกว่า ผีที่ตายไปแล้ว หลายร้อยเท่า


วันนี้ก็มาคุยกันต่อครับ เมื่อผมบวชเณร พ.ศ.๑๙ ที่นครปฐม แล้วตอนนั้น อายุผม ก็ ได้อย่างเข้า ๑๘ ปี หน้าฝน อุปฌาย์ผมคือ หลวงพ่อบัว วัดบ้านหลวง อ.ดอนตูม จ.นครปฐม ผมบวชได้ ๒-๓ เดือนก็ลา อุปัจฌาย์ไปอยู่ที่ สำนักสงฆ์ ขึ้น อ.ปราณบุรี สำนักสงฆ์ พูนบุญญาวาส ชื่อผู้ถวายที่ และออกเงินสร้าง ที่พักสงฆ์ มีพ่อครู ทัน รุจิเรข แม่ถนอม รุจิเรข คุณป้าทิม ลุงพูน และ ญาติพี่น้อง ทั้งหลาย เรียกว่า รุ่น บุกเบิก ที่นี่ ในสมัยนั้น ยังมีไก่ป่า ๑ ฝูง ที่อาศัยหากิน ในบริเวณนั้น แถวนั้น ปรกติ ปลูก สัปรถ และอ้อยเป็นหลัก เพราะ โรงงานน้ำตาล มี ๒ โรงงาน ของเสี่ยกัง ถ้าจำไม่ผิด เขาเรียกกันอย่างนั้น และโรงน้ำตาล ญี่ปุ่น เป็นเจ้าของคือ ญี่ปุ่น และ โรงงานสัปรด ใหญ่ที่สุดในเอเซีย

 

พรรษานี้ ผมอยู่ที่นี่ อย่างมีความสุข ตั้งใจ ปฏิบัติธรรม ทำสมาธิ เจริญได้ดีมาก เห็นฉัพพรรณรังษี รัศมี ๖ ประการ พวยพรุ่ง ออกเป็นวงกว้าง กระจายคล้าย ที่เขายิงพลุแบบนั้นเลย แต่มันเป็นวงกลม เห็นอยู่บ่อยๆหลายวาระ อยู่ที่เฉพาะหน้าเท่านั้น เห็นหลวงปู่ศุข วัดปากคลองมะขามเฒ่ามาโปรด แค่ครึ่งองค์ ห่มจีวรสวยสด เวลาช่วย อ.ชาลี รักษาโรค เคาะโรค กอบโรค ใช้สมาธิเพ้ง ไปที่คนไข้ ภาวนา คาถาเรียก โรคออกให้หายเร็วๆโดยพลัน ใช้มีดหมอ สับกับกระดาน ตำรานี้ เป็นของหลวงปู่ปาน ก้ช่วยได้ หลายราย แมลงสัตว์ กัดต่อยนี่ เรื่องเล็ก เมื่อก่อนะครับ ใช้วิชากอบโรค ไม่ใช่เดี๋ยวนี้ พักเดียวหาย เดี๋ยวนี้ ร่างกายมันเป็นรัง ของโรค โรคมันอาศัย เราอยู่ ถึงได้ ป่วยไข้ไม่สบายอยู่เรื่อยๆ และปวด หลัง ตลอดกาล เป็นเวลา ตก ๔๐ ปีแล้วครับ


