เมื่อคุณพ่อของข้าพเจ้าเป็นเปรต

เรื่องจริงที่เกิดขึ้นในปัจจุบัน ให้เรื่องเป็นอุทาหรณ์แก่คนทั้งหลาย เพื่อให้หยุดทำกรรม
ดิฉันอ่านกรรมกำหนดมาหลายเล่มติดต่อกันและได้ส่งเรื่องจริงที่เกิดกับตัวดิฉันมาให้คุณพิจารณานำลงตีพิมพ์
แม้ผู้ที่ได้รับกรรมจะเป็นคุณพ่อของดิฉันเอง แต่ดิฉันก็ยินดีให้เรื่องเป็นอุทาหรณ์แก่คนทั้งหลาย เพื่อให้หยุดทำกรรม
กุศลนั้นจะได้ผ่อนกรรมของคุณพ่อดิฉัน ให้เบาลงไปบ้างไม่มากก็น้อยแต่ต้องสงวนชื่อและที่อยู่ไว้ ใช้นามแฝงลงแทน
แต่ดิฉันรับรองว่าเป็นเรื่องจริงทุกตัวอักษร
รกรากเดิมของดิฉันอยู่ติดกับ วัดตะเคียน หรือที่เรียกกันว่า วัดมหาพฤฒาราม ในปัจจุบันนี้เอง
ดิฉันจำความได้ก็เห็นคุณแม่กับคุณพ่อช่วยกันลงไปหากุ้งและจับปลาในแม่น้ำเจ้าพระยาเป็นประจำ
รายได้นั้นก็เลี้ยงดูดิฉันกับน้อง ๆ ให้เจริญเติบโตขึ้นมาอย่างไม่อดไม่อยากและส่วนหนึ่งก็นำมาทำอาหาร
ให้ดิฉันกับน้อง ๆ กินอย่างอิ่มหมีพีมัน
คุณพ่อของดิฉันท่านไม่ชอบทำบุญสุนทาน ผิดกับคุณแม่ของดิฉันท่านทำบุญเป็นประจำ ท่านกล่าวกับดิฉันว่า
“แม่ฆ่าปลาฆ่ากุ้งมามาก เพื่อเอามาเลี้ยงชีวิตแม่ต้องทำบุญอุทิศกุศลไปให้พวกมันบ้าง มันจะได้รับกุศลแล้ว
จะได้ไปเกิดเป็นอย่างอื่น หรือเป็นคนได้บ้าง”
ส่วนคุณพ่อของดิฉันท่านไม่ชอบทำบุญสุนทานและดิฉันก็พลอยเห็นดีกับคุณพ่อระยะหนึ่ง คือ ไม่ยอมไปวัด
ไม่ยอมทำบุญเพราะเห็นว่ายุ่งยาก และไม่น่าจะใส่ใจ พอดิฉันอายุได้ประมาณ ๑๓ ขวบคุณพ่อก็เริ่มป่วย
ดิฉันยังไม่เข้าใจอะไรมากนักและต้องคอยปรนนิบัติคุณพ่อเท่าที่จะทำได้
คุณพ่อมีอาการป่วยประหลาดมีเลือดไหลออกมาทางช่องหูครั้งละนิดละหน่อย และบางครั้งก็มาก
เมื่อเลือดออกมาก็ต้องช่วยกันล้างช่องหู เพราะเลือดจะกรังจุกรูหูเลือดออกมากเข้าก็มีอาการป้ำ ๆ เป๋อ ๆ
พูดจาไม่ค่อยจะรู้เรื่อง ตอนแรกก็กินข้าวได้บ้างแต่ตอนหลังไม่ยอมกิน พอเอาไปให้ก็นั่งดูเฉย ๆ
พอเห็นว่าคนเผลอคุณพ่อก็จะหว่านลงไปบนดินจนหมด คุณแม่ก็ต้องคอยนั่งเฝ้า
พอเผลอคุณพ่อก็เอาข้าวหว่านลงไปบนดินหมด หว่านแล้วก็นั่งยิ้มไปยิ้มมา
