**เมนูพิสดาร**

ความอยากของมนุษย์ไม่มีวันสิ้นสุด คนเราจึงมักจะเบียดเบียนสัตว์น้อยใหญ่ด้วยการล่า และนำเนื้อมาปรุงเป็นอหาร แต่ด้วยความช่างคิดค้นไม่มีที่สิ้นสุด เมนูอาหารของคนเราจึงยิ่งแปลกและพิสดารมากขึ้นเรื่อยๆ เช่นเดียวกับเมนูประจำตัวซึ่งไม่ซ้ำแบบใครของกำนันกล่ำ

กำนันกล่ำขึ้นชื่อว่าเป็นนักชิมมือฉมัง ไม่ว่าอาหารเลิศรสขนาดไหน ต้องเดินทางไกลเท่าไหร่แกก็ไม่เคยย่อท้อ เพียงเพื่อให้ได้ลิ้มรสเมนูเด็ดตามคำร่ำลือ แกเดินทางตระเวนกินอาหารที่ขึ้นชื่อมาทั่วประเทศจนเริ่มรู้สึกเบื่อ จึงเริ่มหันมาสนใจการกินเนื้อปลาดิบ อาหารขึ้นชื่อของชาวญี่ปุ่น

หลังจากที่ได้ลิ้มลองรสชาติของปลาดิบเป็นครั้งแรก ความหวานอร่อยของเนื้อปลาที่สดถึงขนาดที่ปลาเองยังไม่รู้ตัวว่าถูกเฉือนเนื้อไปกินเสียแล้ว มันจึงยังคงว่ายน้ำต่อไปได้อีก กำนันกล่ำทั้งทึ่งในรสชาติหวานอร่อยของเนื้อปลาสด และตื่นตาตื่นใจกับกรรมวิธีในการแล่เนื้อปลาของพ่อครัว


กำนันกล่ำติดใจเมนูเนื้อปลาสดถึงขั้นควักกระเป๋าเลี้ยงเพื่อนฝูงให้มาร่วมกันกินปลาดิบอยู่พักใหญ่ กำนันกล่ำก็เกิดความคิดอุตริขึ้นในใจ

แกตัดสินใจก่อบ่อเลี้ยงปลาบริเวณดาดฟ้าของตึกแถวที่แกอาศัยอยู่สองบ่อ บ่อแรกเป็นบ่อขนาดใหญ่เอาไว้เลี้ยงปลาที่เพิ่งซื้อมาให้มันคายดินออกจากตัวสัก 3-4 วัน จนกระทั่งปลาหมดกลิ่นดิน

หลังจากนั้นปลาเคราะห์ร้ายจะถูกนำตัวมาที่บ่อที่สอง ปลาตัวนั้นจะถูกกำนันกล่ำใช้มีดคมกริบสับหางทิ้งก่อนจะปล่อยลงในบ่อ ความเจ็บปวดทำให้ปลาเคราะห์ร้ายตั้วนั้นว่ายสะบัดไปมา หัวกระแทกเข้ากับขอบบ่ออย่างแรง เลือดนองแดงฉานไปทั่วทั้งบ่อ ยิ่งเลือดออกมากเท่าไรปลาก็ยิ่งว่ายชนขอบบ่อแรงขึ้นทุกที เหมือนกับว่ามันมีสัญชาตญาณว่ากำลังจะได้รับอันตรายและพยายามกระเสือกกระสนหนีตายให้ได้ แต่ความพยายามของปลาดูจะไร้ผล มันว่ายกระแทกขอบบ่อครั้งแล้วครั้งเล่าจนกระทั่งหัวเละและตายในที่สุด นับเป็นการตายที่ทรมานเป็นอย่างมาก

ตลอดเวลาที่ปลาว่ายกระเสือกกระสนอยู่ในบ่อที่สอง กำนันกล่ำจะเฝ้ามองด้วยใจระทึก ความตื่นเต้นค่อยๆทวีขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งปลาตัวนั้นขาดใจตาย กำนันกล่ำก็จะรีบนำมาแล่แล้วกินสดๆ โดยแกให้เหตุผลว่ายิ่งปลาเจ็บปวดและหวาดกลัวก่อนตายมากเท่าไร รสชาติของมันก็จะยิ่งหวานอร่อยมากยิ่งขึ้นเท่านั้น