นั่งสมาธิครั้งหนึ่งก็ ชั่วโมง ๒ ชั่วโมงนี่เรื่องเล็ก เมื่อก่อน สมาธิดี ทั้งสมถะ วิปัสนา ภานา พุทธ หายใจเข้าพุท หายใจ ออกโธ นึกถึง ลมหายใจ เข้าออก ๓ ฐาน ปลายจมูก หน้าอก เหนือสดือ ๓ ฐาน เป็น อานาปานุสติ กรรมฐาน ๔๐ ภาวนาควบคู่กับ พุทโธ บางวัน ก็นั่ง พิจรณา ใบไม้ ต้นไม้ ถึงการเกิดขึ้นตั้งอยู่ และดับไป เป็นธรรมดา รู้สึก สมาธิ จะรวมตัว ลงสู่ความสงบได้เร็ว และคอยช่วยเหลือ ผู้คน ที่มีทุกข์ มาหา อ.ชาลี เราก็เป็นลูก น้อง อ.ชาลี ท่านก็ใช้ สมาธิช่วย และดูว่า เป็นโรคอะไร ผู้มารักษา จะช่วยได้อย่างไร เราก็ หาประสบการณ์ ตรงนี้ด้วย อาศัยที่เราไม่มี ทิพยจักษุญาณเหมือนท่าน นอกจากผีหรือพระมาให้เห็นเอง นานๆครั้งนะครับ

 

เมื่ออกพรรษาแล้ว พ่อครูทัน รุจิเรข ได้ ส่งผมไป กราบหลวงพ่อ ฤาษี ลิงดำ วัดท่าซุง โดยฝากให้ไปกับ หลวงพ่อพัน วัดหนองตาเมือง ทางเข้าเขื่อนปราณ วัดของหลวงพ่อพัน ท่าพ่อครู บอกว่า มีอะไร ก็ขอเรียนกับ ท่านให้หมด รีบกอบโกย นี่ท่านบอกอย่างนั้น เปล่าหรอก มาจริงๆ ไม่เป็นอย่างนั้น ครับ ท่านบอกอย่างนั้นก็จริง เมื่อเดินทางมากับหลวงพ่อพัน ท่านพาไปกราบ หลวงปู่สี ที่วัดเขาถ้ำบุนนาค อ.ตาคลี จ.นครสวรรค์ น่าจะค้าง ๑ คืน จำไม่ได้ นานมากแล้ว ตอนนั้นหลวงปู่สี ท่าน ถือสายยาง อยู่ โดยสายยาง เสียบเข้าไปใน ท้องหลวงปู่ ตอนใกล้ๆกระเพาะปัจสาวะ มีน้ำ ใหลอยู่ตลอด แต่มองดูท่านไม่แสดง อาการอะไรออกมาเลย เหมือนผิวเผิน เหมือนไม่ได้ป่วย ท่านเดินเข้าไปในห้อง สักพัก แล้วออกมา ในมือท่าน หยิบ พระมาด้วย ท่านให้พระหลวงพ่อพัน เสร็จ แล้ว ท่านก็ยื่นพระ สมเด็จ ๓ ชั้นปี ๑๙ ชานหมาก ผูกจีวร และเหรียญ ขวัญถุง ปี ๑๙ อีก ๑ เหรียญ รวมแล้ว ๓ อย่าง ให้กับผม ด้วยความเมตตา

 

({) แล้วหลวงพัน ก็พาผม มาวัดท่าซุง แล้วต่อมาตอนเย็น หลวงพ่อ ฤาษีท่านก็ลงสอนกรรมฐาน ที่ ตึก ชายน้ำ ข้างโรงครัววัด ต้นโพธิใหญ่ ในสมัย ขุนแผน ในสมัย อยุธยา ก็น่าจะประมาณ ๔๐๐ กว่าปี อยู่ใกล้ๆติดแม่น้ำสะแกกรัง ตอนนั้น จำไม่ได้ ว่า ท่านสอน เกี่ยวกับอะไรบ้าง มันนาน มากแล้วครับ ก็จำไม่ได้อีกเช่นกัน ว่า อยู่ที่นี่กี่วัน และหลวงพ่อพัน ท่านพาแวะไปกราบ หลวงปู่บุดดา ถาวโร ตอนนั้น ท่านอยู่ สำนักสงฆ์ สองพี่น้องไปไม่เจอท่าน ท่านไปเข้าไป วัดอาวุธ กรุงเทพ ก็เลยไม่เจอท่าน ต่อมาภายหล้ง ผมตะเวนไปกราบท่านที่ท่านไปอยู่ วัดกลาง ชูศรี อ.บางระจัน จ.สิงห์บุรี