วันหนึ่งดิฉันถามคุณพ่อด้วยความสงสัย เพราะเห็นท่านมีอาการดีขึ้น
“คุณพ่อหว่านข้าวสุกลงไปบนดินทำไมคะคุณพ่อ” ท่านหันมามองดิฉันแวบหนึ่ง แล้วก็ฝืนตอบออกมาว่า
“ให้อ้ายพวกกุ้งพวกปลามัน มันมาว่ายอยู่ใต้ถุนเต็มไปหมดมันหิว มันอ้าปากชูหนวดกันสลอนไปหมด
พ่อกินไม่ลง ต้องแบ่งให้มันกินให้ทั่วในครัวยังมีข้าวไหมล่ะ เอามาหว่านอีก มา มันยังอยู่โน่นแน่ะ
ไม่เชื่อก็ไปดูซีแต่ค่อย ๆ นะ มันจะดำน้ำหายไปหมด”
ดิฉันไปดูที่คุณพ่อหว่านข้าว ก็เห็นเป็นพื้นดินธรรมดานี่แหละไม่เห็นจะมีปลามีกุ้งที่ตรงไหน ดิฉันก็แอบมาบอกคุณแม่
คุณแม่ท่านทำตาแดง ๆกอดดิฉันไว้ แล้วก็บอกว่า
“กรรมของพ่อเจ้าเขามาทวงหนี้กรรมแล้ว เข่นฆ่าเขามามากไม่ทำบุญอุทิศให้เขาบ้าง เขาก็เลยมาทวงเอา
เฮ้อ เราคงจะลำบากกันหน่อยนะถ้าพ่อเกิดตายลงล่ะก็”
อาการป่วยของคุณพ่อไม่ดีขึ้น แม้ไม่ได้กินข้าว แต่คุณพ่อก็ยังมีอาการทรง
และคอยเอาข้าวไปโปรยให้ปลากุ้งกินอยู่เป็นประจำ ตอนหลังมานี่คุณพ่อก็มีอาการพิกลอีก
กล่าวคือ มีมดมาคอยกัดท่านตรงโคนขา แม้จะคอยปัดคอยไล่ แต่มันก็ยังคงกัด
และกัดอยู่ซ้ำกันตรงโคนขาเหมือนมันจงใจจะกัดตรงนั้น
พอเผลอมันก็รวมกันกัดไล่ไปมันก็กัดอีก ผิวหนังถลอกเป็นแผล
พอเกาเข้าก็เป็นน้ำเหลืองพุพองท่านทรมานมากขึ้นทุกวัน
และในที่สุดท่านก็ถึงแก่ความตาย ตอนที่ท่านตาย เปิดผ้าห่มดูมดยังกัดติดอยู่เลยค่ะ
ดิฉันยังจำภาพนั้นได้ พอคุณพ่อสิ้นใจแล้วมดมันก็พากันหลีกออกไป
เหมือนมันจะมีสัมผัสวิเศษว่าเหยื่อของมันนั้นสิ้นลมหายใจแล้ว
ศพของคุณพ่อได้รับการนำไปประกอบพิธีที่วัดปทุมคงคา
โดยสวดเพียงสามคืนแล้วก็เผา เจ็ดวันหลังจากที่เผาศพคุณพ่อแล้ว
ดิฉันกับคุณแม่ก็ได้ยินเสียงประหลาดดังอยู่ทุกคืนมันดังอย่างนี้ค่ะ
“วีด วีด วี๊ดวี๊ด วิ๊ว.....”
มันจะค่อย ๆ ดังขึ้น ๆจนถึงวี๊ดสุดท้าย จะดังก้องและบาดลึกเข้าไปในโสตประสาท
มันไม่ใช่เสียงนกหวีดแต่แหลมเล็กกว่านกหวีดเสียอีกเจ็ดวันเจ็ดคืนเต็ม ๆ
ที่ดิฉันกับคุณแม่ต้องทนฟังเสียงแหลมนั้นอยู่
เช้าวันที่แปดคุณแม่จึงได้ไปกราบเรียนท่านสมภารวัดมหาพฤฒาราม