ผู้ที่ได้มีโอกาสพบเห็นเมนูอาหารพิสดารของกำนันกล่ำต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า "โหดร้ายอำมหิตผิดมนุษย์" ต่างก็พยายามเตือนและหว่านล้อมให้กำนันกล่ำเลิกกินอาหารแบบนี้เสียที แต่ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นผล กำนันกล่ำยังคงเอร็ดอร่อยอยู่กับเมนูที่แกคิดค้นขึ้นด้วยอารมณ์ที่ปรวนแปรของแกอย่างเอร็ดอร่อย จนกระทั่งคืนวันหนึ่ง

"ไฟไหม้ ไฟไหม้"

เสียงตะโกนของคนข้างบ้านปลุกกำนันกล่ำซึ่งนอนเฝ้าบ้านตามลำพังเนื่องจากลูกเมียพากันเดินทางไปเยี่ยมญาติที่ต่างจังหวัดกันหมดให้ตื่นขึ้นมา

ตึกแถวชั้นล่างของบ้านกำนันกล่ำเกิดไฟฟ้าลัดวงจรเกิดเพลิงลุกไหม้ กำนันกล่ำนอนอยู่ชั้น 2 พอตกใจตื่นขึ้นมาก็รีบเปิดประตูห้องออกมาดู เห็นไฟลุกอยู่ข้างล่าง

"ช่วยด้วย ไฟไหม้บ้าน"

กำนันกล่ำตะโกนอย่างเสียขวัญ ควันไฟที่ลอยมาจากชั้นล่าง ทำให้กำนันกล่ำรีบวิ่งขึ้นไปบนชั้น 4 ซึ่งเป็นชั้นดาดฟ้า

เมื่อไปถึงชั้น 4 ปรากฏว่าเหล็กดัดที่ล้อมรอบทุกด้านทำให้กำนันกล่ำไม่สามารถปีนออกไปจากบ้านได้ เขาจึงตัดสินใจวิ่งไปที่ชั้น 2 อีกครั้งหนึ่งเพื่อปีนออกทางหน้าต่าง แต่ปรากฏว่าหน้าต่างล็อกกุญแจ ส่วนลูกกุญแจก็อยู่ชั้นล่างที่ไฟกำลังลุกไหม้ ควันไฟที่หนาทึบทำให้กำนันกล่ำตัดสินใจวิ่งกลับไปอยู่บนดาดฟ้าอีกครั้ง

ขณะนั้นรถดับเพลิงมาถึงพอดี หน่วยกู้ภัยรีบใช้กระเช้าส่งตัวขึ้นไปที่ชั้น 4 เพื่อช่วยกำนันกล่ำ แต่ไม่ว่าหน่วยกู้ภัยจะพยายามตัดเหล็กดัดอย่างไร ก็ดูเหมือนว่าจะไม่สามาถทำให้มันขาดพอจะเปิดช่องให้กำนันกล่ำลอดออกมาได้เลย

เปลวเพลิงเริ่มลามขึ้นมาถึงชั้น 3 ควันไฟบริเวณดาดฟ้าจึงเริ่มหนาแน่นมากขึ้นเรื่อยๆ กำนันกล่ำวิ่งไปมาอย่างขาดสติและจนหนทาง แกพยายามรื้อเหล็กดัดด้วยสองมือเปล่า แต่ดูจะไม่เป็นผล ยิ่งกำนันกล่ำวิ่งพลุ่งพล่านเท่าไรเปลวไฟก็ยิ่งลุกใหญ่

คนละแวกนั้นเมื่อเห็นสภาพของกำนันกล่ำที่วิ่งทุรนทุรายหนีตายจึงได้พูดขึ้นว่า "สภาพของกำนันกล่ำตอนนี้ เหมือนปลาที่แกมาตัดหางให้ดิ้นตายในบ่อไม่มีผิด"

------------
คัดลอกจาก หนังสือ กฎแห่งกรรม ชุด คนบาป โดย ปฐมฌาณ