 

สวัสดียามเช้าๆครับ พ่อแม่พี่น้อง ลุงป้าน้าอา ลูกหลานโหลนเหลน ทั้งหลาย วันนี้ก็มาพบกันเช่นเคย กินข้าวกินปลาแล้ว รอดตายไปอีกมื้อหนึ่ง นี่คือ ทุกข์ประจำวัน ที่เราๆท่านๆ ทั้งหลาย ต้องทำกิจ เป็นปรกติ คือทุกข์ จนกว่าจะตาย เมื่อกินเข้าไปแล้ว เขาเรียก อาหารใหม่ เมื่อถึงกระเพาะ อาหาร ทำการบด หัวใจ มีหน้าที่ นำไปเลี้ยง ส่วนต่างๆของร่างกาย ที่เราๆท่านๆอาศัยกันอยู่ แล้วต่อมา ก้ต้องทุกข์อีก คือ พามันไป ถ่ายทุกข์ คือขี้ ปรดทุกข์ออกจากกาย แล้วต้องทำความสอาด ให้มันอีก เอ่อ ทุกข์แล้ว ทุกข์ เล่า ผมเองยังมิเคยตัดได้ เวลามันปวด ก้พามันไป ที่ห้องน้ำ ถ่ายลงแล้ว สบายใจ นี่คือ อาหารเก่า ที่ร่างกายไม่ต้องการ เมื่อเห็นว่า ทุกข์ มันเป็นแค่ สัญญา ความจำ แต่ไม่ได้เกิดจากปัญญาตัวแท้ครับ และมันยังขับ เหงื่อ ขี้ ไคล ออกมาจาก ตามรู ขุมขน ทางร่างกาย ที่เราๆท่านๆ ต้องทำความสอาดให้มันเสมอๆครับ


หิวก็หามาให้มันกิน ร้อน ก็ทำความเย็นให้ หนาว ก็ห่มผ้าให้ มีโรคภัยไข้เจ็บ ก็หายามารักษา ให้มันหาย หาของมาบำรุง บำเรอ มันทุกๆอย่าง ขนม นมเนย ผลไม้ เนื้อสัตว์ จิปาถะ ขนมาให้มัน แต่มันก้เข้าไปหาความแก่ ทุกๆวัน ความเจ็บ ป่วยไข้ไม่สบาย เป็นปรกติ แล้วก็คงไม่พ้น ความตาย ในที่สุดครับ แล้ว อีตอนตายนี่ ยังไม่เคยเห็น ใครเอาอะไรไปได้ สักอย่างเลย เอาไปได้ คือ ชั่วกับดี เท่านนั้น กายตัวเรา ที่อาศัย ลมหายใจหมด แบบมืออก เขาเอาไปเผา มันไม่ร้องสักแอะ แล้ว พวกเรา จะมาทำร้าย กันอยู่ใย มาช่วยกันสร้าง ให้โลกนี้ ให้น่าอยู่ มิดีหรือ เอ่าไปกันใหญ่ แล้วเรา พระท่านยังช่วยไม่ได้เลยอ่ะ

 

ขอเล่าแบบ รวบรัดตัดตอน เพราะบางตอน เดี๋ยวซ้ำกันมากๆไม่ดีครับ เล่าเรื่อง ให้มันเข้ากัน ในห้องนั้น จึงจะเหมาะสม ดังในหัวข้อ ผิด ให้น้อยๆ ถูกให้มากๆเข้าไว้ พ.ศ. ๑๙ ผมบวชเณร ก้เที่ยวตะเวน หาครูบาอาจารย์ต่างๆ ผมไม่ชอบ ทิษดีเท่าไหร่ ได้สึกษาตามครูบาอาจารย์ ต่างๆ มากบ้างน้อยบ้าง ศึกษาของจริง ตำราเป็นแนวทาง การปฏิบัติ เป็นหนทาง แห่ง ของมรรคผล ถึง ศึกษาตามครูบาอาจารย์ ท่านศึก ษามาจาก พระไตรปิฎก เอาแค่หัวข้อ แล้วนำไปปฏิบัติ เมื่อได้มรรคได้ผลแล้ว ท่านจึงนำสอนเหล่าบรรดา ลูกศิษย์