พระองค์นั้นท่านทรงคุณทางวิปัสสนาท่านได้นั่งทางในสักครู่ ก็ลืมตาขึ้นแล้วกล่าวกับคุณแม่ของดิฉันว่า
“โยมผู้ชายเขาติดกรรมที่เขาทำไว้เมื่อตอนมีชีวิต เขาอยู่เปรตภูมิ เป็นเปรตและอดอยากมาก
เลยมาร้องของส่วนบุญจากโยม เขาทำได้ก็แค่ส่งเสียงเท่านั้นใครที่เขาต้องการจะให้ได้ยิน ก็จะได้ยิน”
“ทำอย่างไรเล่าคะหลวงปู่”
“ทำสังฆทานอุทิศให้เขาซีโยม ทำให้ถูกต้อง ยกกุศลให้เขาเขาจะได้ไปตามทางของเขาไม่มาเป็นเปรตขอส่วนบุญอีกต่อไป”
คุณแม่ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่กำลังไหลออกมา แล้วบอกกับดิฉันว่ากรรมจริง ๆ พ่อของเจ้ายังไม่หมดกรรม ไปเป็นเปรตแล้ว
คุณแม่ก็ทำสังฆทานอุทิศให้นั่นแหละ เสียงประหลาดจึงเงียบไปไม่กลับมาให้ได้ยินอีกเลย
ดิฉันเชื่อแล้วว่ากรรมมีจริงและที่ว่าเปรตมาขอส่วนบุญนั้นจริงแท้แน่นอนแต่ทำไมจึงต้องเป็นคุณพ่อของดิฉันด้วยเล่าคะ
ทุกวันนี้ดิฉันไม่ทำบาปเลยสัตว์เป็น ๆ ก็ไม่กิน ปลาก็ซื้อที่มันตายแล้ว กุ้งตามภัตตาคารที่มันสด ๆ เอามานึ่งปลาช่อนสด
ปลาบู่สด เอามาทำแป๊ะซะไม่เคยสนใจ เพราะเห็นว่าเปรตคุณพ่อทรมานอย่างไร
ครับเมื่อได้อ่านประสบการณ์ของคุณนก พระโขนง ไปแล้ว
ผมก็เลยขอถือโอกาสพูดถึงเรื่องเปรตให้ได้เข้าใจกันไว้ว่า เปรต นั้นคืออะไร
ในพระอภิธรรมปิฎกกล่าวถึงเปรตไว้ว่า “เปรตเป็นสัตว์อยู่ในภูมิที่เรียกว่าเปตภูมิมีความเดือดร้อนเพราะความหิวโหย
ผิดกับสัตว์นรก ซึ่งเดือดร้อนเพราะถูกทรมาานจากกรรมที่ทำไว้ คำว่าเปตะหมายถึงผู้ห่างไกลจากความสุขทั้งปวง
เปรตมีที่อยู่อาศัยทั่วไป เช่น ป่าเขา ภูเขา เหว เกาะแก่ง ทะเล มหาสมุทรป่าช้า เป็นอาทิ
เปรตมีความสามารถเนรมิตกายได้หลายอย่าง อาทิ เป็นฝ่ายที่น่าพอใจเช่น แปลงเป็นเทวดา
มนุษย์ชายหญิง ดาบส พระ เณร ชี เป็นอาทิ
ถ้าเป็นฝ่ายน่าสยดสยอง ก็เนรมิตเป็น สัตว์ต่าง ๆหรือบิดเบือนให้มีรูปร่างอันน่าสะพรึงกลัวแก่ผู้พบเห็น
บางครั้งก็ปรากฎเป็นแสงเป็นร่างเลือนลาง เป็นสีดำ
เปรตเหล่านั้น เมื่อหิวหนักเข้าก็ไปกินเศษอาหารที่เขาทิ้งแล้ว กินของโสโครกต่าง ๆ
เปรตบางจำพวก ไม่หิวเปล่าเสวยทุกขเวทนาเหมือนสัตว์นรกพร้อมกันไปด้วย
