เรื่องจริงไม่อิงนิทานของเด็กชายปิยะบุตร และถามครับ

เด็กชายปิยะบุตรนั้น มี พ่อและมีแม่ แต่พ่อแม่ แยกทางกัน พ่อมีครอบครัวใหม่ มีภรรยาใหม่ แล้วมีลูกสาว อายุ 3-4 ขวบ แล้ว แม่ของเด็กชายปิยะบุตร แต่งงานกับ

สามีฝรั่ง เพื่อ ให้เด็กชายปิยะบุตรนั้นสบาย พอ ทุกอย่างลงตัวก็หนี สามีฝรั่ง ไปอยู่

คนเดียวหรือกับลูก สามีฝรั่งก็รัก แม่ของเด็กชายนั้นมาก แต่สามีฝรั่งนั้น ดื่มไวน์สุบบุหรี่ เลย แม่ของเด็กชายปิยะบุตรเลย ไม่ค่อยชอบ ชอบที่มีเงินแค่นั้น หวังจะเอาสบาย

อ่อ ครอบครัว ด้านพ่อ ของเด็กชายปิยะบุตร เป็นนักการเมืองส่วนใหญ่ไม่โกงกินชาวบ้าน ชาวบ้าน สุพรรณบุรี เลยนับถือ โดยเฉพาะ ปู่ของเด็กชาย ที่ไม่โกงกินชาวบ้าน ถ่อมตัว มาก และรวย

แล้ว ครอบครัว ด้าน แม่ ของเด็กชายปิยะบุตร เป็น ชาวไร่ชาวนา มีไร่ พื้นที่เป็นร้อยๆ อยู่กับแบบบ้านนอก วันๆก็ ทําไร่ ไปชีวิตแบบนี้ ปลูกข้าวโพด แม่ของเด็กชายปิยะบุตร เลย หาสิ่งที่สบายกว่า

แล้วเด็กชายปิยะบุตร ชอบฟังธรรมะ ชายค้นคว้าหาธรรมะ หาสิ่งที่ดีๆ ใส่ชีวิต
แล้ววันหนึ่ง เด็กชายปิยะบุตร อยาก แสดงธรรมให้มารดา ฟัง แต่เด็กชายปิยะบุตรอายุ น้อย บอกว่า ตอน ผมมีอายุ ผมจะบวชทันทีเลยนะ มารของเด็กชายก็ ไม่ค่อยชอบ อยากให้เรียนก่อน กลัวจะไม่สนหนังสือ ไปทางธรรมะ เด็กชายก็บอกว่า โอเค แล้ว ก็ไปจบกันที่ มารดาของเด็กชายบอกไปว่า

'จะให้แม่เป็นแม่ชีเหรอ อืมสบายดี ไม่ต้องทําไรกินเสร็จก็ไม่ต้องล้างจานไม่ต้องทํา เอ่อดีสบายดี ' เด็กชายปิยะบุตรฟังยังงั้น แล้วก็ คิดว่า โอ้วหนอ แม่เราก็เคยทําบุญ แต่ทําไมถึงคิดเยี่ยงนี้ได้ เด็กชายเลยบอกไปว่า แม่คิดมักง่าย แบบนี้มันไม่ดีเลยนะ ตอนนั้น แม่ของเด็กชายปิยะบุตร โกรธจัด เลยไล่ไป นอน ห้องตัวเอง (เพราะว่า แม่ของเด็กชายชวนไปนอน) เด็กชายปิยะบุตรก็ กลับไป
นอน ไปนั่งสมาธิก่อน แล้วก็ ไม่สนใจ

มีหลายครั้งมาก ที่แม่ของเด็กชายปิยะบุตร ชอบพูดว่า ถ้าทําไม่ดี ถ้าไม่ให้พอใจ
จะส่งกลับไป อยู่กับคนอื่น