ถ้าจะพูดแล้ว ผมเอง อ่าน ฟัง ตำรา ของหลวงพ่อ ฤาษี วัดท่าซุง มากกว่า องค์อื่นๆ ขอพูดว่า ในโลกนี้ ไม่มีใครสอนเหมือนท่านอีกแล้วครับ แต่ว่า ไปกราบ ทำบุญกับหลวงปู่ หลวงพ่อต่างๆ คือไปหาประสบการณ์ ครับ แต่ถ้าเราได้เข้าไปศึกษา ตามสำนักต่างๆ เราจะได้รู้ว่า แต่ละสำนัก สอนว่าอย่างไร ใครแท้ ใครจริงใครเก๊ มันย่อมรู้ได้ด้วยปัญญา ของเราเอง ถึงจะรู้ไม่ละเอียด เราก็ ใฝ่หาหลักความเป็นจริง ค้นคว้า สิ่งเหล่านั้น ให้มันถูกต้อง ไม่ใช่ ว่า ฟังใครมาแล้ว แต่ไม่เคยได้ ไปศึกษาหาข้อมูลเกี่ยวกับท่านนั้นเลย หรือไป สัมผัสเลย หรือ อ่านหนังสือของท่านเลย แล้วเอา คติ ของเราไป โจมตี อันนี้ ไม่สมควรอย่างยิ่งครับ

 

เมื่อผม บวชเณร ผมยังมาวัดหลวงพ่ออีก หลายครั้ง มาครั้งหนึ่ง แต่ยืนดูพระ ฆราวาส ทำงานกัน พระหรือ ฆราวาส ในสมัยนั้น ยังทำไม่เสร็จเลย หลวงพ่อ ท่าน ประกาศ มาในไมร์ สดๆ เลยว่า พระเณร ที่เป็นอาคัตุกะ ที่เข้ามา ศึกษา ในวัดท่าซุงแล้ว อย่านึกว่าเรา เป็นอาคันตุกะ นึกเสียว่า เราเป็นเจ้าของด้วย ที่สำนักนี้ พระเณรเขาทำอะไรกัน อย่า ยืนดูมองดู ให้ช่วยกันทำความสอาด เสมอ วัดของท่าน นี่หลวงพ่อ ท่านเล่นกันสดๆ ของจริงครับ ผมมาที ก็ค้างได้แค่ พระฆราวาส ก็ไม่เกิน ๑ อาทิตย์ อยู่ได้แค่นี้ แล้วมาใหม่ บางที่ ไปค้างที่อื่น สักคื่นหนึ่ง แล้วเข้ามาใหม่ครับ ในสมัยก่อน ไม่ใช่ ใครๆก็เข้ามาอยู่ได้ ง่ายๆแบบในสมัยนี้ครับ

 

และมีอยู่ตอนหนึ่ง ผมเข้ามา พอดี เป็นจังหวะ ที่หลวงพ่อ กำลัง จะลงรับแขก ที่ศาลานวราชบพิธเก่า ฝั่งโบสใหม่ หลวงพ่อกำลัง ลงบรรได พอดีเพราะว่า ท่านท่านรับแขก หมดเวลาแล้วนั่นเอง น่าจะ บ่าย ๔ โมงเย็น พอว่า หลวงพ่อ จะยกมือไหว้ ผม ผมรีบ บอกหลวงพ่อว่า หลวงพ่อครับ ผมเป็นเณรครับ ผมตะโกน ออกไป ๓ ครั้ง ท่านพูดตอบมาว่า แล้วไง เป็นเณรไหว้ไม่ได้หรือ ไอ้เราก็กลัว ตกนรก พระไหว้เณร เราเข้าเลยใจเลยว่า พระอรหันต์ไหว้เรา ผมกลัวมาก ท่านตอบมาว่า แล้วไง เป็นเณรไหว้ ไม่ได้หรือไง อีตรงนี้แหละครับ ที่ผมหายกลัว แต่ก็มิวาย เก็บไปคิดไม่ได้ครับ