เปรตยังแบ่งออกเป็น ๔ จำพวกได้แก่
๑.ปรทัตตูปชีวิกาเปรตเปรตพวกนี้เลี้ยงชีพด้วยส่วนบุญของผู้อื่น ให้ด้วยการเซ่นไหว้
๒.ขุปปีปาสิกเปรต เปรตพวกนี้ อดอยาก หิวโหย หิวข้าว หิวน้ำเป็นนิจ
๓.นิชฌามตัณหิกเปรตเปรตพวกนี้ถูกเผาไหม้ด้วยไฟตลอดเวลากาล
๔.กาลกัญจิกเปรตเป็นอสุรกาย หรือ พวกยักษ์บางจำพวกที่มาเป็นเปรต
เมื่อมีปัญหาถามว่า เปรตทั้งสี่จำพวกนี้พวกไหนบ้างที่จะทำบุญอุทิศ หรือ เซ่นไหว้ท่านแก้ไว้ในพระบาลีว่า
เปรตสี่จำพวกนั้นมีเพียง“ปรทัตตูปชีวิกาเปรต”เท่านั้นที่จะรับได้ เพราะอยู่ใกล้ภูมิมนุษย์มากที่สุด
ถึงกระนั้นก็ต้องคอยเงี่ยโสตสดับการอุทิศกุศลอยู่เสมอ เพราะถ้าไม่คอยฟังไม่ได้ยินเขาอุทิศให้ก็อด
เรียกว่า ถ้าเขาอนุโมทนาแล้วไม่ได้ยินก็ไม่ได้รับ
เปรตดังกล่าวนั้นเกิดขึ้นในบริเวณบ้านเรือนของบุคคลต่าง ๆ
เช่น คนเราเมื่อใกล้ตายมีความห่วงอาลัยในทรัพย์สินเงินทอง ลูกเมีย ญาติสนิท มิตรสหายฯลฯ
เมื่อตายแล้วก็อุบัติเป็นเปรตอยู่ในปริมณฑลของเคหะสถานนั้นและสามารถแสดงตนให้ปรากฎแก่ญาติ
และคนอื่นได้ ส่วนใหญ่เรียกกันว่า“ผีเปรต”นั่นเอง
ดังนั้นเปรตคุณพ่อของคุณนกก็เป็นปรทัตตูปชีวิกาเปรตและเมื่อได้รับกุศลไปแล้วก็สามารถออกจากบ้านเรือน
และปริมณฑลในบ้านที่สิงสถิตอยู่ไปยังภพภูมิที่เรียกว่าเปตภูมิหรือไปยังภพภูมิอื่น เช่น เดรัจฉาน , นรก, สวรรค์ ฯลฯ
หรือ มาเกิดใหม่เป็นมนุษย์สุดแท้แต่กรรมที่ตนได้ก่อไว้ เมื่อพ้นไปแล้ว ก็ไปลับและไม่กลับมาให้พบเห็นหรือส่งเสียงให้ได้ยินอีกต่อไป
โดย..นก พระโขนงจากหนังสือ“กรรมกำหนด”เล่ม ๕

 

ได้ยินเสียงเปรตเหมือนกัน

ตอนที่หนูไปบวชที่วัด อัมพวัน ที่สิงห์บุรี หนูก็ได้ยินเสียงเปรตมาร้องขอส่วนบุญ
ด้วยค่ะ ตอนตี 1 พระตีระฆังพอดีเลย แต่หนูก็แผ่เมตตาให้แล้วค่ะ

 

ขออนุโมทนา ได้ยินกันมาหลายคน บางคนก็เห็นเหมือนกัน ได้ไปปฏิบัติธรรมมาเหมือนกัน แต่ก็ไม่มีอะไรนะคะ ห้องน้ำก็อยู่หลังเมรุ หน้าที่เก็บศพ ก็ปฏิบัติภาวนาแผ่เมตตาให้ดีที่สุดแล้วค่ะ


ทุกอย่างสำเร็จได้ด้วยใจ ใจนี้เป็นใหญ่ เป็นประธาน

อัตตาหิ อัตโน นาโถ