เด็กชายปิยะบุตรฟังแล้ว โอ้วหนอ แม่ เราจะเป็นที่พึ่งได้ พึ่งไม่ได้แล้ว พ่อเราก็มีครอบครัวใหม่ ถ้าไปอยู่ด้วย ก็คงไม่ดีแน่ๆ โอ้วหนอ ทันใดนั้น เด็กชายปิยะบุตรคิดได้ ถ้าเราไม่มีอันใดเป็นที่พึ่ง ก็เหลือ แต่ พระพุทธเจ้า พระธรรม พระอริยสงฆ์ วัดต้องเป็นที่พึ่งให้เราได้แน่ หนอ ตอนโตถ้า ตอนนั้น คงเป็นอย่างงั้นจริง เราจะหนีออกจากบ้าน ไปหาวัด ดีๆ อยู่ขอไปเป็นเด็กวัด ฟังธรรม ปฎิบัติธรรม

อ่อ ครอบครัวฝ่ายพ่อของเด็กชายนั้น ชอบทําบุญมาก ปู่ของเด็กชายเหมาปลาทั้งตลาด เอาไปปล่อย ปล่อยโค ไปถอดกฐิน เยอะมาก พ่อของเด็กชายเคยเป็นคนเลว สุด ผิดศีล สุดท้าย ชอบพระตอนนี้เลยเป็น คนที่ดูให้เช่าพระเครื่องไปแล้ว แล้วรักษาศีล แต่ถึงครอบครัวฝ่ายพ่อของเด็กชายจะรวยยังไง ก็อยู่อย่าง พอมีพอกิน ไม่ฟุ่มเฟือย



ผมเลยอยากถามว่า กรรม ที่ แม่ของเด็กชายปิยะบุตร คิดแบบนี้ จะเป็นกรรมแค่ไหนคิดแบบว่า เป็นพระ เป็นชี โอ๊ะไม่ต้องทําไรวันๆ ก็กินข้าวเด็กก็ล้างจานให้ สบาย แบบนี้อ่าครับ

 

กรรมที่ ตำหนิคุณแม่ ก็มี...เพราะฉนั้นดูใจตัวเองด้วยว่าขัดเคืองที่ท่านไม่ได้คล้อยตามเรา.....ทีนี้การอธิบายบิดา มารดาให้เข้าใจธรรมนั้นเป็นอภิชาติบุตร....อภิชาติบุตรก็ต้องอธิบายด้วยความสุขสงบ ไม่ใช่ร้อนรน ท่านจะได้เห็นว่าคนปฎิบัติธรรมนั้นเย็น นิ่ง น่ารัก ไม่ใช่ขี้งอน เอาแต่ใจตัวเอง....แล้วท่านจะเข้าใจว่าการภาวนา ปฎิบัติธรรมนั้น ผลอยู่ที่ใหน? ไม่ใช่แค่เครื่องแบบ...ลองพูดสิ่งดีดีของการปฎิบัติให้ท่านฟัง บ่อยบ่อย ว่า เราเป็นคนตั้งใจเรียนไม่ค่อยมีโทสะ โลภะ โมหะไม่เกเร แล้วท่านจะเห็นข้อดีเองจากเรา.

 

แม่เค้ารู้ไม่จริงต่างหากค่ะ.....คนที่จิตใจไม่ได้ใฝ่ในทางธรรมและยังไม่เคยได้สัมผัสชีวิตของนักบวช เค้าก็คงจะไม่รู้อยู่ดีค่ะ.....ความผิดของแม่มีน้อยกว่าคนที่รู้แล้วไปกล่าวโทษพระสงฆ์ แม่ชี และผู้ปฏิบัติธรรมค่ะ....

 

เคยฟังมาจากแม่ชีท่านหนึ่งที่เคารพมาก ว่า
การที่คนเราจะสอนธรรมให้คนอื่นฟังได้นั้น คนสอนควรต้องมีบุญมากพอที่จะสอนก่อน
ถ้าไม่มากพอ คนฟังก็จะไม่ฟัง ด้วยอย่างนี้ลองชวนให้คุณแม่เ้ข้าวัดฟังพระเทศน์
เปิดคลิปพระที่ท่านเคารพเทศน์ผ่านทางอินเตอร์เน็ตให้ฟัง
หรือไม่ เด็กชายปิยบุตร สะสมบุญบารมี ให้มาก
พอบุญพอเมื่อไหร่ หรือตอนที่ได้บวช คิดว่า คุณแม่คงตั้งใจฟังอย่างแน่นอนเลย