หลวงพ่อทำอะไร เราตามท่านไม่ทันหรอกครับ บางที ท่านมองไปไกล ถึง ๒๐-๓๐ ปี ข้างหน้าโน้น ผมติดตาม ไปมา หาเหตุผล ไปชนของจริง เมื่อถึงเวลาอันควร จึงถึงบางอ้อ มันเป็นอย่างนี้นี่เอง

 

เมื่อผมสึกไปช่วยพ่อทำนาทำไร่ ผมยังมาตอน ปิดทองลูกนิมิตอีกครับ มันก็กี่โมงไม่ทราบเหมือนกัน วันนั้นทำบุญหลายที่ ปิดทองลูกนิมิต เสร็จ เข้าไปทำบุญ กับหลวงปู่ ครูบาวงค์ ชัยวงศาพัฒนา วัดพระบาท ห้วยต้ม อ.ลี้ จ.ลำพูน หลวงปู่ พระบาทตากผ้า อ.ป่าซาง ลำพูน หลวงปู่ครูบาธรรมชัย วัดทุ่งหลวง อ.แม่แตงเชียงใหม่ หลวงปู่มหาอำพัน วัดอาวุธ ใช่เปล่า จำผิดขออภัย กรุงเทพ ต่อหน้าท่าน ใส่เงินในบาท ที่ละ ๕ บาท -๑๐ บาททุกๆองค์ไป และมากราบ หลวงปู่ บุญทืม ที่ศาลานวราช บพิธ นี่องค์นี้ ใช่อยู่ วัดพระแม่จามเทวี หรือเปล่าไม่แน่ใจ ที่เชียงราย ผิดขออภัยครับ อีหลายองค์ ครับ น่าจะมีหลวงปู่คำแสนเล้ก หรือคำแสนใหญ่ จำไม่ได้ครับ

ค้างไม่ได้ ไอ้เราไม่ได้ติดต่อที่พักไว้ มันเลยเวลาแล้ว ช่วงนั้น พวกคอมมิวนิตย์มันแซกซึม เข้ามา เยอะ ที่วัดจะรับใครไว้ นี้ มันไม่ง่ายเลยครับ ผมเงินแทบหมด ถ้ากลับบ้าน คงไม่มีเงินกลับ บ้านครปฐม แน่นอนครับ มีนาคติดตัวมาด้วย ๑ เส้น ๕๐ ส.ต. จึงไปขายให้ ร้านทองหรือไง จำไม่ได้ครับ ได้เงินมา ๓๐๐ กว่าบาท แล้วไปนอน ที่ โรงแรม ฝั่ง มโนรมย์ ข้ามแม่น้ำ สแกกรัง กับแม่น้ำเจ้าพระยาไปครับ ค่าโรงแรมมโนรมย์ ๕๐ บาทต่อคืน แล้วตอนเช้า กลับบ้านที่นครฐมครับ นี่การทำบุญในสมัยนั้น ยากลำบากมากครับ จะมาอยู่ก็ลำบาก ไม่ใช่จะรับง่ายๆ ไม่เหมือนในสมัยนี้ มาอยู่เมื่อไหร่ ก็ได้ สบายกว่ากัน เป็นร้อยๆเท่าครับ ไปก่อนครับ มีเวลา ค่อยมาเล่าใหม่

 

สวัสดีครับ พ่อแม่พี่น้อง ลุงป้าน้าอา ลูกหลานเหลน โหลน ทั้งหลาย ความเดิม เมื่อตอนที่แล้วครับ มานอนค้างคืน ที่โรงแรม อ.มโนรมย์ จ.ชัยนาท ห่างจากวัดท่าซุง ประมาณ สัก ๕ ก.ม. เห็นจะได้ครับ เมื่อกลับบ้าน ก็ไปช่วยพ่อแม่ทำนา ไปรับจ้างตามที่ต่างๆบ้างตามสมควร ตามอัตภาพ เมื่อครบ กำหนอบวช อายุ ย่าง ๒๑ พ.ศ.๒๒-๒๓ ตอนนั้น ท่าย่า ผมตายก่อนผมบวช คือ ตาย พ.ศ. ๒๒ เหมือน แต่ตายต้นปี ผมบวช กลางปี นี่มันเป็นแบบนี้ ท่านย่าผม หวังจะได้ดูผม อยู่ทันผมบวช แต่เปล่า ตายก่อน ไม่ทันได้บวชผม เรื่องบวชนี่ จะบวชกี่ครั้ง ก็ตาม หรือมีเมียก็ตาม ผมน่ะ ไม่เคยรบกวนพ่อแม่ผมเลย ผมหาเอง เงินทอง ไม่รบกวนท่าน งานก็จัดเอง ผมถือว่า เราเกิดมา ไม่ควรรบกวนท่าน นี่คติผม หามาด้วยลำแข้ง ตัวเองล้วนๆครับ


และอีกอย่าง ผมประเภท ต้องใฝ่หาประสบการณ์ ความรู้ มาโดย อยู่ตลอดเวลา ไม่ชอบอยู่นิ่ง นานๆ และเมื่อบวชเสร็จ อยู่ วัดบ้านเกิด ๒ เดือนกว่า ที่นครปฐม เรื่องเวลานี่ ผิดพาด ก้อย่าเอามาเป็นบรรทัดฐานครับ เอาท้องเรื่องดีกว่า ที่สำคัญครับ เมื่อเวลามาถึงก็ไปอยู่ อ.ปราฯบุรี นี่คือ ชีวิตผม ทั้งปฏิบัติ ธรรม มีครูบาอาจารยทั้ง ฆราวาส ทั้งพระ ก็ศึกษามาหลายๆที่ ที่สำคัญ คือ งานด้าน ส่วนรวม มาเป็นอันดับหนึ่ง ผมใช้ ชีวิต ทั้งตัวผมเอง ออกบวช เมื่อเหตุการมาถึง เมื่อมัน ยัง อ่อนแอ อยู่ เราก็หลบมุม ฉากตัวออกไป ตามเหตุการ ต่างๆ ที่เกิดขึ้น การปฏิบัติ ร่างกาย สำคัญมาก สำหรับ ผู้ปฏิบัติธรรม ถ้าทำถึงแล้ว คงไม่ยาก แต่มันยาก สำหรับเราครับ

 

เมื่อ คิดถึงคำสอนของครูบาอาจารย์ ท่านบอก ไม่เห็นมันยาก ทำถึงแล้ว จะอยู่ที่ไหน ก็ได้ จะอยู่ที่ป่า จะอยู่ในเมือง มันเหมือนกันหมด ที่สัปปายะ ก็สำคัญ จะพวกเก่าพวกใหม่ก้เหมือนกัน หมด ยกเว้น พวกท่านที่ทำถึง แล้ว ยิ่งเป็นผู้ใหญ่แล้ว ท่านจะเมตตามากครับ ยิ่งหมดกิเลสแล้ว ยิ่งเมตตาใหญ่ พระดังๆ ที่มีคุณธรรม ทั้งพระอริยเจ้า ทุกระดับ ทั้งพระโพธิสัตว์ หลายระดับ ที่ได้เคยประสบมา ล้วน มีคุณธรรมแตกต่างกันออกไป ที่มีบารมีมาก นี่ เมตตายิ่งใหญ่มาก แต่ว่า การดุด่าว่ากล่าวนี่ เป็นธรรมดาครับ ไม่ใช่ หมดกิเลสแล้ว จะไม่ดุด่าว่ากล่าว คงไม่มีแน่ครับ ถ้าไป ฉาบฉวยเราไม่ค่อยเห็นท่าน นอกจาก อยู่กับท่านนานๆหน่อย ถึงจะรู้ แต่ก้ไม่เสมอไป ไปถึงปุ๊บ โดนปั๊บ เลยก็มี ก็อยู่ที่เราไม่รู้จักกาละเทสะ นั่นเอง นี่ก็ เอามาเป็นครูเรา

 

พรรษา ๒ นี่ มาอยู่จำพรรษา ที่นครปฐม บ้านเกิด ไปกราบ หลวงเปิ่นบ้าง วัดบางพระ ไปกราบ หลวงพ่อ แช่ม วัดดอนยายหอม ลูกศิษย์ หลวงพ่อเงิน ไปใหม่ๆนี่ ไม่เคยไปหาท่าน รู้จักแต่ชื่อ พระทำงานกัน เป็นร้อยๆ วัดท่าน ไอ้เราเข้าไป ก้เห็นหลวงตาแก่ๆ องค์หนึ่ง เดินมาหา ผมถามว่า หลวงตาครับ กุฏิหลวงพ่อแช่ม ไปทางไหน ท่านก็บอกด้วยความเมตตา บอก ไปทางนี้ แล้วเลี้ยวไปทางนั้น ไปทางโน้น แล้วก็ถึง พอเราเดินไป ถึงกุฏิท่าน ก็ถึงบางอ้อ ก็หลวงตาองค์เมื่อกี้ นี้ ที่เดินมารับเรา ท่านก็คือ หลวงพ่อแช่ม วัดดอนยายหอม ฮ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จุดใต้ ตำตอ เรานี่มันโง่แท้ๆ ท่านก็ไม่บอกนะว่าเป็นท่าน พอไปนั่ง สักพัก ท่านก้เดินเข้ามา เราก็ เข้าไปกราบท่าน ท่าน ตอนที่เข้าไปหาผมครั้งแรก ท่านคง ควบคุมพระทำงานกันอยู่ พอมาถึงกุฏิท่านๆ ห่มจีวร ออกมาต้อนรับ ท่านไถ่ถาม ว่ามาจากไหน อยู่ไหน วัดอะไรประเภทเนี้ยครับ ผมก็บอกตามแห่งความเป็นจริง

นึกถึง ตอนท่านมาหาเราทีไร อดหัวเราะไม่ได้ สักที ตอนหลังๆ ไปหาท่าน อีกหลายครั้ง ไปเอานางกวัก เป็นปูนพลาสเตอร์ หลายองค์ ท่านบอก เอ่าไปให้มันหายบ้าเสียที ฮ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คือเราพระนางกวักท่านไป บางคืน บางวัน นางกวัก จะพูด หรือเรียก เราให้ได้ยิน เป็นเสียงของคนผู้หญิง ชัดเจนมาก นี่ประสบการณ์ เฉพาะตัว ปัจจุบัน หักหายหมดแล้ว เพราะผมย้ายที่บ่อยๆมากครับ ส่วนหลวงพ่อเต๋ คงทอง วัดสามง่าม นี่ไปตอน พ.ศ. ๒๐ ไปทำบุญกับท่าน ตอนนั้นยังไม่บวชพระครับ นครปฐมนี่มีพระที่ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบดังๆหลายพระองค์ครับ บางองค์ไปกราบท่านก็จำไม่ค่อยได้ เพราะ ไป แค่ครั้งเดียวบ้างอะไรพวกเนี้ย เลยไม่ค่อยได้จำ